Nga 15 deri më 17 gusht 2025, Sheshi i Akademikëve në Pejë do të jetë nikoqir i edicionit të parë të Festivalit “Via Dinarica Kosovo”, një ngjarje që shënon përmbylljen e një projekti trevjeçar për revitalizimin e shtegut ‘Dinarik’ në komunat Pejë, Deçan dhe Junik. Projekti është mbështetur edhe nga bizneset lokale përmes granteve.

Programi i festivalit do të përfshijë aktivitete të shumta në natyrë, si vrap malor dhe hiking, premierën e dokumentarit të xhiruar përgjatë shtegut, muzikë live dhe DJ, ekspozita arti dhe panaire të produkteve vendore.

Të gjitha aktivitetet do të jenë falas dhe të hapura për publikun. Hapja zyrtare do të mbahet të premten në ora 18:30, me pjesëmarrjen e përfaqësueses së Fondacionit Utalaya, Uta Ibrahimi; ambasadorit të Italisë në Kosovë; kryetarëve të komunave Pejë, Deçan dhe Junik; drejtorit për Zhvillim Ekonomik në Pejë; si dhe përfaqësuesve të organizatave italiane që kanë mbështetur projektin./KultPlus.com

Taylor Swift njoftoi të martën se do të publikojë një album të ri: “The Life of a Showgirl.” Njoftimi surprizë për albumin e saj të 12-të origjinal erdhi në mënyrë dramatike, ndërsa një orë numërimi mbrapsht në faqen e saj të internetit përfundoi në orën 12:12 të mëngjesit.

Në një video të publikuar në Instagram, që jep një vështrim të shkurtër të paraqitjes së Swift në podcastin “New Heights” të Travis Kelce, të bashkë-prezantuar me vëllanë e tij Jason Kelce, Swift nxori një valixhe ngjyrë mente me inicialet “TS” të shkruara me portokalli, duke thënë: “Ky është albumi im i ri.” Ajo nuk tregoi se kur do të publikohet albumi apo ndonjë informacion tjetër rreth tij. Fansat do të duhet të presin edhe pak për të parë dhe dëgjuar më shumë kur paraqitja e shumëpritur e Swift në podkastin “New Heights” të publikohet të mërkurën në orën 7 pasdite me orën Lindore.

Pas Swift, në skenën e “New Heights”, ndodheshin disa libra me kopertina ngjyrë portokalli që përmbanin veprat e artistëve Jean-Michel Basquiat, Marc Chagall dhe Ruth Asawa, të cilët mund të jenë ndikime apo referenca për muzikën e saj të re.

E njohur për përfshirjen e “Easter eggs” apo shenjave të fshehta përpara publikimeve të saj, Swift shkaktoi një shpërthim spekulimesh të hënën pasi në Instagram u publikua një karusel me 12 foto. Mbishkrimi thoshte: “Duke menduar për kur ajo tha ‘Shihemi në epokën tjetër…’”

Njoftimi surprizë përkoi me një zbulim të bërë të hënën mbrëma, ku u bë e ditur se Swift do të bashkohej me Travis Kelce, të dashurin e saj dhe lojtarin e Kansas City Chiefs, si dhe me vëllain e tij për një episod të “New Heights,” pas paralajmërimit se një i ftuar “shumë i veçantë” do të merrte pjesë në episodin e së mërkurës. Empire State Building në qytetin e Nju Jorkut u ndriçua me ngjyrë portokalli, ngjyra e kopertinës së re të albumit të Swift, të martën në mbrëmje. Një mbishkrim në llogarinë zyrtare të ndërtesës në Instagram shkruante: “Në epokën tjetër.”

Ky është albumi i parë i Swift që nga përfundimi i turneut të saj rekordthyes Eras Tour në dhjetor. Ai është i disponueshëm për porosi paraprake në faqen zyrtare të Swift në format fizik: vinyl, kasetë dhe CD.

Albumi më i fundit i Swift ishte “The Tortured Poets Department,” një album i dyfishtë me 31 këngë që ajo e njoftoi në vitin 2024 gjatë turneut Eras dhe ndryshoi listën e këngëve të performuara për të përfshirë edhe ato nga albumi i ri. “The Life of a Showgirl” do të jetë publikimi i saj i parë që kur ajo u bë pronare e plotë e gjithë katalogut të saj muzikor, rreth gjashtë vite pasi protestoi për shitjen e masterëve të saj nga ish-shtëpia diskografike.

“Të thuash që është ëndrra ime më e madhe që është realizuar, është në fakt një mënyrë e përmbajtur për ta thënë,” shkroi Swift, duke shtuar se ishte në gjendje të “riblerte” muzikën e saj nga Shamrock pas suksesit të turneut Eras Tour. Shitja e masterëve të gjashtë albumeve të para të Swift tek producenti Scooter Braun dhe kompania e tij Ithaca Holdings në vitin 2019 ishte e diskutueshme, me Swift që pretendonte se ishte kapur në befasi dhe nuk iu dha mundësia të blinte katalogun në atë kohë. Braun këmbënguli se ekipi i saj ishte në dijeni për marrëveshjen që po ndodhte.

Kjo e shtyu këngëtaren që të rimerrte kontrollin e muzikës së saj në mënyrën e vet, duke premtuar se do t’i rixhironte albumet. Ajo vazhdoi të publikonte ato që i quajti “Taylor’s Version” për albumet “Red,” “Speak Now,” “Fearless” dhe “1989.” Me secilin album “Taylor’s Version”, ajo përfshiu edhe këngë të papublikuara më parë, që i quajti “nga kasaforta.”/CNN/KultPlus.com

Shkruan Albert Vataj

Kur thue Shkodra, mundesh me nënkuptu tançka përfaqson kyt gurthemel të rand të historisë, kulturës, traditës dhe qytetarisë.

Kur përmend Shkodrën, mundet me ndërmend gjithçkaqë që asht ngjiz dhe ka marrë vullnesë krenie në t’gjallt e t’pasionuemit, bijt e bijat e këtij qyteti, njiksaj përkatësie, e cilla ma shum’ se gjeografike, mundet me ken shpirtnore dhe artistike, siç diti me dëshmu dhe me xan vend në faqet e lavdishme të historisë si gurthemel i rand i kaprcyelleve.

