S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.
Jam duke dashur një tjetër grua, dhe jam duke e dashur me gjithë atë qetësi që ti kurrë s’ma dhurove. Tashmë, e kuptoj që dashuria është kjo, të vësh në rresht ditë lumturie jo domosdo të pushtuara me luftime të pareshtura. Ajo është e hijshme dhe e palëkundshme, magjia e qëndrueshmërisë së saj është kaq mahnitëse sa s’mund ta përshkruaj. Me ty, kurrë s’ia dola mbanë ta njoh këtë magji. Jam mirë, ajo ka marrë ndër duar frerët e jetës sime, mendjen time dhe bëri të puqet gjithçka, i dha rregull dhe kuptim shtëpisë sime, ishte vendi ku shpëtova veten. Ka ditë të diellta dhe të gjithë më thonë se jam një burrë i rinuar, e kështu ndihem, më duket se do mund të haja edhe retë. Dal më herët nga puna se ndonjëherë mallohem fort për të dhe dua ta shoh, shihemi çdo ditë, por vetëm kur jam me të nuk mendoj për kurrgjë dhe besoj se mund të shpëtoj botën, prandaj, kuptomë kur çdo herë rend ta përqafoj sa më shpejt të jetë e mundur. Nuk të dua më dhe as ti nuk më do mua, por po të shkruaj, sepse kur takohemi e shoh si më vëren dhe po ashtu mund të shoh veten teksa të vështroj ty. Unë, Sofi, nuk të dua më, por ti mbetesh dashuria e jetës sime. Ekziston një e vetme dashuri në jetë dhe ne e kemi njohur, e kemi dashur dhe pastaj ndalëm së ndjeri mungesën e saj, por ti mbetesh dashuria e jetës sime. E vështirë t’ua shpjegosh të tjerëve, por unë lëshohem krejt kur të shoh, ndryshoj sy dhe zemër, bëhem i moçëm, zgjat një grimëkohë, sepse unë dhe as ti s’mund t’ia lejojmë vetes më shumë. Sidoqoftë, ky çast, është gjithherë aty, sidomos kur të telefonoj për të ditur si je, ai çast është gjithherë aty, sepse ti je dashuria e jetës sime, mospërputhja, luftërat, kokëfortësitë, unë me ty dhe për ty të gjitha këto do më duhet t’i duroja. Nëse më duhet të përshkruaj dashurinë, unë flas për të, por nëse ndonjëherë më kërkojnë të them diçka që shkon përtej dashurisë, do të flisja për ty, sepse ti reziston pavarësisht meje që reshta së dashuruari ty prej kohësh./KultPlus.com
Nuk ka asgjë më tërheqëse në këtë planet se sa një grua e mençur.
Një grua që të vret me vetëbesimin e saj, madhështine, hijen e rëndë të një sundimtareje, një grua që peshon karakter e që të vret me mendimet e saj, e sigurtë për botën e saj; një që është pronare e trupit dhe shpirtit të saj.
Një që duket e ftohtë dhe egër, por që mund të të vrasë me ëmbëlsinë e zemrës.
Një që adhurohet nga burrat e mëdhenj dhe urrehet nga gratë e vogla.
Një që thotë jo aty ku nuk ka vend për vlerën dhe respektin e saj, një që vështirë thotë po, jo nga frika as nga guximi i tepruar.
Një që nuk admirohet vetëm për bukuri, sepse bukurinë e ka si bonus dhe jo si shkallë arritje, as si mjete joshje për t’i marrë gjërat që i do.
Ajo mundohet shumë për veten dhe punon që të jete dikush në jetë, që nesër asnjë, askush mos ta shkelë.
E kështu nuk ka gjë më të bukur se sa një grua tmerrësisht e pavarur dhe vetëvetja.
