Orkestra Simfonike e Radio Televizionit Shqiptar zhvilloi mbrëmjen e sotme një koncert, në parkun “Rinia” në Tiranë, me muzikë nga kolonat zanore të filmave më të njohur shqiptarë.
Nën drejtimin e maestros Gridi Kraja, Orkestra e Radio Televizionit Shqiptar përcolli për publikun artdashës nostalgjinë e filmave shqiptarë.
Në repertorin e koncertit ishin kolonat zanore të filmave të kompozitorëve shqiptarë si Kujtim Laro, Limos Dizdari, Çesk Zadeja, Aleksandër Peçi, Aleksandër Lalo.
Emocionet e kinemasë u përcollën përmes Orkestrës së Radiotelevizionit Shqiptar me fuqinë e muzikës simfonike, që u prit me emocion nga publiku artdashës.
Orkestra Simfonike e RTSH-së u themelua më 16 maj të vitit 1962. Ajo mban titullin e lartë “Nderi i Kombit”, akorduar nga Presidenti i Republikës. Në radhët e saj marrin pjesë instrumentistë virtuozë.
Këtë sezon veror, një tjetër angazhim i rëndësishëm për këtë orkestër do të jetë koncerti i datës 2 gusht, në sheshin “Skënderbej”, në kuadër të edicionit të pestë të “Ramë Lahaj & Friends Concert”, ku do të jenë të ftuar interpretues të mirënjohur të muzikës klasike nga vendi dhe bota./atsh/ KultPlus.com
Muzeu i Mitrovicës do të bëjë hapjen e ekspozitës së re arkeologjike të titulluar “Mitrovica Neolitike”.
Kjo ekspozitë është një rikonceptim i koleksionit arkeologjik dhe sjell në vëmendje fillesat e jetës së qëndrueshme në territorin e Mitrovicës, mbi 8 mijë vjet më parë. Objektet e ekspozuara flasin për zhvillimet e hershme të bujqësisë, jetesës, besimeve dhe artit të komuniteteve neolitike që u vendosën përgjatë lumenjve Ibër dhe Sitnicë.
Ekspozita është realizuar nga Muzeu i Mitrovicës në bashkëpunim me arkeologët Kaltrina Igrishta dhe Lekë Shala, me përkrahje nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit dhe Drejtoria për Kulturë, Rini dhe Sport – Mitrovicë.
Ekspozita do të hapet më 31 korrik 2025,në ora 19:00, në ambientet e Muzeut të Mitrovicës./ KultPlus.com
Mbrëmja e kaluar në Prishtinë shënoi hapjen e edicionit të pestë të Rame Lahaj International Opera Festival, me një koncert të jashtëzakonshëm nën qiellin e hapur, përballë Bibliotekës Kombëtare të Kosovës. Në një atmosferë të ndriçuar hijshëm dhe me një publik që kishte zënë vend në çdo cep të kësaj hapësire, festivali filloi rrugëtimin e tij artistik në mbrëmjen dedikuar tërësisht krijimtarisë së ikonës së muzikës shqipe, Nexhmije Pagarusha, shkruan KultPlus.
E pozicionuar në hapësirën përballë bibliotekës, mbrëmja ofroi një skenografi ku stolat dhe dritat krijuan një ambient që në shikim të parë e paralajmëronin një natë të mbushur me emocion, nostalgji dhe melankoli. Nën moton “Ëndrra pa kufi, opera pa mure”, RLIOF solli para publikut një koncert që u bë urë-lidhësemes operës dhe trashëgimisë muzikore shqiptare.
Mbrëmja u hap me interpretimin e ndjeshëm të këngës “Unë ty të kam dashtë” nën zërin e Edona Reshitaj në përcjellje nga orkestra e Genti Rrushit. Pas saj, Adhurim Grezda solli një version të fuqishëm të “Perëndeshë e bukurisë”, ndërsa artistja Arbëreshë interpretoi me delikatesë këngën “Ti mor djalë”.
Pas këtyre performancave, në skenë u ngjit mezopranoja egjiptiane, Gala El Hadidi, e cila me këngën “E dehur jam” përçoi emocione të thella dhe një përjetim të veçantë të muzikës së Pagarushës. Reshitaj u rikthye me “Kur më del në derë”, ndërsa El Hadidi interpretoi ndjeshëm “Vetë ke mbet”. E më pas Grezda solli “Kur më shkon si zog n’hava”.
Vazhdimi i koncertit solli këngë të tjera të paharrueshme si “Dashuro” nga Arbëreshë, “Zani i tij më thërret” nga Reshitaj, “O moj bukuroshe” nga Grezda, si dhe “O në atë fushë t’mejdanit” nga Arbëreshë, për të vijuar me “Sytë për ty i kam të njomë”, “O dritë, sa të dua”, dhe për t’u përmbyllur me “E kujtoj atë takim”, në interpretimin plot emocion të Gala El Hadidi.
Pwrfundimi i koncertit erdhi me një kolazh të përbashkët të këngëve më të dashura të Nexhmije Pagarushës, ku të gjithë artistët u ngjitën sërish në skenë për të interpretuar së bashku “Baresha”, “Mora testin”, “E kujtoj atë takim” dhe shumë këngë të tjera që përbëjnë thesarin e muzikës shqiptare.
