Havë Shala, një nga nismëtaret e Lëvizjes së Pajtimit të Gjaqeve, e kujton veprimtarinë e saj nga vuajtjet e në burgje si një e re që luftonte për liri kundër regjimit serb, te ideja e më pas Lëvizja për të ndalur hakmarrjen midis shqiptarëve.
Qelia e vogĂ«l e burgut, me dritĂ«n e fortĂ« tĂ« llambĂ«s qĂ« ende i shkakton dhimbje koke, pĂ«r HavĂ« ShalĂ«n u bĂ« vendi ku lindi njĂ« ide â e thĂ«nĂ« por e pashkruar â qĂ« pak vite mĂ« vonĂ«, krejt rastĂ«sisht u shndĂ«rrua nĂ« njĂ« lĂ«vizje popullore qĂ« ndryshoi rrjedhĂ«n e realitetit shqiptar tĂ« vitit 1990.
PĂ«r tĂ«, atĂ«kohĂ« 17-vjeçare e pabindur ndaj pushtetit shtypĂ«s serb nĂ«n ish-Jugosllavi, burgu i viteve 1994-1998 ka qenĂ« njĂ«kohĂ«sisht shkatĂ«rrues por edhe nxitĂ«s. Prapa grilave iu pĂ«rforcuan bindjet pĂ«r tâu rebeluar ndaj shtypjes qĂ« u bĂ«hej shqiptarĂ«ve nga regjimi, ndĂ«rsa brenda saj lindi njĂ« forcĂ« pĂ«r tĂ« ndalur vĂ«llavrasjet.
Gjakmarrja nuk është e drejtë në asnjë kohë, por di të bëhet veçanërisht tejet e dëmshme kur armiku i vërtetë përpiqet ta përdorë atë si alibi për të fshehur krimet e veta, është e bindur Hava Shala me prejardhje nga Lugu i Baranit të Pejës, ish-studente e Letërsisë Shqipe, e njohur mirë me konceptin e marrjes së hakut.
âAkile [shoqes sĂ« saj tĂ« burgut Akile Dedinca] i them: âPopulli Ă«shtĂ« nĂ« lĂ«vizje po e shohim, po e ndiejmĂ«, shihej, ishte emocionale⊠Kur lĂ«viz populli mund tĂ« bĂ«jĂ« gjĂ«ra tĂ« mĂ«dha. Dhe, ishte momenti qĂ« tĂ« bĂ«het diçka e madhe nĂ« kĂ«tĂ« drejtim. NjĂ« gjĂ« e madhe ishte heqja e gjakmarrjes. Dhe, menduam tĂ« shkruajmĂ« njĂ« letĂ«r tĂ« cilĂ«n do ua dĂ«rgonim shokĂ«ve dhe shoqeve tona qĂ« ishin jashtĂ« me shpresĂ«n qĂ« mund tĂ« bĂ«hej diçka nĂ« kĂ«tĂ« drejtimâ. KĂ«tĂ« letĂ«r, siç tregoi Hava Shala nĂ« emisionin âKallxo PĂ«rnimeâ nuk kishin arritur ta dĂ«rgojnĂ« pĂ«r shkak tĂ« kontrolleve tĂ« rrepta brenda burgut.
Ajo ishte arrestuar nĂ« vitin 1984 si 18-vjeçare sĂ« bashku me gjashtĂ« vajza dhe dy djem tĂ« tjerĂ«, pĂ«r rastin qĂ« njihet âGrupi i Vajzave tĂ« PejĂ«sâ pĂ«r shkak tĂ« shkrimit tĂ« letrave politike dhe leximit tĂ« librave dhe revistave tĂ« ndaluara atĂ«kohĂ«.
Një pjesë të burgut e kishte kaluar në atë të Lipjanit, e një pjesë në Mitrovicë.
U lirua nga burgu në vitin 1988. Pas daljes nga burgu, ajo iu bashkua Lëvizjes për Pajtimin e Gjaqeve.
MĂ« 1 maj tĂ« vitit 1990 ishte organizuar njĂ« nga tubimet kryesore pĂ«r pajtimin e gjaqeve, i njohur si tubimi i âVerrave tĂ« LlukĂ«sâ, dhe Shala ishte njĂ« nga nismĂ«taret qĂ« mbajti fjalim para tĂ« pranishmĂ«ve. Ajo bashkĂ« me shoqet e shokĂ«t e burgut ishin pĂ«rkrah me veprimtarĂ«t Anton Ăetta e Zekeria Cana nĂ« pajtimin e gjaqeve.
