Nga Gazeta âSIâ- Pas mĂ« shumĂ« se tetĂ« dekadash zhdukjeje, njĂ« panel mozaiku i rrallĂ« nga koha e RomĂ«s sĂ« LashtĂ« Ă«shtĂ« rikthyer nĂ« Parkun Arkeologjik tĂ« Pompeit. Vepra, me motive erotike dhe e realizuar mbi pllaka travertine, daton nga fundi i shekullit I para Krishtit deri nĂ« fillim tĂ« shekullit I pas Krishtit. Ajo ishte grabitur gjatĂ« LuftĂ«s sĂ« DytĂ« BotĂ«rore nga njĂ« oficer i Wehrmacht-it dhe kishte pĂ«rfunduar nĂ« njĂ« koleksion privat nĂ« Gjermani.
Riatdhesimi i saj u bë i mundur falë trashëgimtarëve të një qytetari gjerman tashmë të ndjerë, të cilit mozaiku i ishte dhuruar nga një kapiten nazist. Të afërmit e tij vendosën ta dorëzojnë veprën tek autoritetet gjermane, duke i hapur rrugë kthimit të saj në Itali. Në këtë proces luajtën një rol kyç përpjekjet e përbashkëta të Konsullatës italiane në Stuttgart dhe autoriteteve gjermane, në një akt bashkëpunimi kulturor e diplomatik.
Edhe pse vendndodhja e saktë e mozaikut në Pompeii nuk dihet, studiuesit besojnë se panele të tilla përdoreshin për të zbukuruar dhoma gjumi apo hapësira private të banesave të pasura romake. Në kontrast me temat heroike dhe mitologjike që dominonin në artin publik, ky mozaik përfaqëson një kthesë drejt intimes dhe personales, një dëshmi e shijeve estetike dhe përditshmërisë romake.
ArkeologĂ«t e kanĂ« cilĂ«suar mozaikun si njĂ« objekt me ârĂ«ndĂ«si tĂ« jashtĂ«zakonshme kulturoreâ, jo vetĂ«m pĂ«r vlerat e tij artistike dhe historike, por edhe pĂ«r mĂ«nyrĂ«n sesi pasqyron jetĂ«n e brendshme tĂ« botĂ«s antike. Pas procesit tĂ« konservimit dhe katalogimit, ai do tĂ« ekspozohet pĂ«r publikun dhe studiuesit nĂ« Parkun Arkeologjik tĂ« Pompeit.
Nga Gazeta âSIâ- NĂ« fundjavĂ«, Muzeu KombĂ«tar i FotografisĂ« âMarubiâ hap dyert pĂ«r ekspozitĂ«n mĂ« tĂ« re: âPazari i humbur i ShkodrĂ«s: Ringjallja e njĂ« kujteseâ. NjĂ« udhĂ«tim nĂ« kohĂ« qĂ« rikthen nĂ« vĂ«mendje njĂ« nga hapĂ«sirat mĂ« tĂ« gjalla tĂ« qytetit dikur, pazarin e famshĂ«m tĂ« ShkodrĂ«s.
Për herë të parë, publiku shqiptar do të mund të shohë nga afër koleksionin e tregtarit Palokë Laca, një figurë e njohur e jetës ekonomike të qytetit. Artefaktet e tij, që prej vitesh ruhen në arkivën e Muzeut të Etnografisë në Budapest, ekspozohen tashmë në vendlindjen e tyre.
âPalok Laca Ă«shtĂ« marrĂ« me tregti, thjesht i ka trashĂ«guar kĂ«to. Kishte kontakte me familje tĂ« nivelit tĂ« lartĂ«. Ka njĂ« hollĂ«si tĂ« madhe tĂ« koleksionimit sepse janĂ« shumĂ« tĂ« bukuraâ, thotĂ« njĂ« nga kuratorĂ«t, duke hedhur dritĂ« mbi rrĂ«njĂ«t e kĂ«tij thesari tĂ« çmuar qĂ« dĂ«shmon pĂ«r njĂ« shije tĂ« rafinuar.
Ekspozita synon të rindërtojë përmes imazhit dhe sendit jetën shumëdimensionale të pazarit shkodran, një nyje ku ndërthureshin kultura, zeje, tregti dhe identitet vendor.
Një hapësirë të veçantë zë gjithashtu edhe puna e dizajnerit shkodran Jozef Martini, i cili sjell një interpretim bashkëkohor të motiveve tradicionale përmes tekstileve të punuara në jacquard. Martini, i njohur ndërkombëtarisht për bashkëpunimet me emra të mëdhenj të modës si Fendi dhe Versace, është një prej krijuesve shqiptarë që ka arritur të veshë yje botërorë, një ndër to këngëtarja shqiptare me famë botërore Dua Lipa.
Nga Liridon Mulaj â NĂ« njĂ« shkrim tĂ« fundit tĂ« analistit britanik me titull âLufta moderne kundĂ«r fĂ«mijĂ«risĂ«â, ai parashtron tĂ« gjitha ritualet dhe zakonet e fĂ«mijĂ«risĂ«, tĂ« cilat e bĂ«nin brezin e viteve â90-tĂ« qĂ«, pĂ«rmes interaktivitetit fizik dhe personal, tĂ« ndĂ«rtonte njĂ« jetĂ« mĂ« tĂ« denjĂ« e po ashtu plot me kujtime. Por sa e mundur Ă«shtĂ« kjo sot, nĂ« njĂ« shoqĂ«ri qĂ« rend drejt ndryshimeve shpesh tĂ« dĂ«mshme?
Marjeta, dikur mësuese, sot specialiste e bibliotekës në Rrogozhinë ka arritur të mbajë gjallë tek të rinjtë dashurinë për të lexuar, një dashuri që po zbehet çdo herë e më shumë.
Teksa kërkoja në rrjete sociale për bibliotekat e rretheve, ajo që më ra në sy ishte faqja në Facebook e Bibliotekës së Rrogozhinës.
Postimet me fotot e fëmijëve, por edhe të rinjve, të cilët e frekuentonin këtë ambient edhe gjatë muajve të nxehtë të korrikut, ishin të shumta. Të jem i sinqertë, gati-gati surreale, duke pasur parasysh kohën e papërshtatshme, e cila fëmijët dhe të rinjtë ose i gjen në fshat, ose në plazh, por rrallë në bibliotekë.
Pas një ore udhëtim nga Tirana, bibliotekën e gjeta lehtësisht. Një godinë njëkatëshe, e lyer dhe e sistemuar mirë, gjendej në anën e majtë të rrugës kryesore që përshkon qytetin.
Biblioteka Rrogozhinë
Marjeta, specialistja e bibliotekĂ«s, doli tĂ« mĂ« priste sapo mĂ« pa. âMirĂ« se erdhĂ«t!â â foli ende pa u afruar.
Brenda na prisnin disa të rinj, të cilët, sapo hymë brenda, u ngritën në këmbë.
Deri kĂ«tu nuk kishte asgjĂ« pĂ«r tâu çuditur. Fundja, disa tĂ« rinj i gjen kushdo, mendova, pĂ«r njĂ« takim mbasditeje. Por kur Marjeta nisi tĂ« rrĂ«fejĂ«, atĂ«herĂ« kuptova se nuk ishte njĂ« takim çfarĂ«do.
Të rinjtë e pranishëm ishin të gjithë studentë që shkolloheshin dhe jetonin në Tiranë. Edhe pse ata praktikisht kishin ikur nga Rrogozhina për të mos u kthyer më aty (na e pohuan vetë), ardhja e tyre në bibliotekë dhe vizita që ata bënin sa herë ktheheshin për pushime ishte mbresëlënëse.
Ajo që unë parashtrova ishte pyetja se, mos ndoshta në Rrogozhinë, të rinjtë dhe të rriturit së bashku po tentojnë, në një farë mënyre, të mos e lënë fëmijërinë e dikurshme , atë tradicionale me libra e lojëra aktive të ikë?
Por pĂ«rgjigjja mĂ« erdhi prej secilit mĂ«vetĂ«sisht. Arsyeja pse ata riktheheshin nĂ« bibliotekĂ«n e qytetit ishte Marjeta, zonja me buzĂ«qeshje, e cila e konsideronte bibliotekĂ«n jo si njĂ« vend pune ku nĂ« fund tĂ« muajit do tĂ« marrĂ« njĂ« rrogĂ«, por si misionin e saj tĂ« jetĂ«s: tâi ndryshojĂ« faqen njĂ« qyteti tĂ« tĂ«rĂ«, duke nisur nga biblioteka.
Marjeta është specialistja e bibliotekës, e cila, prej një viti e gjysmë, i ka dhënë një tjetër shtysë bibliotekës, por edhe impaktit të librit te lexuesit, kryesisht te fëmijët dhe të rinjtë.
Gjithçka për të nisi kur ajo pati një problem shëndetësor, i cili nuk e lejoi më të ushtronte profesionin e saj të mësueses.
âUnĂ« pata njĂ« problem shĂ«ndetĂ«sor, prej tĂ« cilit u detyrova tĂ« heq dorĂ« nga profesioni i mĂ«suesisĂ«. Dhe erdha tĂ« kĂ«rkoja punĂ« nĂ« RrogozhinĂ«, diku nĂ« Bashki. Por fati e deshi qĂ« unĂ« tĂ« emĂ«rohesha specialiste nĂ« bibliotekĂ«. NĂ« RrogozhinĂ« ka shumĂ« njerĂ«z qĂ« e duan punĂ«n, dhe unĂ« kĂ«tu ndihem shumĂ« mirĂ«, pasi kam mbĂ«shtetje pĂ«r çdo aktivitet apo nismĂ« qĂ« organizoj.â thotĂ« Marjeta pĂ«r GazetaSi.al.
Marjeta Ăurumi
Pyetjes sesi arrin tâi bindĂ« apo tâi tĂ«rheqĂ« ende tĂ« rinjtĂ« qĂ« kanĂ« ikur nga Rrogozhina, por qĂ« kthehen sĂ«rish kĂ«tu njĂ«soj si dikur, Marjeta thotĂ« se nĂ« RrogozhinĂ« ka shumĂ« njerĂ«z qĂ« janĂ« tĂ« etur pĂ«r dije, pĂ«r kulturĂ«, dhe prandaj pĂ«rpiqet tâi bĂ«jĂ« ata pjesĂ« tĂ« pĂ«rhershme tĂ« takimeve dhe mbledhjeve tĂ« bibliotekĂ«s. KĂ«tĂ« e dĂ«shmon edhe prezenca e tĂ« rinjve tĂ« cilĂ«t janĂ« rikthyer nga kryeqyteti, ku studiojnĂ«, pĂ«r tâiu dedikuar jetĂ«s kulturore edhe gjatĂ« pushimeve.
Mario, student i vitit të tretë për mjekësi në Tiranë, thotë për Gazetasi.al se leximi për të ka nisur si dëshirë e vonë, por që nga libri i parë ai nuk i është ndarë më leximit.
âNuk kisha ndonjĂ« tendencĂ« tĂ« madhe tĂ« lexoja i vogĂ«l, por nisa tĂ« dashurohesha me librat non-fiction, tĂ« cilĂ«t mĂ« ndihmonin pĂ«r rritje personale. I lexoja dhe librat e detyrueshĂ«m tĂ« shkollĂ«s nĂ« programe, por pĂ«r mua njĂ« nga autorĂ«t mĂ« tĂ« dashur mbetet Robert Greene.â
Ai thotĂ« se sa herĂ« kthehet nĂ« RrogozhinĂ«, e frekuenton bibliotekĂ«n pĂ«r tĂ« qĂ«mtuar ndonjĂ« libĂ«r tĂ« mirĂ«, por edhe pĂ«r tâu mbledhur me miqtĂ« e fĂ«mijĂ«risĂ«. Madje, shton se vetĂ« ai ka nxitur edhe tĂ« Ă«mĂ«n qĂ« tĂ« bĂ«het lexuese.
Mario
âSa herĂ« kthehem nĂ« RrogozhinĂ«, kthehem dhe nĂ« bibliotekĂ«. Shkolla qĂ« bĂ«j nuk mĂ« jep shumĂ« hapĂ«sira pĂ«r tĂ« lexuar libra artistikĂ«, por sa herĂ« mundem e shfrytĂ«zoj kohĂ«n pĂ«r ndonjĂ« libĂ«r tĂ« mirĂ«. Madje, unĂ« kam shtyrĂ« dhe mamin tim qĂ« tĂ« lexojĂ«, dhe ajo sot Ă«shtĂ« njĂ« nga lexueset mĂ« tĂ« mira tĂ« bibliotekĂ«s.â
Mario thotë se ikja nga Rrogozhina për të studiuar në Tiranë ishte për arsye rritjeje në karrierë dhe formim. Edhe pse ai pëlqen jetën e qetë të qytetit të tij, kthimi nuk është më opsion për të.
Të njëjtën gjë thotë edhe Amari, një tjetër i ri i lindur dhe rritur në Rrogozhinë, por që studion në Tiranë për inxhinieri informatike. Ai thotë se në fëmijëri lexonte kryesisht libra fetarë.
âTĂ« them tĂ« drejtĂ«n, qĂ« i vogĂ«l kam lexuar mĂ« shumĂ« libra fetarĂ« sepse jam edhe praktikant i besimit islam. Por ishte zyshĂ« Marjeta qĂ« mĂ« shtyu drejt leximit tĂ« letĂ«rsisĂ«, duke mĂ« sugjeruar fillimisht Ismail KadarenĂ«. E mbarova shpejt atĂ« libĂ«r dhe, nĂ« fakt, mĂ« pĂ«lqeu shumĂ«. Libri, sipas meje, Ă«shtĂ« njĂ« mĂ«sues personal qĂ« komunikon vetĂ«m me ty dhe qĂ« tĂ« ndihmon tĂ« bĂ«hesh i zoti i vetes.â
Ai thotë se rikthimi i tij në bibliotekën e qytetit është edhe për arsye se brezi i tij nuk ishte mësuar ende me teknologjinë, por edhe nga shtysa e madhe që i jep zysha, e cila e ka mësuar me librin që në fëmijëri. Kur pyetet për njerëzit e Rrogozhinës, Amari ka një përgjigje sa të sinqertë, po aq edhe origjinale.
Amari
âNjerĂ«zit e RrogozhinĂ«s janĂ« njerĂ«z qĂ« nuk e duan ndryshimin. Ndihen rehat nĂ« atĂ« komfort zonĂ«n e tyre, e gjithashtu nuk i presin mirĂ« ndryshimet, derisa shohin mĂ« pas efektet e kĂ«tyre ndryshimeve. VetĂ«m atĂ«herĂ« binden se ndryshimet jo gjithmonĂ« janĂ« pĂ«r keq,â â pĂ«rfundon Amari.
Një nga vajzat më aktive në Bibliotekë, Lejla, është edhe një nga lexueset më të mira mes të rinjve në Rrogozhinë. Fakti se Marjeta është mamaja e saj, ka ndikuar thelbësisht në dashurinë e saj për librin.
âE vogĂ«l kam qenĂ« vajzĂ« qĂ« mĂ« pĂ«lqenin aventurat, pra mĂ« shumĂ« tĂ« luaja sesa tĂ« lexoja. Librat e parĂ« qĂ« lexoja ishin ato me figura. Sot kam arritur tĂ« lexoj libra me njĂ« mijĂ« e pesĂ«qind faqe pa figura, sepse kuptova se imazhin e ushqen mendja. Pasionin pĂ«r leximin ma kanĂ« ushqyer prindĂ«rit e mi, tĂ« cilĂ«t kanĂ« lexuar gjithĂ« kohĂ«s.â
Lejla thotë se, si bashkëmoshatarët e saj, edhe ajo do të studiojë në Tiranë. Madje për mjekësi.