Pas një paraqitje ku u pasua me një grumbull ovacionesh, këngëtari Adhurim Grezda u shpreh shumë i lumtur që ishte pjesë e kësaj mbrëmje hapëse, e aq më tepër në një koncert që i dedikohet ikonës, Nexhmije Pagarusha.
“Padyshim që ndjehem shumë i lumtur dhe shumë krenar që po ripërtrihen këngët divës së madhe të muzikës shqipe, Nexhmije Pagarusha. Po vazhdojmë me këtë edicion të pestë, vit jubilar i Rame Lahaj International Opera Festival dhe besoj se si kjo mbrëmje e suksesshme, të tilla do të jenë edhe mbrëmjet e tjera të këtij edicioni. Kryesisht jemi bazuar tek krijimtaria e Nexhmije Pagarushës, unë kisha edhe një këngë që e kam marrë nga repertori i Shkodrës, kisha dëshirë ta prezantoja si risi në këtë edicion”, theksoi Grezda për KultPlus.
Ndonëse është paraqitja e saj e parë në Kosovë, mezosopranoja nga Egjipti, Gala El Hadidi ndan me KultPlus përshtypjet e saj për Kosovën. Ajo e përshkruan këtë paraqitje të saj si një përvojë të mrekullueshme dhe që mezi pret të rikthehet sërish në Kosovë.
“Kam krijuar përshtypje të mrekullueshme për Kosovën, dua të rikthehem sërish, më ka pëlqyer shumë dhe nuk mund ta besoj që do të largohem pas dy ditësh. Është gjë e mrekullueshme të performoj këtu para publikut të Kosovës, publik që e shijon muzikën dhe kam mundur të vërej se këtu ka një trashëgimi kulturore muzikore dhe vërtet një publik i hapur dhe që i pranon të gjithë, pavarësisht pse sot unë këndova këngë në gjuhën shqipe, është vërtet një nder për mua të jem këtu. E kam njohur Rame Lahajn në Gjermani dhe të dy, ku kisha kënaqësinë të performoj me të para disa viteve, dhe pasi ai krijoi këtë festival më ftoi disa herë po nuk pata mundësi të vija deri më tani dhe sigurisht duke e njohur atë se sa i suksesshëm është, gjithmonë kisha dëshirë të vija”, u shpreh El Hadidi duke shtuar më tutje se Lahaj është një ambasador shumë i mirë i Kosovës dhe është një prej arsyeve pse Hadidi dhe shumë artistë të muzikës operistike kanë vendosur që të vijnë të performormojnë në Kosovë.
Pasi koncertit, për KultPlus foli edhe artistja Edona Reshitaj, e cila u dha sërish jetë disa prej këngëve ikonike të Nexhmije Pagarushës. Reshtaj e përshkruan si ndjenjë të jashtëzakonshme paraqitjen në këtë koncert dhe vlerëson lart kontributin e festivalit Rame Lahaj International Opera Festival.
“Është ndjenjë e jashtëzakonshme, kam një nder të madh dhe një kënaqësi të madhe që marr pjesë në këtë festival fantastik dhe tjetra është se ky festival ka bërë kthesën e muzikës sepse gjithmonë është paragjykuar që Kosova nuk ka publik për muzikën e mirëfilltë dhe muzikën klasike, me këtë festival ne e kemi kuptuar që ka hala shpresë për vendin tonë”, tha Reshitaj teksa shtoi se me festivale të tilla po shënohet edhe një rikthim masiv i publikut edhe në koncertet artistike dhe klasike.
Pas përfundimit të mbrëmjes së parë, për KultPlus foli edhe koordinatori artistik i festivalit, Besmik Vokopola, i cili përveçse foli për natën hapëse, shpalosi edhe qëllimin e këtij edicioni të Rame Lahaj International Opera Festival.
“Ne sapo përfunduam mbrëmjen e parë të dedikuar të madhes Nexhmije Pagarusha dhe këtë vit festojmë pesë – vjetorin e Festivalit Ndërkombëtar të Operës Rame Lahaj nën moton ‘Ëndërra pa kufi, opera pa mure’ sepse gjithçka nisi si një ëndërr dhe ja ku jemi sot, që sjellim në Prishtinë dhe në disa prej qyteteve të Kosovës art të mirëfilltë, jo vetëm muzikë klasike por edhe gërshetimin me ato që janë tingujt e kulturës sonë”, tha Vokopola, teksa më tutje shpalosi edhe mbrëmjet që do të pasojnë festivalin deri në natën përmbyllëse.
Ndërkaq, përgjatë këtyre mbrëmjeve të festivalit RLIOF, publiku do të ketë mundësinë të shijojë performanca të artistëve të mirënjohur vendorë e të huaj deri më datë 2 gusht, ku edhe do të kurorëzohet me mbrëmjen ‘Rame Lahaj & Friends’./KultPlus.com
Historia, nëpër shekuj e periudha të ndryshme, na përballë, ndër të tjera, me rrënime të dashurive të mëdha. Këto dashuri, që pësojnë funde të padëshirueshme tragjike, vijnë shpesh si shkak i ndasive të mëdha shoqërore: kufijve etnikë, përkatësive fetare, ose normave kulturore.
Të dashurosh ‘tjetrin’, atë që vjen nga një ‘botë tjetër’, është perceptuar si tradhti, si kërcënim ndaj ekzistenës e identitetit. E pikërisht për këtë arsye, shumë dashuri janë detyruar të heshtin, të fshihen, ose të marrin fund përpara se të jetohen plotësisht.
