Ministri i Shtetit për Marrëdhëniet me Parlamentin, Taulant Balla ndau sot pamje të mrekullueshme nga Dhërmiu, një nga zonat më atraktive të turizmit veror në vendin tonë, që po zgjeron ofertën turistike edhe përgjatë dimrit.
Dhërmiu është një zonē ku gërshetohet natyra e egër malore, që ofron ajër të pastër e pamje të mrekullueshme, si dhe deti i kaltër dhe i pastër i Jonit.
Fshati dhe gjiri i Dhërmiut është i mbrojtur në veri nga gadishulli i Karaburunit, teksa vija bregdetare vijon në jug, ku ofrohen atraksione si shpella e piratëve, për të vijuar në Gjipe, jalē e mandej në Himarë.
Fshati është tepër tërheqës edhe në periudhën e dimrit, falë kishave karakteristike, shtëpive të riparuara me mjaft shije falë projektit të 100-fshatrave dhe me shtigjet natyrore për të apasionuarit e natyrës.
Këto karakteristika e kthjnë Dhërmiun në një nga perlat e turizmit buz Jonit, duke e kthyer zonën në “vatër” të mikëpritjes të turistëve nga e gjithë bota përgjatë gjithë vitit.
Mediet e ndryshme ndërkombëtare pasqyrojnë në reportazhet dhe shkrimet e tyre bukuritë e Dhërmiut, duke tërhequr vëmendjen e turistëve për ta vizituar atë.
Gjatë muajit korrik edhe gazeta prestigjioze amerikane ”New York Times” ka përzgjedhur edhe Dhërmiun ndër destinacionet më të mira turistike globale.
Pak më shumë se një kilometër i gjatë, me shezlongë në dispozicion dhe gjire shkëmbore të izoluara, që shpërndahen në skajin jugor të plazhit, Dhërmiu është një destinacion kryesor edhe për ata që duan të festojnë, pasi në zonë organizohen disa festivale të mëdha muzikore gjatë gjithë verës.
Plazhet e Jonit këtë vit janë frekuentuar nga mijëra pushues, jo vetëm vendas, por edhe shumë të huaj./atsh
Sot, më 9 gusht, miliona njerëz në Indi dhe komunitete të tjera hindu në mbarë botën festojnë Raksha Bandhan, një nga festat më të dashura dhe të ngrohta të traditës indiane. Kjo ditë simbolizon dashurinë, kujdesin dhe mbrojtjen që motrat dhe vëllezërit kanë për njëri-tjetrin.
Gjatë ceremonisë, motrat lidhin një byzylyk të shenjtë të quajtur rakhi në dorën e vëllezërve, duke u lutur për shëndetin dhe mirëqenien e tyre. Në këmbim, vëllezërit u japin dhurata dhe u premtojnë se do t’i mbrojnë në çdo rrethanë, shkruan KultPlus.
Raksha Bandhan ka origjinë të lashtë, me rrënjë në legjenda dhe tekste të shenjta, ku ky gjest simbolik shfaqet si shenjë e besnikërisë dhe dashurisë familjare.
Sot, festa shoqërohet me takime familjare, gatime tradicionale dhe një atmosferë gëzimi që tejkalon kufijtë gjeografikë, duke mbetur një moment i veçantë për bashkimin e zemrave dhe forcimin e marrëdhënieve familjare./KultPlus.com
Mbrëmjen e sotme, më 9 gusht, qielli do të zbukurohet nga hëna e plotë e gushtit, një nga dukuritë natyrore më të admirueshme të vitit. Ky fenomen, i njohur në disa tradita si “Hëna e Stuhive” për shkak të shfaqjes së saj në periudha të motit të paqëndrueshëm veror, do të arrijë pikën kulmore të ndriçimit pas perëndimit të diellit.
Astronomët këshillojnë adhuruesit e qiellit ta vëzhgojnë në orët e para të mbrëmjes, kur hëna shfaqet me një nuancë të artë dhe madhështore, para se të ngrihet plotësisht në kupolën e natës. Për ata që dëshirojnë ta fotografojnë, një vend me horizont të hapur dhe pa ndotje drite do të ofrojë pamjen më të mirë.
Ky fenomen jo vetëm që është një mrekulli për sytë, por ka edhe rëndësi kulturore në shumë vende, ku hëna e gushtit lidhet me festa, mite dhe zakone të lashta që nderojnë lidhjen mes njeriut dhe natyrës./KultPlus.com
Riola Susuri dhe Hira Haxhibeqiri, dy pianiste të reja shqiptare me talent të jashtëzakonshëm, po bëjnë jehonë në skenat prestigjioze të Europës. Edhe pse në moshë të re, ato kanë fituar admirimin e publikut dhe kritikës për interpretimin brilant dhe pasionin e tyre të pakufishëm për muzikën klasike.
Të lindura dhe rritura mes dashurisë për artin, Riola dhe Hira sot jetojnë në Itali, ku vazhdojnë studimet dhe karrierën muzikore, duke u bërë ambasadore të kulturës shqiptare në botë, përcjellë KultPlus.
Ambasada e Kosovës në Itali u ka dërguar urime të përzemërta, duke theksuar: “Me talentin dhe suksesin e tyre, ju urojmë vajzave tona suksese pafund.”
Historia e tyre është frymëzim për gjeneratat e reja të muzikantëve shqiptarë, duke treguar se me përkushtim, punë të palodhur dhe dashuri për artin, kufijtë janë vetëm një iluzion./KultPlus.com
Pas performancës spektakolare në festivalin Sunny Hill në Prishtinë javën e kaluar, superylli shqiptar me famë botërore, Dua Lipa, ka ndarë me fansat disa momente relaksi nga bregdeti shqiptar.