E ndërsa lyp me dallue prej tan atyne yjeve qi kan shndrit qiellin mëkimit të naltuar në shpirtje shkodrane, tue e nusnue këtë amë legjendash, ma i shndritshmi vezullim n’ta asht jarja shkodrane. E kur nëpër këtë tempull të muzikës kërkon me gjet nji emën, nji za, nji prej atyne qi e kanë këndue dhe e naltue këtë mjeshtëri të krijimit, do ta kesh sa t’pamujtun njaq edhe sfiduese. Gjithqysh, prej atyne që u përfaqësuen, e jarja shkodrane u mori njaq sa dhe u dha, nji za i gjithpranum në këtë virtuozitet interpretues, asht Bik Ndoja. Shpirti i tij krijues dhe tansia mëkuese përgjat nji jete në skenën e kangës dhe në ëndjen e adhurimit, u plazmu duke mbetun tash e përgjithmon të pashlyem, shkodrane, n’traditën e jares dhe shqiptare, n’galerinë e veprave që morën status thesari kombëtar.

Bik Ndoja, jo vetëm me jaren, por me tan pasuninë shpirtnore që mori jetë kah kanga, mujti me i dhan njat za qi kishte me mbet ma i epërmi, ma i andshmi, ma i duartrokituni në skenën shqiptare dhe asaj botnore. Bik Ndoja kishte lindun për me këndu dhe kurrgja nuk mujti me e ba njat za me pushue, e njat zemër me rrah me dashni pa cak. Ai u ngjit në apogje dhe shndriti si yll, pa arritun për me shkëlqy si n’skenë njashtu edhe në podet e nderimeve dhe titujve, edhe pse meritoi ndoshta ma shumë se gjithkush tjetër. Shndriti me virtuozitetin e interpretimit të jares shkodrane, njashtu siç shndrin në ag nji diell qi lind tue dëbu terrin.

Bik Ndoja bani jetën e nji njeriu t’përkorë, pa ankime dhe trazime, megjithëse rreth tij, siç nuk i munguen njerëz qi e vlerësuen talentin, u gjindën ndër ta qi u rreken ta pengonin në ngjitjen e këtij ylli n’qiellin e vet. Por ai nuk u dha, nuk e shterri zanin e tij të magjishëm, nuk e la atë shpirt artisti dorzan dredhive dhe smirës. Gjithqysh ai triumfoi.

Në vitin 1969, Bik Ndojës i’u akordua titulli “Artist i merituar”.  Plot 30 vite më vonë, Bashkia e qytetit të Shkodrës i akordoi titullin “Krenaria e qytetit”. Në vitin 2007, Qendra Kombëtare e Veprimtarive Folklorike i jep titullin “Interpretues i shquar i jares shkodrane”, duke qenë ky vlerësimi i fundit së gjalli. Në lëmin e meritave vlen të përmendet fakti se që nga viti 2011, dosja “Mjeshtri i Madh” pret në institucionin e Presidencës, për t’iu akorduar ndoshta pas vdekjes.

Ludovik Ndoj Gjergji i njohur si Bik Ndoja, u lind në Shkodër me 13 gusht të vitit 1925 për t’u shue më 27 dhjetor 2015. Ishte dhe mbetu lëvruesi dhe përçuesi i jares shkodrane, këtij visari të papërsëritshëm, kësaj urëbashkimi mes Lindjes dhe Perëndimit, traditës dhe bashkëkohjes në artin e këndimit./KultPlus.com

Veprat më të mëdha të artit e shohin aktin e të parit ndryshe. Nga “Portreti i Arnolfinive” i Jan van Eyck-ut (1434), me pasqyrën në formë sy-peshku që shtrembëron realitetin, te “Një bar në Folies-Bergère” i Édouard Manet-it (1882) me lojën e ndërlikuar të shikimeve dhe reflektimeve, këto piktura luajnë me perspektivën tonë dhe ofrojnë një pasqyrim të çastit dhe çuditshmërisë së botës. Disa piktura e kryejnë këtë magji më fshehurazi, pa ndonjë pasqyrë në dukje. Merrni për shembull veprën e Georges Seurat, “Banjat në Asnières” (1884), një pikturë që, në vështrimin e parë, duket si një përshkrim i thjeshtë i verës, por që, me një vrojtim më të thellë, e çjerr perceptimin tonë me një pasion dhe intensitet që e bën po aq të rëndësishme sot sa ç’ka qenë ndonjëherë.

Në pamje të parë, kjo pikturë gjigante me përmasa 2m x 3m, shumë më e madhe se çfarë vizitorët e galerive ishin mësuar të shihnin, duket si një festim i madh i relaksimit veror, duke përjetësuar çastet e pushimit të punëtorëve pranë fabrikave aty afër, teksa lahen në diellin që i pastron nga pluhuri i fabrikave të errëta, “mullinjtë satanikë” për të cilët ka shkruar William Blake. Drita që ndriçon lëkurën e zbehtë të punëtorëve u jep atyre një madhështi klasike, një lloj nderimi që zakonisht i rezervohej heronjve mitologjikë apo figurave historike. Por nëse shikoni më nga afër, trupat e tyre, që duken të fortë dhe të qetë, papritur fillojnë të shthuren, kthehen në një rrjet të lirshëm të pigmenteve që pulsojnë, ngjyra të pastra që duken sikur vibrojnë. Punëtorët janë në të njëjtën kohë të rëndë dhe të lehtë. Nën duart e Seurat, drita, elementi më bazik i perceptimit, nuk është më thjesht ndriçim, por një substancë që mund dhe duhet të shpërbëhet dhe të rindërtohet. Kjo pikturë nuk është thjesht një skenë e pushimit veror, ajo është një analizë e thellë e iluzioneve që na verbojnë, një përpjekje për të hequr velat sociale dhe psikologjike që formojnë mënyrën si e shohim botën. Ajo sheh në brendësi të jetës së gjërave.

