Tropoja dhe Alpet e saj kanë njohur rritje të vazhdueshme të vizitorëve dhe turistëve duke e zgjedhur si një destinacion të veçantë të turizmit malor.

Një prej destinacioneve është edhe Bjeshka e Dobërdolit e vendosur në lartësitë e maleve të Tropojës 2200 m mbi nivelin e detit, në pjesën e sipërme të luginës se Gashit.

Kryeministri Edi Rama ka publikuar në rrjetet sociale pamje nga lugina e bjeshkëve të Dobërdolit, e rrethuar nga gjelbërimi dhe me kuajt që enden të lirë mes kësaj bukurie natyrore alpine.

Në pjesën e sipërme të luginës gjenden disa liqene akullnajore, më i madhi prej të cilëve është liqeni i Dashit në një lartësi prej 2175 m. Ky është edhe një ndër liqenet akullnajore më të mëdhenj të Alpeve tona.

Këto bjeshkë janë të rrethuara me shumë male me mbi 2000 m lartësi me shkëmbinj me moshë gjeologjike nga më të vjetrit në Shqipëri.

Prej muajsh ka nisur puna për rehabilitimin e rrugës nga Tropoja e Vjetër deri në Bjeshkën e Dobërdolit.

Kjo rrugë ka një rëndësi të madhe për banorët e zonës, por edhe për turistët e shumtë që eksplorojnë bjeshkët madhështore dhe natyrën e paprekur të kësaj treve./atsh/KultPlus.com

Për individët e suksesshëm në industrinë e showbizit, 50 vjet mund të jenë një arritje e vështirë për t’u arritur. Por për superyllin indian Rajinikanth, ky përvjetor jubilar nuk është vetëm për mbijetesë, është për një mbretërim të pandërprerë, duke shndërruar kinematë në tempuj dhe audiencën në besimtarë. Pjesa më e madhe e punës së tij është në industrinë e filmit dhe kinemasë “Tamil”, ku filmat e tij kanë përcaktuar breza të tërë.

Në vitin 1975, një i ri Shivaji Rao Gaekwad, që më vonë do të bëhej i njohur në mbarë botën si Rajinikanth, hapi derën për herë të parë në një set filmi në Madras (tani Chennai) për filmin “Apoorva Raagangal”, ku interpretoi një rol të shkurtër por të paharrueshëm si një mashkull kokëfortë.

Pothuajse pesë dekada më pas dhe me 170 filma, filmi i tij më i ri, “Coolie”, u shfaq më 14 gusht. Ky film kremton udhëtimin e tij, me një histori që, në disa pjesë, pasqyron jetën e tij. Ai luan një hero të klasës punëtore që i kundërvihet një të pasuri shtypës.

Superylli 74-vjeçar është një fenomen, i adhuruar në tempuj të ndërtuar për të, imazhi i tij mbartet në avionë gjatë promovimeve të filmave, dhe nderohet në Japoninë e largët me pasionin që zakonisht i rezervohet idhujve lokalë.

Historia e Rajinikanth është e një të huaji që u bë një nga më të dashurit të kinemasë indiane, një hero i klasës punëtore, të cilit i jepet pëlqim nga çdo lloj kategorie shoqërore dhe gjeografike. Jeta e tij është një rrugëtim jashtëzakonisht i larmishëm nga varfëria deri në superfamë të pakontestueshme, duke fituar Çmimin “Dadasaheb Phalke”, çmimin më të lartë kinematografik të Indisë dhe “Padma Vibhushan”, çmimin e dytë më të lartë shtetëror.

Për miliona fansa dhe rreth 50,000 klube fansash, ky përvjetor është një mundësi tjetër për të festuar heroin e tyre.

Për ta, ai është një demigod, idolizimi i të cilit ka një përmasë mitike. “Perënditë duhet të shfaqen në një formë,” thotë A Rajendran, një adhurues i flaktë.

Naman Ramachandran, autor i biografisë “Rajinikanth: A Definitive Biography”, vëren se fansat e Rajinikanth janë të ndryshëm, duke përfshirë si bankierë të Wall Street, ashtu edhe pastruese në Tamil Nadu. Magjia e tij në ekran qëndron në faktin se ai luan ëndrrën e të mundurit të të gjitha mundësive: të mundesh përballë vështirësive pa humbur njerzillëkun.

Një dokumentar i vitit 2015 për superyllin, “For the Love of a Man”, i realizuar nga Rinku Kalsy dhe Joyojeet Pal, kap thellësinë e këtij adhurimi, fansat që hipotekojnë shtëpitë, shesin arin familjar dhe trajtojnë premierat e filmave si festivale të paharrueshme.

“Kjo nuk është adhurim,” shpjegoi Kalsy, “është identitet. Ai përfaqëson atë që ata shpresojnë të jenë: të thjeshtë, të moralshëm, por të fuqishëm kur është e nevojshme.”

Shtëpia e tij në Chennai është bërë një tempuj për mijëra adhurues që kërkojnë një shikim, një bekim, ose emërimin e një fëmije. Në vitin 2016, linja ajrore AirAsia publikoi një avion të mbuluar me fytyrën e tij për të shënuar daljen e filmit të tij “Kabali”, një simbol që tregon se imazhi i tij mund të mbajë një film në ajër.

Adhurimi shpesh shndërrohet në punë shoqërore, kur klubet e fansave organizojnë fushata dhurimi gjaku, ndihmë për fatkeqësi dhe ngjarje komunitare në emër të tij. Siç shkruan Aishwarya Rajinikanth në librin e saj “Standing on an Apple Box”: “Ati im nuk sillet asnjëherë si një superstar në shtëpi… përveç në filmat e tij.”

Kultura e fansave të Rajinikanth gjithashtu fshin kufirin mes kinemasë dhe jetës.

Çdo premierë filmi bëhet një spektakël ritualistik. Të shohësh një film të Rajinikanth nuk është thjesht një shfaqje, por një karneval që është një përzierje e krenarisë popullore, krenarisë së klasës punëtore, festës shoqërore dhe gëzimit të ekstazuar.

Pas tre orësh drejtësie supernatyrore, humorit, romancës dhe hakmarrjes, kinematë janë mbushur me popcorn sikur të ishte konfeti, dhe fansat rrjedhin nëpër rrugë, duke bërtitur nga gëzimi i çliruar.