Në fotot e publikuara në Instagram, ajo shfaqet me një set veror elegant në të bardhë, duke shkëlqyer nën diellin e gushtit dhe duke e shoqëruar postimin me përshkrimin: “Vitamin Sea”.
Vetëm pak ditë më parë, Dua ndezi atmosferën para mijëra adhuruesve në vendlindjen e saj, ku u prit me ovacione dhe emocione të jashtëzakonshme.
Edhe pse karriera e saj është në kulmin e suksesit ndërkombëtar, këngëtarja vazhdon të ruajë një lidhje të ngrohtë me vendin e origjinës – një arsye më shumë pse është kaq e dashur për shqiptarët kudo./KultPlus.com
Kryeministri në detyrë i Kosovës, Albin Kurti, mbrëmë mori pjesë në hapjen e edicionit të tretë të festivalit “Mitrovica Internacional Jazz”, që po mbahet në Parkun e Qytetit në Mitrovicë.
Në këtë mbrëmje kulturore festive, kryeministri Kurti tha se “Mitrovica International Jazz Days” e bën bashkë edhe dimensionin ndërkombëtar e universal të muzikës në njërën anë, por edhe në anën tjetër veçantinë e zhanrit të Jazz-it. Ky është një festival i cili sjellë muzikë cilësore, krijon lidhje të reja dhe pasuron jetën kulturore të qytetit.
Me nëntë koncerte dhe pjesëmarrje të artistëve nga Holanda dhe Britania e Madhe, ai theksoi se ky edicion ka sjellë një kombinim të veçantë mes talentit ndërkombëtar dhe mikpritjes lokale, duke bërë kështu që publiku ta ndjekë me entuziazëm dhe ta bëjë festivalin pjesë të natyrshme të qytetit.
“Këto nëntë koncerte po zhvillohen në të dy anët e Ibrit, sepse e tillë është Mitrovica juaj, Mitrovica e të gjithë neve, pra në të dy anët e Ibrit, dhe nuk mund ta pengoj ose cenoj askush këtë zhvillim të përbashkët kulturor. Republika e Kosovës, përmes Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sportit, do të vazhdojë të mbështesë këtë festival të Mitrovicës dhe të gjitha iniciativat që fuqizojnë jetën kulturore në vendin tonë. Sepse aty ku ka kulturë dhe art, ka zhvillim, e mirëkuptim, dhe mjedis për të gjithë njësoj”, tha ai.
Kryeministri Kurti falënderoi të gjithë ata që kanë punuar për realizimin e këtij festivali, duke thënë se organizimi i një ngjarjeje të tillë kërkon përkushtim të madh dhe bashkëpunim të ngushtë midis institucioneve, artistëve dhe komunitetit dhe mirënjohje për secilën e secilin që ka dhënë kontributin e vet. “Urime për këtë edicion të suksesshëm. Uroj që Mitrovica International Jazz Festival të vazhdojë të rritet çdo vit, duke sjellë më shumë muzikë ditën dhe natën, më shumë bashkëpunim gjithandej dhe më shumë mundësi për vetë Mitrovicën dhe mbarë Kosovën”, tha ai në fund të fjalës së tij.
Në hapësirën e thellë të Sistemit Diellor ndodhen disa nga objektet më të çuditshme që astronomët kanë zbuluar ndonjëherë, të ashtuquajturat “kometa të errëta”. As asteroidë tipikë, as kometa klasike, këto trupa janë një përzierje e mistershme që sfidojnë ndarjet tradicionale të astronomisë. Edhe pse janë zbuluar vetëm në vitet e fundit, shkencëtarët besojnë se këto objekte mund të ofrojnë përgjigje për origjinën e ujit në Tokë, dhe ndoshta paraqesin një rrezik të padukshëm për të ardhmen e planetit tonë.
Gjithçka filloi në vitin 2016, kur një objekt që u mendua fillimisht si asteroid tregoi sjellje të ngjashme me atë të një komete, duke përjetuar një nxitim të lehtë jo të shkaktuar nga graviteti, por pa asnjë gjurmë tymi apo pluhuri. Një sjellje e ngjashme u vu re edhe me objektin ndëryjor ‘Oumuamua në vitin 2017. Deri në vitin 2023, ekipi i astronomit Darryl Seligman nga Universiteti Shtetëror i Miçiganit kishte identifikuar gjashtë objekte të tilla me sjellje të çuditshme dhe pa karakteristika kometare të dukshme. Ky numër u rrit në 14 në fund të vitit 2024.
Pavarësisht përpjekjeve, shkencëtarët ende nuk e dinë çfarë i shkakton këto nxitime të pazakonta. Ato nuk mund të shpjegohen as nga efektet termale si Yarkovsky, që zakonisht ndikojnë në orbitën e trupave të vegjël hapësinorë. Astronomët po dyshojnë se këto mund të jenë trupa me akull të fshehur nën sipërfaqe, të shtyrë drejt Diellit nga graviteti i Jupiterit dhe të aktivizuar nga rrotullimi i shpejtë apo përplasjet me objekte të tjera.
Një ndihmë e papritur mund të vijë nga Japonia. Anija kozmike Hayabusa2, e cila në vitin 2020 solli mostra nga asteroidi Ryugu, ndodhet aktualisht në një mision të dytë drejt një objekti të quajtur 1998 KY26. Në mënyrë krejt rastësore, ky objekt është identifikuar më pas si një kometë e errët. Hayabusa2 pritet të arrijë aty në vitin 2031 dhe mund të jetë mjeti që do të zbulojë nëse këto trupa lëshojnë vërtet gaz si kometat tradicionale. Nëse misioni shkon sipas planit, kjo do të jetë hera e parë që një kometë e errët vizitohet nga afër.
