Një ditë në kërkim të ushqimit në Rripin e Gazës (ku mund të humbësh dhe jetën)
Gazeta Si – Që nga 27 maji, e vetmja organizatë e autorizuar për të shpërndarë ushqim në Rripin e Gazës është Fondacioni Humanitar i Gazës (GHF), i themeluar me nxitjen e Izraelit për të zëvendësuar rrjetin e shpërndarjes së ushqimit, i cili për shumë vite përbëhej nga afërsisht 200 OJQ.
Ka përjashtime të kufizuara dhe të rastit, por palestinezët mund të gjejnë ushqim pothuajse ekskluzivisht në qendrat e drejtuara nga GHF-ja.
Ekzistojnë katër qendra, krahasuar me 400 pikat e shpërndarjes që ishin më parë aktive: për të mbërritur aty, duhet një udhëtim i gjatë e i rrezikshëm dhe kalim netësh ose ditësh në radhë, me pak siguri për të marrë diçka.
Pikat e shpërndarjes mbeten të hapura për disa minuta çdo ditë: gjatë kësaj kohe, njerëzit nxitojnë të marrin çfarëdo që munden, pa shumë rregulla.
Vetëm një grusht njerëzish arrijnë të kthehen në shtëpi me disa furnizime ushqimore, ushtarët izraelitë dhe kontraktorët amerikanë shpesh qëllojnë mbi turmat, duke vrarë dhjetëra njerëz çdo herë.

Sipas Kombeve të Bashkuara, që nga 27 maji, më shumë se 1.000 palestinezë janë vrarë, ndërsa përpiqen të sigurojnë ushqim. Katër qendrat zyrtarisht quhen SDS, ose “Vende të Sigurta Shpërndarjeje”, edhe pse nuk janë të sigurta.
Ato kanë struktura të ngjashme: një zonë të rrethuar me gardh të ruajtur nga kulla vrojtimi ushtarake, pranë instalimeve ushtarake, me një rrugë hyrëse në pjesën e prapme për kamionë dhe dy shtigje për këmbësorë, një për hyrje dhe një për dalje.
Tre qendra janë në zonën jugore: Tal al-Sultan (i njohur edhe si Fshati Suedez), Lagjja Saudite dhe Khan Yunis.
Njëra është në qendër të Rripit, pranë korridorit ushtarak Netzarim: Wadi Gaza. Të gjitha janë brenda zonave që Izraeli i përcakton si “operacione ushtarake” (ushtria tani kontrollon 85 përqind të Rripit), që do të thotë zona ku palestinezëve normalisht u ndalohet hyrja: ata mund të hyjnë vetëm kur vendet e shpërndarjes janë të hapura.
Ata veprojnë sipas rregullit “kush vjen i pari, shërbehet i pari”, prandaj është thelbësore të jesh atje i pari. Megjithatë, të kuptosh kur hapen është problemi i parë. Në javët e para, ato hapeshin krejtësisht në mënyrë të paparashikueshme, madje edhe natën.
A ceasefire is not enough. The Israeli military’s weaponisation of aid and starvation to displace and destroy Palestinian society will not stop as long as Israel controls aid distribution. Our new analysis shows how Israel has imposed a deadly aid system through GHF ration… pic.twitter.com/xFQqSwy59b
— Forensic Architecture (@ForensicArchi) July 14, 2025
Tani sistemi është bërë pak më i rregullt (zakonisht në mëngjes, midis orës 9:00 dhe 12:00), por fillimi i shpërndarjes mund të ndryshojë me disa orë. Ka edhe ditë kur biznesi është pezulluar.
GHF njofton orarin e hapjes përmes kanaleve të ndryshme të mediave sociale: një faqe në Facebook, Telegram dhe WhatsApp.
Megjithatë, e bën këtë vetëm disa minuta para hapjes aktuale dhe ka pasur ditë kur postimi që njoftonte mbylljen për shkak të mungesës së stokut, mbërrinte para sinjalizimit të hapjes.
Pra, mediat sociale nuk janë një burim i mjaftueshëm, veçanërisht për ata që duhet të largohen orë më parë për t’u bashkuar me radhët. Njerëzit duhet të afrohen në qendër, pastaj të presin dhe të shpresojnë.
Për të arritur në qendra, nga al Mawasi ose Deir al Balah, mund të duhet të udhëtosh rreth dhjetë kilometra (pothuajse gjithmonë në këmbë): nisja bëhet natën, për t’u afruar sa më shumë me vendin dhe pastaj pritet njoftimi për hapjen.

