Nga Mero Baze

Prokuroria ka komunikuar sot akuzat për Erion Veliajn, Ajola Xoxën dhe i ka shtrirë më tej akuzat ndaj gjashtë biznesmenëve, në përpjekje për të justifikuar arrestimin paraprak të tij dhe linçimin në qeli.

Të gjashtë biznesmenët janë nën akuza të ndryshme, kryesisht për korrupsion aktiv, pastrim parash apo fitime të padeklaruara, meqë kanë bashkëpunuar me fondacionin kulturor të Ajola Xoxës si sponsorë.

Ndërkohë, në shtëpinë e hetimit është futur i gjithë rrethi familjar dhe fisi i Ajola Xoxës — që nga babai i vdekur, nëna, xhaxhai, tezja, kushdo që mund të lidhet.

Ky zgjerim i rrethit jo vetëm për hetime, por edhe për marrje të pandehurish, është një përpjekje për të justifikuar në opinion zbulimin e një grupi “armiqësor” të rrezikshëm. Në të vërtetë, është një formë torturimi psikologjik e social ndaj të akuzuarve, duke i futur në konflikt me gjithë fisin dhe miqtë e tyre, vetëm sepse nuk faktohen dot akuzat për korrupsion.

Disa biznesmenë janë nën akuzë thjesht sepse kanë dhënë donacione; të tjerë sepse i kanë shitur banesë; të tjerë sepse i kanë dhënë zyrë me qira. Pra, janë në një farë mënyre nën akuzë pse njohin Ajola Xoxën, pse e kanë kushëri apo pse e kanë vajzë.

Kjo formë e torturës familjare, fisnore apo shoqërore, e përdorur si mjet nënshtrimi për të kapur të pandehurin kryesor, është në fakt radiografia më e saktë e një prokurorie të politizuar dhe të fokusuar jo te vepra penale, por te emri i personit që ka vendosur të dënojë.

Shtrirja e akuzës te biznesmenët që kanë dhënë donacione për një OJQ që bënte shfaqje në Operan e Tiranës, apo te gjithë rrethit familjar, është thjesht një skemë torture për të poshtëruar dhe vendosur në pozitë të vështirë sociale — gati mbijetese — të akuzuarin kryesor, për të cilin nuk mund të lidhen dot faktet me veprën penale.

Të favorizuar dhe nga sjelljet politike të shumicës në pushtet, që po përpiqet të mbushë me të drejtë boshllëkun që ka lënë Veliaj në Tiranë me katër ministra, dhe padyshim të inkurajuar nën zë nga disa ndërlidhës të tyre me pushtetin që kontrollon drejtësinë brenda PS-së, kjo skemë po merr përmasa edhe më viktimizuese për Veliajn dhe rrethin e tij shoqëror dhe familjar.

Tani që nuk gjejnë dot asnjë fakt pse Erion Veliaj duhet të mbahet 7 muaj në burg pa akuzë, dhe të ruhet sikur është Bin Ladeni, kemi përballë një listë me gjashtë biznesmenë të akuzuar dhe gjithë rrethin familjar të tij dhe të gruas nën hetim — vetëm që të krijohet ideja se “ku ka zë, nuk është pa gjë”.

Kjo skemë shantazhi dhe presioni mbi gjashtë biznesmenë dhe rrethin e tyre familjar tani do të zhvendoset te gjyqtarët e GJKKO-së, që të “ruajnë nderin” e prokurorëve. E vetmja shpresë që kjo histori të zbardhet mbetet kalimi në Gjykatën e Apelit dhe më tej në Strasburg.

Deri atëherë, këta prokurorë do të vazhdojnë të forcojnë hijen e rëndë të një pushteti jashtë kontrollit dhe jashtë çdo standardi të lirive dhe të drejtave themelore të njeriut, ku jo vetëm që të heqin të drejtën për t’u mbrojtur, por për shkak tënd vuan i gjithë fisi dhe rrethi yt shoqëror — njësoj si në kohën e Arianit Çelës, ku prioritet ishte biografia dhe jo faji.

Por edhe atëherë, deri te motra dhe vëllai shkonte. Tek dajat, tezet dhe shokët… vetëm këta po e çojnë.

The post SPAK krijon një grup të dënuar për “biografi të keqe” për lidhjet me Veliaj first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Në Kosovë, çdo verë, policia ndalon dhe shoqëron në burg tre apo katër emigrantë nga diaspora që kërcënojnë me mesazhe, kryesisht gazetarë apo figura politike. Kontingjenti i kërcënuesve është kryesisht i Vetëvendosjes, si më agresivët dhe më të pagdhendurit, por kur i ndal policia dhe i shoqëron në gjykatë, ata fillojnë të qajnë, të pendohen, kërkojnë ndjesë dhe betohen se nuk do ta përsërisin.

M’u kujtua kjo praktikë ndërsa dje, pas publikimit të disa mesazheve zanore që kërcënonin Endri Shabanin dhe kandidatin tjetër të listës së tij, i cili nuk ka pranuar të heqë dorë nga mandati nëse i jepet nga KQZ, ishte lehtësisht e verifikueshme të zbulohej se kush ishte kërcënuesi. Një kërkim në regjistrin telefonik të Torontos në Kanada të çonte tek disa vëllezër që janë kushërinj të Adriatik Lapajt.

Së pari, duhet të themi se kërcënimet ndaj figurave publike janë kthyer në një fenomen të zakonshëm në Shqipëri. Shumë personazhe publike marrin mesazhe kërcënuese për jetën, shpesh si një sport që nxitet nga anonimiteti dhe karakteri agresiv i shumë shqiptarëve në diasporë, që shkarkojnë frustrimin e tyre duke sharë e kërcënuar njerëz në Shqipëri.

Në këtë kontekst, ndonjë rast mund edhe ta injorosh.

Por ky nuk ishte nga ata raste të zakonshme që hasen përditë në “inbox”-et tona. Kërcënuesi, përveçse adresonte qartë shqetësimin se kishte kontribuar për Lapajn, sillej si një tutor i tij – fliste në numrin shumës, i dilte zot kërcënimit me zhdukje, sikur të ishte një ortak politik apo financiar.

Kjo nxjerr në pah një problem serioz që autoritetet tona e injorojnë, por që në vende të tjera – përfshirë Kosovën – ka vëmendje të posaçme, duke e kufizuar fenomenin.

Nuk po them se vëllezërit Rexhepaj do ta vrasin vërtet Shabanin apo ndonjë tjetër, por është e qartë që ata flisnin në emër të një kontributi të vetëshpallur financiar e elektoral dhe silleshin sikur kishin blerë Adriatik Lapajn si pronë të tyre.

