❌

Normal view

There are new articles available, click to refresh the page.
Before yesterdayMain stream

Zonja Dibër

✇Java News
By: Edison Ypi
23 July 2025 at 17:00

Nga Edison Ypi

Nga kthesa për në Muhërr, e deri rrëzë maleve në perëndim të Dibrës te ura mbi Drinin e Zi, gjallon gjelbërimi më i larmishëm që ekzison vetëm në 2 vende: atje, dhe nëpër ëndërra.

Duket sikur në këto dhjetë kilometra një kopështar gjenial, në bashkëpunim me një arkitekt, një botanist, dhe një ambientalist, i kanë dhënë jetë kopështit më të madh në botë me të gjitha bimët, drithërat, frutat, vreshtat, ullishtat, madje dhe ferrat dhe hithrat e të gjitha specieve dhe nënspecieve që ekzistojnë nën diellin. Kalimi përmes kësaj parajse të gjelbër kalon nëpër një rrugë herë të drejtë, herë rrethore, harkore, eliptike, sinusoidale, prarabolike, hiperbolike dhe të gjitha vijat e tjera vizatuar me kujdesin më të madh të merakliut matematicien në bordin dhe nën urdhërat e kopështarit në fjalë.

Me të hedhur lumin mbi urën e famshme të vjetër, e cila, për fat, nga pesha e makinës time nuk u shemb, nisin malet.

Te një urë tjetër më e vogël, më e shkurtër, më e sigurtë se ajo mbi Drin, një dibran i moshuar imcak dhe fytyrëmprehtë flet për rrugën deri në Burgajet, në formën e një profecie të dyshimtë prej Hoxhe ose magjistricash: Rruga është edhe e mirë edhe e keqe, edhe kalohet, edhe nuk kalohet, rëndësi ka të vazhdosh i qetë, i patrembur nga asnjë vështirësi dhe i pa entuziazmuar tej mase nga asnjë pamje sado mahnitëse.

Pas Hoxhës profetik ose magjistricës dinake, nis menjëherë një e përpjetë.

Pak minuta pasi lë pas kopështin mahnitës dhe gjigand sa një mijë Kopështe të Edenit, duket sikur Zonja Dibër ma ka mbyll derën nga pas, dhe më ka dhënë urdhër: Vazhdo. Nuk mbaj më përgjegjësi për një të krisur.

Ruga përpjetë malit të parë ka taban të fortë shkëmbor, dhe pafund kthesa, disa prej të cilave janë të ngushta dhe të frikëshme.

Gjurma kalldrëmi të vjetër gjatë gjithë rrugës.

Nëpër kthesa, mbrojtëse të ulëta dhe të trasha betoni tipike për këto lloj rrugësh të kohës së Diktaturës.

Rrugë të ngushta ose shtigje anësore që dëshmojnë ekzistencën e fshtrave andej rrotull. Do ishte kënaqësi me i pa, qoftë edhe nga larg ato fshatra. Por nuk duken. I mbulon gjelbërimi, ose janë prapa malit.

Pak kilometra dhe, tashmë nga toka deri në qiell, ka vetëm male. Kaq male ska as Skrapari, as Nepali.

Ndjehesh nĂ« mesin e kurrkundit. Ku i mahnitur nga thepisjet e shkĂ«mbinjve dhe pĂ«rrenjtĂ« me shkumĂ«, s’tĂ« duhet me ditĂ« çfarĂ« thotĂ« harta, çfarĂ« tregon navigatori, sa Ă«shtĂ« ora, dita, data, madje as shekulli.

E pabesueshme, por nĂ« mesin e kurrkundit ka edhe bunkerĂ«, pĂ«r tu mbrojtur nga armiq imagjinarĂ« qĂ« s’erdhĂ«n kurrĂ«.

Shumë shkurre të larta, dhe dushknaja. Të gjitha të ngjeshura. Në disa vende rruga kalon përmes ryre si brenda një tuneli të gjelbër nëpër xhungël.

Ik e ik, gjatë shumë kilometrash, para dhe pas, vetëm male të blertë dhe thepisje shkëmbinjsh të bardhë, asgjë tjetër.

Fund korriku, dhe shumë lagështirë, ujë gjithandej.

Rrugën e kalojnë tërthor ca kanale me ujë që, sa kohë në luginë nuk ka ara për ttu vaditur, nuk kuptohet kush dhe për pse i ka bërë.

Aty-këtu anës rrugës ka ca si shpella të gërryera brenda malit. Duket si ngjyrë kromi, çka të vete mendja se ndoshta kanë bërë sondazhe për me gjet mineralin e çmuar. Por më tutje dikushnta rrëzon këtë hipotezë. Nuk kërkojnë krom, marrin gurë.

Diku, pas nja njĂ« ore kacavjerrje nĂ«pĂ«r male, nĂ« tre a katĂ«r vende, anĂ«s rrugĂ«s janĂ« hedhur blloqe kubikĂ« mermeri me brinjĂ« nga 1 nĂ« 2 metra. Duket si mermer i zi. Por, si e qartĂ«sova mĂ« vonĂ«, Ă«shtĂ« mermer i kuq, i nxirĂ« nga myshqet me kalimin e kohĂ«s. Mbi mermerat duken shenjat e prerjes sĂ« blloqeve tĂ« mermerit tĂ« kohĂ«s sĂ« DiktaturĂ«s me brima tĂ« thella çpuar me baromina tĂ« gjata. Sa duket ai mermer sot nuk i intereson askujt. Kur kishte heronj, s’kishte mermer. Tani qĂ« mermer ka, s’ka heronj pĂ«r tu bĂ«rĂ« shtatore.

Sado të bukura pamjet, nuk mund të ndal në çdo kthesë se vonohem, ose nuk arrij kurrë.

Rruga vazhdon njësoj. Jo fort e ngushtë, me shumë kthesa, po aq të përpjeta dhe të tatëpjeta, tabani shkëmbor me thepa shkëmborë të frikshëm poshtë, fort e rrezikëshme për makinat e ulëta.

Asnjë kalimtar dhe asnjë makinë, as para as pas.

Selishta, fshat që e mban çdo hartë karte, letre, dhe e tregon çdo navigator elektronik, është një fshat relativisht i madh. Shtëpitë nënë rrugë, të shpërndara poshtë në luginë pa ndonjë rregull apo simetri, shumica e të cilave janë të reja, kanë çati të pjerrëta me tjegulla ose llamarina.

NĂ« kĂ«to anĂ«, erĂ«rat e ngrohta mesdhetare qĂ« fryjnĂ«, nuk mundĂ«sojnĂ« tĂ« bjerĂ« shumĂ« dĂ«borĂ«, nuk e lĂ«nĂ« tĂ« trashet, e shkrijnĂ« shpejt. Duket sikur kot i bĂ«jnĂ« çatitĂ« e pjerrĂ«ta. Por qĂ« bie rrallĂ« dĂ«borĂ«, s’do tĂ« thotĂ« qĂ« nuk do bĂ«het 1 metĂ«r kurrĂ«. MirĂ« bĂ«jnĂ« me çatitĂ« e pjerrĂ«ta.

Nën rrugë kafene. Një dibran i ri dhe i sjellshëm u përgjigjet me përpikmëri pyetjeve mbi fshatin, njerëzit, emigrimin, largimin, pyllin malin, luginën.

Mbi rrugĂ«, ish-dyqani i braktisur dhe bosh, menca, zyrat e pushtetit nĂ« kohĂ«n e kooperativĂ«s, Ă«shtĂ« pĂ«rmbytur nga cicĂ«rimat e miliona zogjve qĂ« hyjnĂ« e dalin brenda varrit bosh tĂ« SelishtĂ«s si “The birds” i Alfred Hitchcock-ut.

Mali mbi SelishtĂ«, i quajtur “Mali i RunjĂ«s”, Ă«shtĂ« mal qeros, pa bimĂ«si mbi krye. Ja si ndodhi qĂ« Runja mbeti qeros: NjĂ« dimĂ«r bĂ«ri shumĂ« ftohtĂ«. RunjĂ«s i erdhi keq pĂ«r njerĂ«zit poshtĂ«. E tundi fort kokĂ«n. E hodhi krejt gjelbĂ«rimin e vetes, si batanije, si jorgan, mbi fshatin, fshatarĂ«t, tĂ« mos mbĂ«rdhifnin. Dhe vetĂ« mbeti qeros. S’ka problem, tha, jam mal, jam shkĂ«mb, ngricĂ«n s’e kam problem.

Më tej rruga shkon përgjatë luginës së përroit Murrë.

Murra rrjedh rrezikshĂ«m si “Ujana e Keqe” e KadaresĂ«. Kush ka lexu dy libra, ka pak imagjinatĂ«, dhe njĂ« zemĂ«r nĂ« kraharor, kupton, e bĂ«n kĂ«tĂ« asocim. NĂ« mos, Ă«shtĂ« njĂ« derr katunar qĂ« njeri s’bĂ«het kurrĂ«.

PĂ«rroi i Vermoshit dhe PĂ«rroi i ÇërravĂ«s nuk qĂ«nkan tĂ« vetmit pĂ«rrenj tĂ« ShqipĂ«risĂ« qĂ« burojnĂ« nĂ« perĂ«ndim dhe derdhen nĂ« lindje. PĂ«rroi Murra gjithashtu buron nĂ« perĂ«ndim dhe derdhet nĂ« lindje nĂ« Drini i Zi.

Përgjatë Murrës nevoze dhe të rrezikshme që i kanë parë sytë tmerre në shekuj, ja 1, ja 2 ja 3, ja 4, ja 5, me siguri dhe më tepër Kulla malsie.

Ja, më së fundi, një kalimtar, një banor lokal.

-Kush banon në këto kulla ?
-Askush. JanĂ« bosh. BanorĂ«t e ikur tĂ« kullave vijnĂ« i shohin ndonjĂ«herĂ«. Ankohen se nuk mund t’i bĂ«jnĂ« kullat bujtina pĂ«r shkak tĂ« distancĂ«s dhe mungesĂ«s sĂ« asfaltit, dhe ikĂ«n me kryt poshtĂ«, mĂ« tĂ« mĂ«rzitur sesa erdhĂ«n.

VĂ«shtirĂ« t’i kenĂ« ngritur gjithato kulla sepse ka ardhur ndonjĂ« pushtues kaq thellĂ«.

Në këtë vend sa të bukur dhe të egër, Kullat me frëngjira dhe mure të trashë guri, i kanë ngrejt për me u mbrojt nga njëritjetri, për mbijetesë, për darvinizëm.

Një, pastaj një tjetër, dy shkaba në fluturim. Vetëm këtu ! Kurrkund tjetër në Shqipëri nuk kanë mbetur shkaba.

Lutjuni BashkisĂ«, qeverisĂ«, zyrave, ta quajnĂ« kĂ«tĂ« vend me emrin qĂ« meriton “Lugina e Shkabave”.

Me kullat, disa shtëpi, disa ara të mbjella, përroin, pyllin, fshati përgjatë Murrës quhet Qafë Muhurr.

Emër i çuditshëm. I bie që Muhurri të jetë një farë gjirafe me kokën te Drini i Zi dhe qafën dhjetra kilometra të gjatë deri lart te Kalaja e Stelushit.

Tjetër kafene-restorant. E dyta dhe e fundit e krejt këtij udhëqimi.

Më tutje rruga ngjitet dhe përkeqësohet.

Aty afër të dalin përpara dy shkëmbinj gjigandë. Legjenda thotë se ishte vetëm 1 shkëmb të cilin Skënderbeu e ndau me shpatë në 2 shkëmbinj. Ka dhe shkëmbinj të tjerë në Shqipëri që i ka ndarë Skënderbeu me shpatë.

Mbas qindra përdredhjeve dhe ngjitje-zbritjeve, përpara më del e vetmja makinë e krejt këtij udhëqimi: Një BMV e bardhë e vogël, pothuaj qesharake, krejt e papërshtatëshme për këtë udhëqim përmes kurrkundit.

Në timon një gocë me syze nja 20 vjeç, pasagjer miku i saj, po i asaj moshe.

-Ku po shkon ?
-Peskopia. Speak English ? We are from Switzerland.

U llahtarisa.

I thashë se deri te Paskopia ka përpara mijëra kthesa dhe miliona gropa, makinën e ka të ulët, rrugën nuk e njeh, duhet të ktheheni mbrapsh.

Çuni hapte dhe mbyllte sytĂ« nga habia e refuzimit, por nuk foli.

Gocës në timon nuk i lëvizi qerpiku, as nervi. Vetëm buzëqeshi, dhe shtoi se ishin të ambientuar me malet e Zvicrës, kishin përvojë me rrugët malore, ja futi marshin, dhe iku.

Diku mĂ« tutje disa tabela njoftojnĂ« se aty rrotull ishte “Varri i Turkut”.

S’ma merr menia se ka qenĂ« ndonjĂ«herĂ« turku nĂ«pĂ«r kĂ«to zgafella. S’ka pas arsye. Turku ja bĂ«ri varrin shqiptarit pesqint vjet rrjesht, kĂ«tu shqiptari ja paska bĂ«rĂ« varrin turkut. Aman lĂ«rini kĂ«to burracakĂ«rira se na e shpifĂ«t lugatin nĂ« mes tĂ« ditĂ«s.

Pas zviceranes trime dhe boyfriendit të saj disi të hutuar, çfarë mbeti nga ky udhëtim ishte një serpentinë zbritëse fort e rrezikëshme deri në Lis, ku fillonte asfalti, dhe pak më tutje, Fshati i Mbretit, Burgajeti.

Me tĂ« rĂ«nĂ« nĂ« qytetĂ«rim, ndala makinĂ«n te njĂ« hije anĂ«s udhĂ«s. HĂ«ngra ç’kisha marrĂ« me vete: njĂ« copĂ« djath, dy riska buk, dhe piva ujĂ«.

Pasi pushova pak minuta, mora në telefon kafenenë në Selishtë. Zviceranët sapo kishin kaluar para syve të kafexhiut. Aq ishte aventura. Deri te Drini i Zi nuk është fort e vështirë. Kanë arrit kuq si molla.

U turpĂ«rova pakĂ«z me veten qĂ« fjalĂ«t e mia rioshave helvetianĂ« s’u kishin bĂ«rĂ« asnjĂ« efekt, e ndoshta edhe mĂ« keq nĂ«se u ishin dukur patetike, moralistike.

Kështu mbaroi ky udhëqim duke ndjekur Diellin në perëndim të vendit tim, ku të gjitha paret i vidhni ju, të gjitha lotët i derdh un.

Po bereqaves, thuaj, që me këtë rast zonjën e bukur Dibër ja shtova haremit tim.

The post Zonja Dibër first appeared on JavaNews.al.

