Më 23 maj të vitit 1924, në Kongresin e Durrësit, Mustafaj Kruja propozoi që qyteti i Shkodrës të bëhej kryeqyteti i vendit.
26 deputetë të kryesuar nga Luigj Gurakuqi, kreu i opozitës dhe peshkopi Fan Noli, nuk e donin Tiranën por Shkodrën si kryeqytetin e tyre.
Ky fakt interesant vjen nga Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave, e cila ruan dokumente që vërtetojnë sa më sipër, shkruar edhe në mediet ndërkombëtare më 23 maj të vitit 1924, pra 100 vjet më parë.
Shkodra u kishte bërë ballë pushtuesve për një kohë të gjatë, e po ashtu kishte dëshmuar se ndonëse ishin përpjekur të përçanin shqiptarët për shkak të ndryshimeve në besimin fetar, popullsia e Shkodrës kishte rrëfyer kurdoherë se feja e shqiptarit ishte shqiptaria dhe se bashkëjetesa dhe unifikimi kishin më tepër vlerë.
Në këtë këndvështrim, ideja që Shkodra të shpallej kryeqytet, u artikulua edhe në mbledhjet e bëra nga organizatorët e kryengritjes. Kushti ishte që pas fitores, të kërkohej që Shkodra të ishte kryeqyteti i vendit.
Zona përreth vendit ku ndodhet sot qyteti ka qenë e banuar që në kohët parahistorike. Këtu janë gjetur gjurmë të paleolitit të mesëm, ndërsa që nga neoliti gërmimet kanë zbuluar vazhdimësi jetese që vjen deri në ditët tona.
Objektet e gjetura gjenden në muzeumin e qytetit, në atë të Tiranës dhe në muzetë e Evropës.
MbretĂ«resha Teuta dhe mbretĂ«rit Agron e Genti janĂ« figurat mĂ« tĂ« pĂ«rmendura tĂ« kĂ«saj periudhe. Scodra ishte qyteti antik mĂ« i mirĂ«mbrojtur (arx munitissima) dhe mĂ« i vĂ«shtiri pĂ«r tâu pushtuar (difficilis aditu).
Ishte një pozicion i fortifikuar në mënyrë natyrale (munitum situ naturali oppidum), i rrethuar nga mure me pirgje mbi portat (portarumque turres). Më 168 p.K. pretori romak Anicius ngadhënjeu mbi ilirët dhe pushtoi Shkodrën.
Pas rĂ«nies nĂ«n sundimin romak, u bĂ« ndĂ«r kryevendet jugore tĂ« provincĂ«s sĂ« DalmacisĂ«. Me reformat e Perandorit Dioklecian, Shkodra u bĂ« qendra e Prevalit (lat. Prevaelis). Nga 395 AD, ishte pjesĂ« e DioqezĂ«s sĂ« DakisĂ« dhe me tâu ndarĂ« nĂ« dyshĂ« Perandoria Romake, prej atĂ«herĂ« kaloi me PerandorinĂ« Romake tĂ« Lindjes. Me rĂ«nien e PerandorisĂ« Serbe, Shkodra u zotĂ«rua nga Balshajt.
NĂ« dhjetor tĂ« 1395 dĂ«rgoi doktorin nĂ« teologji, fra NicolĂČ de Samaxiis nga Shkodra, bashkĂ« me dy shoqĂ«rues tĂ« cilĂ«t pĂ«rpara Senatit tĂ« Venedikut kumtuan ofertĂ«n e BalshĂ«s pĂ«r tâu dorĂ«zuar zotĂ«rimet e tyre: ShkodrĂ«n, Drishtin, DanjĂ«n, Shasin dhe Shirqin; Venediku i mori nĂ« zotĂ«rim mĂ« 14 prill 1396 dhe proveditorĂ«t morĂ«n nĂ« dorĂ«zim qytetin me 20 prill.
Përgjatë pranisë së venedikasve, por sipas gjasave edhe para ardhjes së Balshajve, zbatohej kodi ligjor i njohur si Statutet e Shkodrës. Republika e Shën Markut përfaqësohej nga një capitaneus et comes.
Më 1399 plasi një kryengritje e madhe kundra Venedikut që pati si përfundim fitimin e disa të drejtave, mbasi gjyqi i paqit, gjyqi civil dhe penal, administrata bashkiake ishin në dorë të Senatit dhe të gjyqtarëve vendas simbas zakoneve të vendit; në këtë këshillë merrshin pjesë pesë vetë nga vegjëlia dhe pesë nga paria. Sundimtari venedikas kishte përbri edhe një përkthyes.