âUnĂ« do tĂ« studioj pĂ«r mjekĂ«si dhe ky Ă«shtĂ« viti kur edhe unĂ« do tĂ« largohem nga Rrogozhina. Por e ndjej si detyrim qĂ« nĂ« tĂ« ardhmen njĂ« pjesĂ« e vetes sime dhe kontributit tim profesional i pĂ«rket dhe do tâi pĂ«rkasĂ« RrogozhinĂ«s.â
Lejla
Por, përtej pasionit për letërsinë, duket se edhe qasjet e të rinjve për profesionin e së ardhmes përputhen. Pas Marios dhe Lejlës, të dy mjekë të ardhshëm, edhe Aleksi është një i ri nga Rrogozhina, i cili studion në Tiranë për imazheri dhe po ashtu frekuenton Bibliotekën e qytetit të tij sa herë kthehet.
âUnĂ« nuk kam lexuar kur isha mĂ« i vogĂ«l. ShtysĂ«n mĂ« tĂ« madhe e kam nga zysha e shkollĂ«s sĂ« mesme, e cila mĂ« ngjizi pasionin pĂ«r letĂ«rsinĂ«. Kur fillova tĂ« lexoj, u ndjeva dhe keq pse nuk kisha lexuar mĂ« herĂ«t. Gjithashtu, unĂ« preferoj edhe poezinĂ«. Rikthehem nĂ« bibliotekĂ«n e qytetit sepse mĂ« pĂ«lqejnĂ« shumĂ« aktivitetet qĂ« organizohen kĂ«tu.â
Aleksi thotë se, sa herë kthehet në qytetin e tij, i duket tashmë më i vogël dhe me më pak njerëz.
âSa herĂ« kthehem nĂ« RrogozhinĂ«, qyteti mĂ« duket mĂ« i vogĂ«l dhe me mĂ« pak njerĂ«z. Edhe pse e dua qytetin tim, nuk besoj se do tĂ« kthehem mĂ« kĂ«tu,â â thotĂ« ai.
Aleksi
Në shoqërinë e sotme, misioni konsiderohet shpesh si një sipërmarrje utopike. Shtoji këtu fenomenet që e kanë shndërruar shoqërinë tonë në një shoqëri konsumi, por edhe në grupime të cilat rendin pas një jete të vrullshme, shpesh të pakuptimtë, duket sikur Marjeta dhe biblioteka e Rrogozhinës janë një kundërthënie e gjithçkaje që na rrethon. Ajo e thotë me krenari se, prej një viti e gjysmë, janë shtuar lexuesit të cilët e frekuentojnë bibliotekën dhe gjejnë aty libra të mirë.
Sa mallëngjyese kjo nismë është edhe njëfarë stopimi i jetës së shpejtë dhe teknologjisë, e cila duket sikur i ka shpallur luftë një jete organike dhe një fëmijërie plot me kujtime.
Marjeta beson se, nëpërmjet librit dhe kulturës, një qytet mund të ndryshojë, ose së paku të ruajë me fanatizëm ato rituale dhe tradita të cilat nuk duhet të humbasin, ku një ndër to, padyshim, mbetet leximi.
Nga Jack Butler â NĂ« romanin Fundi i FĂ«mijĂ«risĂ« (Childhoodâs End) tĂ« Arthur C. Clarke, botuar nĂ« vitin 1953, alienĂ« dashamirĂ«s mbĂ«rrijnĂ« nĂ« TokĂ«, ndajnĂ« teknologjinĂ« e tyre me njerĂ«zimin dhe e udhĂ«heqin atĂ« drejt njĂ« epoke tĂ« artĂ«. Por, siç ndodh shpesh nĂ« fantashkencĂ«, qĂ«llimi i tyre i vĂ«rtetĂ« i fshehur Ă«shtĂ« ta drejtojnĂ« racĂ«n njerĂ«zore drejt bashkimit me âMbimendjenâ (Overmind) njĂ« vetĂ«dije kolektive qĂ« pĂ«rfshin gjithĂ« universin. Ky Ă«shtĂ« hapi i ardhshĂ«m nĂ« evolucionin tonĂ« dhe, nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ«, fundi i fĂ«mijĂ«risĂ« sonĂ« si specie.
Ky transformim nis me fëmijët që lindin në epokën e re të përuruar nga alienët. Ata shfaqin fuqi psikike të pakuptueshme për prindërit e tyre. Në fakt, këto janë shenja të hershme të Mbimendjes, të cilës ata shërbejnë si enë. Kështu, ata lënë pas prindërit, njerëzimin dhe në fund vetë planetin.
Sigurisht, asgjë e ngjashme nuk po ndodh me fëmijët që rriten sot, të paktën sa dimë ne. Por ndryshimet e jetës amerikane që nga koha e fëmijërisë sime më bëjnë të mendoj se fëmijëria, ashtu siç e kemi njohur dhe përjetuar për dekada, madje edhe për shekuj, po zhduket. Dhe pasojat mund të jenë të rënda  jo vetëm për fëmijët, por për të gjithë ne.
Kam qenĂ« me fat qĂ« e pĂ«rjetova njĂ« fĂ«mijĂ«ri qĂ«, pĂ«rveç disa detajeve tĂ« sipĂ«rfaqshme, nuk ndryshonte shumĂ« nga ajo e brezave tĂ« mĂ«parshĂ«m, madje as nga ajo e prindĂ«rve tĂ« mi. VerĂ«rat kishin njĂ«farĂ« strukture, sporte, detyra shtĂ«pie, pushime familjare por koha nĂ« mes ishte kryesisht nĂ« dorĂ«n time. ShumicĂ«n e saj e kaloja nĂ« aventura tĂ« lagjes: me biçikleta apo nĂ« ndjekje tĂ« njĂ« qĂ«llimi qĂ« vetĂ«m ne e kuptonim; hapnim shtigje nĂ« pyll dhe ndĂ«rtonim fortesa. NĂ« mbrĂ«mje luanim âkap flamurinâ apo pjeknim marshmallow mbi zjarr. Edhe muajt e vitit jashtĂ« verĂ«s nuk ishin mĂ« pak tĂ« gjallĂ«: sa mĂ« shumĂ« kohĂ« tĂ« lirĂ« kishim, aq mĂ« shumĂ« lojĂ« tĂ« papĂ«rcaktuar jashtĂ« pĂ«rjetonim.
Ky stil jete ekziston ende nĂ« disa pjesĂ« tĂ« AmerikĂ«s moderne, por Ă«shtĂ« gjithnjĂ« e mĂ« i rrallĂ«. NĂ« vitet â90, kur isha fĂ«mijĂ«, rreth 20 milionĂ« fĂ«mijĂ« tĂ« moshĂ«s 7 deri nĂ« 17 vjeç ngisnin biçikletĂ«n tĂ« paktĂ«n gjashtĂ« herĂ« nĂ« vit. Sot, ky numĂ«r Ă«shtĂ« pĂ«rgjysmuar. FĂ«mijĂ«t qĂ« luajnĂ« jashtĂ« shpesh shkaktojnĂ« shqetĂ«sim, dyshim apo edhe ndĂ«rhyrje ligjore. JanĂ« shumĂ« tĂ« zhurmshĂ«m. Dhe pĂ«r mĂ« tepĂ«r: ku janĂ« prindĂ«rit e tyre? Presioni social i ka shtyrĂ« fĂ«mijĂ«t gjithnjĂ« e mĂ« herĂ«t drejt njĂ« karriere meritokratike, ku gjithçka e konsideruar âe kotĂ«â si loja jashtĂ«  shihet me pĂ«rçmim. Sepse, nĂ« fund tĂ« fundit, çfarĂ« vlere ka kjo pĂ«r njĂ« CV?
Jeta përpara ekranit dhe telefonit po i largon fëmijët jo vetëm nga natyra dhe nga loja, por edhe nga njëri-tjetri. Teknologjia ishte duke hyrë gradualisht edhe në fëmijërinë time (shpesh kalonim nga loja jashtë te sesionet me PlayStation 2, zakonisht me shokë), por isha me fat që kur doli iPhone-i, unë isha gati për gjimnaz.
ĂshtĂ« e lehtĂ« tĂ« biesh nĂ« nostalgji pĂ«r fĂ«mijĂ«rinĂ« tĂ«nde. Dhe gjithashtu Ă«shtĂ« e lehtĂ« tĂ« harrosh se ndryshimi Ă«shtĂ« i pandalshĂ«m dhe jo gjithmonĂ« pĂ«r keq. ParaardhĂ«sit e mi do tĂ« habiteshin qĂ« fĂ«mijĂ«ria ime kishte kaq pak punĂ« ferme.
Por disa nga prirjet e sotme janĂ« vĂ«rtet shqetĂ«suese. Po rriten breza tĂ« rinj qĂ« nuk dinĂ« tĂ« mendojnĂ« apo tĂ« veprojnĂ« nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« pavarur. QĂ« kanĂ« nevojĂ« pĂ«r udhĂ«zim dhe stimul tĂ« vazhdueshĂ«m nga jashtĂ«. QĂ« njohin vetĂ«m njĂ« botĂ« ku çdo pĂ«rgjigje mund tĂ« gjendet menjĂ«herĂ« pĂ«rmes njĂ« ekrani. QĂ« i shmangen pĂ«rplasjes sĂ« papritur, pĂ«rvojĂ«s sĂ« drejtpĂ«rdrejtĂ«, realitetit tĂ« vĂ«rtetĂ«. QĂ« besojnĂ« se marrĂ«dhĂ«niet e bazuara vetĂ«m nĂ« aplikacione mund tĂ« zĂ«vendĂ«sojnĂ« lidhjet e jetĂ«s reale. DĂ«shmitĂ« po shtohen se kĂ«ta tĂ« rinj janĂ« gjithnjĂ« e mĂ« tĂ« paaftĂ« pĂ«r detyra bazike, si drejtimi i makinĂ«s (qĂ« shumĂ« prej tyre as nuk e dĂ«shirojnĂ«) apo edhe leximi. E gjithĂ« kjo po shpie nĂ« sĂ«mundje tĂ« mosveprimit  atĂ« qĂ« Yuval Levin e quajti âpatologjitĂ« e pasivitetit.â
Prandaj, kjo luftĂ« moderne kundĂ«r fĂ«mijĂ«risĂ« duhet tĂ« na frymĂ«zojĂ« tĂ« bĂ«jmĂ« gjithçka qĂ« mundemi pĂ«r tĂ« ruajtur apo rikthyer thelbin e saj. TĂ« lejojmĂ«  madje, kur duhet, tĂ« detyrojmĂ«  fĂ«mijĂ«t tĂ« luajnĂ« jashtĂ«. TĂ« kufizojmĂ« kohĂ«n qĂ« kalojnĂ« para pajisjeve. Dhe, mĂ« e rĂ«ndĂ«sishmja, tĂ« mos i dorĂ«zohemi vetĂ« versioneve pĂ«r tĂ« rritur tĂ« po kĂ«tyre sjelljeve qĂ« po dĂ«mtojnĂ« fĂ«mijĂ«t tanĂ«. Nuk duhet tĂ« lejojmĂ« qĂ« ekranet tĂ« na shkĂ«pusin nga bota reale, apo qĂ« marrĂ«dhĂ«niet dixhitale tĂ« zĂ«vendĂ«sojnĂ« ato tĂ« vĂ«rtetat  nĂ« vend qĂ« thjesht tâi plotĂ«sojnĂ«.
Në Fundi i Fëmijërisë, zhdukja e racës njerëzore ndodh me një ndjenjë të trishtë por të pashmangshme, që ndonëse sjell humbje, shihet si përmbushja e fatit të saj. Por ne nuk jemi të destinuar të largohemi nga realiteti dhe nga njëri-tjetri. Megjithatë, gjithnjë e më shumë fëmijë po bëjnë pikërisht këtë. Nëse nuk përballemi me forcat që po i japin fund fëmijërisë, pasojat nuk do i ndjejmë vetëm tek fëmijët. Sepse, edhe pse ndoshta nuk e besojmë, ata fëmijë dikur do të bëhen të rritur.
Nga Nick Thorpe â HungarezĂ«t kanĂ« njĂ« shprehje popullore: âVisszanyal a fagyiâ, qĂ« pĂ«rkthehet: âAkullorja lĂ«pin mbrapshtâ. Me fjalĂ« tĂ« tjera, bĂ«j kujdes, sepse ajo qĂ« tĂ« pĂ«lqen ta shijosh, mund tĂ« kthehet tĂ« tĂ« pĂ«rpijĂ«.
Kryeministri hungarez Viktor OrbĂĄn ka sulmuar nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« vazhdueshme botĂ«kuptimin liberal pĂ«r mĂ« shumĂ« se dy dekada, duke e shndĂ«rruar vendin nĂ« atĂ« qĂ« ai vetĂ« e ka pĂ«rshkruar si njĂ« âdemokraci joliberaleâ dhe njĂ« komb tĂ« âlirisĂ« sĂ« krishterĂ«â.
NdĂ«rkohĂ«, ai ka fituar simpatizantĂ« nĂ« mbarĂ« botĂ«n  qĂ« nga zĂ«vendĂ«spresidenti amerikan JD Vance e deri te kryeministri gjeorgjian Irakli Kobakhidze. Presidenti Donald Trump e ka cilĂ«suar OrbĂĄnin si âtĂ« zgjuarâ dhe ânjeri tĂ« fortĂ«â.
âNga burrat mĂ« tĂ« respektuar . NjĂ« lider i hekurtâ, deklaroi Trump nĂ« shtator tĂ« vitit 2024.
Para zgjedhjeve të ardhshme në Hungari, të parashikuara për prillin e vitit 2026, komuniteti LGBTQ duket se është bërë shënjestër e re e Orbånit. Partia e tij, Fidesz, miratoi një ligj të ri për ndalimin e Paradës së Krenarisë. Megjithatë, midis 100,000 dhe 200,000 vetë morën pjesë këtë vit, nga vetëm 35,000 që ishin vitin e kaluar.
Victor Orban dhe Donald Trump
Duke parë turma të mëdha që marshojnë nëpër rrugët e Budapestit për të mbrojtur të drejtën e fjalës, të drejtën për të protestuar dhe për të afirmuar identitetin e tyre, shumë vetë shtrojnë pyetjen: A po i kundërvihet më në fund liberalizmi qeverisjes së Orbånit?
Por në të vërtetë, kjo mund të mos jetë pyetja e duhur. Sepse sfida më serioze ndaj pushtetit të Orbånit nuk vjen nga e majta liberale  por nga qendra e djathtë.
Një sfidant i papritur nga brenda kampit të tij
Peter Magyar, 44 vjeç, një ish-bashkëpunëtor i ngushtë i Orbånit, u shfaq në skenën politike si sfidues në shkurt 2024. Kjo pasoi një skandal që shpërtheu pas faljes së një burri të dënuar për fshehjen e abuzimit seksual ndaj fëmijëve, një vendim që detyroi Presidenten Katalin Novak të japë dorëheqjen drejtpërdrejt në televizion. Edhe Ministrja e Drejtësisë, Judit Varga (ish-Zonja e Parë e Hungarisë), u tërhoq nga posti.
Në një intervistë për Partizån, kanali kryesor opozitar në YouTube, Magyar e akuzoi Fideszin për nepotizëm dhe korrupsion.
Robert Puzser, aktivist dhe drejtues i njĂ« nisme jopartiake tĂ« quajtur âRezistenca Qytetareâ, thotĂ« se elita politike hungareze po ecĂ«n me kujdes, ndĂ«rkohĂ« qĂ« disa pĂ«rpiqen ta etiketojnĂ« Magyarin si liberal apo tĂ« majtĂ«, pĂ«r ta diskredituar para bazĂ«s konservatore tĂ« vendit.
Sipas Puzserit, Magyar ka formësuar një narrativë të re: atë të një vendi që po shembet nga brenda. Dhe shumë duket se po e besojnë. Partia e re e Magyarit, Tisza, në shumicën e sondazheve del mes 9% dhe 18% përpara Fideszit. Vetëm një institut i afërt me qeverinë, Viewpoint Institute, vazhdon ta rendisë Fideszin si forcën më të votuar.
Peter Magyar, lideri i opozitës Hungareze
Gjendja alarmante e spitaleve publike, shkollave shtetërore dhe infrastrukturës hekurudhore është kthyer në armë kundër qeverisë. Strategjia e Orbånit, që për shumë kohë është admiruar nga jashtë, po has gjithnjë e më shumë rezistencë në vend.
