Nga Frrok Çupi

Këta po thonë se Amerika e ka lënë Shqipërinë, por nuk është kaq e vërtetë. Megjithatë le ta marrim edhe këtë si një ‘marrëzi të vërtetë’. Amerika në ikje perceptohet si zonja e madhe që, teksa tërheq zvarrë fshesën gjigande, nëpër mbetjet e saj rrjedhin marrëzi e të marrë.
Marrëzia magjeps edhe kur bie nga fshesa e të madhit.

Kaq shumë marrëzi në rrugë nuk ka pasur as vetë Europa në shekullin 16. Atë çfarë tha vite më parë filozofi Mishel Fuko mbi marrëzinë dhe të marrët, e gjejmë në vendin tonë sot në ditë të nxehta vere:

Ngrihet një ‘profesor’, merr një makinë amerikane, mbledh pesë a gjashtë hajvanë, i var në dyert e makinës si skifterë të balsamosur, njëzet metra para se të hyjë në Theth. Shfaqet si zog pa pupla para pesë njerëzve të tjerë. Thotë se e ka dërguar Amerika. Merr frymë dhe lëshon një zë të hollë me shqipe të cunguar: ‘Jam shpëtimtari juaj’. I shkon fjala te qeveria dhe thotë se ‘e hoqa kryeministrin’. Shan si lac. Ikën në Kosovë; një makinë tjetër atje. Aty rregullon Kosovën, por s’i dihet u kthye apo jo, ku rri e ku ha, nën cilën urë. Të marrët s’janë ankuar kurrë për jetesën, ankohen vetëm për kështjellat e Europës ku i kishin mbyllur.

Shfaqet një kryetar partie, që thotë se quhet ‘PD’, si dikur; shfaqet çdo ditë në konferencë, herë me mëngë të shkurtra si zogu pa pupla, herë me kostumin enkas për t’u treguar demodè. Ky thotë ‘të anulohen zgjedhjet’. Deri tani thoshte të anulohet anëtarësimi në Europë; e thotë prapë. I ka ikur koha e mandatit të tij, por ai bën si kryetar. Partia nuk është demokratike, por ai thotë ‘PD’. Nuk është i sigurt se ku do ta ketë banesën pas pak, në Mustafa Matohiti apo ku ta caktojë gjykata vendin e ri. Deri tani thoshte se ‘kam me vete Amerikën e Trump!’. Pagoi nja 6 milionë e ca dollarë, por i shkuan dëm. Tani e ka mbyllur me ‘Trump’ sepse nuk i doli gjë. Marrëzi totale, si me avokatin francez, si me gjyqin në Londër, si me luftën e 8 janarit në selinë e PD. Edhe Yuri Kim doli diplomate e vlerësuar e Trump’; ky kishte thënë se ‘ia hëngra kokën’.

Në të njëjtin arketip si ‘prof. Pelinci’.

Ky ka marrëzinë e Pelincit, ndërsa për vete ka krijuar ‘matrioshka’ si veten.

Janë dy kryetarë të dy partive ‘të shpresës’ që po hahen me njëri tjetrin. I kanë ngjarë Sali Berishës që e bëri partinë ‘e demokracisë’ parti familjare. Për partinë e vitit 1990 ishte angazhuar një popull i tërë, por ky tha se ‘e bëmë bashkë me Lirinë’; e shoqja. Këta dy të rinjtë, po në këtë marrëzi, e bënë ‘Shqipërinë bëhet e s’bëhet’, me dajën, babin, motrën, vajzën e tezes. Ndotën gjithë mexhlisin. Një kopje e marrëzisë paraardhëse.

Të marrë të tjerë po pritet të shfaqen si ‘shpëtimtarë’ që nga Ura e Milotit deri te Ura e Mifolit. Është klima dhe modelet.
Kjo ishte periudha kur Shqipëria prodhoi më shumë marrëzi se vetë gjithë Ballkani ku lulëzon marrëzia.

Vallë çfarë ndodhi?

E gjitha është efekti i dy faktorëve:

I pari, faktori ‘Zgjedhjet e 11 Majit’:
Këtu u nda uji i lumit; ai që është i pastër kaloi në anën e degës së madhe. Në anën tjetër kaluan të tjerët, që nuk kanë dobi. Lumi është populli që zgjodhi rrugën në shumicë. Në vitet e shkuara kur marrëzia ishte në pushtet, dukej se shumica ishte ‘ujë i turbull’.

Faktori i dytë, Amerika:
Por jo Amerika si Amerikë e vërtetë; Amerika si e quajnë këta. E quajnë ‘shoqe me veten’, por kjo del marrëzi. E mashtrojnë me 6 milionë dollarë; prapë marrëzi, humbën edhe paratë. E dinë si të shurdhër dhe të verbër; por del se i sheh të gjitha marrëzitë kriminale të këtyre. Atëherë, ditën që thanë se ‘iku’, Amerika la rrugës së fshesës këto krijesa.

Megjithëse duke u gajasur, njerëzit po i ndjekin në ekrane. Ç’të bëjnë tjetër, verë e nxehtë. Pastaj ‘marrëzia magjeps’, ka thënë Fuko.

The post Amerika iku duke lënë pas marrëzinë first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Teatri po niste, diku pasdite. Aktorët, kush e kush më teatral se tjetri, po vinin. Derisa u bënë bashkë në “skenë’ të ardhur rrugës së fshatit, një nga një ishin me koka të ulura, të penduar. Kur u mblodhën në skenë u ngrehën. Kjo është loja teatrale.

Edhe skena u sajua nga ajo kohë që nuk kthehet më. Kisha në sfond, një çinar i vjetër me degë të gjëra, bytha e pemës së lashtë dhe ca kryqe në varreza. Këta menduan se duke kthyer kohën do të shpiknin kohë planetare të re. Kjo s’ka ndodhur e as mund të ndodhë në këtë planet.

Ata që do të luanin ‘ tragjedinë’, e nisën me një komedi. Një njeri i veshur me qafore prifti, u shfaq i frikësuar para të gjithëve. Herë frikë nga katolicizmi i Shoshit e Shalës se do ta përzënë e nuk do t’ i shkojnë më në meshë, herë i frikësuar nga këta që e kishin ftuar për ‘lojën’. Sikur këtyre të mos u pëlqente loja, atëherë ai nuk do të shpërblehej. Prifti po luante teatër në oborrin e zaptuar të kishës; ai ishte bërë palë me zaptuesit.

Komedia vazhdoi pas priftit të fshatit. Një prift në Shkodër, tha se ishte Vlash Pali, po i kërkonte shtetit të përkundte malësorët e Thethit. I fyu, por kushedi sa e morën vesh ata. I kërkoi shtetit që me ninulla ‘t’i vinte në gjumë një herë, dy herë, tre herë… nëse nuk flinin, kurrë mos fjetshin!’. Prift më pazarxhi nuk kisha menduar, më erdhi turp që kisha shkuar ndonjëherë në kishë.

Pastaj prifi Pali e çoi më tej lojën komike. E gjeti veten të paaftë për të thënë gjë të hairit, dhe iu drejtua për ndihmë një myslimani. ‘ Dua këtu Faik Konicën që të shajë shqiptarët siç di ai të shajë’, tha.  Por shpërblesën do ta merrte dom Pali prej komitëve. Njësoj si në filmat e realizmit socialist ku prifti bashkëpunon me kriminelët.

Teatrit po i mungonte një figurë e lartë e artit, Ramiz Kovaçi. Mysliman për mysliman, katolikët e ngrefun të teatrit në Theth më mirë të thërrisnin aktorin e madh, Kovaçi, që ka luajtur teatër me ‘tokën tonë’, se sa Konicën.

Në skenë doli njëri që ia dha fjalën bajraktarit. Prapë ka bajraktarë të vërtetë apo fosile? Kur ta shikojnë në video të rinjtë, do të hutohen. U shkon mendja te dronët “Bajraktar” që vijnë nga Turqia? Të tjerë bajraktarë nuk njihen këta dy shekujt e fundit. Bajraktari që u shfaq si relikte pa emër personal, dukej që ishte i një kohe tjetër të mykur. Kërcënoi ligjin, shtetin, popullin dhe Republikën, sipas një skenari të shëmtuar; në gojën e bajraktarit mungonin gjysma e dhëmbëve si një krehër i hedhur. Bajraktarët e shekulli të tyre diku 18-19 të urdhëruar nga Tanzimati, kanë qenë burra të bukur dylberë dhe zgjidheshin si kali: Me të gjithë dhëmbët në gojë.

Bajraktari i Thethit kërcënoi shtetin se me një fërshëllimë do të sjellë këtu Kukësin, Hasin, Romën, Brukselin, Berlinin dhe Nju Jorkun të armatosur kundër Shqipërisë. Luftë do të bëjmë!, tha ai. Ndoshta sot ndodhet në qeli për thirrje kundër rendit Kushtetues.

“Sepse nuk na ka pushtuar as turku!”, tha dhe harroi se titulli i tij ishte titull turk, bajraktar.

Teatër i shkurtër, por shuma zemërak në bythë të lisit në Theth. Ikën shpejt. Mund të teatronin gjithë natën, por askush nuk po i shikonte. Andej nga Tirana e Shkodra askush nuk po trembet dhe as po reagon. Me sa duket askush nuk e kupton gjuhën e tyre, ajo është gjuhë e vdekur me kohë. Ka shekuj që Shqipëria përdor gjuhën e ligjit dhe të të drejtës. Sidomos tani kur shteti ka hyrë në epokën më moderne dhe flet gjuhën e Europës.

Kush i kupton këta? Askush.

Në zonën e tyre ka një histori para njëqind vjetësh. Kapedani e kishte humbur autoritetin në popull, as në dasmë nuk donte të shkonte. Nisi adjutantin e tij, Pjetër Lleshin, në dasmën e fundit.

-Si të shkoj kapedan? Në vendin tuej nuk mund të shkoj

-Shko ore!, i tha eprori.

-Nuk më do kush aty, nuk çohet kush në kambë?

-Shko si unë, dil në krye të vendit- i tha kapedani. Po s’u çuan ata në odë, thërrit me za të naltë: “Buuuv burra, Pjetër Lleshi në krye të vendit!’. (Ai për vete).

Por prapë s’ia vërshëlleu kush. Burrat vazhduan të bisedojnë në gjuhën e tyre.

Këtu në Theth po mbaron teatri me gjuhën e vdekur.

The post Tragjedia komike që po luhet në Theth first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Kjo që po bën Edi Rama nga njëri qytet në tjetrin, Jug e Veri, ngjan si një lëvizje e shpejtë e zotit të shtëpisë që të zgjojë familjarët, para stuhisë. Gjumi është i natyrshëm pas një lodhjeje elektorale që sapo kaloi. Por po fjetën tani ata që fituan zgjedhjet, në çastin që do të zgjohen s’kanë pse zgjohen. Kryeministri e ka nisur ‘zgjimin’ që nga Vlora; dje në Durrës, sot në Elbasan e nesër në Shkodër.

Teksa bashkiakët sapo kishin bërë një sy gjumë, të tjerët kishin dalë e kishin bërë namin, zunë plazhet, trotuaret, rrugët dhe sheshet.

Edi Rama ka paralajmëruar se ‘fitorja në zgjedhje është vetëm e drejta e fituar për të mos fjetur më!’ dhe për të vigjiluar për qytetarinë. Madje po praktikon edhe metodën: Nëse tanët, jo të gjithë janë gati, do të marrim më të mirët e ‘armikut’ që sapo humbi prapë. Nga PD janë angazhuar disa zyrtarë në Vlorë, mund të angazhohen edhe nga ata të ‘Postribës’ në Shkodër..

Ata që humbën e përjetojnë jo si frikë, por si shans përgjumjen e fitimtarit. Pala e humbur në zgjedhjet e 11 Majit po tenton të ndërtojë një qeveri paralele të pa votuar. Edhe të nxisë rebelim, kudo ku mundet; edhe brenda Pallatit të Drejtësisë. Moto e tyre është: T’ua bëjmë Shqipërinë siç ishte atëherë kur secili mund të bënte çfarë të donte”… Do të vinte Shqipëria e ‘rrumpallës’, siç është thënë. Tipik do të ishte viti 1997 me tabelat mbi institucione dhe prona, shkruar “Tokë e xanë!’.

Kjo ishte pamja e ‘shpresës’ përballë gjumit të njerëzve të shtetit.

Si mund të vinte një pamje apokaliptike e Shqipërisë vetëm pse ‘disa ushtarë’ i zuri gjumi gjatë rojës? Sigurisht, kjo është e pamundur, por edhe e njëllojtë me gërryerjen që nesër do të ndodhte.

Por çështja nuk u shtrua kështu. Çështja u shtrua që territori i vendit të mos zaptohet as në kohë gjumi dhe as zgjuar. Çdo pëllëmbë e vendit është e qeverisur dhe u takon sipas ligjit, qytetarëve shqiptarë. Kjo është një çështje delikate dhe serioze. Politika e shpartalluar e pronave, konsakruar në ligjin 7501 dhe në precedentë të rrezikshëm pas vitit 1992, e ka bërë urgjente vigjilencën mbi pronat dhe territorin. Gropa e hapur gjatë periudhës si dhe shkatërrimi i pronave të shqiptarëve gjatë viteve të para, ka krijuar hendekun ende të pa mbyllur ku Shqipëria mund të rrëshqasë. Mjeshtri i shkatërrimit, Sali Berisha, edhe pse në turbullirë morale, po përgjon ku të gjejë një tullë që lëviz dhe ta hedhë në greminë vendin. Ashtu i thotë mendja. Në Shkodër gjeti një prokurore dhe pas saj një zyrë prokurorie që i nxiti për ‘kryengritje kundër rendit kushtetues’.
Shpresa e të keqes gjallon te gjumi i tjetrit.

