Filmi i shkurtër me skenar dhe regji nga Alban Muja, “Mua besoj më shpëtoi portreti” (I Believe the Portrait Saved Me), pati premierën rajonale në Festivalin e Sarajevës, ku konkuroi në seksionin zyrtar për Zemrën e Sarajevës në kategorinë e filmave dokumentarë, si dhe në kategorinë European Short.
Krahas kineastëve të tjerë rajonalë dhe ndërkombëtarë, regjisori Alban Muja dhe producenti Edon Rizvanolli iu përgjigjën pyetjeve të publikut pas shfaqjes së filmit në të dyja kategoritë.
Nominimi i filmit në dy kategori të ndryshme përbën një rast të rrallë dhe të veçantë, i cili u prit me krenari nga ekipi i filmit dhe nga Qendra Kinematografike e Kosovës, duke theksuar rëndësinë dhe cilësinë e prodhimeve kinematografike nga Kosova në arenën ndërkombëtare./KultPlus.com
Filmi “Sound of Falling” (“In die Sonne schauen”) është përzgjedhur për të përfaqësuar Gjermaninë në ceremoninë e ardhshme të çmimeve Oscar, në kategorinë e filmit më të mirë ndërkombëtar. Vendimi u shpall të enjten nga juria e pavarur e ekspertëve të emëruar nga German Films, agjencia kombëtare e promovimit të kinemasë gjermane.
Juria e përshkroi filmin si “formalisht të pakompromis, emocionalisht ekzistencial dhe artistikisht unik pa paralele në kinemanë gjermane dhe ndërkombëtare”. Duke shtrirë ngjarjet në një periudhë prej një shekulli, vepra ndërthur jetët e katër grave Alma (1910), Erika (1940), Angelika (1980) dhe Nelly (2020) të cilat përballen me kufizime, dhunë dhe pengesa shoqërore, ndërsa lidhen përmes traumave të pathëna dhe sekreteve familjare. Historia zhvillohet në një fermë në rajonin Altmark, në Saksoni-Anhalt, ku një ngjarje tragjike përsëritet, duke e bërë të paqartë kufirin mes së kaluarës dhe së tashmes.
“Sound of Falling” u përzgjodh mes pesë filmave të propozuar, duke lënë pas titujt “Amrum” (Fatih Akin), “Cranko” (Joachim A. Lang), “Riefenstahl” (Andres Veiel) dhe “The Tiger” (Dennis Gansel). Filmi u shfaq premierë këtë vit në Festivalin e Filmit në Cannes, ku fitoi Çmimin e Jurisë, së bashku me filmin “Sirat” të regjisorit Oliver Laxe./KultPlus.com
Filmi me metrazh të shkurtër “Sytë e Bernës”, me regji nga Ermal Gërdovci dhe skenar të Patrik Lekaj, ka pasur premierën botërore në edicionin e 30-të të Sarajevo Film Festival, në kuadër të kategorisë Competition Programme – Short Film.
Pas shfaqjes, u organizua një Q&A me regjisorin Gërdovci, ku publiku pati rastin të diskutojë mbi procesin krijues dhe temat që trajton filmi.
Produksioni është realizuar nga kompania Kandërr, në bashkëprodhim me Filmik dhe Sloboda Film, me producente Trëndelina Halili dhe bashkëproducente Marija Dimitrova.
Në rolet kryesore shfaqen aktorët: Arta Selimi, Tristan Halilaj, Ervin Shala, Gramos Malaj dhe Altin Vraniqi. Filmi është mbështetur nga Qendra Kinematografike e Kosovës./KultPlus.com
“Ky sezon është një histori e dy qyteteve: Roma dhe Parisi,” thotë krijuesi Darren Star. “Duke u ndarë mes të dyjave, Emily e çon dashurinë dhe jetën në një nivel tjetër.”
Emily nuk do të eksplorojë vetëm Romën, në fotot e para të sezonit të ri, ajo shihet duke udhëtuar me një varkë luksoze nëpër kanalet e Venecias, duke përjetuar një tjetër faqe të “la dolce vita” italiane.
“Nga çatitë pariziene te rrënojat romake, mezi presim të ndajmë me publikun këtë kapitull të ri të Emilyt,” shton Star. Vendosja e ngjarjes në Itali ishte një mënyrë për të mbajtur serinë të freskët dhe për t’i dhënë një frymë të re ndërkombëtare.
Në sezonin e pestë, do të rikthehen emrat e njohur të serialit: Lily Collins si Emily Cooper, Philippine Leroy-Beaulieu si Sylvie Grateau, Ashley Park si Mindy Chen, Lucas Bravo si Gabriel, Samuel Arnold si Julien, Bruno Gouery si Luc, William Abadie si Antoine Lambert, Lucien Laviscount si Alfie, Eugenio Franceschini si Marcello, Thalia Besson si Genevieve, si dhe aktorët Paul Forman (Nico) dhe Arnaud Binard (Laurent G.).
Por këtë sezon do të kemi edhe fytyra të reja interesante: Bryan Greenberg (i njohur nga “Suits LA” dhe “How to Make it in America”) luan Jake, një amerikan që jeton në Paris, Michèle Laroque luan Yvette, një mike e vjetër e Sylvie-t, Minnie Driver, aktore e nominuar për Oscar, luan Princeshën Jane, një mike e Sylvie-t që është martuar me një anëtar të familjes mbretërore.
Sezoni i katërt e pa Emilyn duke nisur një lidhje me një pasardhës italian të botës së modës, Marcello, dhe duke u transferuar në një apartament italian për të hapur një zyrë të re të Agence Grateau në Romë. Por kjo zhvendosje nuk do të thotë që seriali do të ndryshojë emër.
“Emily do të ketë një prezencë të fortë në Romë, por kjo nuk do të thotë që ajo nuk do të jetë më në Paris,” sqaron Star.
Sezoni i katërt ishte një hit i madh. Kur u publikua në gusht, u rendit në vendin e parë në listën globale të Netflix, me 19.9 milionë shikime në vetëm katër ditë. Ai qëndroi në Top 10 për katër javë rresht dhe hyri në këtë listë në 93 vende të ndryshme.
Lily Collins, që njoftoi lajmin për sezonin 5 gjatë një interviste në Good Morning America, u shpreh entuziaste për zhvillimin e marrëdhënies mes Emily-t dhe Marcellos.
“Marcello është një aventurë e re që duam për Emilyn,” thotë ajo. “Ne duam që Emily të arrijë një balancë më të mirë mes jetës dhe punës. Duam ta shohim të buzëqeshë pa kushte. Ai vjen në kohën e duhur.”
Edhe Star konfirmon se marrëdhënia mes tyre do të thellohet në sezonin e ri: “Ka një shkëndijë të vërtetë mes tyre, një lidhje romantike që do të zhvillohet më tej.”
Por nuk mund të harrojmë as Gabrielin. Në fund të sezonit të katërt, ai pati një epifani dhe kuptoi se ende e do Emilyn. Edhe pse problemet në komunikim i penguan të fillonin një marrëdhënie të vërtetë, ai është gati të luftojë për të.
Collins shton: “Gabriel do të përballet me pasojat e zgjedhjes së tij për të përfunduar lidhjen me Emilyn.”
A do të qëndrojë Emily në Itali me Marcellon, apo do të kthehet në Paris dhe në krahët e Gabrielit?