Ai e kalon shpirtin si një thikë dhe unë i sondoj peisazhet herë i zymtë, herë i vrerosur ku korbecë të zinj katran krrokin kaq me zë të lartë sa të gërvishtin muret e zemrës. Kalon nëpër kopshte të këndshme zbukuruar me margarita të bardha dhe ngrohur nga një diell i vakët pranverë. Por kur linfa e saj Arrin kulmin shpërthen gjethja njolloset. Tampon i vetëm për të tillë plagë…/KultPlus.com
Një poemë është një qytet i mbushur me rrugë dhe kanale me shenjtorë, heronj, lypës, të çmendur, me banalitet dhe dehje sarhoshësh, me shi dhe bubullima dhe periudha thatësire, një poemë është një qytet në luftë, … një poemë është një qytet që i kërkon përsenë një ore, një poemë është një qytet në flakë, një poemë është një qytet në armë berberhanet e saj për burra të mbushura me pijanecë cinikë, një poemë është një qytet ku Zoti kalëron lakuriq nëpër rrugë si Lady Godiva, ku qentë lehin natën, dhe përndjekin flamurin ; një poemë është një qytet poetësh, shumica mjaft të ngjashëm dhe ziliqarë e idhnakë… një poemë është ky qytet tani, 50 milje larg nga askund, në 9.09 të mëngjesit, shija e alkoolit dhe cigareve, pa polici, pa të dashuruar, duke ecur nëpër rrugë, kjo poemë, ky qytet, që i mbyll dyert, i barrikaduar, pothuaj bosh, funebër pa lot, që mplaket pa mëshirë, malet prej shkëmbi të ashpër, oqeani si një flakë lavande, një hënë pa madhështi, një muzikë e vogël e ardhur nga dritare të thyera… një poemë është një qytet, një poemë është një komb, një poemë është bota… dhe tani po e fus këtë nën gotë për shqyrtimin e hollësishëm të botuesit të çmendur, dhe nata është gjithandej dhe ca zonja të zbehta të thinjura mbajnë radhën, një qen ndjek një qen deri në gji, trompetat thërrasin trekëmbëshin, ndërkohë që ca njerëz të vegjël dërdëllisin mbi gjëra që s’mund t’i bëjnë./KultPlus.com
Henry Charles Bukowski ka qenë një poet dhe shkrimtar i njohur. Ai ka lënë pas 6 romane, disa tregime, dhjetëra poezi dhe aforizma që citohen kudo në rrjetet sociale, apo në portale të ndryshme.
Në vazhdim do të keni mundësinë të lexoni disa nga thëniet më të bukura të Bukowskit.
Problemi i kësaj botë është se njerëzit inteligjent janë plot dyshime, kur idiotët janë të mbushur me vetëbesim.
Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
Pa letërsi, jeta është një ferr.
Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
Unë do të doja një dhjetor me dritat e fikura dhe njerëzit e ndezur.
Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
Jam i sigurtë që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng.
Skllavëria nuk u shfuqizua kurrë, ajo vetëm u shtri për të përfshirë të gjitha ngjyrat. / KultPlus.com
“Unë kurrë s’kam qenë i vetmuar. Kam qenë në një dhomë – jam ndier vetvrasës. Kam qenë në depresion. Jam ndjerë i tmerrshëm – i tmerrshëm përtej gjithçkaje – por kurrë nuk e kam ndjerë se dikush do të futet në dhomë dhe do ta shërojë atë që jam duke e ndjerë… ose ndonjë numër më i madh i njerëzve.
Me fjalë të tjera, vetmia është diçka me të cilën asnjëherë s’kam qenë i shqetësuar.
Do ta citoj Ibsenin: “Më të fortit janë më të vetmuarit.” Unë kurrë s’kam menduar që një bjonde e bukur do të vijë tani, të bëjmë qejf dhe pastaj unë do të ndihem mirë. Jo, kjo nuk do të ndihmonte.
E dini këtë frazën e zakonshme të turmave “wow sonte është e premte, çfarë do të bëni? Do ta kaloni natën i ulur këtu?” Po, sepse nuk ka asgjë atje jashtë. Është vetëm marrëzia. Njerëz të marrë që shoqërohen me njerëz të marrë. Lërini le ta marrosin veten.
Unë kurrë s’kam i shqetësuar me nevojën për të nxituar jashtë gjatë netëve. Unë fshihem në bare sepse nuk dua të fshihem në fabrika. Kjo është e gjitha. Më pëlqen vetja. Unë jam forma më e mirë e dëfrimit që e kam. Le të pijm edhe më shumë Venë.”
“Të shkruash nuk është aspak punë… Dhe kur njerëzit më thonë se sa e dhimbshme është të shkruash, nuk e kuptoj sepse është njësoj si të rrokullisesh nga mali që e njeh. Është çliruese. Është e këndshme. Është një dhuratë dhe paguhesh për atë që dëshiron të bësh.”
“Nëse do të provosh, shko deri në fund. Përndryshe, as mos filloni. Kjo mund të nënkuptojë humbjen e të dashurave, grave, të afërmve e ndoshta edhe të mendjes suaj. Mund të nënkuptojë të mos hani për tre ose katër ditë. Mund të nënkuptojë të ngrihesh në një stol parku. Mund të nënkuptojë burg.”
“Si shkruani, si krijoni?” Jo, u thashë atyre. Ju nuk provoni. Kjo është shumë e rëndësishme: të mos provoni, as për Cadillacs, krijimin apo pavdekësinë. Ju prisni, dhe nëse nuk ndodh asgjë, prisni edhe pak.”
“E dini se çfarë më intereson? Çfarë do të shkruaj nesër mbrëma. Kjo është gjithçka që më intereson, poezia e radhës, vargu tjetër i ndyrë. Ajo që është e kaluara është e kaluar, nuk dua të merrem me të, ta lexoj dhe të luaj me të, dhe të kënaqem me të. Ka ikur, ka përfunduar. Nëse nuk mund të shkruash rreshtin tjetër… Epo, je i vdekur.”
“Unë kam qene i bekuar me një jetë të mjerë, kjo është e gjitha. Një jetë e ndyrë për të shkruar.”
