Flakët kanë pushtuar Shqipërinë në orët dhe ditët e fundit, duke kthyer në panik të plotë jetën e mijëra qytetarëve. Fshatra të tëra janë mbuluar nga tymi e nxehtësia përvëluese, ndërsa banorët po detyrohen të braktisin shtëpitë, pronat, bagëtitë, madje edhe pacientët e spitaleve po nxirren me urgjencë për të mos u djegur të gjallë. Në rrugët e ngushta të zonave të prekura shihen kolona makinash e karrocash të ngarkuara me ç’të mund të shpëtohet, ndërsa pas tyre mbetet vetëm një peizazh i zi e i shkrumbuar. 

Bilanci i këtyre ditëve është i rëndë: një i vdekur, dhjetëra banesa të rrënuara, mijëra hektarë pyje e toka bujqësore të shkatërruara. Por përballë kësaj tragjedie, shteti duket i zhdukur. Të vetmit që luftojnë janë zjarrfikësit, pa asnjë pajisje moderne apo lehtësuese, të detyruar të përballen me murin e flakëve vetëm me degë pemësh, lopata të prishura dhe zorrë uji që nuk arrijnë as të mbajnë presionin. Shumë prej tyre punojnë pa maska mbrojtëse, pa veshje të posaçme, me uniforma të vjetra e të grisura.

Qeveria, ndërkohë, nuk shfaqet aty ku duhet. Kryeministri Edi Rama shfaqet vetëm në Facebook dhe X me mesazhe boshe, duke lavdëruar “heroizmin” e zjarrfikësve, ndërkohë që i lë ata të përballen të vetëm me zjarrin.

Në vend të avionëve zjarrfikës që premtoi personalisht në fushatë vetëm tre muaj më parë, vendi ka mbetur me duar bosh. Rama deklaronte në prill se “flota jonë ajrore do të ketë në dispozicion dy avionë zjarrfikës këtë verë” dhe se marrëveshjet ishin bërë. Sot, kur Shqipëria digjet, avionët nuk ekzistojnë. Ministri Pirro Vëngu doli më 29 korrik të thotë se procedura ishte realizuar, por Ministria e Mbrojtjes e kundërshtoi, duke pranuar se procesi “është ende në zhvillim” pa dhënë asnjë afat.

Në vend të llogaridhënies, Rama përpiqet të justifikohet duke krahasuar Shqipërinë me Greqinë, Italinë e Spanjën, vende që kanë flotë të madhe avionësh e mijëra mjete operative. Po atëherë, pse Shqipëria nuk ka as dy avionët që ai vetë premtoi? Pse qytetarët duhet të digjen në pritje të ndihmës nga jashtë, kur për vite me radhë kanë paguar taksa për një shërbim që nuk ekziston?

Edhe në vitin 2021, pas një vere tjetër të mbushur me zjarre, Rama u shfaq para kamerave duke shpallur me krenari nisjen e projektit të satelitëve Albania 1 dhe Albania 2, me kosto mbi 6 milionë dollarë, që sipas tij do të ndihmonin edhe në parandalimin e zjarreve. Premtoi përdorim ekskluziv për “zbulimin dhe reagimin ndaj emergjencave natyrore”.

Realiteti? Drejtoresha e ASIG, Vilma Tomço, e pranoi publikisht se satelitët përdoren vetëm për të bërë foto dhe harta pasi dëmet kanë ndodhur. Asnjë paralajmërim, asnjë masë parandaluese, asnjë shpëtim nga flakët. Pra, edhe këto miliona të shqiptarëve janë hedhur në erë për propagandë e për xhepa personalë.

Ndërkohë, çdo verë historia përsëritet: vendi digjet, qeveria fle. Nuk ka flota ajrore, nuk ka trajnime, nuk ka mjete moderne, nuk ka parandalim. Banorët shohin zjarrin që afrohet dhe ikin me ç’të mundin; zjarrfikësit luftojnë deri në rraskapitje me lopata e kazma, ndërsa qeveria fshihet pas statusesh në rrjete sociale.

Një braktisje e plotë e popullit nga ata që duhet ta mbrojnë. Shqipëria nuk po digjet vetëm nga flakët, por edhe nga papërgjegjshmëria, korrupsioni dhe mashtrimet e një pushteti që prej vitesh premton e nuk bën, por vetëm shet mend dhe vjedh!

The post Zjarrfikësit heronj luftojnë me duart bosh/ Nga avionët fantazmë te satelitët pa punë: Shqipëria digjet, qeveria hesht appeared first on iconstyle.al.

Një ngjarje tronditëse që rikthen kujtimet më të errëta të luftës në Kosovë ka dalë sërish në dritë. Policia e Kosovës ka arrestuar në Prishtinë Ramadan Morinën, i dyshuar për pjesëmarrje në masakrën e 34 civilëve shqiptarë në fshatin Burim (Joviq) të Malishevës, kryer mes 29 dhe 31 marsit 1999, në bashkëpunim me forcat policore dhe ushtarake serbe. Viktimat, të moshës 16 deri në 72 vjeç, u pushkatuan dhe u masakruan brutalisht.

Hetimet kanë siguruar prova materiale dhe dëshmi të dëshmitarëve okularë, përfshirë të mbijetuar që e kanë identifikuar Morinën nga zëri, pavarësisht se ai vepronte i maskuar në momentin e ekzekutimit. Një prej tyre e ka dëgjuar të fliste teksa viktimat po rreshtoheshin për t’u vrarë, duke e njohur menjëherë si banor të zonës.

Ramadan Morina është nga fshati Astrazup i Malishevës. Para luftës punonte si taksist, por me daljen e UÇK-së ishte zhdukur nga skena. Pas luftës, ai u vendos në Beograd, ndërsa në vendlindje vinte rrallë dhe shpesh në mënyrë të fshehtë, për të mos u parë nga banorët. Është i martuar në fshatin Goriq të së njëjtës komunë. Familja e tij kishte lidhje të hershme me Serbinë, pasi edhe xhaxhai i tij kishte jetuar në Beograd për vite të tëra. Sipas burimeve, për veprimtarinë e tij kishte informacion edhe UÇK-ja gjatë luftës.

Prokuroria Speciale e Republikës së Kosovës ka bërë të ditur se brenda afatit ligjor do të kërkojë masën e paraburgimit ndaj të dyshuarit në Gjykatën Themelore të Prishtinës, Departamenti Special. Ky arrestim vjen në kuadër të përpjekjeve për të sjellë para drejtësisë autorët e krimeve të luftës të kryera në Kosovë, ku gjatë viteve 1998-1999 u vranë mbi 13.000 civilë dhe mbi 1.600 persona ende figurojnë të zhdukur, shumica shqiptarë.

Masakra e Burimit mbetet një nga krimet më të rënda të luftës, jo vetëm për numrin e madh të viktimave, por edhe për faktin se në mesin e autorëve dyshohet të ketë pasur shqiptarë që u vunë në shërbim të armikut. Arrestimi i Morinës, 26 vite pas krimit, është një kujtesë e hidhur se plagët e luftës nuk janë mbyllur dhe drejtësia, sado vonë, duhet të vihet në vend.

The post Arrestohet shqiptari që tradhtoi të vetët dhe vrau 34 shqiptarë në Masakrën e Malishevës, u bë bashkë me forcat serbe appeared first on iconstyle.al.

Një ngjarje e rëndë ka ndodhur në një festë familjare në restorantin “Grand Events” në fshatin Shkabaj, në rrugën Prishtinë–Mitrovicë, ku këngëtari i njohur Shpat Kasapi dhe vëllai i tij janë dhunuar brutalisht para dhjetëra të ftuarve.

Sipas dëshmive, incidenti shpërtheu pasi Kasapi, i ftuar për të kënduar në dasmë, mbërriti me vonesë. Raportohet se ai ka qenë edhe në gjendje të dehur, çka ka shkaktuar pakënaqësi te dhëndri dhe disa nga të ftuarit. Ajo që nisi si një debat verbal u kthye shpejt në një përleshje fizike.

Kasapi dhe vëllai i tij dyshohet se janë sulmuar nga disa persona, mes tyre edhe vetë dhëndri i dasmës. Sulmuesit kanë goditur këngëtarin me grushte e shkelma, duke i shkaktuar lëndime, ndërsa skena e dhunës është zhvilluar para syve të dasmorëve.

Policia ka ndërhyrë menjëherë dhe ka arrestuar tre persona të dyshuar për ngjarjen. Njëri prej tyre është dërguar në paraburgim, ndërsa dy të tjerë janë liruar në procedurë të rregullt, teksa hetimet për rastin vijojnë.

The post Shpat Kasapi sulmohet brutalisht në mes të dasmës nga dhëndri dhe dasmorët appeared first on iconstyle.al.

Ke parë ndonjëherë një film që të trondit shpirtin? Ke lexuar një citat që të ngjalli një ndjenjë të fortë “unë duhet të ndryshoj”? Dhe pastaj… pas pak orësh, ishe sërish aty ku ishe më parë?

Nuk je vetëm. Kjo është një ndjenjë shumë njerëzore, dhe psikologjia ka një shpjegim për të.

Truri ynë e shpërblen imagjinatën si realitet

Kur ndeshemi me një ide transformuese, truri jonë aktivizon atë që quhet “vetja e mundshme”, një version ideal i vetes që mund të bëhemi. Kjo na jep një ndjesi euforike, si të kemi zbuluar një të vërtetë të madhe.

Por kjo ndjenjë është një mashtrim i bukur. Truri na shpërblen jo për atë që kemi bërë, por për atë që mendojmë se do bëjmë. Dhe kështu, vetëm duke imagjinuar ndryshimin, ndiejmë sikur kemi përfunduar punën.

