Poezi nga Din Mehmeti

Nata E Poetëve

Kur heshtja mbulon çdo gjë
Kur të gjithë flenë
Zgjohen poetët
Për t’u djegur nëpër vargje

Ata ia shtrydhin
Gjakun e keq mendimit

Shpirti i tyne shesh betejash

Nga temperatura e fjalëve
Vdesin ngadalë pa klithma./KultPlus.com

Poezi nga Nazim Hikmet

Shpirti im
mbylli sytë
avash avash
siç fundosesh në ujë
zhytu në gjumë
lakuriq dhe veshur me të bardha
më e bukura ëndërr
do të të presë
shpirti im
mbylli sytë
avash avash
përhumbu, si në harkun e krahëve të mi
në gjumin tënd mos më harro
mbylli sytë dalëngadalë
sytë e tu të kaftë
ku digjet një flakë e gjelbër
shpirti im./ KultPlus.com

Poezi nga Wystan Hugh Auden

Ndalini të gjitha orët, këputeni çdo telefon
qenin që leh për kockën e lëngshme a ka kush e pushon,
heshtni pianot dhe me daulle që mbytur tingëllojnë
silleni arkivolin, vajtojcat le t’vajtojnë.

Lërini aeroplanët t’sillen vajtueshëm, mbi re tretur,
dhe ta shkruajnë në qiell mesazhin “Ai ka vdekur”.
N’qafën e bardhë t’pëllumbave fjongo zije le t’ketë
policët e trafikut dorashka t’zeza kanavace t’mbajnë krejt.

Atë e kisha Veri, Jug, Lindje, Perëndim,
ditë pune, dhe në ditën e diel lehtësim,
mesditë, mesnatë, fjalë, tingullin tim.
Mendova se dashuria zgjat përgjithmonë: e kisha gabim

Yjet nuk kanë më vlerë; shuajini një nga një,
mbështilleni Hënën, çmontojeni Diellin, s’duhen më,
zbrazeni oqeanin, pyllin çrrënjoseni, rrafsh t’jetë;
se tash asgjë të mirë më këtu s’do të ketë.

Përktheu: Orjela Stafasani / KultPlus.com

Poezi nga Zef Zorba

Sa mirë, atëherë, o mite, kur isha fëmi; 
i lodhur prej lodrimesh gjithë ditën, 
nën hije të një shelgu bija këputur gjumi: 

ëndrra 
gjithfarë, plot ndriçime. I pezmatuar 
tash vetëm ndrydhi, e nata, e ditës lubi, 
shpirtin ndër helme përkundë, 
e arsyeja brehet 
panda, e brenë. 
E në agim shiroku, 
një mbas një, sy lotues ngulitë mbi xhame; 
bie ora pesë: unë kryqin marr në krah 
e më pak frymë fillohen për Kalvar. 

Eci. Dhe me ngadalë e lehtë një këngë sajohet 
ndër dej: “ad adiuvandum me festina”. 
E këmba përmbi baltë len gjurmë të thella.  /KultPlus.com

Poezi e shkruar nga Jorge Luis Borges.

Përktheu: Orjela Apolloni.

E kam ba nji prej mëkateve ma t’mëdhá
që nji njeri mundet me ba: s’kam qenë
i lumtun. Akullnajat e harresës m’gjejnë,
m’zvarrisin e pamëshirshëm m’lânë me ra.

Prindët m’lindën që ta lu’j
Nji lojë t’rrezikshme e t’bukur në këtë botë,
për tokë, ajër, zjarm e ujë.
I mashtrova. S’qeshë i lumtun.

Qe e kotëdëshira e tyne e rinisë. Trunin tim
ia fala me vullnet e këmbëngulje
simetrive t’artit gjithë lajlelule.
Ata m’lanë trashëgim vlerat. Unë s’kam qenë trim.

Nuk më braktis kurrë, gjithmonë më rri pran’
hija e të qenit nji mjeran.

