Presidenti Donald Trump të premten mori një zotim të papritur për nominim për Çmimin Nobel për Paqen – një nga rivalet e tij më të betuara, Hillary Clinton.
Kundërshtarja demokrate e Trumpit i tha podkastit “Raging Moderates” se ajo do ta nominonte me dëshirë atë për çmimin e shquar nëse ai mund t’i jepte fund luftës në Ukrainë pa lejuar Presidentin Vladimir Putin të merrte territor nga fqinji i saj, raporton “New York Post”.
“Sinqerisht, nëse ai mund t’i jepte fund kësaj lufte të tmerrshme, nëse ai mund ta përfundonte atë pa e vendosur Ukrainën në një pozicion ku ajo duhej t’ia lëshonte territorin e saj agresorit, nëse ai mund t’i kundërvihej Putinit – diçka që nuk e kemi parë, por ndoshta kjo është mundësia – nëse Presidenti Trump do të ishte arkitekti i kësaj, unë do ta nominoja atë për Çmimin Nobel për Paqen”, i tha Clinton intervistueses së podkastit, Jessica Tarlov në një intervistë të publikuar të premten.
“Sepse qëllimi im këtu është të mos lejoj kapitullimin ndaj Putinit”, shtoi ajo.
Kjo ofertë e papritur erdhi ndërsa Trump ishte rrugës për në Alaskë për bisedimet historike me homologun e tij rus, ku shpreson t’i japë fund konfliktit trevjeçar në Ukrainë.
Ai ka shprehur dëshirën për t’u nominuar për Çmimin Nobel për Paqen në të kaluarën, duke ndjekur gjurmët e paraardhësit të tij, Barack Obama.
Në kuadër të nismës për mbështetjen e bibliotekave të vendit, Biblioteka Kombëtare e Kosovës “Pjetër Bogdani” ka dhuruar këtë javë kontingjente me libra në bibliotekën e qytetit të Lipjanit dhe në komunën e Shtimes.
Në mesin e botimeve të dhuruara gjenden edhe dy tituj me vlerë të veçantë historike:
Kujtesa e Kosovës: Rrëfime të 100 pleqve e plakave të Kosovës
Kujtesa e Kosovës: Rrëfimet e të mbijetuarve të masakrës së Krushës së Madhe
Librat, të botuar nga shtëpia botuese “Rilindja” dhe të përzgjedhur kryesisht për nxënësit e nivelit parauniversitar, do të shpërndahen nga bibliotekat komunale në bibliotekat e shkollave, duke kontribuar në pasurimin e fondeve ekzistuese dhe nxitjen e leximit./KultPlus.com
Gjama e burrave është një ritual mortor tradicional shqiptar, i cili praktikohet kryesisht në zonat veriore të Shqipërisë dhe në Malësinë e Madhe. Ky ritual rrjedh nga traditat e lashta fisnore dhe besimet e thella në nderin, respektin dhe forcën e burrërisë. Përmes gjamës, komuniteti burrëror shpreh dhimbjen e thellë për humbjen e një anëtari, duke ruajtur një dinjitet dhe një strukturë të rreptë organizative.
Në këtë ceremoni, burrat e fshatit ose fisit mblidhen pranë trupit të të ndjerit dhe nisin një klithmë të përbashkët, të fuqishme dhe ritmike. Kjo klithmë simbolizon jo vetëm hidhërimin e thellë, por edhe forcën e bashkimit dhe solidaritetit mes tyre. Gjama ndiqte rregulla strikte: burrat ulërinin me gjithë fuqinë e zërit, por nuk lejohej shfaqja e lotëve apo dobësive emocionale, pasi besohej se kjo do cënonte nderin e të ndjerit dhe familjes së tij, transmeton KultPlus.
Ky ritual përbën një shprehje kolektive të dhimbjes dhe respektit, që pasqyron kodet morale të Kanunit të Lekë Dukagjinit, ku nderi dhe burrëria ishin vlera themelore të shoqërisë malësore. Gjama e burrave është një manifestim i fortë i solidaritetit dhe përkujdesjes komunitare, ku dhimbja përjetohet dhe shprehet si një përvojë e përbashkët.
Sot, kjo traditë është bërë më e rrallë dhe nuk praktikohet me intensitetin e dikurshëm, por mbetet një pasuri e vyer kulturore dhe një kujtim i fuqishëm i identitetit të hershëm shqiptar, i cili ruhet ende në kujtesën kolektive dhe në disa ceremoni simbolike në zonat malësore./KultPlus.com
Ekspozita “Solitude vs Fantasy” e artistes Xhelsina Petritaj, e hapur në Qendrën e Artit “Agimi” në Tiranë, sjell rreth 20 vepra që përballin vetminë dhe fantazinë, si reflektim mbi plagët e kohës dhe realitetin shoqëror. Përmes ngjyrave dhe formave, artistja shpreh revoltë ndaj luftërave dhe konflikteve, duke e kthyer artin në një dëshmi personale dhe universale.
“Solitude vs Fantasy”, është titulli i ekspozitës së artistes Xhelsina Petritaj, e hapur në Qendrën e Artit “Agimi” në Tiranë. Me rreth 20 vepra, mes tyre dhe disa nudo sensuale, artistja kërkon të përballë dy botë të saj, vetminë dhe fantazinë, duke i kthyer në formë arti si revoltë ndaj realitetit të sotëm.