Për çudi, kjo na bën më pak të motivuar për të ndryshuar

Kur ndiejmë sikur e kemi kuptuar jetën, na pushton një ndjenjë përmbushjeje e parakohshme. Dhe kjo ul gatishmërinë për të bërë ndryshimin real, që kërkon përpjekje, diskomfort dhe kohë.

Në vend që ta përdorim frymëzimin si nxitje për veprim, e përdorim si zëvendësim të veprimit.

Pse rezistojmë ndaj ndryshimit, edhe kur e duam?

Sepse çdo ndryshim i vërtetë kërcënon identitetin tonë ekzistues. Truri kërkon stabilitet. Kur diçka bie ndesh me mënyrën si e shohim veten, aktivizohet një rezistencë e brendshme: harrojmë, justifikohemi, e shtyjmë për nesër.

Nuk është dobësi. Është një mbrojtje e zgjuar psikologjike ndaj pasigurisë.

Frymëzimi është një “dritare” që mbyllet shpejt

Kur ndiejmë një moment të thellë kuptimi, ne shkëputemi për pak çaste nga vetja e zakonshme. Por sapo kthehemi te rutina, telefonat, njerëzit e zakonshëm, presionet e zakonshme… ai version ideal i vetes tretet.

Dhe për të rikthyer ndryshimin, duhet ta bëjmë brenda asaj jete të zakonshme, jo vetëm gjatë momenteve të ndriçimit emocional.

Gjendja “e nxehtë” dhe gjendja “e ftohtë”

Kur jemi të frymëzuar, jemi në një “gjendje të nxehtë” – emocionalisht të angazhuar, reflektues, me sens kuptimi. Por jeta ndodh zakonisht në gjendje “të ftohtë”, rutinë, automatike, neutrale.

Ajo që dukej e mençur kur ishe i prekur, nuk ka më kuptim kur je në mes të ditës me plot zhurmë dhe angazhime.

Si ta mbash frymëzimin gjallë?

Duke ndërtuar ura mes këtyre dy botëve. Me struktura konkrete, zakone të reja dhe praktikë të qëndrueshme. Jo me emocione spontane, por me veprim të përsëritur.

Frymëzimi është vetëm zgjimi. Ndryshimi ndodh kur zgjohesh çdo ditë, edhe kur nuk ke më frymëzim.

The post Pse një film, libër apo citat “na ndryshon jetën”… por vetëm për disa orë? appeared first on iconstyle.al.

Në fillim të viteve 1990 lindnin mbi 15 foshnja për çdo 1 000 banorë. Sot lindin rreth 9,2. Vetëm në tre muajt e parë të vitit 2025 lindjet ranë edhe 14 % krahasuar me një vit më parë. Çdo grua sjell në jetë rreth 1,6 fëmijë, kur duhen të paktën 2,1 për ta mbajtur popullsinë pa rënie. Nëse kjo kurbë vazhdon, klasat do të boshatisen, tregu i punës do të tkurret dhe sistemi i pensioneve do të ketë më shumë marrës se kontribues. Shqipëria po hyn në një epokë ku mosha mesatare rritet, ndërsa shpresa për një të ardhme të gjallë venitet.

Pse po ndodh kjo dramë?

Pagat nuk mbulojnë shpenzimet bazë. Çmimet e banesave në qytet po i tejkalojnë mundësitë e çiftit të ri. Mjekët ikin, spitalet publike mbeten pa pajisje, ndërsa denoncimet për tendera të fryrë nuk mungojnë. Çerdhet dhe kopshtet janë të pakta. Kujdesi privat kushton sa gjysma e rrogës. Leja prindërore nuk mjafton dhe shpesh bie vetëm mbi nënën. Siguria ligjore mbetet e dobët, korrupsioni perceptohet i rrënjosur dhe qytetet tona nuk ofrojnë kthim të sigurt për emigrantët. Në këto kushte, shumë të rinj emigrojnë jo për luks, por për normalitet, duke marrë me vete edhe fëmijët e ardhshëm që vendi nuk do t’i shohë kurrë.

Çfarë mund të ndryshojë sot, jo nesër

Ky që vijon është SUGJERIMI YNË për praktikat që duhet të zbatohen, masa që besojmë se mund të jenë shumë të vlefshme për të kthyer trendin. Nëse keni ide të tjera, ju lutemi ndani mendimet tuaja në komente.

1. Banesa dhe mbështetje financiare reale

Kredi strehimi me interes zero të garantuara nga shteti. Ndihmë mujore për fëmijën e parë, të dytë dhe të tretë për të paktën pesë vjet. Çerdhe dhe kopshte publike në çdo lagje, që prindërit të mos shpenzojnë gjysmën e pagës te babysitter. Kujdesi privat kushton sa gjysma e një rroge mesatare.

2. Punë që respekton familjen

Leje prindërore e paguar për të dy prindërit, jo vetëm për nënën. Orar fleksibël dhe mundësi pune hibride në administratë dhe sektorin privat. Zbritje tatimore që rritet me numrin e fëmijëve.

3. Shëndetësi dhe arsim që japin siguri

Financim të plotë dhe transparencë për çdo kontratë spitalore. Shkolla të rinovuara me laboratorë dhe libra falas. Pa një sistem publik të fortë, çdo pagesë shtesë është fasadë.

4. Narrativë pozitive, jo propagandë boshe

Fushata që tregojnë histori të vërteta prindërish që ia dalin këtu, jo spot reklamash të zbukuruara. Media, komunitetet e ndryshme dhe shoqëria civile të flasin hapur për vlerën e familjes dhe sigurinë që ofron një shoqëri solidare.

Shqipëria ka edhe pak kohë për ta kthyer këtë spirale. Pa një paketë të tillë masash, të financuar, të matur dhe të monitoruar publikisht, foshnjat do të bëhen më të rralla, punëtorët më të paktë dhe shpresa për të ardhmen do të zbehet. Lindshmëria është oksigjeni ynë kolektiv.

Nëse keni sugjerime shtesë, mos hezitoni t’i ndani, debati i hapur është hapi i parë drejt zgjidhjes.

The post Rënia e frikshme e lindshmërisë: Shqipëria po mbetet pa fëmijë, a kemi ende kohë për ta kthyer? appeared first on iconstyle.al.

Në një kohë kur bota pretendon të jetë më e përparuar, më e vetëdijshme dhe më e barabartë, lajmet që vijnë nga Pakistani sjellin një tronditje të thellë për çdo njeri me ndërgjegje. Sidra Bibi, vetëm 18 vjeç, u vra në mënyrë makabre nga njerëzit që duhej ta donin më shumë: nga babai dhe ish-bashkëshorti i saj. Faji i saj? Zgjodhi të martohej me njeriun që dashuronte, pa lejen e të tjerëve. Me pak fjalë: guxoi.

Me urdhër të një këshilli lokal pleqsh në qytetin e Rawalpindit, ajo u mbyt me një jastëk dhe më pas u varros fshehurazi. Toka u rrafshua për të zhdukur çdo provë. Asnjë shenjë dhembjeje. Asnjë pendesë. Autopsia, e kryer pas zhvarrosjes së trupit, konfirmoi torturën dhe mënyrën çnjerëzore të vdekjes. Një dëshmitar i arrestuar pranoi të tregonte gjithçka. Por çfarë vlere ka e vërteta, kur jeta është flijuar për një koncept të shpërfytyruar si “nder”?

Në vitin 2024, sipas Komisionit për të Drejtat e Njeriut në Pakistan, 405 gra u vranë për arsye të tilla. Po, në vitin 2024. Ky është vetëm numri i regjistruar, realiteti është me siguri edhe më i errët, për shkak të heshtjes, frikës dhe turpit që shoqëria u imponon viktimave. Nuk është një problem vetëm i Pakistanit; është një problem universal, që vesh fytyra të ndryshme në kultura të ndryshme.

Fatmirësisht, Shqipëria, ndonëse një shoqëri patriarkale, rrallë herë mund të ketë parë raste kaq brutale. Por kjo nuk duhet të na bëjë të ndjehemi të përjashtuar nga përgjegjësia. Rastet e dhunës në familje, vajza që detyrohen të martohen të mitura, gratë që rrihen, fyhen apo kontrollohen në çdo hap, të gjitha janë pjesë të të njëjtës mendësi mizore që çon drejt vrasjeve për “nder”.

Nuk ka traditë që justifikon torturën. Nuk ka njeri që fiton respekt duke zhdukur jetën e një tjetri. “Nderi” nuk qëndron në trupin e një vajze, por në shpirtin e një shoqërie që nuk hesht përballë padrejtësisë.

Në Pakistan, në Shqipëri, kudo në botë, vrasja për “nder” është vrasje. Në këtë shoqëri, që shpesh i ngatërron burrninë me mizorinë dhe nderin me kontrollin, ne kemi një detyrë: të flasim. Të reagojmë. Të edukojmë. Të shkundim sistemin dhe mendësinë që i justifikon këto krime, qoftë edhe vetëm me heshtje.

Sepse nesër, ajo që guxon të jetë vetvetja, mund të jetë vajza jote, motra jote, shoqja jote. Dhe asnjëra prej tyre nuk duhet të ketë frikë nga vetë jeta. Asnjëra!

The post 18 vjeç, vritet “për nder” nga babai dhe ish-burri/ Një plagë që ende kullon në vitin 2025 appeared first on iconstyle.al.

Shkarkimi i gazetarëve Erion Dushi dhe Alba Alishani nga A2 CNN është një akt i pastër politik që flet shumë më tepër sesa një ndryshim emrash në një studio lajmesh. Dy zëra të qartë, kritikë dhe profesionistë, u larguan nga ekrani në një kohë kur liria e shprehjes në Shqipëri po goditet nga të gjitha anët: nga pushteti, nga ligji dhe nga një sistem mediatik i kapur.

