Rajmonda Bulku, hiri që stolisi me dritë shpirti rolet dhe personazhet, që e shndërruan atë në një yll që shkëlqen ende në qiellin e adhurimit

Nga Albert Vataj
Ka aktore që luajnë, dhe ka të tjera që jetojnë në çdo rol, duke e bërë atë pjesë të shpirtit të tyre. Rajmonda Bulku është prej atyre. Me një hir që nuk kërkoi kurrë të mbivendosej mbi personazhin, por që u shkrinë në të, ajo e mbushi kinemanë dhe teatrin shqiptar me dritë, me jetë, me ndjenja që nuk zbehen me kohën.
Ădo personazh i saj nuk ishte thjesht njĂ« figurĂ« nĂ« skenĂ«, por njĂ« jetĂ« e tĂ«rĂ« qĂ« merrte frymĂ« nĂ«pĂ«rmjet saj. NĂ« çdo shikim, nĂ« çdo fjalĂ«, nĂ« çdo heshtje tĂ« saj, ndizej njĂ« shkĂ«ndijĂ« qĂ« mbetej gjatĂ« nĂ« zemrat e publikut. Ky Ă«shtĂ« ai hir i pashpjegueshĂ«m qĂ« vetĂ«m tĂ« mĂ«dhenjtĂ« e kanĂ«, qĂ« nuk shuhet as kur dritat e skenĂ«s fiken, por vazhdon tĂ« ndriçojĂ« si njĂ« yll nĂ« qiellin e kujtesĂ«s kolektive.
Rajmonda Bulku nuk është thjesht një emër i artit tonë, por një dëshmi e gjallë se si talenti dhe shpirtmadhësia, kur bashkohen, shndërrojnë jetën në një krijim të pavdekshëm.
Ka yje që lindin dhe shuhen shpejt, ka të tjerë që mbeten përjetësisht në qiellin e kujtesës sonë. Rajmonda Bulku është nga ata yje të rrallë, që nuk njeh perëndim, sepse rrezet e saj nuk ushqehen vetëm nga koha, por nga dashuria e njerëzve dhe fuqia e artit që ajo mishëroi. Sot, më 16 gusht 2025, kur ajo mbush 67 vjeç, nuk numërohen vetëm vitet e jetës së saj, por shënohet një udhëtim i gjatë i skalitur me daltën e talentit, pasionit dhe sakrificës.
Si njĂ« PranverĂ« qĂ« çeli herĂ«t nĂ« ekran me filmin âDimri i funditâ, Rajmonda Bulku u bĂ« menjĂ«herĂ« pjesĂ« e kujtimeve kolektive tĂ« shqiptarĂ«ve. QĂ« atĂ«herĂ«, çdo rol i saj ishte njĂ« gur i çmuar nĂ« mozaikun e artit shqiptar, çdo shfaqje e saj njĂ« fije drite qĂ« e mbushi shpirtin e publikut. Nga Meli e paharruar e âZonjĂ«s nga Qytetiâ deri tek dhjetĂ«ra personazhe tĂ« tjera, ajo nuk ishte vetĂ«m aktore, por shndĂ«rrohej nĂ« vetĂ« jetĂ«t qĂ« luante, nĂ« frymĂ« e ndjesi qĂ« publiku do tĂ« pĂ«rqafonte si tĂ« vetat.
67 vite, një jetë që mund të përmblidhet me një fjalë të vetme: shkëlqim. Dhe ky shkëlqim, ashtu si një yll i përjetshëm, nuk shuhet kurrë, sepse ai ushqehet nga kujtimet, nga emocionet, nga mirënjohja dhe nga dashuria që Rajmonda Bulku mbolli në çdo zemër ku arti i saj trokiti.
