–
nga Klevis BAKILLARI
–

Gjithë Opozita jonë,duket se jeton më shumë në kujtime sesa në të ardhme,në ëndërrime sesa në të tashme.Çdo parti,pas një ngjitjeje të shpejtë,përfundon në një rrëzim të ngadaltë.Historia e PD është pasqyrimi më i qartë i kësaj rënieje:nga pluralizëm në personalizëm;nga lëvizje në lodhje;nga parti studentësh në parti statujash;nga zë i shpresës në zë pleqësh;nga energji në inercion;nga shpresë në shterim e deri në poshtërim! ‘Berisha bëri, Berisha bën, Berisha do bëjë’.Kjo monodramë politike. Kjo monotoni e pafund e shndërroi PD-në në një muze me dyer të ndryshkura, ku vizitorët vijnë jo për të parë të ardhmen, por për të kujtuar të shkuarën.

Trashëgimia partiake ka qenë gjithmonë një trashëgimi e emrave dhe jo e ideve. Emrat trashëgojnë,emrat ndërtojnë , emrat mbretërojnë. PD duhej te ishte shembull institucioni të demokracisë,u kthye në pronë të liderit. Lideri u bë më i rëndësishëm se partia vetë.Por a nuk është e njëjta histori edhe me partitë e tjera? Në Shqipëri, partitë janë më shumë strehë për individë sesa shtëpi për ide.Kështu, Berisha nuk është më problemi; as PD-ja nuk është thjesht një problem i vetes – është pasqyrë e problemit të madh shqiptar: mungesës së një tradite të shëndetshme politike. Ne nuk trashëgojmë institucione, ne trashëgojmë instikte; nuk trashëgojmë programe, por polemika; nuk trashëgojmë demokraci, por dominime. Në vend të partive që ndërtojnë të ardhmen, kemi parti që ripërsërisin të shkuarën ose që kopjojnë keq.

Dhe dalim në paradoks; partitë shpesh e shesin veten si forca të reja, por në thelb janë forca të vjetra. Ato premtojnë ndryshim, por praktikojnë përsëritje. Flasin për demokraci, por sundohen nga dogma. Premtojnë rilindje të opozitës, por prodhojnë vetëm riciklim modeli. Është mallkim i trashëgimisë tonë politike: të mbajmë flamuj që nuk valëviten më, të shohim simbole që nuk kuptohen më, të ndjekim liderë që nuk frymëzojnë më. Vetëm për shkak të madheshtisë të egër!

Politika shqiptare është një peizazh i shtruar me kontraste: partitë e majta duken më të qëndrueshme; partitë e djathta, veçanërisht PD-ja dhe derivatet e saj, janë një kaskadë konflikti, rivaliteti dhe përpjekjeje për dominim personal. Kjo nuk është thjesht një fenomen rastësor: është pasojë e trashëgimisë së institucionit partiak të bazuar mbi individin, jo mbi ide.

PD-ja, që nga lindja e saj, u konceptua si lëvizje revolucionare kundër komunizmit – energji dhe entuziazëm për një Shqipëri të lirë. Por me kalimin e viteve, kjo energji u shndërrua në entropi politike: lideri u bë më i rëndësishëm se partia, ideali u tret në hijen e figurës, dhe aparati partiak u ngurtësua. Kështu, partitë e reja të djathta shpesh riprodhojnë këtë model, si matrioshka politike: struktura e jashtme ndryshon, por mekanizmi brenda mbetet i njëjtë – përqendrim i pushtetit tek lideri, rivalitete dhe mungesë të traditës institucionale. Përpjekjet për të “ngjitur” liderë të rinj si Berisha janë shembuj të riprodhimit artificial të mitit partiak, që përfundon gjithmonë me pengim të vetëdijes kolektive.

Koalicioni “Shqipëria Behet” tregon saktësisht këtë tension: partitë që dukeshin të barabarta në parim u konfliktuan për të kontrolluar narrativën, mandatet dhe protagonizmin. Konflikti nuk është thjesht ideologjik, por strukturor: kur energjia nuk buron nga ide, por nga instinkti i mbijetesës dhe dominimit personal, koalicioni shndërrohet në skenë konflikti. Në këtë mënyrë, partitë e djathta shpesh i japin një refleks të drejtpërdrejtë PD-së së shkuar: hierarki, liderizëm, dhe artificializim të figurës.

Nga ana tjetër, partitë e majta janë më të qendrueshme sepse trashëgojnë jo vetëm emra, por edhe rrjetet, strukturat dhe institucionet që janë më pak të ndikuara nga karizma individuale. Kjo nuk i bën të paprekshme nga stagnimi, por u jep një elasticitet që e shpëton organizmin nga copëtimi i shpejtë.

Në kuptim filozofik, kjo tregon një ligj universale të jetës politike shqiptare: një parti që mbështetet mbi individin është e destinuar të shteret bashkë me liderin; një parti që mbështetet mbi ide është e aftë të mbijetojë, edhe kur emrat ndryshojnë. Në këtë kuptim, të ardhmen e partive të reja në Shqipëri nuk e përcaktojnë veç emrat e rinj, por kultura institucionale që ato krijojnë: a do të trashëgojnë instinkte të vjetra, apo do të ndërtojnë ide të reja që mbijetojnë?

E ardhmja politike e Shqipërisë do të përcaktohet nga një pyetje e vetme: a do të mbetemi peng të trashëgimisë së partive apo do të ndërtojmë një kulturë politike që trashëgon ide e jo individë?
Do të arrijë Shqipëria të ketë parti që janë institucione, apo do të mbetet me parti që janë kujtime a kopjime?/kb

Nga Ylli Manjani

Siç është ndërtuar sot sistemi i drejtësisë, gjykata është shumë e mbrojtur nga presioni polilik i qeverisë.

Gjëmb në këmbë nuk u hyn gjykatësve sado llo-llo-llo të bëjë Kryeministri apo ministrat e qeverisë së tij.

Nga politikanët e tjerë jo e jo, që s’u vjen asnjë e keqe.

Në kuptimin e varësisë politike gjykatësit janë plotësisht të garantuar që nuk u vjen asnjë problem. Veç nëse duan të varen vetë politikisht. Por kjo është çështje individuale për sa kohë që edhe gjykatësit kanë të drejtë të zgjedhin si gjithë të tjerët.