Paralelisht me këtë zhvillim, qeveria ka propozuar një seri ndryshimesh në Kodin Penal që në thelb synojnë të heshtin çdo formë kritike ndaj institucioneve të drejtësisë dhe të pushtetit. Neni 536 parashikon dënim me burg deri në 3 vjet për çdo koment që perceptohet si presion ndaj vendimeve gjyqësore. Në praktikë, ky nen i jep gjykatësve dhe prokurorëve mbrojtje totale ndaj çdo llogaridhënieje publike.

Ndërsa neni 517 dënon publikimin e të dhënave hetimore, një nen që godet drejtpërdrejt gazetarët investigativë, duke i bërë ata të ndëshkueshëm për çdo raportim mbi abuzimet e drejtësisë.

Me këto ndryshime, pushteti po blindon heshtjen. Po kthen opinionin në krim, gazetarinë në rrezik dhe transparencën në kërcënim për autorët. Fjala e lirë po penalizohet haptazi.

Një rrjet oligarkësh qëndron në qendër të çdo vendimmarrjeje strategjike në vend. Ata nuk janë më pas ekranit, janë pronarët e tij. Kanë në dorë ndërtimet, koncesionet, infrastrukturën, tregtinë, energjinë, median. Janë aty kur ndahen lejet e ndërtimit, kur ndahet buxheti, kur ndahen heshtjet.

Ata nuk përmenden, nuk kritikohen, nuk hetohen. Media flet për projekte, jo për pronarë. Politika flet për zhvillim, jo për përfitues. Ndërsa komunitete të tëra humbasin shtëpitë e pronat e tyre “në emër të investimit”, oligarkët rrisin pasurinë në emër të zhvillimit. Asnjë nuk mban përgjegjësi. Asnjë nuk përmend emrat. Sepse në këtë sistem, emrat janë tabu, ndërsa gazetarët që i shqiptojnë, ndëshkohen.

Gazetarët nuk pushohen nga puna sepse janë të dobët, por sepse janë të fortë. Ata që pyesin, përjashtohen. Ata që hetojnë, përbuzën. Ata që emërtojnë, ndëshkohen. Kështu funksionon një regjim që ka frikë nga e vërteta.

Raporti i Progresit i Bashkimit Europian për vitin 2024 e cilëson situatën si “kritike”. Gazetarët nuk kanë mbrojtje ligjore nga kërcënimet dhe dhuna. Dispozitat civile nuk janë të përputhshme me standardet europiane. Por mazhoranca në Kuvend nuk ka marrë asnjë hap për reformim. Përkundrazi, po ndërton ligje për burgosjen e fjalës dhe heshtjen e publikut.

Gazetaria është kthyer në një profesion të rrezikshëm. Jo për shkak të punës, por për shkak të sistemit që e shtyp. Media është bërë arenë shantazhi, jo informacioni. Zëri i lirë është i papranueshëm. Të vërtetat janë të padëshiruara. Gazetarët e vërtetë janë shënjestra.

Shkarkimi i Erion Dushit dhe Alba Alishanit është vetëm një tjetër kapitull i një libri që shkruhet prej vitesh: një sistem që kontrollon gjithçka dhe ndëshkon çdo zë që nuk i shërben.

Në këtë Shqipëri, fjala dënohet. Jo krimi. Dhe kjo është arsyeja pse asnjë prej nesh s’duhet të heshtë më!

The post Dënohet fjala, jo krimi: Shkarkohen dy gazetarë kritikë, Kodi i ri Penal mbyll gojët në emër të drejtësisë appeared first on iconstyle.al.

Fotoja që bëri xhiron e rrjetit, Krenar Çoçaj dhe Endi Demneri shumë pranë në një resort në Ibiza, shkaktoi edhe shumë trazira. Jo vetëm në rrjet. Bëri zhurmë tek ata që nuk durojnë dot të shohin realitetin pa filtra. Dhe kur nuk funksionuan presionet, ofertat për para, ndërmjetësit dhe kërcënimet nga “gangot prej kartoni” që u rropatën për të na ndalur, kaluan në tjetër fazë: denoncime e raportime për të na çuar drejt penalizimit të llogarisë tone në Instagram.

Ndaj, po: jemi detyruar ta fshijmë postimin. Jo sepse u tërhoqëm. Jo sepse u shitëm. Por sepse llogaria e IconStyle në Instagram po përpiqet të sulmohet. Ky është realiteti shqiptar i mediave: kur nuk mund të blejnë lajmin, përpiqen të zhdukin vetë mediumin.

Çifti në fjalë mund të mos jetë zyrtarisht në një lidhje dashurie, por është mëse e qartë që kanë një lidhje interesi, si çdo marrëdhënie tjetër e këtij lloji që njihni. Interes edhe për të kontrolluar narrativën, për të pastruar imazhin, për të treguar atë që u shërben dhe për të heshtur çdo zë që ua prish këtë plan.

Media të tjera? Heshtin. Bëjnë sikur s’e panë. Apo më keq: i shesin si çift simpatik. Pse? Sepse në Shqipëri jo të gjithë paguhen për të thënë të vërtetën. Disa paguhen për ta fshehur.

Ndaj, për të gjithë ata që pyesin pse IconStyle fshiu foton: Për të mbrojtur praninë tonë në një platformë që po përdoret si armë kundër lirisë së fjalës. Jo sepse u tërhoq, por sepse ka beteja që nuk fitohen në Instagram, por në këmbëngulje, transparencë dhe zgjuarsi.

Dhe për këtë, po ju themi qartë: fjalën tonë nuk do ta heshin dot. As me presion. As me raportime. As me para.
Na gjeni në Telegram. Na gjeni në Twitter/X. Aty ku lajmet nuk fshihen sepse dikujt i prishen hesapet.
E vërteta nuk ka nevojë për filtër. Vetëm për zë. Dhe zëri ynë nuk ka ndërmend të pushojë ndonjëherë.

The post Nuk jemi të shitur, por të sulmuar: e vërteta vazhdon, edhe pa foto appeared first on iconstyle.al.

Në një vend ku disa e kanë mësuar se gjithçka blihet, që nga kurorat e bukurisë e deri te heshtja e mediave, pamjet që publikuam së fundmi shkaktuan panik.

Krenar Cocaj dhe Endi Demneri, në një resort në Ibiza, në afërsi që nuk kërkon koment. Fotografi të qarta, prani e padiskutueshme. Nuk ishin thashetheme. Ishte realiteti i pakuruar, i kapur pa filtër dhe i publikuar siç është.

Filluan edhe lëvizjet: telefonata të ngarkuara me kërkesa, me tone arrogante e kërcënime banale. Por, gazetaria shqiptare nuk është njësoj si disa konkurse që paguhen poshtë tavolinës!

Në këtë vend ku pseudo-vipat dhe miss-et ngjiten jo falë punës, por përmes rrugëve që nuk kanë nevojë për talent, një foto çift në plazh prish gjithë strategjinë, edhe pazaret. Sepse e nxjerr zbuluar. Sepse s’është më thashethem. Është fakt.

Për ata që nuk e dinë, Endi Demneri është shpallur Miss Universe Albania në 2023. Por në vend që të njihet për përfaqësim, mbrojtje kauzash apo përmbajtje, është përfolur më shumë për lidhje me biznesmenë të njohur, disa prej tyre edhe të martuar. Për mënyrën se si është futur në qarqet e “të pasurve” dhe për raportet e errëta që mbajnë në këmbë një imazh të stisur si “sukses”.

Dhe le ta themi pa dorashka: lidhja e tyre s’është as e habitshme, as e turpshme! Është thjesht standardi që kemi parë qindra herë: burra me lekë që shfaqen në krah të vajzave që mbajnë tituj të fituar me mënyra që askush nuk i thotë me zë, por që të gjithë i dinë. Dhe pastaj të njëjtit njerëz vijnë dhe kërkojnë: “Mos na përmendni, na ruani privatësinë”.

Për çudi (ose jo), lajmi ynë u zhduk menjëherë nga disa media që zakonisht e ndjekin çdo çarje thoi të personazheve publikë. Qëndruan të heshtur, madje disa e publikuan dhe e zhdukën më shpejt se një story që nuk performon mirë.

Pse? Sepse telefonatat kërcënuese me vrasje, therje e prerje që vijnë nga “miss-et” dhe gangot e tyre si Krenari, “aksioneri” i kompanisë problematike “Blue Taxi” ku klientet ngacmoheshin seksualisht nga shoferët, nuk janë gjithmonë pa pagesë. Sepse ka ende nga ata që mendojnë se lajmet fshihen me një presion ose një faturë të lënë poshtë tavolinës.

Përpjekja për ta fshirë, për të ndikuar redaksi, për të trembur me kërcënime apo për të joshur me pagesa, është jo vetëm qesharake, por edhe fyese për inteligjencën e publikut dhe integritetin tonë si media.

Nuk funksionon!

Nëse një lidhje është aq reale sa të shfaqet nën diellin e Ibizës, atëherë është edhe aq publike sa të bëhet lajm. Dhe nëse nuk doni të jeni lajm, mos dilni në krah të njëri-tjetrit në një resort ku ndodhen dhjetëra shqiptarë, me telefona në dorë 24/7.

Lajmet tona nuk janë në shitje. Ne s’i zhdukim pamjet që nuk ju pëlqejnë. Ne i publikojmë. Dhe do të vazhdojmë ta bëjmë, për aq kohë sa dikush mendon se mund të jetojë me dy fytyra dhe të paguajë që njëra të mos duket!

The post Presioni s’u piu ujë: Krenari dhe Endi nuk fshinë dot pamjet bashkë në Ibiza appeared first on iconstyle.al.

Sportistët e Shqipërsë janë kthyer në heronj të një kombi që nuk kujtohet për ta, veçse kur i duhet për ndonjë foto propagandistike apo për ndonjë status në rrjete sociale. Ndërsa Shqipëria vidhet përditë, ndërsa miliarda euro shkojnë në xhepat e oligarkëve dhe qeveritarëve që nuk u dridhet qerpiku për skandal pas skandali, sportistët tanë vazhdojnë të punojnë në heshtje, të sakrifikojnë, të ngrenë flamurin kuqezi në arenat ndërkombëtare, shpesh pa mbështetje, pa shpërblim, pa kushte minimale jetese.