Për momentin, teleskopë si Lowell Discovery Telescope po ndihmojnë në ndjekjen e këtyre objekteve. Përpjekjet për të përdorur teleskopin hapësinor James Webb nuk kanë pasur sukses deri tani, por studiuesit shpresojnë të zbulojnë më shumë në vitet në vijim, sidomos pasi disa nga kometat e errëta pritet të ndriçohen më shumë nga Dielli.
Një hipotezë gjithnjë e më e mbështetur është se ka dy lloje kometash të errëta: ato të vogla dhe të afërta me Tokën, të cilat janë asteroidë të thyer me akull të ekspozuar, dhe ato më të mëdha që vijnë nga afër orbitës së Jupiterit, kometa në fazën e fundit të jetës së tyre.
Përveç vlerës shkencore që kanë për të kuptuar se si uji mund të ketë mbërritur në Tokë, kometat e errëta mund të paraqesin edhe një rrezik të vërtetë. Disa prej tyre, si objekti 2003 RM – janë në afërsi të Tokës dhe ndryshojnë orbitën në mënyrë të paparashikueshme. Kjo do të thotë se mund të ketë objekte të padukshme që, në dukje të padëmshme, papritur mund të ndryshojnë drejtim dhe të kërcënojnë Tokën.
“Nëse nuk arrijmë t’i zbulojmë saktë, nuk do të mund të dimë nëse do të na godasin apo jo,” thotë Aster Taylor nga Universiteti i Miçiganit. Ndërkohë, misteri i kometave të errëta vazhdon të thellohet, dhe e ardhmja mund të sjellë surpriza nga më të papriturat./BBC/KultPlus.com
Filmi ambicioz dhe inovativ i Disney Animation në vitin 1985, “The Black Cauldron”, ishte një eksperiment që dështoi në mënyrë dramatike, duke vendosur në diskutim vetë të ardhmen e studios.Në vitet 1980, Disney Animation po kërkonte një identitet të ri. Pas gjysmë shekulli suksesi, kjo dekadë në historinë e kompanisë njihet zakonisht si “Epoka e Bronzit” ose “Epoka e Errët”.
Shpresa erdhi në formën e “The Black Cauldron”, që dukej si mënyra perfekte për të shpallur një epokë të re në animacionin Disney. Ishte hera e parë që studio hynte në territorin e fantazisë epike, një film me vlerësim PG që fliste për një djalë të ri që përpiqet të ndalojë një kazan magjik që mund të krijojë një ushtri të të vdekurve (skena famëkeqe “Cauldron-Born”, ku një ushtri e të vdekurve ngjallet nga një kazan që zien, është ende e frikshme edhe pas 40 vitesh). Ishte një sinjal se Disney ishte gati t’i fliste një audience të re.
Por, “The Black Cauldron” rezultoi të ishte një dështim për studion. Një fiasko në arkë, fitoi vetëm 21 milionë dollarë (15.6 milionë £), më pak se gjysma e buxhetit prej 44 milionë dollarësh (32.7 milionë £). Në fundjavën e hapjes, u rendit i katërti, pas National Lampoon’s European Vacation, një ripërsëritje e E.T. The Extra-Terrestrial, dhe Back to the Future, i cili tashmë ishte një muaj në kinema. Në kohën kur u publikua, ishte filmi më i shtrenjtë i animuar ndonjëherë.
Në vend që të ishte filmi që do ta çonte Disney-n në lartësi të reja, “The Black Cauldron” mbeti në histori si filmi që për pak sa nuk e shkatërroi kompaninë. Ky perceptim duket se lindi për herë të parë në një artikull të Slate në vitin 2010, ku thuhej se filmi “gati sa e vrau animacionin e Disney-t”. Në vitin 2025, është e vështirë të flasësh për “The Black Cauldron” pa përmendur se thuhet që për pak sa nuk e mbylli departamentin e animacionit. Por, a është ky një pretendim i drejtë, apo thjesht një mit që ka mbijetuar për dekada?
Një gjë është e qartë: The Black Cauldron synonte të ishte një film ndryshe nga çdo tjetër në historinë e Disney-t. “Ron Miller, ish-CEO i kompanisë dhe dhëndri i Walt Disney-t, donte që filmi të ishte një largim i qëllimshëm,” tregon Neil O’Brien, autor i After Disney: Toil, Trouble, and the Transformation of America’s Favorite Media Company. “Ai donte që t’i drejtohej një audience adoleshente dhe të rriturish të rinj, dhe punoi qëllimisht që të mos kishte këngë në film që mund të largonin shikuesit adoleshentë.”
“The Black Cauldron” mori vlerësimin PG, një tjetër risi për Disney. “Sot kjo është diçka standarde, por në atë kohë ishte shumë progresive, duke shtyrë kufijtë se çfarë mund të ishte një film i animuar,” thotë Mindy Johnson, autore e Ink & Paint: The Women of Walt Disney’s Animation. “Është vërtet i errët. Skena me Cauldron-Born është ndoshta më makabre se gjithçka që kishin bërë më parë,” thotë Dr Sam Summers, lektor i animacionit në Middlesex University.
Por edhe në prapaskenë gjërat po errësoheshin. Një brez i ri animatorësh të diplomuar nga California Institute of the Arts, si Brad Bird dhe John Lasseter (që më vonë do të bëheshin figurat kyçe në Pixar, me The Incredibles dhe Toy Story), kërkonin të sillnin një estetikë të re në studio. Kjo çoi në përplasje me gjeneratën e vjetër, të vendosur për të ruajtur traditat.