Udhëqim

✇Java News
By: Edison Ypi
18 July 2025 at 14:29

Nga Edison Ypi

I tmerruar nga halabakëria e kudondodhur dhe çmenduria që po të troket te dera, po pyet i habitur: A kanë mbetur këtu gjallesa normale ?
Po. Janë malet. Ik nëpër male. Te të vetmit xhantëlmenë që na kanë mbetur. Zvarrë si gjarpër apo në fluturim si zog, veç ik.
S’eo ment qĂ« nuk Ă«shtĂ« kollaj. Po tĂ« mos dish ti pĂ«rballĂ«sh vĂ«shtirĂ«sitĂ«, nuk do jetĂ« udhĂ«tim, do jetĂ« udhĂ«qim.
Malet nuk janĂ« nĂ« Sauk, as nĂ« LaprakĂ«. Malet janĂ« larg. Mund tĂ« çahet a çpohet njĂ« gomĂ« ku celulari s’ka valĂ«, as kalimtarĂ«, as makina. VetĂ«m breshka dhe gjarpĂ«rinj shkelur nga rrotat e makinave.
Të duhet një bashkudhëtar, një shoqërues, një pasagjer. Po, por ku ta gjesh ?!
I telefonon njërit, thotë jam i sëmurë.
Tjetrin nuk e lë gruaja të dali nga shtëpia.
NjĂ« i tretĂ« s’shkulet nga kafaneja.
I katërti është një depriment, një negativist, një acid, një ters, që jetën ta nxin.
I pesti është një i pandjeshëm të cilit të gjitha udhëtimet i duken gurë dhe drurë.
I gjashti një llafazan i padurueshëm.
I shtati një i kompleksuar që nuk e përballon dot muhabetin me kalimtarët anës udhës.
I teti njĂ« trutrashĂ« nĂ« kĂ«rkim tĂ« audiencĂ«s sa mĂ« inferiore pĂ«r t’i habitur injorantĂ«t me rrena.
Të tjerët janë thjesht varianta të këtyre.
Harroje bashkudhëtarin !
Ik vetëm !
Shqipëria është e vogël. Francezi, anglezi, gjermani, nisen e mbërrijnë me çantë në kurriz në Tajlandë e në Kinë duke kaluar nga Skrapari, ti ke frikë të shkosh vetëm se tu çpoka goma në Tërpan ose në Buz.
Nisu. Leri nazet. Tani qĂ« ka nisur asfaltimi i rrugĂ«s Berat – KĂ«lcyrĂ«, ik hidhi njĂ« sy asaj bukurie mahnitĂ«se me male, lugina, pĂ«rrenj, katunde, varre, pyje, korie, dhe gjithça tjetĂ«r qĂ« Zoti i ka falur atyre nahijeve.
Nga ora 8 të jesh në Berat.
Mos u fut nĂ« qytet. Mos pyet mbi cilĂ«n nga urat ta hedhĂ«sh Osumin. Nuk do kuptojnĂ« ç’u thua. S’e kanĂ« mendjen te asgjĂ« tjetĂ«r pĂ«rpos turizmit, turistave, hallet me akomodimin e tyre nĂ«pĂ«r dhoma, kuzhina, korridore, ballkone, zgĂ«qe. Po pyete, pĂ«rgjigja do jetĂ« njĂ« sallatĂ« verbale me hallet e tyre dhe pyetjet e tua, njĂ« babylon me emra, data, vende, materiale ndĂ«rtimi, çmime ushqimesh, tarifa fjetjeje.
Kaloje Osumin te Ura e Velabishtit. Kthehu majtas anës lumit nën këmbët e Goricës. Ik drejt deri në fund të rrugës ku janë ca shtëpi armenësh ose hebrejsh, askush nuk e di tamam, as vetë banorët.
Prej aty therja përpjetë.
Ke hyrë te Rruga e Këlcyrës ose Rruga e Duçes që i thonë vendalinjtë.
Berati si një babagjysh mijravjeçar shtrirë rrëzë Osumit Koka në Kala, zgjat dorën vjedh fruta pas kurrizit të Goricës te plantacionet e famshme të qershive, fiqve, rrushve.
MĂ« tutje, Tomorri nga e majta, Mali i Pilafit nga e djathta.
Rruga po zgjerohet dhe po ndreqet.
Makineri dhe puntorë gjithandej.
Aty-këtu duken gjurmë të kalldrëmit të Duçes.
Tek kalon gjithato kthesa dhe vështirësira, të duket, një herë si udhëtim, pastaj si udhëqim, një herë sikur po udhëton, tjetrën herë sikur po udhëqin
Ama ndreqja e rrugĂ«s po bĂ«het rrĂ«njĂ«sore. Me mure mbajtĂ«s, kanale kullues, ura pothuaj nĂ« çdo kthesĂ«, me gjithçka. Por atmosfera ndĂ«rtimore s’tĂ« lĂ« tĂ« mĂ«rzitesh.
Drobonik, Zhitom kalojnë shpejt, shtëpi, vila të reja, kopështije, me të ik menia.
Tyrbja e famshme anës udhës, Mekami i Zhitomit kushtuar shtatë heronjve të Qerbelasë që Jeziti i theri me shpatë, ka mbajtur frymën. Kujton lavdinë e shkuar, shkëlqimin e dikurshëm. Mezi pret të bëhet pjesë e Shtetit Bektashi që do shpallet së shpejti dhe do shkëlqejë si xhevahir i rrallë këtu ku do bëhet vend pelegrinazhi nga gjithë bota.
Te Qafa e Kumbullave shndrruar në gurore dhe lapidari i lënë pas dore, janë shtruar nja dy a tri kilometra asfalt.
Një çun me motoçikletë që vjen përballë habitet kur të sheh vetëm. Thotë se është puntor në ndërtimin e rrugës dhe ndjehet i lumtur kur shikon që ja lëvdon vendin dhe fshatin.
Deri në Tërpan rruga është zgjeruar në shkëmb. Gjithajo punë. Më tepër udhëqim se udhëtim.
Tërpani cop e çikë. Duket si i ngritur nga varri pas ndonjë bombardimi.
Ish lokalet, ish banesat, ish dyqanet e Tërpanit të gjitha të mbyllura.
Vetëm një derë e hapur.
Ulur para derĂ«s, njĂ« mesogrua me tĂ« zeza dhe celular nĂ« vesh – ku je Pikaso eja bĂ«je kryeveprĂ«n e paçmuar me titull “Kafexhesha”.
Përshëndetu me kafexheshën. Bëj pak muhabet. Kërkoji një birrë. Lëri një bakshish. Nuk do pranojë kurrsesi.
Gjatë pak minutave muhabet, pyete çfarë ka qënë kjo ndërtesa përbri, kjo gërdalla që duket sikur është bombarduar nga brenda ?
Kafexhesha, me një zë gjysëm vajtimtar gjysëm noatalgjik do të thotë se ka qënë vendi ku në kohën e Kooperativës fshati gatuante, hante, pinte, zbavitej, luante Yç me Tre, domino, fejohej, martohej, pillte, rriste çiliminjtë.
Po afrohet mesdita. Në Berat e Tiranë bën zheg. Këtu fresk.
PĂ«rtej TĂ«rpanit, disa kilometra rrjesht, pĂ«rgjatĂ« serpentinĂ«s ku topave dhe diagaçave tĂ« Duçes ju zhytĂ«n rrotat nĂ«pĂ«r baltra dhe u desh tĂ« vinte vetĂ« Duçja nga Roma t’i shtynte, ndreqja e rrugĂ«s nuk ka nisur. Se kur do e nisi, Allahu Babafetahu e di. TanipĂ«rtani kalimi mbi tĂ« nuk Ă«shtĂ« as udhĂ«tim as udhĂ«qim.
Diku afĂ«r kthesĂ«s sĂ« ÇorrogjafĂ«s, do tĂ« ngrijĂ« gjaku, do tĂ« bjeri qielli mbi kokĂ«: KatĂ«r eskavatora po zgjerojnĂ« rrugĂ«n. KanĂ« rrĂ«zuar dhe’ e gurĂ« qĂ« lartĂ«, dhe kanĂ« bllokuar qarkullimin. NjĂ« roje mesaburrĂ« me mustaqe do tĂ« lutet: “MerrmĂ« nĂ« fotografi mĂ« bĂ«j tĂ« famshĂ«m nĂ« Fejsbuk”. Do marri pamjen e duhur tĂ« fytyrĂ«s dhe do zerĂ« pozicionin e duhur pĂ«r njĂ« foto sa mĂ« tĂ« bukur, sipas tij.
Bëja foton, thuaji se do e bësh shumë të famshëm në Facebook dhe Instagram, dhe pyete nëse, tashmë,që rruga është e bllokur, duhet të kthehesh mbrapsht si gjarpër, Zhitom, Tyrbe, Drobonik, Berat, apo duhet të presësh sa rruga të hapet ?
Prit se do hapet shpejt, do thotë qefliu i Fejsbujut nga Zhapokika e Beratit.
Birra e kafexheshĂ«s vazhdon tĂ« jetĂ« e ftohtĂ«. BĂ«j kĂ«tĂ« manovĂ«r: Hidhe gjysmĂ«n e birrĂ«s nĂ« njĂ« gotĂ« plastike qĂ« e ke nĂ« makinĂ«. GjysmĂ«n lere nĂ« kanaçe. Zgjatja kanoçen me kujdes duke mos e ofenduar fejsbukistin. Thuaji t’ja çojĂ« gotĂ«n me birrĂ« manovratorit tĂ« eskavatorit. Manovratori do tĂ« falenderojĂ« me dorĂ« nga brenda kabinĂ«s. PĂ«r pak minuta hapet rruga.
Nga qafa lart, afĂ«r njĂ«rĂ«s nga “Tre AvgatĂ«â€ ose “Tre VezĂ«t”, asaj me njĂ« antenĂ« nĂ« majĂ«, e deri ku kjo rrugĂ« takohet me rrugĂ«n tjetĂ«r, mĂ« pak tĂ« rrahur, atĂ« qĂ« vjen nga Sinja mbi maja malesh, rruga Ă«shtĂ« e mbaruar, pret asfaltin.
Diku nĂ« mesin e kĂ«tij segmenti pranĂ« fshatit RehovĂ«, ndal pĂ«r tĂ« marrĂ« ndonjĂ« ujĂ« a birrĂ« te njĂ« lokal i vogĂ«l i improvizuar nga ndĂ«rtuesit e rrugĂ«s. S’kish qĂ«nĂ« e thĂ«nĂ«. Dera e kyçur. Kafexhiu sapo ishte larguar. Gurrmazi do mbesi thatĂ«.
Por Zoti mëshirëplotë nuk i sjell të gjitha të këqiat njëherësh.
Nga njĂ« Volkswagen pickup truck do tĂ« thĂ«rresi njĂ«ri me emĂ«r e mbiemĂ«r. ËshtĂ« inxhinieri i rrugĂ«s. KĂ«naqu me muhabet me inxhinierin. Pyete pĂ«r rrugĂ«n.
Diku te kryqëzimi me rrugën e Sinjës, hotel gjigant.
Para hotelit ka ndalur njĂ« cisternĂ« me nja 10 ton naftĂ«. Shkelje flagrante e rregullave tĂ« sigurimit teknik. Shoferi i cisternĂ«s plot me naftĂ« po pi kafe nĂ« verandĂ«n e hotelit. Po tĂ« ishte shtruar tĂ« hante do i thoja, madje do i bĂ«rtisja, ta largonte cisternĂ«n. MeqĂ«nse pas kafes do ikte, s’ja zura kafen nĂ« fyt.
Pronari i hotelit do tĂ« dali pĂ«rpara krahĂ«hapur. TĂ« njeh me libĂ«r shtĂ«pie. S’so ketĂ« tĂ« ndalur me lĂ«vdata pĂ«r ty domethĂ«nĂ« mua, dhe njerĂ«zit e tu, pra njerĂ«zit e mi.
Edhe Buzi si i bombarduar nga brenda. Prej krejt lokaleve tĂ« pak veteve mĂ« parĂ«, vetĂ«m njĂ«ri shĂ«rben. Edhe ai me kamarier qĂ« s’dihet ku ka vajtur. NĂ« njĂ« tavolinĂ« kanĂ« mbĂ«rritur para teje dhe janĂ« ulur e po presin banakierin e ikur nĂ« drejtim tĂ« paditur, inxhinieri dhe njĂ« ndihmĂ«s i tij.
Përpara ke Qafën e Kiçokut, Sukën, Ballabanin, dhe në fund të lavdishmen Këlcyrën.
NjĂ« mik nga Berati tĂ« tha se Buz – KĂ«lcyrĂ« Ă«shtĂ« e asfaltuar.
Drejt Këlcyrës po bëhen punime shumta në rrugë, nëpër kthesa, ura të vogla, dhe të tjera.
Asfalt asnjë metër.
Pse tĂ« gĂ«njeu miku, pĂ«r ç’qĂ«llim ogurzi, pĂ«r llogari tĂ« cilit mafioz ?! Mos u lodh ta gjesh. ËshtĂ« nga misteret mĂ« tĂ« thella tĂ« rrenacakĂ«risĂ« oqeanike shqiptareske.
Pak para Këlcyrës, ndale makinën te ndonjë hije anës rrugës. Mos zbrit. Ha diçka që more me vete. Shtyje drejt stomakut me ujin që të dha pronari i hotelit që të njihte me dhëmbë e dhëmballë, ai indiferenti para bombës atomike, cisternës së kuqe që nga çasti në çast do hidhte në erë hotelin.
KĂ«lcyra xhan-xhin.
Ik deri te “Tyrbja e Hasan Dede-sĂ«â€, Tyrbja e KĂ«lcyrĂ«s ka emĂ«r, ajo e Zhitomit s’ka emĂ«r. “PĂ«r Hasan Dedù” betohej dajua im. ËshtĂ« betimi mĂ« i fortĂ« e mĂ« i sigurtĂ« i kĂ«tyre anĂ«ve, fjala e fundit, pas sĂ« cilĂ«s rradhĂ«n e ka heshtja.
Po vete ora 1 e pasdites.
Berat – KĂ«lcyrĂ« 5 orĂ«.
Që kjo rrugë të nbarojë me asfalt tejetej, zor se duhen më pak se nja dy vjet, Për Hasan DedÚ.
Duhet larĂ« makina. ËshtĂ« bĂ«rĂ« helaq nga mijra pellgje, kthesa, tymra, pluhura.
Makinën po ta lan një përmetar i shkathët me 10 duar, 20 këmbë, pesë palë sy,.
Se nga vjen si hizër një moshatari i tij, një monstër 20 vjeçare, një kuintesencë e të riut tranzicional, një llapaqen që nis e të dërdëllit për: Sala, Edi, Meta, Fevziu, Zheji etj. etj. Mos ju përgjigj se të fëlliq. Mos ja zgjat se të ndot. Ik sa më shpejt nga këlliri tranzicional.
Poçëm e përpjetë, Cakran, Frakull, Levan, është llokëm e shijshme, por lere për herë tjetër.
KĂ«tĂ« herĂ« kthehu te njĂ« shpatull Mallakastre qĂ« s’ka tĂ« paguar. Kthehu nga rruga e vjetĂ«r, Fratar-Ballsh-Patos dhe do mĂ« kujtosh. Ka qĂ«nĂ« gjithmonĂ« po kaq, edhe mĂ« mahnitĂ«se se sot. Por e bĂ«nim me autobuz dhe s’kishim ngĂš tĂ« shihnim bukuritĂ« majtas e djathtas nga frika se na villte tjetri nĂ« prehĂ«r nga nausea.
Pa zbritur nga kodrat, pra nga lart e nga larg, Fieri i kullave duket si Hong Kongu i grataçielave.
Patos-Fier si Tiranë-Laprakë plot me biznese.
Merr një ujë e ca djathë e pak bukë te një minimarket se le nam, ke që në 6 të mëngjezit mbi timon.
Kur ke hyrë në autostradën Fier-lushnje do bindesh plotësisht për gabimin fatal që do kishe bërë po të kishe marrë me vete të sëmurin imagjinar, frikacakun nga gruaja, të dashuruarin me kafenenë, deprimentin e neveritshëm, kapadaiun që ska lexuar asnjë libër në jetën e vet, të paaftin për të këmbyer dy llafe me kalimtarin, hajvanin rrenacak që mbahet për superior.
RrugĂ«s pĂ«r TiranĂ« do tĂ« vijnĂ« nga para e nga prapa turlilloj udhĂ«tarĂ«sh dhe udhĂ«qirĂ«sh: Autoambulanca qĂ« tĂ« shurdhojnĂ« me sirena, kortezhe mortorĂ«, krushq mbi makina tĂ« shtrenjta ardhur nga kurbeti gjetur nuse nĂ« vend tĂ« vet, autobuza me turista, motoçikleta tĂ« mĂ«dhaja shqiptare dhe tĂ« huaja qĂ« janĂ« nisur t’i bien botĂ«s rrotull, udhĂ«tarĂ« vetmitarĂ« ose dy ose tre nĂ« rresht nisur mĂ« kĂ«mbĂ« pĂ«r nĂ« fund tĂ« botĂ«s, dhe plot e plot si kĂ«to tĂ« tjera. Mos u çudit nga. KĂ«shtu Ă«shtĂ« bota, jeta. Plot me udhĂ«time dhe udhĂ«qime. NĂ«se edhe pas mbi 12 orĂ« mbi timon dhe gjithato pĂ«rvoja nuk kupton se ça po them, keq puna. S’tĂ« ndihmoj dot. Je i pashpresĂ«. S’je as udhĂ«tar as udhĂ«qir, je bqir.

The post Udhëqim first appeared on JavaNews.al.

Analizë gjaku

✇Java News
By: Edison Ypi
7 July 2025 at 13:57

Nga Edison Ypi

Pas disa shenjave për çrregullime të rënda psiqike shoqëruar me ndryshime të theksuara antropometrike si tkurrje, kalbje, deformime, disa dashamirë naivë muar iniciativën vanë i thanë Partisë Demokratike të vinte të bënte analizë gjaku te një laborator privat.

PD-ja refuzoi. UnĂ«, tha, gjakun e kam tĂ« rregullt, tĂ« pastĂ«r. Kam Gjak Arjan, e ka thĂ«nĂ« Hitleri me gojĂ«n e vet. Jam e e re, e bukur, e shĂ«ndetĂ«shme. Nuk mĂ« duhen analizat. Jam kuq si molla. S’marr asnjĂ« ilaç. S’kam asnjĂ« diagnozĂ«. Mirpo tek thoshte kĂ«to fjalĂ«, PD-sĂ« ju morĂ«n mentĂ«, i iku zĂ«ri, e zunĂ« tĂ« dridhurat, ju varĂ«n qurret, e zuri frika, pranoi ta bĂ«nte analizĂ«n e gjakut me kusht tĂ« mos paguante asnjĂ« lek.

Në mënyrë që rrugës nga shqupi te laboratori i gjakut të mos e shihnin mileti të kërrusur dhe kockë e lëkurë, PD-në e veshën si katunare me pantallona dhe fustan, i mbathën shapka, ja mbështollën kokën me një shall të kuq pionieri të zi, ose shall të zi pionieri të kuq, që është e njëjta gjë.

Me kërkesën e vetë PD-së, e cila, prejkur u themelua nga Ramizi dhe Sigurimi, konspiracionin e ka në gjak, rezultatet e analizës së gjakut u mbajtën sekret.

I pari fakt që dëshmuan analizat dhe mahnitën doktorat, ishte se PD gjak kishte, por zemra i mungonte.
Nga kombinacioni me gjak pa zemër, i vetmi rast në historinë e njerzimit, doktorat që kqyrën analizat e gjakut të PD do ishin çmendur. I qetsoi një doktor i ri me mjekërr të zezë, Selam Alekumi nga Mallakastra, mbaruar për KuranologjÏ të aplikuar në Universitetin e Kembrixhit me paret e arabit, kur tha se PD zemër ka, por për ta ruajtur zemrën organ vital nga çdo rrezik, disa halabakë besnikë ja fshehën te një zgavër në fund të kurrizit.

Tjetra çudi që tmerroi mjekët, qÚ konstatimi se gjaku i kokës së PD-së, pra gjaku që vë në lëvizje gjithçka që koka ka brenda: truri, gjëndrat endokrine si Hypotalamusi, Hypofiza, Tiroida, etj. atë gjak, pra gjakun e kokës, që deri në atë moment ishte pandehur gjak i kulluar arbëror, analiza mjeksore provoi katërcipërisht se ishte gjak sërb.
Zbulimi i bujshëm tundi dhenë. U tmerrua i madh e i vogël. Me shpresë se gjaku puro sërb si gjaku i gabuar në kokën e PS-së gjallesë puro shqiptare, ishte thjesht një aksident, vëmendja u përqëndrua mbi gjakrat e tjerë në trupin e PD-së.

Në gjakun e gojës së PD, pra gjakun për të lehur, për të kafshuar, për të coptuar, për të llapur, për të lëpirë, për të rrejtur, për të vjellë, për tu mburrur, për të spiunuar, për të shpifur, për të intriguar, aktivitete këto pa të cilat ekzistenca e PD nuk mund të imagjinohet, analiza e nxori të vetmin gjak të kuq, të bollshën që PD përdor me sukses qëkur e polli Partia e Punës.

Tjetrin gjak, gjakun e syve të PD, laborarori i analizave e nxori edhe atë gjak të mjaftueshëm për të parë jo më larg se filani që duhet vjedhur, fisteku që duhet xhvatur, Hasani që duhet spiunuar, Hyseni që duhet rrahur, Islami që duhet vrarë.
Nuk doli keq dhe gjaku i veshëve për të dëgjuar me saktësi gjithçka që thotë mileti për manovrat e pista, dallaveret e ndyra, hajdutllëqet kriminale të PD gjatë viteve.

Ndërsa gjaku i duarve ishte i pakët dhe aq i varfër, sa për të mundësuar asgjë tjetër përpos zgjatjen e duarve dhe rritjen e thonjve për të vjedhur sa më tepër.

Gjaku i këmbëve doli një lloj gjaku si llum kafeje që këmbët skeletrike i bënte të ecnin mbrapsht, në kohë dhe hapësirë.

Gjaku i rrushit të PD, ai që lubrifikon zgavrën ku hyjnë të freskët e dalin të djersitur krokodilat e korrupsionit, rrugaçat që paguhen për përdhosjen e pluraliznit dhe turpërimin e Demokracisë, nostalgjikët e dhunës.
Gjak për të qarë kur të gjithë qeshin dhe për të qeshur kur të gjithë qajnë, i vetmi gjak pakashum normal që analiza e gjakut i nxori PD-s.

Me gjakun e këtyre analizave, a vjen dot PD në pushtet ?
Po, vjen. Pas nja 400 milionë vjetësh, kur toka dhe hëna do jenë zhdukur, planetet do jenë nxirë, Dielli do jetë fikur. Pra PD do vijë në pushtet tamam kur, të gjithë me gjak sërbi ose greku, ju hajdutë që thoni se jeni demokratë, ju bastarda që thoni se jeni trashëgimtarë, ju gomerë që thoni se jeni politikanë, ju muta që thoni se jeni shkrimtarë, ju plehra që thoni se jeni artista, plotësisht e meritoni.

The post Analizë gjaku first appeared on JavaNews.al.

Faleminderit Sara

✇Java News
By: Edison Ypi
30 June 2025 at 14:52

Nga Edison Ypi

Rrofsh Sara Mila. Rrofsh që ja bëre benë Sali Hajdutit se do e vrasësh dhe vdesësh dhe groposësh në Parlament.
Ke zgjedhur kohën më të përshtatëshme. Vdekjet dhe vrasjet në prag vjeshte janë të mrekullueshme. Poetët dhe muzikantët u kanë thurur himne vrasjeve dhe vdekjeve vjeshtake që mundësojnë rënien dhe ripërtëritjen e jetës.
TĂ« zuri ky taksirat ty o Sara. Mos u tĂ«rhiq. Ti dhe PerĂ«ndia. S’kemi tjetĂ«r trimnesh, as trim, tĂ« na e shporri Sali KĂ«llirĂ«n. Askush tjetĂ«r veç teje qĂ« je aq e fuqishme, aq inteligjente, aq e pĂ«rkushtuar, s’mundet me na e heq nga sytĂ« Sali Hajdutin.

Sara, vrasja dhe vdekja politike e Sali Skuthit prej teje në shtator në Parlament, do jetë puna e duhur, në kohën e duhur, në vendin e duhur, në mënyrën e duhur, nga njeriu i duhur.

Nuk duhet lejuar Sali XhvatĂ«si tĂ« vazhdojĂ« tĂ« bĂ«jĂ« pĂ«r budallenj njerĂ«zit e ndershĂ«m, ata qĂ« nuk kanĂ« vjedhur. Mjaft vodhi Sali Rrjepsi. Çdo gjĂ«, sado e tepruar, e ka njĂ« kufi, njĂ« cak. Nuk duhet lejuar Sali Hajni me vazhdu me i zgjidh problemet e veta me paret tona.

Bukur i ka vajt në men Sara Milas me e shkatërru Sali Rrenacakun në shtator në Parlament. Vrasjet në shtator në prag vjeshtë janë të mbara, e ka dëshmuar Historia.
E dëshmon kronika: shtatorët e tranzicionit parlamentar kanë qënë muajt më të begatë me rrahje, krisma, plagosje, vrasje, kryengritje.

Boll gjithĂ« kĂ«to vite vetĂ«m me dobiçllĂ«qe. Sali Ziu s’ështĂ« pĂ«r atĂ« punĂ«. Ta marri xhakerĂ«n te gozhda, dhe tĂ« iki ku do e degdisi Sara.

Në fakt, si e ke thënë dhe vet, zhdukja spektakolare e Sali Pordhacit përmes vrasjes përkatëse nga Sara Mila, është ajo çka shqiptarët kanë mbajtur frymën dhe e presin me ardhjen e shtatorit dhe nisjen e Legjislaturës.
Shqiptarët mezi po presin që Ti Sara Mila, me inteligjencën dhe elokuencën tënde, ta pastrosh një herë e mirë Parlamentin e Shqipërisë nga bërllogu i fundit komunist që na e la peshqesh Ramiz Alia, Sigurimi, Serbia, Rusia.
Mos i zhgënje shqiptarët Sara. Mbaje premtimin. Shpëtoi shqiptarët nga Sali Kërrma, rrenacaku dhe llapaqeni që ka pafytyrësinë të pretendojë vdekje prej shenjtori pas një jete prej hajduti.

Sa duket nderi dhe lavdia dhe kënaqësia për ta ndalur Sali Ibretin ta bëjë këtë djallëzi të fundit, fati dhe rrethanat ta mundësuan ty o trimnesha Sara Mila.

Shumë janë ata do deshën ta kishin këtë fat. Por ja që i madhi Zot, për ta pastruar Sali Zgjeben, të zgjodhi ty o Sara Mila.

GjatĂ« betejave qĂ« do bĂ«hen nĂ« arenĂ«n e Parlamentit me kuçedrĂ«n e tranzicionit Sali Turpin, ti Sara Mila s’ke punĂ« me Sali Ziun si bashkshort, si prind, gjysh, kunat, e tĂ« tjera tĂ« tilla pĂ«r tĂ« cilat le tĂ« vazhdojĂ« tĂ« gjallojĂ« sa ta ketĂ« Ymrin. As pse Ă«shtĂ« i vjetĂ«r dhe gjyhah, apo tĂ« tjera moralizma tĂ« qurrta. Ty Zoti ta bĂ«ri mbarĂ« t’i dalĂ«sh pĂ«rballĂ« dhe ta vrasĂ«sh dhe kufomĂ«n tja mallkosh dhe masakrosh, pĂ«r asgjĂ« tjetĂ«r, veçse si politikan.
Fol fort në Parlament, dhe qartë, pse do e vrasësh Sali Skuthin në shtator. Numuroja të tëra.

Një hajdut që çdo gjë, foltoret, mitingjet, konferencat, takimet, udhëtimet, e të tjera e të tjera, mes syresh edhe milionat e dollarëve në përpjekje surreale për heqjen e njollës Non Grata, të gjitha i bën me pare të vjedhura, e ka hak hakmarrjen tënde pas gjithatyre intrigave dhe shpifjeve kundër teje që nxorri nga goja Sali Shpifësi.
Të mos mbetet njeri pa u bindur se Sali Xhvatësi vrasjen që do i bësh në shtator e meriton plotësisht, mos i lër asgjë mangut, zbrazja si karikator kalashnikovi të tëra.

Thuaji se nuk është në dinjitetin e një burri, aq më pak të një lideri apo shtetari, të ketë sjellje të kundërta për të njëjtën gjë: Kur shkatërron jetët e të tjerëve justifikohet si zbatues i Ligjit, si nëpunës serioz, si administrator korrekt. Kur duhet të përgjigjet për të zezat që ka bërë vetë, të mbahet për shenjtor.
Mos harro ti thuash se e votuan vetëm ata që besojnë se me Sali Mashtruesin vidhet më kollaj.
Se në zgjedhjet e fundit ishte i vetmi që vodhi, dhe i vetmi që bërtet e uluret se e vodhën.

Se një shtetar serioz nuk ikën kur numuron sa vota mori, por kur numuron sa vota nuk mori, dhe bën diferencën elektorale të humbjes.
Kujtoja se nuk e besuan as me gjithato inceneratorë inekzistentë, narkoshtet, narko qeveri, narko kështu, e narko ashtu.
Se nuk i lujti qerpiku kur shkatërroi jetët e mijëra shqiptarëve, ndërsa tani që të mos preket vetë asnjë fije floku pas humbjes katastrofike, po merr më qafë qindra mijëra të tjerë duke vonuar normalizimin e Opozitës dhe vendit në përgjithësi.

Sa me fat që je moj Sara Mila.

