30 korrik 1945 â Dita e lindjes sĂ« shkrimtarit

Nga Leonard Veizi
NĂ« rrugĂ«t e Parisit, si nĂ« njĂ« fantashkencĂ«, ka hije qĂ« ecin mĂ« ngadalĂ« se kalimtarĂ«t. Ato ndalen pranĂ« vitrinave, zhduken pas qosheve tĂ« mjegullta, shfaqen befas nĂ« ndonjĂ« kafene tĂ« harruar. JanĂ« hije qĂ« nuk mbajnĂ« emra tĂ« qartĂ«, as fytyra tĂ« plota. JanĂ« kujtime, tĂ« kaluara e tĂ« fshira, njerĂ«z qĂ« ndoshta kanĂ« ekzistuar vetĂ«m nĂ« ndjesinĂ« e njĂ« fĂ«mije tĂ« pĂ«rgjumur qĂ« kĂ«rkon prindĂ«rit e tij nĂ« njĂ« qytet tĂ« zhurmshĂ«m. PikĂ«risht nĂ« kĂ«tĂ« univers tĂ« zymtĂ« dhe tĂ« tronditur nga pasiguria e identitetit, lindi dhe u rrit Patrik Modiano, shkrimtari francez qĂ« e shndĂ«rroi mungesĂ«n nĂ« temĂ« qendrore, harresĂ«n nĂ« strukturĂ« narrative, dhe kujtimin e lĂ«nduar nĂ« art tĂ« lartĂ« letrarâŠ
âŠPĂ«rmes veprĂ«s sĂ« tij, Modiano eksploron thellĂ«sisht ndĂ«rlidhjen mes memories, identitetit dhe historisĂ«, duke krijuar njĂ« atmosferĂ« melankolike dhe misterioze qĂ« i fton lexuesit tĂ« zhytĂ«n nĂ« thellĂ«sitĂ« e ndĂ«rgjegjes njerĂ«zore. Ai kĂ«rkon vazhdimisht pĂ«rgjigje pĂ«r pyetjet themelore mbi atĂ« se kush jemi dhe si na formĂ«son e kaluara, edhe kur ajo mbetet e paqartĂ« apo e humbur.
Rrënjë
Patrik Modiano lindi më 30 korrik 1945, në Boulogne-Billancourt, në periferi të Parisit, vetëm disa muaj pas çlirimit të Francës nga nazistët. Ishte një fëmijë i një kohe të pasigurt dhe një familjeje të përçarë: babai i tij, Alberto Modiano, ishte një hebre sefardik me origjinë italiane, i cili kishte qëndruar në Paris gjatë pushtimit gjerman dhe ishte përfshirë në veprimtari të dyshimta, ndërsa nëna, aktorja belge Luiza Kolpain, ishte shpesh e munguar dhe e ftohtë. Fëmijëria e tj kaloi ndër internate të ashpra dhe kujdes të shpërfillur, duke i lënë atij një ndjenjë të thellë braktisjeje, që do të shfaqej më vonë si temë themelore e veprës së tij. Vëllai i tij më i vogël, Rudi, vdiq në moshë të njomë, një ngjarje që e shënjoi përjetë. Modiano ia dedikoi shumë nga librat e tij emrit të vëllait, sikur të përpiqej ta mbante të gjallë në faqet e kujtesës.
Letërsia e kujtimit
NĂ« qendĂ«r tĂ« veprĂ«s sĂ« Modiano-s Ă«shtĂ« Parisi â jo ai turistik dhe i ndritshĂ«m, por njĂ« Paris gri, melankolik, me rrugĂ« tĂ« mjegullta, kafene tĂ« errĂ«ta dhe apartamente tĂ« mbyllura plot sekrete. Shkrimtari ndjek nĂ« romanet e tij personazhe qĂ« kĂ«rkojnĂ« njĂ« tĂ« kaluar tĂ« zhdukur, qĂ« pĂ«rpiqen tĂ« rindĂ«rtojnĂ« jetĂ«n e dikujt tjetĂ«r â apo edhe tĂ« vetes â pĂ«rmes fragmentesh tĂ« çoroditura kujtese, emrash qĂ« nuk pĂ«rputhen, adresash tĂ« fshira nga hartat.