Një strateg i vjetër
OrbĂĄn ka qenĂ« nĂ« pushtet pĂ«r 19 nga 35 vitet qĂ« nga rĂ«nia e komunizmit mĂ« 1990, duke e kthyer atĂ« nĂ« njĂ« prej liderĂ«ve mĂ« tĂ« qĂ«ndrueshĂ«m tĂ« Bashkimit Evropian. NĂ« vitet â90, ai e shkĂ«puti Fideszin nga rrĂ«njĂ«t e saj liberale dhe e riktheu nĂ« njĂ« formacion nacionalist dhe konservator tĂ« djathtĂ«.
NĂ« krizĂ«n e emigrantĂ«ve tĂ« vitit 2015, ai e pĂ«rshkroi lĂ«vizjen drejt EvropĂ«s si njĂ« âmigracion tĂ« pĂ«rzier me azilkĂ«rkues dhe luftĂ«tarĂ« tĂ« huajâ. Ai ka refuzuar mbĂ«shtetjen ushtarake pĂ«r UkrainĂ«n dhe kundĂ«rshton pranimin e saj nĂ« BE.
Fitorja në zgjedhje ka qenë gjithmonë e lidhur me një aftësi të mprehtë për të identifikuar frikërat e elektoratit. Që nga viti 2010, Orbån ka fituar zgjedhje me mesazhe të thjeshta dhe të fuqishme, shpesh të nxitura nga sondazhe të brendshme dhe të papublikuara.
Ligji zgjedhor i vitit 2011, që uli numrin e deputetëve dhe hoqi balotazhin, ka ndihmuar Fideszin të dominojë skenën. Në vitin 2014, me 45% të votave, Fidesz mori 67% të vendeve në Parlament.
Orbån ka ndikuar edhe në drejtësinë e vendit, duke emëruar gjyqtarë miqësorë me Fideszin në Gjykatën Kushtetuese dhe atë të Lartë.
Goditje dhe gabime
Referendumi i vitit 2022 pĂ«r âmbrojtjen e fĂ«mijĂ«veâ, qĂ« pĂ«rkoi me zgjedhjet, u pĂ«rdor si njĂ« instrument pĂ«r tĂ« mobilizuar elektoratin konservator. Shumica dĂ«rrmuese votuan kundĂ«r âorientimit seksual pa pĂ«lqimin e prindĂ«rveâ dhe âpromovimit tĂ« ndĂ«rrimit tĂ« gjinisĂ« pĂ«r tĂ« miturâ.
Por sot, rrëshqitjet janë të dukshme. Orbån nuk arriti ta ndalojë Paradën e Krenarisë, ndonëse e premtoi. Ai gjithashtu gaboi rëndë kur mbështeti kandidatin ultranacionalist rumun George Simion, i cili ka bërë deklarata anti-hungareze dhe humbi befas raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale.
Nga ana tjetër, ekonomia hungareze është në stanjacion dhe e varur nga industria gjermane e automjeteve, ndërkohë që Orbån nuk mund të premtojë më rritje ekonomike.
Në udhëkryq
Peter Magyar është kthyer në një simbol të shpresës për shumë qytetarë. Ai udhëton nëpër vend, viziton spitale e shkolla dhe shpesh transmeton gjithçka drejtpërdrejt në Facebook.
âDo ta ndĂ«rtojmĂ« sĂ«rish kĂ«tĂ« vend, tullĂ« pas tulle,â pĂ«rsĂ«rit ai. Turmat i pĂ«rgjigjen: âTullĂ« pas tulle!â
NdĂ«rkohĂ«, analistĂ«t politikĂ« si ZoltĂĄn Kiszelly paralajmĂ«rojnĂ« se zgjedhjet e vitit 2026 do tĂ« vendosen nga afro njĂ« milion votues tĂ« pavendosur. OrbĂĄn mund tĂ« luajĂ« kartĂ«n e âpaqesâ  siç bĂ«ri nĂ« vitin 2022 duke akuzuar opozitĂ«n se do ta fuste HungarinĂ« nĂ« luftĂ« pĂ«rkrah UkrainĂ«s.
Nëse lufta përfundon deri atëherë, Orbån mund të pretendojë se kishte të drejtë. Nëse vazhdon, ai do të mund të përforcojë mesazhin kundër Perëndimit dhe të pozicionohet si garant i stabilitetit energjetik përmes lidhjeve me Rusinë.
Por kundĂ«rshtarĂ«t e tij nuk heqin dorĂ«. âHungaria ndodhet nĂ« njĂ« udhĂ«kryq,â thotĂ« Puzser. âKa njĂ« rrugĂ« drejt njĂ« tranzicioni demokratik dhe njĂ« tjetĂ«r qĂ« tĂ« çon drejt njĂ« diktature.â
OrbĂĄn vetĂ« thotĂ« se kjo Ă«shtĂ« njĂ« betejĂ« âpĂ«r shpirtin e botĂ«s perĂ«ndimoreâ. Por pĂ«r shumĂ«kĂ«nd, zgjedhjet e prillit 2026 janĂ« mbi tĂ« gjitha njĂ« betejĂ« pĂ«r shpirtin e HungarisĂ«.
Nën diellin e ngrohtë të pasdites, 45-vjeçari Safiruddin qëndron ulur jashtë shtëpisë së tij të papërfunduar me mure tullash në fshatin Baiguni, në nënprefekturën Kalai të Bangladeshit.
Në verën e vitit 2024, ai shiti veshkën në Indi për 350.000 taka (rreth 2,850 dollarë), me shpresën për të nxjerrë familjen nga varfëria dhe për të ndërtuar një shtëpi për tre fëmijët e tij dy vajza 5 dhe 7 vjeç, dhe një djalë 10-vjeçar. Por paratë u shpenzuan shpejt, shtëpia mbeti e papërfunduar, ndërsa dhimbja në trupin e tij është një kujtesë e vazhdueshme e çmimit të paguar.
Tani ai punon si punëtor krahu, ndërkohë që shëndeti i tij po përkeqësohet. Dhimbjet dhe lodhja e përhershme e pengojnë të kryejë edhe punët më të thjeshta të përditshme.
âDhurova veshkĂ«n pĂ«r njĂ« jetĂ« mĂ« tĂ« mirĂ« pĂ«r familjen time. BĂ«ra gjithçka pĂ«r gruan dhe fĂ«mijĂ«t,â thotĂ« ai.
Në atë kohë, kjo nuk i dukej si një rrezik i madh. Ndërmjetësit që iu afruan e paraqitën këtë si një mundësi të thjeshtë, jo si diçka të rrezikshme. Fillimisht ishte skeptik, por dëshpërimi dhe varfëria e mundën.
Ata e çuan në Indi me vizë mjekësore dhe u morën me çdo detaj nga biletat e udhëtimit, dokumentet, deri te procedurat në spital.
Edhe pse udhëtoi me pasaportën e tij të Bangladeshit, dokumentet e tjera duke përfshirë certifikata false që falsifikonin lidhjen familjare me marrësin ishin të rreme.
Identiteti i tij u ndryshua dhe veshka iu transplantua njĂ« personi tĂ« panjohur, tĂ« cilin nuk e takoi kurrĂ«. âNuk di kush mori veshkĂ«n time. NdĂ«rmjetĂ«sit nuk mĂ« thanĂ« asgjĂ«,â rrĂ«fen Safiruddini.
Në Indi, ligji lejon dhurimin e organeve vetëm mes të afërmve të ngushtë ose me miratimin e veçantë qeveritar, por trafikantët manipulojnë gjithçka nga pemët familjare, të dhënat e spitaleve, deri tek testet e ADN-së për të shmangur rregullat.
âZakonisht ndryshojnĂ« emrin e dhuruesit dhe krijojnĂ« njĂ« certifikatĂ« noteriale tĂ« falsifikuar qĂ« pretendon njĂ« lidhje familjare me marrĂ«sin. Dokumentet e rreme tĂ« identitetit mbĂ«shtesin kĂ«tĂ«, duke bĂ«rĂ« qĂ« dhuruesi tĂ« duket si njĂ« i afĂ«rm qĂ« dhuron organe nga dhembshuria,â shpjegon Monir Moniruzzaman, profesor nĂ« Universitetin ShtetĂ«ror tĂ« Miçiganit dhe anĂ«tar i Task-ForcĂ«s sĂ« OrganizatĂ«s BotĂ«rore tĂ« ShĂ«ndetĂ«sisĂ« pĂ«r Transplantimin e Organeve, qĂ« studion trafikimin e organeve nĂ« AzinĂ« Jugore.
Safiruddini nuk Ă«shtĂ« rasti i vetĂ«m. NĂ« Baiguni, ku jetojnĂ« rreth 6,000 banorĂ«, tregtia e veshkave Ă«shtĂ« kaq e pĂ«rhapur sa fshati njihet si âfshati me njĂ« veshkĂ«â. Rajoni Kalai Upazilas Ă«shtĂ« njĂ« nga pikat mĂ« aktive tĂ« tregtisĂ« sĂ« organeve nĂ« Bangladesh. NjĂ« studim i vitit 2023 i botuar nĂ« âBritish Medical Journal Global Healthâ zbulon se njĂ« nĂ« 35 tĂ« rritur nĂ« kĂ«tĂ« zonĂ« ka shitur veshkĂ«n.
Ky rajon është ndër më të varfrit në vend, dhe shumica e dhuruesve janë burra në të tridhjetat, të joshur nga premtimi i fitimeve të shpejta.
Safiruddini thotë se ndërmjetësit i morën pasaportën dhe nuk ia kthyen më. As barnat pas operacionit nuk i dhanë. Shpesh, ndërmjetësit marrin pasaportat dhe recetat e dhuruesve pas operacionit, duke i lënë ata pa asnjë provë të transplantimit dhe pa kujdes mjekësor të mëtejshëm.
Veshkat shiten për klientë të pasur në Bangladesh ose Indi, shumë prej të cilëve duan të shmangin listat e gjata pritëse dhe rregullat strikte ligjore. Në Indi, në vitin 2023 u kryen rreth 13,600 transplantime veshkash, ndërsa rreth 200,000 pacientë vuanin nga sëmundjet veshkore në fazë përfundimtare.
Ămimi i dĂ«shpĂ«rimit
Josna Begum, 45 vjeçe dhe vejushë nga fshati Binai në Kalai, luftonte për të rritur dy vajzat pasi burri i saj vdiq në 2012. Ajo u shpërngul në Dhaka ku u punësua në një fabrikë tekstilesh dhe u martua me Belalin.
Në vitin 2019, ata u bindën nga një ndërmjetës të shisnin veshkat në Indi.
âIshte gabim,â thotĂ« Josna. NdĂ«rmjetĂ«sit fillimisht i premtuan 500,000 taka, mĂ« pas rritĂ«n ofertĂ«n nĂ« 700,000 taka pĂ«r tâi bindur. Por pas operacionit ajo mori vetĂ«m 300,000 taka.
Ata u dĂ«rguan nĂ« spitalin âRabindranath Tagoreâ nĂ« Kolkata, ku iu nĂ«nshtruan operacionit. Dokumentet u falsifikuan pĂ«r tĂ« treguar se ata ishin tĂ« afĂ«rm tĂ« gjakut me marrĂ«sin. As Josna nuk e di se kush mori veshkĂ«n e saj.
Ndërmjetësit i morën pasaportën dhe dokumentet, dhe nuk ia kthyen kurrë.
Ajo kaloi gati dy muaj në Indi dhe ndërmjetësit premtuan ndihmë dhe punë për fëmijët e saj, por pas pagesave fillestare humbën kontaktet.
Pas marrjes së parave, Belali e braktisi dhe u martua me një tjetër grua. Josna sot vuan nga dhimbje kronike dhe ka vështirësi të përballojë ilaçet.
âPĂ«rballĂ« njĂ« bandeâ
Mohammad Sajal, ish-biznesmen në Dhaka, humbi kursimet kur platforma e-commerce ku punonte falimentoi në 2021. I mbërthyer nga borxhet, në 2022 shiti veshkën në spitalin Venkateshwar në New Delhi, por mori vetëm një pjesë të shifrës së premtuar.
Ai u bashkua përkohësisht me rrjetin e ndërmjetësve, duke organizuar transplantime për disa dhurues nga Bangladesh, por pas një konflikti u largua dhe tani punon si shofer.
âTani jam pĂ«rballĂ«  kĂ«saj bande,â thotĂ« ai, duke shtuar se rrjeti pĂ«rfshin mjekĂ«, marrĂ«s dhe ndĂ«rmjetĂ«s nĂ« tĂ« dyja anĂ«t e kufirit.
Policia e Bangladeshit po vepron për të goditur këto rrjete, duke përdorur edhe hetues të infiltruar. Në Indi, autoritetet kanë arrestuar mjekë të përfshirë, por ekspertët thonë se arrestimet janë të rralla për të ndryshuar rrjedhën e këtij biznesi.
NĂ« Kalai, Safiruddini kalon kohĂ«n nĂ« shtĂ«pi, me shĂ«ndet tĂ« dobĂ«t dhe lĂ«vizjet e ngadalĂ«suara. âNuk mund tĂ« punoj si mĂ« parĂ«,â thotĂ« ai.
Ai kujton netët kur nuk flinte, duke menduar për premtimet dhe ëndrrat e shkatërruara. Fëmijët e tij kanë një baba të sëmurë, dhe ai një ndjenjë tradhtie që nuk largohet.
âMa morĂ«n veshkĂ«n dhe u zhdukĂ«n,â pĂ«rfundon ai.
Nga Gazeta âSIââ Po tĂ« pyesĂ«sh vĂ«rdallĂ« nĂ« ShqipĂ«rinĂ« e mesme do tĂ« thonĂ« se sata, Ă«shtĂ« fjalĂ« dialektikore pĂ«r fjalĂ«n autobus. Por çfarĂ« Ă«shtĂ« kjo fjalĂ« dhe nga na vjen?
Dihet se me 1 Qershor 1940, me njĂ« dekret tĂ« mĂ«kĂ«mbĂ«sisĂ« sĂ« pĂ«rgjithshme, u miratua veprimtaria e âSocieta Albanese Transporti Automobilisticiâ ( ShoqĂ«ria shqiptare e transportit automobilistik) me leximin S.A.T.A.
Shoqata ishte themeluar me herët, në 19 Mars 1940 në zyrën e avokatit Mymtaz Kokalari, në Tiranë, prej dy italianëve Vincenzo Scarpa, përfaqësues i kompanisë Fiat në Itali dhe Frederico Vasconi, tregtar si dhe prej dy shqiptarëve Muharrem Gjoliku dhe Hasan Koka, të dy të vetëpunësuar.
Kapitalin fillestar e investoi prej njëqind mijë liretash e siguroi kompania Fiat e cila solli edhe autobusët e parë të markës Fiat 626 RN dhe RNL.
Sipas dokumentacionit që zotëron Drejtoria e Arkivave, linjat e transportit mbulonin të gjithë Shqipërinë. Linjat përfshinin iteneraret Tiranë-Shkodër dhe Tiranë- Vlorë duke ndaluar në Durrës. Por edhe në linja të tjera si Shkodër-Pukë. Elbasan-Burrel- Peshkopi etj. S.A.T.A e vazhdoi punën deri në verën e viti 1944.
Nga Sokol Ăunga â Qytetet kanĂ« shumĂ« tĂ« pĂ«rbashkĂ«ta. Themelimi i tyre, zgjerimi apo tkurrja, shkĂ«lqimi apo rĂ«nia, janĂ« pjesĂ« e natyrshme e çdo vendbanimi. Por mĂ«nyra si janĂ« themeluar dhe kush i themeloi, janĂ« pjesĂ« e pĂ«rveçme e historisĂ« sĂ« çdo qyteti. Ky Ă«shtĂ« edhe rasti i Korçës, qytet qĂ« hodhi rrĂ«njĂ« prej punĂ«s sĂ« njĂ« djaloshi nga Panariti
Edhe mbasi e dinte Mirahor Iljaz beu se çka ha njeriu humb, çka vesh griset e çka jep darovisht e për lëmoshë vazhdon, ngriti e ndërtoi pra, me mallin e tij të pastër e me pasurinë e tij të kulluar, në përputhje me rregullat e kursimit të shenjta e me nxitjen e porosisë profetike, një faltore të shenjtë në katundin Peshkopi të Korçës, të cilën e la vakëf për gjithë ata muslimanë që duan të falen në çdo falje.