Sot mĂ« 16 gusht 2025, ajo mbush 67 vjeç. ShumĂ« qirinj pĂ«r tâu shuar pĂ«r njĂ« dĂ«shirĂ«, dhe⊠njĂ« qiell pĂ«r ta lejuar qĂ« ky yll ende tĂ« shkĂ«lqejĂ«, qĂ« ai vezullim, qĂ« feksi spariherĂ«, shumĂ« vite tĂ« shkuara, nĂ« betejat e sfidĂ«s sĂ« aktrimit, pĂ«r tĂ« ndezur ende çdo fijes pĂ«rjetimi dhe flakur Ă«ndĂ«rrtaret e dĂ«shirimeve qĂ« shpalohen nĂ« kujtimet e saj si njĂ« film me metrazh tĂ« pambarimtĂ«.
Ndoshta më shumë se numra, vitet e shkuara janë skalitja daltë pas dalte e vezullimit të një ylli që shkëlqen ende në qiellin e adhurimit.
RrugĂ«timi i vajzĂ«s sharmante, nisi me kĂ«mbĂ« tĂ« mbarĂ«, mĂ« 1976 nĂ« rolin e PranverĂ«s me âDimri i funditâ, nĂ« kastĂ«n e njĂ« plejade aktorĂ«sh tĂ« skalitur nĂ« celuloidin e memories sĂ« admiruesve tĂ« filmit. Hapa tĂ« mĂ«dhenj nĂ« njĂ« rol tĂ« vogĂ«l tĂ« regjisorĂ«ve, Ibrahim Muçaj dhe Kristaq Mitro bĂ«nĂ« qĂ« ajo tĂ« shkonte larg dhe tĂ« ngjitej lart. PĂ«r ta ndjerĂ« zemrĂ«n tâi rrahĂ« fort, nĂ« filmin ikonik, âZonja nga qytetiâ me rolin e Meli Stefani.
Rendi ajo nĂ« shpĂ«rfaqjes sĂ« shpirtit tĂ« bukur, sharmit, talentit dhe njĂ« karriere tĂ« gjatĂ« dhe tĂ« suksesshme, pĂ«rkrah legjendarĂ«ve tĂ« kinematografisĂ« shqiptare, pĂ«r tĂ« âflakurâ tej petkat e garderobĂ«s sĂ« mbi katĂ«r dekadave si aktore dhe veshur kostumin e politikanes, pĂ«r tâu votĂ«besuar si deputete e PartisĂ« Demokratike, 2004-2009.
Rajmonda Bulku, si në skenat e sheshxhirimeve dhe në teatër, ajo shënjoi edhe në politikë, por më së shumti në ndërtimin e imazhit të gruas së fortë dhe të bukur, që nuk pranon të vegjetojë nën hijen e obeliskut të aktores së madhe, apo shkëlqimin e hirshëm që mbeti i pashuar gjithmonë, por guxon të përfaqësojë dhe të mbajë mbi vete detyra dhe përgjegjësitë e një misionareje, më shumë se për demokratët në betejat politike, për të dëshmuar vendosmërisht dhe dinjitetshëm, gruan, nënë, veprimtaren e kontributeve të vlerta shoqërore.
FĂ«mijĂ«ria e saj nis nga ecejaket pĂ«r tĂ« shkuar nĂ« familjet e gjyshĂ«rve nĂ« rrugĂ«n âMyslym Shyriâ, pĂ«r tâu zhvendosur nĂ« GjirokastĂ«r, ku i ati i bindej urdhrit tĂ« detyrĂ«s si ushtarak, ku ajo pĂ«rfundon filloren dhe tetĂ«vjeçaren. NĂ« CĂ«rrik ajo filloi shkollĂ«n e mesme. GjatĂ« pushimeve tĂ« vitit tĂ« tretĂ« nĂ« gjimnaz (1975), Viti i Ri e thĂ«rret nĂ« TiranĂ«, pĂ«r tâu prekur nga fati nĂ« njĂ« rastĂ«si fatlume nĂ« rrugĂ«n e âKavajĂ«sâ. NjĂ« fotografi nĂ« ish-Kinostudio dhe âDimri i funditâ i çel tĂ« gjithĂ« lulet e pranverave tĂ« shpirtit tĂ« saj, pĂ«r ta mbushur me dehje dhe aroma jetĂ«n e saj.