Nga sportet individuale te ato kolektive, nga atletët profesionistë deri te talentet në ngritje, të gjithë ndajnë të njëjtin fat të dhimbshëm: një shtet që i braktis, institucione që nuk funksionojnë dhe një sistem që sheh vetëm interesin e vet. Shumë prej tyre jetojnë në kushte ekonomike të vështira, pa qendra trajnimi dinjitoze, pa dietë ushqimore të garantuar, shpesh të detyruar të mbështeten vetëm te forca personale dhe dashuria për sportin.

Ndërkohë, qeveria vazhdon të investojë në fasada, në luks, në “miqtë” e saj biznesmenë, në tendera dhe koncesione të dyshimta. E ndërsa për një sportist të ri nuk ka fonde për një palë këpucë apo për një udhëtim në kampionat, për një oligark ka qindra milionë euro për çdo “projekt strategjik”.

Enkileda Carja, peshëngritësja e talentuar së fundmi ka rrëmbyer tre medalje në Kampionatin Europian për moshat U-17 në Madrid. Me një performancë mbresëlënëse, ajo theu gjashtë rekorde europiane për këtë grupmoshë, duke dëshmuar nivelin e jashtëzakonshëm të saj dhe potencialin që zotëron.

Në atletikë, Luiza Gega vazhdon të jetë figura më madhështore e viteve të fundit. Kampione e Europës, rekordmene dhe simbol i përkushtimit në një sport që kërkon sakrificë dhe disiplinë të jashtëzakonshme, Gega është bërë frymëzim për brezat e rinj dhe shpesh ka ngritur zërin për të gjitha padrejtësitë në botën e sportit.

Edhe gjimnastika shqiptare ka shkëlqyer. Në kampionatin botëror “World Gym for Life Challenge” në Portugali, Shqipëria fitoi medaljen e bronztë me një performancë që u vlerësua si ndër më emocionueset e garës. Vajzat e vogla kuqezi, të moshës nga 7 deri në 12 vjeç, dhanë një shembull të pastër të talentit dhe pasionit që rritet në hije, larg dritave të propagandës.

Në mundje, suksesi ka qenë i njëpasnjëshëm. Turneu Ndërkombëtar në Prizren solli pesë medalje për sportistët nga Kukësi, të cilët përfaqësuan Shqipërinë me krenari dhe sukses. Vëllezërit Ernest dhe Erglena Domi u nderuan si “Kolosët e Vitit 2025”, duke u kthyer në modele frymëzimi për brezat e rinj.

Ndërkohë, në Kampionatin Europian në Bratislavë, Chermen Valiev u shpall kampion Europe në kategorinë deri në 72 kg, ndërsa Zelimkhan Abakarov siguroi medalje bronzi. Këto suksese tregojnë rritjen e vazhdueshme të mundjes shqiptare në arenën ndërkombëtare.

Në peshëngritje, Ertjan Kofsha i dhuroi Shqipërisë medalje ari dhe dy bronzi në kampionatin europian në Poloni. Me një ngritje prej 162 kg dhe një total prej 337 kg në dygarësh, ai u shpall nënkampion Europe, duke konfirmuar potencialin dhe përgatitjen serioze të sportistit.

Një tjetër moment historik erdhi në Lojërat Olimpike, ku Islam Dudaev fitoi medaljen e dytë olimpike për Shqipërinë në histori. Triumfi i tij në finalen e bronzit kundër një kundërshtari të fortë si Ismail Musukaev me rezultatin 13-12 është dëshmi e guximit dhe përgatitjes së shkëlqyer.

Por kulmi i suksesit erdhi me Zelimkhan Abakarov, i cili u shpall kampion bote në stilin e lirë për peshën 57 kg në Beograd, duke fituar medaljen e parë të artë botërore për Shqipërinë në këtë sport. Fitorja ndaj kampionit amerikan Gilman Thomas me rezultatin 7-2 është një ngjarje historike për sportin shqiptar.

Këto janë vetëm disa nga emrat që po lartësojnë Shqipërinë me mundin dhe djersën e tyre. Në një vend ku shteti shpesh i përdor sportistët për propagandë dhe i harron sapo mbyllen kamerat, ata vazhdojnë përpara me vetëm një mision: të përfaqësojnë me dinjitet vendin e tyre.

Pavarësisht se nuk kanë mbështetjen që meritojnë, pavarësisht se jetojnë me premtime boshe, këta sportistë janë heronjtë e vërtetë të kohës sonë. Ata kanë edhe një mision më të madh: t’u japin shqiptarëve krenari, shpresë dhe një arsye për të besuar se suksesi vjen edhe nga sakrifica, jo vetëm nga pushteti.

The post Mes varfërisë, heshtjes dhe propagandës: Sportistët e Shqipërisë sfidojnë shtetin që i braktis appeared first on iconstyle.al.

Një modele ukrainase e OnlyFans, e cila u zhduk për më shumë se një javë në Dubai dhe u gjet më pas me lëndime të rënda trupore, ka thyer më në fund heshtjen, mes frikës se ishte rrëmbyer për trafik seksual.

Maria Kovalchuk, 20 vjeçe, pësoi dëmtime të tmerrshme përfshirë frakturë në shtyllën kurrizore dhe gjymtyrë dhe u gjet pranë vdekjes në anë të rrugës. Aktualisht ajo lëviz me karrocë. Pas gjetjes, Maria qëndroi në koma, pasi dyshohet se kishte “rënë nga një lartësi”.

Dyshimet për një histori të errët nisën nga dëshmitë e miqve, që aluduan se ajo mund të kishte rënë viktimë e një prej festave të famshme “Porta Potty” në Dubai për të cilat ‘Iconstyle’ ju ka folur prej kohësh, organizime nga burra të pasur që paguajnë shuma të mëdha për të abuzuar dhe poshtëruar (përfshirë edhe kosum jashtëqitjesh) vajza të reja të bukura, shpesh të njohura në rrjete sociale.

Maria, e cila nuk kishte folur më parë, tregoi se aktualisht ndodhet në Norvegji, ku jeton nëna e saj dhe po përpiqet të rikuperohet nga trauma. Ajo mban ende një plagë të dukshme në ballë pas disa ndërhyrjeve kirurgjikale.

Modelja tregoi se në fakt, “fëmijë të pasur rusë” abuzuan me të pas një feste në një hotel.

Ajo shprehu gjithashtu habinë se trajtimi i saj mjekësor, me kosto shumë të lartë, ishte mbuluar nga autoritetet e Dubait. “Nuk e di sa kanë paguar, shuma ishte kolosale, miliona,” tha nëna e saj, Anna.

“Në këmbim, ajo u kërkua të mos thoshte asgjë që mund të nxirrte autoritetet e Emirateve në një dritë negative,” raportoi media ruse Ostorozhno, Novosti, e cila e intervistoi Marian në Norvegji.

Maria rrëfeu: “Përdor kryesisht karrocën dhe patericat. Kam ende një frakturë në këmbë që po shërohet. Po mësohem sërish të ec me paterica, por për momentin, karroca është mjeti im kryesor për të lëvizur.”

Sipas saj, ajo kishte udhëtuar në Dubai për të krijuar përmbajtje për OnlyFans, por humbi fluturimin lidhës drejt Tajlandës pasi i kishte zënë gjumi.

Ajo kujton se takoi një djalë të ri në hollin e hotelit Five Jumeirah Village, të cilin e kishte njohur më parë në një bar karaoke.

Maria tha se djali i ofroi të qëndronte në dhomën e tij, duke i premtuar se babai i tij mund ta dërgonte në Tajlandë me avion privat.

Ajo pranoi, me shpresën për një udhëtim falas, por gjithçka mori kthesë të errët kur shkoi në një festë në dhomën e djalit, bashkë me fëmijë biznesmenësh të pasur rusë dhe ukrainas.

Maria tregoi “Filluan të më ngacmonin, duke më pyetur pse nuk po pija. Më pas filluan shtyrjet agresive në shpatulla.”

“Pastaj filluan të talleshin me mua, duke thënë ‘ti je e jona, do të bëjmë ç’të duam’. U përpoqa ta merrja si shaka, sepse situata ishte shumë e çuditshme. Më pas nisën të silleshin në mënyrë të çmendur, duke thyer shishe në dysheme. I gjithë kati ishte mbushur me qelq të thyer, ishte e pamundur të ecje atje. Pastaj filluan të më trembnin duke thyer qelq. Pas kësaj, më morën sendet personale, përfshirë pasaportën.”

“Një nga vajzat… veshi rrobat e mia dhe thjesht iku me to, megjithëse më parë i kërkova të mos i merrte dhe të më linte gjërat. Askush nuk më dëgjoi. Ajo thjesht u largua nga hoteli me fustanin tim.”

Maria tregoi se djemtë nisën të bënin përpjekje për ta ngacmuar seksualisht. “Unë nuk u përgjigja ndaj tyre dhe kjo i bëri edhe më agresivë,” tha ajo.

Sipas raportit, Maria tentoi të arratisej gjatë episodit të dhunshëm. “Por djemtë më tërhoqën përsëri në dhomë,” shtoi ajo.

Më pas, kur ata dolën në ballkon, ajo përfitoi për të ikur dhe u fsheh në një kantier ndërtimi aty pranë.

Por burrat, tashmë jashtë kontrollit, e gjetën në kantier dhe e sulmuan. “I shqyen praktikisht lëkurën e kokës dhe më pas e hodhën nga një lartësi drejt rrugës,” tregohet në rrëfim.

“Ika me vrap. Pastaj, kur dola në rrugë, nuk i pashë më, por e dija që po më ndiqnin,” kujtoi Maria. “Vrapova drejt ndërtesës më të afërt, e trembur dhe u fsheha brenda. Ishte një ndërtesë e papërfunduar, e hapur.”