Problemi real me gjykatësit është se atyre nuk u garantohet thuajse fare paanësia në proçes.

Nëse SPAK, që është njëra palë në proçes, përgjon/intimidon gjykatësit në funksion të marrjes së vendimit ashtu siç e do prokuori, paanësia ka marrë fund.

E përsëris, SPAK përgjon gjykatësin e çështjes ku vetë (SPAK pra) është palë.

Kujdes, nuk po flasim për përgjime proçedurale të një gjykatësi tjetër, por ndaj atij ku SPAK njëra nga palët. Rasti i përgjimit të 2 gjykatësve Kushtetues, me një përgjim banditesk, brenda një çështje ku spak është palë, është prova publike e kësaj që po them.

Tani imagjinoni sa i paanshëm është ai vendim!!

Ky është problemi që duhet zgjidhur, paanshmëria e gjykatës. Vartësia politike është debat shterpë që nuk çon ujë askund. Për më tepër që bindjet politike janë çështje personale. E vetmja zgjidhje për pavarësimin e gjykatës është balanca,por kjo është një temë tjetër që prek gjykatat e larta në vend dhe kërkon edhe një opozitë prezente në jetën institucionale.

Por në çdo rast gjykatësit nuk hiqen nga puna se do qeveria. Kjo praktikë tashmë është e blinduar edhe nga reforma.

Gjykata e paanshme, dmth mbi palët në një proçes gjyqsor është thelbi i një reforme reale që duhet bërë.

Sot për sot gjykata është e mbrojtur nga Kryeministrat, por jo nga protagonizmi i prokurorëve të SPAK. Këta të fundit të përgjojnë dhe të bëjnë dhe gjyq publik me ato përgjime!!!!

Kjo është shumë e rëndë për një sistem gjyqsor demokratik. Nuk ka proces të rregullt ligjor kur njerës nga palët ligji i jep të drejtën të intimidojë gjykatësin!!!

Kështu që Kryeministrit i duhet kërkuar hesap jo për batutat e Tij me “gjelin” apo me “gjelat” e drejtësisë, por për mosorientimin e debatit politik drejt nevojës për vendosjen e gjykatës së paanëshme në vend. Ajo që bën Kryeministri sot është koment publik mbi vendime të caktuara, ashtu siç komenton çdokush kur humb gjyqin.

Komenti nuk është as ndërhyrje e as intimidim. Përgjimi po. Përgjimi dikton vendimin dhe e bën gjykatën të marrë anë.

Prandaj them se paanësia e gjykatës është thelbi i drejtësisë.

Duhet reformë o njerëz, jo llafe!/kb

Nga Leonard Veizi

Shqiptarët mbajtën dorën ndaj një polaku budalla – dy metra i gjatë dhe i dhjamosur nga mishi i derrit dhe lakrat e gatuara me dhjamin e tij. Dhe nuk ia bënë portretin, ashtu siç do të thoshte dhe Naun Shundi, i ndjeri që na la këto ditë, pikërisht në dramën “Natë me hënë”, ku flitej për një gamor si Gazmenti.

– Prandaj, ne jemi për një “modifikim” të portretit të tij deri në post-impresionizëm… Domethënë: rrahje për vdekje.

Po çfarë ka ndodhur? Këtu në vendin e 1001 çudirave ku të ardhurit herë si turistë e herë si tifozë, na shkelin me këmbë e policia e shtetit na rreh po ne. Kësaj i thonë: s’ke ç’i bën gomarit e i bie samarit. Ndaj dhe ca punë mundohemi ti rregullojmë vetë si jetimë që ndihemi.

Ca polakë që e mbajnë veten për trima, na u shfaqën këto ditë në Tiranë dhe na ndotën me ujë të hollë mesin e mexhelisit. Pse? Ndoshta se nuk gjetën banjat publike pa çelës? Dhe kur nuk të mban truri, nuk të mban as veshka. Kështu që ia jep ku të mundesh, m’u te këmbët e kalit të Skënderbeut. Por polakët, – për këta që janë tifoza pa shkollë të mesme e kisha fjalën, – me nuk e njohin Skënderbeun e nuk ia dinë bëmat, ndaj edhe u falet ky “gabim i lehtë”. E megjithatë, e kishin hak një dru të rëndë nga ultrasit shqiptarë, për t’ua kthyer portretin në pikturë post-impresioniste.

Dhe media shqiptare i quan “huliganë” këta lloj tipash. Ndoshta sepse u shkonte për shtat, pasi na qenkan tifozët e “Jagiellonias”, që u përballën me “Dinamon” shqiptare në Air Albania.

Por të jesh huligan nuk është edhe aq e thjeshtë. Nuk do të thotë se, meqë ke ngrënë mish derri me dhjamë pa hesap dhe ke pirë birra me fuçi, je automatikisht huligan. Derr po, se kur njeriu ha shumë nga mishi i derrit, nis e merr edhe fytyrën e tij.

Këta tifozë, përveçse na fyen duke urinuar në qendër të kryeqytetit tonë, bënë edhe një tjetër të pabërë: sepse me një rrugë donin të kryenin dy misione – ose, siç i themi ne nga anët tona: me një gur donin të vrisnin dy zogj. Kishin ardhur jo vetëm për të mbështetur “Jagiellonian”, por, me sa duket, edhe “Partizanin” e Beogradit. Ndaj na lëshuan parrullat: “Kosova është Serbi.”

Eh, ua lumsha o trima të “Jagiellonias”!

– Hallall ta keni, o trimat e Selfo Qorrit.

Se nga këta lloj “heronjsh” nuk i gjen lehtë anëve tona. Ndaj e meritojnë një bakshish. Por e kemi të vështirë t’i dorovisim, se, si shumicë myslimane që jemi, nuk e mbarshtrojmë derrin dhe, për rrjedhojë, nuk e konsumojmë aq sa të na japë këtë lloj frymëzimi.

