❌

Normal view

There are new articles available, click to refresh the page.
Today — 28 August 2025Main stream

1991 – Fundi i Bashkimit Sovjetik dhe dorĂ«heqja e Gorbaçov-it

28 August 2025 at 13:05

Bashkimi Sovjetik (BRSS), një superfuqi botërore që nga viti 1922, ishte ndërtuar mbi një sistem njëpartiak komunist. Pas dekadash regjimi autoritar, në vitet 1980, BRSS përjetoi kriza të thella ekonomike, politike dhe shoqërore.

Në vitin 1985, në pushtet erdhi Mikhail Gorbaçov, një reformator i moderuar, i cili nisi ndryshime të thella me qëllim modernizimin dhe shpëtimin e sistemit sovjetik.

Reformat e Gorbachev-it

Gorbachev nisi dy politika të reja:

Perestroika (ristrukturim): reforma ekonomike për të futur elemente të tregut të lirë në ekonomi.

Glasnost (hapje): më shumë liri fjale, shtypi dhe transparencë politike.

Këto politika synonin ta shpëtonin sistemin sovjetik, por në fakt çuan në destabilizimin e tij. U rrit kritika ndaj partisë, shpërtheu pakënaqësia në republikat sovjetike dhe nacionalizmat lokalë morën hov.

Grushti i shtetit i gushtit 1991

Më 19 gusht 1991, një grup konservatorësh nga Partia Komuniste tentoi një grusht shteti për të rrëzuar Gorbachev-in dhe për të ndaluar shpërbërjen e BRSS.

Grushti dështoi brenda 3 ditësh, falë rezistencës së popullit dhe rolit të Boris Jelcin, presidentit të Rusisë.

Pasojat e grushtit të shtetit

Autoriteti i Partisë Komuniste u shemb brenda natës.

Republikat sovjetike njëra pas tjetrës shpallën pavarësinë.

Brenda pak muajsh, kontrolli i qeverisë qendrore sovjetike u zhduk pothuajse plotësisht.

Dorëheqja e Mikhail Gorbachev-it dhe fundi i Partisë Komuniste

Më 24 gusht 1991, pas dështimit të grushtit të shtetit dhe rënies së mbështetjes për Partinë Komuniste, Gorbaçov dha dorëheqje nga posti i Sekretarit të Përgjithshëm të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik.

Ai urdhëroi ndalimin e aktiviteteve të Partisë Komuniste në nivelin qendror, çka në thelb i dha fund partisë që kishte sunduar BRSS për 70 vjet.

Më 25 dhjetor 1991, Gorbachev dha dorëheqje edhe si President i Bashkimit Sovjetik, duke deklaruar zyrtarisht se BRSS nuk ekzistonte më.

Më 26 dhjetor 1991, Bashkimi Sovjetik u shpërbë zyrtarisht.

Pasojat historike

Fundi i një superfuqie: BRSS u nda në 15 republika të pavarura, përfshirë Rusinë, Ukrainën, Kazakistanin, etj.

Fundi i Luftës së Ftohtë: Bota hyri në një rend të ri ndërkombëtar me SHBA-në si superfuqi e vetme.

Kriza ekonomike dhe tranzicion i vështirë për shtetet post-sovjetike.

Boris Jelcin mori kontrollin e Rusisë si president i parë i saj.

Përgatiti: L.Veizi

28 Gusht 1916 – Dy shpallje lufte nĂ« EuropĂ«n e LuftĂ«s sĂ« ParĂ« BotĂ«rore

28 August 2025 at 08:35

28 gusht 1916 – Gjermania i shpall luftĂ« RumanisĂ« – Italia i shpall luftĂ« GjermanisĂ«.

 

Lufta e Parë Botërore filloi në vitin 1914 mes dy aleancave të mëdha:

Fuqitë Qendrore: Gjermania, Austro-Hungaria, Perandoria Osmane dhe Bullgaria.

Antanta (Fuqitë Aleate): Britania e Madhe, Franca, Rusia, Serbia, Italia (pas 1915), dhe më vonë SHBA (1917) dhe Rumania (1916).

Në këtë kontekst të ndërlikuar lufte, vendet u përfshinë njëra pas tjetrës, për interesa strategjike, kombëtare apo diplomatike.

Gjermania i shpall luftë Rumanisë

Rumania, deri në vitin 1916, kishte qëndruar neutrale. Nën presion dhe me premtime për territore nga Fuqitë Aleate (kryesisht Transilvania, që ishte pjesë e Perandorisë Austro-Hungareze), Rumania vendosi të hynte në luftë në anën e Antantës.

Më 27 gusht 1916, Rumania i shpalli luftë Austro-Hungarisë dhe nisi ofensivë në Transilvani.

Reagimi i Gjermanisë:

Si aleate e Austro-Hungarisë, Gjermania reagoi menjëherë.

Më 28 gusht 1916, Gjermania i shpalli luftë Rumanisë.

Ky ishte një vendim strategjik për të mbrojtur aleaten e saj dhe për të ndalur përparimin rumun.

Pasojat:

Forcat gjermane, austro-hungareze dhe bullgare kundërsulmuan fuqishëm.

Rumania pësoi humbje të rënda; më 1917, Bukureshti u pushtua nga Gjermania.

Rumania u detyrua të nënshkruante paqen e përkohshme të Bufteas (1918), por më vonë u rikthye në luftë pranë fundit të saj.

Italia i shpall luftë Gjermanisë

Italia kishte qenë anëtare e Traktatit të Trepalëshit me Gjermaninë dhe Austro-Hungarinë, por qëndroi neutrale në fillim të luftës.

Në 1915, pas Traktatit të Londrës, Italia hyri në luftë në anën e Antantës, duke i shpallur luftë Austro-Hungarisë.

Por nuk i shpalli menjëherë luftë Gjermanisë, ndonëse ishte në anën kundërshtare.

ÇfarĂ« ndryshoi nĂ« gusht 1916?

Pas hyrjes së Rumanisë në luftë dhe përkeqësimit të situatës në frontet lindore dhe jugore, Aleatët kërkuan më shumë angazhim nga Italia.

Më 28 gusht 1916, Italia i shpalli luftë Gjermanisë, duke u përfshirë zyrtarisht në konflikt të plotë me të gjitha Fuqitë Qendrore.

Pasojat:

Kjo e bëri Italinë një pjesë të plotë të koalicionit të Antantës.

Italia vazhdoi betejat e vështira në frontin e Alpeve kundër Austro-Hungarisë dhe më vonë edhe kundër forcave gjermane, sidomos në Betejën e Caporetto-s (1917).

Përgatiti: L.Veizi

28 gusht 1521: Osmanët zgjerohen në Evropë, Sulejmani i Madhërishëm merr Beogradin

28 August 2025 at 07:15

Në fillim të shekullit XVI, Perandoria Osmane ishte në një fazë të fuqishme të zgjerimit territorial. Nën udhëheqjen e sulltan Sulejmanit të Madhërishëm (Sulejman Kanuniu), osmanët synonin të forconin kontrollin e tyre në Ballkan dhe të shtriheshin më tej në drejtim të Evropës Qendrore. Beogradi, në atë kohë një qytet strategjik në kufirin midis Perandorisë Osmane dhe Mbretërisë së Hungarisë, kishte rëndësi të madhe ushtarake dhe ekonomike. 

Beogradi para pushtimit

Beogradi në fillim të viteve 1500 ishte nën kontrollin e Mbretërisë së Hungarisë. Ai konsiderohej një nga fortesat më të rëndësishme të krishtera në Evropën Juglindore, sepse kontrollonte pikën ku bashkoheshin lumenjtë Sava dhe Danubi, një nyje kyçe për komunikimet dhe mbrojtjen nga sulmet osmane.

Më parë, në vitin 1456, sulltan Mehmeti II kishte tentuar ta pushtonte Beogradin, por ishte ndalur nga mbrojtja e fuqishme e Janos Hunyadit dhe një kryengritje popullore e nxitur nga prifti Giovanni da Capistrano. Pas kësaj disfate, osmanët nuk patën sukses për dekada.

Fushata e vitit 1521

Në verën e vitit 1521, sulltan Sulejmani vendosi ta merrte Beogradin përfundimisht. Ai kishte sapo trashëguar fronin nga babai i tij, Bajaziti II, dhe donte të afirmonte fuqinë e tij me një fitore të madhe ushtarake.

NĂ« korrik 1521, ushtria osmane e Sulejmanit, me mbi 100,000 trupa, marshoi drejt Beogradit.

Qyteti ishte i mbrojtur nga një garnizon hungarez me rreth 7000 ushtarë.

Sulmi filloi në fund të korrikut dhe vazhdoi për disa javë me bombardime intensive dhe rrethim të plotë.

Osmanët përdorën artileri të rëndë për të shembur muret mbrojtëse të qytetit.

Dorëzimi dhe pasojat

Më 28 gusht 1521, pas një rrethimi të ashpër, Beogradi ra në duart e osmanëve. Qyteti u plaçkit, banorët e tij u deportuan në territore osmane, dhe Beogradi u përfshi në administratën osmane si pjesë e Sanxhakut të Smederevës dhe më vonë si pjesë e Vilajetit të Budinit.

Pushtimi i Beogradit ishte një nga fitoret më të rëndësishme të Sulejmanit dhe hapi rrugën për ekspansionin osman drejt Hungarisë dhe më vonë në Betejën e Mohacs-it (1526), ku u shkatërrua ushtria hungareze dhe vetë mbreti Lajos II humbi jetën.

Rëndësia historike

Pushtimi i Beogradit shënoi fillimin e përparimit osman drejt Evropës Qendrore.

Beogradi mbeti nën kontrollin osman për gati 170 vjet, deri në vitin 1688, kur u mor përkohësisht nga Habsburgët.

Ky ishte një nga sukseset më të mëdha të Sulejmanit gjatë pjesës së hershme të sundimit të tij.

Përgatiti: L.Veizi

Yesterday — 27 August 2025Main stream

Manovra më e zgjuar që nga Kali i Trojës: Vepra sovjetike e artit që spiunoi SHBA-të

By: A R
27 August 2025 at 14:40

Nga Matt Wilson, BBC

Një pajisje përgjimi e fshehur brenda një vepre arti në vitin 1945 nuk u zbulua nga shërbimet e sigurisë amerikane për shtatë vjet dhe nuk është shembulli i vetëm kur arti është manipuluar për qëllime të fshehta.

