Dashuri, guxim, modernizëm
Një mbrëmje, kur shkuam në Fuaje, Sibeli më dhuroi parfumin Spleen që e kishte blerë në Paris dhe që unë po jua paraqes këtu. Ndonëse nuk më pëlqente të përdorja parfume, një ditë e vura në rrëzë të qafës. Fysuni e ndieu kur bëmë dashuri.
â Zonjusha Sibel ta ka dhĂ«nĂ« kĂ«tĂ« parfum?
â Jo, e kam blerĂ« vetĂ«.
â QĂ« tâi pĂ«lqejĂ« zonjushĂ«s Sibel?
 â Jo, shpirt, qĂ« tĂ« tĂ« pĂ«lqejĂ« ty.
â Ti, sigurisht, bĂ«n dashuri me zonjushĂ«n Sibel, apo jo?
-Jo.
â Mos mĂ« gĂ«nje, tĂ« lutem, â tha Fysuni.
NĂ« fytyrĂ«n e mbuluar nga djersĂ«t, iu shfaq njĂ« lloj ankthi. â Do ta pranoj natyrshĂ«m. Sigurisht qĂ« bĂ«n dashuri edhe me tĂ«?
E nguli vështrimin mbi sytë e mi si ajo nëna që me durim kërkon të dëgjojë të vërtetën nga fëmija që po e gënjen.
â Jo.
â MĂ« beso, gĂ«njeshtra ma thyen mĂ« shumĂ« zemrĂ«n. TĂ« lutem, mĂ« thuaj tĂ« vĂ«rtetĂ«n. Po mirĂ«, pĂ«rse nuk bĂ«ni dashuri?
â Me Sibelin jam njohur verĂ«n e kaluar nĂ« Suadije, â i tregova Fysunit, duke e pĂ«rqafuar. â NgaqĂ« gjatĂ« verĂ«s shtĂ«pia ku kalonim dimrin qe e zbrazĂ«t, ne vinim nĂ« Nishantash. NĂ« vjeshtĂ« ajo u largua pĂ«r nĂ« Paris. GjatĂ« dimrit kam shkuar unĂ« disa herĂ« tek ajo.
â Me avion?
â Po. KĂ«tĂ« dhjetor Sibeli e mbaroi universitetin dhe u kthye nga Franca pĂ«r tâu martuar me mua. NisĂ«m tĂ« takohemi nĂ« shtĂ«pine verore nĂ« Suadije, por shtĂ«pia ishte aq e ftohtĂ«, sa pas njĂ«fare kohe na humbi dĂ«shira pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« dashuri, â vazhdova unĂ«.
-Po bëni pushim derisa të gjeni një shtëpi të ngrohtë?
Ne fillim të marsit, para dy muajsh, shkuam edhe një herë në shtëpinë verore ne Suadije. Ishte shume ftohtë. Kur ndeza oxhakun, shtëpia u mbulua e gjitha nga tymi. U grindém. Pas kesaj Sibeli kaloi një grip te rëndë. Pati temperature dhe qendroi një javë në shtrat. Pas kësaj nuk donim të shkonim më atje për të bërë dashuri.
-Cili nga ju nuk deshi? â pyeti Fysuni. -Ajo apo ti? â NĂ« fytyrĂ«n qe dukej sikur vuante nga kureshtja dhe dukes se thoshte âTe lutem, me trego te vertetenâ, kete radhe u shfaq vĂ«shtrimi lutes me nentekstin: Te lutem, mĂ« gĂ«nje, por mos me trishto!â
-Sipas hamendjeve tĂ« mia, Sibeli mendon qĂ« po tĂ« bĂ«jmĂ« mĂ« pak dashuri tani, unĂ© do ta vlerĂ«soj mĂ« shumĂ« fejesĂ«n, martesĂ«n. madje edhe atĂ« vetĂ«, â iu pĂ«rgjigja.
Por ti me the se ju keni bërë dashuri me parë.
-Nuk po me kupton. Nuk po flasim për aktin tonë të parë.
 -Jo, e di, -tha Fysuni, duke ulur zërin.