Sezoni i pestë premton më shumë modë, më shumë drama, më shumë qytete magjepsëse dhe shumë zemra të thyera (apo të fituara).
Emily në Paris është gati të na çojë në një tjetër udhëtim të paharrueshëm, këtë herë, me shije espressoje italiane dhe pasion mes rrugëve të lashta romake./tudum/KultPlus.com
Ish-inxhinieri i NASA-s, Mark Rober, është bërë më i fundit ndër yjet e YouTube-it që siguron një marrëveshje me Netflix.
45-vjeçari ka më shumë se 70 milionë ndjekës në YouTube dhe njihet për videot e tij të lidhura me shkencën dhe teknologjinë.
Tani, Rober ka krijuar një seri garuese për Netflix-in, të cilën po e realizon në bashkëpunim me kompaninë e produksionit të prezantuesit amerikan të “talk-show”, Jimmy Kimmel.
Rober po ndjek hapat e disa YouTuberëve të tjerë të famshëm, Netflix firmosi një marrëveshje me argëtuesen për fëmijë Ms Rachel më herët këtë vit dhe bëri një marrëveshje me krijuesit britanikë “The Sidemen” në vitin 2024.
Jimmy Kimmel, i cili e ka ftuar Rober disa herë në emisionin e tij Jimmy Kimmel Live!, tha:
“Nuk mund të presim ta prezantojmë një nga krijuesit më të zgjuar dhe më të mirë te Netflix. Videot e Mark-ut janë kaq të zgjuara dhe shpikëse, sa është e lehtë të harrosh që janë edukative.”
Videot e Rober-it zakonisht arrijnë të paktën 10 milionë shikime, me shumë prej tyre që kalojnë 100 milionë.
Ekspertja e medias, Jo Redfern, thotë se platforma si Netflix po nënshkruajnë me krijues të suksesshëm të YouTube-it sepse ata tashmë kanë një audiencë të madhe dhe besnike.
“Ata nuk janë suksese të çastit, kanë kaluar vite duke ndërtuar audiencën e tyre, duke testuar përmbajtje dhe duke parë se çfarë funksionon,” tha ajo për BBC-në.
Sipas Redfern, shumë nga këta krijues janë prodhues, regjisorë dhe montazhierë të vetvetes, dhe zotërojnë një aftësi të veçantë, që shpesh mungon te platformat tradicionale të transmetimit.
Ndërsa shfaqja e Ms Rachel në YouTube u mor nga Netflix në të njëjtin format me katër episode ekskluzive, Rober do të zhvillojë një seri krejtësisht origjinale për audiencën e re.
Për shembull, CoComelon, një serial i animuar që nisi në YouTube në vitin 2006, u ble nga Netflix në 2020, por së fundmi kompania vendosi të mos rinovojë marrëveshjen. Tani, shfaqja me gati 200 milionë ndjekës në YouTube do të kalojë në Disney+.
Ndërkohë, The Sidemen, që përbëhet nga shtatë krijues britanikë, sollën reality-shfaqjen “Inside” në Netflix dhe kanë në plan të krijojnë edhe një version amerikan.
Duke folur për BBC-në vitin e kaluar, Vik Barn, një prej anëtarëve të Sidemen, tha se ata kishin “arritur kufirin” e asaj që mund të realizonin në YouTube.
Redfern shton se për krijues si Sidemen, që janë kontaktuar nga platformat e mëdha:
“Ekziston ende një lloj prestigji dhe legjitimiteti në bashkëpunimin me këto platforma.”
“Këta krijues janë operatorë të zgjuar dhe biznese mediatike në vetvete, dhe e dinë se të mbështeten vetëm te YouTube është e rrezikshme,” shtoi ajo.
Ata janë të interesuar të zgjerojnë aktivitetin, pasi mund të mjaftojë vetëm një ndryshim algoritmi për të tronditur të gjithë modelin e tyre të biznesit në YouTube.
Sidoqoftë, kalimi nga YouTube në platformat e mëdha nuk është gjithmonë i lehtë, siç tregon edhe shembulli i MrBeast me emisionin e tij në Amazon Prime, “Beast Games”, në vitin 2024.
Ky program ofroi një shpërblim prej 5 milionë dollarësh për 1,000 pjesëmarrës dhe u promovua si shfaqja më e madhe garuese live në botë.
Megjithatë, një proces gjyqësor në SHBA është ende në zhvillim, pasi disa konkurrentë pretendojnë se janë keqtrajtuar gjatë xhirimeve.
Amazon thuhet se investoi 100 milionë dollarë në sezonin e parë, por MrBeast tha se gjithsesi doli jashtë buxhetit.
Megjithatë, “Beast Games” është rinovuar për dy sezone të tjera, dhe sipas Variety, tërhoqi 50 milionë shikime në vetëm 25 ditë pas premierës.
Sipas Redfern, platformat si Netflix dhe Amazon mendojnë vazhdimisht për “audiencat e së ardhmes”, por paralajmëron për rrezikun e lodhjes nga abonimet te të rinjtë.
Avantazhi i YouTube-it qëndron në faktin që është falas për përdoruesit, gjë që Redfern e përshkruan si “jashtëzakonisht tërheqëse”, për më tepër që shumë krijues gjenden në një platformë të vetme./BBC/KultPlus.com
Netflix ka bërë një hap historik në industrinë e argëtimit, duke përdorur për herë të parë efekte vizuale të krijuara nga Inteligjenca Artificiale gjenerative (AI) në një nga prodhimet e tij origjinale.
Drejtori ekzekutiv i kompanisë, Ted Sarandos, bëri të ditur se teknologjia u aplikua për një skenë rrëzimi ndërtesash në serialin fantastiko-shkencor argjentinas The Eternauts. Sipas tij, përdorimi i AI-së uli ndjeshëm kohën dhe shpenzimet e prodhimit: skena u realizua 10 herë më shpejt dhe me kosto shumë më të ulët krahasuar me metodat tradicionale.
“Kostoja për atë skenë do të kishte qenë e papërballueshme për një serial me atë buxhet. Kjo është pamja e parë përfundimtare me AI gjenerative që shfaqet ndonjëherë në një prodhim origjinal të Netflix,” – deklaroi Sarandos, duke shtuar se ekipi i krijuesve ishte i kënaqur me rezultatin.
Ndërkohë, kompania raportoi një rritje prej 16% të të ardhurave në tremujorin e dytë, duke arritur në 11 miliardë dollarë, ndërsa fitimet u rritën nga 2.1 në 3.1 miliardë dollarë. Një pjesë e kësaj performance lidhet me suksesin e sezonit të tretë dhe të fundit të trillerit jugkorean Squid Game, i cili ka grumbulluar mbi 122 milionë shikime.
Megjithatë, përdorimi i AI-së vazhdon të ngjallë debate në industrinë kinematografike. Kritikët paralajmërojnë se kjo teknologji shpesh përdor punën e artistëve pa leje dhe mund të rrezikojë mijëra vende pune në sektorin kreativ./BBC/KultPlus.com
Një film i ri dramatizon shpëtimin gjatë Luftës së Dytë Botërore të qindra robërve britanikë nga anija Lisbon Maru, një anije mallrash japoneze. Kjo histori nuk është treguar gjerësisht deri tani.