Në raste të tilla, denoncimi në polici i kërcënuesve duhet të shërbejë për vendosjen e standardeve ndaj këtij lloj sjelljeje të rrezikshme.

Nga ana tjetër, është thellësisht fyese dhe e papërshtatshme mënyra se si partia e Lapajt u “distancua”: duke u bërë thirrje simpatizantëve të vet që “të përmbahen” dhe “të mos kërcënojnë rivalët”. E kuptoj që e kanë bërë nga injoranca politike, por kjo nuk është distancim. Përkundrazi, është një kërcënim i rafinuar, që tingëllon si: “Kam një ushtri kërcënuesish që për momentin po u them të përmbahen – por nesër… nuk i kontrolloj dot”.

Pra, në mënyrë të tërthortë, Lapaj po dërgon sinjalin se i ka nën kontroll këta banditë dhe se mund edhe t’i përdorë kur t’i duhen.

Por një parti politike nuk i del zot banditëve. Ajo ose distancohet qartësisht, me emër dhe mbiemër, ose bëhet pjesë e këtij lloj kriminalizimi të fushatës. Aq më tepër që kjo deklaratë u bë vetëm pasi u identifikuan se kërcënuesit ishin kushërinjtë e Lapajt.

Në vend të kësaj loje të rrezikshme, Lapaj duhet të kishte dalë publikisht dhe t’i kishte dënuar me emër dhe mbiemër, duke kërkuar edhe ndëshkimin e tyre dhe jo të sillej sikur ishte në hall që nuk përmbante dot banditët e vet.

Pikërisht për këto raste, policia shqiptare duhet të adoptojë praktikat shumë efikase të policisë dhe drejtësisë së Kosovës, që të gjithë ata që kërcënojnë me identitet të qartë – i pret në aeroport kur vijnë me pushime, i shoqëron në polici dhe më pas i çon në gjykatë.

Kjo nuk ka lidhje me shpëtimin e jetës – sepse, në të vërtetë, ata që të kërcënojnë nuk janë asnjëherë ata që të vrasin. Por kjo lidhet me shpëtimin e një standardi shoqëror, që po zhbëhet çdo ditë nga psikopatët që shesin sufllaqe në Toronto e kërcënojnë njerëz publikë në Tiranë.

Për më tepër, këta individë nuk janë as sponsorë të deklaruar të Lapajt dhe, padashje, mund t’i krijojnë edhe telashe ligjore në deklarimin e shpenzimeve të fushatës, duke bërë më të besueshëm zërat që ai financohet nga individë të botës së errët.

The post Kërcënuesit nga Toronto që Lapaj si “përmban dot” first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Erion Veliaj është shtruar sot në një klinikë në Durrës për të kryer një kolonoskopi, një procedurë diagnostike mjekësore që lejon ekzaminimin e brendshëm të zorrës së trashë, për të shmangur rreziqet e mundshme të polipeve kancerogjene. Babai dhe gjyshi i tij kanë ndërruar jetë në moshë të re nga kjo sëmundje dhe ai ka një protokoll mjekësor të diktuar nga mjekët për kontroll të detyrueshëm njëvjeçar.

Përtej çdo limiti rreth përgjegjësisë që duhet të kenë për jetën e tjetrit, autoritetet e burgjeve ia kanë refuzuar për dy javë këtë procedurë të nevojshme, me arsyetimin fals se ai kërkon të dalë nga qelia për të takuar njerëz dhe se nuk e ka të nevojshme.

Pas presionit të mjekëve dhe familjes, u lejua sot i shoqëruar nga 30 policë të forcave speciale, tre prej të cilëve, jashtë çdo standardi mjekësor, kanë qëndruar edhe në sallën e operacionit, ku duhet të jenë të pranishëm persona të sterilizuar, duke shkelur kështu edhe protokollin shëndetësor.

Bashkë me ta, edhe gjysma e BKH-së ishte zhvendosur në spital. Nuk dihet nëse kishin vendosur snajpera në taracë, por klinika ishte kthyer në gjendje lufte.

Kjo situatë nuk ka nevojë për koment. Nuk është më vetëm frustrimi i një prokurori si Osli Dado, por edhe një bashkërendim i tij me autoritetet e burgjeve, të cilët janë nën urdhrat dhe pushtetin e ministrit Ulsi Manja.

I njëjti ministër që ka lejuar që policët të ruajnë Salianjin kur mbjell flokë në spital privat apo rregullon hundën. I njëjti ministër që argëtohet me raportet se si kanë bërë seks eskortat me kriminelët në burgje, argëtohet edhe duke linçuar një figurë të rëndësishme të Partisë Socialiste, e cila – së paku deri më sot – nuk ka asnjë akuzë dhe pesha politike e tij në Partinë Socialiste nuk ka asnjë krahasim me atë të Ulsi Manjës.

Erion Veliaj është në politikë me këmbët e veta dhe është bashkuar me Partinë Socialiste me një fluks të vetin njerëzish dhe votash që sot janë pjesë organike e Partisë Socialiste. Ai I a ka shtuar vota dhe pushtet Partisë Socialiste ndryshe nga Ulsiu që vetëm i ka marrë.

Ulsi Manja është ministër për arsye gjeografike, meqë është nga Dibra dhe meqë i ka premtuar pushtetit se me dibranët që drejtojnë SPAK-un, ai i ka marrëdhëniet e mira.

Ky kriter për të cilin ai është bërë ministër sot është kthyer në një taksë të rëndë për pushtetin e Partisë Socialiste, për shkak se duket qartë që ai po e përdor këtë lidhje primitive krahinore dhe këtë kriter primitiv për çfarë është bërë ministër, për t’u bërë pjesë e luftës së klaneve brenda pushtetit socialist.

Ngjarja e sotme, linçimi publik i Veliajt, me skena që nuk janë të denja as për persona të dënuar me burgim të përjetshëm, tregon se brenda pushtetit socialist ka një pol urrejtjeje politike me duar të lira për ta linçuar atë.

Dhe ky është një degradim edhe më i turpshëm i Reformës në Drejtësi sesa ajo që po ndodh me arrestimet paraprake politike, pa asnjë arsyetim, siç është arrestimi i Ilir Metës, Ilir Beqajt etj.

Ulsi Manja është lakmusi që tregon se si mund të keqpërdoret pushteti për interesa klanore, fisnore dhe mbi të gjitha, për epshe çnjerëzore.