âJo alibi pĂ«r tâu fshehur krimet serbeâ
Hava Shala kujton kohën kur në vitin 1990 kishte protesta e demonstrata ndaj regjimit serb, saqë për herë të parë kishte parë teksa njerëzit rraheshin, plagoseshin dhe vriteshin në Pejë.
Vrasja e një djali të ri ishte bërë një nga shkaqet që ia kishte trasuar rrugën drejt një rastësie për nisjen e saj për pajtimin e gjaqeve. Atëkohë, me sa e mban në mend Shala ka qenë rreth 24-vjeçare kur Fatmir Uka ishte vrarë krejt pranë saj. Së bashku me shokë e shoqe ishin munduar që ta zhvendosin trupin e tij për ta dërguar në spital që mos ta shohin demonstruesit e tjerë.
âE kemi marrĂ« me duart tona, i kemi pasĂ« tĂ« pĂ«rlyera nĂ« gjak. E kemi marrĂ« dhe jemi dalĂ« nĂ« pjesĂ«n tjetĂ«r tĂ« qytetit. Nuk lenin nga pjesa e Karagaçit ta çonim nĂ« spital. Ishte njĂ« dramĂ« atĂ« ditĂ«. ShumĂ« njerĂ«z u vranĂ« e u plagosĂ«nâ- tregoi ajo.
RrugĂ«s, afĂ«r urĂ«s sĂ« gurit nĂ« PejĂ«, Shala thot se ka hyrĂ« brenda nĂ« njĂ« furrĂ« pĂ«r tâiu shmangur ndjekjes sĂ« PolicisĂ« dhe po aty kishte takuar njĂ« burrĂ« qĂ« kishte kĂ«rkuar ndihmĂ«n e saj pĂ«r tĂ« kĂ«rkuar besĂ« pĂ«r njĂ« gjakmarrje tĂ« tĂ« afĂ«rmve tĂ« tij nĂ« Lumbardh.
âVjen aty njĂ« burrĂ« i Breliqit me mbiemrin Gashi, mos gabofsha quhet Abdyl Gashi, familja e tĂ« cilit, njĂ« kushĂ«ri i afĂ«rt ishte nĂ« gjak me familjen Leka nĂ« Lumbardh. Edhe mĂ« thot: HavĂ« unĂ« i pash tĂ« rinjtĂ« e dy familjeve dhe kam frikĂ« se do tĂ« vrahen mes veti. NĂ« protesta, nĂ« demonstrata. Thot: tĂ« lutem a mund tĂ« bĂ«sh diçka. Kam frikĂ«, thot ai. IdenĂ« e kish pĂ«r tĂ« shku me marr besĂ«, sa tĂ« kalojnĂ« demonstratatâ- tregoi ajo.
Mirëpo, sipas saj, i kishte thënë se nuk beson që vritet dikush mes vete në demonstrata.
NdĂ«rkohĂ« qĂ« Shala tregon se po i njĂ«jti person kishte shkuar tĂ« babai i saj nĂ« mbrĂ«mje, meqĂ« kjo ishte strehuar te dajtĂ« e saj nĂ« Strellc tĂ« Deçanit, qĂ« ta luste tâi ndihmojĂ« duke marrĂ« parasysh qĂ« grupi i saj i tĂ« burgosurve politikĂ« ishin tĂ« njohur nĂ« PejĂ«.
Babai i Hava Shalës kishte shkuar ta lajmërojë, por kjo e kishte lënë përgjigjen pezull duke mos besuar se shqiptarët mund të vriten mes vete në kohë kur të këqijat i prisnin nga armiku. Mirëpo, po atë mbrëmje, ajo thot se kishte dëgjuar në lajme që zyrtarët serbë po përpiqen të fshehin krimet e veta duke i akuzuar shqiptarët si popull që vrasin veten.