Ndërsa rreziku i të mirës qëndron po te gjumi. Edi Rama, gjatë inkursionit nga Vlora në Shkodër për ta vënë territorin në shërbim të qytetarëve dhe të shtetit, mbante një bllok me vete; e patë besoj. Edi nuk është parë kurrë me bllok në dorë; veç kësaj here. Kushedi sa njerëz e kanë interpretuar në mënyra të tyre. Besoj se asnjë nga paragjykimet mbi bllokun, nuk është real. Në bllok kishte vetëm data, orë, muaj, shigjeta sa te njëra te tjetra, shënime anash… Një agjendë ku të gjitha orët janë të zëna. Ky është qëllimi i shpejtësisë nëpër orë e ditë. Me zgjedhjet e 11 Majit, maxhoranca mori mandatin për ta ndarë jetën e vendit nga jeta e keqe ‘e asaj kohe, qoftë largu!’

Mbi të gjitha drejtim i shtetit u instalua në rrugën drejt anëtarësimit në BE.
Nuk ka asnjë orë për gjumë.

The post Frika nga gjumi post- elekt first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Kjo që po ndodh në dialogun ‘e zemëruar’ mes kryeministrit të Shqipërisë, Edi Rama dhe shkëndijë- dhënësit të Brexit, Nigel Farage, ka kuptim. Nuk është aspak ashtu siç guxojnë të thonë disa se ‘haj merru me emigrantët e dhe me krimin, lëre Farage.

Jo, fare nuk është kështu. Madje është debati më i sinqertë kontinental qëkurse Britania e Madhe rrëshqiti në izolim, sipas fjalimeve të Farage, dhe tani nuk po di si të dalë. Brexit ka krijuar disa pasoja të rënda në Britani, që nga rënia ekonomike, rënia e marrëdhënieve tregtare dhe politikat e emigracionit. Mbretëria e Bashkuar përjeton barriera tregtare në rritje me BE-në. Liria e lëvizjes për qytetarët e Mbretërisë së Bashkuar brenda BE-së ka mbaruar, duke ndikuar si në turizëm ashtu edhe në udhëtimet e biznesit.

Ky është Brexit, për të cilin u ngref Nigel, sepse u pickua në gjënë e keqe që i ka bërë vendit të vet.

Pse hynë në mes emigrantët shqiptarë? Ndoshta edhe kjo është shenjë krize personale.

Disa shqiptarë që ndodhen në burgjet e Londrës e paskan shkaktuar të tërën?

Jo, nuk është kështu. Për ta kuptuar se nuk është kështu, mjafton të tërheqim imazhin e përshkruar nga Edi Rama në letrën e parë për Farage. Ky i thotë se ‘vemë bast, nëse një në pesëdhjetë shqiptarë është kriminel, atëherë vij në Londër e i marr të gjithë shqiptarët në Shqipëri’. Duket se Nigel, ose nuk e kuptoi, ose nuk e çanë kokën për fatin e Britanisë. Nëse do të largoheshin emigrantët shqiptarë, pastaj të gjithë emigrantët, çfarë do të ndodhte me Britaninë?! Do të vihen në rrezik shumë gjëra në atë shtet të madh e të vjetër. Po mund të vihej në rrezik vetë kopshti i Nigel…

“Në realitet, z. @Nigel_Farage e di çfarë? Shifra është mbi 300,000, vëlla! Këta janë njerëz që mësojnë fëmijët tuaj, që ndërtojnë shtëpitë tuaja, që kujdesen për të moshuarit dhe të sëmurët tuaj”, shkruan Edi rama.

Nigel, duke e vënë Ramën në radhën e globalistëve, mendon se po e shan dhe po e mund. Gabim trashanik. Farage, si edhe të tjerë, jetojnë çdo ditë e çdo orë në globalizëm, dhe thonë dokrra për një gjë të kundërt. Ku është ajo gjëja? Bota është globaliste dhe nuk mund të jetë ndryshe.

Farage ishte ‘zhdukur’ diku që nga dita e fundit e Brexit, që e ndau Britaninë nga Europa. Por kur u duk? Kur në Amerikë fitoi Donald Trump. Në këtë mënyrë vetë Farage kthehet një ‘emigrant’ ose shtesë në kopështin e fitoreve të Donald Trum si president; me këtë shet mend, jo me veten. Ka shumë nga këta në Europë që janë ngrefosur ‘si konservatorë të Trump’. Por çështja është sa shumë i përket vetes dhe dobisë së kombit tënd?!

Të përzësh, të selektosh, të veçosh, të kërcënosh, të mburresh, të qëndrosh në istikam…, këto kam vënë në dukje në letrën e Nigel Farage.

Por këto janë shumë të rëndësishme, shumë delikate për botën tonë.

Këto e bëjnë të madhin shumë të grimcët, dhe e kundërta. Britania është e madhe, por çfarë manifestohet në letrën e Farage? Do të doja që Edi Rama të ishte ‘më i vogël’ se Farage, sepse përfaqëson një shtet mjaft më të vogël, që edhe floririn nuk e ka tërhequr dot akoma nga Britania. Edhe pse Rama është kryeministër i shtetit tim, le të dukej më i madh ‘lideri’ britanik. Farage e lëshoi veten në duar të melankolisë dhe iu lut Ramës ‘na trajtoi edhe ne si Italinë’, për emigrantët.
Është kthyer radha.

Kjo që po ndodh, ku lideri londinez i Brexit, shfaqet aq i vogël; kjo është ç’është!. Këtu po ndryshon bota. Çfarë po ndryshon, e shikon?
Po ndodh ajo që ndodhi menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, në pas vitet ’45. Atëherë njëra pjesë e Botës, (Perëndimi, i prirë edhe nga Britania e Madhe), shtuan shpejtësitë dhe u vunë në ecjen drejt të ardhmes, dhe u bënë ata që u bënë. Lindja, përfshirë edhe Shqipërinë me BRSS, u vunë në mbretje dhe mbetën atje ku mbetën.

Në këtë përplasje të kuptimtë mes Rama dhe Farage, po shikoj se ‘lideri i djeshëm’ londinez është kthyer në mbrojtje, në stanjacion. Janë ndërruar rolet. Shqipëria po ecën shpejt përpara, politikani zemërak i Britanisë del te dera e shtëpisë e numëron ‘sa emigrantë shqiptarë kaluan sot’. S’ka punë tjetër, Brexit ka mbaruar.

Ky është kuptimi; po ndryshojnë kahet e poleve. Mjafton një Farage, edhe pse një i vetëm, por dëshmon pikërisht ‘kthimin në mbrojte’ të asaj pjese që ishte në sulm prej tetë dekada.
Sinjalet janë të qarta.

The post Kjo zemëratë e kuptimtë mes Rama and Farage first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Kur doli se Sali Berisha ishte dorëzuar në një intervistë në televizionin shtetëror të Iranit, kishte disa njerëz që u habitën. Njerëz që e dinin Berishën të pakorruptuar dhe të pa dosje. Fakti doli në pah tani kur Irani, si një forcë regresive kundër qytetërimit botëror, po sulmohet me armë nga Amerika. Edhe Berisha kishte folur atëherë kundër Amerikës, duke kërkuar të fuste kokën në bushin e Iranit

‘Bush’ i themi shkurres edhe në gjuhën shqipe, përveçse e njëjta gjë është edhe në gjuhë të huaj. Madje edhe pexhorativi rreth bushit është i ngjashëm. Del nga shkurrja!, fshihet në shkurre!, ‘iriqi shkurre do!, nga shkurre e vogël del lepur i madh!, fshihet shkurreve!, tund një shkurre e del një lepur… Madje edhe fjala ‘ambush’ që nuk është shqip, me siguri ka lidhje me shkurren, që do të thotë ‘zë pritë’ përtej bushit.

Gjithë pasuria e aforizmës ka në thelb se nën mbulesat e thjeshta fshihen të papritura.

Ja, kësaj here doli se Sali Berisha ka mbajtur lidhje me regjimin e Iranit. Mua, sigurisht do të më paragjykoni, por po u them se e di se sa u gëzua Berisha në prill 1979 kur Revolucioni Islamik përmbysi Shahun dhe solli në fuqi Ajetollah Khomenei. Një mik i tij i afër kishte qenë në Teheran si i dërguar nga Tirana dhe ky nuk linte minutë pa na thënë; ‘Oh çfarë fitore!’. Ky ishte edhe opinioni i Bllokut Komunist ku u ngritën dolli për fitoren e Khomeineit.

Por s’ishet këtu thelbi. Çështja është se sapo Irani erdhi në skenën e keqe të qytetërimeve, në atë moment doli edhe Berisha.

Edhe kur po krahasohet operacioni ushtarak i Amerikës mbi uraniumin iranian, del se Bin Laden ishte ekzekutuar me një metodë të shpejtë si kjo. Menjëherë pas kësaj shfaqet Berisha. Në vitin 1997 në Shqipëri u konstatuan mbi 90 celula të Al Qaedas, dmth të Bin Laden- sipas DASH.

Deri aty i solli Berisha.

Edhe në 7 shtator 2022, kur Shqipëria ndërpreu marrëdhëniet diplomatike me Iranin për shkak të sulmit kibernetik iranian mbi vendin tonë, gazetarët zbuluan një gjë: Tek kërkonin ambasadën e Iranit në Tiranë, u gjenden në rrugën Mustafa Matohiti, në oborrin e  banesës së Sali Berishës. As që mund t’i vihet emër kësaj ndodhie, por ama kjo afërsi ka ekzistuar.

Sidoqoftë, aty ku ‘tundet një shkurre’, atu shfaqet Saliu.

Të fundit e tundën vetë shkurren e vjedhjes së votave në zgjedhjet e 11 Majit. Tahnë se ‘na i kanë marrë ata të Ramës; hapni kutitë!’. U hapoën kutitë. Pas çdo kutie u vërtetua dora e Berishës duke vjedhur vota; madje edhe vota demokraci me demokrat.

Në vitin 1996 pas pyllit të madhe me shkurre ku u vodhën dhe u gjakosën zgjedhjet, u kap Berisha. ‘Gjuetia e atij ariu’ që hante vullnetin e popullit e çoi vendin në luftën civile të marsit 1997.

Pas çdo vjedhjeje gjendet Brisha. Në mos vetë, të bijtë; në mos të bijtë dhëndri; në mos vajza hoqët e shokët e saj; në mos këta, ministrat e tij; në mos shqiptarë, Fazlliqi; në mos Sudja, vetë Ponzi…

Kudo ku lindën armiqësi e vrasje, pas bushit del Berisha. Pas vrasjeve në Tropojë, pas Remzi Hoxhës, pas Ali Ukës, pas Hajdarit, pas 26 vetë në Gërdec, pas 4 qytetarëve në bulevard. Sapo të tundet një gjethe e bushit, shfaqet ‘burri i ndershëm’ i pushtetit

Në çdo shkurre të fatkeqësive të Shqipërisë, tunde e del Saliu.

Kjo që ndodhi tani me Iranin do të ndodhë në çdo stinë kur nis e tunden krimet.

The post Ku tundet një bush del një Berishë first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Nuk po them për tezen e vërtetë të Gimit, nga e cila merr frymë edhe sot e kësaj dite.

Por për një teze ku mbështetet nipi sa herë bën punë laçi. Kësaj here Agim Nesho gjeti dikë në ‘ Fox News’, në SHBA dhe i rregulloi punët të thoshte ato që ‘ lagjja jonë’ i kishte përtypur në gojët e pista prej shuma kohësh dhe përditë.

-Hë, të lutem thuaje ti, teze, se ma kërkojnë Saliu e Iliri.

Kështu e ndërtoi përrallën me Foxin, Nesho, me qëllim që të shante vendin dhe popullin e tij në Shqipëri.

Po pse more Agim, deri në Amerikë për të sharë siç shajnë lacat politikë përditë nëpër lagjet e Tiranës.?

Pse përdorët ‘tezen’ ose ‘Uncle Civita’ për të sharë vendin, siç shajnë lacat që përkëdhelen nga tezet?

Nuk po them për tezen e vërtetë të Neshos, edhe pse edhe me atë lidhet ‘tërë helmi’. ‘Nesho i Vitos’ e quanin Agimin sa herë binte fjala që të merrte bursë, diplomat apo një privilegj tjetër si ‘djalë i bllokut’. Siç ka ndodhur me ata që marrin mbiemër emrin e nënës: Miri i Xhikës, çunat e Balit…

Puna që bëri Nesho me një sharje në ‘ Foxin e SHBA, në fakt nuk është asgjë më serioze. E vetmja gjë serioze është se ky është një pisllëk që këta tipa që nga Haxhi Qamili i kanë hedhur vendit të tyre.