Nuk mbaj mend për 35 vite pluralizëm që ndonjë politikan shqiptar të jetë trajtuar kështu në burgje. Arrestimi më i rëndësishëm politik ka qenë ai i Fatos Nanos, por unë kam shkuar dhe e kam takuar në qeli, dhe e kanë intervistuar pa ndonjë problem nga pikëpamja e izolimit. Madje të gjithë drejtorët e burgjeve silleshin si vartës të tij. As ish-anëtarët e Byrosë Politike nuk janë keqtrajtuar nga ish-të burgosurit që u bënë drejtorë burgjesh në vitet ’90 në këtë mënyrë.

Nuk po flas pastaj për politikanë të tjerë të dënuar, që burgun e kanë pasur një mjedis izolimi, por jo persekutimi dhe linçimi njerëzor.

Në përpjekje për të justifikuar aktet linçuese të tij, Ulsi Manja furnizon rregullisht me dezinformacione Kryeministrin, duke i raportuar për gjoja telefona të fshehur të Veliajt në burg, apo biseda të tij me persona publikë – përfshirë edhe mua – çka janë tërësisht gënjeshtra të trasha që përpiqen të justifikojnë veprimet e tij represive. Nuk kam folur kurrë me Veliaj në telefon dhe as e kam takuar ndonjëherë që kur është arrestuar. Nuk jam njeriu i tij më i afërt jashtë burgut, as politikisht dhe as shoqërisht, ndaj nuk më takon mua as të shkoj ta takoj dhe as të flas me të në telefon. Ka shumë miq e shokë më të ngushtë se mua në pushtet, në qeveri, në krye të qeverisë – aty ku, paksa, janë dhe armiqtë më të mëdhenj të tij.

Këtë fushatë e kanë ndërmarrë edhe para gjyqit në Gjykatën e Lartë, për të justifikuar faktin që ai nuk duhet lënë i lirë. Kështu, tre gjyqtarë – një prej të cilëve socialist i shpallur, djali i një ish-sekretari të parë, një tjetër një servil pushteti që ka kaluar vetingun duke fjetur në paradhomën e qeverisë, me fëmijët të punësuar në shtet, dhe tjetra një gjyqtare lojaliste ndaj pushtetit – vendosën me “unanimitet, pas një debati të ashpër”, që ta lënë në burg pa akuzë.

Kjo e sotmja është ajo pika që derdh gotën. Ajo tregon se Erion Veliaj nuk ka probleme me drejtësinë, por me njerëzit që kanë kapur drejtësinë në Shqipëri dhe me pushtetin e Partisë Socialiste.

The post Erion Veliaj nuk ka probleme me drejtësinë, por me njerëzit që kanë kapur drejtësinë në Shqipëri first appeared on JavaNews.al.

The post Rrotacion administrativ në vend të rrotacionit politik first appeared on JavaNews.al.

The post Kartela false e Salianjit dhe shteti fals i së drejtës first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Disa vite më parë, gati një dekadë, u përpoqa me shumë miq të mi të bëja qoftë edhe privatisht një plan urbanistik për fshatin tim dhe pastaj t’ia ofroja atë bashkisë që të ishte si një lloj manuali për zhvillimin e fshatit. Askush nuk e merrte përsipër. Bashkia jo e jo. Gjithmonë më dërgonte një djalë që merrej me marrëdhënie publike dhe më thoshte: “Çfarë problemi ke?” Nuk kisha asnjë problem. Por më duhej një plan urbanistik që të vizatonte rrugën për çdo lagje të fshatit që të kishte akses dhe të tregonte se ku duhet të zhvillohej për ata që kishin dëshirë të ktheheshin.

Një ditë, duke e kthyer në problem këtë gjë, dikush më gjen një plan urbanistik të fshatit të vitit 1987, në arkivën e Këshillit të Rrethit në Gjirokastër. Ishte në kalk, i dëmtuar pjesërisht, por i lexueshëm. E skanova dhe riparova dhe pashë që ishte i jashtëzakonshëm. Asnjë arkitekt nga shokët e mi që e mora nuk do ta bënte dot ashtu siç e kishte bërë një topograf i kohës së komunizmit, ndihmuar nga urbanisti i rrethit. Qysh më 1987, kishte llogaritur ku mund të zhvillohej pjesa e fshatit për banim, ku për argëtim e turizëm, dhe kishte shpërthyer zonat e izoluara të fshatit që janë ende me ferra, duke i dhënë jetë përrojve dhe brigjeve përreth.

Prej asaj dite, unë ende nuk kam përgjigje nga askush nëse ky plan është në fuqi, a ka fuqi ligjore ende dhe a mund të bëhet “update”. Nuk po flas për leje, se me burokracinë që ekziston për të marrë leje në fshat, nuk shkon askush të marrë. Është më e lehtë të përballosh një betejë me kallash me FNSh se sa një betejë letrash me zyrat e urbanistikës në rrethe apo në Tiranë.

Ajo që po ndodh në Theth është një film i parë që do të përsëritet edhe në të ardhmen, aty dhe në vende të tjera me potencial të lartë turistik. Arsyeja nuk është vetëm mospërmbajtja e banorëve të zonës për të ndërtuar ku të munden, por edhe shteti shqiptar.

Që zonat me potencial turistik duhen ruajtur nga ndërtimet pa leje, qoftë edhe me armë, kjo nuk do debat. Problemi është se forca si parim përdoret kur prishet një rregull i qëndrueshëm, por ne nuk kemi ende një rregull.

Ajo që u mungon fshatrave shqiptarë është një plan i detajuar urbanistik, vijat e verdha të fshatit dhe garancia që plani nuk ndryshon dhe është afatgjatë.

Ajo fotografia e Kishës së Thethit dhe fusha ikonike para saj ka 100 vjet që është kartolina e alpeve shqiptare. Që nga koha e Edith Durham-it, ajo postohet në çdo vend të botës kur flitet për veriun e Shqipërisë. Natyrisht që duhet ruajtur ashtu.

Por turizmi, nga ana tjetër, do përgjigje.

Dhe Shqipëria ka nevojë për një Kod urbanistik me tre të pestat e votave, për zonat me potencial turistik, që të jetë i vështirë për t’u ndryshuar.

Për 35 vjet, Thethi e meritonte një plan urbanistik të konsoliduar, të vendosur në qendër të fshatit, në një hartë gjigande ku t’u tregohej të gjithëve ku ka mundësi të ndërtohet dhe çfarë të ndërtohet. Me siguri që dhe po t’ia kishe kërkuar qeverisë gjermane, do ta bënte falas, do të sillte arkitektin më të mirë pa lekë. Kjo, së paku, do frenonte ëndërrimtarët e shkatërrimit dhe do t’i përballte banorët vetëm me burokracitë e lejeve të ndërtimit.

