❌

Reading view

There are new articles available, click to refresh the page.

E bëri shqiponjën, garuesi i Kosovës diskualifikohet në garën në Mal të Zi

Sportisti nga Gjakova, ShkĂ«lzen Goqi, Ă«shtĂ« diskualifikuar nga gara tradicionale e kĂ«rcimeve nĂ« ujĂ« nga “Ura e Vezirit” nĂ« PodgoricĂ«, pas njĂ« gjestikulacioni me simbolin e shqiponjĂ«s dykrenare.

Gara u mbajt tĂ« shtunĂ«n pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« pas 15 vitesh, ndĂ«rsa para kĂ«rcimit, Goqi pĂ«rshĂ«ndeti publikun duke bĂ«rĂ« simbolin kombĂ«tar shqiptar. Ky veprim u konsiderua si “provokim” nga njĂ« pjesĂ« e shikuesve dhe organizatorĂ«ve, duke çuar nĂ« pĂ«rjashtimin e tij nga gara dhe ndalesĂ« pĂ«r pjesĂ«marrje tĂ« ardhshme.

Organizatori Edvald Krniq dhe autoritetet lokale e cilĂ«suan gjestin si shkelje tĂ« rregullave tĂ« sjelljes sportive, ndonĂ«se nuk ekziston ndonjĂ« ndalim zyrtar pĂ«r simbole tĂ« tilla nĂ« garĂ«. Goqi pĂ«r KOHËN deklaroi se u pĂ«rball me ofendime dhe kĂ«rcĂ«nime nga huliganĂ« serbĂ«, por se nuk ishte provokim, por shprehje krenarie kombĂ«tare.

Diskualifikimi i tij ka nxitur debat mbi lirinë e shprehjes në sport dhe ndikimin politik në ngjarje sportive në rajon.

Rikthehet fuqishëm ikona e muzikës Armend Rexhepagiqi, me një koncert madhështor promovon albumin me shtatë këngë

Vjollca Duraku

Ikona e muzikĂ«s, Armend Rexhepagiqi, pĂ«rmes njĂ« koncerti madhĂ«shtor mbrĂ«mĂ« ka shĂ«nuar njĂ« rikthim tĂ« fuqishĂ«m nĂ« skenĂ«n muzikore me promovimin e albumit “Dashuri e VjetĂ«r”, shkruan KultPlus. ShtatĂ« kĂ«ngĂ«t e projektit tĂ« tij mĂ« tĂ« ri erdhĂ«n si dhuratĂ« pĂ«r publikun e tij besnik, pas njĂ« mungese tĂ« gjatĂ« kohore, duke dhuruar emocione kulminante. Interpretimi i temave emocionale me njĂ« thelb tĂ« thellĂ« artistik, padyshim qĂ« e pozicionon artistin Rexhepagiqi nĂ« majĂ« tĂ« industrisĂ« muzikore, e posaçërisht nĂ« vendin ku çdo krijues e adhuron, nĂ« zemrat e publikut.

I njĂ«jti zĂ«, stil dhe identitet muzikor me shumĂ« ndryshime nĂ« mĂ«nyrĂ«n e qasjes ndaj tematikave specifike e rikthenin Rexhepagiqin nĂ« njĂ« pasqyrues tĂ« pjesĂ«ve mĂ« tĂ« thella tĂ« njeriut, deri aty ku dhimbja dhe dashuria bĂ«hen njĂ«, dhe njeriu merr pĂ«rmasa hyjnore. Tema e dashurisĂ«, ndarjes, nostalgjisĂ«, pendesĂ«s e kujtimeve dominuan nĂ« kĂ«tĂ« koncert qĂ« rrĂ«mbente me vete publikun nĂ« çdo moment. NdĂ«rkaq, ironia therĂ«se e shprehur nĂ« fjalĂ« tĂ« thjeshta pĂ«rmes njĂ« autenticiteti personal ishte ‘specialitet’ i artistit qĂ« depĂ«rtonte lehtĂ«sisht nĂ« qenien e secilit duke tĂ« ftuar nĂ« vetĂ«-reflektimi tĂ« thellĂ«.

Koncertit të shumëpritur i parapriu një kolazh fotografik, ku paraqiteshin momente të veçanta nga jeta personale dhe profesionale e tij, duke përfshirë bashkëshorten, bashkëpunëtorët dhe paraqitjet muzikore që shënuan kthesë në karrierën e tij të bujshme muzikore. Pas pak, një tym i shpërndarë në skenën gjigande ishte paralajmërimi i fundit për këtë takim të shenjtë në mes të artistit dhe publikut që me padurim priste të përfshihej në artin e tij.

KĂ«nga “Dashuri e VjetĂ«r” shĂ«noi fillimin e njĂ« nate tĂ« paharrueshme, e cila e pĂ«rjetĂ«soi krijimtarinĂ« muzikore tĂ« artistit pĂ«rmes albumit me tĂ« njĂ«jtin titull. Kjo baladĂ« nostalgjike prek nĂ« ndjesi emocionale pĂ«r njĂ« dashuri tĂ« humbur duke kĂ«rkuar rikthimin e saj. Tendenca pĂ«r rifillmin e njĂ« relacioni paraqitet si kontrast me titullin “Dashuri e VjetĂ«r”. Teksti poetik i Aida Barakut i kombinuar me zĂ«rin e ndjeshĂ«m tĂ« artistit janĂ« njĂ« kombinim i fuqishĂ«m pĂ«r kĂ«tĂ« influencĂ« tĂ« madhe muzikore.

“Ti nuk mĂ« meriton”- njĂ« projekt i mĂ«hershĂ«m muzikor ishte pjesĂ« e mbrĂ«mjes po ashtu, duke paraqitur elementet e pasojave tĂ« njĂ« dashurie tĂ« njĂ«anshme qĂ« dĂ«rgon nĂ« pĂ«rpjekje sfilitĂ«se, vuajtje, depresion dhe ndĂ«rtim tĂ« karakterit tĂ« brendshĂ«m duke e rikthyer njeriun pĂ«rsĂ«ri te vetja dhe te fuqia e tij. NdĂ«rsa, kĂ«ngĂ«t “A don hala” dhe “Tavolina e mĂ«rzisĂ«â€ me tekst tĂ« Aida Barakut ishin kĂ«ngĂ« ‘mysafire’ nĂ« kĂ«tĂ« promovim perlash. TĂ« kĂ«nduara nĂ« stilin unik tĂ« kĂ«ngĂ«tarit Rexhepagiqi, kĂ«ngĂ«t nga ana e publikut qĂ« pĂ«rbĂ«hej nga tĂ« gjitha moshat pĂ«rjetoheshin si krijime krejtĂ«sisht tĂ« reja.

“Thuhet qĂ« pas njĂ« burri tĂ« sukseshĂ«m qĂ«ndron njĂ« grua e fuqishme. Te unĂ« kjo nuk vlen. Ajo Ă«shtĂ« shumĂ« para meje, dua t’i them nga kĂ«tu faleminderit, tĂ« dua shumĂ«. NjĂ« duartokitje tĂ« madhe pĂ«r Aida Barakun. TĂ« dua zemĂ«r”, Ă«shtĂ« shprehur Armend Rexhepagiqi.

NdĂ«rsa, kĂ«nga “Boll m’ke dal” qĂ« shprehte lodhje emocionale nga njĂ« lidhje dashurie, nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« veçantĂ« shpĂ«rfaqte pĂ«rpĂ«litjet shpirtĂ«rore pĂ«r tu larguar nga kjo gjendje. Balada tĂ« pĂ«rthithte me njĂ« ndjeshmĂ«ri tĂ« madhe, po aq sa teksti i kĂ«ngĂ«s “Kutia e zezĂ«â€ qĂ« pĂ«rcjellte ndjenja tĂ« thella intime pĂ«rmes alegorisĂ« sĂ« kutisĂ« sĂ« zezĂ«. Kurse kĂ«nga “Edhe njĂ« herĂ«â€ erdh si homazh pĂ«r tĂ« gjithĂ« tĂ« dashurit e kĂ«ngĂ«tarit tĂ« cilĂ«t nuk jetojnĂ« nĂ« kĂ«tĂ« dimension, kĂ«ngĂ« kjo qĂ« preku thellĂ« edhe audiencĂ«n.

KĂ«ngĂ«t tjera tĂ« interpretuara mbrĂ«mĂ« ishin: “Ma ke nal”, “So dashni”, “Harrova”, “Bileta”, “DashurinĂ« ku e kam”, “Dudije” dhe “Bilbili”. PĂ«rderisa, kĂ«nga mĂ« ritmike e albumit tĂ« ri “Krejt PrishtinĂ«n pĂ«r ditĂ«lindje” qĂ« shpĂ«rfaqĂ« njĂ« dedikim emocional duke kĂ«rkuar riparimin e marrĂ«dhĂ«nies nĂ« njĂ« moment special si “DitĂ«lindja” shĂ«noi fundin e koncertit, ku u prezantuan me kĂ«ngĂ« edhe kĂ«ngĂ«taret e njohura Fifi dhe Ronela Hajati.

Duke qenë falënderues për përkrahjen e shtetit të Kosovës, këngëtari Rexhepagiqi ka thënë se me kënaqësi do të vazhdojë punën e tij prej artisti.

“NĂ« njĂ«farĂ« mĂ«nyre jam edhe mĂ« i obliguar tĂ« vazhdoj tĂ« punoj dhe tĂ« arsyetoj kĂ«tĂ« besim. Ju falĂ«nderoj nga zemra pĂ«r pĂ«rkrahjen. Me kĂ«naqĂ«si shumĂ« tĂ« madhe i falĂ«nderoj tĂ« gjithĂ« sponsorĂ«t e kĂ«tij koncerti”, Ă«shtĂ« shpehur Rexhepagiqi, duke bĂ«rĂ« edhe thirrje pĂ«r paqe nĂ« botĂ«.

“Muzika mĂ« parĂ« ka njĂ« mision. TĂ« pĂ«rçojĂ« dritĂ«. Secili nga ju, tĂ« gjithĂ« ne nga Prishtina, nga Kosova bĂ«jmĂ« apel pĂ«r paqe nĂ« tĂ«rĂ« botĂ«n pĂ«rmes njĂ« duartrokitje. Bota ka nevojĂ« pĂ«r mirĂ«si! Ju faleminderit!”, ka bĂ«rĂ« apel artisti duke ftuar publikun pĂ«r njĂ« duartrokitje tĂ« madhe.

Koncerti është vlerësuar lart edhe nga figura të shquara nga bota e artit dhe e kulturës, të cilët këngëtarin Armend Rexhepagiqi e cilësuan si artist të rrallë me një art muzikor të jashtëzakonshëm.

Drejtoresha e Mediumit KultPlus, Ardianë Pajaziti ka thënë se Rexhepagiqi është artist që ka pasur ndikim në krijimin e memories kolektive.

“Harrova” “Shkel” “Oj Dude, Dudie” ishin kĂ«ngĂ«t qĂ« i kĂ«ndonte publiku, edhe pa Armendin, por edhe kĂ«nga e re “Dashni e vjetĂ«r” ishte ngjizur nĂ« memorien e adhuruesve tĂ« tij, qĂ« kumbonte nĂ« hapĂ«sirĂ«n e parkingut tĂ« PrishtinĂ«s, qĂ« pĂ«r njĂ« natĂ« tĂ« vetme shndĂ«rrohet nĂ« njĂ« energji Prishtine, pĂ«r tu kthyer sĂ«rish nĂ« njĂ« hapĂ«sirĂ« pa jetĂ«. Se nĂ«se Armendi Ă«shtĂ« brenda shijes sĂ« secilit, Ă«shtĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« thuhet, se artistĂ«t kanĂ« audienca tĂ« ndryshme, por se Ă«shtĂ« kujtesĂ« kolektive, definitivisht po. MbrĂ«mĂ«, prindĂ«rit qĂ« luftojnĂ« me fĂ«mijĂ«t e tyre pĂ«r çështje adoleshence, pĂ«r nje moment u shndĂ«rruan po nĂ« ata adoleshentĂ«. Burra e gra tĂ« rritur me njĂ« shpirt tĂ« rinuar!”, thĂ«nĂ« drejtoresha Pajaziti.

Presidentja e vendit, Vjosa Osmani, e cila nga afër ka ndjekur koncertin ka thënë se çdo akord i artistit Rexhepagiqi ka rikthyer ndienja, emocione dhe nostagji për krijimtarinë që sipas saj që sfidon kohën.

“NjĂ« koncert magjik, ku emocioni, kujtimi dhe dashuria pĂ«r muzikĂ«n u bashkuan nĂ« njĂ« natĂ« tĂ« paharrueshme. Armend Rexhepagiqi, me zĂ«rin e tij qĂ« sfidon kohĂ«n dhe njĂ« shpirt artistik qĂ« rrĂ«mben zemrat e shumĂ« gjeneratave, na çoi nĂ« njĂ« udhĂ«tim tĂ« paharrueshĂ«m ndĂ«rmjet nostalgjisĂ« dhe freskisĂ« sĂ« krijimeve tĂ« reja.  Faleminderit, Armend, pĂ«r çdo akord qĂ« na bĂ«ri tĂ« ndiejmĂ« emocion e nostagji dhe pĂ«r krijimtarinĂ« qĂ« sfidon kohĂ«n”, ka shkruar presidentja Osmani.

Kurse, Ministri i KulturĂ«s, Hajrulla Çeku ka thĂ«nĂ« se artistĂ«t si Armend Rexhepagiqi janĂ« tĂ« rrallĂ«.

“ArtistĂ«t si Armend Rexhepagiqi janĂ« tĂ« rrallĂ«. ZĂ«ri, ndjeshmĂ«ria dhe muzika e tij kanĂ« lĂ«nĂ« gjurmĂ« nĂ« kulturĂ«n tonĂ«. Koncerti i tij i mbrĂ«mshĂ«m ishte fantastik. NjĂ« rikthim i shumĂ«pritur i njĂ« prej artistĂ«ve tanĂ« mĂ« tĂ« veçantĂ«, me albumin e ri ‘Dashni e vjetĂ«r”, ka shkruar ai nĂ« facebook.

NdĂ«rkaq, Kryetari i PrishtinĂ«s, PĂ«rparim Rama, ka thĂ«nĂ« se koncerti i Armend Rexhepagiqit, “Dashuri e vjetĂ«r” ka ndezur shpirtin e gjithĂ« qytetit.

“PrishtinĂ« je ma shumĂ« se qytet, je ndjenjĂ«, je melodi qĂ« nuk ndalet kurrĂ«! Armend, ky nuk ishte veç koncert, ti ndeze shpirtin e njĂ« qyteti tĂ« tĂ«rĂ«â€, ka shkruar Kryetari Rama nĂ« facebook.

Koncerti “Dashuri e vjetĂ«r” i cili u mbajt Armend Rexhepagiqi nĂ« skenĂ«n prapa Pallatit tĂ« RinisĂ«, do tĂ« mbahet gjatĂ« nĂ« mend si festĂ« pĂ«r rikthimin e ikonĂ«s sĂ« muzikĂ«s, pĂ«r gjithĂ« prurjen artistike tĂ« kĂ«ngĂ«ve dhe elektrizimin e publikut tĂ« kryeqytetit./ KultPlus.com

VilĂ« romake me mozaikĂ« nĂ«n themele, Gonxhja: Riprojektohet nga arkitekt spanjoll shkolla ‘Gjergj Kastrioti’

NjĂ« nga zbulimet mĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«sishme arkeologjike tĂ« dekadave tĂ« fundit Ă«shtĂ« evidentuar nĂ« DurrĂ«s, nĂ« zonĂ«n ku po rindĂ«rtohet shkolla “Gjergj Kastrioti”.

Bëhet fjalë për një vilë romake me mozaikë me motive gjeometrike, struktura muresh dhe materiale të tjera arkeologjike me vlera të jashtëzakonshme.

Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, bëri të ditur se menjëherë pas zbulimit, është hartuar Raporti i Gërmimit Arkeologjik të Shpëtimit nga arkeologu prof. Luan Përzhita, që i hapi rrugën konservimit dhe studimit të detajuar të gjetjeve.