Për të zbuluar kuptimet e fshehura të pikturës, na nevojitet një çelës dhe një udhërrëfyes. Fatmirësisht, Seurat na i ka dhënë të dyja, të fshehura në vend të dukshëm, pranë qendrës së pikturës. Aty, mbi supet e përkulura të një djaloshi pa këmishë, me flokë të sheshta nën një kapele të portokalltë, ndodhet një oxhak i hollë që nxjerr tym, një nga shumë oxhaqet që çajnë qiellin e nxehtë. Ky oxhak, që në njëfarë mënyre ndërpret vizionin e Seurat, është edhe arsyeja që ky vizion ekziston. Ai buron nga një nga fabrikat në lagjen Clichy, qendër e prodhimit të qirinjve në Francën e shekullit XIX, një industri shumë fitimprurëse e bërë e mundur falë shkencëtarit Michel Eugène Chevreul, kimist francez që formuloi një teori për ngjyrat me ndikim të jashtëzakonshëm. Pikërisht mbi këtë teori është ndërtuar çdo centimetër i kësaj pikture.

Kur Seurat filloi punën për “Banjat në Asnières” në vitin 1884, ai ishte vetëm 24 vjeç, i trajnuar në École des Beaux-Arts, një ndër shkollat më prestigjioze të artit në Paris. Gjatë studimeve, ai has për herë të parë idetë e Chevreul mbi ngjyrën, të përmbledhura në traktatin “Ligji i kontrastit të njëkohshëm të ngjyrave” (1839). Chevreul arriti në përfundimin se vendosja përkrah njëra-tjetrës e dy ngjyrave komplementare e bën secilën më të gjallë. Ky ishte një zbulim i thjeshtë por revolucionar, që ndikoi në art dhe shkencë.

Ndryshe nga impresionistët që e përdorën këtë teori si frymëzim poetik, Seurat e pa atë si një ligj shkencor që duhej zbatuar me përpikëri. Ai e konceptoi pikturën si një provë matematike të ligjit të Chevreul, duke vendosur ngjyrat me kujdes të madh: mishin portokalli pranë ujit blu-jeshil, barin me tone lejla të verdhë, vijat blu rreth lëkurës së ngrohtë të djemve, të gjitha për të krijuar kontrast dhe vibrim vizual.

Në këtë mënyrë, Seurat shfrytëzon ngjyrën për të shuar dallimet shoqërore, duke e zbuluar “shpirtin e ngjyrës”, të pastruar nga paragjykimet. Ky përpunim i saktë i pigmentit çoi në shpikjen e pointilizmit, teknika me pika të vogla që përzihen në syrin e shikuesit, jo në paletën e artistit. Kjo teknikë debutoi plotësisht te piktura e tij e famshme pasuese “E diela në La Grande Jatte” (1884). Edhe pse “Banjat” nuk u pikturua fillimisht me pika, Seurat u kthye mbi të më vonë (1886–87) për të shtuar këto “pikla”, sidomos nuanca blu kobalti në kapelen e djaloshit që thërret me duar te goja, duke e bërë të “vibrojë” para syve tanë.

Që nga fillimi, Seurat ishte i vendosur që kjo pikturë të mos ishte thjesht një tjetër pamje verore, por një manifest vizual që shpallte një mënyrë të re të të parit botën, larg formave të jashtme, drejt ngjyrës së pastër dhe perceptimit të sinqertë. Ai bëri dhjetëra skica me vaj dhe vizatime me laps, i bindur se kjo do të ishte vepra që do ta vendoste në piedestal. Ai e paraqiti atë në Salon-in zyrtar, por u refuzua.

Megjithatë, nuk u dorëzua. U bashkua me artistë të tjerë të refuzuar si Paul Signac dhe Odilon Redon, dhe së bashku krijuan Grupin e Artistëve të Pavarur, duke organizuar një ekspozitë alternative. Por, për fat të keq, përmasat e mëdha të pikturës dhe dendësia e ekspozitës (me mbi 400 vepra) bënë që piktura e Seurat të vendosej në një qoshe pa rëndësi dhe të mos merrte vëmendjen që meritonte. Kritikët e kohës ishin konfuzë: njëri tha se “nuk guxonte të tallej me të”, ndërsa një tjetër e quajti “e shëmtuar”, “vulgare” dhe “e keqe në çdo drejtim”.

Do të kalonin 50 vjet derisa kjo pikturë të njihej si një moment i rëndësishëm në historinë e artit. Pas shumë vitesh në duar private, në vitin 1924 u ble nga “Galeria Tate” në Londër, gjë që i dha profil të ri. Kur u vendos siç duhet në një hapësirë muzeale, ku vizitorët mund ta sodisnin siç duhej, “Banjat në Asnières” filloi të shihej për atë që është vërtet: një distilim i bukurisë së verës dhe një mrekulli moderne e të parit./BBC/KultPlus.com

Në prill të vitit 2024 u njoftua se librat e famshëm “Harry Potter” do të rikthehen në formatin audiolibër, por këtë herë me një risi të madhe: çdo personazh do të interpretohet nga një aktor i ndryshëm. Ky projekt i ri ambicioz, i titulluar “Harry Potter: Audiobook Edition – Complete Cast”, do të përfshijë më shumë se 200 aktorë dhe premton një përvojë krejtësisht të re për dëgjuesit e sagës magjike.

Një nga lajmet më të mëdha rreth kësaj produksioni është përfshirja e aktorit të njohur Hugh Laurie në rolin e Albus Dumbledore. Sot, në rrjetet sociale zyrtare të “Harry Potter”, u publikua traileri i parë zyrtar, ku mund të dëgjohet zëri i Laurie duke interpretuar një nga rreshtat ikonike të drejtorit të Hogwarts-it, transmeton KultPlus.

Për më tepër, Entertainment Weekly ndau një fotografi ekskluzive të aktorit gjatë regjistrimeve, ndërsa Laurie shpreh emocionet e tij për këtë rol:

“Është një nder për mua që më është besuar çelësi i Albus Dumbledore, dhe jam i lumtur që kam mundësinë ta sjell në këtë interpretim të bukur të Pottermore dhe Audible. I kam shumë të pranishëm paraardhësit e mi në këtë rol, Richard Harris, Michael Gambon, Jude Law, si dhe rrëfimet ikonike të Jim Dale dhe kolegut tim Sir Stephen Fry. Po afrohet edhe koha e të fuqishmit John Lithgow, i cili do ta luajë Dumbledore në serinë e re televizive. Është një shoqëri e mrekullueshme, dhe është një privilegj të jem mes tyre.”

