Ballsor Hoxha
â⊠trouble so hardâŠ
woke up and borther was deadâ
(Tekst nga një këngë e Moby)
Mendoj pĂ«r vĂ«llain tim tĂ« vogĂ«l, tĂ« dashur, tĂ« dashur sa mĂ« sâka, diku nĂ« Siri, apo ndoshta tani Ă«shtĂ« nĂ« Damask, âpo grumbullohen, aradhet, celulat, grupet, armatat, fuqitĂ« e pushtetet. Por, mirë⊠i di pak a shumĂ« nga filmat, si aktivizohen e mobilizohen fuqitĂ« e pushtetet e shteteve⊠por sa Ă«shtĂ« sot temperatura nĂ« Siri, dyzet e pesĂ« shkallĂ« Celsius, dhe âit feels like hellâ; Siria tanimĂ« Ă«shtĂ« tokĂ« e shkretĂ«, tokĂ« e kallur, njerĂ«z tĂ« kallur, rrĂ«nojĂ« njerĂ«zish e toke, dhe si, si Ă«shtĂ« e mundur qĂ« nĂ« kĂ«tĂ« temperaturĂ«, mobilizohen tĂ« gjithĂ« kĂ«ta luftĂ«tarĂ«, tĂ« nxĂ«nĂ« nga instinkti pĂ«r liri, e çmenduria e madhĂ«shtisĂ«, dehja nĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«âŠ.â e mendoj vĂ«llain tim tĂ« vogĂ«l duke paramenduar para hartĂ«s sĂ« tij tĂ« punĂ«s, tĂ« aktivizimit, tĂ« mobilizimit tĂ« ushqimit e ndihmave mĂ« thelbĂ«sore pĂ«r fĂ«mijĂ«t e SirisĂ«. âApo, grumbullohen natĂ«n, kĂ«to grupe tĂ« armatosura, kur Ă«shtĂ« mĂ« freskĂ«t, mĂ« lehtĂ«? Por, si tĂ« jetĂ« mĂ« lehtĂ«, kur çdo gjĂ« shihet nĂ« mijĂ«ra kilometra distancĂ« nĂ« kĂ«tĂ« vend aq tĂ« madh, nga mungesa e ndĂ«rtesave nĂ« kĂ«mbĂ« tĂ« tyre,â, vazhdon ai, âka vetĂ«m, tokĂ« e pushkĂ«, e pak bukĂ«, dhe kampe, kampe, kampe tĂ« syrgjynosurish jete e historie. Sesi, pĂ«r dreq gjĂ«rat e dreqit mobilizohen, por jo edhe ndonjĂ« copĂ« bukĂ« pĂ«r kĂ«ta fĂ«mijĂ«.â
Paradite vëllai i vogël, ma ka dërguar një alarm/kërkesë që ka bërë publikisht, nga pozita ku është në fushën e ndihmave humanitare, dhënë në Radio BBC, ndaj të gjitha palëve në konflikt, ndër të tjera ka thënë:
Ădo luftĂ«tari qĂ« mbanĂ« njĂ« armĂ« nĂ« dorĂ«,Â
dhe çdo kryeqendre që mbanë pushtetin, unë u them këtë:
Shuani armĂ«t e juaja,Â
mbrojini rrugĂ«t pĂ«r ndihma humanitare,Â
dhe qĂ«ndroni krahĂ« fĂ«mijĂ«ve tĂ« SirisĂ«.â
E lĂ« shkrimin, paramendimin e vĂ«llait tĂ« dashur, âHeat Warning in Kosovo and the Regionâ, lexoj nĂ« MSN. Pastaj, duke pas ndryshuar mendim vĂ«rej se mĂ« dhemb koka, mĂ« kujtohet edhe njĂ« herĂ« se kam pirĂ« mbrĂ«mĂ«, jam dehur jetĂ« nĂ« paqe, e sy tĂ« saj, tĂ« bardhĂ« e tĂ« zezĂ«, ku? NĂ« dasmĂ«. Kishim dasmĂ« mbrĂ«mĂ« nĂ« familjen e gjerĂ«, tĂ«rĂ« ai mish i freskĂ«t, sallata, verĂ«, paragjella, ushqime, alkoole tĂ« tĂ« gjitha llojeve dhe llojeve tĂ« kĂ«naqĂ«sive, dhe trupa, tĂ« zhveshur, tĂ« veshur e tĂ« dehur jete, tĂ« gjithĂ« tĂ« dehur jete. PikĂ«risht nĂ« KosovĂ«n e rrezikuar nga nxehtĂ«sia kĂ«to ditĂ«.