“Kjo vilĂ« romake pĂ«rfaqĂ«son njĂ« pasuri tĂ« rrallĂ« pĂ«r trashĂ«giminĂ« kulturore tĂ« DurrĂ«sit dhe tĂ« gjithĂ« ShqipĂ«risĂ«, dhe krahasohet pĂ«r cilĂ«si me ato tĂ« zbuluara nĂ« ItalinĂ« jugore dhe qendrore”, tha Gonxhja.

Për të ruajtur dhe promovuar këtë pasuri, arkitekti spanjoll Toni GironÚs është angazhuar në riprojektimin e shkollës, duke ndërtuar një koncept ku ndërthuren edukimi dhe trashëgimia. Projekti i ri do të mundësojë ekspozimin publik të gjetjeve, duke i integruar ato në infrastrukturën e shkollës.

Ky është një model unik zhvillimi që synon transformimin urban dhe arsimor të qytetit, si dhe promovimin e turizmit kulturor.

Institucionet shqiptare, përfshirë Ministrinë e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Institutin Kombëtar të Trashëgimisë Kulturore, Institutin e Arkeologjisë dhe Bashkinë e Durrësit, do të ndjekin nga afër dokumentimin, mbrojtjen dhe përfshirjen e gjetjeve në projektin e ri.

“Ky Ă«shtĂ« njĂ« shembull konkret i vizionit pĂ«r zhvillim tĂ« integruar urban, edukativ dhe turistik”, pĂ«rfundoi ministri Gonxhja./atsh/ KultPlus.com

Studentët e Universum pjesë e një projekti ndërkombëtar me Gjermaninë dhe Keninë

Studentët e Universum International College kanë qenë pjesë e një eksperience të jashtëzakonshme ndërkombëtare që bashkoi të rinj nga Kosova, Gjermania dhe Kenia në një projekt të përbashkët me ndikim global.

Faza e parë e këtij projekti nisi në Kosovë, ku studentë nga Gjermania udhëtuan drejt kampusit të Universum për të punuar së bashku me studentët tanë në tema me rëndësi sociale dhe kulturore. Për një javë, kampusi i Universum u kthye në një qendër të energjisë rinore, shkëmbimit të ideve dhe punës kreative ndërkulturore.

Pas kësaj faze, studentët e Universum së bashku me studentët nga Kenia udhëtuan në Gjermani, ku vazhduan punën në projekt dhe morën pjesë në aktivitete të shumta akademike, kulturore dhe sociale. Gjatë qëndrimit atje, ata prezantuan rezultatet e punës së tyre, u përfshinë në panele ndërkombëtare dhe ndërtuan rrjete të reja bashkëpunimi me studentë nga vende të ndryshme të botës.

Ky projekt tregoi edhe një herë se studentët e Universum janë të gatshëm të përfaqësojnë denjësisht Kosovën në çdo cep të globit, me profesionalizëm, kreativitet dhe vizion të qartë për të ardhmen.unnamed (1).jpg

🌐 Universum International College vazhdon tĂ« jetĂ« lidere nĂ« ofrimin e mundĂ«sive ndĂ«rkombĂ«tare pĂ«r studentĂ«t e saj, pĂ«rmes projekteve ndĂ«rkombĂ«tare, bursave Erasmus+ dhe bashkĂ«punimeve globale qĂ« forcojnĂ« arsimin dhe krijojnĂ« qytetarĂ« tĂ« botĂ«s

Krijo suksesin tënd, me edukim amerikan. Fuqizohu nga Arizona State University, Universiteti më i madh publik në SHBA. Studio në UNI duke aplikuar këtu! 

PĂ«r mĂ« shumĂ« informata rreth programit kontakto +383 44 144 062, info@universum-ks.org ose ndiqni UNI – n në facebook & instagram./KultPlus.com

Ministri Çeku: Rikthim emocionues i Armend Rexhepagiqit me albumin “Dashni e vjetĂ«r”

Ministri i KulturĂ«s, Hajrulla Çeku, ka vlerĂ«suar lart rikthimin e kĂ«ngĂ«tarit dhe kantautorit tĂ« njohur Armend Rexhepagiqi, pas koncertit tĂ« mbajtur mbrĂ«mĂ« nĂ« PrishtinĂ«.

PĂ«rmes njĂ« postimi, ministri Çeku tha se artistĂ« si Rexhepagiqi janĂ« tĂ« rrallĂ« dhe tĂ« pazĂ«vendĂ«sueshĂ«m nĂ« skenĂ«n muzikore shqiptare. Ai pĂ«rshkroi koncertin si “fantastik” dhe theksoi se zĂ«ri, ndjeshmĂ«ria dhe muzika e artistit kanĂ« lĂ«nĂ« gjurmĂ« tĂ« thella nĂ« kulturĂ«n tonĂ«.

“NjĂ« rikthim i shumĂ«pritur i njĂ« prej artistĂ«ve tanĂ« mĂ« tĂ« veçantĂ«, me albumin e ri ‘Dashni e vjetĂ«r’. NjĂ« natĂ« ku emocionet, kujtimet dhe krijimtaria u shkrinĂ« nĂ« njĂ« performancĂ« qĂ« prek zemrĂ«n,” u shpreh ministri Çeku.

Albumi i ri i Rexhepagiqit është mirëpritur me entuziazëm nga publiku, duke dëshmuar edhe një herë fuqinë e muzikës së tij për të prekur gjenerata të tëra./KultPlus.com

Presidentja Osmani për koncertin e Armend Rexhepagiqit: Një natë magjike e mbushur me emocion dhe nostalgji

Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka reaguar pas koncertit të mbajtur nga artisti i njohur Armend Rexhepagiqi, duke e quajtur ngjarjen një natë të paharrueshme që bashkoi emocionin, kujtimin dhe dashurinë për muzikën.

“NĂ« njĂ« koncert magjik, ku emocioni, kujtimi dhe dashuria pĂ«r muzikĂ«n u bashkuan nĂ« njĂ« natĂ« tĂ« paharrueshme,” – shkruan Osmani, duke vlerĂ«suar thellĂ«sisht ndikimin qĂ« artisti ka pasur nĂ« breza tĂ« tĂ«rĂ«.

Ajo e pĂ«rshkroi Rexhepagiqin si njĂ« artist me zĂ« qĂ« “sfidon kohĂ«n” dhe njĂ« shpirt qĂ« “rrĂ«mben zemrat e shumĂ« gjeneratave”, duke e cilĂ«suar performancĂ«n si njĂ« udhĂ«tim ndĂ«rmjet nostalgjisĂ« dhe freskisĂ« sĂ« krijimeve tĂ« reja.

“Faleminderit, Armend, pĂ«r çdo akord qĂ« na bĂ«ri tĂ« ndiejmĂ« emocion e nostalgi dhe pĂ«r krijimtarinĂ« qĂ« sfidon kohĂ«n!” – pĂ«rfundon mesazhin e saj Presidentja Osmani./KultPlus.com

Sibel Halimi: Muzika e Armend Rexhepagiqit bashkoi gjenerata dhe emocionoi Prishtinën

Mbrëmë, Prishtina u bë një zë i vetëm me këngët e Armend Rexhepagiqi, duke bashkuar kujtime e shpresa të gjeneratave të ndryshme.

Në një njoftim nga Drejtoria e Kulturës, drejtoresha Sibel Halimi theksoi se arti dhe kultura na kujtojnë se dashuria për vendin nuk është vetëm ndjenjë, por burim që na mban të gjallë dhe të lidhur.

“PĂ«rmes muzikĂ«s sĂ« tij, Armendi na tregoi se kjo dashuri rritet sa herĂ« qĂ« e mbajmĂ« gjallĂ« mes njerĂ«zve”, thuhet nĂ« njoftim.

Koncerti u përmbyll me emocione të forta dhe duartrokitje të gjata, duke e shndërruar natën në një moment të veçantë për kryeqytetin.

Kur poeti shkruan

Kur poeti shkruan, 
toka lëvizë pakëz 
në vendlindjen e parardhësit të tij. 

Nga fjalori nisin të bien gërma. 
Një djalosh shkruan një grafit me ngjyrë të kuqe: 
mesazh që shënohet në gjuhën spanjolle. 

Kur poeti shkruan, 
kuvendojnë brezat, 
ndërrohen kohët. 

Diku shtresohet shkëlqimi. 
Diku një përmendore e rëndësishme lehtë përkulet. 
Kur poeti nisë të shkruaj, 
e bën këtë përmes ëndrrës dhe kryeneçësisë. 

Pikëla shiu marrin fuqi në një libër. 
Ai libër do bëhet ujë. 
NĂ« atĂ« çast – 
pasardhësit dyshues nuk e vlerësojnë, 
prozatorët ngazëllehen, 
piktorët bashkëndiejnë. 

Kur poeti shkruan, 
rrokë përvoja të poetëve të amshuar, 
rijetëson brengat e tyre. 

Në një vend plasaritet shtegu, 
që të hyjë lagështia në zërin e dikujt që ka diçka për të kumtuar. 
Palpon qarkullimin e vet poeti 
teksa shkruan. 

E lë në kopertinë emrin e një gruaje: 
ajo grua njëherë ka qenë Dezdemonë. 
MurosĂ« ai poeti – me guralecĂ«, 
me të njëjtit që ishte gurëqëlluar. 

E mandej, 
mbulohet me një grusht dheu. 

KUR POETI E KRYEN POEZINË 

Kur e kryen poezinë, 
nuk mund ta besojë poeti se për çfarë shkroi. 

Që ka hyrë në diskutime teologjike, 
që i është tëhuajësuar vetes, 
që kërkon shtëpi tjetër, 
dashuri tjetër 
dhe fat tjetër. 

Kur e kryen poezinë, 
e kupton që e ka thënë dhe atë që nuk e kishte menduar, 
që i janë përvjedhë dhe fjalë të huaja. 

Pastaj që, nuk e di kush është, nga është. 
Që ka hulumtuar dete, 
– ende vijon tĂ« mbetet ai qĂ« gjurmon dashurinĂ«? 
Dikush do të thotë që kjo ishte 
veç replikë mbi aromat. 

Kur e kryen poezinë, 
poeti e kupton që është veçse në fillim. 

Që nuk ka lëvizë, 
sikur e gjithë ajo kohë ka ecur mbrapsht. 
Qorrazi duart kanë bërë lëvizje qarkore. 
Ai pikërisht, atëherë, ia nisë. 

Kur e kryen poezinë, 
atëherë nisë të kuptojë, 
që asnjëherë dhe asnjë poezi, 
faktikisht, s’ka pĂ«r ta pĂ«rfunduar. 

KUR MENDON SE U BË POET
 

Kur poeti e kërkon temën, 
kryqëzohen rrugët njëkahëshe. 

Stopohet karuseli, stepet njeriu, 
letrat flatrojnë gjithandej, 
kërkojnë adresa të moçme. 

Ndjehet fajtor poeti 
pĂ«r atĂ« qĂ« s’e ka bĂ«rĂ«. 
Biles më shumë se për vetë ato që ndanë bashkëfajësinë. 
PĂ«rfundon nĂ« mes tĂ« verĂ«s motmoti – 
erëmon në qafën e një gruaje bergamoti. 

Epoka e tij është mendimi i trishtë i botës. 
Beson qĂ« e gjithĂ« kjo s’i ndodhĂ« veç atij, 
s’ndodhĂ« veçse nĂ« atĂ« çast. 

Përderisa shkruan poeti, 
është barrë e kohës. 
Dhe zgavër në mes kohësh. 
Nëse e mbanë veten, 
e pranon humbjen me klas, 
përshëndetë dhe dëshpërimtarët e panjohur. 

Dhe nisë e kupton se sa është larg vetes, 
se sa nuk është ai që donte të bëhej. 

Pavle Goranoviqi (1973), shkrimtar malazez. Krijimtaria e tij është përkthyer dhe shpërblyer disaherësh. 

Shqipëroi: Argëzon Sulejmani 

Saranda, destinacioni i preferuar i fundjavës, Rama ndan pamje nga plazhet plot me turistë

Kryeministri Edi Rama ka ndarë sot pamje nga plazhet e Sarandës, ku fundjava ka sjellë një tjetër fluks të lartë vizitorësh, vendas dhe të huaj.

Saranda vijon të mbetet një nga destinacionet më të preferuara të sezonit veror, falë ujërave të kristalta, shërbimeve turistike në rritje dhe mikpritjes që e karakterizon prej vitesh.

Fluksi i turistëve në qytetin jugor dëshmon jo vetëm për popullaritetin në rritje të Rivierës shqiptare, por edhe për ndikimin pozitiv që turizmi po sjell në ekonominë vendase.

Vitet e fundit Shqipëria ka zënë një vend të rëndësishëm në mediet ndërkombëtare për sa i përket klasifikimit të vendit si një nga destinacionet turistike të preferuara për turistët huaj, ku spikatin qytetet si Ksamili, Saranda dhe Vlora./atsh/KultPlus.com

Dashnia e vjetër me Armend Rexhepagiqin

Shumë shpesh kam parë artikuj të ndryshëm botëror për radhët e gjata të qytetarëve për të takuar një shkrimtar, për të prerë një biletë për koncerte të operave, për të takuar ndonjë futbollist, apo ndonjë figurë të njohur.

Shkruan: Ardianë Pajaziti

Kur them radhë, e kam fjalën rresht për dy, dhe jo turmë. Se turma kemi parë shumë edhe në Kosovë. Por mbrëmë, këtë radhën rresht për dy e pashë me sytë e mi. Radha ishte shumë e gjatë, prerjen e bënin semaforët, për të vazhduar më tutje drejt ngjalljes së emocioneve të fshehura.

Shumica gjeneratë e viteve të 70-ta, por që kishte edhe mbi këtë moshë e deri te moshat më të reja pritnin në radhë për tu futur në koncertin e rikthimit të këngëtarit Armend Rexhepagiq, dhe përderisa pritnin, ishte një ndjenjë ndryshe.

Takonin, takonin dhe takonin bashkëmoshatarë, shokë të dikurshëm të klasave, të shkollave, të aktiviteteve të ndryshme, që nuk ishin parë për shumë vite. Armendi i kishte mbledhë, sikur të ishte një takim gjenerate, takim nostalgjie, takim i rinisë!

E pashĂ« njĂ« burrĂ« afĂ«r tĂ« 50-ave qĂ« pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« merrte pjesĂ« nĂ« njĂ« koncert, dhe se kĂ«tĂ« vendim e kishte marr vetĂ«m pĂ«r kujtimet e kĂ«ngĂ«ve tĂ« Armend Rexhepagiq, njĂ« grua me karrocĂ« qĂ« e shoqeronin familjarĂ«t e saj, dhe njĂ« tjetĂ«r qĂ« festonte datĂ«lindjen e 50-tĂ«, dhe pikĂ«risht pĂ«r datĂ«lindjen e tij, e gjithĂ« Prishtina kumbonte “Krejt PrishtinĂ«n pĂ«r ditĂ«lindje.

“Harrova” “Shkel” “Oj Dude, Dudie” ishin kĂ«ngĂ«t qĂ« i kĂ«ndonte publiku, edhe pa Armendin, por edhe kĂ«nga e re “Dashni e vjetĂ«r” ishte ngjizur nĂ« memorien e adhuruesve tĂ« tij, qĂ« kumbonte nĂ« hapĂ«sirĂ«n e parkingut tĂ« PrishtinĂ«s, qĂ« pĂ«r njĂ« natĂ« tĂ« vetme shndĂ«rrohet nĂ« njĂ« energji Prishtine, pĂ«r tu kthyer sĂ«rish nĂ« njĂ« hapĂ«sirĂ« pa jetĂ«.

Se nëse Armendi është brenda shijes së secilit, është vështirë të thuhet, se artistët kanë audienca të ndryshme, por se është kujtesë kolektive, definitivisht po.

Mbrëmë, prindërit që luftojnë me fëmijët e tyre për cështje adoleshence, për nje moment u shnderruan po në ata adoleshentë. Burra e gra të rritur me një shpirt të rinuar!/KultPlus.com

Butrinti, thesari i lashtësisë që vijon të tërheqë vizitorë nga e gjithë bota

Nga rrënojat antike, deri te peizazhet natyrore mahnitëse, Parku Kombëtar i Butrintit mbetet një prej destinacioneve më unike dhe më të vizituara në Shqipëri.

