Zyrtarët e Bashkimit Evropian e kanë kaluar javën e kaluar duke finalizuar një plan për t’u kundërpërgjigjur Shteteve të Bashkuara në përgjigje të tarifave të Presidentit Trump, duke hedhur themelet për të goditur importet amerikane me vlerë mbi 100 miliardë dollarë me taksa nëse negociatat për një marrëveshje të re tregtare dështojnë.

Por një pyetje lind mbi këtë përpjekje.

“Nëse do të vijë në këtë pikë, a do të ndodhë?”, pyeti Frances Burwell, një bashkëpunëtore në Qendrën Evropiane të Këshillit Atlantik, një organizatë kërkimore.

Zyrtarët nga blloku 27-vendesh kanë kaluar muaj duke u përgatitur për t’u hakmarrë, vetëm për t’u tërhequr në favor të më shumë bisedimeve.

Në prill, politikëbërësit e BE-së miratuan një plan për të vendosur tarifa mbi 21 miliardë euro mallra amerikane.

Por ata i pezulluan papritur ato në një shfaqje vullneti të mirë kur Trump ndryshoi qëndrim në minutën e fundit dhe ndaloi disa tarifa të rënda të aplikuara në mënyrë të përgjithshme.

Qëllimi ishte të negociohej.

Nuk pati asnjë marrëveshje.

Në vend të kësaj, Trump tha në mediat sociale javën e kaluar se planifikonte të vendoste tarifa prej 30 për qind në bllok duke filluar nga 1 gushti.

Pas këtij njoftimi, zyrtarët e BE-së zgjodhën të vononin përsëri atë grup të parë të tarifave hakmarrëse – të cilat ishin pezulluar vetëm deri më 14 korrik – për të lënë hapësirë për më shumë bisedime.

Por ata gjithashtu kanë dyfishuar premtimin e tyre për t’u përgjigjur me forcë nëse është e nevojshme.

Zyrtarët e tregtisë së BE-së tani po përfundojnë një listë të dytë tarifash që do të synonin një listë edhe më të gjatë të mallrave amerikane, një që arrin në 72 miliardë euro mallra që përfshin aeroplanë Boeing dhe burbon Kentucky.

Versioni përfundimtar iu dërgua shteteve anëtare të hënën, raporton New York Times duke cituar diplomatët që folën me kusht anonimiteti për të diskutuar një proces të brendshëm. Përfaqësuesit kombëtarë ende nuk kanë votuar për listën.

Kjo shtytje për t’u përgatitur për hakmarrje është e rrënjosur në një realitet të pakëndshëm.

Bashkimi Evropian do të preferonte të gjente një zgjidhje të negociuar dhe të shmangte një luftë tregtare të dhimbshme dhe të zgjatur, por bisedimet mund të dështojnë ende.

Forca, theksuan shumë politikanë dhe ministra, duket se është e vetmja gjuhë negociuese që Trump e kupton.

Është e nevojshme të “tregojmë muskujt”, tha të hënën Lars Lokke Rasmussen, ministri i jashtëm danez. “Nëse doni paqe, duhet të përgatiteni për luftë, dhe mendoj se jemi në këtë pikë”.

Maros Sefcovic, komisioneri i tregtisë i BE-së, tha se ministrat evropianë ishin bërë më të vendosur për t’u kundërpërgjigjur nëse nuk mund të arrihej një zgjidhje e negociuar.

Sefcovic ka fluturuar në Washington në mënyrë të përsëritur dhe ka zhvilluar telefonata të rregullta me zyrtarë amerikanë, përfshirë Howard Lutnick, sekretarin e tregtisë, për të provuar të arrinin një marrëveshje.

Ai ka qenë i qartë se mendonte se ishte afër – vetëm për nxjerrë situatën nga kontrolli pasi Trump lëshoi kërcënimin e tij javën e kaluar për të vendosur tarifa prej 30 për qind.

“Ne duhet të mbrojmë vendet e punës, ju duhet të mbroni bizneset”, tha Sefcovic në një konferencë për shtyp në Bruksel të hënën.

Megjithatë, ndjekja e planit për t’u kundërpërgjigjur nuk do të ishte një zgjedhje e lehtë.