Ekspozita është një rrëfim vizual ku shpalosen përjetime të brendshme, emocione të forta dhe mesazhe sociale, të cilat Xhelsina i ngjiz në kanavacë me ngjyra, linja dhe simbolikë të thellë. Për autoren, arti nuk është vetëm estetikë, por një mënyrë për të reflektuar mbi kohën dhe plagët e saj.
Petritaj shprehet se në veprat e saj, sidomos ato në akrilik, nuk preferon të përdorë sfond, duke lënë hapësirë që protagonizmi i figurës të marrë frymë. Një vend të veçantë zë dhe posteri i ekspozitës, i zgjedhur për arsye të thella artistike.
Ndjeshmëria e saj artistike e bën të mos mbetet indiferente ndaj dramave të mëdha njerëzore. Në ekspozitë gjen vepra të frymëzuara nga plagët e luftërave dhe konflikteve në botë.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur për publikun, duke ftuar vizitorët të zbulojnë dialogun e ndjerë mes vetmisë dhe fantazisë në sytë e një artisteje që refuzon të heshtë përballë plagëve të kohës./syritv/KultPlus.com
Të mërkurën, presidenti Donald Trump u rikthye në Qendrën Kennedy për të bërë njoftime për të nderuarit e këtij viti, duke paraqitur vizionin e tij për këtë institucion arti që do të realizonte qëllimin që premtoi më herët këtë vit: “të reflektonte yjet më të ndritura në skenën e tij nga gjithë Kombi amerikan.”
Trump është i etur të lërë shenjën e tij në Amerikë, jo vetëm përmes pjesëmarrjes në legjislacion dhe buxhet, por duke ndryshuar atë që njohim, nderojmë dhe mësojmë, përmes muzeve amerikane, universiteteve dhe më gjerë.
Për kolegjet, ai po bën marrëveshje ku premton të mbajë financimin deri sa shkollat të paguajnë qeverinë për shkelje të ndryshme që ai thotë se kanë kryer, duke fituar një “të shlyer” për një periudhë të caktuar kohe. Për Washington-in, ai solli FBI-në, ushtarakët dhe tanket. Për Qendrën Kennedy, ishte më e lehtë: ai thjesht emëroi një bord që do ta bëjë atë kryetar. “Do të jetë një mbrëmje e madhe,” tha Trump, për mbrëmjen e ardhshme të çmimeve të Qendrës Kennedy. “Më kërkuan të jem udhëheqës,” shtoi ai, duke thënë se refuzoi, por që bordi insistoi. “Vitin tjetër do ta nderojmë Trump.”
“Yjet” e tij ishin: George Strait, artisti rekord-shënues i muzikës country. Po ashtu, Michael Crawford, “një nga talentet më të mëdha që kam parë ndonjëherë,” tha Trump. Ai lavdëroi rolet e Crawford-it në teatër, kryesisht në “The Phantom of the Opera.” Trump bëri një prezantim të gjatë për një “ikona të filmit aksion dhe një mik i imi, një njeri shumë unik,” tha ai. Ky ishte Sylvester Stallone. “Ai ishte shumë i nderuar të nderohej.” Gloria Gaynor, këngëtarja e himnit të madh amerikan të homoseksualëve “I Will Survive,” gjithashtu ishte në listë, “një këngë e pabesueshme,” tha Trump. “Një nga ato këngë që bëhet më e mirë çdo herë që e dëgjon.” Ivana Trump e pranoi, kjo ishte kënga që, siç shkroi në memoirin e saj “Raising Trump”, ajo e dëgjonte me kufje gjatë procesit të divorcit nga Trump. Po ashtu, në listë ishte dhe banda legjendare rock KISS, që janë të njohur për stilin e tyre të veçantë të makiazhit.
Dashuria e presidentit për kulturën ka qenë gjithmonë e thellë, nëse jo e ngushtë, dhe shpesh i është drejtuar diskos. Një listë Spotify e këngëve të fushatës së tij presidenciale të vitit 2020 bashkon artistë të ndryshëm por të ngjeshur, si Elton John, Village People dhe Bachman-Turner Overdrive. Kjo listë përfshin gjithashtu Rolling Stones, të cilët janë ndër shumë artistët që kanë kundërshtuar mbështetje e tij ose përdorimin e muzikës së tyre. Trump duket se adhuron këngën “Macho Man” dhe këngët më të zhurmshme të shfaqjeve. Ky është presidenti që dikur supozohej të kishte dikë që t’i luante këngën “Memory” nga Cats sa herë që ishte i trishtuar.
Përvojën e tij të shikimit të “Cats”, Trump e kujtonte me pasion të madh në një takim me besimtarët e Qendrës Kennedy në mars, gjatë të cilit ai premtoi të sillte përsëri muzikat e Andrew Lloyd Webber në kryeqytetin e kombit tonë. Një gjë interesante për “Memory”, kënga më e famshme e shfaqjes, është se ajo është e famshme për performancën e Betty Buckley, që Trump thotë se e kujton me detaje të mëdha. Buckley vetë thotë se krijoi këtë performancë duke ndjekur gratë që ishin të pastreha. Ajo shpjegoi për New Yorker: “Përpiqesha të interpretoja ato, duke u luajtur me një qasje të dobët, por ajo që pashë në rrugë ishin gra që po mundoheshin të mbahen me dinjitet, dhe kështu që vetëprezentimi i tyre ishte krejtësisht dinjitoz dhe plot hir.”