Duart mbi kokë, mendoj pas pak, se si, afria e vdekjes, së vëllait të vogël, vëllezërve të vegjël, të fëmijëve, në Siri, e vende tjera, të jep një solemnitet mendimi nga serioziteti. Po, edhe mund të vdes vëllai im i dashur në punën e tij. Kolateral.
Por, megjithatĂ« unĂ« shtrihem, mĂ« dhemb koka. NĂ« banesĂ«n lart, fĂ«mijĂ«t e fqinjĂ«ve po luajnĂ« basketboll. ĂâtĂ« bĂ«jnĂ«? Kushedi qe sa ditĂ« nuk kanĂ« dalĂ« nga shtĂ«pia pĂ«r shkak tĂ« nxehtit, etj. Vajza ime Ă«shtĂ« nĂ« deti, djali te gjyshĂ«rit e tij nga nĂ«na.Â
A ka topa si, origjinal tĂ« Barçës, nĂ« Siri, pĂ«rnjĂ«herĂ« mendoj shtrirĂ« ashtu si jam. Djali im, dhjetĂ« vjeç, Ă«shtĂ« i varur nga sporti, tĂ« luajturit dhe tĂ« shikuarit e tij. Dhe, pikĂ«risht kĂ«tu mĂ« ka shkuar mendja mĂ« sĂ« pari. Ndoshta, mendoj, ka fĂ«mijĂ« nĂ« Siri qĂ« kurrĂ« nuk kanĂ« parĂ« top normal tĂ« futbollit. Por, e di edhe se nĂ« njĂ« opinion qĂ« e ka shkruar pĂ«r REUTERS sĂ« voni, vĂ«llai, kishte thĂ«nĂ« se kishte parĂ« fĂ«mijĂ« me bluza me mbishkrime tĂ« improvizuara me emrin e Yamal tĂ« Barçës. Â
âTĂ« mendoja, mbrĂ«mĂ«, Bujarâ i thosha vĂ«llait herĂ«n e fundit qĂ« kemi biseduar nĂ« telefon, âti me djalin tĂ«nd duke shikuar Yamal duke luajtur pĂ«r Barçën (megjithĂ«se kanĂ« humbur nga Inter, nĂ« gjysmĂ«finale), unĂ« i kam blerĂ« top tĂ« ri origjinal djalit tim, dhe opinionin tĂ«nd nĂ« median gjigante pĂ«r atĂ« djalin me mbishkrimin e emrit tĂ« po tĂ« njĂ«jtit lojtar nĂ« bluzĂ«n e tij, dhe tĂ« urreja ty, djalin, tĂ«nd, timin, dhe jetĂ«n, apo atĂ« qĂ« e quajmĂ« liri, ne njerĂ«zit. Urreja çdo gjĂ«.â
NĂ« telefon bĂ«het qetĂ«si. Nuk flasim asnjĂ«ri. Si nga larg, larg edhe Ă«shtĂ«, ishte tanimĂ«, ishte kthyer nĂ« Damask, dĂ«gjoj frymĂ«marrjen e tij, nuk e di pse, por nĂ« mendje mĂ« kalojnĂ« pamje tĂ« tij si i vdekur nĂ« luftĂ«n e tij, tyre, tĂ«rĂ« kĂ«saj armate humanitarĂ«sh. Kolateral. Â
Pas pak, merr frymë edhe disa herë. E dëgjoj, aq jo largët, por aq ndryshe, këputur nga bota ku jemi ne, ne njerëzit! Kishte kuptuar, i trishtuar thellë, Bujari, vëllai i vogël. Duke dashur të pushojë, të mos mendojë për tërë atë që sheh në Siri, ndërsa kishte qenë në pushim te familja e tij, më kishte treguar se kishte shikuar këtë lojë futbolli me djalin e tij, e kur e kisha ndërmendur, urrenim bashkë.