“Gjatë zhvillimit të Cauldron, kishte shumë fraksione që konkurronin në studio,” thotë O’Brien. Atmosfera në studio kaloi nga optimiste në të shqetësuar. Bazuar në një seri me pesë libra nga vitet 1960, “The Chronicles of Prydain” nga Lloyd Alexander, përshtatja e “The Black Cauldron” ishte një sfidë monumentale. “Ishte një narrativë epike dhe kishte sfida të mëdha për ta përmbledhur në vite zhvillimi,” thotë Johnson.
Filmi shënoi gjithashtu disa risi teknologjike: ishte i pari që përdori animacion kompjuterik, për efektet e kazanit dhe një sferë magjike. Ishte gjithashtu filmi i parë i Disney që nga “Sleeping Beauty” (1959) që realizohej në 70mm, duke i dhënë animatorëve një “kanavacë” më të madhe, por edhe më të kushtueshme. Ata eksperimentuan madje edhe me teknologji si sisteme hologrami për kinematë, që do sillnin në jetë “të vdekurit nga kazani”.
“The Black Cauldron ishte një projekt shumë i madh për një grup të rinjsh,” thotë Johnson. Por ata ishin të uritur për të treguar çfarë dinin. “Animatori Andreas Deja më ka thënë se ata donin që Cauldron të ishte “Snow White”-i i brezit të tyre.” Disa nga ata që punuan në të, janë sot emra kyç në industri: Tim Burton, Ron Clements, Jill Colbert dhe Kathy Zielinski e nisën karrierën aty.
Pastaj ndodhi një ndryshim i madh në drejtimin e Disney-t. Më 6 shtator 1984, CEO Ron Miller u shkarkua nga bordi dhe, dy javë më vonë, u zëvendësua nga presidenti i Paramount, Michael Eisner. Ai solli ndryshime të mëdha, përfshirë emërimin e Jeffrey Katzenberg si kryetar të Walt Disney Studios. “Gjërat u bënë më korporative,” thotë Johnson. “Katzenberg u përfshi në një kohë kur filmi ishte pothuajse gati për publikim në Krishtlindje. Por nuk i pëlqeu ajo që pa dhe e shtyu. Kjo vetëm sa shtoi konfuzionin e asaj periudhe.”
Animacioni nuk ishte përparësi për Katzenberg. “Filmat me aktorë të gjallë ishin thesari kryesor, dhe atyre u kushtohej më shumë vëmendje. Katzenberg-it iu caktua animacioni, por si një gjë dytësore,” thotë Johnson.
Pas disa shfaqjeve testuese të tmerrshme, ku thuhet se fëmijët dilnin nga salla duke qarë, Katzenberg u shokua. “Ai mendoi, ‘Nuk mund ta nxjerrim këtë’. Ai nuk mendonte për filmat e frikshëm që kishin ndërtuar trashëgiminë e Disney-t. Mendonte për arkat dhe fitimin,” thotë Summers.
Katzenberg kërkoi prerje drastike, duke hequr 15 minuta nga filmi. Por montazhi në animacion ndodh shumë përpara se të fillojë vetë animimi. “Çdo kuadër mendohet me kujdes dhe kalon në shumë versione storyboard-esh. Zakonisht e përfundon historinë dhe prerjet që në fazat e para,” thotë O’Brien.
Por Katzenberg u fut vetë në dhomën e montazhit në një fazë shumë të vonë dhe filloi të priste personalisht filmin, duke krijuar tensione të mëdha me animatorët. “Ai erdhi i freskët, pa përvojë në animacion, dhe filloi të priste vetë filmin, kjo krijoi përçarje në studio,” thotë Summers.
Pas shumë vonesash dhe vështirësish, buxheti i filmit u rrit nga 25 milionë dollarë (18.6 milionë £) në rreth 44 milionë dollarë, më shumë sesa buxheti i gjashtë filmave të mëparshëm të studios së bashku. Por kjo nuk ishte domosdoshmërisht problem.
“Ron Miller e shihte buxhetin e madh si diçka pozitive. Ishte një kohë kur studiot e Hollivudit mburreshin me sa kishin shpenzuar, për të treguar cilësinë,” thotë O’Brien.
Fatkeqësisht, “The Black Cauldron” dështoi. Vlerësimi PG largoi audiencën e re, që ishte baza e Disney-t, dhe historia e komplikuar dhe pritjet e ulëta nga kritika larguan edhe shikuesit më të rritur. Ishte një humbje e madhe financiare. Ndodhën shkarkime nga puna.
“Jo, aspak. Kjo ide doli për herë të parë në vitin 2010,” thotë O’Brien, duke iu referuar artikullit të Slate. “Nuk gjeta asnjë dëshmi që “The Black Cauldron” për pak sa nuk e vrau studion. Por kjo nuk do të thotë që gjërat nuk ishin seriozisht të pasigurta.”
“Humbi shumë para pikërisht në kohën më të keqe, sepse ishte tamam në atë moment kur drejtuesit e rinj kishin ardhur nga jashtë dhe po i vëzhgonin gjërat nga afër,” thotë Summers. Rezultatet për “The Black Cauldron” ishin aq të dobëta, saqë fitoi më pak se një ripërsëritje e filmit të vitit 1961 “One Hundred and One Dalmatians”, i cili grumbulloi 33 milionë dollarë. Drejtuesit duhej të merrnin në konsideratë nëse prodhimi i animacionit të ri ishte ende i vlefshëm, sidomos kur pjesa tjetër e korporatës Disney po lulëzonte me filmat live-action, shitjen e produkteve dhe parqet tematike.
“Nëse i shikon drejtuesit që ishin aty në atë kohë, ata do të thoshin: ‘Pse na duhet kjo? Pse po hedhim para kot? Ne po fitojmë para me grushte nga ana tjetër. Të fokusohemi aty,’” thotë Johnson.