“Jetoni pak dhe blijini vetes një makinë shkrimi.”
“Të mos shkruash nuk është mirë, por të përpiqesh të shkruash kur nuk mundesh është më keq.”
“Shkrimtarët janë njerëz të dëshpëruar dhe kur pushojnë së qeni të dëshpëruar, pushojnë së qeni shkrimtarë”.
Ai pyeti: “Çfarë e bën një njeri shkrimtar?” “Epo,” thashë, “është e thjeshtë. Ose shkruan në letër, ose hidhesh nga një urë.”
“Kur shkruani, fjalët tuaja duhet të shkojnë kështu – Bim! Bim! Bim! Çdo rresht duhet të jetë plot me një lëng të shijshëm, me shije. Duhet të jenë plot pushtet, duhet të të bëjnë të kthesh një faqe.” / Përktheu Taunita Xhukolli / KultPlus.com
Nga: Tim Robey, kritik filmi / The Daily Telegraph (titulli origjinal: How Mickey Rourke went from hottest man in Hollywood to Celebrity Big Brother)
Përkthimi: Telegrafi.com
Mickey Rourke mezi mbijetoi në vitet ’80 [të shekullit XX], përpara se të braktiste karrierën e tij të aktorit për të lejuar që fytyra e tij – burimi i të ardhurave – të goditej pa mëshirë qëkur vendosi të merrej me boksin profesionist. Vetëshkatërrimi ka qenë gjithmonë mënyra e tij e jetesës. Është e pashmangshme, por gjithsesi shqetësuese që ky 72-vjeçar tani është regjistruar në hotelin e të harruarve, ndryshe i njohur [në Britani] si shtëpia Celebrity Big Brother [Big Brother VIP – shtëpia e Vëllait të Madh me njerëz të famshëm].
Me kalimin e viteve, të ftuarit britanikë që durojnë gjithçka kanë dëshmuar se kanë një shans të mirë për ta përballuar këtë cirk televiziv, pa pësuar shumë dëme – madje ndonjëherë të marrin edhe ndonjë shtysë për karrierën. Por, “prurjet” amerikane të emisionit janë ekuivalente të cirkut shëtitës me njerëz të frikshëm. Janë organizime që dëshmojnë dështimin dhe famën e rrënuar, me fytyra që nuk janë krejtësisht të tyret. Parakalojnë si relike, si atraksione tmerri. Janë ushqim për tabloidet që bëjnë me gisht dhe gjykojnë pa mëshirë se si të fuqishmit (ose më saktë, të fuqishmit dhe Tara Reid) kanë rënë kaq poshtë.
Shikuesit më të moshuar ndoshta nuk e njohin më Rourkein nga ditët e tij si një protagonist i çrregullt – por, në mënyrë të çuditshme engjëllor dhe me role kryesore – 40 vjet më parë. Më të rinjtë ndoshta as nuk kanë dëgjuar ndonjëherë për të. Kush është ky dështak?
Mickey Rourke me udhëheqësit e spektaklit Celebrity Big Brother, AJ Odudu and Will Best
Pavarësisht rikthimit të vlerësuar dhe të ndjeshëm në filmin e Darren Aronofskyt, The Wrestler (2008), që ishte i nominuar për Oskar – do ta kishte fituar çmimin Aktori më i Mirë po të mos shkëlqente Sean Penni në filmin Milk – Rourke e shpërdoroi atë mundësi që Akti i Tretë i tij të bëhej interesant. Në vend të kësaj, ai merrte para të gatshme për aktivitete ditore në filmat ku mund të futej (Iron Man 2, The Expendables) dhe ku ishte produkt për një përdorim, ndërsa tani merret më shumë me postimet e çastit në Instagram, ku shfaq qentë e tij (të cilët i vlerëson si fëmijë të tij), legjendat e bodibildingut dhe të famshmit e vdekur që ai adhuron.
Gjithçka duhej të ishte ndryshe. Për plot një dekadë, Rourke premtoi shumë si aktor, duke filluar me rolet nga të cilat nuk mund t’ia hiqje sytë, si në Body Heat (1981) të Lawrence Kasdanit, Diner (1982) të Barry Levinsonit dhe Rumble Fish (1983) të Coppolas. Rrezatonte sensualitet të përmbajtur. Stili i tij i mërmëritës, më shumë i rastësishëm sesa një Metodë [shkollë aktrimi] e përllogaritur, nuk e nxiste kurrë të bëhej një James Dean ose një De Niro i ardhshëm. (Në fakt, ai e përbuz De Niron dhe për këtë do flasim më vonë.) Shpejt fitoi një reputacion si njeriu më i lezetshëm përreth – prania e tij ishte aq e fuqishme saqë dukej se zgjatej deri në Rrugën Burbon.