Më 1 tetor 1942, Lisbon Maru po transportonte 1,816 robër britanikë drejt Japonisë. Ajo u ndal pranë bregut të Kinës nga një nëndetëse amerikane, e cila nuk ishte në dijeni që kishte robër aleatë në bord. Sipas të mbijetuarve, trupat japoneze mbyllën me kapakë të rëndë hapjet e brendshme të anijes përpara se të largoheshin prej saj, duke i lënë britanikët brenda të mbyllur.
Ndërsa anija po fundosej, britanikët tentuan të arratiseshin, por u qëlluan nga trupat japoneze. Ndihma erdhi nga peshkatarë kinezë nga ishujt aty pranë, të cilët shpëtuan 384 burra nga deti. Këto ngjarje të vërteta ishin frymëzimi për një dokumentar të realizuar nga kineasti Fang Li, “The Sinking of the Lisbon Maru”, që u publikua në Kinë në vitin 2024, dhe tani për një film madhështor aksioni të quajtur “Dongji Rescue”.
Në një intervistë për Muzeun Imperial të Luftës në Londër, marinari Jack Hughieson përshkruan sesi dëgjoi zërat e burrave që ishin ende të mbyllur në mbajtëset e anijes duke kënduar këngën e famshme “It’s A Long Way to Tipperary”. “E dëgjoj ende edhe sot,” thotë ai. “Mes ulërimave dhe thirrjeve për ndihmë, dëgjohej kënga. Nga deti dëgjoje britmat e burrave që po shkonin drejt vdekjes.”
Fang Li kaloi gati një dekadë duke hulumtuar dhe prodhuar dokumentarin, bazuar në librin e historianit Tony Banham. Ai takoi familjet e robërve britanikë që vdiqën ose mbijetuan nga fundosja, si dhe dy të mbijetuar që ishin ende gjallë: William Beningfield dhe Dennis Morley. Ai gjithashtu takoi edhe shpëtimtarin e fundit të gjallë kinez, Lin Agen, atëherë 94 vjeç (të tre burrat vdiqën para publikimit të filmit).
Të mbijetuarit rrëfejnë se britanikët, të kapur rob pas betejës së Hong Kongut, po mbaheshin në kushte çnjerëzore në fundet e anijes, siç e përshkruan Morley, “duke notuar në jashtëqitje, praktikisht.” Kur anija u torpedua, një rob lufte, kasap me profesion, që ende kishte një thikë, preu pëlhurën dhe ndihmoi për arratisjen. Ata zmbrapsën rojet, vetëm që të qëlloheshin nga ushtria japoneze. “Ata po argëtoheshin,” thotë Morley në film. “Ne ishim objektiv stërvitjeje.”
Shpëtimi i tyre erdhi nga një flotë varkash peshkimi nga arkipelagu i Zhoushan, që kishin parë njerëz në det. Peshkatarët arritën të shpëtojnë 384 ushtarë britanikë, dhe kjo i detyroi japonezët të ndalonin të qëlluarit dhe të fillonin të shpëtonin njerëz gjithashtu, sipas Major Brian Finch, historian ushtarak dhe këshilltar i dokumentarit.
Sipas Finch: “Kur anija po fundosej, uji hyri në dhomën e kaldajës dhe shpërtheu një eksplozion i madh që tërhoqi vëmendjen e peshkatarëve. Ata kishin dalë për të mbledhur copat e rrobave të hedhura nga shpërthimi, por kur panë njerëz në det, nisën t’i shpëtonin. Kjo u kthye në një operacion të vërtetë shpëtimi.” Ai shton: “Dennis Morley u shpëtua nga japonezët, por tha se jetën ia kishte borxh peshkatarëve kinezë.”
828 ushtarë britanikë vdiqën atë ditë, por të tjerët u shpëtuan. Dokumentari u prit shumë mirë në Kinë dhe fitoi mbi 6 milionë dollarë në arkë, diçka e rrallë për një dokumentar. Tani filmi aksion “Dongji Rescue”, përpiqet të shfrytëzojë këtë interes.
Filmi i madh, i xhiruar në IMAX dhe me buxhet prej 80 milionë dollarësh, është bashkëregjisoruar nga Guan Hu dhe Fei Zhen Xiang. Ai ndjek një rrëfim më të trilluar: përqendrohet në dy vëllezër heroikë (të interpretuar nga Wu Lei dhe Zhu Yilong) dhe një grua (aktorja Ni Ni) që udhëheq operacionin e shpëtimit, asgjë nga këto nuk ndodhi në realitet.
Disa familjarë të robërve britanikë janë ndjerë të fyer nga skena ku thuhet se peshkatarët hapën kapakët, duke zbehur trimërinë e robërve që u arratisën vetë. Filmi gjithashtu tregon një hakmarrje të banorëve ndaj japonezëve, diçka që nuk ndodhi kurrë, pasi këto ishuj nuk ishin të pushtuar.
Megjithatë, regjisori Fei thotë se kjo është një mënyrë tjetër për të treguar historinë: “Dokumentari ishte një rrëfim i saktë historik që përqendrohej te ushtarët britanikë. Ne donim të përqendroheshim te peshkatarët kinezë dhe për këtë, duhej të sillnim emocione dhe rrëfime të shtuara.”
Filmi gjithashtu tregon ushtarët britanikë që formojnë rresht dhe përshëndesin shpëtimtarët, diçka që regjisori thotë se u bazua në një kujtim të njërit prej peshkatarëve. “Ata s’kishin si t’i falënderonin në gjuhën kineze, ndaj bënë një përshëndetje ushtarake.”
Shumica e britanikëve të shpëtuar u morën sërish robër dhe u çuan në Japoni (mbi 700 do mbijetonin deri në Ditën e Fitores ndaj Japonisë – VJ Day). Por historia ka edhe një kthesë të fundit: tre burra britanikë që flisnin kinezçe u fshehën në një shpellë deti dhe më pas u ndihmuan nga rezistenca kineze të arratiseshin nëpër Kinë dhe të arrinin lirinë. “Ishte një akt i jashtëzakonshëm guximi,” thotë Finch.
Kapiteni i Lisbon Maru, Kyoda Shigeru, u dënua me 7 vjet burg në vitin 1946, por oficeri japonez përgjegjës për robërit, Wada Yoshio, vdiq para se të dilte në gjyq. Në gjyq, kapiteni Shigeru deklaroi se kishte kërkuar leje për të evakuuar të gjithë, përfshirë robërit britanikë, dhe “ndihej shumë keq për vuajtjen që u shkaktoi atyre.” Dokumentari takon fëmijët e tij, që përshkruajnë një burrë për të cilin “jeta ishte e dhimbshme”.
Lisbon Maru nuk është nxjerrë kurrë nga deti, por një memorial për fundosjen e saj u zbulua në maj të vitit 2025. Finch thotë se kjo histori mund të mos jetë bërë e njohur për shkak të përulësisë së atyre që e përjetuan. “Kur robërit britanikë u kthyen nga Lindja e Largët, ndoshta ishte një vit pas mbarimit të luftës. Ata nuk u trajtuan si heronj. Ndoshta s’donin të flisnin për atë që përjetuan, thjesht donin të vazhdonin jetën.”
“Edhe pse veprimet e peshkatarëve kinezë ishin heroike, ata bënë atë që çdo komunitet detar do të bënte: nëse sheh dikë në ujë, mendimi i parë është t’i shpëtosh.”