80 vjet më parë, gjatë javëve të fundit të Luftës së Dytë Botërore, një grup skautësh rusë i dhuruan ambasadorit amerikan në Moskë një vulë të madhe të SHBA-ve, të gdhendur me dorë, në rezidencën e tij zyrtare, Spaso House. Dhurata simbolizonte bashkëpunimin mes Rusisë dhe SHBA-ve gjatë luftës dhe ambasadori amerikan W. Averell Harriman e vari me krenari në shtëpinë e tij deri në vitin 1952.

Por, pa dijeninĂ« e ambasadorit dhe ekipit tĂ« tij tĂ« sigurisĂ«, vula pĂ«rmbante njĂ« pajisje tĂ« fshehtĂ« pĂ«rgjimi, e quajtur mĂ« vonĂ« “The Thing” nga ekipet teknike tĂ« sigurisĂ« amerikane. Ajo pĂ«rgjonte bisedat diplomatike, plotĂ«sisht e padiktuar pĂ«r shtatĂ« vjet. Duke pĂ«rdorur njĂ« vepĂ«r arti tĂ« dukshme pĂ«r tĂ« depĂ«rtuar tek armiku dhe pĂ«r tĂ« fituar avantazh strategjik, sovjetikĂ«t kishin realizuar manovrĂ«n mĂ« tĂ« zgjuar qĂ« nga Kali i TrojĂ«s. Por kjo Ă«shtĂ« njĂ« histori e vĂ«rtetĂ«, edhe pse tingĂ«llon si njĂ« trillim spiunazhi.

TeknikĂ«t amerikanĂ« kuptuan se vula e madhe e gdhendur ishte njĂ« “vesh” i padukshĂ«m, qĂ« pĂ«rgjonte bisedat e ambasadorit prapa skenĂ«s.

Si funksiononte “The Thing”? John Little, njĂ« 79-vjeçar specialist nĂ« kundĂ«r-pĂ«rgjim, ka qenĂ« prej kohĂ«sh i magjepsur nga pajisja dhe madje ka ndĂ«rtuar njĂ« kopje tĂ« saj. NjĂ« dokumentar mbi punĂ«n e tij tĂ« jashtĂ«zakonshme u publikua kĂ«tĂ« vit dhe, pas shfaqjes sĂ« parĂ« me sallĂ« tĂ« mbushur nĂ« maj, pritet tĂ« shfaqet mĂ« 27 shtator nĂ« Muzeun KombĂ«tar tĂ« InformatikĂ«s, nĂ« Bletchley Park, Buckinghamshire.

John Little
John Little

Ai e pĂ«rshkruan teknologjinĂ« e “The Thing” me terma muzikorĂ«, e pĂ«rbĂ«rĂ« nga tuba si tĂ« njĂ« organoje dhe njĂ« membranĂ« “si lĂ«kura e daulles, qĂ« dridhet nga zĂ«ri i njeriut”. Por ajo ishte e pĂ«rmbledhur nĂ« njĂ« objekt shumĂ« tĂ« vogĂ«l qĂ« dukej si njĂ« gjilpĂ«rĂ« kapelash dhe me avantazhin qĂ« kalonte pa u vĂ«nĂ« re nga kontrollet e kundĂ«r-pĂ«rgjimit, sepse “nuk kishte elektronikĂ«, nuk kishte bateri dhe nuk nxehej”.

Inxhinieria e njĂ« instrumenti tĂ« tillĂ« ishte gjithashtu jashtĂ«zakonisht e saktĂ«, “njĂ« kryqĂ«zim mes njĂ« ore zvicerane dhe njĂ« mikrometri”. Historiani H. Keith Melton ka pohuar se, nĂ« kohĂ«n e saj, “The Thing” e ngriti shkencĂ«n e pĂ«rgjimit audio nĂ« njĂ« nivel qĂ« mĂ« parĂ« mendohej i pamundur.

Por suksesi i tij si pajisje pĂ«rgjimi nuk erdhi vetĂ«m nga origjinaliteti teknik. Ai ishte efektiv sepse shfrytĂ«zoi qĂ«ndrimet kulturore ndaj objekteve tĂ« bukura. Ne priremi t’u besojmĂ« veprave tĂ« artit dhe sendeve dekorative si simbole pasive tĂ« statusit, shijes ose interesit kulturor. Inteligjenca ruse e shndĂ«rroi kĂ«tĂ« supozim nĂ« armĂ« me VulĂ«n e Madhe prej druri panje tĂ« gdhendur.

Dhe nuk është shembulli i vetëm nga historia e artit që është manipuluar për spiunazh, mashtrim dhe strategji ushtarake. Përveçse pikturoi Mona Lizën, Leonardo da Vinçi gjithashtu projektoi tanke dhe armë rrethimi dhe Peter Paul Rubens veproi si spiun gjatë Luftës Tridhjetëvjeçare. Artistë nga kombe të ndryshme gjatë Luftës së Parë dhe Luftës së Dytë Botërore hartuan operacione kamuflazhi dhe mashtrimi, dhe Anthony Blunt, një historian arti britanik (dhe Kujdestar i Koleksionit Mbretëror të Artit), ishte spiun sovjetik gjatë gjithë Luftës së Dytë Botërore dhe në fillim të Luftës së Ftohtë.

Léon Theremin
Léon Theremin

NĂ« rastin e çuditshĂ«m tĂ« “The Thing”, edhe historia muzikore Ă«shtĂ« e rĂ«ndĂ«sishme. ShpikĂ«si i saj i zgjuar, rusi Lev Sergeyevich Termen, i njohur mĂ« shumĂ« si LĂ©on Theremin, ishte dhe njĂ« muzikant i talentuar. Ai krijoi instrumentin e parĂ« elektronik nĂ« botĂ«, tĂ« njohur, sipas krijuesit tĂ« tij, si Theremin. Ai mund tĂ« luhet pa prekur asgjĂ«, lĂ«vizjet e dorĂ«s nĂ« ajĂ«r rreth antenave tĂ« tij kontrollojnĂ« notat. Tingulli i tij magjepsĂ«s u bĂ« sinonim me kolonat zanore tĂ« filmave fantastiko-shkencorĂ« amerikanĂ« nĂ« vitet 1950, ndoshta mĂ« sĂ« shumti në The Day the Earth Stood Still (1951), i cili, me shumĂ« ironi, shpesh pĂ«rmendet si njĂ« alegori pĂ«r paranojĂ«n e LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ«.

Pas zbulimit tĂ« saj, “The Thing” u mbajt sekret shtetĂ«ror nga inteligjenca amerikane. Por nĂ« maj 1960, nĂ« kulmin e garĂ«s bĂ«rthamore, njĂ« avion spiun amerikan U-2 u rrĂ«zua mbi RusinĂ«. NĂ« trazirat diplomatike qĂ« pasuan, zyrtarĂ«t e Departamentit tĂ« Shtetit tĂ« SHBA-ve e ekspozuan publikisht VulĂ«n e Madhe nĂ« njĂ« mbledhje tĂ« KĂ«shillit tĂ« Sigurimit tĂ« OKB-sĂ«, pĂ«r tĂ« provuar se spiunazhi i LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ« nuk ishte njĂ«anshĂ«m. Sipas John Little, infiltrimi i njĂ« rezidence ambasadoriale ishte njĂ« shkelje aq e turpshme e sigurisĂ« “saqĂ« u desh rrĂ«zimi i njĂ« avioni spiun pĂ«r ta sjellĂ« ‘The Thing’ nĂ« publik”. Por mjeshtĂ«ria e vĂ«rtetĂ« teknike e saj nuk iu zbulua kurrĂ« publikut tĂ« gjerĂ«.

Pas dyerve të mbyllura, pajisja u studiua në detaje nga kundër-inteligjenca britanike, e cila i vuri emrin e koduar SATYR. Detajet e saj mbetën sekret shtetëror deri sa ish-oficeri i sigurisë Peter Wright i zbuloi në kujtimet e tij Spycatcher në vitin 1987.

“The Thing” ka magjepsur historianĂ«t pĂ«r shkak tĂ« sofistikimit tĂ« saj teknik pĂ«r kohĂ«n dhe mĂ«nyrĂ«s se si ndikoi nĂ« lojĂ«n e spiunazhit gjatĂ« LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ«. Por ajo zbulon gjithashtu njĂ« histori tĂ« çuditshme dhe mĂ« tĂ« errĂ«t tĂ« kulturĂ«s sĂ« lartĂ«, qĂ« zhvillohej jashtĂ« shkĂ«lqimit tĂ« sallave tĂ« operĂ«s dhe galerive tĂ« artit, ku muzikantĂ« klasikĂ« shpiknin pajisje pĂ«rgjimi dhe vepra arti tĂ« gdhendura me dorĂ«, qĂ« shĂ«rbenin si instrumente pĂ«r mbledhjen e inteligjencĂ«s ushtarake.

The post Manovra më e zgjuar që nga Kali i Trojës: Vepra sovjetike e artit që spiunoi SHBA-të first appeared on JavaNews.al.

Armenët hakmeren për genocidin, vrasin në Kanada koloneli turk Atilla Altıkat

27 August 2025 at 08:35

27 gusht 1982

Mëngjesin e 27 gushtit 1982, koloneli turk Atilla Altıkat, atasheu ushtarak i Ambasadës së Turqisë në Kanada, u qëllua për vdekje ndërsa po udhëtonte me makinën e tij në rrugët e Otavës. Ai u sulmua në një pritë nga persona të armatosur, të cilët më pas u shpallën si anëtarë të grupit militant armen Komandot e Drejtësisë për Kauzën e Genocidit Armen (JCAG).

Ky atentat nuk ishte i izoluar. NĂ« vitet 1970–1980, organizata tĂ« tilla si ASALA (Armenian Secret Army for the Liberation of Armenia) dhe JCAG zhvilluan njĂ« fushatĂ« tĂ« gjerĂ« ndĂ«rkombĂ«tare dhune kundĂ«r diplomatĂ«ve dhe interesave turke, duke kĂ«rkuar njohjen ndĂ«rkombĂ«tare tĂ« gjenocidit armen tĂ« vitit 1915, ku sipas historianĂ«ve u masakruan dhe vdiqĂ«n rreth 1.2 milion armenĂ« nga perandoria osmane.

