“Krishti është paqja jonë”
(Efesianët 2:14)
Temë e mbajtur nga Kryepiskopi Joan, tek kampi i djemve
Gëzohem që kam ardhur t’ju takoj, keni një temë shumë të rëndësishme, sepse të gjithë flasim për paqen por paqe nuk ka. Këto janë fjalët e profetit Jeremia, thotë “paqe- paqe thonë të gjithë por paqe nuk ka!” Nuk ka paqe sepse nuk ka paqe të brëndshme. Nuk mund të ketë dot paqe nga jashtë nëse nuk do të ketë paqe nga brënda. Dhe tema e kampit sot që thotë “Krishti është paqja jonë” pikërisht këtë gjë tregon, paqja që vjen nga Zoti është një paqe që na ndryshon ne të gjithëve. Por paqja nuk do të vij aq lehtë sa mendojmë ne, nëse nuk do të kemi një jetë shpirtërore dhe një jetë shpirtërore, njerëzit kanë një ide pak të gabuar, një lloj misticizmi, romantizmi. Jeta shpirtërore është shumë e thjeshtë, jeta shpirtërore është një përpjekje e vazhdueshme për të jetuar sipas mësimeve që vijnë nga Zoti. Si i tha Zoti atij djalit të ri, që erdhi dhe e pyeti, se çfarë duhet të bëj që të fitoj jetën e përjetshme? Dhe ai i tha! Ndiq urdhërimet, do të thotë pra ndiq mësimin të cilin i jeni ofruar besimit. Nëse fillon njeriu dhe përpiqet t’a përjetojë atë, paqja dalëngadalë do vij, por nëse nuk përqëndrohet dhe çoroditet me historira të ndryshme, njerëzit nuk do të kenë paqe. Paqja do të fitohet shumë më lehtë se sa ne mendojmë, nëse do të përqëndrohemi në jetën shpirtërore.
Thashethemet, përgojimet, nuk po flas për shpifje e gjëra tjera, por këto e largojnë paqen nga shpirti i njeriut. Natyra njerëzore, ndoshta është e prirur për të dëgjuar thashethemet. Ja, të gjithë secili nga ju, të fillojë të thotë dikush : ja e morët vesh për atë?!
Të gjithë i ngrenë veshët hapur për të dëgjuar, në fakt nuk mëson asgjë, sikur të dish të gjithë historinë, duke filluar nga Adami dhe deri tek njeriu i fundit, nuk do të fitosh asgjë shpirtërisht, as paqe nuk do të fitosh. Largohuni sa të mundeni nga bisedat e kota, sepse bisedat e kota e largojnë paqen. Prandaj dhe Shën Efremi, në lutjen që bëhet në lutjen e kreshmës së madhe, thotë për katër gjëra të vogla, që i lutet Perëndisë që mos t’ja japi. Dhe e para është që mos t’i japë frymë kureshtje. Përse ky mjeshtër kaq i madh i jetës shpirtërore, i kërkon diçka që duket shumë e thjeshtë? Sepse ai e di që këto gjërat e vogla, sjellin ato problemet e mëdha. Kureshtja gjithmonë njeriun e shpërqëndron, do merret me të tjerët, dhe një njeri që merret me të tjerët nuk do të gjejë paqe, sepse të gjesh paqe do dhe një lloj përulësie, vetëm të përulurit meren me veten, krenarët merren me të tjerët, se çfarë do të bëjnë të tjerët. Duke u larguar nga këto, ju do të fitoni. Shpeshherë, gjërat që janë shumë të rëndësishme, njerëzit nuk i japin vëmendje, vetëm po të jetë një thashethem, dhe përqendroheni tek ajo gjë.
Do t’ju tregoj, një histori shumë të bukur, që vjen nga antikiteti, për të mësuar shpesh herë se si vepron natyra jonë njerëzore. Demosteni, orator i famshëm i antikitetit, u përpoq që t’ju shpjegonte banorëve të Athinës në atë kohë, për rrezikun Maqedonas, sepse Filipi, mbreti i Maqedonisë po fillonte pushtimin e Greqisë Veriut, dhe po zbriste poshtë. I fliste dhe askush nuk dëgjonte, dhe një herë mendoi që të përdorte një truk, që t’i mbante njerëzit afër dhe i thotë: burra të Athinës, do t’ju tregoj një histori, dhe ndaluan disa veta dhe vazhdoi të tregonte historinë, …- një Athinas donte të shkonte në Korinth, por nuk kishte gomar dhe shkon tek njëri dhe i thotë, më jep gomarin, dhe ai i tha, t’a jap me qera por duhet të vijë dhe unë me ty. -Mirë! I tha ai. Njerëzit filluan dhe i grumbulluar dhe më shumë. Duke ecur rrugës në drekë, në vapë të madhe, ndaluan për të pushuar dhe ky që kishte marë gomarin me qera, donte të rrinte në hijen e gomarit, ai tjetri thoshte: -jo, unë të kam dhënë gomarin me qera, hija me takon mua!