Ngriti e ndërtoi, gjithashtu, në katundin e sipërshënuar, edhe një imaret të shenjtë e të hijeshëm, me gjithë mjediset e nevojshme, si kuzhinë, depo, furrë, han e të tjera, dhe i destinoi si vakëf për gjithë ata që venë e vijnë, e pajosi këtë imaret me të gjitha mjetet, enët e komoditetet e nevojshme. Ngriti e ndërtoi në katundin e sipërshënuar një shkollë të bukur e të hijshme. Pastaj e destinoi këtë vakëf për gjithë ata djem e vajza myslimanë që vazhdojnë për të mësuar këndimin e Kuranit e për të studiuar dituri të tjera. Të gjitha këto objekte i la vakëf të saktë, të ligjshëm e të qartë.
Këto teksti i vakëfnamesë së Iljaz Mirahor beut, nënshkruar më datën 1 të muajit Ramazan sipas kalendarit hixhri, që me kalendarin e sotshëm gregorian konvertohet në 5 shkurt 1505. Më tej në vakëfname saktësohet mënyra si do të funksionojë vakëfi dhe si do të administrohen të ardhurat e tij. Mirëpo, cili qe Mirahor Iljaz beu?
Themeluesi i vakëfit pati lindur në fshatin Panarit dhe ishte një i krishterë i quajtur Ilia. Në kohën e sulltan Muratit II u bë pjesë e forcave jeniçere. Bënte pjesë në grupin e njerëzve më besnikë të sulltan Mehmetit II dhe ishte nga të parët luftëtarë që kaptuan muret e Konstandinopojës gjatë pushtimit të saj më 1453. Si shpërblim për trimërinë mori titullin mirahor.
Më pas u emërua sanxhakbej i Korçës dhe prej sulltan Bajazitit II mori si pronë mylk disa fshatra të Korçës, një pjesë të të cilave i ktheu në vakëf. Pas vdekjes, varri i tij u vendos pranë tyrbes së xhamisë së Korçës, por sot nuk ndodhet më atje. Veprimtaria bamirëse e Iljaz bej Mirahorit nuk pati ndikim vetëm mbi të, mbi familjen e tij dhe pasardhësit. Institucioni i vakëfit që themeloi Iljazi pati ndikim të gjerë ekonomik dhe demografik në fshatin Peshkëpi, i cili më pas u zgjerua dhe u kthye në qytetin e Korçës së sotshme. Pranë Pazarit të Korçës ende sot shohim xhaminë e përmendur në vakëfname. Siç e thotë edhe vetë teksti: çfarë jep njeriu darovisht e për lëmoshë, vazhdon e mbetet
ShĂ«nim: Sokol Ăunga ështĂ« historian, pĂ«rkthyes dhe arkivist shqiptar
Nga Gazeta âSIââ QĂ« nga pandemia e Covid-19, muzika Anime japoneze po lulĂ«zon nĂ« Spotify, nĂ« koncerte dhe klubet e natĂ«s , veçanarisht mes tĂ« rinjve, tĂ« cilĂ«t tĂ«rhiqen prej refreneve tĂ« guximshme dhe emocioneve tĂ« mĂ«dha qĂ« ajo ofron.
Rreth 20 mijë fansa entuziastë mbushin O2 Arenën e Londrës në një natë vere. Shkopinjtë me drita pulsuese çajnë ajrin e elektrizuar; në skenë, diva enigmatike e J-pop-it, Ado (që performon në siluetë të errët), nis këngën që të gjithë në publik e njohin: Kura Kura, nga seriali anime Spy x Family.
KĂ«nga Ă«shtĂ« stilistikisht e paparashikueshme, por menjĂ«herĂ« e kapshme. PĂ«rplaset mes njĂ« groove pop tĂ« viteve â60, riffeve xhaz dhe njĂ« opere rock dramatike,  njĂ« shembull bashkĂ«kohor i njĂ« himni muzikor anime, nĂ« njĂ« skenĂ« qĂ« po fiton jetĂ« mĂ« vete.
Animet japoneze, një formë arti që daton që në fillim të shekullit XX, kanë një shtrirje krijuese që përfshin histori e stile të pafundme nga sagat e piratëve te luftërat fantastiko-shkencore; nga magjitë te sportet; nga mitologjia e arteve marciale te romancat e pamundura.
Edhe muzika që i shoqëron është po aq aventureske. Këngët ndryshojnë ndjeshëm në zhanër dhe ritëm (shpesh ndryshojnë brenda të njëjtës këngë), por ndajnë disa cilësi të përbashkëta. E lartësojnë aksionin vizual dhe e ngulisin thellë lidhjen tonë emocionale me të.
NĂ« epokĂ«n dixhitale, temat evokative, ritmike dhe ngjitĂ«se janĂ« thelbĂ«sore pĂ«r ndikimin viral tĂ« serialeve dhe filmave kult tĂ« animuar japonezĂ« si One Piece, Demon Slayer, Jujutsu Kaisen, Dragon Ball Z, Cowboy Bebop, Attack on Titan apo Naruto. TĂ« njohura si âanisongsâ, kĂ«to kĂ«ngĂ« janĂ« sot njĂ« forcĂ« e madhe muzikore, sidomos mes tĂ« rinjve.
Ndërkohë, Spotify raportoi një rritje prej 395% në transmetimet globale të muzikës anime nga viti 2021 në 2024, si dhe 7.2 milionë lista të krijuara nga përdoruesit me përmbajtje anime.
Një zëdhënës i Spotify i tha gjithashtu BBC-së se gati 70% e dëgjuesve të muzikës anime janë nën moshën 29 vjeç.
âMuzika anime Ă«shtĂ« shndĂ«rruar nĂ« njĂ« forcĂ« kulturore globale dhe brezi Gen Z Ă«shtĂ« nĂ« zemĂ«r tĂ« kĂ«saj lĂ«vizjeje,â thotĂ« pĂ«r BBC Sulinna Ong, drejtore globale e redaksisĂ« sĂ« Spotify.
âPo shohim fansa qĂ« lidhen me kĂ«tĂ« muzikĂ« pĂ«rtej ekranit, pasi kĂ«to seriale u ofrojnĂ« dĂ«gjuesve njĂ« dritare drejt stileve muzikore qĂ« ndryshe nuk do tâi kishin zbuluar. NdĂ«rsa mĂ« shumĂ« artistĂ« marrin frymĂ«zim nga ky univers, tingulli vazhdon tĂ« rritet nĂ« mĂ«nyra tĂ« guximshme dhe tĂ« papritura.â
Ky shpĂ«rthim global nuk kufizohet vetĂ«m te publikimet e shekullit XXI; falĂ« aksesit tĂ« lehtĂ« te katalogĂ«t e gjerĂ« tĂ« animeve, himne tĂ« dekadave tĂ« shkuara si tema e parĂ« entuziaste e One Piece, âWe Are!â e kĂ«nduar nga Hiroshi Kitadani po fitojnĂ« adhurues tĂ« rinj.
Refrenet e muzikës anime janë krijuar për të pasur jetë të gjatë; meloditë dhe tekstet (lehtësisht të përkthyeshme online ose të publikuara në versione shumëgjuhëshe) shkaktojnë një shpërthim ndjesish si lidhje me personazhet ose historitë e preferuara; adrenalinë; arratisje; nostalgji.
âKĂ«ngĂ«t hyrĂ«se dhe mbyllĂ«se janĂ« kritike pĂ«r lidhjen emocionale qĂ« fansat krijojnĂ« me animet,â thotĂ« pĂ«r BBC Satoshi Uto, drejtor pĂ«r blerjet muzikore nĂ« Crunchyroll.
Një shembull klasik i një anisong është kënga Gurenge e vitit 2019 nga këngëtarja-lirikëshkruesja japoneze Lisa, që shërben si intro për Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba.
Kjo baladë e fuqishme me shpërthime është bërë objekt i qindra interpretimeve, që nga ndikuesit në TikTok (si pianisti britanik Joe Jenkins) deri te ceremonia përmbyllëse e Lojërave Olimpike të Tokios në 2020, ku u përfshi në një simfoni instrumentale.
Lisa tha pĂ«r Billboard Japan se âu pĂ«rpoqa tĂ« vendosesha nĂ« kĂ«pucĂ«t e protagonistĂ«ve, qĂ« vazhdojnĂ« pĂ«rpara pavarĂ«sisht sĂ« kaluarĂ«s sĂ« tyre tragjikeâ.
Arsyet e shpërthimit
Koha e kësaj rritjeje sugjeron se pandemia pati një rol kyç në ndërgjegjësimin masiv për animet dhe muzikën e tyre atmosferike; temat fantastike, intensiteti emocional dhe tingujt e lirë mund të jenë ndjerë si një arratisje e ëmbël nga izolimi.
âJemi pĂ«rballĂ« njĂ« shpĂ«rthimi masiv tĂ« aksesit nĂ« anime pĂ«r fansa tĂ« rinj, falĂ« platformave online, dhe kohĂ«s qĂ« kishin nĂ« dispozicion pĂ«r tâi parĂ«,â shpjegon Jonathan Clements, autor i librave pĂ«rfshirĂ« Anime: A History tĂ« British Film Institute.
KĂ«ngĂ«tarja dhe kompozitorja japoneze Lisa pati njĂ« sukses tĂ« madh me Gurenge, qĂ« Ă«shtĂ« hyrja e serialit anime Demon SlayerÂ
Për fansat e rinj, muzika anime është një derë hyrëse për kulturën pop japoneze dhe më gjerë. Ajo ka ndihmuar të ngjiten në skenën botërore yje të rinj si:
Yoasobi , duoja J-pop me këngën Idol nga anime Oshi no Ko, që u bë kënga e parë anime që kryeson listën Billboard Global.
Creepy Nuts me Bling-Bang-Bang-Born, intro e Mashle: Magic and Muscles, që kombinon rep të shpejtë dhe ritme latine.
Radwimps me himnet melodike për filmat fantastiko-dramatikë të Makoto Shinkai (Your Name, Weathering With You, Suzume).
Ado, që njohu sukses ndërkombëtar falë One Piece Film Red, ku këndon New Genesis në rolin e Uta, një himn elektro-pop shpërthyes.
âKur dĂ«gjova pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« demonstrimin pĂ«r New Genesis, pata ndjesinĂ« sikur u hap bota dhe njĂ« rreze e ngrohtĂ« drite kaloi nĂ«pĂ«r tĂ«,â thotĂ« Ado pĂ«r BBC-nĂ«.
âUta Ă«shtĂ« njĂ« personazh i ndjeshĂ«m nĂ« kuptimin mĂ« tĂ« mirĂ«,â shton ajo, âajo shpreh ndjenja gĂ«zimi e lumturie, por edhe zemĂ«rim, urrejtje dhe trishtim, nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« thjeshtĂ« dhe tĂ« afĂ«rt.â
Muzika anime në arenën live
Muzika anime po pĂ«rkthehet gjithnjĂ« e mĂ« shumĂ« nĂ« botĂ«n reale: nga turnetĂ« ndĂ«rkombĂ«tare tĂ« kompozitorĂ«ve legjendarĂ« si Joe Hisaishi (i njohur pĂ«r filmat e Studio Ghibli), te artistĂ« bashkĂ«kohorĂ« si Ado dhe Yoasobi, apo ngjarje tĂ« komunitetit si ato tĂ« organizuara nga kolektivi britanik âAnime & Chillâ.
âPĂ«r Gen Z, anime ndjehet ndryshe,â thotĂ« Eneni Bambara-Abban, themeluese e Anime & Chill.
âKy brez Ă«shtĂ« rritur me kulturĂ«n globale tĂ« internetit, ku J-pop, K-pop dhe AMV-tĂ« janĂ« pjesĂ« e tĂ« njĂ«jtit ekosistem online.â
âPlatforma si TikTok dhe YouTube i japin kĂ«tyre kĂ«ngĂ«ve njĂ« jetĂ« tĂ« dytĂ«, klipet bĂ«hen virale, njerĂ«zit i remiksojnĂ« dhe, papritur, njĂ« temĂ« nga njĂ« serial i panjohur kthehet nĂ« himn global.â
Ajo nĂ«nvizon se kĂ«to kĂ«ngĂ« lĂ«nĂ« âgjurmĂ« emocionaleâ:
âMuzika anime nuk Ă«shtĂ« thjesht sfond Ă«shtĂ« zemra e veprĂ«s.â
Edhe muzikantë perëndimorë po përqafojnë kulturën anime. Në vitin 2003, Daft Punk e transformuan albumin e tyre Discovery në një film anime: Interstella 5555.
Drama mbi rritjen e moshĂ«s, The Colours Within, paraqiti njĂ« kolonĂ« zanore tĂ« shkĂ«lqyer nga Kensuke Ushio, njĂ« nga kompozitorĂ«t mĂ« tĂ« nderuar tĂ« animeveÂ
Sot, yje të hip-hop-it si Lil Uzi Vert, Megan Thee Stallion apo këngëtarja alternative Billie Eilish i përmendin karakteret anime në këngët e tyre. Reperi londinez Shao Dow madje shkruan këngë personale të frymëzuara nga anime të famshme dhe thotë:
âPĂ«rdor animet si mjet pĂ«r tĂ« eksploruar idetĂ« e jetĂ«s simeâ. Ai pĂ«rmend kapitenin adoleshent tĂ« One Piece, Luffy, si frymĂ«zim: âEdhe kur njerĂ«zit talleshin me tĂ«, ai vazhdonte tĂ« thĂ«rriste se do bĂ«hej mbreti i piratĂ«ve. Edhe pse Ă«shtĂ« vizatim, energjia pozitive mĂ« frymĂ«zoi. Po ndiqte Ă«ndrrĂ«n e tij me kĂ«mbĂ«ngulje.â
Ndoshta kjo është fuqia përfundimtare e këngëve anime. Mund të rritesh me to, por kurrë nuk rritesh prej tyre.
Nga Gazeta âSIââ Trump, i cili prej vitesh ka dĂ«shiruar kĂ«tĂ« çmim, e sheh veten si njĂ« paqebĂ«rĂ«s global nĂ« njĂ« sĂ«rĂ« konfliktesh.
Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu ka nominuar zyrtarisht presidentin e Shteteve tĂ« Bashkuara, Donald Trump, pĂ«r Ămimin Nobel pĂ«r Paqen. Ai deklaroi se presidenti âpo ndĂ«rton paqe nĂ« kohĂ« reale, nĂ« njĂ« vend dhe nĂ« njĂ« rajon pas tjetrit.â
Trump, i cili ka synuar këtë çmim për vite me radhë, e paraqet veten si një ndërtues paqeje në konfliktet që shkojnë nga Izraeli e Irani, deri në Ruandë dhe Republikën Demokratike të Kongos.
Por, me luftën në Gaza që ende vazhdon, pesë ekspertë pyeten: A mund të shpërblehet Trump me çmimin më të lartë për paqen në botë?
Emma Shortis â Instituti Australian
âNominimi i Trump pĂ«r Ămimin Nobel pĂ«r Paqen Ă«shtĂ« si tĂ« fusĂ«sh njĂ« hienĂ« nĂ« njĂ« konkurs pĂ«r qen.â
Sigurisht që Trump nuk e meriton. Fakti që na duhet ta trajtojmë këtë pyetje seriozisht tregon edhe një herë aftësinë e tij të jashtëzakonshme për të manipuluar dhe ripërcaktuar kufijtë e diskursit politik.
Nuk ka paqe në Gaza. Edhe sikur Trump të shpallte një armëpushim të ri nesër, ai nuk do të zgjaste dhe nuk do të ndërtonte një paqe të qëndrueshme. Trump as ka interesin dhe as durimin për të ndërtuar paqe afatgjatë. Ai nuk është kundër luftës, dhe administrata e tij nuk është e gatshme të marrë përsipër asnjë nga kostot apo investimet që kërkon diplomacia e vërtetë. Nuk ka paqe as në Iran. Bombardimi i Iranit nga Trump vetëm sa e përkeqësoi vendimin e tij në vitin 2018 për të përfunduar negociatat bërthamore me Teheranin.
