Qyteti me gjashtë milionë banorë mund të mbetet së shpejti pa ujë, për shkak të ndryshimeve klimatike, sanksioneve dhe dështimeve në qeverisje, thonë ekspertët.
Al – Jazeera
Kabuli, një qytet me mbi gjashtë milionë banorë, mund të bëhet i pari modern që do të mbetet pa ujë brenda pesë vjetëve të ardhshëm, paralajmëroi një raport i ri.
Niveli i ujit nëntokësor në kryeqytetin afgan ka rënë shumë për shkak të nxjerrjes së tepërt të ujit dhe ndikimit të ndryshimeve klimatike, sipas një raporti të publikuar nga organizata jofitimprurëse “Mercy Corps”.
A është kriza e ujit në Kabul në një pikë kritike dhe a i kanë autoritetet afgane burimet dhe ekspertizën për ta zgjidhur këtë problem?
Thellësia e krizës
Niveli i ujit në akuiferët e Kabulit ka rënë 25-30 metra gjatë dekadës së fundit, ndërsa nxjerrja e ujit është 44 milionë metra kubë më shumë në vit sesa ai që rigjenerohet natyrshëm, sipas raportit të publikuar në prill të këtij viti.
Nëse ky trend vazhdon, akuiferët e Kabulit do të thahen deri në vitin 2030, duke kërcënuar seriozisht ekzistencën e kryeqytetit afgan, thuhet në raport. Kjo mund të detyrojë shpërnguljen e rreth tre milionë banorëve të qytetit.
Raporti përmend se UNICEF ka parashikuar se afërsisht gjysma e puseve të nëntokës, burimi kryesor i ujit të pijshëm për banorët, janë tashmë të tharë.
Gjithashtu, raporti evidenton kontaminimin e gjerë të ujit: deri në 80 për qind e ujit nëntokësor besohet të jetë i pasigurt, për shkak të nivelit të lartë të mbetjeve të ujërave të zeza, arsenikut dhe kripësisë.
Konflikti, ndryshimet klimatike dhe dështimet e qeverisë
Ekspertët thonë se kriza ka shumë shkaktarë: ndryshimet klimatike, dështimet në qeverisje dhe presionet në rritje mbi burimet ekzistuese, pasi popullsia e qytetit është rritur nga më pak se një milion në vitin 2001 në rreth gjashtë milionë sot.
Dy dekada ndërhyrje ushtarake të udhëhequra nga SHBA-ja në Afganistan kanë ndikuar gjithashtu në këtë krizë, duke detyruar shumë njerëz të zhvendosen në Kabul, ndërsa qeverisja në pjesët e tjera të vendit është dobësuar.
“Parashikimi bazohet në diferencën në rritje mes rigjenerimit të ujit nëntokësor dhe nxjerrjes së tij çdo vit. Këto tendenca janë vërejtur vazhdimisht vitet e fundit, gjë që e bën parashikimin të besueshëm”, tha Assem Mayar, ekspert për menaxhimin e burimeve ujore dhe ish-lektor në Universitetin Politeknik të Kabulit.
“Kjo reflekton një skenar më të keq që mund të ndodhë deri në vitin 2030, nëse nuk ndërmerren masa efektive”, shtoi ai.
Najibullah Sadid, kërkues i lartë dhe anëtar i Rrjetit të Profesionistëve të Ujit dhe Mjedisit në Afganistan, tha se është e pamundur të përcaktohet saktësisht se kur qyteti do të mbetet pa ujë. Por ai pranoi se problemet e ujit në Kabul janë shumë serioze.
“Nuk mund të themi kur do të thahet pusi i fundit, por dihet se sa më shumë që niveli i ujit nëntokësor të bjerë, aq më pak do të ketë ujë në akuiferët e thellë – imagjinoni ujërat nëntokësore si një tas që po zbrazet”, tha ai.
“E dimë që fundi është afër”, përfundoi ai.
Teprica në nxjerrjen e ujit vë në pah ndarjet shoqërore
Një pjesë shumë e madhe e banorëve të Kabulit mbështetet te puset nëntokësore. Ndërsa niveli i ujit bie, njerëzit detyrohen të gërmojnë puse më të thella ose të kërkojnë ujë në zona të tjera.
Sipas një raporti të Drejtorisë Kombëtare të Statistikave, publikuar në gusht 2024, në të gjithë vendin ka rreth 310.000 puse. Sipas raportit të “Mercy Corps”, vetëm në Kabul llogaritet të ketë afërsisht 120.000 puse të pambikëqyrura dhe pa leje.