“Nuk pati mundësi të vriste animacionin, sepse ata do të përfundonin ‘The Great Mouse Detective’,” thotë Summers, duke folur për filmin pasues të Disney Animation pas “The Black Cauldron”, i cili ishte tashmë në zhvillim të avancuar. Ai film pati një performancë shumë më të mirë, duke fituar 25 milionë dollarë në publikimin fillestar me një buxhet prej vetëm 14 milionë dollarësh (10.4 milionë £), duke e rikthyer studion në rrugën e duhur.
“Cauldron ishte një pikë kthese dhe na çoi aty ku jemi sot,” thotë Johnson.
Ekspertët bien dakord se ishte një njeri ai që siguroi vazhdimësinë e Disney Animation: Roy E. Disney, nipi i Walt-it.
“The Black Cauldron” ishte një goditje e madhe për studion. U desh që Roy Disney të hynte në skenë, ta përkrahte dhe të qëndronte i palëkundur në qëndrimin se animacioni është themeli mbi të cilin është ndërtuar kjo kompani,” thotë Johnson.
Dhe këmbëngulja e Roy E. Disney padyshim që dha fryte. Katër vite pas “The Black Cauldron” erdhi “The Little Mermaid” (1989), që nisi epokën e “Rilindjes Disney”, periudha më e suksesshme në aspektin kritik dhe komercial në historinë e Disney-t./BBC/KultPlus.com
Përgjatë mureve të lashta të kalasë, pranë kullës së sahatit, Qendra e Artit hapi ekspozitën “Elbasani në 100 vjet”. Ky udhëtim vizual sjell një shekull historie të qytetit, duke ndalur në ngjarje të rëndësishme, personalitete të spikatura dhe ndryshimet që kanë formësuar identitetin e tij.
Shumë qytetarë u ndalën për ta vizituar, duke ndarë me nostalgji kujtime të lidhura me fotot e ekspozuara. Ata vlerësuan rëndësinë e aktiviteteve që rikthejnë në qendër të vëmendjes trashëgiminë kulturore dhe historike të Elbasanit.
Drejtori i Qendrës së Artit theksoi se këto iniciativa krijojnë një atmosferë pozitive në qytet, duke hapur një sezon të pasur artistik.
Gjatë gjithë muajit gusht, Elbasani do të mirëpresë aktivitete të ndryshme kulturore, të përshtatura për të gjitha grupmoshat./KultPlus.com
Galeria “Art Saranda” hapi këtë vit sezonin me ekspozitën e parë të skulpturës, e cila vjen nga Kanadaja dhe është realizuar nga artisti Vasil Vasili. Ai është një pasionant i vizatimit dhe skulpturës, i cili ka filluar rrugëtimin e tij artistik në ish-Shtëpinë e Kulturës në Sarandë.
Pas 35 vitesh, Vasili është rikthyer në qytetin ku nisi ëndrra e tij artistike, duke e përshkruar këtë ekspozitë si një udhëtim shpirtëror që sjell përjetimet, emocionet dhe lidhjen me kulturën, arkitekturën dhe traditat lokale në një formë të veçantë artistike.
Kuratorja e ekspozitës, Katerina Kosqina, theksoi se secila prej veprave pasqyron përjetimet e thella dhe kujtimet e autorit, të cilat janë shndërruar në art. Ajo përmendi se përkundër sfidave të shumta në jetën e tij, Vasili ka ruajtur një lidhje të fortë me vendin e tij, që reflektohet në temat që trajton si: shtëpia, vetmia dhe kujtimet personale si pasaporta e vjetër dhe e re.
Drejtori i Galerisë, Lefter Çeko, tregoi se në hyrje të ekspozitës ndodhen portreti i babait të artistit, një skulpturë e nënës së tij dhe disa vizatime nga periudha kur ishte ushtar, si një kujtim i fillimeve të tij artistike.
Ekspozita “Asnjëherë shumë larg” do të qëndrojë e hapur në Galerinë “Art Saranda” deri në mes të shtatorit, duke ofruar një mundësi për të njohur më thellë punën dhe rrugëtimin e Vasil Vasilit./KultPlus.com
Në zemër të Kosovës, është themeluar një muze i veçantë dhe me një rëndësi të thellë njerëzore, i krijuar për të ruajtur kujtesën dhe për të nderuar dinjitetin e grave që kanë përballuar dhe mbijetuar dhunën seksuale gjatë kohës së luftës.
Ky muze, i themeluar nga Fondacioni Jahjaga, synon që përmes përdorimit të gjuhës, artit dhe simbolikës të sjellë në pah zërin dhe përjetimet e këtyre grave të guximshme, duke i kthyer ato në një thirrje të fuqishme ndaj shoqërisë, institucioneve dhe mbarë botës.
Ky muze nuk është vetëm një hapësirë ekspozimi, por një vend ku dhimbja, përjetimet personale dhe kujtimet kolektive gjejnë një vend për t’u dëgjuar dhe respektuar. Përmes veprave artistike dhe instalimeve simbolike, “Çast” ndihmon në ndërgjegjësimin e publikut për një temë që shpesh mbetet e heshtur, duke u bërë një urë lidhëse mes së kaluarës dhe së ardhmes.
Muzeu “Çast” qëndron si një dëshmi e fuqisë së artit për të ndriçuar të fshehtat më të thella të shpirtit njerëzor, duke i kthyer dhimbjet në kujtesë të përjetshme dhe shpresë për paqe. Ai i jep zë grave që kanë përjetuar dhunën dhe kanë mbijetuar me kurajo, duke u siguruar që rrëfimet e tyre të mos humbin në heshtje, por të rezonojnë për breza me radhë. “Çast” qysh prej emërtimit është ajo pikë e ndjeshme ku dhimbja takon guximin, dhe kujtesa shndërrohet në forcë për të ndërtuar një të ardhme më të drejtë dhe më paqësore./KultPlus.com
“La Folia” është një nga meloditë muzikore më të lashta dhe më të njohura në historinë e muzikës evropiane, e cila ka inspiruar kompozitorë dhe artistë për më shumë se pesë shekuj. Ajo filloi si një melodi e thjeshtë dhe ritmike, e krijuar në mesjetë nga fermerë dhe muzikantë popullorë, por me kalimin e kohës u shndërrua në një burim të pafund frymëzimi për muzikën klasike dhe popullore.
