Filmi i ri komedi-dramë me George Clooney në rolin e një superylli të Hollivudit që udhëton nëpër Europë është vetëm një tjetër homazh i lëmuar për një përqindëshin më të pasur, dhe, për të qenë të sinqertë, kjo po bëhet e mërzitshme.
TĂ« jesh tmerrĂ«sisht i pashĂ«m, tmerrĂ«sisht i pasur dhe njĂ« yll i Hollivudit duhet tĂ« jetĂ« njĂ« barrĂ« e rĂ«ndĂ« pĂ«r tâu mbajtur. TĂ« paktĂ«n, ky Ă«shtĂ« mesazhi i filmit tĂ« ri Jay Kelly, njĂ« komedi dramatike nga regjisori Noah Baumbach (i njohur pĂ«r The Squid and the Whale, Frances Ha dhe Marriage Story). Personazhi kryesor, Jay Kelly, luajtur nga vetĂ« George Clooney, pra nuk Ă«shtĂ« ndonjĂ« shtrĂ«ngesĂ« aktoriale, duket se ka njĂ« jetĂ« tĂ« pĂ«rkryer: njĂ« karrierĂ« tĂ« lavdĂ«rueshme, njĂ« staf besnik dhe njĂ« mori çmimesh nĂ« sirtar. Por⊠ai po kalon njĂ« krizĂ« ekzistenciale.
Jay Ă«shtĂ« i shqetĂ«suar se rolet qĂ« ka pranuar nuk kanĂ« mĂ« peshĂ« artistike dhe se nuk ka kaluar mjaft kohĂ« me vajzat e tij, njĂ«ra prej tĂ« cilave Ă«shtĂ« duke bĂ«rĂ« âbackpackingâ nĂ«pĂ«r EuropĂ« me shoqet. Por, siç pritet, nuk ka vend pĂ«r panik. Jay e lĂ« menjĂ«herĂ« projektin e ri filmik, por thjesht thĂ«rret njĂ« flotĂ« Range Rover-ash pĂ«r ta çuar te avioni privat qĂ« e dĂ«rgon nĂ« Paris. Prej andej, kap tĂ« njĂ«jtin tren me tĂ« bijĂ«n dhe udhĂ«ton drejt ToskanĂ«s, ku do tĂ« marrĂ« njĂ« çmim pĂ«r arritje jetĂ«sore nĂ« njĂ« festival arti. E gjithĂ« logjistika, siç pritet, menaxhohet nga ekipi i tij, me menaxherin (i luajtur nga Adam Sandler) qĂ« Ă«shtĂ« aq i lodhur e i pĂ«rkushtuar, sa mund tĂ« nominohet pĂ«r njĂ« Oscar si aktor dytĂ«sor.
Edhe kur treni Ă«shtĂ« plot, njerĂ«zit e zakonshĂ«m qĂ« takon gjatĂ« udhĂ«timit e pĂ«rshĂ«ndesin me admirim. Edhe pse nuk ka qenĂ« babai mĂ« i pĂ«rkryer, vajzat e duan ende. Ădo konflikt me babanĂ« e tij egoist (Stacy Keach) apo me njĂ« mik tĂ« vjetĂ«r xheloz nga shkolla e aktrimit (Billy Crudup) zgjidhet magjikisht nga stafi. Edhe problemet e tĂ« pasurve duken⊠tĂ« paprobleme.
Dhe pikërisht këtu qëndron problemi kryesor i Jay Kelly, i cili u shfaq premierë në Festivalin e Filmit në Venecia dhe pritet të dalë në Netflix në dhjetor: kur një protagonist mund të realizojë çdo dëshirë me një të qeshur simpatike apo një telefonatë të shpejtë, çdo tension, konflikt apo ndjenjë e vërtetë zhduket.
Shikuesit mund tĂ« qeshin me disa batuta tĂ« mprehta dhe tĂ« kĂ«naqen nga pamjet mahnitĂ«se tĂ« ToskanĂ«s, por Ă«shtĂ« e vĂ«shtirĂ« tĂ« ndjesh ndonjĂ« lidhje emocionale me âkrizatâ e Jay-t. Sepse, nĂ« fund tĂ« fundit, çfarĂ« Ă«shtĂ« realisht nĂ« rrezik? ĂfarĂ« Ă«shtĂ« mĂ« e keqja qĂ« mund tâi ndodhĂ«?