Por, them, nĂ« vete, gjysmĂ« i fjetur me gjithĂ« dhembjen e kokĂ«s nga dasma mbrĂ«mĂ«, ndoshta Ă«shtĂ« paska e çuditshme pĂ«r njerĂ«zit qĂ« do ta lexojnĂ« kĂ«tĂ« tregim, se po shkruaj, po mendoj, kam ankth pĂ«r vĂ«llain tim tĂ« vogĂ«l dhe fĂ«mijĂ«t e SirisĂ«, ndĂ«rsa Palestina Ă«shtĂ« edhe mĂ« keq, e ka vende edhe po kaq rĂ«ndĂ« âŠ, nuk e di⊠gjĂ«rat fillojnĂ« tĂ« bĂ«hen onirike, ndoshta e kam nga nxehti, them, e shoh Bujarin, me dy shokĂ«t e tij nĂ« vitet nĂ«ntĂ«dhjetĂ«, nuk pranojnĂ« cigare nga unĂ«, tymosnim shumĂ«, ishte e tĂ«ra qĂ« kishim nĂ« KosovĂ«n e tĂ« nĂ«ntĂ«dhjetave, i shoh, duke e ditur se nuk kam as unĂ« cigare mjaftueshĂ«m pĂ«r vete, janĂ« tĂ« çmendur dhe tĂ« bukur si dreq. Si fĂ«mijĂ« lufte mĂ«. Pa fillim as fund. ShkĂ«putur, po njĂ«jtĂ« sikur Bujari tani nĂ« Siri. Pastaj, unĂ« ndahem nga Bujari dhe shokĂ«t e tij, dhe vazhdoj atĂ« âku ta qimĂ« atĂ« nanĂ«, me Fatin, shokun timâ, qĂ« disa e dinĂ« çka do tĂ« thotĂ«.Â
NjĂ« zjarr, si top, rrotullohet dhe pikon substancĂ«, klishe, tĂ« shkrirĂ« zifti, e ky zift Ă«shtĂ« tĂ«rĂ« dashuria dhe urrejtja e njeriut. ĂshtĂ« bota vetĂ«. Bota, dhe unĂ«. Pastaj rrotullohemi tĂ« tretĂ« sĂ« bashku, bota, si zjarr, unĂ« dhe sytĂ« e saj tĂ« bardhĂ« e tĂ« zi, nga dasma e mbrĂ«mshme, si tri krijesa nĂ« lindje, sĂ« paku, njĂ«ra nga ne, krejt çuditshĂ«m. Sikur duam tĂ« shpĂ«rthejmĂ«, ne tĂ« tre, unĂ« dhe ajo, jemi tepĂ«r pĂ«r kĂ«tĂ« botĂ«, duam, tĂ« dalim, njĂ«ri ose tjetri nga kjo situatĂ«. Apo, jo, ndĂ«rsa bota nĂ« kallje e sipĂ«r, shpĂ«rthen, kuptoj, kjo botĂ« e njeriut nuk mund tĂ« rri kĂ«shtu, ajo shpĂ«rthen.
NĂ«, kĂ«tĂ«, jetĂ« tĂ« re, zgjuar, pyes, pse nuk mund tĂ« ketĂ« dashuri. Totale. TĂ« pafundme. Pse nuk mund tĂ« duhemi si njerĂ«zâŠ. âne, njerĂ«zit, jemi tĂ« mbaruar nga bota, e bota Ă«shtĂ« e mbaruar nga neâ, mĂ« thotĂ« Alain De Botton, âe ne, nuk e duam dhe aq shumĂ« njĂ«ri tjetrinâ, e vazhdoj unĂ«, ⊠por edhe kuptoj, por nuk mund tĂ« zgjohem, se prapĂ«, apo ende jam nĂ« gjumĂ«.