Masakroje Sali Kullën dhe hidhe te Ura e Zaranikës. Ose bëje kurban. Hidhe në betonin e ftohtë a asfaltin e nxehtë ku po ndërtohet autostrada e re për juglindje.

Sara, shqiptarët po presin me ankth të shohin thonjtë e tu në gurrmazin e Sali Mavrisë.
Mbyte ngadalĂ« Sali Faqeziun derisa t’i bien nga dora nĂ« dysheme, dhe nga dyshemeja nĂ« hale, ata shtat a tetĂ« besnikĂ« qĂ« i kanĂ« mbetur lidhur nĂ« njĂ« unazĂ« çeliku qĂ« e mban natĂ« e ditĂ« nĂ« brez edhe kur fle gjumĂ« bashkĂ« me çelĂ«sat e shtĂ«pisĂ« nĂ« TiranĂ« dhe tĂ« vilave nĂ«pĂ«r meteopolet e EuropĂ«s, derisa me rreth çeliku, e me çelsa vilash e me Sali Mashtrusi tĂ« pĂ«rfundojnĂ« tĂ« gjithĂ« nĂ« hale tĂ« gomerĂ«ve.

Që brezat e ardhëm ta kujtojnë me nderim dhe të mbetesh e paharruar për të mirën që i bëre vendit tënd, bëje sa më spektakolare vrasjen e Sali Harbutit.

Le tu japi Sali Hajduti nga 60 mijĂ« euro tĂ« vjedhura nĂ« muaj avoketĂ«ve tĂ« pangopur. Ata pare duan. Hiç s’ta kam frikĂ«n se mund tĂ« shitesh. Ty Sara, si avokate e askujt tjetĂ«r veçse e Popullit shqiptar, nuk tĂ« blejnĂ« dot as me miliona as me miliarda, as me ttĂ« rregullta, as me tĂ« vjedhura.

Sara, me fjalën tënde të zjarrtë dhe stilin tënd brilant, shurdhoje, verboje, çmende, vrite, varrose, dhe në fund digje mos ngrihet lugat nga varri Sali Vampiri. Dhe të marri frymë lirisht Shqipëria nga Sali Katastrofa, dhe Elbasani dhe Shqipëria të bërtasin në kupë të qiellit:
Faleminderit Sara.

The post Faleminderit Sara first appeared on JavaNews.al.

ꙄTOP nĂ« Spaç

✇Java News
By: Edison Ypi
16 June 2025 at 09:49

Nga Edison Ypi

Vajtja në Spaç mbi një karroceri kamioni të shtrembër dhe të pisët për të takuar njeriun tënd pas mijëra kthesave prej të cilave zor se shpëtoje pa vjellë, ishte një valle makabre. Diçka mes tangos, Rock and Rollit, Kazaçokut, Tallavasë, ecjes mbi litar në cirk, strechingut të dhisë për të kapur me dhëmbë gjethen e ferrës mbi shkëmb.

Kur nga kthesa në kthesë mund të ndodhte gjithçka, si çpimi i gomave, nxehja e motorrit, djegja e testatës, rënia në përrua për tu bërë copë e thërrime me gjithë kamion e mineral bakri dhe shofer të cilin më vonë e shpallnin dëshmor, ndalja disa herë para një patrulle policie për tu kontrolluar pasaportat nga frika mos arrariseshin ata të cilët arratisja ishte më e largët se Hëna, ikja e shoferit diku për tu zdërhallur me raki kumbulle, pas gjithë këtyre tmerreve, rëndësi kishte në Spaç të arrije gjallë.

Arritjen gjallë në Spaç dhe ardhjen në vete nga trullosja që të shkaktonin milionat e kthesave të Rock and Rollit mbi shkëmbinjtë e rrugës së ngushtë, ta lajmëronte përplasaja e kokës te dërrast e karrocerisë nga frenimi gozhdë i kamionit para një porte hekuri që të urdhëronte: Zbrit dhe prit, armik !

Zbrita dhe prita.
Kaloi mesdita.
Rretherrotull qetsi e thellë, xhan-xhin.
Nga këtu nuk duket as burg, asgjë.

Porta e hekurt hapet pak, nxjerr kokën për një çast një polic.

Porta hapet pak edhe dy herë të tjera nga dy sekonda. Nuk kuptohet nëse është i njëjti polic, dhe pse u dukem interesant për tu parë ?

GjatĂ« pritjes me torbĂ« nĂ« dorĂ«, njĂ«ri tani, tjetri pas disa minutash, i treti pak mĂ« vonĂ«, dalin nga porta tre silueta mbuluar me pluhur minerali. JanĂ« tre zhelanĂ« pisanjosa dhe kryelartĂ« njĂ«kohĂ«sisht, qĂ« u duken vetĂ«m sytĂ«. Ndryshe nga polici qĂ« nxorri kokĂ«n nga porta pĂ«r rĂ« mĂ« parĂ«, kĂ«tyre nuk u interesoj. KĂ«ta nuk i kthejnĂ« sytĂ« fare nga unĂ«. KĂ«ta janĂ« minatorĂ« “tĂ« lirĂ«â€. MirditorĂ« tĂ« privilegjuar qĂ« i kanĂ« bishtnuar ferrit tĂ« kooperativĂ«s dhe punojnĂ« nĂ« purgatorin minierĂ«. BesnikĂ«t e betuar tĂ« partisĂ« qĂ« kanĂ« dijeni mbi humnerĂ«n qĂ« i ndan me armiq si unĂ«, e njohin distancĂ«n qĂ« duhet tĂ« mbajnĂ« dhe pĂ«rçmimin qĂ« duhet tĂ« tregojnĂ« pĂ«r armiqtĂ« qĂ« vijnĂ« tĂ« çmallen me tĂ« afĂ«rmit e tyre, armiq me damkĂ«, qĂ« nuk i shpĂ«tuan syrit vigjilent tĂ« popullit spiun.

NĂ« tĂ« djathtĂ« tĂ« portĂ«s, e kuqe, e rrumbullakĂ«t, e zbĂ«rdhylur nga dielli, me bishtin e ngulur shtrembĂ«r nĂ« tokĂ«, me gĂ«rma tĂ« bardha tĂ« mĂ«dha, tabelĂ« qĂ« shkruan: ꙄTOP.

Pse u është dukur më e bukur S-ja e rrotulluar ?
E kanë bërë qëllimisht, apo pa mendje, Disleksi ?
E shkrojti dikush vetë, apo e urdhëruan ?
E bëri gabimin një propagandist analfabet, pse nuk e ndreqën të tjerët ?

Pas nja një ore vjen një kapterr më shoqëron brenda burgut të Spaçit pak metra pranë portës te një dhomë ku takoj vëllain.

Eduardi thotë se tjetër herë të mos i sjellim byrek se e llaçkavisin me dalta dhe kaçavida për të parë mos ka ndonjë thikë të fshehur mes petëve, qepëve, domateve.

Dhe shton se nga letra që unë e Hasia i kemi shkruar më 15 dhjetor 1982, ky paragraf:

“Mos na shkruaj letra me vdekje. E kuptojmĂ« vĂ«shtirĂ«sinĂ« e burgut, madje jo vetĂ«m duke e marrĂ« me ment, se fundja kjo vĂ«shtirĂ«si nuk varet nga madhĂ«sia e tij.”

është i guximshëm, dhe ju lumtë, por është edhe tepër i rrezikshëm. Ruhuni se, mirë unë, por mos na mbledhin të gjithëve këtu, me nipër e mbesa, me motra e kunetër.

Pa dalë nga porta, i hedh një sy të fundit pamjes brenda burgut.

Dhomat e edukimit politik ku lexohej ZĂ«ri i Popullit, librat e Diktatorit, vendet e rrahjes, ambientet e izolimit, kuzhina e lĂ«tyrave, tre rrethimet me tela me gjĂ«mba, karakollat qĂ« tĂ« vrisnin pĂ«r tĂ« marrĂ« 10 ditĂ« leje, “Trahanaja” me 12 vargje e Zydi MoravĂ«s qĂ« Zydiu e mbylli brenda njĂ« tubi çeliku, e saldoi nĂ« dy anĂ«t, dhe e varrosi nĂ« tokĂ«, diku janĂ«, por prej aty nuk duken. Me gjasa janĂ« pas kthesĂ«s. GjithĂ« kjo fshehtĂ«si. S’kishte as celularĂ« aso kohe, qĂ« tĂ« thuash se do i fotografonte armiku. Ishin aq konspirativĂ«, aq budallenj, aq pa fantazi, sa pĂ«r t’ja pamundĂ«suar vizitorit ta shihte burgun, s’shte çudi tĂ« mos kishin çvendosur portĂ«n, por burgun, diku nĂ« njĂ« pozicion prejnga tĂ« mos dukej prej portĂ«s. TĂ« kishe qĂ«nĂ« nĂ« Spaç ku kishe takuar vĂ«llanĂ«, dhe tĂ« mos e kishe parĂ« burgun ku vĂ«llai kaloi vitet mĂ« tĂ« mira tĂ« jetĂ«s, ishte njĂ« kokolepsje qĂ« nuk mund tua spjegoje lehtĂ« ishullarĂ«ve nĂ« TiranĂ«, tĂ« cilĂ«t, me tĂ« drejtĂ«, pretendonin spjegime tĂ« hollĂ«sishme, transparencĂ« tĂ« plotĂ«, shterrje tĂ« kuriozitetit.

Duke u kthyer pĂ«r nga erdha, pĂ«rsĂ«ri tabela me ꙄTOP nĂ« vend tĂ« STOP, dĂ«shmi e analfabetizmit tĂ« barbarĂ«ve vrasĂ«s pĂ«rmes gĂ«rmave si hieroglife qĂ« nuk shkruhen por pikturohen, tabelĂ«n nĂ« fjalĂ« sikur e kishte pikturuar me dorĂ«n e vet mbreti i surrealizmit, Salvador DalĂŹ.

Askush s’ishte kujtuar ta pĂ«rmbyste edhe njĂ« herĂ« Ꙅ-nĂ« pĂ«r ta bĂ«rĂ« S. Mund ta çonin ta drejtonin te kovaçi, dhe telashet soseshin. Por s’kishin arsye ta ndreqnin. Ishte gabim i rrĂ«njosur aq thellĂ« sa nuk quhej mĂ« gabim, por normĂ«. NjĂ« tabelĂ« e shtrembĂ«r, gjithashtu, nuk mund tĂ« dukej e shtrembĂ«r sa kohĂ« askush nuk shihte drejt.

HerĂ«n e dytĂ« qĂ« vajta nĂ« Spaç, po ajo tabelĂ«, po ajo Ꙅ, po ai bisht i ngulur shtrembĂ«r, gjithçka njĂ«soj si herĂ«n e parĂ«. Madje jo vetĂ«m nuk e kishin ndrequr, por dikush me bojĂ« e furçë nĂ« dorĂ« ishte kujdesur qĂ« çmendurinĂ« ta pavdekĂ«sonte.

E njëjta gjë edhe herën e tretë, të katërt e të pastë që vajta në Spaç.

Derikur, prej kĂ«tij absurdi diktatorial, DemokracisĂ« j’u sos durimi, tabelĂ«n me ꙄTOP me gjithĂ« bisht e vodhi dhe e shiti pĂ«r skrap.

The post ꙄTOP nĂ« Spaç first appeared on JavaNews.al.

  • ✇
  • Krrak  
  • ↗

Krrak

✇Java News
By: Edison Ypi
9 June 2025 at 12:50

Nga Edison Ypi

Një hedhje guri nga Tirana, te hapësira Shëngjin-Velipojë, ndodhet Krraku panoramik, estetik, psiqik, psikologjik, klimatik, gjeografik, më mahnitës nën Diellin. Vendi më i bukur në botë. Ai Krrak, të cilin, në vendet e tjera të botës, nuk guxojnë ta shohin as në ëndërr.

Krraku në fjalë është i vetmi vend në planet ku qielli dhe toka preken me majat e gishtave tregues të dorës si prekja magjike te kryevepra e Mikelangelos.

Këtë Krrak, këtë krisje të magjishme, Zoti fuqiplotë mund ta bënte ku të donte. Por e bëri nga Shëngjini në Velipojë. Faleminderit Zot. Ta paçim borxh këtë nder që na bëre, këtë favor që besojmë se e meritojmë.

Krraku Shëngjin-Velipojë duket dhe dëgjohet si një krismë, shkrepëtimë, vetëtimë, bubullimë, ardhur nga larg.

Ky Krrak është i vetmi vend në botë ku sipërfaqja dhe thellësia kanë këmbyer vendet: Thellësia është bërë sipërfaqe, sipërfaqja thellësi që dëshmon më bindshëm se kudo dhe kurdoherë se është më elokuente se thellësia.

Para këtij Krraku divin, kësaj mrekullie, fjalët mungojnë, heshtja mbretëron.
Te ky Krrak s’ka pyetje. Te ky Krrak ka vetĂ«m pĂ«rgjigje me heshtje.
Sapo ngjitesh mbi ShĂ«ngjin, Ă«shtĂ« njĂ« vend, njĂ« kthesĂ«, ku para syve befas tĂ« fanepset ky Krrak ku mendja ngec, fjala s’del, zemra rreh, fryma ndalet. Ky vend tash e tutje do quhet:
Qafa e Krrakut.

Autoritetet ta mbajnë shënim. Të marrin masat përkatëse. Përndryshe do përgjigjen.
Në këtë Krrak vulgaritetet, mediokritetet, palaçollëqet, avullojnë, shkrihen, shpëlahen në çast.
Këtu ku Qielli dhe Toka takohen, te ky Krrak, secili çast ësht infinit, secili infinit çast.
Vetëm me tokë ose vetëm me qiell, vetëm materialisht ose vetëm shenjtërisht, nuk është jetë, nuk është Krrak. Jeta, që të shijohet si duhet, pra që jeta të jetë Krrak, i kërkon të dyja, edhe tokën, edhe qiellin. Më tepër tokë se qiell, është Krrak i ulët, Krrak i shurdhët. Më tepër qiell se tokë, është Krrak i lartë, Krrak buçitës, uluritës.
Asnjë Krrak tjetër më tepër se ky Krrak nuk indukton në trurin e njeriut: pafundësinë, vetminë kozmike, unicitetin e planetit, çudinë e ekzistencës.
Brenda këtij Krraku, si gishtat e Mikelangesos, qielli dhe toka afrohen pafundësisht, por kurrë nuk preken.
Te ky Krrak i magjishëm qielletokëbashkuar, kush ndodhet në tokë, ndodhet edhe në qiell, kush ndodhet në qiell ndodhet edhe në tokë.
Ky Krrak nuk ka rehatira mikroborgjeze, nuk ka gjire të ngushta, përrua që derdhet në det, plazhistë që duan privacy. Ky Krrak që më tepër se trupin rehaton shpirtin, e ka gjithçka të madhe, gjithçka me përmasa kilometrike.
Shtëpia më funksionale, rrjedhimisht dhe më e bukur, është shtëpia e kërrmillit. Sipas principit të funksionalitetit estetik të shtëpisë së kërrmillit është dhe do jetë gjithçka në këtë Krrak.
Arkitektët më të mëdhenj e më të çartallosur të botës po vijnë e do vijnë te ky Krrak për të materializuar fantazitë më të fandaksura hyper-realistike, futuristike, symboliste. Poetët më në zë për të thurur vargjet më të magjishme. Piktorët pamjet më turbulluese. Muzikantët tingujt më të ëmbël. Regjizorët filmat më intrigues. Sot apo nesër, pak më herët a pak më vonë, të gjithë do vinë këtu në këtë Krrak ku:
Lakoret e relievit janë më të bukura se të vitheve dhe ballkoneve të Femrave.
Prerjet e arta gjeometrike, proporcionet perfekte, hapsinore, volumore, matematikore, algjebrike, numerologjike, janë të gjitha këtu te ky Krrak, ku rruga është diagonale dhe hipotenuzë, sipërfaqa edhe volum, parabolat, hiperbolat, format eliptke, përfundojnë me asimptota.
Vend i mirë si Meka dhe Jerusalemi është ky Krrak ku nëse je i sëmurë shërohesh, nëse je i shëndetshëm nuk sëmuresh.
Krraku Shëngjin-Velipojë është vendi më i hatashëm për tu dashuruar, për të ngjizur fënijë të shëndetshëm.
Shëngjin-Velipojë, vendi ku ekzistenca bën Krrak, është vendi ku së afërmi do ngrihen vilat më mahnitëse, do ndërtohen hotelet më të bukura dhe më të shtrenjta, plazhet më zbavitës, restorantet më të shëndetshëm, vendi ku parellnjtë e botës do lënë qimet e kokës

The post Krrak first appeared on JavaNews.al.

Aktrojnë

✇Java News
By: Edison Ypi
2 June 2025 at 11:43

Nga Edison Ypi

Takova Hasanin. O Hasan, i thashĂ«, si ke qĂ«nĂ« me shĂ«ndet o burridheut, gruan, kalamajtĂ«, farefisin, miqtĂ«, mirĂ« i ke pasur ? MirĂ«, tha Hasani, mirĂ« i kam pasur. Po ja, me halle. Duke filluar nga bota nĂ« prag shkatĂ«rrimi me akullnaja qĂ« shkrihen dhe tempreratura qĂ« ngrihen. Pastaj me ShqipĂ«rinĂ« qĂ« mĂ« Ă«shtĂ« mĂ«rzit nĂ« kulm si Ă«shtĂ« katandisur dhe çthurur pĂ«r ibret. PapunĂ«si, krim, pasiguri, fukarallĂ«k gjithandej. AsnjĂ« progres, asnjĂ« shpresĂ«. Sidomos pĂ«r brezat e rinj qĂ« po rriten tĂ« çthuruar, tĂ« paditur, tĂ« paedukuar, pa sjellje normale nĂ« familje, nĂ« shoqĂ«ri. Nuk e di si do i vejĂ« halli vendit tim. Me kĂ«to çmime pas pak do vdesim urie. Sa mĂ« tepĂ«r tĂ« punosh, aq mĂ« pak paguhesh. TĂ« jesh budalla, tĂ« ngrenĂ« nĂ« detyrĂ«, tĂ« nderojnĂ«, tĂ« pĂ«rulen. TĂ« jeshĂ« i squt s’dunĂ« me tĂ« pa me sy, tĂ« hapin nam tĂ« keq, tĂ« shpifin, tĂ« intrigojnĂ« Sa mĂ« i ndershĂ«m tĂ« jesh, aq mĂ« pisk i ke punĂ«t. Sa mĂ« hajdut tĂ« jesh, aq mĂ« kollaj i zgjidh hallet, problemet. Ke tĂ« drejtĂ« qĂ« duke mĂ« dĂ«gjuar çfarĂ« po them po habitesh, po skuqesh, po zverdhesh e po nxihesh, njĂ« fytyrĂ« tĂ« vjen, tjetra tĂ« shkon. S’je mĂ«su me mĂ« dĂ«gju tĂ« flas nĂ« kĂ«tĂ« mĂ«nyrĂ«, kaq mohuese, kaq pesimiste, kaq negativiste, kaq tĂ« zezĂ«. Qetsohu-qetsohu. S’ka vend pĂ«r shumĂ« shqetsim. Madje s’ka vend pĂ«r asnjĂ« shqetsim. Ka ca kohĂ«, pĂ«r tĂ« qĂ«nĂ« nĂ« ekuilibĂ«r me veten dhe tĂ« tjerĂ«t, pra pĂ«r tĂ« mos luajtur mendsh, duke dĂ«gjuar ç’bĂ«het rretheqark, arrita nĂ« pĂ«rfundimin se qĂ« tĂ« kuptoj si bota dhe jeta funksionojnĂ«, duhet t’i njoh sa mĂ« mirĂ«, sa mĂ« thellĂ«. Sekreti i kĂ«tij kuptimi Ă«shtĂ« tĂ« mos shpreh kurrĂ« atĂ« qĂ« mĂ« zjen nĂ« tru, atĂ« qĂ« mĂ« lĂ«vrin nĂ« gjoks, por vetĂ«m tĂ« kundĂ«rtĂ«n e asaj qĂ« ndjej, shikoj, dĂ«gjoj, prek. E bardha duhet bĂ«rĂ« e zezĂ«, e zeza e bardhĂ«, e kĂ«shtu me rradhĂ« me tĂ« gjitha ngjyrat dhe ngjarjet. Pra, e kundĂ«rta e atyre qĂ« tĂ« thashĂ« Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«. Kot u mĂ«rzite. Nuk kam ndryshuar aspak. Jam ai qĂ« gjithmonĂ« kam qĂ«nĂ«. S’besoj se njĂ« mĂ«nyrĂ« e kundĂ«rt tĂ« foluri i sjell ndonjĂ« dĂ«m. PĂ«rkundrazi, sjell çlirim tĂ« brendshĂ«m, individit dhe shoqĂ«risĂ«. Ore kam shpĂ«tuar, po tĂ« them. Po mĂ« vete mbarĂ« çdo gjĂ«. Desh u çmenda kur thoja atĂ« qĂ« mendoja. Tani qĂ« aktroj ndjehem i qetĂ«. Aktrimi kishte qĂ«nĂ« zgjidhja.

Nga Hasani vajta te Hyseni.