Filmi, i bashkëshkruar nga Noah Baumbach dhe Emily Mortimer, i bashkohet një vale të gjatë filmash dhe serialesh amerikanë të viteve të fundit që janë fiksuar pas jetës së një përqindëshit, të pasurve e të famshmëve, një trend që u përforcua edhe më shumë nga suksesi i The White Lotus. Por ndryshe nga seriale si Succession apo The Perfect Couple, ku intriga, tradhtitë dhe ndonjë vrasje e bëjnë spektatorin të ndjejë se po sheh më shumë sesa thjesht kuzhina luksoze me pamje nga oqeani, Jay Kelly nuk ofron asgjë të tillë. Ky është një film që e trajton krizën e një burri super të suksesshëm si një dramë ekzistenciale të thellë, dhe pret që publiku ta marrë seriozisht.
Filmi hapet me njĂ« citat nga Sylvia Plath, njĂ« zgjedhje disi e ekzagjeruar pĂ«r tĂ« nisur njĂ« histori pĂ«r njĂ« aktor qĂ« po pyet veten nĂ«se ka zgjedhur rolet e duhura nĂ« jetĂ«. NdĂ«rkohĂ«, pĂ«r pjesĂ«n tjetĂ«r tĂ« filmit, Jay trajtohet si njĂ« âgjysmĂ«perĂ«ndiâ e lodhur nga suksesi: ka skena nostalgjike nga e kaluara e tij, fjalime pĂ«r madhĂ«shtinĂ« e karrierĂ«s sĂ« tij dhe muzikĂ« melankolike me piano qĂ« e bĂ«n gjithçka tĂ« duket mĂ« dramatike nga çâĂ«shtĂ« nĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«.
Po, ka edhe disa momente vetë-reflektimi dhe ndonjë kritikë të lehtë për jetën e privilegjuar, por në thelb, filmi e adhuron protagonistin e vet. Dhe kjo është zhgënjyese, sidomos kur kujton se Baumbach dikur ishte mjeshtër në satirën ndaj borgjezisë urbane. Tek The Squid and the Whale dhe Marriage Story, ai trajtoi me ironi të hollë personazhe të paaftë, të pasigurt dhe shpesh të padurueshëm. Këtu, ai duket se ka rënë në grackën e vetëpersonifikimit dhe glorifikimit.
Ndoshta kjo qasje e re ka lidhje me jetën e tij aktuale. Pas bashkë-shkrimit të filmit Barbie me partneren e tij Greta Gerwig, një sukses gjigant global, ndoshta Baumbach ndjen tashmë një afri më të madhe me jetën luksoze të Hollivudit. Por edhe nëse është kështu, nuk do të ishte keq të ruante pak nga ironia dhe vetëdija që e karakterizonte dikur.
NĂ« fund, Jay Kelly nuk Ă«shtĂ« domosdoshmĂ«risht njĂ« film i keq. ĂshtĂ« i kuruar, i bukur vizualisht dhe ka interpretime tĂ« mira (Adam Sandler bie nĂ« sy). Por ai Ă«shtĂ« simbol i njĂ« tendence gjithnjĂ« e mĂ« tĂ« lodhshme nĂ« kinemanĂ« amerikane: filmat qĂ« nuk mund tĂ« ndahen nga botĂ«kuptimi i super tĂ« pasurve â dhe qĂ« nuk arrijnĂ« tĂ« thonĂ« asgjĂ« me vĂ«rtetĂ«si pĂ«r ta.
Filmi do të jetë në kinematë e SHBA-së dhe Mbretërisë së Bashkuar nga 14 nëntori dhe do të transmetohet në Netflix ndërkombëtarisht nga 15 dhjetori. Pritet që të gjejë një audiencë, falë emrit të Clooney-t dhe emrave të tjerë të njohur, por shumëkush mund të largohet nga ekrani me ndjesinë se ka parë më shumë një fushatë lavdërimi sesa një histori të vërtetë njerëzore./BBC/KultPlus.com
Login