Nga filmi në teatër, nga roli në rol, prej një karakteri në lëkurën e një personazhi, e rriti shtatin e saj të aktores. E temperi në dhjetëra role, shpirtin, për të dëshmuar se ajo nuk ishte vetëm një vajzë dhe grua e bukur, por edhe një talent unik. Po, një vlerë, vepra e së cilës është pritur dhe konsideruar me maksimum të shpërblimit nga publiku po aq sa edhe nga kritika.
Si pĂ«r çdo grua dhe nĂ«nĂ«, edhe pĂ«r tĂ«, shkallarja pĂ«r tâu ngjitur nĂ« majĂ« nuk ishte dhe aq e lehtĂ«, ndonĂ«se e kalitur nĂ« edukimit e rreptĂ« dhe korrekt me njĂ« baba ushtarak, dhe udhĂ«prirĂ« nga shpirti i sakrificĂ«s, pasionit dhe pĂ«rkushtimit, pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« mĂ« tĂ« mirĂ«n dhe pĂ«r tĂ« dhĂ«nĂ« maksimumin.
Sot me 66 vite nĂ« numĂ«rimin kalendarik tĂ« moshĂ«s, ajo ende e ruan shkĂ«lqimin e saj, rrezet e sĂ« cilit i pamĂ« dhe na mbushĂ«n nĂ« film dhe nĂ« teatĂ«r. Ajo ka kohĂ« qĂ« nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m Rajmonda Bulku, sepse e kanĂ« tĂ« pamundur disa ta njohin ndryshe ngase ajo erdhi si Pranvera nĂ« âDimri i funditâ. PĂ«r tâu ngulitur thellĂ« nĂ« kujtesĂ«n dhe adhurimin e njerĂ«zve; si Meli i âZonjĂ«s nga Qytetiâ, atij filmi komedi qĂ« bashkĂ«jeton ende nĂ« nevojĂ«n tonĂ«, jo vetĂ«m pĂ«r nostalgji dhe homazh pĂ«r tĂ« gjithĂ« ata qĂ« nuk jetojmĂ« mĂ«, por edhe pĂ«r tĂ« qeshura ashtu çiltĂ«rsisht, siç mĂ«suam dikur dhe nuk harruam as sot.
Jetoi dhe mĂ«koi Rajmonda Bulku, çdo ditĂ« dhe nĂ« çdo rol qĂ« ju besua, u pĂ«rfshi shpirtĂ«risht dhe emocionalisht, pĂ«r tĂ« mbetur Zana e âEtjet e KosovĂ«sâ (2006), Magda e âViteve tĂ« pritjesâ (1990), Matilda te âNjĂ« djalĂ« edhe njĂ« vajzĂ«â (1990), Lina te âMuri i gjallĂ«â (1989), Jona te âDuaje emrin tĂ«ndâ (1984). E pse jo edhe Ema, vajza e pafajshme e filmit âKĂ«rcĂ«nimiâ (1981), Zana te âBallĂ« pĂ«r ballĂ«â (1979). PĂ«r shumĂ« njerĂ«z, por edhe pĂ«r vetĂ« RajmondĂ«n rolet dhe personazhet, tipat dhe karakteret, identitetet dhe personalitetet, lĂ«kurĂ«n e tĂ« cilĂ«ve veshi ajo, çfarĂ« ajo bĂ«ri, mund tĂ« jetĂ« vetĂ«m njĂ« kujtesĂ« dhe krenari, por edhe e drejtĂ« pĂ«r tâu ndjerĂ« e mbushur me jetĂ«t qĂ« ajo solli nĂ« jetĂ«, me historitĂ« qĂ« ajo i mishĂ«roi shpirtĂ«risht.
Filmi dhe teatri, por edhe politika, u bënë për të qëllime, për të kthyer në një reale që e nderon, ëndrrat që ajo pati, dëshirimet që ajo përmbushi, për të mbërritur në këtë trokitje gotash urimi. / KultPlus.com