Hyseni mĂ« priti shendeverĂ«. E pyeta si i kishte punĂ«t, hallet etj. MĂ« mirĂ« dhe mĂ« bukur as nĂ« ParajsĂ« nuk Ă«shtĂ« e mundur, tha Hyseni. Shkrirja e Poleve, Inteligjenca artificiale, fundi i botĂ«s, janĂ« llafe pazari. AsgjĂ« e keqe nuk po ndodh. Bota nuk Ă«shtĂ« euklidiane, newtoniane, ajnshtajniane, darviniane. Bota Ă«shtĂ« bota. Vend qefi. Ha e pi, vishu e mbathu, dashuro e dashurohu. S’kemi qĂ«nĂ« kurrĂ« mĂ« tĂ« pasur dhe mĂ« tĂ« lumtur se sot. ShqipĂ«ria ka hedhur festen mbi sy. U lodh ca, por mĂ« sĂ« fundi ja mori dorĂ«n kompeticionit, Kapitalizmit. Kombinatet, fabrikat, metalurgjitĂ«, hekurishtat, ishin kot. Turizmi or’ ta marrsha, turizmi do na nxjerri nĂ« selamet. Sapo ka nisur. Merre me ment kur tĂ« kemi hyrĂ« mirĂ« nĂ« shina. UltĂ«sira perĂ«ndimore, pothuaj gjysma e sipĂ«rfaqes me mbi 80 pĂ«rqind tĂ« popullsisĂ« ka tejkaluar ekonomikisht rajonin. VetĂ«m vila, serra, hotele, restorante, plazhe, ullishta, vreshta, rrugĂ« tĂ« asfaltuara. Rendi si kurrkund nĂ« EuropĂ«. AnglezĂ«, amerikanĂ«, italianĂ«, zvicerianĂ«, hispanikĂ«, nordikĂ«, mahniten me gjithĂ« kĂ«tĂ« qetĂ«si, gjithkĂ«tĂ« siguri kur shohin se edhe kalamajtĂ« mund tĂ« marrin taksi ditĂ«n dhe natĂ«n tĂ« ikin e vinĂ« kur tĂ« duan, e asgjĂ« s’i gjen. S’bĂ«het fjalĂ« tĂ« vjedhin celularin. Vjedhja e xhepave qĂ« bĂ«n kĂ«rrdinĂ« nĂ«pĂ«r botĂ«, kĂ«tu Ă«shtĂ« harruar, i pĂ«rket historisĂ«, ka shekuj qĂ« s’ndodh. Mishin, pilafin, tavĂ«n e dhesĂ«, sallatrat, Ă«mbĂ«lsirat, qĂ« ha nĂ«pĂ«r restorantet tona s’i harron sa tĂ« jesh gjallĂ«. S’ka mĂ« fukarallĂ«k kĂ«tu. Ha e pi sa tĂ« pĂ«lcasĂ«sh. Vishu e mbathu si ta kesh qefin. UdhĂ«to ku tĂ« dojĂ« Noci (Rroku). Po tĂ« duash, punon nga pak. Por edhe po s’punove, jeton pĂ«r bukuri me thĂ«rrime. Po i rrudhos turiçkat. Ndoshta dhe po trembesh. TĂ« kuptoj. Eja nĂ« vete. Mos i merr aq seriozisht kĂ«to qĂ« po tĂ« them. JanĂ« e kundĂ«rta e atyre qĂ« mendoj. Nuk po rrej. Po aktroj. ËshtĂ« aktrim, Ă«shtĂ« vlerĂ« e NjerĂ«zimit, diçka qĂ« ekziston pĂ«rtej meje dhe teje. Si i tillĂ«, s’ka rĂ«ndĂ«si nĂ«se aktrimi im tĂ« pĂ«lqen apo s’tĂ« pĂ«lqen, e aprovon apo s’e aprovon, tĂ« bĂ«n pĂ«r tĂ« qarĂ« apo pĂ«r tĂ« vjellĂ«. E kundĂ«rta e asaj qĂ« mendoj tashmĂ« Ă«shtĂ« ModĂ« e kĂ«ndĂ«shme, e lezeçme, zbavitĂ«se. Po tĂ« thosha ato qĂ« ndjej, do ishte e vrazhdĂ«, e mĂ«rzitĂ«shme, e lodhĂ«shme, pĂ«r mua dhe ata qĂ« mĂ« dĂ«gjojnĂ«. ThĂ«nia e tĂ« kundĂ«rtĂ«s sĂ« asaj qĂ« mendoj pa i prishur kuj’ punĂ«, Ă«shtĂ« variacionale pĂ«r mua dhe pĂ«r gjithkend. Rrofshin aktorĂ«t, aktrimi, teatraliteti. RroftĂ« ShqipĂ«ria plot me hasanĂ«r dhe hysenĂ«r qĂ« nuk ndjejnĂ«, nuk flasin, nuk mendojnĂ«, por aktrojnĂ«. Do e provosh zotrote atĂ« modĂ«?

-Kurrë.

The post Aktrojnë first appeared on JavaNews.al.

Ferri im

✇Java News
By: Edison Ypi
29 May 2025 at 10:47

Nga Edison Ypi

Jam i sëmurë me grip. Unë dy metra burrë po ndeshem dhëmbë për dhëmbë me një virus që mezi duket me mikroskop. Ja në shesh të burrave, ja në arenë, ja mbi tavolinë, armët që po përdor në këtë luftë:

Telekomandë. Asnjë sëmundje nuk shërohet pa efektin çudibërës të shetitjes kanal më kanal, banak më banak, surrat më surrat, rrenë më rrenë.

Banane që e kafshoj ndonjëherë, në atë mënyrë, që, deri ditën kur të lindem, çdo ditë të bëhem me kalama se një ditë më parë.

Thikë, armë e ftohtë për çdo rast, po erdhi ndonjë të më thotë se bota është e sheshtë.

Lëng portokalli, lëng limoni, ujë i gazuar, që i kthej her njërin her tjetrin për ta ftohur sadopak vullkanin e gurrmazit.

Një sprite kundër acarimit të gjuhës dhe qellzës virusin nuk e vret, por të paktën e plagos.
Kuti e madhe me vegla shpëtimtare për kohë lufte gripale, si ngjitëse, tableta, bustina, tuba, kablla.

Ibupropfen. E provova tre ditĂ« rrjesht, s’mĂ« bĂ«ri asnjĂ« efekt.

Tylolhot. E ka fal Zoti. Bëri efekt menjëherë.

Dy termometra, që po të thyhet njëri, vazhdon tjetri. Si heronjtë. Njëri bie, mijëra ngrihen.

Lupë për të lexuar gërmat e vogla të manualeve paisjeve elektro shtëpiake si thekse buke, tenxhere me presion, frulator etj.

Kuti e vogël kartoni me vegla të domosdoshme brenda, prerës thonjsh, lapustile, etj.

Telekomandë Nvidia Shield Pro, shpikja kaurreske më fantastike për të parë rrjedhshëm filma me cilësi të lartë.

Celular Android pa tĂ« cilin s’mund tĂ« jetoj.

TabletĂ« Android, pa tĂ« tĂ« cilĂ«n s’mund tĂ« ekzistoj

Libër me poezi të përkthyera nga Petraq Kolvica. Mes tyre, këto vargje nga Anna Ahmatova:

“Ka fjalĂ« qĂ« nuk thuhen pĂ«r sĂ« dyti
I the, përsëritja është kot i kotit
Të pambarim janë vetëm kaltërsitë
e qiellit

dhe pĂ«rdĂ«llesa e Zotit”.

CopĂ« letĂ«r mbi tĂ« cilĂ«n kam shkrojtur “Grace Quigley”. ËshtĂ« titulli i filmit ndoshta mĂ« tĂ« bukur qĂ« ekziston. NjĂ« grua ka mbetur e vetme. Shkon i troket nĂ« derĂ« njĂ« vrasĂ«si me pagesĂ«. I lutet qĂ«, kundrejt njĂ« shume modeste, ta vrasĂ« edhe atĂ«, gruan e vetmuar pra. Llaf e muhabet, ai pĂ«r tĂ« vrarĂ«, ajo pĂ«r tĂ« vdekur, pasi kĂ«mbejnĂ« hallet, vijnĂ« nĂ« vete, nisin tĂ« ngjallen.

Kuti qelqi që nuk e di ça ka brenda. Kur ta hap nëse gripi do vazhdojë gjatë, jam i bindur se nuk do më zhgënjejë.
Ca pare që nuk duken mirë, por aty janë.

Disk SSD 500 Giga ku mbaj filma tĂ« zgjedhur pĂ«r tu zbavit nga pak. Dy nga kĂ«ta filma janĂ«, i pari “Il mio migliore amico”, me njĂ« biznesmen tĂ« bindur se kishte miq tĂ« ngushtĂ« tĂ« panumurt, por nĂ« fakt s’kishte asnjĂ«, dhe i dyti “The way back”, himn vendosmĂ«risĂ« njerĂ«zore pĂ«r tĂ« jetur i lirĂ«, bazuar nĂ« ngjarje tĂ« vĂ«rtetĂ«, me disa tĂ« burgosur qĂ« u arratisen nga njĂ« gulag stalinist nĂ« Siberi, bĂ«jnĂ« pesĂ« mijĂ« kilometra rrugĂ« nĂ« kushte tĂ« skĂ«terrshme, kalojnĂ« Himalajat, mbĂ«rrijnĂ« nĂ« Indi.

Kufje me nigju muzikë me Spotify kur çohem me përgatit noi gjë të thjeshtë për të ngrënë, noi ushqim biblik tip buk e krypë.

Laptop qĂ« pĂ«r tre a katĂ«r vjet se kam zĂ«nĂ« me dorĂ«. Ndoshta njĂ« ditĂ« do mĂ« vlejĂ«, prandaj s’e hedh.

Diku në hortizont të ferrit tim, një divan si dudum, pastaj diku më afër ku i bi me qen karavastaja, ku dielli në perëndim është një top i zjarrtë dhe i frohtë, një si bunker cilindrik atomik prej llamarine me diametër nja dhjetë centimetra me brenda ca paramanta, gjilpëra, kopsa, rri e pret kot si karakoll, si ajo ambulanca pranë një feste ku vetëm vallzohet, por ndoshta edhe plagoset dikush.

Pak më tëhu, një abazhur ka zgjatur kokën kurioze po orienton miun e laptopit që ka humbur rrugën.

Më tutje, ku Ferri im mbaron, fillojnë të tjera ferre: ferri i komshiut me pesqint halle matanë murit, ferri komshies poshtë e cila prej vitesh ka ikur nëpër botë, ferri i komshiut sipër që ende nuk e di se kryeqyteti dhe fshati i Kuksit prejnga u rrokullis, nuk janë e njëjta gjë, dhe vazhdon të bëjë zhurmë si me e pas shpinë gurore.

RashĂ« nĂ« Ferrin tim ditĂ«n kur isha nisur nĂ« ParajsĂ«n time. Osnat, Niçë e tatĂ«pjetĂ«, deri nĂ« Lozhan. Ku çdo shtĂ«pi Ă«shtĂ« vend i shenjtĂ«, Xhami ose KishĂ«. Çdo shkĂ«mb Ă«shtĂ« tempull. Çdo banor Ă«shtĂ« fisnik. Çdo livadh Ă«shtĂ« sofĂ«r. Çdo ujĂ« Ă«shtĂ« i bekuar. Çdo bimĂ« Ă«shtĂ« mjekĂ«sore. Çdo pyll Ă«shtĂ« Farmaci pa lek.

The post Ferri im first appeared on JavaNews.al.

Makinat heroike

✇Java News
By: Edison Ypi
26 May 2025 at 10:41

Nga Edison Ypi

MĂ« ka marrĂ« malli pĂ«r makinat e aso kohe, pĂ«r makinat heroike, qĂ« nuk ishin si kĂ«to legenet e sotme tĂ« heshtura, tinzare, gjoja tĂ« sofistikuara. Ç’patĂ«t me makinat o burrat e dheut ? Pse i denatyruat, çfytyruat, degjeneruat, makinat heroike me leva, manovela, doreza, kĂ«mbĂ«za, kĂ«rrcitje, zhurma. Kishe qef ti shikoje dhe dĂ«gjoje. Ishin tĂ« gjalla. Ishin plot jetĂ«. Aso kohe, saksofonat, tamburĂ«t, pianot, kitarrat, krejt muzika, krejt Rock and Rolli, por edhe piktura, arkitektura, imitonin pa rreshtur lakoret e aeroplanave, harqet e turbinave, muzikat e makinerive, simfonitĂ« e lokomotivave, anijeve, kovaçhanave.

Makina e shkrimit, për shembull, ajo që gjithë gjallëri dhe jetë kërrciste pas çdo gërmë duke të lajmëruar se kryeveprës që po shkruaje ju shtua një tullë, tingulli që mendove nuk u mbajt i fshehtë, por duke u shkruar dhe pavdekësuar u shpërblye si meriton. Jo si Word Editori i sotëm, i pabesë, me pesqint dredhira dhe hilera, që përpëlitet në heshtje dhe errësirë sa në tokë në Cloud, me gjithato fonte, formatime, foldera, krejtësisht të pa nevojshme, krejtësisht të tepërta, që po e luajnë vulgun nga ment e kokës, kanë ngritur këmbët tu bien kokës. Ishin më të mira ato të çiltrat e Gutenberg se këto zuskat e Zuckerbergut që po verbojnë sytë, ngathtësojnë trupin, trashin mendjet.

Gazi i DegĂ«s, imitim i njĂ« Jeep-i tĂ« luftĂ«s, tmerrĂ«sisht i thjeshtĂ«, pa asnjĂ« yçkĂ«l, pa asgjĂ« tĂ« tepĂ«rt. Jo si makinat e sotme qĂ« ndryshojnĂ« çdo muaj. Gazit i DegĂ«s ishte aq perfekt, sa Rusia, Kina, dhe gjithĂ« Lindja, nĂ« dhjetra vite nuk i shtuan apo ndryshuan dot asnjĂ« vidhĂ«. Gazi i DegĂ«s ishte dhe mbeti njĂ« makinĂ« qĂ« e mbajti kokĂ«n pĂ«rpjetĂ«, nuk tut nga asnjĂ« shqotĂ«, stuhi e tufan. Gazi i DegĂ«s nuk vinte kot, pĂ«r qef, se ashtu ju tek. Gazi i DegĂ«s vinte pĂ«r diçka serioze, tĂ« epĂ«rme, sublime, vinte tĂ« arrestonte. GjithmonĂ« me shkak. KurrĂ« nuk arrestoi Gazi i DegĂ«s po tĂ« mos kishe thĂ«nĂ« tĂ« paktĂ«n njĂ« fjalĂ« tĂ« tepĂ«rt, apo shprehur njĂ« mendim jo sipas turmĂ«s. Gazi i DegĂ«s s’kishte GPS, as Spotify, as mrroklla tĂ« tjera. ShtĂ«pinĂ« ta gjente vet. I dinte adresat pĂ«rmendĂ«sh. Edhe ato tĂ« qyqarve nga Puka e Mokra qĂ« shkonte tu hidhte hekurat.

Makina e mishit ishte gjithashtu njĂ«ra nga makinat heroike qĂ« duhet tĂ« mos harroheshin por tĂ« ruheshin. E vogĂ«l, e thjeshtĂ«, manovelĂ«, shnek, disk me vrima, kishte lezet. S’linte mish e kock e deje pa grirĂ«. NdonjĂ«herĂ«, nĂ«se kishe bĂ«rĂ« ndonjĂ« faj, pĂ«r dĂ«nim, bashkĂ« me mishin ta rrĂ«mbente dhe gishtin. Por para asaj bukurie qĂ« me thjeshtĂ«sinĂ« dhe efikasitetin e vet asocionte nĂ« mendjen e pĂ«rdoruesit njĂ« mĂ«nyrĂ« pĂ«r hakmarrje efikase jo me llafe por me makinĂ«, grirja e gishtit ndaj grirjes sĂ« jetĂ«s, ishte hiçasgjĂ«.

Një tjetër makinë heroike mahnitëse ishte makina llogaritëse. Ajo e vjetra, ajo që kushedi ku e hodhën e dergjet. Zot na ruaj, nëse në ndonjë furrë. Ajo me manovelë, që e rrotulloje nja dy herë, dhe, pasi zhurmonte dhe kërrciste sa tundëte dheun, brenda disa sekondave ta nxirrte ekzakt shifrën. Jo si këto të sotmet që bëjnë gjithçka në heshtje dhe në çast, sikur muzika dhe koha nuk ekzistojnë.

Makina e Korrjes ishte ajo qĂ« mĂ« sĂ« shumti frymĂ«zonte mosbindjen, rrebelimin ndaj DiktaturĂ«s sĂ« halabakĂ«ve, korrjen e komunistave si grurin, misrin, tĂ«rshĂ«rĂ«n, thekrĂ«n, qĂ« nuk e di pse s’ndodhi.

Makina e mutit, pavarsisht se transportonte atĂ« qĂ« s’thuhet por sapo e thashĂ«, kishte dhe ajo sharmin e vet, dhe sot meriton lavdinĂ« e vet. Sa herĂ« qĂ« vinte bosh dhe ikte plot, u kujtonte shqiptarĂ«ve se njeriu nuk Ă«shtĂ« çfarĂ« ha, por çfarĂ« 10.

Fiati i Drejtorit ishte njĂ« rrangallĂ« e heroike tĂ« cilĂ«n mjeshtrat pararojĂ« me shpirt bolshevik tĂ« kalitur nĂ«pĂ«r “veprat monumentale tĂ« 5 vjeçarĂ«ve”, nuk i lanĂ« modifikim pa bĂ«rĂ«, llamarinĂ« pa shqyer, vidhĂ« pa ndĂ«rruar, vetĂ«m e vetĂ«m qĂ« kur karroca me rrota e quajtur Fiat i Drejtorit tĂ« ishte gati, tĂ« vinte drejtori tu thoshte proletarĂ«ve duarartĂ«: Rrofshi o mutĂ«r qĂ« ma ndreqĂ«t.

Lokomotiva me avull, me asgjĂ« tĂ« fshehur, tĂ« gjitha rropullitĂ« jashtĂ«, cilindrat, levat, bjellat, shtangat, vavolat, ishte njĂ« makinĂ« heroike kryevepĂ«r. MrekullisĂ« sĂ« teknologjisĂ« qĂ« bĂ«nte çuf-çuf i pĂ«rket e gjithĂ« lavdia e prittjeve lotndjellĂ«se plot ankth nĂ« stacion, edhe kot, edhe pa shkak, edhe nĂ« pritje tĂ« dashurĂ«s qĂ« s’dihej nĂ« do vinte a s’do vinte, apo tĂ« vdekurit nĂ« front qĂ« kurrĂ« nuk u kthye.

Makina qepse, ajo qĂ« s’ndali as ditĂ« as natĂ« duke prerĂ« e qepur pĂ«r çunat dhe gocat modelet mĂ« tĂ« fundit tĂ« veshjeve, s’pordhi fare kjo makinĂ« pĂ«r nenet e propagandĂ«s dhe tradhĂ«tisĂ« ndaj atdhjeut. I shkeli tĂ« gjitha pa mĂ«shirĂ« nĂ« emĂ«r tĂ« hakmarrjes sĂ« atyre qĂ« s’kishin gjetur doqet apo basmat e duhura. Meriton njĂ« shtatore majĂ« Dajtit, a tĂ« paktĂ«n te kodrat e Saukut, Heroina qĂ« do ja kishin prerĂ« mishin dhe varur nĂ« litar me gĂ«rshĂ«rĂ«n dhe sapunin e vet, do e kishin tĂ«rhequr zvarrĂ« nĂ«pĂ«r katundet kufitare, do e kishin burgosur, pushkatuar. Halli se mund tĂ« zvarrisĂ«sh njĂ« qen a njĂ« zagar, por zor se zvarritet njĂ« makinĂ«.

NdĂ«r makinat e lavdishme s’mbetej pas mulliri kafesĂ« dhe qebapi qĂ« e rrotulloje mbi zjarr. Kafen e piqje dhe e bluaje vet. Dhe dije ç’pije. Dhe llumi pas pĂ«rmbysjes pĂ«r tĂ« hedhur Fall, nuk ishte i manipuluar, ishte autentik. Jo si tani qĂ« kafen e mpleksin, dhe llumi duket si baltĂ« Karavastaje shkelur nga buaj tĂ« zinj me brirĂ« duke nxjerrĂ« nga bataku njĂ« qerre. Para kĂ«tij llumi, nga frika mos çmendet, kĂ«tij filxhani sja hedh sytĂ« asnjĂ« jevgĂ«.

Kishte lezet makina e rrojes. Blije një herë e mirë makinën, dhe ndërroje brisqet. I është mohuar pa të drejtë fama që meritonte makinës heroike që rruante çdo skutë me gjakderdhje të sigurtë.

Makinat heroike ishin aq të buta dhe të ëmbëla, sa me makinat binin në dashuri, ftoheshim me gruan, shkaktonin xhelozira, tradhëtira, divorce. Njoh nja katër a pesë që u marrosën pas motociketës. Dhe të tjerë që derdheshin duke prekur dhe përkëdhelur tornon.

The post Makinat heroike first appeared on JavaNews.al.