Këtë vit, festimet kanë arritur kulmin: në rrethin e Madurai, një fans ka ndërtuar një tempull të zbukuruar me mbi 5,500 posterë dhe foto, duke ofruar lutje para një statuje të yllit.

Një nga katër fëmijët, Rajinikanth u rrit në varfëri; babai i tij ishte një polic. “Kur braktisa shkollën, babai më dërgoi të punoja si punëtor krahu,” kujton ai. Një i afërm e ndihmoi të bëhej konduktor autobusi.

Një mik, duke vënë re pasionin e tij për teatrin, grumbulloi fonde për ta dërguar në Institutin e Filmit të Madras, një shkollë filmike e financuar nga shteti. Atje, u shfaq talenti i tij dhe regjisori i njohur Tamil, K. Balachander, i dha mundësinë e tij të parë në 1975.

Rajinikanth u dallua nga imazhi i yjeve të tjerë të kinemasë Tamil, si MG Ramachandran, për ngjyrën e tij të errët të lëkurës, dialektin e tij të ashpër dhe ecjen e tij të rafinuar që u bë një element i pazëvendësueshëm i identitetit të tij kinematik.

Ai nisi me rolet e heroit të keq dhe të pavlerë që morën vlerësime në filma si “Apoorva Raagangal”, “Moondru Mudichu” dhe “Pathinaru Vayathinile”, dhe mori role të pasura në “Avargal”, “Johnny”, “Mullum Malarum”, si dhe role tragjike në “Bhuvana Oru Kelvikuri”.

Nga vitet 1990, ai u njoh për rolet e tij të mëdha dhe figura shpirtërore si Sri Raghavendrar dhe Baba. Në vitin 1998, “Muthu” u bë një sensacion në Japoni.

Filma si “Sivaji” dhe “Enthiran”, ku ai luajti një robot, ishin hitet më të mëdha, dhe pavarësisht problemeve shëndetësore, filmat e tij vazhduan të arrinin sukses të madh komercial.

Në fillim, kritikët e përçmonin Rajinikanth si “Mbreti i Stilit”, të njohur për gjestet e tij të njohura si hedhjet e cigareve, shtypjen e syzeve dhe frazat me humor të theksuar. Megjithatë, vlerat që karakteret e tij përfaqësojnë: besnikëria, guximi, humori dhe drejtësia, janë të përhershme dhe universale.

Regjisori SP Muthuraman, i cili ka punuar me të në 25 filma, e atribuon suksesin e tij në “punë të palodhur, dedikim, mirësjellje dhe sjellje përgjegjësie ndaj kolegëve, producentëve dhe shpërndarësve”.

Historiani i filmit Theodore Baskaran thotë se yjet më të mëdhenj të kinemasë Tamil mbajnë një pozicion dikur të mbajtur nga perënditë popullore.

Më shumë se një celebritet, ndikimi i Rajinikanth shtron adhurimin e fansave që qëndrojnë të rreshtuar në mëngjes me qumësht dhe lule. Ata besojnë se heroi e tyre mund t’u japë ngjyrë dhe magji ëndrrave dhe jetës së tyre./BBC/KultPlus.com

Qendra Kinematografike e Kosovës ka njoftuar përmes një postimi në faqen zyrtare në Facebook se është emëruar Këshilli i ri Profesional.

“Jemi shumë të lumtur të ju njoftojmë se Qendra Kinematografike e Kosovës, me vendim të Qeverisë së Republikës së Kosovës dhe në pajtim me legjislacionin në fuqi, ka emëruar Këshillin e ri Profesional.” – shkruhet në postimin e publikuar.

Këshilli Profesional përbëhet nga: Eroll Bilibani, Agnes Nokshiqi, Nita Deda, Urtina Hoxha, Brikena Mulliqi – Përfaqësuese e MKRS-së.

Emërimi i këtij këshilli është një hap i rëndësishëm për të forcuar më tej infrastrukturën institucionale të sektorit të filmit në Kosovë, duke i dhënë prioritet politikave që promovojnë kreativitetin dhe zhvillimin e industrisë kinematografike. Ky është një moment kyç për filmbërësit, pasi ofron mundësi të reja për mbështetje dhe zhvillim të projekteve filmike të nivelit të lartë./KultPlus.com

Ardon Jashari, ylli shqiptar i futbollit, së fundmi është transferuar në ekipin e Milanit, ku edhe ka qenë pjesë e një konference për shtyp.

Në mesin e diskutimeve, Jashari u pyet nga gazetarët për Granit Xhakën dhe ndikimin që ai ka pasur në formimin e mentalitetit të tij fitues, duke pasur parasysh se, përveç pasionit për futboll, ata ndajnë edhe rrënjët shqiptare.

“Xhaka e ka një karakter të fortë dhe është edhe lojtar i madh. Kam mësuar shumë nga ai. Ne jemi rritur njëjtë, ne e kemi këtë mentalitet fituesi, këtë vendosmëri dhe një zjarr brenda vetes. Ne gjithmonë japim gjithçka nga vetja, e kemi atë ‘grintën’ brenda. Kur jemi në fushën e futbollit, duam të fitojmë gjithmonë. Unë dua të kontribuoj dhe ta transmetoj ‘zjarrin’ tim tek ekipi. Shpesh, ekipi që i ka këto më shumë – fiton”, deklaroi 23 vjeçari.

Kjo deklaratë e Jasharit thekson mentalitetin e ngjashëm të të dy lojtarëve dhe mirënjohjen që kanë për njëri-tjetrin duke e parë si një nga ato vlera që vijnë nga rrënjët e një kombi. Kjo forcë shpirtërore, bashkë me pasionin e përbashkët, i bën ata më të fortë dhe më të vendosur në çdo sfidë./KultPlus.com

Parku Arkeologjik i Antigones, një nga sitet më të rëndësishme historike në jug të Shqipërisë, po mirëpret gjatë kësaj periudhe një numër të lartë vizitorësh vendas dhe të huaj.

Natyra përreth dhe historia e pasur e bëjnë këtë park arkeologjik një ndër pikat më të vizituara nga turistët gjatë udhëtimeve të tyre në luginën e Drinos.

Mozaiku i Kishës Paleokristiane në “Parkun Arkeologjik Antigone” është një prej objekteve të kultit më të vizituara nga turistët që zgjidhin këtë sit arkeologjik.

Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja bëri të ditur sot se ky mozaik është i hapur për të gjithë vizitorët deri më datën 22 gusht.

Mozaiku i Kishës Paleokristiane gjendet në skajin jugor të qytetit antik Antigone, ku ndodhen rrënojat e një objekti kulti i tipit Bazilikë, që daton më shek. V – VI.

Motivi i aplikuar në pjesën qendrore të mozaikut i cili formon një figurë antropomorfe, ka trajtën e një gruaje dhe për studiuesit interpretimi, është në favor të “Shën Kristoforit” Krishtmbartës.

Antigonea është një nga qytetet antike më të mëdha të territorit të Shqipërisë dhe vendbanimi më i rëndësishëm antik i Luginës së Drinosit. Brenda mureve fortifikuese të shek. III, vendbanimi ka një sipërfaqe prej 45 ha, ndërsa territori i parkut arkeologjik është mbi 90 ha.

Emrin qyteti e ka marrë nga Antigona, gruaja e parë e mbretit Pirro.

Rritja e interesit të vizitorëve për këtë destinacion po i jep një impuls pozitiv zhvillimit të turizmit kulturor në jug të vendit./atsh/KultPlus.com

Shkruan Albert Vataj

Kolë Idromeno nuk është thjesht një emër në historinë e artit shqiptar; ai është një univers i tërë krijues, një amalgame e rrallë talentesh që përmbledh në vete pikturën, fotografinë, skenografinë, skulpturën, arkitekturën, si dhe një ndjeshmëri të rrallë ndaj artit epistolar dhe partiturave muzikore. Një krijues që sfidon kufijtë e disiplinave, duke i bashkuar ato në një estetikë të vetme, ku dritat dhe hijet, linjat dhe ritmet, zëri dhe vizioni, bashkëjetojnë në harmoni.

Nikollë Idromeno i njohur gjerësisht si Kolë u lind më 15 gusht të vitin 1860 në Shkodër, në një familje me rrënjë arbëreshe, pargaliote dhe hidriote. Ishte geg nga Saraçët e t’amblit dhe njëkohësisht arvanit nga Idromenot e lisit. Kjo përkatësi e dyfishtë, ky urë midis dy identiteteve të pasura të Shqipërisë, bizantine dhe romane, nuk është vetëm një ngulje gjeografike apo etnike; ajo është shenjë e brendshme e veprës së tij, e cila lundron mes dy universeve, duke krijuar një dialog të pandërprerë mes traditës dhe modernitetit, mes lokalitetit dhe universalishtes. Emri i tij i pagëzimit, Spiridhon, shenjti mirëbërës i Korfuzit, i veneruar si nga ortodoksët, po ashtu edhe nga katolikët, simbolizon pikërisht këtë ekuilibër, këtë bashkim të kulturave dhe besimeve që do të ndikojë në gjithë rrjedhën e veprës së tij.

Rruga Idromeno në Korfuz, që lidh katedralen katolike me pallatin e vjetër të familjes stradiote Riki, nuk është thjesht një toponim; ajo është një dëshmi e gjallë e një gurrë të pandërprerë krijuese, një histori e rrënjosur në familjen që dha Korfuzit klerikë, dhaskalë dhe artistë të ndershëm. Kjo sintezë adriatiko-joniane, bashkë me talentin hyjnor, shpaloset në çdo pikturë të Idromenos, nga “Motrat Tone” e deri te mrekullitë plastike që ende presin të njihen plotësisht. Por Idromeno nuk qëndron vetëm në pikturë; ai është Idromeno i orkestrës “Daullja” të Palok Kurtit, Idromeno i “Dritëshkronjës” me të njëjtin emër, dhe Idromeno eksperimentues i “theatrit elektrik”, paraardhës i kinemasë moderne shqiptare. Çdo manifestim i tij është një provë e përpjekjes për të zgjeruar kufijtë e perceptimit artistik dhe shprehjes estetike.

Figura e Kolë Idromenos është jashtëzakonisht tërheqëse, jo vetëm për virtuozitetin teknik, por edhe për integritetin etiko-estetik që shpreh çdo veprë e tij. Ai ruan misterin, të cilin koha ende e ka për detyrë të zbulojë, duke na thirrur për një kontemplim të thellë mbi artin dhe identitetin.

Kolë Idromeno ndërroi jetë më 12 dhjetor 1939, duke lënë pas një opusi të plotë dhe të shumëfishtë që është pasuri e përhershme e kulturës shqiptare. Sot, bashkë me Luçianon, drejtorin ekcentrik dhe pasionant të muzeut “Marubi”, po punojmë për krijimin e Muzeut Idromeno në Shkodër, një hapësirë ku universi i tij krijues do të bëhet destinacion kulturor, akademik dhe turistik, duke ofruar një mundësi të rrallë për të kuptuar dhe përjetuar kompleksitetin dhe bukurinë e opusi të tij të plotë.

Idromeno nuk është thjesht një emër historik; ai është një testament i përjetshëm i pasionit krijues dhe i harmonisë mes artit, moralit dhe identitetit, një gur këndor ku lidhet e shkuara dhe e ardhmja e artit shqiptar./KultPlus.com

Edna Ferber kujtohet si një nga zërat më të fuqishëm të letërsisë amerikane të shekullit XX. Noveliste, autore tregimesh të shkurtra, dramaturge dhe fituese e Çmimit Pulitzer, ajo la pas një trashëgimi që sfidon kohën dhe mbetet frymëzim për lexues e dramaturgë anembanë botës.

Edna Ferber lindi më 15 gusht 1885 në Kalamazoo, Michigan, në një familje me rrënjë hebreje. Gjatë fëmijërisë familja u shpërngul shpesh në qytete të ndryshme të Mesperëndimit, ku Ferber u përball me antisemitizëm dhe përvoja që do të formësonin si karakterin, ashtu edhe krijimtarinë e saj. Në moshën 12-vjeçare u vendos në Appleton, Wisconsin, ku përfundoi shkollën e mesme dhe nisi të shkruante për gazetën e shkollës, përcjellë KultPlus.

Në moshën 17-vjeçare, u punësua si gazetare në “Appleton Daily Crescent”, duke u bërë gruaja e parë që punonte aty. Më vonë u bashkua me “Milwaukee Journal”, ku puna e palodhur e çoi deri në rraskapitje. Përvoja në gazetari do të ushqente më pas edhe temat dhe personazhet e librave të saj.