Ka edhe një gjë tjetër që shkon deri në kufirin e seriozitetit:

Kur do të jetë ora që SPAK të thërrasë nën hetim Agim Neshon? Ky, duke sharë vendin e tij, Shqipërinë, ka shkelur disa ligje të rëndësishme të vendit.

E para ka shkelur Kushtetutën e Republikës ku përcaktohet se ‘ne populli shqiptar, me zotimin për mbrojtjen e dinjitetit dhe të personalitetit njerëzor…’ vendosim këtë Kushtetutë.

Nesho , diplomat, jo vetëm nuk ka mbrojtur, por ka shpifur dhe ka fyer popullin shqiptar duke e krahasuar me një komb tjetër në Amerikë Latine që rron jo në demokraci. E ka fyer popullin votues që zgjodhi në shumicë rrugën drejt Bashkimit Europian, përkundër rrugës s fatkeqësive që ka lënë pas Saliu i Neshos. Ka fyer kryeministrin e zgjedhur të vendit duke i ngatërruar nëpër këmbë emrin e një lideri në Amerikën Latine, pa të drejtën më të vogël që të përdhosë emrin që ka votuar populli…

Nesho ka shkelur edhe kodet morale, por për këto nuk do me dijë, se në fund të fundit bën si i do qejfi sepse është nipi i Hysniut- sipas logjikës së hershme. Por ky ka qenë diplomat dhe ka shkelur edhe nenin 18 të Ligjit mbi Misionin Diplomatik në Republikën e Shqipërisë, që thotë se misioni diplomatik ‘ mbron të drejtat dhe interesat e ligjshëm të Republikës s Shqipërisë, shtetasve dhe subjekteve…”. Nesho i ka shkelur dhe poshtëruar. Nesho duhet të zhvishet menjëherë nga titulli ‘diplomat i karrierës”, siç përcakton ligji. Kjo duhet të ndodhë nëse nuk arsyetohet si në kohën e Hysniut, kur ‘ ligjin e bëj unë bariu i ardhur në bllok”.

Ky Hysniu i Byrosë politike, nga bari në Vranisht, erdhi e ndoti vendin me metastazat e tij në krye të shtetit. La pas Agimë, la pas Mehditë, Besnikët, Andët, shqipet e Andeve dhe një litar që e lidh me një tradhti ndaj vendit me gjyqin e Kanalit të Korfuzit ku ia kaloi të drejtën dhe floririn e shtetit shqiptar Britanisë së Madhe.

Por kjo është një barrë që kombi shqiptar e mban për këtu brenda vendit. Sharjen, fyerjen dhe poshtërimin ndaj vendit jashtë vendit, në media e mes njerëzve që nuk e kanë për detyrë të mbrojnë dinjitetin e kombit, kjo është serioze.

Aq sa c’është Nesho një lajmëtar i ‘tezes’ që ajo të shajë me fjalët e tij.

Punët e tjera janë krejt jo serioze. Madje edhe pamja pse Foxi publikon një sharje nga përtej oqeanit pa gajle se çfarë ka brenda ajo ‘letër bakalli’. Janë ca gjëra aq banale saqë edhe media serioze i bluan si ‘bulshit’.

Aq më qesharake mbetet marrëdhënia e Neshos me ‘tezen’ që i thotë të thotë atë që e përtyp vetë përditë.

The post Nesho, si laci i lagjes me tezen first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Në fund të fundit, vetëm kaq, një aspirinë. Por nuk mund të thuash ‘asgjë më tepër’. Sepse pas ‘aspirinës’ qëndron një makth i tërë.

Njësoj si në ngjarjen e ndodhur në Gjirokastër, vite më parë. Më tregonte sot Njazi Jaho, juristi i famshëm, mbrojtës i të Drejtës së individit dhe të shtetit.

-Ai burri në rrugicën tonë paralele, po vdiste, tregon Njaziu.

… Sëmurë prej kohësh. Të gjithë familjarët rreth e rrotull. Ja tani, ja pastaj… Ende nuk kishte thënë asnjë fjalë për trashëgiminë. Palët e të njëjtës familje prisnin e shikonin njëri tjetrin.

Ja, më në fund, bëri me shenjë…, të shoqes:

‘Pa eja pak…’. Ajo u afrua. Të tjerët shqyen sytë dhe menduan se do të fliste. Po, foli:
-Një aspirinë!, kërkoi mes të gjithëve që prisnin trashëgiminë.

Çfarë kërkon tani Sali Berisha? Edhe ky është në vdekje politike. Imiton njëpërnjë burrin me trashëgimi.
Saliu foli… Ata prisnin që ai të ikte, por ai kërkon aspirinë. U krijua një sagë e tërë me ikjen apo mos- ikjen, menjëherë pas zgjedhjeve të 11 Majit ku Berisha me PD humbën thellë. Fatmirësisht humbën thellë, sepse populli shqiptar nuk e do më trashëgiminë e të keqes.

Disa prisnin që të largohej Saliu e të vinte e bija. Kjo duket si e pamundur, por nuk është; veçse ua ka fshehur Saliu të tijve.

Tani ai po kërkon ‘aspirinën’ e kutive të votimit. Të hapen kutitë e votimit!, ka kërkuar; dhe kjo po ndodh. Po hapen në Tiranë, Fier, Durrës…

Ai e di se rinumërimi nuk do të sjellë asnjë ndryshim. S’ka gjë, ai ka kërkuar aspirinën, këtë po merr. Me këtë Saliu shtyn kohën edhe ca. Ai nuk shikon për lart, shikon për teposhte, ku po rrëshqet vrikthi. Megjithatë shtyn pak kohë me një ‘aspirinë’ deri në katakombe.

Rinumërimi mund t’i sjellë fatin e ndonjë katastrofe në vend; kështu shpreson. O vapa e madhe, o ndonjë stuhi pas vapës, o ndonjë epidemi, o ndonjë tërmet… Kushedi!, mendon Berisha. Ngjarja e Kosovës ku nuk po ngrenë dot qeveri e Parlament, është një model i mirë për Berishën; edhe këtu po tenton ta marrë shtetin zvarrë.
Burri në Gjirokastër me ‘dorëheqje’ konsideronte ‘vdekjen’. Prandaj kërkoi aspirinë. Aspirina politike për Berishën është ‘mosnjohja e zgjedhjeve’. Mosnjohja është pasaporta për ta paraqitur te të tijtë.
“Çfarë?, të jap dorëheqjen? Dorëheqja jepet kur humb zgjedhjet, por ne nuk kishim zgjedhje, kishim farsë!’
Ja, prisni kur Berisha të thotë tamam kështu.

Edhe ‘të moderuarit’ e PD i përdor si aspirinë. Këta si ‘të moderuar’ i ‘kref’ media, por realisht janë po aq ‘Sali’ sa edhe Saliu. Shiko çfarë bëri me Joridën! E mori me vete në Bruksel ku do të shpallte se ‘Shqipëria nuk e meriton të hyjë në BE’… S’ka rëndësi sa vetë e dëgjuan; rëndësi që Jorida e ‘Integrimit’ të instalohet kundër Integrimit. Do t’i thotë gjithë botës për ‘Joridën kundër’. ‘Se nuk jam i vetëm kundër!’, thotë Saliu.

Alimehmeti e Kalaja janë akoma më të lakueshëm. Sa një aspirinë për Berishën.

Kur del jashtë ‘familjes’ së tij, shpëtimin e kërkon në mënyrë të dhunshme, jo thjesht ‘një aspirinë, grua!’.
Në SPAK dhe Gjykatën Speciale e kërkon me shantazh dhe me joshje. Bën si trim, por në fakt jep mesazhe pule.
Në Bruksel shkon kot e kthehet kot, por në fund të fundit bën një udhëtim.

Te Gjiri i Lalëzit nuk shkon dot më dhe kjo e bën nervoz. Ndërsa në televizione e ka vendin përnatë e përditë…
Nuk është pak. Për më gjatë as ka ‘sy për qape’.

The post Çfarë po kërkon Saliu? Një aspirinë! first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Këta duket sikur janë rreshtuar si ‘gardistë të kuq’ dhe zbresin nga ‘Muri i Madh’ për të shpëtuar PD-në. Në krye janë vënë Alimehmeti, Tabaku, Kalaja e Tiranës dhe Kalaja e Krujës. Të tjerë nuk shihen, por thuhet se janë mijëra. Asnjëri prej këtyre nuk doli mbrëmë në aeroportin e Rinasit për të pritur bosin Berisha që kishte pështyrë në Bruksel kundër vendit tonë duke dashur të nxijë para BE.

Jo, këta nuk dalin në këso situata të turpshme, i përkasin jo skalionit të parë. Në skalionin e parë përdoren më budallenjtë.

Këta janë pjesa e fisme e PD, që në fakt Berisha i mban jashtë ‘Tienanmen’. Janë më të guximshmit dhe ‘më të pastrit’. ‘Të pastër sipas një mjegulle naiviteti që u sillet në kokat e atyre që e marrin lehtë ‘pastërtinë’. Por për ‘pastërtinë’ Berisha ka një standard tjetër.

Standarti i Berishës është motamo si i Mao Ce Dunit. Ky është një malësor Shkëlzeni si edhe vetë Mao që ‘nuk i lanë kurrë dhëmbët’, madje lëshon edhe parullën se ‘tigri nuk i lanë dhëmbët’. Sipas kësaj vije, ata që i rrinë në shtëpi ose ngjitur pas b… të Berishës, ata janë ‘të papastër’ (lexo më shumë www.javanews.al). Si për shembull Noka, Vokshi, Gjekmarkaj, Bylykbashi, Bardhi… Këta, natyrisht, janë bërë pis. ‘Tigri me dhëmbë të palara’ pret rastin që t’i bëjë leckë e të mos ekzistojnë më. Siç bëri Mao me të shoqen, Jiang Qing, dhe tre udhëheqës të tjerë të lartë, që i eliminoi duke i etiketuar si ‘Banda e të Katërve’.

Sot për sot, edhe në bandën e Berishës që pritet të eliminohen për shkak të ‘papastërtisë së dhëmbëve’, janë këta katër a pesë.

‘Dhëmbët e palara’ të Maos ky i alternoi me parullën ‘kundër njerëzve ‘gay dhe lesbike’ që do të vriten me armë nga brenda PD-së (!), sipas letrës së firmosur nga avokati i Berishës. .

Edhe nëse vonohet Berisha në eliminimin e tyre, këtë seleksionim do ta bëjë SPAK që po punon mbi dosjet penale të disave prej tyre.

Por çfarë ndodh me ‘skalionin e dytë’ të njerëzve të pastër?

Ata janë jashtë kështjellës dhe ruajnë depozitat e ujit nga mijtë e ngordhur. Pikërisht për këtë arsye bëjnë lojë të dyfishtë: Herë shfaqen si jo me Berishën dhe herën tjetër (sidomos natën) i përbetohen se ‘nuk lënë minj të hyjnë’. Këta po tërheqin rreth vetes si spiunët që mbajnë me vete kafshën e ngordhur për të helmuar ujin, ashtu edhe naivët që duan ‘të ndryshojnë PD-në’.

Votuesit e vendit u kanë dhënë këtyre dhe atyre që bënë parti të reja, rreth 200 mijë vota. Pjesa më e madhe besojnë se ‘njerëzit e pastër’ janë  kundër Berishës, dhe prandaj i votuan. Por në fakt jo. ‘Banda e të katërve’ është këmbë e kokë me Maon, dmth., Berishën, madje e vendosur në bedenat e kalasë Berisha. Këta me zor po presin të rinumërojnë votat dhe të hyjnë brenda.

Edhe duke mos dal mirë me votat, këta prapë do të hyjnë në kështjellë. Disa prej ‘gay dhe lesbikë’ të Berishës do të thërriten para Drejtësisë (si edhe vetë Berisha), dhe këta u zënë vendet (lexo më shumë www.javanews.al). Në këtë moment i duhen Berishës që këta të ruajnë Partinë. Nga kush? Ndoshta edhe nga Luli… Dhe duket se janë betuar për këtë.

Pse janë këta mbuloja e fshehtë e Berishës?

‘Të katërt e bandës’ së bashku, deri më sot nuk kanë thënë asnjë fjalë kundër Berishës. Gjëmojnë me fjalë të mëdha, por deri në pikën ku nuk preket Berisha. Aty ndal!

Kjo është njëra.

Tjetra: Asnjë prej këtyre nuk ka kërkuar që të njihen krimet e qeverisë së PD në kohë, kundër vendit dhe të kërkohet ndjesë publike.

Tjetra: Asnjëri prej këtyre nuk mbajti anën e SHBA kur SHBA kërkoi që Berisha të zhvishej nga politika e PD. ‘Jo- thanë këta- më mirë hamë bar’.

Tjetra: Asnjëri prej këtyre nuk ka dënuar aktin e Sali Berishës që mori rrugën për Bruksel e pështyu kundër vendit dhe orientimit europian të Shqipërisë. Kjo është tradhti kombëtare dhe ‘Banda e të katërve’ nesër mund të shkojë para Drejtësisë.

Po një nga një, cilët janë rolet e fshehta pro- Berishë?.

Zonja Tabaku hedh dy valle, njërën poshtë ballkonit dhe tjetrën si ‘e pafajshme’, inerte.