Ishte kjo periudha kur aktorët rrezikonin nga etiketa e simbolit të seksit – një rrezik si drama erotike e Adrian Lyneit, 9½ Weeks (1986), të cilën MGM-i vendosi të mos e shfaqte të plotë në Amerikë, ngaqë ishte tepër provokues. Megjithëse kritikët nuk ishin të impresionuar dhe të hyrat nga biletat nuk ishin të mira, si Rourke ashtu edhe Kim Basinger u bënë yje edhe më të mëdhenj.
Kim Basinger dhe Mickey Rourke në filmin 9 1/2 Weeks
Trilerët e krimit në stilin neo-noir u bënë fusha e veçantë e Rourkeit, përfshirë dy filma me regji nga Michael Cimino (Year of the Dragon dhe Desperate Hours) dhe një nga Alan Parker – favoriti i adhuruesve, filmi Angel Heart të cilin, më duhet ta pranoj, gjithmonë e kam parë si një film monoton dhe pa tension. Megjithatë, Rourke mbetet gjëja më e mirë e atij filmi – i zgjedhur në mënyrë të duhur si një detektiv i dëshpëruar privat në Nju-Orlins, i cili endet nëpër qytet me kostume të vjetra e të lëna pas dore si rrjetat e merimangës.
Ekziston një univers paralel – nëse do të ishte bërë i famshëm pak më herët – në të cilin ai, me atë magnetizmin e tij të shkujdesur, do të kishte qenë një Rik Dekard i jashtëzakonshëm në filmin Blade Runner. Në fakt, adhurimi i tij i vërtetë ishte për mikun e tij Rutger Hauer në atë film, për të cilin thoshte se “e bëri Harrison Fordin të zhdukej nga skena”. (Mickey dhe Rutger, pasi kishin luajtur bashkë në filmin e dështuar të Nicolas Roegut, Eureka, më 1983, do të takoheshin sërish dekada më vonë për një skenë të shkurtër, në filmin Sin City të vitit 2005 – ndonëse rolet i kishin xhiruar me tetë muaj diferencë, gjë që dallohet.)
Lisa Bonet dhe Mickey Rourke në filmin Angel Heart
Në mënyrë të kuptueshme, qëndrimi i Rourkeit ndaj aktrimit e çoi drejt një karriere haureske – gjithnjë e më shumë i zhytur në filmat të cilët askush nuk i shihte, ndërkohë që endej nëpër Holivud me një Rolls Royce të bardhë dhe me një shpurë kubanësh me zinxhirë të dukatit. Thuhet se ai i refuzoi rolet në filmat si Platoon dhe The Silence of the Lambs, si edhe rolin kryesor në The Untouchables; hodhi poshtë rolin e Travoltas në Pulp Fiction; dhe, kur Dustin Hoffman i ofroi rolin e Tom Cruiseit në Rain Man, thjesht harroi t’ia kthente telefonatën. Në vend të këtyre [filmave të mëdhenj], rolet e tij më pak të njohura të viteve ’80 [të shekullit XX] janë paralajmërime të çuditshme që bëjnë me dije se karriera e tij ishte e destinuar të rrëshqiste drejt periferisë, duke parë lart (dhe duke ia kthyer shpinën) një yll që kishte ekzistuar dikur.
Në filmin e lavdëruar nga kritika, Barfly (1987), të Barbet Schroederit, ai interpretoi Charles Bukowskin – një tjetër alkoolist, një tjetër njeri në luftën për mbijetesë. Në Homeboy (1989), një film me pak shikues, ai luajti një boksier të rrënuar dhe me dëmtime në tru. Dhe, në Johnny Handsome (1989) të Walter Hillit, ai portretizoi një kriminel të shëmtuar fizikisht – të cilin bashkëpunëtorët e quanin me përçmim “i bukuri” – që i nënshtrohet një operacioni eksperimental për përmirësim pamjeje, në mënyrë që të mos njihej kur do të dilte nga burgu.
Mickey Rourke dhe Johnny Depp më 1994
Në filmin romantik me tone erotike, Wild Orchid (1989), ai tashmë dukej sikur e kishte lënë veten pas dore – faqet e fryra dëshmonin ndryshimin – dhe pikërisht ky ishte momenti kur kalimi i papritur në boks, një nga dashuritë e tij të para, u duk si një ide e mirë. Karriera e tij në aktrim u shemb në mënyrë spektakolare deri në vitin 1991. “Nisa të mos e doja më këtë industri, dhe as vetveten”, ka thënë ai. “Po vetëshkatërrohesha, por me një ritëm mjaft të shpejtë. Nuk ndihesha sikur i përkisja botës së aktrimit. Kisha një ndjenjë faji për faktin se isha i suksesshëm në të”.
Dhe, pastaj ai iu nënshtrua operacioneve plastike. “Zgjodha kirurgun e gabuar për të rregulluar fytyrën time”, u ankua Rourke – gjatë turneut promocional të filmit The Wrestler – për pamjen e tij të ndryshuar në mënyrë drastike. Shumica e ndërhyrjeve, shpjegoi ai, ishin “për të korrigjuar dëmet e shkaktuara nga boksi”, por rezultati ishte ky: fytyra e tij, dikur ashiqare e hijshme, u shndërrua në një palimpsest dhimbjesh, goditjesh dhe zgjedhjesh të gabuara. Historia e Mickey Rourkeit – dhe gjithçka që i ka bërë vetes – është e shkruar në atë fytyrë.