Poezi nga Derek Walcott

Do të vijë koha
kur me një gëzim të papërshkruar
do të përshëndesësh veten teksa mbërrin
tek dera jote, në pasqyrën tënde
dhe secili do të buzéqeshë për ardhjen e tjetrit

dhe të thuash, ulu këtu. Ha, pi.
Dhe ta duash përsëri té panjohurin
që ishte vetja jote.
T’i japësh verë, bukë. T’i japësh zemrën tënde
kësaj vetje, të panjohurit që të ka dashur.

të gjithë jetën, të cilin e ke shpërfillur
për një tjetër, ai që të njeh përmendësh
Merri letrat e dashurisë nga rafti,

fotografitë, shënimet e dëshpërimit,
qëroje imazhin tënd nga pasqyra.
Ulu. Gëzoju jetës tënde!/ KultPlus.com

Nga Adelina Mamaqi

Poezi pêr Mësuesen

Dhe sot ia dëgjoj zërin e ëmbël,
Dhe sot ia vështroj sytë zjarr.
E desha, o miq, me gjithë zemër,
Mësuesen e klasës së parë.

Ajo më mësoi si të shkruaj
Dy emrat: Atdhe e Nënë,
Këshillat, qortimet e saj,
Ç’mbresa n’shpirt m’kanë lënë!

Një tufë me vjollca e lila
Gjithmonë ia vë mbi varr,
N’zemër me zgjohet dëshira
Ta kem at’ pranë Si më parë.

Ajo zë e flet sërish me mua
Ashtu si kur isha fëmijë!
Në gjirin e kohës së shkuar
Kthehem me mall përsëri.

Dhe dorën që dridhej nga pak
Ndër flokë sërish e ndiej,
Endërrimet e mia miturake
Në sytë e saj prapë i gjej.

Ah, ç’gaz kur dëgjoj zën’ e ëmbël,
Këshillat e saj kur kujtoj!
E desha, o miq, me gjithë zemër
Dhe s’mundem askurr’ ta harroj. / KultPlus.com

Poezi nga Carl Sandburg

Monotonia e shiut është e bukur,

Dhe ngritja e beftë dhe rënia e prâjtë

E shiut të gjatë të pareshtur.

Dielli mbi kodra është i bukur,

Apo çasti i perëndimit të ndezur në det,

Shkruar me flakë dhe flori.

Një fytyrë që unë njoh është e bukur –

Me flakë dhe flori qielli dhe deti,

Dhe me paqen e shiut të ngrohtë të papushuar.

Përktheu: Skënder Buçpapaj/KultPlus.com

Poezi nga Teodor Keko

Po fryn një erë e ngrohtë nga jugu,
në park, ngadalë përkulen pemët,
si krahë të dridhshëm të dashuruarish
në përqafim ndërthuren degët.

Dhe mua më kujtohesh ti,
e ngrohtë, e bukur si kjo erë,
me krahët lidhur pas trupit tim
për puthje etur dhe pamje mjerë.

Çfarë mrekullie do ish të vije
në sup symbyllur të rrije pranë,
dhe puthja jote, si dorë artisti
ta kthente gjoksin tim në kitarë.

Por ti, s’vjen më! Mjerisht s’vjen!
Veç motin ngroh e dërgon erë,
që unë të qaj me një lot
që unë të përqafoj një pemë.

Poezi nga: Yiannis Ritsos
Përktheu: Agim Mato

Duhet t’i ruajmë të vdekurit tanë me çdo kusht, nga frika
se një ditë prej ditësh
do t’i çvarrosin të huajt dhe do të na i marrin. Atëhere
pa mbrojtjen e tyre
rreziku do të ishte i dyfishtë. Si mund të rrojmë
pa shtëpitë, mobiljet, pronat dhe mbi të gjitha
pa varret e gjyshërve luftëtarë e të mënçur? Le të kujtojmë
se si spartanët grabitën fshehurazi nga Tegjeu eshtrat e
Orestit. Do të duhej
që armiqtë të mos e dinin ku i kemi varrosur. Po si mund
ta dimë se cilët janë armiqtë tanë,
kur dhe nga do të shfaqen?
Jo, nuk duhen varre madhështore, zbukurime që bien në sy –
gjëra që
tërheqin vëmendjen dhe cmirën e të tjerëve. Të vdekurve
këto as që u hyjnë në punë – radhë radhë, të urtësuar e të
heshtur, tashmë nuk duan kujdes,
as pijen e preferuar të mjaltit, blatimet e lavdet e kota.
Shumë më mirë do të qe një gur i xhveshur, një vazo lulesh,
një shenjë e fshehtë ose asgjë.
Ndoshta është më e sigurt t’i mbajmë brënda vetes, po të qe
e mundur
dhe shumë më mirë akoma as vet të mos e dinim ku pushojnë.
Kush mund ta dijë si do të rrokullisen punën në ditët tona?
mundet që vet ne t’i çvarrosim, t’i flakim tutje, në një ditë
të bukur.

