Vendimi i Gjykatës Kushtetuese në lidhje me sekuestrimin e telefonave celular ngjalli interesim të shtuar, jo vetëm për profesionistët e ligjit por edhe për opinionin publik. Edhe pse nuk u ndal në cilësitë e telefonit celular të sekuestruar, Gjykata, duke evidentuar “sekuestrimin” e mesazheve të shkëmbyera, konkludoi se “..mbrojtja kushtetuese e nenit 36 të Kushtetutës është e garantuar për korrespondencën, pavarësisht karakteristikave të mjetit me të cilin ajo realizohet për qëllime të transmetimit të mendimit”. Me këtë Vendim Gjykata Kushtetuese ka sfiduar me “përmbysje”, jo vetëm praktikën e deritashme të SPAK, por edhe qëndrimin e Gjykatave të Posaçme e më gjerë, që kanë cilësuar aparatet e telefonisë celulare si SENDE të zakonëshme që sipas neneve 208, 300 dhe 301 të K.Pr.Penale, mund të sekuestrohen, kqyren dhe ekzaminohen, nga Porkuroria, madje edhe nga Policia Gjyqësore (apo BKH) edhe me iniciativë.

Por në konkluzionet e publikuara dhe “urdhërimet” e këtij vendimi del se Gjykata Kushtetuese edhe pse pranon se sekuestrimi është bërë në shkelje të drejtat kushtuese që garatohen prej nenet 35 dhe 36 të Kushtetutes, (në lidhje me mbrojtjene të dhënave perosnale dhe fshehtësinë e korespondecës dhe çdo mjeti tjetër komunikimi) nuk ka vendosur kthimin e aparatit celular ankueses, znj O.Y,. Madje, duke lejuar përdorimin e të dhënave të marra në telefonin e saj (të znj O.Y), për rastin që ka qenë në hetim apo gjykim, Gjykata Kushtetuese, në mënyrë të paqartë e kontradiktore disponuar edhe “ Urdhërimin e zbatimit të garancive procedurale të parashikuara në arsyetimin e këtij vendimi për vijimin e mbajtjes në sekuestro të celularit si pajisje/send që mban korrespondencë dhe të dhëna personale.
Ngarkimin e Prokurorisë së Posaçme për ekzekutimin e vendimit brenda 3 muajve nga hyrja në fuqi e tij” Për më tepër vendimi i Gjykatës Kushtetuese, në kudnërshtim me funksionet e saj ka kufizuar të drejtata kushtetuese të qytetarëve të prekur nga sekuetsrimi i aparateve telefonik (të pandehur, persona nën hetim apo edhe persona të trete pa asnjë lidhje me vepren penale të kryer) përderisa ka sanksionuar se “ky vendim nuk ka fuqi prapavepruese ndaj çështjeve të ngjashme të sekuestrimit..” !!??

Prandaj në tërësinë e tij, ndryshe nda sa pritej apo edhe është perceptuar nga opinion publik ( me përjashtim të z. M Baze në një editorial të gazetës TEMA), ky vendim i Gjykatës Kushtetuese, duke u përqëndruar vetëm tek e drejta e fshehtësisë së korespondencës, mbetet një vendim i paplotë, jo shterues. Madje, duke konfirmuar përsëri qasjen e saj për të dhënë vendime “as mish e as peshk”, Gjykata Kushtetuese, jo vetwm ka dhwn njw vendim kontradiktor dhe tw paqartë, por edhe ka neglizhuar aplikimin e nenin 32 të Kushtetutës që nuk lejon përdorimin e provave të mbledhura në mënyrë të paligjëshme.

Pwr mw tepwr, ndryshe nga sa është perceptuar në publik, pritej që Gjykata Kushtetuese të zgjidhte dilemën që po diskutohet gjithnjë e më shpesh në seanca gjqyësore dhe jo vetëm:

Çfarë përfaqësojnë sot aparatete e telefonisë celularë dhe cili është tagri i organeve ligjzbatuese për sekuestrimin e tyre ?