Gjithsesi, më erdhi keq për atë tifozin budalla të ardhur nga Polonia. Sepse, kur ishte nisur për në Tiranë, – ai dhe shokët e tij qefllinj të sllavëve të Jugut, – s’ia kishin bërë të qartë që po shkonte të pëlliste e të shurronte në vendin e gabuar. Ndaj duhet të bënte kujdes e të merrte abdes para se të ndynte. Se shqiptarët kanë bërë Londrën të flasë me vete, jo më Varshavën.

Nga ARTUR AJAZI

Prej 2013, nuk mbaj mënd që dikush nga opozita e kaluar dhe e tanishmja, të ketë thënë “jam dakort me ty Edi Rama”. Edhe pse Edi Rama, prej ditës së parë, zbatoi premtimet ë dhëna, duke i hyrë me fadroma pallateve dhe gjithçkaje të ngritur pa leje, edhe pse ai nisi ta kthejë përmbys shtetin e rrumpallës që gjeti, sërish opozita e kritikonte.

Opozita shpifte, akuzonte, denonconte, protestonte, dhunonte, dhe sërish nuk pranon se “Edi Rama e ka fituar bastin e tyre”. Shqipëria sot ka famën e saj në politikën e jashtme, në turizëm, në shtetbërje, në drejtësi, ligje, ekonomi, kulturë, sport, apo në ecurinë e saj drejt Bashkimit Europian. Shtetin nuk e bëjnë burokratët nga selia, nuk e bëjnë zyrtarucët nga godinat e vjetra, dhe nuk e bëjnë ata politikanë, që nuk kanë “1 ditë punë në bordero”, dhe njohin vetëm rryshfetin apo postin e përfituar nga fituesi i zgjedhjeve. Shtetin e bëjnë të vendosurit, “kokëderrat”, kurajozët, të guximshmit, vizionarët, konkuruesit, tolerantët. Shtetin e bën ligji i zbatueshëm për punëtorin, fshatarin, bujkun, zyrtarin, ministrin, kryeministrin dhe presidentin.

Shtetin e bën vetëdija për ndryshimin, dhe jo vegjetimin në pellgjet e qelbura. Edi Rama, vendosi dhe vazhdon të tregojë vendosmërinë e tij, se “shtetin do ta bëjmë me ligje të zbatueshme me çdo çmim”. Ai mbetet kryeministri më jetëgjatë i periudhës postkomuniste, dhe jo më kot. Tregoi se, e bëri Tiranën kryeqytet, nga pocaqi që ishte. Tregoi se bëri Shqipërinë me shtet sapo erdhi në pushtet, nga rrumpallë që ishte. Përmbysi mentalitete, shembi ngrehina dhe ngriti institucione me pamje dhe shije europiane. Mbi gjithçka, vuri zbatimin e ligjit.

Në rrugëtimin drejt një pushteti të drejtë dhe të suksesshëm, miku, shoku, farefisi, nuk duhet të jenë pjesë e një qeverisje të mire, kur ata vjedhin, abuzojnë, korruptohen, dhe shkelin ligjet. Në Bashkimin Europian, nuk të qasin me vese të ndyra dhe mentalitete province. Kur vjedh, kur pasurohesh shpesht e shpejt, dhe kur tenton ta shpërndash fajin tënd tek partia apo qeveria, atëhere ke shkelur 10 herë ligjet e vendit.

Gjithkush përgjigjet për vjedhjet dhe krimet e tij. Në BE, kush gabon dhe shkel ligjin, përgjigjet para tij deri në fund. Shtetin e bën ligji i zbatueshëm. Nuk mund të gjesh “strehë” tek zyra e kryeministrit (siç bëri për 21 Janarin Berisha me gardistët) apo tek partia, kur ti vjedh, kryen një krim, apo je i lidhur me trafikun e drogës. Ata që deri dje, ishin mësuar me trajtimin e zyrave, institucioneve dhe ligjit sikur të ishin “lecka pastrimi”, sot e kanë të pamundur të pranojnë ndryshimin rradikal të Edi Ramës. Ata egërsohen dhe shthuren në fjalor, kur mësojnë fatin e tyre politik dhe penal. Ky është shteti, dhe shtetin e bën zbatimi i ligjit. Kjo duhet pranuar nga të gjithë, ndryshe BE-ja do të na lërë edhe 35 vjet të tjera tek pragu i derës saj./kb

Nga Eduard Zaloshnja

Qysh kur Trump fitoi mandatin e tij të parë presidencial, numri i votuesve të regjistruar si Republikanë është rritur me 10% (në 30 shtetet e federatës amerikane ku votuesit regjistrohen paraprakisht si përkrahës të njërës apo tjetrës parti, ose si të pavarur). Nga ana tjetër, numri i votuesve të regjistruar si Demokratë është pakësuar me 11%.

Në sondazhin mujor GALLUP të gushtit, vetëm 40% e amerikanëve (të të gjitha orientimeve politike) e miratojnë në përgjithësi punën e derisotme të Presidentit Trump – vetëm 39% politikën e tij të jashtme dhe vetëm 37% politikat e tij ekonomike. Por ndër votuesit e regjistruar si republikanë, këto shifra janë mbi 92%!

Nga ana tjetër, vlerësimi pozitiv për opozitën Demokrate është në nivelin dëshpërues 30%.

Këto shifra tregojnë se opozita Demokrate në SHBA ka një mal të lartë përpara për ta ngjitur, deri sa të rikthehet në pushtet…

Vijmë në Shqipëri.

Në 18 vjet që kam zhvilluar sondazhe këtu, Rama më ka rezultuar gjithnjë me kuota më të larta se Berisha. Në vitet 2007-2011 diferenca ishte shumë e vogël mes tyre, por nga 2013-ta e këtej, ajo është zgjeruar shumë. Në sondazhin e fundit që zhvillova pas zgjedhjeve të 11 majit 2025, epërsia e Ramës ndaj Berishës shkoi deri në 20 pikë…

Këto shifra tregojnë se opozita Demokrate në Shqipëri ka një mal të lartë përpara për ta ngjitur, deri sa të rikthehet në pushtet…/kb

Nga Frrok Çupi

Nuk është e vetme vetëm në Shqipëri; as në rajon e as më tej nuk gjendet ‘Girl Vilage’. Vajza e Shqipërisë i lanë sytë çdo mëngjes në Lumin e Vlorës dhe shtrihet e bukur në Amantia.