Ky projekt i ri vjen si rezultat i një bashkëpunimi mes Pottermore Publishing dhe Audible, dhe do të sjellë librat e J.K. Rowling në një format që i afron edhe më shumë me teatrit audio, duke ndërtuar një përvojë që kombinon pasionin për letërsinë me interpretimin e lartë artistik./KultPlus.com

Shkruan Albert Vataj

Bertrand Russell, në analizën e tij të pushtetit, zgjedh katër figura që, sipas tij, kanë pasur ndikimin më të thellë në historinë e njerëzimit: Buda, Krishti, Pitagora dhe Galileu. Ky është një kuartet i pazakontë, jo sepse ata nuk meritojnë vendin, por sepse nuk përfaqësojnë tipin klasik të pushtetarëve që historia na ka mësuar të kujtojmë, nuk janë perandorë, as gjeneralë, as sundimtarë të fuqishëm me ushtri dhe territore. Përkundrazi, janë njerëz që e kanë përmbysur botën pa shpata, pa kala dhe pa trupa ushtarësh.

Pushteti i tyre nuk ishte për të sunduar, por për të çliruar.

Buda dhe Krishti u drejtuan zemrave dhe ndërgjegjeve të njerëzve, duke treguar rrugën për të mposhtur lakminë, pasionin e verbër dhe dëshirat që sjellin përçarje. Ata nuk luftuan kundërshtarë politikë, por zinxhirët e brendshëm që mbajnë shpirtin të robëruar. Ata nuk ofruan thjesht një moral të ri, por një mënyrë tjetër të qenit në botë, ku liria vjen nga brenda.

Pitagora dhe Galileu, nga ana tjetër, nuk u drejtuan te morali i brendshëm, por te ligjet e jashtme të universit. Ata nuk na çliruan nga frika e vetvetes, por nga frika e të panjohurës. Pitagora, me harmoninë e numrave dhe idenë se ekziston një rend i përjetshëm në natyrë, e hapi mendjen e njerëzimit drejt një bote të kuptueshme. Galileu, duke kthyer shikimin nga yjet dhe duke guxuar të thotë se Toka nuk është qendra e gjithësisë, i dha njerëzimit një horizont të ri të dijes dhe një guxim të ri për të vërtetën.

Russell thekson se asnjëri prej tyre nuk pati mbështetjen e shtetit në fillim, madje shpesh u përballën me kundërshtimin e tij. Ky është një mësim i heshtur për natyrën e vërtetë të ndikimit: pushteti i përhershëm nuk lind nga dhuna, por nga ideja; nuk mbështetet te frika që imponohet, por te shpresa që ndizet.

Në një botë ku shpesh pushteti shihet si aftësia për të kontrolluar trupat dhe tokat, Russell na kujton se pushteti më i madh është ai që hap dyert e mendjes dhe të shpirtit. Ai është pushteti që nuk skllavëron, por çliron; që nuk të urdhëron të përkulësh kokën, por të ngritësh sytë.

Në fund, mesazhi i tij është i kthjellët: njerëzit nuk drejtohen nga dhuna dhe lufta, por nga urtësia që prek dëshirën e përbashkët për lumturi, paqe dhe kuptim. Kjo është arsyeja pse katër figurat që ai zgjedh i përkasin një bote të përtejshme të historisë, një bote ku pushteti është akt dashurie dhe akt besimi në mundësinë që njeriu të bëhet më i lirë./KultPlus.com

Që nga vajza e ëmbël amerikane deri te mbretëresha e ftohtë e platinit, dhe nga Jean Harlow te Sydney Sweeney, biondja bombë ka qenë një figurë me shumë dimensione, dhe shpeshherë e diskutueshme në kulturën popullore. Flokët e grave kanë qenë prej kohësh të ngarkuara me një fuqi dehëse, që nga Meduza me koka gjarpërinjsh në mitologjinë greke, pamja tronditëse e së cilës i kthente viktimat në gur, te pikturat viktoriane të tunduesve me flokë të valëzuar dhe grabitësve gotikë me flokë të egër e të papërmbajtur. E mishëruar nga femra fatale me shumë grim si Theda Bara dhe Louise Glaum, “vampiri” me flokë të errët bëri rrugën e saj në filmat e hershëm të viteve 1920, derisa ardhja e zbardhuesit të flokëve e zëvendësoi atë me një ikonë të re kulturore: biondja platin, me flokët e saj të përkryer që shkëlqenin në filmat bardh e zi.

Një libër i ri, “British Blonde: Women, Desire and the Image in Postwar Britain”, nga historiania kulturore Lynda Nead, shqyrton se si biondja me flokë të zbardhur u bë një simbol kompleks i dëshirës dhe rrezikut, që nga origjina e saj në SHBA, e përfaqësuar më së miri nga Marilyn Monroe, deri te figurat e ndryshme britanike si Diana Dors dhe Barbara Windsor. “Biondja dukej se ishte aq e rëndësishme, nuk ishte thjesht një detaj i vogël që mund ta injoroje; më dukej se ishte ajo që përcaktonte këto fytyra dhe imazhe të njohura”, thotë Nead, profesore e Historisë së Artit në Institutin Courtauld për BBC. Kultura perëndimore, sipas saj, ka ndërtuar një mitologji të tërë rreth biondisë femërore, nga ikonografia fetare dhe përrallat, deri te arti dhe reklamat, që kanë rrëfyer histori të caktuara për atë që do të thotë të jesh bionde.

Në vitet e hershme të kinemasë, komeditë si “Platinum Blonde” (1931) dhe “Bombshell” (1933), me Jean Harlow në rolet kryesore, e futën konceptin e biondes mahnitëse dhe shkatërruese në gjuhën e përditshme kulturore. “Ideja që je një bombë, është pothuajse si një armë”, thotë Nead. “Nga njëra anë, është një lloj ideali, por në të njëjtën kohë, është gjithashtu kërcënuese.”