Ferber botoi tregimin e parë, “The Homely Heroine”, në vitin 1910. Një vit më vonë doli romani i saj i parë, “Dawn O’Hara, The Girl Who Laughed”, i frymëzuar nga jeta e saj si gazetare. Por fama e madhe erdhi në vitin 1924 me romanin “So Big”, një histori për guximin dhe këmbënguljen e një gruaje që rrit djalin e saj e vetme, në kushte të vështira. Ky roman i solli Çmimin Pulitzer në vitin 1925.

Edna Ferber u dallua për aftësinë për të treguar histori të mëdha amerikane përmes fatit të individit. “Show Boat” (1926) u kthye në një nga muzikalet drama më të famshme të Broadway-t dhe në një film të paharrueshëm. “Cimarron” (1930) fitoi çmimin Oscar për Filmin më të Mirë. Më vonë erdhën edhe “Giant” (1952) dhe “Ice Palace” (1958), të dyja të ekranizuara me sukses në Hollywood.

Temat e saj shpesh sillnin figura të grave të forta, përshkrime të ndryshimeve shoqërore dhe pasqyrime të tensioneve kulturore amerikane.

Edna Ferber vdiq më 16 prill 1968 në Nju Jork, në moshën 82 vjeçare, nga kanceri. Sot, veprat e saj vazhdojnë të lexohen, dramat e saj ende ngjiten në skenë dhe personazhet që ajo krijoi mbeten të gjalla në imagjinatën e lexuesve.

Ferber mbetet një shembull se si talenti, këmbëngulja dhe një penë e ndershme mund të lënë gjurmë të pashlyeshme në kulturën dhe letërsi./KultPlus.com

15 gushti është Dita e Shën Marisë, një nga festat më të kremtuara për besimtarët e krishterë.

I njohur si “Fjetja e Hyjlindëses”, 15 gushti është dita kur shenjtorja ju bashkua birit të saj, në botën e përjetshme.

Festa e Fjetjes së Hyjlindëses kremtohet në 15 gusht, e paraprirë nga dy javë agjërimi (kreshme). Kjo festë, e cila quhet edhe “Marrja”, është për të përkujtuar vdekjen, ngjalljen dhe lavdërimin e Nënës së Krishtit. Ajo shpall që Maria “u mor” nga Perëndia, në mbretërinë qiellore të Krishtit, në të përmbushurit e ekzistencës së saj trupore dhe shpirtërore.

Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë ka ndarë kalendarin e festimeve në të gjitha kishat dhe manastiret e Fjetjes së Hyjlindëses Mari.

“Fjetja e Hyjlindëses” është paraqitur në afresket e kishave të ndryshme orthodhokse, anembanë vendit, ashtu sikurse edhe “Lindja e Virgjëreshës” apo “Hyrja e saj në Tempull”.

15 gushti kremtohet edhe nga besimtarët katolikë në të gjithë botën. Besimtarët katolikë në të gjithë botën kremtojnë të Ngjiturit e Zojës në Qiell, apo Zojën e Madhe, siç njihet ndër shqiptarë. Simbolikisht i vendosur në qendrën e periudhës së verës, ky solemnitet mund të konsiderohet si kohë për çlodhje e ripërtëritje.

Zojës së Madhe i janë kushtuar shumë kisha si ajo e Barbullushit në kryedioqezën metropolite të Shkodër-Pultit, ajo e Mamurrasit, në kryedioqezën metropolite të Tiranë-Durrësit, ajo e Kaçë-Naraçit në dioqezën e Sapës, ajo e Grudës dhe ajo në fshatin Kollomzë afër Ulqinit, në kryedioqezën e Tivarit, ajo e Letnicës në Karadak dhe ajo e Zymit të Hasit, në administraturën apostolike të Prizrenit në Kosovë.

Në trevat shqiptare Kishat kushtuar Virgjërës Mari janë dëshmi identiteti shpirtëror e kombëtar, thesar feje e arti./atsh/KultPlus.com

Fitnete Rexha është një nga emrat më të shquar të muzikës së mirëfilltë shqipe, me theks të veçantë, muzikës qytetare tiranase, shkruan KultPlus.

Reth 200 këngë popullore të Shqipërisë së Mesme, janë të regjistruara në repertuarin e këngëtares Rexha, ku prej tyre më të zgjedhura janë: “Fërfëlloj fëllënza në ujë’’, “Te selvitë e Namazgjasë”, “Qënke veshur me të bardha”, “Mu aty tek shtatë zymbylat”, “Dy të bukurat në nji derë” etj.

Ajo lindi më 3 prill 1933 në Tiranë. Dëshira për tu marrë me muzikë popullore tiranse kishte lindur qysh në fëmijërinë e hershme të saj, pasi ajo ishte e bija e Rexh Delisë “Hero i Popullit’’, familje kjo që njihej për vlerat e traditës, ku ndër vlera të tjera, kultivohej prej shumë brezash kënga popullore.

Rreth moshës 15 vjeçare, Rexha bën regjistrimin e këngëve të para popullore në Radio-Tirana nën shoqërinë e grupit orkestral të Shqipërisë së mesme të drejtuar nga Muharrem Gura dhe Skënder Reka.

Karrierën e saj si këngëtare e filloi në Estradën e Tiranës, dhe më pas aktiviteti i saj më tutje u zhvillua pranë A.K.V.P-së në Tiranë deri në daljen në pension në vitin 1981.

Për kontributin e saj të madh, në ruajtjen dhe kultivimin e këngës së pastër shqipe Fitnete Rexha u shpall “Artiste e Merituar” nga autoritetet shtetërore të Shqipërisë.

Ajo vdiç më 14 gusht 2003 në Tiranë/KultPlus.com

Saga e famshme “Piratet e Karaibeve” po përgatitet të rikthehet në ekran, por ende nuk dihet nëse do ta shohim Johnny Depp përsëri në rolin e Kapiten Jack Sparrow. Pas muajsh spekulimesh, producenti Jerry Bruckheimer ka konfirmuar për Entertainment Weekly se pjesëmarrja e Depp do të varet nga skenari.

