Ndryshe ngase e kam trajtuar mĂ« herĂ«t kĂ«tĂ« identitet krijues tĂ« muzikĂ«s shqiptare, kĂ«saj here rrekem ta shpĂ«rfaqĂ« Alban SkĂ«nderajn, si opus, nĂ« njĂ« ngulm mĂ« tĂ« themeltĂ«, duke thjeshtuar kohĂ«shmĂ«rinĂ« dhe aktualitetin, pĂ«r tâiu pĂ«rafruar njĂ« analize, pĂ«rmes njĂ« trajtimi me qasje shteruese.
Nga Albert Vataj
Muzika shqiptare, shquhet për karakteristikat e saja unike, të cilat shpesh mbështeten mbi traditën, duke marrë spunto edhe nga etnofolku ynë i larmishëm, por përgjithësisht atë e godet më ndjeshëm ndikimi i huaj. Shpesh ky ndikim është aq fondamental, sa edhe tërësia transformues të asaj tradite, mbi tabanin e të cilit hedh shtat ngrehina muzikore, si përfaqësim identitar.
Referuar këtij konteksti vëzhgues dhe një analize të detajuar të komponentëve në vijim, dal në përfundimin se Alban Skënderaj, si tekstshkrues, muzikant dhe këngëtar, nuk është thjeshtë një kantautor, por një fenomen në muzikën shqiptare. Dhe kjo nuk është një përfundimtare dëshiruese, por një rezultate hulumtuese dhe thellësisht shqyrtues.
Kënga shqiptare dhe Alban Skënderaj
Kur flasim për artin e muzikës, nuk duhet të kënaqemi me leximin sipërfaqësor të produktit të gatshëm, këngës, si një njësi e vetme e shijimit estetik dhe komunikimit. Muzika, përtej melodisë dhe zërit, është një proces kompleks krijimi, që kërkon të analizohet në tërësinë e elementëve që e përbëjnë: ideja, teksti, kompozicioni, interpretimi, orkestrimi dhe emocioni që gjeneron. Këta komponentë, të ndërthurur në mënyrë organike, janë ata që përcaktojnë jetëgjatësinë, ndikimin dhe vlerën e një vepre muzikore.
Në këtë shtrirje të re të vështrimit kritik, larg qasjes së zakonshme që ndalet tek shijet personale apo modat kalimtare, përpiqem të riprojektoj identitetin e krijimtarisë muzikore shqiptare, përmes një shembulli që vetë e artikulon më mirë se çdo përkufizim, Alban Skënderaj.
Në një kohë kur tregu muzikor shqiptar është bërë i tejngopur me prurje të pafiltruara, që variojnë nga formësime të brishta dhe të rrëgjuara, deri tek përpjekje të denja për vëmendje, konsumi i muzikës është kthyer shpesh në një veprim të shpejtë, të paduruar dhe pa reflektim. Kjo ndodh edhe për shkak të formatit me kohështrirje të shkurtër që imponon platforma dixhitale, ku klikimet dhe algoritmet zëvendësojnë gjykimin estetik.
Por përtej këtij kaosi të bollëkut, ekzistojnë figura që nuk i janë dorëzuar rastësisë, as instinktit komercial. Figura që përfaqësojnë jo vetëm cilësinë artistike, por edhe një qëndrueshmëri në kohë, një qëllimësi dhe një etikë krijuese që e tejkalon një hit sezonal. Alban Skënderaj është një prej pak atyre që përfaqësojnë këngën.
SkĂ«nderaj nuk Ă«shtĂ« thjesht njĂ« emĂ«r suksesi, por njĂ« rast studimi. Ai Ă«shtĂ« njĂ« autor qĂ« shkruan, kompozon, interpreton dhe koncepton, duke mbajtur njĂ« kontroll tĂ« plotĂ« mbi tĂ« gjithĂ« hallkat e procesit krijues. ĂshtĂ« kjo pĂ«rmasĂ« e integruar qĂ« e veçon nga shumĂ« tĂ« tjerĂ« nĂ« skenĂ«n muzikore shqiptare dhe qĂ« i jep atij epitetin âfenomenâ, jo nĂ« kuptimin hiperbolik tĂ« fjalĂ«s, por nĂ« kuptimin e njĂ« dukurie qĂ« meriton vĂ«mendje tĂ« veçantĂ« analitike.