Por minimumi, Shqipëria ka nevojë të ketë një plan urbanistik të konsoliduar në çdo fshat, mundësisht të bërë publik në qendër të fshatit, për t’u treguar të gjithëve se kush do të ndërtojë, do të ndërtojë në këto vende dhe në këtë mënyrë. Kjo heq koston e lartë të lakmisë dhe shëmtisë urbane që pjell interesi i lartë për turizmin në ato zona, por nga ana tjetër e bën edhe të parashikueshëm zhvillimin, pasi tregon ku duhet të lihen rrugët, ku duhet të jenë ndërtesat e fshatit dhe ku objektet me destinacion turizmin apo jetën sociale.

Kjo nuk është se mund ta frenojë tërësisht fenomenin e ndërtimeve pa leje, por do të ulë shumë kostot e atyre që u ikën dëm mundimi për gjëra të mëdha dhe të shëmtuara.

Së dyti, masat represive dhe sidomos shqiptimi i gjobave të frikshme dhe ndërtimi i një aparati mbikëqyrës represiv është një arsye e fortë për ndërtime pa leje, pasi inspektorët hajdutë i përdorin ato gjoba për t’i frikësuar njerëzit dhe për t’i rrjepur.

Greqia, e cila ka mentalitet të përafërt me ne për ndërtimet pa leje, e ka zgjidhur duke e thjeshtuar ligjin e ndërtimit pa leje. Sipas ligjit, ai që ndërton në tokën që nuk e ka të vetën, ndërtimi i kalon pronë të zotit të tokës. Nëse ai është privat, e merr ai; nëse është shteti, e merr shteti. Pra, ia merr 100 për qind pronën, nuk hyn në negociata, gjoba, përqindje, etj. Kaq mjafton që askush të mos harxhojë asnjë lek për “tokë të zënë”.

Kjo e shoqëruar me planin urbanistik, që ata që e kanë tokën e tyre ta dinë se ku dhe çfarë duhet të ndërtojnë, e lehtëson procesin, pasi në fund të fundit, ky i dyti ka nevojë për legalizim urbanistik, por jo për pronën.

Dhe së fundmi, përsëri, i vetmi mjet që të na shpëtojë nga mbrojtja me armë nga ndërtimet pa leje, është liberalizimi dhe deregullimi i jetës në fshat. Lehtësimi i procedurave për të marrë leje, dhënia e tyre nga zyrat urbanistike të bashkive me një procedurë të thjeshtuar dhe projekte të imponuara nga vetë bashkia sipas një kodi urbanistik për fshatrat, ku përfshihet identiteti i zonës dhe tipologjia e ndërtimit, do t’i çojë gjithë njerëzit drejt ligjshmërisë. Dhe kjo do të na shpëtojë nga mbrojtja me armë të territorit prej zaptimeve dhe ndërtimeve pa leje.

Ndryshe, këtë betejë do ta shikojmë çdo vit, pasi njerëzit, në fund të fundit, duan të zhvillojnë pronat e tyre dhe, kur nuk u jep zgjidhje shpejt dhe qartë, do bëjnë ato marrëzira që kanë bërë në Theth.

Deregullimi i procedurave për leje ndërtimi në fshat, hartimi i planit urbanistik për çdo fshat, jo me tender, por nga bashkitë përkatëse, bazuar edhe në studime të vjetra, thjeshtimi i lejeve dhe heqja e masave represive që janë në duar të inspektorëve hajdutë, do ta relaksojë raportin e banorëve të fshatit me territorin dhe shtetin, ku ende nuk janë pjesë e pranuar e tij, pasi ende i trajtojnë si banorë të dorës së dytë.

The post Beteja e Thethit fitohet në zyrat e shtetit first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Ervin Salianji dhe Ilir Meta janë arrestuar afërsisht në një kohë. Pas dhjetë muajsh, Ervin Salianji ka pësuar një ndryshim rrënjësor. Ka mbjellë flokët dhe ka bërë operacion plastik hundën. Shumë bukur duket. T’i gëzojë.

Jam kurioz tani nëse Ulsi Manja si ministër Drejtësie, mund të më japë informacion si gazetar, kur e ka bërë kërkesën e parë për mbjellje flokësh, te cila klinikë, a ka ardhur kirurgu i flokëve në qeli, apo ka shkuar Salianji, sa seanca ka bërë, dhe si është kujdesur personeli i burgut për gjendjen pas operatore të tij.

Akoma më e vështirë është kjo situatë me ndërhyrjen kirurgjikale në hundë. I është dashur me siguri të rrijë ndonjë muaj me fasho dhe të shmangte mediat që i kishte sa herë i duheshin në burg.

Ai ta kishte kërkuar vetë këtë burgun, nuk do t’i dilte më mirë, së paku për anën politike, ashtu dhe estetike. Nuk është e lehtë të kesh dhjetë muaj kohë të plotë vetëm për operacione estetike, duke ëndërruar se si do të dukesh si kryetar PD. Atë hundën mund ta zgjaste pak dhe ta bënte pak me majë të kthyer si Berisha, që të kishte kuptim vazhdimësia. Dhe Skënderbeu thonë e ka pasur ashtu.

Mos të flasim pastaj për kontaktin me mediat. Kur votohej më 11 maj, kamerat e shoqëronin Salianjin që nga dera e burgut e deri në qendër votimi, dhe kur doli nga burgu si “hero”, e shoqëronin që kur doli nga dera e qelisë në oborrin e burgut. Kjo është një gjë shumë e mirë. Në të vërtetë, burgjet nuk kanë qëllim vuajtjen fizike, por kufizimin e lirisë për të ndjerë përgjegjësinë e veprës penale që ke bërë.

Ndryshe nga Salianji, Ilir Meta ka qenë në një proces të gjatë ankesash për jetën në burg. Është ankuar që s’ka ujë, është ankuar që s’ka kushte normale për fjetje dhe ngrohje, është ankuar për ushqimin, dhe për dënime të shpeshta që merr pse flet me median.

Salianji s’e ka pasur këtë kufizim. Ai ka folur me mediat më shumë nga burgu se sa nga selia e SHQUP-it kur ishte i lirë.

Jam kurioz të kuptoj kush i vendos standardet për të burgosurit në Shqipëri dhe pse është ky diskriminim pozitiv për disa dhe diskriminim i vërtetë për disa të tjerë.

Por marr vetëm të burgosurit që vijnë nga politika, se ata të tjerët i kuptoj. E kuptoj pse një të dënuari të përjetshëm më parë i çojnë telefon në dhomë, pastaj çojnë atë, për të mos thënë eskortat e femrave apo drekat e darkat e shtrenjta.

Aty e kuptoj që Ulsiu nuk ka fuqi. Por këta politikanët pse i ndan në çeta dhe kur janë të një çete?