Por historia nuk është vetëm kujtesë e dhimbjes, ajo është edhe dëshmi e rebelimit. Në rrjedhën e saj hasim edhe dashuritë që nuk u dorëzuan, ato që guxuan të përballen me rregullat dhe t’i sfidojnë kufijtë. Dashuritë rebele, të sinqerta, të papërkulura, ndonjëherë edhe të egra. Dashuri të tilla, që nuk kërkojnë vetësakrificën, por rrënojnë idenë e pamundësisë.
Pikërisht një rrënim të tillë e dëshmoi edhe njëherë kalimi modern i flamujve e kufijve i Kleofina Pnishit e Benjamin Pavardit.
Aktorja dhe modelja nga Gjakova, Kleofina Pnishi, dhe futbollisti francez Benjamin Pavard u martuan në një ceremoni intime, buzë brigjeve të bukura të Amalfit në Itali, e që më shumë se një dasmë, është një triumf i dashurisë mbi dallimet.
Një lidhje që filloi si një miqësi e qetë, tetë vite më parë, u kurorëzua në një prej dasmave më të veçanta të këtij viti, transmeton KultPlus.
Në një intervistë ekskluzive për Vogue, Kleofina ndau emocionet dhe rrëfime të pathëna më parë rreth historisë së tyre. “Gjithçka nisi si një lidhje e heshtur, një miqësi që u shndërrua shpejt në diçka të thellë,” tha ajo me sinqeritet, duke zbuluar rrënjët e lidhjes që sfidoi kohën dhe distancën.
Çifti kishte një dëshirë të qartë për këtë ditë të veçantë, ta pasqyronte sa më shumë shpirtin e tyre dhe të ishte e ngarkuar emocionalisht. Ceremonia, e kuruar me detaje nga organizatorja italiane Silvia Bettini, ishte një përzierje e thjeshtësisë me elegancën. “Më shumë se gjithçka tjetër, dëshironim që të ftuarit tanë të ndienin dashurinë kudo,” tregoi Kleofina për momentin magjik që kishin krijuar.
Në thelb të gjithë dasmës veçantia binte mbi moton: “Dashuria triumfon mbi gjithçka”, një fjali që Kleofina zgjodhi ta qëndiste në latinisht në brendësi të fustanit të bardhë, duke e shndërruar atë në një simbol të përjetshëm të premtimit të tyre.
Kjo nuk është vetëm një histori dashurie, por një shembull që përmbys paragjykimet dhe ndarjet etnike e kulturore. “Dashuria e vërtetë nuk ka nevojë për zhurmë, vetëm për zemër,” u shpreh Kleofina në përmbyllje, një fjali që qëndron si thelb i gjithë rrëfimit të tyre.
Në rrënimin e ideve të pamundësisë, kjo martesë ndërtoi një hapësirë të re, ku dashuria nuk pyet për etni, për komb, për prejardhje, por vetëm për njeriun përballë./KultPlus.com
Legjenda e mundjes, Hulk Hogan, është ndarë nga jeta në moshën 71-vjeçare.
Hogan, i lindur Terry Gene Bollea, u gjet i vdekur në shtëpinë e tij në Clearwater, Florida, të enjten në mëngjes, transmeton klankosova.tv.
Sipas TMZ, reagimi i shërbimeve të urgjencës erdhi pas një thirrjeje për “ndalim të zemrës”.
Njësitë e ambulancës dhe patrullat e policisë ishin parkur para shtëpisë së Hogan në mëngjesin e së enjtes.
TMZ raporton se Hogan u nxor nga shtëpia në një mbajtëse stretchere dhe u dërgua me ambulancë.
Policia e Clearwater nuk u përgjigj menjëherë kërkesës për një koment nga The U.S. Sun.
Shkaku i vdekjes së ikonës së mundjes nuk është zbuluar ende.
Shëndeti i përkeqësuar i Hogan ishte raportuar gjerësisht në javët para vdekjes së tij, duke përfshirë thashethemet se ai ishte në “shtratin e vdekjes”.
Në vitin 1305, Giotto di Bondone realizoi një afresk që përshkruan puthjen e parë në historinë e artit, një skenë intime dhe plot ndjenjë midis Joakimit dhe Anës, prindërve të Virgjëreshës Mari, që përqafohen te Porta e Artë në Jerusalem.
Kjo vepër është pjesë e ciklit monumental të afreskëve që zbukurojnë muret e Kishës “Skrovenji” në Padovë (Cappella degli Scrovegni), dhe që konsiderohet si kryevepra më e madhe e Giottos.
Afreskët e Giottos në këtë kishë, të cilët paraqesin skena nga jeta e Virgjëreshës Mari dhe e Krishtit, janë ndër më të ruajturit dhe më të admiruarit në historinë e artit.
“Takimi te Porta e Artë” paraqet momentin e bekuar kur Joakimi dhe Ana marrin lajmin nga engjëlli se, pas shumë vitesh të shterpësisë, do të kenë një fëmijë. Skena është ndërtuar me një harmoni të brendshme emocionale dhe formale. Personazhet janë të mëdha, të thjeshta, të përqendruara në plan të parë, ndërsa porta madhështore krijon një kornizë arkitekturore për këtë moment të ngrohtë, transmeton KultPlus.
Figura të tjera femërore vështrojnë çiftin me përzemërsi, duke orientuar shikimin e vëzhguesit. Në kontrast me ta, një grua me veshje të errëta shikon në një drejtim tjetër, ndoshta duke parashikuar sfidat dhe dhimbjet që do të vijnë më vonë.