Zotin  Alimehmeti aktivistja politike Kokalari, e quan si njeri ‘pa moral për betejën që po bëhet’. Si politikan, thotë ajo, ka ‘ka bërë pazar me Berishën’ që në zgjedhjet lokale që kaluan. Ndërsa si mjek, dëshmon Evi, i ka shtyrë njerëzit si delet për vaksinat e Covid, ku gjetën vdekjen.

Zoti Aulon Kalaja ka marrë rolin e teoricienit të ‘luftës nga jashtë kutisë’. Ai tha mbrëmë në Tv ABC se do t’i realizojë idetë ndryshuese…, por me cilin mjet? Me PD dhe me Berishën… Aha!, pesë me hiç!.

Të gjithë në rresht jashtë kështjellës për kur të bëjë thirrje Berisha. /javanews.al

The post Lëvizjet maoiste të ‘njerëzve të pastër’ në PD first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Se çfarë do të ndodhte sikur në drurin e ullirit me të cilin do të krijohet mobilja, të fshihet një krimb. Flutura e vogël do ta hajë pak nga pak derën e garderobës, dhe do ta lërë çiftin pa gjumë disa vjet. Është aq nervozuese ajo gërr-gërr-gërr! E njëjta gjë do të ndodhte me muret e pallatit, edhe sikur 200 metra të jetë. Një masë inerte, baltë a një gjë tjetër, të lihet brenda gjigandit, ai një ditë do të anohej për nga balta.

Kështu do të ndodhë edhe me gjyqin që do të kryesojë gjykatësja Elsa Ulliri ndaj korrupsionit të Berisha &Co.

Gjithë përralla që kemi përpara nis me grupfjalëshin: ‘Se çfarë do të ndodhë?’.

Është e pamundur të mos ndodhë gjë.

Që të mos ndodhë gjëja e keqe, duhet që menjëherë gjykatësja Ulliri të japë dorëheqjen. Rruga pas kësaj është tjetër gjë. Zonjën Ulliri, një gjykatëse e re dhe sigurisht e zonja përderisa është përzgjedhur për në Gjykatë Speciale, që dje kur u hodh shorti i gjyqit të Sali Berishës, e kanë të gjithë në bisedë.

Shkaku i parë i bisedës, që në fakt quhet dyshim ndaj Drejtësisë dhe jo një bisedë dosido, është ky: Gjyqtarja Ulliri është njeri i afërt me deputeten e Berishës, Andia Ulliri, dmth., afër me Berishën. Mirëpo vetëm lidhja e afërt mes Elsa e Andia, nuk është i vetmi shkak pse Elsa duhet të lëshojë armët e të marrë punë tjetër.

Se çfarë do të ndodhte sipas ligjit të procedurës penale?

Po dëgjoj plot njerëz që marrin mbarë e mbrapsht paragrafet, herë 15, herë 16, herë 17. Disa kanë qasje të çuditshme me ligjin; mundësisht e duan që ligji të ketë thënë ‘Elsa, kushërira e Andia, të japë dorëheqjen”. Por nuk lexohet kështu ligji. Ligji është doktrinë, është moral, është kod sjelljeje, jo thjesht shkronjë. Mund të mos jetë fiks që të thotë ‘më mirë shko Elsa!’, por e gjithë fryma ta kërkon këtë. Është njësoj si vjedhja e kalit të bardhë. Fshati ‘Iks’ ishte ngritur më këmbë pse dikush kishte vjedhur kalin. Por një dhëndër i ri u pikas tek po vinte drejt fshatit, hipur mbi kalë të bardhë. ‘Jo, bir,- i tha dikush- zgjidh rrugë tjetër, jo nëpër fshatin Iks’. Djaloshi u krenua dhe i tha se s’mund ta ndalonte. “Nuk të ndaloj, bir, i tha- por në Iks kanë vjedhur mbrëmë kalin e bardhë. E ti mbi kalë të bardhë, kush ta beson!?..

Ligji mund të mos e ndalojë fjalë për fjalë, por Elsa nuk duhet të kalojë nëpër fshatin Iks. Si të thuash nëpër fshatin Nikël. Duhet të japë dorëheqjen.

Se çfarë ndodh pastaj?

O humb o fiton në gjyq Berisha dhe kompania e tij e korruptuar, s’ka shumë rëndësi. Rëndësi ka që goditet besimi ndaj Drejtësisë. Ky besim me zor po rritet si bebe përballë barbarisë ligjore që ka kryer Sali Berisha. Tani vjen Elsa e thotë ‘do ta mbaj unë kalin e bardhë!’. Nonsens!. Në fund të fundit ky është ligji, dmth., është kuptimi, e drejta e mendjes njerëzore, arsyetimi, morali, përbashkimi…, që të mos kalosh me kalë të bardhë kur një kalë i bardhë është vjedhur në shehër.

Se çfarë ndodh sikur Elsa të ndjekë rrugën e Niklës për në provincën e SPAK? Këtu nisin ‘odise’ të tjera. E para ku u shkon mendja njerëzve është nami i keq i Niklës si fshat me plot krime. Jo se Elsa ka të bëjë, jo, fare. Por për habinë e njerëzve aty ku kishte më shumë krim, aty paska edhe më shumë gjykatës e ligjvënës të shkëlqyer. Pak si paradoks, por i bukur.

Se çfarë ka ndodhur aty?

Aty ka ndodhur krimi i parë kundër një biznesmeni, viti 1995. Abaz Ulliri, gjyshi i vajzave tani në piedestal, është vrarë në kushte misterioze. As sot e kësaj dite nuk është ‘zbardhur’, siç thonë gazetarët e kronikës. A do ta zbardhë mbesa? A do të kthehet kjo në një ‘Giovanni Falcone’- gjykatësi që u vra vetëm 3 vjet para Ullirit? Po e bëri këtë, mbesa do të trazojë Niklën dhe ndoshta Tiranën. Po s’e bëri do t’i thonë ‘po ti nuk e gjykove kohën e Berishës për gjyshin tënd, tani gjykon Berishën?’

Punë e ngatërruar.

Se çfarë ka ndodhur atëherë? Nuk ka ndodhur vetëm vrasja, por edhe afrimi shumë i madh i Berishës me familjen Ulliri. Në ato vite dëgjonim vetëm lajme se ‘Berisha në familjen Ulliri të Niklës’, e përsëritej. Siç edhe në familjen e Azem Hajdarit, e ca të tjerëve. Lidhjet e Berishës me viktimat gjithnjë kanë një prapaskenë. A duhet vallë tani që ‘prapaskenat’ ta gjykojnë të korruptuarin Berisha&Co.

Atëherë Elsa, në vend që të shërbejë keq për Drejtësinë, ka rastin të shërbejë mirë për Drejtësinë. Se në fund të fundit nuk jemi të vetëm në një ishull ku nuk ka gjykatës tjetër, psh., si Robinson Kruzo.

Nga Frrok Çupi

Se çfarë do të ndodhte sikur në drurin e ullirit me të cilin do të krijohet mobilja, të fshihet një krimb. Flutura e vogël do ta hajë pak nga pak derën e garderobës, dhe do ta lërë çiftin pa gjumë disa vjet. Është aq nervozuese ajo gërr-gërr-gërr! E njëjta gjë do të ndodhte me muret e pallatit, edhe sikur 200 metra të jetë. Një masë inerte, baltë a një gjë tjetër, të lihet brenda gjigandit, ai një ditë do të anohej për nga balta.

Kështu do të ndodhë edhe me gjyqin që do të kryesojë gjykatësja Elsa Ulliri ndaj korrupsionit të Berisha &Co.

Gjithë përralla që kemi përpara nis me grupfjalëshin: ‘Se çfarë do të ndodhë?’.

Është e pamundur të mos ndodhë gjë.

Që të mos ndodhë gjëja e keqe, duhet që menjëherë gjykatësja Ulliri të japë dorëheqjen. Rruga pas kësaj është tjetër gjë. Zonjën Ulliri, një gjykatëse e re  dhe sigurisht e zonja përderisa është përzgjedhur për në Gjykatë Speciale, që dje kur u hodh shorti i gjyqit të Sali Berishës, e kanë të gjithë në bisedë.

Shkaku i parë i bisedës, që në fakt quhet dyshim ndaj Drejtësisë dhe jo një bisedë dosido, është ky: Gjyqtarja Ulliri është njeri i afërt me deputeten e Berishës, Andia Ulliri, dmth., afër me Berishën. Mirëpo vetëm lidhja e afërt mes Elsa e Andia, nuk është i vetmi shkak pse Elsa duhet të lëshojë armët e të marrë punë tjetër.

Se çfarë do të ndodhte sipas ligjit të procedurës penale?

Po dëgjoj plot njerëz që marrin mbarë e mbrapsht paragrafet, herë 15, herë 16, herë 17. Disa kanë qasje të çuditshme me ligjin; mundësisht e duan që ligji të ketë thënë ‘Elsa, kushërira e Andia, të japë dorëheqjen”. Por nuk lexohet kështu ligji. Ligji është doktrinë, është moral, është kod sjelljeje, jo thjesht shkronjë. Mund të mos jetë fiks që të thotë ‘më mirë shko Elsa!’, por e gjithë fryma ta kërkon këtë. Është njësoj si vjedhja e kalit të bardhë. Fshati ‘Iks’ ishte ngritur më këmbë pse dikush kishte vjedhur kalin. Por një dhëndër i ri u pikas tek po vinte drejt fshatit, hipur mbi kalë të bardhë. ‘Jo, bir,- i tha dikush- zgjidh rrugë tjetër, jo nëpër fshatin Iks’. Djaloshi u krenua dhe i tha se s’mund ta ndalonte. “Nuk të ndaloj, bir, i tha- por në Iks kanë vjedhur mbrëmë kalin e  bardhë. E ti mbi kalë të bardhë, kush ta beson!?..

Ligji mund të mos e ndalojë fjalë për fjalë, por Elsa nuk duhet të kalojë nëpër fshatin Iks. Si të thuash nëpër fshatin Nikël. Duhet të japë dorëheqjen.

Se çfarë ndodh pastaj?

O humb o fiton në gjyq Berisha dhe kompania e tij e korruptuar, s’ka shumë rëndësi. Rëndësi ka që goditet besimi ndaj Drejtësisë. Ky besim me zor po rritet si bebe përballë barbarisë ligjore që ka kryer Sali Berisha. Tani vjen Elsa e thotë ‘do ta mbaj unë kalin e bardhë!’. Nonsens!. Në fund të fundit ky është ligji, dmth., është kuptimi, e drejta e mendjes njerëzore, arsyetimi, morali, përbashkimi…, që të mos kalosh me kalë të bardhë kur një kalë i bardhë është vjedhur në shehër.

Se çfarë ndodh sikur Elsa të ndjekë rrugën e Niklës për në provincën e SPAK? Këtu nisin ‘odise’ të tjera. E para ku u shkon mendja njerëzve është nami i keq i Niklës si fshat me plot krime. Jo se Elsa ka të bëjë, jo, fare. Por për habinë e njerëzve aty ku kishte më shumë krim, aty paska edhe më shumë gjykatës e ligjvënës të shkëlqyer. Pak si paradoks, por i bukur.

Se çfarë ka ndodhur aty?

Aty ka ndodhur krimi i parë kundër një biznesmeni, viti 1995. Abaz Ulliri, gjyshi i vajzave tani në piedestal, është vrarë në kushte misterioze. As sot e kësaj dite nuk është ‘zbardhur’, siç thonë gazetarët e kronikës. A do ta zbardhë mbesa? A do të kthehet kjo në një ‘Giovanni Falcone’- gjykatësi që u vra vetëm 3 vjet para Ullirit? Po e bëri këtë, mbesa do të trazojë Niklën dhe ndoshta Tiranën. Po s’e bëri do t’i thonë ‘po ti nuk e gjykove kohën e Berishës për gjyshin tënd, tani gjykon Berishën?’

Punë e ngatërruar.

Se çfarë ka ndodhur atëherë? Nuk ka ndodhur vetëm vrasja, por edhe afrimi shumë i madh i Berishës me familjen Ulliri. Në ato vite dëgjonim vetëm lajme se ‘Berisha në familjen Ulliri të Niklës’, e përsëritej. Siç edhe në familjen e Azem Hajdarit, e ca të tjerëve. Lidhjet e Berishës me viktimat gjithnjë kanë një prapaskenë. A duhet vallë tani që ‘prapaskenat’ ta gjykojnë të korruptuarin Berisha&Co.

Atëherë Elsa, në vend që të shërbejë keq për Drejtësinë, ka rastin të shërbejë mirë për Drejtësinë. Se në fund të fundit nuk jemi të vetëm në një ishull ku nuk ka gjykatës tjetër, psh., si Robinson Kruzo.

The post Krimbi i Ullirit dhe Robinson Kruzo first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Në klasën e madhe të mexhlisit ngrihen duart: ‘Unë, zyshe!… Unë!… Unë!’.

Bëhen disa njerëz të kësaj klase që duan të shpëtojnë nga Edi Rama.

As keni për të shpëtuar më, mblidheni mendjen, o trima!. Po të ishte se para 11 Majit 2025, hë!, edhe mund të mos ishte aq e sigurt sa tashmë nuk e luan topi.

Por tani? Tani nuk ndodh më që të shpëtoni.

–Tani lutu zotit të jetë mirë e të mos i ikë mendja!- më tha dje një i njohur që mban hapur lokalin e tij të kafesë 16 orë në ditë.