Romane si âLa Place de lâĂtoileâ mĂ« 1968, âRue des boutiques obscuresâ apo e ardhur nĂ« shqip si âRruga e dyqaneve tĂ« errĂ«taâ mĂ« 1978, fitues i Ămimit Goncourt, âDora Bruderâ 1997 dhe âAccident nocturneâ apo nĂ« shqip: âAksident natĂ«nâ mĂ« 2003, nuk janĂ« vetĂ«m histori, janĂ« investigime poetike mbi atĂ« çfarĂ« do tĂ« thotĂ« tĂ« jesh njeri nĂ« njĂ« botĂ« ku identiteti Ă«shtĂ« gjithnjĂ« nĂ« rrĂ«shqitje, dhe ku e kaluara Ă«shtĂ« mĂ« shumĂ« zbrazĂ«ti sesa fakt.
NĂ« âDora Bruderâ, Modiano ndjek gjurmĂ«t e njĂ« vajze hebreje qĂ« u zhduk gjatĂ« pushtimit nazist, pĂ«rmes kĂ«rkimeve nĂ« arkiva, gazeta tĂ« vjetra dhe kujtime personale. Ai nuk e plotĂ«son dot portretin e saj, por pikĂ«risht pĂ«rmes kĂ«saj mospasjeje, ai i jep zĂ« gjithĂ« atyre pĂ«r tĂ« cilĂ«t historia ka heshtur.
Nobeli i heshtur
NĂ« vitin 2014, Akademia Suedeze i dha Patrik Modiano-s Ămimin Nobel pĂ«r LetĂ«rsi, me motivacionin: âPĂ«r artin e shkrimit tĂ« kujtimeve, me tĂ« cilat evokon fatet njerĂ«zore mĂ« tĂ« pakapshme dhe pĂ«rmes tĂ« cilave ai ka zbuluar jetĂ«n e njerĂ«zve gjatĂ« periudhĂ«s pushtimitâ.
NĂ« vend qĂ« tĂ« ndriçonte tĂ« shkuarĂ«n me prozhektor, Modiano e rindĂ«rton me dritĂ« tĂ« zbehtĂ«, duke lĂ«nĂ« hapĂ«sira tĂ« bardha qĂ« lexuesi duhet tâi mbushĂ« vetĂ«. Ai nuk Ă«shtĂ« njĂ« shkrimtar i ndĂ«rtimit klasik, por njĂ« zhbirues i tĂ« padukshmes, njĂ« arkeolog i kujtesĂ«s sĂ« thyer, njĂ« topograf i heshtjes.
Kur mori Nobelin, Modiano nuk mbajti ndonjë fjalim të madh. I rezervuar, i përkorë, ai është një ndër të paktët laureatë të Nobelit që ka preferuar të mos bëjë zhurmë, në një epokë që shpesh vlerëson më shumë figurën publike sesa veprën.
Stili
Kritika Ă«shtĂ« shprehur se stili i tij Ă«shtĂ« shpesh minimalist, i pastĂ«r, thuajse i zhveshur nga retorika, por bart nĂ« heshtjen e vet njĂ« ngarkesĂ« emocionale tĂ« thellĂ«. FjalitĂ« e tij janĂ« tĂ« shkurtra, tĂ« qeta, por me njĂ« ritĂ«m tĂ« veçantĂ«: ato nuk tregojnĂ« â kĂ«rkojnĂ«; nuk zbulojnĂ« â pĂ«rpiqen tĂ« kujtojnĂ«. LetĂ«rsia e Modiano-s Ă«shtĂ« njĂ« akt rikthimi, jo drejt ngjarjes, por drejt jehonĂ«s sĂ« saj.
NĂ« mjegull
Sot, Patrik Modiano mbetet një nga figurat më të veçanta të letërsisë bashkëkohore. Ai ka shkruar dhjetëra vepra që, edhe pse të ngjashme në atmosferë dhe ndërtim, kurrë nuk përsëriten. Letërsia e tij është si të ndjekësh hapat e tua në mjegull: duken për një çast, pastaj zhduken⊠Por ti e di se kanë qenë aty.