NĂ«n administratĂ«n Trump nuk do tĂ« ketĂ« paqe nĂ« Lindjen e Mesme. Qasja e SHBA-ve dhe Izraelit ndaj âsigurisĂ«â e mban rajonin nĂ« njĂ« gjendje tĂ« pĂ«rhershme lufte. PĂ«r Trump dhe Netanyahun, âpaqjaâ nĂ«nkupton dominim total dhe shtypje tĂ« dhunshme.
Trump ka dërguar ushtrinë kundër qytetarëve amerikanë. Ai ka kërcënuar aleatët tradicionalë të SHBA-së me luftëra tregtare dhe aneksime. Shkatërrimi i USAID pritet të shkaktojë, sipas një studimi, vdekjen e 14 milionë njerëzve deri në vitin 2030, përfshirë 4.5 milionë fëmijë.
Gaza
Tâi plotĂ«sosh dĂ«shirĂ«n e Trump pĂ«r trofe mund ta kĂ«naqĂ« pĂ«r pak çaste, por do tâi hiqte çdo kredibilitet Ămimit Nobel dhe do tĂ« miratonte shkeljen e tĂ« drejtĂ«s ndĂ«rkombĂ«tare. ĂfarĂ« paqeje Ă«shtĂ« kjo?
Ali Mamouri â Universiteti Deakin
âFakti qĂ« Donald Trump Ă«shtĂ« nominuar pĂ«r Ămimin Nobel nga njĂ« njeri i akuzuar pĂ«r krime lufte Ă«shtĂ« njĂ« ironi e errĂ«t qĂ« nuk mund tĂ« neglizhohet.â
Marrëveshjet e Abrahamit, të ndërmjetësuara nga administrata Trump, u përshëndetën si sukses diplomatik  duke normalizuar marrëdhëniet e Izraelit me disa vende arabe. Por ato anashkaluan çështjen palestineze dhe rrëzuan dekada konsensusi ndërkombëtar mbi zgjidhjen me dy shtete.
Administrata Trump mbështeti hapur politikën e Izraelit për zgjerimin e vendbanimeve të paligjshme dhe aneksimin e territoreve palestineze. Heshtja e tij përballë krizës humanitare në Gaza dhe mbështetja për zhvendosjen e detyruar të palestinezëve që përngjan me spastrim etnik janë shembuj thelbësorë të shkeljeve të ligjit ndërkombëtar.
Për më tepër, mbështetja e pakushtëzuar për fushatat ushtarake izraelite dhe autorizimi i sulmeve ndaj infrastrukturës iraniane përbëjnë akte që kanë përshkallëzuar paqëndrueshmërinë në rajon dhe kanë vrarë mijëra civilë.
TĂ« gjitha kĂ«to janĂ« nĂ« kundĂ«rshtim tĂ« plotĂ« me parimet e Ămimit Nobel pĂ«r Paqen.
Ian Parmeter â Universiteti Australian KombĂ«tar
âNominimi i Trump nga Netanyahu Ă«shtĂ« njĂ« pĂ«rpjekje e qartĂ« pĂ«r ta joshur presidentin.â
Trump po përpiqet ta fitojë lavdinë që mori Barack Obama në vitin 2009 për promovimin e çarmatimit bërthamor dhe përpjekjet për të ndërtuar një klimë të re në marrëdhëniet ndërkombëtare.
Trump ka marrĂ« meritĂ« pĂ«r zgjidhjen e dy konflikteve: pĂ«rplasjen e shkurtĂ«r IndiâPakistan dhe marrĂ«veshjen midis RuandĂ«s dhe RepublikĂ«s Demokratike tĂ« Kongos. Por nĂ« tĂ« dy rastet, meritat e tij janĂ« tĂ« diskutueshme.
Ai mund të pretendojë se ndërmjetësoi një armëpushim mes Izraelit dhe Iranit, por suksesi më i madh do të ishte përfundimi i luftës në Gaza dhe çlirimi i pengjeve. Një zgjidhje dy-shtetëshe do të ishte me të vërtetë e denjë për një Nobel. Por Trump ende nuk është aty.
Jasmine-Kim Westendorf â Universiteti i Melburnit
âĂmimi Nobel pĂ«r Paqen nderon kontributet e jashtĂ«zakonshme pĂ«r paqen  dhe Trump nuk Ă«shtĂ« njĂ« prej tyre.â
Trump ka nxitur konflikte, ka shkelur të drejtat e njeriut dhe ka minuar bashkëpunimin ndërkombëtar. Ai sanksionoi gjyqtarët e Gjykatës Penale Ndërkombëtare, veprim që shkon kundër vetë themeleve të drejtësisë globale.
Ămimi ndonjĂ«herĂ« Ă«shtĂ« pĂ«rdorur pĂ«r tĂ« inkurajuar drejtime politike  si rasti i Obama-s apo Abiy Ahmed tĂ« EtiopisĂ«  por kjo mund tĂ« kthehet nĂ« bumerang, siç ndodhi me luftĂ«n civile nĂ« Etiopi qĂ« vrau qindra mijĂ«ra. Nominimi i Trump-it nga Netanyahu Ă«shtĂ« pjesĂ« e pĂ«rpjekjes pĂ«r tĂ« siguruar mbĂ«shtetjen e tij gjatĂ« negociatave pĂ«r armĂ«pushim. Por kjo Ă«shtĂ« mĂ« shumĂ« njĂ« lojĂ« politike sesa njĂ« vlerĂ«sim real. Trump nuk Ă«shtĂ« ndĂ«rtues paqeje. Ai nuk e meriton kĂ«tĂ« çmim.
Shahram Akbarzadeh â Universiteti Deakin
âBenjamin Netanyahu dĂ«shiron tĂ« na bindĂ« se Trump Ă«shtĂ« njĂ« paqebĂ«rĂ«s  por realiteti Ă«shtĂ« i kundĂ«rt.â
Trump ka gjak në duar. Lufta në Gaza ka hyrë në muajin e 20-të sepse ai nuk ka përdorur fuqinë e tij për ta ndalur. Rreth 100,000 njerëz besohet të jenë vrarë në Gaza nga bombardimet me armë amerikane, uria për shkak të bllokadës, dhe qëllimet ndaj qendrave të ndihmës ushqimore. E gjithë kjo ndodhi nën presidencën e Trump.
Ai ka miratuar dërgimin e armëve amerikane në Izrael edhe kur është bërë e qartë se ato po përdoren kundër një popullsie të bllokuar. Madje, është paralajmëruar zhvendosja e detyruar e popullsisë ,  një akt që përkufizohet si spastrim etnik dhe, në këtë rast, si gjenocid.
Kur Izraeli sulmoi Iranin gjatë negociatave bërthamore, Trump e mbështeti menjëherë sulmin. Dhe më pas pretendoi se kjo ishte një rrugë drejt paqes. Për të, paqja është paqja e varrezave.
Nga Gazeta âSIââ MĂ« 11 korrik 1930 u nda nga jeta dramaturgu dhe atdhetari Andon Zako Ăajupi, njĂ« nga zĂ«rat mĂ« pĂ«rfaqĂ«sues tĂ« Rilindjes sonĂ« kombĂ«tare.
Emri i tij i lindjes ishte Andon Ăako, por ai do tĂ« njihej pĂ«rgjithmonĂ« me pseudonimin âĂajupiâ, qĂ« mban gjurmĂ«t e vendlindjes sĂ« tij, ZagorisĂ«, dhe malit Ăajup qĂ« ngrihet mbi tĂ« njĂ« lidhje simbolike mes krijimtarisĂ« dhe rrĂ«njĂ«ve.
Pas mĂ«simeve fillestare nĂ« vendlindje, Ăajupi u largua nga Zagoria pĂ«r tĂ« ndjekur tĂ« atin, Harito Ăako, njĂ« figurĂ« e njohur e lĂ«vizjes atdhetare. Ai ndoqi njĂ« kolegj francez, ku u formua nĂ« frymĂ«n e kulturĂ«s evropiane, dhe mĂ« pas vazhdoi studimet pĂ«r drejtĂ«si nĂ« GjenevĂ«.
Jeta e tij mori kthesĂ« kur u vendos nĂ« Kajro, ku fillimisht ushtroi profesionin e avokatit, pĂ«rpara se tâi pĂ«rkushtohej plotĂ«sisht çështjes kombĂ«tare. U shqua si njĂ« nga figurat qendrore tĂ« komunitetit shqiptar nĂ« Egjipt, duke kontribuar nĂ« pĂ«rpjekjet pĂ«r ruajtjen e identitetit kombĂ«tar dhe pĂ«r mbrojtjen e interesave tĂ« ShqipĂ«risĂ«.
Andon Zako Ăajupi me tĂ« birin, Stefanin
Krijimtaria e tij letrare Ă«shtĂ« mishĂ«rim i atdhedashurisĂ« dhe i frymĂ«s pĂ«rparimtare. Vepra mĂ« pĂ«rfaqĂ«suese mbetet pĂ«rmbledhja poetike âBaba Tomorriâ (1902), qĂ« pĂ«rfshin edhe komedinĂ« e njohur âKatĂ«rmbĂ«dhjetĂ« vjeç dhĂ«ndĂ«râ, njĂ« satirĂ« e mprehtĂ« ndaj zakoneve patriarkale. GjatĂ« jetĂ«s sĂ« tij, Ăajupi botoi edhe âPĂ«rrallat e La Fontenitâ (1921), tĂ« pĂ«rshtatura nĂ« shqip, si dhe pĂ«rmbledhjen âLulet e Hinditâ (1922), me pĂ«rkthime nga letĂ«rsia sanskrite. Ai u bĂ« gjithashtu zĂ« kritik i kohĂ«s pĂ«rmes publicistikĂ«s, veçanĂ«risht me pamfletin âKlubi i Selanikutâ (1909), ku ironizonte hipokrizinĂ« politike dhe pasivitetin e elitave.
TrashĂ«gimia e Ăajupit mbetet njĂ« testament i gjallĂ« i ndĂ«rthurjes sĂ« letĂ«rsisĂ« me idealet kombĂ«tare dhe frymĂ«s emancipuese tĂ« kohĂ«s sĂ« tij.
Nga Omri Boehm* â Ishte hera e parĂ« qĂ« Omri Boehm, 46 vjeç, ishte kthyer nĂ« Gjermani, pasi fjalimi qĂ« do tĂ« mbante nĂ« Buchenwald pĂ«r tĂ« shĂ«nuar 80-vjetorin e çlirimit nga nazistĂ«t u pezullua pĂ«r shkak tĂ« presionit nga ambasada izraelite.
Në një vend ende të prekur nga Holokausti , çdo kritikë ndaj qeverisë izraelite mund të jetë bazë për anulim.
âDo tĂ« jem i sinqertĂ«, u ndjeva mĂ« i frustruar nga çâdo tĂ« dojaâ, tha filozofi izraelito-gjerman nĂ« njĂ« kafene nĂ« qendĂ«r tĂ« qytetit tĂ« Leipzigut, ku po merrte pjesĂ« nĂ« Bachfest, festivalin e Bahut. Nuk ishte aq shumĂ« anulimi nĂ« vetvete, sesa mungesa e reagimit nĂ« Gjermani ndaj fjalimit tĂ« tij, tĂ« botuar ndĂ«r media tĂ« tjera ndĂ«rkombĂ«tare nga EL PAĂS.
ĂshtĂ« njĂ« ditĂ« me diell nĂ« fund tĂ« pranverĂ«s nĂ« Leipzig dhe kanĂ« kaluar pothuajse dy muaj qĂ« nga anulimi i Boehm-it, njĂ« profesor nĂ« ShkollĂ«n e Re nĂ« Nju Jork dhe autor i Universalizmit Radikal ; Boehm Ă«shtĂ« gjithashtu njĂ« mendimtar qĂ« pretendon tĂ« jetĂ« nga shkolla e Iluminizmit, e Kantit dhe gjithashtu e SpinozĂ«s.
Tensionet në Lindjen e Mesme ishin përshkallëzuar në kohën e intervistës me sulmet izraelite ndaj objekteve bërthamore të Iranit dhe sulmet hakmarrëse iraniane ndaj Izraelit. I lindur në Izraelin verior në vitin 1979 dhe me prejardhje nga hebrenj gjermanë nga ana e babait dhe hebrenj iranianë nga ana e nënës, konflikti dukej shumë personal.
Disa ditĂ« mĂ« vonĂ«, SHBA-tĂ« do tĂ« ndĂ«rhynin dhe Boehm do tĂ« vĂ«rente: âKam frikĂ« se rajoni po shkon drejt logjikĂ«s sĂ« luftĂ«s totale, diçka qĂ«, nĂ« planin afatgjatĂ«, do ta bĂ«jĂ« tĂ« pamundur edhe jetĂ«n nĂ« Izrael.â
Gjatë intervistës në Leipzig, Boehm iu rikthye disa herë të njëjtës temë: mbijetesa e Izraelit.
â ShkatĂ«rrimi i dhunshĂ«m aktual i PalestinĂ«s , i konceptuar si i domosdoshĂ«m pĂ«r tĂ« ruajtur shtetin hebre, do tĂ« thotĂ« gjithashtu shkatĂ«rrimi i plotĂ« i Izraelitâ, tha ai. Pse? Izraeli do ta delegjitimonte veten me shkatĂ«rrimin e PalestinĂ«s; vĂ«shtirĂ« se mund tĂ« mbetej moralisht, fizikisht ose ligjĂ«risht i paprekur, dhe e gjithĂ« kjo do ta shkatĂ«rronte sundimin e ligjit izraelit. âIzraeli nuk do tâi mbijetojĂ« shkatĂ«rrimit tĂ« PalestinĂ«sâ, tha ai.
Argumentet e tij, së bashku me zgjidhjen e tij për konfliktin me një shtet të vetëm, duke përfshirë një konfederatë binacionale ( Republika e Haifës , siç quhet një nga esetë e tij), dhe akuzat e drejtuara ndaj autoriteteve izraelite për përdorimin e Holokaustit për të zbardhur të djathtën ekstreme evropiane , bënë që Boehm të detyrohej të anulonte fjalimin e tij në Buchenwald.
âNga njĂ«ra anĂ« Ă«shtĂ« qeveria izraelite dhe ambasada izraelite kĂ«tu, tĂ« cilat pĂ«rdorin kujtimin e Holokaustit pĂ«r tĂ« luftuar tĂ« drejtat e njeriut dhe pĂ«r tĂ« pĂ«rfituar nga lufta e rĂ«ndĂ«sishme kundĂ«r antisemitizmit me qĂ«llim legjitimimin e politikĂ«s sĂ« sĂ« djathtĂ«s ekstremeâ, thotĂ« ai. âNga ana tjetĂ«r, kemi tĂ« majtĂ«n postkoloniale e cila, duhet thĂ«nĂ« qartĂ«, nuk mbajti qĂ«ndrim kundĂ«r krimeve tĂ« Hamasit mĂ« 7 tetor dhe mendoi se ishte njĂ« formĂ« legjitime rezistence, gjĂ« qĂ« unĂ« e gjej tĂ« pĂ«rçmueshme. Dhe tani, duke pasur parasysh abuzimin me kujtimin e Holokaustit, ajo nxiton ta shpĂ«rfillĂ« kĂ«tĂ« kujtim si njĂ« ideologji perĂ«ndimore.â
Dështimi i të moderuarve
TĂ« moderuarit, ata qĂ« Boehm i quan âqendra liberale sionisteâ qĂ« ai i identifikon me intelektualĂ« si David Grossman ose Eva Illouz, kanĂ« dĂ«shtuar gjithashtu, sipas tij, sepse u Ă«shtĂ« dashur shumĂ« kohĂ« âtĂ« flasin qartĂ« kundĂ«r krimeve izraeliteâ. Ai kĂ«rkon ânjĂ« qĂ«ndrim shumĂ« mĂ« tĂ« nuancuarâ. Dhe, nĂ« fakt, njĂ« qĂ«ndrim mjaft tĂ« vetmuar.