Qeshëm sa  na u shkulën mushkëritë. Ai qeshte më pak, por vazhdonte të hollonte ironinë e tij:

-Them se nuk ka asnjë rrugë tjetër për të shpëtuar, veç vullnetit të zotit që të mos i marrë mendjen Edi Ramës, ai është vetë zoti e ka gjithçka në dorë. A nuk ia lanë gjithçka në dorë, ore?, fliste e krijonte skena me ‘policinë vullnetare’.

Lajmi për ‘policinë vullnetare’ është i fundit që ka zgjuar fantazinë e njerëzve. Disa, ata që i rrinë pas bishtit sekretarit të partisë- 1979, këta e quajnë një tmerr, një frikë, një diktaturë. ‘Janë patronazhistët- thonë- do të të vijnë në mesnatë në shtëpi!’.

Ndërsa i njohuri im te bari i lagjes ka një perceptim tjetër, shumë afër gazmores. Ai thotë se ‘ja po kalon Rama këtu në rrugë…, se ai më këmbë ecën. Na shikon ne, shikon oborrin e lokalit plot.

-Ç’bëni këtu?!, do të pyesë, disa prej nesh edhe i njeh.

-Po ja, i themi ne!

– Çohuni, mos vrisni kohën, hajde pastroni rrugën se e keni pis. Pastaj mos na u shisni sikur vdisni për Atdheun…

Qeshëm sa nuk di të të tregoj.

Përralla që krijoji pronari i kafesë, me tërë atë hijeshi humori, ka një gjë të vërtetë: Nga Edi Rama nuk shpëtoni më!

Fatmirësisht që ndodhi kështu. Një jetë të gjatë ky vend i ka marrë hov, merri hov sot e merri hov pas 100 vjetësh, por nuk mbërriti askund.

Se nuk është fjala të shpëtojnë nga Edi Rama si individ. E vërteta është se këta duan të shpëtojnë nga Atdheu që ka krijuar Edi Rama dhe që njeriu i kafesë e tregoi më grindë siç fantazoi ‘pastrojeni rrugën se pastaj thoni ‘vdesim për ardheun’. Tani Shqipëria është kthyer në atdheun e bukur, në atë që kishin ëndërruar ata që nuyik arritën ta shohin. Edhe Faik Konica po të ngrihej do të bënte një hap pas: ‘Shqipëri të kam nder/ më kuptove kësaj herë’.

Këta që nuk durojnë Edi Ramën nuk janë të gjithë thjesht asisoji që kanë bërë terror në emër të doktorit. Jo, janë lloje- lloje.

Ka nga ata naivë që vërtet u thotë mendja ‘t’ia çojmë prapë atdheun në gojë doktorit’.

Ka nga ata që nuk e çajnë kokën për atdheun, por duan një copë për vete. Një ‘copë për vete’ i merret atdheut vetëm duke e kthyer në ‘lesh arapi’ siç e kishte pas ba doktori.

Ka nga ata që edhe nuk e duan ‘rrugën e pastër’, as atdheun të ndritur; duan ferrën që kishin.

Ka nga ata që bëjnë ‘shaka’ me fëmijët e tyre e u drejtojnë thikat, e si të mos ia fusin thikën atdheut; në fund të fundit ‘ça asht atdheu’ për ta.

Ka ligjërues të politikës që po thonë se ‘të gjitha ata që votuan kundër, janë me doktorin!’. Jo, ore, janë ata që nuk durojnë Edi Ramën sepse nuk durojnë atdheun.

Për herë të parë budallenjtë po tregojnë mençuri: Këta e dinë se tani që Shqipëria po bëhet anëtare e BE-së, do të jetë si një shtet euriopian që këta nuk e durojnë. Por tani nuk ka kthim prapa, këtë kuptojnë këta që bëhen ‘të mençur’ dhe thërrasin ‘të shpëtojmë nga Edi Rama’. Vetë populli e dha kët] vullnet në zgjedhjet e 11 Majit. Pas Edi Ramës si sot, nesër ka një Edi Rama tjetër e një pas një. Sepse jemi familje evropiane ku krijohet pozitivitet për kombin dhe Europën.

The post Kush do të shpëtojë nga Edi Rama?! first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Sëkëlldinë e parë në lidhje me pyetjen që lidh Edi Ramën e Shqipërisë me Qemal Ataturk në Turqi, e ndiejnë ata që e marrin për ‘anapolla’. Sikur këta po e bëjnë Edi Ramën mbret të pashpallur dhe Shqipërinë si Turqinë. Siç u ngatërruan para disa vjetësh me Orhan Pamuk, Nobelist, në Stamboll. Një avokat, pak i pa kultivuar, e paditi shkrimtarin se ‘kishte fyer Ataturkun’. Bëhej fjalë për një fiction me titullin ‘Netët e Murtajës’. Por ai s’e kishte fare fjalën për Ataturkun. Edhe këtu, nxitimi se ‘mos na e bëjnë Ramën mbret’ i përplas shumë njerëz me vetveten.

Siç ka ndodhur aq shpesh në Stambollin e Ataturkut. Turqia kishte nevojë jetike që të ndahej nga e shkuara e mbytur në baltën e kohës, dhe të modernizohej. Duhej elementi më fillestar. Gruaja e Ataturk, që nuk e quante vetëm grua, ishte e para turke që hoqi shaminë e kokës. ‘Çdo gjë që shohim në botë është puna krijuese e grave’, thoshte Ataturk…Nga modernizimi i njeriut të vetëm, deri te reformat kushtetuese.

Ne vijmë nga një periudhë e tmerrshme prapambetjeje dhe gjakmarrjeje. Ligjet e kanuneve u risollën nga qeveria post- komuniste si ‘zgjidhje sulltanate’ me qëllimin: ‘Vrisni veten, por më lini të zhytem’. Këta vinin nga dy epoka të ndërthurura, Feudalizëm dhe Komunizëm dhe zgjodhën më të keqen e të dyjave.

Siç ishin reformat Ataturk që ndoqën periudhën e Tanzimatit.

Mbrëmë në një program televiziv në Tiranë, por edhe nëpër bisedat e llojit të tyre, nga këta po luftojnë kundër Edi Ramës pse paska moton se ‘Shqipëria bëhet anëtare e BE vetëm Edin dhe PS’. Nuk e di pse i dalin përpara si shkëmbinj të vërtetës! Ky nuk është lavdërim, dmth që ‘vetëm me Edin…’, kjo është shumë e thjeshtë. Ata që e kishin vendin në duar e degdisen diku në Lindjen e Mesme dhe kthyen në një ‘tortë 500 metra katrorë’ mu në shesh që e rrëmbenin ‘zulutë’ me kova. ‘Inshallah’ ka humbur ajo video se nuk kemi ku dalim para botës.

Me Edi Ramën Shqipëria ka mbërritur deri në portat e mëdha të kështjellës Europiane. Sikur të kthehet ky, atëherë aty bëhet baltë ‘arnaut’ dhe shansi humb përjetë. Siç nuk do të dukej shansi i Turqisë si Republikë e re, pa një shtet kombëtar, laik dhe modern, me plot ndryshime politike, ligjore, fetare, kulturore, sociale dhe ekonomike, të hartuara dhe të zbatuara nga prijësi i Revolucionit.

Në Tiranë, duket se dy trokitje moderne po u gjëmojnë ende në veshë atyre që nuk e duan Republikën si Republikë moderne: Shteti Bektashi dhe Reforma në Drejtësi! Ndërsa me Turizmin si gjënë që njihej vetëm në zakonet parapolitike si ‘bujrum në konak’, thuajse po pajtohen. 11 milionë turistë në vit dhe një ekonomi e trefishuar në qeverisjen e Edi Ramës. Ne duhet, në të gjitha rrethanat, thoshte Ataturk- t’i japim rëndësinë më të lartë ekonomisë kombëtare. Shteti i Ataturk e filloi modernizimin me Reformën e Drejtësisë, modernizimin e Kushtetutës.

Kur e pyetën se ‘a vetëm ti e bën Turqinë moderne?’, Ataturk u përgjigj:

“Janë dy Mustafa Qemalë. Njëri, Mustafa Qemali prej mishi dhe gjaku, i cili tani qëndron para jush dhe i cili do të ndërrojë jetë. Tjetri jeni ju, të gjithë ju këtu që do të shkoni në skajet më të largëta të tokës sonë për të përhapur idealet që duhet të mbrohen me jetën tuaj nëse është e nevojshme. Unë mbështes ëndrrat e kombit dhe puna e jetës sime është t’i bëj ato realitet”.

Kur Edi Rama tha përsëri dje në mesnatë në një televizion se ‘vetëm me Edin dhe PS’ Shqipëria hynë në Bashkimin Europian, ata rreth tij u ngritën pupthi si avokati mendjepaktë në Stamboll kundër Nobelistit se ‘na fyeve flamurin’. Edhe Edi Rama iu tha qartë: ‘ Më ngadalë, po them ‘Unë dhe Partia Socialiste’, dmth ‘të gjithë ju’, ajo shumicë qytetare që është lëshuar shesheve dhe parqeve drejt pikës së fundit të rrugës për në BE. Domethënë për në Qytetërimin e vetëm modern.

Pak a shumë si në epokën kur modernizohej Turqia dhe lëvizte kryeqytetin nga Stambolli në Ankara.

Nga Frrok Çupi

Sëkëlldinë e parë në lidhje me pyetjen që lidh Edi Ramën e Shqipërisë me Qemal Ataturk në Turqi, e ndiejnë ata që e marrin për ‘anapolla’. Sikur këta po e bëjnë Edi Ramën mbret të pashpallur dhe Shqipërinë si Turqinë. Siç u ngatërruan para disa vjetësh me Orhan Pamuk, Nobelist, në Stamboll. Një avokat, pak i pa kultivuar, e paditi shkrimtarin se ‘kishte fyer Ataturkun’. Bëhej fjalë për një fiction me titullin ‘Netët e Murtajës’. Por ai s’e kishte fare fjalën për Ataturkun. Edhe këtu, nxitimi se ‘mos na e bëjnë Ramën mbret’ i përplas shumë njerëz me vetveten.

Siç ka ndodhur aq shpesh në Stambollin e Ataturkut. Turqia kishte nevojë jetike që të ndahej nga e shkuara e mbytur në baltën e kohës, dhe të modernizohej. Duhej elementi më fillestar. Gruaja e Ataturk, që nuk e quante vetëm grua, ishte e para turke që hoqi shaminë e kokës. ‘Çdo gjë që shohim në botë është puna krijuese e grave’, thoshte Ataturk…Nga modernizimi i njeriut të vetëm, deri te reformat kushtetuese.

Ne vijmë nga një periudhë e tmerrshme prapambetjeje dhe gjakmarrjeje. Ligjet e kanuneve u risollën nga qeveria post- komuniste si ‘zgjidhje sulltanate’ me qëllimin: ‘Vrisni veten, por më lini të zhytem’. Këta vinin nga dy epoka të ndërthurura, Feudalizëm dhe Komunizëm dhe zgjodhën më të keqen e të dyjave.

Siç ishin reformat Ataturk që ndoqën periudhën e Tanzimatit.

Mbrëmë në një program televiziv në Tiranë, por edhe nëpër bisedat e llojit të tyre, nga këta po luftojnë kundër Edi Ramës pse paska moton se ‘Shqipëria bëhet anëtare e BE vetëm Edin dhe PS’. Nuk e di pse i dalin përpara si shkëmbinj të vërtetës! Ky nuk është lavdërim, dmth që ‘vetëm me Edin…’, kjo është shumë e thjeshtë. Ata që e kishin vendin në duar e degdisen diku në Lindjen e Mesme dhe kthyen në një ‘tortë 500 metra katrorë’ mu në shesh që e rrëmbenin ‘zulutë’ me kova. ‘Inshallah’ ka humbur ajo video se nuk kemi ku dalim para botës.

Me Edi Ramën Shqipëria ka mbërritur deri në portat e mëdha të kështjellës Europiane. Sikur të kthehet ky, atëherë aty bëhet baltë ‘arnaut’ dhe shansi humb përjetë. Siç nuk do të dukej shansi i Turqisë si Republikë e re, pa një shtet kombëtar, laik dhe modern, me plot ndryshime politike, ligjore, fetare, kulturore, sociale dhe ekonomike, të hartuara dhe të zbatuara nga prijësi i Revolucionit.

Në Tiranë, duket se dy trokitje moderne po u gjëmojnë ende në veshë atyre që nuk e duan Republikën si Republikë moderne: Shteti Bektashi dhe Reforma në Drejtësi! Ndërsa me Turizmin si gjënë që njihej vetëm në zakonet parapolitike si ‘bujrum në konak’, thuajse po pajtohen. 11 milionë turistë në vit dhe një ekonomi e trefishuar në qeverisjen e Edi Ramës. Ne duhet, në të gjitha rrethanat, thoshte Ataturk- t’i japim rëndësinë më të lartë ekonomisë kombëtare. Shteti i Ataturk e filloi modernizimin me Reformën e Drejtësisë, modernizimin e Kushtetutës.