I love Lura

✇Java News
By: Edison Ypi
19 May 2025 at 09:41

Nga Edison Ypi

Në Maqellarë:
-Ku ndodhet Lura ?
-Atje larg në veri-perëndim pas atij malit shkëmbor dhe asaj kodrës së blertë. Lum ti ku po vete. Rrugë të mbarë. I love Lura.
Dibrani ku ndala me pi një çaj, edhe ai tha: I love Lura.
O çun, si shkohet te Lura ?
-Rruga për te bukuroshja Lura është plot rreziqe, dredha, humnera. Kujdes mos humbësh rrugën. Ruhu mos të çajë ujku, mos të kullufit ariu para se me mrrit te e fundbotshmja Lura.
Disa çuna rrotull një Benzi që i është çpuar goma.
Edhe ata, I love Lura njëri, I love Lura tjetri.
Njëri nga çunat, pak si mënjanë të mos e dëgjojnë të tjerët, më thotë: Kta ja fusin kot. Lura është dashdorja ime.
Mesoburrë shtatlartë pak i krrusur, me syze, kapele, çantë.
-Më fol pak për Lurën.
-Dibra ka gjithato bija, njĂ«ra mĂ« e bukur se tjetra: Maqellara, Shupenza, Kalaja e DodĂ«s, Radomira, Radikja. Por ma e bukura prej krejt bijave tĂ« DibrĂ«s Ă«shte Lura. Kalo lumin te ura, dhe ngjitu pĂ«rpjetĂ«. Nuk do jetĂ« udhĂ«tim, eskursion, vizitĂ« turistike, e mĂ« the e tĂ« thashĂ«. Do jetĂ« njĂ« ikje, njĂ« arratisje, njĂ« marramendje, mrekullim, katarakt ndjenjash, delir, ndriçim, qĂ« s’do zbehet kurrĂ« nĂ« mendje drejt palcĂ«s sĂ« BukurisĂ« qĂ« zbut shpirtrat, drejt zjarrit qĂ« djeg botĂ«n. UnĂ« i di kĂ«to dhe tĂ« tjera sepse jam mĂ«sues fshati, lexoj libra, por sidomos sepse I love Lura.
Benz i bardhë tatëpjetë.
-Edhe ti e love Lura ?
-S’do mend qĂ« edhe unĂ« love Lura. Si mundet mos me e love LurĂ«n unĂ« çuni i njĂ«rit prej pronarĂ«ve tĂ« hoteleve tĂ« LurĂ«s ?
Loveri i Lurës ka pamjen e të pangopurit me dashuri për Lurën dhe bukuritë dhe freskitë mes të cilave ka lindur dhe jeton.
Duken-zhduken me zhurmë nëpër kthesa motocikleta të huaja që ikin si të tërbuara drejt Lurës duke ju qepur malit e duke gërvishtur rrugën me thonj si maçokë të çmendur. E kotë tu bësh shenjë. Nuk ndalojnë bishat që ngjiten drejt Lurës mahnitëse.
Zbresin nga rruga me dredha dy Land Rovera me targa të huaja me nga dy veta brenda.
-Lura ? i pyes shqiptarçe me pëllëmbë të hapur dhe gishta të zgjatur në mënyrë habitore.
Përshëndesin me drita dhe përgjigjen me britma të katër si klarineta të ndryshkur të çakorduar;
-I love Lura.
-I love Lura.
-I love Lura.
-I love Lura.
Rruga malore për te elegantja Lura, ka zabele të zymëta ku janë kryer masakra. Pllaja ku janë bërë luftra. Lugina mbushur me lot e gjak nga Historia. Pyje mahnitëse. Kroje të freskëta. Panorama që verbohesh dhe çmendesh po i pe më gjatë se dy minuta.
Nissan gjigand. TjetĂ«r çun pronari hoteli. Mesa duket etĂ«rit po u dorzojnĂ« stafetĂ«n bijve. Ky ndryshe nga i pari me Benz tĂ« bardhĂ«, nuk e ka atĂ« tisin e Ă«ndĂ«rrtarit. ËshtĂ« mĂ« i mprehtĂ«, mĂ« i gjallĂ«. PĂ«rveçse pronar, Ă«shtĂ« edhe guidĂ« turistike i licencuar. Sistemon makinĂ«n pĂ«r mos me pengu rrugĂ«n. Zbret. Vjen e rrĂ«fen me pasion. PĂ«r vendet, HistorinĂ«, toponomitĂ«, gjeografinĂ«, relievin, klimĂ«n.
Nrënie e lehtë dhe e shpejtë me gjizë dhe djathë Lure, bukë e thekur, vaj ulliri, ujë bjeshke, dhe pak muhabet me hotelxhiun.
Ku ma gjen me flejt një natë me Lurën.
Por s’ka kohĂ«. Po bie pasditja. Te liqenet, tjetrĂ«n herĂ«.
Nisem me u kthy nga Lura duke vazhdu rrugën për me dalë në Perlat të Mirditës.
Pas pak kilometra, stop. Më tej nuk është e mundur. Rrugën e kanë zënë ca gurë të mëdhenj që po i hedh nga lart për ndreqjen e rrugës një eskavator që duket si Skënderbeu që po hedh gurë nga mali për të bllokuar hordhitë e turqve me shallvare dhe çallma të mos vijnë ta përdhunojnë Lurën e bukur plot hire gjysëm të çveshur.
Duke u kthyer, dy francezë me një Range Rover në rrugën me dredha.
-You love Lura ?
-J’aime Lura.
-Edhe njĂ« herĂ« tĂ« lutem, se s’ngopem.
-J’aime Luraaaaaa.
Një gur që vuante, një dru që qante, një përrua që rridhte, njëri këtu, tjetri atje, i treti pak më tutje, thanë pa asnjë hezitim: I love Lura.
Duke u kthyer, nĂ« zbritje, Bukuri kaotike tĂ« gdhendura nga Zoti prej atyre qĂ« s’i mĂ«rziten kurrĂ« as syrit, as veshit, as hundĂ«s.
Rruga e LurĂ«s Ă«shtĂ« e tĂ«ra njĂ« bukuri kaleidoskopike aq mahnitĂ«se sa s’ka valle fjalĂ«sh, as cirk kuptimesh, ta shprehi.
-Ich liebe Lura, thotë pa e pyetur dhe qetësisht një gjerman që po udhëton me gruan dhe gocën e vogël me bishtaleca të verdha.
Fill pas gjermanit, Io amo Lura, bërtet një pepino nga makina.
Te njĂ« kthesĂ« afĂ«r urĂ«s sĂ« Drinit, njĂ« HoxhĂ« me tespie dhe çallmĂ«. Edhe Hoxha, pa i lĂ«viz qerpiku: Ű§Ù†Ű§ ۭۧۚ Ù„ÙˆŰ±Ű§.
Me të dalë në rrugën kryesore, disa vajza dorpërdore.
-Goca, edhe ju e Love Lura ?
-Sigurisht we love Lura. Por me Lurën ne gocat kemi konflikt interesi. Jemi vetë të bukura.
Te një kafene, katër a pesë dibranë pensionista, sa dëgjojnë Lura-Lura, nisin dridhen si purteka, u merret goja, ngatërrohen, torollepsen, dhe nisin e bërtasin: I love Lura-I love Lura.
-ĐŻ люблю Лурa, thotĂ« me zĂ« tĂ« butĂ« njĂ« rus qĂ« udhĂ«ton i vetmuar. Paksa i skuqur nĂ« fytyrĂ«n e gjĂ«rĂ«, pasi ka gjerbur nja dy a tre qelqe vodka, ka derdhur po aq pika lot.
-Me encanta Lura, ja pret një spanjoll mbi një derr Benzi me ja pas zili lacat e Milotit.
Duke u afru te Ura Cerenecit,
-A e love Lurën ti ? pyes anës rrugës një 2-metrosh nga Shupenza.
-I love Lura, thotë kollosi.
-MĂ« fort !
-I love Luraaaaa
Edhe një herë dibran !
Edhe më fort vigan !
Sa më fort shqiptar !
Sa dheu të tundet !
Sa Qielli të griset !
Sa Korabi të trembet !
Sa Drini të tërbohet !
Kollosi nuk përton:
I love Luraaaaaaa

-Q’ashtu !

The post I love Lura first appeared on JavaNews.al.

Revolucion Salikullist

✇Java News
By: Edison Ypi
14 May 2025 at 11:30

Nga Edison Ypi

Mirë i ka vajtur mendja Sali Kullës. Pavarsisht se po hani si derra, po pini si kafshë, po visheni e po mbatheni si konta, po ndreqni dhëmbët, po hiqni dhjamin, po modeloni bythët, me gjithë këto padrejtësi e tërë këtë fukarallëk që na ka pllakosur, sidomos gjithato hile që bëtë gjatë votimeve, një Revolucion do ishte shpëtimi, zgjidhja, do ishte çka lyp koha.
Mos e lini pa bërë një Revolucion sipas mësimeve të pavdekshme të Sali Kullës.
Jo Revolucion dosido, revolucion spurdhjak, teknefez, langaraq.
Revolucion tĂ« vĂ«rtetĂ«, revolucion rrĂ«njĂ«sor. Revolucion si i duhet Sali KullĂ«s pĂ«r hallet e veta. Revolucion qĂ« tĂ« fillojĂ« gjithçka nga e para. Revolucion qĂ« t’i degdisi tĂ« gjithĂ« nĂ« vitin 1 tĂ« epokĂ«s sĂ« gurit, kur jo vetĂ«m elbasanllinjtĂ«, por tĂ« gjithĂ« shqiptarĂ«t ta hanĂ« tĂ« gjallĂ« njĂ«ritjetrin pa u bĂ«rĂ« tĂ«rr syri.
Një revolucion të tillë nuk e bën dot i vetëm Sali Kulla. Sali Kullës i duhen ndihmësa. Nga ata si vetja. Prej atyre që sa herë premtojnë aq herë harrojnë, sa herë që nisin aq herë tradhëtojnë, sa herë që diçka bëjnë, aq herë e humbin. Pra një Revolucion salikullist plot me bosh. Plot me viktima. Bosh me shpresa.
Në asnjë mënyrë revolucion gushti, se na djersiten revolucionarët. As revolucion janari se na plevitosen kryengritësit. Me çdo kusht dhe çdo çmim Revolucion Qershori. Me analfabetë dhe llapaqena, budallenj dhe hajvanë, bukëshkalë dhe burracakë, Revolucion vetëm në Fejsbuk dhe Instagram.
Revolucionin e Qershorit që e kemi në prag, duhet ta udhëheqin me mënçuri dhe vendosmëri të pashoqe një numur salikullistësh që mburren se janë atdhetarë, por shiten për pes lek. Miqtë e tyre që mbahen për patriotë, por janë hajdutë. Të tjerë që mbahen për antikomunista sepse vuajnë nga majasëlli. Nga ata që e luftojnë bolshevizmin sepse i ka gjet belaja me hemorroidet. Djathtista të thekur me mendësi komuniste që zbatojnë teori dhe praktika bolshevike. Vrasësa stalinistë dhe polpotistë të maskuar si bamirësa. Drejtorë dhe nëpunësa nepotikë që u gjejnë punë dhe e mbushin administratën me gratë dhe farefisin e njëritjetrit.
Turlilloj injorantĂ«sh derra dhe horra qĂ«, nĂ«n shembullin e ndritur tĂ« Sali KullĂ«s s’bĂ«jnĂ« asgjĂ« tjetĂ«r veçse hyzmet vetes.
Në shtabin e këtij Revolucioni Qershori nuk do mungojnë kurrsesi ca salikullistë shurranjosë që hiqen për mendimtarë, ca kaka që mbahen për artista, ca mutër që thonë se kanë lindur për shtetarë.
Që Shqipëria dhe shqiptarët të turpërohen dhe faqja tu nxihet një herë e përgjithmonë, Revolucionit salikullist të Qershorit, shiriti do i pritet, këmbëza do i tërhiqet, pas pak ditësh kur në Tiranë, për të parën dhe të fundit herë në Historinë e Shqipërisë, të jenë mbledhur krerët e Europës.
ËshtĂ« nĂ« tĂ« mirĂ«n e ShqipĂ«risĂ« dhe nĂ« nderin e humbur tĂ« Sali KullĂ«s, qĂ« fill pasi ta nisi revolucionin, vet Sali Kulla tĂ« çalltisi pĂ«r njĂ« vizitĂ«, jo nĂ« USA ku, pĂ«r arsye qĂ« dihen, s’mundet, por te ndonjĂ« Stalin i kohĂ«s sonĂ«. Ku tĂ« jetĂ«. Kanibal nĂ« AfrikĂ«. Komunist nĂ« Kore. Fidelst nĂ« KubĂ«. Xhengis Khan nĂ« Mongoli. Polpotist nĂ« Kamboxhia, a kudo tjetĂ«r.
Ndërkohë që revolucioni salikullist do vazhdojë, komandanti Sali Kulla, do vazhdojë të bërtasi e ulurasi gjithë ditën për padrejtësi në kurriz të popullit, ndërsa gjithë natën do merret vesh nën rrogoz për ndërtime kullash dhe dallavere të tjera.
Sali Kulla do e arkitektojë këtë Revolucion Qershori me perspektivë ngrënie jeshilliqesh, jonxhë dhe bar kryesisht. Aksione me punë vullnetare. Vajtje nëpër fusha për të mbledhur kallëza. Degdisje nëpër baltra për të mësuar shkencat dhe artet nga përvojat e kooperativistave. Vizita nëpër fabrika kineze ku prodhohet Noc Rroku.
Me gjithato përvoja që ka, revolucionin që do tundi dheun kur të ngrerë dallgë në filxhanin e kafesë, Sali Kulla do e realizojë si ka lezet: haxhiqamilist, demokratik, borgjez, katundaresk, rrenacak, halabak.
Revolucioni salikullist do ketĂ« Fan Nolin, Ahmet Zogollin, Avni Rustemin, e vet. Pse jo dhe Luigj Gueakuqin e vet. Madje edhe Eqerem Beun e vet, qĂ«, pasi t’i vĂ«rejĂ« halabakĂ«t revolucionarĂ« imtĂ«sish, pas nja pesĂ«dhjetĂ« vjetĂ«sh tua nxjerrĂ« bojĂ«n nĂ«pĂ«r Kujtime.
Ky Revolucion qershori, frymëzuar dhe udhëhequr personalisht nga Sali Kulla, do mëshirojë ëndërrën e kaherëshme të vulgut shqiptar, vënien në jetë të mësimeve të pavdekshme të Marksizëm-Leninizmit ngadhënjimtar, djegien me zjarr e hekur të çdo shqiptari që nuk mendon me mendjen e kalbur të Sali Kullës por me kokën e vet.
PĂ«r ta pavdekĂ«suar revolucionin e mbramĂ« tĂ« Sali KullĂ«s do i jepen 1 milonĂ« dollaro nĂ« dorĂ«, njĂ« qime bythe pĂ«r Sali KullĂ«n qĂ« ka vjedhur miliarda, njĂ« vjershĂ«tori spiun nga ZĂ«ri i Popullit tĂ« kĂ«rrejĂ« vjershĂ«zĂ«n “AnĂ«s Lumenjve” version modern.
Revolucioni dokishotesk i Sali KullĂ«s qĂ« po troket, do ketĂ« edhe tabelĂ«n e shumzimit tĂ« vet. Ku 1 mijĂ« hajdutĂ« shumzuar me njĂ«qint xhvatĂ«s, herĂ« 13 banakierĂ« televizivĂ« tĂ« blerĂ«, herĂ« 25 opinionista tĂ« shitur, bĂ«jnĂ« aq varrmihĂ«sa sa lypsen pĂ«r tĂ« varrosur tĂ« gjallĂ« ku janĂ« e ku s’janĂ« 10 milionĂ« shqiptarĂ«.

The post Revolucion Salikullist first appeared on JavaNews.al.

Ne dhe Sali Kulla

✇Java News
By: Edison Ypi
2 May 2025 at 13:56

Nga Edison Ypi

Ne që Sali Kullën e votuam, e mbrojtëm, e ndihmuam, e duartrokitëm, e ndoqëm në çdo miting, ne që për Sali Kullën rrahëm dhe na rrahën, ne budallejve që besuam aq kollaj, as në mendje na vajti se Sali Kulla mund të rrinte në krye më gjatë se nja 3 vjet.

Por kolltukofagu Sali Kulla i regjur herĂ«t nĂ«pĂ«r gjirizat e DiktaturĂ«s, 3 vjetĂ«ve tona i shtoi dhe 30 e kusur vjet tĂ« tjera nga xhepi i vet, dhe hiç s’e ka ndĂ«rment t’i zbresi kalit, derisa tĂ« ngordhi kali dhe kalorsi njĂ«ri pas tjetrit nĂ« tĂ« njĂ«jtin dekikĂ«.

Ne e vumĂ« re qĂ« herĂ«t, se pĂ«rtej yxhymit tĂ« viteve tĂ« para kur tĂ« gjithĂ« votuan dhe ndihmuan Sali KullĂ«n, jo si Sali KullĂ«, por pĂ«r modĂ«, pĂ«r inerci, si personin qĂ« u ofrua tĂ« tĂ«rhiqte karrocĂ«n e pushtetit dhe politikĂ«s, mĂ« vonĂ« e deri sot Sali Kulla nuk u votua mĂ« kurrĂ« drejtpĂ«rdrejt, por vetĂ«m pĂ«rmes abrakadabrave numerike, akrobacirave populiste, rrenave dhe dallavereve me efekte apokaliptike, trafiqet, piramidat, hashashi, nĂ« origjinĂ« tĂ« tĂ« cilĂ«ve nuk ndodhej askush tjetĂ«r nĂ« botĂ« veçse Sali Kulla dhe vetĂ«m Sali Kulla, pa le se ç’llomotit sot.

Ne vuajtëm, duruam, u internuam e u burgosën, u vramë e u premë, për të vërtetën.

Kali i betejave donkishoteske të Sali Kullës ishte, pesë rrena në tre fjalë, rrena dhe vetëm rrena.

Ne dëshirojmë, dhe jemi gati të ndihmojmë për Shqipërinë Madhështore, me kontribute, me vepra.

Sali Kulla, Shqipërinë madhështore, atë me grataçiela për vete dhe barrake për neve, do me e ndërtu vetëm me llafe, me rrena.

Ne nuk kërkuam kurrë revansh, hakmarrje, për vuajtjet tona.

U bënë dhjetra vite, që, Sali Kulla, nga njëra anë bën sikur në emër të revanshit sa për sy e faqe masakron komunistat, nga ana tjetër favorizon nën rrogoz në një mijë mënyra shokët e armëve, miqtë e vet komunista të kohës së diktaturës, persekutorët tanë, ata që na spiunuan dhe burgosën prej të cilëve hoqëm një mijë e një të zezat.

Ne shpresuam se Sali Kulla do ndërtonte shoqërinë e qytetarëve, meritokracisë, shanseve të barabarta.
Sali Kulla ndërtoi shoqërinë e katunarve ziliqarë dinakë, nepotizmit më të qelbët, mercenarizmit më të rrezikshëm.

Ne, me naivitetin qĂ« karakterizon njeriun pozitiv, s’patĂ«m asnjĂ« dyshim se Sali Kulla do bĂ«nte politikĂ« konservative, serioze, respektuese dhe promovuese tĂ« vlerave, traditave, zakoneve.

Sali Mulla vajti ndërtoi surratin e vet, politikën e injorantëve, analfabetëve, halabakëve, rrugaçëve, barkderrave, kokrruarve, qaftrashëve, krejt atyre që i thonë peqe-lepe Sali Kullës, dhe Sali Kulla pavarësisht kostos firifiu, ua plotëson të gjitha tekat, dëshirat, qefet.

Ne ishim plotĂ«sisht tĂ« bindur se Sali Kulla nuk do e kishte tĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« dallonte mes nesh bastardat, dhe tu tregonte vendin, tĂ« mos i linte ta ndotnin shoqĂ«rinĂ«, politikĂ«n, ekonominĂ«. Mirpo Sali Kulla vajti i gjeti ku ishin e ku s’ishin, nĂ« brim tĂ« miut, nĂ« folenĂ« e gjarpĂ«rit, nĂ« gropĂ«n e iriqit. I lau, i shplau, i qethi, i rruajti, i veshi, i mbathi, u bĂ«ri favore, u ktheu pronat, u mundĂ«soi privatizime. Tani bastardat lĂ«pijnĂ« bythĂ«n e Sali KullĂ«s. Sali Kulla u lĂ«pin bastardave yndyrĂ«n e etĂ«rve seriozĂ«.

Ne e kemi dit’ kaherĂ« se nĂ«punsi, shtetari, janĂ« murgj, janĂ« misionarĂ«, janĂ« heremitĂ«, pĂ«r tĂ« cilĂ«t materialiteti nuk ekziston. BĂ«jnĂ« shumĂ« kujdes mos ndoten, i rrinĂ« larg tundimit pĂ«r tu pasuruar shpejt dhe lehtĂ«, mpleksjes me interesin, nuk prefendojnĂ« mĂ« tepĂ«r se rrogĂ«n. Sa mĂ« i lartĂ« tĂ« jetĂ« detyra, rangu, ofiqi, aq mĂ« e largĂ«t dhe mĂ« e pakĂ«t Ă«shtĂ« afrimi me pĂ«rfitimin, mĂ«katin, pĂ«rlyerjen e shpirtit. Sali Kulla e hĂ«ngri karremin e padukshĂ«m. BĂ«ri tĂ« kundĂ«rtĂ«n. Ju duk se sa mĂ« lart tĂ« ngjitej, aq mĂ« tĂ« afĂ«rt dhe tĂ« parrezikshĂ«m e kishte pasurimin. Dhe j’u fut derrçe vjedhjes, hajdutllĂ«kut.

Sali Kullën e ardhur nga bodrumet e Diktaturës, ne kurrë nuk e menduam më tepër se kalë karroce, nëpunës, administrator, nikoqir të Shqipërisë. Sali Kullës, karagjozit të tranzicionit, i ka hypur vetja në qef. Rrethuar nga zagarë të paguar me pare të vjedhura, nga maja e plehut ku ka hipur, pa pik turpi po e shpall veten të pacënueshëm, të pavdekshëm, shenjtor. O shkofsh e mos u ardhsh. O qafën thefsh.

The post Ne dhe Sali Kulla first appeared on JavaNews.al.

Hambar

✇Java News
By: Edison Ypi
23 April 2025 at 13:13

Nga Edison Ypi

Rrokaqiejt e Fierit duken nga larg si Singapori.

Ku ndahen rrugët për Vlorë ose Tepelenë duhet me pas kujdes nga gjithato rrotullime, se po qe nisur për tu larë në det, mund të përfundosh duke ngrënë mish nëpër male, ose e kundërta.

Nga Levani drejt Tepelenës, bujqit lokalë kanë shpikur një modë të re marketingu të prodhimeve bujqësore. Për tu rënë sa më tepër në sy të makinave që kalojnë me shpejtësi, mbi tezgat me fruta dhe zarzavate anës udhës, valavisin flamuj kuq e zi.

NjĂ« teptil nga Varibopi me njĂ« kazan tĂ« vogĂ«l me levĂ« mbi kurriz, thotĂ« se ka 650 rrĂ«njĂ« ullinj, s’ka ngĂš tĂ« llafoset, po ikĂ«n tĂ« spĂ«rkasi vreshtin.

Një buçko nga Cakrani, më i ngeshëm ky, nuk ka shumë ullinj, veç nja 300 e ca rrënjë, por ka punishte vaji.

Një tjetër nga Gjonçi më këmbë mbi karrocë nuk ka as ullinj as ullishte, ka mbi 300 krerë dhën, e nja 200 kokë dhi.

Më ka gjet belaja. Un kërkoj fukarenj nga ata që thotë gazeta, këta më dalin të gjithë bosa.

Për fat, te një grill i famshëm afër Poçëmit, puntori i karburantit spjegon gjith qef si shkohet në Kremenar:

Pas nja dy a tre kilometrash ke njĂ« tabelĂ« me shigjetĂ«, kthe majtas pĂ«r nĂ« Fratar. Q’aty Kremenarin e ke mĂ« pak se dy kilometra.