Atentatet shĂ«njestruan sidomos ambasadorĂ«, atashe ushtarakĂ« dhe diplomatĂ« turq nĂ« EvropĂ«, AmerikĂ«n e Veriut, Lindjen e Mesme e deri nĂ« AzinĂ« Juglindore. VetĂ«m gjatĂ« viteve 1973–1986, dhjetĂ«ra diplomatĂ« turq u vranĂ« ose u plagosĂ«n nga kĂ«to grupe.

Ngjarja në Ottawa tronditi thellë opinionin publik kanadez. Ishte hera e parë që një diplomat i huaj vritej në kryeqytetin kanadez. Qeveria e Kanadasë e dënoi ashpër aktin dhe nisi hetime të gjera, por autorët e atentatit nuk u kapën kurrë.

Vrasja e Altıkat u bĂ« simbol i tensioneve tĂ« ashpra mes diasporĂ«s armene dhe shtetit turk, si dhe njĂ« dĂ«shmi e pĂ«rplasjes sĂ« dhunshme mbi kujtesĂ«n historike tĂ« gjenocidit armen – çështje qĂ« deri mĂ« sot mbetet njĂ« nga plagĂ«t mĂ« tĂ« hapura nĂ« marrĂ«dhĂ«niet ndĂ«rkombĂ«tare tĂ« TurqisĂ«.

Përgatiti: L.Veizi

Lufta e Drezdenit, Bonaparti i shkakton Aleancës 38 mijë humbje

27 August 2025 at 07:15

26–27 gusht 1813

Pas disfatës së tij në fushatën ruse të vitit 1812, Napoleon Bonaparti u përball me një koalicion të ri europian. Austria, Rusia, Prusia dhe Britania kishin formuar aleancën e gjashtë kundër tij. Në verën e vitit 1813, pas një armëpushimi të shkurtër, luftimet rifilluan me intensitet të madh në Gjermani.

Qendra e përballjes u bë qyteti i Drezdenit, një pozicion strategjik në lumin Elbë. Forcat aleate, të përbëra nga ushtria austriake nën komandën e princit Schwarzenberg, si dhe trupa ruse dhe prusiane, vendosën të godisnin qytetin me mbi 200 mijë ushtarë.

Napoleoni, i vetëdijshëm për rëndësinë e qytetit, marshoi me shpejtësi dhe arriti të mblidhte rreth 135 mijë ushtarë francezë. Më 26 gusht 1813, ai doli nga Drezdeni dhe i priti aleatët në fushën e betejës. Pavarësisht numrit më të vogël, taktika e tij e shpejtë dhe përdorimi i artilerisë së rëndë ishin vendimtare.

Ditën e parë, francezët rezistuan me sukses dhe Napoleon përdori trupat e Gardës së Vjetër për të thyer linjat armike. Ditën e dytë, më 27 gusht, pas një shiu të dendur që bëri të papërdorshme pushkët e këmbësorisë, ai përdori kavalerinë dhe artilerinë për të goditur anët e ushtrisë austriake. Rezultati ishte një fitore e qartë franceze. Aleatët u detyruan të tërhiqeshin me humbje të rënda, rreth 38 mijë të vrarë, të plagosur dhe të zënë robër, ndërsa francezët pësuan vetëm rreth 10 mijë humbje.

Megjithatë, fitorja e Drezdenit nuk e ndryshoi fatin e fushatës. Vetëm pak ditë më pas, trupat franceze u shkatërruan në beteja të tjera më të vogla (p.sh. në Kulm dhe Dennewitz), ku marshalët e Napoleonit nuk arritën të menaxhonin situatën. Kjo dobësoi ndjeshëm pozitën franceze në Gjermani.

NĂ« tetor tĂ« vitit 1813, Napoleoni do tĂ« pĂ«rballej me aleatĂ«t nĂ« BetejĂ«n e Leipzigut – e njohur si “Beteja e Kombeve” – ku pĂ«soi njĂ« disfatĂ« vendimtare qĂ« e detyroi tĂ« tĂ«rhiqej drejt FrancĂ«s.

Pra, edhe pse Lufta e Drezdenit ishte një nga fitoret më të mëdha taktike të Napoleonit, ajo mbeti vetëm një sukses i përkohshëm në rrugën e tij drejt rënies përfundimtare.

Përgatiti: L.Veizi

Before yesterdayMain stream

1896 – Sulmi i revolucionarĂ«ve armenĂ« mbi BankĂ«n Otomane

26 August 2025 at 13:15

MĂ« 26 gusht 1896, njĂ« grup revolucionarĂ«sh armenĂ« tĂ« lidhur me organizatĂ«n Dashnaktsutyun (Federata Revolucionare Armene) ndĂ«rmorĂ«n njĂ« sulm spektakolar ndaj BankĂ«s Otomane nĂ« KostandinopojĂ« (Stamboll). Kjo ngjarje dramatike u bĂ« njĂ« nga episodet mĂ« tĂ« njohura tĂ« Çështjes Armene nĂ« fund tĂ« shekullit XIX dhe nxiti njĂ« masakĂ«r tĂ« gjerĂ« kundĂ«r popullsisĂ« armene nĂ« kryeqytetin perandorak.

Sfondi historik

Perandoria Osmane në fund të shekullit XIX përjetonte tensione të brendshme dhe presion të madh ndërkombëtar.

Armenët, që jetonin kryesisht në Anadollin Lindor, kërkonin reforma dhe mbrojtje nga persekutimet.

Lëvizjet revolucionare armene, si Dashnaktsutyun, u krijuan për të tërhequr vëmendjen e fuqive evropiane ndaj dhunës dhe diskriminimit ndaj armenëve në Perandorinë Osmane.

Sulmi ndaj Bankës

Rreth 26–28 luftĂ«tarĂ« armenĂ«, tĂ« udhĂ«hequr nga Papken Siuni (i cili u vra gjatĂ« pĂ«rleshjes) dhe mĂ« pas nga Armen Garo, hynĂ« me armĂ« nĂ« selinĂ« e BankĂ«s Otomane, njĂ« institucion financiar i kontrolluar kryesisht nga kapitali francez dhe britanik.

Qëllimi i tyre ishte të tërhiqnin vëmendjen ndërkombëtare duke marrë peng punonjësit dhe duke kërcënuar se do të hidhnin bankën në erë nëse kërkesat për reforma nuk do të merreshin parasysh.

Pas disa orësh tensioni, me ndërmjetësimin e diplomatëve evropianë, revolucionarët arritën të largoheshin nga banka dhe u dërguan me anije drejt Marseille, Francë.

Pasojat e menjëhershme

Sulmi shkaktoi një reagim të dhunshëm në qytet: në Kostandinopojë shpërthyen masakra kundër popullsisë armene, të cilat zgjatën tre ditë.

Më shumë se 6 000 armenë u vranë, ndërsa mijëra të tjerë u plagosën ose u detyruan të largoheshin.

Fuqitë e Mëdha (Britania, Franca, Rusia) protestuan ndaj dhunës, por ndërhyrja e tyre mbeti e kufizuar.

Pasoja historike

Ngjarja e Bankës Otomane u bë simbol i përpjekjeve të dëshpëruara të revolucionarëve armenë për të thyer indiferencën ndërkombëtare ndaj gjendjes së bashkëkombësve të tyre.

Në të njëjtën kohë, ajo thelloi ndarjet mes qeverisë osmane dhe komunitetit armen, duke ushqyer një klimë mosbesimi e armiqësie që do të çonte në ngjarje edhe më tragjike në dekadat e mëvonshme.

PĂ«r perandorinĂ« osmane, kjo ngjarje u pa si njĂ« akt terrorizmi, ndĂ«rsa pĂ«r armenĂ«t si njĂ« sakrificĂ« e nevojshme pĂ«r t’i bĂ«rĂ« tĂ« ditura padrejtĂ«sitĂ« e tyre para botĂ«s.

Përgatiti: L.Veizi

26 gusht 1966 – Fillon Lufta Kufitare e AfrikĂ«s sĂ« Jugut

26 August 2025 at 09:15

MĂ« 26 gusht 1966, nĂ« Omugulugwombashe tĂ« NamibisĂ« veriore, shpĂ«rtheu njĂ« pĂ«rplasje e armatosur midis forcave tĂ« AfrikĂ«s sĂ« Jugut dhe luftĂ«tarĂ«ve tĂ« OrganizatĂ«s Popullore tĂ« AfrikĂ«s JugperĂ«ndimore (SWAPO). Kjo betejĂ« konsiderohet si pika e nisjes sĂ« LuftĂ«s Kufitare tĂ« AfrikĂ«s sĂ« Jugut – njĂ« konflikt i gjatĂ« dhe i ndĂ«rlikuar qĂ« zgjati 24 vjet, duke u bĂ«rĂ« njĂ« nga luftĂ«rat mĂ« tĂ« gjata nĂ« kontinentin afrikan.

Sfondi historik

Namibia (atëherë quajtur Afrika Jugperëndimore) ishte nën administrimin e Afrikës së Jugut pas Luftës së Parë Botërore, por me një status të diskutueshëm ndërkombëtarisht.

Në vitet 1960, u rrit rezistenca kundër sundimit të apartheid-it, dhe SWAPO, e udhëhequr nga Sam Nujoma, nisi një fushatë të armatosur për pavarësi.

Organizata e Kombeve të Bashkuara shpalli se prania e Afrikës së Jugut në Namibi ishte ilegale, por regjimi i Pretorias refuzoi të tërhiqej.

Konflikt asimetrik

Lufta ishte kryesisht një konflikt asimetrik, ku SWAPO përdori taktikën e luftës guerile, ndërsa Afrika e Jugut u mbështet në ushtrinë e saj të pajisur mirë dhe në forcat speciale.

Fushëbetejat përfshinë Namibinë veriore, Angolën dhe herë pas here edhe Zambinë, duke e kthyer këtë konflikt në një luftë rajonale.

NĂ« vitet 1970–1980, lufta u lidh ngushtĂ« me LuftĂ«n Civile nĂ« Angola, ku pala e AfrikĂ«s sĂ« Jugut mbĂ«shteti lĂ«vizjen antikomuniste UNITA, ndĂ«rsa SWAPO mbĂ«shtetej nga qeveria marksiste e MPLA-sĂ«, e cila kishte ndihmĂ«n e KubĂ«s dhe tĂ« Bashkimit Sovjetik.