Omri Boehm
Gjyshja hebre-gjermane e Boehm-it, e cila humbi prindĂ«rit e saj nĂ« Holokaust dhe iku e vetme nĂ« PalestinĂ« nĂ« vitin 1939 nĂ« moshĂ«n 16 vjeç, i dha Boehm-it njĂ« shije tĂ« Bildungsburgertum-it , âborgjezisĂ« sĂ« arsimuarâ tĂ« GjermanisĂ«. Ai i foli asaj pĂ«r Thomas Mann-in, Schopenhauer-in dhe Wagner-in. Ai kreu shĂ«rbimin ushtarak, studioi nĂ« Yale dhe Heidelberg dhe nĂ« punĂ«n e tij ai rifitoi fijen e kĂ«tij iluminizmi gjerman tĂ« shkatĂ«rruar nga 12 vitet e Nacionalsocializmit tĂ« Hitlerit.
NĂ« Universalizmin Radikal , Boehm rilexon dhe riinterpreton tre tekste (DeklaratĂ«n e PavarĂ«sisĂ« sĂ« Shteteve tĂ« Bashkuara tĂ« AmerikĂ«s, esenĂ« e Kantit ĂfarĂ« Ă«shtĂ« Iluminizmi? dhe rrĂ«fimin e DhiatĂ«s sĂ« VjetĂ«r pĂ«r sakrificĂ«n e Isakut) pĂ«r tĂ« formuluar njĂ« mbrojtje tĂ« humanizmit universal kundĂ«r âtĂ« djathtĂ«s qĂ« lufton nĂ« mbrojtje tĂ« vlerave tradicionaleâ dhe âtĂ« majtĂ«s qĂ« lufton nĂ« mbrojtje tĂ« gjinisĂ« dhe racĂ«sâ.
Por edhe njĂ« mbrojtje kundĂ«r progresivĂ«ve liberalĂ« tĂ« cilĂ«t kanĂ« dĂ«shtuar tĂ« mbĂ«shtesin tĂ« drejtĂ«n ndĂ«rkombĂ«tare, domethĂ«nĂ«, tĂ« mbrojnĂ« palestinezĂ«t nga shkatĂ«rrimi sistematik i mjeteve tĂ« jetesĂ«s qĂ« Izraeli ka mbjellĂ« nĂ« Gazaâ.
Gjenocid? âNuk e diâ, pĂ«rgjigjet Boehm, i cili pretendon se termi Ă«shtĂ« pĂ«rdorur si armĂ« ideologjike dhe se ai preferon tâi pĂ«rmbahet pĂ«rkufizimeve ligjore .
âĂshtĂ« bĂ«rĂ« pothuajse e pamundur tĂ« flasĂ«sh dhe tĂ« mendosh pĂ«r kĂ«tĂ«â, thotĂ« Boehm.
âNjĂ«ra palĂ« tĂ« akuzon se je mohues i gjenocidit; pala tjetĂ«r, pĂ«r antisemitizĂ«m. Sipas mendimit tim, po ndodh spastrim etnik. Krime kundĂ«r njerĂ«zimit gjithashtu. Ato janĂ« krime tĂ« tmerrshme dhe nuk janĂ« krime mĂ« tĂ« vogla se gjenocidi.
Por, pĂ«r shumĂ« njerĂ«z, kĂ«to pĂ«rkufizime nuk janĂ« tĂ« mjaftueshme, sepse pĂ«rdorimi i fjalĂ«s gjenocid Ă«shtĂ« bĂ«rĂ« shumĂ« i rĂ«ndĂ«sishĂ«m pĂ«r ideologjinĂ« qĂ« kĂ«rkon ta portretizojĂ« Izraelin dhe sionizmin si gjenocidale. Ne duhet tâi rezistojmĂ« kĂ«saj logjike. Dhe nga ana tjetĂ«r, nĂ« Gjermani, sigurisht, nĂ«se e pĂ«rdor kĂ«tĂ« term, dhe njerĂ«zit mund tĂ« kenĂ« arsye ta pĂ«rdorin, atĂ«herĂ« je antisemit. Sikur hebrenjtĂ« tĂ« mos mund tĂ« ishin gjenocidalĂ«. Epo, ata mund tĂ« jenĂ«â
Nga Gazeta âSIââ Tapiceria e famshme e Bayeux do tĂ« ekspozohet pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« MbretĂ«rinĂ« e Bashkuar pas mĂ« shumĂ« se nĂ«ntĂ« shekujsh, si pjesĂ« e njĂ« marrĂ«veshjeje tĂ« re kulturore mes qeverisĂ« sĂ« Keir Starmer dhe asaj tĂ« Emmanuel Macron.
E qĂ«ndisur mbi njĂ« pĂ«lhurĂ« 70 metra tĂ« gjatĂ«, kjo vepĂ«r ikonike rrĂ«fen nĂ« 58 skena pushtimin norman tĂ« AnglisĂ« nĂ« vitin 1066 dhe BetejĂ«n e HastingĂ«ve , momenti kur William âPushtuesiâ rrĂ«zon nga froni Harold Godwinsonin dhe bĂ«het mbret i parĂ« norman i AnglisĂ«. Tapiceria, qĂ« besohet tĂ« jetĂ« punuar nĂ« Angli gjatĂ« shekullit XI me porosi tĂ« peshkopit Odo tĂ« Bayeux, do tĂ« shfaqet nĂ« Muzeun Britanik nga shtatori 2026 deri nĂ« korrik 2027.
NĂ« kĂ«mbim, Franca do tĂ« presĂ« disa prej thesareve mĂ« tĂ« çmuara tĂ« trashĂ«gimisĂ« britanike, pĂ«rfshirĂ« objektet nga anija funerale anglo-saksone e Sutton Hoo (shek. VII), si dhe figurat legjendare tĂ« shahut âLewisâ. Ky shkĂ«mbim do tĂ« shpallet zyrtarisht gjatĂ« vizitĂ«s sĂ« presidentit Macron nĂ« Muzeun Britanik kĂ«tĂ« tĂ« mĂ«rkurĂ«.
PĂ«r muzeologĂ«t dhe historianĂ«t, kjo Ă«shtĂ« njĂ« nga ngjarjet mĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«sishme kulturore tĂ« dekadĂ«s. Drejtori i Muzeut Britanik, Nicholas Cullinan, e ka cilĂ«suar tapicerinĂ« si ânjĂ« nga artefaktet mĂ« tĂ« veçanta nĂ« botĂ«, qĂ« pĂ«rfaqĂ«son lidhjet e thella mes dy vendeve tona dhe vijon tĂ« frymĂ«zojĂ« brez pas breziâ.
Sipas Sylvette Lemagnen, kuratore e tapicerisĂ« dhe autore e njĂ« libri mbi tĂ«, mbijetesa e kĂ«saj vepre pĂ«r mĂ« shumĂ« se 900 vjet Ă«shtĂ« njĂ« mrekulli mĂ« vete. âGjatĂ«sia e jashtĂ«zakonshme, freskia e ngjyrave dhe zgjuarsia e tregimit e bĂ«jnĂ« kĂ«tĂ« vepĂ«r tĂ« papĂ«rsĂ«ritshme,â shkruan ajo.
Huazimi do të jetë kulmi i vitit kulturor franko-britanik 2027, i cili përkon me 1000-vjetorin e lindjes së William Pushtuesit dhe nisjen e Turneut të Francës nga Britania. Sekretarja britanike e Kulturës, Lisa Nandy, tha se ky shkëmbim simbolizon historinë e përbashkët me aleatët tanë francezë  një histori e ndërtuar me shekuj, që vazhdon të thellohet.
Nga ana e tij, presidenti Macron e ka cilësuar kthimin e përkohshëm të tapicerisë si një veprim të ngarkuar me simbolikë.
âPĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« pas 900 vjetĂ«sh, ajo do tĂ« ndjekĂ« gjurmĂ«t e luftĂ«tarĂ«ve qĂ« pĂ«rshkruan, pĂ«r tĂ« mbĂ«rritur nĂ« tokat britanike,â tha Macron nĂ« njĂ« fjalim nĂ« KalanĂ« Windsor.
 Dhe me njĂ« nĂ«ntekst historik tĂ« fortĂ«, ai shtoi: âE edhe pse skenat e fundit tĂ« saj nuk u krijuan kurrĂ«, ky boshllĂ«k e bĂ«n mĂ« tĂ« fuqishĂ«m rolin e saj nĂ« murin e gjatĂ« tĂ« historisĂ« franko-britanike,  njĂ« histori qĂ« ende po shkruhet.â
Nga Georgio Konstandiâ Alen Muhic ishte njĂ« nga shumĂ« fĂ«mijĂ«t e lindur si pasojĂ« e pĂ«rdhunimeve gjatĂ« luftĂ«s nĂ« Bosnje. Tani ai ka shkruar njĂ« kujtim pĂ«r ânjĂ« heshtje qĂ« ka zgjatur shumĂ« gjatĂ«.â
âKĂ«tĂ« libĂ«r e kam mbajtur brenda vetes pĂ«r 30 vjetâ thotĂ« Alen Muhic.
I lindur nga një nënë boshnjake e përdhunuar nga një ushtar serb në qytetin e Focës gjatë luftës, Muhic u braktis në një spital në vitin 1993.
NĂ« spitalin e Goraçdes, njĂ« kujdestar me emrin Muharem e birĂ«soi Alenin si djalin e tij, pĂ«r tâu rritur nga ai dhe gruaja e tij, Advija, si pjesĂ«tar i familjes Muhic.
Tani, pas dekadash stigmatizimi, Muhic po boton kujtimet e tij tĂ« para, âUnĂ« jam Alenâ.
Këtë vit shënohen 30 vjet nga përfundimi i luftës së Bosnjës 1992-1995, gjatë së cilës rreth 20,000 deri në 30,000 gra ishin viktima të dhunës seksuale.
NĂ« FocĂ«, njĂ« qytet nĂ« juglindje tĂ« lumit Drina, gratĂ« boshnjake u kapĂ«n dhe u mbajtĂ«n nĂ« robĂ«ri nga ushtarĂ« serbĂ«, pĂ«rfshirĂ« edhe tĂ« ashtuquajturit âluftĂ«tarĂ«t e fundjavĂ«sâ nga Mali i Zi. GratĂ« u pĂ«rdhunuan dhe u torturuan sistematikisht, kryesisht gjatĂ« verĂ«s sĂ« vitit 1992. NdĂ«r to ishte edhe nĂ«na biologjike e Muhic.
Në këto 30 vjet që kanë kaluar, Muhic ka qenë aktiv në avokimin për më shumë dukshmëri dhe të drejta të barabarta për ata fëmijë që, si ai vetë, janë lindur si rezultat i përdhunimeve të luftës. Ai është anëtar i Shoqatës së Fëmijëve të Harruar të Luftës, e cila synon të sigurojë njohje ligjore dhe shoqërore, si dhe respekt për fëmijët e lindur nga dhuna e luftës.
Kujtimet e tij, Unë jam Alen, janë autobiografia e parë e shkruar nga një prej këtyre fëmijëve.
âKy libĂ«r nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m pĂ«r mua,  ky Ă«shtĂ« njĂ« libĂ«r pĂ«r njĂ« heshtje qĂ« ka zgjatur shumĂ« dhe pĂ«r njĂ« zĂ« qĂ« ka vendosur tĂ« mos heshtĂ« mĂ«,â tha ai pĂ«r BIRN nĂ« njĂ« intervistĂ«.
Nuk hesht më
Muhic ishte dhjetĂ« vjeç kur mĂ«soi kush ishin prindĂ«rit e tij biologjikĂ«, pasi pati njĂ« sherr nĂ« oborrin e shkollĂ«s ku njĂ« nxĂ«nĂ«s tjetĂ«r e quajti âbir çetniku i adoptuarâ. âĂetnikâ Ă«shtĂ« njĂ« term pĂ«rçmues pĂ«r serbĂ«t, qĂ« i referohet milicive nacionaliste serbe tĂ« LuftĂ«s sĂ« DytĂ« BotĂ«rore. âSi fĂ«mijĂ« nuk e kuptoja origjinĂ«n time, por ndjeja se diçka nuk ishte si tek tĂ« tjerĂ«t,â kujton Muhic.
Libri i tij trajton njĂ« mori temash qĂ« lidhen me fĂ«mijĂ«t e harruar tĂ« luftĂ«s sĂ« BosnjĂ«s. âNjĂ« nga temat kryesore Ă«shtĂ« identiteti: kush jam, nga vij, dhe si tĂ« jetosh si njĂ« fĂ«mijĂ« i lindur nga njĂ« pĂ«rdhunim lufte. Kjo Ă«shtĂ« njĂ« barrĂ«, por edhe njĂ« mision.
Alen Muhic
âPastaj Ă«shtĂ« dashuria dhe birĂ«simi: historia e familjes sime Muhic, e babait tim Muharem dhe nĂ«nĂ«s sime Advija, tĂ« cilĂ«t mĂ« pranuan dhe mĂ« deshĂ«n si fĂ«mijĂ«n e tyre. Dashuria e tyre Ă«shtĂ« ajo qĂ« mĂ« shpĂ«toi.â
Muhic thotĂ« se libri trajton gjithashtu stigmatizimin qĂ« ai dhe fĂ«mijĂ«t e tjerĂ« tĂ« luftĂ«s kanĂ« pĂ«rjetuar, i shtuar edhe nga vĂ«shtirĂ«sia pĂ«r tĂ« jetuar ânĂ« njĂ« shoqĂ«ri qĂ« hesht pĂ«r ne ose kthen kokĂ«n nga ana tjetĂ«r.â
Ai shkruan pĂ«r takimin me nĂ«nĂ«n e tij biologjike, njĂ« moment kur âemocionet mĂ« pushtuanâ, thotĂ« ai. Ka deklaruar mĂ« herĂ«t se ishte nĂ« kontakt me nĂ«nĂ«n biologjike pĂ«r disa muaj, por âe ndĂ«rpremĂ« sepse nuk doja tĂ« isha vazhdimisht njĂ« traumĂ« nĂ« jetĂ«n e saj. Edhe ajo ka kaluar shumĂ«,â thekson ai.
Babai i tij biologjik, Radmilo Vukovic, u akuzua nga Gjykata e Bosnjës dhe Hercegovinës në vitin 2006 për përdhunimin e nënës biologjike të Muhic në Focë. Fillimisht u shpall fajtor, por me apel vendimi u rrëzua në gusht 2008.
Muhic shton se kujtimet e tij nuk flasin vetĂ«m pĂ«r pĂ«rballjen emocionale me nĂ«nĂ«n biologjike, por edhe pĂ«r âudhĂ«timin tim drejt pranimit dhe paqes me vetvetenâ.
TĂ« rritesh me stigmĂ«n e tĂ« qenit i lindur nga njĂ« pĂ«rdhunim lufte ishte njĂ« proces âi gjatĂ« dhe shpesh i dhimbshĂ«mâ pjekjeje. âTeksa rritesha, zbulova copĂ«za tĂ« sĂ« vĂ«rtetĂ«s. Disa mĂ« thyen, disa mĂ« formĂ«suan,â tha Muhic.
âPjekuria ime erdhi pĂ«rmes tĂ« tjerĂ«ve,  pĂ«rmes dashurisĂ« sĂ« babait dhe nĂ«nĂ«s sime, pĂ«rmes takimeve me gra qĂ« kishin pĂ«rjetuar atĂ« qĂ« kishte pĂ«rjetuar nĂ«na ime biologjike, pĂ«rmes mbĂ«shtetjes sĂ« Dr. Amra Delic, pĂ«rmes lindjes sĂ« djalit tim Rejjan. Secili prej kĂ«tyre momenteve mĂ« formĂ«soi dhe mĂ« solli nĂ« pikĂ«n ku ndjeva se isha gati, jo vetĂ«m pĂ«r tĂ« folur, por pĂ«r tĂ« qenĂ« njĂ« zĂ«.â
Qyteti i Goraçdes, ku Ă«shtĂ« rritur Alen Muhic. Foto: Julian NyÄa.