Ja sot kanë dënuar përsëri Ilir Metën 14 ditë me mos ushtrim fizik, çka mund të jetë e rrezikshme edhe për shëndetin e tij, ndërsa Salianji ka dy ditë që i gëzohet kozmetikës së tij si lider i ri, me flokë të reja, hundë të re dhe natyrisht nuhatje të re politike për ndonjë post të rëndësishëm në PD.

Nuk po flas për linçimin e Ilir Beqajt apo Erion Veliajt, që nuk e lejojnë të dalë nga dera e qelisë dhe nuk pranojnë të takojë askënd tjetër përveç gruas dhe vëllait. Aty e kuptoj që veprojnë standarde të tjera nga lufta brenda llojit. Por po flas për diferencimin edhe brenda politikanëve të opozitës.

Nuk është se po shqetësohem për standardet e burgjeve, se ato i kanë menderosur që kur mbajnë kriminelët dhe vrasësit si pashallarë dhe tregojnë forcën me ish-kolegë të tyre të burgosur. Të paktën këta të opozitës t’i trajtojnë njësoj, se kështu duket sikur qeveria është me Salianjin dhe kundër Metës, ndërkohë që të dy janë pretendentë për pasardhës të Berishës. Këtyre të burgosurve të PS-së e meritojnë t’ua bëjnë dhe më zi.

The post Kozmetika e një “lideri” të burgosur dhe linçimi i të tjerëve first appeared on JavaNews.al.

The post Debati për nevojën e mosndryshimit të PD first appeared on JavaNews.al.

The post Miti i kriminelëve shqiptarë si një alibi e Berishës për humbjen shkatërruese first appeared on JavaNews.al.

The post Zgjedhjet e lira janë i vetmi armik i Sali Berishës first appeared on JavaNews.al.

The post Etika false e gjyqtarëve që s’u bën dora të dënojnë Berishën first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Të hënën nis procesi i parë gjyqësor ndaj Sali Berishës, nën një akuzë që në thelb është kapje e shtetit. Akuza ngre dyshime se ai ka përdorur pushtetin për të rikthyer një pronë me procedura të dyshimta në favor të dhëndrit të tij dhe 5 ish-pronarëve të tjerë, por që në fund të këtij procesi, dhëndri – një pjesëtar minor i bashkëpronarëve – ka dalë aksioner kryesor duke përfituar nga favoret shtetërore të vjehrrit të tij kryeministër, që janë përkthyer në të ardhura financiare.

Pra, thelbi i akuzës është se dhëndri i tij ka përdorur favoret e bëra nga vjehrri kryeministër për të përfituar nga procesi i rikthimit të pronës, e cila nga ana tjetër është nën hetim nëse është rishitur një herë nga pronarët te qeveria gjatë pushtimit italian apo jo.

Ky është gjyqi i parë ndaj një ish-zyrtari të profilit të lartë nën akuzën për kapje të shtetit dhe përtej fatit të Sali Berishës s’ka rëndësi të madhe, pasi duhet të vendosë një standard gjykimi për çdo kryeministër në të ardhmen dhe çdo zyrtar të lartë që përdor pozitën e tij shtetërore për ndere familjare.

Po kaq i ngjashëm është rasti kur vajza e Sali Berishës, avokate, u kërkonte 3 për qind të vlerës së investimit klientëve të saj, nëse u kompletoheshin dosjet me leje që i miratonte babai i saj, siç ishte rasti i projektit të një TEC-i në Durrës në vlerën 100 milionë euro. Nga emailet e shkëmbyera mes saj dhe biznesmenit suedez rezultonte se asaj i takonin 3 milionë euro nëse ajo ia dorëzonte të plotë lejen e firmosur nga babai i saj.

Është kjo një nga arsyet madhore përse SHBA kanë përfshirë në listën e zezë dhe fëmijët e Sali Berishës, pasi ata kanë qenë të përfshirë në korrupsion madhor, duke përdorur pushtetin e babait të tyre, siç e përcakton dhe Departamenti i Shtetit në arsyetimin për shpalljen “non grata”.

Për Sali Berishën, ky nuk është gjyqi më i rëndësishëm i jetës së tij politike. Për të, ky ndoshta është më i lehti dhe më i pakuptueshmi, pasi në mentalitetin e tij klanor është ende e pabesueshme se si mund ta gjykosh atë pse ka ndihmuar vajzën dhe djalin e tij.

Përpara gjyqit të 21 janarit ku akuzohet për vrasje qytetarësh apo historisë së pagjykuar ende të Gërdecit, ky është një gjyq kafenesh për të.

Por më shumë sesa për të, ky gjyq është i rëndësishëm për standardet që duhet të vendosë drejtësia në shtetin shqiptar lidhur me rolin e të gjithpushtetshmit në fatin e njerëzve të afërt të tij në keqpërdorimin e pushtetit.

Ndaj ka shumë rëndësi që gjyqi të jetë i drejtë dhe vendimi final të jetë i arsyetuar dhe i mbështetur mbi fakte dhe jo thjesht mbi perceptimin mbarëpopullor që kemi për Sali Berishën si shkelës i ligjit. Mund të jetë dhe më keq sesa mendojmë, por këtë duhet ta vendosë gjykata.

Sali Berisha do të ishte i lumtur të dënohej nga ky gjyq dhe të mbyllej me kaq historia e gjykimeve të tij, pasi për të kjo është një çështje e pushtetit të familjes së tij, që ai nuk e ndan dot nga pushteti i tij politik. Një njeri që ka privatizuar partinë, me po aq lehtësi pati privatizuar dhe shtetin shqiptar. Ndaj ky gjyq duhet të dënojë pikërisht këtë mentalitet të pushtetarëve në Shqipëri që e quajnë shtetin pronë private dhe privilegjet për familjarët një e drejtë e pacënueshme.

Ky gjyq vlen më shumë për shtetin sesa për Sali Berishën. Për Sali Berishën personalisht vlejnë gjyqet ku ai ka duart me gjak, dhe fytyrën me flakën e barutit të djalit si biznesmen vdekjeje. Ky vlen thjesht për të treguar se qysh ditën e parë të ardhjes në pushtet, ai e kishte mendjen si të bënte familjen milionere. Dhe në këtë rast ka arritur të bëj plot 19 kulla mbi pronat e një klubi sportiv.

The post Një gjyq kundër plaçkitjes në emër të pushtetit first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Shqipëria i ka ulur në gjunjë gjithë skeptikët e turizmit në rajon dhe Evropë, duke qenë vendi me rritjen më të madhe të turizmit, me një gjeografi që po shkon tërësisht drejt Perëndimit.

