Nga Edison Ypi

I tmerruar nga halabakëria e kudondodhur dhe çmenduria që po të troket te dera, po pyet i habitur: A kanë mbetur këtu gjallesa normale ?
Po. Janë malet. Ik nëpër male. Te të vetmit xhantëlmenë që na kanë mbetur. Zvarrë si gjarpër apo në fluturim si zog, veç ik.
S’eo ment që nuk është kollaj. Po të mos dish ti përballësh vështirësitë, nuk do jetë udhëtim, do jetë udhëqim.
Malet nuk janë në Sauk, as në Laprakë. Malet janë larg. Mund të çahet a çpohet një gomë ku celulari s’ka valë, as kalimtarë, as makina. Vetëm breshka dhe gjarpërinj shkelur nga rrotat e makinave.
Të duhet një bashkudhëtar, një shoqërues, një pasagjer. Po, por ku ta gjesh ?!
I telefonon njërit, thotë jam i sëmurë.
Tjetrin nuk e lë gruaja të dali nga shtëpia.
Një i tretë s’shkulet nga kafaneja.
I katërti është një depriment, një negativist, një acid, një ters, që jetën ta nxin.
I pesti është një i pandjeshëm të cilit të gjitha udhëtimet i duken gurë dhe drurë.
I gjashti një llafazan i padurueshëm.
I shtati një i kompleksuar që nuk e përballon dot muhabetin me kalimtarët anës udhës.
I teti një trutrashë në kërkim të audiencës sa më inferiore për t’i habitur injorantët me rrena.
Të tjerët janë thjesht varianta të këtyre.
Harroje bashkudhëtarin !
Ik vetëm !
Shqipëria është e vogël. Francezi, anglezi, gjermani, nisen e mbërrijnë me çantë në kurriz në Tajlandë e në Kinë duke kaluar nga Skrapari, ti ke frikë të shkosh vetëm se tu çpoka goma në Tërpan ose në Buz.
Nisu. Leri nazet. Tani që ka nisur asfaltimi i rrugës Berat – Këlcyrë, ik hidhi një sy asaj bukurie mahnitëse me male, lugina, përrenj, katunde, varre, pyje, korie, dhe gjithça tjetër që Zoti i ka falur atyre nahijeve.
Nga ora 8 të jesh në Berat.
Mos u fut në qytet. Mos pyet mbi cilën nga urat ta hedhësh Osumin. Nuk do kuptojnë ç’u thua. S’e kanë mendjen te asgjë tjetër përpos turizmit, turistave, hallet me akomodimin e tyre nëpër dhoma, kuzhina, korridore, ballkone, zgëqe. Po pyete, përgjigja do jetë një sallatë verbale me hallet e tyre dhe pyetjet e tua, një babylon me emra, data, vende, materiale ndërtimi, çmime ushqimesh, tarifa fjetjeje.
Kaloje Osumin te Ura e Velabishtit. Kthehu majtas anës lumit nën këmbët e Goricës. Ik drejt deri në fund të rrugës ku janë ca shtëpi armenësh ose hebrejsh, askush nuk e di tamam, as vetë banorët.
Prej aty therja përpjetë.
Ke hyrë te Rruga e Këlcyrës ose Rruga e Duçes që i thonë vendalinjtë.
Berati si një babagjysh mijravjeçar shtrirë rrëzë Osumit Koka në Kala, zgjat dorën vjedh fruta pas kurrizit të Goricës te plantacionet e famshme të qershive, fiqve, rrushve.
Më tutje, Tomorri nga e majta, Mali i Pilafit nga e djathta.
Rruga po zgjerohet dhe po ndreqet.
Makineri dhe puntorë gjithandej.
Aty-këtu duken gjurmë të kalldrëmit të Duçes.
Tek kalon gjithato kthesa dhe vështirësira, të duket, një herë si udhëtim, pastaj si udhëqim, një herë sikur po udhëton, tjetrën herë sikur po udhëqin
Ama ndreqja e rrugës po bëhet rrënjësore. Me mure mbajtës, kanale kullues, ura pothuaj në çdo kthesë, me gjithçka. Por atmosfera ndërtimore s’të lë të mërzitesh.
Drobonik, Zhitom kalojnë shpejt, shtëpi, vila të reja, kopështije, me të ik menia.
Tyrbja e famshme anës udhës, Mekami i Zhitomit kushtuar shtatë heronjve të Qerbelasë që Jeziti i theri me shpatë, ka mbajtur frymën. Kujton lavdinë e shkuar, shkëlqimin e dikurshëm. Mezi pret të bëhet pjesë e Shtetit Bektashi që do shpallet së shpejti dhe do shkëlqejë si xhevahir i rrallë këtu ku do bëhet vend pelegrinazhi nga gjithë bota.
Te Qafa e Kumbullave shndrruar në gurore dhe lapidari i lënë pas dore, janë shtruar nja dy a tri kilometra asfalt.
Një çun me motoçikletë që vjen përballë habitet kur të sheh vetëm. Thotë se është puntor në ndërtimin e rrugës dhe ndjehet i lumtur kur shikon që ja lëvdon vendin dhe fshatin.
Deri në Tërpan rruga është zgjeruar në shkëmb. Gjithajo punë. Më tepër udhëqim se udhëtim.
Tërpani cop e çikë. Duket si i ngritur nga varri pas ndonjë bombardimi.
Ish lokalet, ish banesat, ish dyqanet e Tërpanit të gjitha të mbyllura.
Vetëm një derë e hapur.
Ulur para derës, një mesogrua me të zeza dhe celular në vesh – ku je Pikaso eja bëje kryeveprën e paçmuar me titull “Kafexhesha”.
Përshëndetu me kafexheshën. Bëj pak muhabet. Kërkoji një birrë. Lëri një bakshish. Nuk do pranojë kurrsesi.
Gjatë pak minutave muhabet, pyete çfarë ka qënë kjo ndërtesa përbri, kjo gërdalla që duket sikur është bombarduar nga brenda ?
Kafexhesha, me një zë gjysëm vajtimtar gjysëm noatalgjik do të thotë se ka qënë vendi ku në kohën e Kooperativës fshati gatuante, hante, pinte, zbavitej, luante Yç me Tre, domino, fejohej, martohej, pillte, rriste çiliminjtë.
Po afrohet mesdita. Në Berat e Tiranë bën zheg. Këtu fresk.
Përtej Tërpanit, disa kilometra rrjesht, përgjatë serpentinës ku topave dhe diagaçave të Duçes ju zhytën rrotat nëpër baltra dhe u desh të vinte vetë Duçja nga Roma t’i shtynte, ndreqja e rrugës nuk ka nisur. Se kur do e nisi, Allahu Babafetahu e di. Tanipërtani kalimi mbi të nuk është as udhëtim as udhëqim.
Diku afër kthesës së Çorrogjafës, do të ngrijë gjaku, do të bjeri qielli mbi kokë: Katër eskavatora po zgjerojnë rrugën. Kanë rrëzuar dhe’ e gurë që lartë, dhe kanë bllokuar qarkullimin. Një roje mesaburrë me mustaqe do të lutet: “Merrmë në fotografi më bëj të famshëm në Fejsbuk”. Do marri pamjen e duhur të fytyrës dhe do zerë pozicionin e duhur për një foto sa më të bukur, sipas tij.
Bëja foton, thuaji se do e bësh shumë të famshëm në Facebook dhe Instagram, dhe pyete nëse, tashmë,që rruga është e bllokur, duhet të kthehesh mbrapsht si gjarpër, Zhitom, Tyrbe, Drobonik, Berat, apo duhet të presësh sa rruga të hapet ?
Prit se do hapet shpejt, do thotë qefliu i Fejsbujut nga Zhapokika e Beratit.
Birra e kafexheshës vazhdon të jetë e ftohtë. Bëj këtë manovër: Hidhe gjysmën e birrës në një gotë plastike që e ke në makinë. Gjysmën lere në kanaçe. Zgjatja kanoçen me kujdes duke mos e ofenduar fejsbukistin. Thuaji t’ja çojë gotën me birrë manovratorit të eskavatorit. Manovratori do të falenderojë me dorë nga brenda kabinës. Për pak minuta hapet rruga.
Nga qafa lart, afër njërës nga “Tre Avgatë” ose “Tre Vezët”, asaj me një antenë në majë, e deri ku kjo rrugë takohet me rrugën tjetër, më pak të rrahur, atë që vjen nga Sinja mbi maja malesh, rruga është e mbaruar, pret asfaltin.
Diku në mesin e këtij segmenti pranë fshatit Rehovë, ndal për të marrë ndonjë ujë a birrë te një lokal i vogël i improvizuar nga ndërtuesit e rrugës. S’kish qënë e thënë. Dera e kyçur. Kafexhiu sapo ishte larguar. Gurrmazi do mbesi thatë.
Por Zoti mëshirëplotë nuk i sjell të gjitha të këqiat njëherësh.
Nga një Volkswagen pickup truck do të thërresi njëri me emër e mbiemër. Është inxhinieri i rrugës. Kënaqu me muhabet me inxhinierin. Pyete për rrugën.
Diku te kryqëzimi me rrugën e Sinjës, hotel gjigant.
Para hotelit ka ndalur një cisternë me nja 10 ton naftë. Shkelje flagrante e rregullave të sigurimit teknik. Shoferi i cisternës plot me naftë po pi kafe në verandën e hotelit. Po të ishte shtruar të hante do i thoja, madje do i bërtisja, ta largonte cisternën. Meqënse pas kafes do ikte, s’ja zura kafen në fyt.
Pronari i hotelit do të dali përpara krahëhapur. Të njeh me libër shtëpie. S’so ketë të ndalur me lëvdata për ty domethënë mua, dhe njerëzit e tu, pra njerëzit e mi.
Edhe Buzi si i bombarduar nga brenda. Prej krejt lokaleve të pak veteve më parë, vetëm njëri shërben. Edhe ai me kamarier që s’dihet ku ka vajtur. Në një tavolinë kanë mbërritur para teje dhe janë ulur e po presin banakierin e ikur në drejtim të paditur, inxhinieri dhe një ndihmës i tij.
Përpara ke Qafën e Kiçokut, Sukën, Ballabanin, dhe në fund të lavdishmen Këlcyrën.
Një mik nga Berati të tha se Buz – Këlcyrë është e asfaltuar.
Drejt Këlcyrës po bëhen punime shumta në rrugë, nëpër kthesa, ura të vogla, dhe të tjera.
Asfalt asnjë metër.
Pse të gënjeu miku, për ç’qëllim ogurzi, për llogari të cilit mafioz ?! Mos u lodh ta gjesh. Është nga misteret më të thella të rrenacakërisë oqeanike shqiptareske.
Pak para Këlcyrës, ndale makinën te ndonjë hije anës rrugës. Mos zbrit. Ha diçka që more me vete. Shtyje drejt stomakut me ujin që të dha pronari i hotelit që të njihte me dhëmbë e dhëmballë, ai indiferenti para bombës atomike, cisternës së kuqe që nga çasti në çast do hidhte në erë hotelin.
Këlcyra xhan-xhin.
Ik deri te “Tyrbja e Hasan Dede-së”, Tyrbja e Këlcyrës ka emër, ajo e Zhitomit s’ka emër. “Për Hasan Dedè” betohej dajua im. Është betimi më i fortë e më i sigurtë i këtyre anëve, fjala e fundit, pas së cilës rradhën e ka heshtja.
Po vete ora 1 e pasdites.
Berat – Këlcyrë 5 orë.
Që kjo rrugë të nbarojë me asfalt tejetej, zor se duhen më pak se nja dy vjet, Për Hasan Dedè.
Duhet larë makina. Është bërë helaq nga mijra pellgje, kthesa, tymra, pluhura.
Makinën po ta lan një përmetar i shkathët me 10 duar, 20 këmbë, pesë palë sy,.
Se nga vjen si hizër një moshatari i tij, një monstër 20 vjeçare, një kuintesencë e të riut tranzicional, një llapaqen që nis e të dërdëllit për: Sala, Edi, Meta, Fevziu, Zheji etj. etj. Mos ju përgjigj se të fëlliq. Mos ja zgjat se të ndot. Ik sa më shpejt nga këlliri tranzicional.
Poçëm e përpjetë, Cakran, Frakull, Levan, është llokëm e shijshme, por lere për herë tjetër.
Këtë herë kthehu te një shpatull Mallakastre që s’ka të paguar. Kthehu nga rruga e vjetër, Fratar-Ballsh-Patos dhe do më kujtosh. Ka qënë gjithmonë po kaq, edhe më mahnitëse se sot. Por e bënim me autobuz dhe s’kishim ngè të shihnim bukuritë majtas e djathtas nga frika se na villte tjetri në prehër nga nausea.
Pa zbritur nga kodrat, pra nga lart e nga larg, Fieri i kullave duket si Hong Kongu i grataçielave.
Patos-Fier si Tiranë-Laprakë plot me biznese.
Merr një ujë e ca djathë e pak bukë te një minimarket se le nam, ke që në 6 të mëngjezit mbi timon.
Kur ke hyrë në autostradën Fier-lushnje do bindesh plotësisht për gabimin fatal që do kishe bërë po të kishe marrë me vete të sëmurin imagjinar, frikacakun nga gruaja, të dashuruarin me kafenenë, deprimentin e neveritshëm, kapadaiun që ska lexuar asnjë libër në jetën e vet, të paaftin për të këmbyer dy llafe me kalimtarin, hajvanin rrenacak që mbahet për superior.
Rrugës për Tiranë do të vijnë nga para e nga prapa turlilloj udhëtarësh dhe udhëqirësh: Autoambulanca që të shurdhojnë me sirena, kortezhe mortorë, krushq mbi makina të shtrenjta ardhur nga kurbeti gjetur nuse në vend të vet, autobuza me turista, motoçikleta të mëdhaja shqiptare dhe të huaja që janë nisur t’i bien botës rrotull, udhëtarë vetmitarë ose dy ose tre në rresht nisur më këmbë për në fund të botës, dhe plot e plot si këto të tjera. Mos u çudit nga. Kështu është bota, jeta. Plot me udhëtime dhe udhëqime. Nëse edhe pas mbi 12 orë mbi timon dhe gjithato përvoja nuk kupton se ça po them, keq puna. S’të ndihmoj dot. Je i pashpresë. S’je as udhëtar as udhëqir, je bqir.

The post Udhëqim first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Pas disa shenjave për çrregullime të rënda psiqike shoqëruar me ndryshime të theksuara antropometrike si tkurrje, kalbje, deformime, disa dashamirë naivë muar iniciativën vanë i thanë Partisë Demokratike të vinte të bënte analizë gjaku te një laborator privat.

PD-ja refuzoi. Unë, tha, gjakun e kam të rregullt, të pastër. Kam Gjak Arjan, e ka thënë Hitleri me gojën e vet. Jam e e re, e bukur, e shëndetëshme. Nuk më duhen analizat. Jam kuq si molla. S’marr asnjë ilaç. S’kam asnjë diagnozë. Mirpo tek thoshte këto fjalë, PD-së ju morën mentë, i iku zëri, e zunë të dridhurat, ju varën qurret, e zuri frika, pranoi ta bënte analizën e gjakut me kusht të mos paguante asnjë lek.

Në mënyrë që rrugës nga shqupi te laboratori i gjakut të mos e shihnin mileti të kërrusur dhe kockë e lëkurë, PD-në e veshën si katunare me pantallona dhe fustan, i mbathën shapka, ja mbështollën kokën me një shall të kuq pionieri të zi, ose shall të zi pionieri të kuq, që është e njëjta gjë.

Me kërkesën e vetë PD-së, e cila, prejkur u themelua nga Ramizi dhe Sigurimi, konspiracionin e ka në gjak, rezultatet e analizës së gjakut u mbajtën sekret.

I pari fakt që dëshmuan analizat dhe mahnitën doktorat, ishte se PD gjak kishte, por zemra i mungonte.
Nga kombinacioni me gjak pa zemër, i vetmi rast në historinë e njerzimit, doktorat që kqyrën analizat e gjakut të PD do ishin çmendur. I qetsoi një doktor i ri me mjekërr të zezë, Selam Alekumi nga Mallakastra, mbaruar për Kuranologjì të aplikuar në Universitetin e Kembrixhit me paret e arabit, kur tha se PD zemër ka, por për ta ruajtur zemrën organ vital nga çdo rrezik, disa halabakë besnikë ja fshehën te një zgavër në fund të kurrizit.

Tjetra çudi që tmerroi mjekët, qè konstatimi se gjaku i kokës së PD-së, pra gjaku që vë në lëvizje gjithçka që koka ka brenda: truri, gjëndrat endokrine si Hypotalamusi, Hypofiza, Tiroida, etj. atë gjak, pra gjakun e kokës, që deri në atë moment ishte pandehur gjak i kulluar arbëror, analiza mjeksore provoi katërcipërisht se ishte gjak sërb.
Zbulimi i bujshëm tundi dhenë. U tmerrua i madh e i vogël. Me shpresë se gjaku puro sërb si gjaku i gabuar në kokën e PS-së gjallesë puro shqiptare, ishte thjesht një aksident, vëmendja u përqëndrua mbi gjakrat e tjerë në trupin e PD-së.