Duhet të kalohet zona ushtarake dhe ata që e bëjnë këtë shumë herët konsiderohen një “kërcënim” nga ushtria izraelite: ushtarët, dronët dhe tanket qëllojnë. Megjithatë, ata që e bëjnë këtë shumë vonë, mbeten pa ushqim.
Ata që kanë qenë atje, raportojnë se sapo hapet vendi, njerëzit nxitojnë drejt portave dhe pikave të kontrollit: nëse është një alarm i rremë, jeta e tyre është në rrezik.
Ditët e fundit, disa vende të GHF kanë futur një sistem flamujsh: një flamur i gjelbër tregon se vendi është i hapur, një i kuq tregon se është i mbyllur.
Ata e kanë publikuar gjerësisht, madje duke postuar edhe karikatura të krijuara duke përdorur inteligjencën artificiale.
Segmenti i fundit i radhës përfshin një shteg midis gardheve me tela me gjemba, me një seri korsish dhe një pikë kontrolli përfundimtar: skanimet supozohej të verifikonin se kush ishte i kualifikuar për paketën javore, por këto kontrolle shpesh anashkalohen, sipas vetë GHF-së.

Kjo është një fazë tjetër ku mund të lindin probleme të mëdha, për shkak të presionit të turmës dhe dëshpërimit të atyre që kuptojnë se nuk do të marrin asgjë.
Në disa raste, grupe njerëzish janë përpjekur të ngjiten mbi ose të rrëzojnë gardhet: ushtarë dhe kontraktorë janë pushuar nga puna dhe vendet e punës janë mbyllur menjëherë.
Burra të rinj, beqarë, pothuajse gjithmonë mbërrijnë në krye të radhës, ndërsa gratë, fëmijët dhe të moshuarit lihen pas.
Kontraktorët ndonjëherë përpiqen të krijojnë korridore të rezervuara, por këto iniciativa janë sporadike dhe ndonjëherë reagojnë provokime nga ata që mendojnë se janë tejkaluar.
Në faqen e saj në Facebook, GHF njoftoi një shpërndarje vetëm për gra për të enjten (24 korrik), në qendrën “Lagjia Saudite”, me detaje që do të pasojnë një ditë më pas, të premten. Kutitë me ushqim vendosen brenda hapësirës së hapur, mbi tavolina, në arka ose në dysheme.
Ata që hyjnë, marrin çfarë të munden, shpesh duke e transferuar përmbajtjen në qese të sjella nga shtëpia.

GHF pretendon se çdo kuti përmban mjaftueshëm për 60 vakte, dhe kështu i numëron vaktet e shpërndara (pretendohet se ka tejkaluar 80 milionë).
Përmbajtja nuk është gjithmonë e njëjtë, por zakonisht ka 4 kilogramë miell, disa pako makarona, dy pako me fasule, dy pako oriz, një kuti me qese çaji dhe disa biskota.
Vaj gatimi, thjerrëza dhe sheqer gjenden vetëm në disa kuti. Brenda dhjetë, deri 15 minutash, gjithçka mbaron, në një garë që shpesh shndërrohet në të dhunshme.
Për këtë arsye, shumë njerëz duhet të përpiqen të kthehen disa herë, dhe disa po i zhvendosin tendat e tyre në vende më të afërta. Për ata që jetojnë larg, ekspedita mund të zgjasë pjesën më të madhe të ditës dhe të jetë e kotë.
Edhe për ata që kanë arritur të marrin ushqim, problemet nuk kanë mbaruar: ata duhet të rikthehen në udhëtimin e tyre të gjatë për në shtëpi, dhe disa palestinezë se janë ndaluar gjatë kthimit nga burra të armatosur me kapuçë që vodhën të paktën një pjesë të ushqimit.
Megjithatë, rreziku më i madh është ushtria izraelite. Mjeku spanjoll, Raúl Incertis Jarillo, i cili punon në një spital pranë pikave të shpërndarjes, thotë se të gjithë të plagosurit raportojnë se ushtarët qëllojnë civilët “pa paralajmërim dhe pa arsye”.

Nuk janë vetëm situatat e përshkruara më sipër që mund të shkaktojnë masakrat: dëshmitarë të ndryshëm thonë se sulmet ndaj civilëve shpesh janë plotësisht të paparashikueshme dhe duken të qëllimshme.
Për këtë arsye, një pjesë e madhe e popullsisë palestineze ka shmangur afrimin në qendrat e GHF në javët e fundit, pavarësisht mungesës së ushqimit.
Alternativat e tyre janë të blejnë ushqim në treg, në sasi gjithnjë e në rënie dhe me çmime gjithnjë e më të paqëndrueshme; të hanë ato pak perime të kultivuara në vend; ose ndonjëherë të mbështeten në furnizimet nga kamionët e paktë të OKB-së që kalojnë kufirin verior.
Por është gjithnjë e më e vështirë, rastet e kequshqyerjes janë gjithnjë e më të shpeshta dhe gjithnjë e më shumë njerëz detyrohen të provojnë fatin e tyre në qendrat e SDS-së, pavarësisht se janë të vetëdijshëm për rreziqet.
Të mërkurën, 109 organizata humanitare lëshuan një deklaratë të përbashkët duke i kërkuar qeverisë izraelite të lejojë hyrjen e ushqimeve dhe mallrave të tjera thelbësore në Rripin e Gazës, duke thënë se “rrethimi” i Rripit nga Izraeli “po i vret njerëzit nga uria”.
Përshtati: Gazeta “Si”
The post Një ditë në kërkim të ushqimit në Rripin e Gazës (ku mund të humbësh dhe jetën) appeared first on Gazeta Si.