Kujtojmë se për shkak të gamës së shërbimeve që ofrojnë për “pronarin” dhe kompleksitetin e të dhënave nga më sensitive që mbartin, so aparatete e telefonsisë mobile, quhen rëndom edhe “telefona inteligjentë”. Tashmë është fakt i pranuar edhe nga shtetet me sistemet penale të avancuara, se teknologjia dixhitale, në përgjithësi dhe përmbajtja e telefonave inteligjentë, në veçanti, ka sfiduar kornizat ligjore të periudhës së disa dekadave më parë duke i vënë në vështirësi edhe autoritet ligjzbatuese të këtyre shteteve

Prandaj, në dallim thelbësor nga praktika e Prokurorisw dhe gjykatave tona, që i konsideron aparatet celularë si “Sende”, jurisprudenca e GJED, GJEDNJ ka evoluar duke kushtëzuar sekuestrimin, kqyrjen dhe ekzaminimin e tyre, në cilësinë e “të dhënave kompjuterike” të parashikuara nga Konventa “Për krimet në fushen e kibernetikës”. Për shkak se mund të ruajnë dhjetëra gigabajt informacione private, këto të dhëna komplekse dhe shumë sensitive, që mbartin telefonat celular, tejkalojnë konceptin e “sekuestrimit të korrespondecës” dhe të ruajtjes së fshehtësisë së saj të shtjelluar nga Gjykata Kushtetuese në vendimin e sipërcituar . Në të kundërt, ndryshimet e vitit 2008 në ligjin procedurial penal, (nenet 208/a; 299/a dhe 299/b të K.Pr.Penale), në lidhje me sekuestrimin e të dhënat kompjuterike, ruajtjen e përshpejtuar dhe mirëmbajtjen e tyre apo për zbulimin e pjesëshëm të të dhënave kompjuterike, janë neglizhuar nga praktika gjyqësore edhe pse ato reflektojnë pikërisht parimet e Konvetës “Për krimin në fushën e kibernetikës”, (e ratifikuar me ligji nr. 8888, datë 25.4.2002),
Në këto kushte është koha për reflektim nga të gjitha autoriotetet ligjzbatuese në vendin tone (përfshirë edhe Gjykatën Kushtetuese), që të vemnë në diskutim dhe të përqafojnë jurisprudencën më të përparuar ndërkombëtyare që, prej kohësh, ka konsideruar aparatet celular si “kompjuterëve shumëfunksionalë që rastësisht kanë aftësi telefonike”.

Mjafton të kujtojmë se, Jurisprudenca e Gjykatës Supreme të SHBA-së, në vendimin e famshëm Riley v. Kalifornisë (2014), e ka zgjidhur këtë problematike, duke i dhënë përgjigje pyetjes:
A mundet policia, pa urdhër/autorizim të gjykatës, të kërkojë informacion dixhital në një telefon celular të sekuestruar një individi të arrestuar ?