Pas shpalljes së nderimeve, presidenti ofroi disa mendime për njerëzit e pastrehë. Si pjesë e planit të tij për ta bërë Washington-in “të bukur”, tani që ai ka marrë në kontroll departamentin e policisë së qytetit dhe ka dërguar oficerë federalë dhe Gardën Kombëtare, Trump tha: “Ne do të duhet t’i largojmë tendat dhe njerëzit që jetojnë në parqet tona.”
“Po thonë ‘ai është një diktator,’” tha Trump për kritikët e tij të qasjes aktuale në qeverisje. “Në vend që të thonë ‘ai është një diktator,’ ata duhet të thonë ‘do t’i bashkohemi atij.’” Presidenti premtoi ndërhyrje më të madhe në qytete përtej DC-së, duke përfshirë Los Angeles, Chicago dhe New York: “I gjithë vendi ynë do të jetë kaq ndryshe.”
“Unë nuk dua të shpall një emergjencë kombëtare,” tha ai, “por nëse do të duhet, do ta bëj.”/CNN/KultPlus.com
Cillian Murphy, aktori që ka magjepsur audiencën me performancat e tij të paharrueshme në role të ndryshme si fizikanti i flaktë në “Oppenheimer”, superkrimineli në “The Dark Knight” dhe gangsteri i ftohtë në “Peaky Blinders”, tani po sjell një tjetër portret të fuqishëm në ekran. Në “Steve”, një projekt i bazuar në romanin bestseller të Max Porter me emrin “Shy”, ai luan rolin e Steve, një drejtor shkolle që përballet me sfida të papërshkrueshme dhe një situatë dramatike që i ndryshon jetën.
I shkruar nga vetë Max Porter dhe drejtuar nga Tim Mielants, “Steve” ofron një pamje të ndjerë të jetës së një individi që është i kapur në një rreth vicioz të humbjes dhe pasigurisë. Rrëfimi ndjek Steve, një drejtor shkolle që përpiqet të ruajë qetësinë dhe kontrollin në një moment kur shkolla e tij është e rrezikuar të mbyllet, dhe jetët e studentëve dhe stafit janë në balans. Kjo situatë është e pasqyruar paralelisht me historinë e njërit prej studentëve të tij, Jay Lycurgo, i cili po kalon një luftë të brendshme me pasigurinë dhe ndjenjat e humbjes, transmeton KultPlus.
Për Cillian Murphy-n, ky është një hap tjetër i guximshëm në karrierën e tij të pasur. Pas roleve epokale dhe të fuqishme, ai merr një drejtim të ri si një drejtor shkolle që është i detyruar të përballet me humbjen e mundshme të një institucioni që ai e ka udhëhequr për shumë vite.
Projekti u njoftua për Netflix në shkurt 2024 si i prodhuar nga kompania e prodhimit të Cillian Murphy, Big Things Films, me bashkëpunëtorin e tij Alan Moloney, gjithashtu producent. Tim Mielants është regjisor, dhe Max Porter ka përshtatur romanin e tij Shy për filmin. Murphy dhe Porter kanë bashkëpunuar më parë në adaptimin skenik të “Porter’s Grief Is the Thing with Feathers” dhe në filmin e shkurtër “All of This Unreal Time”. Porter i dha Murphy-t një kopje të “Shy” në një botim prove para se të përfundonte dhe Murphy u citua të ketë thënë “thjesht më theu zemrën. Janë llojet e gjërave që i dua si lexues dhe si interpretues”. Jay Lycurgo gjithashtu iu bashkua kastit.
Cillian Murphy ofron një tjetër interpretim të fuqishëm, duke treguar se, pavarësisht se sa i njohur është për rolet e tij epike në filma aksioni dhe dramë, ai ka një gamë të pasur të aftësive që e bëjnë të përshtatshëm për një varg të gjerë rolesh. Në fund të fundit, “Steve” është një histori që do të mbetet në mendje për shumë kohë, duke na kujtuar se përpjekjet njerëzore për të gjetur shpresë dhe kuptim janë gjithmonë të vlefshme dhe thelbësore./KultPlus.com
Tropoja dhe Alpet e saj kanë njohur rritje të vazhdueshme të vizitorëve dhe turistëve duke e zgjedhur si një destinacion të veçantë të turizmit malor.
Një prej destinacioneve është edhe Bjeshka e Dobërdolit e vendosur në lartësitë e maleve të Tropojës 2200 m mbi nivelin e detit, në pjesën e sipërme të luginës se Gashit.
Kryeministri Edi Rama ka publikuar në rrjetet sociale pamje nga lugina e bjeshkëve të Dobërdolit, e rrethuar nga gjelbërimi dhe me kuajt që enden të lirë mes kësaj bukurie natyrore alpine.
Në pjesën e sipërme të luginës gjenden disa liqene akullnajore, më i madhi prej të cilëve është liqeni i Dashit në një lartësi prej 2175 m. Ky është edhe një ndër liqenet akullnajore më të mëdhenj të Alpeve tona.
Këto bjeshkë janë të rrethuara me shumë male me mbi 2000 m lartësi me shkëmbinj me moshë gjeologjike nga më të vjetrit në Shqipëri.
Prej muajsh ka nisur puna për rehabilitimin e rrugës nga Tropoja e Vjetër deri në Bjeshkën e Dobërdolit.