Në gjakun e gojës së PD, pra gjakun për të lehur, për të kafshuar, për të coptuar, për të llapur, për të lëpirë, për të rrejtur, për të vjellë, për tu mburrur, për të spiunuar, për të shpifur, për të intriguar, aktivitete këto pa të cilat ekzistenca e PD nuk mund të imagjinohet, analiza e nxori të vetmin gjak të kuq, të bollshën që PD përdor me sukses qëkur e polli Partia e Punës.

Tjetrin gjak, gjakun e syve të PD, laborarori i analizave e nxori edhe atë gjak të mjaftueshëm për të parë jo më larg se filani që duhet vjedhur, fisteku që duhet xhvatur, Hasani që duhet spiunuar, Hyseni që duhet rrahur, Islami që duhet vrarë.
Nuk doli keq dhe gjaku i veshëve për të dëgjuar me saktësi gjithçka që thotë mileti për manovrat e pista, dallaveret e ndyra, hajdutllëqet kriminale të PD gjatë viteve.

Ndërsa gjaku i duarve ishte i pakët dhe aq i varfër, sa për të mundësuar asgjë tjetër përpos zgjatjen e duarve dhe rritjen e thonjve për të vjedhur sa më tepër.

Gjaku i këmbëve doli një lloj gjaku si llum kafeje që këmbët skeletrike i bënte të ecnin mbrapsht, në kohë dhe hapësirë.

Gjaku i rrushit të PD, ai që lubrifikon zgavrën ku hyjnë të freskët e dalin të djersitur krokodilat e korrupsionit, rrugaçat që paguhen për përdhosjen e pluraliznit dhe turpërimin e Demokracisë, nostalgjikët e dhunës.
Gjak për të qarë kur të gjithë qeshin dhe për të qeshur kur të gjithë qajnë, i vetmi gjak pakashum normal që analiza e gjakut i nxori PD-s.

Me gjakun e këtyre analizave, a vjen dot PD në pushtet ?
Po, vjen. Pas nja 400 milionë vjetësh, kur toka dhe hëna do jenë zhdukur, planetet do jenë nxirë, Dielli do jetë fikur. Pra PD do vijë në pushtet tamam kur, të gjithë me gjak sërbi ose greku, ju hajdutë që thoni se jeni demokratë, ju bastarda që thoni se jeni trashëgimtarë, ju gomerë që thoni se jeni politikanë, ju muta që thoni se jeni shkrimtarë, ju plehra që thoni se jeni artista, plotësisht e meritoni.

The post Analizë gjaku first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Rrofsh Sara Mila. Rrofsh që ja bëre benë Sali Hajdutit se do e vrasësh dhe vdesësh dhe groposësh në Parlament.
Ke zgjedhur kohën më të përshtatëshme. Vdekjet dhe vrasjet në prag vjeshte janë të mrekullueshme. Poetët dhe muzikantët u kanë thurur himne vrasjeve dhe vdekjeve vjeshtake që mundësojnë rënien dhe ripërtëritjen e jetës.
Të zuri ky taksirat ty o Sara. Mos u tërhiq. Ti dhe Perëndia. S’kemi tjetër trimnesh, as trim, të na e shporri Sali Këllirën. Askush tjetër veç teje që je aq e fuqishme, aq inteligjente, aq e përkushtuar, s’mundet me na e heq nga sytë Sali Hajdutin.

Sara, vrasja dhe vdekja politike e Sali Skuthit prej teje në shtator në Parlament, do jetë puna e duhur, në kohën e duhur, në vendin e duhur, në mënyrën e duhur, nga njeriu i duhur.

Nuk duhet lejuar Sali Xhvatësi të vazhdojë të bëjë për budallenj njerëzit e ndershëm, ata që nuk kanë vjedhur. Mjaft vodhi Sali Rrjepsi. Çdo gjë, sado e tepruar, e ka një kufi, një cak. Nuk duhet lejuar Sali Hajni me vazhdu me i zgjidh problemet e veta me paret tona.

Bukur i ka vajt në men Sara Milas me e shkatërru Sali Rrenacakun në shtator në Parlament. Vrasjet në shtator në prag vjeshtë janë të mbara, e ka dëshmuar Historia.
E dëshmon kronika: shtatorët e tranzicionit parlamentar kanë qënë muajt më të begatë me rrahje, krisma, plagosje, vrasje, kryengritje.

Boll gjithë këto vite vetëm me dobiçllëqe. Sali Ziu s’është për atë punë. Ta marri xhakerën te gozhda, dhe të iki ku do e degdisi Sara.

Në fakt, si e ke thënë dhe vet, zhdukja spektakolare e Sali Pordhacit përmes vrasjes përkatëse nga Sara Mila, është ajo çka shqiptarët kanë mbajtur frymën dhe e presin me ardhjen e shtatorit dhe nisjen e Legjislaturës.
Shqiptarët mezi po presin që Ti Sara Mila, me inteligjencën dhe elokuencën tënde, ta pastrosh një herë e mirë Parlamentin e Shqipërisë nga bërllogu i fundit komunist që na e la peshqesh Ramiz Alia, Sigurimi, Serbia, Rusia.
Mos i zhgënje shqiptarët Sara. Mbaje premtimin. Shpëtoi shqiptarët nga Sali Kërrma, rrenacaku dhe llapaqeni që ka pafytyrësinë të pretendojë vdekje prej shenjtori pas një jete prej hajduti.

Sa duket nderi dhe lavdia dhe kënaqësia për ta ndalur Sali Ibretin ta bëjë këtë djallëzi të fundit, fati dhe rrethanat ta mundësuan ty o trimnesha Sara Mila.

Shumë janë ata do deshën ta kishin këtë fat. Por ja që i madhi Zot, për ta pastruar Sali Zgjeben, të zgjodhi ty o Sara Mila.

Gjatë betejave që do bëhen në arenën e Parlamentit me kuçedrën e tranzicionit Sali Turpin, ti Sara Mila s’ke punë me Sali Ziun si bashkshort, si prind, gjysh, kunat, e të tjera të tilla për të cilat le të vazhdojë të gjallojë sa ta ketë Ymrin. As pse është i vjetër dhe gjyhah, apo të tjera moralizma të qurrta. Ty Zoti ta bëri mbarë t’i dalësh përballë dhe ta vrasësh dhe kufomën tja mallkosh dhe masakrosh, për asgjë tjetër, veçse si politikan.
Fol fort në Parlament, dhe qartë, pse do e vrasësh Sali Skuthin në shtator. Numuroja të tëra.

Një hajdut që çdo gjë, foltoret, mitingjet, konferencat, takimet, udhëtimet, e të tjera e të tjera, mes syresh edhe milionat e dollarëve në përpjekje surreale për heqjen e njollës Non Grata, të gjitha i bën me pare të vjedhura, e ka hak hakmarrjen tënde pas gjithatyre intrigave dhe shpifjeve kundër teje që nxorri nga goja Sali Shpifësi.
Të mos mbetet njeri pa u bindur se Sali Xhvatësi vrasjen që do i bësh në shtator e meriton plotësisht, mos i lër asgjë mangut, zbrazja si karikator kalashnikovi të tëra.

Thuaji se nuk është në dinjitetin e një burri, aq më pak të një lideri apo shtetari, të ketë sjellje të kundërta për të njëjtën gjë: Kur shkatërron jetët e të tjerëve justifikohet si zbatues i Ligjit, si nëpunës serioz, si administrator korrekt. Kur duhet të përgjigjet për të zezat që ka bërë vetë, të mbahet për shenjtor.
Mos harro ti thuash se e votuan vetëm ata që besojnë se me Sali Mashtruesin vidhet më kollaj.
Se në zgjedhjet e fundit ishte i vetmi që vodhi, dhe i vetmi që bërtet e uluret se e vodhën.

Se një shtetar serioz nuk ikën kur numuron sa vota mori, por kur numuron sa vota nuk mori, dhe bën diferencën elektorale të humbjes.
Kujtoja se nuk e besuan as me gjithato inceneratorë inekzistentë, narkoshtet, narko qeveri, narko kështu, e narko ashtu.
Se nuk i lujti qerpiku kur shkatërroi jetët e mijëra shqiptarëve, ndërsa tani që të mos preket vetë asnjë fije floku pas humbjes katastrofike, po merr më qafë qindra mijëra të tjerë duke vonuar normalizimin e Opozitës dhe vendit në përgjithësi.

Sa me fat që je moj Sara Mila.

Masakroje Sali Kullën dhe hidhe te Ura e Zaranikës. Ose bëje kurban. Hidhe në betonin e ftohtë a asfaltin e nxehtë ku po ndërtohet autostrada e re për juglindje.

Sara, shqiptarët po presin me ankth të shohin thonjtë e tu në gurrmazin e Sali Mavrisë.
Mbyte ngadalë Sali Faqeziun derisa t’i bien nga dora në dysheme, dhe nga dyshemeja në hale, ata shtat a tetë besnikë që i kanë mbetur lidhur në një unazë çeliku që e mban natë e ditë në brez edhe kur fle gjumë bashkë me çelësat e shtëpisë në Tiranë dhe të vilave nëpër meteopolet e Europës, derisa me rreth çeliku, e me çelsa vilash e me Sali Mashtrusi të përfundojnë të gjithë në hale të gomerëve.

Që brezat e ardhëm ta kujtojnë me nderim dhe të mbetesh e paharruar për të mirën që i bëre vendit tënd, bëje sa më spektakolare vrasjen e Sali Harbutit.

Le tu japi Sali Hajduti nga 60 mijë euro të vjedhura në muaj avoketëve të pangopur. Ata pare duan. Hiç s’ta kam frikën se mund të shitesh. Ty Sara, si avokate e askujt tjetër veçse e Popullit shqiptar, nuk të blejnë dot as me miliona as me miliarda, as me ttë rregullta, as me të vjedhura.

Sara, me fjalën tënde të zjarrtë dhe stilin tënd brilant, shurdhoje, verboje, çmende, vrite, varrose, dhe në fund digje mos ngrihet lugat nga varri Sali Vampiri. Dhe të marri frymë lirisht Shqipëria nga Sali Katastrofa, dhe Elbasani dhe Shqipëria të bërtasin në kupë të qiellit:
Faleminderit Sara.

The post Faleminderit Sara first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Vajtja në Spaç mbi një karroceri kamioni të shtrembër dhe të pisët për të takuar njeriun tënd pas mijëra kthesave prej të cilave zor se shpëtoje pa vjellë, ishte një valle makabre. Diçka mes tangos, Rock and Rollit, Kazaçokut, Tallavasë, ecjes mbi litar në cirk, strechingut të dhisë për të kapur me dhëmbë gjethen e ferrës mbi shkëmb.

Kur nga kthesa në kthesë mund të ndodhte gjithçka, si çpimi i gomave, nxehja e motorrit, djegja e testatës, rënia në përrua për tu bërë copë e thërrime me gjithë kamion e mineral bakri dhe shofer të cilin më vonë e shpallnin dëshmor, ndalja disa herë para një patrulle policie për tu kontrolluar pasaportat nga frika mos arrariseshin ata të cilët arratisja ishte më e largët se Hëna, ikja e shoferit diku për tu zdërhallur me raki kumbulle, pas gjithë këtyre tmerreve, rëndësi kishte në Spaç të arrije gjallë.

Arritjen gjallë në Spaç dhe ardhjen në vete nga trullosja që të shkaktonin milionat e kthesave të Rock and Rollit mbi shkëmbinjtë e rrugës së ngushtë, ta lajmëronte përplasaja e kokës te dërrast e karrocerisë nga frenimi gozhdë i kamionit para një porte hekuri që të urdhëronte: Zbrit dhe prit, armik !

Zbrita dhe prita.
Kaloi mesdita.
Rretherrotull qetsi e thellë, xhan-xhin.
Nga këtu nuk duket as burg, asgjë.

Porta e hekurt hapet pak, nxjerr kokën për një çast një polic.

Porta hapet pak edhe dy herë të tjera nga dy sekonda. Nuk kuptohet nëse është i njëjti polic, dhe pse u dukem interesant për tu parë ?

Gjatë pritjes me torbë në dorë, njëri tani, tjetri pas disa minutash, i treti pak më vonë, dalin nga porta tre silueta mbuluar me pluhur minerali. Janë tre zhelanë pisanjosa dhe kryelartë njëkohësisht, që u duken vetëm sytë. Ndryshe nga polici që nxorri kokën nga porta për rë më parë, këtyre nuk u interesoj. Këta nuk i kthejnë sytë fare nga unë. Këta janë minatorë “të lirë”. Mirditorë të privilegjuar që i kanë bishtnuar ferrit të kooperativës dhe punojnë në purgatorin minierë. Besnikët e betuar të partisë që kanë dijeni mbi humnerën që i ndan me armiq si unë, e njohin distancën që duhet të mbajnë dhe përçmimin që duhet të tregojnë për armiqtë që vijnë të çmallen me të afërmit e tyre, armiq me damkë, që nuk i shpëtuan syrit vigjilent të popullit spiun.

Në të djathtë të portës, e kuqe, e rrumbullakët, e zbërdhylur nga dielli, me bishtin e ngulur shtrembër në tokë, me gërma të bardha të mëdha, tabelë që shkruan: ꙄTOP.

Pse u është dukur më e bukur S-ja e rrotulluar ?
E kanë bërë qëllimisht, apo pa mendje, Disleksi ?
E shkrojti dikush vetë, apo e urdhëruan ?
E bëri gabimin një propagandist analfabet, pse nuk e ndreqën të tjerët ?

Pas nja një ore vjen një kapterr më shoqëron brenda burgut të Spaçit pak metra pranë portës te një dhomë ku takoj vëllain.

Eduardi thotë se tjetër herë të mos i sjellim byrek se e llaçkavisin me dalta dhe kaçavida për të parë mos ka ndonjë thikë të fshehur mes petëve, qepëve, domateve.

Dhe shton se nga letra që unë e Hasia i kemi shkruar më 15 dhjetor 1982, ky paragraf:

“Mos na shkruaj letra me vdekje. E kuptojmë vështirësinë e burgut, madje jo vetëm duke e marrë me ment, se fundja kjo vështirësi nuk varet nga madhësia e tij.”

është i guximshëm, dhe ju lumtë, por është edhe tepër i rrezikshëm. Ruhuni se, mirë unë, por mos na mbledhin të gjithëve këtu, me nipër e mbesa, me motra e kunetër.

Pa dalë nga porta, i hedh një sy të fundit pamjes brenda burgut.

Dhomat e edukimit politik ku lexohej Zëri i Popullit, librat e Diktatorit, vendet e rrahjes, ambientet e izolimit, kuzhina e lëtyrave, tre rrethimet me tela me gjëmba, karakollat që të vrisnin për të marrë 10 ditë leje, “Trahanaja” me 12 vargje e Zydi Moravës që Zydiu e mbylli brenda një tubi çeliku, e saldoi në dy anët, dhe e varrosi në tokë, diku janë, por prej aty nuk duken. Me gjasa janë pas kthesës. Gjithë kjo fshehtësi. S’kishte as celularë aso kohe, që të thuash se do i fotografonte armiku. Ishin aq konspirativë, aq budallenj, aq pa fantazi, sa për t’ja pamundësuar vizitorit ta shihte burgun, s’shte çudi të mos kishin çvendosur portën, por burgun, diku në një pozicion prejnga të mos dukej prej portës. Të kishe qënë në Spaç ku kishe takuar vëllanë, dhe të mos e kishe parë burgun ku vëllai kaloi vitet më të mira të jetës, ishte një kokolepsje që nuk mund tua spjegoje lehtë ishullarëve në Tiranë, të cilët, me të drejtë, pretendonin spjegime të hollësishme, transparencë të plotë, shterrje të kuriozitetit.

Duke u kthyer për nga erdha, përsëri tabela me ꙄTOP në vend të STOP, dëshmi e analfabetizmit të barbarëve vrasës përmes gërmave si hieroglife që nuk shkruhen por pikturohen, tabelën në fjalë sikur e kishte pikturuar me dorën e vet mbreti i surrealizmit, Salvador Dalì.

Askush s’ishte kujtuar ta përmbyste edhe një herë Ꙅ-në për ta bërë S. Mund ta çonin ta drejtonin te kovaçi, dhe telashet soseshin. Por s’kishin arsye ta ndreqnin. Ishte gabim i rrënjosur aq thellë sa nuk quhej më gabim, por normë. Një tabelë e shtrembër, gjithashtu, nuk mund të dukej e shtrembër sa kohë askush nuk shihte drejt.

Herën e dytë që vajta në Spaç, po ajo tabelë, po ajo Ꙅ, po ai bisht i ngulur shtrembër, gjithçka njësoj si herën e parë. Madje jo vetëm nuk e kishin ndrequr, por dikush me bojë e furçë në dorë ishte kujdesur që çmendurinë ta pavdekësonte.

E njëjta gjë edhe herën e tretë, të katërt e të pastë që vajta në Spaç.

Derikur, prej këtij absurdi diktatorial, Demokracisë j’u sos durimi, tabelën me ꙄTOP me gjithë bisht e vodhi dhe e shiti për skrap.

The post ꙄTOP në Spaç first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Një hedhje guri nga Tirana, te hapësira Shëngjin-Velipojë, ndodhet Krraku panoramik, estetik, psiqik, psikologjik, klimatik, gjeografik, më mahnitës nën Diellin. Vendi më i bukur në botë. Ai Krrak, të cilin, në vendet e tjera të botës, nuk guxojnë ta shohin as në ëndërr.