Në krijimtarinë e tij gjejmë një simbiozë të rrallë midis trashëgimisë kulturore shqiptare dhe ndjeshmërisë moderne globale. Ai di të ruajë aromën e etnofolkut, pa e banalizuar atë, ndërsa përthith me inteligjencë rrymat e huaja pa rënë në imitim. Pikërisht në këtë përballje të dy botëve, tradicionale dhe moderne, qëndron forca e tij ndërtuese. Ai nuk ndërton një kompromis, por një ekuilibër estetik dhe ky është një kriter përcaktues.
Kur fjala është një kod emocional indentitar
Tekstet e Alban Skënderajt nuk janë përshkrime të lehta ndjenjash të zakonshme, por rrëfime që lindin nga përjetimi dhe vetëreflektimi. Ai ka krijuar një kod emocional indentitar, ku fjalët kanë peshë, muzika ka shpirt dhe kënga është gjithnjë një ftesë për bashkëjetesë shpirtërore. Qoftë kur flet për dashurinë, largësinë, brishtësinë njerëzore apo për identitetin, ai e bën këtë me një ndjeshmëri që nuk shteron në modë, por gëlon në kohë.
Në një klimë ku ndikimet e huaja janë gjithnjë e më agresive dhe shpesh deformuese për fizionominë autentike të muzikës shqiptare, Alban Skënderaj ka arritur të ndërtojë një strukturë origjinale, e cila nuk rrezikon të asimilohet. Ai e ka shndërruar individualitetin e tij artistik në një urë mes brezave, zhanreve dhe formave shprehëse, me përkushtim dhe koherencë.
Duke vështruar me objektivitet dhe me kritere të qarta të estetikës muzikore, rezulton se Alban Skënderaj nuk është thjesht një kantautor i suksesshëm, por një figurë themelore në hartën bashkëkohore të muzikës shqiptare. Ai nuk i përket vetëm një brezi, një kohe apo një stili. Ai përfaqëson një mënyrë të të qenit artist, në një kohë që ka humbur orientimin estetik dhe përkushtimin ndaj formës dhe përmbajtjes. Pikërisht për këtë arsye, Alban Skënderaj është më shumë se një emër i dashur për publikun. Ai është një referencë e qëndrueshme për çdo analizë serioze të muzikës shqiptare në dy dekadat e fundit.
Alban Skënderaj, estetika e këngës si ndërgjegje
KĂ«nga, si njĂ« ndĂ«r format mĂ« tĂ« pĂ«rhapura tĂ« artit, ka qenĂ« gjithmonĂ« njĂ« strehĂ« pĂ«r ndjeshmĂ«rinĂ« dhe pĂ«rvojĂ«n njerĂ«zore, duke alternuar pĂ«rmasat e saj mes argĂ«timit dhe shpirtĂ«zimit. PĂ«r artistĂ« si Leonard Cohen, kĂ«nga Ă«shtĂ« âlutje dhe poezi e zĂ«shmeâ, pĂ«r Lucio Dalla ajo Ă«shtĂ« njĂ« âmonolog i intimitetit njerĂ«zorâ, ndĂ«rsa pĂ«r Bob Dylan, ajo Ă«shtĂ« histori, rebelim dhe pĂ«rsiatje.
Në këtë linjë, Alban Skënderaj, si kantautor, nuk qëndron jashtë këtyre koordinatave. Ai përfaqëson një qasje të ndërgjegjshme ndaj këngës, ku fjala, melodia dhe qëllimi krijojnë një tërësi artistike të përkushtuar, e cila ia del të mbijetojë jashtë koniunkturës së tregut dhe klisheve komerciale.
Një nga elementët më dallues të veprës së Alban Skënderajt është kujdesi ndaj fjalës. Kjo e vendos atë në një traditë të kantautorëve që e shohin tekstin si substrat letrar, jo si mbushje ritmike.
Ashtu siç Leonard Cohen punonte pĂ«r vite mbi njĂ« varg tĂ« vetĂ«m, SkĂ«nderaj krijon kĂ«ngĂ« qĂ« mund tĂ« lexohen si poema tĂ« brendshme, tĂ« maturuara, tĂ« pĂ«rshkuara nga mendim dhe ndjenjĂ«. NĂ« âDikurâ ose âDuamĂ«â, vargjet nuk janĂ« tĂ« zĂ«shme, por tĂ« zĂ«na nga pĂ«rjetimi, tĂ« heshtura nĂ« formĂ«n dhe tĂ« forta nĂ« kuptim.