Mickey Rourke (62 vjeç në foto), pasi nokautoi boksierin profesionist 29-vjeçar, Elliot Seymour, në Moskë, në vitin 2014
“Humba gjithçka”, i tha ai Guardian-it gjatë atij turneu. “Gruan, shtëpinë, miqtë, emrin tim në industri. Po paguaja 500 dollarë në muaj për një apartament ku jetoja me qentë e mi. Askush nuk e dinte sa i varfër isha. Një mik më jepte disa qindra dollarë në muaj që të kisha ç’të haja. Dhe, unë i telefonoja ish-gruas sime, qaja si fëmijë dhe përpiqesha ta ktheja. Isha i dëshpëruar. Dhe, isha krejt vetëm. Kjo zgjati për vite me radhë, për vite të tëra”.
Ai ka folur shpesh për fëmijërinë e tij të tmerrshme në një lagje të ashpër të Majamit. Babai i tij, Philip, u largua nga familja kur ai ishte vetëm shtatë vjeç, duke e lënë të përballej me dhunë të supozuar fizike nga njerku i tij, një polic me emrin Eugene Addis – për të cilin nuk do ta falte kurrë nënën e vet. (Ata do të pajtoheshin, deri-diku, kur ajo u diagnostikua me Alzheimer.)
Vëllai i tij i vogël, Joey, rrihej nga të gjithë në lagje dhe u diagnostikua me kancer në moshën 17-vjeçare (ai vdiq më vonë nga kjo sëmundje, në vitin 2004). Ndjenja e përhershme e turpit që ndjente Rourke, dhe prirja për vetësabotim që e shoqëroi gjatë gjithë jetës, kanë padyshim lidhje të thellë me këtë periudhë të trazuar formimi.
Martesa e tij me modelen amerikane Carré Otis (partnerja e tij në Wild Orchid) zgjati përtej arrestimit të tij për dhunë në familje në vitin 1994 (akuza që më vonë u hodhën poshtë). Por, që nga divorci i tyre në vitin 1998, familja e vërtetë e Rourkeit ka qenë qeni. Ai ka adoptuar më shumë se një duzinë qensh, shumicën endacakë apo të shpëtuar nga strehimoret – zakonisht çihuaua. Nuk i asgjëson kurrë; gjithmonë i lejon që të plaken dhe të ngordhin nga shkaqet natyrore. Në momentet më të errëta të jetës, ai ka pranuar se përkujdesja ndaj tyre ka qenë ndonjëherë e vetmja gjë që e ka penguar të bëjë vetëvrasje. (Njëri prej tyre, një mik besnik i quajtur Loki, ishte shoqëruesi i tij i pandarë gjatë turneut promovues të filmit The Wrestler, por ngordhi vitin pasues.)
Mickey Rourke dhe qeni i tij Loki, në Venecie, më 2008
Armiqësitë e Rourkeit me figura të rëndësishme të Holivudit – kryesisht aktorë – janë mjaft famëkeqe. Në xhirimet e filmit Angel Heart, sjellja e tij si person i rëndësishëm dhe etika e ulët e punës e irrituan Robert De Niron, dhe që nga ajo kohë ata dy nuk janë më në listat e urimeve me kartolina për Krishtlindje. Në rrjetet sociale, Rourke e akuzoi De Niron në vitin 2019 se e kishte penguar të merrte një rol të rëndësishëm në filmin The Irishman të Martin Scorseses. Më vonë ai shpërtheu me fyerje të njëpasnjëshme, duke e quajtur De Niron “gënjeshtar”, “fëmijë që qan për gjithçka” dhe “bajat” – në thelb, duke e trajtuar fituesin e dy çmimeve Okcar me të njëjtat fyerje nga manuali që vetë De Niro përdor ndaj Donald Trumpit.
Rourke ishte pranë një roli për filmin e Jane Campionit, In the Cut (2003) – ku, në të vërtetë, do të përshtatej në mënyrë perfekte me atmosferën e zymtë të filmit. Sipas Rourkeit, Nicole Kidman (“si një copë akulli”) refuzoi të punonte me të, dhe gjithçka u mbyll aty. Një rol i vogël në Man on Fire (2004) të Tony Scottit përfshinte një skenë të madhe me Denzel Washingtonin, skenë që në mënyrë të habitshme u hoq nga filmi. (“Unë nuk e hoqa skenën. As Tony Scott”, ka thënë Rourke për New York Times Magazine.)
