nga Nour Abo Aisha*
Pas 21 muajsh lufte, ministri izraelit i mbrojtjes, Israel Katz, ka propozuar një plan të ri për të detyruar të gjithë palestinezët në Gaza të zhvendosen në një kamp mbi rrënojat e Rafahut.
Unë jetoja në perëndim të qytetit të Gazës, vetëm pesë minuta larg detit. Nga çatia e shtëpisë sonë shihja dallgët. Zona ishte e mrekullueshme – me arkitekturë luksoze, hotele dhe resorte turistike.
Që nga fillimi i luftës, jam detyruar të zhvendosem herë në veri, herë në perëndim, herë në lindje të qytetit. Nuk arritëm të qëndronim në një vend, sepse pushtimet tokësore izraelite lëviznin nga një zonë në tjetrën. Më pas, ushtria izraelite i emërtoi këto zona si “Gaza e Veriut”, pjesë e një politike të ndarjes diskriminuese, duke e ndarë Gazën në veri dhe jug dhe duke i trajtuar në mënyrë të ndryshme.
Më kujtohet në fillim të konfliktit kur avionët hodhën fletushka evakuimi me porosinë: “Tashmë duhet të shkoni në jug të luginës. Ju ndodheni në një zonë luftarake të rrezikshme.” Babai na tha mua dhe vëllezërve e motrave të mia se këto fletushka nuk ishin gjë tjetër veçse një plan dëbimi. Jugu nuk ishte i sigurt, dhe ne duhej të qëndronim në Gazën e Veriut.
Para 7 tetorit, ne mund të lëviznim lirshëm nga veriu në jug pa asnjë kufizim – kjo ishte një nga veçoritë që e dallonte Gazën nga Bregu Perëndimor. Por kur shumë njerëz refuzuan urdhrat izraelite në fillim të luftës, ushtria izraelite ngriti një pikë kontrolli mes veriut dhe jugut. Izraeli tha se kushdo që kërkonte ushqim, duhej të shkonte në jug dhe të mos kthehej më në veri. Në realitet, u zbatua një politikë urie si mjet për zhvendosje. Ata që nuk duruan urinë, u larguan. Ne, megjithatë, qëndruam të vendosur që të mos dorëzoheshim.
Më kujtohet se gjatë Ramazanit të kaluar u helmova nga ushqimi. Në treg nuk kishte asgjë përveç barishteve të egra, ndërsa jugu ishte plot me mallra. Vdisnim nga uria dhe lodhja na kishte rrënuar, teksa na dëbonin nga një vend në tjetrin.
Të afërm që ishin dëbuar në jug, na thoshin se ishte i sigurt. Por më pas, Izraeli pushtoi Rafahun dhe e rrënoi, duke vrarë shumë njerëz. Ata që kishin ikur nga veriu, u bënë turmë në qendër të Gazës, përgjatë rrugëve, duke jetuar në çadra të shkatërruara. Nuk mund të ktheheshin më në veri, sepse kalimi në pikën e kontrollit Netzarim ishte i bllokuar. Një djalosh i ri, Omar Marouf, vetëm 22 vjeç, vendosi të kthehej në Gazën e Veriut përmes asaj pike kontrolli. Nuk e dimë ende çfarë ndodhi me të. A u vra?
Më pas, ndihmat u ndërprenë. Në të gjithë territorin na bombardonin, na linin pa ushqim, e na qëllonin ndërsa prisnim në radhë për pak ushqim që lejohej të futej. Sipas Katz-it, Rafahu do të bëhet një “qytet humanitar”, por askush në Gaza nuk e beson këtë pretendim.
E pyeta gjyshin tim, i cili në moshën katërvjeçare ishte dëbuar gjatë Nakbës së vitit 1948, për qëllimin e këtij plani të ri. E pyeta: “A është ky plan një burg brenda një burgu?” Ai më tha: “Nuk ka kuptim të shkojmë atje. Ne tashmë jemi në një burg me dyert e mbyllura.” Vdekja na pret në çdo cep të Gazës, derisa të pushtohet.
Vendet fqinje arabe na kanë mohuar strehim, sidomos Egjipti. Aktualisht, pranon njerëz nga Gaza vetëm si pacientë, por refuzon t’u japë atyre qëndrim të përhershëm.
Njerëzit në Gaza besojnë se ky plan nuk është gjë tjetër veçse një taktikë izraelite presioni ndaj Hamasit, me shpresën se do të heqin dorë nga kërkesa që Izraeli të tërhiqet nga aksi Morag – një “korridor sigurie” izraelit mes Rafahut dhe Khan Younisit.
Populli i Gazës po pret një tjetër armëpushim, me barkun bosh. Të rinjtë kanë pushuar së qëndruari në radhët për ndihma, me shpresën se një truce po afrohet dhe se nuk ka nevojë të rrezikojnë jetën. Edhe nëse është për 60 ditë, kjo armëpushim është e vetmja mundësi për të marrë frymë. Nuk e di çfarë do të ndodhë nëse dështojnë këto negociata. Ky armëpushim është shpresa jonë e fundit për të jetuar në paqe – qoftë edhe për pak kohë.
*Nour Abo Aisha është një gazetare e pavarur me bazë në Gaza
Burimi: theguardian.com/ Përgatiti për botim: L.Veizi