“Dongji Rescue” publikohet në SHBA dhe Britani më 22 gusht. “The Sinking of the Lisbon Maru” mund të shikohet në Britani në Odyssey Chinese Cinema për të shënuar 80-vjetorin e Ditës së Fitores ndaj Japonisë (VJ Day)./BBC/KultPlus.com
Aktorja fituese e çmimit Oscar dhe dy herë e çmimit Emmy, Patricia Arquette, e cila është sërish e nominuar këtë vit për rolin e saj si drejtuesja manipuluese Harmony Cobel në “Severance”, tha në një intervistë se fansat nuk do të presin “shumë gjatë” për rikthimin e serialit.
“E di që njerëzit kanë qenë shumë të duruar dhe mendova, ‘Oh, ata nuk do të presin aq gjatë sa për sezonin e dytë,’” tha ajo. “Por nuk mendoj se do të zgjasë aq shumë.”
Megjithatë, ajo shtoi me rezervë: “Por kurrë nuk i dihet. Sezoni i parë u pengua nga Covid, i dyti nga një grevë e madhe, kështu që nuk dimë çfarë na pret në këtë botë.”
Sezoni i dytë i “Severance” filloi në janar, pothuajse tre vjet pas sezonit të parë. Arquette tha se nuk ka parë ende një skenar për sezonin e tretë, por është në komunikim me shkrimtarët. Ajo theksoi se prodhuesit janë shumë të kujdesshëm për cilësinë dhe duan që gjithçka të jetë në nivel të lartë.
Sa i përket asaj se çfarë mund të ndodhë në sezonin e ardhshëm, Arquette qëndroi diskrete, duke thënë: “Kam disa informacione të brendshme, por kurrë nuk do t’jua tregoj.”
“Madje as miqve të mi më të ngushtë nuk u them asgjë,” shtoi ajo.
Ajo është e vetëdijshme për dëshirën e zjarrtë të fansave për më shumë rreth botës enigmatike të “Severance”. Lidhur me teoritë e shumta të fansave në internet, ajo tha se ka lexuar disa dhe i pëlqen shumë që njerëzit përpiqen të kuptojnë më tepër.
“Njerëzit janë të zgjuar, janë interesantë,” tha ajo. Por theksoi se disa teori janë “qesharake” dhe tërësisht të pamundura. “Kam lexuar disa që janë aq të pabesueshme, saqë pyes veten: nga e keni nxjerrë këtë?”
“Severance” kryeson këtë vit me 27 nominime për çmimet Emmy, përfshirë: seriali më i mirë dramatik, aktori më i mirë (Adam Scott), aktorja më e mirë (Britt Lower), aktori më i mirë në rol dytësor (John Turturro dhe Tramell Tillman), dhe aktorja më e mirë në rol dytësor (Arquette, e cila është gjithashtu producente e serialit)./CNN/KultPlus.com
Regjisori i famshëm i Hollivudit, Quentin Tarantino, ka zbuluar se cilin nga filmat e tij e konsideron veprën më të mirë, duke ndarë me publikun edhe filmin e tij të preferuar personal dhe atë për të cilin ndihet se “ka lindur” për ta bërë.
Në një intervistë për podkastin “The Church of Tarantino”, regjisori 62-vjeçar bëri një ndarje të qartë mes tre filmave kryesorë të tij:
Filmi i tij më i mire
Tarantino e cilësoi filmin e vitit 2009, “Inglourious Basterds”, si “kryeveprën” e tij. Filmi, me protagonistë Brad Pitt dhe Christoph Waltz, ndjek një grup ushtarësh amerikanë që planifikojnë të vrasin udhëheqës nazistë.
Filmi i tij i preferuar
Për këtë kategori, ai zgjodhi filmin e tij më të fundit me metrazh të gjatë, “Once Upon a Time… in Hollywood”.
Filmi që ndien se ka lindur për ta bërë
Tarantino tha se filmi “Kill Bill”, i ndarë në dy vëllime, është filmi për të cilin ai ndjen se “ka lindur”. Ai theksoi se çdo aspekt i këtij filmi vjen drejtpërdrejt nga imagjinata dhe pasionet e tij.
Tarantino, fitues i dy çmimeve Oscar për skenarët e filmave “Pulp Fiction” dhe “Django Unchained”, theksoi gjithashtu se, pavarësisht sa i do këta filma, ai i vlerëson “Pulp Fiction” dhe “Reservoir Dogs” si vepra me “budallallëqe amatoreske”, duke pranuar se i kishte bërë në fillim të karrierës kur “nuk dinte se çfarë duhej të dinte”.
Gjatë intervistës, ai zbuloi se projekti i tij i fundit, “Aventurat e Cliff Booth”, një vazhdim i “Once Upon a Time… in Hollywood”, sapo ka filluar xhirimet. Kjo vjen pasi ai hoqi dorë nga ideja për filmin e tij të fundit, “The Movie Critic”, duke shpjeguar se kishte humbur entuziazmin për ta sjellë atë në ekranin e madh.
Kino Armata këtë javë sjell premierë në Prishtinë filmin “Palace of Youth” nga Maddie Gwinn.
Projekti “Palace of Youth” është realizuar ndër vite duke sjell në ekran realitetin e të rinjve kosovarë përmes muzikës, tregimeve personale dhe shprehjes kreative.
Filmi i regjisores Maddie Gwinn sjell një pasqyrë të skenës muzikore underground në Kosovë, duke ndjekur jetën, sfidat dhe ëndrrat e një brezi që përfaqëson mbi 55% të popullsisë, të rinj nën moshën 25 vjeç.
“Vendet shfaqen dhe zhduken — ne mund të kishim qenë thjesht një prej tyre. E zënë midis dukshmërisë dhe errësirës, skena muzikore underground e Kosovës është zëri i një brezi të pasluftës që përballet me izolimin në një komb gjysmë të njohur”, thuhet në sinopsisin e filmit.
-Maddie Gwinn është regjisore debutuese nga Seattle. Ajo u diplomua me një BFA në prodhim filmi nga Chapman University dhe Filmakademie Baden-Württemberg.
Premiera jepet më 24 gusht, në ora 20:00, në KinoArmata./ KultPlus.com
Regjisori i njohur i Hollivudit, Quentin Tarantino, ka zbuluar se cilin nga filmat e tij e konsideron më të mirin, dhe ndoshta nuk është ai që do të prisnit.
Regjisori amerikan ka fituar dy çmime Oscar: një për skenarin e “Pulp Fiction” në vitin 1994 dhe një tjetër për skenarin e “Django Unchained” 18 vjet më vonë.
Por, asnjë nga këta nuk është filmi që ai e konsideron më të mirë, madje as të preferuarin e tij.
Në vend të tyre, Tarantino tha se filmi i vitit 2009 “Inglourious Basterds” është vepra e tij më e mirë, ndërsa i preferuari i tij është filmi i fundit që ka realizuar, “Once Upon a Time… in Hollywood”. Ai i bëri këto komente gjatë një interviste në podkastin “The Church of Tarantino”, në një episod të publikuar të premten.
I pyetur se cili film i tij është i preferuari, regjisori 62-vjeçar u përgjigj: “‘Once Upon a Time… in Hollywood’ është i preferuari im, ‘Inglourious Basterds’ është më i miri, por mendoj se ‘Kill Bill’ është filmi më ‘Quentin’ nga të gjithë, askush tjetër nuk mund ta kishte bërë atë.”