Ata që i kanë kërkuar origjinën kanë marrë përgjigje si ata që bëjnë pyetje naive. Për të mos e afruar aq shumë emrin Vajzë, e kanë lidhur me një epokë që rrallëkush ka durim t’i shkojë afër.

-Emrin ‘Vajzë’ e ka marrë qysh kur fshati luftoi kundër Genghis Khan, perandori i pamëshirshëm mongol.

Njerëzit, me siguri e kanë sajuar vetë këtë histori të para njëmijë vjet, me qëllim që “ç’ke a derzi që merresh me ‘Vajzën’!”. Më ngjan me të njëjtën pikëpamje të filozofit Tomas Hobbes që thoshte për gërnjarët se ‘këta duan t’i gjejnë shtëpinë zotit’.

Javën e kaluar, tre ditë, Vajza mblodhi gjithë bijtë e bijat kudo në botë për të ‘festuar’; festuar thanë ata, por në fakt për t’u parë sy më sy, ‘a jemi të gjithë, ore!?’.

A jemi të gjithë?!. Në fakt ky është apeli i Vlorës dhe i gjithë Shqipërisë në mbijetesë. Vajza nuk është aq e thjeshtë

Sepse Vajza është kryeqendra e Nobelistëve tanë.

E dini se si një fshat me emër delikat Vajzë të ketë dy nobelistë?!

Këtu janë Ali Asllani dhe Shefqet Musarai (Çeçua) , djem të lindur e rritur këtu. Ne kemi Çmimin tonë, paçka se ç’bën Akademia e Stokholmit. Letërsia e të dyve tani ka humbur autorësinë; të gjithë e citojnë duke mos e ditur ose duke e dashur për vete.

Ali Asllani ka diçka më shumë se vetë ‘Nobeli’. Në vitet ’20 të shekullit të kaluar, Ali Asllani u zgjodh kryetar i Bashkisë së Vlorës. Vendimi nga më të  parët i Aliut si kryetar i Bashkisë ishte ky:

‘Kushdo që vjen për punë në Bashki të ketë këpucë të pastra, mundësisht të lustruara!’. Nuk lejohej ndryshe. Urdhëroi dy lustraxhinj këpucësh në portën e hyrjes dhe ata do të pastronin këpucët e të ardhurve. Kjo ishte puna e parë.

Ngjante me filozofin e shekullit 16, Bajrush Spinoza. I madhi dhe i ndrituri i kombit Dutch, dilte çdo mëngjes në rrugët e Amsterdamit, vinte stolin e pastrimit të syzeve dhe thërriste: ‘Ejani, pastroni syzet!’. Në të dy rastet kishte metaforë, por edhe sot nuk mund të zhvillohet kombi pa qytetarë të denjë.

Sepse Vajza i ka zhvleftësuar Genkhizët.

Ata i përkasin një kohe që ‘nuk ka ekzistuar’; megjithatë përrallën e mbajnë në kuti argjendi. Simbol i Vajzës është Perlat Rexhepi, Heroi i Popullit në Luftën e Dytë Botërore. Nja dy ose tre herë ia kanë ndryshuar vendin e monumentit. Tani kanë gjetur një shkëmb si zgjatim të malit, që shtrihet si dorë e fuqishme për andej nga Mifoli, dmth nga Perëndimi. Kuptimi i Perlat Rexhepit si ikonë është orientimi i njeriut të këtushëm drejt Aleancave Perëndimore. ‘Edhe po të mos e keshim Perlatin’, thonë vlonjatët, do ta krijonin si ‘atletin’ e Anës së Duhur të Historisë.

Heroi lindi në Vajzë, por ra heroikisht në Shkodër. Bashkë me dy djem shkodran, Jordan Misja dhe Branko Kadinë. Të tre në histori kanë hyrë me emrin ‘Tre Heronjtë e Shkodrës’, jo njëri i Vajzës, dy të tjerët të Shkodrës. Edhe po të mos kishte rënë në Shkodër, Perlati, padyshim që do të ishte hero në Veri të vendit. Një ditë u desh të ishte kështu.

Se ‘Genkhizët’ deshën ta ndajnë Shqipërinë në mes, jo para 1000 vjet, por para tre dekadash, 1997. Vetë presidenti i Republikës së re post Genkhiz, nisi avionë luftarakë dhe ushtri këmbësore për të pushtuar Vlorën e gjithë Jugun. Tani Vajza bën sikur e ka harruar, me qëllim që të mos harrohet por të falet. Pas kësaj tragjedie, me siguri që Shqipëria nuk mund të ndahet më.

Vini re çfarë ndodh me emrat! Pak më në Jug ka një mal që thërritet ‘Mali i Çikës’. Këtu vajzës nuk i thonë çikë, por çupë; në Veri thuhet ‘çikë’. Pak më poshtë është një fshat që quhet ‘Trevllazën’, por në Labëri nuk thonë ‘vllazën’, thonë ‘vëllezër’. Ajo që thonë për Gegë e Toskë, se jo vetëm nuk ndahen, por janë në simbiozë.

Donikat dhe Vojsavat hyjnë e dalin në skenë

Në skenën e jetës e të historisë, jo thjesht spektakël.

Nuk e kam fjalën vetëm për monitoruesen e Festivalit ‘Vajza Fest’, stolisur me bukuritë e Vajzës, por që nuk ka lindur këtu. Nuk ka as profesionin artiste, por është brilante. Më duket sikur hyn e del nga portat e argjendta të Fisnikërisë. Kur erdhi, erdhi nuse, tani është ‘e Zonja’, siç thonë në Veri.

Vetë lidhja me ideatorin e Kombit, Gjergj Kastrioti, ka fije të dukshme e të padukshme këtu. Fije që dëshmojnë mençuri dhe diplomaci.

Shikoni çfarë bëri vajzërori Hazbi Nurçe Hitaj, tani nuk jeton më. Pasurinë e tij e kishte dorëzuar për Luftën. Por tre vajzat e tij i quajti njërën në një anë të Botës, dy në anën e Perëndimit nga ku shikonte ‘Atleti i Krishtit’.