Sot, Muhic nuk është vetëm bashkëshort dhe baba, por edhe aktivist për të drejtat e të gjithë fëmijëve në Bosnjë dhe Hercegovinë që janë lindur si pasojë e dhunës seksuale. Edhe pse organizata si Shoqata e Fëmijëve të Harruar të Luftës kanë arritur të lobojnë me sukses për miratimin e ligjeve që u japin status ligjor dhe të drejta këtyre fëmijëve në Distriktin Brçko dhe entitetin e Federatës, Muhic beson se përplasja e brendshme e Bosnjës me këtë çështje vazhdon.
âShoqĂ«ritĂ« tona kanĂ« rindĂ«rtuar ndĂ«rtesa, por nuk kanĂ« rindĂ«rtuar shpirtin. NdĂ«r ata qĂ« historia i ka shtyrĂ« nĂ« margjina jemi ne fĂ«mijĂ«t e lindur nga pĂ«rdhunimet e luftĂ«s. Ne jemi ata fĂ«mijĂ«t e harruar tĂ« luftĂ«s,â thotĂ« ai.
âĂfarĂ« do tĂ« doja tĂ« shihja Ă«shtĂ« njohja dhe mirĂ«kuptimi. QĂ« shoqĂ«ria tĂ« pranojĂ« mĂ« nĂ« fund qĂ« ne ekzistojmĂ«, se nuk jemi njĂ« turp, por njĂ« e vĂ«rtetĂ«. Do tĂ« doja qĂ« institucionet, arsimi, mediat, si dhe ndĂ«rgjegjja kolektive, tĂ« hapnin hapĂ«sirĂ« pĂ«r kĂ«tĂ« çështje,  jo pĂ«r tĂ« kaluarĂ«n, por pĂ«r tĂ« ardhmen.â
PavarĂ«sisht sfidave qĂ« e presin, Muhic thotĂ« se gĂ«zon shumĂ« bekime qĂ« i japin shpresĂ«, si djali i tij, Rejjan: âNĂ« sytĂ« e tij shoh njĂ« tĂ« ardhme qĂ« nuk ka pse tĂ« mbajĂ« shenjat e sĂ« kaluarĂ«s.â
Nga Gazeta âSIââ NĂ« 105-vjetorin e themelimit tĂ« saj, (10 korrik 1920) Biblioteka KombĂ«tare vazhdon tĂ« mbetet njĂ« âbunkerâ pĂ«r lexuesin shqiptar.
E djegur në vitin 2017 dhe e përmbytur një vit më pas, Biblioteka Kombëtare sot nuk e ka më funksionin tradicional për të cilin është krijuar: shërbimin e librit te lexuesi. Shtoji kësaj edhe problemet e funksionimit dhe hapësirës, e cila prej kohësh është kthyer në një çështje për vetë Bibliotekën, por edhe për institucionet dhe dashamirësit e librit. Imazhet e librave të ruajtura në kuti bananesh mbeten ende një dëshmi sesi Biblioteka Kombëtare, ende edhe sot pas 105 vitesh, mbetet në një gjendje thuajse të mjerueshme.
Problematika qĂ« pritet tĂ« marrĂ« fund me miratimin dhe ndĂ«rtimin e godinĂ«s sĂ« re, e cila ndoshta mĂ« nĂ« fund do tâua rikthejĂ« qytetarĂ«ve dhe lexuesve hapĂ«sirat dhe shĂ«rbimet kaq tĂ« nevojshme pĂ«r njĂ« shoqĂ«ri, kontaktin me librin dhe kulturĂ«n e njĂ« kombi, dhe jo vetĂ«m.
Historiku i Bibliotekës Kombëtare
Edhe pse institucionet bibliotekare në shtetin shqiptar janë relativisht të reja, tradita bibliotekare ndër shqiptarë është shumë më e hershme. Dokumente dhe burime të ndryshme historike dëshmojnë për ekzistencën e bibliotekave pranë kancelarive të princërve shqiptarë gjatë Mesjetës, ku funksiononin zyrtarë në tri gjuhët kulturore të kohës: latinisht, greqisht dhe sllavonisht. Falë pozicionit gjeohistorik, shqiptarët ndodheshin në një nyje komunikimi mes Lindjes dhe Perëndimit, duke pasur qasje si ndaj librarive të Kostandinopojës, ashtu edhe ndaj kulturës europiane.
Pushtimi osman solli një ndërprerje të ashpër të këtyre zhvillimeve, por jo shuarje të plotë. Tradita vijoi, sidomos në bibliotekat e familjeve të mëdha, pashallarëve dhe bejlerëve, por edhe në ato të institucioneve fetare: kuvende françeskane e jezuitë, manastire ortodokse, medrese, teqe etj.
10 korriku 1920 shĂ«non themelimin zyrtar tĂ« BibliotekĂ«s KombĂ«tare tĂ« ShqipĂ«risĂ« si institucioni i parĂ« shtetĂ«ror, publik dhe laik i kĂ«tij lloji. BĂ«rthama e saj u formua nga fondi i âKomisisĂ« Letrare Shqipeâ, njĂ« bashkĂ«punim shqiptaro-austriak me qendĂ«r nĂ« ShkodĂ«r, themeluar nĂ« vitin 1917 nĂ« kushtet e LuftĂ«s sĂ« ParĂ« BotĂ«rore. Ky fond u transferua nĂ« MinistrinĂ« e Arsimit nĂ« TiranĂ« mĂ« 1920 dhe mĂ« pas u pasurua me mbĂ«shtetje institucionale.
NĂ« pĂ«rurimin zyrtar tĂ« vitit 1922, Biblioteka KombĂ«tare numĂ«ronte rreth 6.000 vĂ«llime. GjatĂ« viteve tĂ« MbretĂ«risĂ« Shqiptare (1928â1937), nĂ«n drejtimin e atdhetarit dhe albanologut Sotir Kolea, institucioni njohu zhvillime tĂ« rĂ«ndĂ«sishme.
Pas pĂ«rfundimit tĂ« LuftĂ«s sĂ« DytĂ« BotĂ«rore, fondi i saj ishte rritur nĂ« 15.000 vĂ«llime. NĂ« vitin 1947, pas konfiskimit tĂ« disa bibliotekave private tĂ« personaliteteve tĂ« njohura kulturore, koleksioni u zgjerua nĂ« rreth 100.000 vĂ«llime. Ngjarje me rĂ«ndĂ«si ishte nxjerrja e dekretit tĂ« 31 majit 1948, qĂ« detyronte çdo botues nĂ« ShqipĂ«ri tâi dĂ«rgonte BibliotekĂ«s KombĂ«tare disa kopje tĂ« çdo botimi tĂ« shtypur nĂ« vend. Ky ligj e konsolidoi BKSh-nĂ« si qendĂ«r arkivore dhe bibliografike e botimeve shqiptare.
Nga viti 1959, Biblioteka Kombëtare kaloi nën vartësinë e Ministrisë së Arsimit dhe Kulturës. Në vitin 1966 u zhvendos në një pjesë të ndërtesës së Pallatit të Kulturës në Tiranë, ku ndodhet edhe sot.
Me ndryshimet demokratike tĂ« viteve â90, BKSh ndryshoi modelin institucional dhe qasjen ndaj informacionit. Nga njĂ« institucion me kufizime tipike tĂ« vendeve tĂ« ish-Bllokut Lindor, ajo u hap ndaj modelit perĂ«ndimor tĂ« lirisĂ« sĂ« aksesit dhe shĂ«rbimit tĂ« barabartĂ« pĂ«r tĂ« gjithĂ« pĂ«rdoruesit.
Sot, në 105-vjetorin e saj, Biblioteka Kombëtare e Shqipërisë, edhe pse me shërbime dhe funksion të cunguar, mbetet një urë mes të shkuarës kulturore dhe dijes së së ardhmes.
Nga Gazeta âSIââ NjĂ« shĂ«rbim pĂ«rkthimi letrar me inteligjencĂ« artificiale, i synuar si pĂ«r botuesit tradicionalĂ« ashtu edhe pĂ«r autorĂ«t vetĂ«botues, Ă«shtĂ« lançuar nĂ« MbretĂ«rinĂ« e Bashkuar.
GlobeScribe.ai, i cili aktualisht tarifon 100 dollarë për libër, për çdo gjuhë, ofron përkthime automatike për fiction.
âGjithmonĂ« do tĂ« ketĂ« vend pĂ«r pĂ«rkthime njerĂ«zore nga ekspertĂ«, veçanĂ«risht pĂ«r tekste shumĂ« letrare ose komplekse,â thanĂ« themeluesit Fred Freeman dhe Betsy Reavley, tĂ« cilĂ«t mĂ« parĂ« themeluan Bloodhound Books, njĂ« shtĂ«pi botuese e specializuar nĂ« zhanrin e krimit dhe trillerit.
Themeluesit e GlobeScribe.ai, Fred Freeman, Betsy Reavley
Sipas kompanisĂ«, GlobeScribe ka kryer âtestime tĂ« gjeraâ pĂ«r tĂ« vlerĂ«suar mjetin e saj. FolĂ«s amtare shqyrtuan pĂ«rkthime tĂ« realizuara nga IA krah pĂ«rkthimeve njerĂ«zore, pa ditur se cila metodĂ« ishte pĂ«rdorur pĂ«r secilin tekst. âReagimet treguan nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« pĂ«rsĂ«ritur se lexuesit nuk ishin nĂ« gjendje tĂ« dallonin me saktĂ«si se cili pĂ«rkthim ishte bĂ«rĂ« nga inteligjenca artificiale dhe cili nga njeriu,â thuhet nĂ« deklaratĂ«n e kompanisĂ«. âNĂ« disa raste, recensuesit ndjenin madje se versionet e ndihmuara nga IA ishin mĂ« tĂ« afĂ«rta nĂ« ton dhe besnikĂ«ri me dorĂ«shkrimin origjinal nĂ« anglisht.â
Megjithatë, përkthyes të njohur dhe një shoqatë profesionistësh kanë shprehur shqetësim për këtë nismë.
GlobeScribe âmund tĂ« pretendojĂ« se po i hap letĂ«rsisĂ« njĂ« akses global, por qasja e tyre anashkalon vetĂ« njerĂ«zit qĂ« e bĂ«jnĂ« letĂ«rsinĂ« tĂ« rezonojĂ« ndĂ«rkulturalisht,â tha Ian Giles, kryetar i ShoqatĂ«s sĂ« pĂ«rkthyesve dhe autorĂ«ve. âTĂ« sugjerosh se IA mund tĂ« barazohet, apo edhe tĂ« tejkalojĂ« punĂ«n e nuancuar tĂ« pĂ«rkthyesve njerĂ«zorĂ« nĂ« emĂ«r tĂ« autorĂ«ve, Ă«shtĂ« thjesht e gabuar.â
âPĂ«rkthimet mĂ« tĂ« mira letrare ofrojnĂ« mĂ« shumĂ« sesa thjesht saktĂ«si apo besnikĂ«ri fjalĂ« pĂ«r fjalĂ« ndaj njĂ« fjalie,â tha Polly Barton, shkrimtare dhe pĂ«rkthyese e veprave si bestselleri Butter nga Asako Yuzuki, nga japonishtja nĂ« anglisht. âAto ndĂ«rveprojnĂ« me kontekstin nga i cili ka lindur libri dhe rikrijojnĂ« ritmin, atmosferĂ«n, timbrin emocional dhe gjithĂ« ato elementĂ« mĂ« pak tĂ« dukshĂ«m qĂ« nĂ« fund pĂ«rcaktojnĂ« pasurinĂ« dhe kĂ«naqĂ«sinĂ« e pĂ«rvojĂ«s sĂ« leximit.â
Deepa Bhasthi, pĂ«rkthyesja e veprĂ«s Heart Lamp nga Banu Mushtaq, nga gjuha Kannada nĂ« anglisht ( fituese e Ămimit NdĂ«rkombĂ«tar Booker kĂ«tĂ« vit) tha: âKa shumĂ« fjalĂ« nĂ« Kannada qĂ« pĂ«rmbajnĂ« tĂ«rĂ« botĂ«kuptimet kulturore brenda tyre, ku ka aq shumĂ« tĂ« nĂ«nkuptuar ose tĂ« fshehur nĂ« kontekstin kulturor, sa edhe nĂ« kuptimin leksikor. Dhe pĂ«r tâi pĂ«rkthyer kĂ«to fjalĂ«, nevojitet njĂ« njeri, me njĂ« kuptim tĂ« botĂ«ve tĂ« dukshme dhe tĂ« padukshme.â
Themeluesit e GlobeScribe, Betsy Reavley dhe Fred Freeman, thanĂ« se, ndonĂ«se âe kuptojnĂ« se pjesĂ« tĂ« industrisĂ« janĂ« me tĂ« drejtĂ« tĂ« kujdesshme pĂ«r atĂ« qĂ« IA mund tĂ« sjellĂ« pĂ«r artet,â ata âbesojnĂ« se kĂ«to mjete janĂ« kĂ«tu pĂ«r tĂ« qĂ«ndruar dhe se duhen pĂ«rqafuar me maturi dhe pĂ«rgjegjĂ«si.â
Ata shtuan se IA mund tĂ« rrisĂ« kreativitetin dhe tĂ« ndihmojĂ« pĂ«rkthyesit profesionistĂ« âtĂ« shtojnĂ« produktivitetin dhe prodhimin e tyre.â Themeluesit e bĂ«nĂ« tĂ« qartĂ« se ânuk bĂ«het fjalĂ« pĂ«r zĂ«vendĂ«simin e pĂ«rkthyesve njerĂ«zorĂ«.â
Julia Sanches , përkthyese e veprave si Boulder nga Eva Baltasar, nga katalanishtja në anglisht tha:
âEdhe pse nuk mendoj se GlobeScribe mund tĂ« pĂ«rkthejĂ« tekstet letrare qĂ« pĂ«rkthej unĂ«, mĂ« trishton shfaqja e gjithĂ« kĂ«tyre shĂ«rbimeve tĂ« reja tĂ« pĂ«rkthimit me IA. Ato krijojnĂ« pĂ«rshtypjen se pĂ«rkthimi Ă«shtĂ« i menjĂ«hershĂ«m, gjĂ« qĂ« e zhvlerĂ«son punĂ«n time, dhe se pĂ«rkthimi Ă«shtĂ« mediokĂ«r, çka mund tĂ« bĂ«jĂ« qĂ« âmjaftueshmĂ«risht mirĂ«â tĂ« kthehet nĂ« standardin e ri pĂ«r letĂ«rsinĂ«. Dhe kjo Ă«shtĂ« njĂ« padrejtĂ«si si pĂ«r autorĂ«t ashtu edhe pĂ«r lexuesit.â
âPor kjo nuk ndalet vetĂ«m te pĂ«rkthimi,â shtoi sĂ«rish Barton. âNdoshta pĂ«rkthyesit janĂ« tĂ« parĂ«t qĂ« rrezikohen tĂ« zĂ«vendĂ«sohen nga teknologjitĂ« e inteligjencĂ«s artificiale, por sĂ« shpejti edhe shumĂ« profesione tĂ« tjera do tĂ« kĂ«rcĂ«nohen nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n mĂ«nyrĂ«. Mbetet nĂ« dorĂ«n tonĂ« tĂ« vendosim nĂ«se duam apo jo qĂ« kjo tĂ« ndodhĂ«.â
Artisti i njohur Tedi Papavrami dhe sopranoja Besa Cane do të sjellin repertorë klasikë dhe bashkëkohorë, ndërsa skena e festivalit do të mirëpresë edhe emra të njohur të artit dhe kulturës shqiptare në mërgatë, si Anri Sala, Angelin Preljocaj dhe Ornela Vorpsi, të cilët do të marrin pjesë në diskutime dhe veprimtari të ndryshme artistike.