I vendosur në Francën e pushtuar nga nazistët dhe me Brad Pitt e Christoph Waltz në rolet kryesore, “Inglourious Basterds” ndjek një grup ushtarësh hebrenj amerikanë që planifikojnë të vrasin liderët nazistë. Tarantino shtoi se çdo aspekt i historisë së dy pjesëve të “Kill Bill”, ku Uma Thurman luan një vrasëse që kërkon hakmarrje pasi zgjohet nga koma, buron nga imagjinata, pasionet dhe dashuritë e tij.
“Prandaj mendoj se ‘Kill Bill’ është filmi që kam lindur për ta bërë. Mendoj se ‘Inglourious Basterds’ është kryevepra ime, por ‘Once Upon a Time… in Hollywood’ është i preferuari im,” tha ai.
Megjithatë, disa nga filmat e tij kanë marrë edhe kritika.
I pyetur nëse do të ndryshonte ndonjë gjë nga veprat e tij, Tarantino pranoi se kishte bërë disa gabime gjatë rrugës.
“E vetmja gjë që më ‘pickon’ është disa pamje të vogla në ‘Reservoir Dogs’ dhe ‘Pulp Fiction’,” tha ai, duke shtuar se të dy kishin disa elemente “amatore”. Edhe pse ai “i do” të dy filmat, pranoi se ishin bërë në fillimet e karrierës së tij, kur “nuk e dija çfarë nuk dija.” Ai nuk deshi të tregonte gabimet specifike, por përmendi pajisje të dukshme në skenë, hijen e mikrofonit boom dhe shenjat në dysheme për pozicionimin e aktorëve. “Të duhen të paktën dy filma për të kuptuar se si bëhet,” tha me shaka.
Gjatë intervistës, Tarantino tha se projekti i tij i fundit, “The Adventures of Cliff Booth”, vazhdim i “Once Upon a Time… in Hollywood”, ka nisur tashmë xhirimet.
“Once Upon a Time… in Hollywood” kishte në rolet kryesore Leonardo DiCaprion si aktorin televiziv në rënie Rick Dalton, dhe Brad Pitt si dublanti i tij Cliff Booth. Së bashku, përpiqen të rifitojnë famën dhe suksesin.
Tarantino kishte thënë më parë se filmi i radhës që do të regjistronte do të ishte edhe i fundit i tij. Fillimisht ishte përfolur se do të ishte një skenar i titulluar “The Movie Critic”, por ai e hoqi dorë nga ideja vitin e kaluar.
Duke shpjeguar pse e anuloi projektin, ai tha se humbi interesin për ta sjellë atë histori në ekran.
“E tërhoqa prizën,” tha ai. “Isha shumë i entuziazmuar për shkrimin, por nuk isha edhe aq i ngazëllyer për ta dramatizuar atë që kisha shkruar kur nisëm përgatitjet. Pjesërisht sepse po përdorja të njëjtën qasje që kisha mësuar nga ‘Once Upon a Time… in Hollywood’,” shtoi ai, duke shpjeguar se “The Movie Critic” do të ishte vendosur në të njëjtën kohë dhe vend./CNN/KultPlus.com
Ingvar Sigurdsson është një nga aktorët më të vlerësuar të Islandës, me një karrierë mbi tre dekada në film, televizion dhe teatër.
Kreditet e tij filmike përfshijnë Godland, The Northman, A White, White Day, The Shrouds, Lamb, Of Horses and Men dhe Sebastian, si dhe filmat ndërkombëtarë si Justice League, Fantastic Beasts, Everest, Beowulf and Grendel, K-19: The Widowmaker dhe Rebel Moon pjesët 1 dhe 2. Në televizion, ai është paraqitur në serialet Trapped, Succession, Katla, Blackport, Balls, Killing Eve dhe King and Conqueror.
Çmimet e Sigurdsson përfshijnë Çmimin danez Bodil 2023 për Godland, Aktorin më të mirë në Java e Kritikës në Kanë për A White, White Day, dhe Aktorin më të mirë në Clermont-Ferrand për O (Hringur). Ai është nominuar tre herë për Çmimet e Akademisë Evropiane të Filmit, duke fituar në vitin 2000 për Angels of the Universe, dhe është përzgjedhur në Shooting Stars në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Berlin.
PriFest mbahet nga 9-14 shtator në Kino Armata, Prishtinë./ KultPlus.com
Po mbahet Festivali i Filmit Ndërkombëtar i Filmit në Sarajevë, dhe për dallim prej viteve të tjera, këtë vit Kosova është duke u prezantuar fuqishëm me disa filma nëpër kategori të ndryshme. Përpos filmave, në këtë edicion, kineastë të Kosovës janë përfshirë edhe në juri të kategorive të ndryshme.
Për një pritje nga Ambasada e Kosovës në Kroaci, që është bërë me rastin e kësaj ceremonie filmike është bërë e ditur edhe nga Qendra Kinematografike e Kosovës.
Më poshte sjellim të plotë njoftimin e QKK-së.
Në kuadër të Sarajevo Film Festival, Qendra Kinematografike e Kosovës, në bashkëpunim me MPJD dhe Ambasadën e Kosovës në Kroaci, organizoi një recepsion për të nderuar kineastët pjesëmarrës në këtë festival.
Këtë vit, Kosova u paraqit me:
-Sytë e Bernës – film i shkurtër i Ermal Gerdovcit, premierë botërore, në garën zyrtare-Mua besoi më shpëtoi portreti – dokumentar i shkurtër nga Alban Muja, në garën zyrtare-Vidra – film i Srdjan Vuletić, koproduksion minor me producentin Fatmir Spahiu, në garën zyrtare-Burri i shtëpisë – film i Andamion Murataj, koproduksion minor me producentin Ismet Sijarina.
Përfaqësimi i Kosovës në juritë e festivalit:
-Veton Nurkollari – juri e filmave dokumentarë-Norika Sefa – juri për Barazi Gjinore
Në programin Sarajevo Talents morën pjesë: Sami Mustafa, Era Balaj, Edona Kryeziu e të tjerë.
Prezenca e kineastëve tanë në festivale të tilla ndërkombëtare dëshmon fuqinë krijuese dhe rritjen e vazhdueshme të kinemasë kosovare./ KultPlus.com
Filmi “Burri i Shtëpisë”, me skenar dhe regji nga Andamion Murataj, ka premierën botërore sonte në edicionin e 31-të të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit në Sarajevë, një prej ngjarjeve më prestigjioze të kinemasë në rajon dhe më gjerë.
Ky film debutues i Muratajt është përzgjedhur për t’u shfaqur në kuadër të programit Competition Programme – Feature Film Out of Competition.
Në rolet kryesore interpretojnë aktorët: Drita Kaba Karaga, Alesia Ruçi, Bislim Muçaj dhe Astrit Alihajdaraj.
Filmi është mbështetur financiarisht nga Qendra Kombëtare e Kinematografisë, Ministero della Cultura, ÖFI – Österreichisches Filminstitut, Qendra Kinematografike e Kosovës, Hrvatski audiovizualni centar (HAVC), North Macedonia Film Agency, Eurimages, si dhe nga Ministria e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit./KultPlus.com
Joe Caroff, dizajneri grafik përgjegjës për logon e pistoletës 007 dhe posterat e panumërt të filmave klasikë ka vdekur në moshën 103-vjeçare, shkruan theguardian.com.