Abeja, vajza e parë e Hazbiut, në shenjë të Abrahamit. Donika në emër të gruas së Gjergj Kastriotit, e lindur në Kaninë dhe e përjetësuar në Mbretërinë e Napolit pas vdekjes së të shoqit. Dhe Vojsava është vajzë e tretë.

Në Vajzë funksionon emri, simboli, nderi, idoli, kombi, hapësira.., si në mrekulli. Kur Hzbi Hitaj po plakej e nuk mund t’i merrte më këmbë gjithë tokat që i shikonte syri, atëherë çfarë bëri?!  Lëshoi kalin dhe i dha urdhër të trokonte ‘nga sytë këmbët’. Kali nuk u duk më për disa kohë. Derisa një fshatar nga Fieri i çoi fjalë Hazbiut të Vajzës: ‘Eja se kali ka ardhur te unë’. Aty ku mbërriti kali, aty i zoti zuri miqësi dhe dha Vojsavën për nuse.

Vajza është si safari ynë Jug e Veri, aty ku lëshon dritën e syrit të saj, aty është vlera jonë kombëtare./kb

MASASHUTSES, 27 gusht /ATSH-ANSA/ – Jeta mund të ekzistonte edhe në planetë pa ujë nëse do të ishin të pranishme përzierje fluide të kripërave (lëngje jonike) të afta për të strehuar molekula biologjike si proteinat, sipas një studimi nga Instituti i Teknologjisë i Masaçusetsit.

“Ne e konsiderojmë ujin të domosdoshëm për jetën sepse kjo është ajo që na nevojitet për jetën në Tokë. Por nëse marrim në konsideratë një përkufizim më të përgjithshëm, shohim se ajo që na duhet është një lëng në të cilin mund të ndodhë metabolizmi për jetën”, thotë Rachana Agrawal, e cila drejtoi studimin.

“Tani, nëse përfshijmë lëngun jonik si një mundësi, kjo mund ta rrisë ndjeshëm zonën e banueshme për të gjitha botët shkëmbore”, shton ajo.

Studiuesit zbuluan se ky lloj i veçantë lëngu mund të formohet lehtësisht nga përbërësit kimikë që pritet të jenë të pranishëm në sipërfaqet e disa planetëve dhe hënave shkëmbore.

Lëngjet jonike janë kripëra që ekzistojnë në formë të lëngshme nën rreth 100 gradë Celsius.

Eksperimentet e ekipit kanë treguar se lëngje të ngjashme mund të prodhohen nga një përzierje e acidit sulfurik dhe disa komponimeve organike që përmbajnë azot: acidi sulfurik në planetët shkëmborë mund të jetë një nënprodukt i aktivitetit vullkanik, ndërsa komponimet që përmbajnë azot janë zbuluar në disa asteroide dhe planetë në Sistemin Diellor, që do të thotë se ato mund të jenë të pranishme edhe në sisteme të tjera planetare.

Lëngjet jonike nuk avullohen; ato mund të formohen dhe të vazhdojnë në temperatura më të larta dhe presione më të ulëta sesa mund të tolerojë uji i lëngshëm.

Sipas studiuesve, ato mund të përfaqësojnë një mjedis mikpritës për biomolekula të caktuara, të tilla si proteinat. /os/

The post FOKUS – Jeta është e mundur edhe në planetë pa ujë appeared first on Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Për të mirën e demokracisë shqiptare, ka ardhur koha që Partia Demokratike të reformohet dhe të heqë dorë nga berishizmi. Drejtuesit politikë që dështuan më 11 maj duhet të japin dorëheqjen, ndërkohë që deputetët me rezultate të dobëta dhe që kanë 2-3 mandate në Parlament duhet të bëjnë një hap pas.

Jo vetëm kaq. Për të shpëtuar opozitën nuk mjafton rinovimi i PD-së, por bashkimi i saj me formacione të tjera politike duke krijuar një “konfederatë opozitare”, e përmendur disa herë prej dy vitesh nga Fatmir Mediu. Duhet bashkim me partitë e reja, me personalitete nga diaspora dhe nga shoqëria civile.

Fjala.al po përmend një listë me emrat që duhet të jenë pjesë e mozaikut kryesor në “ansamblin e ri” të opozitës shqiptare. Pra, një grup me emra bindës, të cilët konceptohen alternativa serioze në shoqëri dhe që së bashku mund të turbullojnë mirë ujërat e politikës shqiptare:

Ilir Alimehmeti & Jorida Tabaku – Reformimi i PD-së duhet të nisë me dy emra si imazh fillestar, Ilir Alimehmeti dhe Jorida Tabaku. Ata nuk kanë ngarkesat tipike të përplasjeve brenda partisë dhe nuk konceptohen si figura të kultivuara nga Sali Berisha. Përfaqësojnë denjësisht kryeqytetin dhe kanë marrë një numër të jashtëzakonshëm votash në zgjedhjet e 11 majit, duke u konfirmuar si dy figurat më të pëlqyera në PD.

Agron Shehaj – Partia që ai drejton, “Mundësia”, mori rreth 50 mijë vota më 11 maj. U rendit si parti e tretë në qarkun Tiranë, ku dhe mori dy mandate. Ai është një nga deputetët më të pëlqyer nga publiku, gjithmonë konstant me denoncimet e tij kundër pushtetit. Nuk është nevoja që partia e tij të shkrihet me PD-në, por të jetë pjesë e formacionit të plotë opozitar në koalicion. (Bashkë me të, edhe emra si Erald Kapri dhe Barbara Doda, të spikatur në fushatën e zgjedhjeve të 11 majit.)

Adriatik Lapaj – Partia e drejtuar prej tij, “Shqipëria Bëhet”, mori 64 mijë vota më 11 maj, forcë e tretë në rang kombëtar. Ka frymëzuar më shumë se partitë e tjera të reja në Shqipëri dhe ka mbështetje të shpërndarë në të gjitha qarqet. Ka deklaruar publikisht se është i djathtë, edhe pse drejton një parti kryesisht me prirje centriste. Ai gjithashtu do të mund t’i bashkohej PD-së në trajtë koalicioni. (Bashkë me të, edhe emra si Gjeneral Dedë Prenga, Azmer Dulevic, Dorina Prethi dhe Edona Haklaj.)

