Pse rusët kanë fituar gjithmonë në samite?
Nga Federico Rampini, Corriere della Sera
Historia Ă«shtĂ« njĂ« shenjĂ« e keqe, vetĂ«m disa orĂ« para samitit tĂ« AlaskĂ«s. PavarĂ«sisht nga tĂ« gjitha veçoritĂ« e kĂ«tij samiti dhe dy figurave kryesore, ka njĂ« konstante: janĂ« rusĂ«t ata qĂ« dalin mĂ« shpesh fitimtarĂ« nga kĂ«to lloj takimesh. Vladimir Putin krenohet me njĂ« rekord personal vĂ«rtet shqetĂ«sues: ai ka mashtruar, manipuluar dhe tallur katĂ«r presidentĂ« amerikanĂ«. Shanset qĂ« Trump tâi japĂ« fund kĂ«saj serie tĂ« gjatĂ« sonte janĂ«, realisht, shumĂ« tĂ« pakta. Edhe duke lĂ«nĂ« mĂ«njanĂ« kufizimet e tij personale.
Disa ditë më parë, kujtova samitet më katastrofike në histori. Në Jaltë në vitin 1945, një Franklin Roosevelt i sëmurë nuk arriti të kuptonte komplotet e Josef Stalinit, të cilat së shpejti do të impononin regjime shtypëse në gjysmën e Evropës. Në vitin 1960, një samit Eisenhower-Hrushov dështoi për shkak të rrëzimit të një aeroplani spiun amerikan të kapur mbi Bashkimin Sovjetik. Në vitin 1961, vetë Hrushovi e vuri John Kennedyn në telashe serioze, duke e bërë atë të dukej si një fillestar i papërvojë.
Historia e çështjes është e gjatë, por dua të shtoj dy raste më të fundit dhe më të rëndësishme, sepse ato përfshijnë vetë Putinin, i cili së shpejti do të shfaqet në Anchorage.
MĂ« 16 qershor 2001, pasi e takoi, kjo Ă«shtĂ« ajo qĂ« tha George W. Bush pĂ«r tĂ«: âE pashĂ« nĂ« sy, e gjeta tĂ« drejtpĂ«rdrejtĂ« dhe tĂ« sinqertĂ«. E ndjeva shpirtin e tij.â VetĂ« Bush Jr. u dallua nĂ« vitin 2008 pĂ«r reagimin e tij tĂ« shurdhĂ«r dhe jokonsistent ndaj aktit tĂ« parĂ« tĂ« luftĂ«s qĂ« sinjalizonte ekspansionizmin rus nĂ«n udhĂ«heqjen e Putinit: lufta nĂ« Gjeorgji. Putini e pa nĂ«nvlerĂ«simin dhe dobĂ«sinĂ« e AmerikĂ«s nĂ« vitin 2008 si njĂ« shenjĂ« â e para nga shumĂ« â se Amerika po e linte tĂ« lirĂ« tĂ« sulmonte fqinjĂ«t e saj pa u ndĂ«shkuar, brenda âsferĂ«s sĂ« saj tĂ« ndikimitâ.
Presidenti i dytĂ« qĂ« u bĂ« qesharak ishte Barack Obama. MĂ« 26 mars 2012, nĂ« njĂ« samit shumĂ«palĂ«sh nĂ« KorenĂ« e Jugut, Obama u takua me njeriun e kashtĂ«s sĂ« Putinit, Dmitry Medvedev (tĂ« cilin shefi i tij e kishte zgjedhur president pĂ«r tĂ« anashkaluar njĂ« raund para se tĂ« kandidonte pĂ«rsĂ«ri, ndĂ«rsa ai âe degradoiâ veten nĂ« kryeministĂ«r duke ruajtur nĂ« fakt tĂ« gjitha pushtetet e tij). Duke besuar se mikrofoni i tij ishte i fikur, Obama u rrĂ«fye: âPas zgjedhjeve, do tĂ« kem mĂ« shumĂ« fleksibilitet pĂ«r tĂ« negociuar me juâ. Mesazhi ishte i qartĂ«: Duhet tĂ« bĂ«j sikur i kĂ«naq votuesit e mi, por sapo tĂ« fitoj njĂ« mandat tĂ« dytĂ«, do tâi plotĂ«soj kĂ«rkesat tuaja. Obama ra pretekst i njĂ« Medvedevi pro-perĂ«ndimor, i cili duhet tĂ« pĂ«rkĂ«dhelet, pa e kuptuar se ai ishte thjesht njĂ« zĂ«vendĂ«sues pĂ«r udhĂ«heqĂ«sin e vĂ«rtetĂ«. MenjĂ«herĂ« pas kĂ«saj, Putini u kthye nĂ« detyrĂ«, pushtoi dhe aneksoi KrimenĂ«. Edhe njĂ« herĂ«: sanksione tĂ« buta nga Obama, tĂ« cilat Moska i interpretoi si njĂ« dritĂ« jeshile pĂ«r agresion tĂ« ardhshĂ«m.