Kur e pyetën se ‘a vetëm ti e bën Turqinë moderne?’, Ataturk u përgjigj:

“Janë dy Mustafa Qemalë. Njëri, Mustafa Qemali prej mishi dhe gjaku, i cili tani qëndron para jush dhe i cili do të ndërrojë jetë. Tjetri jeni ju, të gjithë ju këtu që do të shkoni në skajet më të largëta të tokës sonë për të përhapur idealet që duhet të mbrohen me jetën tuaj nëse është e nevojshme. Unë mbështes ëndrrat e kombit dhe puna e jetës sime është t’i bëj ato realitet”.

Kur Edi Rama tha përsëri dje në mesnatë në një televizion se ‘vetëm me Edin dhe PS’ Shqipëria hynë në Bashkimin Europian, ata rreth tij u ngritën pupthi si avokati mendjepaktë në Stamboll kundër Nobelistit se ‘na fyeve flamurin’. Edhe Edi Rama iu tha qartë: ‘ Më ngadalë, po them ‘Unë dhe Partia Socialiste’, dmth ‘të gjithë ju’, ajo shumicë qytetare që është lëshuar shesheve dhe parqeve drejt pikës së fundit të rrugës për në BE. Domethënë për në Qytetërimin e vetëm modern.

Pak a shumë si në epokën kur modernizohej Turqia dhe lëvizte  kryeqytetin nga Stambolli në  Ankara.

The post A do të jetë Edi Rama një Ataturk? first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Filmi i parë i kushtohej aktit mizor të kryer nga kryeministri dhe Familja. Aty mbetën të vdekur e djegur 26 njerëz; u plagosën mbi 200 dhe të pastrehë aq shumë njerëz sa nuk mund të rënkonin para mizorisë me trupa të vdekur. Në fjalorin e zakonshëm shqip ky film quhet ‘Sypeshkaqeni’, për arsye se autorët e quajtën me këtë nofkë djalin e kryeministrit. Ndryshe, titulli ‘War Dog’.

Ndërsa filmi i dytë mund të titullohet ‘Syseci’, por edhe ky ka të njëjtin subjekt e të njëjtët autorë. Syseci do të quhet për shkakun formal se në këtë rast shfaqet Shkëlzeni me emrin Abedin Seci.

Filmi i parë që i kushtohet ngjarjes tragjike të 15 marsit 2008, dhe filmi i dytë që sapo nis të luhet, kanë qëllime të kundërt me njëri tjetrin, në dukje: Ndërsa ‘Sypeshkaqeni’ hapi një krater të frikshëm në tokë teksa kreu shpërthimin e mijëra tonë predha të kalibrave më të fuqishëm dhe ua hodhi njerëzve të gjallë si ‘djallin e qiellit’, filmi i dytë ka qëllimin e kundërt.

‘Syseci’ ka për qëllim që me paratë e grabitura Kryeministër dhe Bir, të vijnë të kërrejnë varret dhe me to të mbushin kraterin e hapur në vitin 2008. Pas kësaj nuk do të ketë më asnjë zë që të kërkojë shpagim apo drejtësi për viktimat e Gërdecit. ‘Gërdeci’ është emri i fshatit që u shkatërrua nga familja e kryeministër, jo më shumë se 20 kilometra larg monumentit të Skënderbeut në kryeqytet.

Me rastin ‘Sypeshkaqeni’ familja e kryeministrit fitoi miliona. Tani në filmin e dytë ‘Syseci’, 6 nga qindra miliona të grabitura popullit nga familja e kryeministrit, po shkojnë ‘për të blerë Amerikën’ me qëllim që ‘të sjellë prapë familjen kryeministrore Berisha me mision t’u rrjepë lëkurën shqiptarëve’.

‘Syseci’ është vetëm kodi tragjedisë së projektuar. Vetë ai është një refugjat  tropojan që shtyn jetën në pesë metër katror në Amerikë, por që ka pranuar të luajë rolin kryesor në filmin e dytë. Ka firmosur letrën si garant se ‘nëse Saliu nuk i dorëzon 6 milionë në Amerikë, ja ku më keni mua!’.

Kaq e thjeshtë është gjëja: Miliona dollarë që Saliu kryeministër ua grabiti njerëzve në Shqipëri, duke paguar Amerikën me po ata para, do të kthehet të vrasë ata që kanë mbetur, t’i dhunojë të gjithë, tu prishë vendin e tua djegë, t’i fusë në konflikt, t’i përdhosë. 6 milionë janë vetë një thërrime mes milionave që ka grabitur e fshehur Familja.

Ky është qëllimi, paraja e njerëzve të mbysë njerëzimin. Në fund të filmit do të ketë pak spektatorë.

Në të dy filmat, si Sypeskaqeni edhe Syseci, ka dhjetëra elementë të ngjashëm si ‘pika e gjakut’ siç e ka qejf familja kryeministrore.

E para se si në të parin edhe në të dytin, filmi tregon gjyqe me pagesa shumë të larta, po në Amerikë. Shkëlzeni (alias Sypeshakqeni), pagoi miliona në gjyq kundër gazetarit Gay Lawson që shkroi librin nga ku doli filmi. Syseci po paguan miliona dollarë për t’i shlyer njollën e turpit e të krimit baba Saliut; edhe këtu punë gjyqesh e mashtrimesh.

Vetë Amerika, arena e filmave, e ka shpallur ‘të korruptuar dhe të rrezikshëm për demokracinë’.

Si në filmin e parë edhe në të dytin, njësoj zhvillohet skllavëria. ‘Familja’ skllavopronare, pasi ‘ka shirë’ në kurrizin e popullit shqiptar dhe sot është miliarder me lëkurët e tyre, tani tenton të marrë vulë amerikane dhe t’ua ngjisë në plagët e vjetra.

Në ‘Sypeshkaqeni’ kishte personazhe që ‘vriteshin në gjueti’ nga Familja, pse ishin ‘pro amerikanë’; te ‘Syseci’ do të vriten të gjithë ata që deri më sot janë ‘pro amerikanë’.

Filmi i parë ia nxiu fytyrën Amerikës me ‘fishekë të prodhimit kinez’, mashtrim për botën në emër të superfuqisë. Skenari i dytë do të jetë Familje që shfaqet para botës dhe trumbeton: ‘E blemë presidentin tonë Tramp…, e blemë edhe Drejtësinë!’.

Me të njëjtën lëvizje skenike si në filmin e parë:

‘Në qoshe të tavolinës qëndronte ulur një djalosh me sy të akullt si të peshkaqenit, i cili nuk fliste. Ishte djali i kryeministrit, një anëtar i ‘Familjes’.

The post Po luhet filmi i dytë ‘Sypeshkaqeni’ first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi          

Në gjurmët e armikut këta pinë ujë.

Deri më sot askush nuk e ka zbuluar ‘pse-në’. Disa thonë se nuk kanë as pikën e kreativitetit a të fantazisë, dhe prandaj vishen në ‘ Pradat’ e armikut. Por arsyetimi duket si shumë intelektualist.

Këta janë pak, fare pak, të ulët, pa ndonjë intelekt.

Dje u vërsulën drejt Dibrës për një miting lara-lara, me tym e me potere; nëpër Rrugën e Arbrit. Na kujtuan kohët e tyre kur kërcënonin paqen cep më cep vendit. I gëzoheshin rrugës së re si të ishte shami kush ta kapte i pari. E kishin mallkuar dhe e kishin prozvald Rrugën e Arbrit teksa ajo bironte malet e nëpër ura me hungërima. Madje thanë se kjo rrugë nuk duhet aty ku u ndërtua. U ngritën e thanë edhe se ka prishur hanet e Mesjetës, që në fakt nuk ekzistojnë. Ndonjë historian lokal u kishte zbuluar se kjo ka qenë quajtur “Rruga e haneve”, por këta komunistët ia ndryshuan emrin!

‘Komunistët’ e ndërtuan…, ky ishte problemi, nuk mund ta ndërtonin këta; këta vetë as hane nuk do të ngrinin dot, e jo më ura, tunele e rrugë. Dje, për të bërë festën e tyre politike në Dibër, u shfaqën të shfytyruar që po kishin gjithë atë bukuri e pastërti rruge sa mund të zbrisnin nga makinat, të zhgërryheshin në asfalt, të ngriheshin prapë e të ulërinin grykave.

Në sallën e tyre në Peshkopi u ulën vërtet më shumë ulërima se njerëz.

Ulërimat në Partinë Demokratike janë organike; kjo Parti nuk rron dot ndryshe, ashtu si gjinkalla nuk e shtyn dot motin e verës pa at mori zërash bezdisës.

Por më në fund nuk patën gajle se gjithë lumturinë e tyre e ndërtuan mbi veprat që ka ndërtuar armiku. Partia Socialiste dhe kryeministri Edi Rama ia ka ndryshuar fytyrën vendit gjatë dekadës së fundit kur këta nuk ishin nëpër këmbë. Thuajse asnjë shenjë nuk ka mbetur më nga shëmtimi që këta të PD i vunë në fytyrë vendit. Tani si reliktet më të shëmtuar dhe demodè kanë mbetur vetë këta, performanca e tyre politike, ulërimat, fjalët pa baza, demenca e kryetarit, shija e keqe….

Gjithë jetën e tyre e bëjnë në Shqipërinë kundërshtare që e ka zili Europa.

Sikur të bëhej ëndrra e tyre, çfarë do t’i bënin Rrugës s Arbrit apo aeroporteve, apo arterieve të mëdha, apo stadiumeve, apo qyteteve të rindërtuara, apo vendit turistik?

Këta janë të ngarkuar me psikozën e ‘ partizanit Meke’. Do të vinin nga tymi i luftës për shkatërrim, me opingat me baltë dhe tym në buzë do të shtriheshin në ‘krevatin e Perandorit’; që sot është Shqipëria e bukur, e pastër, e hijeshuar. Do tu duheshin vite për ta çuar në shkatërrim, atje ku e lanë?

Ndoshta jo edhe aq shuma vite.

Këta kur erdhën në vitin 1992, në fakt kishin shkatërruar vendin që në vitin 1991; të gjithë shkatërrojnë pasi rriten, këta që pa lindur. Kishin shkatërruar veprën e popullit, por që këta e quajtën ‘ të komunizmit dhe Enverit’. Mbi 5000 vepra industriale e ekonomike, mbi 700 shkolla, spitale, depo, armatim, vreshta, baxha…

Gjithë urrejtjen për komunizmin e kishin për shkak të pamundësisë së tyre për të qenë si ‘Enveri’. Kjo ishte edhe dashuria e fshehur.

Qeveria post- komuniste, sa ditë e vite qëndroi, fjeti e ndoti e madhështoi në ato zyra e në ato kolltukë që kishte ndërtuar ‘armiku’ i mëparshëm. E njëjta sallë mbledhjesh, e njëjta tryezë vezake e Byrosë, i njëjti Komiteti Qendror, i njëjti 21 Dhjetor. Të vetmen gjë që shtoi presidenti Berisha në zyrën e Haxhi Lleshit, ishte një qilim dhe një karrige. Të dyja i mori në shtëpi ditën që u largua.

Kur ranë këta me gjithë shtetin e tyre, si simbol të rënies kishin ‘ preshin’, preshin e Lushnjës. Perime dhe ushqim bazik i shqiptarëve në kohën e varfërisë komuniste- ky ishte simbol edhe i periudhës post- komuniste.

Të njëjtën gjë kishte bërë regjimi komunist. U lavdërua me Pallatin e Mbretit që e shpalli ‘të dëbuar’, u ul në zyrat e Fashizmit dhe parakaloi në bulevardin e Musolinit duke thërritur kundër Fashizmit… Nuk mundi të shpëtojë veprat që ndërtoi vetë.

Si t’ i shpëtonte nga një komunist i egër që mori frenat?.

Mbetën vetëm hidrocentralet, me të cilat shpëtuam të gjithë, që të mos na fusin gishtat në sy

The post Këta vënë kokën në gjurmën e armikut first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Veçse brenda këtij shansi duhet të kesh edhe një fat tjetër: Ditën që do të marrësh dënimin në gjyq, nuk duhet të dënohesh 5 vjet, as 3, por 4. Se po bëre tregti me votën, ke edhe një shans të keq, që të dënohesh vetëm 3 ose 5 vjet burgim. Në këtë rast e humb shansin që sapo të dalësh nga burgu të votohesh si deputet.

Duhet të dënohesh 4 vjet burgim- ky është basti.

-Nëse votuesit duan ta shesin, ta blejnë apo tregojnë votën, është çështje e tyre. Do të thotë se kanë llogaritur edhe pasojat penale. Nëse një fenomen i tillë ndodh, ai shoqërohet me sanksione penale të rënda, deri në 3, 4 apo 5 vite burg”, tha sot zoti Ilirian Celibashi gjatë fjalës së tij para gazetarëve.
Ku është ‘sekreti’ mes burgimit 3 vjet dhe burgimit 5 vjet? Duhet 4.

Në thelb nuk ka ndonjë ndryshim. Si 3 vjet, si 5 vjet, si 12 vjet e më shumë në burg, njësoj është. Domethënë është njësoj për nga vlera. Vlera, domethënë se ‘nga burgu dilet si hero’ dhe kjo nuk ka ndonjë ndryshim të madh. Për shembull 3 vjet për një votë ose 12 vjet për korrupsion të qenësishëm dhe minim të demokracisë. Ky me 12 vjet burgim, sigurisht që del hero më i madh.

