Ka disa zakone të tmerrshme që janë mbajtur në hareme dhe sulltanët i kanë ndëshkuar ashpër robëreshat
Haremet e Perandorisë Osmane kanë qenë gjithmonë të rrethuara nga mite dhe legjenda. Ato janë konsideruar si oaza luksi, ku gratë jetonin me bollëk, por realiteti ka qenë shumë më i errët.
Brenda mureve të haremit janë fshehur intriga, mizori dhe rituale që mund të trembnin këdo. Le të hedhim një vështrim në tetë nga zakonet dhe traditat më rrëqethëse që kanë ekzistuar në këto cepa të fshehur të botës.
1. Kastrimi i eunukëve: dhimbje, rërë dhe mbijetesë
Eunukët, figurat kryesore në harem, i janë nënshtruar disa prej operacioneve më brutale. Ata kastrroheshin në moshë të vogël për të përjashtuar mundësinë e kontakteve me gratë e haremit. Vetë procesi ishte jashtëzakonisht i dhimbshëm dhe i rrezikshëm. Operacioni u kryhej djemve para pubertetit. Për të ndalur gjakderdhjen, plagët mbuloheshin me rërë të nxehtë. Kjo praktikë rriste rrezikun e infeksioneve dhe vdekjes, por ata që mbijetonin bëheshin kujdestarë të haremit. Eunukët ishin shumë të vlerësuar në tregje dhe bliheshin lehtësisht, jo vetëm për pallatin e sulltanit, por edhe për shtëpitë e të pasurve të Perandorisë Osmane, të cilët donin t’i ngjanin sadopak sulltanit. Nëse mjeku dyshonte në cilësinë e kastrimit, ai mund ta përsëriste atë! Është interesante se tredhja ishte e ndaluar me ligj islam, por kjo nuk e pengonte përdorimin masiv të eunukëve “të gatshëm”. Një shembull i hipokrizisë së asaj kohe, transmeton Telegrafi.
2. “Shtëpia e shpendëve”: lufta kundër helmit dhe frika nga tradhtia
Ushqimi i sulltanit kontrollohej gjithmonë për praninë e helmit, pasi helmimi ishte një mënyrë e zakonshme për të eliminuar armiqtë. Brenda Pallatit Topkapi ekzistonte një e ashtuquajtur Shtëpi Zogjsh (Kushkhane), ku përgatitej ushqimi ekskluzivisht për sulltanin. Atje, shijuesit rrezikonin jetën duke provuar çdo pjatë. Pas kësaj, ushqimi “vulosej” dhe dërgohej në tryezën e sulltanit. Çdo shërbëtor ishte gati të jepte jetën për ta mbrojtur sulltanin nga tradhtia e oborrit të tij. Ndërkohë, askush nuk shqetësohej shumë për ushqimin e grave të tij…

3. Dasmat si mjet poshtërimi
Gratë e haremit të sulltanit, pas nëntë vitesh jete në pallat, mund të aplikonin për… martesë. Por jo për t’u martuar me sulltanin, sigurisht, por me ndonjë burrë tjetër, shpesh të afërt me pallatin. Kjo vlente për ato zonja që nuk kishin sjellë në jetë fëmijë të sulltanit dhe nuk i interesonin më si partnere.
Thuhet se një “dhuratë” e tillë (gruaja nga haremi) ishte e dëshirueshme për çdo zyrtar. Megjithatë, shpesh ndodhnin situata të pakëndshme… Sipas zakonit, dhëndri nuk e shihte nusen para martesës, ndaj, nëse zhgënjehej nga pamja e saj, mund ta refuzonte. Madje menjëherë, në dasmë!
Për vajzën kjo nënkuptonte turp për gjithë jetën. Refuzimi shpallej publikisht dhe ajo mund të dërgohej në një pjesë të largët të haremit ose të dëbohej. Fatkeqet nuk kishin ku të shkonin. E vetmja zgjidhje ishte të ktheheshin në harem, ku i priste tallja.
4. Ritet e ushqimit
Ushqimi ishte një rit i vërtetë. Në harem, të ngrënët nuk ishte vetëm kënaqësi, por edhe pjesë e rëndësishme e kulturës. Gratë hanin vetëm me dorën e djathtë dhe rreptësishtë me tre gishta, që të mos ndotnin pjesën tjetër të dorës. Nëse dikush i shkelte këto rregulla dhe, mos o Zot, hante me dorën e majtë (e cila konsiderohej “e ndotur”), kjo shihej si shkelje e rëndë e etiketës. Për këtë, eprorët mund të ndëshkonin të “nënshtruarat”.
5. Dënimi me mbytje
Dënimi më i ashpër për gratë e fajshme të haremit ishte mbytja. Gratë e akuzuara për tradhti ose krime të rënda futeshin në thasë dhe mbyteshin në Bosfor.
Kjo praktikë shërbente jo vetëm si ndëshkim, por edhe si paralajmërim për banorët e tjerë të haremit. Shumë prej tyre kishin frikë edhe nga vetë përmendja e shkeljes së rregullave, nga frika se mos përfundonin njësoj.
Ka të dhëna se sulltani Ibrahim I urdhëroi mbytjen e të gjithë haremit të tij, që përbëhej nga 280 gra, sepse njëra prej tyre u akuzua për tradhti! Sigurisht, kjo mund të jetë legjendë, por përsëri…

6. Argëtime të çuditshme
Gratë e zakonshme të haremit nuk mund të merrnin pjesë në festat madhështore, si rrethprerja e princit apo martesa e vajzës së sulltanit. Festat e tyre mbeteshin të fshehura nga sytë e të tjerëve dhe roli i tyre ishte vetëm të argëtonin sulltanin.
Në serialin “Epoka e Lavdishme” është treguar se ato thjesht kërcenin dhe luanin instrumente muzikore, por shumë sulltanë osmanë dëshironin argëtim më të sofistikuar. Duke ditur që të gjitha këto gra ëndërronin të bëheshin të preferuarat e tij, atyre u organizoheshin “prova speciale”. Për shembull, duhej të kërcenin derisa të prekeshin me dorë një sferë kristali të varur në tavan, ose të zvarriteshin mbi një trarë druri mbi pishinë, pa u lagur. Apo të mblidhnin perla që qëllimisht hidheshin në fund të pishinës. Secila tregonte se në çfarë ishte më e zonja.
7. Jeta pas hekurave
Gratë e haremit nuk kishin të drejtë të dilnin lirisht nga dhomat e tyre. Botën jashtë e shikonin përmes grilave të dritareve ose shëtisnin vetëm në hapësira të kufizuara të pallatit. Si të burgosura, gjithçka funksiononte me regjim të rreptë.
Për shumë gra që kishin lindur të lira në vende jo myslimane, ky burg u bë një torturë. Bota jashtë ishte e paarritshme, ndërsa jeta e tyre kufizohej në intriga dhe shërbim ndaj sulltanit.

8. Kodi i rreptë i veshjes
Veshja kishte rol të madh në harem. Çdo ngjyrë dhe stil tregonin statusin e gruas. Të preferuarat e sulltanit vishnin rroba të çmuara me ngjyra të ndezura, ndërsa banoret e reja të haremit mjaftoheshin me veshje modeste dhe ngjyra të zbehta.
Nëse një vajzë “me rang më të ulët” vishte rroba apo stoli të destinuara për të preferuarat, mund të ndëshkohej. Shkelja e kodit të veshjes shihej si sfidë ndaj hierarkisë së vendosur. /Telegrafi/
The post Çfarë fshihnin vërtet haremet? Tetë rregulla mizore për robëreshat appeared first on Telegrafi.