Ky qytet antik, i mbrojtur nga UNESCO, vijon të tërheqë turistë nga e gjithë bota falë pasurisë së tij historike dhe trashëgimisë kulturore të rrallë.

Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, ndau sot pamje nga Butrinti, duke theksuar rëndësinë e tij si pasuri kombëtare dhe ndërkombëtare.

Butrinti është dëshmi e gjallë e qytetërimeve të mëdha që kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në historinë e njerëzimit.

Kompleksi arkitektonik i Butrintit pĂ«rfshin 15 zona tĂ« periudhave tĂ« ndryshme historike, duke filluar nga shekulli IV para Krishtit deri nĂ« shekullin XVI pas Krishtit. Ky mozaik epokash e bĂ«n Butrintin njĂ« muze tĂ« hapur tĂ« qytetĂ«rimeve qĂ« kanĂ« kaluar nĂ«pĂ«r shekuj – nga romakĂ«t, bizantinĂ«t, venecianĂ«t e deri nĂ« MesjetĂ«.

Në zemër të parkut gjendet teatri antik, i cili ka qenë skenë e shfaqjeve dhe ritualeve ndër shekuj, duke ruajtur ende atmosferën dhe akustikën e kohës.

Po ashtu, bazilika, nimfeumi dhe monumente të tjera madhështore dëshmojnë ndërthurjen e arkitekturës me religjionin dhe kulturën e periudhave të ndryshme.

Muzeu i Butrintit, i vendosur mes rrënojave të lashtësisë, ofron një kronologji të pasur të historisë mijëravjeçare të qytetit. Mozaikët e ruajtur me kujdes, me figurat e tyre të ndërlikuara, rrëfejnë histori unike mbi jetën, traditat dhe besimet e banorëve të lashtë të kësaj zone magjike./atsh/KultPlus.com

56 vite më parë njeriu zbriti në Hënë

Si sot 56 vite më parë njeriu zbriti në Hënë për herë të parë.

Ishte njĂ« kohĂ« kur ende kishte Ă«ndrra ku pothuajse çdo gjĂ« dukej e mundur, shkruan gazeta gjermane ”Rheinpfalz” nĂ« njĂ« artikull kushtuar zbritjes sĂ« parĂ« tĂ« njeriut nĂ« HĂ«nĂ«.

Besimi nĂ« pĂ«rparimin teknologjik ishte pothuajse i patundur nĂ« vitet ‘60 tĂ« shekullit tĂ« kaluar. Por, njĂ« Ă«ndĂ«rr u bĂ« e vĂ«rtetĂ« kur Neil Armstrong vendosi kĂ«mbĂ« nĂ« sipĂ«rfaqen e HĂ«nĂ«s mĂ« 20 korrik 1969.

Ky ishte më shumë se kulmi i përpjekjeve të pabesueshme të inxhinierëve dhe shkencëtarëve, që u arrit me një teknologji që sot duket e vjetërsuar.

Njerëzimi në fakt dukej i aftë për të kapërcyer barrierat e hapësirës dhe kohës.

Misioni “Apollo 11” Ă«shtĂ« shndĂ«rruar sot nĂ« simbolin e njĂ« epoke tĂ« re drejt hapĂ«sirĂ«s, ku protagonistĂ« tĂ« rinj po sfidojnĂ« njĂ«ri-tjetrin nĂ« njĂ« garĂ« qĂ« synon kthimin nĂ« HĂ«nĂ« nĂ« njĂ« rutinĂ« duke e shndĂ«rruar kĂ«tĂ« satelit tĂ« vogĂ«l nĂ« njĂ« bazĂ« kĂ«rkimore dhe nĂ« njĂ« plasdarm pĂ«r eksplorimin e sistemit diellor duke filluar nga planeti Mars./KultPlus.com

Dita Ndërkombëtare e Shahut

Sot është Dita Ndërkombëtare e Shahut, një nga lojërat më të lashta, intelektuale dhe kulturore, me një ndërthurje të sportit, të menduarit shkencor dhe elementeve të artit.

Si njĂ« aktivitet i pĂ«rballueshĂ«m dhe gjithĂ«pĂ«rfshirĂ«s, ​​ai mund tĂ« ushtrohet kudo dhe tĂ« luhet nga tĂ« gjithĂ«, pĂ«rtej barrierave tĂ« gjuhĂ«s, moshĂ«s, gjinisĂ«, aftĂ«sive fizike apo statusit social.

Shahu Ă«shtĂ« njĂ« lojĂ« tavoline strategjike me dy lojtarĂ«, ku qĂ«llimi Ă«shtĂ« qĂ« tĂ« lĂ«vizin lloje tĂ« ndryshme tĂ« gurĂ«ve tĂ« shahut, me njĂ« grup tĂ« caktuar lĂ«vizjesh tĂ« mundshme, rreth njĂ« dĂ«rrase katrore me kuadrate duke u pĂ«rpjekur tĂ« kapet “mbreti” kundĂ«rshtar.

Sot ka mbi 2000 variante tĂ« identifikueshme tĂ« lojĂ«s. NjĂ« teori Ă«shtĂ« se njĂ« lojĂ« e hershme e ngjashme me shahun e quajtur Chaturanga filloi nĂ« Indi dhe u pĂ«rhap pĂ«rgjatĂ« RrugĂ«s sĂ« MĂ«ndafshit nĂ« perĂ«ndim tĂ« PersisĂ«. NdĂ«rsa shahu modern besohet tĂ« ketĂ« rrjedhur nga Chaturanga qĂ« do tĂ« thotĂ« “katĂ«r divizione” duke iu referuar ose ndarjeve tĂ« pjesĂ«ve tĂ« lojĂ«s nĂ« kĂ«mbĂ«soria, kalorĂ«sia, elefanti dhe karroca, ose pĂ«r faktin se loja u luajt nga katĂ«r lojtarĂ«. Chatrang, dhe mĂ« vonĂ« Shatranj, ishte emri qĂ« iu dha lojĂ«s kur mbĂ«rriti nĂ« PersinĂ« Sasanide rreth vitit 600 tĂ« erĂ«s sonĂ«.

Në vitin 900 të erës sonë, mjeshtrat e shahut abasid al-Suli dhe al-Lajlaj kompozuan vepra mbi teknikat dhe strategjinë e lojës, dhe në vitin 1000 të erës sonë shahu ishte i popullarizuar në të gjithë Evropën dhe në Rusi, ku u prezantua nga Stepa Euroaziatike.

Më 12 dhjetor 2019, Asambleja e Përgjithshme shpalli 20 korrikun si Ditën Botërore të Shahut për të shënuar datën e themelimit të Federatës Ndërkombëtare të Shahut (FIDE) në Paris në vitin 1924. Me iniciativën e FIDE-s, 20 korriku shënohet si Dita Ndërkombëtare e Shahut nga shahistët në mbarë botën që nga viti 1966./atsh/KultPlus.com

Ngaherë në pritje

Poezi nga Dritëro Agolli

Sërish të pres të vish:
Na qënka jeta pritje
Në shpirt, në gjak, në mish,
Në gaz e në mërzitje.

Dhe unë e them ta dish:
Sa dukesh ti në derë
Pranvera hyn në shpirt
Dhe shpirti në pranverë./KultPlus.com

28 vite nga vdekja e poetit Arshi Pipa

Nga Albert Vataj

Asht pak me than, se Arshi Pipa mbetet nji prej figurave ma t’njimendta tĂ« vetĂ«dijes dhe veprimit demokratiek. Ai ishte shumĂ« e shumĂ« mĂ« shumĂ« se kaq. Ai ishte dhe mbeti nji za i kurajshĂ«m i vlerave. Ndoshta do ta kishit t’pamujtun pĂ«r me e gjet nji personifikim tĂ« tĂ« pĂ«rsosunes sĂ« disidentit nĂ« jetĂ« dhe nĂ« vepĂ«r. Tue e kĂ«rkua e tue dasht me nxjerr prej kohet e sprovave, shtjellave pĂ«rpirĂ«se dhe zemĂ«ratave tĂ« diktaturĂ«s komuniste e mbas, e tash ja ku mundet pa droje me e gjithĂ«pranu, ai asht Arshi Pipa. Punoi me mish e me shpirt, lufto me thonj e me dhĂ«mbĂ« pĂ«r me mujt me dishmi njat univers t’pĂ«rsosun t’ngadhnjimtarit, dishepullit tĂ« dijes e nxanjes, kreshtĂ«s sĂ« kushtrimeve e kumtimit, kungimit dhe krijimit. Tançka nĂ« tĂ« e me tĂ« kishte mujt me u ngjiz e me marr hov me u jetĂ«su si njĂ« Ante antik, nĂ« çdo puls, nĂ« çdo mendim, nĂ« çdo dashtuni e veçanti shprehĂ«se.

Arshi Pipa (ShkodĂ«r, 28 korrik 1920- Washington, 20 korrik 1997), ç’nuk ishte, çmos bani e gjithqysh diti dhe mujti, ai u rrek e i’a doli pĂ«r me ken nji poet kushtrues e nji lirik i tamĂ«lt; nji gjuhĂ«tar i zoti dhe gladiator i paepun i arenave t’gegnishtes; kritik, ndoshta me pak shokĂ« mbas vedi, pĂ«r nga thellĂ«sia dhe larmi e trajtesĂ«s; pĂ«rkthyes dhe pedagog gjithĂ«poaq gjurmlans nĂ« trashigiminĂ« tonĂ« kombĂ«tare. E tan jeta e tij ishte e mbushun me pĂ«rpjekje, me vuajtje e me sfida, me gjithëçmos qi mujti me marr prej tij ma t’mirĂ«n vepĂ«r, ma t’vyemĂ«n vlerĂ«s, t’pĂ«rgjithmonshmen dĂ«shmi tĂ« shpirtit triumfues.

Nga jeta

Leu nĂ« ShkodĂ«r, i biri Mustafa Nuriut dhe Hatixhe Lloshit. Arshiu qe me prejardhje libohovite nga i ati dhe nga e Ă«ma shkodrane me origjinĂ« dibrane. I ati qe jurist i shkolluar nĂ« Stamboll, nĂ« kohĂ«n e LuftĂ«s sĂ« ParĂ« Botnore qe jurist i DrejtorisĂ« sĂ« DrejtĂ«sisĂ« nĂ« ShkodĂ«r, administratĂ« shqiptare, pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« gjuhĂ«n shqipe, e krijuar nga austro-hungarezĂ«t. MĂ« vonĂ«, nĂ« vitet ‘23-‘26, do t’u emĂ«ronte anĂ«tar i Gjyqit tĂ« Diktimit. E Ă«ma, Hatixhja, qe njĂ« shembull virtyti e pune pĂ«r fĂ«mijĂ«t e saj, stoike nĂ« fatkeqĂ«sitĂ« e panumĂ«rta qĂ« i ranĂ« mbi krye.

Kishte vëlla nga i ati Muzaferin, dhe katër motra të një barku: Nedreti, Fehimja, Bedrija dhe Bedi.

Vitet e para tĂ« arsimimit i mori tek Kolegji Ksaverian e mĂ« tej nĂ« liceun shtetĂ«ror tĂ« ShkodrĂ«s nĂ« ndarjen me profil klasik mĂ« 1938. Me pĂ«rkujdesjen e tĂ« atit pĂ«r formimin nĂ« traditĂ«n fetare tĂ« familjes tyre, ndiqte mĂ«sime edhe nĂ« medrese gjatĂ« mbasditeve. MĂ« 1936 me poezinĂ« “NĂ« lamĂ«n e luftĂ«s” fitoi çmimin e tretĂ« nĂ« njĂ« konkurs poezie tĂ« shpallur nga e pĂ«rkohshmja “Cirka”. MĂ« pas studioi LetĂ«rsi e Filozofi nĂ« Universitetin e Firences, ku u laureua mĂ« 1942 me dizertacionin “Morali dhe feja tek Bergson”.

Kthehet nĂ« ShqipĂ«ri dhe nga viti 1941 deri mĂ« 1946 jep mĂ«sim ndĂ«r shkollat e mesme tĂ« TiranĂ«s dhe DurrĂ«sit. Kur Lidhja e ShkrimtarĂ«ve dhe ArtistĂ«ve nisi botimin e organit tĂ« vet “Bota e Re”, Pipa me Kutelin ishin tĂ« vetmit jokomunistĂ« nĂ« kĂ«shillin drejtues. Merr pjesĂ« nĂ« Kongresin e ParĂ« tĂ« Lidhjes nĂ« tetor tĂ« 1945, ku punimet i drejtoi S. Luarasi. MĂ« vonĂ« i kĂ«rkohet tĂ« shkruante diçka pĂ«r pĂ«rvjetorin e vdekjes sĂ« Migjenit, qĂ« nuk u pĂ«lqye nga njerĂ«zit e partisĂ«. NĂ« njĂ« takim letrar nĂ« ShtĂ«pinĂ« e KulturĂ«s nĂ« TiranĂ« lexon “KĂ«ngĂ«n e Pleshtit” tĂ« Goethes duke thumbuar kĂ«shtu Sh. Totozanin, i cili u bĂ« shkak qĂ« PipĂ«n ta zhvendosnin me punĂ« nĂ« DurrĂ«s. Atje lexon njĂ« tjetĂ«r poezi tĂ« titulluar “Bushtra”, dhe pas njĂ« tjetĂ«r mbrĂ«mjeje poetike nĂ« TiranĂ« ku nĂ« krah kishte N. Spirun qĂ« nuk e njihte arrestohet me 27 prill 1946 dhe dĂ«nohet me dy vjet heqje lirie. RidĂ«nohet – dhe gjatĂ« marrjes sĂ« dĂ«nimit merr vesh vdekjet e tĂ« vĂ«llait – mĂ« 20 dhjetor 1947 me 20 vjet heqje lirie si bashkĂ«themelues i njĂ« grupi social-demokrat bashkĂ« me P. Kaçinarin, H. BallhysĂ«n dhe P. Gjeçin. Vuajti nĂ« burgjet dhe kampet e shfarosjes (DurrĂ«s, korrik 1948 Vloçisht, nĂ«ntor 1948 GjirokastĂ«r, Korçë, TiranĂ«, Burrel etj.), ku pĂ«rveç punĂ«s sĂ« detyrueshme u bĂ« njĂ« nga dorĂ«zanĂ«t e mĂ«simdhĂ«nies sĂ« letĂ«rsisĂ«, filozofisĂ« dhe gjuhĂ«ve pĂ«rgjatĂ« dĂ«nimit, ku shkroi librin me poezi “Libri i Burgut”. Familjen e shpĂ«rngulĂ«n disa herĂ« derisa nĂ« nĂ«ntor 1949 bashkĂ« me 20 familje tĂ« tjera tĂ« persekutuara i shpĂ«rnguli nĂ« disa shtĂ«pi boshe nĂ« plazh. GjatĂ« rrugĂ«timit, i ati qĂ« ishte i paralizuar, ndĂ«rroi jetĂ«.

Lirohet më 26 prill 1956 dhe një natë të fundverës së 1957 arratiset bashkë me të motrën, Fehimen. Vendoset në Sarajevë gjer më 1959.

Gjatë asaj periudhe përktheu në shqip përzgjedhje nga poezia lirike latine (250 faqe, me përkthime, dhe kapituj mbi elemente metrikë dhe shënime.

Emigroi nĂ« Shtetet e Bashkuara nĂ« 1958-Ă«n. NĂ« fillim punoi si arkĂ«tar (kashier) nĂ« nji hotel tĂ« Nju Jork-ut. EmĂ«rimi i tij i parĂ« ishte nĂ« kolegjin Philander Smith, Little Rock, Arkansas, ku ligjĂ«roi pĂ«r filozofinĂ« (1960). GjatĂ« vitit akademik pasues, meqenĂ«se ra nĂ« sy pĂ«r njohjen e thellĂ« tĂ« italishtes, drejtoi departamentin e gjuhĂ«s italiane nĂ« City University, tĂ« Georgia-s, nĂ« “ShkollĂ«n e GjuhĂ«ve dhe tĂ« GjuhĂ«sisĂ«â€ dhe nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ« jepte mĂ«sim filozofi, nĂ« “Kolegjin e Arteve tĂ« Lira” (verĂ«, ’61, dhe ’62). Ka qene pedagog i gjuhĂ«s italiane nĂ« universitetin e Kolumbia-s nĂ« vitet 1961-62, dhe profesor i asociuar i gjuhĂ«s italiane, nĂ« universitetin e Delfit, Garden City, dhe, nĂ« tĂ« njajtĂ«n kohĂ«, gjatĂ« verĂ«s, dha filozofi nĂ« Kolegjin e Arteve tĂ« Lira..