Maria nuk mban mend momentin kur u dhunua, dhe sipas saj, pamjet e kamerave të sigurisë janë fshirë qëllimisht.

“Kaluan tre muaj, policia priti derisa kamerat të fshiheshin automatikisht [pas këtij afati]. Tani nuk ka asnjë provë,” shpjegoi ajo.

“Me shumë gjasë, më është dhënë një goditje në kokë. Skena tjetër që mbaj mend është kur i kërkova ndihmë një makine që po kalonte, e cila ndaloi dhe thirri ambulancën dhe policinë.”

Ajo kishte ikur nga hoteli vetëm me pelerinën e bardhë. Shtoi: “Mendoj se ndoshta më hodhën. Ose më rrahën. Njëra nga këto të dyja, sepse dëmtimet ngjanin ose me goditje ose me rënie.”

Raporti thekson se burrat që Maria akuzon u ndaluan nga policia e Dubait vetëm për një ditë.

Ata tani pretendojnë se kishin tentuar ta ndihmonin Marian dhe se ajo kishte kërkuar vetë të shkonte në festë. Nuk është ngritur asnjë akuzë ndaj tyre.

“Të nesërmen çështja u mbyll, ata u liruan. Dhe gjithçka u mbyll,” tha nëna e saj, Anna.

Anna ndau gjithashtu gjetjet tronditëse të hetimit: “Policia e Dubait ka dokumentuar se Maria ka thënë se po ikte nga dhuna seksuale dhe më pas, për të ruajtur dinjitetin, kishte vendosur të bënte vetëvrasje.”

Anna e mohoi me forcë këtë deklaratë: “Ky është falsifikim.” Ajo hodhi poshtë çdo sugjerim që Maria kishte tentuar vetëvrasje apo ishte e dehur, duke shtuar se analizat mjekësore vërtetuan se nuk kishte alkool në trupin e saj.

The post Modelja e “Porta Potty” gjendet me shtyllë kurrizore të thyer në mes të Dubait/ Rrëfimi tronditës appeared first on iconstyle.al.

A e dinit se dhëmbët e prishur janë të “ngjitshëm”?

Jo në vetvete, por përmes baktereve që i shkaktojnë, si Streptococcus mutans, të cilat transmetohen përmes pështymës. Puthjet, ndarja e lugës me fëmijën apo edhe fryrja mbi ushqimin e tij mund të jenë burim infektimi, duke kaluar këto baktere nga goja e një të rrituri tek ajo e një fëmije.

Pasi këto baktere vendosen në një gojë të re, ato ushqehen me sheqernat që marrim nga ushqimi dhe prodhojnë acide që dëmtojnë smaltin e dhëmbëve. Me kalimin e kohës, kjo çon në krijimin e karieve. Ky proces është veçanërisht i rrezikshëm për fëmijët e vegjël, të cilët kanë smalt më të hollë dhe dhëmbë më të ndjeshëm ndaj dëmtimeve.

Prindërit, kujdestarët dhe partnerët duhet të jenë të vetëdijshëm se kujdesi për shëndetin oral nuk është vetëm çështje personale, por ndikon drejtpërdrejt edhe tek ata që i rrethojnë.

Si ta parandalojmë?

– Mbani një higjienë të mirë të gojës (larje e rregullt e dhëmbëve dhe pastrim me fill dentar)

– Kufizoni ushqimet me përmbajtje të lartë sheqeri

– Mos ndani enë, lugë apo furça dhëmbësh me të tjerët

– Bëni kontrolle të rregullta dentare për të ulur ngarkesën bakteriale

Shëndeti i gojës nuk ka të bëjë vetëm me pamjen apo frymën e freskët, por është një akt kujdesi ndaj atyre që doni.

The post NJË PUTHJE MJAFTON! Bakteret e karieve kalojnë nga goja në gojë appeared first on iconstyle.al.

Një ngjarje tronditëse u regjistrua në Sheqishtë të Fierit, ku një vajzë vetëm 12 vjeçe denoncoi përdhunimin sistematik nga babai i saj, Zamir Meta. Sipas dëshmisë së saj, abuzimi kishte nisur që në moshën 5-vjeçare dhe kishte vazhduar edhe gjatë kohës që familja jetonte në Gjermani.

Zamir Meta është arrestuar dhe akuzohet për veprat penale “Marrëdhënie seksuale ose homoseksuale me të mitur” (neni 100 i Kodit Penal) dhe “Marrëdhënie seksuale ose homoseksuale me persona në gjini ose nën kujdestari” (neni 106/a). Për këto vepra, ligji parashikon dënim që varion nga 10 vite deri në burgim të përjetshëm.

Megjithatë, përvojat e mëparshme në Shqipëri tregojnë se shumë nga këto krime nuk ndëshkohen me ashpërsinë që meritojnë. Në emër të sjelljes së mirë, faljes apo procedurave ligjore lehtësuese, shumë autorë dalin nga burgu pas vetëm një dekade. A mund të quhet kjo drejtësi?

Pas denoncimit, vajza është marrë në mbrojtje në një institucion të posaçëm në Tiranë. Por ndërkohë, nëna e saj, Juela Meta dhe gjashtë fëmijët e tjerë janë përballur me kërcënime dhe urrejtje nga komuniteti. Pronari i banesës ku ata jetonin i ka nxjerrë jashtë, ndërsa pronarja i ka kërcënuar hapur me fjalët: “Keni dy ditë kohë. Do të derdhet gjak.”

Për këto veprime, Kodi Penal parashikon dënime deri në 2 vite burg për kanosje (neni 84) dhe deri në 3 vite burg për detyrim me kërcënim për të kryer një veprim të padëshiruar (neni 102). Por në praktikë, këto dënime janë minimale dhe shpesh nuk zbatohen.

Shqetësuese është edhe sjellja e policisë. Juela Meta ka kërkuar mbrojtje zyrtare, por nuk iu dha asnjë urdhër mbrojtjeje. Ndërkohë, pronarja e banesës ka ndryshuar deklaratat në polici duke pretenduar se ndihej e kërcënuar. Ligji nr. 9669/2006 për masat kundër dhunës në marrëdhëniet familjare e detyron policinë të lëshojë urdhër mbrojtjeje në rastet kur ka kërcënime të qarta. Moszbatimi i këtij detyrimi përbën shpërdorim detyre (neni 248 i Kodit Penal), me dënim deri në 7 vite burg. Sërish, asnjë zyrtar nuk u procedua.

Por nuk është vetëm përdhunuesi që ka nevojë për ndëshkim të rreptë. Rasti në fjalë zbulon edhe një hallkë tjetër të çoroditur të sistemit: reagimin e komshinjve dhe mungesën e mbrojtjes nga institucionet.

Për këtë deklaratë, ligji shqiptar parashikon vetëm deri në 2 vjet burg për kanosje dhe deri në 3 vjet për detyrim me kërcënim. Këto masa janë qesharake për një situatë ku rrezikohet jeta e një nëne dhe e gjashtë fëmijëve. Janë masa që nuk trembin askënd. Janë masa që në vend të frenojnë, nxisin sjellje të tilla.

Bëjmë thirrje për ashpërsim të ndëshkimeve për kërcënimin ndaj viktimave të krimit, për dënime shembullore për zyrtarët e policisë që nuk zbatojnë ligjin dhe për marrje përgjegjësie penale dhe institucionale nga çdo autoritet që refuzon të mbrojë jetën dhe sigurinë e qytetarëve.

Sepse në raste të tilla, heshtja dhe neglizhenca janë pjesë e krimit.

Ky rast është një thirrje e dhimbshme për të gjithë: për legjislatorët, për sistemin e drejtësisë, për shoqërinë. Përdhunimet ndaj të miturve janë shtuar ndjeshëm dhe shteti nuk po reagon me vendosmëri.

A është momenti që Kodi Penal të ndryshojë rrënjësisht? A duhet të eliminohet çdo mundësi uljeje dënimi për autorët e krimeve seksuale ndaj fëmijëve? A duhet këta individë të dënohen me burgim të përjetshëm, pa të drejtë amnistie, lirimi të parakohshëm apo apelimi?

Dhe më tej akoma: a është koha të diskutojmë seriozisht rikthimin e dënimit me vdekje për përdhunuesit e fëmijëve?

Në Shqipëri, dënimi me vdekje u hoq përfundimisht në vitin 2007, në përputhje me Protokollin nr. 13 të Konventës Europiane për të Drejtat e Njeriut. Por krimet që ndodhin sot po sfidojnë çdo limit njerëzor. Shteti shqiptar është i detyruar të respektojë angazhimet ndërkombëtare, por a është kjo arsyeja për të mos vepruar më ashpër?

A ka drejtësi për një fëmijë që është përdhunuar për vite me radhë nga vetë prindi? A ka kuptim një sistem që ofron falje për krime të pafalshme?

A është më e drejtë të lejojmë që këta njerëz të dalin sërish në shoqëri? Vetëm kur ligji ndëshkon siç duhet, plagët e viktimave mund të fillojnë të shërohen!

The post E bija përdhunohet nga i ati, nëna dhe 6 fëmijët përzihen nga shtëpia – Ligji hesht appeared first on iconstyle.al.

Pas një etikete me shkronja elegante dhe një çmimi që të lë pa frymë, mund të fshihet një realitet krejt ndryshe nga ai që reklamohet në vitrinat luksoze të Milanos apo Parisit.

Xhaketat prej kashmiri të markës Loro Piana, një nga emrat më të shtrenjtë e më të lakmuar të modës italiane, prodhohen për vetëm 100 euro në punishte të drejtuara nga kompani kineze në periferi të Italisë dhe më pas shiten nga 1000 deri në 3000 euro copa.