Origjina e “La Folia”-s është e pasur me mister dhe legjenda. Shumë mendojnë se ajo erdhi nga Portugalia ose Spanja në shekullin e 15-të, ku u përhap si një temë ritmike për valle dhe këngë festive. Termi “Folia” do të thotë “çmenduri” ose “gëzim i çmendur”, duke reflektuar natyrën e gjallë dhe ritmike të kësaj melodie, transmeton KultPlus.
Çfarë e bën “La Folia”-n kaq të veçantë është struktura e saj e thjeshtë, e përsëritur, që lejon kompozitorët të ndërtojnë mbi të variacione komplekse dhe emocionuese. Kompozitorë të mëdhenj si Arcangelo Corelli, Antonio Vivaldi, dhe Sergei Rachmaninoff kanë krijuar versione të ndryshme të “La Folia”-s, duke treguar fleksibilitetin e saj dhe fuqinë artistike.
Suksesi i kësaj teme muzikore nuk ka mbetur vetëm në sallat e koncerteve klasike. “La Folia” ka depërtuar edhe në kulturën popullore dhe mediat moderne, duke u përdorur në filma, reklama dhe madje edhe në seriale televizive si “The Addams Family”. Kjo tregon se një melodi e thjeshtë dhe autentike mund të jetë e përjetshme dhe të prekë zemrat e njerëzve për breza me radhë.
Në një botë ku muzika ndryshon me shpejtësi dhe hitet vijnë e shkojnë, “La Folia” është dëshmi se bukuria e muzikës qëndron në thjeshtësinë dhe ndjeshmërinë e saj. Ajo vazhdon të frymëzojë, të bashkojë dhe të kënaqë njerëzit kudo në botë, një dëshmi e vërtetë e fuqisë së muzikës për të kapur shpirtin njerëzor./KultPlus.com
Nga 21 deri më 28 gusht 2025, Himara do të kthehet në një skenë të gjallë muzikore, duke mirëpritur artistë të njohur nga mbarë bota për edicionin e saj të radhës të “Himara International Music Festival”. Ky festival, i lindur si një projekt muzikor për të bashkuar njerëzit rreth pasionit të përbashkët për muzikën, ofron një program të pasur dhe të larmishëm që përfshin zhanre si muzika klasike, tango, jazz dhe chanson.
Që nga debutimi i tij në vitin 2022, festivali ka sjellë në Himarë emra të jashtëzakonshëm nga Shqipëria, Gjermania, Franca, Sllovenia, Izraeli, Japonia dhe Kuba. Magjia ndodh në një hapësirë intime, midis shtëpive karakteristike të vjetra dhe Kishës së Gjithë Shenjtorëve në Himarë-fshat, ku tingujt e muzikës ndërthuren natyrshëm me atmosferën historike dhe peizazhin bregdetar, përcjellë KultPlus.
Me mbështetjen e një ekipi të pasionuar e të përkushtuar, “Himara International Music Festival” synon të rritet vit pas viti, duke promovuar jo vetëm trashëgiminë kulturore shqiptare, por edhe traditat muzikore ndërkombëtare që e pasurojnë atë. Qëllimi është të krijohet një pikëtakim i përvitshëm ku muzika dhe kultura bëhen ura lidhëse mes artistëve dhe publikut, mes brezave dhe vendeve të ndryshme.
Ky edicion premton netë të paharrueshme, ku tingujt e botës bashkohen në një skenë të vetme, duke i dhuruar Himarës dhe vizitorëve të saj një përvojë të rrallë artistike dhe shpirtërore./KultPlus.com
Në shekujt XVIII-XIX, Shkodra ishte një ndër qytetet më të zhvilluara të Ballkanit, jo vetëm në aspektin ekonomik e politik, por edhe si qendër e dijes dhe arsimit. Ky zhvillim u pasqyrua disa dekada më vonë, kur elita politike e intelektuale e qytetit do të kishte një rol të rëndësishëm në rritjen e ndërgjegjes kombëtare dhe në mbrojtjen e vendit nga agresionet e njëpasnjëshme.
Një shembull i këtij kontributi është Jusuf efendi Tabaku, i cili në gjysmën e dytë të shekullit XIX shërbeu si imam, ndërsa në vitin 1863 u emërua myfti i Shkodrës. Sipas veprës “Shkodra dhe motet” (vëll. I) të studiuesit Hamdi Bushati, në shtëpinë karakteristike të Jusuf efendiut gjendej një dhomë e veçantë e quajtur “Oda e qitapeve”. Aty ishte ngritur një nga bibliotekat më të pasura të qytetit, me rreth 2000 libra nga fusha të ndryshme të shkencës.
Mes tyre gjendeshin edhe vepra të rralla, si “Emni Vehbije sherif” e Tahir efendi Gjakovës, e shkruar shqip me gërma arabe në vitin 1835, apo dy tabela astronomike të përgatitura nga Hoxha Hasan Tahsini dhe të botuara në Paris në vitin 1867. Por ajo që ngjall interes të veçantë është mënyra si regjimi komunist iu qas bibliotekave private dhe, në këtë rast, Bibliotekës së Tabakëve, e konsideruar ndër më me vlerë në Shkodër dhe në gjithë Shqipërinë.