Vendosja e tarifave për sojën, çantat, makineritë dhe mallrat e tjera amerikane do t’i bënte këto produkte më të shtrenjta për konsumatorët dhe bizneset në Francë, Gjermani, Itali dhe shtete të tjera anëtare të BE-së.

Duke pasur parasysh këtë, diskutimet mbi produktet që Brukseli duhet të synojë kanë qenë intensive.

Tarifat që u përgatitën dhe pothuajse hynë në fuqi në prill mund të zbatoheshin shumë shpejt, sepse ato u finalizuan dhe nuk janë më në diskutim.

Por ato gjithmonë janë parashikuar vetëm si një hap i parë: mallra me vlerë 21 miliardë euro nuk janë shumë në kontekstin e një marrëdhënieje tregtare transatlantike prej 1.6 trilion eurosh.

“Ne do të vazhdojmë të përgatisim kundërmasa të mëtejshme në mënyrë që të jemi plotësisht të përgatitur”, tha të dielën Ursula von der Leyen, presidentja e Komisionit Evropian.

Shtetet anëtare të BE-së do të duhet të votojnë ende për të miratuar grupin e dytë të tarifave të propozuara që do të zbatoheshin për mallra me vlerë 72 miliardë euro.

Lista fillimisht përfshinte produkte me vlerë 95 miliardë euro, por u shkurtua pas reagimeve dhe lobimit.

Pas kësaj, zyrtarët mund të merrnin në konsideratë përdorimin e një mjeti të ri, të ashtuquajturin instrument anti-shtrëngim, për të synuar firmat e mëdha të teknologjisë ose kompanitë e tjera amerikane të shërbimeve duke u imponuar atyre kufizime tregtare ose investimesh.

Një veprim i tillë mund të godiste xhepin e bizneseve amerikane, por për shkak se do të ishte shumë i dhimbshëm dhe do të rrezikonte përshkallëzimin e luftës tregtare, ndonjëherë quhet “opsioni bërthamor” në Bruksel.

“Nuk jemi ende atje”, tha von der Leyen të dielën, kur u pyet për përdorimin e mjetit. “Kjo është shumë e rëndësishme. Tani është koha për negociata”.

Evropa ende po përpiqet të flasë butësisht duke i kujtuar botës se mban disa shkopinj të mëdhenj.

Do të preferonte të mos i përdorte ato.

Zyrtarët shpresojnë që një marrëveshje e negociuar të mund të arrihet në javët e ardhshme dhe që tarifat e kërcënuara prej 30 për qind të mos hyjnë kurrë në fuqi.

Tarifat dëmtojnë konsumatorët në të dy anët e Atlantikut, argumentojnë ata. Sipas kësaj logjike, thonë ata, vonimi i hakmarrjes është një shenjë racionaliteti, jo droje.

“Nuk mendoj se kjo është dobësi”, tha Lokke Rasmussen, ministri i jashtëm danez. “Është një sinjal i qartë se nuk duam t’i përshkallëzojmë gjërat”.

Përpjekja për të mbështetur vullnetin e mirë dhe për të shpresuar për më të mirën nuk ka qenë një strategji fituese deri më sot.

Por “pragu i dhimbjes është mjaft i lartë” që Evropa të vendosë të hakmerret, tha Mujtaba Rahman, drejtor menaxhues për Evropën në Eurasia Group, një konsulencë për rrezikun politik.

Rahman shtoi se gjërat do të duhet të shkojnë shumë keq – një normë tarifore gjithëpërfshirëse prej ndoshta 15 për qind, së bashku me tarifa mbi sektorët – që Evropa të kundërpërgjigjet.

Zyrtarët do të duan të shmangin zemërimin e administratës Trump, veçanërisht në një kohë kur blloku varet shumë nga Shtetet e Bashkuara për të ndihmuar me luftën në Ukrainë.

“Amerikanët do të duhet të çmenden vërtet nëse evropianët do të hakmerren”, tha ai.

Por nëse Trump vazhdon me kërcënimin e tij të fundit, kjo do ta shtynte bllokun drejt skajit, parashikoi Ignacio García Bercero, një ish-zyrtar i BE-së.