NĂ« vitet nĂ« vazhdim ligjĂ«roi tema filozofike nĂ« kolegjin Adelphi Suffolk. Nga viti 1963-66 ishte profesor i asociuar (Profesor i asociuar i pĂ«rkohshĂ«m nĂ« vitet 1963-64) nĂ« departamentin e gjuhĂ«s italiane, nĂ« universitetin e Kalifornias, Berkley. Atje u jepte mĂ«sim kurseve tĂ« letĂ«rsisĂ« moderne italiane dhe drejtonte seminaret e kritikĂ«s letrare, (De Sanctis, 1963, Kroçe, 1964, Viko, 1965), po ashtu si dhe nĂ« gjuhĂ«n shqipe, letĂ«rsi dhe folklor, (1965), si edhe filozofi Romane. NĂ« vitin 1966, drejtoi disertacionet pĂ«r gradĂ«n e doktorit nĂ« filozofi (Ph.D). Me nji sensibilitet tĂ« dukshĂ«m ndaj padrejtĂ«sive, – çka i karakterizon njerĂ«zit e ndershem dhe idealistĂ«, – gjatĂ« kohĂ«s qĂ« qe nĂ« Universitetin Little Rock, Arkansas, pĂ«rjetoi me dhimbje realitetin e diskriminimit racial nĂ« shoqĂ«ninĂ« amerikane dhe u revoltue. Atje pĂ«rkrahu lĂ«vizjen studenteske tĂ« Berkley University tĂ« KalifornisĂ«, e njohun si “Free speech movement”, dhe u ba kritik i paanshem i poltikĂ«s. Nga viti 1966, ka qenĂ« nĂ« fakultetin e Universitetit tĂ« Minnesota-s dhe Minneapolis, fillimisht si profesor i asociuar (1966-69), dhe mĂ« pas si profesor i gjuhĂ«s italiane, nĂ« departamentin e gjuhĂ«ve frĂ«nge dhe italiane (Departamenti i GjuhĂ«ve Romane gjatĂ« vitit 1968). Arriti tĂ« jetĂ« pjesĂ«tar i Universitetit tĂ« Minesotes, si anĂ«tar me tĂ« drejta tĂ« plota dhe gjithashtu kontribuonte nĂ« planifikimin, hartimin dhe ndarjen e diplomave tĂ« studimeve tĂ« gjuhĂ«s italiane. Programi pĂ«r gradat e master-it u themelua nĂ« vitin 1968, ndĂ«rkohĂ« ai ishte drejtues i programit master (“graduate school”) nĂ« gjuhĂ«n italiane. TemĂ«-diplomat pĂ«r master dhe disertacionet e PhD u shkruan dhe u miratuan nĂ«n drejtimin e tij. U ka dhĂ«nĂ« mĂ«sim kurseve tĂ« ekstrakurrikulare tĂ« gjuhĂ«ve, tĂ« ndara nĂ« kurse tĂ« ulĂ«t dhe tĂ« larta, kurseve tĂ« qytetĂ«rimit dhe tĂ« kulturĂ«s (gjithashtu nĂ« Anglisht) dhe, nĂ« veçanti, kurseve tĂ« ekstra-kurrikulare pĂ«r shkrimtarĂ«t e mĂ«dhenj, (Dante, Bokaçio, Manzoni, Leopardi), nĂ« zhanret e “PoezisĂ« kalorĂ«siake”, “LetĂ«rsisĂ« Utopike”, dhe temat krahasuese (Marksizmi dhe Ekzistencializmi nĂ« tregim dhe dramĂ«), pĂ«rfshi seminaret (Ungareti dhe Montale, Viko dhe Kroçe ). U ka dhĂ«nĂ« gjithashtu mĂ«sim bashkĂ«risht, kurseve tĂ« diplomuara tĂ« gjuhĂ«ve FrĂ«nge dhe Italiane, (Simbolizmi Francez dhe Hermetizmi Italian, Romantizmi nĂ« FrancĂ« dhe nĂ« LetĂ«rsinĂ« Italiane), duke pasuar me themelimin e programeve tĂ« master-it, nĂ« gjuhĂ«t FrĂ«nge dhe Italiane (1970), tĂ« konceptuar dhe hartuar me iniciativĂ«n e tij. Me daljen nĂ« pension u vendos pĂ«rfundimisht nĂ« Washington, D. C., pranĂ« sĂ« motres, Fatimes.

GjatĂ« kĂ«saj kohe u intensifikuen lidhjet e tij me “VatrĂ«n” dhe “Diellin”. Gjithnji, ai ka qenĂ« bashkĂ«punĂ«tor i zellshĂ«m i “Diellit”. ShqetĂ«simet e tij pĂ«r gjendjen e “VatrĂ«s”, nĂ« kĂ«te kohĂ«, dhe mendimet e tij pĂ«r prosperitetin e saj, ai i shprehi, sĂ« pari, nĂ« “Dielli”, nĂ« artikullin e gjatĂ« “PĂ«r riorganizimin e VatrĂ«s”, (nr. i 16 gushtit 1983) dhe nĂ« Fjalimin e rastit tĂ« 28 Nandorit 1986, “PĂ«r shpĂ«timin e VatrĂ«s”, qĂ« u botue nĂ« “Diellin” e 28 shkurtit, 1987. MĂ« duket se Arshiu ka dhanĂ« pĂ«rcaktimin ma tĂ« saktĂ« dhe ma tĂ« bukur pĂ«r VatrĂ«n: “Vatra asht nji monument historik i vetĂ«dijes dhe kulturĂ«s kombĂ«tare”. Ai ka shkrue me dhimbje krahnori pĂ«r gjendjen e mjerueme tĂ« “VatrĂ«s” dhe ka vlerĂ«sue lart prestigjin e saj ndaj organizatave tĂ« tjera tĂ« diasporĂ«s, gja qi i jep mundĂ«si e avantazh asaj t’i bajĂ« nji sherbim tĂ« madh kombit, “i cili do tĂ« ketĂ« vlerĂ« ma tĂ« madhe nĂ«se Vatra mban nji qendrim sipĂ«rpartiak dhe sipĂ«rqeveritar”. “NdĂ«rhymja e saj, shkruen Pipa, asht sidomos e randĂ«sishme ndĂ«r raste kur tĂ« drejtat e kombit shqiptar cenohen ose rrezikohen”.

NĂ« pranverĂ« tĂ« vitit 1991, Pipa u zgjodh kryetar i “VatrĂ«s”, pa qenĂ« anĂ«tar i saj, detyrĂ« nĂ« tĂ« cilĂ«n qindroi vetĂ«m nji vit, sepse nĂ« qershor tĂ« 1992-shit, nuk u rizgjodh. E mori kryesinĂ« e “VatrĂ«s” me tĂ« vetmin qellim pĂ«r ta vu ate nĂ« shĂ«rbim tĂ« problemeve me randĂ«si tĂ« jashtĂ«zakonshme historike, qi dolen para kombit tonĂ«: zhvillimeve demokratike nĂ« ShqipĂ«ni dhe zgjidhjes sĂ« problemit tĂ« KosovĂ«s. GjatĂ« kĂ«saj kohe tepĂ«r tĂ« shkurtĂ«, ai iu kushtue me tĂ« gjitha energjitĂ« rimĂ«kambjes sĂ« “VatrĂ«s”, dhe kreu shumĂ« punĂ« me vlerĂ«. NĂ« “Albanica”, nĂ« nr. 3-4 tĂ« 1992-shit, nĂ« shkrimin On VATRA and Dielli, ai ka shkrue me hollĂ«si pĂ«r to. Puna e tij asht pasqyrue, gjithashtu, nĂ« numrat e “Diellit”, qĂ« editoi ai gjatĂ« kĂ«saj kohe.

Veprat

Veprimtaria e tij përfshin fusha të artit letrar, të filozofisë, estetikës, kritikës letrare, folklorit, folkloristikë s, gjuhësisë, politikës, publicistikës.

VĂ«llimin e parĂ« poetik me titull “LundĂ«rtarĂ«t”, nji pĂ«rmbledhje lirikash qi dishmon njĂ« talent novator nĂ« shpĂ«rthim, e botoi nĂ« v. 1944. TĂ« dytin, “Libri i burgut” tĂ« shkruem nĂ« letra cingaresh, nĂ« burgjet e kampet e punĂ«s sĂ« detyrueme, e botoi nĂ« RomĂ« nĂ« vitin 1959. Asht nji pĂ«rmbledhje liriko-epike, pasqyrĂ« e gjallĂ« artistike e motiveve qi i diktoi jeta e qelive dhe e kampeve tĂ« vdekjes, ku kaloi dhetĂ« vjet. NjĂ« ditar i vĂ«rtetĂ« qĂ« ka pĂ«r tĂ« mbetĂ« njĂ« nga dishmitĂ« artistike ma tĂ« sakta tĂ« asaj qi ndodhi me ata qĂ« nuk iu nĂ«nshruen regjimit tĂ« pĂ«rgjakshĂ«m diktaturial. “Nuk njoh nĂ« tĂ« gjithĂ« letĂ«rsinĂ« shqipe vargje mĂ« tronditĂ«se sa ato tĂ« botuara nĂ« librin e quajtur thjesht “Libri i burgut”. Tek lexon poezitĂ« e Arshi PipĂ«s, ndjen klithmat, britmat, plagĂ«t, poshtĂ«rimin njerĂ«zor, nĂ« emĂ«r tĂ« ca idealeve absurde dhe hipokrite. ËshtĂ« njĂ« sketerrĂ« mĂ« e tmerrshme sesa Ferri i Dantes, sepse ky Ă«shtĂ« ferri i njerĂ«zve tĂ« pafajshĂ«m e jo i mĂ«katarĂ«ve. ËshtĂ« materia e ParajsĂ«s e transplantuar nĂ« Ferr”, ka shkruar shkrimtari Rudolf Marku.3).

PunĂ« e burgut asht edhe “Rusha” (botue nĂ« Munich, 1968), poemĂ« epike me njĂ« subjekt tĂ« theksuem dramatik tĂ« periudhĂ«s sĂ« gjysĂ«s sĂ« dytĂ« tĂ« shek. XIV, qi trajton nji histori dashunije dhe hakmarrjeje mes shqiptarĂ«ve e serbĂ«ve nĂ« sfondin e zakoneve tona tradicionale. Me 1969, Pipa botoi nĂ« Munich antologjinĂ« poetike “Meridiana”, nji pĂ«rzgjedhje nga botimet e maparshme dhe disa poezish tĂ« pabotueme, qi tingĂ«llon si jehonĂ« e mirĂ«filltĂ« e nji testamenti poetik.

Krijimet poetike të Arshiut shquhen për një talent të fuqishëm, për shumësi e përzgjedhje motivesh, për trajtim të tyne në nivele artistike të lakmueshme, dhe për një përkushtim të madh ndaj punës krijuese, pa lanë mangut gjuhën poetike jashtëzakonisht të pasun e të pastër, të zgjedhun me kujdes si rrallëkush.

Po veçoj, sa pĂ«r ilustrim, nga “Meridiana”, “Preludet”, tĂ« shkrueme nĂ« Firence dhe TiranĂ« nĂ« vitin 1941. Tharme poetike, yshtĂ«se imtimesh meditative me forcĂ« tĂ« madhe purifikuese, tĂ« enduna nĂ« veshje tekstore moderne; fluiditete lirike tĂ« derdhuna nĂ« simfoni ritmesh e tingujsh tĂ« magjishĂ«m. KĂ«to janĂ« “Preludet”. “Urgjencca tĂ« mbrendshme”, siç i pati quajtur ai shtysat e fuqishme shpirtnore pĂ«r t’i dhanĂ« jetĂ« poezisĂ«. Befasuese pĂ«r letrat shqipe tĂ« asaj kohe, dhe po aq befasuese edhe sot e kĂ«saj dite.

Pipa na ka lanĂ« nji trashigim tĂ« pasun edhe nĂ« fushĂ«n e pĂ«rkthimeve poetike nga latinishtja, italishtja, frĂ«ngjishtja, gjermanishtja, anglishtja. VetĂ«m gjatĂ« kohĂ«s njivjeçare qi jetoi si refugjat nĂ« Jugosllavi, ai pĂ«rktheu nji vĂ«llim poetik me titull “Lyrika Latine”, (rreth 250 faqe tĂ« plotĂ«sueme edhe me shenime tĂ« ndryshme metrike), mbetun nĂ« dorĂ«shkrim. Po ashtu, mbetun nĂ« dorĂ«shkrim, asht edhe nji vĂ«llim poetik i shkruem nĂ« tri gjuhĂ« europiane me titull “Autobiografia”.

Nji veprimtari jashtĂ«zakonisht tĂ« gjanĂ« na ka lanĂ« nĂ« hapĂ«sinĂ«n shkencore tĂ« kritikĂ«s letrare. GjatĂ« vjetĂ«ve nĂ« Shtetet e Bashkueme tĂ« AmerikĂ«s, botoi veprĂ«n “Trilogjia Albanica” (1978), nĂ« tri vĂ«llime: “Albanian Folk Verse”, “Hieronymos De Rada ” dhe “Albanian Literature: Social Perspectives ” , vepĂ«r rreth 900 faqesh, qĂ« shquhet sidomos pĂ«r thellĂ«si dhe origjinalitet nĂ« trajtimin e personaliteteve dhe dukunive letrare qĂ« shqyrton, nĂ«n prizmet estetike moderne tĂ« strukturalizmit dhe komparativizmit. E tham me plotgojĂ« qĂ« nĂ« asnjĂ« botim tĂ« kĂ«saj natyre nuk kam gjetĂ« atĂ« dendĂ«si sqarimesh nĂ« fundfaqet (fusnotat), shĂ«nimesh bibliografike, indeksesh gjithfarĂ«sh, – njĂ« skrupolozitet shkencor pĂ«r t’u admirue.

“Trilogjia Albanica’, shkruen Peter Prifti, si e para nĂ« llojin e saj nĂ« letĂ«rsinĂ« shqipe, Ă«shtĂ« njĂ« vepĂ«r ndriçuese, njĂ« minierĂ« e pasur pĂ«r poetĂ«t, folkloristĂ«t, etnologĂ«t, gjuhĂ«tarĂ«t e etimologĂ«t, historianĂ«t dhe studiuesit e letĂ«rsisĂ« shqipe nĂ« pĂ«rgjithĂ«si. Risia e formĂ«s sĂ« saj, diapazoni i gjerĂ« i ideve dhe disiplinave qĂ« ajo qarkon, trajtimi original i subjektit dhe pasuria e tĂ« dhĂ«nave, i jep kĂ«saj vepre njĂ« vend tĂ« merituar nĂ« letĂ«rsinĂ« shqiptare. Nuk Ă«shtĂ« e tepĂ«rt tĂ« them se Trilogjia Albanica e vendos autorin e saj si njĂ« studiues lider nĂ« SHBA pĂ«r De RadĂ«n dhe popullin ArbĂ«rĂ«sh, pĂ«r strukturĂ«n e poezisĂ« shqiptare dhe karakterin e letĂ«rsisĂ« shqipe nĂ« pĂ«rgjithĂ«si”.4).

NĂ« vitin 1991, botoi “Contemporary Albanian Literature”, pĂ«r tĂ« cilĂ«n studiuesi Italo Costante Fortino, ka thanĂ«: “Studimi i fundit i Arshi PipĂ«s mbi letĂ«rsinĂ« e realizmit socialist pĂ«rban nji kontribut tĂ« parĂ« . . . pĂ«r nji rend tĂ« ri qi duhet tĂ« vendoset nĂ« letĂ«rsinĂ« dhe, nĂ« radhĂ« tĂ« parĂ«, nĂ« kritikĂ«n letrare” 5). FjalĂ«t e Fortino-s vlejnĂ« gjithashtu pĂ«r “TrilogjinĂ« shqiptare”. Nuk mund tĂ« bahen hulumtime shkencore nĂ« fushĂ«n e kritikĂ«s letrare pa marrĂ« nĂ« konsideratĂ« mendimet dhe tezat origjinale tĂ« Arshiut, dhe pa mbajtun qindrim miratues a kundĂ«rshtues ndaj tyne.