Nëse tre- katër vite më parë agjencitë turistike populluan hotelet e pakta që kishim me turistë polakë, çekë e ukrainas, sot shumica e turistëve që po vijnë janë francezë, italianë, gjermanë dhe anglezë.

Aeroporti i Tiranës, i cili në të vërtetë është lideri real i turizmit shqiptar, e ka kthyer Shqipërinë në vendin më të arritshëm të Evropës, dhe për disa vende si Italia, është destinacioni i parë i çdo aeroporti.

Ndërkohë që turizmi i ka mposhtur kritikët që thoshin se në këtë vend nuk shkel njeri, ka nxjerrë në pah një tufë “ekspertësh” që po krijojnë në ekrane drama që nuk ekzistojnë lidhur me tipin e turistit, me të ardhurat në vend apo leverdinë e turizmit. Janë gati të thonë se më mirë të mos kemi fare turistë se sa të durojmë këta që vijnë.

Disa hiqen si ksenofobë që i shqetësojnë gjuhët e huaja nëpër Tiranë, të tjerët i qajnë hallin ekonomisë se këta janë turistë që hanë byrekë apo sufllaqe dhe japin rekomandime idiote se si duhet të zhvillohet turizmi.

Merrni një copë letër dhe mbani shënim ankesat e tyre dhe do të shikoni se në çfarë niveli ka arritur idiotësia.

Një palë ankohen se po vijnë turistë të varfër dhe nuk duhet lejuar. T’i themi Kastratit të punësojë disa njerëz në Rinas e t’i pyesë kur hyjnë: “A hani byrek, a hani sufllaqe?” dhe nëse thonë po, t’i kthejë mbrapsht.

Pastaj janë këta që ankohen për hotelet luksoze që po ndërtohen. Shajnë Kushnerin se po u merr Sazanin, shajnë arkitektët e huaj që po ideojnë projekte impresionuese në bregdet, duke arsyetuar se këto janë hotele të shtrenjta dhe pastrojnë para. Sipas tyre, dhe këto nuk i duhen ekonomisë.

Pastaj është kategoria e ekspertëve që shajnë Airbnb dhe qytetarët që japin shtëpi me qira se nuk i deklarojnë të ardhurat.

Në finale dalin statistika që “provojnë” se turistët nuk kanë lënë asnjë lek në Shqipëri dhe kjo është dramë e madhe.

Nëse mbledh idiotësitë e tyre dhe i fut në një algoritëm se çfarë duan këta ekspertët nga turizmi shqiptar, i bie të mbyllim gjithë bujtinat e Shqipërisë që shërbejnë byrek, gjellë me ato supa tradicionale të lira etj. Pastaj të mbyllim hotelet me pesë yje se vijnë kapitalistët e mëdhenj. Pastaj të mbyllim apartamentet me qira se nuk dihet ku shkojnë lekët. Pastaj të mbyllim dhe hotelet e vogla se nuk kanë shërbim të mirë dhe marrin puntorë të huaj.

Thjesht të dorëzuar nga shifrat e turizmit, ata tani duan të rrëzojnë bilancin e turizmit.

E vërteta është që turizmin e dikton tregu dhe jo ekspertët, dhe Shqipëria ofron një diversitet turistik të jashtëzakonshëm, që nga fshatrat e varfër dhe malet, deri te bregdeti dhe kryeqyteti që është poli kryesor i turizmit.

Mrekullia e Shqipërisë në turizëm është fakti që ne po shkojmë drejt standardit që mund t’i shërbejmë gjithë tipave të turistëve: atyre që duan hiking, atyre që duan male, atyre që duan lumenj për rafting, atyre që duan bregdet, por edhe atyre që duan Tiranën.

Nëse do marrësh mendjen e këtyre ekspertëve dhe të zhvillosh një tip turizmi që duan ata – që s’ka algoritëm ta gjejë se çfarë duan – e kupton se ata thjesht nuk duan të ketë turizëm në Shqipëri.

E vërteta është që ne duhet të merremi me problemet që po prodhon industria e turizmit dhe jo me refuzimin e tregut të turizmit. Dhe problemet janë të pafund: që nga transporti publik, infrastruktura e ujit dhe energjisë në zonat turistike, problematikat e krijuara nga aktet nënligjore për rregullimin e infrastrukturës së turizmit, siç është ndotja e ujërave apo pastrimi – por jo refuzimi i tipit të turizmit.

E vërteta është se turizmi malor, bujtinat dhe ushqimi tradicional mund të mos sjellin shumë lekë për shtetin, por jam i lumtur për këtë. Është më mirë t’i marrin lekët ata fshatarët që kanë ndërtuar me thonj ato bujtinat pa asnjë ndihmë nga shteti, se sa t’i marrë ndonjë ministre e t’i bëjë rrush e kumbulla duke ua ndarë lekët miqve të vet.

Është më mirë t’i marrin lekët e qirave pronarët e apartamenteve dhe të mos shfaqen në statistikat e INSTAT, por në fuqinë investuese të tyre. Sa për hotelet – shumica e tyre i kanë turistët që paguajnë me karta krediti dhe e kanë të pamundur të bëjnë informalitet. Zhvendosja e gjeografisë së turizmit nga Lindja drejt Perëndimit po sjell më shumë formalitet, më shumë para të deklaruara dhe si rrjedhim, më shumë të ardhura për shtetin. Por ky nuk duhet të jetë objektivi kryesor.

Turizmi po i sjell lekët në Shqipëri dhe kapitalizmi i turizmit shqiptar – ajo që këta “ekspertë” e quajnë fatkeqësi – deri tani është fati më i madh i turizmit shqiptar. E vetmja vlerë e këtyre ekspertëve është se duhen dëgjuar për të kuptuar çfarë mos të bëjmë. Në vend të këshillave të tyre, duhet të përballojmë fluksin e turizmit ashtu siç vjen dhe andej nga vjen. Është një fat që vjen për Shqipërinë.

The post Tregu i turizmit dhe tregu i “ekspertëve” të turizmit first appeared on JavaNews.al.

The post Rinumërimi, mes të tjerash, e nxjerr Berishën budalla first appeared on JavaNews.al.

The post Sara Mile ka moshën e vjedhjes së votave nga gjysh Saliu first appeared on JavaNews.al.

The post Braktisja e heshtur e PD, po nxitet përditë nga Berisha first appeared on JavaNews.al.

The post Urdhri i Trumpit për “non grata” duhet parë si një shans për PD first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

I gjithë objektivi i betejës kundër PD-së, që nga viti 2021 kur nisi “Foltorja”, ka qenë marrja e kontrollit mbi opozitën dhe monopolizimi i saj nga vetë Berisha.