Joe Caroff, puna e të cilit mund të shihet në postera për filma të tillë si ”West Side Story”, ”A Hard Day’s Night”, ”Last Tango in Paris”, ”Cabaret”, ”Manhattan” dhe ”The Last Temptation of Christ”, vdiq të dielën, sipas djemve të tij, Peter dhe Michael Caroff.
Caroff punoi në më shumë se 300 fushata reklamuese gjatë karrierës së tij, por dy detyrat e tij të para rezultuan të ishin ndër më të qëndrueshmet dhe fitimprurëset.
Ekzekutivi i ”United Artists”, David Chasman, fillimisht e punësoi atë për të dizajnuar posterin për ”West Side Story” (1961).
Përshtatja e shkronjave sipas materialit u bë një markë tregtare.
Shembuj të tjerë kryesorë përfshijnë posterin e tij për ”Manhattan” (1979), një nga më shumë se një duzinë bashkëpunimesh me Woody Allen.
Detyra e dytë e Caroff ishte të dizajnonte fushatën reklamuese për filmin e parë të Bond, ”Dr. No”, në vitin 1962.
I frymëzuar nga pistoleta e preferuar e Ian Fleming-ut, një ”Walther PPK”, Caroff shtoi një tytë dhe një këmbëz në imazh dhe u pagua 300 dollarë, një tarifë që nuk u rrit kurrë me asnjë të drejtë autori ose honorar.
Ashtu si me shumicën e punës së tij, logoja nuk u kreditua dhe Caroff nuk mori kurrë vlerësimin publik ose famën e bashkëkohësit të tij të ngushtë, Saul Bass.
Postera të tjerë kryesorë përfshijnë ”A Fistful of Dollars” (1964) dhe ”For a Few Dollars More” (1965) të Sergio Leone, si dhe ”Last Tango in Paris” (1972), “Rollerball” (1975), ”An Unmarried Woman” (1978) dhe “Gandhi” (1982)./ atsh/ KultPlus.com
Kritikët e BBC-së, Caryn James dhe Nicholas Barber, nxjerrin në pah premierat më të spikatura të këtij viti, duke përfshirë horror, romcom, thriller dhe dokumentarë.
1. Weapons Pas Barbarian, Zach Cregger e nis me zhdukjen e 17 fëmijëve nga shtëpitë e tyre në një natë periferike. Tregimi ndjek disa perspektiva, një mësuese (Julia Garner), një drejtor shkolle (Benedict Wong), një prind (Josh Brolin) dhe një polic (Alden Ehrenreich), duke përzier heshtjen, gjakun, surrealizmin dhe humorin. E influencuar nga Magnolia dhe Short Cuts, krijon një portret të ftohtë të jetës amerikane i maskuar si horror.
2. Highest 2 Lowest Spike Lee rikoncepton High and Low të Kurosawa-s në Brooklyn. Denzel Washington luan David King, një manjat muzike, i cili përballet me dilemën morale kur djali i ndihmësit të tij (jo djali i vet) rrëmbehet. Filmi përzien racën, klasën sociale, vizualet e ndritshme dhe muzikën nga repi deri te salsa, duke përfunduar me një ndjekje elektrizuese në metro. Washington shkëlqen, ndërsa A$AP Rocky mbështet me performancë të fortë.
3. Bring Her Back Vëllezërit Philippou (Talk to Me) sjellin një horror emocional dhe atmosferik. Billy Barratt dhe Sora Wong janë vëllezër e motër të marrë nga një nënë adoptive (Sally Hawkins) në dukje e mirë. Me posedim demonik dhe zombish, filmi shmang frikësimet e lehta dhe ofron një dramë të thellë dhe tërheqëse. Hawkins meriton vlerësim me çmimin Oscar.
4. Materialists Celine Song (Past Lives) krijon një “almost-romcom” të zgjuar mbi paratë dhe dashurinë. Dakota Johnson luan Lucy-n, një agjente martesash e ndarë mes ish-it (Chris Evans), një aktori të papunë, dhe një miliarderi (Pedro Pascal) që e dëgjon vërtet. Filmi trajton realitetet materiale pa cinizëm, me sharm dhe perceptim modern.
5. The Ballad of Wallis Island Tom Basden dhe Tim Key shkruajnë dhe luajnë së bashku, me Carey Mulligan, një komedi mbi Charles (Key), fitues lotarie që bashkon një duet folk të ndarë. Me regjisor James Griffiths, filmi ofron humor të ngrohtë, fjalëkalime të këqija dhe një peizazh piktoresk.
6. Lurker Alex Russell, i njohur për The Bear dhe Beef, sjell një thriller psikologjik mbi fanatizmin toksik. Matthew (Théodore Pellerin), një shitës, lidh miqësi me yllin pop Oliver (Archie Madekwe). Kur hiqet jashtë, obsesioni i tij shpërthen. Filmi ndërton ngadalë tensionin, duke zbuluar rrënjët e marrëdhënieve parasociale me saktësi tronditëse.
7. Companion Jack Quaid dhe Sophie Thatcher luajnë një çift që viziton miqtë në një rezidencë të largët të një oligarku rus. Filmi fillon si komedi ose thriller noir, por shndërrohet në një satirë sci-fi të mbushur me kthesa, tallje me mizogjininë dhe obsesionin ndaj teknologjisë. Debutimi i Drew Hancock është i shpejtë, i zgjuar dhe argëtues në 97 minuta.
8. Sinners Ryan Coogler sjell një dramë vampirësh në Mississippi-n e 1932-it. Michael B Jordan luan binjakët Smoke dhe Stack që hapin një klub muzike. Filmi përzien racizmin, familjen, seksin, bluzin dhe horrorin, duke krijuar një vizion halucionues. Aktorët mbështetës, përfshirë Delroy Lindo dhe Hailee Steinfeld, i shtojnë peshë kësaj përzierjeje të jashtëzakonshme.
9. Art for Everybody Dokumentari i Miranda Yousef-it eksploron Thomas Kinkade, “Painter of Light”, i njohur për artin kitsch të shtëpive të tij. Filmi pyet se kush vendos çfarë është “art i vërtetë”, duke trajtuar luftërat kulturore amerikane dhe jetën personale të artistit.
10. Warfare Alex Garland (Civil War) dhe veterani Ray Mendoza rikrijojnë një betejë reale të Navy SEAL kundër al-Qaeda-s. Filmi, në kohë reale, zhyt shikuesit në tmerrin e luftës. Aktorët Joseph Quinn, Will Poulter dhe Cosmo Jarvis portretizojnë frikën dhe durimin pa heroizëm. I zëshëm, intensiv dhe teknikisht brilant, rifreskon filmat e luftës duke u fokusuar te kostoja njerëzore e jo politika.
11. Bring Them Down Barry Keoghan, Christopher Abbott dhe Colm Meaney luajnë në një thriller brutal irlandez. Humbja e dy deshve çon në dhunë dhe hakmarrje, por regjisori Christopher Andrews ristrukturon historinë si tragjedi mbi varfërinë, pakujdesinë rinore dhe krenarinë mashkullore të trashëguar.
12. Misericordia Alain Guiraudie përzien komedinë, romancën dhe thrillerin në një fshat francez. Jeremie kthehet për një funeral, duke përfshirë marrëdhënie komplekse romantike dhe një zhdukje misterioze. Ndërthurja e zhanreve e bën filmin tërheqës për publikun ndërkombëtar.