Krraku në fjalë është i vetmi vend në planet ku qielli dhe toka preken me majat e gishtave tregues të dorës si prekja magjike te kryevepra e Mikelangelos.

Këtë Krrak, këtë krisje të magjishme, Zoti fuqiplotë mund ta bënte ku të donte. Por e bëri nga Shëngjini në Velipojë. Faleminderit Zot. Ta paçim borxh këtë nder që na bëre, këtë favor që besojmë se e meritojmë.

Krraku Shëngjin-Velipojë duket dhe dëgjohet si një krismë, shkrepëtimë, vetëtimë, bubullimë, ardhur nga larg.

Ky Krrak është i vetmi vend në botë ku sipërfaqja dhe thellësia kanë këmbyer vendet: Thellësia është bërë sipërfaqe, sipërfaqja thellësi që dëshmon më bindshëm se kudo dhe kurdoherë se është më elokuente se thellësia.

Para këtij Krraku divin, kësaj mrekullie, fjalët mungojnë, heshtja mbretëron.
Te ky Krrak s’ka pyetje. Te ky Krrak ka vetëm përgjigje me heshtje.
Sapo ngjitesh mbi Shëngjin, është një vend, një kthesë, ku para syve befas të fanepset ky Krrak ku mendja ngec, fjala s’del, zemra rreh, fryma ndalet. Ky vend tash e tutje do quhet:
Qafa e Krrakut.

Autoritetet ta mbajnë shënim. Të marrin masat përkatëse. Përndryshe do përgjigjen.
Në këtë Krrak vulgaritetet, mediokritetet, palaçollëqet, avullojnë, shkrihen, shpëlahen në çast.
Këtu ku Qielli dhe Toka takohen, te ky Krrak, secili çast ësht infinit, secili infinit çast.
Vetëm me tokë ose vetëm me qiell, vetëm materialisht ose vetëm shenjtërisht, nuk është jetë, nuk është Krrak. Jeta, që të shijohet si duhet, pra që jeta të jetë Krrak, i kërkon të dyja, edhe tokën, edhe qiellin. Më tepër tokë se qiell, është Krrak i ulët, Krrak i shurdhët. Më tepër qiell se tokë, është Krrak i lartë, Krrak buçitës, uluritës.
Asnjë Krrak tjetër më tepër se ky Krrak nuk indukton në trurin e njeriut: pafundësinë, vetminë kozmike, unicitetin e planetit, çudinë e ekzistencës.
Brenda këtij Krraku, si gishtat e Mikelangesos, qielli dhe toka afrohen pafundësisht, por kurrë nuk preken.
Te ky Krrak i magjishëm qielletokëbashkuar, kush ndodhet në tokë, ndodhet edhe në qiell, kush ndodhet në qiell ndodhet edhe në tokë.
Ky Krrak nuk ka rehatira mikroborgjeze, nuk ka gjire të ngushta, përrua që derdhet në det, plazhistë që duan privacy. Ky Krrak që më tepër se trupin rehaton shpirtin, e ka gjithçka të madhe, gjithçka me përmasa kilometrike.
Shtëpia më funksionale, rrjedhimisht dhe më e bukur, është shtëpia e kërrmillit. Sipas principit të funksionalitetit estetik të shtëpisë së kërrmillit është dhe do jetë gjithçka në këtë Krrak.
Arkitektët më të mëdhenj e më të çartallosur të botës po vijnë e do vijnë te ky Krrak për të materializuar fantazitë më të fandaksura hyper-realistike, futuristike, symboliste. Poetët më në zë për të thurur vargjet më të magjishme. Piktorët pamjet më turbulluese. Muzikantët tingujt më të ëmbël. Regjizorët filmat më intrigues. Sot apo nesër, pak më herët a pak më vonë, të gjithë do vinë këtu në këtë Krrak ku:
Lakoret e relievit janë më të bukura se të vitheve dhe ballkoneve të Femrave.
Prerjet e arta gjeometrike, proporcionet perfekte, hapsinore, volumore, matematikore, algjebrike, numerologjike, janë të gjitha këtu te ky Krrak, ku rruga është diagonale dhe hipotenuzë, sipërfaqa edhe volum, parabolat, hiperbolat, format eliptke, përfundojnë me asimptota.
Vend i mirë si Meka dhe Jerusalemi është ky Krrak ku nëse je i sëmurë shërohesh, nëse je i shëndetshëm nuk sëmuresh.
Krraku Shëngjin-Velipojë është vendi më i hatashëm për tu dashuruar, për të ngjizur fënijë të shëndetshëm.
Shëngjin-Velipojë, vendi ku ekzistenca bën Krrak, është vendi ku së afërmi do ngrihen vilat më mahnitëse, do ndërtohen hotelet më të bukura dhe më të shtrenjta, plazhet më zbavitës, restorantet më të shëndetshëm, vendi ku parellnjtë e botës do lënë qimet e kokës

The post Krrak first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Takova Hasanin. O Hasan, i thashë, si ke qënë me shëndet o burridheut, gruan, kalamajtë, farefisin, miqtë, mirë i ke pasur ? Mirë, tha Hasani, mirë i kam pasur. Po ja, me halle. Duke filluar nga bota në prag shkatërrimi me akullnaja që shkrihen dhe tempreratura që ngrihen. Pastaj me Shqipërinë që më është mërzit në kulm si është katandisur dhe çthurur për ibret. Papunësi, krim, pasiguri, fukarallëk gjithandej. Asnjë progres, asnjë shpresë. Sidomos për brezat e rinj që po rriten të çthuruar, të paditur, të paedukuar, pa sjellje normale në familje, në shoqëri. Nuk e di si do i vejë halli vendit tim. Me këto çmime pas pak do vdesim urie. Sa më tepër të punosh, aq më pak paguhesh. Të jesh budalla, të ngrenë në detyrë, të nderojnë, të përulen. Të jeshë i squt s’dunë me të pa me sy, të hapin nam të keq, të shpifin, të intrigojnë Sa më i ndershëm të jesh, aq më pisk i ke punët. Sa më hajdut të jesh, aq më kollaj i zgjidh hallet, problemet. Ke të drejtë që duke më dëgjuar çfarë po them po habitesh, po skuqesh, po zverdhesh e po nxihesh, një fytyrë të vjen, tjetra të shkon. S’je mësu me më dëgju të flas në këtë mënyrë, kaq mohuese, kaq pesimiste, kaq negativiste, kaq të zezë. Qetsohu-qetsohu. S’ka vend për shumë shqetsim. Madje s’ka vend për asnjë shqetsim. Ka ca kohë, për të qënë në ekuilibër me veten dhe të tjerët, pra për të mos luajtur mendsh, duke dëgjuar ç’bëhet rretheqark, arrita në përfundimin se që të kuptoj si bota dhe jeta funksionojnë, duhet t’i njoh sa më mirë, sa më thellë. Sekreti i këtij kuptimi është të mos shpreh kurrë atë që më zjen në tru, atë që më lëvrin në gjoks, por vetëm të kundërtën e asaj që ndjej, shikoj, dëgjoj, prek. E bardha duhet bërë e zezë, e zeza e bardhë, e kështu me rradhë me të gjitha ngjyrat dhe ngjarjet. Pra, e kundërta e atyre që të thashë është e vërtetë. Kot u mërzite. Nuk kam ndryshuar aspak. Jam ai që gjithmonë kam qënë. S’besoj se një mënyrë e kundërt të foluri i sjell ndonjë dëm. Përkundrazi, sjell çlirim të brendshëm, individit dhe shoqërisë. Ore kam shpëtuar, po të them. Po më vete mbarë çdo gjë. Desh u çmenda kur thoja atë që mendoja. Tani që aktroj ndjehem i qetë. Aktrimi kishte qënë zgjidhja.

Nga Hasani vajta te Hyseni.

Hyseni më priti shendeverë. E pyeta si i kishte punët, hallet etj. Më mirë dhe më bukur as në Parajsë nuk është e mundur, tha Hyseni. Shkrirja e Poleve, Inteligjenca artificiale, fundi i botës, janë llafe pazari. Asgjë e keqe nuk po ndodh. Bota nuk është euklidiane, newtoniane, ajnshtajniane, darviniane. Bota është bota. Vend qefi. Ha e pi, vishu e mbathu, dashuro e dashurohu. S’kemi qënë kurrë më të pasur dhe më të lumtur se sot. Shqipëria ka hedhur festen mbi sy. U lodh ca, por më së fundi ja mori dorën kompeticionit, Kapitalizmit. Kombinatet, fabrikat, metalurgjitë, hekurishtat, ishin kot. Turizmi or’ ta marrsha, turizmi do na nxjerri në selamet. Sapo ka nisur. Merre me ment kur të kemi hyrë mirë në shina. Ultësira perëndimore, pothuaj gjysma e sipërfaqes me mbi 80 përqind të popullsisë ka tejkaluar ekonomikisht rajonin. Vetëm vila, serra, hotele, restorante, plazhe, ullishta, vreshta, rrugë të asfaltuara. Rendi si kurrkund në Europë. Anglezë, amerikanë, italianë, zvicerianë, hispanikë, nordikë, mahniten me gjithë këtë qetësi, gjithkëtë siguri kur shohin se edhe kalamajtë mund të marrin taksi ditën dhe natën të ikin e vinë kur të duan, e asgjë s’i gjen. S’bëhet fjalë të vjedhin celularin. Vjedhja e xhepave që bën kërrdinë nëpër botë, këtu është harruar, i përket historisë, ka shekuj që s’ndodh. Mishin, pilafin, tavën e dhesë, sallatrat, ëmbëlsirat, që ha nëpër restorantet tona s’i harron sa të jesh gjallë. S’ka më fukarallëk këtu. Ha e pi sa të pëlcasësh. Vishu e mbathu si ta kesh qefin. Udhëto ku të dojë Noci (Rroku). Po të duash, punon nga pak. Por edhe po s’punove, jeton për bukuri me thërrime. Po i rrudhos turiçkat. Ndoshta dhe po trembesh. Të kuptoj. Eja në vete. Mos i merr aq seriozisht këto që po të them. Janë e kundërta e atyre që mendoj. Nuk po rrej. Po aktroj. Është aktrim, është vlerë e Njerëzimit, diçka që ekziston përtej meje dhe teje. Si i tillë, s’ka rëndësi nëse aktrimi im të pëlqen apo s’të pëlqen, e aprovon apo s’e aprovon, të bën për të qarë apo për të vjellë. E kundërta e asaj që mendoj tashmë është Modë e këndëshme, e lezeçme, zbavitëse. Po të thosha ato që ndjej, do ishte e vrazhdë, e mërzitëshme, e lodhëshme, për mua dhe ata që më dëgjojnë. Thënia e të kundërtës së asaj që mendoj pa i prishur kuj’ punë, është variacionale për mua dhe për gjithkend. Rrofshin aktorët, aktrimi, teatraliteti. Rroftë Shqipëria plot me hasanër dhe hysenër që nuk ndjejnë, nuk flasin, nuk mendojnë, por aktrojnë. Do e provosh zotrote atë modë?

-Kurrë.

The post Aktrojnë first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Jam i sëmurë me grip. Unë dy metra burrë po ndeshem dhëmbë për dhëmbë me një virus që mezi duket me mikroskop. Ja në shesh të burrave, ja në arenë, ja mbi tavolinë, armët që po përdor në këtë luftë:

Telekomandë. Asnjë sëmundje nuk shërohet pa efektin çudibërës të shetitjes kanal më kanal, banak më banak, surrat më surrat, rrenë më rrenë.

Banane që e kafshoj ndonjëherë, në atë mënyrë, që, deri ditën kur të lindem, çdo ditë të bëhem me kalama se një ditë më parë.

Thikë, armë e ftohtë për çdo rast, po erdhi ndonjë të më thotë se bota është e sheshtë.

Lëng portokalli, lëng limoni, ujë i gazuar, që i kthej her njërin her tjetrin për ta ftohur sadopak vullkanin e gurrmazit.

Një sprite kundër acarimit të gjuhës dhe qellzës virusin nuk e vret, por të paktën e plagos.
Kuti e madhe me vegla shpëtimtare për kohë lufte gripale, si ngjitëse, tableta, bustina, tuba, kablla.

Ibupropfen. E provova tre ditë rrjesht, s’më bëri asnjë efekt.

Tylolhot. E ka fal Zoti. Bëri efekt menjëherë.

Dy termometra, që po të thyhet njëri, vazhdon tjetri. Si heronjtë. Njëri bie, mijëra ngrihen.

Lupë për të lexuar gërmat e vogla të manualeve paisjeve elektro shtëpiake si thekse buke, tenxhere me presion, frulator etj.

Kuti e vogël kartoni me vegla të domosdoshme brenda, prerës thonjsh, lapustile, etj.

Telekomandë Nvidia Shield Pro, shpikja kaurreske më fantastike për të parë rrjedhshëm filma me cilësi të lartë.

Celular Android pa të cilin s’mund të jetoj.

Tabletë Android, pa të të cilën s’mund të ekzistoj

Libër me poezi të përkthyera nga Petraq Kolvica. Mes tyre, këto vargje nga Anna Ahmatova:

“Ka fjalë që nuk thuhen për së dyti
I the, përsëritja është kot i kotit
Të pambarim janë vetëm kaltërsitë
e qiellit…
dhe përdëllesa e Zotit”.

Copë letër mbi të cilën kam shkrojtur “Grace Quigley”. Është titulli i filmit ndoshta më të bukur që ekziston. Një grua ka mbetur e vetme. Shkon i troket në derë një vrasësi me pagesë. I lutet që, kundrejt një shume modeste, ta vrasë edhe atë, gruan e vetmuar pra. Llaf e muhabet, ai për të vrarë, ajo për të vdekur, pasi këmbejnë hallet, vijnë në vete, nisin të ngjallen.

Kuti qelqi që nuk e di ça ka brenda. Kur ta hap nëse gripi do vazhdojë gjatë, jam i bindur se nuk do më zhgënjejë.
Ca pare që nuk duken mirë, por aty janë.

Disk SSD 500 Giga ku mbaj filma të zgjedhur për tu zbavit nga pak. Dy nga këta filma janë, i pari “Il mio migliore amico”, me një biznesmen të bindur se kishte miq të ngushtë të panumurt, por në fakt s’kishte asnjë, dhe i dyti “The way back”, himn vendosmërisë njerëzore për të jetur i lirë, bazuar në ngjarje të vërtetë, me disa të burgosur që u arratisen nga një gulag stalinist në Siberi, bëjnë pesë mijë kilometra rrugë në kushte të skëterrshme, kalojnë Himalajat, mbërrijnë në Indi.

Kufje me nigju muzikë me Spotify kur çohem me përgatit noi gjë të thjeshtë për të ngrënë, noi ushqim biblik tip buk e krypë.

Laptop që për tre a katër vjet se kam zënë me dorë. Ndoshta një ditë do më vlejë, prandaj s’e hedh.

Diku në hortizont të ferrit tim, një divan si dudum, pastaj diku më afër ku i bi me qen karavastaja, ku dielli në perëndim është një top i zjarrtë dhe i frohtë, një si bunker cilindrik atomik prej llamarine me diametër nja dhjetë centimetra me brenda ca paramanta, gjilpëra, kopsa, rri e pret kot si karakoll, si ajo ambulanca pranë një feste ku vetëm vallzohet, por ndoshta edhe plagoset dikush.

Pak më tëhu, një abazhur ka zgjatur kokën kurioze po orienton miun e laptopit që ka humbur rrugën.

Më tutje, ku Ferri im mbaron, fillojnë të tjera ferre: ferri i komshiut me pesqint halle matanë murit, ferri komshies poshtë e cila prej vitesh ka ikur nëpër botë, ferri i komshiut sipër që ende nuk e di se kryeqyteti dhe fshati i Kuksit prejnga u rrokullis, nuk janë e njëjta gjë, dhe vazhdon të bëjë zhurmë si me e pas shpinë gurore.

Rashë në Ferrin tim ditën kur isha nisur në Parajsën time. Osnat, Niçë e tatëpjetë, deri në Lozhan. Ku çdo shtëpi është vend i shenjtë, Xhami ose Kishë. Çdo shkëmb është tempull. Çdo banor është fisnik. Çdo livadh është sofër. Çdo ujë është i bekuar. Çdo bimë është mjekësore. Çdo pyll është Farmaci pa lek.

The post Ferri im first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Më ka marrë malli për makinat e aso kohe, për makinat heroike, që nuk ishin si këto legenet e sotme të heshtura, tinzare, gjoja të sofistikuara. Ç’patët me makinat o burrat e dheut ? Pse i denatyruat, çfytyruat, degjeneruat, makinat heroike me leva, manovela, doreza, këmbëza, kërrcitje, zhurma. Kishe qef ti shikoje dhe dëgjoje. Ishin të gjalla. Ishin plot jetë. Aso kohe, saksofonat, tamburët, pianot, kitarrat, krejt muzika, krejt Rock and Rolli, por edhe piktura, arkitektura, imitonin pa rreshtur lakoret e aeroplanave, harqet e turbinave, muzikat e makinerive, simfonitë e lokomotivave, anijeve, kovaçhanave.