âNĂ« lajme u tha pĂ«rmes folĂ«sit nĂ« radiotelevizion u lexu njĂ« letĂ«r e njĂ« ministri tĂ« PunĂ«ve tĂ« Brendshme tĂ« nivelit tĂ« JugosllavisĂ« mos gabofsha, dhe tha qĂ« vrasjet, se u patĂ«n vra ato ditĂ« 24 veta e dikur u bĂ«nĂ« 40 veta. GjithnjĂ« mĂ« shumĂ«. Tha se nuk janĂ« tĂ« vrarit nga Policia, ushtria [serbe], por janĂ« tĂ« vrarĂ« se ata [shqiptarĂ«t] janĂ« njĂ« popull qĂ« vrasin vetvetenâ- tregoi Shala.
NĂ« atĂ« moment, Shala kishte reflektuar duke thĂ«nĂ« se ândoshta i duhen njerĂ«zimit rastĂ«si tĂ« tillaâ, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« tĂ« lindin aksione tĂ« mĂ«dha.
âMirĂ«po, pĂ«r mua mos tĂ« bĂ«hej diçka menjĂ«herĂ« ishte sikur tâi nĂ«nshkruash atyre njĂ« alibi, alibi pĂ«r krimet e tyre. TĂ« nesĂ«rmen kam thanĂ« me ba pajtimin e gjaqeveâŠPajtimi i gjaqeve ka filluar nĂ« Lumbardh, se zotĂ«ri Gashit i kam dhĂ«nĂ« fjalĂ«n qĂ« do tĂ« bĂ«j diçkaâ- u shpreh ajo.
TĂ« nesĂ«rmen kishin takuar ish-tĂ« burgosurit politikĂ«, Lulzim Etemin dhe Brahim DreshĂ«n, tĂ« cilĂ«t u pajtuan me idenĂ« e tyre â ide qĂ« u shtrua nĂ« odĂ«n e Adem Grabovcit, kaloi nĂ« takim me profesor Rexhep Qosjen pĂ«r tâu orientuar nga ai e deri tĂ« propozimi i Qosjes qĂ« njeriu i duhur pĂ«r oda Ă«shtĂ« Anton Ăetta.
âNuk ishte pyetja a tĂ« bĂ«het a mos tĂ« bĂ«het, por si tĂ« bĂ«het. Ta bĂ«nim ne vetĂ« ne nuk kishim dyshim se mund ta bĂ«nim, por ne kishim vetĂ«m njĂ« dyshim, qĂ« mund tĂ« arrestoheshim. Ne ishim tĂ« gatshĂ«m tĂ« arrestoheshim nĂ« çdo moment. Ne nuk ishim egoistĂ« dhe donim qĂ« LĂ«vizja tĂ« bĂ«hejâ- thot ajo.
Pajtimin e parë të gjaqeve kishin shkuar ta bëjnë në Lumbardh te familja Leka.
âNe shkuam atĂ« ditĂ« dhe na priti profesor Anton Ăetta. Ai na tha: âPo, e keni gjetĂ« pikĂ«nâ. Tha: âPo, Ă«shtĂ« njĂ« punĂ« e mençur. BĂ«het mirĂ«â. Na thot: âNa nxjerrni nga zyret se gati u kalbĂ«mâ. Tha si me shaka, por ishte shumĂ« i vĂ«rtetĂ« nĂ« ato qĂ« thoshte. Na tha: âPo, pĂ«r kĂ«to punĂ« na duhet edhe Zeqa, Zekeria Cana. Ai merret me tĂ« drejtat e njeriutâ- tregoi ajo.
Ode për gruan në odë burrash
Mes burrash me mustaqe e që në pamje duken hijerëndë, Havë Shala bashkë me shoqen e saj, Myrvete Dreshaj, e të rinj të tjerë, kishin bërë thirrje që të ndalen gjakmarrjet ndër shqiptarë. Madje, ajo u thot që burrëria matet duke hequr dorë nga shprehi të tilla.
Përderisa një qetësi ndihej në odë, Shala e cila afër kishte Zekeria Canën e Myrvete Dreshajn, i thoshte me bindje të plotë që është koha të ndalen gjakmarrjet dhe ta ndihmojnë Kosovën me jetën edhe me vdekjen tonë.