Omar Kajami, një nga figurat më të ndritura të Lindjes së Mesme mesjetare, u lind në vitin 1048 në Nishapur të Persisë, një qytet që në atë kohë përfaqësonte një qendër të madhe të dijes, kulturës dhe filozofisë

I pajisur me një mendje jashtëzakonisht të mprehtë, ai nuk kufizohej vetëm në një fushë: ishte poet, filozof, matematicien, astronom dhe mendimtar i lirë. Trashëgimia e tij përfshin jo vetëm poezinë e përjetshme, por edhe kontribute madhore në shkencat ekzakte dhe mendimin logjik. Në botën perëndimore, Kajami njihet më së shumti për rubairat e tij katrena të fuqishme që në përkthimin brilant të Edward FitzGerald-it u bënë një sensacion në shekullin XIX. Por përtej vargjeve të ëmbla për verën, dashurinë dhe kotësinë e jetës, fshihet një shpirt që luftonte me pyetjet më thelbësore të ekzistencës. Kush jemi? Përse vuajmë? Çfarë është Zoti dhe a ka vërtet një drejtësi hyjnore?

Në shumë prej poezive të tij, Kajami ngrihet kundër dogmës, hipokrizisë fetare dhe formalizmit boshe. Ai preferon verën ndaj predikimit, momentin ndaj premtimeve të botës tjetër, buzëqeshjen ndaj frikës. “Pi verë, sepse bota nuk ka kuptim dhe ndoshta as një fund”, thotë një nga vargjet e tij më të njohura. Ai nuk është një hedonist sipërfaqësor, por një filozof që i njeh kufijtë e mendjes njerëzore dhe zgjedh ta sfidojë absurdin me gëzim të qetë.
Ndryshe nga poetët sufistë, ai nuk përpiqet të mistifikojë jetën. Në vend të ekstazës shpirtërore, ai kërkon paqe në kuptimin e kotësisë. Në vend të përuljes, ai ofron reflektim të kthjellët. Në vend të bindjes, ai mbjell dyshim. Dhe pikërisht për këtë arsye, poezia e tij nuk vjetrohet, nuk ngurtësohet në muze, por mbetet një pasqyrë e përhershme e mendimit kritik dhe ndjeshmërisë njerëzore. Matematika dhe astronomia nuk mbetën jashtë këtij shpirti kërkues. Kajami ndihmoi në reformimin e kalendarit persian, që në disa aspekte është më i saktë se ai gregorian. Punoi mbi ekuacionet algjebrike dhe kontribuoi në teoritë e konikeve risi të asaj kohe. Por, megjithëse shkenca i dha emër dhe respekt në kohën e tij, ishin vargjet që e bënë të pavdekshëm. Në mënyrë ironike, ai është një nga ato figura që gjenerata të tëra e kujtojnë jo për kontributet shkencore, por për katrenat që e mbijetuan kohën si himne të një filozofie të thellë, lirike dhe herë-herë melankolike.

Kritikët islamikë e panë shpesh si skeptik, madje si heretik. Por për lexuesit e lirë, Kajami mbetet një poet i përjetësisë. Ai nuk kërkon të bindë askënd, nuk predikon. Ai pyet, mediton dhe me një gotë verë në dorë e një shikim drejt yjeve, na fton të ndalemi për një çast dhe të mendojmë: a mos ndoshta jeta është pikërisht kjo një çast i shkurtër, i çmuar, që duhet jetuar me vetëdije e gëzim? Vargjet e tij përkthehen ende sot në qindra gjuhë. Ato lexohen në kafenetë e Teheranit, në universitetet e Londrës, në dhomat e vogla të leximit në Tokio. Fjalët e tij i tejkalojnë kufijtë fetarë, kulturorë dhe gjuhësorë, duke ofruar një humanizëm të pashoq, të natyrshëm dhe të thellë. Ai nuk kërkonte të shpëtonte botën, as të shpjegonte gjithësinë thjesht të përballonte absurditetin me një buzëqeshje të butë dhe një varg të mprehtë. Sot, portreti i tij qëndron në monedhat iraniane, ndërsa poezia e tij vazhdon të ripërkufizojë mënyrën se si e shohim jetën, kohën dhe vetveten. Nga shkretëtirat e Persisë e deri në raftet e bibliotekave moderne, Omar Kajami mbetet një udhërrëfyes i çuditshëm por i vërtetë: i heshtur, por i paepur në kërkimin për kuptim. Në një botë që kërkon gjithmonë përgjigje të shpejta, ai na kujton forcën që ka pyetja, dyshimi dhe një gotë e thjeshtë verë./panorama/