NĂ« njĂ« tjetĂ«r samit nĂ« ShĂ«n Petersburg (G-20 i vitit 2013), vetĂ« Obama besonte se mund ta trajtonte Putinin dhe RusinĂ« e tij si njĂ« âfuqi rajonaleâ, njĂ« llogaritje e gabuar dhe njĂ« gafĂ« qĂ« e poshtĂ«roi pa nevojĂ« Carin, duke e hidhĂ«ruar atĂ« pa e dobĂ«suar. NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«, Putini do tĂ« shfrytĂ«zonte gabimet e ObamĂ«s nĂ« Siri, âvija e kuqeâ e famshme mbi armĂ«t kimike e kĂ«rcĂ«nuar, por qĂ« nuk u zbatua kurrĂ« kundĂ«r Assadit. Kam pĂ«rmendur tashmĂ« dy samitet mĂ« tĂ« fundit, tĂ« dy katastrofikĂ«: Trump-Putin nĂ« Helsinki 2017, me udhĂ«heqĂ«sin rus qĂ« i âshpjegonteâ politikĂ«n e jashtme amerikane bashkĂ«biseduesit tĂ« tij; Biden-Putin nĂ« GjenevĂ« 2021, me amerikanĂ«t tashmĂ« nĂ« njĂ« gjendje konfuzioni. Duhet mbajtur mend gjithashtu se Biden, ose mĂ« saktĂ« ekipi i tij i politikĂ«s sĂ« jashtme (qĂ« kur ai ishte njĂ« president i âautorizuarâ), Ă«shtĂ« shĂ«nuar nga vonesa, hezitime dhe kontradikta gjatĂ« gjithĂ« menaxhimit tĂ« tij tĂ« luftĂ«s nĂ« UkrainĂ«. Oferta fillestare ndaj Zelensky-t pĂ«r ta lĂ«nĂ« tĂ« ikte nĂ« mĂ«rgim para pĂ«rparimit tĂ« parĂ« rus. Njoftimi i pĂ«rsĂ«ritur se Amerika ose NATO nuk do tĂ« hynin kurrĂ«, kurrĂ«, drejtpĂ«rdrejt nĂ« konflikt (i ligjshĂ«m dhe nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ« njĂ« dritĂ« jeshile pĂ«r Putinin). Furnizimet vazhdimisht tĂ« pamjaftueshme me armĂ«, tĂ« shoqĂ«ruara me kufizime tĂ« ashpra nĂ« pĂ«rdorimin e tyre. Sanksionet si sitĂ«: do tĂ« jetĂ« e nevojshme tĂ« pritet qĂ« Trump tĂ« kĂ«rcĂ«nojĂ« AmerikĂ«n me njĂ« supertarifĂ« prej 50% kundĂ«r IndisĂ« nĂ«se ajo vazhdon tĂ« blejĂ« naftĂ« ruse, njĂ« masĂ« qĂ« administrata Biden nuk e kishte marrĂ« kurrĂ« nĂ« konsideratĂ«. Prandaj, precedentĂ«t historikĂ« janĂ« tĂ« pafavorshĂ«m pĂ«r njĂ« rezultat tĂ« suksesshĂ«m nga samiti i Anchorage.