âNĂ« kĂ«tĂ« moment ndoshta mĂ« shumĂ« do tĂ« ndihmojmĂ« me vdekjen. Sidomos me vdekjen e atyre qĂ« janĂ« vra me dorĂ«n e njĂ«ri-tjetrit, por edhe me hilen e armikut, tĂ« jeni tĂ« bindur. MundĂ«sojuni atyre tĂ« vdekurve qĂ« me jetĂ«n e tyre tâi ndihmojnĂ« krejt KosovĂ«sâ- thot Shala nĂ« njĂ« odĂ« tĂ« burrave, nĂ« incizimin qĂ« atĂ«kohĂ« e kishte bĂ«rĂ« kameramani Murteza Kurti.
Shala me një veshje krejt të thjeshtë e me duar që shprehte vendosmërinë në fjalët që nxirrte nga goja, pa pikë frike në sy kërkonte që burrat të hapin shtigjet për ta ndalë atë dukuri që atëkohë kishte përfshirë popullin.
âMĂ« vjen keq qĂ« mĂ« parĂ« femra nuk ka marrĂ« pjesĂ« nĂ« odĂ«n e burrave, po mĂ« vjen mirĂ« qĂ« pikĂ«risht nĂ« kĂ«tĂ« moment marrin pjesĂ« kur baballarĂ«t tanĂ« e masin burrnisht burrninĂ«, e pĂ«r trimĂ«ri kemi lexuar nĂ« histori. Mateni ju lutem burrninĂ«, populli po e kĂ«rkon. Kosova po e kĂ«rkonâ- u drejtohet ajo burrave nĂ« odĂ«.
E për këtë rast të fjalimit të saj në oda e shumë të tjera saqë nuk i mban në mend as vet sa, thot që asnjëherë askush nuk e ka drejtuar gishtin nga ajo ose ta kenë gjykuar që është grua, në atë kohë që burrat konsideroheshin si ata që flasin.
âAsnjĂ«herĂ« nuk ka qenĂ« problem qĂ« jam grua. Ndoshta ne kemi qenĂ« dĂ«shmia e tĂ« pamundshmes. Ne ishim bĂ«rĂ« njĂ« mundĂ«si. Ne kapĂ«rcyem kufirin e burrave dhe i liruam ata vetĂ« prej kufirit tĂ« tyre. Sepse tĂ« jesh bashkĂ«, je shumĂ« mĂ« i fortĂ« se tĂ« jesh vetĂ«mâ- tregon ajo.
Mirëpo, ajo beson që thjeshtësia e tyre si vajza dhe të njohja e odave e ka mundësuar që mos të ndalohen, gjykohen apo çfarëdo tjetër. Sipas saj, ka dëgjuar raste që disa vajza i kanë përzënë nga odat për shkak se në rast të vdekjes kanë shkuar të veshura në mënyrë solemne.
âTâi shkosh dikujt veshur nĂ« mĂ«nyrĂ« solemne kur ai ka vdekje dhe tâi kĂ«rkosh gjakun⊠ajo, vdekja ka qenĂ« shumĂ« prezente. Na ia kemi njoftĂ« dhimbjen. Dhe se nĂ« kĂ«tĂ« kohĂ« secili ka obligim mĂ« tĂ« madh tĂ« mundshĂ«m qĂ« tĂ« bĂ«jĂ« diçka pĂ«r vendinâ- thot ajo.
Ajo thot se ka pasur raste që kanë shkuar 3-4 herë në të njëjtën familje për të kërkuar faljen e gjakut, por ka pasur raste që kanë shkuar edhe 20 herë. Për vrasjet mes njëri-tjetrit, ajo gjykoi regjimin që sipas saj i ka lënë njerëzit pa asgjë, pa institucione, pa punë, pa para dhe si pasojë e ka rrënjosur thellë problemin. Ajo mban në mend që ka pasur raste të vrasjeve për mexhë.
Në këndvështrimin e saj, falja e gjakut ka qenë një problem shumë, shumë, shumë kompleks për shkak se është dashur të hysh brenda dhimbjes së njeriut.
âAsnjĂ«herĂ« nuk kemi guxuar tĂ« harrojmĂ« qĂ« personi qĂ« ka hy brenda njeriut pĂ«r tâi kĂ«rkuar gjakun e djalit, tĂ« djemve, babĂ«s, axhĂ«s, e njerĂ«zve tĂ« familjes duhet tĂ« jetĂ« bukur i dĂ«shmuar moralisht nĂ« gatishmĂ«rinĂ« e tij pĂ«r tĂ« dhĂ«nĂ« diçka nga vetja. Sepse vetĂ«m ashtu ke tĂ« drejtĂ« tâi kĂ«rkosh dikujt diçkaâ- tregon ajo.