Giotto, i lindur rreth vitit 1267 në Toskanë, konsiderohet “babai” i artit të Rilindjes, pasi u largua nga stili i ftohtë bizantin dhe solli natyralizëm, ndjeshmëri dhe thellësi hapësinore në pikturë. Ai pikturoi njerëz të vërtetë me emocione dhe individualitet. Në vitin 1334, u emërua drejtues i punimeve në katedralen e Firences, një post që më parë u rezervohej vetëm skulptorëve dhe arkitektëve. Vdiq më 1337, si një nga artistët më të njohur dhe më të pasur të kohës.
Në vitin 1880, qyteti i Padovës e mori Kishën “Skrovenji” në pronësi dhe afreskët janë restauruar disa herë gjatë shekujve XIX e XX. Që nga vitet 1970, është ndërmarrë një proces i kujdesshëm monitorimi për të ruajtur cilësinë e ajrit dhe gjendjen e afreskëve. Sot, vizitorët kalojnë fillimisht në një dhomë pritjeje me ajër të kondicionuar për t’u dekontaminuar përpara hyrjes në kishë, ku mund të qëndrojnë për vetëm 15 minuta për të admiruar afreskët.
Në vitin 2021, Kisha “Skrovenji” u përfshi në listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, duke vulosur vlerën e jashtëzakonshme artistike dhe historike të kësaj kryevepre. Arti i Giottos, që për kohën e tij ishte revolucionar, edhe sot vazhdon të mahnitë me gjallërinë, ndjeshmërinë dhe përshkrimin njerëzor që u dha figurave të shenjta./KultPlus.com
Filmi horror i Alfred Hitchcock-ut, ndoshta nuk do të ishte bërë një klasik i përjetshëm pa shtesën thelbësore të muzikës shqetësuese të Bernard Herrmann.
Violat që bërtasin si të dilnin nga një thertore. Nota të thella basësh që ngadalësohen gradualisht dhe duken sikur imitojnë rrahjet e dobëta të zemrës së një viktime. Nëse heqim muzikën e kompozitorit Bernard Herrmann nga filmi “Psycho” i regjisorit Alfred Hitchcock, i cili po mbush 65 vjet, mund të thuhet me siguri se ky horror i vitit 1960 nuk do të kishte të njëjtin efekt tronditës që shqetëson nervat.
“Kjo muzikë është gjithçka,” thotë Rachel Zeffira, kompozitore filmi. “Janë zogjtë, janë bletët, dhe janë zërat në fund të mendjes tënde.”
Projekti dukej i pafat që nga fillimi, pasi drejtuesit e Paramount-it (që kishin prodhuar pesë filmat e mëparshëm të Hitchcockut) treguan pak interes, nuk i lejuan të xhironte në ambientet e tyre dhe vetëm e shpërndanë filmin, pa e prodhuar vetë. Por, pavarësisht një buxheti të varfër, Hitchcock i provoi të gjithë të gabuar, dhe për këtë ai mund të falënderojë pjesërisht Herrmannin dhe aftësinë e tij për të krijuar kompozime që ngritën skenat në një nivel krejt të ri.
“Psycho” sigurisht që nuk ishte një film i keq para se t’i kompozohej muzika, por i mungonte tensioni,” shpjegon Steve C Smith, autori i librit të ri “Hitchcock and Herrmann: The Friendship and Film Scores that Changed Cinema”. Herrmann i dha filmit një impuls shumë të nevojshëm duke shkruar muzikë për një orkestër me 50 instrumente të gjitha tela, që ai e përshkroi si një „kthim tek uji i pastër dhe i ftohtë”.
Në rastin e skenës më të famshme, kjo rezultoi në një kor të britmave të larta, psikologjikisht shqetësuese, që bënë që audiencat e frikësuara të mos e shihnin më dushin si një vend të sigurt. „Para skenës së dushit, shumë prej motiveve muzikore kanë një cilësi depresive dhe nuk janë shumë të forta,” thotë Smith. „Por papritmas me skenën e dushit, mute-t në tela hiqen dhe tingëllojnë në mënyrë kafshërore. Kjo krijon një lidhje të zgjuar me Norman Bates, taksidermistin e zogjve.”
Herrmann detyroi Hitchcockun, që në fillim e kishte injoruar idenë, të shikonte skenën e dushit me dhe pa muzikën e tij që krijonte frikë të menjëhershme. „Oh po, duhet ta përdorim!” pranoi Hitchcock. „Por mendova se ti nuk doje muzikën time këtu?” iu përgjigj me sarkazëm Herrmann, para se regjisori të qeshte dhe të thoshte: „Djali im, sugjerim i papërshtatshëm.”
Kjo anekdotë reflekton partneritetin e zjarrtë mes tyre. Bashkëpunimi i tyre krijues vazhdimisht rezultonte në muzikë filmash që i bëjnë shikuesit të ndihen sikur janë pjesë e dialogut të brendshëm të turbullt të një personazhi, duke qenë dëshmitarë të ëndrrave më romantike dhe makthit më të dëshpëruar të tyre. Zeffira përshkruan muzikën që luhet sa herë Norman Bates është në ekran si „i dëshpëruar dhe i shqetësuar”, gjë që, sipas saj, „bën që të ndihesh keq për një vrasës. E di që përpara se të shkruante muzikë filmi, Hermann gjithmonë lexonte romanin mbi të cilin bazohej një film dhe studionte literaturën, kështu që muzika e tij ishte më empatike. Çdo notë që luante Herrmann kishte kuptim”./BBC/KultPlus.com
Prej më shumë se 40 vitesh, artisti Jani Barxo realizon punime në qëndisjen e aplikuar duke sjellë copëza të natyrës dhe peizazheve të qytetit të Gjirokastrës.