Beteja e tij pati një farë suksesi brenda Partisë Demokratike, duke nxjerrë jashtë loje grupin e Lulzim Bashës, duke i tërhequr mbështetësit e tij në anën e vet dhe duke tentuar të hyjë në zgjedhje me sigël dhe vulë në duart e tij.

Por Berisha arriti të gënjejë drejtues të PD-së dhe deputetë të saj për t’u bashkuar rreth vetes në zgjedhjet e 11 majit, por nuk arriti të gënjejë mbështetësit e PD-së që nuk pranojnë Berishën.

Kështu që zgjedhjet e 11 majit janë zgjedhjet e para që provojnë se 250 mijë votues shqiptarë të opozitës nuk i përkasin më Sali Berishës, por përfaqësojnë frymën anti-Berishë në opozitë.

Pra ai arriti të rekrutojë nëpunësit e PD-së, por jo elektoratin e PD-së.
Dhe kjo po reflektohet edhe pas 11 majit.

Në debatin për cilësinë e zgjedhjeve dhe rinumërimin, opozita nuk është më e bashkuar. Partitë e reja, fjala vjen, kanë ankesa për sistemin zgjedhor por jo për procesin zgjedhor. Madje ndonjë prej tyre është më e rrezikuar nga PD sesa nga PS në këtë proces.

Rinumërimi tregon se PD është partia që ka më shumë vota të marra gabimisht deri tani, edhe pse realisht numri i përgjithshëm i tyre është pa ndikim mbi rezultatin dhe reflekton më shumë një gabim njerëzor, por me tendencë për t’i shtuar votat PD-së.

Kjo e forcon ndarjen e opozitës shqiptare dhe humbjen e monopolistit Berisha mbi opozitën.

Opozita shqiptare është e ndarë në dy qëndrime të qarta rreth zgjedhjeve të 11 majit: mes atyre që pranojnë se opozita ka humbur thellë zgjedhjet dhe duhet të rishikojë organizimin e saj, dhe rrethit të Berishës që nuk pranojnë humbjen me qëllim që të vazhdojnë të mbajnë kontrollin mbi atë pjesë të opozitës që kanë.

Madje, ajo pjesë e opozitës e cila pranon se opozita i ka humbur zgjedhjet, tani po zgjerohet dhe me zëra brenda PD-së, duke shënuar një krizë të re dhe vazhdim të hemorragjisë nga Berisha.

Kjo ndarje është humbja e parë e rëndë e monopolistit Berisha mbi opozitën.

Tani, si për vëzhguesit e huaj ashtu edhe për faktorët e tjerë ndërkombëtarë, Sali Berisha nuk është më referencë në emër të opozitës, por vetëm një nga faktorët opozitarë.

Me krijimin e parlamentit dhe fillimin e sesionit të ri politik, kjo ndarje do të bëhet edhe më e madhe. Për shkak të rezultatit të lartë të PS-së dhe mungesës së nevojës për bashkim votash me Berishën, ky i fundit do të jetë i izoluar edhe si faktor opozitar.

E gjithë kjo retorika e tij me qarjet e Albanës në KiE, apo videot e Berishës në Facebook, është një përpjekje për të mbajtur sa të mundë rreth vetes ata që tani po kuptojnë se jo vetëm humbja e PD-së është e qartë, por edhe mungesa e perspektivës me Berishën është po aq e qartë.

Çdo kompozim i ri në Kuvend, përfshirë edhe reformën zgjedhore të kërkuar nga BE, e bën Berishën thjesht një aktor opozitar por jo përfaqësues të saj. Votat për kodin e ri elektoral janë të mjaftueshme mes PS-së dhe faktorëve të tjerë opozitarë. Madje, me pak shtytje, edhe për ndryshime kushtetuese.

Kështu që Berisha më 11 Maj, nuk ka humbur thjesht shansin për pushtet, por edhe pushtetin mbi opozitën. Kjo është humbja më e madhe e tij më 11 maj.

The post Më 11 maj Berisha ka humbur dhe pushtetin mbi opozitën first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Gjysmë ore pasi shpërtheu fabrika e sajuar e demontimit të municioneve në Gërdec, pas të cilës qëndronte djali i Sali Berishës, Fatmir Mediu ishte në telefon me të. Tabulatet telefonike tregojnë se menjëherë pas shpërthimit, Shkëlzen Berisha ka folur gjatë me dy persona: me Mihal Delijorgjin, “CEO”-n e biznesit të tij, dhe me Fatmir Mediun, bekuesin politik të atij biznesi.

Pas kësaj, për të gjithë ata që nuk e mbajnë mend, deklarata e parë publike e Fatmir Mediut lidhej me… amerikanët. Duke bërë sikur nuk e kishte të qartë se çfarë kishte ndodhur dhe ku kishte ndodhur, foli për një kompani amerikane që po merrej me problemin e demontimit të fishekëve, në kuadër të një programi bashkëpunimi me SHBA-në. “Bla bla bla” pa fund, vetëm për t’u treguar shqiptarëve se nuk duhej të merreshin me këtë çështje, sepse ishin amerikanët në mes.

Në fakt, në atë histori kishte dy palë “amerikanë”. Një palë që i kishte thirrur Shkëlzeni dhe kishte vendosur përfaqësuesin Rahmanin – ishin aty vetëm për letra. Dhe pala tjetër, kompania e kontraktuar nga Pentagoni për të blerë fishekë për ushtarët në Afganistan, e cila me miratimin e Mediut dhe Berishës, i ndërroi arkat e municionit kinez me arka kartoni që të mos kuptohej se po thyenin ligjin amerikan.

Gjëmën e bëri biznesi i parë, ai i demontimit, ku ata që quheshin “amerikanë”, ishin fals.

Por Fatmir Mediut nuk iu drodh syri të thoshte se janë “amerikanë”. Zëri, për hir të së vërtetës, nuk i dridhet kurrë.

Që nga ai moment e deri më sot, 17 vjet rresht, i pagjykuar dhe i padënuar, ai përmend nga mëngjesi në darkë “amerikanët”, sikur e kanë bekuar të vrasë njerëz, të vjedhë dhe të mos dënohet.

E ka bërë këtë edhe këtë javë.

Fillimisht, përmendi se kishte dorëzuar një deklaratë të gjashtë kongresmenëve amerikanë që i kërkonin gjykatës të mos e prekte Mediun, sepse kishte qenë aleat i tyre. Nuk i ka bërë publike as emrat e as deklaratën, por do të ishte interesante të shihej si gjashtë kongresmenë përdoren për një çështje kriminale kundër drejtësisë së një vendi për të cilin SHBA ka investuar që të ribëhet nga e para.