â Me ate veprim. Sibeli me tregoi se sa shumĂ« me donte dhe sa besim kishte tek une,- i thashe.- Por mendimi pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« dashu ri para martese e shqetĂ«son ende⊠Une e kuptoj kĂ«tĂ«. MegjithĂ«se ka studiuar pĂ«r shume kohe nĂ« Evrope, sâeshte kaq e guximshme dhe moderne sa tiâŠ
HeshtĂ«m nje copĂ« herĂ«. E kam vrarĂ« mendjen pĂ«r shume vite tĂ« tĂ«ra rreth kuptimit tĂ« kĂ«saj heshtjeje, ndaj mendoj se tani jam nĂ« gjendje tâjua pĂ«rshkruaj gjendjen me paanĂšsi: Fjalia e fundit qĂ« i thashe Fysunit, mbartte edhe njĂ« nĂ«ntekst tjeter. I shpjegoja asaj se qĂ«ndrimi i Sibelit nĂ«nkuptonte dashuri dhe besim, ndĂ«rsa i Fysunit guxim dhe modernizem. Nga kjo dilte perfundimi se, meqenĂ«se Fysuni kishte bĂ«rĂ« dashuri me mua e nisur nga âgu ximi dhe modernizmiâ â pĂ«r shume vite me radhĂ« do tĂ« ndieja pendesĂ« tĂ« thellĂ« pĂ«r kĂ«to fjalĂ« qĂ« mĂ« shpĂ«tuan nga goja â me tĂ« nuk do tĂ« kisha ndonjĂ« pĂ«rgjegjĂ«si apo lidhje tĂ« veçantĂ«. Si âmo derneâ qĂ« ishte, atĂ« nuk e rĂ«ndonte shume fakti i tĂ« bĂ«rit dashuri me njĂ« mashkull para martese ose e te mos qenit e virgjĂ«r natĂ«n e parĂ« tĂ« marteses⊠Ishte e njejta gjĂ« si me ato gratĂ« evropiane qĂ« i Ă«nderrojmĂ« aq shumĂ« apo si disa gra tĂ« pĂ«rfolura qe thuhej se bridhnin rrugeve tĂ« Stambollit⊠Por, nĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« ato fjale ia pata thĂ«nĂ« vetĂ«m pĂ«r tâi bĂ«rĂ« qejfin.
Teksa i bluaja tĂ« gjitha kĂ«to gjatĂ« atyre minutave heshteje â ndoshta jo kaq qartĂ« vĂ«shtrimin e kisha ngulur nĂ« degĂ«t e pemĂ«ve, nĂ« kopshtin prapa pallatit, qĂ« lĂ«kundeshin nga era. Pasi benim dashuri, rrinim ashtu tĂ« shtrirĂ« duke biseduar me sytĂ« tĂ« drejtuar jashtĂ« dritares, nĂ« pemĂ«t nĂ« kopshtin e pasĂ«m, nĂ« ndĂ«r tesat qĂ« dukeshin midis pemĂ«ve dhe te sorrat qĂ« fluturonin raste sisht aty rrotull.
â UnĂ« nuk jam as guximtare, dhe as moderne! â u pĂ«rgjigj pas njĂ« copĂ« here Fysuni.
 Mâu duk sikur nĂ« fjalĂ«t e saj pasqyrohej shqetĂ«simi qĂ« mund tâi ishte krijuar nga tema e rĂ«ndĂ« e bisedĂ«s, madje mâu duk pakĂ«z e thjeshtĂ«, ndaj nuk e vrava shumĂ« mendjen.
â NjĂ« grua mund ta dashurojĂ« si e marrĂ« njĂ« burrĂ« pĂ«r vite e vite me radhĂ«, pa bĂ«rĂ« asnjĂ«herĂ« dashuri me të⊠â shtoi Fysuni me kujdes.
â Sigurisht, â iu pĂ«rgjigja. Ra pĂ«rsĂ«ri heshtja.
â Ti do tĂ« thuash se tani ju tĂ« dy nuk bĂ«ni mĂ« dashuri me njĂ«ri tjetrin? PĂ«rse nuk e sjell zonjushĂ«n Sibel kĂ«tu?
-Nuk mĂ« ka vajtur mendja, â iu pĂ«rgjigja, i habitur edhe vetĂ« se si nuk qemĂ« kujtuar mĂ« parĂ«. â Nuk e di pĂ«rse u bĂ«re ti shkak qĂ« tĂ« mĂ« kujtohej ky vend ku dikur kyçesha pĂ«r tĂ« studiuar ose pĂ«r tĂ« dĂ«gjuar muzikĂ« me shokĂ«t.