Kjo rrugë ka një rëndësi të madhe për banorët e zonës, por edhe për turistët e shumtë që eksplorojnë bjeshkët madhështore dhe natyrën e paprekur të kësaj treve./atsh/KultPlus.com
Për individët e suksesshëm në industrinë e showbizit, 50 vjet mund të jenë një arritje e vështirë për t’u arritur. Por për superyllin indian Rajinikanth, ky përvjetor jubilar nuk është vetëm për mbijetesë, është për një mbretërim të pandërprerë, duke shndërruar kinematë në tempuj dhe audiencën në besimtarë. Pjesa më e madhe e punës së tij është në industrinë e filmit dhe kinemasë “Tamil”, ku filmat e tij kanë përcaktuar breza të tërë.
Në vitin 1975, një i ri Shivaji Rao Gaekwad, që më vonë do të bëhej i njohur në mbarë botën si Rajinikanth, hapi derën për herë të parë në një set filmi në Madras (tani Chennai) për filmin “Apoorva Raagangal”, ku interpretoi një rol të shkurtër por të paharrueshëm si një mashkull kokëfortë.
Pothuajse pesë dekada më pas dhe me 170 filma, filmi i tij më i ri, “Coolie”, u shfaq më 14 gusht. Ky film kremton udhëtimin e tij, me një histori që, në disa pjesë, pasqyron jetën e tij. Ai luan një hero të klasës punëtore që i kundërvihet një të pasuri shtypës.
Superylli 74-vjeçar është një fenomen, i adhuruar në tempuj të ndërtuar për të, imazhi i tij mbartet në avionë gjatë promovimeve të filmave, dhe nderohet në Japoninë e largët me pasionin që zakonisht i rezervohet idhujve lokalë.
Historia e Rajinikanth është e një të huaji që u bë një nga më të dashurit të kinemasë indiane, një hero i klasës punëtore, të cilit i jepet pëlqim nga çdo lloj kategorie shoqërore dhe gjeografike. Jeta e tij është një rrugëtim jashtëzakonisht i larmishëm nga varfëria deri në superfamë të pakontestueshme, duke fituar Çmimin “Dadasaheb Phalke”, çmimin më të lartë kinematografik të Indisë dhe “Padma Vibhushan”, çmimin e dytë më të lartë shtetëror.
Për miliona fansa dhe rreth 50,000 klube fansash, ky përvjetor është një mundësi tjetër për të festuar heroin e tyre.
Për ta, ai është një demigod, idolizimi i të cilit ka një përmasë mitike. “Perënditë duhet të shfaqen në një formë,” thotë A Rajendran, një adhurues i flaktë.
Naman Ramachandran, autor i biografisë “Rajinikanth: A Definitive Biography”, vëren se fansat e Rajinikanth janë të ndryshëm, duke përfshirë si bankierë të Wall Street, ashtu edhe pastruese në Tamil Nadu. Magjia e tij në ekran qëndron në faktin se ai luan ëndrrën e të mundurit të të gjitha mundësive: të mundesh përballë vështirësive pa humbur njerzillëkun.
Një dokumentar i vitit 2015 për superyllin, “For the Love of a Man”, i realizuar nga Rinku Kalsy dhe Joyojeet Pal, kap thellësinë e këtij adhurimi, fansat që hipotekojnë shtëpitë, shesin arin familjar dhe trajtojnë premierat e filmave si festivale të paharrueshme.
“Kjo nuk është adhurim,” shpjegoi Kalsy, “është identitet. Ai përfaqëson atë që ata shpresojnë të jenë: të thjeshtë, të moralshëm, por të fuqishëm kur është e nevojshme.”
Shtëpia e tij në Chennai është bërë një tempuj për mijëra adhurues që kërkojnë një shikim, një bekim, ose emërimin e një fëmije. Në vitin 2016, linja ajrore AirAsia publikoi një avion të mbuluar me fytyrën e tij për të shënuar daljen e filmit të tij “Kabali”, një simbol që tregon se imazhi i tij mund të mbajë një film në ajër.
Adhurimi shpesh shndërrohet në punë shoqërore, kur klubet e fansave organizojnë fushata dhurimi gjaku, ndihmë për fatkeqësi dhe ngjarje komunitare në emër të tij. Siç shkruan Aishwarya Rajinikanth në librin e saj “Standing on an Apple Box”: “Ati im nuk sillet asnjëherë si një superstar në shtëpi… përveç në filmat e tij.”
Kultura e fansave të Rajinikanth gjithashtu fshin kufirin mes kinemasë dhe jetës.
Çdo premierë filmi bëhet një spektakël ritualistik. Të shohësh një film të Rajinikanth nuk është thjesht një shfaqje, por një karneval që është një përzierje e krenarisë popullore, krenarisë së klasës punëtore, festës shoqërore dhe gëzimit të ekstazuar.
Pas tre orësh drejtësie supernatyrore, humorit, romancës dhe hakmarrjes, kinematë janë mbushur me popcorn sikur të ishte konfeti, dhe fansat rrjedhin nëpër rrugë, duke bërtitur nga gëzimi i çliruar.
Këtë vit, festimet kanë arritur kulmin: në rrethin e Madurai, një fans ka ndërtuar një tempull të zbukuruar me mbi 5,500 posterë dhe foto, duke ofruar lutje para një statuje të yllit.
Një nga katër fëmijët, Rajinikanth u rrit në varfëri; babai i tij ishte një polic. “Kur braktisa shkollën, babai më dërgoi të punoja si punëtor krahu,” kujton ai. Një i afërm e ndihmoi të bëhej konduktor autobusi.
Një mik, duke vënë re pasionin e tij për teatrin, grumbulloi fonde për ta dërguar në Institutin e Filmit të Madras, një shkollë filmike e financuar nga shteti. Atje, u shfaq talenti i tij dhe regjisori i njohur Tamil, K. Balachander, i dha mundësinë e tij të parë në 1975.