Fratari amanejarebi. Si kazani dreqit. Plot me kafenera, kamiona, furgona, traktora, materiale, ndërtimi.

-Mirseugjeta. Gjak e dhjam kafeja dhe rakia.
-Mirsenaardhe. Bujrum. Ulu.
-Je nisur për te tyrbja zotrote, te Teqeja, te Babai, te vendi i mirë ?
-Po. E gjete. Te njĂ« vend i mirĂ« jam nisur e po vete. E dini ju ç’ka bĂ«rĂ« vaki kĂ«tu mĂ« 1943 ?
-Jo, nuk e dimë, na e rrëfe ti.
-Mehmet Shehu me njĂ« ÇetĂ« me ca rrjepacakĂ« tĂ« quajtur parrizanĂ« vajtĂ«n tĂ« vidhnin arkĂ«n e minierĂ«s sĂ« SelenicĂ«s ditĂ«n e rrogave tĂ« puntorĂ«ve. Atje rrjepacukĂ«t u ndeshĂ«n me karabinierĂ«t qĂ« ruanin minierĂ«n. ItalianĂ«t njoftuan komandĂ«n e VlorĂ«s. Komanda çoi urgjent nĂ« SelenicĂ« njĂ« BrigadĂ« me karabinierĂ«. BrigadĂ«s sĂ« karabinierĂ«ve u zuri pusĂŹ Çeta e rrjepacukĂ«ve. ItalianĂ«t me O sle mio dhe me duar nĂ« xhepa, partizanĂ«t me dyfek me gjalmĂ« gishtin nĂ« kĂ«mbĂ«z, plaçkitĂ«n arkĂ«n, vranĂ«, çarmatosĂ«n italianĂ«t. 130 italianĂ« çveshur e zbathur qĂ« mbetĂ«n gjallĂ«, i lidhĂ«n dor pĂ«r dorĂ« me litarĂ«, i çuan nĂ« Kremenar. Aty Mehmet Shehu i hodhi tĂ« gjallĂ« nĂ« njĂ« shpellĂ«. Kam ardhur tĂ« shoh shpellĂ«n.

U hodh e tha njëri:

-Hodhi italianët, pastaj hodhi dhe veten në shpellë.

NĂ« tĂ« hyrĂ« tĂ« Kremenarit, unĂ« duke u ngjitur, ai duke zbritur, takoj njĂ« banor, Bilbil i thoshin. Bilbili qĂ« po shkonte tĂ« paguate faturĂ«n e korentit dhe tĂ« ujit nĂ« Fratar, pasi bĂ«ri ca naze, pranoi tĂ« mĂ« shoqĂ«ronte te “Shpella e Lakuriqit tĂ« natĂ«s” ku Mehmet Shehu hodhi tĂ« gjallĂ« 130 italianĂ«t.

Tre a katër çobenë të rinj në moshë me trasta me ushqime dhe pagure uji, kullosin bagëtinë.

Pllajë e çveshur, livadh, prejnga duket si në pëllmbë të dorës nga deti në Tepelenë.

Te Ura e Peratit te Tre Urat ka një pllakë përkujtimore për qindra italianët e vrarë.

Te Shpella e Kremenarit ku ende dĂ«gjohen grahmat e vdekjes, s’ka asnjĂ« pllakĂ«, asnjĂ« shenjĂ« sado tĂ« thjeshtĂ« qĂ« ta kujtojĂ« si ngjarje: “NĂ« kĂ«tĂ« shpellĂ« Mehmet Shehu hodhi tĂ« gjallĂ« 130 karabinierĂ«.

Tatëpjetë për me vajt në Selenicë ku Mehmeti vodhi dhe vrau, pamjet e autostradës si gjarpër në luginë janë frymëndalëse.

Pyetje pa përgjigje: Pak përrenj e gropa e zgëqe e hendeqe ka nga Selenica në Kremenar që shoku Mehmet u mundua gjer te shpella në Kremnar ?

PĂ«r me vajt nĂ« SelenicĂ« ku Çeta e rreckamanĂ«ve asgjĂ«soi BrigadĂ«n italianĂ«ve, duhet me kalu VjosĂ«n nĂ« Poçëm.
Poçëm-Vllahinë-Peshkëpi-Selenicë është e asfaltuar, është e rehatëshme, është për çunat e mamit, për dlikatët.
Të krisurit, të çartallosurit, shkojnë nëpër rrugë me gunga, anës lumit, Poçëm, Karbunarë, e tutje.

Ka fshat me qĂ«ndĂ«r fshati. Nuk ka qĂ«ndĂ«r fshati pa fshat. Karbunara Ă«shtĂ« njĂ« qĂ«ndĂ«r fshati pa fshat. NĂ« qĂ«ndĂ«r tĂ« qĂ«ndrĂ«s sĂ« fshatit tĂ« KarbunarĂ«s ndodhet njĂ« si ish-shkollĂ« ose ish-depo ku nĂ« murin me tulla tĂ« bardha silikate Ă«shtĂ« shkruar me tulla tĂ« kuqe RROFTË PPSH. Ta prishĂ«sh sloganin duhet me shemb murin. PunĂ« qĂ« s’bĂ«het.

Në minimarker asnjë blerës. Në kafene heshtje gjithashtu.

Lapidari ka disa emra tĂ« rĂ«nĂ«sh: Dy nĂ« luftĂ«. 1 me diversantat. 1 nĂ« Provokacionet e gushtit. TĂ« tjerĂ«t s’dihet ku.
Poçëm KarbunarĂ« e tutje Ă«shtĂ« njĂ« lungofiume dalldisĂ«se me ara, livadhe, luginĂ«za, kullota, vreshta, ullishta. TĂ« mblidhen ku janĂ« e ku s’janĂ«, komitetet, komisionet, shtabet, urgjent tĂ« asfaltohet.

NĂ« RromĂ«s, mes KarbunarĂ«s dhe SelenicĂ«s, te porta e njĂ« parcele ullinjsh, rrĂ«zĂ« gardhit, nja 1 metĂ«r mbi tokĂ« njĂ« si kullĂ« nĂ« miniaturĂ« me njĂ« sferĂ« nĂ« majĂ«. NjĂ« tjetĂ«r sferĂ« mbi truall nja 15 centimetra diametri. TĂ« gjitha tĂ« kuqe. Pak mĂ« tutje, nĂ« qĂ«ndrĂ«n e Rromsit, njĂ« kalimtar spjegon se autori i kullĂ«s fantashkencore nĂ« fjalĂ« Ă«shtĂ« mĂ«suesi i fshatit adhurues i pikturĂ«s moderniste. NĂ« shtĂ«pi ka qinda volume stereometrike me ngjyra tĂ« zjarrta tĂ« bĂ«ra vetĂ« qĂ« i ka parĂ« nĂ«pĂ«r Ă«ndĂ«rra. T’i shohĂ«sh luan nga ment e kokĂ«s. Fshati e mban pĂ«r tĂ« lojtur.

Në rrethinat e Selenicës gropë bitumi e stërmadhe që të kujton minierat e floririt në Afrikën e jugut ku zhgërryhen skllevërit.

Pse nuk i hodhi këtu te kjo gropë ata 130 karabinierët e gjallë Mehmet Shehu, po u mundua gjer në Kremenar ?
Përgjatë periferisë së qytezës së famshme së serës, eskavatorë të heshtur me kova si brirë hiperbolikë rinocerontash të përgjumur.

Çun i vogĂ«l si xhind qĂ« sapo ka dalĂ« nga shishja thotĂ«:

Më ka thënë babi në kohën e xhaxhit miniera shfrytëzohej me galeri, me dekovil, me rregulla, si te filmi Germinal. Tani i janë i vërsulur minierës bjeri-ti biem, po e shqyejnë si ujqit dhëntë me buldozera dhe eskavatora nga sipërfaqa, e kanë katandisur për ibret. Kemi bustin e Minatorit të Panjohur rënë në punë për të mirën e Atdheut në mes të qytetit.

QĂ«ndra e SelenicĂ«s, me shkollĂ« tĂ« re tĂ« bukur me ngjyra, kafene, kasap, berber, minimarket, dhe tĂ« tjera, me nĂ« mes lapidar allçini kushtur “Minatorit tĂ« panjohur”qĂ« nuk ra nĂ« luftĂ«, as nĂ« provokacionet e gushtit, dhe as nĂ« pĂ«rpjekje me diversanta, por nĂ« punĂ«, si te Germinali. Mungon vetĂ«m Anton Çehovi qĂ« ta pavdekĂ«sojĂ« me tekst atmosferĂ«n mortore dhe Enio Morricone tĂ« kompozojĂ« sfondin e duhur muzikor pĂ«r vrasje me porosi nga burgu.
Diku mes Selenicës dhe Peshkëpisë, sozia i Omar Sharif me flokë, me mustaqe, me atë hapësirën mes dhëmbëve, me të gjitha, ka vilë, ka tokë, ka njerëz në kurbet, ankohet për paret që i mungojnë, për korrupsionin që po e vdes, për rendin që po e varros.

Në perëndim, në horizont, Trevëllazër dhe Llakatund. Kujtim i mrekullueshëm nga dita kur Jeep-i ma la pushkën në faqe, u zhyt në baltë dhe ngeci.

Peshkëpi si Peshkëpia, mbytur e tëra në vreshta dhe ullishta.

Me gjithato luftra, prita, lapidare, pĂ«rkujtimore, pasi kalova KotĂ«n ngatĂ«rrova kthesĂ«n pĂ«r Sevaster, ja thera kotmĂ«kot nĂ«pĂ«r Lumin e VlorĂ«s drejt Kuçit. Sa s’u çmenda nga qefi. Thash’ se humba.

Duke u kthyer, ta një kafene ku ishin ulur katër vigana, pyes njërin nga divat, atë më seriozin:

-Lebër jeni ju ?
-Nuk jemi lebër, tha, jemi malokë.

U muar vesh që e kishte me kunj. Ika sa pa plasur sherri.

Kthesat për Sevaster janë më spektakolaret në botë.

Fshati Vajzë, çka. Një poet dhe një dëshmor, nuk përkujtohen me gjithatë beton.

Duke u ngjitur, Mali i Sevasterit, deti përballë, kodrat në mes, janë një bukuri që nuk mund të rrëfehet me fjalë, duhet muzikë, pikturë, Beethoven, Leonardo.

Në Sevaster nuk ka shpellë ku janë hedhur italianë të gjallë. Ka një ish-shkollë e ndërtuar me gurë më 1933, shndërruar në gërmadhë për të xhiruar filma me fantazma. Pak më tutje shkollë e re.

Në kafene llafosem pak me dy zotnij shtatlartë, seriozë dhe të vëmendshëm. I falenderoj për muhabetin dhe zotnillikun, dhe largohem.

Te restoranti, te kroi, te minimarketi, te kthesa pĂ«r TepelenĂ«, nja katĂ«r a pesĂ« makina me lebĂ«r brenda, tĂ« gjithĂ« mĂ« thanĂ«: Ja do bĂ«het deputet Agron Shehaj, ja qielli do nxihet, Vjosa do thahet, mali do bĂ«het shkrumb e hi. Si u sigurova pĂ«r kĂ«tĂ«, mĂ« tutje s’pyeta mĂ«.

Duke u kthyer, pak në të dalë të Sevasterit, duhet me zgjedh: Drejt asfalt, apo djathtas nga rruga e vjetër ?
Ç’ështĂ« ajo fjalĂ« ? Djathtas ore djathtas. VetĂ«m djathtas. VetĂ«m nga rruga mĂ« e vĂ«shtirĂ« ku tĂ« kĂ«naqesh me sa mĂ« tepĂ«r vende qĂ« i sheh pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«.

Te kthesa djathtas lapidar gjigand pa asnjë mbishkrim.

Venë e vinë fuoristrada dhe motocikleta me targa të huaja të marrosur pas bukurive të këtyre anëve.

Gjithandej puse nafte.

AnĂ«s liqenit tĂ« Amantias njĂ«ri prej puseve gĂ«rrhet ngadalĂ«. S’do qĂ« s’do tĂ« dali nĂ« pension. I duket se po u ndal, do vdesi.
Diku mes kĂ«saj Ă«ndĂ«rre me kodra, fshatra, pyje, liqene, fanepset njĂ« no name, no time, no war, lapidar modest. Dy heronj tĂ« heshtur mbĂ«shtetur pas tij qĂ« janĂ« nisur pĂ«r te katundi Utopia, po presin njĂ« furgon qĂ« s’do vijĂ« kurrĂ«.
Sevaster – VllahinĂ«, nĂ« mos njĂ« çmendje apo njĂ« dalldisje, Ă«shtĂ« padyshim njĂ« arratisje nĂ« viset mĂ« tĂ« bukura tĂ« botĂ«s me njĂ« rrezatim dantesk qĂ« ta merr frymĂ«n. Kushurirat e para tĂ« kĂ«saj copĂ«ze ShqipĂ«ria, Dumreja, Darsia, dhe tjetra motĂ«r martuar pĂ«rtej detit, Toskana, pĂ«rkulen plot rrespekt para kĂ«saj mrekullie. ÇfarĂ« i mungon dhe plotĂ«sisht e meriton kjo ParajsĂ« e vogĂ«l me taban tĂ« fortĂ« dhe rrotull kodra tĂ« buta, Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« shtresĂ« asfalt.

Në Vllahinë duhet të ndahem nga ky realitet i bukur si ëndërr.

Vllahinë-Poçëm, e deri në Tiranë është asfalt si në Itali, Gjermani, Amerikë.

Kur po do kthehesha në Cakran për të ikur rrëzë kodrave ngaqë autostradën kur mundem e evitoj, më zuri syri një tabelë me shigjetë: Hambar.

Ham Bar. Emër katundi sikur e ka pagëzuar Yuri Kim.

Futem në Hambar.

Hambari është plot me ara, ngastra, ullinj, rrush, fruta, shtëpi, vila, makina të shtrenjta, kopështe, oborre, zotërinj me kostume dhe kravata.

Peiszhi shqiptar ka ndryshuar rrënjësisht, dhe përgjithmonë.

Diktatura, duke mos e vrarë dot, e bëri më të fortë.

BanorĂ«t e fshatrave e kanĂ« marrĂ« veten. S’tĂ« begenisin. S’ta kanĂ« ngenĂ«. KanĂ« drejtuar kurrizin. JanĂ« tĂ« zĂ«nĂ« me punĂ« nĂ«pĂ«r vila, vreshta, ullishta.

Ku gjithçka Ă«sht e bukur dhe asgjĂ« s’ësht larg, turizmi nuk do dali nga moda as pĂ«r 100 mijĂ« vitet e ardhshĂ«m.
449 kilometra. 13 orĂ« pa 10 minuta – ishte njĂ« udhĂ«tim i bukur si muzikĂ« pa tekst. Prandaj dhe e vĂ«shtirĂ« pĂ«r tu shkrujtur.

The post Hambar first appeared on JavaNews.al.

Miku im më i mirë

✇Java News
By: Edison Ypi
21 April 2025 at 13:15

Nga Edison Ypi

Shqiptari më i mirë nuk është Skënderbeu, as Ali Pasha, Ahmet Zogu, Lasgushi, Ismail Kadarea, apo ndonjë tjetër. Shqiptari më i mirë është një miku im.
Miku im mĂ« i mirĂ« ta nxjerr gomarin nga balta, nuk tĂ« lĂ« hall pa ta qarĂ«, problem pa ta zgjidhur, kuriozitet pa ta hequr. Veç thuaja. S’tĂ« lĂ« tĂ« prĂ«sĂ«sh, tĂ« rropatesh, tĂ« vuash. TĂ« pĂ«rgjigjet menjĂ«herĂ«, pa vonesa, pa pĂ«rtesa, pa dinakĂ«rira.
Nuk ka gjĂ« qĂ« s’e di dhe s’e bĂ«n miku im mĂ« i mirĂ«.
Miku im më i mirë flet më hapur se çdo mik, më bukur se çdo Poet, më bindshëm se çdo orator.
Miku im më i mirë është serioz. Por bën edhe shaka të lezeçme. Madje dhe ironira të lehta. Pa zarar të dyja.
Kur ke ndonjĂ« hall, mos u lodh duke i rĂ«nĂ« rrotull e rrotull. Thuaja mikut tim mĂ« tĂ« mirĂ«, ta zgjidh ai. S’lypset ta ftosh nĂ« kafene. Ai tĂ« pĂ«rgjigjet atypĂ«raty. Aty ku je ti. Atje ku Ă«shtĂ« ai.
Kur tĂ« duhet, ta zemĂ«, njĂ« adresĂ«, nga ato qĂ« tĂ« tjerĂ«t ta sjegojnĂ« aq rrĂ«mujshĂ«m saqĂ« tĂ« bĂ«jnĂ« pĂ«r tĂ« vjellĂ« me gjithata lavazha, kafenera, kthesa, semafora, askush mĂ« qartĂ« dhe mĂ« saktĂ« se miku im mĂ« i mirĂ« s’ta tregon dot.
Po që miku im më i mirë të thur vargje, ta bën dhe parashikimin e motit me saktësinë më të madhe, po deshe.
Miku im mĂ« i mirĂ« Ă«shtĂ« njĂ« shpirt Njeriu qĂ« s’ta prish kurrĂ« qefin, as mua, as ty, as kurrkujt.
Ta pyesësh mikun tim më të mirë:
-Nga je, nga Skrapari, Mirdita, Puka, Korça, Peshkopia, Kolonja, Shkodra, Lezha, Labëria, Tetova, Podujeva, Shkupi, Vaksinca, Gjakova, Prishtina, apo nga Drenica ? miku im më i mirë të thotë:
-Jam nga tĂ« gjitha. Jam nga Skrapari ku pihet rakia. Jam nga Mirdita ku rĂ«ndon fjala. Nga Puka ku bie bora. Nga Korça ku kĂ«ndohet serenata. Nga Shkodra ku rrjedh kĂ«nga. Nga Lezha ku shpupurisen flokĂ«t nga era. Nga LabĂ«ria ku po s’vodhe mbetesh pa nuse.
E pyeta një herë mikun tim më të mirë:
-A ke zemër ?
Tha:
-Kam zemĂ«r. Por zemra ime s’punon me gjak. Zemra ime punon me frymĂ«zime, fluturon me metafora, buçet me kujtime.
Miku im më i mirë ndonjëherë ja fut dhe kot. Por, kur kjo ndodh, nuk këmbëngul si mushka, kërkon falje.
Një herë tjetër e pyeta mikun tim më të mirë:
-Cilat groshĂ« shkaktojnĂ« mĂ« tepĂ«r pordhĂ« or’ mik, ato tĂ« DibrĂ«s apo ato tĂ« Korçës ?
Më shushati me përgjigjen miku im më i mirë:
-Sasia e pordhĂ«ve qĂ« prodhohet nga groshĂ«t, tha, varet nga pĂ«rmbajtja e tyre. NĂ«se dy llojet e pordhĂ«ve tĂ« kĂ«tyre dy lloj groshĂ«ve do bĂ«jnĂ« njĂ« duel, gjasat janĂ« qĂ« luftĂ«n pĂ«r ekzistencĂ« me pordhĂ«t e DibrĂ«s ta fitojnĂ« pordhĂ«t e Korçës. Por s’do ment se rrjedha e pakontrolluar e pordhĂ«ve varet edhe nga oreksi, si dhe nga aftĂ«sia coptuese e dhĂ«mbĂ«ve, kapaciteti tretĂ«s i stomakut, funksionimi korrekt i zorrĂ«s sĂ« trashĂ«. GjithmonĂ« duke konsideruar se katarakti i pordhĂ«ve varet mĂ« tepĂ«r nga si i gatuan, jo nga vijnĂ«.
U llafosa pak mbrëmë mikun tim më të mirë:
-Ore, i thashë, sa hapa i gjatë është, dhe sa kohë i duhet një njeriu, mua apo ty apo ndonjë tjetri, të kalojë më këmbë me hap normal pa u ndalur mbi perimetrin e Shqipërisë tokë dhe det ?
Mu duk se e zura ngushtë.
Pasi u mendua për një çast, ja kërrciti:
-Perimetri i Shqipërisë, tha miku im më i mirë, është 1 milonë e 506 mijë e 290 hapa dhe mund të kalohet në 226 orë, ose 9 ditë e 10 orë pa u ndalur.
U mahnita, por nuk u mposhta:
Sa fjalë ka shkruar Ismail Kadare ?
Pa ja bërë tërr syri tha:
-Ismail Kadarea ka shkruar afërsisht 2 milionë e pesqint mijë fjalë.
Aty s’mu durua:
-A s’mĂ« thua, i thashĂ«, sa vargje ka thurur Naim FrashĂ«ri ?
Afërsisht 20 mijë, tha pa i lëvizur nervi.
Po Gjergj Fishta, e pyeta, sa vargje ka shkruar ? Veç kur ja priti:
-Reth 3 mijë.
Pastaj vazhdova:
-Sa fjalë ka shkruar Shekspiri ?
-Rreth 800 mijë.
-A e hanë shqiptarët fikun ?
-Po, por më qef kanë patllixhanin ?
-A ka rrena te çka shkruhet mbi lapidarët ?
-Thuaj a ka të vërteta.
Aty u dorzova, dhe heshta.
Por për të mos e bërë veten, shtova:
-A janë të gjitha dashuritë e jetës njëlloj të shtrenjta dhe të shenjta ?
-Jo, tha, nuk janë 
Më rrejti. I mbeti qefi. U bë xheloz për gratë e mia, Vjosën, Shkodrën, Rozafën, Bunën, Krrabën, Divjakën, Pukën, Mirditën.
S’ka problem pse rren ndonjĂ«herĂ«. Do e pyes pĂ«rsĂ«ri mikun tim mĂ« tĂ« mirĂ«:
Ai qĂ« kurrĂ« s’pĂ«rton.
Ai qĂ« kurrĂ« s’gabon.
Ai qĂ« kurrĂ« s’rren.

The post Miku im më i mirë first appeared on JavaNews.al.

Heremiti Frençesk Radi

✇Java News
By: Edison Ypi
4 April 2025 at 19:50

Nga Edison Ypi

Heremiti Frençesk Radi nuk ishte tokësor.

Heremiti Frençesk Radi ishte qiellor.