â E besoj se nuk tĂ« ka vajtur mendja, -tha Fysuni me vĂ«shtrimin e njĂ« mendjemprehteje. â Por ka diçka tĂ« gĂ«njeshtĂ«rt nĂ« ato qĂ« rrĂ«feve mĂ« parĂ«. Po apo jo? Dua tĂ« mos gĂ«njesh asnjĂ«herĂ«. Nuk mund ta besoj qĂ« ti nuk vazhdon tĂ« bĂ«sh dashuri me Sibelin. Betohu tĂ« lutem.
â TĂ« betohem qĂ« kĂ«to kohĂ« nuk kam bĂ«rĂ« dashuri me Sibelin,-i thashĂ« dhe e pĂ«rqafova Fysunin.
â MirĂ«, kur do tĂ« filloni tĂ« bĂ«nit dashuri sĂ«rish? NĂ« verĂ«, kur ata tĂ« tutĂ« tĂ« shkojnĂ« nĂ« Suadije? Kur do tĂ« shkojnĂ«? PĂ«rgjigjmu drejt.nuk do tĂ« pyes mĂ«.
â Ata do tĂ« mbarten nĂ« Suadije pas ceremonisĂ« sĂ« fejesĂ«s, mĂ«rmĂ«rita i turpĂ«ruar.
â Po tani po mĂ« gĂ«njen?
-Jo.
â Mendohu pakĂ«z po deshe.
Bëra sikur u mendova një copë herë. Ndërkohe Pysuni kishte marrë nga xhepi i xhaketés patentën dhe po luante me të
â Zoti Ethem, edhe une kam njĂ« emĂ«r tĂ« dytĂ«, â tha. â Gjithsesi, a u mendove?
â Po, u mendova, â i thashĂ«. UnĂ« nuk tĂ« kam thĂ«nĂ« asnjĂ« gĂ«nje shtĂ«r.
â Kur? Tani apo gjatĂ« kĂ«tyre ditĂ«ve?
â AsnjĂ«herë⊠â iu pĂ«rgjigja. NĂ« raportin ku jemi nuk Ă«shtĂ« nevoja tâi themi gĂ«njeshtra njĂ«ri-tjetrit.
â Si?
 I thashë se në lidhjen tonë nuk kishte përfitime apo interesa pune, dhe ndonëse fshehurazi nga të gjithë, ne po e jetonim atë thellësisht me ndienjat më të pastra njerëzore pa i lënë vend gënjeshtrave dhe mashtrimeve.
-Jam e bindur që po më gënjen, -tha Fysuni.
 -Sa shpejt e humbe respektin për mua.
â NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«, unĂ« dĂ«shiroja tĂ« mĂ« gĂ«njeje⊠Sepse njeriu gĂ«njen vetĂ«m kur ka frikĂ« tĂ« humbasĂ« diçka.
â Sigurisht, qĂ« unĂ« gĂ«njej, por gĂ«njej pĂ«r ty⊠Jo ty. Po deshe. tani e tutje e bĂ«j edhe kĂ«tĂ«. Takohemi pĂ«rsĂ«ri nesĂ«r. MirĂ«?
â MirĂ«! â tha Fysuni.
E pĂ«rqafova dhe i mora erĂ« me gjithĂ« shpirt nĂ« zverk. Sa e herĂ« e nuhasja aromĂ«n e saj qĂ« i pĂ«rngjante njĂ« pĂ«rzierje algash deti. karamele tĂ« djegur dhe biskota femijĂ«sh, nĂ« shpirt mĂ« krijohej nje ndienjĂ« lumturie dhe mirĂ«sie. MegjithatĂ«, orĂ«t qĂ« kaloja me Fysunin, sâmund ta ndryshonin rrjedhen qe me kishte marrĂ« jeta. Ndoshta gjithçka po ndodhte ngaqe lumturia dhe gĂ«zimi qĂ« pĂ«rje toja nĂ« shpirt, mĂ« dukeshin si ndjesi krejt tĂ« natyrshme. Gjithsesi, kjo nuk kishte aspak lidhje me gjykimin qe âune kam gjithnjĂ« tĂ« drejte â e natyrshme kjo pĂ«r tĂ« gjithĂ« meshkujt turq â apo me mendimin tjetĂ«r se isha pre e padrejtesive. Ndoshta, thjesht, nuk isha fort i vetedijshĂ«m pĂ«r atĂ« çka po pĂ«rjetoja.