Makina e shkrimit, për shembull, ajo që gjithë gjallëri dhe jetë kërrciste pas çdo gërmë duke të lajmëruar se kryeveprës që po shkruaje ju shtua një tullë, tingulli që mendove nuk u mbajt i fshehtë, por duke u shkruar dhe pavdekësuar u shpërblye si meriton. Jo si Word Editori i sotëm, i pabesë, me pesqint dredhira dhe hilera, që përpëlitet në heshtje dhe errësirë sa në tokë në Cloud, me gjithato fonte, formatime, foldera, krejtësisht të pa nevojshme, krejtësisht të tepërta, që po e luajnë vulgun nga ment e kokës, kanë ngritur këmbët tu bien kokës. Ishin më të mira ato të çiltrat e Gutenberg se këto zuskat e Zuckerbergut që po verbojnë sytë, ngathtësojnë trupin, trashin mendjet.

Gazi i Degës, imitim i një Jeep-i të luftës, tmerrësisht i thjeshtë, pa asnjë yçkël, pa asgjë të tepërt. Jo si makinat e sotme që ndryshojnë çdo muaj. Gazit i Degës ishte aq perfekt, sa Rusia, Kina, dhe gjithë Lindja, në dhjetra vite nuk i shtuan apo ndryshuan dot asnjë vidhë. Gazi i Degës ishte dhe mbeti një makinë që e mbajti kokën përpjetë, nuk tut nga asnjë shqotë, stuhi e tufan. Gazi i Degës nuk vinte kot, për qef, se ashtu ju tek. Gazi i Degës vinte për diçka serioze, të epërme, sublime, vinte të arrestonte. Gjithmonë me shkak. Kurrë nuk arrestoi Gazi i Degës po të mos kishe thënë të paktën një fjalë të tepërt, apo shprehur një mendim jo sipas turmës. Gazi i Degës s’kishte GPS, as Spotify, as mrroklla të tjera. Shtëpinë ta gjente vet. I dinte adresat përmendësh. Edhe ato të qyqarve nga Puka e Mokra që shkonte tu hidhte hekurat.

Makina e mishit ishte gjithashtu njëra nga makinat heroike që duhet të mos harroheshin por të ruheshin. E vogël, e thjeshtë, manovelë, shnek, disk me vrima, kishte lezet. S’linte mish e kock e deje pa grirë. Ndonjëherë, nëse kishe bërë ndonjë faj, për dënim, bashkë me mishin ta rrëmbente dhe gishtin. Por para asaj bukurie që me thjeshtësinë dhe efikasitetin e vet asocionte në mendjen e përdoruesit një mënyrë për hakmarrje efikase jo me llafe por me makinë, grirja e gishtit ndaj grirjes së jetës, ishte hiçasgjë.

Një tjetër makinë heroike mahnitëse ishte makina llogaritëse. Ajo e vjetra, ajo që kushedi ku e hodhën e dergjet. Zot na ruaj, nëse në ndonjë furrë. Ajo me manovelë, që e rrotulloje nja dy herë, dhe, pasi zhurmonte dhe kërrciste sa tundëte dheun, brenda disa sekondave ta nxirrte ekzakt shifrën. Jo si këto të sotmet që bëjnë gjithçka në heshtje dhe në çast, sikur muzika dhe koha nuk ekzistojnë.

Makina e Korrjes ishte ajo që më së shumti frymëzonte mosbindjen, rrebelimin ndaj Diktaturës së halabakëve, korrjen e komunistave si grurin, misrin, tërshërën, thekrën, që nuk e di pse s’ndodhi.

Makina e mutit, pavarsisht se transportonte atë që s’thuhet por sapo e thashë, kishte dhe ajo sharmin e vet, dhe sot meriton lavdinë e vet. Sa herë që vinte bosh dhe ikte plot, u kujtonte shqiptarëve se njeriu nuk është çfarë ha, por çfarë 10.

Fiati i Drejtorit ishte një rrangallë e heroike të cilën mjeshtrat pararojë me shpirt bolshevik të kalitur nëpër “veprat monumentale të 5 vjeçarëve”, nuk i lanë modifikim pa bërë, llamarinë pa shqyer, vidhë pa ndërruar, vetëm e vetëm që kur karroca me rrota e quajtur Fiat i Drejtorit të ishte gati, të vinte drejtori tu thoshte proletarëve duarartë: Rrofshi o mutër që ma ndreqët.

Lokomotiva me avull, me asgjë të fshehur, të gjitha rropullitë jashtë, cilindrat, levat, bjellat, shtangat, vavolat, ishte një makinë heroike kryevepër. Mrekullisë së teknologjisë që bënte çuf-çuf i përket e gjithë lavdia e prittjeve lotndjellëse plot ankth në stacion, edhe kot, edhe pa shkak, edhe në pritje të dashurës që s’dihej në do vinte a s’do vinte, apo të vdekurit në front që kurrë nuk u kthye.

Makina qepse, ajo që s’ndali as ditë as natë duke prerë e qepur për çunat dhe gocat modelet më të fundit të veshjeve, s’pordhi fare kjo makinë për nenet e propagandës dhe tradhëtisë ndaj atdhjeut. I shkeli të gjitha pa mëshirë në emër të hakmarrjes së atyre që s’kishin gjetur doqet apo basmat e duhura. Meriton një shtatore majë Dajtit, a të paktën te kodrat e Saukut, Heroina që do ja kishin prerë mishin dhe varur në litar me gërshërën dhe sapunin e vet, do e kishin tërhequr zvarrë nëpër katundet kufitare, do e kishin burgosur, pushkatuar. Halli se mund të zvarrisësh një qen a një zagar, por zor se zvarritet një makinë.

Ndër makinat e lavdishme s’mbetej pas mulliri kafesë dhe qebapi që e rrotulloje mbi zjarr. Kafen e piqje dhe e bluaje vet. Dhe dije ç’pije. Dhe llumi pas përmbysjes për të hedhur Fall, nuk ishte i manipuluar, ishte autentik. Jo si tani që kafen e mpleksin, dhe llumi duket si baltë Karavastaje shkelur nga buaj të zinj me brirë duke nxjerrë nga bataku një qerre. Para këtij llumi, nga frika mos çmendet, këtij filxhani sja hedh sytë asnjë jevgë.

Kishte lezet makina e rrojes. Blije një herë e mirë makinën, dhe ndërroje brisqet. I është mohuar pa të drejtë fama që meritonte makinës heroike që rruante çdo skutë me gjakderdhje të sigurtë.

Makinat heroike ishin aq të buta dhe të ëmbëla, sa me makinat binin në dashuri, ftoheshim me gruan, shkaktonin xhelozira, tradhëtira, divorce. Njoh nja katër a pesë që u marrosën pas motociketës. Dhe të tjerë që derdheshin duke prekur dhe përkëdhelur tornon.

The post Makinat heroike first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Në Maqellarë:
-Ku ndodhet Lura ?
-Atje larg në veri-perëndim pas atij malit shkëmbor dhe asaj kodrës së blertë. Lum ti ku po vete. Rrugë të mbarë. I love Lura.
Dibrani ku ndala me pi një çaj, edhe ai tha: I love Lura.
O çun, si shkohet te Lura ?
-Rruga për te bukuroshja Lura është plot rreziqe, dredha, humnera. Kujdes mos humbësh rrugën. Ruhu mos të çajë ujku, mos të kullufit ariu para se me mrrit te e fundbotshmja Lura.
Disa çuna rrotull një Benzi që i është çpuar goma.
Edhe ata, I love Lura njëri, I love Lura tjetri.
Njëri nga çunat, pak si mënjanë të mos e dëgjojnë të tjerët, më thotë: Kta ja fusin kot. Lura është dashdorja ime.
Mesoburrë shtatlartë pak i krrusur, me syze, kapele, çantë.
-Më fol pak për Lurën.
-Dibra ka gjithato bija, njëra më e bukur se tjetra: Maqellara, Shupenza, Kalaja e Dodës, Radomira, Radikja. Por ma e bukura prej krejt bijave të Dibrës ështe Lura. Kalo lumin te ura, dhe ngjitu përpjetë. Nuk do jetë udhëtim, eskursion, vizitë turistike, e më the e të thashë. Do jetë një ikje, një arratisje, një marramendje, mrekullim, katarakt ndjenjash, delir, ndriçim, që s’do zbehet kurrë në mendje drejt palcës së Bukurisë që zbut shpirtrat, drejt zjarrit që djeg botën. Unë i di këto dhe të tjera sepse jam mësues fshati, lexoj libra, por sidomos sepse I love Lura.
Benz i bardhë tatëpjetë.
-Edhe ti e love Lura ?
-S’do mend që edhe unë love Lura. Si mundet mos me e love Lurën unë çuni i njërit prej pronarëve të hoteleve të Lurës ?
Loveri i Lurës ka pamjen e të pangopurit me dashuri për Lurën dhe bukuritë dhe freskitë mes të cilave ka lindur dhe jeton.
Duken-zhduken me zhurmë nëpër kthesa motocikleta të huaja që ikin si të tërbuara drejt Lurës duke ju qepur malit e duke gërvishtur rrugën me thonj si maçokë të çmendur. E kotë tu bësh shenjë. Nuk ndalojnë bishat që ngjiten drejt Lurës mahnitëse.
Zbresin nga rruga me dredha dy Land Rovera me targa të huaja me nga dy veta brenda.
-Lura ? i pyes shqiptarçe me pëllëmbë të hapur dhe gishta të zgjatur në mënyrë habitore.
Përshëndesin me drita dhe përgjigjen me britma të katër si klarineta të ndryshkur të çakorduar;
-I love Lura.
-I love Lura.
-I love Lura.
-I love Lura.
Rruga malore për te elegantja Lura, ka zabele të zymëta ku janë kryer masakra. Pllaja ku janë bërë luftra. Lugina mbushur me lot e gjak nga Historia. Pyje mahnitëse. Kroje të freskëta. Panorama që verbohesh dhe çmendesh po i pe më gjatë se dy minuta.
Nissan gjigand. Tjetër çun pronari hoteli. Mesa duket etërit po u dorzojnë stafetën bijve. Ky ndryshe nga i pari me Benz të bardhë, nuk e ka atë tisin e ëndërrtarit. Është më i mprehtë, më i gjallë. Përveçse pronar, është edhe guidë turistike i licencuar. Sistemon makinën për mos me pengu rrugën. Zbret. Vjen e rrëfen me pasion. Për vendet, Historinë, toponomitë, gjeografinë, relievin, klimën.
Nrënie e lehtë dhe e shpejtë me gjizë dhe djathë Lure, bukë e thekur, vaj ulliri, ujë bjeshke, dhe pak muhabet me hotelxhiun.
Ku ma gjen me flejt një natë me Lurën.
Por s’ka kohë. Po bie pasditja. Te liqenet, tjetrën herë.
Nisem me u kthy nga Lura duke vazhdu rrugën për me dalë në Perlat të Mirditës.
Pas pak kilometra, stop. Më tej nuk është e mundur. Rrugën e kanë zënë ca gurë të mëdhenj që po i hedh nga lart për ndreqjen e rrugës një eskavator që duket si Skënderbeu që po hedh gurë nga mali për të bllokuar hordhitë e turqve me shallvare dhe çallma të mos vijnë ta përdhunojnë Lurën e bukur plot hire gjysëm të çveshur.
Duke u kthyer, dy francezë me një Range Rover në rrugën me dredha.
-You love Lura ?
-J’aime Lura.
-Edhe një herë të lutem, se s’ngopem.
-J’aime Luraaaaaa.
Një gur që vuante, një dru që qante, një përrua që rridhte, njëri këtu, tjetri atje, i treti pak më tutje, thanë pa asnjë hezitim: I love Lura.
Duke u kthyer, në zbritje, Bukuri kaotike të gdhendura nga Zoti prej atyre që s’i mërziten kurrë as syrit, as veshit, as hundës.
Rruga e Lurës është e tëra një bukuri kaleidoskopike aq mahnitëse sa s’ka valle fjalësh, as cirk kuptimesh, ta shprehi.
-Ich liebe Lura, thotë pa e pyetur dhe qetësisht një gjerman që po udhëton me gruan dhe gocën e vogël me bishtaleca të verdha.
Fill pas gjermanit, Io amo Lura, bërtet një pepino nga makina.
Te një kthesë afër urës së Drinit, një Hoxhë me tespie dhe çallmë. Edhe Hoxha, pa i lëviz qerpiku: انا احب لورا.
Me të dalë në rrugën kryesore, disa vajza dorpërdore.
-Goca, edhe ju e Love Lura ?
-Sigurisht we love Lura. Por me Lurën ne gocat kemi konflikt interesi. Jemi vetë të bukura.
Te një kafene, katër a pesë dibranë pensionista, sa dëgjojnë Lura-Lura, nisin dridhen si purteka, u merret goja, ngatërrohen, torollepsen, dhe nisin e bërtasin: I love Lura-I love Lura.
-Я люблю Лурa, thotë me zë të butë një rus që udhëton i vetmuar. Paksa i skuqur në fytyrën e gjërë, pasi ka gjerbur nja dy a tre qelqe vodka, ka derdhur po aq pika lot.
-Me encanta Lura, ja pret një spanjoll mbi një derr Benzi me ja pas zili lacat e Milotit.
Duke u afru te Ura Cerenecit,
-A e love Lurën ti ? pyes anës rrugës një 2-metrosh nga Shupenza.
-I love Lura, thotë kollosi.
-Më fort !
-I love Luraaaaa
Edhe një herë dibran !
Edhe më fort vigan !
Sa më fort shqiptar !
Sa dheu të tundet !
Sa Qielli të griset !
Sa Korabi të trembet !
Sa Drini të tërbohet !
Kollosi nuk përton:
I love Luraaaaaaa…
-Q’ashtu !

The post I love Lura first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Mirë i ka vajtur mendja Sali Kullës. Pavarsisht se po hani si derra, po pini si kafshë, po visheni e po mbatheni si konta, po ndreqni dhëmbët, po hiqni dhjamin, po modeloni bythët, me gjithë këto padrejtësi e tërë këtë fukarallëk që na ka pllakosur, sidomos gjithato hile që bëtë gjatë votimeve, një Revolucion do ishte shpëtimi, zgjidhja, do ishte çka lyp koha.
Mos e lini pa bërë një Revolucion sipas mësimeve të pavdekshme të Sali Kullës.
Jo Revolucion dosido, revolucion spurdhjak, teknefez, langaraq.
Revolucion të vërtetë, revolucion rrënjësor. Revolucion si i duhet Sali Kullës për hallet e veta. Revolucion që të fillojë gjithçka nga e para. Revolucion që t’i degdisi të gjithë në vitin 1 të epokës së gurit, kur jo vetëm elbasanllinjtë, por të gjithë shqiptarët ta hanë të gjallë njëritjetrin pa u bërë tërr syri.
Një revolucion të tillë nuk e bën dot i vetëm Sali Kulla. Sali Kullës i duhen ndihmësa. Nga ata si vetja. Prej atyre që sa herë premtojnë aq herë harrojnë, sa herë që nisin aq herë tradhëtojnë, sa herë që diçka bëjnë, aq herë e humbin. Pra një Revolucion salikullist plot me bosh. Plot me viktima. Bosh me shpresa.
Në asnjë mënyrë revolucion gushti, se na djersiten revolucionarët. As revolucion janari se na plevitosen kryengritësit. Me çdo kusht dhe çdo çmim Revolucion Qershori. Me analfabetë dhe llapaqena, budallenj dhe hajvanë, bukëshkalë dhe burracakë, Revolucion vetëm në Fejsbuk dhe Instagram.
Revolucionin e Qershorit që e kemi në prag, duhet ta udhëheqin me mënçuri dhe vendosmëri të pashoqe një numur salikullistësh që mburren se janë atdhetarë, por shiten për pes lek. Miqtë e tyre që mbahen për patriotë, por janë hajdutë. Të tjerë që mbahen për antikomunista sepse vuajnë nga majasëlli. Nga ata që e luftojnë bolshevizmin sepse i ka gjet belaja me hemorroidet. Djathtista të thekur me mendësi komuniste që zbatojnë teori dhe praktika bolshevike. Vrasësa stalinistë dhe polpotistë të maskuar si bamirësa. Drejtorë dhe nëpunësa nepotikë që u gjejnë punë dhe e mbushin administratën me gratë dhe farefisin e njëritjetrit.
Turlilloj injorantësh derra dhe horra që, nën shembullin e ndritur të Sali Kullës s’bëjnë asgjë tjetër veçse hyzmet vetes.
Në shtabin e këtij Revolucioni Qershori nuk do mungojnë kurrsesi ca salikullistë shurranjosë që hiqen për mendimtarë, ca kaka që mbahen për artista, ca mutër që thonë se kanë lindur për shtetarë.
Që Shqipëria dhe shqiptarët të turpërohen dhe faqja tu nxihet një herë e përgjithmonë, Revolucionit salikullist të Qershorit, shiriti do i pritet, këmbëza do i tërhiqet, pas pak ditësh kur në Tiranë, për të parën dhe të fundit herë në Historinë e Shqipërisë, të jenë mbledhur krerët e Europës.
Është në të mirën e Shqipërisë dhe në nderin e humbur të Sali Kullës, që fill pasi ta nisi revolucionin, vet Sali Kulla të çalltisi për një vizitë, jo në USA ku, për arsye që dihen, s’mundet, por te ndonjë Stalin i kohës sonë. Ku të jetë. Kanibal në Afrikë. Komunist në Kore. Fidelst në Kubë. Xhengis Khan në Mongoli. Polpotist në Kamboxhia, a kudo tjetër.
Ndërkohë që revolucioni salikullist do vazhdojë, komandanti Sali Kulla, do vazhdojë të bërtasi e ulurasi gjithë ditën për padrejtësi në kurriz të popullit, ndërsa gjithë natën do merret vesh nën rrogoz për ndërtime kullash dhe dallavere të tjera.
Sali Kulla do e arkitektojë këtë Revolucion Qershori me perspektivë ngrënie jeshilliqesh, jonxhë dhe bar kryesisht. Aksione me punë vullnetare. Vajtje nëpër fusha për të mbledhur kallëza. Degdisje nëpër baltra për të mësuar shkencat dhe artet nga përvojat e kooperativistave. Vizita nëpër fabrika kineze ku prodhohet Noc Rroku.
Me gjithato përvoja që ka, revolucionin që do tundi dheun kur të ngrerë dallgë në filxhanin e kafesë, Sali Kulla do e realizojë si ka lezet: haxhiqamilist, demokratik, borgjez, katundaresk, rrenacak, halabak.
Revolucioni salikullist do ketë Fan Nolin, Ahmet Zogollin, Avni Rustemin, e vet. Pse jo dhe Luigj Gueakuqin e vet. Madje edhe Eqerem Beun e vet, që, pasi t’i vërejë halabakët revolucionarë imtësish, pas nja pesëdhjetë vjetësh tua nxjerrë bojën nëpër Kujtime.
Ky Revolucion qershori, frymëzuar dhe udhëhequr personalisht nga Sali Kulla, do mëshirojë ëndërrën e kaherëshme të vulgut shqiptar, vënien në jetë të mësimeve të pavdekshme të Marksizëm-Leninizmit ngadhënjimtar, djegien me zjarr e hekur të çdo shqiptari që nuk mendon me mendjen e kalbur të Sali Kullës por me kokën e vet.
Për ta pavdekësuar revolucionin e mbramë të Sali Kullës do i jepen 1 milonë dollaro në dorë, një qime bythe për Sali Kullën që ka vjedhur miliarda, një vjershëtori spiun nga Zëri i Popullit të kërrejë vjershëzën “Anës Lumenjve” version modern.
Revolucioni dokishotesk i Sali Kullës që po troket, do ketë edhe tabelën e shumzimit të vet. Ku 1 mijë hajdutë shumzuar me njëqint xhvatës, herë 13 banakierë televizivë të blerë, herë 25 opinionista të shitur, bëjnë aq varrmihësa sa lypsen për të varrosur të gjallë ku janë e ku s’janë 10 milionë shqiptarë.