Para Harlow, kishte një tjetër bionde, me një pamje më natyrale në skenë: Mary Pickford, kaçurrelat e ambra të së cilës i fituan asaj nofkën “E dashura e Amerikës”. Por ndërsa Pickford luante vajzën e pafajshme që priste të shpëtohej, biondja me peroksid e Harlow ishte më e fuqizuar, duke hapur rrugën për femrat fatale me flokë të çelët në filmat noir të viteve 1940, si Veronica Lake dhe Barbara Stanwyck, të cilat portretizonin gra tërheqëse por dinake, që përdornin bukurinë dhe zgjuarsinë për të manipuluar burrat. “Blonde Ice” (1948), me Leslie Brooks si një grua tradhtare, mashtruese dhe vrasëse, përfitonte nga popullariteti i stereotipit të “mbretëreshës së akullt bionde”, ku flokët e artë të protagonistes binin në kontrast me qëllimet e saj të errëta. Ky konstrukt u rikthye në thriller-in “Basic Instinct” (1992), ku Sharon Stone luan Catherine Tramell, e dyshuara për një vrasje që arrin të joshë edhe hetuesin e saj.

Flokët biondë, që zakonisht errësohen me kalimin e kohës, sugjerojnë një shkëlqim dhe pafajësi fëmijërore që ndihmon në mashtrimin e karakterit fatale. Në “The Postman Always Rings Twice” (1946), për shembull, Cora Smith (e luajtur nga Lana Turner) josh të dashurin e saj për të ndihmuar në vrasjen e bashkëshortit, ndërsa pamja e saj e përsosur dhe flokët biondë maskojnë karakterin e saj të paskrupullt.

“Biondia është diçka që është projektuar si ideal brenda standardeve perëndimore të bukurisë”, thotë Nead, gjë që në kontekstin e ideologjive të superioritetit racor të bardhë, është “jashtëzakonisht problematike”. Vetëm këtë muaj, shfaqja e aktores bionde Sydney Sweeney në një reklamë për markën e xhinseve American Eagle, që bëri një lojë fjalësh me “genes” dhe “jeans”, duke thënë se ajo “kishte gjene të shkëlqyera”, u kritikua nga disa si një referencë ndaj eugjenikës, teoria e diskredituar që synonte “përmirësimin” e racës njerëzore përmes përzgjedhjes gjenetike. American Eagle i hodhi poshtë këto akuza, duke deklaruar se slogani “ka qenë dhe është për xhinset. Xhinset e saj. Historia e saj”.

Pavarësisht këtyre nënkuptimeve shqetësuese, në Britaninë e pasluftës, ngjyra bionde për flokë u pa nga shumë gra të bardha si një pasaportë drejt një bote glamuroze dhe materiale, që ndjehej fuqizuese pas viteve të varfërisë dhe kursimeve. Kultura konsumeriste kaloi përtej Atlantikut, me reklama për bojë flokësh Clairol që theksonin fuqinë e biondes mbi burrat dhe ftonin gratë të “ndryshonin për të magjepsur” me slogane si “Nëse kam vetëm një jetë, më lejoni ta jetoj si bionde”.

Megjithatë, biondet e ngjyrosura duhej të punonin shumë për të ruajtur pamjen e tyre tërheqëse. Regjimi i vazhdueshëm i rilyerjes ishte pjesë e dualitetit intrigues të flokëve biondë, të cilët simbolizonin “si pastërtinë absolute ashtu edhe artificin e plotë”, shkruan Nead në libër. “Paqartësia qëndron në zemër të biondes britanike,” vazhdon ajo. “Një sipërfaqe përsosmërie fsheh, si hije të saj, të ndaluarën dhe të rrezikshmen, të bëra të dukshme nga rrënjët e errëta të biondes së lyer, të cilat ekspozojnë thyerjen e maskaradës femërore, të ekranit të feminitetit të përsosur.”

Për biondet britanike, si aktorja dhe simboli seksual Diana Dors (1931-1984), ishte e vështirë të ecnin jashtë hijes së Monroe. Edhe pse ato kishin rol kyç në formësimin e identitetit të tyre, siç vëren Nead, ishin të dënuara të mbeteshin “në vendin e dytë pas biondes amerikane”. Të ndikuara nga linjat e klasës britanike, ato morën forma dukshëm të ndryshme. Dors, për shembull, ishte më ekstravagante se homologët e saj amerikanë. “Ajo e mbart biondinën pothuajse deri në pikën e karikaturës,” shkroi Daily Mail në vitin 1956. Një tjetër figurë, Barbara Windsor nga Londra, e njohur për rolet komike në filmat “Carry On”, mishëroi një bionde më lozonjare dhe gazmore. E njëjta gazetë (cituar në libër) e përshkroi atë si “një përzierje e theksuar mes pafajësisë së rreme dhe seksualitetit të hapur”. Ky personazh përmblidhet në një imazh publicitar për filmin komik “Crooks in Cloisters” (1964), ku Windsor shfaqet me sy të hapur, veshur me një negligé babydoll dhe shapka të mbuluara me pupla, me flokët e saj të bardhë të ngritura në një beehive të fryrë.

Romanca e kinemasë me të ashtuquajturën “bionden budallaqe” nuk e ka penguar atë të sfidojë stereotipin. Në fillim të filmit “Legally Blonde” (2001), me Reese Witherspoon në rolin e Elle Woods, i dashuri i saj e braktis për shkak të pritshmërive të ulëta. “Nëse do të bëhem senator, duhet të martohem me një Jackie, jo me një Marilyn,” i thotë ai. Por gjykimi i tij del plotësisht i gabuar, pasi Elle pranohet në shkollën e drejtësisë dhe shkëlqen. Megjithatë, edhe shumë nga rolet e Marilyn Monroe sugjerojnë një thellësi të fshehur, duke zbuluar ndjeshmërinë dhe inteligjencën e saj. Në “Gentlemen Prefer Blondes” (1953), Esmond Sr, i ati i të fejuarit të Lorelei Lee, interpretua nga Monroe, befasohet nga mendjemprehtësia e saj. “Më thanë se ishe budallaqe. Nuk tingëllon kështu për mua!” i thotë ai. “Mund të jem e zgjuar kur është e rëndësishme,” përgjigjet ajo. “Por shumica e burrave nuk e pëlqejnë këtë.”