Sheshi ishte mbushur plot. Kur pa sheshin plot, ai filloi t’i fliste pikërisht për këtë gjë të rëndësishme, për rrezikun. Dhe njerëzit filluan dhe thërrisnin: – po lëre atë, por kush qëndroi në hijen e gomarit, atë na thuaj!
Dhe sikur t’a dinin se kush qëndroi, asgjë nuk fiton. E njëjta gjë shpeshherë dhe me shpërqendrimet tona. Që përqëndrohemi në gjëra që nuk kanë asnjë lloj vlerë dhe nuk përqëndrohemi në paqen brënda thellë nesh. Prandaj dhe duke mos patur përqendrim, ne nuk kemi as paqe dhe nëse nuk kemi paqe, nuk mund të vendosim paqe me të tjerët. Një sherrxhi, nuk mund të përhapë paqe.Zoti na kërkon jo vetëm të jemi njerëz paqtorë por na kërkon pak më tepër. Tek lumurimet nuk thuhet “lum paqtorët” por thuhet “lum paqebërësit”, ata njerëz që jo vetëm thjesht kanë paqe brënda, por e përhapin dhe tek të tjerët. Ne nuk mund të drejtojmë tek të tjerët, diçka që është shtrembëruar tek vetja jonë. Duke mos patur paqe, s’mund t’ju përhapim paqe tek të tjerët. Prandaj dhe bota nuk ka paqe. Dhe Zoti thotë në Ungjill, “Unë do t’ju jap paqen time” jo siç e jep bota, flet për paqen e brendshme, për paqen e brendshme është dhurata më e madhe që një njeri mund të ketë në jetën e tij. Një njeri që arrin paqen brënda vetes së tij. Thënia e famshme e shumë etërve, e shumë shenjtorëve, e thënë në forma të ndryshme, pak a shumë thonë këtë gjë, “paqtohu me veten dhe do të paqtosh me mijëra njerëz rrotull teje.” Ne nuk përhapim paqen sepse nuk kemi paqen brënda vetes, dhe paqja me Zotin, është një dhuratë jashtëzakonisht e madhe. Nëse do t’a kemi atë paqe, jeta jonë do të ndryshojë dhe një njeri që ka paqe të brëndshme, nuk tronditet as nga fjalët që i thonë, as kur e shajnë dhe as kur shpifin kundër tij, sepse ai ka arritur një paqe me Zotin, që nuk tronditet nga gjërat e kota. Është si një oqean i thellë, sado të ketë stuhi jashtë, thellë brënda është i qetë. Dhe një njeri që është i thellë shpirtërisht, pikërisht këtë gjë realizon. Realizon një qetësi shumë të madhe, që i jep jetës së tij gëzim. Por nuk mund të ketë paqe atje ku është e keqja. Është një varg i profetit Isaia, një varg që unë e citoj shpesh “Nuk ka paqe për të paudhët!” Çfarë do të thotë që nuk ka paqe për të paudhët? Nuk ka paqe atje ku është e keqja, nëse ne do të kemi diçka të keqe brenda vetes tonë, nuk do të kemi paqe. Një njeri që grindet me të tjerët, tallet me të tjerët, nuk do të ketë paqe as në jetën e tij, që të kërkosh paqe brënda, kërkohet një shpirt i pastruar. Fjala paqe, hebraisht, ka kuptimin dhe të një përparimi shpirtëror, dhe ka kuptimin dhe të gëzimit, sepse nëse nuk do të kemi paqe brënda nuk do të kemi as gëzim. Ja jeta e sotme e njeriut modern, dallohet pikërisht se nuk ka as paqe dhe as ka gëzim, dhe të jetë miliarder, nuk ka gëzim. Njerëzit mendojnë se kur nuk i kanë shumë pasurira, mendojnë se po ti kenë ato, do të realizojnë