Gjykata Supreme ka konsideruar të papërdorshme të dhënat e nxjerra nga telefoni celular të sekustruar gjatë kontrollit në “xhepat” e të arrestuarit, në mungesë të lëshimit nga Gjykata të urdhërit të arrestit. Përfundimet e Gjykatës Supreme të SHBA, janë rrjedhojë, jo vetëm e analizës së precedentëve të rasteve të epokës paradigitale, por edhe të hulumtimeve të thella që ka bërë në vitin 2014, në lidhje me karakteristikat e telefonit celular, ku ka konkluduar se: “… ndryshojnë si në kuptimin sasior ashtu edhe në atë cilësor nga objektet e tjera që mund të mbahen në personin e një të arrestuari. Termi “celular” është në vetvete stenografi mashtruese; Shumë nga këto pajisje janë në fakt minikompjuterë që kanë edhe kapacitetin për t’u përdorur si telefon. Ndërsa ato mund të quhen po aq lehtë kamera, video player, rolodexes, kalendarë, magnetofon, biblioteka, ditarë, albume, televizorë, harta ose gazeta.
Duke krahësuar situatën e ndërhyrjes policore para disa dekadave, Gjykata thekson se “Përpara telefonave celularë, një kontroll i një personi kufizohej nga realitetet fizike dhe tentonte si një çështje e përgjithshme të përbënte vetëm një ndërhyrje të ngushtë në privatësi. Ndërsa aktualisht, “Shumica e njerëzve nuk mund të mbajnë me vete çdo letër që kanë marrë gjatë disa muajve të fundit, çdo fotografi që kanë bërë, ose çdo libër apo artikull që kanë lexuar – as nuk do të kishin ndonjë arsye për ta bërë këtë. Dhe nëse do ta bënin, do t’u duhej të tërhiqnin pas vetes një valixhe …, në vend të një sendi (ene) me madhësinë e një pakete cigaresh .. Edhe telefonat më bazë që shiten për më pak se 20 dollarë mund të mbajnë fotografi, mesazhe me fotografi, mesazhe me tekst, historikun e shfletimit të internetit, një kalendar, një libër telefonash me një mijë hyrje e kështu me radhë
Në vijim prezantojmë për lexuesin disa nga detaje e kësaj çështje me qëllim që të krahësohet me çështjen e shqyrtuar nga Gjykata Kushtetuese dhe të vlerësohet vendimi i dhënë prej saj.
Në rastin e parë, ankuese D.Riley u ndalua nga një oficer policie për drejtim mjeti me targa të skaduara, ndërsa më pas oficeri mësoi se edhe leja e drejtimit të mjetit ishte pezulluar. Një oficer kontrolloi Riley-in dhe gjeti sende që lidheshin me bandën e rrugës “Bloods”. Ai gjithashtu sekuestroi një celular nga xhepi i pantallonave të Rileyt. Oficeri aksesoi informacionin në telefon dhe vuri re se disa fjalë (me sa duket në mesazhe me tekst ose në një listë kontaktesh) parapriheshin nga shkronjat “CK” – një etiketë që ai besonte, qëndronte për “Crip Killers”, një term zhargon për anëtarët e bandës Bloods. Policia gjeti video të të rinjve që grindeshin si edhe fotografi të Riley-t duke qëndruar përpara një makine që dyshohej se ishte përfshirë në një të shtënë disa javë më parë. Para gjyqit, Riley kërkoi të përjashtoheshin të gjitha provat që policia kishte marrë nga telefoni i tij celular duke pretenduar se kontrollet e telefonit shkelnin Amendamentin e Katërt, sepse ato ishin kryer pa urdhër gjykate dhe nuk justifikoheshin ndryshe nga rrethana urgjente. Gjykata e shkallës së parë e hodhi poshtë këtë argument dhe Riley u dënua për të tre akuzat dhe mori një dënim të shtuar prej 15 vjetësh .. Gjykata e Apelit e Kalifornisë konfirmoi vendimin ndërsa Gjykata e Lartë e Kalifornisë e hodhi poshtë kërkesën e Riley-t për shqyrtimin e çështjes.
Në rastin e dytë, një oficer policie që kryente mbikëqyrje rutinë vuri re se shtetësja B. Wurie bënte një shitje të dukshme droge nga një makinë, prandaj e arrestuan dhe e çuan në stacionin e policisë. Këtu i gjetën dhe sekuestruan dy telefona celularë, njeri prej te cileve, po merrte vazhdimisht thirrje nga një burim i identifikuar, në ekranin e jashtëm të telefonit, si “shtëpia ime”. Policët e hapën telefonin dhe arritën të idetifikonin adresën nga telefonohej dhe morën një urdhër kontrolli. Gjatë ekzekutimit gjetën dhe sekuestruan 215 gramë kokainë të fortë, marihuanë, pajisje për drogë, një armë zjarri dhe municione, si dhe para në cash”. Wurie u akuzua për shpërndarje të kokainës së fortë, posedim të kokainës së fortë me qëllim shpërndarjeje dhe për posedimin e një arme zjarri dhe municionesh. Ankuesja kërkoi të përjashtoheshin provat e marra nga kontrolli i apartamentit, duke argumentuar se ato ishin fryt i një kontrolli jokushtetues të telefonit të tij celular. Gjykata e Qarkut e hodhi poshtë kërkesën. Wurie u dënua për të tre akuzat me 262 muaj burg, ndërsa Gjykata e Apelit anuloi dënimet e Wurie sepse : vendosi që telefonat celularë janë të ndryshëm nga sendet e tjera fizike që mund të kontrollohen menjëherë për arrestim pa urdhër, për shkak të sasisë së të dhënave personale që përmbajnë telefonat celularë dhe kërcënimit të papërfillshëm që ato paraqesin për interesat e zbatimit të ligjit.