Shanset e Putinit mund tĂ« pĂ«rmirĂ«sohen mĂ« tej nga ndjenja e besimit tĂ« tepĂ«rt tĂ« Trump, e freskĂ«t nga njĂ« seri suksesesh si negociator: marrĂ«veshje tregtare tĂ« favorshme (tarifa unilaterale pa hakmarrje) me MbretĂ«rinĂ« e Bashkuar, Bashkimin Evropian, JaponinĂ« dhe KorenĂ« e Jugut; armĂ«pushime ose armĂ«pushime midis IndisĂ« dhe Pakistanit, TajlandĂ«s dhe Kamboxhias, Kongos dhe RuandĂ«s, ArmenisĂ« dhe Azerbajxhanit. KĂ«to tĂ« fundit kanĂ« ushqyer ambiciet e Trump pĂ«r njĂ« Ămim Nobel pĂ«r Paqen dhe kanĂ« fryrĂ« vetĂ«vlerĂ«simin e tij nĂ« lidhje me aftĂ«sitĂ« e tij negociuese. PĂ«rtej kufizimeve tĂ« mĂ«dha tĂ« Trump, pasi lejoi veten tĂ« manipulohej nga Putini nĂ« Helsinki tetĂ« vjet mĂ« parĂ«, fakti mbetet se sukseset historike tĂ« RusisĂ« nĂ« samite i tejkalojnĂ« shumĂ« mangĂ«sitĂ« e kĂ«tij apo atij udhĂ«heqĂ«si amerikan. Si mund tĂ« shpjegohet shprehja âRusĂ«t janĂ« mĂ« tĂ« mirĂ«â? Asimetria do tĂ« kĂ«rkonte njĂ« analizĂ« tĂ« plotĂ« tĂ« dy sistemeve politike tĂ« krahasuara. Shkurt, njĂ« president amerikan Ă«shtĂ« âi shpĂ«rqendruarâ nga shumĂ« pĂ«rparĂ«si tĂ« tjera; politika e jashtme nĂ« pĂ«rgjithĂ«si nuk Ă«shtĂ« nĂ« ballĂ« tĂ« shqetĂ«simeve tĂ« tij (Jalta 1945 ishte njĂ« pĂ«rjashtim, jo rregull). NdĂ«rsa njĂ« diktator rus mund tĂ« stĂ«rvitet nĂ« njĂ« mĂ«nyrĂ« shumĂ« mĂ« ekskluzive dhe tĂ« fokusuar, ndeshja kundĂ«r kundĂ«rshtarit tĂ« tij mund tĂ« pĂ«rqendrojĂ« tĂ« gjithĂ« energjinĂ« dhe vĂ«mendjen e tij. NjĂ« faktor tjetĂ«r nĂ« kĂ«tĂ« asimetri Ă«shtĂ« fakti se nĂ« demokraci, pĂ«rçarjet e brendshme gjithmonĂ« i japin njĂ« pjesĂ« tĂ« madhe tĂ« mbĂ«shtetjes armikut tĂ« jashtĂ«m. PĂ«r shembull, nĂ« kĂ«tĂ« fazĂ«, gjysma e AmerikĂ«s po âmbĂ«shtetâ qĂ« Trump tĂ« dalĂ« nga samiti i AlaskĂ«s me kocka tĂ« thyera, dhe po e thonĂ« kĂ«tĂ« hapur: nĂ« media, nĂ« klasĂ«n politike. E njĂ«jta gjĂ« vlente edhe pĂ«r Bidenin, ObamĂ«n dhe Bushin. NĂ« Rusi, kushdo qĂ« shpreson qĂ« Putini tĂ« humbasĂ« po e mban pĂ«r vete. NĂ« planin afatgjatĂ«, faktorĂ« tĂ« tjerĂ« kanĂ« rĂ«ndĂ«si. NĂ« garĂ«n sistemike midis dy superfuqive qĂ« nga viti 1945, hendeku nĂ« pasuri dhe mirĂ«qenie ka favorizuar tĂ«rĂ«sisht Shtetet e Bashkuara. Kjo Ă«shtĂ« qetĂ«suese nĂ« shumĂ« mĂ«nyra: pikĂ«risht sepse nĂ« demokraci autokritika Ă«shtĂ« e vazhdueshme dhe mospajtimi Ă«shtĂ« i ngulitur, ne priremi tĂ« jemi pesimistĂ« pĂ«r veten tonĂ« dhe tĂ« humbasim nga sytĂ« âpamjen e pĂ«rgjithshmeâ. MegjithatĂ«, kjo superioritet sistemik gjithashtu tenton tĂ« nxisĂ« vetĂ«besimin e tepĂ«rt: pikĂ«risht ajo ndjenjĂ« e tĂ« qenit nĂ« krye tĂ« klasĂ«s Ă«shtĂ« fija e pĂ«rbashkĂ«t qĂ« nĂ« mĂ«nyrĂ« paradoksale bashkon shumĂ« gabime tĂ« bĂ«ra vitet e fundit nga Bush, Obama, Trump dhe Biden./e.t