Ndoshta është pikërisht sepse biondet shpesh nënvlerësohen që ato bëhen femme fatales perfekte. Në “To Die For” (1995), Nicole Kidman luan Suzanne Stone, një prezantuese ambicioze moti. Këtu, naiviteti i sajuar dhe paraqitja e saj e ëmbël ndihmojnë në fshehjen e ambicieve të pamëshirshme, por kur e vërteta del në pah, titujt si “tunduesja bionde” shërbejnë si paralajmërim. Në fund të fundit, duket se kultura e mban anën e biondes, të cilën e nënvlerësojmë në rrezik tonin. Siç këndoi Dolly Parton në vitin 1967: “Kjo bionde budallaqe nuk është budallaqe për askënd.”/BBC/KultPlus.com

Poezi nga Nikos Kazantzakis

Më pas mishi u tret, shikimet u ngurtësuan, rrahjet e zemrës u ndalën,
dhe mendja e madhe kërceu në majë të lirisë së saj të shenjtë,

fluturoi me krahë bosh, pastaj drejt nëpër ajër

u ngjit lart dhe u çlirua nga kafazi i saj i fundit, liria e saj.

Gjithçka si mjegull e brishtë u shpërnda derisa vetëm një britmë e guximshme

për një moment të shkurtër mbeti e varur në ujërat e qeta të errësirës:

“Përpara, djemtë e mi, lundroni përpara, sepse flladi i Vdekjes fryn me erë të mirë!”/KultPlus.com

Më 13 gusht të vitit 1983, ndërroi jetë Musine Kokalari.

Ajo ishte një prej intelektualeve më në zë të Shqipërisë, që do të spikaste që në moshë të hershme për veprimtarinë e saj politike dhe letrare.

Në vitin 1939, ende në auditor, botoi librin e saj të parë “Siç më thotë nënua plakë”. Në vitin 1943, së bashku me një grup intelektualësh, themeloi Partinë Socialdemokrate. Një vit më vonë, me përpjekjen e saj, doli numri i parë i gazetës “Zëri i Lirisë”.

Në vitin 1944, pas botimit të librit të saj të dytë “Rreth vatrës”, do të niste një kalvar përndjekjeje për familjen e saj. Më 12 nëntor të atij viti u pushkatuan vëllezërit e saj, Muntaz e Vesim Kokalari. Katër ditë më pas, do të arrestonin edhe Musinenë, e cila u mbajt në burg për 17 ditë. Pas arrestimit të janarit 1946, u dënua me 20 vjet heqje lirie. Në vitin 1961 e nxjerrin nga burgu dhe e internojnë në Rrëshen. Në vitin 1981 u sëmur rëndë dhe pas dy vjetësh ndërroi jetë. Në vitin 1993, Presidenti i Republikës i dha pas vdekjes medaljen “Martir i Demokracisë”.

Në shkurt të vitit 2022, Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave mori në dorëzim nga familja Kokalari një material dokumentar prej 3112 fletësh të shkrimtares, të etnografes dhe të veprimtares politike. Ky korpus i veprës së Kokalarit iu bashkëngjit fondit personal të saj, të përbërë nga 100 dosje, që datojnë në intervalin e vjetëve 1921-1983, duke mbuluar në mënyrë të konsiderueshme jetëshkrimin e saj. Në Arkivin Qendror Shtetëror strehohen dorëshkrime të shumta të Musinesë, në përmbushje të vullnetit të saj që “një pjesë e dorëshkrimeve të dorëzoheshin në Arkivin e Shtetit, pranë Sotir Kolesë”./atsh/KultPlus.com

Në Galerinë e Bregdetit është hapur ekspozita “Kuartet buzë detit”, një projekt që shënon rikthimin e kolektivit artistik Parasite 2.0 në Shqipëri. Kjo vepër sjell një përvojë unike për vizitorët, ku skulptura dhe tingulli ndërthuren për të krijuar një ambient të gjallë, eksperimental dhe ndijor.

Instalacioni përfshin katër sisteme zëri të rindërtuara, gramafonë dhe disqe vinili të përzgjedhur me kujdes, që bashkëveprojnë si një kuartet jazz-i. Kombinimi i tyre gjeneron tekstura zanore spontane dhe atmosferike, duke transformuar hapësirën në një eksperiencë imersive.

E kuruar nga Elian Stefa, ekspozita shqyrton marrëdhënien mes muzikës dhe arkitekturës, duke e trajtuar tingullin si një element që jo vetëm plotëson hapësirën, por edhe i rikthen jetë sistemeve tradicionale të zërit, duke i lidhur me origjinën e tyre autentike. Projekti është mbështetur nga Ministria e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit./KultPlus.com

Filmi “Heldin”, ku një nga rolet kryesore interpretohet nga aktori shqiptar Ridvan Murati, po vazhdon të korrë suksese në skenën ndërkombëtare të kinemasë. Pas premierës në Festivalin e Filmit në Berlinale dhe lançimit në platformën Netflix, projekti ka shënuar një tjetër arritje të rëndësishme: kompania prestigjioze Music Box Films ka marrë të drejtat për shpërndarjen e filmit në Amerikën e Veriut.

Ndërkohë, “Heldin” është zgjedhur zyrtarisht si përfaqësuesi i Zvicrës për kategorinë Best International Feature Film në edicionin e 98-të të çmimeve Academy Awards (Oscars). Ky përfaqësim e vendos filmin në rrugën drejt një prej njohjeve më të mëdha në industrinë globale të filmit, transmeton KultPlus.

Regjisorja Petra Volpe sjell një dramë të fuqishme që ndjek historinë e Florian, një infermier në repartin e kirurgjisë, i cili përjeton një sërë ngjarjesh tronditëse gjatë një ndërrimi të vonë në spital. Me një narrativë të ngjeshur dhe emocionale, “Heldin” ka tërhequr vëmendjen e kritikëve dhe publikut njësoj.

Pjesëmarrja e Ridvan Muratit në këtë produksion i shton filmit një tjetër dimension. Me një interpretim të ndjerë dhe të përmbajtur, Murati forcon pozicionin e aktorëve shqiptarë në produksionet evropiane me ndikim të gjerë ndërkombëtar.

Për publikun, kjo do të thotë një mundësi për të parë një film me vlera artistike të larta në platformat më të njohura, ndërsa për ekipin realizues, kjo është një mundësi reale për të hyrë në garë për një nga çmimet më prestigjioze në botë, nominimet Oscars./KultPlus.com

Në Parkun Kombëtar të Butrintit përfundoi restaurimi i rrethimit.

Rrethimi ishte projektuar nga arkitekti Gani Strazimiri në vitet ’60. Pas më shumë se dy dekadash pa ndërhyrje të rëndësishme, ky element i infrastrukturës është rikthyer në gjendjen e tij të plotë funksionale dhe estetike.