“Një tarifë prej 30 për qind nuk do të ishte zgjidhje tjetër veçse hakmarrja”, tha ai./ New York Times 

Nga Ylli Pata

Akti shokant i Edi Ramës për të shkundur 2 vjet pas zgjedhjes, thuajse të gjitha bashkitë që drejton PS-ja, duket si një mundësi perfekte për të gjithë opozitën që të hyjë në sistemin politik ekzekutiv.

Natyrisht, lëvizja e kryeministrit është pjesë e strategjisë së tij, siç ndodh gjithmonë të planifikuar për të mbajtur të karikuar makinerinë politike për të arritur objektivat e veta. Ku duket qartë se PS, e ka nisur fushatën e zgjedhjeve lokale, të cilat përkojnë në një vit kyç siç është 2027, kur edhe edhe afati i caktuar për mbylljen e negociatave me BE-në.

Nga ana tjetër, kjo gjendje, është një mundësi e artë nga opozita, natyrisht nëse kapet në momentin e duhur dhe trajtohet me seriozitetin e duhur.

Kritikat e pakënaqësitë e Edi Ramës për punën e thuajse të gjitha bashkive në rang vendi, janë një material fantastik për çdo opozitë, që nga këtu të ndërtojë narracionin, e të sfidojë mazhorancën me një ide dhe ekip më cilësor në zgjedhjet e ardhshme vendore.

Duke propozuar kandidatë të freskët, të përgatitur e seriozë, krijohen prerrogativat e një përballje civile, pore dhe të një nivelit ë lartë në fushatën e ardhshme vendore.

Nivel, që sipas gjasave, jo vetëm do të ndihmojë opozitën, por të gjithë vendin, si për procesin e negociatave, si për imazhin në përgjithësi, por edhe në heqjen e kësaj atmosfere të rëndë polarizimi dhe urrejtjeje në shoqëri, ç’ka së paku ndihmon një përballje normale dhe një alternancë më civilizuese.

Nëse vijon statusquo-ja politike, ku siç po shikohet edhe në rastin e Thethit, opozita ka rënë në grackën politike të mazhorancës, do të kemi sërish avaazin e vjetër.

Ku njëra palë do dalë si mbrojtëse e ligjit, e pala tjetër do ta akuzojë si shkelëse dhe kërkon ndalimin e aksioneve në territor.

Nëse opozita do të bëjë betejë për Thethin, i ka të gjitha mundësitë për të bërë një betejë serioze dhe deri në fund. Duke e paditur në gjykatë qeverinë dhe strukturat e saj, e në të njëtën kohë mbron ata qytetarë që kontestojnë prishjet e ndërtimeve.

Rruga legale mund të vonojë, por në fund të jep një kartë që vjen fituese në kohën kur duhet më shumë. E mbani mend prishjen e mbikalimit të Zogut të Zi nga qeveria e Sali Berishës në 2006-n?

U bë gjithë ajo zhurmë, deklarata të ashpra dhe protesta, të cilat u shoqëruan edhe me një viktimë, ku humbi jetën një militant i PS-së. Qeveria shkatërroi të gjithë atë ndërtim për ta zëvendësuar me rrotullamën me shatërvan.

Edi Rama, kryetari i bashkisë së Tiranës dhe kreu i opozitës shqiptare e paditi qeverinë në Gjykatën Kushtetuese, e cila mori një vendim, ku e rrëzoi aktin e qeverisë.

Ai vendim, edhe pse nuk e ribëri mbikalimin, e goditi fort qeverinë e Sali Berishës, e cila humbi keqas zgjedhjet vendore të vitit 2007.

Ndërkaq, në situatën aktuale, kur po largohen të gjithë drejtorët, të cilët kanë qenë gjithashtu një pjesë e makinerisë së fushatës së PS-së, opozita ka mundësinë që të aktivizojë një ofensivë politike.

E cila do të duhet të ishte krejt ndryshe nga ajo që ka kryer deri tani për të tërhequr vëmendjen, arritur rezultat dhe krijuar një relevancë edhe ndërkombëtare.

Jo një skemë të vjetër të konferencave të mërzitshme dhe të njëtrajtshme të Sali Berishës. Por një process reaktiv dhe i hapur të një përzgjedhje transparente të kandidatëve për kryebashkiakë. Të cilët në fund të kalojnë në një garë reale dhe sa më demokratike.