The post Revolucion Salikullist first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Ne që Sali Kullën e votuam, e mbrojtëm, e ndihmuam, e duartrokitëm, e ndoqëm në çdo miting, ne që për Sali Kullën rrahëm dhe na rrahën, ne budallejve që besuam aq kollaj, as në mendje na vajti se Sali Kulla mund të rrinte në krye më gjatë se nja 3 vjet.

Por kolltukofagu Sali Kulla i regjur herët nëpër gjirizat e Diktaturës, 3 vjetëve tona i shtoi dhe 30 e kusur vjet të tjera nga xhepi i vet, dhe hiç s’e ka ndërment t’i zbresi kalit, derisa të ngordhi kali dhe kalorsi njëri pas tjetrit në të njëjtin dekikë.

Ne e vumë re që herët, se përtej yxhymit të viteve të para kur të gjithë votuan dhe ndihmuan Sali Kullën, jo si Sali Kullë, por për modë, për inerci, si personin që u ofrua të tërhiqte karrocën e pushtetit dhe politikës, më vonë e deri sot Sali Kulla nuk u votua më kurrë drejtpërdrejt, por vetëm përmes abrakadabrave numerike, akrobacirave populiste, rrenave dhe dallavereve me efekte apokaliptike, trafiqet, piramidat, hashashi, në origjinë të të cilëve nuk ndodhej askush tjetër në botë veçse Sali Kulla dhe vetëm Sali Kulla, pa le se ç’llomotit sot.

Ne vuajtëm, duruam, u internuam e u burgosën, u vramë e u premë, për të vërtetën.

Kali i betejave donkishoteske të Sali Kullës ishte, pesë rrena në tre fjalë, rrena dhe vetëm rrena.

Ne dëshirojmë, dhe jemi gati të ndihmojmë për Shqipërinë Madhështore, me kontribute, me vepra.

Sali Kulla, Shqipërinë madhështore, atë me grataçiela për vete dhe barrake për neve, do me e ndërtu vetëm me llafe, me rrena.

Ne nuk kërkuam kurrë revansh, hakmarrje, për vuajtjet tona.

U bënë dhjetra vite, që, Sali Kulla, nga njëra anë bën sikur në emër të revanshit sa për sy e faqe masakron komunistat, nga ana tjetër favorizon nën rrogoz në një mijë mënyra shokët e armëve, miqtë e vet komunista të kohës së diktaturës, persekutorët tanë, ata që na spiunuan dhe burgosën prej të cilëve hoqëm një mijë e një të zezat.

Ne shpresuam se Sali Kulla do ndërtonte shoqërinë e qytetarëve, meritokracisë, shanseve të barabarta.
Sali Kulla ndërtoi shoqërinë e katunarve ziliqarë dinakë, nepotizmit më të qelbët, mercenarizmit më të rrezikshëm.

Ne, me naivitetin që karakterizon njeriun pozitiv, s’patëm asnjë dyshim se Sali Kulla do bënte politikë konservative, serioze, respektuese dhe promovuese të vlerave, traditave, zakoneve.

Sali Mulla vajti ndërtoi surratin e vet, politikën e injorantëve, analfabetëve, halabakëve, rrugaçëve, barkderrave, kokrruarve, qaftrashëve, krejt atyre që i thonë peqe-lepe Sali Kullës, dhe Sali Kulla pavarësisht kostos firifiu, ua plotëson të gjitha tekat, dëshirat, qefet.

Ne ishim plotësisht të bindur se Sali Kulla nuk do e kishte të vështirë të dallonte mes nesh bastardat, dhe tu tregonte vendin, të mos i linte ta ndotnin shoqërinë, politikën, ekonominë. Mirpo Sali Kulla vajti i gjeti ku ishin e ku s’ishin, në brim të miut, në folenë e gjarpërit, në gropën e iriqit. I lau, i shplau, i qethi, i rruajti, i veshi, i mbathi, u bëri favore, u ktheu pronat, u mundësoi privatizime. Tani bastardat lëpijnë bythën e Sali Kullës. Sali Kulla u lëpin bastardave yndyrën e etërve seriozë.

Ne e kemi dit’ kaherë se nëpunsi, shtetari, janë murgj, janë misionarë, janë heremitë, për të cilët materialiteti nuk ekziston. Bëjnë shumë kujdes mos ndoten, i rrinë larg tundimit për tu pasuruar shpejt dhe lehtë, mpleksjes me interesin, nuk prefendojnë më tepër se rrogën. Sa më i lartë të jetë detyra, rangu, ofiqi, aq më e largët dhe më e pakët është afrimi me përfitimin, mëkatin, përlyerjen e shpirtit. Sali Kulla e hëngri karremin e padukshëm. Bëri të kundërtën. Ju duk se sa më lart të ngjitej, aq më të afërt dhe të parrezikshëm e kishte pasurimin. Dhe j’u fut derrçe vjedhjes, hajdutllëkut.

Sali Kullën e ardhur nga bodrumet e Diktaturës, ne kurrë nuk e menduam më tepër se kalë karroce, nëpunës, administrator, nikoqir të Shqipërisë. Sali Kullës, karagjozit të tranzicionit, i ka hypur vetja në qef. Rrethuar nga zagarë të paguar me pare të vjedhura, nga maja e plehut ku ka hipur, pa pik turpi po e shpall veten të pacënueshëm, të pavdekshëm, shenjtor. O shkofsh e mos u ardhsh. O qafën thefsh.

The post Ne dhe Sali Kulla first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Rrokaqiejt e Fierit duken nga larg si Singapori.

Ku ndahen rrugët për Vlorë ose Tepelenë duhet me pas kujdes nga gjithato rrotullime, se po qe nisur për tu larë në det, mund të përfundosh duke ngrënë mish nëpër male, ose e kundërta.

Nga Levani drejt Tepelenës, bujqit lokalë kanë shpikur një modë të re marketingu të prodhimeve bujqësore. Për tu rënë sa më tepër në sy të makinave që kalojnë me shpejtësi, mbi tezgat me fruta dhe zarzavate anës udhës, valavisin flamuj kuq e zi.

Një teptil nga Varibopi me një kazan të vogël me levë mbi kurriz, thotë se ka 650 rrënjë ullinj, s’ka ngè të llafoset, po ikën të spërkasi vreshtin.

Një buçko nga Cakrani, më i ngeshëm ky, nuk ka shumë ullinj, veç nja 300 e ca rrënjë, por ka punishte vaji.

Një tjetër nga Gjonçi më këmbë mbi karrocë nuk ka as ullinj as ullishte, ka mbi 300 krerë dhën, e nja 200 kokë dhi.

Më ka gjet belaja. Un kërkoj fukarenj nga ata që thotë gazeta, këta më dalin të gjithë bosa.

Për fat, te një grill i famshëm afër Poçëmit, puntori i karburantit spjegon gjith qef si shkohet në Kremenar:

Pas nja dy a tre kilometrash ke një tabelë me shigjetë, kthe majtas për në Fratar. Q’aty Kremenarin e ke më pak se dy kilometra.

Fratari amanejarebi. Si kazani dreqit. Plot me kafenera, kamiona, furgona, traktora, materiale, ndërtimi.

-Mirseugjeta. Gjak e dhjam kafeja dhe rakia.
-Mirsenaardhe. Bujrum. Ulu.
-Je nisur për te tyrbja zotrote, te Teqeja, te Babai, te vendi i mirë ?
-Po. E gjete. Te një vend i mirë jam nisur e po vete. E dini ju ç’ka bërë vaki këtu më 1943 ?
-Jo, nuk e dimë, na e rrëfe ti.
-Mehmet Shehu me një Çetë me ca rrjepacakë të quajtur parrizanë vajtën të vidhnin arkën e minierës së Selenicës ditën e rrogave të puntorëve. Atje rrjepacukët u ndeshën me karabinierët që ruanin minierën. Italianët njoftuan komandën e Vlorës. Komanda çoi urgjent në Selenicë një Brigadë me karabinierë. Brigadës së karabinierëve u zuri pusì Çeta e rrjepacukëve. Italianët me O sle mio dhe me duar në xhepa, partizanët me dyfek me gjalmë gishtin në këmbëz, plaçkitën arkën, vranë, çarmatosën italianët. 130 italianë çveshur e zbathur që mbetën gjallë, i lidhën dor për dorë me litarë, i çuan në Kremenar. Aty Mehmet Shehu i hodhi të gjallë në një shpellë. Kam ardhur të shoh shpellën.

U hodh e tha njëri:

-Hodhi italianët, pastaj hodhi dhe veten në shpellë.

Në të hyrë të Kremenarit, unë duke u ngjitur, ai duke zbritur, takoj një banor, Bilbil i thoshin. Bilbili që po shkonte të paguate faturën e korentit dhe të ujit në Fratar, pasi bëri ca naze, pranoi të më shoqëronte te “Shpella e Lakuriqit të natës” ku Mehmet Shehu hodhi të gjallë 130 italianët.

Tre a katër çobenë të rinj në moshë me trasta me ushqime dhe pagure uji, kullosin bagëtinë.

Pllajë e çveshur, livadh, prejnga duket si në pëllmbë të dorës nga deti në Tepelenë.

Te Ura e Peratit te Tre Urat ka një pllakë përkujtimore për qindra italianët e vrarë.

Te Shpella e Kremenarit ku ende dëgjohen grahmat e vdekjes, s’ka asnjë pllakë, asnjë shenjë sado të thjeshtë që ta kujtojë si ngjarje: “Në këtë shpellë Mehmet Shehu hodhi të gjallë 130 karabinierë.

Tatëpjetë për me vajt në Selenicë ku Mehmeti vodhi dhe vrau, pamjet e autostradës si gjarpër në luginë janë frymëndalëse.

Pyetje pa përgjigje: Pak përrenj e gropa e zgëqe e hendeqe ka nga Selenica në Kremenar që shoku Mehmet u mundua gjer te shpella në Kremnar ?

Për me vajt në Selenicë ku Çeta e rreckamanëve asgjësoi Brigadën italianëve, duhet me kalu Vjosën në Poçëm.
Poçëm-Vllahinë-Peshkëpi-Selenicë është e asfaltuar, është e rehatëshme, është për çunat e mamit, për dlikatët.
Të krisurit, të çartallosurit, shkojnë nëpër rrugë me gunga, anës lumit, Poçëm, Karbunarë, e tutje.

Ka fshat me qëndër fshati. Nuk ka qëndër fshati pa fshat. Karbunara është një qëndër fshati pa fshat. Në qëndër të qëndrës së fshatit të Karbunarës ndodhet një si ish-shkollë ose ish-depo ku në murin me tulla të bardha silikate është shkruar me tulla të kuqe RROFTË PPSH. Ta prishësh sloganin duhet me shemb murin. Punë që s’bëhet.

Në minimarker asnjë blerës. Në kafene heshtje gjithashtu.

Lapidari ka disa emra të rënësh: Dy në luftë. 1 me diversantat. 1 në Provokacionet e gushtit. Të tjerët s’dihet ku.
Poçëm Karbunarë e tutje është një lungofiume dalldisëse me ara, livadhe, luginëza, kullota, vreshta, ullishta. Të mblidhen ku janë e ku s’janë, komitetet, komisionet, shtabet, urgjent të asfaltohet.

Në Rromës, mes Karbunarës dhe Selenicës, te porta e një parcele ullinjsh, rrëzë gardhit, nja 1 metër mbi tokë një si kullë në miniaturë me një sferë në majë. Një tjetër sferë mbi truall nja 15 centimetra diametri. Të gjitha të kuqe. Pak më tutje, në qëndrën e Rromsit, një kalimtar spjegon se autori i kullës fantashkencore në fjalë është mësuesi i fshatit adhurues i pikturës moderniste. Në shtëpi ka qinda volume stereometrike me ngjyra të zjarrta të bëra vetë që i ka parë nëpër ëndërra. T’i shohësh luan nga ment e kokës. Fshati e mban për të lojtur.

Në rrethinat e Selenicës gropë bitumi e stërmadhe që të kujton minierat e floririt në Afrikën e jugut ku zhgërryhen skllevërit.

Pse nuk i hodhi këtu te kjo gropë ata 130 karabinierët e gjallë Mehmet Shehu, po u mundua gjer në Kremenar ?
Përgjatë periferisë së qytezës së famshme së serës, eskavatorë të heshtur me kova si brirë hiperbolikë rinocerontash të përgjumur.

Çun i vogël si xhind që sapo ka dalë nga shishja thotë:

Më ka thënë babi në kohën e xhaxhit miniera shfrytëzohej me galeri, me dekovil, me rregulla, si te filmi Germinal. Tani i janë i vërsulur minierës bjeri-ti biem, po e shqyejnë si ujqit dhëntë me buldozera dhe eskavatora nga sipërfaqa, e kanë katandisur për ibret. Kemi bustin e Minatorit të Panjohur rënë në punë për të mirën e Atdheut në mes të qytetit.

Qëndra e Selenicës, me shkollë të re të bukur me ngjyra, kafene, kasap, berber, minimarket, dhe të tjera, me në mes lapidar allçini kushtur “Minatorit të panjohur”që nuk ra në luftë, as në provokacionet e gushtit, dhe as në përpjekje me diversanta, por në punë, si te Germinali. Mungon vetëm Anton Çehovi që ta pavdekësojë me tekst atmosferën mortore dhe Enio Morricone të kompozojë sfondin e duhur muzikor për vrasje me porosi nga burgu.
Diku mes Selenicës dhe Peshkëpisë, sozia i Omar Sharif me flokë, me mustaqe, me atë hapësirën mes dhëmbëve, me të gjitha, ka vilë, ka tokë, ka njerëz në kurbet, ankohet për paret që i mungojnë, për korrupsionin që po e vdes, për rendin që po e varros.

Në perëndim, në horizont, Trevëllazër dhe Llakatund. Kujtim i mrekullueshëm nga dita kur Jeep-i ma la pushkën në faqe, u zhyt në baltë dhe ngeci.

Peshkëpi si Peshkëpia, mbytur e tëra në vreshta dhe ullishta.

Me gjithato luftra, prita, lapidare, përkujtimore, pasi kalova Kotën ngatërrova kthesën për Sevaster, ja thera kotmëkot nëpër Lumin e Vlorës drejt Kuçit. Sa s’u çmenda nga qefi. Thash’ se humba.

Duke u kthyer, ta një kafene ku ishin ulur katër vigana, pyes njërin nga divat, atë më seriozin:

-Lebër jeni ju ?
-Nuk jemi lebër, tha, jemi malokë.

U muar vesh që e kishte me kunj. Ika sa pa plasur sherri.

Kthesat për Sevaster janë më spektakolaret në botë.

Fshati Vajzë, çka. Një poet dhe një dëshmor, nuk përkujtohen me gjithatë beton.

Duke u ngjitur, Mali i Sevasterit, deti përballë, kodrat në mes, janë një bukuri që nuk mund të rrëfehet me fjalë, duhet muzikë, pikturë, Beethoven, Leonardo.