Një hero është menjëherë i gatshëm për t’u votuar si deputet, sidoqoftë.

Por cili është sekreti që afati 4 vjet në burg të jep më shumë shanse? Shumë thjesht: Nëse vjedh sot dhe burgosesh po sot, i bie që të dalësh nga burgu në vitin 2029, bash në vitin e ndoshta muajin kur mbahen zgjedhjet e tjera në radhë. Atëherë, ti vjen në fshat a në lagje, gjithë triumf, i freskët nga burgu, dmth., hero.
Ndryshe do të ishte në rastet 3 dhe 5 vjet. Me 3 vjet i bie që të të zbehet heroizmi një vit të tërë, që nga 3 deri 4 vjet kur bëhen zgjedhjet. Akoma më keq sikur të jetë 5 vjet, i bie të të zbehet fama edhe 3 vjet deri sa të vijnë zgjedhjet e dyta.

Problemi, pse ky guxim i madh në shoqërinë tonë? Në shoqërinë tonë gjendet edhe një pjesë ‘inertesh’ që votojnë të burgosurin, të korruptuarin, të pandehurin, të dyshuarin, hajdutin, vrasësin…?. E tmerrshme. Ka ndodhur dhe po ndodh.

Ja ku është fakti: Një ish- president Republike dhe ish kryeministër Republike, sot në burg, është edhe kandidat për deputet. Fjalosës në media, nga mëngjesi në mbrëmje, sjellin nëpër gojë merakun se ‘kur Ilir Meta të marrë mandatin …, a do të dalë nga burgu?’.

Edhe fakti tjetër: Kryetari i Partisë opozitare PD, ish president e ish kryeministër, ngul ‘këmbën e kalit’ dhe thotë se do të jetë deputet. Sot ka statusin ‘i pandehur’ në Gjykatë, non- grata në Amerikë e Angli. Nesër mund dhe me siguri do të jetë në burg. Por ama ‘deputet e hero’.

Kryetari i Republikanëve, filiz i Trampit në Amerikë, ndodhet në gjyq për vrasjen e 26 njerëzve në vitin 2008. Kush vritet…, kush vuan për të vrarët e kush votohet si deputet?

Jemi i vetmi vend në Botën e Civilizuar që heronjtë i kemi kriminelë. Jo kriminel për dikë tjetër, siç ndodh prej herët se kush vret ‘shkja’ është hero për shqiptarët. Por kriminelë që kanë kryer e kryejnë krime ndaj kombit të tyre, ndaj fqinjëve të tyre, ndaj shtetit të tyre… Dhe në fund ‘heronj’ po të popullit të tyre.
Kjo nuk ndodh sot as në Afrikën e ‘zezë’. Ndodh me ne, popullin shqiptar, që ndodhemi vetëm një hap larg nga BE. BE është vetë i rrezikuar nga këta tipa shqiptarë. Këta autorë krimesh kanë edhe guximin që shtyhen për në Parlament edhe me qëllimin që të dëshmojnë para botës se Shqipëria ‘nuk e meriton, a shikoni që ka kriminelë në Parlament’.

Dhe janë ata të pjesës ‘inerte’ që u shkojnë pas si ‘popull’, duke kryer krimin e ‘strehimit të krimit’.
Ja ku jemi. Tani këta që do të burgosen për vjedhjen e votës, mund të jenë deputetë në parlamentin e ardhshëm.
Sidomos ata që dënohen 4 vjet burg, se i bie që të jenë heronj të freskët.

The post Po vodhe vota sot, herën tjetër je deputet first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

I pari që e kishte hekurosur fytyrën dhe s’dinte pse ishte aty e çfarë kërkonte, ishte Presidenti i Republikës. E pashë me detaje.. Të tjerët më pak se ai.

Gjykatësi i madh kishte hyrë ‘offside’ në një sallë me shtetarë, ku tani nuk ka asnjë punë.

Ismet Elezi, profesori i të Drejtës Penale, në kohën e krimit të madh (si Depresioni i madh ose si Dimri i Madh), është njeriu më i papunë. SPAK, me njëzet petritë, po e bën zap krimin me pak mjete: Ca ngrefosje, ca pallate, ca marifete, ca injoranca, me pak leksione nga FBI…, dhe kaq.

Profesori nuk ka punë.

Të thuash mëkat, kjo është shumë pak… Kudo penalitet, por penalisti më i madh i kohërave s’ka asnjë punë.

Nuk e do kush. ‘Kush’ s’do me thënë gjë, më falni pse e përdora. Se ‘nuk e do kush’ ka kuptimin që nuk e do populli. Po ç’vend ka populli me Drejtësinë, aq më tepër me Drejtësinë Penale? Populli, në fund të fundit ka ndershmëri dhe sinqeritet; dhe kaq ka për detyrë, baziken. Po presidenti, po ministri, po gjykatësi, po prokurori, po krimineli, po i pandehuri?…

-Ç’janë këta prokurorë?, kishte shfryrë një ditë profesori me mikun e tij juristin e shquar, Njazi Jaho.

-Janë edhe nga ata që ua ke firmosur edhe ti librezën e notave- tha Njaziu.

U mendua pak: “Po, e vërtetë, unë i firmosa, por pastaj trokitën në derë tjetër!’, bëri ironi.

Ismet Elezi, para dy ditësh mbushi 105 vjeç.

E ftuan në një sallë universiteti, dhe erdhi. E mori vesh presidenti i Republikës, dhe tha ‘po vij edhe unë’. Mu duk se të gjithë i vinin rrotull me kureshtjen se ‘po shikonin një  njeri 105 vjeç’, dhe vetëm kaq. Më erdhi të mbyll çdo. Asnjë nerv tjetër nuk lëvizte në fytyrat e tyre.

Përveç studentëve që as e kuptonin pse i kishin ftuar në atë sallë. Vetë presidenti i Republikës kishte mbërritur sa për një ‘të pame’.

Më erdhi si gjynah me kryetarin e shtetit. Lodhej e hekuroste fytyrën sa nga njëra anë e sa nga tjetra. ‘A ta çmonte profesorin e si ta çmonte?’. Ndiente frikë. ‘A do ta pranonte populli lavdërimin për profesorin, apo do të kërkonte shkarkimin e presidentit?’. Po këta të partive politike çfarë mund të thonin?…

Sa herë i vinte një mendim kundër tjetrit, presidenti lëmohej më shumë.

Kreu i shtetit është i dorëzuar para të vërtetës.

E vërteta nuk është fe për të gjithë. E vërteta nuk është as ‘e madhe’, as e vogël. Atë o e ke o s’e ke në flegrat e hundës dhe e ndien.

Sepse e vërteta më e fundit është kjo: Që Ismet Elezi nuk ka asnjë titull, asnjë vlerë, asnjë dekoratë, asnjë Honor të akorduar nga kryesimi i shtetit. S’ka ngel ‘qen e mace’ pa një gjë të lidhur në qafë.

As Akademia e Shkencave nuk ka pranuar që në librarinë e saj të ketë as edhe një copë nga njëqind veprat shkencore të Ismet Elezit. Mund të jenë jo fiks 100, por 98 vepra, ose edhe 102, por asnjë prej tyre në Akademinë Kombëtare.

Kjo nuk është më e keqja.

Më e keqja është shtirja; s’ka më të rëndë se shtirja. Shteti, kur e di se s’ka pse, të mos shfaqet para një kolosi të dijes. Apo sa për të dëshmuar se ‘e pashë edhe Ismet Elezin, ma vini në CV dhe fb’.

Edhe të tjerë po kështu. A iu duhet Drejtësia, siç po thoni? Dhe nuk iu duhet Shkenca e Praktika e Drejtësisë? E pamundur të qëndrojë Drejtësia vetëm si ryshfet dhe si injorancë. Pa teori? Çudi…. Kjo është shtirje. Mes nesh ka juristë të ditur, të denjë, të drejtë e me integritet…, ku janë?. Ngremë e ulim Dumanin, shokun e Dumanit, nxënësin e të bijës së atij tjetrit…

Nuk duan të vërtetën. Edhe kur e vërteta mbush moshën 105 vjeç para syve të tyre, këta nuk kanë pasur rast ta shohin.

E para, sepse nuk duan ta shohin, se nuk e duan të vërtetën, veçse të vërtetën e tyre.

E dyta, se nuk janë gati të japin jetën për të vërtetën. Në këtë stinë zgjedhjesh parlamentare do të duhej t’u kërkohej kandidatëve: ‘E jep jetën ti për të vërtetën? Nënshkruaje këtu!’. Ndryshe s’kemi gjë.

As për pastërtinë nuk japin gjë. Pastërtia është e para. Pastërtia nuk arrihet duke bërë grimasa në fytyrë. Qartësia, pastërtia, higjiena personale janë kusht për ekzistencë. Një hekurosje në fytyrë është një zero.

Në qoftë se nuk i shikon këto, kjo nuk është verbëri, por frikacakllëk. Këta e kanë frikë Ismet Elezin, sepse Ismet Elezi u përket ‘dinosaurëve’ në zhdukje, që erdhën nga shkollat e mëdha të botës dhe me integritet. Frikën bëjnë sikur nuk e shohin.

Por Ismet Elezi, sidomos tani pas 105 vjetësh, nuk ka kohë për të humbur me budallëqe. ‘Dua thelbësoren, sepse shpirti im tani ka ngut!’, shkruan artisti, shkrimtari e gazetari i famshëm Mario de Andrade.

The post Fytyra të lëmuara përballë Ismet Elezit first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Vladimir Majakovski, gjeorgjiani i famshëm, poet e artist, dramaturg e aktor…, këto fjalë i shkroi para një shekulli, aty nga 1917. Po vinte Lenini. Poeti shkroi se kur je i vetëm, je asgjë. ‘Njëshi zero e fyll/ Njëshi send i kotë…’.

Instinkti ‘revolucionar’, jo kultura- me siguri, e çoi një Lëvizje politike revolucionarë të Tiranës drejt instinktit të ‘Njëshit’. Fillimisht e nxiti numri ‘1’ që doli nga shorti i zgjedhjeve. Që në atë moment, kryetari i kësaj partie, ngriti dy gishtat, shpartalloi shpatullat, i dha hapit një dimension si në pushtimin e selisë së PD në 8 janar 2022, dhe thërriti: ‘Jemi 1’.

E zhvilloi më tej e tha se ‘Fati na dha të drejtë të jemi 1’.

-Sepse jemi Njësha!- u tha gazetarëve në zyrën e ndërtuar nga Enver Hoxha dhe të pushtuar me zjarr e me hekur nga Sali Berisha.

Ky ishte Njëshi i fillesës. E di ai se numri është një gjë bosh, por merr e jep me ‘luftëtarët’ e tij të marrë. Ata nuk dinë asgjë nga çfarë ka në kokë lideri. Në kërkim të përforcimit të numrit ‘1’, i erdhi rasti të gjente edhe dy ‘Njësha’ të tjerë. Data 11. Mori vendim, krejt i vetëm, Njësh:

-Në ditën 11 të prillit hapim fushatën elektorale të partisë sonë revolucionare!, deklaroi.

Në 11 Maj mbahen zgjedhjet e përgjithshme në vend. Shansi i ’11 Prillit’, për Sali Berishën është ‘fake’. Erdhi rasti që diktatorit t’i bënte një homazh, të paktën. Por prapë edhe ai nuk ndodhet mbi tokë. Në 11 Prill 1985 ka vdekur Enver Hoxha, një datë që shumica absolute e popullit nuk e kujton. Por Sali Berisha e ktheu në kujtesë, madje i dha edhe vlerat e një manifestimi politik në shoqërinë pluraliste.

Prapë një kotësi, si ‘Njëshi send i kotë’

Kryetari Partisë ‘1’ është i vetmi që ka mbetur i gjallë, që e ka të lidhur ekzistencën sa me jetën edhe me vdekjen e Enver Hoxhës. Sa ishte në jetë diktatori, Saliu gjente çaste romantike të diktatorit dhe shkëmbente lëvdata, ‘lëvdue qoftë i madhi zot!’. Një meshë në kohë bosh e të ndaluar. Edhe kjo njësh e ‘send i kotë’. Ditën që Enveri shkoi n’at jetë, Saliu u dend në lot: Ku do të gjente një punë si ajo, një shërbim ndaj një kolosi si Enveri.

Ishte data 11.

Ja ku jemi në ‘Njësh- llëkun’ si një send i kotë:

Partia numër 1, shpalli se do të bëjë Shqipërinë ‘Njësh, Madhështore’. Kurrkush nuk mori vesh çfarë do të thotë, dhe fjala madhështore mbeti vetëm. Filluan ta thërrasin ‘Saliu madhështori’. Madhështorja do të bëhej nga një Njësh. Njëshi i parë u soll nga Amerika: ‘La Civita është Njësh!’, tha Berisha. Njëshi do të ndërtonte Shqipërinë me ushtarë zero. Por që atë ditë, një muaj e ca, La Civita ka humbur, bosh, send i kotë.

Pastaj Partia- 1, shpalli programin konservator:

Dinjitetin:

Sa tha këtë fjalë, aty u shfaqen pisllëqet e zgjedhjeve dhe ham- hamet brenda Partisë. Pa pikë dinjiteti. Nisën vjedhjet e shoqi- shoqit, dolën vilat, pazaret, vrasjet. U kujtua edhe kryetari i parë, me arkivolin e tij thyen dyert e selisë së qeverisë. Po ku përdoret i vdekuri i çekiç, ky është dinjitet?!