“Nëse i pëlqen mënyra se si është shkruar roli, mendoj se do të pranojë. Gjithçka varet nga ajo që është shkruar,” tha Bruckheimer, duke lënë të hapur mundësinë e rikthimit të tij.

Saga, e cila nisi në vitin 2003, është shndërruar në fenomen botëror duke arkëtuar mbi 4.5 miliardë dollarë me pesë filma. Megjithatë, filmi i fundit nuk pati suksesin e pritur, duke hapur rrugën për një reboot. Detajet e rrëfimit dhe personazheve të rinj mbeten ende sekret.

Bruckheimer e ka shprehur hapur admirimin për Depp: “Ai krijoi Kapitenin Jack. Nuk ishte vetëm skenari, por edhe pjesë të Pepé Le Pew dhe Keith Richards që ai i solli në rol. Interpretimi i tij ishte unik.”

Për fansat, dilema mbetet: a mund të ekzistojë “Piratet e Karaibeve” pa kapitenin e çmendur dhe karizmatik Jack Sparrow? Përgjigjja pritet me interes nga e gjithë bota e kinemasë./KultPlus.com

Për shumë të rritur që u rritën me televizionin e viteve ’90, “Teletubbies” mbetet një pjesë e dashur e fëmijërisë. Por sot, lokacioni ku u xhirua ky fenomen global është krejt i ndryshëm dhe i pazakontë për syrin e publikut.

Seriali debutoi në vitin 1997 dhe fitoi popullaritet të jashtëzakonshëm, duke sjellë në ekran katër personazhet ikonike – Tinky Winky, Dipsy, Laa-Laa dhe Po – të cilët u bënë të pandashëm nga kujtimet e miliona fëmijëve në mbarë botën. Xhirimet e skenave të jashtme zhvilloheshin në një zonë të gjelbër në Warwickshire, Angli, transmeton KultPlus.

Pas përfundimit të serisë në vitin 2001, zona pësoi një transformim të madh. Pronari i tokës, për të shmangur vizitat e shpeshta të kuriozëve, krijoi një pellg artificial që mbulon hapësirën ku ndodhej “Tubbyland”. Sot, vendi është i boshatisur dhe i kthyer në një fermë me një dyqan lokal për produkte ujore.

Ky ndryshim ka nxitur reagime të ndryshme në rrjetet sociale: disa fansa ndihen të zhgënjyer që vendi nuk u shndërrua në një atraksion turistik, ndërsa të tjerë e mbështesin vendimin e pronarëve për të ruajtur privatësinë dhe qetësinë e zonës./KultPlus.com

View this post on Instagram

A post shared by Rundown Buildings (@rundownbuildings)

Pas negociatave të gjata, mesfushori shqiptaro-zviceran Ardon Jashari është zyrtarisht pjesë e Milanit. Klubi kuqezi e prezantoi para mediave, ku lojtari u shpreh se ky transferim ka qenë gjithmonë dëshira e tij dhe se puna për ta realizuar marrëveshjen ka qenë e gjatë dhe e vështirë.

“Të luash për këtë klub sjell presion, por është normale. Do të punoj shumë për të shpërblyer besimin,” tha Jashari, duke theksuar se qysh nga kontaktet e para me Igli Taren kishte vendosur ta hidhte këtë hap. Sipas tij, një rol të madh në këtë transferim e kanë pasur edhe Zlatan Ibrahimovic dhe Tare, të cilët i dhanë besim gjatë gjithë procesit.

I impresionuar nga Pirlo dhe i lumtur që do të ndajë mesfushën me Luka Modric, Jashari u shpreh se mezi pret të debutojë në “San Siro”. Ai theksoi se është i gatshëm të përshtatet në çdo pozicion të mesfushës dhe se prioriteti i tij është të ndihmojë skuadrën në të dyja fazat e lojës.

“Kur isha i vogël, kam ëndërruar gjithmonë të luaj për Milanin. Ta vesh këtë fanellë është diçka e jashtëzakonshme,” përfundoi mesfushori kuqezi./KultPlus.com

Presidenti lituanez Gitanas Nauseda ka emëruar ministren aktuale të Çështjeve Sociale dhe Punës, Inga Ruginiene, si kryeministre dhe e ka ngarkuar atë me formimin e një qeverie.

Kandidatura e 44-vjeçares social-demokrate tani duhet të miratohet nga parlamenti.
Ajo do të jetë në gjendje të formojë kabinetin e saj, i cili më pas do të përballet me një votim tjetër në parlament.

Ruginiene u propozua nga partia e saj si pasardhëse e Gintautas Paluckas, i cili dha dorëheqjen në fillim të gushtit, pas akuzave për marrëveshje të dyshimta biznesi dhe konflikte interesi.

Ajo u zgjodh për herë të parë në parlament vjeshtën e kaluar dhe më pas u emërua ministre e Çështjeve Sociale dhe Punës.

Përpara kësaj, ajo kishte qenë kryetare e Konfederatës së Sindikatave Lituaneze për gjashtë vjet.

Kritikët e akuzojnë Ruginienën se i mungon përvoja politike.

Megjithatë, janë ngritur më shumë pyetje në lidhje me të afërmit e saj që jetojnë në Rusi dhe vizitat e saj të shpeshta në atë vend.

Nauseda tha të enjten se informacioni i disponueshëm deri më tani jep arsye për të besuar se Ruginienë do të “kryejë me sukses” detyrat e kreut të qeverisë.

“Megjithatë, ka disa detaje në biografinë e saj që kërkojnë më shumë vëmendje”, i tha ai një transmetuesi lituanez.

Punimet për ndërtimin e stadiumeve të reja në Mitrovicë dhe Gjakovë po zhvillohen me ritëm të shpejtë, duke shënuar një hap të rëndësishëm në përmirësimin e infrastrukturës sportive në Kosovë.

Ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Çeku, ka bërë të ditur se projektet po ecin sipas planit, duke sjellë kushte moderne për sportistët dhe tifozët. Këto investime synojnë të rrisin cilësinë e organizimit të ndeshjeve dhe aktiviteteve sportive, si dhe të nxisin zhvillimin e sportit në nivel lokal dhe kombëtar.

Stadiumet e reja pritet të jenë jo vetëm qendra të futbollit, por edhe hapësira multifunksionale për evente të ndryshme komunitare./KultPlus.com

Më 1867, një transaksion i jashtëzakonshëm e ka ndryshuar hartën e Amerikës së Veriut: Rusia ua ka shitur Shteteve të Bashkuara territorin e Alaskës për 7.2 milionë dollarë.