Intensifikimi

Konflikti përfshiu beteja të mëdha konvencionale, sidomos në vitet e fundit, kur ushtria e Afrikës së Jugut u përball me trupat kubane dhe forcat e MPLA-së në veri të Angolës.

Beteja e Cuito Cuanavale (1987–1988) Ă«shtĂ« njĂ« nga mĂ« tĂ« njohurat, shpesh e quajtur “Stalingradi i AfrikĂ«s”, pasi ndikoi drejtpĂ«rdrejt nĂ« rrjedhĂ«n e luftĂ«s.

Fundi i luftës

Pas presioneve ndërkombëtare dhe shpenzimeve të mëdha ushtarake, Afrika e Jugut pranoi një proces paqeje të ndërmjetësuar nga SHBA, Kombet e Bashkuara dhe aktorë të tjerë.

Më 21 mars 1990, Namibia shpalli zyrtarisht pavarësinë, me Sam Nujoma si presidentin e parë të saj.

Lufta përfundoi, duke lënë pas një trashëgimi të dhimbshme, por edhe duke shënuar një hap të madh në drejtim të fundit të apartheid-it në vetë Afrikën e Jugut.

Rëndësia historike

Lufta Kufitare e Afrikës së Jugut ishte lufta më e gjatë në historinë moderne të Afrikës.

Ajo nuk ishte vetëm një konflikt për pavarësinë e Namibisë, por edhe një arenë e Luftës së Ftohtë në kontinentin afrikan.

Rezultati i saj përshpejtoi shembjen e sistemit të apartheid-it, duke i hapur rrugën transformimeve politike në Afrikën e Jugut në fillim të viteve 1990.

Përgatiti: L.Veizi

Gusht 1814, kur Uashingtoni u dogj dhe Shtëpia e Bardhë u shkatërrua nga britanikët

25 August 2025 at 14:20

Ngjarja ndodhi gjatë Luftës së vitit 1812, një konflikt mes Shteteve të Bashkuara dhe Perandorisë Britanike. Lufta kishte shpërthyer për disa arsye:

-Imponimi i detyrueshëm i detarëve amerikanë në shërbimin britanik (impressment).

-Bllokadat tregtare britanike ndaj Francës, që dëmtonin ekonominë amerikane.

-Ambiciet territoriale të disa amerikanëve për të pushtuar Kanadanë, që ishte koloni britanike.

Pas disa betejave të përziera në kufirin kanadez dhe dështimit të sulmit amerikan në veri, britanikët vendosën të kundërpërgjigjen në zemër të Amerikës.

Marshimi britanik drejt kryeqytetit

NĂ« gusht tĂ« vitit 1814, njĂ« forcĂ« prej rreth 4,500 trupash britanike nĂ«n komandĂ«n e Gjeneralit Robert Ross dhe Admiral George Cockburn zbarkoi nĂ« Chesapeake Bay. Ata marshuan drejt Uashingtonit pas fitores vendimtare nĂ« BetejĂ«n e Bladensburgut (24 gusht 1814), ku forcat amerikane – tĂ« çorganizuar dhe tĂ« pamotivuar – u shpĂ«rndanĂ« me lehtĂ«si. Ky disfatĂ« u quajt mĂ« vonĂ« nga disa amerikanĂ« “turpi i Bladensburgut”.

Zjarri mbi Uashingtonin

Pas fitores, britanikët hynë në kryeqytetin amerikan. Presidenti James Madison dhe bashkëshortja e tij Dolley Madison u detyruan të iknin me nxitim nga Shtëpia e Bardhë. Një episod i famshëm tregon se Dolley shpëtoi portretin e madh të George Washingtonit nga zjarri, duke e prerë kornizën dhe duke e marrë me vete.

MĂ« 24 gusht 1814, britanikĂ«t dogjĂ«n ShtĂ«pinĂ« e BardhĂ« (atĂ«herĂ« e njohur si “President’s House”). ShkatĂ«rruan Kapitol Hill (Kongresin dhe BibliotekĂ«n e Kongresit, ku humbĂ«n mbi 3,000 libra). DogjĂ«n ndĂ«rtesa qeveritare, kazermat dhe arsenalet.

ËshtĂ« e rĂ«ndĂ«sishme tĂ« theksohet se britanikĂ«t shĂ«njestruan vetĂ«m objektet qeveritare; ata nuk dogjĂ«n shtĂ«pitĂ« private tĂ« qytetarĂ«ve. Ky veprim ishte hakmarrje pĂ«r djegien nga amerikanĂ«t tĂ« qytetit kanadez York (Toronto i sotĂ«m) nĂ« vitin 1813.

Përgatiti: L.Veizi

1945: Vrasja e Xhon Bërç, viktima e parë e Luftës së Ftohtë

25 August 2025 at 08:35

NĂ« gusht tĂ« vitit 1945, bota sapo kishte hyrĂ« nĂ« njĂ« fazĂ« tĂ« re historike. Lufta e DytĂ« BotĂ«rore kishte marrĂ« fund pas dorĂ«zimit tĂ« JaponisĂ« mĂ« 15 gusht, dhe njĂ« epokĂ« e re po lindte, e mbarsur me tensione mes aleatĂ«ve tĂ« dikurshĂ«m. PikĂ«risht nĂ« kĂ«tĂ« periudhĂ« tĂ« turbullt ndodhi njĂ« ngjarje qĂ« shumĂ« analistĂ« amerikanĂ« do ta quanin mĂ« vonĂ« “viktima e parĂ« e LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ«â€: vrasja e oficerit tĂ« inteligjencĂ«s amerikane Xhon BĂ«rç.

Kush ishte Xhon Bërç?

Xhon Morrison BĂ«rç (1918–1945) lindi nĂ« Shtetet e Bashkuara dhe nĂ« vitet ’30 shkoi nĂ« KinĂ« si misionar protestant. Ai mĂ«soi gjuhĂ«n kineze me rrjedhshmĂ«ri dhe fitoi lidhje tĂ« ngushta me komunitetet vendase. Me hyrjen e SHBA nĂ« LuftĂ«n e DytĂ« BotĂ«rore, aftĂ«sitĂ« e tij gjuhĂ«sore dhe njohja e terrenit e bĂ«nĂ« tĂ« paçmuar pĂ«r shĂ«rbimin sekret amerikan.

NĂ« vitin 1942, ai u rekrutua nga OSS (Office of Strategic Services – pararendĂ«si i CIA-s) dhe shĂ«rbeu si oficer inteligjence nĂ« KinĂ«. Ai u bĂ« pjesĂ« e operacioneve tĂ« fshehta tĂ« koordinimit me forcat kineze kundĂ«r pushtuesve japonezĂ«. BĂ«rç punoi si lidhĂ«s mes amerikanĂ«ve dhe trupave nacionaliste tĂ« Çan Kai Shekut, duke siguruar informacione, organizuar transportin e furnizimeve dhe shpĂ«tuar pilotĂ« amerikanĂ« tĂ« rrĂ«zuar nga avionĂ«t.

Ngjarja e 25 gushtit 1945

Më 25 gusht 1945, vetëm dhjetë ditë pas njoftimit të dorëzimit të Japonisë, Bërç po udhëtonte me një grup të vogël ushtarak amerikan dhe nacionalist kinez drejt qytetit Suzhou, në Kinën lindore. Qëllimi i tij ishte të vendoste kontakte dhe të koordinonte operacionet e dorëzimit të forcave japoneze, pasi situata në terren ishte ende e paqartë.

GjatĂ« rrugĂ«s, grupi i tij hasi njĂ« formacion tĂ« armatosur tĂ« PartisĂ« Komuniste Kineze. KomunistĂ«t, tĂ« cilĂ«t ndodheshin tashmĂ« nĂ« njĂ« gjendje rivaliteti tĂ« hapur me nacionalistĂ«t e Çan Kai Shekut pĂ«r kontrollin e KinĂ«s, e shihnin praninĂ« amerikane si njĂ« ndĂ«rhyrje direkte nĂ« favor tĂ« kundĂ«rshtarĂ«ve tĂ« tyre.

Sipas dëshmive të mbledhura më vonë, Bërç u ndalua nga komunistët, u mor në pyetje dhe më pas u qëllua për vdekje. Raportet thonë se trupi i tij u masakrua dhe u la i braktisur, duke e bërë vrasjen jo vetëm një akt armiqësor, por edhe një gjest politik simbolik.

Pasojat dhe interpretimet

Vrasja e John Birch pati një jehonë të madhe në qarqet ushtarake dhe diplomatike amerikane. Për shumë analistë, kjo ngjarje sinjalizoi fundin e bashkëpunimit të përkohshëm mes SHBA-së dhe komunistëve kinezë gjatë luftës kundër Japonisë. Ajo u interpretua si shenjë e parë e përplasjes së pashmangshme mes botës komuniste dhe asaj perëndimore.

NĂ« vitet e mĂ«vonshme, sidomos gjatĂ« fillimit tĂ« LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ«, figura e Birch u ngrit nĂ« mit. Ai u pĂ«rshkrua si “martiri i parĂ« amerikan i LuftĂ«s sĂ« FtohtĂ«â€. NĂ« vitin 1958, njĂ« grup konservatorĂ«sh amerikanĂ« themeloi organizatĂ«n “John Birch Society”, duke e marrĂ« emrin e tij si simbol tĂ« rezistencĂ«s ndaj komunizmit global. Kjo shoqatĂ« u bĂ« mĂ« pas njĂ« lĂ«vizje e rĂ«ndĂ«sishme nĂ« tĂ« djathtĂ«n amerikane tĂ« pasluftĂ«s.

Simbolika e ngjarjes

Edhe pse në thelb ishte një incident i izoluar në terrenin e ndërlikuar të Kinës pas Luftës së Dytë Botërore, vrasja e John Birch mori një kuptim shumë më të gjerë historik. Ajo u lexua si paralajmërim i përplasjes së ardhshme: një botë që sapo kishte lënë pas luftën më të madhe në histori, po hynte në një konflikt të ri, të gjatë dhe të ftohtë.