Ky proces, i cili do të zhvendoset nga ish-selia e SHQUP në çdo bashki të vendit, mund të krijojë një galvanizim të ri politik, i cili mund ta vinte në vështirësi makinën elektorale të PS-së. Madje, kartën e hyrjes në BE, do të duhet ta marrë më fort opozita, duke sjellë argumente përse ata arrijnë më shpejt të mbyllin procesin.

Ndryshe, nëse vijohet me skemën e lidhjeve direkte nga selia dhe me panelistët e irrituar nëpër televizione, askush nuk do të ketë shpresë se po vjen një alternativë e re, përkundrazi do të vijohet të luhet me frikën.

Nga Baton Haxhiu

Nuk ka asgjë më zhgënjyese në debatin publik sesa kur një mendim i qartë, i argumentuar dhe me synim reformues, lexohet si një provokim emocional. Dhe akoma më keq, kur përgjigjet ndaj tij nuk vijnë si përballje me idenë, por si sulme ndaj personit.

Kjo ndodhi me shkrimin tim për RTSH-në, ku kërkova që institucioni të “mbyllet për t’u shpëtuar”, jo për t’u fshirë nga ekzistenca, por për t’u çliruar nga një sistem i korruptuar brenda vetes. RTSH nuk është i mbyllur sepse ndalet, por sepse funksionon në mënyrë të mbyllur: me bord të emëruar politikisht, me staf të trashëguar pa meritë, me një orkestër të pazëshme, një arkiv të papërdorur dhe një përmbajtje që nuk i shërben më publikut, por vetes.

Dhe kur them “mbylle për gjashtë muaj”, nuk e kam fjalën për shuarje, por për një pauzë që i hap rrugë ndërtimit nga e para – me ndihmën e profesionistëve të jashtëm, si BBC apo ARD, që nuk janë pjesë e pazarit lokal. Sepse ky është modeli që funksionoi në Kosovë, dhe mund të funksionojë edhe në Shqipëri nëse ndarja me servilizmin dhe nepotizmin bëhet e vërtetë.

Për çudi, kjo ide nuk u sfidua me argumente, por u prit si një thirrje për “shfarosje”. I pari që reagoi ishte Mevlan Shanaj, një regjisor me histori të gjatë në RTSH, i cili më qortoi për idenë e “shkatërrimit” dhe më ftoi të jap kontribut krijues, jo të ndal rrënjët e institucionit. Dhe pikërisht këtu qëndron keqkuptimi: unë nuk kërkova të shkatërroj asnjë rrënjë. Përkundrazi, kam kërkuar të pastrohet toka rreth tyre që të mos kalben.

Nuk kam thënë se krijimtaria duhet të ndalet, por se ka vite që ajo është në agoni. Dhe nuk është as faji i Mevlanit, as i të tjerëve që kanë punuar në të shkuarën me pasion. Faji është i atyre që sot mbajnë peng një pasuri publike përmes mosveprimit, mediokritetit dhe kontrollit institucional. Unë nuk jam kundër memorieve të Mevlanit, por kundër iluzionit që krijimtaria e dikurshme mund të jetë mbulesë për dështimin e sotëm. Ai më thotë të mos gropos tokën. Por, në të vërtetë, tokës ia kanë ndërruar frymën ata që kanë mbjellë kotësi mbi të. Unë po kërkoj të pastrohet toka, jo të groposet. Dhe kjo kërkon guxim për të ndarë emocionin personal nga e vërteta publike.

Por reagimi që shkoi shumë përtej çdo norme debati ishte ai i Arben Malajt. Ai nuk reagoi ndaj shkrimit, por ndaj një Baton imagjinar, ai që paguhet nga kush e dikush, që flet për ndasi krahinore, që shërben për oligarkë, që do të shembë RTSH-në për të ngritur kulla dhe që ka në plan të djegë institucionin kombëtar me urdhër nga jashtë.