Një raport i OKB-së i vitit 2023 tregoi se gati 49 për qind e puseve në Kabul janë tharë, ndërsa pjesa tjetër funksionon vetëm me rreth 60 për qind të kapacitetit të tyre.
Sipas Assem Mayarit, kjo krizë e ujit nxjerr në pah edhe ndarjen mes të pasurve dhe të varfërve në qytet. “Banorët më të pasur mund të përballojnë hapjen e puseve më të thella, duke kufizuar edhe më shumë mundësitë për të varfrit”, tha ai. “Kjo krizë prek fillimisht më të varfrit”.
Shenjat e kësaj ndarjeje shihen qartë në radhët gjithnjë e më të gjata para çezmave publike apo kamionëve privatë që shpërndajnë ujë, thotë Abdulhadi Achakzai, drejtor i Organizatës për Trajnime dhe Zhvillim në Mbrojtjen e Mjedisit (EPTDO), një OJQ që vepron në Kabul.
Banorët më të varfër, shpesh fëmijë, janë të detyruar të kërkojnë vazhdimisht burime uji.
“Çdo mbrëmje, madje edhe vonë natën, kur kthehem nga puna, shoh fëmijë të vegjël me bidonë në duar duke kërkuar ujë… duken të pashpresë, të detyruar të kalojnë ditën duke siguruar ujë për familjet e tyre në vend që të shkollohen”, tha ai.
Përveç kësaj, Sadid thekson se burimet tashmë të pakta të ujit në Kabul po shfrytëzohen nga “më shumë se 500 kompani që prodhojnë pije dhe ujë mineral” në kryeqytet, të cilat të gjitha përdorin ujin nëntokësor të qytetit. Vetëm kompania e njohur afgane e pijeve “Alokozay”, sipas llogaritjeve të Sadidit, nxjerr afërsisht një miliard litra ujë në vit — ose 2.5 milionë litra në ditë.
Al Jazeera i dërgoi pyetje kompanisë “Alokozay” më 21 qershor në lidhje me sasinë e ujit që përdor, por nuk ka marrë ende përgjigje.
Sadid shton se Kabuli ka gjithashtu mbi 400 hektarë sera për rritjen e perimeve, të cilat sipas tij konsumojnë rreth 4 miliardë litra ujë çdo vit. “Lista e atyre që përdorin ujin e Kabulit është shumë e gjatë”, thotë ai.
Thatësira të përsëritura, shkrirje e hershme e borës dhe reshje të pakta
Mungesa e ujit përkeqësohet edhe më shumë nga ndryshimet klimatike. Vitet e fundit kanë shënuar një ulje të ndjeshme të reshjeve në të gjithë vendin.
“Tre lumenjtë — Kabul, Paghman dhe Logar — që ushqejnë ujërat nëntokësore të Kabulit, varen kryesisht nga bora dhe shkrirja e akullnajave nga malet Hindu Kush”, thuhet në raportin e “Mercy Corps”. “Megjithatë, nga tetori 2023 deri në janar 2024, Afganistani mori vetëm 45 deri në 60 për qind të reshjeve mesatare gjatë sezonit të dimrit, krahasuar me vitet e mëparshme”.
Mayar, ish-profesor në Universitetin Politeknik të Kabulit, thotë se ndonëse është e vështirë të përcaktosh saktësisht se sa ndikim kanë ndryshimet klimatike në këtë krizë, ngjarjet ekstreme klimatike vetëm sa e kanë përkeqësuar situatën.
“Ngjarje si thatësirat e shpeshta, shkrirja e hershme e borës dhe mungesa e reshjeve kanë ulur mundësinë për rigjenerimin natyror të ujërave nëntokësore”, tha ai.
Sadid shton gjithashtu se rritja e temperaturave ka shkaktuar më shumë avullim, duke rritur edhe nevojën për ujë në bujqësi.
Edhe pse disa provinca të tjera kanë pasur mungesë uji, veçanërisht në zonat bujqësore, Kabuli mbetet më i prekuri për shkak të rritjes së vazhdueshme të popullsisë.
Dekada konflikti
Sadid thotë se kriza e Kabulit është më e thellë sesa ndikimi i ndryshimeve klimatike – ajo është rënduar edhe më shumë nga dekada luftë, qeverisje e dobët dhe sanksione ndërkombëtare mbi një vend që varet nga ndihmat.