Tashmë në moshën 73-vjeçare, ndërsa kujton fillesat artistike shprehet se me këtë lloj arti ka lidhur jetën e tij.
“Një portret i Princ Vidit që e kishim në muzeun e Kulturës Popullore, e cila qe qëndisur në mënyrë të përkryer dhe ajo më bëri që ti hyj këtij zanati por si qëndisje ka humbur pothuajse”, tha Jani Barxo, artist.
Punimet artistike të Janit i gjen ngado në muzeumet e qytetit, galerinë e arteve ndërsa në vite ka çelur disa ekspozita.
“Ka të veçantë sepse ështe pak e vështirë sepse tonet nuk i gjen dot, e punoj një herë në tempera pastaj aplikacioni e bëj në qëndisje në beze, dhe tonet janë pak të vështira për tu gjetur, atë ton që do ti, një gri vetëm kur ta vendosësh në beze atëherë e shikon se çfarë toni është, e thjeshtë është, metodën e kemi nga e kaluara, nga gratë sesi qëndisej quhet qëndisje me mbushje jo me gjilpërë”, shtoi artisti.
Teksa është rikthyer në Gjirokastër, në këto ditë vere, punimet i prezanton për turistët duke marrë vlerësimet e tyre
“Tani unë dal vetëm pak ditë këtu që vij të pushoj në Gjirokastër, dhe marr mundimin të nxjerr dhe këto, fjalën “beatiful” e dëgjoj pothuajse shpesh nga të gjithë edhe shqiptarë që thonë: të lumshin duart, shumë të bukura por edhe nga të huajt, këtë “beatiful” e kam dëgjuar shumë herë”, thekson Jani Barxo.
Gjirokastra në vite ka krijuar një traditë të veçantë përsa i përket arteve të amplikuar me emra artistësh që spikasin brenda dhe jashtë vendit./euronews/ KultPlus.com
Dolce & Gabbana Alta Sartoria 2025 i jep pasarelës shpirt të shenjtë në zemër të Romës.
Në një nga shfaqjet më të guximshme dhe të diskutueshme të modës së viteve të fundit, Dolce & Gabbana prezantuan koleksionin e tyre të ri Alta Sartoria 2025 mbi urën historike Sant’Angelo në Romë.
Ura Sant’Angelo u shndërrua në skenë teatrale, në një zgjedhje të guximshme, marka e famshme transformoi këtë urë historike romake, pranë Castel Sant’Angelo, në një pasarelë. Dyzet ipeshkvë të vërtetë nga Vatikani ecën krah modelëve, duke krijuar një bashkim të jashtëzakonshëm mes ceremonisë fetare dhe modës së lartë, transmeton KultPlus.
Duke u frymëzuar rrënjësisht nga veshjet liturgjike katolike, koleksioni ndërthurte ritualin fetar me estetikën barok të markës, duke e kthyer sfilatën në një spektakël mes devotshmërisë dhe dekadencës. Prania e klerikëve në skenë nuk ishte provokim, por një nderim i përshpirtshëm për trashëgiminë katolike që e ka ushqyer gjithmonë imagjinatën e stilistëve Domenico Dolce dhe Stefano Gabbana.
Koleksioni mori elemente nga veshjet kishtare, modelët mbanin rroba që përngjanin me rason e kuqe të kardinalëve, tunika të frymëzuara nga veshtjet liturgjike, mantela me gurë të çmuar dhe qëndisje të pasura, të gjitha të punuara me mjeshtëri të jashtëzakonshme dhe simbolikë fetare.
Prania e klerikëve të vërtetë i dha shfaqjes peshë dhe seriozitet, bashkëpunim shpirtëror, jo satirë. Don Alberto Rocca, një prift i afërt me themeluesit e markës, theksoi se dizajnet ishin një shprehje respekti për shpirtin fetar, një temë thelbësore në gjuhën vizuale të Dolce & Gabbana-s, të ngulitur thellë në trashëgiminë e tyre katolike.
Dolce & Gabbana përdorën traditën vizuale të katolicizmit romak jo si provokim, por si festim. Nga kryqet e qëndisura me fije ari, deri te gjestet e devotshmërisë të rikrijuara në detaje luksoze, e deri te vetë ipeshkvët që ecën në pasarelë, shfaqja ishte një homazh dramatik për ritin kishtar, i rikontekstualizuar përmes artizanatit të modës së lartë./KultPlus.com
Lea Ypi sjell për lexuesit librin e saj më të ri, “Indignity”, një rrëfim i fuqishëm mbi kujtesën dhe historinë personale.
Lea, e lindur në Durrës, është pedagoge e Teorisë Politike në Shkollën e Shkencave Politike dhe Ekonomike në Londër dhe Profesore e Filozofisë në Universitetin Kombëtar Australian. Ajo është diplomuar për Filozofi dhe Letërsi nga Universitetin La Sapienza dhe ka përfunduar doktoraturën në Institutin Universitar Europian.