Kjo nuk është përgjigje, por një fletë-akuzë e shkruar në mungesë të logjikës dhe pranisë së fakteve. Është një rrëfim delirant ku përmenden Bathorja, Churchill, Banka Botërore dhe Bashkimi Sovjetik, për të kundërshtuar një shkrim që nuk flet për asgjë prej tyre. Kjo nuk është polemikë. Është një karikaturë politike që kërkon të djegë personin për të mos lexuar idenë. Dhe s’mund të presësh nga një ish-ministër i Financave që të lexojë me të njëjtën nervozizëm si një komentues anonim.

Dhe ja ku jemi që një ide për reformim të thellë të një institucioni publik shndërrohet në një rast për të bërë moral politik, për të hedhur baltë ideologjike dhe për të shpifur në mungesë të kuptimit. Por nëse ka një gjë që nuk duhet bërë në emër të publikut, është pikërisht kjo që të mbrojmë një institucion të mbyllur duke qëlluar mbi ata që kërkojnë ta hapin. RTSH nuk ka nevojë për mbrojtës të keqkuptuar, por për arkitektë të mendimit të ri, për pastërti morale, për ndërhyrje kirurgjikale dhe ide që nuk tremben nga rrënjët e kalbura.

Unë nuk propozova të hiqen të gjithë, por që të mos mbytemi me gjithë institucionin për të ruajtur rehatinë e disa emrave. Nuk kërkova të ndërtohen kulla, por që dija të bëhet strukturë, që arkiva të bëhet kujtesë, që orkestra të bëhet zë, që RTSH të bëhet publik, jo privat në duart e bordit të emëruar politikisht. Dhe nëse kjo ide ju duket e fortë, ndoshta është sepse jeni mësuar të dëgjoni vetëm zëra që nuk kërkojnë më shumë sesa kompromisin e radhës.

Nuk jam unë rreziku për RTSH-në. Rreziku është të mos bëhet asgjë, për të mos prishur askënd. Por historia e institucioneve publike nuk është historia e atyre që nuk prishën rehatinë, por e atyre që prishën heshtjen. Dhe më mirë të ngjallësh reagim me një ide të fortë, sesa të heshtësh për hir të paqes që mban gjithçka në vend.

Në këtë vend, kur një ide nuk përshtatet me shijen e tjerëve, ajo përkthehet si rrezik. Dhe kur rreziku nuk kuptohet, shpiket autori si armik. Në vend të debatit kemi bërtitma. Në vend të analizës, fyerje dhe pasthirrma fjalësh. Reagimet ndaj një teksti të qartë dhe të argumentuar, së paku kështu mendoi, ishin  si një konferencë nervash të thyera, ku çdo fjali vuan nga mungesa e subjektit dhe çdo përfundim nga mungesa e faktit. Një fjalor që përzien “kërcënimin” me “asgjësimin”, “paratë e pista” me “BBC-në”, “Bathoren” me “RTSH-në” dhe, për më shumë dramë, përmend “barin e keq” si metaforë për autorin.

Nëse do të ishte një dramë, do të quhej: “Mendimi që i ra mbi kokë leximit”. Nëse do të ishte dokumentar, do të kërkonte sqarime për çdo minutë, sepse vetë dokumenti do të kishte humbur autorin Malaj në rrëmujën e interpretimeve.

Unë nuk u befasova që reaguan. U befasova që asnjëri prej tyre nuk e kishte lexuar atë që kundërshtonte. Më shqetësoi jo kritika, por rrëmuja. Jo mospajtimi, por makthi që një ide e thjeshtë mund të jetë shumë e madhe për ta përtypur. Dhe në këtë klimë, RTSH-ja është viktima ideale: nuk e mbron kush me mendje të kthjellët, por e rrethojnë me patriotizma të tradhtisë dhe emocione të mbledhura nga epokat e shkuara.

Prandaj po e mbyll me të vetmen fjali që vlen për këtë histori:

Kjo nuk është frikë nga shkrimi. Është frikë nga pasqyra.

“Më trishton që nuk arritëm sot një marrëveshje» për paketën e 18-të të sanksioneve të BE-së kundër Rusisë për shkak të luftës në Ukrainë, dhe “tani topi është në fushën e Sllovakisë”.

Deputeti i PS, Erion Braçe komentoi Akademinë politike të PS, teksa tha se deputetët e rinj ende nuk janë gati të bëjnë punën e deputetit që javën e parë të shtatorit.