Poezi nga: Yiannis Ritsos
Përktheu: Agim Mato

Duhet t’i ruajmë të vdekurit tanë me çdo kusht, nga frika
se një ditë prej ditësh
do t’i çvarrosin të huajt dhe do të na i marrin. Atëhere
pa mbrojtjen e tyre
rreziku do të ishte i dyfishtë. Si mund të rrojmë
pa shtëpitë, mobiljet, pronat dhe mbi të gjitha
pa varret e gjyshërve luftëtarë e të mënçur? Le të kujtojmë
se si spartanët grabitën fshehurazi nga Tegjeu eshtrat e
Orestit. Do të duhej
që armiqtë të mos e dinin ku i kemi varrosur. Po si mund
ta dimë se cilët janë armiqtë tanë,
kur dhe nga do të shfaqen?
Jo, nuk duhen varre madhështore, zbukurime që bien në sy –
gjëra që
tërheqin vëmendjen dhe cmirën e të tjerëve. Të vdekurve
këto as që u hyjnë në punë – radhë radhë, të urtësuar e të
heshtur, tashmë nuk duan kujdes,
as pijen e preferuar të mjaltit, blatimet e lavdet e kota.
Shumë më mirë do të qe një gur i xhveshur, një vazo lulesh,
një shenjë e fshehtë ose asgjë.
Ndoshta është më e sigurt t’i mbajmë brënda vetes, po të qe
e mundur
dhe shumë më mirë akoma as vet të mos e dinim ku pushojnë.
Kush mund ta dijë si do të rrokullisen punën në ditët tona?
mundet që vet ne t’i çvarrosim, t’i flakim tutje, në një ditë
të bukur.

The post VARRET E TË PARËVE appeared first on Telegrafi.

Poezi nga Martin Camaj

Ku kam me qenë i këputun
nga mundi i vjetve të rrëpita sa ‘i shkamb,
mos të vijë keq ty, Taze, për mue
të shtrimë mbi drrasat e vdekjes,
kingj i gatuem për flije.
Leni plakat të qajnë mbi mue at ditë
për njerzit e vet, vdekë qysh kur.

Edhe një amanet, moj grue:
kur vdiq im atë, premë dy qe
me ngimun të unshmit e thneglat e lamit
me grimca buke.
Por unë do të vdes mes njerzve gjithmonë
të ngishëm,
prandej ndër drekët e mija qitni
vetëm kafe të idhta. / KultPlus.com

Poezi nga Martin Camaj

Mbramja asht larg
e ti je atje mbi kodër të blerueme
ku gurzit që bashin zhurmë
i përpiu dheu.

Ti je atje me të bijën e heshtjes
e me shoqe tjera e mendon për mue.
Unë jam në detin e tingujve
e ndër gjujt e mij ndieva
peshen e tramit tue u ndalue me turr.

Mandej i lëshova vendin një të vjetri
e mes tallazit të krahve thashë:
mbramja ashtë larg e ti andej lumit.

Heshtja prek qiellin me dorë
E ti atje mbi kodër të blerueme
njeh gjurmët e diellit npër qiell. / KultPlus.com

Poezi nga Ali Podrimja

A thua është dita jote e fundit në spital
do t’i biem deri në fund a thua
edhe kësaj dite të lodhur në orën e familjes.

Nuk të kam sharë as nuk të kam rënë kurrë
vetëm të kam thënë; Ai në hapsirë atje larg jam Unë.

Në jetë, në art vrasësit më të mëdhenj janë frikacakët.
Mjeshtëria e tyre; gjuajtja në gabime, dhelpëria.

Ti mëso të duash vogëlush. Ti mëso të ecësh me këmbët e tua
mbi të keqen mbi të mirën, mendo me kokën tënde
kurrë mos pështyj në dashuri, as në pleh;
Mallkim i fisit.
Shkolla jote antike; të dish të çelësh derën e shtëpisë
Në çdo kohë,
Të dish të thuash fjalën kur duhet thënë.
Urrejtja është më e rëndë se vrasja.

