Nga Ilir Demaliaj
Dje vendose tĂ« largohesh⊠pa njĂ« fjalĂ«, pa njĂ« pĂ«rqafim, pa njĂ« âmirupafshimâ tĂ« thjeshtĂ« siç e bĂ«nim gjithmonĂ« me pĂ«rplasjen e kokave â si njĂ« kod qĂ« vetĂ«m ne e kishim.
Shkove papritur, me një heshtje që briti më fort se çdo britmë.
U tregove âi pabesĂ«â siç vetĂ«m ti mund tĂ« ishe â me elegancĂ«, pa dramĂ«, pa paralajmĂ«rim.
As Klodin nuk e pĂ«rshĂ«ndete. As Patrikun â qĂ« pikĂ«risht atĂ« ditĂ« kishte ditĂ«lindjen.
As BesĂ«n e as Gerin, qĂ« ti i kishe mbledhur â pa e ditur ne, ndoshta as ti vetĂ« â pĂ«r drekĂ«n e fundit.
O tragjik i lindur, qĂ« Homerin e kishe gjak, Danten e lexoje si lutje, Shekspirin e recitoje si frymĂ«marrjeâŠ
Pse zgjodhe të ikje pikërisht atë ditë?
Ăâishte kjo lojĂ« mes jetĂ«s dhe vdekjes qĂ« zgjodhe ta luaje nĂ« heshtje?
Patriku mĂ« tha sot me njĂ« zĂ« qĂ« sâe kisha dĂ«gjuar kurrĂ« mĂ« parĂ«:
âKur tĂ« vijĂ« sĂ«rish dita ime, çfarĂ« tĂ« festoj? DitĂ«lindjen⊠apo humbjen e atit tim qĂ« e doja si shikimin tim?â
Ti, mjeshtĂ«r i fjalĂ«s sĂ« pastĂ«r, qĂ« e trajtoje shqipen si njĂ« vepĂ«r artiâŠ
Ti, biri i Petro Zhejit dhe BesĂ«s Imami â dy yje tĂ« pashuar tĂ« mendimit dhe elegancĂ«sâŠ
Ti, qĂ« nuk lije fjali pa shkĂ«lqim, qĂ« e vrisje banalitetin me njĂ« batutĂ« tĂ« zgjuar, qĂ« e ndĂ«rtoje mendimin si njĂ« arkitekturĂ« tĂ« shenjtĂ«âŠ
Pse nuk na the asgjë në fund?
NjĂ« fjalĂ« tĂ« vetme me zĂ«rin tĂ«nd qĂ« tingĂ«llonte si muzikĂ« detiâŠ
NjĂ« pĂ«rshĂ«ndetje⊠njĂ« gjest tĂ« heshturâŠ
Apo ishe shumĂ« nĂ« nxitim, mĂ« shumĂ« se çâmund tĂ« pĂ«rballonim ne qĂ« mbetĂ«m pas?
Ti që i dhe zë Kosovës, që e deshe si Besa, që bëre zërin tënd një flamur për të drejtën dhe të vërtetën në mikrofonin e Radios Radikale në Romë.
Ti, që i mësove rinisë se si tingëllon një fjali kur është e ndërtuar me shpirt.
Ti, që ishe i pakompromis me gjuhën, me mendimin, me estetikën e fjalës.
Javën e fundit folëm gjatë. Lamë që do takoheshim në shtator, pas pushimeve.
PĂ«r projektet. PĂ«r intervistĂ«n nĂ« âNâxhiro nĂ« Syçinâ.
Premtove. Dhe e di që nuk premtoje kot.
Por sâmund tĂ« kishe ditur qĂ« ky ishte takimi i fundit.
Apo ishte koha qĂ« tĂ« thĂ«rriste dhe ti sâmund ta shtyje mĂ«?
Me kĂ« do kĂ«shillohem tani pĂ«r njĂ« ide qĂ« sâmĂ« lĂ« tĂ« fle?
Kush do të më kundërshtojë me pasion e pastaj do të qeshim për orë të tëra, derisa të na gjejë mëngjesi me gotën e fundit të verës dhe fernetin në fund?
Shko, se ndoshta vetëm atje lart mund të jesh aq i lirë sa të mendosh pa kufi.
Por dije se gjithçka që le pas, gjithçka që ndërtove me fjalë, mendim, pasion e dashuri, do të jetojë më gjatë se kjo jetë e shkurtër.
Ti ishe një nacionalist liberal.
Një mendje e mprehtë, një shpirt rebel.
Një dashnor i thellë i gjuhës, i kombit, i drejtësisë, i jetës me kuptim.
Ti u nise në nxitim⊠dhe ne mbetëm me duart zbrazët dhe sytë plot lot.
Përqafoji të gjithë atje lart edhe për ne.
Thuaju që i kujtojmë.
E ti⊠do jesh pĂ«rgjithmonĂ« me ne â nĂ« çdo fjali qĂ« do guxojmĂ« tĂ« shkruajmĂ« me pasionin qĂ« na mĂ«sove ti.
The post TĂ« mori âZonja e ZezĂ«â, o mik i mirë⊠first appeared on JavaNews.al.