Nga dokumentet arkivore del se në vitin 1964, me urdhër të kryeministrit Mehmet Shehu, Komiteti Ekzekutiv në Shkodër u ngarkua të inventarizonte këtë bibliotekë. Në shkresën e tij, Shehu theksonte se:
“Duke qenë se ‘Biblioteka e Tabakëve’ ka një sasi të madhe librash (rreth 2000 volume) të ndryshme, në gjuhë të huaja dhe shqip, të rëndësishme sidomos për studimin e problemeve të orientalistikës dhe kanë vlerë edhe për historinë e vendit tonë, me qëllim që ato të njihen, të ruhen më mirë dhe të vihen në shërbim të studionjësve
Materialet e ‘Bibliotekës së Tabakëve’ në Shkodër të inventarizohen sipas rregullave përkatëse;
Kjo punë të kryhet nga një komision i veçantë nga Komiteti Ekzekutiv në Shkodër, me pjesëmarrjen e Bibliotekës Shtetërore Shkodër, e cila duhet ta ketë nën kujdestari;
Një kopje e inventarëve t’i dërgohet edhe kësaj Kryeministrije. Familjes që ka këtë bibliotekë t’i shpjegohet nga kryesia e Komitetit Ekzekutiv të Rrethit Shkodër rëndësia dhe domosdoshmëria e këtij inventarizimi, duke i falënderuar me këtë rast për kujdesin që kanë pasur në krijimin dhe ruajtjen e kësaj biblioteke.
Procesi i inventarizimit nuk iu la vetëm në dorë strukturave vendore. U angazhua edhe Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave të Shtetit, e cila përmes një relacione të datës 30 qershor 1964, drejtuar Kryeministrisë dhe Komitetit Qendror të PPSH-së, raportonte se nga verifikimet në terren ishte konstatuar një fond i gjerë librash me tituj të shumtë.
Biblioteka ishte trashëgimi e Hasan Tabakut, figurë fetare, që e kishte marrë nga gjyshi i tij, Jusuf efendi Tabaku. Ky fond përfshinte libra të teologjisë, historisë, letërsisë, filozofisë, jurisprudencës etj., kryesisht në gjuhët arabe, perse dhe turke. Mes tyre gjendeshin edhe dorëshkrime të rralla në shqip me gërma arabe dhe materiale të tjera me rëndësi të veçantë shkencore. Sipas burimeve të paverifikuara, disa dorëshkrime në shqip ishin marrë nga persona të ndryshëm për t’u shfrytëzuar për interesat e tyre.
Përpara vitit 1944, kjo bibliotekë kishte qenë e hapur edhe për studiues të huaj dhe kishte një vlerë të veçantë për orientalistët e specialistët e fushës. Në relacionin e tij, shefi i Degës së Organizim-Inspektimit në AQSh propozonte që “Biblioteka e Tabakëve” të vendosej nën kontrollin e shtetit.
Megjithatë, sipas vlerësimeve të sotme, problemi nuk ishte vetëm marrja në kujdestari nga shteti, por fakti që bibliotekat private shpesh u shpërbënë, u bashkuan me fondet e tjera dhe u magazinuan, duke humbur integritetin dhe identitetin e tyre historik./KultPlus.com
Macaulay Culkin ka hedhur dritë mbi disa nga thashethemet më të njohura që qarkullojnë prej dekadash rreth filmit klasik “Home Alone”.
Në një paraqitje të rrallë në emisionin “Hot Ones” në YouTube, aktori 44-vjeçar rrëfeu histori nga prapaskenat dhe sqaroi disa momente ikonike. Ai përgënjeshtroi idenë se fraza e famshme “Ju dorëzoheni? Apo keni etje për më shumë?” ishte improvizim, por zbuloi se një tjetër skenë, kur i thotë një punonjësi të dyqanit “Sepse je i huaj”, ishte plotësisht spontane.
Një detaj interesant që konfirmoi ishte se fotografia e “të dashurës së Buzz-it” nuk paraqiste një vajzë, por një djalë të veshur e grimuar si vajzë nga ekipi i filmit, për të shmangur talljet. Po ashtu, ai foli për dublantin e tij, Larry, një 30-vjeçar që ai kishte menduar se ishte vetëm 13 vjeç, si dhe për një skenë të rrezikshme ku një raft i ra sipër gjatë xhirimeve, duke u përsëritur disa herë.
Culkin zbuloi gjithashtu se kishte refuzuar pa e ditur një rol kryesor në filmin “Rushmore” të Wes Anderson. Ai pranoi me humor se nuk e kishte lexuar fare skenarin dhe, kur e gjeti vite më vonë mes dokumenteve të vjetra, reagoi: “Oh, dreq!”.
Pas largimit nga aktrimi në vitin 1994, menjëherë pas suksesit të “Richie Rich”, Culkin iu përkushtua jetës private. Ai u rikthye në ekran në vitin 2003 me filmin “Party Monster”, duke hapur një kapitull të ri në karrierën e tij./dailymail/KultPlus.com
Google ka prezantuar një veçori të re në Asistentin e tij, Gemini AI, të quajtur “mësim i udhëhequr”, e krijuar për t’i ndihmuar përdoruesit të kuptojnë thellë temat që po studiojnë, në vend që të marrin vetëm përgjigje të gatshme.
Sipas CEO-së Sundar Pichai, kjo mënyrë funksionon si një “shok mësimi” që e udhëheq përdoruesin përmes pyetjeve dhe hapave të strukturuar, duke ofruar mbështetje gjatë gjithë procesit. Përveç tekstit, ky modalitet mund të përfshijë edhe foto, video apo kuize interaktive. Google ka punuar ngushtë me studentë, mësues, studiues dhe ekspertë të arsimit, duke u mbështetur te parimet e shkencës së të nxënit për të siguruar efikasitetin e tij, transmeton KultPlus.