Sesi, nĂ« kĂ«tĂ« qĂ« po e shoh, nĂ« Ă«ndĂ«rr apo zgjuar, tĂ«rĂ« Kosova jonĂ« e dashur, me tĂ« gjithĂ« ne, sidomos me njerĂ«zit qĂ« kanĂ« filluar tĂ« qethen e tĂ« shfaqin teatrin e ngĂ«rçit tĂ« çmendurisĂ« sĂ« paqes sonĂ«, para vetĂ« Kuvendit tĂ« KosovĂ«s, Ă«shtĂ« njĂ« llavĂ« krejtĂ«sisht si nĂ« filmin âSolarisâ tĂ« Tarkovsky. JanĂ« duke dalĂ« nga ky tmerr. Por, diku, shkĂ«putur, prapĂ«, e shoh Bujarin, vĂ«llain tim tĂ« vogĂ«l, Ă«shtĂ« krejt i vogĂ«l, duke notuar nĂ«pĂ«r tĂ«, duke pas shpĂ«tuar, njĂ«lloj eksplodimi tĂ« botĂ«s, pak mĂ« herĂ«t. Dhe pĂ«rnjĂ«herĂ«, e shoh si ato hijet e Solaris, si vetĂ« e dashura e Kapitenit tĂ« filmit tĂ« njĂ«jtĂ«, dhe, se ai Ă«shtĂ« nĂ« kĂ«tĂ« llavĂ« duke notuar duke provuar tĂ« shpĂ«tojĂ«, zgjas kĂ«mbĂ«n nga njĂ« mundĂ«si krejtĂ«sisht prej Ă«ndrre dhe e zhys, e fundosi vĂ«llain, vĂ«llain e vogĂ«l.Â
I zgjuar, pyetem, por, pse, pse e mbyta, e fundosa, kam njĂ« shije tĂ« hidhur, edhe pasi qĂ« e kam bĂ«rë veten para se tĂ« flija. MĂ« kujtohet, se ai Ă«shtĂ« atje pĂ«r shkak meje. PĂ«r shkak tĂ« tĂ«rë⊠tĂ«rĂ«, luftĂ«s qĂ« e kemi kaluar bashkĂ«, duke ndihmuar tĂ« tjerĂ«t, me ndihma humanitare, por jo, i them vetes, nuk Ă«shtĂ« nga kjo dhe, nuk mĂ« del asgjĂ« tjetĂ«r. Pastaj, duke pirĂ« ujĂ«, e mendoj, vazhdoj ta mendoj, dhe mĂ« del qartĂ«, si duket Ă«shtĂ« e kundĂ«rta, e kisha fundosur sepse mĂ« tregonte pĂ«r kĂ«ta fĂ«mijĂ«, pĂ«r kĂ«to luftĂ«ra, pĂ«r kĂ«ta YamalĂ« vdekur kudo e sido. PĂ«r kĂ«ta vĂ«llezĂ«r tĂ« vegjĂ«l, si Bujari, qĂ« vdesin.Â
Me tĂ« vĂ«rtetĂ« po mĂ« dhembte shumĂ« koka, pa ndonjĂ« rĂ«ndĂ«si pĂ«r luftĂ«n nĂ« Siri apo kudo nĂ« botĂ«. Mendoj, kjo botĂ«, ka me tĂ« vĂ«rtetĂ« shumĂ« njerĂ«z tĂ« çmendur. Dikush, edhe mund tĂ« pyes, kush janĂ« ata? Apo, ndoshta, cilĂ«t nuk janĂ« ata? Â
E thërras, menjëherë Bujarin në telefon, shumë, shumë rrallë e thërras këto ditë.