Gledis Nano – Konsiderohet si një nga personalitetet më të shquara në vend. Ai kujtohet edhe sot si njeriu i cili sfidoi pushtetin dhe nuk pranoi të jepte dorëheqjen në një post tejet të lartë si Drejtor i Përgjithshëm i Policisë. Ka pëlqyeshmëri të lartë publike dhe do të ishte një “transferim” i goditur për opozitën e re shqiptare.

Majlinda Bregu – Partitë e mëdha kanë gjithmonë nevojë për një rikthim elegant te rrënjët. Zonja Bregu është një nga asetet e kahershme të PD-së, edhe pse e shkëputur prej shumë vitesh që kur Lulzim Basha mori drejtimin e partisë. Pas një sërë eksperiencash jashtë vendit me role të rëndësishme, ajo mund të rikthehet në strukturat demokrate.

Florian Haçkaj – Bashkëthemelues i Lëvizjes “Diaspora për Shqipërinë e Lirë”, e cila nisi e para presionin për mundësimin e votës së diasporës. Shumë aktiv në jetën publike dhe një njeri i apasionuar pas politikës. Jeton në Zvicër dhe ka mbi 12 vite përvojë menaxheriale në kompani në nivel ndërkombëtar. Udhëton shumë shpesh në Shqipëri.

Panajot Soko – Ekonomist i shkëlqyer dhe njeri aktiv në jetën publike të vendit. Pas largimit me dinjitet nga “Nisma Thurje”, ai do të ishte një vlerë e shtuar për PD-në për katër vitet e ardhshme. Shumë i pëlqyer në publik dhe njeri me intelekt të rrallë. Gëzon respekt në mjedisin politik si dhe atë mediatik.

Klodiana Lala – Si një nga gazetaret më të vullnetshme dhe guximtare në vend, kalimi i saj në politikë do të ishte i natyrshëm. Praktikisht, ajo ka vite që bën opozitë më shumë se shumica e deputetëve aktualë të PD-së. Qytetarët shqiptarë do ta mirëprisnin angazhimin e saj politik, duke qenë se puna e saj e përditshme, thellë-thellë, ngjan me politikën.

Tedi Kopliku, Fisnik Qosja dhe Aulon Kalaja – Aktualisht pjesë e familjes demokrate. Janë tre prej emrave më të freskët dhe bindës në PD. Të rinj, oratorë, seriozë dhe me pëlqyeshmëri të lartë publike. Nuk konceptohen si demokratë berishistë, por si demokratë të moderuar. Do të ishin alternativa të shkëlqyera për një PD të reformuar dhe rinore.

PD duhet të bëhet e re dhe e pastër, të reflektojë shpresë, të ketë besimin e qytetarëve dhe të ketë një rreze sa më të gjerë, duke u bashkuar me sa më shumë “copëza” të shoqërisë, duke krijuar një “konfederatë opozitare” gjithëpërfshirëse. Demokracia shqiptare ka nevojë jo vetëm për një opozitë pa Berishën, por për një alternativë dinjitoze, që kalon caqet e së djathtës tradicionale dhe i kundërvihet palës tjetër, e cila sot qeveris vendin.

Nga Albert Vataj Tre ditë magjike në zemrën e Labërisë, në Vajzën që u ngrit si Zonjë e kujtesës dhe krenarisë, i dhanë jetë një feste që ishte më shumë se thjesht ngjarje kulturore. Ishte një zgjim shpirtëror ku u përqafuan historia dhe e tashmja, tradita dhe moderniteti, zakoni i lashtë dhe energjia e brezave të rinj. Në këtë udhëtim tre-ditor, Vajza u bë altari i mallit, i historisë…

Source

Nga Eduard Zaloshnja

Kam botuar 63 artikuj shkencorë në SHBA rreth plagosjeve/vdekjeve jonatyrale. Treçereku i tyre kanë qenë rreth plagosjeve/vdekjeve rrugore. Kushtet e rrugëve dhe kodet rrugore atje janë të ndryshme nga të Shqipërisë, por disa mësime të vlefshme mund të nxirren prej studimeve që kam kryer.

Nga studimet e mia, më ka rezultuar se sheti me plagosjet/vdekjet më të ulta rrugore (për milion kilometra të përshkruara nga automjetet) në SHBA është Virxhinia. Dhe ky shtet ka Kodin Rrugor më të rreptë në Amerikë. Dikush që kapet në Virxhinia duke drejtuar automjetin nën influencën e alkolit apo drogave ilegale arrestohet automatikisht dhe duhet të shpenzojë rreth 16 mijë dollarë që të arrijë të marrë patentën pas 6 muajsh. Policia në Virxhinia organizon herë pas here postblloqe të rastësishme në pika të “nxehta”, ku testohet për alkol cdo drejtues mjeti. Në Kodin Rrugor të Virxhinias, parakalimet e rrezikshme dhe shpejtësia 137 km/orë konsiderohen ngarje e parpërgjegjshme e automjetit dhe përbëjnë vepër penale. Etj, etj.

Në 15 vjetët e fundit në Shqipëri, numri i plagojeve/vdekjeve rrugore është përgjysmuar, ndërkohë që numri i automjeteve në qarkullim është dyfishur. Sidoqoftë, ende nuk e kemi arritur nivelin mesatar të Bashkimit Europian në këtë drejtim.