Pas parashtrimit të çështjes para Gjykatës Supreme të SHBA-së, vendimi i dhënë kundër Riley-it u shfuqizua, ndërsa vendimin për Wurie u konfirmua duke konkluduar se “Policia në përgjithësi nuk mundet, pa një urdhër arresti, të kërkojë informacion dixhital në një telefon celular të sekuestruar nga një individ i arrestuar.” Për të arritur në këtë pwrfundim Gjykata Supreme Amerikane ka dhënë definicione shumë të rëndësishme në lidhje të dhënat që ruhen në aparatet celularë, duke bërë dallimin mes të dhënave që përftoheshin nga sekuestrimi i sendeve në periudhën para – dixhitale. Gjykata vuri në dukje se “një dekadë më parë, oficerët e policisë që kontrollonin një të arrestuar mund të kishin hasur herë pas here një send shumë personal, siç është një ditar. Edhe pse të dhënat e ruajtura në një telefon celular dallohen nga të dhënat fizike vetëm nga sasia, lloje të caktuara të të dhënave janë gjithashtu cilësisht të ndryshme.

Sipas Gjykatës Supreme “Një histori kërkimi dhe shfletimi në internet, për shembull, mund të gjendet në një telefon të lidhur me internetin dhe mund të zbulojë interesat ose shqetësimet private të një individi – ndoshta një kërkim për simptoma të caktuara të sëmundjes, të shoqëruara me vizita të shpeshta në WebMD. Të dhënat në një telefon celular mund të zbulojnë gjithashtu se ku ka qenë një person. Informacioni historik i vendndodhjes është një veçori standarde në shumë telefona inteligjentë dhe mund të rindërtojë lëvizjet specifike të dikujt deri në minutë, jo vetëm nëpër qytet, por edhe brenda një ndërtese të caktuar.

Del se Gjykata Supreme ka analizuar disa precedent, një prej të cilëve (viti 1926) lidhej me dallimin mes kontrollit të “xhepave” së një të dyshuari dhe kontrollit të banesës së tij, duke mbrojtur nga kontrolli arbitrar vetëm banesën. Por Gjykata Supreme në rastin kur aktualisht në “xhepat e të dyshuarit gjenden dhe sekesutrohet një telefon cellular, arrin në një përfudim krej të kundërt sepse “një kontroll telefoni celular zakonisht do t’i ekspozonte qeverisë shumë më tepër sesa kontrolli më i plotë i një shtëpie”… sepse ato mund të gjenden dhe ruhen vetëm në një telefon cellular inteligjent. Duke vënë në diskutim pretendimin e qeverisë se, për të pranuar kërkimin nga Polciia të skedarëve të aksesuar nga distanca nepërmjet çkodimit, Gjykata Supreme e ka gjetur të pabazuar me arsyetimin se “Një kërkim i tillë do të ishte si të gjeje një çelës në xhepin e një të dyshuari dhe të argumentosh se kjo i lejoi autoritet të zbatimit të ligjit të zhbllokonte dhe të kontrollonte një shtëpi.

Gjithsesi, Gjykata Supreme e SHBA-së ka theksuar se “Nuk mund ta mohojmë se vendimi ynë i sotëm do të ketë ndikim në aftësinë e zbatimit të ligjit për të luftuar krimin…..Por për këto rrethana përjashtuese, urgjente, Gjykata Supreme përcaktoi se kërkohet që të jetë një gjykatë të shqyrtojë nëse një emergjencë justifikoi një kontroll pa urdhër në secilin rast të veçantë.
Sipas Gjykatës “Telefonat celularë modernë .. për shumë amerikanë mbajnë “privatësinë e jetës”. Fakti që teknologjia tani i lejon një individi të mbajë në dorë informacione të tilla nuk e bën informacionin më pak të denjë për mbrojtjen për të cilën luftuan Themeluesit.
Prandaj Gjykata duke konkluduar se : Përgjigja jonë për pyetjen se çfarë duhet të bëjë policia para se të kontrollojë një celular të sekuestruar që çon në një arrestim është në përputhje me rrethanat e thjeshta – të marrë një urdhër arresti (nga gjykata); ka “përmbysur” vendimin e Gjykatës së Apelit të Kalifornisë në çështjen Riley dhe e ka kthyer çështjen për procedura të mëtejshme, ndërsa, ka konfirmuar vendimin e Qarkut të Parë në çështjen Wurie (nr. 13–212)