Raziela Myslimaj: Ajo që ju po bëni me shkollën verore në Partinë Socialiste, mendoni që do duhet të ishte një strukturë brenda Kuvendit të Shqipërisë. Pra, ju jeni një nga lektorët, trajnoni deputetët e rinj, që i njihni me organigramën, me mënyrën se si funksionon kuvendi, me rolin që ata do të kenë. Duhet ta bëjë Kuvendi këtë dhe jo Partia Socialiste?

Erion Braçe: Jo në çdo rast mund të qeshë deputet të gatshëm, por duhet të synosh. Të kandidosh njerëz që mund të jenë të gatshëm të bëjnë punën në Kuvend. Në qoftë se listat e mbyllura kishin ndonjë vlerë, kishin vlerë që ti të merrje apo të sillje të sillje në Kuvend njerëz të gatshëm për të bërë punën e deputetit në Kuvend, se është punë.

Raziela Myslimaj: E ka ruajtur bërthamën Partia Socialiste me këto zgjedhje, të njerëzve profesionistë të aftë të punojnë në Kuvend?

Erion Braçe: Po bërthamën e ka ruajtur por unë do doja që të 83, të ishin të gatshëm që në javën e parë të shtatorit të shërbenin si deputetë në Kuvend. Janë të gatshëm? Jo

I pyetur në një intervistë në Report Tv nëse do të pranonte të ishte pjesë e kabinitit të qeverisë ‘Rama 4’, Braçe tha se formimi i qeverisë nuk duhet të jetë një “listë dëshirash”, por rezultat i një procesi të menduar mirë.

Raziela Myslimaj: Zoti Braçe ka një interes të madh të shtuar në këto muajt e verës, sidomos pas zgjedhjeve parlamentare.

Në përgjithësi, ndodh pas çdo palë zgjedhjesh ose në vjeshtë, ku rritet pak tensioni për ndryshime në kabinetin qeveritar, por në këtë rast bëhet fjalë për formimin e qeverisë së re. Ju e shihni veten, pjesë e kabinetit qeveritar, Rama katër, si ministër?

Erion Braçe: Jo, sepse unë mendoj që qeveria nuk mund të krijohet si listë dëshirash dhe apo si plotësim i nevojave të karrierës të gjithkujt.

Jo, nuk duhet të funksionojë kështu. Unë mendoj që duhet njeriu i duhur në vendin e duhur, në kohën e duhur, me programin e duhur, me politikat e duhura dhe me buxhetin e duhur. Ky mund të bëhet ministër.

Raziela Myslimaj: Do e kishit pranuar sot një ftesë nga Kryeministri Rama për të qenë Ministër i Bujqësisë.

Erion Braçe: Jo, unë pranoj procesin. Këtë procesin për të cilat fola. Nuk pranoj…

Regjisori dhe aktori i njohur Mevlan Shanaj, ka replikuar me Baton Haxhiun, pasi ky i fundit kërkoi mbylljen e RTSH-së.

“Baton Haxhiut!

Ke vite që në median shqiptare shfaqesh si një ndër analistët e shumtë, duke stërthënë apo mbrojtur interesa të caktuara politike dhe jo ato publike, si po thuaj të gjithë ju të paguarit!

Po që të vije në mënyrë publike me guxim dhe mendim të ditur “për mbylljen e RTSH” kjo ide shkatërrimtare nga ti po më çudit!

Baton, mënçuri nuk është të shkatërrosh, por të ndërtosh! Jam ndër themeluesit e RTSH së! Një institucion si RTSH mbrohet me krijimtari serioze! Krijimtaria i jep personalitet atij institucioni!

Grupi yne arriti të ndërtonte një televizion me atë arkiv që citoni ju! Sipas meje ka disa vite që nuk është politika ajo që deformon nivelin artistik të RTSH por paaftësi e menexhimit në përthithje të personelit me ambicje krijuese!

Nga sa kam kuptuar, aty është mbytur roli i regjisorit apo gazetarit krijues! Vetëm këto figura krijojnë fytyrën artistike!