Meqë synojmë që më 2030 të futemi në Bashkimin Europian, duhet që të gjejmë një mënyrë për t’ju afruar atij edhe në treguesin e plagosjeve/vdekjeve rrugore. Ndoshta Kodi Rrugor i Virxhinias mund të merret si shembull. Por ç’është më e rëndësishme, duhet të shtojmë efektivët dhe mjetet elektronike për Policinë Rrugore, së cilës do t’i duhet të zbatojë një kod më të rreptë rrugor…/kb

Nga ARTUR AJAZI

Zgjedhjet e 11 Majit, treguan se krijimi i partiçkave tëreja, ishte fillimi i fundit të atyre që besojnë akoma se “në politikë duhen aktorë të rinj”. Zgjedhjet dherezultati i 11 Majit, tregoi se “partiçkat u krijuan ngamatrapazë dhe jo nga përfaqësonjës të brezit të ri tëpolitikanëve”. Edhe rezultati i marrë nga partiçkat, po ashtu dhe sherret banale dhe fyese për ato vota qëmorën nga shqiptarët, treguan formimin real tëkryetarucëve, që deri para 11 Majit, dilnin në ekraneduke ftuar shqiptarët “votoni për ne, jemi e ardhmjajuaj”. Sa qesharakë. Por ja që në listën e kandidatëve, kryetarucët kishin vendosur emrat e tezeve, hallave, dajave, mamave, baballarëve, nipërve, me soj dhesorrollop, dhe asnjë emër tjetër, anëtari apo kontribuesi. Pra, ende pa nisur mirë nga rrugëtimi i tyredrejt një “politike progresiste”, ata kishin nisurmatrapazllëqet me lista dhe emrat e kandidatëve. Zoti edeshi, që ata të merrnini vetëm 1 deputet, dhe ai me sherre dhe shamata. Madje u shanë me libër shtëpiekryetarucët e partiçkave, aq sa ata që kishin votuar përata, shqyen sytë dhe thanë me vehte se “si votuam ne për këta pazarexhinj”. Por ja që, fushata mbaroi, rezultati u shpall, ashtu edhe lista emërore e deputetëve, ku partiçkat e “politikës së të ardhmesShqipërisë”, me shumë sforco morën 1 deputet. Dhesherri nuk ka mbaruar, pasi kryetarucët e tyre nuk e kanë mbyllur sherrin akoma. Kjo natyrisht është për tëqeshur dhe për të qarë. E ndërsa shqiptarët presin, qënga gjiri i tyre të dalin emra të rinj, për të përfaqësuardenjësisht politikën e re europianiste në këtë vend, shohin se si krijohen partiçka me familjarë dhe farafiskryetarucësh, dhe pastaj durojnë dhe lexojnë në media edhe sherret banale mes tyre. Të joshur nga politika e vjetër 35 vjeçare, dhe të kthyer në “ushtarë” të kastëssë vjetër të kësaj politike, ata vegjetuan fare pak nëskenën e madhe, duke menduar se do të kishin fitime tëmëdha. Harruan se “luani nuk të hap rrugë kollaj”, dhese pjesën më të madhe kërkon ta hajë vetë. Edhe pse nëfushatë u ftuan nga opozita ti bashkohen asaj, ata me gjoja “fodullëk” deklaruan se “ne do të jemi fituesit e 11 Majit”. Në fakt, kallauzi ishte gjetkë. Pazaret ishinbërë, dhe pazaret po bëhen akoma dhe sot pa nisur 10Shtatori. Shqiptarët e dinë tanimë se, partiçat e reja, dhe kryetarucët e tyre, janë thjesh pazarexhin, matrapazë, dhe leva të bindura të politikës së vjetër, me seli në ish-SHQUP. Në politikë nuk mund të futesh me formim të gjysmuar, dhe plane të paracaktuara për tëfituar “llokma të mëdha”, pa e nisur fillimisht nga pikazero. Shqipëria (si vend ballkanik) ka specifikat e sajedhe në skenën politike. Nuk është e lehtë të ngjiteshnë majë, nqs nuk je njeri i duruar, i ekuilibruar, tolerant dhe aspak arrogant. Kryetarucët e rinj, i morën gabimleksionet e para nga ish-lideri historik, dhe kjo ikushtoi atyre shumë, aq sa në zgjedhjet e tjera, ata nukmund të marrin as votat e farafisit, jo pastaj tëshqiptarëve./kb

Nga Leonard Veizi

Gushti i këtij viti do të mbahet mend si një muaj i zi për vendin. Në vend të gëzimit të verës, plazheve të mbushura dhe festave që premtuan një Shqipëri turistike, ai na shërbeu vetëm si një kronikë të zezë. Aksidente të përgjakshme, atentate, vrasje brenda familjes, dhunë pa fund dhe viktima të pafajshme. Çdo mëngjes, lajmi i parë që del në ekran nuk është as dielli mbi Adriatik, as ndonjë rekord turistik, por një tjetër tragjedi.

Vdekja e dy motrave të reja, 20 dhe 22 vjeç, të përplasura nga një shofer i dehur 23-vjeçar, u bë simboli i dhimbshëm i këtij muaji të errët. Një dramë që nuk prek vetëm një familje, por të gjithë ne: sepse dëshmon se jeta njerëzore në këtë vend ka nisur të humbasë vlerën e saj më themelore.

Iluzioni mbi një realitet të përgjakur

Këto ngjarje nuk janë episode të veçuara. Ato pikturojnë një tablo të njohur, që na rikthen pas në kohë. Nuk kemi më bunkerë dhe mitraloza si në vitin 1997, por kemi një tjetër lloj rrënimi: një shtet që shpërfaqet i brishtë, i paaftë për të garantuar siguri.

Dhe mbi këtë rrënim ngrihet një iluzion i madh. Propaganda e turizmit masiv, fotot e plazheve të tejmbushura, festivalet që na shiten si triumfe. Por ato janë veç një mbështjellje e pakujdesshme mbi një realitet të përgjakur, një grimcë shkëlqimi mbi një trup të sëmurë. Dhuna dhe krimi po e gërryejnë përditë këtë vend, pavarësisht kartolinave që na serviren.

Ku po shkojmë, vërtet?

Pyetja ngrihet vetiu: Quo vadis? Ku po shkon Shqipëria, në të vërtetë?

A beson dikush me të vërtetë se po i afrohemi Evropës, siç na përsërisin politikanët me fjalime të stërzgjatura dhe ceremoni integrimi? Apo, më shumë se kaq, po i afrohemi Ukrainës dhe Gazës, ku gjaku dhe viktimat janë përditshmëri, e ku jeta njerëzore është vetëm numër në statistika?

Si mund të ketë shpresë një shoqëri ku qytetari nuk guxon të hapë lajmet në mëngjes nga frika se çfarë do të shohë i pari në ekran? Një shoqëri ku dhuna është bërë normalitet, ku shteti vjen gjithmonë pas tragjedisë, por asnjëherë përpara saj?