Natyrisht, nëse Mediu nuk gënjen, emrat do të dalin dhe ata do të ballafaqohen me të vërtetën – ndoshta edhe do të skuqen që i ka mashtruar një shqiptar që u ka dalë përpara në korridoret e Uashingtonit.

Gënjeshtra e dytë ishte ajo e fotos dhe takimit me z. Aaron Reitz, ish-asistent prokuror i Përgjithshëm i SHBA. Mediu e citoi sikur ky i fundit kishte dhënë një opinion në mbështetje të tij për të mos u dënuar nga drejtësia shqiptare. Si zakonisht, shoqëruar me foto.

E kuptoj që mund të jetë çështje lobimi nga miqtë e tij biznesmenë në Teksas. Por në faqen zyrtare të Departamentit Amerikan të Drejtësisë, z. Reitz nuk figuron më si asistent prokuror i përgjithshëm. Kjo ndoshta ngaqë po kandidon për ndonjë post tjetër. Por Mediu e ka ditur shumë mirë që në momentin kur ka dalë fotografia, ai nuk ishte më në detyrë. Dhe prapë ka gënjyer publikun shqiptar, me shpresën se kështu do të impresionohej gjykata dhe do ta shpëtonte nga akuza.

Tani nuk dihet ende me siguri nëse vërtet ka dorëzuar si provë në gjykatë nën betim deklaratën e gjashtë kongresmenëve, siç pretendon. Nuk dihet nëse z. Reitz ka qenë i vetëdijshëm që do të përdorej fotoja e tij në këtë mënyrë, apo kush është realisht kjo SHBA e “shqetësuar” për fatin e Fatmir Mediut.

Vetë SHBA ka dënuar para disa vitesh partnerët amerikanë të Shkëlzen Berishës në Gërdec, si Efraim Diverolin, dhe të tjerë. Vetëm në Shqipëri, partnerët e tyre nuk janë gjykuar dhe dënuar.

Këto gënjeshtra të Mediut me kongresmenë që i takon në klube, me ish-zyrtarë të drejtësisë amerikane, me foto me LaCivitën, janë një shantazh qesharak ndaj drejtësisë shqiptare – që nuk dihet sa do të funksionojë.

Por një gjë është e sigurtë: SHBA nuk funksionon me këtë stilin e Mediut. Nuk mjafton një foto në kafene për të shpëtuar dikë që kërkohet për drejtësi në një vend tjetër. Aq më tepër kur bëhet fjalë për ish-ministra, për zyrtarë publikë, për vrasje, për tragjedi.

Keqpërdorimi ekstrem që po i bën kësaj historie në prag të përfundimit të gjyqit të tij është një turp publik për SHBA-në në Shqipëri. Madje, më i rëndë edhe se ai i Berishës, që pagoi 6 milionë dollarë që t’i hiqnin statusin “Non grata”.

Ky kërkon që, me disa foto dhe ndonjë para të paguar nga miqtë e tij biznesmenë në SHBA, të shpëtojë nga drejtësia për një masakër që vrau 26 vetë dhe hodhi në erë një fshat të tërë, vetëm sepse ndihmonte biznesin e të birit të kryeministrit të asaj kohe.

Do të ishte një lehtësim për shumë njerëz me probleme me drejtësinë në Shqipëri nëse do funksiononte rruga e Fatmir Mediut. Por problemi është që SHBA ka investuar miliona për reformën në drejtësi, për të ndërtuar një sistem të ri. Dhe do të ishte qesharake, të mendohej se me disa para të paguara në klube në SHBA, ky investim do të hidhej poshtë.

The post Gënjeshtrat amerikane të Fatmir Mediut first appeared on JavaNews.al.

Nga Mero Baze

Socialistët janë përfshirë sot fare papritur në lojën e rinumërimit të votave, madje jo për partinë, por për kandidatët. Në një kërkesë zyrtare drejtuar KAS-it, një sekretare e Partisë Socialiste i kërkonte KAS-it që të llogarisë si vota për kandidatët ato fletëvotimi ku shenja nuk është vendosur në kutinë e kandidatit, por diku jashtë tij, por që shpreh qartë vullnetin.

Kërkesa në dukje teknike, në të vërtetë tregon një interes ilegal brenda Partisë Socialiste për votat e kandidatëve dhe renditjen e tyre.

Edhe pse rinumërimi nuk ka bërë ndonjë çudi dhe nuk ka korrigjuar ndonjë raport as mes kandidatëve, as mes partive, shkresa zyrtare e Partisë Socialiste ngre dyshime se kandidatët socialistë nuk kanë hequr dorë nga kërkesa për t’u riparë votat e tyre, pavarësisht deklaratës së Edi Ramës se ata nuk duhet të përfshiheshin në këtë debat.

Natyrisht, nuk është ndonjë krim që edhe socialistët të përfshihen në garën që ka kapur Partinë Demokratike dhe që në fakt po bëhet shkak për t’i ulur edhe ca vota më shumë PD-së të marra padrejtësisht nga gabimi njerëzor.

Por shmangia e qëndrimit të Partisë Socialiste nga qëndrimi publik i Edi Ramës ngre pikëpyetje nëse Rama e ka pasur seriozisht atë qëndrim apo e ka bërë vetëm që të fuste në kurth demokratët dhe të fillonin të kërkonin numërim votash për kandidatët, me qëllim që të nxisnin sherret brenda tyre.

Gabimet njerëzore të deritanishme flasin qartë se nuk ka devijim votash, pasi edhe diferencat e vogla ndjekin nga pikëpamja statistikore kandidatët me më shumë vota. Sa më shumë vota që kanë, aq më tepër gabime njerëzore kanë, por në raport me votat janë të gjithë thuajse në të njëjtin nivel.

Në kampin e PD-së, duket se ka një tendencë të njerëzve të Berishës për të ekspozuar gabime në votat e Tabakut apo Alimehmetit, por është çështje shumë e dobët, pasi ata kanë më shumë gabime sepse kanë më shumë vota. E njëjta gjë mund të vërehet dhe nga Partia Socialiste.

E vetmja gjë që ishte ndryshe deri tani, ishte qëndrimi politik i PS-së dhe i PD-së ndaj rinumërimit për kandidatët.

Qëndrimi i sotëm i PS-së dhe përgjigjja negative nga KAS-i tregon se brenda PS-së Edi Rama nuk është në gjendje t’i frenojë njerëzit e vet për të zbatuar atë që ai ua kërkoi publikisht. Ky është një lajm i mirë për ata që duan një parti sa më demokratike dhe, natyrisht, një lajm jo serioz për Edi Ramën.

The post Lufta e ftohtë mes kandidatëve të PS dhe Edi Ramës për rinumërimin first appeared on JavaNews.al.