gjithçka, por praktika dhe realiteti tregon se nuk është e vërtetë dhe nëse njeriu nuk ka Zotin brenda vetes së tij, dhe kur themi që nuk ka Zotin, do të thotë që nuk bën një jetë sipas mësimeve të Perëndisë, nuk do të ketë paqe dhe pa paqe nuk do të ketë gëzim. U them dhe shumë njerëzve për paqen, në Septuaxhindë, që është përkthimi i të 70-të përkthyesve, është përkthimi i parë që është bërë Dhjatës së Vjetër. Kur Diaspora Hebraike e kishte humbur gjuhën hebraike, dhe flisnin në Aleksandri gjithë Greqisht, menduan se do të përkthehej Bibla Hebraike, në greqisht dhe ky është përkthimi i parë. Sipas traditës u përkthye nga 70-të vetë, dhe prandaj dhe quhet i të 70-tëve. Dhe këtë fjalën “paqe” nuk e kanë përkthyer paqe, por e kanë përkthyer “gëzim” nuk ka gëzim atje ku është e keqja, sepse gëzimi është një dhuratë që vjen nga Perëndia, dhe nëse ne nuk do të kemi paqe në shpirt, nuk do të kemi as gëzim. Prandaj mundohuni në jetën tuaj ti largoheni thashethemeve të kota, sherreve me njëri-tjetrin tjetrin, sepse shpirti juaj do të trazohet dhe duke u trazuar, nuk do të ketë paqe. Paqja nuk është thjesht një ndjesi, është një shpëtim, kur njeriu realisht realizon atë për të cilën është krijuar. Të krishterët besojnë në diçka shumë të rëndësishme, dhe antropologjia e krishterë, e shpjegon njeriun kështu. Njeriu është një qënie e rënë, por njeriu është krijuar sipas ikonës së Perëndisë dhe ikona mbetet aty, mund të deformohet, mund të nxihet, por ikona aty mbetet. Detyra e njeriut, është pikërisht që t’a restauruojë këtë ikonë, sepse nëse ne restaurojmë ikonën, që të fillojë të ndriçojë përsëri, do të kemi dhe paqe dhe shpëtim dhe gëzim. Gjithë botën të sundosh, gjithë pasurinë të kesh, po nuk pati njeriu gëzim në jetën e tij, jeta e tij fillon dhe thahet dhe paqja mund të vijë vetëm kur njeriu ka një dimension të përjetësisë. Sepse ne e shikojmë jetën vetëm të kësaj kohe, sa mund të jetojmë, 70-80 të, por një ditë kjo mbaron dhe dimensioni i përjetësisë e ndihmon njeriun të ketë një jetë shpirtërore dhe që të largohet nga çoroditjet e kota, fjalët e kota dhe nuk përqëndrohet tek thelbi i jetës së njeriut. Shpeshherë gjërat që do t’i fitoni në këtë moshë, do të mbeten gjithmonë tek ju, rruga që do të zgjidhni do të mbetet gjithmonë, dhe rruga që do të zgjidhni dhe hija nuk hiqet shumë lehtë. Ju porosis gjithmonë, mos i bëni zakon përgojimet, thashethemet, talljet për të tjerët, sepse nga këto vjen çorientimi, dhe ky çorientim nuk sjell paqe por gjithmonë do të sjellë konflikt, njeri do të ofendohet për fjalën që ke thënë ti, do filloni të grindeni dhe shpeshherë mund të marin përmasa të mëdha, dhe sa më shumë trazohet shpirti, aq mëndja nuk është më e ndriçuar. Madje dhe shumë gjëra po të kuptoheshin lehtë, do të lehtësohen. Është në interesin tuaj, që të filloni që tani të kultivoni dimensionin e paqes.