Cohen thoshte: âNjĂ« kĂ«ngĂ« e mirĂ« Ă«shtĂ« njĂ« pĂ«rpjekje pĂ«r tĂ« zbuluar tĂ« vĂ«rtetĂ«n e vetes.â SkĂ«nderaj e bĂ«n kĂ«tĂ« pa patetizĂ«m, por me njĂ« zĂ«shmĂ«ri e thellĂ« shpirtĂ«rore qĂ« tingĂ«llon.
Ndërtim i emocioneve, jo thjesht strukturë muzikore
Këngët e Albanit nuk janë të ndërtuara për ritmin, por për rrëfimin melodik. Të ndjeshme, të përmbajtura, shpesh të ngadalta. Një ritmikë që e ndjen brenda teje si një energji që mbush gjithë praninë me një gjendje të frymtë. Këto këngë ndërtojnë një ambient për ndjesinë, jo një spektakël për veshin, krijojnë një marrëdhënie, rikonceptojnë një raport, të tundojnë në përfshirje dhe të ngërthejnë në përjetim.
Në këtë aspekt, ai qëndron afër një qasjeje që e hasim te Nick Drake ose James Taylor, ku kitara është shtrat i rrëfimit, dhe melodia e vë ndjesinë në lëvizje, jo në ankth.
Siç ndodh në këngët e Lucio Battisti, tingulli te Skënderaj është ngarkesë e brendshme, jo pamje e jashtme.
Këndimi, zë i kontrolluar, jo i stërngarkuar
ZĂ«ri i Alban SkĂ«nderajt Ă«shtĂ« njĂ« zĂ« qĂ« nuk shpĂ«rthen, por pĂ«rfton. Ai nuk Ă«shtĂ« vokalist nĂ« kuptimin virtuoz tĂ« fjalĂ«s, por Ă«shtĂ« interpreti i ndjenjĂ«s, njĂ« pĂ«rshkrueshmĂ«ri e drejtpĂ«rdrejtĂ« dhe e thellĂ« e zĂ«rit. NĂ« kĂ«tĂ« kuptim, ai i ngjan mĂ« shumĂ« Charles Aznavour-it, pĂ«r tĂ« cilin âzĂ«ri Ă«shtĂ« pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ« atĂ« qĂ« nuk thuhet dot, jo pĂ«r tĂ« impresionuar.â
Në një realitet ku zërat shpesh ngrihen për të sunduar, ai e ul zërin për të prekur. Dhe kjo është shenjë klasi, jo mungese force, është një trajtim unik i marrëdhënies, përmes të cilit ai kërkon të përshkojë ndijimet dhe të shtratifikojë urtësinë e përshkueshmërisë së lojës harmonike. Zotërimi i asaj gjendje që e thërret qenien në rrokjen e përmasave të lirisë që vjen nga përjetimi, duke e futur ndjenjën në një dimension etern përfshirjeje.
NjĂ« tjetĂ«r tipar i rĂ«ndĂ«sishĂ«m Ă«shtĂ« aftĂ«sia kompozicionale. Alban SkĂ«nderaj rrallĂ« kompozon mbi impulse, kĂ«ngĂ«t e tij janĂ« tĂ« qarta nĂ« linjĂ«n melodike, strukturĂ«n narrative dhe zhvillimin dramatik. Ai i mendon si rrĂ«fime qĂ« kanĂ« hyrje, tension dhe zgjidhje. Kjo e lidh atĂ« me traditĂ«n e cantautori-t italian, ku kĂ«nga Ă«shtĂ« njĂ« âdramaturgjiâ e ndjenjĂ«s.
Në këtë aspekt, është më pranë Francesco De Gregori dhe Ivano Fossati, ku krijimtaria është ndarje e vetes, jo ekspozim i vetes.
Pozicioni në muzikën shqiptare, një zë jashtë zhurmës
Në peizazhin shqiptar, ku shpesh ka një mbingarkesë emocionalo-komerciale, ku shumë këngë i përkasin një mode të shpejtë, Skënderaj përfaqëson një qasje etike dhe estetike. Ai nuk prodhon, ai krijon. Dhe kjo është ajo që e dallon nga pjesa më e madhe e tregut.
