SHQIPËRI– Kryeministri i vendit, Edi Rama ka rrëfyer për jetën private, politike dhe atë artistike në një intervistë për revistën gjermane ZEITmagazin, që është pjesë e grupit mediatik të njohur DIE ZEIT.
Shefi i qeverisë, ka treguar momentet se si e gjeti veten pjesë të politikës shqiptare.
Kryeministri i vendit thotë se nuk e mendonte që politika do ishte puna e tij, por në fund shprehet se u bë “rob” i saj.
Por krahas sukseseve të arritura, Rama thotë se momenti më i vështirë në aktivitetin e tij politik ishte humbja në zgjedhjet e 2009.
Pjesë nga intervista:
ZEITmagazin: Nuk e keni pasur kurrë në plan të hyni në politikë?
Rama: Unë luftova kundër kufijve të ngushtë të imponuar në jetën time artistike, dhe kështu Akademia e Arteve në Tiranë u bë bastioni im i parë kundër regjimit. Por gjithmonë mendoja dhe thashë se politika nuk ishte puna ime. Kurrë nuk mendova se politika një ditë do të më merrte rob. Doja të jetoja një jetë të pavarur dhe të lirë. Si artist nën komunizëm, përjetova të kundërtën e lirisë që gjithmonë kisha dëshiruar. Qielli në një pikturë duhej të ishte blu, jo i kuq ose i verdhë. Lëkura e një personi duhej të ishte me ngjyrën e lëkurës. Një karrige nuk mund të dukej si elefant. Kjo mendjengushtësi formësoi imazhin tim shumë negativ për politikanët në atë kohë dhe nxiti luftëtarin antikomunist tek unë.
ZEITmagazin: A do të kuptohej Edi Rama i ri me Edi Ramën e sotëm?
Rama: Unë do ta kuptoja, por ai nuk do të më kuptonte mua. I riu ishte shumë i bindur në mendimet e tij dhe pa kompromis. Nuk ishte i informuar mirë. Nuk kishte kuptuar që politika është art, që me talent dhe durim lëviz gjërat. Ndërsa shteti është një makineri që na mban së bashku duke i rezistuar ndryshimeve. E riu besonte se shteti duhej hequr: anarki.
ZEITmagazin: A dëshironit kaos?
Rama: Jo kaos. Desha që burokracia të zhdukej, por nuk kisha alternativë të qartë. Vetëm liri dhe vetë-rregullim, utopi.
ZEITmagazin: Në 1998 u bëre ministër i Kulturës.
Rama: Një ironi e fatit. Kur qeveria u rrëzua, unë isha artist në Paris. Kryeministri më kërkoi të kthehesha. Refuzova, desha të qëndroja artist i lirë në Francë dhe vetëm intelektual i angazhuar në Shqipëri, jo funksionar.
ZEITmagazin: Si ndryshuat mendje?
Rama: Pas atentatit u ndjeva si pluhur. Nuk doja të kthehesha më. Por një vit më vonë pata një ëndërr që më ndjek edhe sot. Në ëndërr isha në atelien e babait tim, që ishte skulptor. Ai nuk ishte aty, dera mbyllej dhe unë isha i izoluar. Kur u zgjova, desha të telefonoj prindërit, por nuk e bëra. Një mik më tha: “Babai yt ka vdekur sot në mëngjes në atelie.”
ZEITmagazin: Shkuat në varrim.
Rama: Ishte shumë e dhimbshme. Prita një ditë për të marrë fluturimin për Tiranë. Në atë ditë u bë edhe ndryshimi i qeverisë.
ZEITmagazin: Kryeministri të pyeti në telefon nëse do të bëhesh ministër.
Rama: Po. I thashë që doja të rrija, pa hezitim. Nëna ime ishte skeptike dhe duke qarë më tha: “Çfarë është më keq, vdekja e babait apo që bëhesh ministër?” I thashë: “Çfarë të bëj tani?” Ajo më tha të dorëzohem. Por nuk e bëra!
ZEITmagazin: Cilët kanë qenë momentet më të vështira në politikë?
Rama: Humbja në zgjedhjet e 2009-ës ishte shumë e dhimbshme.