Përgatiti: L.Veizi

 

1991 – Beteja e Vukovarit, si nisi lufta simbol pĂ«r pavarsinĂ« e KroacisĂ«

25 August 2025 at 07:15

Beteja e Vukovarit ishte një nga ngjarjet më dramatike dhe simbolike të Luftës së Pavarësisë së Kroacisë. Ajo filloi më 25 gusht 1991 dhe zgjati 87 ditë, deri më 18 nëntor 1991, duke u kthyer në një rrethim të përgjakshëm të qytetit të Vukovarit nga Ushtria Popullore Jugosllave (JNA) dhe njësitë paraushtarake serbe. Luftimet ishin të ashpra dhe rrënuan qytetin pothuajse plotësisht, duke e kthyer në një simbol të rezistencës kroate dhe një nga tragjeditë më të mëdha humanitare të asaj lufte.

Sfondi

Pas shpalljes së pavarësisë së Kroacisë në qershor 1991, tensionet me popullsinë serbe dhe ushtrinë jugosllave (e kontrolluar nga Beogradi dhe Millosheviçi) shpërthyen në konflikt të armatosur.

Vukovari, një qytet në lindje të Kroacisë pranë lumit Danub, kishte rëndësi strategjike pasi kontrollonte rrugët e komunikimit midis Serbisë dhe Kroacisë.

Qyteti kishte një popullsi të përzier: kroatë, serbë dhe minoritete të tjera, por me shpërthimin e luftës, marrëdhëniet u polarizuan rëndë.

Fillimi i Betejës

Më 25 gusht 1991, JNA filloi ofensivën për të marrë kontrollin e qytetit.

Kroatët kishin pak armë dhe mbrojtje të dobët, por organizuan mbrojtje të fortë urbane, duke përdorur çdo ndërtesë si fortesë.

Mbrojtësit kroatë, rreth 1.800 luftëtarë, përballuan një ushtri të armatosur rëndë prej 35.000 trupash të JNA dhe njësive paraushtarake serbe.

Rrethimi dhe Luftimet

Qyteti u bombardua çdo ditë me artileri, tanke dhe aviacion.

Ndërkohë që infrastruktura u shkatërrua, spitali i Vukovarit u kthye në simbol humanitar, ku mjekët trajtonin të plagosurit nën rrethim.

Mbrojtësit përdorën taktika guerile në rrugët e qytetit, duke bllokuar tanket me barriera improvizuara.

Rrethimi solli mungesë ushqimi, uji dhe ilaçesh për civilët.

Rënia e Vukovarit

Pas 87 ditësh rezistencë heroike, mbrojtësit kroatë nuk mundën të përballonin më.

Qyteti u pushtua nga JNA dhe njësitë paraushtarake serbe.

Pas hyrjes, ndodhi masakra e Vukovarit: rreth 260 civilĂ« dhe tĂ« plagosur u nxorĂ«n nga spitali dhe u ekzekutuan nĂ« fermĂ«n Ovčara, nĂ« njĂ« nga krimet mĂ« tĂ« rĂ«nda tĂ« luftĂ«s.

Mijëra civilë u dëbuan nga shtëpitë e tyre dhe u internuan në kampe.

Pasojat

Vukovari u bë një simbol i rezistencës kroate dhe një pikë kthese në ndërgjegjen ndërkombëtare për luftën në ish-Jugosllavi.

Qyteti ishte i rrĂ«nuar pothuajse plotĂ«sisht – 90% e ndĂ«rtesave u shkatĂ«rruan.

Mijëra civilë u vranë ose u zhdukën, ndërsa qindra mijëra u detyruan të shpërnguleshin.

Pas luftĂ«s, Tribunal i HagĂ«s (ICTY) gjykoi oficerĂ« tĂ« JNA dhe drejtues paraushtarakĂ« pĂ«r krime lufte nĂ« Vukovar, pĂ«rfshirĂ« masakrĂ«n nĂ« Ovčara.

Trashëgimia

Sot, Vukovari kujtohet si “Qyteti i Heronjve” nĂ« Kroaci. Çdo vit, mĂ« 18 nĂ«ntor, organizohet PĂ«rkujtimi i KolonĂ«s sĂ« KujtesĂ«s, ku mijĂ«ra qytetarĂ« marshojnĂ« pĂ«r tĂ« nderuar viktimat.

ShkatĂ«rrimi i Vukovarit mbeti njĂ« nga plagĂ«t mĂ« tĂ« rĂ«nda tĂ« luftĂ«s sĂ« viteve ’90 nĂ« Ballkan dhe njĂ« kujtesĂ« e fuqishme e çmimit tĂ« pavarĂ«sisĂ« sĂ« KroacisĂ«.

Përgatiti: L.Veizi

Ndërpritet programi T4 i eutanazisë në Gjermaninë Naziste, pas mbetën 300 mijë viktima

24 August 2025 at 07:15

Programi i eutanazisĂ« “Aktion T4” ishte njĂ« nga kapitujt mĂ« tĂ« errĂ«t tĂ« regjimit nazist nĂ« Gjermani. Filloi nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« organizuar rreth vitit 1939, dhe kishte pĂ«r qĂ«llim eliminimin sistematik tĂ« personave tĂ« konsideruar “tĂ« padobishĂ«m” pĂ«r shoqĂ«rinĂ«, pĂ«rfshirĂ« tĂ« sĂ«murĂ«t mendorĂ«, personat me aftĂ«si tĂ« kufizuara fizike, dhe mĂ« gjerĂ«, tĂ« gjithĂ« ata qĂ« regjimi i Hitlerit i shihte si “barrĂ« pĂ«r racĂ«n ariane”.

Origjina e Programit T4

Emri “T4” vjen nga adresa Tiergartenstraße 4, nĂ« Berlin, ku ndodhej zyra qendrore e programit. Fillimisht, programi filloi nĂ«n pretekstin e “vdekjes sĂ« mĂ«shirshme”, duke pĂ«rdorur vendime administrative pĂ«r tĂ« eutanazuar pacientĂ« nĂ« spitale psikiatrike dhe institucione tĂ« kujdesit. MjekĂ«t dhe stafi i pĂ«rfshirĂ« nĂ« kĂ«tĂ« program identifikonin viktimat pĂ«rmes tĂ« dhĂ«nave mjekĂ«sore, pa ndonjĂ« ekzaminim tĂ« drejtpĂ«rdrejtĂ«.

-Metodat e përdorura

-Metodat për vrasje përfshinin:

-Injektimin e vdekjeve të ngadalta përmes barna vdekjeprurëse,

-Uria e qëllimshme,

Dhoma gazi, të cilat u testuan dhe u përsosën gjatë këtij programi, përpara se të përdoreshin në kampet e përqendrimit.

Protestat dhe urdhri i Hitlerit për ndërprerje

Në gusht të vitit 1941, për shkak të rritjes së pakënaqësisë publike dhe veçanërisht për shkak të protestave të klerikëve gjermanë, përfshirë Peshkopin katolik Clemens August von Galen, i cili haptazi dënoi vrasjet nga predikimet e tij në kishë, Adolf Hitler urdhëroi ndërprerjen zyrtare të programit T4.

Kjo ndërprerje nuk nënkuptonte fundin e vrasjeve. Përkundrazi, T4 vazhdoi në mënyrë të fshehtë, pa strukturën burokratike të mëparshme. Vrasjet kaluan në duart e stafit lokal spitalor, pa dokumentacion të hapur.

Bilanci i viktimave

NĂ« pĂ«rfundim, mĂ« shumĂ« se 300,000 persona – burra, gra dhe fĂ«mijĂ« – humbĂ«n jetĂ«n si pasojĂ« e programit T4 dhe formave tĂ« tjera tĂ« eutanazisĂ« tĂ« praktikuara nga nazistĂ«t gjatĂ« luftĂ«s. Ky program shĂ«rbeu gjithashtu si bazĂ« eksperimentale pĂ«r krijimin e metodave tĂ« shfarosjes masive qĂ« do tĂ« zbatoheshin mĂ« vonĂ« nĂ« Holokaust.

Pasojat dhe drejtësia

Pas Luftës së Dytë Botërore, disa nga personat e përfshirë në programin T4 u gjykuan në Gjykimet e Nurembergut, sidomos në Gjykimin e Mjekëve, ku dolën në pah mizoritë dhe përfshirja e komunitetit mjekësor në këtë krim kundër njerëzimit.

Ky episod shĂ«non njĂ« nga shembujt mĂ« tronditĂ«s tĂ« shkencĂ«s dhe mjekĂ«sisĂ« tĂ« politizuar dhe çnjerĂ«zore, ku ideologjia raciste dhe koncepti i “pastrimit” shoqĂ«ror morĂ«n pĂ«rparĂ«si mbi jetĂ«n dhe dinjitetin njerĂ«zor.

Nëse do të dëshiroje një version të shkurtuar apo me referenca historike të sakta, mund të ta përgatis me kënaqësi.

Përgatiti: L.Veizi

“Trupi i Faikut Ă«shtĂ« nĂ« dollap dhe po prishet”, letrat e Fan Nolit drejtuar Enver HoxhĂ«s

By: el da
23 August 2025 at 17:21

“LetĂ«rkĂ«mbimi i Fan Nolit” na sjellĂ« korrespodencĂ«n e Nolit mes Enver HoxhĂ«s dhe Sejfulla MalĂ«shovĂ«s pĂ«r amanetin qĂ« i kishte lĂ«nĂ« Faik Konica.

Libri “LetĂ«rkĂ«mbimi i Fan Nolit”, Ă«shtĂ« botim i shtĂ«pisĂ« botuese “Erik”, i pĂ«rgatitur nga studiuesi Nasho Jorgaqi. Mes 544 letrave Ă«shtĂ« edhe korrespondenca mes Nolit dhe Enver HoxhĂ«s. NjĂ« pjesĂ« e tyre Ă«shtĂ« botuar nĂ« tĂ« pĂ«rditshmen DITA.