Theksojmë se Gjykata Supreme e SHBA as nuk mund të imagjinonte se nga Policia amerikane mund të ishte sekuestruar telefoni celular një përsoni që nuk kishte lidhje me veprën penale apo që mund të pyetej vetëm si dëshmitar (si znj O.Y), por ka vlerësuar të paligjshëm edhe sekuestrimin e telefonit celular të të dyshuarit gjatë arrestimit të tij, duke i konsideruar të papërdorëshme rezultte e kqyrjes dhe ekzaminimit të të dhënave të tij. Prandaj ky standart pritej që të ishte vënë në diskutim nga Gjykata Kushtetuese, por vendimi i dhënë prej saj është zhgënjyes, jo vetëm sepse nuk e zgjidhi çështjen e sekuestrimit të telefonave inteligjentë dhe të të dhënave sensitive e komplekse që ata mbajnë, por edhe sepse, për sa është shprehur në mbrojtje të korrespondencës, vendimi i dhënë prej saj, nuk ka fuqi prapavepruese, do të ndikojë negativisht për thellimin e shkeljeve të ët drejtave kushtetuese të shtetasve nga marrja, ekzaminimit, printimi dhe shpërndarja, (qoftë edhe në procese gjyqësore të të dhënave shume sensitive të shtetasve, që kapërcejnë konceptet e mbrojhtjes së fshehtësisë së korrespondencës.

The post Një vendim i diskutueshëm i Gjykatës Kushtetuese dhe çështja Riley k. Kalifornisë first appeared on JavaNews.al.

A e ka gënjyer qeveria franceze Gjykatën e Strazburgut në parashtrimet për çështjen e përgjimeve të EncroChat? 27 July 2025 at 11:45

A e ka gënjyer qeveria franceze Gjykatën e Strazburgut në parashtrimet për çështjen e përgjimeve të EncroChat?

Java News

By: Gurali Brahimllari

27 July 2025 at 11:45

Nga Av. Gurali Brahimllari

Në datën 24/09/2024 Gjykata e Strasburgut, duke shqyrtuar ankimet nr.44715/20 dhe nr. 47930/21 të shtetasve angleze A.L si dhe E.J kundër Francës, në lidhje me (pa)ligjshmërinë e përdorimit të të dhënave të platformave të enkriptuara EnchroChat, nuk zgjidhi në mënyrë përfundimtare çështjen me argumentin se aplikantët nga Mbretëria e Bashkuar, nuk kishin shterur mjetet ligjore të ankimit para gjykatave Franceze.

Ky qëndrim i GJEDNJ-së u determinua nga shpjegimet e pavërteta të Qeverisë Francese (palë e paditur në këtë proces), se për shkeljen e të drejtave të mbrojtura nga KEDNJ, dy aplikantët anglezë duhet të kishin ushtruar të drejtën e ankimit para gjykatave franceze.

Qeveria franceze është fshehur pas Urdhërit Europian të Hetimit, mbi të cilin ishin transmetuar të dhënat e transkripteve të EncroChat, duke shtrëmbëruar përmbajtjen e legjislacionit të saj procedurial duke parashtruar para GJEDNJ-së se:

“….118. …kërkuesit kishin në dispozicion mjete ankimi kundër instancave franceze që mund të kishin qenë efektive, dhe të cilat duhet të ishin përdorur/shfrytëzuar.

Argumenton fillimisht se kërkuesit mund të kishin kërkuar nga autoritetet hetimore anulimin e transmetimit të të dhënave tek autoritetet britanike me qëllim përfshirjen e tyre si provë në procedime të ndryshme penale në bazë të nenit 694-41 të KPP-së… Nënvizon se ky mjet ankimi është i hapur për çdo “person/palë të interesuar” dhe se kërkuesve do t’u kishte mundësuar të mbështeteshin në praktikën gjyqësore të konsoliduar, e cila lejon, në një situatë tërësisht të brendshme, kërkimin e anulimit të përcjelljes së akteve/dokumenteve që rrjedhin nga një procedim me arsyetimin se ato janë marrë në kushte që bien në kundërshtim me nenin 8 të Konventës… Duke vepruar kështu, kërkuesit do duhej të kishin paraqitur të gjitha pretendimet e tyre në gjykatat e brendshme(franceze).”

Këto argumente të qeverisë franceze, jo vetëm janë pranuar si të vërteta, por edhe i kanë bindur gjykatësit e Strasburgut në vendimmarrjen e tyre kur shprehen se: “…142. Qeveria (Franceze) tregon në këtë mënyrë bindshëm se kërkuesit kishin një mjet ankimi që i lejonte ata të kundërshtonin ligjshmërinë dhe proporcionalitetin e marrjes së të dhënave dhe transmetimit të tyre tek autoritetet britanike për përfshirjen e tyre si provë në dosjen penale.”