ShumĂ« studime pĂ«r letĂ«rsinĂ« dhe kulturĂ«n shqiptare dhe arbĂ«reshe, ka botue nĂ« shypin e huej si “SĂŒdost-Europa Forschungen”, “Zeitschrift fĂŒr Balkanologie”, “Comparative Literature Studies”, “Books Abroad”, “Rivista di lettrature moderne e comparate”, “Mondo operaio”, “Revue des Ă©tudes sud-est europĂ©ennes”.

NĂ« kĂ«tĂ« lamĂ«, Pipa asht shtye edhe nĂ« letĂ«rsinĂ« botnore, sidomos pĂ«r letĂ«rsinĂ« italiane. Ka botue artikuj studimorĂ« me vlera tĂ« mĂ«dha njohĂ«se pĂ«r Danten, De Sanctis, Manxonin, Ungaretin, Moravian, Montalen. KĂ«to ese, Pipa i ka botue nĂ« revistat e hueja shkencore si “Italica”, “Italian Quarterly”, “The Romanic RevieĂ«â€, “Comparative Literature”, “Books Abroad”, “Belfagor”, “Le ragioni critiche”, “Revue de literature comparĂše”, “Revue des Ă©tudes italiannes”.

NjĂ« nga frytet, ma i vlerti, i kĂ«saj pune asht vepra “Montale and Dante” (1968), anglisht, e pĂ«rkthyeme nĂ« italisht dhe, kohĂ«t e fundit, nĂ«se nuk jam gabim, edhe shqip. Me kĂ«tĂ« vepĂ«r, ai e rreshtoi veten ndĂ«r studiuesit ma tĂ« mirĂ« botnorĂ« tĂ« kĂ«tij subjekti, d. m. th. tĂ« vlerĂ«simit objektiv tĂ« poezisĂ« sĂ« Montales dhe tĂ« vumjes nĂ« dukje tĂ« ndikimit tĂ« Dantes nĂ« poezinĂ« e Montales. “Fakti qĂ« edhe sot pas mĂ« shumĂ« se 30 vjetĂ«sh, ka shruar Astrit Lulushi, libri ‘Montale and Dante, vazhdon tĂ« cilĂ«sohet nga kritika si njĂ« nga studimet mĂ« tĂ« thella e mĂ« tĂ« hollĂ«sishme rreth poetit tĂ« madh Italian, tregon se Arshi Pipa doli i suksesshĂ«m nĂ« kĂ«tĂ« sipĂ«rmarrje”. Dhe mĂ« poshtĂ«: “. . . pa veprĂ«n e PipĂ«s, “Montale and Dante’, kritika letrare botĂ«rore sot me siguri do tĂ« ndjehej e varfĂ«ruar”. 6).

Estetika dhe filozofia kanĂ« qenĂ« gjithashtu interesimet e tij shkencore. Trashigimia e tij nĂ« kĂ«to fusha, pĂ«rveç disertacionit mbi filozofinĂ« e Bergsonit, qi e kemi pĂ«rmendun ma nalt, pĂ«rfshin artikujt studimorĂ« dhe referatet shkencore tĂ« mbajtuna nĂ« konferenca dhe kongrese ndĂ«rkombĂ«tare si nĂ« Amsterdam, LondĂ«r, Uppsala, Palermo, Venecie, etj.Mbetun nĂ« dorĂ«shkrim asht vepra filozofike “La mia concezione sulla vita” (Kuptimi im mbi jetĂ«n).

MĂ« vjen si e nevojshme tĂ« pĂ«rmend kĂ«tu mendimin e PipĂ«s pĂ«r nji nga parimet ma tĂ« qenĂ«sishme tĂ« estetikĂ«s, atĂ« qĂ« lidhet me tĂ« bukurĂ«n nĂ« art pĂ«rballĂ« tĂ« moralshmes. Tue folun pĂ«r Benedeto Croce-n, Pipa thotĂ«: “ . . . E bukura dhe e ndershmja janĂ« tĂ« ndame mes tyne. Pra nji vepĂ«r morale ose jo, janĂ« nĂ« dorĂ« tĂ« artistit. KĂ«shtu njĂ« libĂ«r skandaloz estetikisht mund tĂ« shkojĂ«, por autori nuk duhet ta shruej kurr” (NĂ«nvizimi im, A. Ç).

Nji kontribut të veçantë përban veprimtaria e tij shkencore në fushën e folklorit, të folkloristikë s dhe të gjuhësisë. Gjatë viteve të burgut pregaditi një vepër me materiale folklorike të mbledhuna nga të burgosunit, rreth 420 faqe të daktilografikueme, pa llogaritë këtu nji hymje teorike rreth folklorit tonë dhe folklorit në përgjithësi; vepër që iu dorëzue Institutit të Folklorit, në vitin 1957, dhe sot nuk gjindet.

TĂ« botueme nĂ« kĂ«tĂ« fushĂ« janĂ« veprat “Albanian Folk Verse: Structure and Genre” (1978) dhe “Politics of Language in Socialist Albania” (1989). AnalizĂ«s sĂ« çështjeve tĂ« ndryshme tĂ« eposit tonĂ« tĂ« kreshnikĂ«ve, Pipa i asht kthye pĂ«rsĂ«ri nĂ« punimin “Serbocroatian and Albanian Frontier Epic Cycles”, botue nĂ« v. 1984, nĂ« vĂ«llimin “Studies on Kosova” (edited by Arshi Pipa and Sami Repishti). Tue u bashkue me studiuesit Alois Schmaus, Stavri Skendi, e ndonji tjetĂ«r, Pipa e trajton ciklin e kangĂ«ve tĂ« kreshnikĂ«ve, tĂ« malĂ«sorĂ«ve tonĂ« tĂ« Veriut, si njĂ« version tĂ« eposit boshnjak, tĂ« modifikuem nga psikologjia jonĂ« etnike dhe traditat tona zakonore.

NĂ« veprĂ«n “Politics of Language in Socialist Albania”, merret me problemin e standardit tĂ« gjuhĂ«s sonĂ« letrare, tĂ« vendosun nĂ« nji forum ku liria e fjalĂ«s pĂ«rbante sakrilegj, si nĂ« tĂ« gjitha forumet e diktaturĂ«s, dhe mĂ«rrin nĂ« pĂ«rfundimin qi “gjuha e njĂ«suar’ nuk asht as e njisueme, as e pĂ«rbashkĂ«t, as kombĂ«tare; ajo asht njĂ« variante toskĂ«nishte e arnueme me disa huazime fonetike nga gegĂ«nishtja letrare, tĂ« cilat i mungojshin strukturĂ«s sĂ« toskĂ«nishtes”; nji pĂ«rfundim tĂ« cilit nuk mund t’i hiqish asnji presĂ«, (siç thotĂ« nji shprehje popullore), dhe qi ma nĂ« fund asht pranue prej tĂ« gjithĂ«ve.

Me interes asht tĂ« parashtrojmĂ« ndonji mendim tĂ« tijin pĂ«r gjuhĂ«n tonĂ«, tĂ« cilĂ«n e njohti dhe e pĂ«rdori nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« pĂ«rkryeme, nĂ« tĂ« dy dialektet. Ai kishte qindrimin e Çabejt: “UnĂ« kundroj me simpati nji gjendje, qysh asht kjo e sotmja, kur nji Shqipni e vogĂ«l, shembull fort i rrallĂ« n’ EuropĂ«, asht e zonja me u shprehĂ« nĂ« dy gjuhĂ« letrare. Ky asht nji shenj pasunije, kulture, qi na shquen, cilido qoftĂ« shkaku i tij” 7). Dhe nĂ« njĂ« rast tjetĂ«r: “GegĂ«nishtja me toskĂ«nishten, plotĂ«sohen nĂ« fushĂ«n letrare nĂ« nji mĂ«nyrĂ« fatlume. Ka gjana qĂ« njena i thotĂ« fuqishĂ«m, tjetra i shpreh kandshĂ«m” 8). Ai e tregoi veten mjeshtĂ«r nĂ« tĂ« dy dialektet. Mjafton tĂ« pĂ«rmendim kĂ«tu dy xhevahire poetike: “Shemo Hajduti” (toskĂ«nisht), “Kupe Danja” (gegĂ«nisht), ose pĂ«rkthimin e Lukrecit nĂ« gegĂ«nisht, se aty gjen “hovet vigane tĂ« mendimit dhe trandjen e gjithanshme tĂ« shpirtit”, kurse Virgjilin nĂ« toskĂ«nisht, “jo se ai nuk mund tĂ« pĂ«rkthehet mirĂ« nĂ« gegĂ«nisht, por ajo diçka e vagullt dhe fluide qĂ« asht poezia e tij shkrihet ma mirĂ« nĂ« toskĂ«nisht” 9). Gjithsesi, edhe pse u desht tĂ« vdesĂ« Pashko Gjeçi, pĂ«r t’i vu vulĂ«n kĂ«saj dukunie, ndĂ«rgjegjja shqiptare, pĂ«r kĂ«tĂ« çashtje madhore, asht ajo qĂ« asht: preferon tĂ« pranojĂ« paragjykimin nĂ« vend tĂ« faktit.

ShqetĂ«simet dhe interesimet e tij pĂ«r gjendjen nĂ« Shqipni, KosovĂ« dhe pĂ«r tĂ« gjitha trojet shqiptare dhe pĂ«r tĂ« ardhmen e tyne kanĂ« gjetĂ« shprehjen e vet nĂ« botimin, nĂ« vitin 1990, tĂ« librit “Albanian Stalinsm. Ideopolitical Aspects”, njĂ« pĂ«rmbledhje e shkrimeve tĂ« karakterit politik, tĂ« botueme nĂ« shtypin periodik shqiptar tĂ« diasporĂ«s sonĂ« dhe ate amerikan, tĂ« viteve 1958-1989. Shkrime tĂ« kĂ«saj natyre, Pipa botoi nĂ« gazetĂ«n “Dielli”, gjatĂ« viteve 1991-92, vite kur ai qe kryetar i “VatrĂ«s” dhe editor i organit tĂ« saj.

Pipa shquhet edhe pĂ«r veprimtari botuese nĂ« lamin e shtypit periodik. Ai ka qenĂ« botues dhe kryeredaktor organesh letrare e shkencore. NĂ« vjetin 1944, kur Shqipnija vuente nĂ«n pushtimin e huej, nĂ« nji moshĂ« tĂ« re nxori revistĂ«n “Kritika Letrare”, nĂ« tĂ« cilĂ«n dallohet pĂ«r trajtim original dhe objektiv tĂ« personaliteteve tĂ« letrave shqipe; veçori qĂ« do ta shoqnojĂ« ate gjithnji ma vonĂ«, kur do tĂ« shkruej veprat madhore nĂ« kĂ«tĂ« fushĂ«. NĂ« faqet e revistĂ«s, ndĂ«r tĂ« tjera, ravijĂ«zohen kulme tĂ« tilla tĂ« letĂ«rsisĂ« e tĂ« kulturĂ«s sonĂ« si Noli, Konica, Migjeni. Kulme nĂ« historinĂ« e kritikĂ«s sonĂ« letrare kanĂ« mbetun edhe kĂ«to punime tĂ« PipĂ«s. Eseja e shkrueme pĂ«r KonicĂ«n e dishmon atĂ« si nji kritik tĂ« kategorisĂ« sĂ« parĂ«. Ajo mbetet edhe sot e kĂ«saj dite nji nga xhevahiret e kritikĂ«s sonĂ« letrare, sa pĂ«r thellĂ«sinĂ« e trajtimit, aq pĂ«r stilin e shtjellimit dhe koncizitetin. NĂ« vitet 1945-46, qe anĂ«tar i redaksisĂ« sĂ« revistĂ«s “Bota e Re”. Dhe , nĂ« vitin 1987, anĂ«tar i redaksisĂ« sĂ« revistĂ«s tremujore pĂ«r mendimin kritik “Telos”(Kaliforni).

NĂ« vitin 1990, filloi tĂ« botojĂ« nĂ« Washington D. C. revistĂ«n “Albanica – A quarterly Journal of Albanological Research and Crticism”, revistĂ« me vlera tĂ« mĂ«dha shkencore albanologjike. Mbas tre numrash, pĂ«r arsye financiare, u ndĂ«rpre ky botim aq i nevojshĂ«m e i randĂ«sishĂ«m sidomos pĂ«r paraqitjen para botĂ«s tĂ« gjendjes sĂ« vertetĂ« ekonomike e politike tĂ« trojeve tona, dhe tĂ« shkencave tona albanologjike. PĂ«r kohĂ«n e vet, nĂ« diasporĂ«n shqiptare, jo vetĂ«m nĂ« ate tĂ« AmerikĂ«s, nuk ka pasĂ« nji tĂ« tillĂ« tĂ« dytĂ« qĂ« t’i afrohet sadopak. Aty u botuen artikuj studimorĂ« nĂ« gjuhĂ«t shqip, anglisht, frĂ«ngjisht, gjermanisht nga studiues tĂ« njohun shqiptarĂ« e tĂ« huej si A. Pipa, M. Camaj, P. Prifti, A. Logoreci, A. Klosi, A. Vehbiu, F. Pipa, Michele Roux, Odile Daniel, Francesco Altimari, Walter Brew, Hans-Jurgen Sasse, Matteo Mandala, Peter Bartl, Armin Hetzer, Alain Ducellier dhe Wilfried Fridler.

Mbrojtja e çashtjes shqipare nĂ« tĂ« gjitha trojet tona qe qellimi i revistĂ«s. “Kjo revistĂ« po del nĂ« nji kohĂ«, – shkruhej nĂ« kopertinĂ«n e fundit, – kur si Shqipnija ashtu edhe Kosova janĂ« tue pĂ«rballue nji gjendje krize tĂ« jashtĂ«zakonshme. NdĂ«rsa shqiptarĂ«t n’atdhe, tĂ« neveritun prej robnisĂ« staliniste, po braktisin atdhenĂ« tue marrĂ« rrugĂ«n e mĂ«rgimit, kosovarĂ«t, n’anĂ«n e vet, vazhdojnĂ« me braktisĂ« KosovĂ«n pĂ«r me i shpĂ«tue robnisĂ« serbe. . . Por ka nji ndryshim mes gjendjes nĂ« Shqipni dhe asaj nĂ« KosovĂ« e nĂ« disa republika jugosllave ku banojnĂ« nji shumicĂ« shqiptarĂ«sh. ShqiptarĂ«t e JugosllavisĂ«, ndonĂ«se tĂ« persekutuem, organizohen dhe protestojnĂ«, kurse shqiptarĂ«t n’atdhe nuk guxojnĂ« as me bĂ«za. Por mergatĂ«n arbĂ«nore qi jeton ndĂ«r vende demokratike nuk e ndalon kush me folĂ«. I pĂ«rket asaj me u ba zadhanĂ«sja e tĂ« heshtunvet.” Dhe e tillĂ« u ba Albanica. Numri i parĂ« iu kushtue “TragjedisĂ« sĂ« KosovĂ«s dhe aktorĂ«ve tĂ« saj”. NĂ« ballin e revistĂ«s u vizue harta e KosovĂ«s sĂ« bashku me pjesĂ«n veriore tĂ« ShqipnisĂ«.

Vazhdimisht, Pipa ka ndjekĂ« nĂ« mĂ«nyrĂ« aktive zhvillimet politike nĂ« atdhe, nĂ« KosovĂ« dhe nĂ« trojet shqiptare nĂ« Ballkan U ka dĂ«rgue letra personaliteteve ma tĂ« nalta tĂ« administratĂ«s amerikane, ka folĂ« nĂ« “ZĂ«rin e AmerikĂ«s”, ka dhanĂ« intervista, etj.

Në këte numer janë botue, letrat qi Pipa u ka dërgue Presidentit Amerikan George Bush, dy letra Sekretarit të Shtetit James A. Baker, Sekretarit të Përgjithshem të Kombeve të Bashkueme, Javier Perez De Cuellar për çashtjen shqiptare në përgjithësi.