Me ditë me shikon nga krevati i vjetër; spitali tepër i vogël
për dhimbjet e tua
për shtatë plagët e tua
për ditët, për netët e tua plot klithje.

spitali tepër i vogël
i vogël tepër spitali
nën te Danubi i thellë e i kaltër.
A thua tërë jetën do të na vijë era jod
sëmundje, murtajë
do pështyjmë gjak e vrer,
a thua tërë jetën t’i dezinfektojmë plaçkat, ëndrrat, fjalët.
A thua edhe këtë ditë do ta kalojmë në spital.
Të shikoj; në syrin tënd flaka, etja, qielli,
Në syrin tënd asnjë dredhi, asnjë mllef
pastërtia e syrit tënd më ka përpirë të tërin.
Në fund të syrit tënd
hap fatin tim të kobshëm.
Ai nuk jam Unë
Ai nuk je TI
Kush jam, kush je?
Syri yt mbyllet, dhe frëngjia në Kullë.
Poezia më e bukur ende s’është shkruar
as do të shkruhet
përderisa zhytësit ende jetojnë
Vogëlushi im, thellësia mashtron, vetëm largon nga e vërteta
dhe çdo fund është tragjik.
Po ç’ka aty poshtë në materie
Miu i Bardhë, antimateria.

Do të vijë koha kur do të më hapësh si një libër
të vjetër psalmesh
kur do të mësoj të ecësh nëpër pluhurin tim
por koha ecën shpeshherë në shpinë të breshkës.

A thua na u sosën fjalët, këngët,
na mundi ëndrra, udha,
a thua edhe kjo ditë po na lë me shpirt ndër dhëmbë.

Ti je më i madh, vogëlush, më i fortë se ky spital
për inat këtë ditë ta sosim deri në fund.
Lum Lumi./ KultPlus.com

Askush nuk âsht ishull,
i mbyllun n’rrethin e vetmisë;
secili âsht pjesë e kontinentit,
pjesë e tanësisë.
Nëse nji pjesë toke e han deti,
Evropa zvogëlohet,
si nji shkrep që shembet,
si prona e mikut a e jotja kur shpronësohet.
Vdekja e çdo njeriu më pakëson,
se i përkas njerëzimit, gjithsesi.
Prandaj kurrë mos pyet për kë bie kambana;
ajo bie për ty.

(1624) John Donne, “Askush nuk âsht ishull”, përkthyer nga Ag Apolloni

Qaj, rrafshi im i dashur, qaj!
Diellin tënd verbuar e kanë tytat
e vatrat shkimbur deri në një,

Zogun në qiell vrarë ta kanë.
Me duar të mia të çara
me rrashtat tona t’shpura mbuluar të kanë.

Pragje thyer e konaqe mbyllur…
Për gjithkë e për askë vrarëjemi…
Qaj, rrafshi im i dashur, qaj!

Plepi im qiellin do ta shpojë,
plepi im i kallur –
qiellin e humbur majë një shpate./KultPlus.com

Ali Podrimja

E nata ka mbuluar gjurmët dhe klithjet

Je shtrirë buzë lumit i sëmurë
lumit i ke folur në veshin guaskë
ai të ka bartur
dikah të ka bartur
kah vedi
e ti i ke folur me zemër
e dhimbje e të rëna ke ndjerë
në shpirt
në trup

e ti i ke folur lumit të thellë
ai ka ikur kah brigjet e humbura
prej sëmundjes sate ka ikur

e ti je shtrirë buzë lumit të gufuar

lumi ka përgjuar jetën tënde tërë kohën
të ka pushtuar si magjia të ka mashtruar pastaj
lumi të ka vënë në gjumë pas nëntëdhjetenëntë
vjet pagjumësie
dhe ka ikur kah brigjet e humbura

ti ashtu me shpirt në hava i shtrirë
ke soditur sytë e zgurdulluar të heshtjes

e nata i ka mbuluar gjurmët dhe klithjet./KultPlus.com

Poezi nga Nerimane Kamberi

Kur u nisa prej katundit,
e u kyça në autostradë,
e putha vathin tënd që e mbaj në qafë,
nanë,
që të më ruash kur voziti si e çmendur
rrugës për Prishtinë.
E puthi vothin sikur dikush që e puth kryqin, dorën e Fatmës,
syrin kundër msyshit, shkronjën e parë të fëmisë.
E kur Armendi thotë : Të këndojmë bashkë refrenin të këngës
“edhe njëherë”, për ata që nuk i kemi më,
kamera nxë një çift të ri, sa Marini, nipi jot,
jo tu u puth, por tu kajt,
Edhe njëherë, veç edhe njëhere,…
E nata e magjishme mbaron, emocioneplot,
shikoj qiellin plot yje të kryeqytetit,
yjet që shndërrisin si vothi jot i arit në qafën time./ KultPlus.com

Kur poeti shkruan, 
toka lëvizë pakëz 
në vendlindjen e parardhësit të tij. 