Ai Ă«shtĂ« nga tĂ« paktĂ«t qĂ« nuk Ă«shtĂ« deformuar nga âsistemi i klikimeveâ, dhe pĂ«r kĂ«tĂ«, Ă«shtĂ« njĂ« model i rrallĂ« rezistence kulturore, njĂ« sfidĂ« e kurajshme, jo vetĂ«m pĂ«r tĂ« ruajtur autenticitetin por edhe pĂ«r tĂ« dĂ«shmuar modelin si njĂ« strukturĂ« arti qĂ« i kundĂ«rvihet mendĂ«sive dhe paragjykimeve, sipas tĂ« cilave Ă«shtĂ« tregu dhe konsumimi ai qĂ« imponon.
Krijimtaria e Alban Skënderajt nuk mund të kuptohet vetëm si suksesi i një kantautori, ajo duhet lexuar si dëshmia e një qasjeje serioze ndaj artit të këngës. Ai është një autor i përkushtuar përmes një dedikimi të urtë dhe ekuilibri që e shndërron këngën në një solemnitet të shprehjes.
Ashtu siç Bob Dylan tha dikur: âNjĂ« kĂ«ngĂ« nuk ka pĂ«r detyrĂ« tĂ« tĂ« bĂ«jĂ« tĂ« ndihesh mĂ« mirĂ«, por tĂ« tĂ« bĂ«jĂ« tĂ« ndihesh mĂ« ndryshe.â
Skënderaj bën pikërisht këtë. Ai nuk të jep përgjigje, por të fton të bësh pyetje. Dhe kjo është forma më e lartë e artit.
Baladat e introspeksionit dhe dashurisë intime
Kjo është shtylla e artit të tij. Baladat nuk janë të ndërtuara për efekt emocional të menjëhershëm, por për përshkrim të thellë të gjendjeve shpirtërore, ndjesive të papërcaktuara, dashurive të buta, ndarjeve të heshtura.
Shembuj: âDikurâ, âMirĂ« se vjen nĂ« zemrĂ«n timeâ, âDuamĂ«â, âZemĂ«r pĂ«rmbi zemĂ«râ (me Miriam Canin), âMrekulli e tetĂ«â (me Majk)
Karakteristikat dalluese të të cilave spikasin për melodi e ngadaltë, me ndërtim gradativ emocional, tekst i përpunuar, me figuracion të pasur poetik, performancë vokale e kontrolluar, përmbajtje dhe përqendrim shpirtëror.
Për të cekur sakaq këngët motivuese dhe refleksive ku, Alban Skënderaj është një ndër të paktët artistë që ka një linjë të qëndrueshme motivuese, e cila ndërthur vlerat personale, vetëbesimin dhe përballjen me jetën. Këto këngë janë himne të qeta të kurajos, jo thirrje bombastike.
E konfigurojnĂ« kĂ«tĂ« stlistikĂ« krijuese; âDrejt suksesitâ (me Noizy), âEnde ka shpresĂ«â, âNĂ«se thua poâ, âMirĂ«mĂ«ngjesâ, âJe tiâ, tĂ« cilat marrin pĂ«rkatĂ«si identitare pĂ«rmes njĂ« teksti me ngarkesĂ« etike dhe optimiste, udhĂ«prirĂ« pĂ«rmes njĂ« zhvillimi narrativ qĂ« ndĂ«rton njĂ« udhĂ«tim personal. KĂ«tĂ« specifikĂ« tĂ« pĂ«rfaqĂ«simit tĂ« Albanit e dallon instrumentim i balancuar mes energjisĂ« dhe introspeksionit.
Për të marrë në konsideratë ripërcaktimi të vlerave të tyre, këngët verore dhe pop-ritmike. Kjo kategori përfaqëson Albanin në versionin e tij më të lehtë dhe më të qasshëm, por gjithsesi me një kujdes estetik të qëndrueshëm. Janë këngë të ndërtuara për të përçuar ndjesinë e çlirimit emocional, të kujtimeve, të momentit.
E shpĂ«rfaqin kĂ«tĂ« ngjyrim tĂ« hareshĂ«m kĂ«ngĂ«t; â24 orĂ«â (me Young Zerka), âParajsa imeâ dhe âParajsa ime 2â (me Elgit Doda), âDeja Vuâ, âImagjinoâ âNjĂ« Ă«ndĂ«rrâ (me Capital T). KĂ«to ngulmime komunikuese karakterizohen nga ritme lounge/reggae/pop me ndikime mesdhetare. Refren i kujtueshĂ«m, i lehtĂ« pĂ«r tâu kĂ«nduar, lirizĂ«m i zbutur, me njĂ« nostalgji tĂ« Ă«mbĂ«l.