NĂ« vitet 1991-92, editoi gazetĂ«n “Dielli”, tue qenĂ« njĂ«kohĂ«sisht edhe kryetar i “VatrĂ«s”. Pipa, tue qĂ«ndrue si gjithnji jashtĂ« sinoreve tĂ« partitizmit tĂ« diasporĂ«s, si nji atdhetar i vertetĂ«, antikomunist dhe demokrat kritikoi ashper veprimet antidemokratike tĂ« forcave poltike qĂ« dolen nĂ« skenĂ« fill mbas ramjes sĂ« diktaturĂ«s, sugjeroi platforma politike me vlerĂ« pĂ«r zhvillimet demokratike nĂ« Shqipni, dhe kĂ«rkoi me insistim qĂ« tĂ« nxiret para drejtĂ«sisĂ« pĂ«rgjegjĂ«sia pĂ«r atĂ« çka ndodhi gjatĂ« 50 viteve tĂ« regjimit komunist.

Arshi Pipa vdiq me 20 korrik 1997 në Washington, D. C., me dishirën përvëluese për ta pa Shqipëninë demokratike e perëndimore, Kosovën dhe trojet e tjera shqiptare të çlirueme dhe të bashkueme me atdheun. La porosinë e fundit: të digjej kufoma e tij dhe të hidhej në ujnat e Adriatikut. Pak vite para se të vdiste, ai i dhuroi Muzeut historik të Shkodrës bibliotekën e tij të pasun.

Pipa qe një mbrojtës i flaktë i çashtjes kombëtare, atdhetar idealist, demokrat e antikomunist i bindun, disident në jetë dhe në veprimtari letrare e shkencore, model shembullor i jokonformizmit, punëtor i palodhun, që të gjitha energjitë jetësore dhe aftësitë intelektuale, ia kushtoi kulturës kombëtare. Ai qe erudit i rrallë dhe poliglot. Përveç shqipes, ai fliste, lexonte e shkruente në anglisht, italisht, frëngjisht dhe gjermanisht.

Atdheu e nderoi me titullin e lartĂ«: “Naim FrashĂ«ri i klasit tĂ« ParĂ«â€ dhe qyteti i tij i lindjes e shpalli “Qytetar Nderi”. Busti i tij i derdhun nĂ« Bronx qindron, qĂ« prej vitit 1999, nĂ« mjediset e Muzeut historik tĂ« Qytetit. Kultura shqiptare, ku ende e pĂ«rcaktojnĂ« tonin akademikĂ«t e Diktatorit ose nostalgjikĂ«t e tyne, e ka tĂ« zorshme me pranue nji personalitet tĂ« tillĂ« si Pipa, qi i ka demaskue nji jetĂ« tĂ« tanĂ«. Aty-kĂ«tu, individĂ« tĂ« veçantĂ« dhe institucione kulturore demokratike kanĂ« fillue me ba hapat e parĂ« pĂ«r tĂ« nxjerrĂ« nĂ« dritĂ« veprĂ«n shkencore e letrare tĂ« tij. Po diaspora jonĂ«? Asnji veprimtari promovuese pĂ«r punĂ«n e madhe atdhetare, shkencore, artistike, botuese. PĂ«rveç ndonji artikulli me shumĂ« vlerĂ« si ai i Astrit Lulushit, “Montale & Dante dhe Arshi Pipa”, dhe 2-3 shkrimeve kritike tendencioze, nuk mĂ« ka xanĂ« syni tjeter. Borxh i papaguem i “VatrĂ«s”, i ShoqatĂ«s sĂ« ShkrimtarĂ«ve dhe, nĂ« pĂ«rgjithĂ«si, i inteligjencĂ«s sĂ« kĂ«tushme. /KultPlus.com

Kam shumë shpresë

Poezi nga Naim Frashëri

Kam shumë shpresë
Te Perëndija.
Që të mos jesë
Kshu Shqipëria,
Po të ndritohet
Të lulëzohet. 

Pa vjen një ditë
Që të na sjellë
Të madhe dritë
P’ajo tĂ« pjellĂ«:
Qytetërinë,
Fatbardhësinë.

Vëllazërija
Edhe bashkimi
E njerëzija
ËshtĂ« shpĂ«timi,
Lum kush t’arrijnĂ«!
Pa do të vijnë.

Që Shqipërija
Do të ndritohet
Dhe ligësija
Do të mërgohet.
Jak’ e vĂ«rtetĂ«!
Pse rri e qetë?

Për Shqipërinë
Ditët e mira
Paskëtaj vinë
Shkoj errësira,
Lum kush të rronjë,
T’a shohĂ« zonjĂ«!

Se Shqipëtari
E gjuh’ e tija
Venë së mbari
Dhe Shqipërija,
Lum kush t’a shohĂ«
Për pakë kohë.

Pa dituritë
Dhe mbrothësija
E mirësitë
Dhe njerëzija
Do të burojnë
Nukë mënojnë./KultPlus.com

“Si Viaggia”: Vizitoni ishujt e ShqipĂ«risĂ«, mes plazheve magjepsĂ«se, historisĂ« dhe natyrĂ«s sĂ« egĂ«r

NĂ« zemĂ«r tĂ« Ballkanit, me pamje nga detet blu Adriatik dhe Jon, ndodhet njĂ« grup ishujsh tĂ« vegjĂ«l, pak tĂ« njohur, por autentikĂ«, ku historia dhe natyra bashkĂ«jetojnĂ« nĂ« harmoni tĂ« pĂ«rsosur, shkruan Marialuisa Urbano nĂ« tĂ« pĂ«rditshmen italiane “Si Viaggia”.

Ishujt e Shqipërisë: Një thesar që ende nuk është zbuluar

Ishujt e Shqipërisë janë destinacione autentike, shpesh të egra, por gjithmonë surprizuese. Secili tregon një histori: për luftën dhe paqen, për murgjit dhe tregtarët, për natyrën e paprekur dhe traditat e qëndrueshme.

Në një kohë kur ndiejmë nevojën për përvoja më autentike larg turmave, këto ishuj ofrojnë një alternativë poetike dhe të arritshme.

NĂ«se doni tĂ« notoni nĂ« ujĂ«rat e pastra tĂ« Ksamilit, tĂ« fotografoni pelikanĂ«t nĂ« LagunĂ«n e KunĂ«s, tĂ« eksploroni rrĂ«nojat e zhytura nĂ« ishullin e Shurdhahut ose tĂ« ecni nĂ« heshtje midis pishave tĂ« ZvĂ«rnecit, njĂ« gjĂ« Ă«shtĂ« e sigurt: ShqipĂ«ria ishullore do t’ju habisĂ«.

Ishujt e Shqipërisë janë të rrallë dhe shpesh as nuk janë të listuar në udhëzuesit e njohur të udhëtimeve.

Megjithatë, pikërisht këtu fshihet një hartë mrekullish të vogla: ishuj të vendosur midis detit dhe maleve, historisë dhe legjendës.

Disa janë të pabanuar, disa janë shtëpi të manastireve bizantine ose rrënojave romake, dhe disa të tjerë janë perfektë për ata që kërkojnë detin më të pastër në Evropë, larg turmave.

Këta ishuj të vegjël janë të fshehur në laguna, liqene, lumenj ose me pamje nga deti i hapur. Dhe janë pikërisht këto karakteristika që i bëjnë ata kaq të veçantë.

Lehtësisht të arritshëm nga bregu, këta ishuj janë ideal për një udhëtim ditor, për kamping të qetë ose për të zbuluar manastiret bizantine, rrënojat arkeologjike dhe plazhet e pastra.

Më poshtë vijon udhëzuesi ynë për të vizituar këto 11 ishuj, nga veriu në jug, dhe për të zbuluar anën më autentike dhe të habitshme të Shqipërisë.

Ishulli i Sazanit, joshje e historisë mes valëve

I vendosur në hyrje të Gjirit të Vlorës, Sazani është ishulli më i madh i Shqipërisë dhe një nga më misteriozët.

Për dekada të tëra, ai mbeti i fshehur nga sytë e civilëve. Sot, ky ishull jashtëzakonisht i bukur po hapet ngadalë për turizmin, duke zbuluar kombinimin e tij të jashtëzakonshëm të natyrës së paprekur dhe gjurmëve historike.

Me një sipërfaqe prej afërsisht 5,7 kilometrash katrorë dhe një vijë bregdetare të thyer që shtrihet 15 kilometra, Sazani është ishulli më i madh i Shqipërisë dhe i vetmi i banuar deri në vitin 1992.

Pavarësisht madhësisë së tij relativisht të vogël, Sazani ofron peizazhe të larmishme.

Në jug, klima është tipike mesdhetare, ku gjenden shkurre të ulëta, shkurre dafine dhe ullinj të egër që mbulojnë kodrat.

Veriu, megjithatë, është më i gjelbër dhe më i harlisur, me bimësi shkurresh dhe zona pyjore të ndikuara nga një mikroklimë kontinentale.

ËshtĂ« pikĂ«risht kjo larmi e pazakontĂ« klimatike qĂ« e bĂ«n Sazanin njĂ« vend unik nĂ« peizazhin natyror shqiptar.

Bregu ofron pamje marramendëse: gjire të vogla e të izoluara, shpella detare dhe shkëmbinj të dhëmbëzuar alternohen në një peizazh të formuar nga deti dhe era.

Ujërat e pastra që rrethojnë ishullin janë ideale për ata që adhurojnë notin, zhytjen me maskë ose thjesht relaksin në natyrën e virgjër.

Zona më e famshme e notit është Gjiri i Sazanit, një zonë e mbrojtur me shtrat deti transparent, ideale për udhëtime ditore. Por sharmi i Sazanit shtrihet përtej bukurisë së tij natyrore.

Ishulli mban një trashëgimi të rëndësishme historike të lidhur me pozicionin e tij strategjik në zemër të Mesdheut.

I njohur qĂ« nga kohĂ«rat e lashta – grekĂ«t e quanin Sason – ishulli mbart gjurmĂ«t e romakĂ«ve, venedikasve, osmanĂ«ve dhe italianĂ«ve, i cili nĂ« shekullin XX u bĂ« njĂ« zonĂ« e mbyllur ushtarake – duke u shndĂ«rruar nĂ« njĂ« fortesĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« gjatĂ« regjimit komunist.

Sot, duke ecur në rrugët e tij të mbipopulluara, ende mund të shihni kazerma të braktisura, bunkerë betoni të armuar dhe një rrjet të dendur tunelesh nëntokësore.

Këto struktura, dikur të drejtuara nga qindra ushtarë, tani janë dëshmitarë të heshtur të një të kaluare të zhytur në sekret.

Nëse jeni të apasionuar pas historisë ushtarake, Sazani është një destinacion magjepsës dhe i pazakontë, ku çdo cep tregon një pjesë të historisë së kohëve të fundit.

Ishulli mund të arrihet vetëm nëpërmjet ekskursioneve të organizuara që nisen nga Vlora.

Udhëtimet, zakonisht udhëtime ditore, kryhen me varkë dhe mundësinë për të eksploruar pjesë të ishullit në këmbë, si dhe ndalesa në gjiret më të arritshme për not.

Shumë ture përfshijnë gjithashtu një vizitë në Gadishullin e afërt të Karaburunit, duke zgjeruar kështu vizitën në detin e kristaltë, natyrën e mbrojtur dhe peizazhet spektakolare.

Sazani mbetet një destinacion autentik, krahasuar me vendet turistike të mbipopulluara.

Nuk ka bare, restorante apo akomodime: këtu jeni plotësisht të zhytur në një dimension të natyrës së pastër dhe heshtjes që ndërpritet vetëm nga zhurma e detit dhe erës së zhurmshme.

ËshtĂ« njĂ« destinacion i pĂ«rkryer pĂ«r ata qĂ« kĂ«rkojnĂ« njĂ« aventurĂ« ndryshe, mes peizazheve tĂ« egra dhe mbetjeve historike, nĂ« njĂ« nga vendet mĂ« misterioze dhe interesante nĂ« bregdetin shqiptar.

Planet e së ardhmes së Sazanit 

Në vitet e fundit, interesi për Ishullin e Sazanit është rritur edhe në frontin e investimeve.

Jared Kushner, dhëndri i Donald Trump, ka konfirmuar se është afër finalizimit të marrëveshjeve të mëdha në Shqipëri për investime që tejkalojnë 1 miliard dollarë, me qëllim transformimin e Sazanit në një destinacion turistik luksoz me vila dhe hotele.

Siç i tha ai revistĂ«s “Bloomberg”, “Ishulli i Sazanit Ă«shtĂ« njĂ« nga vijat bregdetare mĂ« tĂ« pastra dhe unike qĂ« kam parĂ« ndonjĂ«herĂ« nĂ« botĂ«â€.

Ministria e Turizmit dhe Mjedisit e Shqipërisë ndan këtë ambicie dhe synon ta bëjë Sazanin një xhevahir të turizmit mesdhetar.

Megjithatë, disa projekte janë refuzuar deri më tani, pasi ato konsiderohen të papajtueshme me vizionin e turizmit të qëndrueshëm dhe miqësor ndaj mjedisit, duke mbrojtur ekosistemin ende të paprekur të ishullit.

Ishulli i Kunës (Merxhan), midis rërës, lagunave dhe zogjve shtegtarë

Në deltën e lumit Drin, pranë Lezhës në veri të vendit, shtrihet Ishulli i Kunës, një rrip rëre i formuar nga sedimentet e lumenjve dhe një rezervat natyror që magjeps me biodiversitetin e tij.

I rrethuar nga Laguna e Marjanit dhe deti, nuk është vetëm një ishull me rërë midis ujit të ëmbël dhe të kripur, por një mikrokozmos ku mund të hasni flamingo, çafka, pelikanë dhe dhjetëra lloje zogjsh shtegtarë.

Peizazhi ndryshon me stinët dhe rrymat e lumit ofrojnë pamje të ndryshme në çdo vizitë.

Ky është vendi ideal nëse ju pëlqen të shikoni zogjtë, të fotografoni natyrën, kërkoni qetësi ose dëshironi të eksploroni fshatrat përreth peshkimit.

Ishulli i Malësorit, një aventurë lumore në Shkodrën autentike

I fshehur midis gjarpërimeve të lumit Buna, Ishulli i Malësorit ndodhet disa kilometra larg Liqenit të Shkodrës.

I arritshëm lehtësisht me kanoe, duke u nisur nga fshati Obot, është perfekt për adhuruesit e aventurave të ngadalta.

Me 40 hektarë, është një nga ishujt më të mëdhenj në brendësi të Shqipërisë. Plotësisht i pabanuar, është vendi perfekt për ata që kërkojnë natyrë autentike dhe heshtje absolute, ose për ata që duan të zhyten në bimësi të dendur dhe pamje marramendëse të Liqenit të Shkodrës.

Ecja në Malin Tarabosh fillon gjithashtu këtu, një sfidë për alpinistët më me përvojë.

Ishulli Franz Joseph, një emër perandorak për një mbretëri zogjsh

Dikur pjesë e lumit Buna, Franz Joseph ishte një ishull i vogël lumor i quajtur për nder të perandorit austro-hungarez. Sot është zhdukur, i zhytur nga ujërat e lumit në vitin 2011.

Megjithatë, kujtimi i historisë së tij kurioze mbetet, i transmetuar nga kartografët dhe vendasit e shekullit XIX, dhe mundësia për të eksploruar atë zonë të lumit me varkë, ende e pasur me kafshë të egra dhe peizazhe lumore sugjestive.

Zvërneci, ura prej druri që ju çon në një epokë tjetër

Zvërneci, në zemër të Lagunës së Nartës pranë Vlorës, është një nga ishujt më ikonikë të Shqipërisë.

Pasi të kaloni urën piktoreske prej druri 300 metra të gjatë, dhe pasi të zbrisni, do e gjeni veten përballë një pylli me pisha të dendur dhe të heshtur.

Në qendër të ishullit ndodhet Manastiri Bizantin i Shën Mërisë, që daton që nga shekulli XIII, një destinacion shpirtëror dhe piktoresk. Këtu, koha duket sikur ka ndaluar.