Në dhjetor të vitit 1942, Faik Konica do të mbyllte sytë. Pak kohë para vdekjes i shkruante Nolit:

“NdĂ«rroj jetĂ« me mejtimin se ti je njeriu qĂ« mĂ« ke kuptuar mĂ« mirĂ« nĂ« kĂ«tĂ« botë  (shkruar nga dora e KonicĂ«s, kjo duket boll e çuditshme, sepse njihet pĂ«rplasja qĂ« Konica e Noli kanĂ« pasur gjatĂ« gjithĂ« jetĂ«s sĂ« tyre)
 Nuk do tĂ« mĂ« tretĂ« dheu, nĂ«se ti imzot dhe tĂ« gjithĂ« ata qĂ« e quajnĂ« veten shqiptarĂ«, nuk do ta çojnĂ« kufomĂ«n time tĂ« tretet nĂ« tokĂ«n mĂ«mĂ«â€.

Botimi jep fakte, se si për këtë amanet Noli i drejtohet Enver Hoxhës (me të cilin ka pasur një letërkëmbim të gjatë në vitet 1945-1946):

“DĂ«shira e fundit e Faik KonicĂ«s ishte qĂ« tĂ« prehej nĂ« atdhe, nĂ« ShqipĂ«ri. Kini mirĂ«sinĂ« tĂ« na njoftoni kur do tĂ« ishte e pĂ«rshtatshme qĂ« tĂ« silleshin eshtrat e tij me nderimet pĂ«rkatĂ«se si kampion i pavarĂ«sisĂ« sĂ« ShqipĂ«risĂ«â€.

Por Enver Hoxha nuk i ktheu asnjëherë përgjigje për këtë çështje.

MĂ« tej lexojmĂ« t’i ketĂ« shkruar Sejfulla MalĂ«shovĂ«s:

“BĂ«j pĂ«rpjekje pĂ«r tĂ« ndjerin Faik se Ă«shtĂ« akoma nĂ« dollap dhe koston shumĂ« dhe trupi ka filluar tĂ« prishet. MĂ« kthe pĂ«rgjigje pĂ«r kĂ«to”.

As Malëshova nuk i ktheu përgjigje. Noli do të ikte nga kjo botë me pengun se nuk e çoi deri në fund amanetin e mik-armikut të tij. Eshtrat e Konicës u kthyen në atdhe vetëm në maj 1995. Ato u vendosën në Parkun e Tiranës, pranë varreve të vëllezërve Frashëri./e.t

1973 – Kriza e pengjeve nĂ« Stokholm dhe lindja e SindromĂ«s sĂ« Stokholmit

23 August 2025 at 13:00

Më 23 gusht 1973, një ngjarje e pazakontë ndodhi në qytetin e Stokholmit, kryeqyteti i Suedisë, që më vonë do të bëhej baza për një nga termat më të njohur në psikologjinë moderne: Sindroma e Stokholmit.

Ngjarja: Vjedhja bankare që u kthye në krizë pengjesh

Një kriminel i armatosur suedez, Jan-Erik Olsson, hyri në filialin e bankës Kreditbanken në sheshin Norrmalmstorg të Stokholmit, me qëllim për të kryer një grabitje.

Ai hapi zjarr dhe mori katër pengje (tre gra dhe një burrë), duke u barrikaduar brenda bankës për pesë ditë.

Olsson kërkoi lirimin e një shoku të tij në burg, Clark Olofsson, i cili më vonë u soll në bankë me qëllim që të ndihmonte në zgjidhjen e situatës.

Gjatë krizës: Diçka e çuditshme ndodhi

GjatĂ« pesĂ« ditĂ«ve tĂ« krizĂ«s (23–28 gusht 1973), pengjet nuk vetĂ«m qĂ« nuk u rebeluan apo kundĂ«rshtuan, por filluan tĂ« shfaqin simpatizim dhe mirĂ«kuptim pĂ«r kapĂ«sit e tyre.

Ata refuzuan të dëshmonin kundër tyre, u ankuan për policinë, dhe mbronin grabitësit edhe pas lirimit.

Një nga pengjet u lidh emocionalisht me një nga grabitësit, dhe një tjetër deklaroi:

“Nuk kishim frikĂ« nga grabitĂ«sit. Kishim frikĂ« nga policia.”

Lindja e termit “Sindroma e Stokholmit”

Sjellja e pazakontë e viktimave habiti publikun dhe psikologët.

Kriminologu dhe psikologu suedez Nils Bejerot, i cili ndihmoi nĂ« menaxhimin e krizĂ«s, ishte ndĂ«r tĂ« parĂ«t qĂ« pĂ«rshkroi fenomenin dhe e quajti “Sindroma e Stokholmit”.

ÇfarĂ« Ă«shtĂ« Sindroma e Stokholmit?

Sindroma e Stokholmit është një reaksion psikologjik ku viktimat e rrëmbimit apo pengmarrjes fillojnë të ndiejnë empati, simpati, apo madje edhe dashuri për agresorët e tyre.

Ky fenomen:

Nuk është një sëmundje zyrtare mendore, por një model sjelljeje i dokumentuar.

Mund të ndodhë në situata me marrëdhënie të pabarabarta ku viktima ndodhet në kushte ekstreme dhe të pasigurta.

Shpjegohet shpesh si një mekanizëm psikologjik mbijetese, ku viktima identifikohet me agresorin për të reduktuar frikën dhe për të rritur shanset për mbijetesë.

Statistika dhe skepticizëm

Sipas një studimi amerikan, vetëm rreth 5% e viktimave të pengmarrjes zhvillojnë shenja të Sindromës së Stokholmit.

Shumë psikologë e vënë në dyshim ekzistencën klinike të sindromës, duke e parë si një reagim të rrallë dhe të lidhur me rrethana shumë specifike.

Pasojat dhe ndikimi

Clark Olofsson u arrestua, por mĂ« vonĂ« deklaroi se kishte vepruar pĂ«r tĂ« shpĂ«tuar pengjet – njĂ« pohim qĂ« gjithashtu u hodh poshtĂ«.

Pengjet nuk pësuan dëmtime fizike, por mbetën të shokuar nga reagimi i tyre vetjak.

Termi “Sindroma e Stokholmit” u pĂ«rhap globalisht dhe pĂ«rdoret sot nĂ« shumĂ« kontekste: nga marrĂ«dhĂ«nie abuzive te situata tĂ« ngjashme me kontroll tĂ« tepruar emocional ose psikologjik.

Përfundim

Ngjarja nĂ« Stokholm nĂ« 1973 nuk ishte thjesht njĂ« grabitje banke – ajo hapi njĂ« debat ndĂ«rkombĂ«tar mbi psikologjinĂ« e viktimĂ«s, mĂ«nyrĂ«n se si njerĂ«zit reagojnĂ« nĂ«n presion ekstrem, dhe kompleksitetin e marrĂ«dhĂ«nieve mes viktimĂ«s dhe agresorit. Edhe sot, Sindroma e Stokholmit mbetet njĂ« nga fenomenet mĂ« tĂ« debatuara dhe intriguese nĂ« fushĂ«n e psikologjisĂ«.

Përgatiti: L.Veizi

 

23 gusht 1942 – NazistĂ«t hidhen mbi Stalingrad, lufta ku mbetĂ«n 2 milionĂ« tĂ« vrarĂ«

23 August 2025 at 08:35

Lufta e Stalingradit ishte një nga betejat më të mëdha, më të përgjakshme dhe më vendimtare të Luftës së Dytë Botërore. Ajo filloi në verën e vitit 1942 dhe përfundoi në shkurt të vitit 1943, duke shënuar një pikë kthese në luftën në frontin lindor midis Gjermanisë Naziste dhe Bashkimit Sovjetik.

Kur filloi?

Lufta e Stalingradit filloi zyrtarisht më 23 gusht 1942, kur forcat gjermane nisën sulmin ajror dhe tokësor mbi qytetin e Stalingradit (sot Volgograd) në Rusinë jugore.

Kush luftoi?

Gjermania Naziste dhe aleatët e saj (përfshirë italianët, hungarezët dhe rumunët)

Bashkimi Sovjetik nën udhëheqjen e Jozef Stalinit, me drejtues ushtarakë si Gjeneral Zhukov dhe Vasily Chuikov

Objektivat e Gjermanisë

Kapja e Stalingradit, një qytet strategjik mbi lumin Volga, i rëndësishëm për transportin dhe logjistikën sovjetike.

Sigurimi i fushave të naftës në Kaukaz, që ishin jetike për makinerinë ushtarake gjermane.

Goditja morale ndaj Bashkimit Sovjetik, pasi qyteti mbante emrin e Stalinit.

Fazat kryesore të betejës

Bombardimi fillestar (23 gusht 1942)

Gjermanët shkatërruan qytetin me bombardime ajrore.

Mijëra civilë u vranë që në ditët e para.

Luftimet brenda qytetit (shtator-nëntor 1942)

Luftimet u zhvilluan rrugë më rrugë, ndërtesë më ndërtesë, madje edhe kat më kat brenda ndërtesave.

UshtarĂ«t sovjetikĂ« pĂ«rdorĂ«n taktikĂ«n “mbahu afĂ«r armikut” pĂ«r tĂ« neutralizuar avantazhin gjerman nĂ« artileri dhe aviacion.

Operacioni Uranus (nëntor 1942)

Një kundërsulm i befasishëm sovjetik më 19 nëntor 1942 rrethoi rreth 300,000 trupa gjermane në qytet.

Forcat gjermane u kapën në kurth dhe furnizimi i tyre u ndërpre.

Dorëzimi i forcave gjermane (shkurt 1943)

Pas muajsh urie, të ftohti ekstrem dhe mungesë municionesh, feldmarshalli gjerman Friedrich Paulus u dorëzua më 2 shkurt 1943.

Mijëra ushtarë gjermanë ranë në robëri; shumë prej tyre nuk u kthyen kurrë në shtëpi.

Bilanci tragjik

Humbje totale (ushtarë dhe civilë): mbi 2 milionë njerëz.

Sovjetikët: Rreth 1.1 milion viktima (të vrarë, plagosur, zhdukur).

Gjermanët dhe aleatët: Rreth 850,000 viktima.

Rëndësia historike

Ishte pika e kthesës në frontin lindor të Luftës së Dytë Botërore.

Për herë të parë, Gjermania pësoi një humbje të madhe dhe të pakthyeshme.

Morali i Bashkimit Sovjetik u ngrit ndjeshëm, ndërsa ai gjerman ra.

Sot

Qyteti Stalingrad u riemërua Volgograd në vitin 1961.