Prandaj Gjykata e Strasburgut, ndonëse ka dhënë në këtë vendim definicione të rëndësishme për prespektivën e zgjidhjes së çështjeve të ngjashme për të ardhmen (shih paragrafin 101 të vendimit), ka arritur në konkluzionin se:

“145. Në bazë të sa më sipër, Gjykata vlerëson se kërkuesit kishin në dispozicion një mjet ankimi, që u jepte mundësi të kundërshtonin në mënyrë efektive masën/vendimin për transmetimin e të dhënave të marra në ekzekutimin e Urdhrit Europian të Hetimit të lëshuar më datë 11 mars 2020, si dhe masën/vendimin për interceptimin, që mundësoi mbledhjen e tyre. Megjithatë, kërkuesit nuk kanë ndjekur asnjë mjet ankimi para gjykatave franceze dhe nuk provojnë ndonjë rrethanë të veçantë që do t’i përjashtonte ata nga një gjë e tillë.”

Por ky qëndrim është nxjerrë “zbuluar” si i pavërtetë nga një vendim i Gjykatës Franceze të Kasacionit, i dhënë në datën 3 qershor 2025, sipas të cilit ligji procedurial francez nuk i mundëson asnjë shtetasi që nuk është palë në një proces gjyqësor në gjykatat franceze, që të kundërshtojë në Francë, vlefshmërinë e përgjimit të komunikimeve të kryera nga autoritetet gjyqësore franceze.

Sipas përmbajtjes së këtij vendimi të Gjykatës Franceze të Kasacionit, ankuesi (një shtetas Belg), që ishte paraburgosur dhe po ndiqej penalisht para Gjykatës së Bruge-s në Belgjikë, mbi bazën e të dhënave të SkyECC, akuzohej “për trafik droge dhe konspiracion kriminal”, me dyshimin se kishte qenë përdorues i kësaj platforme dhe nëpërmjet saj, kishte shkëmbyer mesazhe me persona të tjerë. Mbrojtja e ankuesit, në tetor 2024 (bazuar edhe ne vendimin e GJEDNJ-së për aplikantët anglezë që u publikua më 17/10/2024), ka ngritur padi para gjykatave franceze për të deklaruar të pavlefshme transkriptet e përftuara nga hetimet e kryera dhe përgjimet në platformën SkyECC, edhe pse aplikanti nuk po ndiqej penalisht në Francë.

Në nëntor 2024, Gjykata e Apelit e Parisit e hodhi poshtë kërkesën duke e shpallur atë të papranueshme, për shkak se nga zbatim logjik i ligjit francez është e pamundur që një person i përfshirë në procedura penale jashtë vendit, të kundërshtojë ligjshmërinë e provave të mbledhura më parë në Francë. Ky qëndrim i Gjykatës së Apelit është ankimuar në Gjykatën e Kasacionit duke argumentuar shkeljen e të drejtës kushtetuese për një mjet juridik efektiv para gjykatave Franceze, duke referuar edhe qëndrimin e qeverisë franceze para GJEDNJ-së dhe përfundimet e saj në vendimin e aplikantëve anglezë.

Më 3 qershor 2025, Gjykata Franceze e Kasacionit refuzoi ta referonte këtë çështje para Këshillit Kushtetues, duke POHUAR, ndër të tjera se, legjislacioni francez sipas neneve 170 dhe 173 të Kodit të Procedurës Penale, të drejtën e ankimit, për të kontestuar rregullshmërinë e akteve ose dokumenteve të përfshira në dosjen hetimore, e ka kufizuar vetëm për subjektet e procesit penal (gjykatësit hetues, prokurori publik, dëshmitari i asistuar ose palëve), duke synuar që të ruajë sekretin e hetimit dhe të integritetin e procesit hetimor si edhe të mbrojë interesat e personave të përfshirë në këto hetime. Madje Gjykata e Kasacionit thekson se: “Për më tepër, ankesat e bazuara në shkeljen e parimeve kushtetuese të respektimit të të drejtave të mbrojtjes, të drejtës për një mjet efektiv juridik dhe të drejtës për një gjykim të drejtë janë të pavlefshme pasi aplikanti, i cili pretendon shkeljen e këtyre parimeve para një gjykate të huaj, nuk është subjekt i ndonjë procedure në Francë.