Ky është zbulimi tronditës që del nga një hetim i Prokurorisë së Milanos, e cili po heton për shfrytëzim të paligjshëm të punëtorëve në industrinë e modës së lartë.

Bëhet fjalë për një zinxhir të gjatë nënkontraktimesh, ku në fund të linjës, prodhimi përfundon në duart e punëtorëve të mbikëqyrur, të keqpaguar, që punojnë pa ndalesë, në kushte degradimi dhe pa mjete mbrojtëse.

Edhe pse marka Loro Piana është pjesë e perandorisë LVMH të familjes Arnault (po, e njëjta familje që kontrollon edhe Louis Vuitton, Dior e Givenchy) dhe në bordin drejtues qëndrojnë vetë Bernard Arnaultdhe djali i tij Antoine, askush nga drejtuesit e lartë nuk është zyrtarisht nën hetim.

Por ajo që trondit është përmasa e hipokrizisë në industrinë e luksit: një markë që predikon cilësinë, autenticitetin dhe ekskluzivitetin, i delegon prodhimin një kompanie si Evergreen, me vetëm 7 punëtore dhe thuajse pa pajisje.

Dhe kjo kompani, nga ana e saj, e kalon punën më tej, në duart e dy firmave kineze në periferi të Milanos, ku punëtorët jetojnë e punojnë nën vëzhgim të vazhdueshëm, me rroga qesharake dhe në kushte që nuk përputhen as me standardet minimale të sigurisë.

Ndërkohë, në një audit të brendshëm të porositur nga vetë Loro Piana vitin e kaluar, mungonin krejtësisht analizat mbi kapacitetin real prodhues të kompanisë që po merrte nën dorë prodhimin e veshjeve prej kashmiri.

Gjykata e Milanos e quan këtë praktikë një strategji të qëllimshme për të ulur koston e punës, duke shkelur çdo normë etike dhe ligjore.

Ky skandal ka bërë bujë pasi nuk bëhet fjalë për një markë të zakonshme, por për një prej simboleve të ekskluzivitetit botëror, që vesh liderë politikë, VIP-a globalë dhe figura që përfaqësojnë ‘elegancën absolute’.

Opinioni publik ka filluar të kërkojë përgjigje. Në kohën kur konsumatorët janë gjithnjë e më të ndjeshëm ndaj etikës së modës, një skandal i tillë vë në pikëpyetje jo vetëm çmimin e luksit, por edhe vetë përkufizimin e tij.

The post Skandali Loro Piana: Xhaketat 3000 euro prodhohen nga kompani kineze për 100 euro appeared first on iconstyle.al.

Kur një fëmijë humbet në plazh, njerëzit përreth fillojnë të duartrokasin për të tërhequr vëmendjen dhe për të treguar që një fëmijë është gjetur ose është duke kërkuar prindërit. Nëse një i rritur gjen fëmijën, ata zakonisht:

• e ngrenë fëmijën lart, ose

• e vendosin mbi supe, në mënyrë që të jetë i dukshëm për të gjithë.

Ndërkohë, duartrokitjet ndihmojnë që prindi ose kujdestari të lokalizojë zonën, dhe të vijë aty ku është përqëndruar zhurma.

Pse funksionon?

Në një plazh të mbushur me njerëz, zëri nuk shkon gjithmonë larg, por një grup që duartroket është shumë më i dukshëm dhe i dallueshëm për nga ritmi dhe energjia. Kjo praktikë është joformale por shumë efektive, dhe është bërë pjesë e kulturës së plazhit në Brazil.

Fun Fact:

Në fillim, turistët mendojnë se duartrokitjet janë për ndonjë performancë apo shaka, derisa kuptojnë që pas tyre fshihet një moment ankthi dhe solidariteti.

The post E dije? Njerëzit në Brazil duatrokasin, kur një fëmijë humbet në plazh appeared first on iconstyle.al.

Cristiano Ronaldo dhe Ted Cruz: dy figura të njohura në botë, në fusha krejt të ndryshme, por me një sjellje që ngjason çuditërisht në thelb; shmangie ndaj një përgjegjësie publike, për hir të rehatisë personale. Të dy u gjendën në qendër të vëmendjes për të njëjtën arsye: vendosën të mos e prishin qetësinë e pushimeve, edhe pse përreth tyre kishte dhimbje, krizë dhe pritshmëri.

Në rastin e Ronaldos, gjithçka nisi pas vdekjes tragjike të Diogo Jotës, bashkëlojtarit të tij në kombëtaren portugeze. Lajmi tronditi gjithë vendin. Varrimi i Jotës ishte një ngjarje e rëndë dhe me shumë simbolikë për futbollin portugez.

Por Ronaldo nuk mori pjesë. Arsyeja zyrtare që dha ishte “për të ruajtur privatësinë e familjes Jota” dhe për të mos krijuar “një spektakël mediatik” që do të tërhiqte vëmendjen nga dhimbja. Një arsye që në letër mund të duket e kuptueshme.

Por situata u komplikua kur, vetëm pak ditë pas varrimit, Ronaldo u fotografua i buzëqeshur në jahtin e tij luksoz, në një destinacion veror, me familjen pranë. Dhe komentet nisën menjëherë. Nëse nuk kishte dashur të tërhiqte vëmendje, pse zgjodhi pikërisht atë moment për t’u shfaqur në mënyrë aq publike? A nuk ishte ky, në vetvete, një “spektakël tjetër”?

Rastësisht, në të njëjtën periudhë, një tjetër figurë publike, këtë herë në politikë, përjetoi një episod të ngjashëm. Senatori amerikan Ted Cruz ndodhej me pushime në Greqi kur përmbytjet masive goditën shtetin e tij, Teksasin. Qindra shtëpi u përmbytën, njerëzit humbën gjithçka, ndërsa senatorit të zgjedhur për t’i përfaqësuar nuk iu prish qetësia.

U fotografua duke vizituar Parthenonin, tempullin e lashtë grek në Akropol dhe pamjet bënë xhiron e botës. Zëdhënësit e tij deklaruan se ai u kthye “sa më shpejt që ishte e mundur”, por dokumentet e fluturimit treguan se mund të ishte kthyer edhe më herët, nëse do të donte.

Kjo nuk ishte hera e parë. Në vitin 2021, gjatë një tjetër krize në Teksas, këtë herë për shkak të temperaturave të acarta që lanë mijëra njerëz pa energji, Cruz u largua me familjen për në Cancun, në Meksikë. I kapi vala e kritikave dhe u kthye vetëm pas presionit publik.

Në thelb, të dy rastet ngrejnë të njëjtën pyetje: a i bën fama njerëzit më pak të ndjeshëm? Kur ke arritur majat, kur je aq i suksesshëm sa Ronaldo në futboll apo Cruz në politikë, a bëhet e lehtë të harrosh përse të ndjekin njerëzit? A krijon fama një flluskë ku përgjegjësitë zbehen dhe rehatia personale merr përparësi ndaj detyrimit moral?

Nuk është qëllimi të gjykojmë me ashpërsi. Askush nuk mund të diktojë si duhet të përballesh me dhimbjen. Por kur je figurë publike, çdo vendim i tillë, sado personal, bëhet gjithmonë politik. Dhe në fund, njerëzit nuk të kujtojnë për çfarë the, por për çfarë bëre… apo nuk bëre. Në këtë rast, të dy nuk bënë. Dhe kjo, edhe pse e trishtë, është shumë më domethënëse sesa çdo fjali që mund të kishin thënë!

The post Ronaldo në jaht, Cruz në Greqi/ Kur rehatia personale vlen më shumë se përgjegjësia appeared first on iconstyle.al.

Po, ndodh vërtet që njerëzit mund të humbasin ndjenjat nga të qeshurat, edhe pse është një fenomen relativisht i rrallë. Quhet “laugh syncope”, pra një lloj i sinkopës (humbje e përkohshme e vetëdijes) që ndodh si rezultat i të qeshurës së fortë ose të zgjatur.

Kjo ndodh kur dikush qesh shumë fort:

• Presioni në gjoks rritet, gjë që mund të ulë kthimin e gjakut në zemër.

• Kjo mund të ulë presionin e gjakut dhe rrjedhjen e gjakut në tru, duke shkaktuar një humbje të përkohshme të vetëdijes.

• Sistemi nervor autonom reagon, dhe kjo mund të çojë në bradikardi (ngadalësim të rrahjeve të zemrës) ose vasodilatim (zgjerim i enëve të gjakut), që përforcojnë efektin.

Kujt i ndodh më shpesh?

• Personave me probleme të sistemit kardiovaskular ose nervor autonom.

• Atyre që janë të lodhur, dehidruar ose që kanë ngrënë pak.

• Në raste të rralla, edhe njerëz të shëndetshëm mund ta përjetojnë këtë gjatë një shpërthimi ekstrem të të qeshurës.

Ja disa raste të vërteta dhe interesante kur njerëzit kanë humbur ndjenjat nga të qeshurat:

1. Rast klinik, “Laugh Syncope” tek një burrë 56-vjeçar

Një burrë i shëndetshëm u paraqit në spital pasi kishte humbur ndjenjat dy herë brenda një muaji, të dyja herët pasi kishte shpërthyer në të qeshura të forta gjatë një shfaqjeje komike në TV.

Ai nuk kishte histori epilepsie apo sëmundje zemre. Pas ekzaminimeve, rezultoi se kishte një forma të rrallë të sinkopës e shkaktuar nga rritja e presionit në kraharor gjatë të qeshurës. Mjekët e quajtën rastin “laugh syncope” dhe e këshilluan të shmangë situatat me humor të tepërt intensiv (po, e mori me sportivitet!).

2. Fituesja e çmimeve Grammy, Adele

Gjatë një koncerti në Las Vegas në vitin 2023, Adele ndaloi performancën për një moment sepse dikush në audiencë kishte humbur ndjenjat nga të qeshurat pasi ajo bëri një batutë spontane.