Sa për garën politike mendoj se RTSH është shumë komod, pasi forcat politike kanë nënshtruar kanalet private të cilat janë nonstop media në shërbim të përfaqësimit respektiv politik nën shëmbëlltyrën e shëmtuar të politikës siç behej në redaksitë politike në RTSH vite të shkuara, por ne të krijimtarisë artistike  e kishim fituar garën me spektakle, koncerte, dokumentarë, drama apo filma!

Ne kishim publikun me vete! Baton, jepe kontributin tënd për t’i shërbyer publikut shqiptar me ide krijuese dhe jo shfaruese!

Kam bindje se distancimi nga format artistike apo programet ciësore sociale ka çimentuar distancimin nga publiku!

Lidhur me idenë për të ftuar specialistë nga BBC, kjo rrugë duhet ndjekur duke mos u mbyllur, por duke transformuar me ndërhyrje të veçanta!

Tokës i ndërrohen bimët por nuk e groposin! Po të thotë një njeri që punoi më se 30 vjet në atë institucion që e di çdo të thotë kontroll, censurë dhe dënime, por jo deri në këtë pikë siç po thua ti, pasi kam dëgjuar në këto kohë dhe fjalën asgjesim!

Hapësirat publike nuk janë të nevojshme vetëm për teritore, por edhe për botën e komunikimit, informacionit dhe artit”, shkruan Shanaj në reagimin e tij.

Ndërkohë, për idenë e tij ka reaguar edhe Arben Malaj.

Postimi i Malajt

Ndaleni, shokun  Baton, këtë “zjarrvënës” përçarës në kohezionin krahinor dhe në kulturën shqiptare.   Para pak ditësh, ky shpifës jo i paqëllimshëm  ndoshta Veton Surroi e di më mirë se kushdo pse e paguajnë shtrenjtë, nxiti përçarje krahinore, kur deklaronte se e majta nuk e kthen dot kokën nga Veriu për keqtrajtimin që i ka bërë gjatë kohës së komunizmit.

Një gjë është e vërtetë: në varfërinë tonë materiale ishim të barabartë, njësoj siç theksonte Churchill: “Kapitalizmi ndan në mënyrë të pabarabartë pasurinë, ndërsa socialistët ndajnë në mënyrë të barabartë varfërinë.”

Të gjitha institucionet dhe ndërmarrjet shtetërore kishin të njëjtën pagë si në Tiranë, në Tropojë dhe në Sarandë.

Mësuesit, mjekët, ndihmës -mjekët, drejtuesit dhe punëtorët në çdo institucion dhe ndërmarrje homologe kishin një sistem pagash të barabartë, nga Veriu në Jug.

Një pjesë e mirë e minierave dhe industrisë përpunuese ishte në Veri, ku pagat ishin të mira dhe zbutnin varfërinë.

Në shkollat e mesme dhe universitete ne ishim njësoj dhe respektonim maksimalisht njëri-tjetrin, madje edhe duke u martuar pa asnjë dallim krahinor, etnik apo fetar.

I vetmi moment kritik ishte pas vitit 1990, kur me të drejtë shumë banorë të zonave veriore zbritën, edhe duke zaptuar toka në  rrethinat e Tiranë dhe qyteteve të tjera të mëdha. Atëherë pati fodullë dhe shpirtzinj, edhe si ju, Baton, që i quajtën padrejtësisht “çeçenë”.

Por ata u integruan shumë mirë, punojnë në institucione dhe ndërmarrje publike, kanë bizneset e tyre, sakrifikuan për mirëarsimimin e fëmijëve dhe përmirësuan kujdesin shëndetësor dhe mundësitë për punësim.

Edhe në SHBA, brenda shteteve ka diferenca të ndjeshme në të ardhurat për frymë.

Baton, paraja e pistë nga burime edhe kriminale, tek disa analistë të parapaguar – edhe nga shërbimet sekrete të vendeve jo miqësore me Shqipërinë, SHBA-në dhe BE-në – ku shpesh në media përmendet edhe emri juaj, klasifikohet si aktivitet kriminal i dënueshëm deri me burg.

Provoi Berisha në vitin 1997 të keqpërdorte vëllezërit tanë fisnikë të Veriut si mercenarë kundër Jugut, dhe dështoi turpshëm.