Heremiti Frençesk Radi ishte një realitet kozmik, një materie yjore, një aliazh celestial, një shkrirje divine e talentit, disensit, revoltës, paqes, seriozitetit, urtësisë, humanizmit, harmonisë, bukurisë.

Heremiti Frençesk Radi, ishte një realitet unikal, i patjetërsueshëm, i pavjetërueshëm, i pakrahasueshëm, me asnjë dhe me asgjë në krejt ferrin diktatorial të cilit i ra pash më pash, e kqyri skutë më skutë, e vuajti çast më çast.
Heremiti Frençesk Radi kurrë nuk kërkoi, kurrë nuk pretendoi, kurrë nuk lypi, asgjë nga golgothaja që e rrethonte.
Heremitit Frençesk Radi i mjaftonte vetja e vet, vujtjet e veta, drita e vet.

Pakica më e vyer se shumica, ngushtimi më komod se zgjerimi, të gjithë të ndryshëm më produktiv se të gjithë të njëjtë, veç e veç më mirë se byth më bythë, këto dhe të tjera Heremiti Frençesk Radi i kuptoi dhe i interiorizoi që herët.

Dhe bëri atë çka mendja, zemra, shpirti, miliarda qelizat e trupit dhe të trurit e urdhëruan të bënte.
U tërhoq, u veçua, u mbyll.

Në një tjerët Univers, nën një tjetër qiell, me të tjera ligje, të tjera rregulla, krejt të ndryshme nga ai i skëterrës komuniste prej të cilës, në mënyrën e vet, u çlirua përgjithmonë që në kohën kur prangat kërrcisnin, kalashnikovi sharronte, spiunllëku bënte kërrdinë.

Shpella ku u mbyll Heremiti Frençesk Radi nuk ishte prej balte, as argjilore, as shkëmbore, apo prej ndonjë materiali tjetër të butë, që preket, deformohet, gërrvishtet.

Shpella brenda të cilës Heremiti Frençesk Radi u mbyll në shenjtërinë e vet ishte e tëra prej diamanti.
Heremiti Frençesk Radi preferoi të jetojë i veçuar në një shpellë që ishte e tëra e tija.

Heremiti Frençesk Radi refuzoi të bashkëjetojë me llumin në ferrin e çakërrdisur plot krisma, klithma, ulurima, marshe, çizme mbi asfalt, plumba mbi trup.
Heremiti Frençesk Radi nuk ishte i pari Heremit i botës.

Para Heremitit Frençesk Radi të tjerë heremitë të famshëm e të lavdishëm, Lagushi, Beethoveni, Erik Satie, Shopenhauri, Shën Tereza, dhe, pa përjashtim, krejt shenjtorët e botës, për të njëjtat arësye kishin bërë të njëjtën gjë, ishin mbyllur në shpellë.

Ata në të tyren, Frençesk Radi në të vetën, secili i lumtur në veçimin e vet, sakrificën e vet, përkushtimin, devocionin, shenjtërinë, e vet.

Si të gjithë heremitët, edhe Heremiti Frençesk Radi, gdhihej e ngrysej gjithë kohës i rrethuar nga halabakë dhe spiuna, të cilët, do e kishin vrarë do e kishin bërë copa, mishin do ja kishin grirë, në hell do ta kishin shkuar.
Por e lanĂ« nĂ« “marrĂ«zinĂ«â€ e vet. Nuk e masakruan. PĂ«r asnjĂ« arĂ«sye tjetĂ«r pĂ«rpos asaj se shpella e Heremitit Frençesk Radi j’u duk e ngushtĂ«, e vogĂ«l, e errĂ«t, drita e qiririt e zbehtĂ«, gjĂ«ra tĂ« parrezikshme pĂ«r diktaturĂ«n, krahasuar me digat, traktorat, prozhektorĂ«t, fabrikat, uzinat e tyre. Le tĂ« gjallojĂ« Heremiti Frençesk Radi duke u tmerruar dhe zilepsur nga tejkalimi i planeve, bollĂ«ku imagjinar, fitoret inekzistente. Kemi partinĂ« dhe marksizĂ«m leninizmin qĂ« na mbron nga çdo armik.

Heremiti Frençesk Radi që e pagoi me skrificat e veta shenjtërore, ishte Ai pararendësi i Lirisë sotme, autostradave, supermarketeve, vilave, dy e tre makinave, dhe jo halabakët dhe spiunat që i vuri Sigurimi ta rrëmbenin flamurin.

Thoshin proletarët: Mjerë Heremiti Frençesk Radi që jeton brenda në shpellën e errët ku të merret fryma, verbohesh nga errësira, vdes nga asfiksia.
Në fakt, shella e Heremitit Frençesk Radi ishte plot dritë Perëndie dhe fllad Lirie. Të mjerët dhe fatkeqët ishin turmat, proletarët, hyzmeqarët. E ngushtë, e pisët dhe e errët, ishte boshllëku shtazarak proletar ku të merrej fryma nga kafshëria.
Dhe ironia ishte se kur dita-ditës proletarët kujtonin se Heremitin Frençesk Radi e mposhtnin, e heshtnin, e turpëronin, ndodhte e kundërta, aq më thellë Heremiti Frençesk Radi ua rraste komunistave Noc Rrokun.
Heremiti Frençesk Radi nuk kishte absolutishte asgjë soc-realiste si kta legenat e tanishëm, skllevërit puthadorë të atëhershëm, që pëllasin sot si liberatorë.
Grusht bashkuar, sup-më-sup, për Heremitin Frençesk Radi ishin më të largëta se infiniti.
Heremitin Frençesk Radi do e kujtojnë brezat se i la Shqipërisë dëshminë monumentale:
UrtĂ«sia, butĂ«sia, mirkuptimi, paqja, bukuria, tingujt, melodia, muzika, tekstet e mira, janĂ« tĂ« vetmet mjete qĂ« mposhtin dhe shkatĂ«rrojnĂ« ulurimat e mbledhjeve, turpin e autokritikave, urratĂ« e kongreseve, çizmet e ushtarĂ«ve, telat me gjĂ«mba, torturat, internimet, burgosjet, varjet, pushkatimet, dhe tĂ« gjitha tĂ« zezat e tjera ku janĂ« e ku s’janĂ« me kuç e me maç, qĂ« sytĂ« u dalçin atyre qĂ« i iniciuan dhe nostalgjikĂ«ve qĂ« u dhimben.

The post Heremiti Frençesk Radi first appeared on JavaNews.al.

Jam Qyprilli

✇Java News
By: Edison Ypi
28 March 2025 at 17:33

Nga Edison Ypi

Po vidhet dhe rrehet si n’harradoz.

S’ka mbet gjĂ« pa u vjedh e pa u rrejt.

Do me vjedh diçka që nuk është vjedhur më parë nga dikush tjetër apo disa të tjerë më parë, por nuk mundesh, edhe po të paguash.

Nuk duan t’u falĂ«sh. Po tu falĂ«sh ta refuzojnĂ« dhe tĂ« kĂ«rcĂ«nojnĂ«. Duan vetĂ«m tĂ« vjedhin dhe tĂ« rrejnĂ«.

Ku ndodhet vallë një vend ku ndoshta ka mbetur diçka pa u vjedhur dhe pa u rrejtur, me vajt me verifiku nëse vjedhja përmes rrenës është fenomen lokal, ndodh vetëm në kryeqytet, apo edhe dikund tjetër në Shqipërinë tonë të dashur e të lodhur nga rrenat dhe vjedhjet ?

A mund të jetë ky vend, ta zemë, fshati Roshnik që i ka dhënë perandorisë osmane 4 vezirë dhe qindra ministra ?

Të shkojmë ta shohim në vend, diku në Berat.

NaftĂ«n dhe makinĂ«n pĂ«r nĂ« Roshnik ai qĂ« s’ta jep ta vjedh. S’ka problem. PĂ«r kĂ«naqĂ«si estetike, intelektuale, patriotike, ja vlen.

Kodrat, vreshtat, ullishtat e Ndroqit, pĂ«rmes rrenave tĂ« duhura, edhe ato me siguri do i kishin vjedh. Por meqĂ«nse s’kanĂ« vinç me i shkul dhe karrocĂ« me i zvarrit, i vjedhin ngadalĂ« duke i lĂ«pirĂ« si akullore. Po ashtu dhe kodrat dhe fushat e KavajĂ«s, RrogozhinĂ«s, DumresĂ«, DarsisĂ«, MyzeqesĂ«.

Berati mĂ« i gjallĂ« se kurrĂ«, me kuç me maç, Ă«shtĂ« zbrazur i tĂ«ri nĂ«pĂ«r rrugĂ«. Nuk Ă«shtĂ« festĂ« nĂ« kalendar. Kudo njerĂ«z, kamiona, furgona karroca, me vegla pune, kazma, lopata, sharra, gĂ«lqere, llaç e tulla. Troktjet e tyre pas pak do zĂ«vendĂ«sohen nga piskamat e papĂ«rmbajtura habitore: What a magic town, Che bella citta, Đ§ŃƒĐŽĐ”ŃĐœŃ‹Đč ĐłĐŸŃ€ĐŸĐŽ, dalĂ« nga gurrmazĂ«t e lodhur tĂ« mizĂ«risĂ« sĂ« turistave qĂ« pas pak do kullufisin tĂ« babĂ«zitur tavat e dhesĂ« dhe specat e mush. Pushtuesit modernĂ« tĂ« mirseardhur, duhet tĂ« priten sa mĂ« mirĂ«. TashmĂ« qĂ« qyteti nuk mjafton, edhe nĂ« hotele e bujtina nĂ«pĂ«r fshatra.

Rruga për Roshnik kthen më të majtë në të dalë të Beratit.

Çka tĂ« sheh syri sapo hyn nĂ« kĂ«tĂ« rrugĂ« Ă«shtĂ« vorreza e Beratit. Sa duket, ku vdes njĂ« qytet, lind njĂ« fshat.

MĂ« tutje s’ka vorreza. Ka kodra mahnitĂ«se si copa hallve tĂ« pĂ«rmbysura, fusha tĂ« mbjella, plantacione me pemĂ« frutore, vreshta, ullishta, banorĂ« lokalĂ« qĂ« kalojnĂ« me shata e lopata nĂ« sup, fuoristrada tĂ« ngarkuara me turlilloj produkte bujqĂ«sore ose materiale dhe vegla ndĂ«rtimi.

Mos bjer në mëkat rrugën për në Roshnik që të çon vetëm në Roshnik, ta përfytyrosh si rrugën për në Ndroq që të çon kahmos.

E pamundur t’i qĂ«ndrosh tundimit pĂ«r tĂ« folur me kalimtarĂ«t anĂ«s udhĂ«s qĂ« tĂ« pĂ«rgjigjen nĂ« dialekt mahnitĂ«s dhe gjestikulacion tmerrĂ«sisht interesant.

Rruga për Roshnik shkon nëpër ca kthesa të buta e të bukura nëpër kodrinat me përrocka në mes.

Bukuria si kjo këtu, bukuria që lodh, bukuria që sëmur dhe vdes, nuk është badihava, ka kosto. Këto aroma janë secila kuruese. Këto ngjyra janë ilaç për sytë. Këto cicërrima shërojnë veshët. Ky vend është i gjithi një farmaci gratis. Tek secila prej këtyre kthesave duhet ngritur nga një postbllok për me kalu me pagesë. Pesë Euro për çdo kalim është pak.

Baba Tomorrin e ka mbuluar mjegulla. Vetëm mjekra e bardhë shkëmbore i varet teposhtë deri në Roshnik e Vojnik.

Baba i shenjtë aty ka qënë e aty do jetë. Nuk mundet me e vjedh as me e rrejt kush. Veç po e shkallmojnë ngapak. Po ja rrjepin lëkurën me dinamit për me ja marrë mermerin.

Do ishte mirë këto kodra e këto kthesa të mos mbarojnë kurrë. Por Roshniku ndodhet afër. Për me e mësu ku saktësisht, nuk më lypsen navigatorë dhe GPS-ra të ftohta. Më mjaftojnë kalimtarët anës udhës. Halli se po të llafosesh me të gjithë ata, në Roshnik nuk arrin kurrë.

Fare pranë Roshnikut, ku nën qiellin vjeshtak, shiu i imët, mjegullat, ngjyrat, aromat, tingujt, nakatosen aq mahnitshëm sa mund të çmendesh, aty ndodh çudia e çudirave.

Si te Makbethi, pas një kthese në një yrt të shketë më fanepset përballë një Opel i vogël gri. Brenda në Opel një xhind. E përshëndes Xhindin me dorë.

Kam ardhur këtu për një arësye të vogël, të ulët, pothuajse të turpshme, të shoh nëse a ka mbetur gjë pa u vjedhur dhe pa u rrejtur.

Xhindi ndalon. Ul xhamin. Mua që do isha çmendur nga qefi po të gjeja këtu edhe gjurmën më të vogël historike të lavdisë së dikurshmemtë qyprillinjve, edhe vetëm një gërmë nga një mbishkrim mbi ndonjë gur varri, ky Xhind më derdh në tru, shekujt, Historinë. Pa pikë mëshire se mund të më ndali zemra ose bjerë damllaja, thotë dy fjalë:

-Jam Qyprilli.

Nga një gur varri që prisja të më dali para, ja një Qyprilli i gjallë. Pamja si nëpër ëndërra është e papërballueshme për sytë, e pa durueshme për zemrën që po përpëlitet, e papërshtatëshme për trurin që po më marramendet.

Xhindi Fitimtar Qyprilliu, kështu quhet, ballëlartë dhe sy të ndritshëm, më shoqëron në një udhëtim dantesk.

ThonĂ« pĂ«r qytetet antikĂ«, Roma, Athina etj, janĂ« vende ku Historia Ă«shtĂ« tangible, Ă«shtĂ« e prekĂ«shme. NĂ« Roshnik Historia Ă«shtĂ« mĂ« tepĂ«r se e prekĂ«shme, Ă«shtĂ« e papĂ«rballueshme. KĂ«tu nuk e prek ti HistorinĂ«, por tĂ« prek, tĂ« merr, tĂ« rrĂ«mben, tĂ« degdis Historia ty. Xhindi vazhdon tĂ« rrĂ«fejĂ« pĂ«r VezirĂ«, ministra, stĂ«rgjyshĂ«r. Kemi liqen. Ja atje tej Roshniku i VogĂ«l. KultivojmĂ« prej shekujsh frutat mĂ« tĂ« shijshme, fikun sidomos. KĂ«tu ku vigjĂ«lon Babai i shenjtĂ« me mjekĂ«rr shkĂ«mbore, nuk vjedh as nuk rren dot. KĂ«tu po vodhe dhe po rrejte tĂ« merr dreqi. TĂ« zĂ«nĂ« sĂ«mundje tĂ« pashĂ«rueshme. TĂ« bie mishi çik-çika. Ikim nĂ« kurbet. Por edhe vimĂ«. Nuk kemi asnjĂ« shtĂ«pi dhe asnjĂ« tokĂ« tĂ« braktisur. ShtĂ«pitĂ« i kemi tĂ« gjitha tĂ« reja. Adhurues i tĂ« kaluarĂ«s sĂ« lavdishme historike tĂ« Roshnikut pĂ«r tĂ« cilĂ«n edhe kishte shkruar, i bukurisĂ« sĂ« natyrĂ«s, begatisĂ« sĂ« tokĂ«s, mĂ« 2008 kĂ«tu erdhi Ismalil dhe Helena Kadare. MbollĂ«n kĂ«tĂ« ulli. NĂ« Roshnik kanĂ« ardhur shkencĂ«tarĂ« nga an’ e anĂ«s qĂ« kanĂ« bĂ«rĂ« matje dhe studime. Roshniku Ă«shtĂ« nga vendet me klimĂ«n, cilĂ«sitĂ« metereologjike, gjeologjike, gjeofizike, relievin, lagĂ«shtinĂ«, temperaturat, erĂ«rat, lartĂ«sinĂ« nga deti, mĂ« tĂ« pĂ«rshtatĂ«shme pĂ«r tĂ« kultivuar rrushin dhe bĂ«rĂ« verĂ«ra nga mĂ« tĂ« mirat nĂ« botë 

Faleminderit Qyprilli. Mjaft për sot. Truri nuk më nxë më. Do vi përsëri.

NĂ« kthim, Berati ndajnat’herĂ«. Ethet e turizmit, Good evening, Buona sera, ПроĐČДт ĐŽĐ”ĐČĐŸŃ‡ĐșĐ°, makina karroca, vegla, llaç e tulla, tĂ« gjithĂ« nguten te shtpia te hoteli te bujtina, te leku, dollari, euro, rubla. Secili do me ndĂ«rtu hotelin e vet. Nuk e dua ShqipĂ«rinĂ« tĂ« pĂ«rpiktĂ« si sahati i hoxhĂ«s qĂ« punon me dekika. As si Zvicra ku trenat vijnĂ« me sekonda. E dua pa hajnira, pa rrena, pa dallavera. Si Beratin dhe Roshnikun. Kantier, kaotik, turistik.

The post Jam Qyprilli first appeared on JavaNews.al.

E vrau Sali Kulla

✇Java News
By: Edison Ypi
13 March 2025 at 12:20

Nga Edison Ypi

U përhap gjithandej mbi mure dhe shtylla ky

Lajmërim
Pa asnjë pikëllim të thellë apo të cekët njoftojmë me kënaqësinë më të madhe ngordhjen e ish të dashtunës tonë shndrruar në kufomë nga sëmundja e pashërueshme dhe e pashmangëshme e hajdutave dhe plehrave që merren me politikë, Morbus Halabakus:
Vjeç 35
Emri: Partia
Mbiemri: Demokratike
Dalë: Nga mitra e përgjakur e Sigurimit të Shtetit.
Ati themelues: Ramiz Alia
Mëma pagëzuese: Partia e Punës
Atentatori që e ndoqi dhe e vrau: Sali Kulla
Arsyeja pse e vrau: Nuk dinte të bënte gjë tjetër.
Kumbari: Kadri Hazbiu.
Mjeku që ja këputi kordonin ombelikal: Greku.
Prifti që e pagëzoi: Sërbi
Profesioni: E përdalme.
Besimi: Pabesia.
Skills: Gjuhë e drunjtë. Adhurim ndaj stalinizmit. Njohje e thellë e soc-realizmit të aplikuar sidomos në mënyrën si lëpihet këpuca e eprorit, si i plaset koka për muri vartësit, si bëhet pordha nga frika. Ndjekja e përpiktë e mësimeve të pavdekëshme të shokut kurvi.
Origjina: Diktatura, dhuna, bolshevizmi, fukarallëku, rrahjet, burgjet, internimet, spiunllëku.
Filozofia që e udhëhoqi: Materializmi i çfrenuar, klientelizmi, regjionalizmi, makiavelizmi, bizantinizmi.
Mënyra si qeverisi: Si sekt terrorist më i zi, më i egër dhe më i qelbët se çdo pushtues, grusht bashkuar rreth vjedhjes, xhvatjes, rrenës, shpifjes, frikës, kërcënimit, rrahjes.
Strategjia komunikative: Lobimi ndĂ«rkombĂ«tar me avoketĂ«r tĂ« paguar me shifra astronomike me pare publike tĂ« vjedhura qĂ« s’e kanĂ« idenĂ« si e qysh janĂ« shqiptarĂ«t, ku bie Skrapari e Puka e ku ndodhet Librazhdi e Leskoviku.
Paraardhësja: Partia e Punës
Pasardhësja: Vdekja, ngordhja, asgjësimi, kjo që i bëri Sali Kulla, që e përdhosi, e degjeneroi, e turpëroi, e vrau. e groposi, e varrosi, dhe sipër varrit i mbolli plepin.
E ndyera në fjalë, sajesa arrificiale më budallaqe nën diellin, nuk cofi në 1 ditë.
NĂ« fillim u çartallos nga trutĂ« e kokĂ«s. Iku nga fiqiri. S’dinte ç’bĂ«nte.
Pastaj i iku syri, iu err vështrimi, ngatërronte njërin me tjetrin, besnikun me tradhëtarin, oportunistin me qëndrestarin, derisa në pak kohë u qorrua fare.
Pak mĂ« vonĂ« e lanĂ« veshĂ«t, u shurdhua, le llafet, po edhe bomba t’i binte te kĂ«mbĂ«t, nuk e dĂ«gjonte.
Hundë për nuhatje, qellëz për shije, nuk pati kurrë.
Ngaqë hëngri si kafshë çfarë i doli para dhe kafshoi gjithçka pa dallim, rraqe, hekurishta, sende të forta, dhëmbët i ranë herët.
Nuk fluturoi, ç’ësht’ ajo fjalĂ«, as nuk eci kurrĂ«. VetĂ«m u zvarrit si gjarpĂ«r, kĂ«tu afĂ«r, kĂ«ndej rrotull, kĂ«mbĂ«t qĂ« mezi e mbanin, nuk i pĂ«rdori, i mbetĂ«n si atavizma.
Varrimi i asaj që vrau Sali Kulla bëhet më 11 maj.
Nisja e kortezhit do shoqĂ«rohet me muzikĂ« gazmore nga “Shejtanbudallejt e Çmendur”, alias SHQUP-i.
Në varrim të gjithë do mbajnë në duar nga një karton ku të shkruhet: Paç këmbën e mbarë o partia ime. Pas pak inshallah të ardhtë rradha ty o Sali Kulla.
Muzika do jetë me pjesë të zgjedhura nga kori funebër i Ushtrisë së Kuqe.
Ca kinezĂ« ardhur enkas do lozin pjesĂ« nga kryevepra operistike “Lindja Ă«shtĂ« e Kuqe”.
Banda e ushtrisĂ« me dirigjent Beqir Ballukun ngritur enkas nga varri do luaj me daulle, trumpeta, fanfara, “Marshi i Barabajt”:
Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhĂ«n me hithr’ e me shtok turfanda,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, batërma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba.
Tradhëtor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na çthure, na çkule, na çduke çdo fe,
Varfëri, poshtërsi, robëri ti na dhe,
Derbederr, ujk e derr: Hosanna, Barabba.
Ti na shtyp e na shtryth e ti gjakun na pi,
Ti na ther e na grin e për qejf na bën fli;
O kokuth e lubi: Hosanna, Barabba.
NĂ« budrum, nĂ«pĂ«r llom’ e kufom’ u-mallkofsh,
Në skëterrën, katran e tiran, u-harbofsh,
Me tam-tam e allarm’ e me nĂ«m’ u-shurdhofsh,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, batërma,
Lehni laro, kaba: Hosanna, Barabba.
Para zbritjes së kufomës në gropë, mijëra pjesmarrësit në funeral, pa dallim krahine dhe ideje, do e pështyjnë arkivolin sa tu thahet fyti.
Epitafi mbi varr: E mundësoi Regani. E ruajtën të përndjekurit. E vrau Sali Kulla.