Shala ende bart pasojat e dhunĂ«s qĂ« ka pĂ«rjetuar nĂ« burg, saqĂ« dhe drita e fortĂ« nĂ« skenĂ«n e âKallxo PĂ«rnimeâ i pengoi, ia kujtoi burgun.
âMĂ« kanĂ« goditĂ« nĂ« muskuj. QelitĂ« e vogla sa sâke pasĂ« hapĂ«sirĂ«. QelitĂ« nuk kanĂ« pasĂ« dritare veç njĂ« hapĂ«sirĂ« tĂ« ngushtĂ« me hekura. Sâke pasĂ« dritĂ« dielli nĂ« dhomĂ«. Ajo dritare ka ra nĂ« korridor. Drita e llambĂ«s nĂ« dhomĂ« ka qenĂ« shumĂ« e fortĂ«. Ajo drita ka shkaktu dhimbje tĂ« forta tĂ« kokĂ«sâ- tha Shala, duke treguar edhe pĂ«r problemet me veshkĂ«, si pasojĂ« e burgut.
ShokĂ«t e rinj tĂ« ĂettĂ«s
Anton Ăetta, studiues e mbledhĂ«s i folklorit, ishte nĂ« krye tĂ« KĂ«shillit tĂ« Pajtimeve tĂ« Gjaqeve nĂ« fillim tĂ« viteve 1990. FalĂ« kontributit tĂ« tij dhe bashkĂ«veprimtarĂ«ve nĂ« kĂ«tĂ« Kuvend, i cili Ă«shtĂ« mĂ« i madhi nĂ« historinĂ« e shqiptarĂ«ve, 106 familje shtrinĂ« dorĂ«n e pajtimit edhe pse ishin tĂ« rrethuar nga okupatori serb.
Grupi i tĂ« rinjve nismĂ«tarĂ« tĂ« pajtimit tĂ« gjaqeve ishin bĂ«rĂ« miq tĂ« mirĂ« tĂ« ĂettĂ«s, saqĂ« Shala nuk harron dot disa nga âmeseletâ e porositĂ« qĂ« ia ka lĂ«nĂ« ai para se tĂ« vdesĂ«. FjalitĂ« e tij, Shala thot se e kanĂ« pĂ«rcjellĂ« e vazhdojnĂ« ta pĂ«rcjellin edhe tash kur ajo nuk jeton nĂ« KosovĂ«.
Ideja pĂ«r organizimin e njĂ« tubimi madhĂ«shtor te âVerrat e LlukĂ«sâ ka qenĂ« e njĂ« grupi studentĂ«sh bashkĂ« me dy profesorĂ«t e tyre. Pos, HavĂ« ShalĂ«s ishin edhe Musa Berisha, Myrvete Dreshaj, Ethem Ăeku, etj., si dhe dy profesorĂ«t Anton Ăetta dhe Zekeria Cana. Ata qĂ« kontribuuan nĂ« kĂ«tĂ« kuvend janĂ« edhe personalitetet si: Mark Krasniqi, Dom Lush Gjergji, Ibrahim Dreshaj, Azem Shkreli, Mulla Ajni Ramadani, prof. Ramiz Kelmendi, Nimon Alimusaj dhe NĂ«na Ajshe GĂ«rvalla.
Pas tubimit madhĂ«shtor tĂ« âVerrave tĂ« LlukĂ«sâ nĂ« Deçan, Shala thot se rruga ishte e hapur, njerĂ«zit hapĂ«n dyert e hapĂ«n zemrat.
âPas 1 majit 1990 ka qenĂ« dukshĂ«m mĂ« lehtĂ« tĂ« hysh tĂ« kĂ«rkosh gjakun, dhe dukshĂ«m mĂ« lehtĂ« tĂ« falet gjaku, sepse ishte gatishmĂ«ria. Ai donte tĂ« falte tokĂ«, tĂ« bĂ«nte diçka pĂ«r KosovĂ«n. KĂ«tu qĂ«ndron mrekullia e pajtimit tĂ« gjaqeve. FalĂ« kĂ«saj force shpirĂ«rore ishte aksioni qĂ« u bĂ« detâ- tha Shala duke treguar pĂ«r rastet kur gjatĂ« kĂ«tij tubimi dikush qĂ« nuk ka pasur raste tĂ« faljes sĂ« gjakut, kishin falur tokĂ« pĂ«r KosovĂ«n.