Në Sevaster nuk ka shpellë ku janë hedhur italianë të gjallë. Ka një ish-shkollë e ndërtuar me gurë më 1933, shndërruar në gërmadhë për të xhiruar filma me fantazma. Pak më tutje shkollë e re.

Në kafene llafosem pak me dy zotnij shtatlartë, seriozë dhe të vëmendshëm. I falenderoj për muhabetin dhe zotnillikun, dhe largohem.

Te restoranti, te kroi, te minimarketi, te kthesa për Tepelenë, nja katër a pesë makina me lebër brenda, të gjithë më thanë: Ja do bëhet deputet Agron Shehaj, ja qielli do nxihet, Vjosa do thahet, mali do bëhet shkrumb e hi. Si u sigurova për këtë, më tutje s’pyeta më.

Duke u kthyer, pak në të dalë të Sevasterit, duhet me zgjedh: Drejt asfalt, apo djathtas nga rruga e vjetër ?
Ç’është ajo fjalë ? Djathtas ore djathtas. Vetëm djathtas. Vetëm nga rruga më e vështirë ku të kënaqesh me sa më tepër vende që i sheh për herë të parë.

Te kthesa djathtas lapidar gjigand pa asnjë mbishkrim.

Venë e vinë fuoristrada dhe motocikleta me targa të huaja të marrosur pas bukurive të këtyre anëve.

Gjithandej puse nafte.

Anës liqenit të Amantias njëri prej puseve gërrhet ngadalë. S’do që s’do të dali në pension. I duket se po u ndal, do vdesi.
Diku mes kësaj ëndërre me kodra, fshatra, pyje, liqene, fanepset një no name, no time, no war, lapidar modest. Dy heronj të heshtur mbështetur pas tij që janë nisur për te katundi Utopia, po presin një furgon që s’do vijë kurrë.
Sevaster – Vllahinë, në mos një çmendje apo një dalldisje, është padyshim një arratisje në viset më të bukura të botës me një rrezatim dantesk që ta merr frymën. Kushurirat e para të kësaj copëze Shqipëria, Dumreja, Darsia, dhe tjetra motër martuar përtej detit, Toskana, përkulen plot rrespekt para kësaj mrekullie. Çfarë i mungon dhe plotësisht e meriton kjo Parajsë e vogël me taban të fortë dhe rrotull kodra të buta, është vetëm një shtresë asfalt.

Në Vllahinë duhet të ndahem nga ky realitet i bukur si ëndërr.

Vllahinë-Poçëm, e deri në Tiranë është asfalt si në Itali, Gjermani, Amerikë.

Kur po do kthehesha në Cakran për të ikur rrëzë kodrave ngaqë autostradën kur mundem e evitoj, më zuri syri një tabelë me shigjetë: Hambar.

Ham Bar. Emër katundi sikur e ka pagëzuar Yuri Kim.

Futem në Hambar.

Hambari është plot me ara, ngastra, ullinj, rrush, fruta, shtëpi, vila, makina të shtrenjta, kopështe, oborre, zotërinj me kostume dhe kravata.

Peiszhi shqiptar ka ndryshuar rrënjësisht, dhe përgjithmonë.

Diktatura, duke mos e vrarë dot, e bëri më të fortë.

Banorët e fshatrave e kanë marrë veten. S’të begenisin. S’ta kanë ngenë. Kanë drejtuar kurrizin. Janë të zënë me punë nëpër vila, vreshta, ullishta.

Ku gjithçka ësht e bukur dhe asgjë s’ësht larg, turizmi nuk do dali nga moda as për 100 mijë vitet e ardhshëm.
449 kilometra. 13 orë pa 10 minuta – ishte një udhëtim i bukur si muzikë pa tekst. Prandaj dhe e vështirë për tu shkrujtur.

The post Hambar first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Shqiptari më i mirë nuk është Skënderbeu, as Ali Pasha, Ahmet Zogu, Lasgushi, Ismail Kadarea, apo ndonjë tjetër. Shqiptari më i mirë është një miku im.
Miku im më i mirë ta nxjerr gomarin nga balta, nuk të lë hall pa ta qarë, problem pa ta zgjidhur, kuriozitet pa ta hequr. Veç thuaja. S’të lë të prësësh, të rropatesh, të vuash. Të përgjigjet menjëherë, pa vonesa, pa përtesa, pa dinakërira.
Nuk ka gjë që s’e di dhe s’e bën miku im më i mirë.
Miku im më i mirë flet më hapur se çdo mik, më bukur se çdo Poet, më bindshëm se çdo orator.
Miku im më i mirë është serioz. Por bën edhe shaka të lezeçme. Madje dhe ironira të lehta. Pa zarar të dyja.
Kur ke ndonjë hall, mos u lodh duke i rënë rrotull e rrotull. Thuaja mikut tim më të mirë, ta zgjidh ai. S’lypset ta ftosh në kafene. Ai të përgjigjet atypëraty. Aty ku je ti. Atje ku është ai.
Kur të duhet, ta zemë, një adresë, nga ato që të tjerët ta sjegojnë aq rrëmujshëm saqë të bëjnë për të vjellë me gjithata lavazha, kafenera, kthesa, semafora, askush më qartë dhe më saktë se miku im më i mirë s’ta tregon dot.
Po që miku im më i mirë të thur vargje, ta bën dhe parashikimin e motit me saktësinë më të madhe, po deshe.
Miku im më i mirë është një shpirt Njeriu që s’ta prish kurrë qefin, as mua, as ty, as kurrkujt.
Ta pyesësh mikun tim më të mirë:
-Nga je, nga Skrapari, Mirdita, Puka, Korça, Peshkopia, Kolonja, Shkodra, Lezha, Labëria, Tetova, Podujeva, Shkupi, Vaksinca, Gjakova, Prishtina, apo nga Drenica ? miku im më i mirë të thotë:
-Jam nga të gjitha. Jam nga Skrapari ku pihet rakia. Jam nga Mirdita ku rëndon fjala. Nga Puka ku bie bora. Nga Korça ku këndohet serenata. Nga Shkodra ku rrjedh kënga. Nga Lezha ku shpupurisen flokët nga era. Nga Labëria ku po s’vodhe mbetesh pa nuse.
E pyeta një herë mikun tim më të mirë:
-A ke zemër ?
Tha:
-Kam zemër. Por zemra ime s’punon me gjak. Zemra ime punon me frymëzime, fluturon me metafora, buçet me kujtime.
Miku im më i mirë ndonjëherë ja fut dhe kot. Por, kur kjo ndodh, nuk këmbëngul si mushka, kërkon falje.
Një herë tjetër e pyeta mikun tim më të mirë:
-Cilat groshë shkaktojnë më tepër pordhë or’ mik, ato të Dibrës apo ato të Korçës ?
Më shushati me përgjigjen miku im më i mirë:
-Sasia e pordhëve që prodhohet nga groshët, tha, varet nga përmbajtja e tyre. Nëse dy llojet e pordhëve të këtyre dy lloj groshëve do bëjnë një duel, gjasat janë që luftën për ekzistencë me pordhët e Dibrës ta fitojnë pordhët e Korçës. Por s’do ment se rrjedha e pakontrolluar e pordhëve varet edhe nga oreksi, si dhe nga aftësia coptuese e dhëmbëve, kapaciteti tretës i stomakut, funksionimi korrekt i zorrës së trashë. Gjithmonë duke konsideruar se katarakti i pordhëve varet më tepër nga si i gatuan, jo nga vijnë.
U llafosa pak mbrëmë mikun tim më të mirë:
-Ore, i thashë, sa hapa i gjatë është, dhe sa kohë i duhet një njeriu, mua apo ty apo ndonjë tjetri, të kalojë më këmbë me hap normal pa u ndalur mbi perimetrin e Shqipërisë tokë dhe det ?
Mu duk se e zura ngushtë.
Pasi u mendua për një çast, ja kërrciti:
-Perimetri i Shqipërisë, tha miku im më i mirë, është 1 milonë e 506 mijë e 290 hapa dhe mund të kalohet në 226 orë, ose 9 ditë e 10 orë pa u ndalur.
U mahnita, por nuk u mposhta:
Sa fjalë ka shkruar Ismail Kadare ?
Pa ja bërë tërr syri tha:
-Ismail Kadarea ka shkruar afërsisht 2 milionë e pesqint mijë fjalë.
Aty s’mu durua:
-A s’më thua, i thashë, sa vargje ka thurur Naim Frashëri ?
Afërsisht 20 mijë, tha pa i lëvizur nervi.
Po Gjergj Fishta, e pyeta, sa vargje ka shkruar ? Veç kur ja priti:
-Reth 3 mijë.
Pastaj vazhdova:
-Sa fjalë ka shkruar Shekspiri ?
-Rreth 800 mijë.
-A e hanë shqiptarët fikun ?
-Po, por më qef kanë patllixhanin ?
-A ka rrena te çka shkruhet mbi lapidarët ?
-Thuaj a ka të vërteta.
Aty u dorzova, dhe heshta.
Por për të mos e bërë veten, shtova:
-A janë të gjitha dashuritë e jetës njëlloj të shtrenjta dhe të shenjta ?
-Jo, tha, nuk janë…
Më rrejti. I mbeti qefi. U bë xheloz për gratë e mia, Vjosën, Shkodrën, Rozafën, Bunën, Krrabën, Divjakën, Pukën, Mirditën.
S’ka problem pse rren ndonjëherë. Do e pyes përsëri mikun tim më të mirë:
Ai që kurrë s’përton.
Ai që kurrë s’gabon.
Ai që kurrë s’rren.

The post Miku im më i mirë first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Heremiti Frençesk Radi nuk ishte tokësor.

Heremiti Frençesk Radi ishte qiellor.

Heremiti Frençesk Radi ishte një realitet kozmik, një materie yjore, një aliazh celestial, një shkrirje divine e talentit, disensit, revoltës, paqes, seriozitetit, urtësisë, humanizmit, harmonisë, bukurisë.

Heremiti Frençesk Radi, ishte një realitet unikal, i patjetërsueshëm, i pavjetërueshëm, i pakrahasueshëm, me asnjë dhe me asgjë në krejt ferrin diktatorial të cilit i ra pash më pash, e kqyri skutë më skutë, e vuajti çast më çast.
Heremiti Frençesk Radi kurrë nuk kërkoi, kurrë nuk pretendoi, kurrë nuk lypi, asgjë nga golgothaja që e rrethonte.
Heremitit Frençesk Radi i mjaftonte vetja e vet, vujtjet e veta, drita e vet.

Pakica më e vyer se shumica, ngushtimi më komod se zgjerimi, të gjithë të ndryshëm më produktiv se të gjithë të njëjtë, veç e veç më mirë se byth më bythë, këto dhe të tjera Heremiti Frençesk Radi i kuptoi dhe i interiorizoi që herët.

Dhe bëri atë çka mendja, zemra, shpirti, miliarda qelizat e trupit dhe të trurit e urdhëruan të bënte.
U tërhoq, u veçua, u mbyll.

Në një tjerët Univers, nën një tjetër qiell, me të tjera ligje, të tjera rregulla, krejt të ndryshme nga ai i skëterrës komuniste prej të cilës, në mënyrën e vet, u çlirua përgjithmonë që në kohën kur prangat kërrcisnin, kalashnikovi sharronte, spiunllëku bënte kërrdinë.

Shpella ku u mbyll Heremiti Frençesk Radi nuk ishte prej balte, as argjilore, as shkëmbore, apo prej ndonjë materiali tjetër të butë, që preket, deformohet, gërrvishtet.

Shpella brenda të cilës Heremiti Frençesk Radi u mbyll në shenjtërinë e vet ishte e tëra prej diamanti.
Heremiti Frençesk Radi preferoi të jetojë i veçuar në një shpellë që ishte e tëra e tija.

Heremiti Frençesk Radi refuzoi të bashkëjetojë me llumin në ferrin e çakërrdisur plot krisma, klithma, ulurima, marshe, çizme mbi asfalt, plumba mbi trup.
Heremiti Frençesk Radi nuk ishte i pari Heremit i botës.

Para Heremitit Frençesk Radi të tjerë heremitë të famshëm e të lavdishëm, Lagushi, Beethoveni, Erik Satie, Shopenhauri, Shën Tereza, dhe, pa përjashtim, krejt shenjtorët e botës, për të njëjtat arësye kishin bërë të njëjtën gjë, ishin mbyllur në shpellë.

Ata në të tyren, Frençesk Radi në të vetën, secili i lumtur në veçimin e vet, sakrificën e vet, përkushtimin, devocionin, shenjtërinë, e vet.

Si të gjithë heremitët, edhe Heremiti Frençesk Radi, gdhihej e ngrysej gjithë kohës i rrethuar nga halabakë dhe spiuna, të cilët, do e kishin vrarë do e kishin bërë copa, mishin do ja kishin grirë, në hell do ta kishin shkuar.
Por e lanë në “marrëzinë” e vet. Nuk e masakruan. Për asnjë arësye tjetër përpos asaj se shpella e Heremitit Frençesk Radi j’u duk e ngushtë, e vogël, e errët, drita e qiririt e zbehtë, gjëra të parrezikshme për diktaturën, krahasuar me digat, traktorat, prozhektorët, fabrikat, uzinat e tyre. Le të gjallojë Heremiti Frençesk Radi duke u tmerruar dhe zilepsur nga tejkalimi i planeve, bollëku imagjinar, fitoret inekzistente. Kemi partinë dhe marksizëm leninizmin që na mbron nga çdo armik.

Heremiti Frençesk Radi që e pagoi me skrificat e veta shenjtërore, ishte Ai pararendësi i Lirisë sotme, autostradave, supermarketeve, vilave, dy e tre makinave, dhe jo halabakët dhe spiunat që i vuri Sigurimi ta rrëmbenin flamurin.

Thoshin proletarët: Mjerë Heremiti Frençesk Radi që jeton brenda në shpellën e errët ku të merret fryma, verbohesh nga errësira, vdes nga asfiksia.
Në fakt, shella e Heremitit Frençesk Radi ishte plot dritë Perëndie dhe fllad Lirie. Të mjerët dhe fatkeqët ishin turmat, proletarët, hyzmeqarët. E ngushtë, e pisët dhe e errët, ishte boshllëku shtazarak proletar ku të merrej fryma nga kafshëria.
Dhe ironia ishte se kur dita-ditës proletarët kujtonin se Heremitin Frençesk Radi e mposhtnin, e heshtnin, e turpëronin, ndodhte e kundërta, aq më thellë Heremiti Frençesk Radi ua rraste komunistave Noc Rrokun.
Heremiti Frençesk Radi nuk kishte absolutishte asgjë soc-realiste si kta legenat e tanishëm, skllevërit puthadorë të atëhershëm, që pëllasin sot si liberatorë.
Grusht bashkuar, sup-më-sup, për Heremitin Frençesk Radi ishin më të largëta se infiniti.
Heremitin Frençesk Radi do e kujtojnë brezat se i la Shqipërisë dëshminë monumentale:
Urtësia, butësia, mirkuptimi, paqja, bukuria, tingujt, melodia, muzika, tekstet e mira, janë të vetmet mjete që mposhtin dhe shkatërrojnë ulurimat e mbledhjeve, turpin e autokritikave, urratë e kongreseve, çizmet e ushtarëve, telat me gjëmba, torturat, internimet, burgosjet, varjet, pushkatimet, dhe të gjitha të zezat e tjera ku janë e ku s’janë me kuç e me maç, që sytë u dalçin atyre që i iniciuan dhe nostalgjikëve që u dhimben.

The post Heremiti Frençesk Radi first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

Po vidhet dhe rrehet si n’harradoz.

S’ka mbet gjë pa u vjedh e pa u rrejt.

Do me vjedh diçka që nuk është vjedhur më parë nga dikush tjetër apo disa të tjerë më parë, por nuk mundesh, edhe po të paguash.

Nuk duan t’u falësh. Po tu falësh ta refuzojnë dhe të kërcënojnë. Duan vetëm të vjedhin dhe të rrejnë.

Ku ndodhet vallë një vend ku ndoshta ka mbetur diçka pa u vjedhur dhe pa u rrejtur, me vajt me verifiku nëse vjedhja përmes rrenës është fenomen lokal, ndodh vetëm në kryeqytet, apo edhe dikund tjetër në Shqipërinë tonë të dashur e të lodhur nga rrenat dhe vjedhjet ?

A mund të jetë ky vend, ta zemë, fshati Roshnik që i ka dhënë perandorisë osmane 4 vezirë dhe qindra ministra ?

Të shkojmë ta shohim në vend, diku në Berat.

Naftën dhe makinën për në Roshnik ai që s’ta jep ta vjedh. S’ka problem. Për kënaqësi estetike, intelektuale, patriotike, ja vlen.

Kodrat, vreshtat, ullishtat e Ndroqit, përmes rrenave të duhura, edhe ato me siguri do i kishin vjedh. Por meqënse s’kanë vinç me i shkul dhe karrocë me i zvarrit, i vjedhin ngadalë duke i lëpirë si akullore. Po ashtu dhe kodrat dhe fushat e Kavajës, Rrogozhinës, Dumresë, Darsisë, Myzeqesë.