Vijmë te bashkëpunime me natyrë urbano-eksperimentale
NĂ« kĂ«to kĂ«ngĂ«, Alban SkĂ«nderaj shfaqet si njĂ« partner artistik elastik, qĂ« e vĂ« artin e vet nĂ« funksion tĂ« njĂ« dialogu muzikor, shpesh me emra nga hip-hop-i, R&B apo DJ tĂ« njohur. KĂ«to janĂ« kĂ«ngĂ« qĂ« flasin pĂ«r adaptueshmĂ«rinĂ« e tij pa komprometuar identitetin. BashkĂ«pĂ«rfshirjet qĂ« kanĂ« arritur tĂ« pĂ«rmbushin kĂ«tĂ« ngulm pĂ«rfaqĂ«simi dhe ballafaqimi tĂ« vlertĂ« krijuese, janĂ«: âPing Pongâ (me MC Kresha), âKam nevojĂ«â (me Elinel), âDrejt nĂ« zemĂ«râ (me 2Ton), âLamtumirĂ«â (me Avaxus), âNjĂ« natĂ«â (me Capital T), â1000 Premtimeâ (me DJ Dalool). KĂ«to prurje artistike dallojnĂ« nga njĂ« bashkĂ«dyzim mes tekstit emocional dhe beats modern, kompozim i rafinuar nĂ« sfond elektronik ose rap-ritmik, ku vokali i Albanit, funksionon si nyje e ekuilibrit dhe shpirtit tĂ« kĂ«ngĂ«s, si njĂ« lĂ«ndĂ« homogjenizuese e njĂ« trupĂ«zimi qĂ« vjen pĂ«r tĂ« pĂ«rcaktuar caqet e synuar tĂ« artit si mision.
Janë gjithashtu ndër gurët më të shndritshmë, ata që vezullojnë më shumë në xherdanin e këtij ceremoniali, këngët familjare dhe himne të ndjeshmërisë prindërore.
Këto janë këngë të rralla në tregun shqiptar, ku prindërimi dhe dashuria për jetën familjare shfaqen me dinjitet, thjeshtësi dhe sinqeritet, si një zë dhe predikim etiko-estetik, duke sheshuar pengimet, për ta bërë këtë qasje një gjendje që ofrohet për të ngjyruar me hare dhe dritë vetë shenjtërinë e institucionit të familjes.
PlotĂ«sojnĂ« kĂ«tĂ« konfigurim tĂ« tablosĂ«; âDhurataâ (me Miriam Canin), âMirĂ«mĂ«ngjesâ, âMore than a songâ, âZemĂ«r pĂ«rmbi zemĂ«râ, âKur tĂ« them tĂ« duaâ, kĂ«ngĂ« tĂ« cilat shquhen pĂ«r tematikĂ« pĂ«rjetuese, pa artific, zĂ« emocional dhe afektiv, qĂ« i flet çdo dĂ«gjuesi, shpesh e shoqĂ«ruar me vizualitet tĂ« ndjeshĂ«m nĂ« klip, si njĂ« pĂ«rmbyllje e tĂ«rĂ«sores sĂ« kĂ«saj qasshmĂ«rie.
Alban Skënderaj, këngëtari i poezisë së mesazhit dhe mendimit
KĂ«nga pa tekst do tĂ« ishte njĂ« akt gjakftohtĂ« pjesĂ«marrje nĂ« krim. AftĂ«sia e kĂ«ngĂ«tarĂ«ve pĂ«r tâi hequr kĂ«ngĂ«s nĂ« veçanti dhe muzikĂ«s nĂ« pĂ«rgjithĂ«si, madhĂ«shtinĂ« e fjalĂ«s, magjinĂ« e oratorisĂ« shprehĂ«se, Ă«shtĂ« po kaq mizore sa çâĂ«shtĂ« kriminale, duke e vlerĂ«suar aktin krijues me numĂ«r klikimesh dhe bubushmĂ«ri tĂ« konfuzionit admirues.