Familjen!, thanë

Po ç’familje? Një baba, kryetar i partisë 1, i ka shtyrë fëmijët që të sulen si ‘këlyshë’ dhe të vjedhin. Vidh djali, vidh vajza, vidh dhëndëri, vidh gruaja. Babai vidh por edhe vrit. Familja është non- grata në Amerikë dhe në Angli. Kjo është ‘njësh e send i kotë’.

Atdheun e kemi Njësh:

Sapo e tha, edhe në dhè të huaj i doli përpara Beleri. Një anëtar i lëvizjeve terroriste anti- shqiptare greke, i dënuar për vrasjen e ushtarakëve shqiptarë dhe për përdhosje të nderit të atdheut të shqiptarëve. Kombi! Pastaj i doli zonja Bakojanis me të cilin kishin lënë një fjalë. ‘Ku ma ke detin që më fale, Sali?”. Aty shfaqen skenat kur Saliu me të tijtë dogji fabrika, uzina, shkolla institucione… Mbeti zero, as Njësh. Për Atdheun dhe kombin lidhi besë e naftë me kasapin e shqiptarëve, Milloshevic.. Atdheu i doli send i kotë.

Zotin!, thanë:

Zoti u shfaq nga lart një natë të turbullt, pak më lart se kati i tetë i pallatit dhe tundi gishtin: ‘Mos ma ndot emrin se ta rroposa katin tënd!’.

Njëshi si fiksim.

The post Njëshi, send i kotë! first appeared on JavaNews.al.

Nga Frrok Çupi

Vladimir Majakovski, gjeorgjiani i famshëm, poet e artist, dramaturg e aktor…, këto fjalë i shkroi para një shekulli, aty nga 1917. Po vinte Lenini. Poeti shkroi se kur je i vetëm, je asgjë. ‘Njëshi zero e fyll/ Njëshi send i kotë…’.

Instinkti ‘revolucionar’, jo kultura- me siguri, e çoi një Lëvizje politike revolucionarë të Tiranës drejt instinktit të ‘Njëshit’. Fillimisht e nxiti numri ‘1’ që doli nga shorti i zgjedhjeve. Që në atë moment, kryetari i kësaj partie, ngriti dy gishtat, shpartalloi shpatullat, i dha hapit një dimension si në pushtimin e selisë së PD në 8 janar 2022, dhe thërriti: ‘Jemi 1’.
E zhvilloi më tej e tha se ‘Fati na dha të drejtë të jemi 1’.

-Sepse jemi Njësha!- u tha gazetarëve në zyrën e ndërtuar nga Enver Hoxha dhe të pushtuar me zjarr e me hekur nga Sali Berisha.

Ky ishte Njëshi i fillesës. E di ai se numri është një gjë bosh, por merr e jep me ‘luftëtarët’ e tij të marrë. Ata nuk dinë asgjë nga çfarë ka në kokë lideri. Në kërkim të përforcimit të numrit ‘1’, i erdhi rasti të gjente edhe dy ‘Njësha’ të tjerë. Data 11. Mori vendim, krejt i vetëm, Njësh:

-Në ditën 11 të prillit hapim fushatën elektorale të partisë sonë revolucionare!, deklaroi.

Në 11 Maj mbahen zgjedhjet e përgjithshme në vend. Shansi i ’11 Prillit’, për Sali Berishën është ‘fake’. Erdhi rasti që diktatorit t’i bënte një homazh, të paktën. Por prapë edhe ai nuk ndodhet mbi tokë. Në 11 Prill 1985 ka vdekur Enver Hoxha, një datë që shumica absolute e popullit nuk e kujton. Por Sali Berisha e ktheu në kujtesë, madje i dha edhe vlerat e një manifestimi politik në shoqërinë pluraliste.

Prapë një kotësi, si ‘Njëshi send i kotë’

Kryetari Partisë ‘1’ është i vetmi që ka mbetur i gjallë, që e ka të lidhur ekzistencën sa me jetën edhe me vdekjen e Enver Hoxhës. Sa ishte në jetë diktatori, Saliu gjente çaste romantike të diktatorit dhe shkëmbente lëvdata, ‘lëvdue qoftë i madhi zot!’. Një meshë në kohë bosh e të ndaluar. Edhe kjo njësh e ‘send i kotë’. Ditën që Enveri shkoi n’at jetë, Saliu u dend në lot: Ku do të gjente një punë si ajo, një shërbim ndaj një kolosi si Enveri.

Ishte data 11.

Ja ku jemi në ‘Njësh- llëkun’ si një send i kotë:

Partia numër 1, shpalli se do të bëjë Shqipërinë ‘Njësh, Madhështore’. Kurrkush nuk mori vesh çfarë do të thotë, dhe fjala madhështore mbeti vetëm. Filluan ta thërrasin ‘Saliu madhështori’. Madhështorja do të bëhej nga një Njësh. Njëshi i parë u soll nga Amerika: ‘La Civita është Njësh!’, tha Berisha. Njëshi do të ndërtonte Shqipërinë me ushtarë zero. Por që atë ditë, një muaj e ca, La Civita ka humbur, bosh, send i kotë.

Pastaj Partia- 1, shpalli programin konservator:

Dinjitetin:

Sa tha këtë fjalë, aty u shfaqen pisllëqet e zgjedhjeve dhe ham- hamet brenda Partisë. Pa pikë dinjiteti. Nisën vjedhjet e shoqi- shoqit, dolën vilat, pazaret, vrasjet. U kujtua edhe kryetari i parë, me arkivolin e tij thyen dyert e selisë së qeverisë. Po ku përdoret i vdekuri i çekiç, ky është dinjitet?!

Familjen!, thanë

Po ç’familje? Një baba, kryetar i partisë 1, i ka shtyrë fëmijët që të sulen si ‘këlyshë’ dhe të vjedhin. Vidh djali, vidh vajza, vidh dhëndëri, vidh gruaja. Babai vidh por edhe vrit. Familja është non- grata në Amerikë dhe në Angli. Kjo është ‘njësh e send i kotë’.

Atdheun e kemi Njësh:

Sapo e tha, edhe në dhè të huaj i doli përpara Beleri. Një anëtar i lëvizjeve terroriste anti- shqiptare greke, i dënuar për vrasjen e ushtarakëve shqiptarë dhe për përdhosje të nderit të atdheut të shqiptarëve. Kombi! Pastaj i doli zonja Bakojanis me të cilin kishin lënë një fjalë. ‘Ku ma ke detin që më fale, Sali?”. Aty shfaqen skenat kur Saliu me të tijtë dogji fabrika, uzina, shkolla institucione… Mbeti zero, as Njësh. Për Atdheun dhe kombin lidhi besë e naftë me kasapin e shqiptarëve, Milloshevic.. Atdheu i doli send i kotë.

Zotin!, thanë:

Zoti u shfaq nga lart një natë të turbullt, pak më lart se kati i tetë i pallatit dhe tundi gishtin: ‘Mos ma ndot emrin se ta rroposa katin tënd!’.

Njëshi si fiksim.

Nga Frrok Çupi
Të shumtët kanë shpëtuar dhe janë në jetë, fatmirësisht. Por 200, rreth 200, djem të rinj e të fortë, u vranë. Sytë e botës, sapo flitet për atë banjë vrasjesh, sillen kah Sali Berisha. Ai nuk ka deklaruar kurrë se ‘nuk i ka vrarë’, as se ‘i ka vrarë’. Por atje shkojnë sytë. Disa batuta cinikësh shkojnë edhe deri në justifikimin e Presidentit për çdo krim kundër njeriut në Tropojë. Në fund të fundit, thonë këta cinikë, e drejta ‘e vrasjes në Tropojë, i takon së pari Berishës, dhe këtë e lidhin me të qenët komunist, siç ishte. Cilësitë komuniste ishin formuluar kështu: ‘Në radhë të parë korrigjo, ose moho e ndëshko atë që ke pranë, rreth vetes, në fis a familje’.

Kështu e nisi vrasjen ‘rrethe rrotull vetes’ Saliu, menjëherë pas vitit 1990.

Çfarë më bëri, së fundmi, ta besoj atë skemë, jo thjesht si ‘cinizmi i disave’? Ishte emisioni ‘Gjërat tona’ në Abc News, ai që më bëri përsëri të më shfaqet skema e njohur. Mes gjithë provash, dëshmia e vajzës së Haklajve, Aishes. Vjen nga Suedia ku është strehuar për të ruajtur në ‘dry’ provat e vrasjes së vëllezërve. Tani sapo ka depozituar në SPAK padinë dhe prova ‘për vrasje nga Berisha’ me dhjetëra faqe të shkruara. SPAK mund ta hetojë, por edhe mund të lidhet me vrasësit e t’u thotë ‘kapeni Aishen’; kjo është tjetër gjë.

Por po flasim për të gjallët e tjerë, ata që mbetën në ‘Tropojë’, dmth në gjithë vendin.
Në dëshminë e Aishes konstatohet një kujdes i tejshëm për të paraqitur vetëm prova të provueshme. Edhe pse ka vëllezërit në varre, dhe varret të dhunuara, ajo kallëzoi vrasjet e kushërinjve nga rojet e Berishës kur ky udhëtonte për në Tropojë. Sepse, mjerisht, motra e di se presidenti i fshiu provat dhe SPAK-u do t’i thotë si në mbledhjen e Partisë: ‘O gjej provat, o në burg ti!’.

Kjo është e gjitha. Kjo është ajo që po them se ‘iu drejtohem atyre që kanë mbetur gjallë’. Jo thjesht , në Tropojë’, por në gjithë Shqipërinë. Tropoja këtu mund të përdoret si ‘Trojë’. Ata që kanë mbetur gjallë nga dhuna, vrasjet, intrigat, përçudnimet e periudhës së Berishës, duhet të bëjnë një gjë…
Ose saktë fare është kjo: Duhet të mos bëjnë një gjë:

Ata që kanë mbetur gjallë nga ajo kohë e egër, duhet të mos vrasin të gjallët tani. Të gjallët e mbetur duhet të mos provokojnë të gjallët e tjerë duke iu prurë Berishën para syve. Aq më keq duke e votuar atë, qofshin edhe dhjetë vetë. Çdo votë për Berishën është kërcënim për jetën e të gjallëve.
Këta që ‘kanë mbetur’ në atë kohë, tani kanë disa mënyra për ‘të mos u kthyer në vrasës si ustai i atëhershëm’.
Një mënyrë është që, për shembull, të mos e lënë vetëm Aishe Haklajn. Aishën ose Muharremin, ose nipa e mbesa që duan drejtësi. Secili prej atyre që rrojnë në Tropojën e Vjetër apo më tej, secili e ka një dëshmi; sado të vogël, mbi atë konflikt e mbi ato vrasje. Po të paktën për dhunimin e varreve të djemve të Haklajt, shumica e atyre njerëzve diçka dinë. Po për zjarrin që i vunë kullës së Haklajt, a nuk mund ta dinë fqinjët në fshatrat e Tropojës?!

Puna e Haklaj është tani si puna e Hebrenjve në Luftën e Dytë, provë për ne të gjithë.
Por them ‘Troja’ si Tropojë, sepse nuk është fjala vetëm për ata që mbetën gjallë në Tropojë. ‘Tropojë është gjithë Shqipëria. Sot, kushdo që bën thirrje për kthimin e ‘kohës së Berishës’, ai bën thirrje edhe për ngjalljen e kohës së vrasjeve. Edhe ca nga ata që e kanë parë vendin duke u djegur nga Berisha, guxojnë e i shkojnë pas. Krim kundër vendit tënd është ky. Kaq e kupton kushdo. Po atëherë pse bëjnë zhurmë ‘elektorale’ sikur ‘të votohet prapë Sali Berisha’. Kjo është jo vetëm tragjike, por edhe e turpshme. Sepse ti e ke provuar si ia ka shkatërruar jetën njeriut dhe vendit.

Atëherë ti mendon vetëm për vete, sikur do të fitosh diçka. Ndërsa atë tjetrin le ‘ta vrasë’ Berisha!
E trishtë. Jemi në fushatën e zgjedhjeve parlamentare. Të thuash se ‘Berisha të jetë prapë në Parlament? Apo më shumë?’.

Nga vrasjet në Tropojë dhe ata që mbetën gjallë, vjen mësimi akoma më vyer.
Për këta që i rrinë afër dhe e ndjekin pas… Këta ta dinë se djemtë e vrarë në Tropojë, ishin ‘besnikë’ dhe të afërt me Sali Berishën. Të afërt derisa i vrau. Po me këta të afërm të Berishës a nuk noddhka e njëjta gjë. Të paktën kaq të mendojnë ata që mbetën gjallë atëherë.
Apo tua bëjnë ‘peshqesh’ të tjerëve Sali Berishën se për vete shpëtojnë?! Mendojnë se mund të ndodhë kjo!?.

A thua mendojnë apo punon instinkti?
Kjo ka mbetur tani pas vrasjeve në Tropojë: Cili prej këtyre të PD të shpëtojë për vete!

The post Për ata që nuk u vranë në Tropojë first appeared on JavaNews.al.