Rajinikanth u dallua nga imazhi i yjeve të tjerë të kinemasë Tamil, si MG Ramachandran, për ngjyrën e tij të errët të lëkurës, dialektin e tij të ashpër dhe ecjen e tij të rafinuar që u bë një element i pazëvendësueshëm i identitetit të tij kinematik.
Ai nisi me rolet e heroit të keq dhe të pavlerë që morën vlerësime në filma si “Apoorva Raagangal”, “Moondru Mudichu” dhe “Pathinaru Vayathinile”, dhe mori role të pasura në “Avargal”, “Johnny”, “Mullum Malarum”, si dhe role tragjike në “Bhuvana Oru Kelvikuri”.
Nga vitet 1990, ai u njoh për rolet e tij të mëdha dhe figura shpirtërore si Sri Raghavendrar dhe Baba. Në vitin 1998, “Muthu” u bë një sensacion në Japoni.
Filma si “Sivaji” dhe “Enthiran”, ku ai luajti një robot, ishin hitet më të mëdha, dhe pavarësisht problemeve shëndetësore, filmat e tij vazhduan të arrinin sukses të madh komercial.
Në fillim, kritikët e përçmonin Rajinikanth si “Mbreti i Stilit”, të njohur për gjestet e tij të njohura si hedhjet e cigareve, shtypjen e syzeve dhe frazat me humor të theksuar. Megjithatë, vlerat që karakteret e tij përfaqësojnë: besnikëria, guximi, humori dhe drejtësia, janë të përhershme dhe universale.
Regjisori SP Muthuraman, i cili ka punuar me të në 25 filma, e atribuon suksesin e tij në “punë të palodhur, dedikim, mirësjellje dhe sjellje përgjegjësie ndaj kolegëve, producentëve dhe shpërndarësve”.
Historiani i filmit Theodore Baskaran thotë se yjet më të mëdhenj të kinemasë Tamil mbajnë një pozicion dikur të mbajtur nga perënditë popullore.
Më shumë se një celebritet, ndikimi i Rajinikanth shtron adhurimin e fansave që qëndrojnë të rreshtuar në mëngjes me qumësht dhe lule. Ata besojnë se heroi e tyre mund t’u japë ngjyrë dhe magji ëndrrave dhe jetës së tyre./BBC/KultPlus.com
Qendra Kinematografike e Kosovës ka njoftuar përmes një postimi në faqen zyrtare në Facebook se është emëruar Këshilli i ri Profesional.
“Jemi shumë të lumtur të ju njoftojmë se Qendra Kinematografike e Kosovës, me vendim të Qeverisë së Republikës së Kosovës dhe në pajtim me legjislacionin në fuqi, ka emëruar Këshillin e ri Profesional.” – shkruhet në postimin e publikuar.
Këshilli Profesional përbëhet nga: Eroll Bilibani, Agnes Nokshiqi, Nita Deda, Urtina Hoxha, Brikena Mulliqi – Përfaqësuese e MKRS-së.
Emërimi i këtij këshilli është një hap i rëndësishëm për të forcuar më tej infrastrukturën institucionale të sektorit të filmit në Kosovë, duke i dhënë prioritet politikave që promovojnë kreativitetin dhe zhvillimin e industrisë kinematografike. Ky është një moment kyç për filmbërësit, pasi ofron mundësi të reja për mbështetje dhe zhvillim të projekteve filmike të nivelit të lartë./KultPlus.com
Ardon Jashari, ylli shqiptar i futbollit, së fundmi është transferuar në ekipin e Milanit, ku edhe ka qenë pjesë e një konference për shtyp.
Në mesin e diskutimeve, Jashari u pyet nga gazetarët për Granit Xhakën dhe ndikimin që ai ka pasur në formimin e mentalitetit të tij fitues, duke pasur parasysh se, përveç pasionit për futboll, ata ndajnë edhe rrënjët shqiptare.
“Xhaka e ka një karakter të fortë dhe është edhe lojtar i madh. Kam mësuar shumë nga ai. Ne jemi rritur njëjtë, ne e kemi këtë mentalitet fituesi, këtë vendosmëri dhe një zjarr brenda vetes. Ne gjithmonë japim gjithçka nga vetja, e kemi atë ‘grintën’ brenda. Kur jemi në fushën e futbollit, duam të fitojmë gjithmonë. Unë dua të kontribuoj dhe ta transmetoj ‘zjarrin’ tim tek ekipi. Shpesh, ekipi që i ka këto më shumë – fiton”, deklaroi 23 vjeçari.
Kjo deklaratë e Jasharit thekson mentalitetin e ngjashëm të të dy lojtarëve dhe mirënjohjen që kanë për njëri-tjetrin duke e parë si një nga ato vlera që vijnë nga rrënjët e një kombi. Kjo forcë shpirtërore, bashkë me pasionin e përbashkët, i bën ata më të fortë dhe më të vendosur në çdo sfidë./KultPlus.com
Parku Arkeologjik i Antigones, një nga sitet më të rëndësishme historike në jug të Shqipërisë, po mirëpret gjatë kësaj periudhe një numër të lartë vizitorësh vendas dhe të huaj.
Natyra përreth dhe historia e pasur e bëjnë këtë park arkeologjik një ndër pikat më të vizituara nga turistët gjatë udhëtimeve të tyre në luginën e Drinos.
