Nga Ylli Manjani
Ngatërrimi i drejtësisë penale me marrëdhëniet juridiko-civile të pronës përbën një ndërhyrje të rrezikshme në të drejtën kushtetuese e pronës dhe sigurinë ligjore për të.
Drejtësia penale si pjesë e të drejtës publike, duhet të synojë garancinë e pronës jo pasigurinë e saj.
Dmth drejtësia penale siguron që ti marrë plaçkën e vjedhur hajdutit, mashtruesit, grabitësit, pastruesit të parave që janë krijuar me krim apo të korruptuarit. Po kaq. Dhe këtë e bën në një proçes strikt të provuari në një sallë gjyqi.
Pra drejtësia penale merr pasurinë që vjen nga një vepër penale, vepër kjo që ka patur për qëllim krijimin e pasurisë dhe JO ÇDO VEPËR PENALE.
Në fakt, këtë llogjikë e kemi kompromentuar kur, për internacionalizëm idiot, kemi vendosur të vetshpallemi shoqëri mafioze dhe kemi miratuar ligjin antimafia. Ky ligj pas ndryshimeve që pësoi me rastin e reformës, lejon drejtësinë penale të marrë pasuritë private edhe mbi bazë indiciesh!!!
Kujdes indiciesh, as dyshimesh të arsyeshme dmth. Prova jo e jo. As vendime dënimi penal nuk kërkohet për të të marrë pronën dhe me nofkën publike “mafioz!!!
E kemi bërë kërë kompromis abuziv me lirinë e pronës, ashtu siç kemi bërë kompromisin për të larguar gjykatës e prokurorë nga sistemi pas një vettingu gjithashtu abuziv, në kuptimin pa proçes gjyqsor të rregullt.
Tani projekt kodi i ri penal propozon që të gjithë ata që kanë një pronë në Shqipëri, të pranojnë të jetojnë në pjesën e mbetur të jetës nën presionin e një vettingu abuziv ligjor e popullor.
“Pasurim i paligjshëm”, është neni që propozohet.
Dhe nëse është “i ligjshëm” apo jo këtë nuk e paravlerëson një proçes gjyqsor, por një polic, inspektor, apo prokuror inatçor ose protagonist. Nuk po përfshij këtu inatet për politikë…
Shkurt, propozohet që çdokush që ka një pasuri duhet të ketë edhe barrën të provojë se kjo pasuri është e ligjshme, sa herë policit/prokurorit/inspektorit dhe më vonë afërmendsh gjykatësit, i duket joproprocional pasurimi jot.
Padyshim është vepra penale më sexy për populizëm. Ajo ushqen bindshëm inatin popullor shqiptar sipas legjendës “merrja lopën atij tjetrit”. Ndaj çelja e debatit mbi këtë temë ë vendos në rrisk të madh publik.
Por, punë e madhe! Debati mbetet.
A ka të drejtë drejtësia penale të injorojë kotratat e shitblerjes, testamentet, sipërmarrjet për shkak se dikujt pa interes juridiko civil këto kontrata nuk i duken bindëse?!
Cili është interesi i të drejtës publike (penale në këtë rast), të krijojë sa më shumë individëtë zhveshur nga të drejtat dhe garancitë civile? Çfarë shoqërie po ndërtojmë?
Po pse duhet të blesh e mbash prona në shqipëri në këto kushte, pra kur mjeti ligjor për fitimin e pronësisë (neni 41 i Kushtetutës) u injoroka nga një polic/prokuror/inspektor/afërmendsh gjykatës?!
Apo skanë dalë nga vettingu, të karikuar gjith mllef tani… !?
***
Disa thonë se këtë nen e paska edhe Italia.
Tani, nuk preferoj të debatoj me asnjë që vë në bazë të arsyetinit llogjikën e majmunit.
Së dyti, ligji itslian menaxhon 60 milionë Italianë ku çështjet e pronës e të pasurimit janë sqaruar shekuj më parë.
Së treti, në Itali vepron mafia Italiane, e cila ka rregulla paralele me shtetin.
Së katërti, nuk pa një përdorim të gjerë dhe abuziv të këtyre ligjeve sui generis sepse magistratura Italiane është afërmendsh e pandikuar.
***
Mbetem i bindur se juridiksioni i drejtësisë penale mbi çështjet e pasurisë dhe pronës, duhet të kthehet në origjinë. Pra të merret me plaçkën e vjedhur dhe jo me çdo pasuri.
Edhe ligjin antimafia duhet ta intefrojmë brenda proçesit penal, dhe jo proçes më vete. Mafizoi të gjykohet si mafioz, dhe jo shoqëria të prezumohet mafioze dhe, të ngarkohet me barrë prove.!!!
Ligjshmërinë e pasurisë nuk e çmon juridiksioni penal. Përndyshe i shfuqizojmë të gjithë ligjet e tjera e mbajmë vetëm kodin penal.
E mbani mend filmin?
“Ky është si Kurani mor qafir”!/kb