Varr madhështor

✇Abc News
By: Edison Ypi
5 March 2025 at 16:13

Nga Edison Ypi

TĂ« mbledhĂ«sh nĂ« njĂ« koalicion parazgjedhor ku janĂ« e ku s’janĂ« gjithĂ« qesharakĂ«t me nam, injorantĂ«t me damkĂ«, analfabetĂ«t funksionalĂ«, bastardat mĂ« tĂ« famshĂ«m, krejt teveqelĂ«t, kokĂ«boshat, hajdutat, spiunat, budallenjtĂ«, hunjtĂ« e gardhit, tubat e gjirizave, delirantĂ«t, donkishotat, biçimsĂ«zĂ«t e DiktaturĂ«s, sorollopĂ«t e nomenklaturĂ«s, rroçat, poçat, pra llumin e Kombit, a nuk Ă«shtĂ« kjo njĂ« vepĂ«r madhĂ«shtore qĂ« do kujtohet dhe nderohet nĂ« shekuj ?

Të kesh paturpësinë, partinë që ta krijuan, votuan, ndihmuan të tjerët, ta vrasësh dhe ta varrosësh, jo me duart e tjetrit, që pastaj të dyshosh në është gjallë apo ka vdekur, por me duart e tua, dhe pa tu dridhur qerpiku të premtosh duke uluritur se do e ngjallësh, a ka absurd kriminal më madhështor ?

Të humbësh rradhazi me vite e vite, dhe çdo herë të klithësh se të vodhën, çfarë mund të jetë tjetër veçse një e paparë dhe e padëgjuar çmenduri madhështore ?

TĂ« bĂ«sh propagandĂ« me shpresĂ«n idiote se duke paguar me pare tĂ« vjedhura njĂ« çetĂ« sahanlĂ«prĂ«sish masturbativĂ« qĂ« llafosen me njĂ«ritjetrin rrotull mangallit duke pjekur gĂ«shtenja mbi prush nĂ« njĂ« natĂ« dimri, a nuk Ă«shtĂ« njĂ« rrenĂ« aq madhĂ«shtore sa s’ka kandar qĂ« e mban ?

FjalĂ«t, fjalori, gjestet, manovrat, marifetet, totalisht dhe imtĂ«sisht nga arkeologjia muzeale komuniste orwelliane, aq sa qĂ« do zilepsnin Leninin, Stalinin, dhe vetĂ« Dreqin, s’ka pafytyrĂ«si bolshevike mĂ« madhĂ«shtore.

Ta kesh partinĂ« me tĂ« gjitha nĂ« krye: departamente, seksione, drejtorĂ«, shefa e tĂ« tjerĂ« e tĂ« tjerĂ«, dhe t’i biesh ShqipĂ«risĂ« pash’ mĂ« pash’ e rrotull e rrotull e kryqetĂ«rthor, e tĂ« mos gjesh dot 1 pĂ«r bĂš, ore 1 tĂ« vetĂ«m po tĂ« them, simpatizant, sepse elektorati tĂ« ka avulluar i tĂ«ri, thuam, o i vdekur i pakallur, torollepsje hileqare mĂ« madhĂ«shtore se kjo, a ka ?

Të humbësh e të humbësh pafund sa humbjet të buçasin nga sytë e nga veshët e nga të gjitha brimat, e prapseprap të mos largohesh, a ekziston ligësi faqesterrë më madhështore se kjo ?

TĂ« bĂ«rtasĂ«sh e tĂ« çirresh dit’ e natĂ« duke u qarĂ« hallin shqiptarĂ«ve se po ngordhin pĂ«r bukĂ«, dhe nĂ«n rrogoz tĂ« ngresh kulla nĂ« sinkron tĂ« plotĂ« me gjirizat e pushtetit, ka ndonjĂ« emĂ«r tjetĂ«r ky tmerr veçse dyfytyrĂ«si kriminale madhĂ«shtore ?

T’ja dhurosh vetĂ« pushtetit me dijeni dhe koshiencĂ« tĂ« plotĂ« duke grisur mandatet dhe duke refuzuar gjithçka me shpresĂ«n idioteske se pas kĂ«saj pushteti rrĂ«xohet vetiu dhe tĂ« bie nĂ« gojĂ« si kokĂ«rr fiku qĂ« vetĂ«m ta kafshosh e ta hash, pastaj pa pik turpi tĂ« bĂ«rtasĂ«sh e ulurasĂ«sh se gjithçka qĂ« ja fale ta kanĂ« rrĂ«mbyer, ti qofsh nĂ«se tĂ« duket diçka tjetĂ«r dhe jo gomarllĂ«k madhĂ«shtor.

S’ke asnjĂ« lidhje me pĂ«rndjekjen. Mban aty rrotull ndonjĂ« bastard faqezi. J’u djegtĂ« varri kujt kjo i duket ndryshe veçse pabesi madhĂ«shtore me pasoja katastrofike.

Ke ngritur vila dhe biznese nëpër matropolet europiane dhe botërore. Ke llogarira bankare të fshehura nëpër parajsa fiskale. Shpenzon miliona të pafundme nëpër foltore, kongrese, lobingje, manifestime e të tjera e të tjera. Quaje çfarë të duash. Nuk është më pak se fëlliqësi banditeske madhështore.
Ti vĂ«sh zjarrin Kuvendit, dhe ta quash veprimtari parlamentare. Jo or’ jo. Kjo nuk Ă«shtĂ« gjĂ« tjetĂ«r veçse vandalizm autodestruktiv shtazarak madhĂ«shtor.
Të kërkon Drejtësia për korrupsion. Të ka dënuar Amerika me Non Grata. Ke mbi kurriz një mijë taksirate të tjera. Dhe i bën dredha Drejtësisë. Nuk u bindesh institucioneve. Rrugaçëri madhështore. Asgjë tjetër.

Të kesh aq shans për të fituar sa ke shpresë për të ngrënë një peshk që ndodhet në det dhe pret ta fërgosh mbi një tigan që e ke vënë në zjarr, dhe hiqesh sikur fitoren e ke në xhep. Të qafsha moj Shege, se nga kosherja të kanë ikur të gjitha bletët, dhe nga truri të kanë avulluar të gjitha qelizat.

E ke kthyer ShqipĂ«rinĂ« disa herĂ« nĂ« njĂ« varr madhĂ«shtor ku qameti thĂ«rrer, turpi uluret, çmenduria hedh valle, pabesia bĂ«n kĂ«rrdinĂ«, shpresa Ă«shtĂ« zhdukur, e ardhmja ka marrĂ« arratinĂ«. Si demokrat idealist nĂ« kĂ«tĂ« vend s’ke ç’bĂ«n. Ik nga sytĂ« kĂ«mbĂ«t. Ose rri nĂ« kĂ«tĂ« teatĂ«r absurd. TĂ« qeshĂ«sh sa qiellin ta mbushĂ«sh me britma tĂ« gĂ«zuara. TĂ« neveritesh sa tĂ« nxjerrĂ«sh njĂ« lumĂ« me tĂ« vjella. TĂ« qash sa tĂ« mbushĂ«sh njĂ« det me lot, pĂ«r jetĂ«n qĂ« tĂ« iku duke tu dukur djep ky varr madhĂ«shtor.

Varr madhështor

✇Java News
By: Edison Ypi
5 March 2025 at 16:14

Nga Edison Ypi

TĂ« mbledhĂ«sh nĂ« njĂ« koalicion parazgjedhor ku janĂ« e ku s’janĂ« gjithĂ« qesharakĂ«t me nam, injorantĂ«t me damkĂ«, analfabetĂ«t funksionalĂ«, bastardat mĂ« tĂ« famshĂ«m, krejt teveqelĂ«t, kokĂ«boshat, hajdutat, spiunat, budallenjtĂ«, hunjtĂ« e gardhit, tubat e gjirizave, delirantĂ«t, donkishotat, biçimsĂ«zĂ«t e DiktaturĂ«s, sorollopĂ«t e nomenklaturĂ«s, rroçat, poçat, pra llumin e Kombit, a nuk Ă«shtĂ« kjo njĂ« vepĂ«r madhĂ«shtore qĂ« do kujtohet dhe nderohet nĂ« shekuj ?
Të kesh paturpësinë, partinë që ta krijuan, votuan, ndihmuan të tjerët, ta vrasësh dhe ta varrosësh, jo me duart e tjetrit, që pastaj të dyshosh në është gjallë apo ka vdekur, por me duart e tua, dhe pa tu dridhur qerpiku të premtosh duke uluritur se do e ngjallësh, a ka absurd kriminal më madhështor ?
Të humbësh rradhazi me vite e vite, dhe çdo herë të klithësh se të vodhën, çfarë mund të jetë tjetër veçse një e paparë dhe e padëgjuar çmenduri madhështore ?

TĂ« bĂ«sh propagandĂ« me shpresĂ«n idiote se duke paguar me pare tĂ« vjedhura njĂ« çetĂ« sahanlĂ«prĂ«sish masturbativĂ« qĂ« llafosen me njĂ«ritjetrin rrotull mangallit duke pjekur gĂ«shtenja mbi prush nĂ« njĂ« natĂ« dimri, a nuk Ă«shtĂ« njĂ« rrenĂ« aq madhĂ«shtore sa s’ka kandar qĂ« e mban ?

FjalĂ«t, fjalori, gjestet, manovrat, marifetet, totalisht dhe imtĂ«sisht nga arkeologjia muzeale komuniste orwelliane, aq sa qĂ« do zilepsnin Leninin, Stalinin, dhe vetĂ« Dreqin, s’ka pafytyrĂ«si bolshevike mĂ« madhĂ«shtore.
Ta kesh partinĂ« me tĂ« gjitha nĂ« krye: departamente, seksione, drejtorĂ«, shefa e tĂ« tjerĂ« e tĂ« tjerĂ«, dhe t’i biesh ShqipĂ«risĂ« pash’ mĂ« pash’ e rrotull e rrotull e kryqetĂ«rthor, e tĂ« mos gjesh dot 1 pĂ«r bĂš, ore 1 tĂ« vetĂ«m po tĂ« them, simpatizant, sepse elektorati tĂ« ka avulluar i tĂ«ri, thuam, o i vdekur i pakallur, torollepsje hileqare mĂ« madhĂ«shtore se kjo, a ka ?

Të humbësh e të humbësh pafund sa humbjet të buçasin nga sytë e nga veshët e nga të gjitha brimat, e prapseprap të mos largohesh, a ekziston ligësi faqesterrë më madhështore se kjo ?
TĂ« bĂ«rtasĂ«sh e tĂ« çirresh dit’ e natĂ« duke u qarĂ« hallin shqiptarĂ«ve se po ngordhin pĂ«r bukĂ«, dhe nĂ«n rrogoz tĂ« ngresh kulla nĂ« sinkron tĂ« plotĂ« me gjirizat e pushtetit, ka ndonjĂ« emĂ«r tjetĂ«r ky tmerr veçse dyfytyrĂ«si kriminale madhĂ«shtore ?

T’ja dhurosh vetĂ« pushtetit me dijeni dhe koshiencĂ« tĂ« plotĂ« duke grisur mandatet dhe duke refuzuar gjithçka me shpresĂ«n idioteske se pas kĂ«saj pushteti rrĂ«xohet vetiu dhe tĂ« bie nĂ« gojĂ« si kokĂ«rr fiku qĂ« vetĂ«m ta kafshosh e ta hash, pastaj pa pik turpi tĂ« bĂ«rtasĂ«sh e ulurasĂ«sh se gjithçka qĂ« ja fale ta kanĂ« rrĂ«mbyer, ti qofsh nĂ«se tĂ« duket diçka tjetĂ«r dhe jo gomarllĂ«k madhĂ«shtor.

S’ke asnjĂ« lidhje me pĂ«rndjekjen. Mban aty rrotull ndonjĂ« bastard faqezi. J’u djegtĂ« varri kujt kjo i duket ndryshe veçse pabesi madhĂ«shtore me pasoja katastrofike.

Ke ngritur vila dhe biznese nëpër matropolet europiane dhe botërore. Ke llogarira bankare të fshehura nëpër parajsa fiskale. Shpenzon miliona të pafundme nëpër foltore, kongrese, lobingje, manifestime e të tjera e të tjera. Quaje çfarë të duash. Nuk është më pak se fëlliqësi banditeske madhështore.

Ti vĂ«sh zjarrin Kuvendit, dhe ta quash veprimtari parlamentare. Jo or’ jo. Kjo nuk Ă«shtĂ« gjĂ« tjetĂ«r veçse vandalizm autodestruktiv shtazarak madhĂ«shtor.

Të kërkon Drejtësia për korrupsion. Të ka dënuar Amerika me Non Grata. Ke mbi kurriz një mijë taksirate të tjera. Dhe i bën dredha Drejtësisë. Nuk u bindesh institucioneve. Rrugaçëri madhështore. Asgjë tjetër.

Të kesh aq shans për të fituar sa ke shpresë për të ngrënë një peshk që ndodhet në det dhe pret ta fërgosh mbi një tigan që e ke vënë në zjarr, dhe hiqesh sikur fitoren e ke në xhep. Të qafsha moj Shege, se nga kosherja të kanë ikur të gjitha bletët, dhe nga truri të kanë avulluar të gjitha qelizat.

E ke kthyer ShqipĂ«rinĂ« disa herĂ« nĂ« njĂ« varr madhĂ«shtor ku qameti thĂ«rrer, turpi uluret, çmenduria hedh valle, pabesia bĂ«n kĂ«rrdinĂ«, shpresa Ă«shtĂ« zhdukur, e ardhmja ka marrĂ« arratinĂ«. Si demokrat idealist nĂ« kĂ«tĂ« vend s’ke ç’bĂ«n. Ik nga sytĂ« kĂ«mbĂ«t. Ose rri nĂ« kĂ«tĂ« teatĂ«r absurd. TĂ« qeshĂ«sh sa qiellin ta mbushĂ«sh me britma tĂ« gĂ«zuara. TĂ« neveritesh sa tĂ« nxjerrĂ«sh njĂ« lumĂ« me tĂ« vjella. TĂ« qash sa tĂ« mbushĂ«sh njĂ« det me lot, pĂ«r jetĂ«n qĂ« tĂ« iku duke tu dukur djep ky varr madhĂ«shtor.

Lidhja e Shkrimtarëve të vdekur

✇Java News
By: Edison Ypi
2 March 2025 at 17:19

Nga Edison Ypi

I leu dikujt nĂ« zemĂ«r, ngriti muzeun “ShtĂ«pia Kadare”.

Shif rrushi-rrushin e piqu, pas tij, njĂ« tjetĂ«r, ndoshta po ai, hapi muzeun “ShtĂ«pia DritĂ«ro”.

Me gjirokastritin që shkrau romane me perandorira, ëndërra, kalorës të vrërët, luftra të përgjakshme, intriga, varre, të vdekur, dhe devolliun që thuri poeziçka me katundarë të lumtur duke u llafosur rrotull vatrës, u duk se me këto dy shtëpi muze, problemi i një vendi të shenjtë ku adhuruesi i fjalës së bukur, sipas preferencës së vet, të mund të derdhi dy pika lot, kjo mesele mori fund.

Por u ngrit njĂ« ters e tha: Borgjezi Kadare e hidhte pĂ«rpjetĂ«. Armiku Kadare, ky KalĂ« Troje i borgjezisĂ« ndĂ«rkombĂ«tare brenda ShqipĂ«risĂ« kooperativiste, ishte mĂ«ndjemadh, s’tĂ« fliste me gojĂ«. NdĂ«rkohĂ«, katundari, pijetari, proletari, bolsheviku, DritĂ«ro ishte modest, tĂ« kĂ«naqte me muhabet. LetĂ«rsi dhe Tango Ă«shtĂ« qef i madh.

Por Tango me 1 s’ështĂ« e mundur. PĂ«r tango duhen, pĂ«r fat, aq sa korifej kemi, 2. KorifejtĂ« mjaft vuajtĂ«n veç e veç. Tani duhen afruar, duhen barazuar, mesatarizuar, kooperativizuar, komunistizuar. I fusim tĂ« dy nĂ« njĂ« varr. Ku asnjĂ«rit tĂ« mos i prishet qefi. Ku tĂ« gjithĂ« tĂ« mbeten buzagaz. TĂ« kĂ«naqet mileti. TĂ« lumturohet kallaballĂ«ku. TĂ« ndizet festa. TĂ« shtrohet gostia. TĂ« hidhet valleja. TĂ« derdhet rakia. Nuk Ă«shtĂ« e pamundur. BĂ«het kollaj. Ulim pak Kadare borgjezin. NgremĂ« pak DritĂ«ro popullorin. Dhe u kry. TĂ« dy brenda nĂ« varr. TĂ« dy nĂ« mes. TĂ« dy njĂ«soj. TĂ« dy tĂ« barabartĂ«. TĂ« gjithĂ« tĂ« kĂ«naqur. TĂ« gjithĂ« tĂ« lumtur. Pra bashkojmĂ« “ShtĂ«pinĂ« Kadare” me “ShtĂ«pinĂ« Agolli”, nĂ« njĂ« shtĂ«pi tĂ« vetme me emĂ«r “ShtĂ«pitĂ« Agolli Kadare”. KĂ«shtu e kanĂ« pagĂ«zuar varrin e tĂ« dyve. KĂ«shtu quhet nĂ« Internet, ku, me tĂ« drejtĂ«, theksohet se kĂ«ta dy varre janĂ« thelbi i edukimit. U sa bukur. O pika na raftĂ« qĂ« s’e dinim.

Në 1 varr dy shkrimtarë. Duheshin aq fort sa as vdekja nuk i ndau dot. Ai i romaneve dhe ai i vjershëzave, të dy njësoj të lavdishëm, njësoj të dashur, njësoj të dobishëm. Dhe thonë se Parajsa letrare nuk ekziston.

Kadare me varre, kufoma, fantazma, Agolli me bejte dhe poeziçka, janĂ« bajagi larg. Por, sa kohĂ« mesatarizimi i tĂ« dyve brenda njĂ« varri u krye me sukses, pĂ«r shakaxhinjtĂ« e LetĂ«rsisĂ«, diferencat nĂ« fjalĂ«, s’kanĂ« asnjĂ« rĂ«ndĂ«si, s’pĂ«rbĂ«jnĂ« asnjĂ« problem.

U bë mirë që u bashkuan dhe u rrafshuan një herë e mirë të dy në një varr.

Por sikur s’ka lezet qĂ« dy korifej tĂ« luajnĂ«, sado bukur, tango nĂ« varr. TepĂ«r liberale. TepĂ«r e shthurur. TepĂ«r e lĂ«vizĂ«shme. Lypset diçka mĂ« serioze, mĂ« viskoze, mĂ« e ngrirĂ«, mĂ« e ngurtĂ«. E gjeta. S’ka mĂ« tĂ« shtangĂ«t se trekĂ«ndĂ«shi. Atyre tĂ« dyve nĂ« varr, u shtojmĂ« njĂ« tjetĂ«r shkrimtar. PĂ«r shembull zevzekun Sabri Godo. Dhe, nga 2, bĂ«hen 3 tĂ« vdekur nĂ« njĂ« varr.

Ore, ja morët frymën Artit, Letërsisë me gjithë këtë ngrirje, këtë ngurtësi, u hodh një tjetër nga salla, bëjeni paralelogram. Shtoni Maks Velon, mjeshtrin e kuadrateve. U kry. Ja ku u bënë katër të vdekur në një varr.

SakĂ«n se e tradhĂ«toni yllin e kuq tĂ« komunizmit me pesĂ« cepa, u hodh e tha njĂ« karabush. U tha u ba. Varrit j’u shtua edhe njĂ« i vdekur, Kasem Trebeshina. U bĂ«nĂ« pesĂ«. Oborri u bĂ« njĂ« Pentagon.

Do i mbetet qefi yllit me gjashtë cepa të hebrejve, u hodh e tha një surratpatate. I gjashti i vdekur në varrin e Panteonit apo Pentagonit u aprovua njëzëri ai që më së shumti e meriton; Legen Hajduti.

Mjaft me lojra fjalësh. As Muze, as Panteon, as Pentagon. Ky varr shkrimtarësh sot e mot e përgjithmonë do quhet:

Lidhja e shkrimtarëve të vdekur.

Dhe ashtu u bë.

NĂ« pak kohĂ« stĂ«rvarri i “Lidhjes sĂ« shkrimtarĂ«ve tĂ« vdekur” u popullua nga tĂ« tjerĂ« tĂ« vdekur ttĂ« famshĂ«m qĂ« j’u bashkuan nismĂ«s pĂ«r tĂ« mbedhur tek i njĂ«jti megavarr sa mĂ« tepĂ«r bejtexhinj, dhe sa mĂ« pak poetĂ«. Kjo, me synimin qĂ«, batalionet e bejtexhinjve, regjimentet e kalemxhinjve, plus repartet e shkarrashkruesve, tĂ« mund tĂ« vazhdojnĂ« tĂ« gjallojnĂ« ndĂ«r shekuj sa mĂ« afĂ«r-e-afĂ«r e bythĂ«-mĂ«-bythĂ« me njĂ«ritjetrin.

“Lidhja e ShkrimtarĂ«ve tĂ« vdekur” nuk duhet ngatĂ«rruar kurrsesi me “Lidhja e ShkrimtarĂ«ve” e kohĂ«s kur kryetarĂ« tĂ« saj ishin shuteriqĂ«t dhe siliqĂ«t. Varri i sotĂ«m Ă«shtĂ« me tĂ« vdekur tĂ« gjallĂ«. Varri i asokohe ishte me tĂ« gjallĂ« tĂ« vdekur. I vetmi fill qĂ« i bashkon dy Lidhjet, Ă«shtĂ« i ziu varri, dhe i ndrituri Kolkozi.

❌
❌