Mozaiku i Kishës Paleokristiane në “Parkun Arkeologjik Antigone” është një prej objekteve të kultit më të vizituara nga turistët që zgjidhin këtë sit arkeologjik.
Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja bëri të ditur sot se ky mozaik është i hapur për të gjithë vizitorët deri më datën 22 gusht.
Mozaiku i Kishës Paleokristiane gjendet në skajin jugor të qytetit antik Antigone, ku ndodhen rrënojat e një objekti kulti i tipit Bazilikë, që daton më shek. V – VI.
Motivi i aplikuar në pjesën qendrore të mozaikut i cili formon një figurë antropomorfe, ka trajtën e një gruaje dhe për studiuesit interpretimi, është në favor të “Shën Kristoforit” Krishtmbartës.
Antigonea është një nga qytetet antike më të mëdha të territorit të Shqipërisë dhe vendbanimi më i rëndësishëm antik i Luginës së Drinosit. Brenda mureve fortifikuese të shek. III, vendbanimi ka një sipërfaqe prej 45 ha, ndërsa territori i parkut arkeologjik është mbi 90 ha.
Emrin qyteti e ka marrë nga Antigona, gruaja e parë e mbretit Pirro.
Rritja e interesit të vizitorëve për këtë destinacion po i jep një impuls pozitiv zhvillimit të turizmit kulturor në jug të vendit./atsh/KultPlus.com
Kolë Idromeno nuk është thjesht një emër në historinë e artit shqiptar; ai është një univers i tërë krijues, një amalgame e rrallë talentesh që përmbledh në vete pikturën, fotografinë, skenografinë, skulpturën, arkitekturën, si dhe një ndjeshmëri të rrallë ndaj artit epistolar dhe partiturave muzikore. Një krijues që sfidon kufijtë e disiplinave, duke i bashkuar ato në një estetikë të vetme, ku dritat dhe hijet, linjat dhe ritmet, zëri dhe vizioni, bashkëjetojnë në harmoni.
Nikollë Idromeno i njohur gjerësisht si Kolë u lind më 15 gusht të vitin 1860 në Shkodër, në një familje me rrënjë arbëreshe, pargaliote dhe hidriote. Ishte geg nga Saraçët e t’amblit dhe njëkohësisht arvanit nga Idromenot e lisit. Kjo përkatësi e dyfishtë, ky urë midis dy identiteteve të pasura të Shqipërisë, bizantine dhe romane, nuk është vetëm një ngulje gjeografike apo etnike; ajo është shenjë e brendshme e veprës së tij, e cila lundron mes dy universeve, duke krijuar një dialog të pandërprerë mes traditës dhe modernitetit, mes lokalitetit dhe universalishtes. Emri i tij i pagëzimit, Spiridhon, shenjti mirëbërës i Korfuzit, i veneruar si nga ortodoksët, po ashtu edhe nga katolikët, simbolizon pikërisht këtë ekuilibër, këtë bashkim të kulturave dhe besimeve që do të ndikojë në gjithë rrjedhën e veprës së tij.
Rruga Idromeno në Korfuz, që lidh katedralen katolike me pallatin e vjetër të familjes stradiote Riki, nuk është thjesht një toponim; ajo është një dëshmi e gjallë e një gurrë të pandërprerë krijuese, një histori e rrënjosur në familjen që dha Korfuzit klerikë, dhaskalë dhe artistë të ndershëm. Kjo sintezë adriatiko-joniane, bashkë me talentin hyjnor, shpaloset në çdo pikturë të Idromenos, nga “Motrat Tone” e deri te mrekullitë plastike që ende presin të njihen plotësisht. Por Idromeno nuk qëndron vetëm në pikturë; ai është Idromeno i orkestrës “Daullja” të Palok Kurtit, Idromeno i “Dritëshkronjës” me të njëjtin emër, dhe Idromeno eksperimentues i “theatrit elektrik”, paraardhës i kinemasë moderne shqiptare. Çdo manifestim i tij është një provë e përpjekjes për të zgjeruar kufijtë e perceptimit artistik dhe shprehjes estetike.
Figura e Kolë Idromenos është jashtëzakonisht tërheqëse, jo vetëm për virtuozitetin teknik, por edhe për integritetin etiko-estetik që shpreh çdo veprë e tij. Ai ruan misterin, të cilin koha ende e ka për detyrë të zbulojë, duke na thirrur për një kontemplim të thellë mbi artin dhe identitetin.
Kolë Idromeno ndërroi jetë më 12 dhjetor 1939, duke lënë pas një opusi të plotë dhe të shumëfishtë që është pasuri e përhershme e kulturës shqiptare. Sot, bashkë me Luçianon, drejtorin ekcentrik dhe pasionant të muzeut “Marubi”, po punojmë për krijimin e Muzeut Idromeno në Shkodër, një hapësirë ku universi i tij krijues do të bëhet destinacion kulturor, akademik dhe turistik, duke ofruar një mundësi të rrallë për të kuptuar dhe përjetuar kompleksitetin dhe bukurinë e opusi të tij të plotë.
Idromeno nuk është thjesht një emër historik; ai është një testament i përjetshëm i pasionit krijues dhe i harmonisë mes artit, moralit dhe identitetit, një gur këndor ku lidhet e shkuara dhe e ardhmja e artit shqiptar./KultPlus.com
Edna Ferber kujtohet si një nga zërat më të fuqishëm të letërsisë amerikane të shekullit XX. Noveliste, autore tregimesh të shkurtra, dramaturge dhe fituese e Çmimit Pulitzer, ajo la pas një trashëgimi që sfidon kohën dhe mbetet frymëzim për lexues e dramaturgë anembanë botës.