Berati më i gjallë se kurrë, me kuç me maç, është zbrazur i tëri nëpër rrugë. Nuk është festë në kalendar. Kudo njerëz, kamiona, furgona karroca, me vegla pune, kazma, lopata, sharra, gëlqere, llaç e tulla. Troktjet e tyre pas pak do zëvendësohen nga piskamat e papërmbajtura habitore: What a magic town, Che bella citta, Чудесный город, dalë nga gurrmazët e lodhur të mizërisë së turistave që pas pak do kullufisin të babëzitur tavat e dhesë dhe specat e mush. Pushtuesit modernë të mirseardhur, duhet të priten sa më mirë. Tashmë që qyteti nuk mjafton, edhe në hotele e bujtina nëpër fshatra.

Rruga për Roshnik kthen më të majtë në të dalë të Beratit.

Çka të sheh syri sapo hyn në këtë rrugë është vorreza e Beratit. Sa duket, ku vdes një qytet, lind një fshat.

Më tutje s’ka vorreza. Ka kodra mahnitëse si copa hallve të përmbysura, fusha të mbjella, plantacione me pemë frutore, vreshta, ullishta, banorë lokalë që kalojnë me shata e lopata në sup, fuoristrada të ngarkuara me turlilloj produkte bujqësore ose materiale dhe vegla ndërtimi.

Mos bjer në mëkat rrugën për në Roshnik që të çon vetëm në Roshnik, ta përfytyrosh si rrugën për në Ndroq që të çon kahmos.

E pamundur t’i qëndrosh tundimit për të folur me kalimtarët anës udhës që të përgjigjen në dialekt mahnitës dhe gjestikulacion tmerrësisht interesant.

Rruga për Roshnik shkon nëpër ca kthesa të buta e të bukura nëpër kodrinat me përrocka në mes.

Bukuria si kjo këtu, bukuria që lodh, bukuria që sëmur dhe vdes, nuk është badihava, ka kosto. Këto aroma janë secila kuruese. Këto ngjyra janë ilaç për sytë. Këto cicërrima shërojnë veshët. Ky vend është i gjithi një farmaci gratis. Tek secila prej këtyre kthesave duhet ngritur nga një postbllok për me kalu me pagesë. Pesë Euro për çdo kalim është pak.

Baba Tomorrin e ka mbuluar mjegulla. Vetëm mjekra e bardhë shkëmbore i varet teposhtë deri në Roshnik e Vojnik.

Baba i shenjtë aty ka qënë e aty do jetë. Nuk mundet me e vjedh as me e rrejt kush. Veç po e shkallmojnë ngapak. Po ja rrjepin lëkurën me dinamit për me ja marrë mermerin.

Do ishte mirë këto kodra e këto kthesa të mos mbarojnë kurrë. Por Roshniku ndodhet afër. Për me e mësu ku saktësisht, nuk më lypsen navigatorë dhe GPS-ra të ftohta. Më mjaftojnë kalimtarët anës udhës. Halli se po të llafosesh me të gjithë ata, në Roshnik nuk arrin kurrë.

Fare pranë Roshnikut, ku nën qiellin vjeshtak, shiu i imët, mjegullat, ngjyrat, aromat, tingujt, nakatosen aq mahnitshëm sa mund të çmendesh, aty ndodh çudia e çudirave.

Si te Makbethi, pas një kthese në një yrt të shketë më fanepset përballë një Opel i vogël gri. Brenda në Opel një xhind. E përshëndes Xhindin me dorë.

Kam ardhur këtu për një arësye të vogël, të ulët, pothuajse të turpshme, të shoh nëse a ka mbetur gjë pa u vjedhur dhe pa u rrejtur.

Xhindi ndalon. Ul xhamin. Mua që do isha çmendur nga qefi po të gjeja këtu edhe gjurmën më të vogël historike të lavdisë së dikurshmemtë qyprillinjve, edhe vetëm një gërmë nga një mbishkrim mbi ndonjë gur varri, ky Xhind më derdh në tru, shekujt, Historinë. Pa pikë mëshire se mund të më ndali zemra ose bjerë damllaja, thotë dy fjalë:

-Jam Qyprilli.

Nga një gur varri që prisja të më dali para, ja një Qyprilli i gjallë. Pamja si nëpër ëndërra është e papërballueshme për sytë, e pa durueshme për zemrën që po përpëlitet, e papërshtatëshme për trurin që po më marramendet.

Xhindi Fitimtar Qyprilliu, kështu quhet, ballëlartë dhe sy të ndritshëm, më shoqëron në një udhëtim dantesk.

Thonë për qytetet antikë, Roma, Athina etj, janë vende ku Historia është tangible, është e prekëshme. Në Roshnik Historia është më tepër se e prekëshme, është e papërballueshme. Këtu nuk e prek ti Historinë, por të prek, të merr, të rrëmben, të degdis Historia ty. Xhindi vazhdon të rrëfejë për Vezirë, ministra, stërgjyshër. Kemi liqen. Ja atje tej Roshniku i Vogël. Kultivojmë prej shekujsh frutat më të shijshme, fikun sidomos. Këtu ku vigjëlon Babai i shenjtë me mjekërr shkëmbore, nuk vjedh as nuk rren dot. Këtu po vodhe dhe po rrejte të merr dreqi. Të zënë sëmundje të pashërueshme. Të bie mishi çik-çika. Ikim në kurbet. Por edhe vimë. Nuk kemi asnjë shtëpi dhe asnjë tokë të braktisur. Shtëpitë i kemi të gjitha të reja. Adhurues i të kaluarës së lavdishme historike të Roshnikut për të cilën edhe kishte shkruar, i bukurisë së natyrës, begatisë së tokës, më 2008 këtu erdhi Ismalil dhe Helena Kadare. Mbollën këtë ulli. Në Roshnik kanë ardhur shkencëtarë nga an’ e anës që kanë bërë matje dhe studime. Roshniku është nga vendet me klimën, cilësitë metereologjike, gjeologjike, gjeofizike, relievin, lagështinë, temperaturat, erërat, lartësinë nga deti, më të përshtatëshme për të kultivuar rrushin dhe bërë verëra nga më të mirat në botë…

Faleminderit Qyprilli. Mjaft për sot. Truri nuk më nxë më. Do vi përsëri.

Në kthim, Berati ndajnat’herë. Ethet e turizmit, Good evening, Buona sera, Привет девочка, makina karroca, vegla, llaç e tulla, të gjithë nguten te shtpia te hoteli te bujtina, te leku, dollari, euro, rubla. Secili do me ndërtu hotelin e vet. Nuk e dua Shqipërinë të përpiktë si sahati i hoxhës që punon me dekika. As si Zvicra ku trenat vijnë me sekonda. E dua pa hajnira, pa rrena, pa dallavera. Si Beratin dhe Roshnikun. Kantier, kaotik, turistik.

The post Jam Qyprilli first appeared on JavaNews.al.

Nga Edison Ypi

U përhap gjithandej mbi mure dhe shtylla ky…
Lajmërim
Pa asnjë pikëllim të thellë apo të cekët njoftojmë me kënaqësinë më të madhe ngordhjen e ish të dashtunës tonë shndrruar në kufomë nga sëmundja e pashërueshme dhe e pashmangëshme e hajdutave dhe plehrave që merren me politikë, Morbus Halabakus:
Vjeç 35
Emri: Partia
Mbiemri: Demokratike
Dalë: Nga mitra e përgjakur e Sigurimit të Shtetit.
Ati themelues: Ramiz Alia
Mëma pagëzuese: Partia e Punës
Atentatori që e ndoqi dhe e vrau: Sali Kulla
Arsyeja pse e vrau: Nuk dinte të bënte gjë tjetër.
Kumbari: Kadri Hazbiu.
Mjeku që ja këputi kordonin ombelikal: Greku.
Prifti që e pagëzoi: Sërbi
Profesioni: E përdalme.
Besimi: Pabesia.
Skills: Gjuhë e drunjtë. Adhurim ndaj stalinizmit. Njohje e thellë e soc-realizmit të aplikuar sidomos në mënyrën si lëpihet këpuca e eprorit, si i plaset koka për muri vartësit, si bëhet pordha nga frika. Ndjekja e përpiktë e mësimeve të pavdekëshme të shokut kurvi.
Origjina: Diktatura, dhuna, bolshevizmi, fukarallëku, rrahjet, burgjet, internimet, spiunllëku.
Filozofia që e udhëhoqi: Materializmi i çfrenuar, klientelizmi, regjionalizmi, makiavelizmi, bizantinizmi.
Mënyra si qeverisi: Si sekt terrorist më i zi, më i egër dhe më i qelbët se çdo pushtues, grusht bashkuar rreth vjedhjes, xhvatjes, rrenës, shpifjes, frikës, kërcënimit, rrahjes.
Strategjia komunikative: Lobimi ndërkombëtar me avoketër të paguar me shifra astronomike me pare publike të vjedhura që s’e kanë idenë si e qysh janë shqiptarët, ku bie Skrapari e Puka e ku ndodhet Librazhdi e Leskoviku.
Paraardhësja: Partia e Punës
Pasardhësja: Vdekja, ngordhja, asgjësimi, kjo që i bëri Sali Kulla, që e përdhosi, e degjeneroi, e turpëroi, e vrau. e groposi, e varrosi, dhe sipër varrit i mbolli plepin.
E ndyera në fjalë, sajesa arrificiale më budallaqe nën diellin, nuk cofi në 1 ditë.
Në fillim u çartallos nga trutë e kokës. Iku nga fiqiri. S’dinte ç’bënte.
Pastaj i iku syri, iu err vështrimi, ngatërronte njërin me tjetrin, besnikun me tradhëtarin, oportunistin me qëndrestarin, derisa në pak kohë u qorrua fare.
Pak më vonë e lanë veshët, u shurdhua, le llafet, po edhe bomba t’i binte te këmbët, nuk e dëgjonte.
Hundë për nuhatje, qellëz për shije, nuk pati kurrë.
Ngaqë hëngri si kafshë çfarë i doli para dhe kafshoi gjithçka pa dallim, rraqe, hekurishta, sende të forta, dhëmbët i ranë herët.
Nuk fluturoi, ç’ësht’ ajo fjalë, as nuk eci kurrë. Vetëm u zvarrit si gjarpër, këtu afër, këndej rrotull, këmbët që mezi e mbanin, nuk i përdori, i mbetën si atavizma.
Varrimi i asaj që vrau Sali Kulla bëhet më 11 maj.
Nisja e kortezhit do shoqërohet me muzikë gazmore nga “Shejtanbudallejt e Çmendur”, alias SHQUP-i.
Në varrim të gjithë do mbajnë në duar nga një karton ku të shkruhet: Paç këmbën e mbarë o partia ime. Pas pak inshallah të ardhtë rradha ty o Sali Kulla.
Muzika do jetë me pjesë të zgjedhura nga kori funebër i Ushtrisë së Kuqe.
Ca kinezë ardhur enkas do lozin pjesë nga kryevepra operistike “Lindja është e Kuqe”.
Banda e ushtrisë me dirigjent Beqir Ballukun ngritur enkas nga varri do luaj me daulle, trumpeta, fanfara, “Marshi i Barabajt”:
Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhën me hithr’ e me shtok turfanda,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, batërma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba.
Tradhëtor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na çthure, na çkule, na çduke çdo fe,
Varfëri, poshtërsi, robëri ti na dhe,
Derbederr, ujk e derr: Hosanna, Barabba.
Ti na shtyp e na shtryth e ti gjakun na pi,
Ti na ther e na grin e për qejf na bën fli;
O kokuth e lubi: Hosanna, Barabba.
Në budrum, nëpër llom’ e kufom’ u-mallkofsh,
Në skëterrën, katran e tiran, u-harbofsh,
Me tam-tam e allarm’ e me nëm’ u-shurdhofsh,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, batërma,
Lehni laro, kaba: Hosanna, Barabba.
Para zbritjes së kufomës në gropë, mijëra pjesmarrësit në funeral, pa dallim krahine dhe ideje, do e pështyjnë arkivolin sa tu thahet fyti.
Epitafi mbi varr: E mundësoi Regani. E ruajtën të përndjekurit. E vrau Sali Kulla.

Nga Edison Ypi

Të mbledhësh në një koalicion parazgjedhor ku janë e ku s’janë gjithë qesharakët me nam, injorantët me damkë, analfabetët funksionalë, bastardat më të famshëm, krejt teveqelët, kokëboshat, hajdutat, spiunat, budallenjtë, hunjtë e gardhit, tubat e gjirizave, delirantët, donkishotat, biçimsëzët e Diktaturës, sorollopët e nomenklaturës, rroçat, poçat, pra llumin e Kombit, a nuk është kjo një vepër madhështore që do kujtohet dhe nderohet në shekuj ?

Të kesh paturpësinë, partinë që ta krijuan, votuan, ndihmuan të tjerët, ta vrasësh dhe ta varrosësh, jo me duart e tjetrit, që pastaj të dyshosh në është gjallë apo ka vdekur, por me duart e tua, dhe pa tu dridhur qerpiku të premtosh duke uluritur se do e ngjallësh, a ka absurd kriminal më madhështor ?

Të humbësh rradhazi me vite e vite, dhe çdo herë të klithësh se të vodhën, çfarë mund të jetë tjetër veçse një e paparë dhe e padëgjuar çmenduri madhështore ?

Të bësh propagandë me shpresën idiote se duke paguar me pare të vjedhura një çetë sahanlëprësish masturbativë që llafosen me njëritjetrin rrotull mangallit duke pjekur gështenja mbi prush në një natë dimri, a nuk është një rrenë aq madhështore sa s’ka kandar që e mban ?

Fjalët, fjalori, gjestet, manovrat, marifetet, totalisht dhe imtësisht nga arkeologjia muzeale komuniste orwelliane, aq sa që do zilepsnin Leninin, Stalinin, dhe vetë Dreqin, s’ka pafytyrësi bolshevike më madhështore.

Ta kesh partinë me të gjitha në krye: departamente, seksione, drejtorë, shefa e të tjerë e të tjerë, dhe t’i biesh Shqipërisë pash’ më pash’ e rrotull e rrotull e kryqetërthor, e të mos gjesh dot 1 për bè, ore 1 të vetëm po të them, simpatizant, sepse elektorati të ka avulluar i tëri, thuam, o i vdekur i pakallur, torollepsje hileqare më madhështore se kjo, a ka ?

Të humbësh e të humbësh pafund sa humbjet të buçasin nga sytë e nga veshët e nga të gjitha brimat, e prapseprap të mos largohesh, a ekziston ligësi faqesterrë më madhështore se kjo ?

Të bërtasësh e të çirresh dit’ e natë duke u qarë hallin shqiptarëve se po ngordhin për bukë, dhe nën rrogoz të ngresh kulla në sinkron të plotë me gjirizat e pushtetit, ka ndonjë emër tjetër ky tmerr veçse dyfytyrësi kriminale madhështore ?

T’ja dhurosh vetë pushtetit me dijeni dhe koshiencë të plotë duke grisur mandatet dhe duke refuzuar gjithçka me shpresën idioteske se pas kësaj pushteti rrëxohet vetiu dhe të bie në gojë si kokërr fiku që vetëm ta kafshosh e ta hash, pastaj pa pik turpi të bërtasësh e ulurasësh se gjithçka që ja fale ta kanë rrëmbyer, ti qofsh nëse të duket diçka tjetër dhe jo gomarllëk madhështor.

S’ke asnjë lidhje me përndjekjen. Mban aty rrotull ndonjë bastard faqezi. J’u djegtë varri kujt kjo i duket ndryshe veçse pabesi madhështore me pasoja katastrofike.

Ke ngritur vila dhe biznese nëpër matropolet europiane dhe botërore. Ke llogarira bankare të fshehura nëpër parajsa fiskale. Shpenzon miliona të pafundme nëpër foltore, kongrese, lobingje, manifestime e të tjera e të tjera. Quaje çfarë të duash. Nuk është më pak se fëlliqësi banditeske madhështore.
Ti vësh zjarrin Kuvendit, dhe ta quash veprimtari parlamentare. Jo or’ jo. Kjo nuk është gjë tjetër veçse vandalizm autodestruktiv shtazarak madhështor.
Të kërkon Drejtësia për korrupsion. Të ka dënuar Amerika me Non Grata. Ke mbi kurriz një mijë taksirate të tjera. Dhe i bën dredha Drejtësisë. Nuk u bindesh institucioneve. Rrugaçëri madhështore. Asgjë tjetër.

Të kesh aq shans për të fituar sa ke shpresë për të ngrënë një peshk që ndodhet në det dhe pret ta fërgosh mbi një tigan që e ke vënë në zjarr, dhe hiqesh sikur fitoren e ke në xhep. Të qafsha moj Shege, se nga kosherja të kanë ikur të gjitha bletët, dhe nga truri të kanë avulluar të gjitha qelizat.

E ke kthyer Shqipërinë disa herë në një varr madhështor ku qameti thërrer, turpi uluret, çmenduria hedh valle, pabesia bën kërrdinë, shpresa është zhdukur, e ardhmja ka marrë arratinë. Si demokrat idealist në këtë vend s’ke ç’bën. Ik nga sytë këmbët. Ose rri në këtë teatër absurd. Të qeshësh sa qiellin ta mbushësh me britma të gëzuara. Të neveritesh sa të nxjerrësh një lumë me të vjella. Të qash sa të mbushësh një det me lot, për jetën që të iku duke tu dukur djep ky varr madhështor.