TĂ« hyrat asokohe ishin tĂ« pakta: dogana, koncesionet e dajlanavet dhe taksat nga pronarĂ«t, ndĂ«rsa shpenzimet ishin ma tĂ« mĂ«dha pĂ«r tĂ« pĂ«rballue forcimet, me mbajtur ushtrinĂ« dhe pagesa âpĂ«r njĂ« politikĂ« afrimi kundrejt princave tĂ« vogjĂ«l tĂ« venditâ.
E rrethuan dy herĂ« ShkodrĂ«n, njĂ«herĂ« nĂ« fund tĂ« 1421 nĂ«n Despotin Stefan Lazareviç dhe herĂ«n e dytĂ« mĂ« 1422 nĂ«n Despotin e mbasandej nĂ«n komandantin Mazarak, derisa NiçolĂČ Cappello, qĂ« qĂ«ndronte pranĂ« Shirqit, i dĂ«boi serbĂ«t nĂ« njĂ« sulm vendimtar nĂ« DanjĂ« njĂ« natĂ« dhjetori.
Më 1448 shkodranët mvartës të venedikasve luftojnë kundër Skënderbeut. Me rënien e mbretërive të krishtera të Serbisë, Bosnies dhe Arbërisë, turqit iu afruan kësaj krahine edhe njëherë.
Më 1474 Bejlerbeu i Rumelisë, Sulejmani, rrethoi Shkodrën, por qyteti u mbrojt trimërisht nga Antonio Loredano dhe 2500 ushtarë, me ndihmën e anijeve venedikase në Bunë dhe në det, e me ndihmën e Cërnojeviqit zetas dhe malësorëve arbërorë.
Rrethimi i dytë më 1478, i radhitur prej priftit Marinus Barletius në latinishte, u drejtua personalisht nga Mehmet Ngadhënjyesi.
Popullata që u largua, nën prijësin e tyre Florio Jonimën, u vendosën në Venecie, Ravena dhe Treviso. Me traktatin e Kostandinopojës Republika e Venedikut ia lëshoi qytetin Perandorisë Osmane. U bë qendër e sanxhakut më 1485, pjesë e Elajetit të Rumelisë.
Qyteti nis të lulëzojë përsëri me stabilitetin e garantuar nga Bushatllinjtë. Tregtia lulëzoi përmes limanit lumor të Obotit dhe bashkëpunimin me Ulqinin në rrugë detare, duke u bërë kësodore qendra ekonomike e trevave veriore shqiptare.
Prania ortodokse ishte një ndikim historik prej sundimit bizantin dhe më pas prej feudalëve serbë të Zetës, të cilët i përkisnin pas Skizmës.
Me vdekjen e Stefan Nemanjiqit, ndikimi venedikas bëhet më i dukshëm dhe Argjipeshkvia e Tivarit u kthye në mbështetje për hapjen e katolicizmit.
Deri në kohën e emërimit të tij, selia e arqipeshkvisë ishte në Tivar. Në vitin 1478 kur Mehmeti II rrethoi qytetin, në kështjellë qenë dy fretën françeskanë, njëri prej tyre arbër, P. Pali nga Matja.[36] Me pushtimin në qytet u përhap Islami, së pari prej pranisë ushtarake dhe më pas nga popullata e konvertuar.
Qyteti ka përshfaqur që me pragun e periudhës së Bushatllinjve një hapje kundrejt larmisë fetare. Por në rastin e prishjes së Oxhakut të Jeniçerëve, çoi në dëbimin e bektashinjve nga qyteti, gjë që sipas Dela Rokës ka shtyrë drejt Islamit synit. Sidoqoftë ky tarikat ishte ndër të parat mënyra të avitjes së Islamit në qytet, duke qenë se jeniçerët ishin trupë e bekuar nga Haxhi Bektashi.
Sipas studiuesit të historisë së qytetit, Hamdi Bushatit, mendohet se në fillim të sundimit të Mustafa pashë Shkodrës ka pasur afro 70 teqe të tarikateve të ndryshme, që ndiqeshin edhe prej parisë feudale.
Më 1846 u vendos në qytet Urdhri Jezuit, për të themeluar një qendër të vazhdueshme, duke kontribuar në ngritjen kulturore të qytetit me institucionet arsimore, kongregacionet bamirëse. Urdhri Françeskan kishte një prani të kryehershme në viset përreth Shkodrës, duke pasuar benediktinët në shek. XIII, por në qytetin e Shkodrës u ngulitën për herë të parë më 1861 me nisjen e ndërtimit të Kuvendit të Gjuhadolit.