Edna Ferber lindi më 15 gusht 1885 në Kalamazoo, Michigan, në një familje me rrënjë hebreje. Gjatë fëmijërisë familja u shpërngul shpesh në qytete të ndryshme të Mesperëndimit, ku Ferber u përball me antisemitizëm dhe përvoja që do të formësonin si karakterin, ashtu edhe krijimtarinë e saj. Në moshën 12-vjeçare u vendos në Appleton, Wisconsin, ku përfundoi shkollën e mesme dhe nisi të shkruante për gazetën e shkollës, përcjellë KultPlus.
Në moshën 17-vjeçare, u punësua si gazetare në “Appleton Daily Crescent”, duke u bërë gruaja e parë që punonte aty. Më vonë u bashkua me “Milwaukee Journal”, ku puna e palodhur e çoi deri në rraskapitje. Përvoja në gazetari do të ushqente më pas edhe temat dhe personazhet e librave të saj.
Ferber botoi tregimin e parë, “The Homely Heroine”, në vitin 1910. Një vit më vonë doli romani i saj i parë, “Dawn O’Hara, The Girl Who Laughed”, i frymëzuar nga jeta e saj si gazetare. Por fama e madhe erdhi në vitin 1924 me romanin “So Big”, një histori për guximin dhe këmbënguljen e një gruaje që rrit djalin e saj e vetme, në kushte të vështira. Ky roman i solli Çmimin Pulitzer në vitin 1925.
Edna Ferber u dallua për aftësinë për të treguar histori të mëdha amerikane përmes fatit të individit. “Show Boat” (1926) u kthye në një nga muzikalet drama më të famshme të Broadway-t dhe në një film të paharrueshëm. “Cimarron” (1930) fitoi çmimin Oscar për Filmin më të Mirë. Më vonë erdhën edhe “Giant” (1952) dhe “Ice Palace” (1958), të dyja të ekranizuara me sukses në Hollywood.
Temat e saj shpesh sillnin figura të grave të forta, përshkrime të ndryshimeve shoqërore dhe pasqyrime të tensioneve kulturore amerikane.
Edna Ferber vdiq më 16 prill 1968 në Nju Jork, në moshën 82 vjeçare, nga kanceri. Sot, veprat e saj vazhdojnë të lexohen, dramat e saj ende ngjiten në skenë dhe personazhet që ajo krijoi mbeten të gjalla në imagjinatën e lexuesve.
Ferber mbetet një shembull se si talenti, këmbëngulja dhe një penë e ndershme mund të lënë gjurmë të pashlyeshme në kulturën dhe letërsi./KultPlus.com
15 gushti është Dita e Shën Marisë, një nga festat më të kremtuara për besimtarët e krishterë.
I njohur si “Fjetja e Hyjlindëses”, 15 gushti është dita kur shenjtorja ju bashkua birit të saj, në botën e përjetshme.
Festa e Fjetjes së Hyjlindëses kremtohet në 15 gusht, e paraprirë nga dy javë agjërimi (kreshme). Kjo festë, e cila quhet edhe “Marrja”, është për të përkujtuar vdekjen, ngjalljen dhe lavdërimin e Nënës së Krishtit. Ajo shpall që Maria “u mor” nga Perëndia, në mbretërinë qiellore të Krishtit, në të përmbushurit e ekzistencës së saj trupore dhe shpirtërore.
Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë ka ndarë kalendarin e festimeve në të gjitha kishat dhe manastiret e Fjetjes së Hyjlindëses Mari.
“Fjetja e Hyjlindëses” është paraqitur në afresket e kishave të ndryshme orthodhokse, anembanë vendit, ashtu sikurse edhe “Lindja e Virgjëreshës” apo “Hyrja e saj në Tempull”.
15 gushti kremtohet edhe nga besimtarët katolikë në të gjithë botën. Besimtarët katolikë në të gjithë botën kremtojnë të Ngjiturit e Zojës në Qiell, apo Zojën e Madhe, siç njihet ndër shqiptarë. Simbolikisht i vendosur në qendrën e periudhës së verës, ky solemnitet mund të konsiderohet si kohë për çlodhje e ripërtëritje.
Zojës së Madhe i janë kushtuar shumë kisha si ajo e Barbullushit në kryedioqezën metropolite të Shkodër-Pultit, ajo e Mamurrasit, në kryedioqezën metropolite të Tiranë-Durrësit, ajo e Kaçë-Naraçit në dioqezën e Sapës, ajo e Grudës dhe ajo në fshatin Kollomzë afër Ulqinit, në kryedioqezën e Tivarit, ajo e Letnicës në Karadak dhe ajo e Zymit të Hasit, në administraturën apostolike të Prizrenit në Kosovë.
Në trevat shqiptare Kishat kushtuar Virgjërës Mari janë dëshmi identiteti shpirtëror e kombëtar, thesar feje e arti./atsh/KultPlus.com
Fitnete Rexha është një nga emrat më të shquar të muzikës së mirëfilltë shqipe, me theks të veçantë, muzikës qytetare tiranase, shkruan KultPlus.
Reth 200 këngë popullore të Shqipërisë së Mesme, janë të regjistruara në repertuarin e këngëtares Rexha, ku prej tyre më të zgjedhura janë: “Fërfëlloj fëllënza në ujë’’, “Te selvitë e Namazgjasë”, “Qënke veshur me të bardha”, “Mu aty tek shtatë zymbylat”, “Dy të bukurat në nji derë” etj.