Pikërisht ato dite nisa të dalloja disa plage e vraga të thella e të pariparueshme qe po me hapeshin dalengadale ne shpirt, nga ato qe i zhysin disa meshkuj në vetmi te tmerrshme për gjithe jetën. Tashme, çdo natë, para se të flija, nxirrja nga frigoriferi shishen e rakisé, mbushja një gotë dhe e pija i vetëm në heshtje. Dritaret e dhomës së gjumit në shtëpinë tonë, në majë të një pallati te larte perballe xhamisé sé Teshvikijes, shihnin kah dritaret e dhomave të gjumit të shume hyrjeve të tjera që i ngjanin kësaj tones. Kur isha femija, futesha në dhome ne erresire dhe teksa perpiqesha te depertoja me veshtrim përtej xhamave në dhomat e tjera të gjumit, ndieja paqe në shpirt.
Gjate atyre neteve, teksa vĂ«shtroja dritat e Nishantashit, men dja me thoshte se pĂ«r tĂ« vazhduar jetĂ«n time tĂ« bukur dhe te lumtur, pa e ndryshuar ate, nuk duhej tĂ« bija nĂ« dashuri me fy sunin. E kuptoja se nuk duhej tĂ« rrĂ«mbehesha nga shoqĂ«ria e Pysunit, nga problemet, shakate dhe mirĂ«sia e saj. Kjo nuk qe shume e vĂ«shtirĂ«, sepse pĂ«rveç kohĂ«s kur bĂ«nim dashuri dhe zgjidhnim ushtrimet e matematikĂ«s, nuk rrinim shumĂ« gjatĂ« me njĂ«ri-tjetrin. Kisha nisur tĂ« mendoja se herĂ« Fysuni dhe here unĂ«, kur largoheshim nga apartamenti, pas orĂ«ve tĂ« hareshme tĂ« dashurise, tregonim tĂ« njĂ«jtin kujdes pĂ«r tĂ« mos ârĂ«nĂ« brendaâ. Por pĂ«r tĂ« kuptuar kĂ«tĂ« histori, mendoj qĂ« Ă«shtĂ« e domosdoshme. tĂ« kuptohen lumturia dhe kĂ«naqĂ«sia qĂ« pĂ«rjetonim gjatĂ« atyre minutave tejet tĂ« hareshme, tĂ« Ă«mbla dhe tĂ« papĂ«rsĂ«ritshme.
Sigurisht qĂ« dĂ«shira pĂ«r tâi jetuar sĂ«rish e sĂ«rish ato çaste dashurore e pĂ«r tĂ« shijuar ato kĂ«naqĂ«si, Ă«shtĂ« shkĂ«ndija e zjarrit qĂ« i jep jetĂ« kĂ«saj historie. Per te kuptuar arsyen qĂ« mĂ« mbante tĂ« lidhur pas saj, jam detyruar tâi kujtoj dhe rikujtoj ato çaste dashurore tĂ« papĂ«rsĂ«ritshme pĂ«r vite tĂ« tĂ«ra, por nĂ« vend te men dimeve arsyetuese, para sysh me shfaqeshin gjithnjĂ« pamje tĂ« kĂ«ndshme nga orĂ«t kur benim dashuri: Fysuni bukuroshe Ă«shte ulur ne prehrin tim dhe unĂ« kam pĂ«rpirĂ« nĂ« gojĂ« gjoksin e saj tĂ« madh nĂ« tĂ« majtë⊠NdĂ«rkohĂ« qĂ« djersĂ«t qĂ« mĂ« pikojnĂ« nga balli dhe mjekra, bien mbi zverkun e saj tĂ« hijshĂ«m, unĂ« vĂ«shtroj si i magjepsur shpinen dhe pjesĂ«n e saj tĂ« pasme. Ja, si i pulit sytÄ pasi ka lĂ«shuar nje klithmĂ« kĂ«naqĂ«sie⊠Ja edhe shprehja qĂ« lexohet nĂ« fytyrĂ«, nĂ« çastin kur kĂ«naqĂ«sia jonĂ« arrin kulminâŠ