Ishulli është një simfoni pishash detare, shtigjeve të qeta dhe spiritualitetit. Një destinacion i preferuar për pelegrinët dhe fotografët, është vendi ideal për një shëtitje soditëse, ndoshta gjatë perëndimit të diellit, kur laguna bëhet e artë.

Ishulli i Shurdhahut

Në pellgun artificial të Vau Dejes, ishulli i Shurdhahut është një xhevahir historik dhe natyror që strehon rrënojat e qytetit mesjetar të Sardës, dikur një udhëkryq i rëndësishëm kulturor midis rajoneve të Malësisë së Madhe, Mirditës dhe Zadrimës.

Sot, rrënojat kanë mbetur, por një pjesë e qytetit është e zhytur, duke krijuar një atmosferë unike.

Një vend i përsosur nëse jeni të apasionuar pas arkeologjisë, historisë dhe legjendave lokale. Me pak fat dhe një guidë ekspertësh, mund të zbuloni rrënojat e qytetit të lashtë dhe të imagjinoni se si ishte jeta këtu shekuj më parë.

Ishujt e Ksamilit, “Maldivet e Vogla” tĂ« ShqipĂ«risĂ«

Nëse ka një vend që ia vlen udhëtimi, është Ksamili, një fshat bregdetar në jug të Shqipërisë, disa kilometra nga Saranda dhe kufiri grek.

Pranë plazhit të tij kryesor ndodhen katër ishuj shkëmborë, të zhytur në një det aq të pastër sa duket i pabesueshëm.

Plazhet e Ksamilit, të tilla si Plazhi i Pasqyrave, Plazhi i Manastirit dhe Pema e Thatë, konsiderohen ndër më të bukurat në Evropë.

Ksamili është perfekt për zhytje me maskë, udhëtime me varkë, apo për të parë perëndimin e diellit dhe shijuar ushqimet e detit.

Dhe nëse jeni adhuroni kulturën, vetëm 20 minuta larg ndodhet vendi arkeologjik i Butrintit, një Vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, dhe burimi i Syrit të Kaltër, një mrekulli natyrore me ujëra kristalore dhjetëra metra të thella.

Ishujt e Ksamilit janë zemra e turizmit bregdetar shqiptar. Dy nga ishujt mund të arrihen duke notuar, ndërsa për të tjerët, mund të merrni me qira kajakë ose varka me pedale. Dy prej tyre janë të lidhura nga një rrip i hollë rëre.

Ishujt janĂ« tĂ« pabanuar, tĂ« mbuluar me bimĂ«si mesdhetare dhe plot me gjire perfekte pĂ«r zhytje me maskĂ«, relaks nĂ« hije dhe shijuar perĂ«ndimet spektakolare tĂ« diellit. NĂ« veçanti, Ishujt BinjakĂ« – tĂ« lidhur nga njĂ« rrip i hollĂ« rĂ«re – janĂ« ndĂ«r mĂ« tĂ« fotografuarit nĂ« vend.

Zona ofron restorante me pamje nga deti ku mund të shijoni peshk të freskët, midhje lokale dhe gatime tradicionale shqiptare.

Ksamili është gjithashtu një destinacion ideal për çiftet dhe ata që kërkojnë pushime të qeta, por me shumë mundësi kulturore dhe natyrore.

Mënyra më e përshtatshme për të shkuar në Ksamil është të fluturoni për në ishullin grek të Korfuzit, të merrni tragetin për në Sarandë (30-70 minuta) dhe prej andej një taksi ose autobus për në Ksamil (10 kilometra).

Plazhet e Ksamilit: relaks total mes rërës së bardhë dhe detit kristalor

Nëse ëndërroni plazhe perfekte si nëpër kartolina, Ksamili është vendi i duhur për ju! Ky fshat i vogël bregdetar është shtëpia e disa prej plazheve më të bukura të Shqipërisë.

Imagjinoni rĂ«rĂ«n e bardhĂ« tĂ« imĂ«t, ujĂ«rat bruz qĂ« duken si njĂ« kartolinĂ« tropikale dhe njĂ« kontrast ngjyrash qĂ« do t’ju lĂ«rĂ« pa fjalĂ«.

Plazhi kryesor i Ksamilit është rreth 300 metra i gjatë, i pajisur me çadra dhe shezlongje me çmime super të përballueshme (rreth 5-7 euro në ditë).

Por, në korrik dhe gusht, mund të jetë i mbushur me turistë, veçanërisht në fundjavë.

Mos u shqetësoni, nëse kërkoni më shumë paqe dhe qetësi, gjithmonë mund të eksploroni gjiret në veri dhe në jug të plazhit kryesor.

Ato janĂ« mĂ« tĂ« qeta dhe tĂ« egra, perfekte pĂ«r t’u çlodhur nĂ« mes tĂ« natyrĂ«s.

Plazhi i Pulebardhës ndodhet rreth 1 kilometër larg qendrës dhe mund të arrihet lehtësisht në këmbë përgjatë bregdetit ose me automjet.

Deti këtu është spektakolar, i kristaltë dhe i cekët disa metra larg bregut.

Perfekt nëse udhëtoni me fëmijë, pasi shtrati ranor i detit e bën notin plotësisht të sigurt.

Stina ideale për të vizituar Ksamilin është nga maji deri në tetor, me temperaturat e ujit që arrijnë 25-26 gradë Celcius në kulmin e verës.

Ishujt e Ksamilit: Xhevahire tĂ« vegjĂ«l pĂ«r t’u zbuluar

ËshtĂ« e pamundur tĂ« mos i shohĂ«sh: katĂ«r ishujt shtrihen pranĂ« bregut dhe janĂ« simboli mĂ« i fotografuar i fshatit. KĂ«ta shkĂ«mbinj tĂ« vegjĂ«l tĂ« mbuluar me bimĂ«si mesdhetare krijojnĂ« njĂ« peizazh vĂ«rtet piktoresk.

Nëse ndiheni rehat në ujë, mund të notoni deri tek ata (distanca është 200 deri në 400 metra), ose mund të merrni me qira një varkë me pedale në plazh dhe të arrini atje lehtësisht.

Deti kĂ«tu Ă«shtĂ« edhe mĂ« i pastĂ«r, perfekt pĂ«r zhytje me maskĂ«. Shtrati i detit Ă«shtĂ« plot me peshq dhe ofron pamje tĂ« mrekullueshme. NĂ« ishuj, do tĂ« gjeni plazhe tĂ« vegjĂ«l me guralecĂ« dhe shkĂ«mbinj tĂ« sheshtĂ«, ideale pĂ«r t’u relaksuar.

Koha më e mirë për të shijuar ishujt është nga qershori deri në shtator, kur deti është i qetë dhe uji është i ngrohtë.

Megjithatë, mbani mend se nuk ka shërbime (vetëm në ishullin më të madh ka një bar të vogël sezonal, perfekt për një pije të freskët pas notit), kështu që është më mirë të merrni me vete gjithçka që ju nevojitet: ujë, ushqime të lehta dhe pajisje për zhytje me maskë.

Butrinti: historia dhe natyra vetëm një hap larg Ksamilit

NĂ«se keni zgjedhur tĂ« kaloni pushimet nĂ« Ksamil, mos humbisni njĂ« udhĂ«tim nĂ« Butrint, njĂ« nga vendet arkeologjike mĂ« interesante nĂ« tĂ« gjithĂ« ShqipĂ«rinĂ«. Ndodhet vetĂ«m 4 kilometra larg, dhe vetĂ«m nĂ« 10 minuta me makinĂ« – do tĂ« zbuloni historinĂ« 2 500-vjeçare.

Butrinti,  shpallur Vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në vitin 1992, përmban gjurmë të qytetërimeve të lashta, duke përfshirë grekët, romakët, bizantinët, venedikasit dhe osmanët.

Çdo epokĂ« ka lĂ«nĂ« gjurmĂ«n e saj kĂ«tu, dhe tĂ« ecĂ«sh midis rrĂ«nojave tĂ« tij Ă«shtĂ« si tĂ« shfletosh njĂ« libĂ«r historie nĂ« mjedis tĂ« hapur.

Ndër mrekullitë që duhet të vizitohen janë teatri grek i ruajtur në mënyrë të përsosur, kështjella veneciane, banjat romake dhe pagëzorja e hershme e krishterë me mozaikët e saj shumëngjyrësh.

E gjithë kjo është e vendosur në natyrën e harlisur, midis lagunave dhe pyjeve ku koha duket se ka ndaluar.

Rruga kryesore është një shteg i lehtë, rreth 1,5 kilometra i gjatë: në dy ose tre orë, mund të vizitoni gjithçka me lehtësi pa u nxituar.

Laguna e Butrintit: Natyra e egër dhe traditat vendase

Butrinti nuk është vetëm histori: Laguna e mrekullueshme e Butrintit, një parajsë e vërtetë natyrore, shtrihet rreth vendit arkeologjik.

Këtu, ujërat e ëmbla të liqenit përzihen me ujin e kripur të Detit Jon, duke krijuar një ekosistem unik, tani të mbrojtur si Park Kombëtar.

ËshtĂ« vendi ideal pĂ«r adhuruesit e natyrĂ«s: pĂ«rgjatĂ« shtigjeve, mund tĂ« shihni çafka, pelikanĂ«, flamingo dhe shumĂ« lloje tĂ« tjera zogjsh.

Si alternativë, mund të hipni në një varkë të vogël (që kushton rreth 15-20 euro) dhe të eksploroni lagunën nga deti, e cila ofron pamje spektakolare të rrënojave të lashta.

Dhe nëse jeni kuriozë për shijet lokale, midhjet kultivohen në lagunë: përgjatë brigjeve, do të vini re strukturat klasike lundruese të dedikuara për kultivimin e midhjeve, një delikatesë e vërtetë që ne ju rekomandojmë ta provoni në restorantet lokale.

Koha më e mirë për të vizituar lagunën? Pranvera dhe vjeshta, kur klima është më e butë dhe zogjtë shtegtarë janë më të shumtë. Nëse e vizitoni në verë, një udhëtim me varkë gjatë perëndimit të diellit është një përvojë vërtet magjike.

Ishulli i Tongos, plazhe të izoluara në kufirin grek

Tongo është një ishull i vogël shkëmbor në jug të Sarandës, shumë afër kufirit grek, i cili ofron plazhe të izoluara ideale për not dhe zhytje me maskë.

ËshtĂ« lehtĂ«sisht i arritshĂ«m nga Saranda dhe mund tĂ« vizitohet nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n ditĂ« qĂ« eksploroni kepin

Ishulli i Tongos është destinacioni i përsosur nëse doni të shpëtoni nga turmat dhe të shijoni disa orë qetësie të plotë dhe kontakt me natyrën.

Maligrad, ishulli në liqen me kishën shpellë

Në juglindje të vendit, në kufirin me Maqedoninë e Veriut, shtrihet Ishulli i Maligradit, një vend i largët por magjepsës.

I zhytur në ujërat e qeta të Liqenit të Prespës, është një nga ishujt më spiritual dhe misteriozë të Shqipërisë.

Këtu gjenden mbetjet e vilës verore të Car Simeon XI dhe kisha shpellë e Shën Mërisë, e zbukuruar me afreske mesjetare.

Gjatë pranverës, është e lehtë të dallosh tufa pelikanësh që popullojnë ujërat e qeta të liqenit. Ishulli është një vend i përsosur për kamping ose një udhëtim me varkë që niset nga fshati i Pustecit.

Ishulli i Stillos, një oaz i vogël kampingu

PranĂ« Tongos dhe bregdetit Jon ndodhet Stillos, njĂ« ishull i vogĂ«l i pĂ«rsosur pĂ«r kamping. ËshtĂ« pak mĂ« shumĂ« se njĂ« shkĂ«mb nĂ«nujor, por ofron njĂ« plazh tĂ« izoluar dhe pamje tĂ« mrekullueshme.

Plazhet e tij janĂ« ideale pĂ«r t’u çlodhur nĂ« paqe, dhe Ă«shtĂ« njĂ« ndalesĂ« interesante pĂ«r ata qĂ« eksplorojnĂ« ShqipĂ«rinĂ« jugore nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« pavarur.

I arritshëm me varkë nga Vlora ose Saranda, është perfekt nëse jeni duke kampuar dhe kërkoni një cep të paprekur të Shqipërisë.

Ishulli i Paqes, më i vogli dhe më domethënësi

Në liqenin e Komanit, në veri të Shqipërisë, i njohur për ujërat e tij të kaltra të vendosura midis maleve, ndodhet Ishulli i vogël i Paqes.

ËshtĂ« i vogĂ«l, por shumĂ« sugjestiv. Ka formĂ«n e njĂ« harte tĂ« ShqipĂ«risĂ«, dhe nĂ« qendĂ«r tĂ« tij Ă«shtĂ« njĂ« kryq, i ngritur si simbol i besimit dhe rezistencĂ«s gjatĂ« regjimit komunist.

Edhe pse është më i vogli nga ishujt shqiptarë, është një nga më interesantët: një vend reflektimi dhe kontemplimi, i arritshëm vetëm me varkë në liqenin e Komanit, i famshëm për peizazhet alpine dhe ujërat e kaltra.

Shqipëria mund të mos ketë arkipelagë apo vendpushime të mëdha, por ka diçka shumë më të rrallë: ishuj të vërtetë, autentikë, të paprekur nga turizmi masiv.

Vende ku deti është ende transparent, ku historia del nga gurët, ku mund të përjetoni një aventurë, shijoni perëndimin e diellit dhe notin në liri.

Për ata që duan të udhëtojnë larg vendeve të mbipopulluara, ishujt shqiptarë janë një ftesë për të zbuluar Mesdheun më autentik./atsh/KultPlus.com

‘As luftĂ« s’bĂ«j dhe askund s’gjej paqe’

Poezi nga Francesko Petrarka

As luftĂ« s’bĂ«j dhe askund s’gjej paqe’
dhe frikë dhe shpresë: kam zjarr dhe akullohem,
në qiell nxitoj, në tokë prapë rrëzohem,
askĂ«nd s’takoj dhe botĂ«n kam pĂ«rqafe.

Ajo më futi në burg, hapsan e laqe,
as nuk më mban, as nuk më lë të iki,
dhe më largon dhe hallkë më vë tek shpirti,
as rroj, as vdes, as dhimbjet s’kanĂ« cae.

Pa sy dhe shoh, pa gjuhë dhe nxjerr klithmë,
kërkoj të vdes, thërras që të shpëtoj,
përbuz vetveten, ju jap ju lumturinë.

Mes lotësh qesh, ju jap ju dhembshurinë,
dhe jet’ dhe vdekje i vĂ« nĂ« barazi,
po për keto, o grua, faj ke ti./ KultPlus.com

Anne Frank: Një laps, një ditar, një zë i fuqishëm për të sfiduar tmerrin

Ana shkroi pĂ«r tĂ« zakonshmen dhe tĂ« rĂ«ndĂ«sishmen: tensionin e jetĂ«s nĂ« aneks, argumentet, urinĂ«, zhurmĂ«n e tmerrshme tĂ« hapave jashtĂ«. Ajo shkroi pĂ«r dashurinĂ« e saj me Pjetrin, zhgĂ«njimet me nĂ«nĂ«n e saj dhe Ă«ndrrat e saj pĂ«r t’u bĂ«rĂ« shkrimtare.

Përgatiti: Arjanita Havolli

Ajo nuk ishte njĂ« hero nĂ« kuptimin konvencional. Ajo nuk udhĂ«hoqi marshime, nuk nisi revolucione apo shpiku makina madhĂ«shtore. Ajo nuk kishte ushtri. AsnjĂ« podium. AsnjĂ« vend pas saj. Ajo qĂ« kishte Ana Frank ishte njĂ« stilolaps, letĂ«r dhe dĂ«shira e zjarrtĂ« pĂ«r t’u dĂ«gjuar nĂ« njĂ« botĂ« qĂ« po pĂ«rpiqej ta fshinte atĂ«.

 Në po atë botë që po digjej nga urrejtja dhe dhuna, një vajzë e vogël u ul dhe nisi të shkruante. Jo për të luftuar. Jo për të shpëtuar veten. Por për të dëshmuar. Me vetëm një ditar dhe një shpirt të pathyeshëm, Ana Frank i tregoi phistorisë se edhe heshtja mund të bërtasë duke u bërë kështu një nga figurat më të rëndësishme të shekullit XX.