Ajo lindi më 3 prill 1933 në Tiranë. Dëshira për tu marrë me muzikë popullore tiranse kishte lindur qysh në fëmijërinë e hershme të saj, pasi ajo ishte e bija e Rexh Delisë “Hero i Popullit’’, familje kjo që njihej për vlerat e traditës, ku ndër vlera të tjera, kultivohej prej shumë brezash kënga popullore.
Rreth moshës 15 vjeçare, Rexha bën regjistrimin e këngëve të para popullore në Radio-Tirana nën shoqërinë e grupit orkestral të Shqipërisë së mesme të drejtuar nga Muharrem Gura dhe Skënder Reka.
Karrierën e saj si këngëtare e filloi në Estradën e Tiranës, dhe më pas aktiviteti i saj më tutje u zhvillua pranë A.K.V.P-së në Tiranë deri në daljen në pension në vitin 1981.
Për kontributin e saj të madh, në ruajtjen dhe kultivimin e këngës së pastër shqipe Fitnete Rexha u shpall “Artiste e Merituar” nga autoritetet shtetërore të Shqipërisë.
Saga e famshme “Piratet e Karaibeve” po përgatitet të rikthehet në ekran, por ende nuk dihet nëse do ta shohim Johnny Depp përsëri në rolin e Kapiten Jack Sparrow. Pas muajsh spekulimesh, producenti Jerry Bruckheimer ka konfirmuar për Entertainment Weekly se pjesëmarrja e Depp do të varet nga skenari.
“Nëse i pëlqen mënyra se si është shkruar roli, mendoj se do të pranojë. Gjithçka varet nga ajo që është shkruar,” tha Bruckheimer, duke lënë të hapur mundësinë e rikthimit të tij.
Saga, e cila nisi në vitin 2003, është shndërruar në fenomen botëror duke arkëtuar mbi 4.5 miliardë dollarë me pesë filma. Megjithatë, filmi i fundit nuk pati suksesin e pritur, duke hapur rrugën për një reboot. Detajet e rrëfimit dhe personazheve të rinj mbeten ende sekret.
Bruckheimer e ka shprehur hapur admirimin për Depp: “Ai krijoi Kapitenin Jack. Nuk ishte vetëm skenari, por edhe pjesë të Pepé Le Pew dhe Keith Richards që ai i solli në rol. Interpretimi i tij ishte unik.”
Për fansat, dilema mbetet: a mund të ekzistojë “Piratet e Karaibeve” pa kapitenin e çmendur dhe karizmatik Jack Sparrow? Përgjigjja pritet me interes nga e gjithë bota e kinemasë./KultPlus.com
Për shumë të rritur që u rritën me televizionin e viteve ’90, “Teletubbies” mbetet një pjesë e dashur e fëmijërisë. Por sot, lokacioni ku u xhirua ky fenomen global është krejt i ndryshëm dhe i pazakontë për syrin e publikut.
Seriali debutoi në vitin 1997 dhe fitoi popullaritet të jashtëzakonshëm, duke sjellë në ekran katër personazhet ikonike – Tinky Winky, Dipsy, Laa-Laa dhe Po – të cilët u bënë të pandashëm nga kujtimet e miliona fëmijëve në mbarë botën. Xhirimet e skenave të jashtme zhvilloheshin në një zonë të gjelbër në Warwickshire, Angli, transmeton KultPlus.
Pas përfundimit të serisë në vitin 2001, zona pësoi një transformim të madh. Pronari i tokës, për të shmangur vizitat e shpeshta të kuriozëve, krijoi një pellg artificial që mbulon hapësirën ku ndodhej “Tubbyland”. Sot, vendi është i boshatisur dhe i kthyer në një fermë me një dyqan lokal për produkte ujore.
Ky ndryshim ka nxitur reagime të ndryshme në rrjetet sociale: disa fansa ndihen të zhgënjyer që vendi nuk u shndërrua në një atraksion turistik, ndërsa të tjerë e mbështesin vendimin e pronarëve për të ruajtur privatësinë dhe qetësinë e zonës./KultPlus.com
Pas negociatave të gjata, mesfushori shqiptaro-zviceran Ardon Jashari është zyrtarisht pjesë e Milanit. Klubi kuqezi e prezantoi para mediave, ku lojtari u shpreh se ky transferim ka qenë gjithmonë dëshira e tij dhe se puna për ta realizuar marrëveshjen ka qenë e gjatë dhe e vështirë.
“Të luash për këtë klub sjell presion, por është normale. Do të punoj shumë për të shpërblyer besimin,” tha Jashari, duke theksuar se qysh nga kontaktet e para me Igli Taren kishte vendosur ta hidhte këtë hap. Sipas tij, një rol të madh në këtë transferim e kanë pasur edhe Zlatan Ibrahimovic dhe Tare, të cilët i dhanë besim gjatë gjithë procesit.
I impresionuar nga Pirlo dhe i lumtur që do të ndajë mesfushën me Luka Modric, Jashari u shpreh se mezi pret të debutojë në “San Siro”. Ai theksoi se është i gatshëm të përshtatet në çdo pozicion të mesfushës dhe se prioriteti i tij është të ndihmojë skuadrën në të dyja fazat e lojës.
“Kur isha i vogël, kam ëndërruar gjithmonë të luaj për Milanin. Ta vesh këtë fanellë është diçka e jashtëzakonshme,” përfundoi mesfushori kuqezi./KultPlus.com
Login