Publiku mendoi fillimisht se ishte një aktor për shfaqje.Por më pas u konfirmua që personi u ndihmua menjëherë nga stafi sepse kishte pësuar një episod të “laugh syncope”.

3. Komediani britanik, Tim Vine

Tim Vine, i famshëm për batutat e tij të shkurtra dhe të shpejta, ka treguar në një intervistë se gjatë një shfaqjeje në Edinburg, një zonjë në rreshtin e parë ra në dysheme nga të qeshurat.

Stafi ndërhyri menjëherë. Pas pak minutash, zonja u rikthye në vetëdije dhe kërkoi të vazhdonte shfaqjen, “nuk doja të humbisja asnjë batutë”, tha ajo më vonë.

Në historinë mjekësore është përshkruar edhe një term tjetër i rrallë, “gelastic seizure”, që nuk është qeshje nga diçka komike, por një formë epilepsie që shkakton të qeshura të pakontrolluara. Kjo ndodh më shpesh tek fëmijët dhe lidhet me një tumor të rrallë në hipotalamus të quajtur “hamartoma”.

Në fund të ditës, e qeshura është ilaç, por si çdo gjë tjetër, edhe ajo me tepricë mund të bëhet… e fortë për zemrën!

/iconstyle.al

The post Jo, nuk është shaka! Njerëzit bien vërtet pa ndjenja nga të qeshurat appeared first on iconstyle.al.

Një ngjarje makthi ka tronditur Shqipërind. Në Patos, një vajzë vetëm 12 vjeçe ka denoncuar babain e saj, duke rrëfyer përdhunim sistematik që në moshën 5-vjeçare.

Në dëshminë e saj, e mitura ka treguar para një psikologeje se abuzimi ka ndodhur edhe kur familja ndodhej në Gjermani. Ajo u largua nga banesa në orët e para të mëngjesit dhe kërkoi ndihmë te fqinjët. Në polici, tregoi gjithçka. Ndërkohë, babai, 36-vjeçari Zamir Meta, ka pranuar marrëdhënien seksuale me vajzën, por pretendon se ka ndodhur “vetëm një herë”.

Nëna e vajzës, me lot në sy, deklaroi: “Vajza më tregoi gjithçka. Është vetëm 12 vjeç. E kishte përdhunuar që kur ishte 5 vjeçe. Dua të kalbet në burg. Unë nuk e dua më.”

Ky rast është një ndër më të rëndët që është raportuar ndonjëherë. Por, për fat të keq, nuk është i vetmi. Ngjarje të tilla, ku fëmijët abuzohen seksualisht nga vetë prindërit, të afërmit apo kujdestarët, po shtohen ndjeshëm.

Dhe jo vetëm në Shqipëri. Ky është një fenomen global që po rritet me shifra alarmante. Në shumë vende të botës, qytetarët kërkojnë ndëshkime maksimale, pa mëshirë dhe pa asnjë ulje dënimi për përdhunuesit e fëmijëve. Disa kërkojnë rikthimin e dënimit me vdekje.

Por a është kjo një zgjidhje?

Në Shqipëri, dënimi me vdekje u hoq përfundimisht në vitin 2007, në përputhje me Protokollin nr. 13 të Konventës Europiane për të Drejtat e Njeriut, që ndalon këtë formë ndëshkimi në çdo rrethanë. Që prej asaj kohe, burgimi i përjetshëm mbetet dënimi më i rëndë i parashikuar në Kodin Penal.

Në Europë, dënimi me vdekje është i ndaluar në të gjitha vendet. Në SHBA, ai aplikohet në disa shtete, por jo për përdhunim fëmijësh, përveçse kur akti përfundon me vrasje/vdekje.

Pra, edhe pse ndjesia e drejtësisë kërkon ndëshkimin më ekstrem për raste si ky, ligji ndërkombëtar dhe angazhimet e shtetit shqiptar nuk lejojnë më rikthimin e tij.

Atëherë, çfarë zgjidhje kemi?

A është momenti për të kërkuar burgim të përjetshëm pa kusht, pa ulje, pa dalje me sjellje të mirë?

A duhet të aplikohen masa të jashtëzakonshme, ku autorët e krimeve seksuale ndaj fëmijëve të izolohen përgjithmonë, pa kontakt me jashtë, pa shpresë për liri?

A duhet të investohet më shumë në parandalim, psikologji, edukim dhe identifikim të hershëm të viktimave?

A mundet një shoqëri që hesht, të mbrohet nga barbaritë që ndodhin në heshtje, brenda familjes?

Në këtë pikë, duam t’ju pyesim ju, lexuesit tanë:

A është i nevojshëm rikthimi i dënimit me vdekje në raste abuzimi seksual me të mitur?

Na tregoni mendimin tuaj. Sepse vetëm kur shoqëria reagon, ligji mund të ndryshojë. Dhe vetëm kur drejtësia vihet në vend, viktimat mund të fillojnë të shërohen.

The post Kur fëmijët abuzohen seksualisht… A duhet të rikthehet dënimi me vdekje? appeared first on iconstyle.al.

Kristi Karkanaqe, i lindur më 25 Dhjetor 1992, i njohur si artisti i parë që këndoi në rrugët e Shqipërisë është rikthyer sërish në pedonalen e qytetit të Tiranës, aty ku vite më parë nisi rrugëtimin e tij si këngëtar. Sot, rreth një dekadë më pas, ai qëndron sërish me mikrofon në dorë dhe një boks të zi pranë tij, duke kënduar për këdo që kalon e dëshiron ta dëgjojë.

Njerëzit, sado larg të shkojnë, gjithmonë do të kthehen te e vjetra, aty ku ka rrahur më fort zemra dhe ku pasioni i tyre ka lënë gjurmën më të thellë.

E prandaj Kristi tregon se pavarësisht viteve që kanë kaluar që prej momentit të fundit kur ai ka kënduar në rrugë, emocionet që ndjen sot janë po aq të forta sa në fillim. Edhe fitimet, sipas tij, janë të ngjashme, si në aspektin financiar edhe në mënyrën se si ai vlerësohet nga njerëzit. Ai thotë se paratë që mblidhen në kapelën e tij janë më të sinqerta se çdo pagesë tjetër, sepse vijnë nga publiku i drejtpërdrejtë, pa filtra dhe pa ndërmjetës.

Për Kristin, zgjedhja për t’u rikthyer në rrugë është një veprim i mirëmenduar dhe se kjo është forma më e vërtetë e të shprehurit dhe e lidhjes me publikun që ka provuar në jetë. E këtë e kuptoi më qartë gjatë viteve që e ndërpreu dhe e la pas.

“Pedonalja, qyteti, arti i rrugës ka rregullat e tij,” thotë ai. Për të, kjo hapësirë publike nuk është thjesht një vend për të kënduar, por një vend që kërkon cilësi. Artistët që këndojnë këtu duhet të dinë të sjellin një muzikë që i shkon për shtat një qyteti europian si Tirana. Kristi pas gjithë këtyre viteve përvojë e vëzhgim mendon se jo kushdo mund të performojë aty, sidomos kur përballesh çdo ditë me turistë dhe kalimtarë të panjohur që kërkojnë diçka ndryshe. Edhe pse pamja e tij ka ndryshuar me kalimin e viteve, mbetet po aq i njohur dhe i afërt për kalimtarët. Njerëzit ndalen, e njohin dhe e dëgjojnë me të njëjtin kuriozitet dhe ndjeshmëri si dikur.

Kristi Karkanaqe është ndër artistët e parë që ka bërë art në rrugët e vendit tonë. Por marrëdhënia e tij me publikun nuk ka filluar në pedonale, por në moshën 6-vjeçare, në cirkun e Tiranës, ku ai ishte pjesë e trupës për fëmijë, një pasion që e vazhdon edhe sot. Që nga ajo kohë, publiku nuk ishte më diçka e panjohur për të.

Duke u rritur, ai kishte gjithmonë dëshirën për të ndihmuar veten e familjen, prandaj për një periudhë gjatë fillimit të adoleshencës, Kristin e vogël mund ta shihje me një tufë me tullumbaca shumëngjyrëshe, duke shitur në hapësirën e gjelbër buzë Liqenit Artificial të Tiranës.

“Aty kur u rrita pak, vendosa që t’i kërkoj mamit lekë të ble një boks muzike dhe me të kam shëtitur jo vetëm Shqipërinë por shumë vende në botë”, tregon ai për nisjen e artit të rrugës.

Fillimisht, djali aventurier i familjes Karkanaqe udhëtoi drejt Napolit, duke marrë me vete boksin e blerë me lekët e të ëmës, si edhe mikrofonin. Ai gjeti një mënyrë më efikase për të shkuar “rehat dhe lirë”, dhe ajo ishte udhëtimi me traget.

“Vetëm me traget mendova që mund ta merrja boksin dhe mikrofonin atëherë, dhe prandaj preva biletën dhe u nisa.”  

Ai tregon se artin e tij e ka shëtitur edhe në rrugët e Kosovës, Malit të Zi, Italisë, Spanjës, Zvicrës e Gjermanisë.

Kristi pati kulmin e famës në moshën 22-vjeçare, atëherë kur ishte një djalë ende shumë i ri dhe nuk e kishte menduar se gjithë Shqipëria do ta njihte. E puthnin vajza, gra, nëna; e komplimentonin shumë gjyshër dhe mbi të gjitha, të gjithë linin diçka në kapelen e tij të vendosur në rrugë. Sot, kur Kristi ka kaluar të 30-at, i referohet famës si diçka e lodhshme dhe mendon se fama në moshë të vogël është pak problem prandaj edhe sot është disi i distancuar.

“Bëra shumë lekë”, tregon Kristi. Gjithashtu ishte vetë ai që menaxhonte karrierën e tij. Pikërisht ky vetëmenaxhim e bënte situatën ndoshta disi të komplikuar. “Është një pasojë e mungesës së mbështetjes profesionale që u mungon shpesh artistëve të rinj”, pohon këngëtari.