Por siç do ta kuptoja me vonĂ«, kĂ«to pamje, nuk ishin pasoje e lumturisĂ« dhe kĂ«naqĂ«sisĂ« qe kisha provuar, ishin veçse disa fotografime ngacmuese⊠ShumĂ« vite mĂ« pas, teksa luftoja te gjeja shkakun e marrosjes pas saj, pĂ«rpiqesha tĂ« sillja nĂ« kujtesĂ« jo vetem çaste nga aktet tona dashurore, por edhe dhomen ku kishim bĂ«rĂ« dashuri, mjedisin pĂ«rreth, madje edhe gjĂ«rat e rĂ«n domta. Ndodhte qĂ« ndonjĂ« korb nĂ« kopshtin e pasĂ«m tĂ« ndĂ«rtesĂ«s, ndalte mbi hekurat e ballkonit dhe na kĂ«qyrte nĂ« heshtje. Ishte njĂ«lloj si ata zogjtĂ« qĂ« ndalonin nĂ« ballkonin e shtĂ«pisĂ« sonĂ« kur unĂ« isha fĂ«mijĂ«. AtĂ«herĂ« mamaja mĂ« thoshte: âPa hĂ«, fli tani se po tĂ« pĂ«rgjon korbiâ, dhe unĂ« frikĂ«sohesha. Edhe Fysuni paskesh ndjerĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n frikĂ« nga njĂ« zog i ngjajshĂ«m nĂ« fĂ«mijĂ«ri.
TĂ« ftohtĂ«t dhe pluhuri nĂ« dhomĂ«, ndonjĂ«herĂ« pamja e zber dhylĂ«t, ndotĂ«sia apo hijet e trupave tanĂ« apo tĂ« çarçafeve, cope zat qĂ« depĂ«rtonin nga jeta jashtĂ« asaj dhome, trafiku, zhurmat e pafundme nĂ« kantieret e ndĂ«rtimit dhe britmat e shitĂ«sve, tĂ« gjitha kĂ«to na kujtonin qĂ« akti ynĂ« dashuror nuk i pĂ«rkiste botĂ«s sĂ« Ă«ndrrave, por ishte njĂ« pjesĂ«z e botĂ«s sĂ« vĂ«rtetĂ«. NdonjĂ«herĂ« dĂ«gjonim boritĂ« e anijeve, diku larg nĂ« Dollmabahçe apo Beshik tash, dhe tĂ« dy sĂ« bashku pĂ«rpiqeshim tĂ« gjenim se çâlloj anijeje ishte. NĂ« çdo takim tĂ« ri ne dashuroheshim gjithnjĂ« e mĂ« me pa sion dhe natyrshmĂ«ri. KĂ«sisoj arrita tĂ« kuptoja se burimi i vĂ«rtetĂ« i lumturisĂ« sime, nuk qenĂ« vetĂ«m kjo botĂ« dhe hollĂ«sitĂ« e aktit dashuror tejet magjepsĂ«s, por edhe tĂ« metat, lungat, puçrrat, qi met dhe prekat e errĂ«ta dhe tĂ« frikshme nĂ« trupin e Fysunit.
Ăândiesi tjetĂ«r mĂ« mbante tĂ« lidhur kaq fort pas saj, pĂ«rveç kĂ«naqĂ«sisĂ« sĂ« tĂ« bĂ«rit dashuri pa kufi dhe dlirĂ«sisht? Ose pĂ«r tâu shprehur mĂ« mirĂ«, pĂ«rse bĂ«ja dashuri me gjithĂ« shpirt me tĂ«? Mos ishin kĂ«naqĂ«sia dhe dĂ«shira e pĂ«rsĂ«ritur pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« seks, ato qĂ« krijonin atĂ« qĂ« e quajmĂ« dashuri, apo ishte diçka tjetĂ«r ajo qĂ« e zgjonte dhe e ushqente kĂ«tĂ« dĂ«shirĂ« tĂ« ndĂ«rsjelltĂ«? GjatĂ« atyre ditĂ«ve tĂ« lumtura kur takoheshim dhe bĂ«nim dashuri fshehurazi, nuk mĂ« shkonte mendja tâi bĂ«ja vetes pyetje tĂ« tilla. AtĂ«herĂ« i pĂ«rngjaja njĂ« fĂ«mije tĂ« gĂ«zuar qĂ« ka hyrĂ« nĂ« njĂ« shitore karamelesh dhe i rrufit ato njĂ«ra pas tjetrĂ«s tejet i lumtur./KultPlus.com