Tubimet madhështore ishin organizuar anembanë Kosovës e trojeve tjera etnike, si në Kaçanik e Lug të Drinit, Rrafsh të Dukagjinit, Verra të Llukës, në Shalë e në Karadak, në Llap, Drenicë e Gollak, në Has, Rekë, Podrime, Llapushë, Podgur e Rugovë, Rrafsh i Kosovës e në viset e tjera.
GjatĂ« periudhĂ«s sĂ« ekzistencĂ«s, 2 shkurt 1990 â 17 maj 1992, tĂ« LĂ«vizjes pĂ«r Faljen e Gjaqeve, PlagĂ«ve dhe NgatĂ«rresave, u arritĂ«n mbi 2,500 pajtime apo falje, ku kemi: mbi 1 mijĂ« gjaqe, mbi 500 plagĂ« dhe 1 mijĂ« ngatĂ«rresa.
NjĂ« âmeseleâ tĂ« ĂettĂ«s, Shala e tregoi nĂ« lidhje me filozofinĂ« e odĂ«s, gĂ«njeshtrĂ«n dhe mĂ«nyrĂ«n se si njerĂ«zit sillen nĂ« oda.
âAntoni tha se nĂ« oda flet gjithkush. Dikush e di rendin e dikush sâe di. Por, oda e ka njĂ« princip qĂ« nuk i thot dikujt: ârrejteâ, ose oda Ă«shtĂ« instancĂ« e lartĂ« e mençurisĂ«, e filozofisĂ« popullore. E tregoi njĂ« mesele, tha: âi tha njĂ«ri kryeplakut tĂ« lutem sot mĂ« ma dhĂ«nĂ« gjithqysh fjalĂ«n, dua tĂ« them edhe unĂ« diçka, tĂ« dukem i mençur nĂ« atĂ« kuptim. Dhe, i tha e ke fjalĂ«n dhe foli diçka. Por, kryeplaku i tha, qĂ« i tha âtĂ« lumtĂ« goja nĂ« koftĂ« qashtuâ. Ai e thoshte kĂ«tĂ« mesele duke na bĂ«rĂ« neve me tĂ« ditur qĂ« edhe nĂ« oda ku jemi ne âtĂ« lumtĂ« goja nĂ« qoftĂ« qashtuâ se sâĂ«shtĂ« qashtuâ- tregoi ajo.
Shala qĂ« prej para luftĂ«s tĂ« KosovĂ«s jeton nĂ« ZvicĂ«r thot se ka marrĂ« oferta pĂ«r tâu pĂ«rfshirĂ« nĂ« politikĂ«, por njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ« nuk e ka dashur. E pyetur se si do tĂ« pajtonte politikanĂ«t mes vete nĂ« Parlamentin e KosovĂ«s, ajo u pĂ«rgjigj thjesht e shkurtĂ«r me njĂ« porosi tĂ« ĂettĂ«s.
âPĂ«r herĂ« tĂ« fundit kur e pash para se me u nisĂ« pĂ«r ZvicĂ«r, Anton Ăetta mĂ« tha: âUnĂ« e kam mĂ« lehtĂ« se ju, se ju tĂ« rinjtĂ«â. Tha: âUnĂ« shyqyr nuk do tĂ« jetoj edhe gjatĂ« e e kam lehtĂ« tĂ« vdes i pakoritur. Ju uroj juve HavĂ« Shala dhe shokĂ«ve tĂ« juaj tĂ« jetoni tĂ« pakoritur!. ĂshtĂ« fjala e fundit e tijâ.
âNĂ«se do isha nĂ« Parlament do ta mendoja çdo ditĂ« kĂ«tĂ« porosi tĂ« profesor Anton ĂettĂ«sâ- e pĂ«rmbylli bisedĂ«n HavĂ« Shala./Kallxo.com
The post Nga burgjet e regjimit serb në odat shqiptare, rrëfimi i fuqishëm i Havë Shalës për pajtimin e gjaqeve appeared first on Telegrafi.