Ypi ka bashkëpunuar me Universitetin e Stanfordit (2017), Institutin për Studime të Avancuara në Berlin, Universitetin e Frankfurtit (2010, 2016), Universitetin e Tokios dhe Universitetin Federal të Santa Caterina në Brazil.
Ndër botimet e saj të shumta janë “Global Justice and Avant-Garde Political Agency”, “The Meaning of Partisanship” (me Jonathan White), etj.. Vepra e saj është përkthyer në frëngjisht, gjermanisht, spanjisht, italisht, holandisht dhe kinezisht (mandarinisht). Me studimet e saj ka marrë disa çmime ndërkombëtare.
Libri i saj me i ri është “Indignity”, që sipas saj është përmbajtja e mendimeve të saj si objekt në botë, transmeton KultPlus.
Vepra ndjek rrjedhën e ngjarjeve të vetë autores kur zbulon një fotografi të gjyshes së saj, Lemanit, gjatë muajit të mjaltit në Alpe në vitin 1941, e postuar nga një i huaj në rrjetet sociale, dhe përballet me pyetje shqetësuese. Gjatë fëmijërisë, asaj i ishte thënë se të gjitha dëshmitë për rininë e gjyshes ishin shkatërruar në ditët e para të komunizmit në Shqipëri. Por ja ku ishte Leman me bashkëshortin e saj, Asllan Ypin: një çift i ri plot shkëlqim ndërsa Lufta e Dytë Botërore zhvillohej përreth tyre.
Çfarë pason është një rrëfim emocionues dhe i rimenduar i së kaluarës, ku transportohemi në botën e zhdukur të aristokracisë osmane, në formësimin e Greqisë dhe Shqipërisë moderne, një krizë globale financiare, tmerret e luftës dhe agimin e komunizmit në Ballkan. Ndërsa heton të vërtetën për familjen e saj, Ypi përballet me pasiguri. Kush ishte në të vërtetë Leman Ypi? Çfarë e bëri atë të shpërngulej në Tiranë si e re dhe të martohej me një socialist që simpatizonte me Frontin Popullor, ndërsa babai i tij drejtonte një qeveri kolaboracioniste? Dhe pse ajo po buzëqeshte në dimrin e vitit 1941?
Herë epik e herë intim, thellë i ndjerë dhe i rrëmbyeshëm, “Indignity” eksploron çfarë do të thotë të mbijetosh në një epokë ekstreme. Ai zbulon brishtësinë e së vërtetës, qoftë personale apo politike, dhe koston e vendimeve të marra kundër rrymës së historisë.
Autorja në rrjetet e saj sociale shpreh falënderimet e saj të përzemërta për ata që e përkrahën duke bërë të ditur edhe datën e publikimit të librit:
“Përmbajtja e mendimeve të mia tani është një objekt në botë!! Faleminderit, faleminderit të gjithëve që mbështetën kërkimin, që mbështetën shkrimin, apo që mbështetën mua dhe kërkimin dhe shkrimin, jam jashtëzakonisht mirënjohëse dhe e lumtur dhe mezi pres ta festojmë së bashku publikimin më 4 Shtator!” – u shprej Ypi./KultPlus.com
Kur temperaturat rriten, ora jonë e brendshme biologjike detyrohet të ndryshojë ritmin për të qëndruar e sinkronizuar me ciklin e saj 24-orësh, pasi aktiviteti i gjeneve të përfshira, në fakt, ndryshon me përshpejtime dhe ngadalësime të përsëritura rregullisht.
Kjo u zbulua, falë fizikës, në një studim të botuar në revistën ‘’PLOS Computational Biology’’, të udhëhequr nga Qendra Japoneze Riken për Shkencat Teorike dhe Matematikore Ndërdisiplinore (iThems).
Ky proces jo vetëm që ndihmon në mbajtjen e orës të qëndrueshme, por ndikon edhe në mënyrën se si ajo sinkronizohet me ditën dhe natën, duke u bërë më pak e ndjeshme ndaj stimujve të jashtëm mjedisorë.
Ora jonë biologjike bazohet në molekulat e ARN-së, lloji i ARN-së që përkthen udhëzimet e përmbajtura në ADN për të mundësuar prodhimin e proteinave përkatëse.
Këto ARNi lindin nga aktivizimi dhe çaktivizimi ritmik i gjeneve të caktuara, por problemi është se shumica e reaksioneve kimike në trup përshpejtohen ndërsa temperaturat rriten.
Për këtë arsye, mënyra se si trupi kompenson këto ndryshime gjatë gjithë vitit ose gjatë gjithë ditës, si kur lëvizim midis nxehtësisë së jashtme dhe freskisë së ambienteve të brendshme me ajër të kondicionuar, ka mbetur një mister.
Studiuesit e udhëhequr nga Gen Kurosawa kanë zbuluar se çelësi qëndron te ritmi: kur është më ngrohtë, nivelet e mRNA-së rriten më shpejt dhe ulen më ngadalë, duke e mbajtur gjatësinë e përgjithshme të ciklit konstante.
Ky ritëm i ndryshuar rezulton në një valë që nuk është më simetrike, por e shtrembëruar.
Për më tepër, kur vala shtrembërohet, ora bëhet më e qëndrueshme dhe stimujt e jashtëm si drita dhe errësira kanë më pak efekt mbi të.