Sylvester Stallone dhe Mickey Rourke më 2010
Edhe pas filmit The Wrestler, kur dyert e Holivudit iu hapën sërish, Rourke zgjodhi rrugën më të vështirë, duke mos lejuar që rikthimi i tij i lavdishëm të bënte magjinë. Ai nuk e kishte as idenë se çfarë ishte Iron Man 2, kur iu ofrua roli, por u paraqit në filmin e Jon Favreaut me kërkesat të cilat askush nuk i kuptonte, për të luajtur rolin e keqbërësit Uiplesh në universin e Marvel-it. Këmbënguli të mbante flokët e lidhur në stil samuraji; të fliste me një theks rus; dhe të kishte gjithmonë mbi supe një kakadu të bardhë të quajtur Soni. (Natyrisht, më vonë e adoptoi zogun.)
Kërkesat e tij për pagesë nuk u plotësuan, dhe për këtë arsye Robert Downey Jr. u detyrua të paguante nga xhepi i vet për të shtuar mbi shumën prej 250 mijë dollarëve të cilën Marvel-i ishte i gatshëm t’i jepte Rourkeit. Gjithsesi, pjesa më e madhe e interpretimit të tij u hoq në dhomën e montazhit, dhe brenda pak vitesh Rourke nisi të sulmonte Marvel-in duke i cilësuar realizimet e kompanisë si “filma pa tru nga stripat” dhe duke thënë se Favreau “nuk kishte as guxim”. Nuk është aspak çudi që kthimi i tij në Aktin e Tretë përfundoi në mënyrë të zbehtë dhe pa lavdi.
A paralajmëron Celebrity Big Brother një lloj Akti të Katërt? Ndoshta Rourke do të hapet me bashkëbanorët dhe do të na ofrojë këndvështrime të reja dhe prekëse mbi gjendjen e tij aktuale mendore. Ideja se mund të ndajë më shumë detaje nga jeta private me [ish-politikanin konservator] Michael Fabricantin, se do të shpërthejë në lot ndërsa [ish-atleti] Daley Thompson ia vendos dorën mbi supe, ose se t’i kërkojë disa mësime në kitarë [këngëtarit] nga Chesney Hawkes … këto mund të jenë arsye të mira për ta parë.
Nga ana tjetër, nuk ka asnjë dyshim se Rourke po e bën këtë thjesht për një pagesë gjashtëshifrore. Për çfarë tjetër do të lodhej? Lehtësisht mund të japë minimumin e mundshëm dhe do të largohet – gjë që do të mërziste tej mase producentët dhe kjo është ajo që njerëzit duan të shohin. Nëse kapet me një pamje të trishtuar teksa pret të mbarojë koha, mund të jetë në një vuajtje të thellë ekzistenciale – ose thjesht mund të ndiejë mungesën e përqafimeve nga qentë e tij të dashur dhe të moshuar. /Telegrafi/
Henry Charles Bukowski ka qenë një poet dhe shkrimtar i njohur. Ai ka lënë pas 6 romane, disa tregime, dhjetëra poezi dhe aforizma që citohen kudo në rrjetet sociale, apo në portale të ndryshme.
Në vazhdim do të keni mundësinë të lexoni disa nga thëniet më të bukura të Bukowskit.
Problemi i kësaj botë është se njerëzit inteligjent janë plot dyshime, kur idiotët janë të mbushur me vetëbesim.
Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
Pa letërsi, jeta është një ferr.
Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
Unë do të doja një dhjetor me dritat e fikura dhe njerëzit e ndezur.
Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
Jam i sigurtë që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng.
Skllavëria nuk u shfuqizua kurrë, ajo vetëm u shtri për të përfshirë të gjitha ngjyrat. / KultPlus.com
“Unë kurrë s’kam qenë i vetmuar. Kam qenë në një dhomë – jam ndier vetvrasës. Kam qenë në depresion. Jam ndjerë i tmerrshëm – i tmerrshëm përtej gjithçkaje – por kurrë nuk e kam ndjerë se dikush do të futet në dhomë dhe do ta shërojë atë që jam duke e ndjerë… ose ndonjë numër më i madh i njerëzve.
Me fjalë të tjera, vetmia është diçka me të cilën asnjëherë s’kam qenë i shqetësuar.
Do ta citoj Ibsenin: “Më të fortit janë më të vetmuarit.” Unë kurrë s’kam menduar që një bjonde e bukur do të vijë tani, të bëjmë qejf dhe pastaj unë do të ndihem mirë. Jo, kjo nuk do të ndihmonte.
E dini këtë frazën e zakonshme të turmave “wow sonte është e premte, çfarë do të bëni? Do ta kaloni natën i ulur këtu?” Po, sepse nuk ka asgjë atje jashtë. Është vetëm marrëzia. Njerëz të marrë që shoqërohen me njerëz të marrë. Lërini le ta marrosin veten.
Unë kurrë s’kam i shqetësuar me nevojën për të nxituar jashtë gjatë netëve. Unë fshihem në bare sepse nuk dua të fshihem në fabrika. Kjo është e gjitha. Më pëlqen vetja. Unë jam forma më e mirë e dëfrimit që e kam. Le të pijm edhe më shumë Venë.”