Shkrimet e para, kështu shkruanin se të krishterët janë një rracë paqësore, që do të thotë se përhapin vazhdimisht paqe. Kush ka frikë Perëndinë, nuk i ka frikë njerëzit, por është paqtor. Ata që nuk kanë frikë Perëndinë tremben nga njerzit. Nëse do të arrini një paqe të thellë brënda shpirtit tuaj, nuk do të keni frikë. Është koha që secili nga ju do të vendosë se çfarë do të ndjekë në jetën e tij, do të fillojë udhëtimin e tij. Kisha beson se jeta e njeriut është një udhëtim dhe ky udhëtim presupozon se ka një destinacion përfundimtar, që ka një dimension të përjetshëm, që ka diçka që ne nuk e mbarojmë vetëm me jetën këtu, por e vazhdojmë edhe më pas. Nëse ne çorientohemi vetëm nga shqetësimet e kësaj bote dhe çoroditjet dhe zbavitjet dhe e neglizhojmë këtë dimension, as këtë kohë nuk do e gëzojmë dot, sado që mund të duket si paradoks, por njerëzit që e shikojnë përjetësinë dhe e jetojnë atë, e gëzojnë dhe këtë kohë të përkohshme, ndërsa njerzit që nuk e kanë këtë dimension të përjetësisë, as këtë kohë nuk e gëzojnë dot. Ndoshta për ju nuk janë akoma këto shqetësime, por nëse nuk mbillet fara e mirë që tani nuk do të japë fruta kur të rritet, sepse çfarë do të mbjellim dhe do të korrim. Mundohuni të mbillni farat e mirësisë dhe një njeri i mirë, është shumë e rëndësishme për të fillimisht. Në kuptimin e krishterë, të jesh i mirë ose i keq, nuk është çështje vetëm etike, por teologjike, sepse më tepër i bëjmë keq vetes se sa të tjerëve. Duke shpikur për të tjerët, duke tallur të tjerët, duke ofenduar të tjerët, më shumë dënojmë veten tonë, sepse nuk na lejon që të kemi një jetë shpirtërore dhe pa një jetë shpirtërore, nuk mund të kemi dot paqe, prandaj dhe paqja është kaq e rëndësishme. Të gjithë luten për paqe, të gjithë duan paqe, por pak njerëz përpiqen për paqen, së pari për të paqtuar veten dhe se dyti për të transmetuar atë paqe dhe tek të tjerët që janë rrotull. Prandaj dhe është shumë e rëndësishme për secilin nga ju, le të bëhet një puntor i paqes.
Tema e paqes, që thotë “Krishti është paqja jonë” është shumë e rëndësishme sepse është ndryshe nga paqja e botës, jo nga mungesa e luftës, por është një gjëndje e thjeshtë shpirtërore dhe një gëzim i thellë shpirtëror që vjen nga prania e Zotit në jetën tonë, dhe prania e Zotit në jetën tonë është dhe vjen kur shpirti jonë është në paqe, një shpirt i trazuar nuk mund të gjej dot paqe.
Do të doja që gjithsecili nga ju, duhet të përpiqet t’a kultivojë paqen, sepse si çdo gjë, nëse nuk kultivohet nuk rritet dhe ajo do të thahet. E njëjta gjë është dhe me virtytet e mëdha që njerëzit duhet të mbjellin në shpirtin e tyre, duhet të përpiqen dhe t’i rrisin ato virtyte, sepse njeriu nuk është një qënie statike është një qënie dinamike. Në jetën shpirtërore gjithmonë do thuhen këto fjalë, nëse nuk do të rritemi shpirtërisht, nuk do të thotë se do të qëndrojmë neutral, por do të fillojmë dhe të biem, ndaj nëse nuk jemi duke u rritur do të jemi duke rënë. Nëse nuk do të jemi paqtor, do të jemi më shumë agresiv dhe duke u bërë konfliktual me njerëzit rrotull. Dhe një jetë me konflikte, një jetë me sherre do të sjellë shqetësime dhe probleme të mëdha.
Prandaj do ju uroja të gjithëve ju, të përpiqeni për paqen dhe le t’i merrni seriozisht ato fjalë që thotë “Krishti është paqja jonë.” Sepse realisht Ai është paqja jonë, vetëm nëpërmjet mësimit të Tij, ne mund të realizojmë një paqe që mund të qëndrojë vazhdimisht dhe sikur të ketë sherre përsëri nëse do të keni paqen e brendshme, përsëri do të keni paqe. Mundohuni t’i kultivoni këto fjalë, sepse mund të mbjellësh por nëse nuk e kultivon, nuk do të prodhojë. Përpiquni për këtë, sepse të parët që do të përfitoni do të jeni ju, por jo vetëm ju por dhe shumë njerëz rrotull jush.
Dhe një herë ju uroj gjithë të mirat.
The post Fortlumturi Joani u flet të rinjve se si të gjejnë paqen e brendshme: Ja këshillat e tij first appeared on JavaNews.al.