Kur bie fjala te arti e artistët mesa duket Kristi Karkanaqe që prej fillimeve të karrierës e deri më sot është ndeshur disi me mbështetjen e pakët të tregut muzikor ndaj tij. Ka pasur momente që në karrierën e tij, artistët janë gjendur kundër njëri-tjetrit dhe jo krah për krah, siç një artist i ri mendon se duhet të jetë. Ai ka marrë pjesë në disa emisione në televizionet shqiptare, por pas këtyre viteve shkëputje do t’i rikthehej vetëm nëse do të ishte një projekt që ai, si një karakter emocional, do ta ndjente.

E ndërkohë që flasim për kohët e vjetra, kthejmë sytë nga jeta e tij momentale. Jetesa në Shqipëri nuk është shumë e lehtë për këdo, prandaj ai punon dhe disa punë paralele që ia lehtësojnë jetën Kristit por edhe familjes së tij. Dikur një djalë i ri, Kristi Karkanaqe sot ka pranë vetes një djalë 3-vjeçar, Noin. Një vogëlush me flokë ngjyrë të artë, duket se tashmë do të trashëgojë aftësinë dhe pasionin e të atit. “Fjalët e tij të para kanë qenë në formën e një melodie, dhe në kohën e lirë që kalojmë së bashku, mundohem që t’i këndoj, pavarësisht se ai është ende i vogël”, shton Kristi.

I referohet dashurisë si një ndjenjë të cilën nuk e drejton dot, por është ajo që të drejton ty. Ai mendon se njerëzit sot kanë humbur ndjeshmërinë ndaj dashurisë së vërtetë dhe janë më të prirur drejt gjërave të shpejta dhe sipërfaqësore. Ndërsa vetë e konsideron veten një person emocional dhe tepër të ndjeshëm, që i përjeton thellë gjërat.

Kur flasim për emocione, mendojmë ngjarjet ndoshta disi të vështira në jetë që mund të kalojë kushdo. Kristi Karkanaqe ka një karakter të brishtë, por shumë aventurier, që nuk e lejon veten të bëhet shpesh pre e emocioneve negative. Ai ka pasur vetëm një moment të vështirë në 33 vitet e jetës, por për të psikologu më i mirë i vetes je vetë, duke bërë gjërat që do.

Ai adhuron të udhëtojë dhe të njohë kultura të reja, prandaj në mendjen e tij vërtitet një plan për të pasur një camper, i cili do të bëhet pasioni i tij i tretë që do ta ndjekë këmba këmbës. Ndoshta ky pasion, së bashku me këngën e shfaqjet e cirkut, do të “qetësojnë” jetën momentale të Kristit, i cili i referohet jetës së tij si “lëmsh”.

Disa vite të jetës së tij Kristi Karkanaqe ka ndjekur një shkollë jo shpesh të dëgjuar, Teologjinë. Teologjia është shkenca që merret me studimin e Zotit, fesë dhe besimeve fetare. Një periudhë kohe ai ka ndjekur rregullisht fenë e tij të krishterë, atje ku gjente paqe e qetësi, por tani nuk e viziton më Kishën, ashtu siç për vite me radhë ai si artist nuk vizitoi pedonalen e kryeqytetit.

Në një jetë që shpesh ngjan si “lëmsh”, ai gjen rregull dhe qetësi sapo në pedonale vendoset mikrofoni dhe boksi që e kanë shoqëruar për vite me radhë. Pedonalja nuk është thjesht një vend pune për të, por është një mënyrë jetese, një formë e të qenit i lirë, i sinqertë dhe i vërtetë me veten.

“Nuk e di se për sa vite do të jem këtu,” thotë ai me një buzëqeshje të qetë, “por çdo ditë kur vij, ndjej se jam pikërisht aty ku duhet.”

Shkruar nga: Rafaela Xhaja    

The post Zëri i Pedonales, Krist Karkanaqe rikthehet mes kalimtarëve appeared first on iconstyle.al.

Një djalë i vogël, vetëm 4 vjeç, ndalet për të luajtur disa hapa larg prindërve të tij që shëtisin buzë detit, në zonën e Shkëmbit të Kavajës. Një i ri i afrohet, e merr në krahë me rrëmbim dhe largohet në drejtim të kundërt. Në pak sekonda, pushimi familjar kthehet në makth. Pamjet e filmimit amator janë tronditëse. Prindërit e kuptojnë çfarë po ndodh, reagojnë me vrap dhe arrijnë ta ndalojnë. I riu thotë se “e ngatërroi, mendoi se djali kishte humbur”. Por askush nuk e di nëse ky ishte një keqkuptim i tmerrshëm… apo një tentativë që për pak nuk u kthye në tragjedi.

Pak ditë më parë, në një zonë të banuar të Tiranës, një tjetër rast rrëqethës tronditi shoqërinë. Vajza 6-vjeçare e detektives private, Shkënda Lili, bie pre e një tentative rrëmbimi. Një grua e panjohur, rreth të pesëdhjetave, i afrohet të miturës në hyrje të pallatit, i ofron çokollata dhe më pas përpiqet ta tërheqë me forcë. Ndërhyrja e disa fqinjëve shmang më të keqen. Autorja largohet. Policia është ende në kërkim të saj.

Tabloja bëhet edhe më e zymtë, kur në rrjet qarkullon një video eksperimentale e realizuar në Tiranë me lejen e Policisë së Shtetit. Një aktor mashkull simulon rrëmbimin e një vajze të mitur, gjithashtu aktore. Vajza bërtet për ndihmë, ai e tërheq me forcë. Dhjetëra kalimtarë e shohin skenën, asnjëri nuk ndërhyn. Askush nuk afron një hap. Nuk pyet, nuk nxiton, nuk thërret për ndihmë. Disa flasin mes tyre. Disa shikojnë të hutuar. Por asnjë nuk guxon të veprojë.

@homelandalbania Vogëlushja “rrëmbehet” në mes të ditës në Tiranë, si reagojnë kalimtarët? __ Kujdes: Ky është një eksperiment social! Të gjitha skenat janë të simuluara. Fëmija dhe i rrituri janë aktorë dhe janë pjesë e eksperimentit. Asnjë person nuk ka qenë realisht në rrezik. Ky projekt është realizuar me lejen dhe mbështetjen e Policisë së Shtetit, me qëllim edukimin dhe informimin e qytetarëve për të reaguar si duhet në situata të ngjashme. Në rast se jeni dëshmitarë të një situate të ngjashme reale, kontaktoni menjëherë Policinë e Shtetit në numrin 129. __ Për të ndjekur videon e plotë klikoni në kanalin tonë zyrtar në Youtube të “Homeland Albania” #homelandalbania #schocking #socialexperiment #tirana #albania #kidnapped #experiment ♬ original sound – HomelandAlbania

Dhe ja ku jemi. E vërteta e dhimbshme është kjo: kemi ndalur së ndjeri!

Jo vetëm ndaj fëmijëve. Por ndaj gjithkujt. Ndaj hallit të tjetrit. Ndaj dhimbjes që nuk na përket drejtpërdrejt. Ndaj padrejtësive që nuk na kapin ne vetë për krahu. Edhe kur dikush bërtet në rrugë për ndihmë, nuk afrohemi. Edhe kur dikush proteston për drejtësi, nuk bashkohemi. Edhe kur një qytetar, një grua, një nënë, një fëmijë është në rrezik, nuk guxojmë të ndërhyjmë.

Kemi krijuar një iluzion sigurie në vetvete, ku gjithçka jashtë vetes është “punë e tjetrit”. Nuk reagojmë se “s’ka ç’na duhet ne”. Nuk flasim se “s’na përket”. Jemi shkëputur nga ideja më e thjeshtë: që për të qenë njerëzor, nuk të duhet asnjë ftesë zyrtare. Të duhet vetëm zemra.

Fatkeqësisht, kemi mbërritur në një pikë ku askush nuk e ndjen më urgjencën morale për të bërë diçka. Për të vepruar. Për të marrë përgjegjësi jo ligjore, por njerëzore. Kjo është më e rrezikshme se çdo ligj i munguar. Sepse, në fund të fundit, ligjet nuk shpëtojnë jetë, reagimi i menjëhershëm i njerëzve po.

Sepse jo, nuk është vetëm detyra e policisë të ndalojë një rrëmbyes. Është detyra e parë e qytetarit që ndodhet pranë. Është refleksi i një shoqërie të shëndetshme që reagon menjëherë kur sheh rrezik. Dhe nëse ky refleks mungon, atëherë ne nuk kemi më shpresë për drejtësi, për siguri, për dinjitet.

Nëse nesër është fëmija yt, a do të duash që të tjerët të mbyllin sytë?

Ndaj, nuk mund të presim më që tragjeditë të na trokasin në derë që të kujtohemi për njerëzinë. Duhet të ndërgjegjësohemi. Të ngrejmë zërin. Të guxojmë. Të veprojmë. Të hapim zemrën. Të bashkohemi. Nuk është turp të ndërhysh. Turp është të shohësh dhe të mos bësh asgjë.

Nëse shihni një situatë të dyshimtë, nëse dikush sillet në mënyrë të pazakontë me një fëmijë, nëse një i mitur duket i frikësuar, i vetëm, i tërhequr apo po thërret për ndihmë, mos prisni që ta bëjë dikush tjetër.

 Telefononi menjëherë Policinë e Shtetit në numrin 129.

Telefonata jote mund të jetë gjithçka që bën dallimin mes frikës dhe shpëtimit. Një shoqëri e vërtetë nuk ndërtohet me heshtje, por me zemër, me reagim, me guximin për të thënë: po, është edhe puna ime!

The post Kur fëmija bërtet, kush dëgjon? Shqipëria që sheh, por nuk reagon appeared first on iconstyle.al.