Procesi është kryer duke përdorur materiale origjinale dhe duke respektuar konceptin arkitektonik fillestar. Parku Kombëtar i Butrintit theksoi në një postim në rrjetet sociale se ky projekt nuk është thjesht një punim restaurimi, por një homazh për mjeshtërinë e projektuesit dhe një investim në mbrojtjen e trashëgimisë së Butrintit për brezat që vijnë.

Parku Kombëtar i Butrintit renditet i pari ndër 5 institucionet e trashëgimisë kulturore më të vizituara për periudhën janar-korrik 2025. Sipas të dhënave të publikuara nga ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, Butrinti është vizituar gjatë këtyre muajve nga 150,178 vizitorë, vendas e të huaj./atsh/KultPlus.com

Më 13 gusht 1980, shkencat albanologjike humbën një prej figurave më të shquara të tyre, Eqrem Çabejn. I lindur në Gjirokastër në vitin 1908, Çabej u arsimua në shkollat më të mira të kohës në Vjenë dhe Grac, duke e përqendruar punën e tij jetësore në gjuhësinë historike dhe krahasuese. Në dekada pune të palodhur, ai e ngriti studimin e shqipes në nivel të barabartë me gjuhët e mëdha të Europës, duke i dhënë një bazë shkencore të pathyeshme.

Vepra e tij më e njohur, cikli “Studime etimologjike në fushë të shqipes”, është një pasuri e pamatshme për çdo studiues, sepse jo vetëm gjurmon rrënjët e fjalëve, por edhe shpalos historinë, kulturën dhe shpirtin e popullit shqiptar, përcjellë KultPlus.

Vdekja e tij më 13 gusht 1980 u përjetua si një humbje kombëtare. Megjithatë, trashëgimia e tij nuk u shua. Sot, veprat e Çabejt janë një dritë e pashuar në rrugën e kërkimeve gjuhësore dhe një testament i përjetshëm se si dashuria për gjuhën mund të bëhet një mision jetësor. Ai mbetet një simbol i përkushtimit, dijes dhe përulësisë para madhështisë së gjuhës amtare./KultPlus.com

Më 13 gusht 1899, në një familje të thjeshtë katolike në Londër, erdhi në jetë Alfred Hitchcock, njeriu që do ta kthente frikën dhe misterin në art të pastër filmik. Që në fëmijëri, Hitchcock tregoi një imagjinatë të pazakontë, e ushqyer nga tregime misterioze dhe eksperienca personale që do të gdhendeshin më vonë në veprat e tij.

Pas një fillimi modest si dizajner titrash për filma të heshtur, ai e ndërtoi me durim rrugën drejt majës, duke revolucionarizuar mënyrën se si rrëfehet një histori në ekran.

Me filma si “Psycho”, “Vertigo”, “Rear Window” dhe North by Northwest, Hitchcock nuk u mjaftua thjesht të frikësonte publikun, ai e bëri atë pjesë aktive të lojës së dyshimit dhe pritjes. Shkolla e tij e suspensës ishte e thjeshtë në parim, por e pakapshme në realizim: tregimi duhet të mbajë shikuesin në buzë të karriges, duke e ditur pak më shumë se personazhet, por kurrë aq sa të ndihet i sigurt, transmeton KultPlus.

Hitchcock fitoi famë botërore jo vetëm si regjisor, por edhe si figurë e njohur publike, me paraqitjet e tij ikonike në trailerët e filmave dhe në serialin televiziv Alfred Hitchcock Presents. Ai la pas një trashëgimi që vazhdon të studiohet në shkollat e kinemasë dhe një ndikim që ndihet në çdo film modern të suspensës. Lindja e tij më 13 gusht është kujtesa e një fillimi që do të shndërrohej në një epokë të artë për zhanrin e misterit./KultPlus.com

Në vend të përshëndetjes
Azem Shkreli

Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal.
Dhe, dije mirë, kurrë më një e një nuk bëjn’ një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.

Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë.
Mos u kthe pas.
Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
Asgjë mos thuaj.
Merri me vete gjurmët nëpër të cilat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time.
Bëhu shkrepetirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim.
Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat e ua ngjisnim nganjë emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko, merri me vete edhe rrugët, të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të rrejshëm, gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.

Shko, mbyllu në do kështjella të largëta harrimi, ku s’të zgjojnë më këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim, që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes.
Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas.
Mos i harro sytë e përlotur n’shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëket e gjakut të ndezur./KultPlus.com

Meghan Markle dhe Princi Harry do të vazhdojnë bashkëpunimin me Netflix, ndonëse me një marrëveshje të re dhe më pak fitimprurëse se ajo fillestare prej 100 milionë dollarësh. Burime për The Times bëjnë të ditur se kontrata e re është e tipit “first-look”, që i jep Netflix-it të drejtën e parë për të pranuar ose refuzuar projektet e çiftit, pa detyrime financiare për çdo ide.

Në njoftimin e bërë nga Archewell Productions, u konfirmua se sezoni i dytë i emisionit “With Love, Meghan” do të publikohet këtë muaj, ndërsa në dhjetor do të transmetohet speciali festiv “With Love, Meghan: Holiday Celebration”. Programi do të sjellë momente festive me miq dhe familjarë, gatime tradicionale, dhurata të punuara me dorë dhe këshilla të thjeshta për publikun.

Gjithashtu, pritet edhe dokumentari “Masaka Kids, A Rhythm Within”, mbi jetën e fëmijëve jetimë në Ugandë, si dhe përshtatja filmike e romanit bestseller “Meet Me At The Lake” nga Carley Fortune, një dramë romantike që shtrihet në një periudhë prej më shumë se një dekade.

Shefja e përmbajtjes në Netflix, Bela Bajaria, tha se bashkëpunimi me çiftin do të vazhdojë: “Harry dhe Meghan janë zëra me ndikim, dhe rrëfimet e tyre prekin audiencën kudo. Dokumentari ‘Harry & Meghan’ ishte një nga më të ndjekurit në historinë e platformës.”

Megjithatë, disa projekte të mëparshme si “Live to Lead” (2022) dhe “Heart of Invictus” (2023) nuk patën jehonën e pritur te publiku./KultPlus.com

Në zemër të një prej zonave më piktoreske të Pogradecit u zhvillua për herë të parë “Festa e Malit të Thatë”, një aktivitet që mblodhi bashkë banorët vendas dhe vizitorët për të festuar natyrën, historinë dhe trashëgiminë kulturore të kësaj treve.