Një provë e qartë, Baton, është edhe fakti që konkurrimi politik në këto 33 vite nuk ka nxitur dhe as ka krijuar ndasi krahinore.

Të majtët dhe të djathtët kanë bastionet e tyre, por kurrë nuk kanë nxitur urrejtje krahinore.

Vëllezërit tanë nga Veriu e gëzojnë bregdetin e vendit të tyre deri në Ksamil si në shtëpinë e tyre.

Po ashtu, sikurse ne ndjehemi të respektuar dhe si në shtëpinë tonë në çdo pjesë të Veriut tonë fisnik – për nga shpirti i tyre dhe nga magjia e mrekullive natyrore.

Në fillim të viteve 2000, Banka Botërore nuk deshi të investonte asnjë dollarë në Bathore, ku ishin zhvendosur me të drejtë dhjetëra-mijëra bashkëkombës tanë nga Veriu. Kjo sepse BB nuk investon asnjëherë në toka me konflikte pronësore në asnjë vend të botës.

Ishte qeverisja socialiste deri në vitin 2005 që garantoj Bankën Botërore se zgjidhja e çdo konflikti pronësor mbetej përgjegjësi e qeverisë shqiptare.

Bathorja pas viteve 2000 kishte shumë vështirësi për drita, ujë dhe kanalizime.

Pas një diskutimi të brendshëm, përballë një zhvendosjeje të mijëra familjeve nga Veriu, ne përzgjodhëm opsionin e legalizimit për të zhvendosurit nga Veriu, përpara urbanizimit.

Nëse do të kishim përzgjedhur urbanizimin si hapin e parë, do të kishte më pak kosto financiare, por shumë më shumë kosto shpirtërore, të papërballueshme.

Do të nxitej ndarja Veri–Jug.

Vendi do të shkiste në instabilitet shoqëror dhe politik, nga ku do të përfitonin dhe do të fërkonin duart vendet jo miqësore dhe emisarët e tyre mediatikë të mirë-parapaguar.

Qeverisja nuk është numra, por vlera njerëzore, që nuk të lejojnë të braktisësh shtresat në nevojë dhe klasën e mesme.

Vetëm qeveritë e numrave varfërojnë qytetarët e tyre për të pasuruar oligarkët e tyre.

Tani ti  hedh helmin e dytë:

Kërkon publikisht shkatërrimin e RTSH-së, pasurisë më të madhe të identitetit tonë kombëtar!

Çdo njeri i kulturuar do të ofronte opsione ristrukturimi, jo shkatërrimi.

Mos të kanë detyruar oligarkët, Baton, të ndezësh këtë flakë shkatërruese në RTSH?

Sepse mbi truallin e RTSH-së po përflitet ngritja e kullave të oligarkëve, për të cilët ti je shërbyesi më i babëzitur dhe pa asnjë limit moral?

Ndal, bre Veton, se Shqipëria ka shumë më shumë se ty – personalitete të kulturës shqiptare, që e duan këtë vend dhe nuk vetë-shiten për para të pista.

Ndal, bre Baton, se personalitetet e kulturës shqiptare kanë rrënjë atdhedashurie shekullore, ndërsa ju jeni një bar i keq që mbin dhe lulëzon kudo ku ushqehet me para të pista, dhe vetëvetiu ofrohet për shërbime të pista.

Evi Kokalari këmbëngul për përgjegjësinë që duhet të mbajë Ervin Salianji, për mashtrimin që ka bërë në burg, duke u hequr si i sëmurë, ndërkohë që shkonte në spital për të mbjellë flokët dhe rregulluar hundët.

Ajo thumbon dhe Grida Dumën, duke thënë se nuk ka ndonjë dallim nga ajo modelja që i shkonte në burg Laert Haxhiut, për takim “special”.

“E kuptoni të cilit nivel janë këta njerëz? Burgosen për mashtrim, dhe mashtrojnë të gjithë sistemin nga burgu.

Mendojeni pak me kujdes këtë!

Dhe Grida Dumës mos ti gënjej mëndja që ka ndonjë ndryshim nga modelja e Kosovës që i shkoi në burg Laert Haxhiut.

Në thelb janë e njëjta gjë, por kjo ka pak më shumë klas”, shkruan Kokalari./Tema