Përtej përfshirjes në shumë mite, legjenda apo thashetheme ndër breza, kjo ka qenë një marrëveshje prej të cilës kanë përfituar të dyja palët.

Lindja e ”Amerikës ruse”

E ashtuquajtura “Amerika ruse” ka nisur të marrë formë shumë përpara vitit 1867. Eksploruesit rusë dhe tregtarët e gëzofëve kanë arritur në Alaskë në fillim të shekullit 18 – kryesisht gjatë Ekspeditës së Dytë të Kamçatkës më 1741, nën drejtimin e Vitus Beringut dhe Aleksei Çirikovit.

Udhëtimet e tyre u kanë hapur rrugën tregtarëve, sidomos atyre që kanë qenë në kërkim të lëkurave të shtrenjta të vidrave dhe që kanë guxuar t’i vizitojnë brigjet e Paqësorit të Amerikës së Veriut.

Në vitet 1760 dhe 1770, prezenca ruse ka qenë mirë e vërejtshme. Një mori ngjarjesh – nisur nga krijimi i pikave tregtare në vendet sikurse Unalaska dhe Kodiaku, e deri te përleshjet mes grupeve indigjene, sikurse ato mes aleutsve dhe tlingitëve – kanë vënë më shumë dritë mbi realitetin e ashpër të zgjerimit kolonial.

Grigory Shelikhov ka qenë figura kryesore në këto vendbanime të hershme ruse dhe në ekspeditat tregtare.

Më vonë, nën lidershipin e Alexander Baranovit, Kompania Ruso-Amerikane e ka konsideruar kontrollin e Alaskës nga Sitka (atëbotë e njohur si Novo‑Arkhangelsku), dhe ka krijuar rrugë tregtare, ka ndërtuar pika të fortifikuara, dhe i ka dërguar atje priftërinjtë ortodoksë, të cilët kanë ndërtuar kisha dhe kanë nisur misione në mesin e komuniteteve lokale.

Pse Rusia e shiti Alaskën?

Në mesin e shekullit 19-të, Perandoria Ruse nuk e ka parë Alaskën si aset strategjik, mirëpo si përgjegjësi në rritje. Kostoja e mirëmbajtjes së një territori aq të largët, sidomos pas humbjes së madhe në Luftën e Krimesë, ka qenë barrë e rëndë për pushtetin.

Për më shumë, prezenca e anijeve britanike në Paqësor, i ka rritur shqetësimet se mbrojtja e “Amerikës ruse” në ndonjë konflikt të ardhshëm do të kthehet në mision të pamundur.

Çfarë i ka shtuar edhe më shumë benzinë zjarrit kanë qenë vështirësitë financiare, për të cilat e ka ngritur alarmin ministri i atëhershëm i Financave, Mikhail Reutern.

Ai ka paralajmëruar se mirëmbajtja e Kompanisë Ruso-Amerikane, e cila e ka menaxhuar koloninë, nënkuptonte ndarjen e shumë subvencioneve – fonde të cilat Qeveria e atëhershme nuk kishte kapacitet t’i ndante.

Nisja e negociatave

Diskutimet për fatin e Alaskës nuk kanë vonuar. Më 1853, guvernatori i përgjithshëm i Siberisë Lindore, Nikolay Muravyov‑Amursky, ka sugjeruar se Rusia përfiton më shumë nëse ia shet Alaskën ndonjë vendi mik – sikurse ishin Shtetet e Bashkuara – sesa ta mbronte atë dobët apo ta humbte në rast të ndonjë krize.

Në mesin e viteve 1860, urgjenca financiare dhe parashikimet strategjike kanë rezultuar në këtë përfundim.

Në një takim të posaçëm të zhvilluar më 16 dhjetor 1866, ishte përfshirë cari Aleksandri II, vëllai i tij, duka i madh Konstantini, ministri i Jashtëm, Alexander Gorchakov, ministri i Financave, Reutern, dhe i dërguari rus, Eduard de Stoeckl. Ata janë pajtuar në parim për shitjen e territorit dhe jo për mbajtjen e tij, për shkak të barrës financiare.

Arritja e marrëveshjes

Në mars të vitit 1867, de Stoeckl ka arritur në Uashington për të diskutuar me Sekretarin e atëhershëm amerikan të Shtetit, William H. Seward.

Ata kanë diskutuar fillimisht një çmim mes 5-7.5 milionë dollarëve, dhe në fund janë marë vesh për 7.2 milionë dollarë.

Traktati është nënshkruar më 30 mars 1867, dhe kështu Alaska është transferuar zyrtarisht nën kontrollin e Shteteve të Bashkuara.

Në Shën Petersburg, cari e ka miratuar marrëveshjen në fund të marsit. Udhëheqësi i Kompanisë Ruso-Amerikane është informuar në prill, dhe duket se nuk ka qenë i përgatitur për shitje. Deri në shtator të vitit 1868, kompanisë i është ndarë një dëmshpërblim financiar për humbjet që mund t’i jenë shkaktuar.

Në Uashington, Senati amerikan e ka ratifikuar traktatin me 37 vota për dhe dy kundër.

Më 18 tetor 1867, territori i është transferuar zyrtarisht SHBA-së, përmes një ceremonie të organizuar në Sitka.

Kjo datë ende shënohet në Shtetet e Bashkuara si Dita e Alaskës.

Zemërimi publik dhe trashëgimia

Në Rusi, njerëzit kanë pasur emocione të përziera. Disa e kanë kritikuar marrëveshjen, duke e quajtur të “turpshme”, dhe kanë vuajtur për humbjen e tokës së ndërtuar me djersë dhe sakrificë.

Në Shtetet e Bashkuara, disa janë tallur për blerjen e një toke që është përshkruar si e pavlerë, për shkak të motit të ashpër.

Të tjerë që kanë parë vlerë në atë tokë, kanë ëndërruar që të ardhmen të fitojnë qasje në Azi dhe ishujt e saj të pasur, pikërisht përmes Alaskës.

Kush pati të drejtë?

Koha ka treguar për rëndësinë e kësaj toke. Në fund të shekullit 19, nga Alaska është nxjerrë ar, dhe zbulimet e mëvonshme të naftës, ia kanë rritur edhe më tepër vlerën territorit.