OrtodoksĂ«t e qytetit, sipas thĂ«nies lokale sâbajnĂ« ma se 100 shpi, nuk kanĂ« lidhje me ortodoksĂ«t mesjetarĂ« dhe relativisht janĂ« tĂ« pĂ«rbĂ«rĂ« prej origjinave kuço-vllehĂ« ose gogĂ«, shqiptarĂ«, serbo-malazezĂ«, grekĂ« e armenĂ«.
Sipas burimeve, paraardhësit e ortodoksëve shqiptarë kanë ardhur nga Vilajeti i Kosovës dhe i Manastirit, veçanërisht nga Struga (familja Banushi, Pistoli).
Ortodoksët me prejardhje joshqiptare janë shqiptarizuar me shekujt. Shkodra përmendej si qendra e fetarizmit islam, ashtu dhe atij katolik, në Shqipëri.
Arkitektura nisi strukturimi i arkitekturës sipas kritereve të artit islam, disa kisha u bënë xhami. Në hyrje të Pazarit ka pas një Hamam të ndërtuar nga i quajturi Allaman begu me datë 1519, i njohur si Hamami i Vjetër.
Pjetër Bogdani e përmend se në hyrje të hamamit kishte të shkruar në mermer me numra romakë (1470, 5 tetor).
Qyteti numëron rreth 100 000 banorë e shquhet për shumëllojshmërinë në kahin urbanistik[46] e arkitektonik, shtëpitë më të vjetra me 1 ose 2 kate kanë bahçe e oborre të gjelbra e me lloj-lloj lulesh, rrugët janë të ngushta e dikur ishin me gur të kalitur (rrugë të ngushta e të vogla karakteristike, të emëruara nga familje që kanë dhënë kontribut për qytetin apo nga gojëdhëna. Ndërtimet më të vona të shek. XX ndikohen nga prirjet arkitektonik tradicionale, të racionalizmit italian e të realizmit socialist.
Deri nĂ« muajin prill 1913, Shkodra ishte i vetmi bastion i mbetur i PerandorisĂ« Osmane nĂ« Ballkanin PerĂ«ndimor. Pas armĂ«pushimit tĂ« nĂ«nshkruar mĂ« 16 prill 1913 mes PerandorisĂ« Osmane dhe aleatĂ«ve BallkanikĂ«, Mali i Zi ra nĂ« ujdi qĂ« tâua dorĂ«zojĂ« qytetin Fuqive tĂ« mĂ«dha, mĂ« 7 maj 1913 guvernatori malazez u takua nĂ« ShĂ«ngjin me nĂ«nadmiralin britanik Burney.
Në dukje ekzistonte vullneti i mirë për marrëveshje, por atë datë në mbrëmje pazari i qytetit kapet flakë dhe dugaja të shumta u vodhën. Më 14 maj trupat malazeze që ishin në qytet u evakuuan. Komisioni i admiralëve të flotës ndërkombëtare që përfaqësonin Fuqitë e Mëdha e mori në dorëzim Shkodrën më 14 maj 1913 në ora 2.30 pasdreke.
Në qytet e krahinë hapur dhe në mënyrë të nënrrogoztë bëhej propaganda nga njëra anë për ndikimin e Esat pashës, nga tjetra xhonturqit. Më 1914 elementet fetare të qytetit e krahinës shkojnë në Durrës për të njohur Princ Vidin.
Mbas fillimit të Luftës Botërore fuqitë ndërkombëtare u tërhoqën prej Shkodre dhe qytetin ia dorëzuan një komisioni prej 12 vitesh, të përbërë nga 6 katolikë dhe 6 myslimanë.
Me largimin e Vidit shumica e madhe e patriotëve u grumbulluan dhe gjetën strehim në Shkodër. Komisioni qëndroi në krye të administratës deri më 15 korrik 1915, kur Mali i Zi hyri në Shkodër për të dytën herë.
Komisioni ka administruar qytetin dhe rrethet. Ka qenĂ« pa kryesi dhe ndĂ«r akte, nĂ«nshkrimi vihej: âKomisioni i ShkodrĂ«sâ. MĂ« 23 janar 1916 ushtria austro-hungareze hyri nĂ« ShkodĂ«r. Vjena solli nĂ« ShqipĂ«ri korpusin e XIX, tĂ« pĂ«rbĂ«rĂ« prej tre divizionesh.
Administrimin u kontrollua nga Komisari Civil August Ritter von Kral nën kujdesin e të cilit u hapën Komisia Letrare Shqipe dhe drejtoritë e përgjithshme të financave, arsimit dhe drejtësisë në hapësirën territoriale gjer në vijën grykëderdhja e Vjosës-Skrapar-Prespë.