“Në të ardhmen shkalla e shtrembërimit të formës së valës në gjenet e orës biologjike mund të bëhet një biomarkues që na ndihmon të kuptojmë më mirë çrregullimet e gjumit, jet lag dhe efektet e plakjes”, thekson Kurosawa. /atsh/ KultPlus.com
Qendra për Hapje dhe Dialog (COD) mirëpriti në hollin protokollar të kryeministrisë një shfaqje të veçantë nga qendra kulturore “Balet Sprint”, nën drejtimin e Rezarta Sulejmanit.
Shfaqja me titull simbolik “Djali dhe perlat” nuk ishte thjesht një performancë baleti, por një mesazh i fortë për t’u rikthyer tek arti, muzika, kërcimi dhe e bukura. Ajo erdhi si një ftesë për fëmijët dhe të rinjtë që të lidhen më shumë me botën krijuese dhe të shkëputen, qoftë edhe për pak, nga teknologjia.
Me një përvojë 25-vjeçare, prej të cilave 10 vjet në Itali dhe 15 në Shqipëri, Rezarta Sulejmani ka sjellë në skenë breza të tërë fëmijësh të pasionuar pas artit dhe baletit./atsh/KultPlus.com
Një moment në dukje i padëmshëm gjatë një koncerti të Coldplay mori përmasa virale, kur “KissCam” kapi një çift që u përpoq (pa sukses) të shmangte kamerën. Brenda pak orësh, videoja u shpërnda në rrjetet sociale me meme, parodi dhe spekulime për identitetin e tyre.
Përdoruesit online nuk humbën kohë për të zbuluar se kush ishin. Kompania e teknologjisë Astronomer më vonë konfirmoi se personat në video ishin CEO-ja dhe shefja e burimeve njerëzore të saj. Si pasojë e zbulimit, CEO-ja dha dorëheqjen gjatë fundjavës.
Ngjarja ndezi diskutime të gjera rreth etikës në biznes, përgjegjësisë së drejtuesve dhe pasojave të konflikteve të interesit. Por ajo hapi edhe një debat më të madh: në një botë gjithnjë e më të ndërlidhur online, a ekziston më privatësia në hapësira publike?
Nga kamerat e sigurisë e deri te telefonat e çdokujt, pamjet e përditshmërisë sonë mund të filmohen dhe shpërndahen në çdo moment. Në ambiente si stadiume apo koncerte, shikuesit janë bërë pjesë e spektaklit. Dhe ndërsa dikur këto momente mbeteshin brenda vendit ku ndodhnin, sot ato përhapen me shpejtësi në internet.
Profesori Ellis Cashmore, autor i librit “Celebrity Culture”, thekson: “Nuk mund të flasim më për privatësi në kuptimin tradicional. Nëse je në një koncert me qindra njerëz, nuk mund të presësh privatësi.”
Pasi videoja shpërtheu online, ndodhi edhe ajo që ekspertët e quajnë “doxing”, identifikimi dhe ekspozimi publik i individëve në video. LinkedIn-et e të dy punonjësve u mbyllën dhe media nuk arriti të kontaktojë asnjërin për koment.
Madje, edhe persona që nuk ishin në video u përfshinë gabimisht. Një grua që ndodhej pranë çiftit u komentuar dhe gjykua, me pretendimin se ishte punonjëse e kompanisë, gjë e cila më vonë u mohua zyrtarisht.
Mary Angela Bock, pedagoge në Universitetin e Teksasit, thotë: “Nuk është vetëm kamera që përbën rrezik, por sistemi i shpërndarjes. Një moment mund të bëhet viral dhe të ketë pasoja reale, emocionale dhe profesionale për ata që shfaqen në të.” Ndërsa teknologjia avancon me shpejtësi, shoqëria duket se nuk ka ecur në të njëjtin hap me rregullat etike. Ekspertët ngrenë shqetësimin se, në përpjekjen për të argëtuar veten dhe të tjerët online, shpesh harrojmë pasojat për individët që bëhen “objekte” virale.
“Media sociale ka ndryshuar shumë,” thotë Bock.
“Por ne ende nuk kemi zhvilluar një kulturë të përgjegjshme për ta përballuar atë.”
Por derisa të vihen rregulla apo ligje, Bock thotë se të gjithë duhet të senibilizohemi dhe të mendohemi mirë para se të shpërndajmë një video./anabel/
Më 24 korrik 1911, eksploruesi amerikan Hiram Bingham bëri një zbulim historik në Peru: Machu Picchu, qyteti i lashtë inka, që ishte harruar për shekuj me radhë, u rizbulua dhe bëhet një nga atraksionet më të njohura të botës.
Bingham, i cili udhëhoqi një ekspeditë nga Universiteti i Yale-së, e gjeti Machu Picchun të fshehur mes maleve të Perusë, duke ofruar një pasqyrë të rëndësishme të qytetërimit inka dhe historisë së tij të pabesueshme. Ky zbulim i dha botës një mundësi të jashtëzakonshme për të studiuar dhe kuptuar më mirë jetesën dhe arritjet e inkasve, transmeton KultPlus.
Machu Picchu është një nga vendet më të njohura dhe më të vizituara në botë, dhe konsiderohet një nga 7 Mrekullitë e Botës Moderne, një dëshmi e jashtëzakonshme e mjeshtërive arkitektonike dhe inxhinierike të qytetërimit Inka./KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, priti sot në takim lamtumirës ambasadoren e Republikës së Sllovenisë në Kosovë, znj. Minca Benedejčič, me rastin e përfundimit të mandatit të saj diplomatik në vendin tonë.