Rusia, në anën tjetër, ka përfituar nga marrëveshja, sepse rusët argumentonin se me ato para e kanë modernizuar linjën hekurudhore dhe i kanë forcuar kufijtë e Lindjes së Largët – territore me më shumë përparësi strategji, sesa Alaska e ngrirë.

Pikë kthese në histori

Shitja e Alaskës nuk ka qenë vetëm marrëveshje për tokë – ky moment e ka shënuar edhe një pikë kthese.

Kjo shitje ia ka mundësuar Rusisë që të përqendrohej në zonat e saj të thella aziatike, ndërsa SHBA-ja ka fituar në aspektin gjeopolitik pasi e ka rritur qasjen në Paqësor dhe ngadalë ka mësuar më shumë për pasurinë natyrore të Alaskës.

Kështu, “Amerika ruse” është transformuar gradualisht në shtetin amerikan të Alaskës – një legjendë jo e humbjes apo mashtrimit, por e diplomacisë, pragmatizmit dhe riformësimit të gjeografisë globale. / abcnews.al / KultPlus.com

Më 14 gusht 1956 u nda nga jeta një prej figurave më të mëdha të teatrit dhe letërsisë botërore – Bertolt Brecht, dramaturg, poet dhe teoricien gjerman, i cili la pas një trashëgimi të jashtëzakonshme në artin skenik.

Brecht, i lindur në Augsburg më 1898, është krijuesi i konceptit të “teatrit epik”, një formë revolucionare e teatrit që synonte t’i largonte shikuesit nga emocionet e thjeshta dhe t’i nxiste drejt reflektimit kritik mbi realitetin shoqëror.

Teatri epik – një revolucion në skenë
Në vend që publiku të humbiste në iluzionin e një historie, Brecht kërkonte t’i mbante ata “të zgjuar” gjatë gjithë shfaqjes. Me teknika si ndërprerja e rrëfimit, përdorimi i titrave, muzika si koment dhe prishja e “murit të katërt”, ai e ktheu teatrin në një mjet të drejtpërdrejtë të analizës shoqërore. Veprat e tij më të njohura si Nëna Kurajë dhe Fëmijët e Saj, Opera për Tre Grosh dhe Jeta e Galileut, nuk ishin thjesht histori, por thirrje për të parë botën me sy kritik.

Ndikimi global
Brecht nuk ishte thjesht dramaturg, por një mendimtar që ndikoi qindra regjisorë, aktorë dhe dramaturgë anembanë botës. Metodat e tij pedagogjike u bënë themel i shkollave të teatrit dhe aktrimit, ndërsa veprat e tij vazhdojnë të luhen në çdo kontinent.

Brecht në skenën shqiptare
Edhe teatri shqiptar është ndikuar nga qasja e Brecht-it. Që nga vitet ’60, disa prej dramave të tij u përkthyen dhe u vunë në skenë nga Teatri Popullor (sot Teatri Kombëtar), duke sjellë në Shqipëri frymën kritike dhe eksperimentale të teatrit epik. Regjisorë shqiptarë, si Mihal Popi dhe Pirro Mani, kanë përdorur elemente brechtiane në inskenimet e tyre, duke e pasuruar gjuhën skenike me teknika që i ftojnë spektatorët të mendojnë e jo vetëm të ndjejnë.

Një trashëgimi që nuk shuhet
Edhe pas më shumë se gjysmë shekulli nga ndarja e tij nga jeta, Bertolt Brecht mbetet një figurë referuese për teatrin modern. Ai na mëson se arti nuk është vetëm argëtim, por një mjet për të sfiduar mendësitë, për të pyetur dhe për të ndryshuar botën./KultPlus.com

Shprehje fantastike nga Danielle Steel:

“Ndoshta disa njerëz nuk do të jenë përgjithmonë në jetën tonë. Disa mund të jenë duke kaluar në të. Është njësoj si disa njerëz që kalojnë në jetën tonë për të na sjellë diçka: një dhuratë, një bekim, një mësim që duhet ta mësojmë. Për këtë arsye, ata shfaqen në jetën tonë”.

“Gjëja që më prek më shumë në shpirt, është kur dikush më thotë “Ti vërtet ke bërë ndryshimin””.

“Mos u shqetëso shumë. Gjëja e duhur do të vijë në kohën e duhur. Gjërat ndodhin në mënyrën se si janë shkruar të ndodhin”.

“Asgjë nuk zgjat përgjithmonë. Asgjë nuk ndalon të qëndrojë ashtu siç është, por vazhdon të ecë. Si një lumë”.

“Fati është i përkohshëm, romanca mund të jetë e bukur, por dashuria është gjëja më e rëndësishme. Pa dashurinë, fati dhe romanca do të kishin një jetë shumë të shkurtër”.

“Unë besoj tek dashuria me shikim të parë për një shtëpi, por jo për njerëzit”.

“Është e vështirë të bësh ndryshime. Mësohesh me gjërat dhe nuk dëshiron të largohesh prej tyre. Ndoshta do të bëjë mirë të ndihesh pak jo në rehat me gjërat që ke, për ca kohë, dhe të bësh diçka ndryshe”.

“Unë nuk kam nevojë për një mashkull që të jem e lumtur. E kisha dikë, ishte mjaftueshëm i mirë. Nuk pres të gjej dikë tjetër si ai, ndaj pse të kënaqem me diçka më pak? Jam shumë herë më mirë e vetme”.

“Më mban mend mua? I jam kthyer vetes sime të shkuar. Pa përgjegjësi, pa detyrime, pa ankesa. Nuk dua të zotëroj gjë, të dua dikë apo të lidhem shumë me njerëzit, vendet apo gjërat. Ky është një rregull që funksionon shumë mirë për këdo”.

“Mos e lër jetën të të fluturojë nga duart. Ajo nuk do të kthehet më mbrapsht. Nuk ke për të pasur më një mundësi të dytë”.

“Mos merr vendime me frikë, pasi ato asnjëherë nuk do të të çojnë atje ku dëshiron”.

“Për disa gjëra në jetë, ia vlen pritja”.