Propozimi i bërë nga Mustafa Kruja që qyteti të bëhej kryeqyteti i Shqipërisë u shënua në procesverbalet e mbledhjeve. Më 11 mars 1920, sipas një marrëveshjeje mes qeverisë së Tiranës dhe komandës së trupave franceze, xhandarmëria shqiptare mori në dorëzim qytetin ku ministri i Brendshëm, Ahmet Zogu dhe ministri i Drejtësisë, Hoxha Kadriu u pritën me ngazëllim nga popullsia.
Në verën e 1920 qyteti qe i përfshirë në mënyrë të dyanshme në Luftën e Koplikut, me ndihmat e organizuara nga Musa Juka dhe pjesëmarrja e Sylço bej Bushatit nga krahu i shtetit shqiptar. Nga ana tjetër të radhitur me çetat malazeze dhe disa vullnetarë shqiptarë me në krye Luk Lukajn merrte pjesë Alush agë Lohja.
Sipas urdhrit të luftës të Mbretit Zog I, me pushtimin italian të Shqipërisë, sektori mbrojtës Milot-Shkodër komandohej nga komandanti nënkolonel Mehmet Kyçyk Ullagaj.
Në përpjekjet me pushtuesit në këtë sektor, ra dëshmor Tonç Toma. Më 12 prill 1939 u hapën punimet e Asamblesë së mbledhur pak ditë pas pushtimit, ku Shkodrën e përfaqësuan Gjon Marka Gjoni, P. Anton Harapi, Dom Mikel Koliqi, Ndoc Pistulli, Ndrek Kaçulini, Nush Topalli, Kolë Bibë Mirakaj, Zef Boriçi, Mark Kakarriqi, Kolec Deda, Ymer Kopliku, Abdyl beg Gramshi, Shaqir Omari, Omer Rushdi, Daut Gjylbegu, Zenel Broja, Halit Rroji, Kolë Thaçi, Terenc Toçi, Sandër Saraçi, Taip Drishti dhe një shkodran si përfaqësues i Tiranës ishte Zef Kadarja.
NdĂ«r 42 delegatĂ«t qĂ« mĂ« 14 prill shkuan nĂ« RomĂ« tâi jepnin KurorĂ«n MbretĂ«rore tĂ« ShqipĂ«risĂ« Mbretit tĂ« ItalisĂ«, Viktor Emanueli III ishin: N. Pistulli, Y. Kopliku, Z. Boriçi, M. Kakarriqi, K. Mirakaj dhe Z. Kadarja. NĂ« aksionet e min. tĂ« BrendshĂ«m Xhaferr Deva, sipas burimeve gjermane, kreu 35 arrestime, duke asgjĂ«suar njĂ« pjesĂ« tĂ« mirĂ« tĂ« LĂ«vizjes Nacionalçlirimtare nĂ« qytet.
TĂ«rheqja e trupave gjermane nga Shkodra pĂ«rbĂ«n njĂ« debat tĂ« gjithmonshĂ«m pĂ«r arsye instrumentalizimi politik tĂ« historisĂ«. PĂ«r historiani ushtarak Marenglen Kasmi, historianin Kastriot Dervishi, sipas dĂ«shmive tĂ« Ăt Zef Pllumit dhe mjaft burimeve tjera, gjermanĂ«t ikĂ«n nga Shkodra nĂ« datat 28-29 dhe partizanĂ«t hynĂ« nĂ« ShkodĂ«r mĂ« 29 nĂ«ntor pa luftĂ« tĂ« prirĂ« nga Gjovalin Luka.
Me zënien e qytetit nga partizanët, hynë edhe partizanë jugosllavë, të cilët nisën rrëmbimin e mallrave dhe zbrazjen e dyqaneve.
Duke filluar nga nëntori 1944, në qytet u aplikua një represion i egër, i cili gradualisht e privoi atë nga primati moral, kulturor, ekonomik dhe demografik i tij në shtetin shqiptar, duke grabitur nga ky qytet, arkivat, bibliotekat, veprat e artit, transformuar apo asgjësuar institucionet e krijuara për shekuj.
U përndoqën personalitetet më të spikatura të qytetit. U vu dorë mbi institucionet e kulturës dhe të kultit, duke i shndërruar sipas ideologjisë së re.
U bë çdo gjë që qyteti të humbiste identitetin e tij. Balli Kombëtar me qarkomandant major Gjergj Vatën, e kolonelin Luigj Mikelin (të vendosur më 1944) u thye keqas mbas 2 vjetëve luftë civile mes Ballit e Komunistëve.
Tërmeti i vitit 1979 rrënoi një pjesë të madhe të Shkodrës. Enver Hoxha dhe qeveria komuniste organizuar aksion për rindërtimin e qytetit dhe kur kjo u arrit pas disa muajsh, qyteti u shpall Hero i Punës Socialiste.
/observer/