Nga Edison Ypi

Të mbledhësh në një koalicion parazgjedhor ku janë e ku s’janë gjithë qesharakët me nam, injorantët me damkë, analfabetët funksionalë, bastardat më të famshëm, krejt teveqelët, kokëboshat, hajdutat, spiunat, budallenjtë, hunjtë e gardhit, tubat e gjirizave, delirantët, donkishotat, biçimsëzët e Diktaturës, sorollopët e nomenklaturës, rroçat, poçat, pra llumin e Kombit, a nuk është kjo një vepër madhështore që do kujtohet dhe nderohet në shekuj ?
Të kesh paturpësinë, partinë që ta krijuan, votuan, ndihmuan të tjerët, ta vrasësh dhe ta varrosësh, jo me duart e tjetrit, që pastaj të dyshosh në është gjallë apo ka vdekur, por me duart e tua, dhe pa tu dridhur qerpiku të premtosh duke uluritur se do e ngjallësh, a ka absurd kriminal më madhështor ?
Të humbësh rradhazi me vite e vite, dhe çdo herë të klithësh se të vodhën, çfarë mund të jetë tjetër veçse një e paparë dhe e padëgjuar çmenduri madhështore ?

Të bësh propagandë me shpresën idiote se duke paguar me pare të vjedhura një çetë sahanlëprësish masturbativë që llafosen me njëritjetrin rrotull mangallit duke pjekur gështenja mbi prush në një natë dimri, a nuk është një rrenë aq madhështore sa s’ka kandar që e mban ?

Fjalët, fjalori, gjestet, manovrat, marifetet, totalisht dhe imtësisht nga arkeologjia muzeale komuniste orwelliane, aq sa që do zilepsnin Leninin, Stalinin, dhe vetë Dreqin, s’ka pafytyrësi bolshevike më madhështore.
Ta kesh partinë me të gjitha në krye: departamente, seksione, drejtorë, shefa e të tjerë e të tjerë, dhe t’i biesh Shqipërisë pash’ më pash’ e rrotull e rrotull e kryqetërthor, e të mos gjesh dot 1 për bè, ore 1 të vetëm po të them, simpatizant, sepse elektorati të ka avulluar i tëri, thuam, o i vdekur i pakallur, torollepsje hileqare më madhështore se kjo, a ka ?

Të humbësh e të humbësh pafund sa humbjet të buçasin nga sytë e nga veshët e nga të gjitha brimat, e prapseprap të mos largohesh, a ekziston ligësi faqesterrë më madhështore se kjo ?
Të bërtasësh e të çirresh dit’ e natë duke u qarë hallin shqiptarëve se po ngordhin për bukë, dhe nën rrogoz të ngresh kulla në sinkron të plotë me gjirizat e pushtetit, ka ndonjë emër tjetër ky tmerr veçse dyfytyrësi kriminale madhështore ?

T’ja dhurosh vetë pushtetit me dijeni dhe koshiencë të plotë duke grisur mandatet dhe duke refuzuar gjithçka me shpresën idioteske se pas kësaj pushteti rrëxohet vetiu dhe të bie në gojë si kokërr fiku që vetëm ta kafshosh e ta hash, pastaj pa pik turpi të bërtasësh e ulurasësh se gjithçka që ja fale ta kanë rrëmbyer, ti qofsh nëse të duket diçka tjetër dhe jo gomarllëk madhështor.

S’ke asnjë lidhje me përndjekjen. Mban aty rrotull ndonjë bastard faqezi. J’u djegtë varri kujt kjo i duket ndryshe veçse pabesi madhështore me pasoja katastrofike.

Ke ngritur vila dhe biznese nëpër matropolet europiane dhe botërore. Ke llogarira bankare të fshehura nëpër parajsa fiskale. Shpenzon miliona të pafundme nëpër foltore, kongrese, lobingje, manifestime e të tjera e të tjera. Quaje çfarë të duash. Nuk është më pak se fëlliqësi banditeske madhështore.

Ti vësh zjarrin Kuvendit, dhe ta quash veprimtari parlamentare. Jo or’ jo. Kjo nuk është gjë tjetër veçse vandalizm autodestruktiv shtazarak madhështor.

Të kërkon Drejtësia për korrupsion. Të ka dënuar Amerika me Non Grata. Ke mbi kurriz një mijë taksirate të tjera. Dhe i bën dredha Drejtësisë. Nuk u bindesh institucioneve. Rrugaçëri madhështore. Asgjë tjetër.

Të kesh aq shans për të fituar sa ke shpresë për të ngrënë një peshk që ndodhet në det dhe pret ta fërgosh mbi një tigan që e ke vënë në zjarr, dhe hiqesh sikur fitoren e ke në xhep. Të qafsha moj Shege, se nga kosherja të kanë ikur të gjitha bletët, dhe nga truri të kanë avulluar të gjitha qelizat.

E ke kthyer Shqipërinë disa herë në një varr madhështor ku qameti thërrer, turpi uluret, çmenduria hedh valle, pabesia bën kërrdinë, shpresa është zhdukur, e ardhmja ka marrë arratinë. Si demokrat idealist në këtë vend s’ke ç’bën. Ik nga sytë këmbët. Ose rri në këtë teatër absurd. Të qeshësh sa qiellin ta mbushësh me britma të gëzuara. Të neveritesh sa të nxjerrësh një lumë me të vjella. Të qash sa të mbushësh një det me lot, për jetën që të iku duke tu dukur djep ky varr madhështor.

Nga Edison Ypi

I leu dikujt në zemër, ngriti muzeun “Shtëpia Kadare”.

Shif rrushi-rrushin e piqu, pas tij, një tjetër, ndoshta po ai, hapi muzeun “Shtëpia Dritëro”.

Me gjirokastritin që shkrau romane me perandorira, ëndërra, kalorës të vrërët, luftra të përgjakshme, intriga, varre, të vdekur, dhe devolliun që thuri poeziçka me katundarë të lumtur duke u llafosur rrotull vatrës, u duk se me këto dy shtëpi muze, problemi i një vendi të shenjtë ku adhuruesi i fjalës së bukur, sipas preferencës së vet, të mund të derdhi dy pika lot, kjo mesele mori fund.

Por u ngrit një ters e tha: Borgjezi Kadare e hidhte përpjetë. Armiku Kadare, ky Kalë Troje i borgjezisë ndërkombëtare brenda Shqipërisë kooperativiste, ishte mëndjemadh, s’të fliste me gojë. Ndërkohë, katundari, pijetari, proletari, bolsheviku, Dritëro ishte modest, të kënaqte me muhabet. Letërsi dhe Tango është qef i madh.

Por Tango me 1 s’është e mundur. Për tango duhen, për fat, aq sa korifej kemi, 2. Korifejtë mjaft vuajtën veç e veç. Tani duhen afruar, duhen barazuar, mesatarizuar, kooperativizuar, komunistizuar. I fusim të dy në një varr. Ku asnjërit të mos i prishet qefi. Ku të gjithë të mbeten buzagaz. Të kënaqet mileti. Të lumturohet kallaballëku. Të ndizet festa. Të shtrohet gostia. Të hidhet valleja. Të derdhet rakia. Nuk është e pamundur. Bëhet kollaj. Ulim pak Kadare borgjezin. Ngremë pak Dritëro popullorin. Dhe u kry. Të dy brenda në varr. Të dy në mes. Të dy njësoj. Të dy të barabartë. Të gjithë të kënaqur. Të gjithë të lumtur. Pra bashkojmë “Shtëpinë Kadare” me “Shtëpinë Agolli”, në një shtëpi të vetme me emër “Shtëpitë Agolli Kadare”. Kështu e kanë pagëzuar varrin e të dyve. Kështu quhet në Internet, ku, me të drejtë, theksohet se këta dy varre janë thelbi i edukimit. U sa bukur. O pika na raftë që s’e dinim.

Në 1 varr dy shkrimtarë. Duheshin aq fort sa as vdekja nuk i ndau dot. Ai i romaneve dhe ai i vjershëzave, të dy njësoj të lavdishëm, njësoj të dashur, njësoj të dobishëm. Dhe thonë se Parajsa letrare nuk ekziston.

Kadare me varre, kufoma, fantazma, Agolli me bejte dhe poeziçka, janë bajagi larg. Por, sa kohë mesatarizimi i të dyve brenda një varri u krye me sukses, për shakaxhinjtë e Letërsisë, diferencat në fjalë, s’kanë asnjë rëndësi, s’përbëjnë asnjë problem.

U bë mirë që u bashkuan dhe u rrafshuan një herë e mirë të dy në një varr.

Por sikur s’ka lezet që dy korifej të luajnë, sado bukur, tango në varr. Tepër liberale. Tepër e shthurur. Tepër e lëvizëshme. Lypset diçka më serioze, më viskoze, më e ngrirë, më e ngurtë. E gjeta. S’ka më të shtangët se trekëndëshi. Atyre të dyve në varr, u shtojmë një tjetër shkrimtar. Për shembull zevzekun Sabri Godo. Dhe, nga 2, bëhen 3 të vdekur në një varr.

Ore, ja morët frymën Artit, Letërsisë me gjithë këtë ngrirje, këtë ngurtësi, u hodh një tjetër nga salla, bëjeni paralelogram. Shtoni Maks Velon, mjeshtrin e kuadrateve. U kry. Ja ku u bënë katër të vdekur në një varr.

Sakën se e tradhëtoni yllin e kuq të komunizmit me pesë cepa, u hodh e tha një karabush. U tha u ba. Varrit j’u shtua edhe një i vdekur, Kasem Trebeshina. U bënë pesë. Oborri u bë një Pentagon.

Do i mbetet qefi yllit me gjashtë cepa të hebrejve, u hodh e tha një surratpatate. I gjashti i vdekur në varrin e Panteonit apo Pentagonit u aprovua njëzëri ai që më së shumti e meriton; Legen Hajduti.

Mjaft me lojra fjalësh. As Muze, as Panteon, as Pentagon. Ky varr shkrimtarësh sot e mot e përgjithmonë do quhet:

Lidhja e shkrimtarëve të vdekur.

Dhe ashtu u bë.

Në pak kohë stërvarri i “Lidhjes së shkrimtarëve të vdekur” u popullua nga të tjerë të vdekur ttë famshëm që j’u bashkuan nismës për të mbedhur tek i njëjti megavarr sa më tepër bejtexhinj, dhe sa më pak poetë. Kjo, me synimin që, batalionet e bejtexhinjve, regjimentet e kalemxhinjve, plus repartet e shkarrashkruesve, të mund të vazhdojnë të gjallojnë ndër shekuj sa më afër-e-afër e bythë-më-bythë me njëritjetrin.

“Lidhja e Shkrimtarëve të vdekur” nuk duhet ngatërruar kurrsesi me “Lidhja e Shkrimtarëve” e kohës kur kryetarë të saj ishin shuteriqët dhe siliqët. Varri i sotëm është me të vdekur të gjallë. Varri i asokohe ishte me të gjallë të vdekur. I vetmi fill që i bashkon dy Lidhjet, është i ziu varri, dhe i ndrituri Kolkozi.

Nga Edison Ypi

I vajtën Hajdutit në arratì. E gjetën te zgavra ku ishte fshehur. E morën, e lanë e shpëlanë. Ja hoqën morrat, e krehën, e ujdisën. E nxorrën në televizor. I thanë të thotë çfarë u leverdiste për të fituar Noc Rrokun në zgjedhjet e ardhëshme. Pra i vajtën të vdekurit te varri. Ja mblodhën dhe ja ngjitën kockat. E ngritën, ja hoqën baltat, e veshën, e mbathën, e parfumosën, e pispillosën. E nxorën para kamerave. I thanë të flasi për kodrat e Saukut pas Malit të Dajtit. Foli aleati hajdut. U ngërdhesh, u zgërdhesh me zë të dridhur, i djersitur nga ankthi, paniku. Asgjë su muar vesh çfarë tha i vdekuri i pakallur që po e kërkojnë policitë e krejt botës.

Zgjedhja për aleat e Hajdutit për të dëshmuar hajdutllëkun të lë pa mënt. Nuk duket si e këtushme. Duket si e tejbotëshme. Si e ndodhur tjetërkund. Vite drite Larg. Në një planet ku gravitacion nuk ka, koha ka ndalur, Jeta e saponisur është në epokën e shpellave të populluara nga pitekantropët që jetojnë në kopè, dhe ushqehen me njëritjetrin.

Mes shumllojshmërisë së pafundme të tipave, karaktereve, huqeve, veseve, vështirë të gjesh një aleat për së mbari. Që ta kesh për ditë të zezë. Të rrijë besnik si qeni. Të mos tradhëtojë si Beqir Balluku. Të mos të spiunojë si Kadri Hazbiu.

Ndoshta e gjen një aleat që të duhet, ta zemë, për shkencëtar, i cili, mes tjerash, ka dhe ndonjë cilësi negative. Për shembull, është llapaqen, zevzek, frikacak, thashethemexhi, intrigant, ose të gjitha bashkë këto. S’ke gabuar. Zgjedhja do funksionojë. Shkencëtari i ardhshëm, pavarsisht se llapaqen apo imoral, do kryejë punën. Nuk e zgjodhe për aleat në politikë. E zgjodhe për shkencëtar në biznes.

Por ta zgjedhësh për aleat në politikë me koshiencë të plotë një hajdut, është krejt tjetër gjë. Është më terr e më tmerr se një oqean i derdhur, një planet i përmbysur, një qiell i grisur.

Nga pafundësia e cilësive të njerëzve të vlefshëm për t’i patur aleat në politikë, për më tepër në prag zgjedhjesh parlamentare, ndër cilësitë karakteriale, e vetmja absolutisht e papranueshme është 1 dhe vetëm 1, të qënët hajdut.

Po qe hajdut, je të gjitha të zezat: tradhëtar, i pabesë, spiun, ngatërrestar, i pabindur, i padisiplinuar, i pa edukuar, i pa qytetëruar, dhe të gjitha tmerret e tjera që ka jeta dhe bota.

Aleat dhe hajdut, duket si Kalë Troje në folenë e vet, në vatrën e vet, në shtëpinë e vet, që vjen si dhuratë ditën, hap barkun natën, dalin djemtë e katundit, therin vëllezërit e vet.

Turpi i madh i aleatit hajdut është i thurur me mentalitet të qartë spiunllëku diktatorial prej Sigurimi, të cilin e thirri Partia, i tha: Dëgjo këtu shoku spiun. Atdhjeu në rrezik. Vodhe-çvodhe, të harruara. Na duhesh. Dil e bërtit me sa të kesh në kokë dhe gishta në vesh, për të mirat që na vijnë nga shartimi i thikës prapa shpinës me helmin në filxhanin e kafes. More vesh ? Mora, thuaj.

Ta bësh, ta shpallësh, të shpenzosh, të mburresh, se ke bërë aleat një hajdut, kjo, mor ta marrsha, s’ka asnjë bythë ku të rrijë, asnjë logjikë ta pranojë, veshë ta dëgjojë, sy ta shohi, gjumë ta ëndërrojë, çmenduri ta fantazojë.
Megjithatë po ndodh. Pa u ndalur për asnjë çast. Ditën për diell. Natën për hënë. Rrotull mangallit. Mbi oturakun. Në mes të banakut.

I lumtë zagarit që ja vuri syrin aleatit hajdut, duhet dekoruar. Të shpërblehet banditi që e gjeti monstrën me shumë kokë. Vetëm njërën e ka të hajdutit. I falet. Hajduti e fal hajdutin. Të tjerat i ka si ato që na duhen. Si të Churchillit, De Golit, Makiavelit, Stalinit, Fidel Kastros, Kurvit, Mao Ce Dunit, Ajatollahut, Trumpit.
Hajduti aleat në fjalë s’është ndonjë shkencëtar me nam në fushën e viruseve që prodhohen në laborator, vaksinave, apo mbjelljes së jetës në plantin Mars, që të thuash se ja vlente edhe nëse jo fort i përshtatshëm. Një gagaç i djersitur ështe. Asgjë tjetër.

Rrahin ta paraqesin aleatin hajdut si denoncues, si dëshmitar. Pika që s’u bie. Turku ndalonte me ligj daljen dëshmirë të mësuesave, pa le të hajdutave.

Të shpresosh të fitosh zgjedhjet me ndihmën e një aleati hajdut – më kollaj pushton Parisin me një çetë halabakësh me në krye Haxhi Qamilin.

Ta bësh hajdutin star televiziv – krejt njëlloj sikur ta çosh Mandin e Nishtullës në Eurovizion.
Të vish në pushtet me hajdutin aleat – më kollaj ngre nga varri gjith të vdekurit e Sharrës.

Mund të fitosh me burra trima, idealista, patriotë. Ndonjëherë edhe me langaraqë dhe frikacakë. Por kurrën e kurrës me hajduta. Më kollaj e bën gjelin të pjelli vazë dhe e ndal rrotullimin e tokës, se të fitosh me hajduta.
Të bësh aleatë dhe ti ngresh në piedestal hajdutat, është hiç më pak se hedhja në plehra, flakja në kosh, shkelja me këmbë, braktisja përgjithmonë, përdhosja, varrosja përfundimisht e parimeve më elementare të ekzistencës.
Me kushte të caktuara, hajduti bëhet aleat i Drejtësisë. Por kurrë i Politikës apo Medias. Nëse ndodh, kot llafosemi, lëshoi pè balonës, sa kohë globi do rrotullohet, hajdutat do vjedhin.