Nga Gazeta âSIââ Brenda pak ditĂ«sh, njĂ« ndĂ«r simbolet mĂ« tĂ« njohura tĂ« GjermanisĂ« , KĂ«shtjella âNeuschwansteinâ  mund tĂ« marrĂ« njĂ« nga titujt mĂ« prestigjiozĂ« nĂ« fushĂ«n e trashĂ«gimisĂ« kulturore. BashkĂ« me tre pallate tĂ« tjera tĂ« ndĂ«rtuara nga Mbreti LudĂ«ig II i BavarisĂ«, ajo Ă«shtĂ« propozuar pĂ«r pĂ«rfshirje nĂ« ListĂ«n e TrashĂ«gimisĂ« BotĂ«rore tĂ« UNESCO-s. Vendimi pritet tĂ« merret nĂ« sesionin e 47-tĂ« tĂ« Komitetit tĂ« TrashĂ«gimisĂ« BotĂ«rore qĂ« po zhvillohet nĂ« Paris dhe qĂ« pĂ«rfundon mĂ« 16 korrik.
Prej njĂ« dekade, Gjermania ka synuar qĂ« kĂ«to vepra arkitekturore tĂ« hyjnĂ« nĂ« listĂ«n ndĂ«rkombĂ«tare tĂ« mbrojtjes, e cila pĂ«rfshin aktualisht 1.223 lokalitete nĂ« mbarĂ« botĂ«n. Midis pallateve tĂ« propozuara janĂ«: Kalaja âNeuschwansteinâ, pallati âLinderhofâ, kompleksi âHerrenchiemseeâ dhe ShtĂ«pia MbretĂ«rore nĂ« Schachen.
E ndĂ«rtuar nĂ« vitin 1869 si njĂ« rezidencĂ« private pĂ«r mbretin, Kalaja âNeuschwansteinâ nuk u pĂ«rfundua gjatĂ« jetĂ«s sĂ« tij. E pozicionuar nĂ« njĂ« peizazh malor pĂ«rrallor, ajo Ă«shtĂ« kthyer nĂ« njĂ« ikonĂ« globale tĂ« arkitekturĂ«s romantike dhe pret mbi njĂ« milion vizitorĂ« çdo vit. PĂ«r shumĂ«kĂ«nd, ajo mishĂ«ron imazhin klasik tĂ« âkĂ«shtjellĂ«s sĂ« pĂ«rrallaveâ.
Pallatet janë pronë e shtetit federal të Bavarisë dhe dallohen jo vetëm për pamjen e jashtme madhështore, por edhe për zbukurimin e brendshëm luksoz dhe temat mitologjike që reflektojnë shpirtin melankolik dhe idealist të Ludwig II.
Përveç pallateve të Bavarisë, këtë vit janë paraqitur për vlerësim 32 nominime të tjera nga vende të ndryshme të botës. Ndër to përfshihen qyteti nënujor Port Royal në Xhamajkë, petroglifet prehistorike të lumit Daegokcheon në Korenë e Jugut, peizazhi paleolitik Faya në Emiratet e Bashkuara Arabe, pikturat shkëmbore në shpellën Shulgan-Tash në Rusi dhe nekropoli perandorak i Perandorisë Perëndimore Xia në Kinë.
India, nga ana tjetër, ka propozuar një ansambël fortesash të Perandorisë Maratha në shtetet Maharashtra dhe Tamil Nadu, ndërsa Taxhikistani ka paraqitur rajonin historik Khuttal.
Propozimet e listës dhe ndikimet politike
PavarĂ«sisht rĂ«ndĂ«sisĂ« qĂ« i jepet kĂ«saj liste, ekspertĂ«t kanĂ« ngritur shqetĂ«sime pĂ«r mĂ«nyrĂ«n se si bĂ«hen pĂ«rzgjedhjet. Antropologu Christoph Brumann nga Instituti âMax Planckâ e ka cilĂ«suar procesin shpeshherĂ« si tĂ« ndikuar nga politika, ndĂ«rsa nĂ« librin e tij âThe Best We Shareâ (2021) thekson se pĂ«rfshirja nĂ« listĂ« çon zakonisht nĂ« rritje tĂ« turizmit masiv,  njĂ« fenomen qĂ« mund tĂ« ndikojĂ« negativisht nĂ« jetĂ«n e komuniteteve lokale.
Krahas nominimeve të reja, Komiteti po shqyrton edhe kërcënimet në rritje ndaj vendeve tashmë të përfshira. Sipas një studimi të fundit të UNESCO-s dhe Institutit Botëror të Burimeve, mbi 70% e vendeve të Trashëgimisë Botërore përballen aktualisht me rreziqe nga mungesa e ujit ose përmbytjet. Një ndër shembujt më të përmendur është Taj Mahali në Indi, i cili përballet me rrezikun e fundosjes për shkak të rënies së nivelit të ujërave nëntokësore.
Pas përmbytjeve shkatërrimtare të vitit 2022, edhe Parku Kombëtar Yellowstone në SHBA u detyrua të mbyllej përkohësisht, me kosto rindërtimi mbi 20 milionë dollarë. Rajonet më të prekura nga këto fenomene janë Lindja e Mesme, Afrika e Veriut dhe pjesë të Azisë Jugore e Kinës Veriore.
Nga Gazeta âSIâ- Kur mendojmĂ« pĂ«r Vincent van Gogh, shumica do tĂ« sjellin menjĂ«herĂ« nĂ« mendje lulediellit e tij ikonikĂ«, ( ose diellorĂ«t) tĂ« realizuar me guxim. ĂshtĂ« njĂ« formĂ« njohjeje marke qĂ« vetĂ« artisti e kishte pĂ«r qĂ«llim. âDiellori Ă«shtĂ« i imi,â kishte shkruar ai dikur, duke treguar dĂ«shirĂ«n pĂ«r tâu identifikuar publikisht me kĂ«tĂ« bimĂ« tĂ« madhe dhe krenare. Lulediellit kishin qartĂ«sisht njĂ« domethĂ«nie tĂ« thellĂ« pĂ«r tĂ«. Por çfarĂ«, nĂ«se kishte diçka qĂ« donte tĂ« simbolizonte Vincent pĂ«rmes kĂ«saj bime tĂ« dashur, tĂ« quajtur helianthus annuus?
Krahas âNatĂ«s me Yjeâ, piktura âDiellorĂ«tâ qĂ« ndodhet nĂ« National Gallery nĂ« LondĂ«r Ă«shtĂ« ndoshta vepra e tij mĂ« e njohur. Por Van Gogh pikturoi gjithsej 11 kanavaca qĂ« kishin si qendĂ«r kĂ«to lule. Ato u krijuan nĂ« tri shpĂ«rthime tĂ« shkurtra frymĂ«zimi: katĂ«r tĂ« parat nĂ« Paris nĂ« vitin 1887, njĂ« tjetĂ«r grup prej katĂ«r veprash tĂ« realizuara pĂ«r mĂ« pak se njĂ« javĂ« pas zhvendosjes nĂ« qytetin jugor francez Arles nĂ« 1888, dhe mĂ« pas tre kopje tĂ« realizuara nĂ« fillim tĂ« vitit 1889. Versionet mĂ« tĂ« njohura nga viti 1888 u pikturuan me njĂ« entuziazĂ«m sensual. Dhe megjithatĂ«, nĂ« letrat e tij, Van Gogh kurrĂ« nuk shpjegoi qartĂ« se çfarĂ« pĂ«rfaqĂ«sonin pĂ«r tĂ« diellorĂ«t.
Nga njëra anë, ato duket se shërbyen si mjet për të eksperimentuar me kombinime ngjyrash, veçanërisht me nuancat e verdhës. Por njëkohësisht, ishin menduar për të zbukuruar shtëpinë ku do të jetonte shoku i tij artist, Paul Gauguin. Ky i fundit i kishte admiruar më parë pikturat me diellorë të Van Gogh-ut, ndaj ndoshta këto lule mishëronin shpresat e pashuara të Van Gogh-ut për solidaritet dhe miqësi , dëshira që përfundimisht do të shuheshin, ashtu siç u shua edhe ëndrra e tij për të marrë njohje artistike gjatë jetës. Gauguin e la pas vetëm dy muajsh, dhe Van Gogh vdiq në moshën 37-vjeçare, pa arritur të shiste shumë nga veprat e tij.
Por pikturat me luledielli tĂ« Van Gogh-ut morĂ«n shpejt statusin e njĂ« kulti nĂ« fillim tĂ« shekullit XX, fillimisht nĂ« rrethet avangarde tĂ« artit europian. NĂ« vitin 1920, shkrimtarja Katherine Mansfield vuri nĂ« dukje se âlulet e verdha, tĂ« mbushura me diell, nĂ« njĂ« vazoâ, kishin ndezur zgjimin e saj krijues. NĂ« vitin 1923, kritiku Roger Fry e quajti veprĂ«n âDiellorĂ«tâ si njĂ« nga sukseset triumfale tĂ« vitit, qĂ« tregonte âgjallĂ«rinĂ« supreme, vitalitetin dhe fuqinĂ« shpĂ«rthyeseâ tĂ« Van Gogh-ut. MĂ« vonĂ«, kĂ«to vepra u njohĂ«n gjerĂ«sisht dhe ndihmuan ta pĂ«rjetĂ«sonin emrin e tij nĂ« historinĂ« e artit.
Ădo simbolikĂ« artistike mund tĂ« kuptohet pĂ«rmes evolucionit tĂ« ideve. Kuptimi i diellorĂ«ve rrĂ«njoset nĂ« tĂ« kaluarĂ«n dhe Ă«shtĂ« kultivuar nĂ« diskutime tĂ« gjera, si shkencore, ashtu edhe humaniste. Van Gogh nuk ishte i vetmi i fiksuar pas tyre. DiellorĂ«t kanĂ« ndezur imagjinatĂ«n e artistĂ«ve dhe shkrimtarĂ«ve ndĂ«r shekuj, pĂ«rfshirĂ« Sir Anthony van Dyck, Maria van Oosterwyck, William Blake, Oscar Wilde, Dorothea Tanning, Paul Nash dhe Allen Ginsberg.
Ndryshe nga shumë simbole të tjera të historisë së artit, lulediellit janë relativisht të rinj në kulturën europiane. Ato u sollën nga Amerika në Europë pas udhëtimeve të Kolombit në shekullin XVI. Pasi u kultivuan me sukses, veçoria e tyre që ndjekin diellin (heliotropizmi) u bë tipari më tërheqës dhe i dha kuptimin simbolik.
DomethĂ«nia qĂ« pĂ«rshkon tĂ« gjitha kĂ«to simbolika Ă«shtĂ« besnikĂ«ria. Van Gogh mund tĂ« ketĂ« qenĂ« i vetĂ«dijshĂ«m pĂ«r disa nga kĂ«to kuptime. Kur i shkruante motrĂ«s se pikturat e tij ishin âthuajse njĂ« britmĂ« dhimbjejeâ, ndoshta mendonte pĂ«r mirĂ«njohjen ndaj artistĂ«ve si Gauguin. Por ndoshta mendonte edhe pĂ«r besimin e tij fetar, pĂ«r dashurinĂ«, apo pĂ«r pĂ«rkushtimin ndaj artit.
Kjo pĂ«rforcon idenĂ« se simbolika e lulediellit rrjedh ende nga besimet e Rilindjes sĂ« VonĂ«. DiellorĂ«t e Van Gogh-ut pasqyrojnĂ« kĂ«to lidhje historike, por gjithashtu dĂ«shirĂ«n e tij pĂ«r njĂ« dashuri mĂ« tĂ« thellĂ« â pĂ«r natyrĂ«n, artin, fenĂ«, apo njĂ« vĂ«llazĂ«ri krijuese me Gauguin.
Nga Sokol Ăunga -NĂ« mes tĂ« shek. XVII gjeografi osman Elvija Ăelebi e quan qytetin e Elbasanit âNusja e ShqipĂ«risĂ«â. MirĂ«po, sikundĂ«r sâka nuse pa pajĂ«, po ashtu sâka qytet pa dokumente. I tillĂ« Ă«shtĂ« dhe Elbasani, zhvillimi ekonomik, demografik e kulturor i tĂ« cilit prodhoi dokumente qĂ« ruhen edhe sot pĂ«r rĂ«ndĂ«sinĂ« historike tĂ« tyre.
Në periudhën e Perandorisë Osmane zejtarët ushtronin veprimtarinë e tyre të organizuar në grupe profesionale që quheshin esnafe. Esnafet osmane i kanë rrënjët në traditën islame të zanatçinjve dhe shfaqen që në fillesat e Perandorisë. Kurse në territoret e reja ballkanike shfaqen gjatë shek. XV-XVI me instalimin e Perandorisë Osmane ishin organe të integruara në aparatin shtetëror osman.
GjatĂ« periudhĂ«s osmane organizimi i kĂ«tyre grupimeve profesionale ka pĂ«suar pak ndryshime. Si rregull, esnafi, pra, grupimi profesional, pĂ«rbĂ«hej nga hierarkia e ustallarĂ«ve (mjeshtĂ«rve), e kallfĂ«ve (ndihmĂ«sve) dhe e çirakĂ«ve (nxĂ«nĂ«sve). Ădo grup profesional kishte, si rregull, esnafin e vet. Pra, kujumxhinjtĂ« (argjendarĂ«t), kondakçinjtĂ« (armĂ«punuesit), terzinjtĂ« (rrobaqepĂ«sit), tabakĂ«t (lĂ«kurĂ«regjĂ«sit), saraçët (lĂ«kurĂ«punuesit), etj., kishin secili esnafin e tyre.
Të tilla profesione, që kanë lënë gjurmët e tyre dhe në mbiemra njerëzish, natyrisht ushtroheshin (disa edhe ushtrohen ende) edhe prej shqiptarëve. Një nga gjurmët më të hershme të tyre është shexhereja (kanunorja) e esnafit të tabakëve të Elbasanit
Kjo kanunore synon të organizojë dhe të përcaktojë mënyrën si do të funksiononte bashkësia profesionale e tabakëve, lëkurëregjësve të qytetit të Elbasanit. Kanunorja përcakton hierarkitë e profesionistëve, të drejtat dhe detyrat e tyre dhe pagesën që duhej të marrë sekush.
Po ashtu, kanunorja përcakton se si dhe ku do të blihet lënda e parë, si do të shiten produktet dhe si do të llogariten detyrimet e ndryshme tatimore. Për shembull, lënda e parë me të cilën punon esnafi, lëkurët e bagëtive, nuk lejohet të shiten në tregjet e qyteteve të tjera, ku çmimi mund të jetë më i lartë, as do të lejohen anëtarët e esnafit që të shesin prodhimet e tyre në tregje të tjera me çmime më të larta se vendaset.
Po ashtu, nuk do tĂ« lejohen qĂ« nĂ« qytet tĂ« punojnĂ« zanatçinj tĂ« qyteteve tĂ« tjera, pa marrĂ« miratim nga drejtuesit e esnafit vendĂ«s. Kjo shexhere Ă«shtĂ« kopjuar nĂ« tabakhanen e Elbasanit prej dorĂ«s sĂ« Shejh Sejid Mustafa Sulejmanit nĂ« fillim tĂ« muajit Shaban tĂ« vitit 1067, sipas kalendarit Hixhri, 14 maj 1657, sipas kalendarit Gregorian. ĂshtĂ« vulosur prej vetĂ« Shejh Sejid Mustafa Sulejmanit, si dhe prej Shejh Karaliut, tĂ« birit tĂ« Sejid Mustafa Ihtijar el-Kadiriut, tĂ« dy prej Elbasani.
Shexhereja, kanunorja, na thotĂ« se, kur lĂ«kurĂ«regjĂ«si punon ndershmĂ«risht, jo vetĂ«m â[âŠ] pastron lĂ«kurĂ«n e ndyrĂ« prej papastĂ«rtive, po edhe shpirti i tij pastrohet nga cilĂ«sitĂ« shtazarake dhe nga errĂ«sira e padijes, i ndriçohet zemra dhe i shfaqet bukuria hyjnoreâ. VallĂ«, a i mendojnĂ« profesionistĂ«t e sotshĂ«m kĂ«to gjĂ«ra?
ShĂ«nim: Sokol Ăunga ështĂ« historian, pĂ«rkthyes dhe arkivist shqiptar
Login