Presidentja Osmani shprehu mirënjohjen më të thellë për kontributin e çmuar të ambasadores Benedejčič në forcimin e marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Sllovenisë, si dhe për përkushtimin e saj në thellimin e bashkëpunimit bilateral në fusha të ndryshme.
Gjatë mandatit të Ambasadore Benedejčič, janë realizuar vizita të shumta të nivelit të lartë ndërmjet dy shteteve, të cilat kanë forcuar më tej raportet ndërshtetërore, duke reflektuar miqësinë dhe solidaritetin e ndërsjellë që karakterizon marrëdhëniet ndërmjet popullit të Kosovës dhe atij slloven.
Në këtë kontekst, Presidentja Osmani vlerësoi rolin e Sllovenisë në mbështetje të Kosovës, që nga periudhat më të vështira historike e deri sot përmes mbështetjes në përpjekjet e Kosovës për anëtarësim në Këshillin e Evropës, Bashkimin Evropian, NATO dhe organizata të tjera ndërkombëtare.
Duke e falënderuar për bashkëpunimin e shkëlqyer gjatë mandatit të saj, Presidentja Osmani i uroi znj. Benedejčič suksese në angazhimet e mëtejme./KultPlus.com
Parku i vetëm detar kombëtar i Shqipërisë, Sazan-Karaburun, po shijon një sezon turistik të suksesshëm, duke tërhequr një numër të lartë turistësh vendas dhe të huaj. Udhëtimi me anije drejt këtij parku natyror ofron mundësinë për të kaluar një ditë të paharrueshme në gjirin e Vlorës, duke eksploruar bukuritë e natyrës dhe atraksionet e veçanta të këtij vendi unik.
Kapiteneria e portit të Vlorës ka njoftuar se për muajin qershor, 8876 turistë vizituan parkun Sazan-Karaburun, dhe numri i vizitorëve vijon të rritet edhe gjatë muajit korrik. Vizitorët vijnë nga vende të ndryshme të Evropës dhe botës, duke bërë që ky park të jetë një destinacion tërheqës për ata që kërkojnë eksperienca të veçanta natyrore dhe kulturore, transmeton atsh
Në portin e Vlorës operojnë 12 anije turistike të licencuara për të kryer udhëtime në këtë park. Sazan-Karaburuni është një atraksion kryesor për ata që duan të shijojnë peizazhe mahnitëse detare dhe të zbulojnë monumentet natyrore të këtij parku, i cili shtrihet në një sipërfaqe detare prej rreth 1,9 km.
Një nga atraksionet më të vizituara është Shpella e Haxhi Aliut, e njohur për bukurinë e saj natyrore dhe historinë që fshihet brenda saj. Po ashtu, Gjiri i Gramës, i njohur si skaji më i largët jugor i parkut detar, ofron një përvojë të paharrueshme për vizitorët që kërkojnë relaks dhe qetësi. Ishulli i Sazanit, një tjetër atraksion i njohur, është kthyer në një pikë tërheqëse për turistët që kërkojnë të zbulojnë bukuri të veçanta natyrore.
Parku ofron gjithashtu një eksperiencë të jashtëzakonshme natyrore në brigjet e tij të Shën Vasilit, Shën Janit dhe Gjirit të Djallit, duke ofruar mundësi për peshkim dhe relaks në një ambient natyror unikal. Një tjetër arsye për të vizituar këtë park është biodiversiteti i tij i pasur. Breshka e detit, foka e Mesdheut, delfinët, dhe peshkaqenët janë disa nga speciet që e bëjnë këtë park të rëndësishëm për ruajtjen e ekosistemit detar.
Sazan-Karaburuni, si parku detar më i rëndësishëm i Shqipërisë, vazhdon të jetë një destinacion i preferuar për turistët, duke ofruar një përvojë të pasur dhe të veçantë në natyrën shqiptare./KultPlus.com
Në një paraqitje të veçantë në emisionin “Tercih Zamanı” në CNN Türk, Alejtin Berisha, Kryetar i Bordit të UNI Universum International College, prezantoi mundësitë që ky institucion ofron për studentët ndërkombëtarë, me fokus të veçantë tek ata nga Turqia.
Ai theksoi se Kosova po kthehet në një destinacion atraktiv për studime universitare, falë sigurisë, mikpritjes dhe kostos së përballueshme të jetesës. Ndërkohë, Universiteti Universum është lider në ndërkombëtarizim dhe cilësi akademike, duke ofruar:
Statusin e institucionit #1 në Kosovë për projekte Erasmus+
Diploma të dyfishta me partnerë nga Gjermania dhe SHBA
200+ partneritete për mobilitet ndërkombëtar
Mijëra studentë nga rajoni dhe 1200+ studentë ndërkombëtarë
Universum ofron një përvojë gjithëpërfshirëse akademike dhe kulturore, duke kombinuar arsim cilësor, eksperiencë globale dhe mbështetje të plotë për studentët, përfshirë bursa deri në 50%.
Në fund të intervistës, Berisha u bëri thirrje prindërve dhe maturantëve që të mbështesin fëmijët në ndjekjen e pasioneve të tyre, duke zgjedhur një ambient modern dhe ndërkombëtar si Universum.
Krijo suksesin tënd me edukim amerikan. Fuqizohu nga Arizona State University – universiteti më i madh publik në SHBA.
Login