13. Holy Cow Totone (Clément Faveau) kujdeset për motrën pas vdekjes së babait duke bërë djathë artizanal. I vendosur në Jura, filmi tregon me ngrohtësi dhe realizëm sfidat e jetës bujqësore dhe kalimin nga rinia në përgjegjësi.
14. The Friend Naomi Watts interpreton Irisin, një shkrimtare që përballon dhimbjen pas vdekjes së mikut Walter (Bill Murray) dhe kujdesit për qenin e madh, Apollon. Filmi eksploron dashurinë, humbjen dhe shoqërimin me ndjeshmëri dhe humor.
15. Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl Wallace, Gromit dhe pengu Feathers McGraw kthehen. Stop-motion-i klasik, shpikjet e çuditshme dhe humori britanik mbeten, ndërsa fabula trajton frikën nga inteligjenca artificiale. Filmi tregon se animacioni i Aardman-it mbetet i magjishëm pas dekadash.
16. On Becoming a Guinea Fowl Rungano Nyoni sjell një dramë zambiane mbi traumën familjare dhe traditat kulturore. Shula kthehet nga qyteti, gjen xhaxhanë e saj abuzues të vdekur dhe përjeton fshehje të së shkuarës gjatë ritualeve të funeralit. Realizmi i përzier me surrealizëm ekspozon heshtjen gjeneratës mbi abuzimin seksual, duke përfunduar me një finale të fuqishme dhe poetike./KultPlus.com
Sot ka nisur zyrtarisht edicioni i ri i Sarajevo Film Festival, një nga ngjarjet më të mëdha dhe më prestigjioze të kinematografisë në rajon, ku prezantohen krijime artistike nga e gjithë bota dhe ku takohen profesionistët e industrisë së filmit me publikun.
Në këtë edicion, filmi “I Believe the Portrait Saved Me” është përzgjedhur të konkurrojë në dy kategori të rëndësishme: Documentary Competition dhe European Shorts, duke e bërë një nga veprat që ka tërhequr vëmendjen e jurisë dhe të adhuruesve të kinemasë.
Përzgjedhja në këto dy seksione konkurruese është një sukses i madh, pasi Sarajevo Film Festival është një arenë ndërkombëtare ku talentet e reja takohen me emrat e konsoliduar të kinemasë. Në të kaluarën, shumë filma që janë shfaqur këtu kanë fituar jehonë dhe çmime të rëndësishme në festivale evropiane dhe botërore.
“I Believe the Portrait Saved Me” sjell një qasje të veçantë artistike, duke ndërthurur elementë dokumentarë dhe eksperimentalë, dhe është pritur me interes të madh për temën dhe realizimin e tij kinematografik.
Pjesëmarrja në Sarajevo Film Festival konsiderohet si një mundësi e jashtëzakonshme për filmat që duan të shpalosin mesazhin e tyre përpara një publiku të gjerë ndërkombëtar, ndërsa për krijuesit është edhe një hap i rëndësishëm drejt afirmimit në skenën evropiane dhe botërore të kinemasë./KultPlus.com
Ka aktore që luajnë, dhe ka të tjera që jetojnë në çdo rol, duke e bërë atë pjesë të shpirtit të tyre. Rajmonda Bulku është prej atyre. Me një hir që nuk kërkoi kurrë të mbivendosej mbi personazhin, por që u shkrinë në të, ajo e mbushi kinemanë dhe teatrin shqiptar me dritë, me jetë, me ndjenja që nuk zbehen me kohën.
Çdo personazh i saj nuk ishte thjesht një figurë në skenë, por një jetë e tërë që merrte frymë nëpërmjet saj. Në çdo shikim, në çdo fjalë, në çdo heshtje të saj, ndizej një shkëndijë që mbetej gjatë në zemrat e publikut. Ky është ai hir i pashpjegueshëm që vetëm të mëdhenjtë e kanë, që nuk shuhet as kur dritat e skenës fiken, por vazhdon të ndriçojë si një yll në qiellin e kujtesës kolektive.
Rajmonda Bulku nuk është thjesht një emër i artit tonë, por një dëshmi e gjallë se si talenti dhe shpirtmadhësia, kur bashkohen, shndërrojnë jetën në një krijim të pavdekshëm.
Ka yje që lindin dhe shuhen shpejt, ka të tjerë që mbeten përjetësisht në qiellin e kujtesës sonë. Rajmonda Bulku është nga ata yje të rrallë, që nuk njeh perëndim, sepse rrezet e saj nuk ushqehen vetëm nga koha, por nga dashuria e njerëzve dhe fuqia e artit që ajo mishëroi. Sot, më 16 gusht 2025, kur ajo mbush 67 vjeç, nuk numërohen vetëm vitet e jetës së saj, por shënohet një udhëtim i gjatë i skalitur me daltën e talentit, pasionit dhe sakrificës.
Si një Pranverë që çeli herët në ekran me filmin “Dimri i fundit”, Rajmonda Bulku u bë menjëherë pjesë e kujtimeve kolektive të shqiptarëve. Që atëherë, çdo rol i saj ishte një gur i çmuar në mozaikun e artit shqiptar, çdo shfaqje e saj një fije drite që e mbushi shpirtin e publikut. Nga Meli e paharruar e “Zonjës nga Qyteti” deri tek dhjetëra personazhe të tjera, ajo nuk ishte vetëm aktore, por shndërrohej në vetë jetët që luante, në frymë e ndjesi që publiku do të përqafonte si të vetat.
67 vite, një jetë që mund të përmblidhet me një fjalë të vetme: shkëlqim. Dhe ky shkëlqim, ashtu si një yll i përjetshëm, nuk shuhet kurrë, sepse ai ushqehet nga kujtimet, nga emocionet, nga mirënjohja dhe nga dashuria që Rajmonda Bulku mbolli në çdo zemër ku arti i saj trokiti.
Sot më 16 gusht 2025, ajo mbush 67 vjeç. Shumë qirinj për t’u shuar për një dëshirë, dhe… një qiell për ta lejuar që ky yll ende të shkëlqejë, që ai vezullim, që feksi spariherë, shumë vite të shkuara, në betejat e sfidës së aktrimit, për të ndezur ende çdo fijes përjetimi dhe flakur ëndërrtaret e dëshirimeve që shpalohen në kujtimet e saj si një film me metrazh të pambarimtë.
Ndoshta më shumë se numra, vitet e shkuara janë skalitja daltë pas dalte e vezullimit të një ylli që shkëlqen ende në qiellin e adhurimit.
Rrugëtimi i vajzës sharmante, nisi me këmbë të mbarë, më 1976 në rolin e Pranverës me “Dimri i fundit”, në kastën e një plejade aktorësh të skalitur në celuloidin e memories së admiruesve të filmit. Hapa të mëdhenj në një rol të vogël të regjisorëve, Ibrahim Muçaj dhe Kristaq Mitro bënë që ajo të shkonte larg dhe të ngjitej lart. Për ta ndjerë zemrën t’i rrahë fort, në filmin ikonik, “Zonja nga qyteti” me rolin e Meli Stefani.
Rendi ajo në shpërfaqjes së shpirtit të bukur, sharmit, talentit dhe një karriere të gjatë dhe të suksesshme, përkrah legjendarëve të kinematografisë shqiptare, për të “flakur” tej petkat e garderobës së mbi katër dekadave si aktore dhe veshur kostumin e politikanes, për t’u votëbesuar si deputete e Partisë Demokratike, 2004-2009.