Ai që ka ardhur me mision për të mbajtur të homogjenizuar, lëndët përbërëse të këngës, duke trajtuar si prioritet secilen nga pjesët përbërëse, padyshim është Alban Skënderaj, ai dhe vetëm ai. Sepse askush nuk ka luajtur më fatin e vet të artistit, për të mbrojtur njëmendësinë e vlerave krijuese si ai, Alban Skënderaj. Pavarësisht se sot ai është kaluar. Nuk duhet mohuar fakti i fatit me të cilin ai ka luajtur, në emër të asaj që ka qenë dhe ka mbetur për të si kriter. Ai jo vetëm që e ngjiti poezinë në eterin e olimpit të një tradite të pasur, por ngulmoi ta vendoste punën e tij në podin e nderimit të saj si një besim. Sepse poezia, fjala, metafora, mendimi, muzikaliteti i rimës dhe vargut, përshkueshmëria emocionale dhe impakti, nuk trajtoheshin të veçuara si copëza të një pazolli, por si një lëndë homogjene.
Albani dhe Miriam, një marrëdhënie simbiotike në art
Pavarësisht se si, Miriam Cani, ashtu edhe, Alban Skënderaj, kanë në repertorin e tyre këngë solo, bashkëpunimi i tyre e tejkalon standardin e gjetjes së kalkulimeve harmonike, sheshimin e strukturës vokale dhe balancimin e kulmimit të timbrit. Përtej logjikës së zakonshmërisë që gjen përkime, rrjedhimisht të kushtëzuara nga statusi social dhe lidhjet e tyre, një vëmendje e painformuar për anën formale të asaj që i lidh këta të dy, do të arrijnë të kuptojnë, se ata janë një simbiozë krijimi dhe virtuoziteti interpretues.
Pa patur nevojĂ«n e shtysave besĂ«tyte, vetĂ«m sa komunikimi i tyre krijues, mund tĂ« dalim nĂ« pĂ«rfundimin se ata mund tĂ« jenĂ« komunikimi mĂ« unik i njĂ« marrĂ«dhĂ«nie krijuese. NĂ« tĂ« gjithĂ« komponentĂ«t pĂ«rbĂ«rĂ«s tĂ« aktit shprehĂ«s, ata vijnĂ« njĂ« harmonizim tĂ« tillĂ« pĂ«rshkueshmĂ«rie, aq sa shpesh do ta kesh tĂ« pamundur tĂ« ndash zĂ«rat dhe tĂ« sheshosh kulmimet, ku vokali i tyre ngjitet dhe vibrimet qĂ« ai promovon si ngjyrim pĂ«rjetues gjejnĂ« shtresime pĂ«r tâu bashkĂ«pĂ«rfshirĂ« nĂ« njĂ« emocion etern.
Këngët e tij dëgjohen e dëgjohen, dhe sërish dëgjohen
Duke lënë mënjan pozitat e admiruesit, dhe duke ju referuar aftësisë që ky këngëtar ka të depërtojë në nevojën e atyre që janë të lidhur shpirtërisht dhe psikologjikisht me këngën, nuk do të ishte e vështirë të kuptoje se ai nuk është një këngëtar që adhurohet, ai është një gjendje, emocion, përjetim, është fuqia depërtuese e artit të këngës, në mënyrën se si njerëzit vendosin këndvështrimin me të sotmen, me jetën e tyre, më të kuptuarin dhe të lexuarin e çdo fenomeni jetësor.
Sepse Alban SkĂ«nderaj u flet tĂ« gjithĂ«ve, dhe gjen mĂ«nyrĂ«n pĂ«r tĂ« depĂ«rtuar nĂ« thellĂ«sinĂ« e çdonjĂ«rit, qoftĂ« ky dhe njĂ« jo fanatik i muzikĂ«s dhe kĂ«ngĂ«s. TĂ« rrĂ«mbyerit e zemrave me zĂ«rin dhe fjalĂ«n e tij, me muzikĂ«n dhe klipet, ndoshta Ă«shtĂ« mĂ« shumĂ« se njĂ« mĂ«nyrĂ« pĂ«r tĂ« kuptuar se si arti i Alban SkĂ«nderajt i magjesp njerĂ«zit, duke i thirrur nĂ« kĂ«tĂ« gosti krijimi, si nĂ« njĂ« ceremonial tĂ« shenjtĂ« besimi.Â
Këngët e tij dëgjohen e dëgjohen, dhe sërish dëgjohen, është ndoshta pikërisht kjo marrëdhënie që kënga, muzika dhe poezia e tij, arrijnë të bëjnë njerëzit për vete, sepse ai u flet të gjithëve dhe secili prej tyre ka diçka për të dëgjuar në oratorinë elekuente të Alban Skënderajt. Gjithë larmia e veprimtarisë jetësore e jona është e shkrirë dhe e trupëzuar në aktin krijues dhe interpretues të tij./KultPlus.com
Login