NĂ« qytet ndodhet “Mamaev Kurgan”, njĂ« memorial gjigant kushtuar heronjve tĂ« betejĂ«s, me statujĂ«n ikonike “NĂ«na Rusi” (Rodina Mat’).

Përmbledhje

Lufta e Stalingradit nuk ishte vetĂ«m njĂ« betejĂ« ushtarake — ishte njĂ« betejĂ« e vullnetit, e strategjisĂ« dhe e mbijetesĂ«s, qĂ« ndryshoi rrjedhĂ«n e historisĂ« botĂ«rore dhe çoi drejt fillimit tĂ« fundit pĂ«r regjimin nazist.

Përgatiti: L.Veizi

23 gusht 1939 – Firmoset pakti i mossulmimit Gjermano-Rus i Molotov-Ribbentrop

23 August 2025 at 07:15

Pakti Molotov-Ribbentrop, i njohur gjithashtu si Pakti i Mos-sulmimit ndërmjet Gjermanisë dhe Bashkimit Sovjetik, u firmos më 23 gusht 1939, në Moskë. Ai përfaqësoi një moment historik vendimtar që ndikoi drejtpërdrejt në shpërthimin e Luftës së Dytë Botërore vetëm disa ditë më vonë.

Pjesëmarrësit dhe Qëllimi

Pakti u nënshkrua nga:

Vyacheslav Molotov, ministri i jashtëm i Bashkimit Sovjetik

Joachim von Ribbentrop, ministri i jashtëm i Gjermanisë Naziste

Në mënyrë të hapur, pakti përmbante një marrëveshje mos-sulmimi ndërmjet dy vendeve, duke deklaruar se asnjëra palë nuk do të sulmonte tjetrën ose do të përkrahte ndonjë vend që mund të kryente agresion kundër palës tjetër.

Protokolli Sekret

Ajo që e bën këtë pakt veçanërisht të rëndësishëm dhe kontrovers është protokolli sekret, i cili nuk u bë publik menjëherë. Ky protokoll parashikonte ndarjen e Evropës Lindore në sfera influence mes dy fuqive:

Polonia do të ndahej midis Gjermanisë dhe Bashkimit Sovjetik.

Estonia, Letonia, dhe Finlanda do t’i pĂ«rkisnin sferĂ«s sovjetike.

Lituania fillimisht iu la Gjermanisë, por më vonë iu kalua Bashkimit Sovjetik me një marrëveshje shtesë.

Rumania – konkretisht rajoni i BesarabisĂ« – u pĂ«rfshi nĂ« interesin sovjetik.

Pasojat e Menjëhershme

Më 1 shtator 1939, vetëm 8 ditë pas firmosjes së paktit, Gjermania pushtoi Poloninë nga perëndimi.

Më 17 shtator 1939, Bashkimi Sovjetik pushtoi Poloninë nga lindja, duke përmbushur marrëveshjen e fshehtë.

Ky veprim shënoi fillimin zyrtar të Luftës së Dytë Botërore, kur Britania e Madhe dhe Franca i shpallën luftë Gjermanisë më 3 shtator 1939.

Pse u firmos ky pakt?

Gjermania donte të shmangte një luftë në dy fronte (me Francën dhe Britaninë në perëndim dhe Bashkimin Sovjetik në lindje).

Bashkimi Sovjetik, nĂ«n udhĂ«heqjen e Stalinit, donte tĂ« fitonte kohĂ« pĂ«r t’u pĂ«rgatitur ushtarakisht, si dhe tĂ« rikuperonte territore qĂ« i kishte humbur pas LuftĂ«s sĂ« ParĂ« BotĂ«rore.

Rënia e paktit

Ky bashkëpunim i pazakontë përfundoi më 22 qershor 1941, kur Hitleri filloi Operacionin Barbarossa, duke sulmuar Bashkimin Sovjetik, duke e shkelur paktin.

Në përfundim, Pakti Molotov-Ribbentrop ishte një nga aktet më cinike dhe me pasoja më të mëdha të politikës ndërkombëtare të shekullit XX. Ai kontribuoi në fillimin e një lufte shkatërrimtare dhe në copëtimin e disa vendeve të Evropës Lindore, duke lënë pasoja të thella historike dhe gjeopolitike që ndihen edhe sot.

Përgatiti: L.Veizi

22 gusht 1962 – Atentati, paramilitarĂ«t komplot pĂ«r tĂ« vrarĂ« Charles de Gaulle

22 August 2025 at 13:45

NĂ« fillim tĂ« viteve ’60, Franca gjendej nĂ« njĂ« nga periudhat mĂ« tĂ« tensionuara tĂ« historisĂ« sĂ« saj moderne. Lufta e AlgjerisĂ« po hynte nĂ« fazĂ«n pĂ«rfundimtare dhe Presidenti Charles de Gaulle, me vendimin e tij pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« fund kolonializmit francez nĂ« AfrikĂ«n e Veriut dhe pĂ«r tĂ« pranuar pavarĂ«sinĂ« e AlgjerisĂ«, u kthye nĂ« objektin e urrejtjes sĂ« ekstremistĂ«ve tĂ« djathtĂ«.

OAS – Organizata e Armatosur e FshehtĂ«: Ky grup paramilitar, i pĂ«rbĂ«rĂ« kryesisht nga ish-ushtarakĂ« francezĂ« dhe kolonĂ« algjerianĂ« (pied-noirs), kundĂ«rshtonte me çdo kusht pavarĂ«sinĂ« e AlgjerisĂ«. Ata e panĂ« De Gaullen si tradhtar dhe vendosĂ«n ta shĂ«njestronin me atentate.

Përpjekjet për atentat

Midis viteve 1961–1965, u organizuan disa tentativa pĂ«r vrasjen e tij. MĂ« i famshmi ishte ai i 22 gushtit 1962, i njohur si Atentati i Petit-Clamart.

Ngjarja

Teksa De Gaulle udhëtonte me bashkëshorten Yvonne në limuzinën e tij Citroën DS, një grup atentatorësh të OAS ngritën pritë në periferi të Parisit. Kur makina kaloi, u qëllua me mitraloz dhe armë automatike.

Automjeti u godit me mbi 140 plumba, por mjeshtëria e shoferit dhe stabiliteti i jashtëzakonshëm i Citroën DS shpëtuan jetën e çiftit presidencial.

De Gaulle, i palĂ«kundur, mĂ« vonĂ« tha se kishte qenĂ« “i mbrojtur nga Providenca dhe nga inxhinieria franceze”.

Pasojat

Autoritetet franceze arrestuan dhe dënuan organizatorët e atentatit. OAS, megjithëse kishte krijuar frikë dhe terror me shpërthime e atentate, filloi të shpërbëhej pas dështimit të kësaj tentative dhe përfundimit të luftës në Algjeri.

Ky episod e forcoi mitin e De Gaulle si një figurë të pathyeshme, ndërsa Citroën DS u bë simbol i mbijetesës së tij legjendare. Historia e 22 gushtit 1962 mbetet një nga komplotet më dramatike dhe të famshme kundër një lideri evropian të shekullit XX.

22 gusht 2006 – RrĂ«zohet avionit Pulkovo Airlines, fluturimi 612, mbeten 170 tĂ« vdekur

22 August 2025 at 08:30

Më 22 gusht 2006, një nga tragjeditë më të rënda ajrore në historinë e Rusisë post-sovjetike goditi qiellin e Ukrainës lindore.

Fluturimi

Aeroplani ishte njĂ« Tupolev Tu-154M, qĂ« kryente linjĂ«n Anapa (Deti i Zi) – ShĂ«n Petersburg. NĂ« bord ndodheshin 160 pasagjerĂ« dhe 10 anĂ«tarĂ« ekuipazhi. Shumica e pasagjerĂ«ve ishin pushues rusĂ« qĂ« po ktheheshin nga bregdeti jugor.

Ngjarja

Gjatë fluturimit, avioni hasi një stuhi të fuqishme me turbulenca ekstreme mbi rajonin e Donetskut në Ukrainë. Ekuipazhi u përpoq të shmangte motin e keq duke ngritur avionin në lartësi më të madhe, por manovra çoi në një stall aerodinamik (humbje të ngritjes së avionit). Tupolevi humbi kontrollin, u përmbys dhe u rrëzua me shpejtësi të lartë.

Shpërthimi dhe viktimat

Avioni u pĂ«rplas me tokĂ«n pranĂ« fshatit Sukha Balka, nĂ« rrethinĂ«n e Donetskut. PĂ«rplasja u pasua nga njĂ« shpĂ«rthim masiv dhe zjarre tĂ« mĂ«dha. Nuk mbijetoi asnjĂ« – tĂ« gjithĂ« 170 njerĂ«zit nĂ« bord humbĂ«n jetĂ«n.

Hetimi

Komisioni rus dhe autoritetet ukrainase përcaktuan se shkaku kryesor ishte gabimi i ekuipazhit në menaxhimin e avionit gjatë stuhisë. Manovrat e papërshtatshme çuan në humbjen e kontrollit. Gjithashtu, u evidentua se trajnimet e pilotëve për situata ekstreme nuk ishin të mjaftueshme.

Pasojat

Tragjedia shkaktoi tronditje të madhe në opinionin publik rus dhe ndërkombëtar. Fluturimi 612 u shndërrua në simbol të problemeve të sigurisë së linjave ajrore rajonale ruse, si dhe të flotës së vjetëruar të avionëve Tupolev Tu-154, të cilët kishin qenë të përfshirë në disa aksidente të tjera fatale.

Ky ishte aksidenti i dytë më i madh ajror në vitin 2006 dhe mbetet një nga më të rëndët në territorin e Ukrainës.

Doni qĂ« ta pĂ«rpunoj kĂ«tĂ« ngjarje edhe si rrĂ«fim narrativ (me ton dramatik, skenik – pĂ«rshkrim i fundit tĂ« fluturimit), apo ta mbaj vetĂ«m si dosje faktike kronologjike?

Përgatiti: L.Veizi

22 gusht 1944 – Ushtria e Kuqe pushton RumaninĂ«, ish aleaten e nazizmit

22 August 2025 at 07:15

GjatĂ« LuftĂ«s sĂ« DytĂ« BotĂ«rore, Rumania ishte fillimisht aleate e GjermanisĂ« naziste, nĂ«n udhĂ«heqjen e Gjeneralit Ion Antonescu. Si shtet i rreshtuar me Boshtin, ajo mori pjesĂ« nĂ« fushatĂ«n kundĂ«r Bashkimit Sovjetik, sidomos nĂ« BetejĂ«n e Stalingradit (1942–1943), ku pĂ«soi humbje tĂ« rĂ«nda.