Rajmonda Bulku, si në skenat e sheshxhirimeve dhe në teatër, ajo shënjoi edhe në politikë, por më së shumti në ndërtimin e imazhit të gruas së fortë dhe të bukur, që nuk pranon të vegjetojë nën hijen e obeliskut të aktores së madhe, apo shkëlqimin e hirshëm që mbeti i pashuar gjithmonë, por guxon të përfaqësojë dhe të mbajë mbi vete detyra dhe përgjegjësitë e një misionareje, më shumë se për demokratët në betejat politike, për të dëshmuar vendosmërisht dhe dinjitetshëm, gruan, nënë, veprimtaren e kontributeve të vlerta shoqërore.
Fëmijëria e saj nis nga ecejaket për të shkuar në familjet e gjyshërve në rrugën “Myslym Shyri”, për t’u zhvendosur në Gjirokastër, ku i ati i bindej urdhrit të detyrës si ushtarak, ku ajo përfundon filloren dhe tetëvjeçaren. Në Cërrik ajo filloi shkollën e mesme. Gjatë pushimeve të vitit të tretë në gjimnaz (1975), Viti i Ri e thërret në Tiranë, për t’u prekur nga fati në një rastësi fatlume në rrugën e “Kavajës”. Një fotografi në ish-Kinostudio dhe “Dimri i fundit” i çel të gjithë lulet e pranverave të shpirtit të saj, për ta mbushur me dehje dhe aroma jetën e saj.
Nga filmi në teatër, nga roli në rol, prej një karakteri në lëkurën e një personazhi, e rriti shtatin e saj të aktores. E temperi në dhjetëra role, shpirtin, për të dëshmuar se ajo nuk ishte vetëm një vajzë dhe grua e bukur, por edhe një talent unik. Po, një vlerë, vepra e së cilës është pritur dhe konsideruar me maksimum të shpërblimit nga publiku po aq sa edhe nga kritika.
Si për çdo grua dhe nënë, edhe për të, shkallarja për t’u ngjitur në majë nuk ishte dhe aq e lehtë, ndonëse e kalitur në edukimit e rreptë dhe korrekt me një baba ushtarak, dhe udhëprirë nga shpirti i sakrificës, pasionit dhe përkushtimit, për të bërë më të mirën dhe për të dhënë maksimumin.
Sot me 66 vite në numërimin kalendarik të moshës, ajo ende e ruan shkëlqimin e saj, rrezet e së cilit i pamë dhe na mbushën në film dhe në teatër. Ajo ka kohë që nuk është vetëm Rajmonda Bulku, sepse e kanë të pamundur disa ta njohin ndryshe ngase ajo erdhi si Pranvera në “Dimri i fundit”. Për t’u ngulitur thellë në kujtesën dhe adhurimin e njerëzve; si Meli i “Zonjës nga Qyteti”, atij filmi komedi që bashkëjeton ende në nevojën tonë, jo vetëm për nostalgji dhe homazh për të gjithë ata që nuk jetojmë më, por edhe për të qeshura ashtu çiltërsisht, siç mësuam dikur dhe nuk harruam as sot.
Jetoi dhe mëkoi Rajmonda Bulku, çdo ditë dhe në çdo rol që ju besua, u përfshi shpirtërisht dhe emocionalisht, për të mbetur Zana e “Etjet e Kosovës” (2006), Magda e “Viteve të pritjes” (1990), Matilda te “Një djalë edhe një vajzë” (1990), Lina te “Muri i gjallë” (1989), Jona te “Duaje emrin tënd” (1984). E pse jo edhe Ema, vajza e pafajshme e filmit “Kërcënimi” (1981), Zana te “Ballë për ballë” (1979). Për shumë njerëz, por edhe për vetë Rajmondën rolet dhe personazhet, tipat dhe karakteret, identitetet dhe personalitetet, lëkurën e të cilëve veshi ajo, çfarë ajo bëri, mund të jetë vetëm një kujtesë dhe krenari, por edhe e drejtë për t’u ndjerë e mbushur me jetët që ajo solli në jetë, me historitë që ajo i mishëroi shpirtërisht.
Filmi dhe teatri, por edhe politika, u bënë për të qëllime, për të kthyer në një reale që e nderon, ëndrrat që ajo pati, dëshirimet që ajo përmbushi, për të mbërritur në këtë trokitje gotash urimi. / KultPlus.com
Një postim i publikuar nga PriFest në rrjetet sociale, prezanton një emër të shquar të industrisë globale të filmit: Mike Downey, një personalitet me ndikim të jashtëzakonshëm në kinematografinë evropiane dhe botërore, si kryesues i edicionit të sivjetshëm të Prishtina International Film Festival.
Downey është aktualisht Kryetar i Bordit të Akademisë Evropiane të Filmit, një pozicion që dëshmon për reputacionin dhe autoritetin e tij në fushën e artit filmik. Por roli i tij në industrinë e filmit shkon shumë përtej kësaj, ai është autor, kineast dhe aktivist, me një kontribut të gjerë në më shumë se 100 filma artistikë, si producent apo skenarist, transmeton KultPlus.
Përveç punës së tij artistike, Downey ka qenë dhe mbetet i angazhuar fuqishëm në çështje të rëndësishme shoqërore. Ai është një nga bashkëthemeluesit e Koalicionit Ndërkombëtar për Kineastët në Rrezik dhe për më shumë se një dekadë ka shërbyer si anëtar bordi i White Ribbon Alliance, një organizatë globale për shëndetin dhe të drejtat e grave.
Edicioni i 17-të i PriFest do të mbahet nga 9 deri më 14 shtator 2025, dhe me përfshirjen e Mike Downey-t si kryetar i jurisë kryesore, festivali konfirmon sërish statusin e tij si një nga ngjarjet më të rëndësishme kulturore në rajon. Në ditët në vijim pritet të bëhet publik edhe programi i filmave dhe anëtarët e tjerë të jurisë.
Me një figurë si Mike Downey në krye të jurisë, PriFest jo vetëm që rrit nivelin profesional të festivalit, por edhe forcon lidhjet mes kinemasë kosovare dhe asaj ndërkombëtare. Një hap i rëndësishëm për artin filmik dhe për prezantimin e Kosovës në skenën globale./KultPlus.com
Sezoni i dytë i serialit të suksesshëm “Wednesday” sjell një emër të ri që ka ngjallur kureshtje: “Ophelia”. Në komikët origjinalë, Ophelia është motra e Morticias, me flokë të artë dhe stil krejt të kundërt nga ajo, e frymëzuar nga personazhi tragjik i Shakespeare-it.
Në sezonin e ri, zbulohet se Ophelia ka aftësi të ngjashme me ato të Wednesday-t dhe ka kaluar vite në spitalin psikiatrik Willow Hill. Pas një mungese të gjatë, rikthimi i saj pritet të sjellë mister dhe tension të ri në historinë e familjes Addams.
Spekulimet përfshijnë edhe mundësinë që rolin ta interpretojë Lady Gaga, pas deklaratës së Jenna Ortega-s që përjashtoi idenë se ajo do të luajë një mësuese të re në Nevermore. Nëse kjo do të konfirmohet, hyrja e saj në kast do të ishte një nga surprizat më të mëdha të serialit.
Pjesa e dytë e sezonit 2 do të publikohet më 3 shtator 2025./KultPlus.com
Login