Sot janë bërë 31 vite nga vdekja e shkrimtarit Charles Bukowski, shkruan KultPlus. Ai ka lindur në Andrenach në Gjermani me 16 gusht te vitit 1920.
Dy vjet pas lindjes së tij, e gjithë familja emigron në Amerikë. Ata vendosen në Los Anxhelos, ku Bukowski qëndroi gjithë jetën. E gjithë jeta e tij është e shkruar në libra. Emri i tij i plotë është Henry Charles Bukowski Jr., por atë thjesht e thërrisnin Henk. Ka vdekur me 9 mars te vitit 1994 nga leukemia në San Pedro. Është autori i 34 vëllimeve poetike, 3 romaneve dhe një skenar filmi. Bukowski njihet si një ndër themeluesit e rrymës “Underground” të shkrimit artistik.
Charles Bukowski ishte letrar, poet, novelist dhe shkrimtar amerikan me rrënjë gjermane, përfaqësues i valës tjetër të gjeneratës beat, stili i tij i të shkruarit është në ndikim të plotë të ambientit social, kulturor dhe ekonomik të qytetit të tij Los Angeles.
Në veprat e tij e përshkruante jetën e njeriut të varfër, alkoolit, relatat me femrat, dhe të gjitha mungesat dhe vështirësitë e punëve të këtilla.
Bukowski shkruajti me mijëra këngë, qindra tregime të shkurtra dhe gjashtë romane, të gjitha deri në gjashtëdhjetë libra. Në veprat e tij e përvetësonte veten si Henry Chinaski.
Sa i përket Bukowskit në jetën personale, në rini ishte i turpshëm dhe i tërhequr, e cila ishte si rezultat i abuzimit nga ana e moshatarëve të tij dhe babait të tij që e rrihte.
Në vitet e hershme të adoleshencës për herë të parë ra në kontakt me alkoolin i cili më vone do ta përcaktoj si person dhe shkrimtar gjatë tërë jetës së tij.
Bukowski vdiq nga Leukemia më 9 mars të vitit 1994 në San Pedro./KultPlus.com
Nga Albert Vataj Një figurë kulti, romancier, tregimtar, poet dhe gazetar dhe një personazh atipik. Konsiderohet gjerësisht si një nga shkrimtarët më të mëdhenj që ka dalë nga Los Anxhelosi. Shumë janë ata që mendojnë se Charles Bukowski ishte si një zë i vërtetë i qytetit të engjëjve. Bukowski, i njohur gjithashtu si “Buk”, shkroi me emocione të papërpunuara dhe pikturoi me fjalë.
“Të shkruash nuk është aspak punë… Dhe kur njerëzit më thonë se sa e dhimbshme është të shkruash, nuk e kuptoj sepse është njësoj si të rrokullisesh nga mali që e njeh. Është çliruese. Është e këndshme. Është një dhuratë dhe paguhesh për atë që dëshiron të bësh.”
“Nëse do të provosh, shko deri në fund. Përndryshe, as mos filloni. Kjo mund të nënkuptojë humbjen e të dashurave, grave, të afërmve e ndoshta edhe të mendjes suaj. Mund të nënkuptojë të mos hani për tre ose katër ditë. Mund të nënkuptojë të ngrihesh në një stol parku. Mund të nënkuptojë burg.”
“Si shkruani, si krijoni?” Jo, u thashë atyre. Ju nuk provoni. Kjo është shumë e rëndësishme: të mos provoni, as për Cadillacs, krijimin apo pavdekësinë. Ju prisni, dhe nëse nuk ndodh asgjë, prisni edhe pak.”
“E dini se çfarë më intereson? Çfarë do të shkruaj nesër mbrëma. Kjo është gjithçka që më intereson, poezia e radhës, vargu tjetër i ndyrë. Ajo që është e kaluara është e kaluar, nuk dua të merrem me të, ta lexoj dhe të luaj me të, dhe të kënaqem me të. Ka ikur, ka përfunduar. Nëse nuk mund të shkruash rreshtin tjetër… Epo, je i vdekur.”
“Unë kam qene i bekuar me një jetë të mjerë, kjo është e gjitha. Një jetë e ndyrë për të shkruar.”
“Jetoni pak dhe blijini vetes një makinë shkrimi.”
“Të mos shkruash nuk është mirë, por të përpiqesh të shkruash kur nuk mundesh është më keq.”
“Shkrimtarët janë njerëz të dëshpëruar dhe kur pushojnë së qeni të dëshpëruar, pushojnë së qeni shkrimtarë”.
Ai pyeti: “Çfarë e bën një njeri shkrimtar?” “Epo,” thashë, “është e thjeshtë. Ose shkruan në letër, ose hidhesh nga një urë.”
“Kur shkruani, fjalët tuaja duhet të shkojnë kështu – Bim! Bim! Bim! Çdo rresht duhet të jetë plot me një lëng të shijshëm, me shije. Duhet të jenë plot pushtet, duhet të të bëjnë të kthesh një faqe.” / Përktheu Taunita Xhukolli / KultPlus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.
• Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
• Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
• Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
• Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
• Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
• Pa letërsi, jeta është një ferr
• Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
• Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
• Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
• Problemi me pijen është ky: mendova teksa pija. Nëse një gjë e keqe ndodh, ti pi për të harruar, por nëse diçka e mirë ndodh, atëherë pi për të festuar, dhe nëse nuk ndodh asgjë, ti pi për të bërë diçka të ndodhë.
• Të pirit është një gjë emocionale. Të nxjerr nga rutina e jetës së përditshme, nga të qenit çdo ditë njësoj. Të vendos me shpatulla pas murit. Kam ndjesinë se të pirit është një formë vetëvrasjeje ku të lejohet të kthehesh në jetë dhe ta fillosh jetën nga fillimi. Është si të vrasësh veten e më pas të ringjallesh. Besoj se deri tani kam jetuar 10-15mijë jetë
• Mbahu për birra. Birra është një gjak i përhershëm; një dashnore e përjetshme…
• Mendoj që kemi nevojë për një pije. Pothuajse të gjithë kanë nevojë, thjesht nuk e dinë.
• Më pëlqen t’i ndryshoj shpesh dyqanet e pijeve sepse nëpunësit fillojnë t’i dinë zakonet e tua nëse ke shkuar çdo natë dhe ke blerë sasi të mëdha alkooli. E ndjej tek mendojnë se si ka mundësi që nuk kam vdekur akoma dhe kjo më bën të mos ndjehem rehat. Mbase ata nuk e mendojnë diçka të tillë, por kjo më është kthyer në paranojë
• Të deheshe ishte diçka e mirë. Vendosa se gjithnjë do më pëlqente të bëhesha tapë.
• Patëm vendosur të çonim ilaçe në Afrikë… por, tek të gjithat shkruhej: pas buke!
• Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
• Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
• Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
• Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
• Jam i sigurt që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
• Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
• Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
• Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
• Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
• Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
• Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
• Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng./ KultPlus.com
Charles Bukowski ka shkruar romane, tregime dhe poezi për një total prej mbi 60 veprash. Përmbajtja e veprave të tij i përket më tepër jetës personale, varësisë me alkoolin dhe marrëdhënieve me personat e tjerë, të shprehura këto në mënyrë tepër realiste dhe pa shumë eufemizma.
Krijimi i mëposhtëm i tij është ndër më të bukurit që mund të jenë shkruar. Bëhet fjalë për përshkrimin e një femre nga një mashkull që e dashuronte atë. Është përshkrimi thuajse i çdo femre të pavendosur, por edhe tepër të fortë në të njëjtën kohë. Është përshkrimi i çdo femre që ekziston, në gjithë dimensionet e saj, ndaj jemi të sigurtë se të gjitha femrat duhet ta lexojnë një krijim të tillë.
“E ke dashur, apo jo?”, – psherëtiu ajo
“Si mund të të përgjigjem? Ajo ishte e çmendur”, – tha ai duke kaluar dorën në flokë, – “Edhe pse ishte e çmendur, çdo ditë ishte një femër ndryshe. Një herë plot guxim, një herë e stepur. Një herë e nxituar dhe herë tjetër e ndrojtur. E pasigurtë dhe e vendosur. E ëmbël dhe arrogante. Ajo ishte mijëra femra të bashkuara në një të vetme, por parfumi i saj ishte përherë i njëjti. Ai nuk mund të ngatërrohej. Parfumi i saj ishte siguria ime e vetme. Më buzëqeshte duke ditur si të luante me mua përmes buzëqeshjes së saj. Kur ajo qeshte, unë nuk kuptoja më asgjë. Nuk dija më si të flisja, apo të mendoja. Asgjë, zero. Në atë moment ishte vetëm ajo. Ishte e çmendur, e gjitha e çmendur. Disa herë qante. Thuhet se në ato çaste femrat duan vetëm një përqafim, ndërsa ajo jo. Ajo nevrikosej, nëse e përqafoje. Nuk e di ku ndodhet tashmë, por vë bast se është në kërkim të ëndrrave.
Ajo ishte e çmendur, totalisht e çmendur, por e kam dashur çmendurisht”. / KultPlus.com
Ndonjëherë s’ke kohë as ta vësh re. Në pak sekonda ndodh gjithçka. Gjërat ndryshojnë. Mbetesh gjallë. Vdes. Bota vazhdon, ecën. Të brishtë jemi, si fije letër. Jetojme në zgrip të përqindjeve, me kohë të kufizuar. Dhe kjo është e mira dhe e keqja e kësaj, i thonë “faktori kohë”. Dhe nuk ke ç’bën. Mund të shkosh e të rrish në majë të malit, të rrish atje duke përsiatur dhjetëra vjet dhe të mos ndryshosh gjë. Mund të ndryshosh vetveten në një farë mënyre, por dhe kjo mund të të dalë për keq. Ndoshta shumë e vrasim mendjen. Ndje më shumë, mendo më pak./KultPlus.com
Login