Nga fjalori nisin të bien gërma. 
Një djalosh shkruan një grafit me ngjyrë të kuqe: 
mesazh që shënohet në gjuhën spanjolle. 

Kur poeti shkruan, 
kuvendojnë brezat, 
ndërrohen kohët. 

Diku shtresohet shkëlqimi. 
Diku një përmendore e rëndësishme lehtë përkulet. 
Kur poeti nisë të shkruaj, 
e bën këtë përmes ëndrrës dhe kryeneçësisë. 

Pikëla shiu marrin fuqi në një libër. 
Ai libër do bëhet ujë. 
Në atë çast – 
pasardhësit dyshues nuk e vlerësojnë, 
prozatorët ngazëllehen, 
piktorët bashkëndiejnë. 

Kur poeti shkruan, 
rrokë përvoja të poetëve të amshuar, 
rijetëson brengat e tyre. 

Në një vend plasaritet shtegu, 
që të hyjë lagështia në zërin e dikujt që ka diçka për të kumtuar. 
Palpon qarkullimin e vet poeti 
teksa shkruan. 

E lë në kopertinë emrin e një gruaje: 
ajo grua njëherë ka qenë Dezdemonë. 
Murosë ai poeti – me guralecë, 
me të njëjtit që ishte gurëqëlluar. 

E mandej, 
mbulohet me një grusht dheu. 

KUR POETI E KRYEN POEZINË 

Kur e kryen poezinë, 
nuk mund ta besojë poeti se për çfarë shkroi. 

Që ka hyrë në diskutime teologjike, 
që i është tëhuajësuar vetes, 
që kërkon shtëpi tjetër, 
dashuri tjetër 
dhe fat tjetër. 

Kur e kryen poezinë, 
e kupton që e ka thënë dhe atë që nuk e kishte menduar, 
që i janë përvjedhë dhe fjalë të huaja. 

Pastaj që, nuk e di kush është, nga është. 
Që ka hulumtuar dete, 
– ende vijon të mbetet ai që gjurmon dashurinë? 
Dikush do të thotë që kjo ishte 
veç replikë mbi aromat. 

Kur e kryen poezinë, 
poeti e kupton që është veçse në fillim. 

Që nuk ka lëvizë, 
sikur e gjithë ajo kohë ka ecur mbrapsht. 
Qorrazi duart kanë bërë lëvizje qarkore. 
Ai pikërisht, atëherë, ia nisë. 

Kur e kryen poezinë, 
atëherë nisë të kuptojë, 
që asnjëherë dhe asnjë poezi, 
faktikisht, s’ka për ta përfunduar. 

KUR MENDON SE U BË POET… 

Kur poeti e kërkon temën, 
kryqëzohen rrugët njëkahëshe. 

Stopohet karuseli, stepet njeriu, 
letrat flatrojnë gjithandej, 
kërkojnë adresa të moçme. 

Ndjehet fajtor poeti 
për atë që s’e ka bërë. 
Biles më shumë se për vetë ato që ndanë bashkëfajësinë. 
Përfundon në mes të verës motmoti – 
erëmon në qafën e një gruaje bergamoti. 

Epoka e tij është mendimi i trishtë i botës. 
Beson që e gjithë kjo s’i ndodhë veç atij, 
s’ndodhë veçse në atë çast. 

Përderisa shkruan poeti, 
është barrë e kohës. 
Dhe zgavër në mes kohësh. 
Nëse e mbanë veten, 
e pranon humbjen me klas, 
përshëndetë dhe dëshpërimtarët e panjohur. 

Dhe nisë e kupton se sa është larg vetes, 
se sa nuk është ai që donte të bëhej. 

Pavle Goranoviqi (1973), shkrimtar malazez. Krijimtaria e tij është përkthyer dhe shpërblyer disaherësh. 

Shqipëroi: Argëzon Sulejmani