âSi je? Ăka ka nĂ« Siri, Bujar?â e pyes. âKallzom çka ka atje, ti Ballsor. NĂ« KosovĂ«?â mĂ« pyet ai.Â
Unë, unë nuk di çka të them. Ai, përpos të më tregojë për hartën e tij të udhëtimeve nëpër rrënojat e kampet në Siri, fëmijët e parritur nga mungesa e gjërave elementare, rrënojës që është bërë ky vend, apo, jehonës së raportimit të pushkëve aty këtu nëpër rrugë, apo, bombardimeve nga disa net më herët në Damask, nuk ka dhe çka të më tregojë.
Por, them nĂ« vete, derisa rrimĂ« nĂ« qetĂ«si duke dĂ«gjuar frymĂ«marrjet e shkĂ«putura trupash, nga kĂ«to dy botĂ«, ndoshta mund ta pyes si ishin bombardimet, a ishin tĂ« njĂ«jtat si nĂ« KosovĂ«n e 1999 nĂ« PrishtinĂ«, ku edhe ishim, e pĂ«rcillnim tĂ« gjitha llojet e sporteve qĂ« jepeshin nĂ« TV, edhe ato kohĂ«, por edhe lajmet, edhe filmat, edhe njĂ« nga ditĂ«t e bombardimeve edhe njĂ« natĂ« patinazhi nĂ« Rusi diku, sepse, vetĂ«m kanalet e Beogradit mund tâi shihnim edhe ashtu, mbyllur nĂ« banesat tona, shqiptare, ndĂ«rsa nĂ« banesat fqinje serbe, nĂ« PrishtinĂ« dhe lagjet tona, dhe ndĂ«rtesĂ«n tonĂ«, dĂ«gjoheshin po tĂ« njĂ«jtat raportime tĂ« kallashĂ«ve. Dhe nĂ« kĂ«to kohĂ« kisha vetĂ«m njĂ« mendim, ku ishte mĂ« premtuese njĂ« jetĂ«, pĂ«r familjen, apo, ta them shkurt, pĂ«r Bujarin, fundin e familjes sonĂ«, vazhdimin e familjes sonĂ«, nĂ« DrenicĂ« diku pĂ«r shembull, nĂ« malet e saj, apo nĂ« PrishtinĂ«n ku ishim mĂ« 1999.
âBallsor, po e ndĂ«rpresâ mĂ« thotĂ« Bujari nĂ« telefon. Para se tâi pĂ«rgjigjem mĂ« shkon mendja se kemi marrĂ« frymĂ« sĂ« bashku pĂ«r disa sekonda, pa fjalĂ«, them edhe kjo mjafton, kĂ«shtu tĂ« shkĂ«putur si jemi.Â
âOK, Bujar. Kujdesu pĂ«r veten, njeri!â i them.
Pasi e kam mbyllur, e mendoj, e lus, edhe njĂ« herĂ« datĂ«n 16 gusht, kur do tĂ« kthehet Bujari, pasi tĂ« ketĂ« kryer misionin. Do tĂ« kthehet edhe pĂ«r ditĂ«lindje tĂ« vajzĂ«s sĂ« tij. Dhe, ndĂ«rsa dua tĂ« mendoj çâdo tĂ« bĂ«jmĂ« sĂ« bashku, nuk mĂ« vjen asgjĂ« nĂ« mendje.Â
Paj, them, do tâ shkojmĂ« nĂ« ndonjĂ« dasmĂ« tjetĂ«r. Pa sirianĂ«, as palestinezĂ«, as somalezĂ«, askush pĂ«rpos kosovarĂ« tĂ« çmendur nga paqja e fituar me mundin e tĂ«rĂ« botĂ«s, pikĂ«risht nĂ« KosovĂ«. Â
Por, e di edhe se pas këtij misioni, Bujari, ka mision tjetër. Edhe një tjetër, pastaj do të ketë dhe tjetrin. Pasi që po që se ke parë luftën, një herë, e ke jetuar, e mbijetuar, pasi ke ndihmuar një, qoftë edhe njeri, ke dëshirë të kalosh në atë anën tjetër të botës shkëputur nga bota e mbetur, ndoshta, në tërë mundësitë e luftës, për të ndihmuar, qoftë, një njeri. / KultPlus.com