Atmosfera nisi me muzikë e valle popullore, ndërsa nuk munguan edhe gatimet tradicionale.

Një vlerë të veçantë festës ia shtoi ekspozita e studiuesit Ledjan Zeqollari, ku u prezantuan dokumente dhe fotografi të rralla, që tregojnë historinë e Malit të Thatë dhe fshatrave përreth.

“Është një ekspozitë e cila promovon kryesisht dokumente dhe aspekte të vlerave kryesore historike-kulturore të krahinës së Malit të Thatë,” u shpreh studiuesi Zeqollari.

Në fjalën e tij, Lavdërim Mimimllari nga Shoqata “Mali i Thatë” u shpreh se kjo festë synon të kthehet në një traditë të përvitshme.

“Festa ka si objektin e saj ngritjen lart të vlerave të kësaj zone, të kulturës dhe të njerëzve që kanë kontribuar në kohë për ta mbajtur këtë zonë,” tha z. Mimimllari.

Organizatorët e konsiderojnë këtë edicion të parë një hap të rëndësishëm në promovimin e Malit të Thatë si destinacion turistik e kulturor, ku bukuritë natyrore, mikpritja dhe historia ndërthuren për t’i ofruar çdo vizitori një përvojë të paharrueshme./rtsh

Historia e aviacionit botëror mund të kishte një faqe krejt ndryshe nëse bota do t’i njihte më herët veprat e Hasan Masuricës, novatorit shqiptar nga Zarbinca e Luginës së Preshevës. Sipas dëshmive historike, në vitin 1899 plot katër vjet para vëllezërve Wright, Masurica ndërtoi fluturaken e parë pa motor, e njohur në atë kohë si “ballon”.

Kjo shpikje u realizua me ndihmën e kovaçit të fshatit dhe u provua nga i biri i tij 12-vjeçar, i cili arriti të ngrihej deri në 70 metra lartësi dhe të përshkonte afro katër kilometra në ajër, duke lënë të habitur banorët e zonës.

Por Masurica nuk ndalet këtu. Nga viti 1901 deri më 1905 ai ndërtoi pushkë automatike me një, pesë dhe 25 fishekë, të cilën e demonstroi personalisht para Sulltan Abdyl Hamidit në Stamboll. I mahnitur nga mjeshtëria e tij, Sulltani i ofroi kushte për të rindërtuar aeroplanin dhe për të prodhuar armët, por Masurica refuzoi që shpikjet e tij të përdoreshin kundër shqiptarëve.

I njohur për inteligjencën, dijen dhe patriotizmin e tij, Masurica parashikoi zhvillime të mëdha teknologjike që sot po realizohen: komunikimin ndërkontinental në kohë reale, udhëtimet në hapësirë dhe automatizimin e plotë të punës.

Figura e Hasan Masuricës, shpikës, mësues, imam dhe patriot, mbetet një thesar i pazbuluar plotësisht i historisë shqiptare dhe botërore, që meriton të ndriçohet nga studiuesit./KultPlus.com

Këngëtarja me famë botërore, Katy Perry, ka bërë një koment me humor gjatë një prej koncerteve të saj në kuadër të turneut “Lifetimes Tour” në Filadelfia më 9 gusht 2025, duke përmendur këngëtaren shqiptare me famë botërore, Dua Lipa.

Gjatë performancës, Perry iu drejtua audiencës, veçanërisht fansave më të rinj, me fjalët:
“Ata që janë 8 vjeç e më poshtë… unë nuk jam Dua Lipa. Unë jam tezja e Dua Lipës, Katy Perry.”

View this post on Instagram

A post shared by lipafans.tr (@lipafans.tr)

Ky koment me humor vetë-ironizues u bë për të theksuar ndryshimin mes saj dhe Dua Lipës, duke treguar me ngrohtësi dallimet në moshë dhe stil mes dy artistëve.

Katy Perry e përdori këtë shaka për t’u lidhur më mirë me fansat, duke kujtuar se që nga turneu i saj i fundit ajo tashmë është bërë nënë. Baza e adhuruesve të saj kryesisht përbëhet nga adoleshentë, të njëjtën grupmoshë që dy dekada më parë ndiqnin koncertet e saj.

Kjo ndërveprim me audiencën tregon aftësinë e Perry për të ruajtur humorin dhe lidhjen me fansat edhe pas shumë viteve në industrinë muzikore./KultPlus.com

Fansat e “Shrek” do të duhet të presin më gjatë për filmin e shumëpritur të serisë, pasi studioja “Universal” dhe “DreamWorks Animation” kanë shtyrë datën e lansimit të “Shrek 5” për qershor të vitit 2027. Kjo është hera e dytë që data e publikimit ndryshohet, pasi fillimisht ishte planifikuar për dhjetor 2026.

Aktorët e njohur Mike Myers, Eddie Murphy dhe Cameron Diaz do të rikthehen për t’u rikthyer në rolet e tyre si Shrek, Donkey dhe Princesha Fiona, ndërkohë që aktorja e njohur Zendaya do t’i bashkohet kastit.

Regjinë do ta mbajnë veteranët Conrad Vernon dhe Walt Dohrn, të cilët kanë punuar edhe në filmat e mëparshëm të franxhizës.

Që prej lansimit të filmit origjinal në vitin 2001, “Shrek” u bë një fenomen me fitime prej rreth 500 milionë dollarësh në mbarë botën, duke qenë edhe filmi i parë i animuar që fitoi çmimin prestigjioz “Oscar”.

Studioja nuk ka dhënë arsye specifike për shtyrjen, por “Universal” vazhdon të korrë sukses me projekte të tjera të mëdha si “Despicable Me”, “How to Train Your Dragon” dhe “The Super Mario Bros. Movie”.

Filmi i ri do të publikohet vetëm disa ditë pas animacionit tjetër të pritur, “SpiderMan: Beyond the Spider-Verse” nga kompania “Sony”.

Në historikun e serisë, pas filmit të parë, janë publikuar edhe tri vazhdime: “Shrek 2” (2004), “Shrek the Third” (2007) dhe “Shrek Forever After” (2010)./KultPlus.com