Shumica e fondeve të dërguara në vend gjatë dy dekadave të para të këtij shekulli u drejtuan për çështje sigurie. Që nga rikthimi i talibanëve në pushtet në vitin 2021, fondet janë përdorur për të përballuar krizën humanitare në rritje. Sanksionet perëndimore kanë penguar ndjeshëm projektet e zhvillimit që mund të ndihmonin Kabulin të përballonte më mirë krizën aktuale të ujit.
Si pasojë, autoritetet janë përballur me vështirësi në mirëmbajtjen e tubacioneve, kanaleve dhe digave – madje edhe në punë bazë, si pastrimi i depozitave nga rëra dhe balta.
“Kjo krizë tashmë ka kaluar kapacitetin e autoriteteve aktuale de facto”, tha Mayar, duke iu referuar talibanëve. “Në qytete të mirëmenaxhuara, ndikime të tilla menaxhohen përmes qeverisjes së fortë të burimeve ujore dhe infrastrukturës përkatëse. Kabuli nuk e ka këtë kapacitet, dhe autoritetet aktuale nuk janë në gjendje ta zgjidhin problemin pa mbështetje të jashtme”, shtoi ai.
Për pasojë, projektet për qëndrueshmëri mjedisore janë lënë mënjanë.
“Disa iniciativa të planifikuara, përfshirë projektet për rimbushjen artificiale të ujërave nëntokësore, janë pezulluar pas marrjes së pushtetit nga talibanët”, theksoi Mayar. “Sanksionet vazhdojnë të pengojnë organizatat dhe donatorët në financimin dhe zbatimin e projekteve jetike për ujin në Afganistan”, shtoi ai.
Sadid përmendi një shembull konkret: një projekt furnizimi me ujë – i financuar nga Banka gjermane e zhvillimit KfW dhe agjenci evropiane – mund të siguronte 44 miliardë litra ujë në vit për disa zona të Kabulit, duke u furnizuar nga akuiferët e provincës Logar.
“Por ky projekt aktualisht është pezulluar”, tha ai, edhe pse dy të tretat e punës ishin përfunduar para se të binte qeveria e ish-presidentit Ashraf Ghani në vitin 2021.
Po ashtu, India dhe qeveria e Ghanit kishin nënshkruar në vitin 2021 një marrëveshje për ndërtimin e digës Shah-toot mbi lumin Kabul. Pasi të përfundohej, diga do të siguronte ujë për një pjesë të madhe të qytetit, tha Sadid, “por tani fati i saj është i pasigurt”.
Çfarë mund të bëhet për të zgjidhur krizën e ujit?
Ekspertët rekomandojnë që pika e nisjes duhet të jetë zhvillimi i infrastrukturës së ujit në qytet.
“Rimbushja artificiale e ujërave nëntokësore dhe zhvillimi i infrastrukturës bazë të ujit rreth qytetit janë urgjente. Pasi të krijohen këto baza, mund të ndërtohet gradualisht një rrjet i furnizimit me ujë në të gjithë qytetin”, rekomandoi Mayar.
Edhe Achakzai bie dakord se ndërtimi dhe mirëmbajtja e infrastrukturës janë elemente kyç për zgjidhjen e problemit.
“Përveç ndërtimit të tubacioneve të reja që do të sillnin ujë nga lumenjtë e afërt, si ai në Panjshir, duhet bërë përpjekje për të rimbushur akuiferët nëntokësorë përmes ndërtimit të digave të vogla dhe rezervuarëve të ujit”, tha ai. Këto struktura do të ndihmonin gjithashtu në mbledhjen e ujit të shiut dhe rigjenerimin e ujërave nëntokësore.
“Sistemi aktual i tubacioneve dhe rrjetit të ujësjellësit në Afganistan është i vjetruar dhe duhet rinovuar. Modernizimi i infrastrukturës do të përmirësojë efikasitetin dhe do të ulë humbjet e ujit”, shtoi ai.
Megjithatë, të gjitha këto masa vështirësohen nga izolimi ndërkombëtar i Afganistanit dhe regjimi i sanksioneve, thotë Achakzai.
“Sanksionet pengojnë qasjen e Afganistanit në burime jetike, teknologji dhe financime të nevojshme për zhvillimin dhe mirëmbajtjen e infrastrukturës së ujit”, tha ai. Kjo, nga ana tjetër, ul produktivitetin në bujqësi, rrit urinë dhe varfërinë ekonomike, duke detyruar komunitetet të migrojnë, paralajmëroi ai./E.T