Pranvera–vera 1944:

Ushtria e Kuqe ndĂ«rmori ofensivĂ«n “Jassy–Kishinev”, qĂ« shĂ«njoi hyrjen e trupave sovjetike nĂ« territoret rumune.

23 gusht 1944:

Mbreti Mihai I organizoi një grusht shteti, rrëzoi Antonescun dhe deklaroi armëpushim me Aleatët. Rumania i shpalli luftë Gjermanisë naziste dhe kaloi në anën e Aleatëve.

Pasojat ushtarake:

Pavarësisht këtij akti, trupat gjermane dhe hungareze luftuan brenda territorit rumun. Ushtria e Kuqe, tashmë në përparim, pushtoi gjithë Rumaninë, duke e vënë vendin nën kontroll të drejtpërdrejtë ushtarak sovjetik.

Pasojat politike:

Ky pushtim i hapi rrugën vendosjes së regjimit komunist në Rumani. Fillimisht u formua një qeveri e kontrolluar nga Fronti Demokratik, e mbështetur nga sovjetikët. Në vitet pasuese, mbreti Mihai u detyrua të abdikonte (1947), duke ia hapur vendin një republike popullore nën ndikim të plotë të Moskës.

Fundi tragjik i Trockit, revolucionari që denoncoi ndarjen e kufijve shqiptar

21 August 2025 at 11:15

21 Gusht 1940 – Pas atentatit njĂ« natĂ« mĂ« parĂ« ndahet nga jeta Leon Trocki

Nga Leonard Veizi

Më 21 gusht 1940, heshtja e një lagjeje të qetë në Meksiko Siti u thye nga jehona e tragjedisë. Leon Trocki, arkitekti vizionar i Revolucionit të Tetorit dhe zëri më i pamëshirshëm kundër tiranisë staliniste, ra pre e një dorë të ftohtë. Agjenti i NKVD-së, Ramón Merkadër, iu afrua si hije dhe e goditi në kokë me një çekiç akulli, duke i shuar dritën e syve. I gjakosur por i vetëdijshëm, Trocki mbijetoi edhe disa orë, derisa mëngjesi i ditës tjetër shënoi fundin e tij. Me të, u mbyll një kapitull i madh i shekullit XX, por hija e tij vazhdoi të rëndojë mbi ndërgjegjen e kohës, si dëshmi e përplasjes mes idealit dhe pushtetit absolut.

Nga revolucionar në të përndjekur

I lindur si Lev Davidoviç Bronshtein mĂ« 1879 nĂ« UkrainĂ«n e sotme, Trocki u bĂ« shpejt njĂ« nga figurat mĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«sishme tĂ« lĂ«vizjes bolshevike. Ai ishte njĂ« orator i fuqishĂ«m, njĂ« organizator brilant dhe krahu i djathtĂ« i Vladimir Leninit gjatĂ« revolucionit. Si komandant i UshtrisĂ« sĂ« Kuqe, ai luajti rol vendimtar nĂ« fitoren e bolshevikĂ«ve gjatĂ« LuftĂ«s Civile tĂ« viteve 1918–1921.

Trocki dhe Shqipëria

Në fakt, Leon Trocki ka pasur një rol të rëndësishëm indirekt për çështjen shqiptare, pikërisht përmes denoncimit të Traktatit të Fshehtë të Londrës të vitit 1915.

ÇfarĂ« ishte Traktati i LondrĂ«s?

Traktati i LondrĂ«s ishte njĂ« marrĂ«veshje sekrete mes ItalisĂ«, BritanisĂ«, FrancĂ«s dhe RusisĂ« gjatĂ« LuftĂ«s sĂ« ParĂ« BotĂ«rore. Italia u premtoa territore tĂ« mĂ«dha (pĂ«rfshi pjesĂ« tĂ« ShqipĂ«risĂ« – VlorĂ«n, Sazanin, protektorat mbi ShqipĂ«rinĂ« e mbetur), nĂ« kĂ«mbim tĂ« hyrjes sĂ« saj nĂ« luftĂ« kundĂ«r Austro-HungarisĂ«. Sipas kĂ«tij traktati, ShqipĂ«ria faktikisht do tĂ« copĂ«tohej mes fqinjĂ«ve.

Roli i Trockit

Në vitin 1917, kur revolucionarët bolshevikë morën pushtetin në Rusi, Trocki ishte Komisar i Jashtëm në qeverinë e Leninit. Ai publikoi një sasi të madhe dokumentesh sekrete diplomatike të carizmit rus, të cilat tregonin marrëveshjet e fshehta të fuqive të mëdha. Ndër këto dokumente ishte edhe Traktati i Fshehtë i Londrës. Pra, ishte pikërisht Trocki ai që e nxori në dritë këtë traktat, duke treguar para botës sesi fuqitë perëndimore kishin planifikuar të shkatërronin pavarësinë e Shqipërisë.

Rëndësia për Shqipërinë

Denoncimi i traktatit pati ndikim të madh për çështjen shqiptare. Ai e forcoi argumentin se fuqitë e mëdha po silleshin padrejtësisht me shqiptarët dhe se Shqipëria rrezikonte të zhdukej si shtet. Ky ekspozim i Trockit u bë një nga pikat mbështetëse për delegacionin shqiptar në Konferencën e Paqes në Paris (1919), ku u kërkua ruajtja e kufijve të 1913-ës.

Lufta për pushtet

Pas vdekjes sĂ« Leninit nĂ« vitin 1924, nisi beteja pĂ«r trashĂ«giminĂ« politike. Trocki pĂ«rfaqĂ«sonte vijĂ«n e “revolucionit tĂ« pĂ«rhershĂ«m”, ndĂ«rsa Josif Stalini mbĂ«shteste konceptin e “socializmit nĂ« njĂ« vend tĂ« vetĂ«m”. Rivaliteti politik pĂ«rfundoi me fitoren e Stalinit, i cili gradualisht e marginalizoi Trockin, e pĂ«rjashtoi nga partia dhe nĂ« vitin 1929 e dĂ«boi nga Bashkimi Sovjetik.

Mërgimi dhe kauza e re

Trocki kaloi vite tĂ« vĂ«shtira mĂ«rgimi nĂ« Turqi, FrancĂ« dhe Norvegji, pĂ«rpara se tĂ« vendosej nĂ« MeksikĂ« nĂ« vitin 1937, me ftesĂ« tĂ« artistĂ«ve Diego Rivera dhe Frida Kahlo. NĂ« kĂ«tĂ« periudhĂ« ai themeloi Internacionalen e KatĂ«rt, me synimin pĂ«r tĂ« ringjallur idealet e socializmit revolucionar dhe pĂ«r tĂ« kundĂ«rshtuar burokracinĂ« staliniste. Nga Meksika ai publikoi artikuj dhe libra ku denonconte terrorin stalinist, gjyqet e montuara nĂ« MoskĂ« dhe spastrimet e pĂ«rgjakshme tĂ« viteve ’30.

Atentatet ndaj tij

NKVD-ja ndërmori disa tentativa për ta eliminuar. Në maj 1940, një grup i armatosur i udhëhequr nga piktori stalinist David Alfaro Siqueiros sulmoi shtëpinë e tij në Meksiko Siti, por Trotski dhe familja shpëtuan mrekullisht.

Më 20 gusht 1940, Ramón Merkadër, i infiltruar prej kohësh si simpatizant i afërt, arriti të fitonte besimin e rrethit të brendshëm të Trockit. Ai hyri në studion e tij me një dokument për të diskutuar dhe e goditi në kafkë me një çekiç akulli.

MegjithĂ« plagĂ«n fatale, Trocki arriti tĂ« luftonte me atentatorin dhe bĂ«rtiti qĂ« tĂ« mos e vrisnin menjĂ«herĂ«, duke thĂ«nĂ«: “Mos e mbyllni
 le tĂ« flasĂ«, le tĂ« tregojĂ« gjithçka”. Ai vdiq ditĂ«n pasuese nĂ« spital, duke lĂ«nĂ« pas fjalĂ«t e tij tĂ« fundit: “UnĂ« kam besim tĂ« plotĂ« nĂ« fitoren e kauzĂ«s sonĂ«. Jeta ime do tĂ« pĂ«rfundojĂ«, por kauza do tĂ« jetojĂ« pĂ«rjetĂ«â€.

Pasojat dhe trashëgimia

Vrasja e Trockit pati ndikim të madh në lëvizjen komuniste ndërkombëtare. Për shumë militantë të majtë, ajo ishte dëshmi e brutalitetit stalinist dhe e pamundësisë për të bashkëjetuar me një regjim që e kishte kthyer revolucionin në diktaturë. Internacionalja e Katërt, megjithëse mbeti një organizatë e vogël, u bë simbol i një alternative ndaj komunizmit sovjetik.

Në Evropë, humbja e Trockit i dobësoi rëndë rrymat opozitare brenda të majtës. Ndërkohë në Amerikën Latine, figura e tij u kthye në një ikonë për breza të tërë revolucionarësh që shihnin te ai një idealist të papërkulur që pagoi me jetën për bindjet e tij.

Nga ana tjetër, për Stalinin, eliminimi i Trockit ishte një triumf personal dhe politik: rivali i fundit i madh i revolucionit ishte zhdukur. Megjithatë, vrasja e tij mbeti një njollë e përhershme mbi trashëgiminë e regjimit sovjetik.

Trotski sot

Shtëpia e tij në Meksiko Siti është kthyer në muze dhe vend pelegrinazhi për studiues, aktivistë dhe të majtë nga e gjithë bota. Figura e Trockit mbetet komplekse: për disa ai është simbol i heroizmit revolucionar dhe idealizmit të pakompromis, ndërsa për të tjerë një aktor i ashpër i dhunës revolucionare. Megjithatë, vdekja e tij tragjike më 21 gusht 1940 e shndërroi në një martir të kauzës së tij dhe në një kujtesë të përjetshme se revolucioni nuk është i paprekshëm nga korrupsioni i pushtetit.

❌
❌