Ky hap vjen në një kohë kur kompanitë e teknologjisë po hyjnë gjithnjë e më shumë në sektorin e arsimit, mes kritikave se mjetet e AI-së po përdoren nga studentët për të kopjuar. Si Gemini, ashtu edhe funksioni i ngjashëm i prezantuar së fundmi nga ChatGPT, synojnë të nxisin mësimin aktiv, megjithëse mbetet për t’u parë nëse studentët do t’i zgjedhin këto metoda mbi marrjen e përgjigjeve të menjëhershme.
Google ka hapur aplikimet për Planin AI Pro njëvjeçar falas deri më 6 tetor 2025 për studentët mbi 18 vjeç nga SHBA, Japonia, Indonezia, Koreja e Jugut dhe Brazili. Përveç kësaj, kompania ka ndarë një fond prej 1 miliard dollarësh për një program trevjeçar që mbështet arsimin në SHBA, përfshirë iniciativat për edukimin në fushën e inteligjencës artificiale, kërkimin shkencor dhe ofrimin e burimeve kompjuterike në cloud./KultPlus.com
Në qytetin e trëndafilave, Përmet, mbrëmjen e djeshme u çel edicioni i pestë i festivalit “Nona”, i njohur si festa e gjysheve shqiptare. Qytetarë të shumtë dhe turistë, vendas e të huaj, mbushën sheshin kryesor, duke e kthyer atmosferën në një festë të vërtetë popullore.
Ky aktivitet treditor, unik në llojin e tij, e shndërron Përmetin në një sofër të madhe mikpritjeje, të ngjashme me ngrohtësinë e shtëpisë së gjysheve. Festimet nisën që në orët e paradites me vizita në shtëpitë e gjysheve përmetare, ndërsa pasditja solli hapjen e panairit “Nga duart e gjysheve”, ku u shijuan gatime tradicionale të përgatitura me dashuri, transmeton KultPlus.
Mbrëmja u mbush me muzikë e argëtim, falë performancave të artistëve të njohur si Evgjeni Çulli, Mikel & Ervis Rrapaj, Luljeta Ilia, Çiljeta Xhilaga, Anxhela Peristeri, G Bani dhe aktorja Eva Alikaj. Përmes këtij festivali synohet të krijohet një urë lidhëse mes brezave, duke zëvendësuar hendekun që shpesh vërehet mes të rinjve dhe të moshuarve në jetën urbane.
Festivali do të vijojë edhe më 9 dhe 10 gusht, me një sërë aktivitetesh kulturore që premtojnë të mbushin qytetin me gjallëri e traditë./KultPlus.com
Muzeu Kombëtar Ikonografik “Onufri” është njëri prej destinacioneve më të vizituar ndër sitet kulturore të qytetit të Beratit.
Ikonat, ngjyrat, historia, gjithçka është ruajtur me kujdes, për t’u parë nga afër. “Ejani. Jo thjesht për të kaluar kohën, por për ta ndjerë atë”, është ftesa që bën ky institucion drejtuar artdashësve, të cilët këtë sezon turistik kanë qenë të shumtë dhe nga të gjitha anët e globit.
Qendra Kombëtare e Muzeumeve Berat administron Muzeun “Onufri”, si edhe Muzeun Etnografik, të cilët mbledhin, ruajnë dhe promovojnë koleksione me vlerë të rëndësishme të trashëgimisë kulturore të qytetit të Beratit dhe zonës përreth. Berati ka qenë një qendër e rëndësishme e zhvilluar sidomos në shek XVII, një vend ku u grumbulluan, u prodhuan dhe u ruajtën vlera të rëndësishme të cilat janë thesare të vërteta të kulturës kombëtare./atsh/KultPlus.com
Më 9 gusht 1962, bota humbi një nga shkrimtarët më të thellë dhe më ndikues të shekullit XX, Herman Hesse. Edhe pse më shumë se gjysmë shekulli ka kaluar që nga ndarja e tij nga kjo botë, ndikimi i veprave të tij vijon të ndriçojë mendjet dhe zemrat e lexuesve në mbarë globin.
Herman Hesse lindi më 2 korrik 1877 në qytetin Calw të Gjermanisë, në një familje me rrënjë të thella fetare dhe kulturore. Që në rini tregoi shpirt rebel dhe një ndjeshmëri të theksuar ndaj dilemave ekzistenciale të njeriut. Këto përplasje të brendshme u shndërruan më vonë në thelbin e krijimtarisë së tij, transmeton KultPlus.
Në veprat e tij si “Demian”, “Siddhartha”, “Steppenwolf”, “Narcisi” dhe “Goldmundi”, apo “Loja e Rruazave të Qelqta”, Hesse eksploroi luftën e individit me botën, kërkimin për ndriçim shpirtëror, dhe sfidën për të gjetur veten në një realitet gjithnjë e më të dehumanizuar.
Hesse ishte një autor i madh i frymëzuar nga filozofia lindore, psikanaliza perëndimore dhe spiritualiteti i thellë personal. Ai ishte një njeri që nuk pushoi kurrë së kërkuari, jo vetëm në libra, por edhe në jetën e vet. Emigrimi i tij në Zvicër, ndarja nga jeta e mëparshme, luftërat e brendshme dhe të jashtme, të gjitha këto u shkrinë në një përvojë jetësore që e bëri atë një zë autentik për gjeneratat që ndjenin boshllëkun e modernitetit.
Në vitin 1946, Hesse u nderua me Çmimin Nobel për Letërsi, si një vlerësim për ndikimin e thellë që pati në letërsinë dhe mendimin perëndimor./KultPlus.com
Login