“Dashuria është e ngatërruar. Nëse vërtet e do dikë, nuk mund ta shmangësh dot dhimbjen. Njerëzit vdesin, largohen, gjërat ndryshojnë. Por ka raste kur gjithçka funksionon dhe nga ato duhen marrë shembuj”. /KultPlus.com

Poezi nga Charles Bukowski

S’rreshta kurrë së menduari për ty,
do doja aq shumë të ta them.

Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem,
Se më mungon dhe të mendoj.
Po s’të kërkoj.
Madje s’të shkruaj as njatjeta.
Nuk di si je.
Dhe më mungon ta di.

Ke projekte?
Buzëqeshe sot?
Ç’ëndërrove?
Do dalësh?
Ku do t’shkosh?
Ke ëndrra?
A hëngre?.

Do t’më pëlqente të mund të kërkoja.
Po s’kam forcë.
Dhe as ti nuk e ke.
Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.

“Dhe mendojmë.
Dhe kujtomë.
Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.

Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.

Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj./ KultPlus.com

Gërmimet e sivjetme të arkeologëve në Parkun Arkeologjik Ulpiana, i cili gjendet në territorin e komunës së Graçanicës – rreth 12 kilometra nga Prishtina, kanë sjellë zbulime të reja në historinë e Dardanisë së lashtë.

Zbulimet e një mbishkrimi të ri në dyshemenë e bazilikës, saktësuan vitin kur u inaugurua bazilika dhe emrin e qytetit romak ku ajo u ndërtua – Justiniana Secunda.

Në komunën e Graçanicës ndodhen mbetjet arkeologjike të kësaj bazilike e cila është më e madhja e zbuluar deri më tani në Ballkan (78 x 23 metra), e ndërtuar nga perandori romak Justiniani i Madh, i cili kishte prejardhje dardane dhe që sundoi në vitet 527-565 pas erës sonë.

Punimet po udhëhiqen nga profesori francez, Christophe Goddard nga Universiteti “Ecole Normale Superieure” në Paris dhe ekipi i tij, në bashkëpunim me profesorë nga Universiteti i Prishtinës dhe Instituti Arkeologjik i Kosovës.

Profesori Goddard thotë se mbishkrimi që zbuluan ishte një kushtim nga vetë perandori Justinian dhe saktëson se bazilika në këtë qytet të lashtë romak u ndërtua në vitin 545 pas erës sonë, apo 1480 vjet më parë.

“Ndërtesa nuk jetoi shumë – maksimumi 150 vjet – dhe kjo bëri që dyshemetë të ruheshin mrekullisht. Mbishkrimi i dytë jep edhe emrin e qytetit: ‘Justiniana Secunda’ dhe tregon se bazilika i ishte kushtuar Shën Mërisë”, thotë Goddard për Radion Evropa e Lirë.

Në vitin 2023, në mbishkrimin e parë që u zbulua në mozaikun e dyshemesë së bazilikës u tregua se perandori Justiniani i Madh së bashku me bashkëshorten e tij Teodora themeluan qytetin romak Justiniana Secunda në Dardaninë e lashtë.

Ky projekt arkeologjik u financua nga Bashkimi Evropian në vlerë të 1 milion eurove, mbështetur nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit e Kosovës dhe shteti i Francës.

Ekipet synojnë që këtë vit të përfundojnë kërkimet në hapësirën e kishës, për të vazhduar me kërkime të tjera vitin e ardhshëm bazuar në një pajisje teknologjike që detekton çfarë ka nëntokë ende pa gërmuar.

“Vitin tjetër planifikojmë të gërmojmë në pjesën veriore të qytetit për një pallat 40 x 40 metra dhe dhomën e pagëzimit, që sipas geofizikës duket se është e ruajtur dhe ndoshta ka mozaik”, thotë Goddard.

Përgjatë kërkimeve arkeologët gjetën edhe monedha të ndryshme dhe suvenire të kohëve të lashta.

Pas gërmimeve do të fillojë restaurimi i mozaikëve dhe mureve, me synim që ta përfundojnë deri verën tjetër.

“Për të mbrojtur zbulimet, të gjitha sipërfaqet do të mbulohen me material pambuku dhe rërë – dhe vendi do të duket si plazh, por poshtë do të jetë ruajtur plotësisht”, thekson Goddard.

Pas zbulimeve, parkun e Ulpianës e vizitoi ditë më parë edhe ministri në detyrë i Kulturës, Hajrulla Çeku, i cili shkroi në Facebook se po punohet me intensitet në lokalitete arkeologjike, për plane të konservimit e menaxhimit, ngritje të kapaciteteve profesionale përmes partneriteve ndërkombëtare, studime e publikime.

Ulpiana, përndryshe, ishte një nga qytetet më të rëndësishme romanke në Ballkan – pjesë e provincës romake të Dardanisë.

Rëndësia historike e këtij qyteti buron nga roli i tij si qendër e administrimit, tregtisë dhe kulturës romake në rajon.

Ai përmban mbetje të ndërtesave të ndryshme romake dhe bizantine, përfshirë tempuj, bazilika, banja dhe mure të qytetit, të njohur edhe si “Justiniana Secunda”.

Kërkimet e para në këtë hapësirë filluan në vitet 1950./REL

Korça ka hapur mbrëmjen e parë të Festës së Birrës me një pjesëmarrje të madhe nga vizitorë vendas e të huaj.

Festa zhvillohet te terminali i autobuseve, ku skena ka mikpritur disa prej emrave më të njohur të muzikës shqiptare, duke krijuar një atmosferë festive që ka mbajtur publikun në këmbë.

“Është eventi më i madh veror në Shqipëri. Është një festë e cila është konsoliduar dhe zgjeruar nga viti në vit për të arritur në përmasa si ato të sotme, me shumë gjallëri. E veçanta e këtij viti është pjesëmarrja e shumë kompanive të birrave, që janë edhe kryefjala, shoqëruar edhe me kompani të tjera të produkteve ushqimore për të vijuar me një komponent tjetër të festës që është performanca artistike”, tha Sotiraq Filo, kryetar i Bashkisë Korçë.

Vizitorët kanë shijuar birrat e prodhuara në vend dhe ushqimet tradicionale, duke e kthyer ngjarjen në një nga më të priturat e verës në qytet.

Festa do vijojë edhe 4 netët e ardhshme me emrat më të njohur të tregut muzikor në vend por edhe këngëtarë të huaj, ndërsa nuk do të mungojnë birrat dhe ushqimi tradicional./rtsh/ KultPlus.com