 E lindur si Annelies Marie Frank më 12 qershor 1929, në Frankfurt, Gjermani, ajo ishte më e vogla e dy vajzave në një familje hebreje të dashur e liberale. 

 Gjatë asaj kohe, Gjermania po përballej me një krizë të thellë ekonomike, papunësia ishte në nivele alarmante dhe varfëria ishte përhapur gjerësisht. Në këtë klimë pasigurie dhe zhgënjimi, Adolf Hitleri dhe partia e tij naziste filluan të fitojnë terren dhe mbështetje të madhe nga populli. Ai ushqeu dhe shfrytëzoi ndjenjat antisemitike që tashmë ekzistonin, duke fajësuar hebrenjtë për vështirësitë që po përjetonte vendi.

PĂ«rballĂ« kĂ«saj urrejtjeje nĂ« rritje dhe situatĂ«s sĂ« rĂ«nduar, prindĂ«rit e Ana Frank, Otto dhe Edith, vendosĂ«n nĂ« 1934 pĂ«r t’i shpĂ«tuar kĂ«rcĂ«nimit nĂ« rritje nazist duke u larguar nga Gjermania dhe kĂ«rkuar siguri nĂ« Amsterdam. 

 Ajo që shumë nuk e kuptojnë është se sa moderne, madje progresive ishte familja Frank përpara se të detyroheshin të fshiheshin. Otto Frank ishte një biznesmen i arsimuar mirë që drejtonte një biznes që merrej me shitjen e pektinës, një përbërës i përdorur për trashjen e reçelit dhe ai besonte në rritjen e vajzave të tij me lirinë e mendimit. Nëna e Anës, Edith, ishte më tradicionale dhe e rezervuar, gjë që ndonjëherë krijonte fërkime mes saj dhe Anës, siç pasqyrohet në ditar. Margot Frank, motra e madhe e Anës, ishte e qetë, studioze dhe thellësisht fetare, shumë e ndryshme nga natyra e hapur dhe kurioze e Anës.

Atje, në Amsterdam, Ana jetoi një fëmijëri relativisht normale. Ajo mësoi gjuhën, bëri miq të rinj dhe shkoi në një shkollë holandeze afër shtëpisë së saj. 

Ajo nuk ishte ndryshe nga asnjë adoleshente tjetër, derisa historia e futi në kapitullin e saj më të errët.

Më 1 shtator 1939, kur Ana ishte vetëm 10 vjeçe, Gjermania naziste pushtoi Poloninë, duke shënuar kështu fillimin e Luftës së Dytë Botërore. Më pas, më 10 maj 1940, nazistët pushtuan edhe Holandën, dhe brenda pesë ditësh, ushtria holandeze u dorëzua. Me kalimin e kohës, regjimi nazist nisi të vendoste gjithnjë e më shumë ligje dhe kufizime që e bënin jetën e hebrenjve gjithnjë e më të vështirë. Hebrenjve iu ndalua hyrja në parqe, kinema dhe dyqane që nuk ishin hebreje. Këto rregulla bënë që shumë vende të bëheshin të palejueshme për Anën. Babai i saj u detyrua të dorëzojë kompaninë, pasi hebrenjtë nuk kishin më të drejtë të menaxhonin biznese. Edhe shkollimi ndryshoi: të gjithë fëmijët hebrenj, përfshirë Anën, duhej të ndiqnin shkolla të veçanta hebraike.

NazistĂ«t shtrĂ«nguan edhe mĂ« tej kufizimet. HebrenjtĂ« u detyruan tĂ« vendosnin nĂ« rrobat e tyre Yllin e Davidit pĂ«r t’u dalluar lehtĂ«sisht, dhe qarkullonin thashetheme se sĂ« shpejti tĂ« gjithĂ« hebrenjtĂ« do tĂ« dĂ«boheshin nga Holanda. MĂ« 5 korrik 1942, motra e AnĂ«s, Margot, mori njĂ« njoftim pĂ«r t’u paraqitur nĂ« njĂ« tĂ« ashtuquajtur “kamp pune” nĂ« Gjermani. PrindĂ«rit e saj dyshuan pĂ«r qĂ«llimin e vĂ«rtetĂ« tĂ« kĂ«tij urdhri. Duke mos besuar se bĂ«hej fjalĂ« pĂ«r punĂ«, ata vendosĂ«n qĂ« tĂ« nesĂ«rmen tĂ« fshiheshin, pĂ«r tĂ« shpĂ«tuar nga persekutimi.

NĂ« pranverĂ«n e vitit 1942, mĂ« 6 korrik babai i AnĂ«s kishte filluar tĂ« mobilonte njĂ« vend tĂ« fshehur nĂ« Aneksin Sekret tĂ« ndĂ«rtesĂ«s sĂ« zyrĂ«s sĂ« biznesit tĂ« tij nĂ« Prinsengracht 263. Ai mori ndihmĂ« nga ish-kolegĂ«t e tij. S’kaloi shumĂ«, atyre iu bashkuan edhe katĂ«r persona tĂ« tjerĂ«. Vendi i fshehjes ishte i ngushtĂ«. 

Në ditëlindjen e saj të trembëdhjetë, pak para se të fshiheshin, Anës iu dorëzua një ditar. Në atë hapësirë të fshehur, të ngushtë, të varur nga frika, Ana gjeti oksigjen në shkrim. Ditari i saj, një dhuratë që e kishte marrë pak para se të fshihej, u bë bota e saj, i besuari i saj, zëri i saj. Për botën e jashtme, ajo ishte zhdukur. Por në faqet e saj, ajo ishte e gjallë dhe prezente.

Ana shkroi pĂ«r tĂ« zakonshmen dhe tĂ« rĂ«ndĂ«sishmen: tensionin e jetĂ«s nĂ« aneks, argumentet, urinĂ«, zhurmĂ«n e tmerrshme tĂ« hapave jashtĂ«. Ajo shkroi pĂ«r dashurinĂ« e saj me Pjetrin, zhgĂ«njimet me nĂ«nĂ«n e saj dhe Ă«ndrrat e saj pĂ«r t’u bĂ«rĂ« shkrimtare. Por pĂ«rtej hyrjeve tĂ« adoleshentĂ«ve kishte njohuri befasuese, reflektime tĂ« qarta dhe tĂ« zjarrta mbi luftĂ«n, padrejtĂ«sinĂ«, identitetin dhe shpirtin njerĂ«zor.

“Dua tĂ« vazhdoj tĂ« jetoj edhe pas vdekjes sime”, shkroi ajo dikur.

“Kjo Ă«shtĂ« arsyeja pse i jam shumĂ« mirĂ«njohĂ«s Zotit qĂ« mĂ« dha kĂ«tĂ« dhuratĂ«, tĂ« cilĂ«n mund ta pĂ«rdor pĂ«r tĂ« zhvilluar veten time dhe pĂ«r tĂ« shprehur gjithçka qĂ« kam brenda meje.”

Ana nuk ishte naive. Ajo ndjeu peshĂ«n e tmerrit rreth saj. E megjithatĂ«, çuditĂ«risht, ajo u kap pas shpresĂ«s. NjĂ« nga shprehjet mĂ« prekĂ«se dhe tĂ« fuqishme qĂ« ka shkruar ndonjĂ«herĂ« “PavarĂ«sisht gjithçkaje, unĂ« ende besoj se njerĂ«zit janĂ« vĂ«rtet tĂ« mirĂ« nĂ« zemĂ«r”, tregon se brenda saj ruhej njĂ« besim i thellĂ« te njerĂ«zimi, njĂ« shpresĂ« qĂ« mirĂ«sia ekziston edhe kur bota duket e mbuluar nga errĂ«sira. Ky pohim nuk Ă«shtĂ« naivitet, por njĂ« akt i madh guximi dhe besimi. ËshtĂ« njĂ« dritĂ« qĂ« Ana zgjodhi ta mbante tĂ« ndezur pĂ«rballĂ« errĂ«sirĂ«s sĂ« tmerrshme qĂ« e rrethonte. NjĂ« deklaratĂ« e potencialit tĂ« njerĂ«zimit e shprehur nĂ« mes tĂ« kolapsit tĂ« tij.

Ky ishte revolucioni i Ana Frankut: jo i armëve, por i fjalëve.

Pas dy vitesh fshehje, aneksi u tradhtua, nga kush, askush nuk e di me siguri. Më 4 gusht 1944, familja Frank u arrestua. 

Aneksi sekret u transportua në kampin e përqendrimit dhe shfarosjes AuschwitzBirkenau. Udhëtimi me tren zgjati tre ditë, gjatë së cilës Ana dhe mbi një mijë të tjerë ishin të mbushur ngushtë së bashku në vagonët e bagëtive. Me të mbërritur në Auschwitz, mjekët nazistë kontrolluan se kush do dhe kush nuk do të mund të bënte punë të rëndë të detyruar. Rreth 350 njerëz nga transporti i Anës u dërguan menjëherë në dhomat e gazit dhe u vranë. Ana, Margot dhe nëna e tyre u dërguan në kampin e punës për gratë. Otto përfundoi në një kamp për burra.

Në fillim të nëntorit të vitit 1944, Ana dhe motra e saj Margot u dërguan me transport drejt kampit të përqendrimit Bergen-Belsen, ndërsa prindërit e tyre mbetën në Auschwitz. Jeta në Bergen-Belsen ishte jashtëzakonisht e vështirë, ushqimi mungonte, temperaturat ishin të ulëta, lagështia ishte e vazhdueshme dhe sëmundjet përhapeshin me shpejtësi. Në këto kushte çnjerëzore, të dyja motrat u infektuan me tifus. Margot ndërroi jetë e para, dhe shumë shpejt pas saj, edhe Ana. Margot ishte nëntëmbëdhjet vjeçe ndërsa Ana pesëmbëdhjetë. Kjo ndodhi në shkurt të vitit 1945, vetëm pak javë përpara se kampi të çlirohej. 

Otto Frank, babai i Anës, ishte i vetmi nga tetë personat që fshiheshin në Aneksin e Fshehtë që i mbijetoi Holokaustit. Ai u çlirua nga Auschwitzi nga trupat sovjetike dhe gjatë kthimit të tij drejt Holandës mësoi me dhimbje se gruaja e tij, Edith, kishte ndërruar jetë. Kur më në fund arriti në Amsterdam, i erdhi lajmi më tragjik nga të gjithë: edhe Ana dhe Margot nuk ishin më gjallë. Një mik i dha atij ditarin e Anës, e gjetur dhe e shpëtuar nga Miep Gies, një nga qytetarët e guximshëm holandezë që kishte ndihmuar familjen të fshihej.

Duke lexuar fjalĂ«t e sĂ« bijĂ«s pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«, Otto mĂ« vonĂ« tha: “Nuk e kisha idenĂ« pĂ«r thellĂ«sinĂ« e mendimeve dhe ndjenjave tĂ« saj.”

Ai ia kushtoi pjesën tjetër të jetës botimit të ditarit dhe ndarjes së zërit të saj me botën.

Dhe çfarë zëri ishte! 

“Ditari i njĂ« vajze tĂ« re”, botuar pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« 1947, qĂ« atĂ«herĂ« Ă«shtĂ« pĂ«rkthyer nĂ« mbi 70 gjuhĂ«, Ă«shtĂ« lexuar nga miliona dhe Ă«shtĂ« bĂ«rĂ« njĂ« gur themel i edukimit tĂ« Holokaustit. Por nuk Ă«shtĂ« thjesht njĂ« dokument historik. ËshtĂ« njĂ« vepĂ«r letrare me ndershmĂ«ri dhe inteligjencĂ« lirike tĂ« jashtĂ«zakonshme. ËshtĂ« ditari i njĂ« adoleshenteje, por edhe kĂ«nga shpirtĂ«rore e njĂ« brezi tĂ« humbur.

Njerëzit në mbarë botën u njohën me historinë e Anës. Ajo u bë e famshme sepse ajo solli një zë. Aty ku tragjedia ndihej e pakuptueshme, ajo e bëri atë personale. Megjithëse ajo nuk u rrit kurrë. Nuk pa kurrë dritën e lirisë, nuk botoi kurrë librat që ëndërronte, nuk përjetoi as dashurinë, as jetën. Por përkundër kësaj, ajo bëri diçka që shumë njerëz të rritur nuk ia dolën: la pas një trashëgimi që trondit botën edhe sot, u bë diçka edhe më e rrallë: një dëshmitare e përjetshme. 

Nëpër rreshtat e ditarit të saj, ajo nuk është thjesht një viktimë. Ajo është një zë i gjallë, një shpirt që refuzoi të heshtte, një vajzë që mbijetoi në mënyrën më të fuqishme të mundshme, në kujtesë, në fjalë, në ndërgjegjen tonë.

Ana dikur shkroi: “Letra Ă«shtĂ« mĂ« e durueshme se njerĂ«zit”. Dhe duke i besuar mendimet e saj nĂ« letĂ«r, Ana na mĂ«soi se kur raca njerĂ«zore bie nĂ« errĂ«sirĂ«, njĂ« vajzĂ« trembĂ«dhjetĂ«vjeçare me njĂ« laps mund tĂ« ndezĂ« dritĂ«. Sepse njĂ« vajzĂ« qĂ« shkruante nĂ« errĂ«sirĂ« i mĂ«soi botĂ«s se si tĂ« shikonte.

Historia e saj nuk Ă«shtĂ« thjesht pĂ«r t’u treguar. Ajo Ă«shtĂ« pĂ«r t’u ndjerĂ«. PĂ«r t’u kujtuar. Dhe mbi tĂ« gjitha, pĂ«r tĂ« mos u pĂ«rsĂ«ritur mĂ« kurrĂ«. Dhe sa herĂ« qĂ« dikush hap ditarin e saj, ajo jeton pĂ«rsĂ«ri, pesĂ«mbĂ«dhjetĂ«, e patrembur dhe e paharruar.

/Gazeta Express/ KultPlus.com

Zbulohet një anije thesari 2 000-vjeçare në brigjet e Turqisë, një pasuri arkeologjike e jashtëzakonshme

Një zbulim mbresëlënës arkeologjik është bërë përgjatë brigjeve të Turqisë: një anije e mbytur, e cila daton rreth 2 000 vite më parë, është gjetur në thellësitë e Detit Mesdhe, në afërsi të provincës Antalya.

E quajtur “Anija e QeramikĂ«s”, kjo mbetje antike pĂ«rmban qindra artefakte tĂ« ruajtura nĂ« gjendje pothuajse perfekte, duke hedhur dritĂ« mbi tregtinĂ« detare nĂ« epokĂ«n e lashtĂ«.

Sipas Ministrit të Kulturës dhe Turizmit të Turqisë, Mehmet Nuri Ersoy, vendndodhja e anijes është rreth 45 metra nën sipërfaqen e detit dhe zbulimi është bërë nga një ekip arkeologësh nënujore.

“GjetĂ«m qindra pjata, tabaka dhe tasa tĂ« ruajtur me ngjyra dhe dizajne origjinale. ËshtĂ« diçka qĂ« ndodh shumĂ« rrallĂ«,” u shpreh ministri.

Sekreti i ruajtjes së jashtëzakonshme të objekteve qëndron në mënyrën sesi ato ishin paketuar: të mbuluara me baltë të papërpunuar dhe të vendosura brenda njëra-tjetrës, çka i mbrojti nga dëmtimi gjatë transportit detar dhe gjatë shekujve të qëndrimit nën ujë. Kjo teknikë ka ofruar informacione të vlefshme për mënyrat e prodhimit dhe paketimit të kohës.

Zbulimi është konsideruar si një nga më të rëndësishmit në arkeologjinë nënujore turke, një vend që tashmë numëron mbi 400 anije të mbytura midis Pataras dhe Mersinit.

“Kjo nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« pasuri shkencore, por edhe njĂ« mundĂ«si e madhe turistike pĂ«r vendin tonĂ«. ËshtĂ« njĂ« pasuri kulturore me rĂ«ndĂ«si globale,” pĂ«rfundoi ministri Ersoy.

Ky zbulim i jashtëzakonshëm dëshmon edhe një herë rolin kyç që Mesdheu ka pasur në historinë e tregtisë ndërkombëtare dhe hap një dritare të re drejt të kaluarës.

❌