Pra ky vendimi i Gjykatës së Kasacionit, që e konsideron të pavlefshme ANKESËN e kërkuesit nga Belgjika për shkak se nuk është subjekt i ndonjë procedure në Francë, provon të kundërtën e qëndrimit të qeverisë franceze para GJEDNJ-së në vendimin e shpallur më 24/09/2024.

Këtë vendim të Gjykatës së Kasacionit në Francë, do ta bashkëngjisim dokumenteve që kemi përcjellë në Gjykatën e Strasburgut, ndërkohë që bëjmë me dije lexuesin se para Gjykatës Kushtetuese kemi kundërshtuar pretendimet e përfaqësuesve të Prokurorisë së Posaçme, se legjislacioni francez prezumohet të jetë “kampioni” i respektimit të të drejtave të njeriut edhe në fushën e respektimit të standadeve për fshehtësinë e korrespondencës dhe të çdo mjeti komunikimi”.

Theksojmë përsëri se legjislacioni procedurial francez, është i vetmi legjislacion në të gjithë vendet e BE-së, që lejon përgjimin masiv (nëpërmjet sondave përgjuese që interceptojnë të gjithë fluksin e komunikimeve), ndërsa jurisprudenca e GJEDNJ-së, jo vetëm nuk e pranon këtë lloj përgjimi në proceset penale, por e ka venë në dyshim atë edhe për nevojat e inteligjencës sekrete kur lejohet nga legjislacioni i brendshëm (por me theksin se asnjëherë nuk janë prova në proces penal).

Për më tepër në kundërshtim, jo vetëm me jurisprudencën e GJEDNJ-së, por edhe me nenin 222/a të K.Pr.Penale të Republikës së Shqipërisë, ligji procedurial francez NUK LEJON ANKIMIN ndaj vendimit të përgjimit të telekomunikimeve.

Për të interesuarit, sjell në vëmendje jurisprudencën e GJEDNJ-së në çështjen LAMBERT k. FRANCËS, dt. 24 gusht 1998, ku Gjykata ka konstatuar shkelje të nenit 8 të Konventës për shkak se: “20. Z. Lambert parashtroi se vendimi i Gjykatës së Kasacionit për t’i refuzuar atij çdo të drejtë për t’u ankuar për përgjimin e disa prej bisedave të tij telefonike, me arsyetimin se ishte linja e një pale të tretë që ishte përgjuar, kishte shkelur nenin 8 të Konventës.

Ndërsa në çështjen MATHERON k. FRANCES, dt. 29 mars 2005, Gjykata gjeti shkelje të nenit 8 të Konventës për shkak të pamundësisë për të kundërshtuar përfshirjen në dosjen e aplikantit, të transkripteve të bisedave të tij të përgjimeve telefonike të kryera në procese në të cilat ai nuk ishte i përfshirë. Gjykata pranoi ankimin duke konstatuar shkelje të nenit 8 të KEDNJ-së për shkak se “… është e qartë se arsyetimi i Gjykatës së Kasacionit mund të çojë në vendime që privojnë mbrojtjen e të drejtave të një numri të caktuar personash, përkatësisht të gjithë ata që do të ishin kundër rezultatit të përgjimeve telefonike të kryera në procese të huaja për ta”.

Duke iu kthyer vendimit të dt. 03.06.2025 të Gjykatës Franceze të Kasacionit, edhe pse kjo Gjykatë ende nuk është shprehur për pjesën e ankimit të shtetasit belg, në lidhje me të drejtën e tij për të kundërshtuar Urdhërin Europian të Hetimit që ka lejuar transmetimin e transkripteve, del qartazi se parashtrimet e qeverisë franceze para GJEDNJ-së kanë qenë të pavërteta, për shkak se aplikantët anglezë nuk kanë patur asnjë mundësi për të kundërshtuar ligjshmërinë e procesit të kapjes së të dhënave të EncroChat, para Gjykatëve Franceze. Madje ata nuk mund të kundërshtonin as transmetimin e këtyre të dhënave nëpërmjet UEH për shkak se ndryshe nga autoritetet belge, Mbretëria e Bashkuar nuk kishte kërkuar paraprakisht ndihmë juridike nga Franca për zbulimin e vendndodhjes së platformës EncroChat dhe të përdoruesve të saj.

The post A e ka gënjyer qeveria franceze Gjykatën e Strazburgut në parashtrimet për çështjen e përgjimeve të EncroChat? first appeared on JavaNews.al.