Më shumë se një muaj, një pasqyrë

Gushti i këtij viti nuk është thjesht një muaj i keq. Ai është një pasqyrë e zymtë ku shohim fytyrën tonë të vërtetë. Një thirrje e fortë që nuk duhet injoruar. Sepse këto ngjarje tregojnë jo vetëm krizën e shtetit ligjor, por edhe mungesën e ndërgjegjësimit qytetar dhe kulturën e dhunës që po ngulitet gjithnjë e më thellë në indin e shoqërisë sonë.

Dhe për aq kohë sa nuk guxojmë të japim një përgjigje, për aq kohë sa nuk kemi kurajë të pranojmë të vërtetën, pyetja do të mbetet pezull, e rëndë dhe e frikshme:

Quo vadis, Shqipëri?

Nga Ben Andoni

Sikur dikush do arrinte ta prekte e ta hiqte cipën e shoqërisë sonë, atëherë do të trandej i gjithë vendi, bashkë me erën e qelbur që do ç’aromizonte shumë nga sajesat tona historike. Hipokrizia, kameleonizimi dhe mbi të gjitha dukja, si cilësi, na ka mbajtur në një terr dhe po shkatërron sot shoqërinë e një vendi që ka ekzistuar në disa sisteme ekonomiko-shoqërore dhe përgjithnjë i fundit, krahasuar me vendet e tjera të Ballkanit. Referimi evropian për identitetin mbetet më shumë gjeografik dhe tashmë në kuadër të zgjerimit edhe BE-ist, pasi boll mirë e dimë se ku jemi me parametrat ekonomikë, mënyrën sesi po e trajtojmë dhe po e shfrytëzojmë vendin por mbi të gjitha rrugëtimin tonë në integrimet kontinentale. Ka kaluar pa asnjë kujdes dhe vëmendje, lajmi i referuar nga FAO (Programi i Kombeve të Bashkuara për Ushqimin), sipas të cilit në hartën globale mbi prevalencën e nën-ushqyerjes për periudhën 2022–2024, Shqipëria ka nivelin më të lartë të nën-ushqyerjes në Evropë duke u klasifikuar vetëm me Ukrainën një vend që përpëlitet prej vitesh në luftë. Në fakt, për ata që jetojnë Shqipërinë, situata s’është e habitshme. Referuar Eurostat-it dhe INSTAT-it, shqiptarët shpenzojnë mbi 40% të të ardhurave mujore vetëm për ushqime, përqindja më e lartë në të gjithë kontinentin. Për krahasim, në vendet e Bashkimit Europian, kjo përqindje është rreth 13% dhe në rajon luhatet mes 25-35% (Monitor, 2025). A jehojnë vallë këto parametra?! Dhe, pse e kemi të pamundur të ndjekim qoftë edhe politikat e fqinjëve për ta përmirësuar jetën tonë?! Jemi futur në një guaskë, ku nuk dalim dot, ndërsa shoqëria jonë, mbarsur me problematika, për fatin e keq nuk nxit dot debate publike të instancave apo strukturave të interesit, sesi shqiptari i shekullit XXI të mund të jetojë të paktën si fqinjët e tij. Një cipë e trashë po na rritet ngado: në sy, mëndje dhe na “pengon” realisht të shikojmë atë që po ndodh me ne. Për ideologët e shekullit të shkuar, kohë e mbushur me totalitarizëm, ka pasur një ide dhe kjo lidhej me perceptimin e lirisë. Sa më pak të lirë të jemi, aq më pak kemi mundësi t’i parashtrojmë si duhet problematikat tona. Sot, ne, nuk kemi më mundësi ta dëshmojmë lirinë sepse liria ka nevojë për dëshmi. Ne jetojmë thjesht për dukjen dhe statistikat boshe. Liria, në vetvete, kishte për rrjedhojë nevojë për një vend,  në të cilin njerëzit mund të bëheshin bashkë-në agora, apo në treg, Polisi, apo hapësira publike, parashtronte në mesin e shekullit të shkuar Hannah Arendt.

Sistemi politik me veshje demokratike i kohës sonë e ka goditur mbi të gjitha hapësirën politike, e cila tek ne nuk referohet me dy partitë kryesore në vend, por thjesht me pronësitë reale mbi to: Partia e Ramës dhe Partia e Berishës. Po të mos jetë Rama, do thoshte në një aktivitet partiak ministri aktual në detyrë i Drejtësisë, Manja, ne nuk do përballeshim dot me bazën. Ai i merr votat. Ashtu si tek PD-ja, ka gjithnjë e më shumë zëra që përsërisin të njëjtën gjë. “Pa Berishën, ne shkërmoqemi!”. Paçka se PD-ja sot është një masë politike që nuk përfaqëson asgjë nga e Djathta e vendit dhe është më e shkërmoqur se kurrë. Kurse, PS-ja ka kohë që s’është më parti e Majtë.
Bash kjo mungesë lirie na ka bërë të mos shohim as problematikat më të mëdha në vend dhe pabarazinë e madhe shoqërore, e cila me kohë po merr forma të konsoliduara. Janë pak duar që gjenerojnë gjithçka dhe ku shkon ndarja e pasurisë kombëtare, politikat e ligjeve bëhen vetëm për ta, ashtu si nga ana tjetër, shikon se njerëzit e PS dhe PD-së janë më shumë të lidhur sesa ndarja artificiale që kinse bëjnë në panelet në Tv. Edhe kjo fazë e zhvillimit shqiptar po shkon ashtu si në diktaturë dhe në monarki: në mungesë lirie dhe në kuptimin shumë të ngushtë të saj. Ashtu si po forcohet një cipë që e ka veshur të gjithë realitetin tonë dhe ne e kemi të pamundur t’i shikojmë kufizimet tona. Në kuptimin e grekëve të vjetër edhe njerëzit që na drejtojnë sot s’janë të lirë, paçka pushtetit të frikshëm që posedojnë, sepse të jesh i lirë duhet të jesh i lirë mes të barabartëve. Herodoti e thoshte më “vrazhdë”: Liria është e barabartë me josundimin. Sa më shumë të dukesh se ke pushtet dhe në fakt pushtetarët e sotëm si Rama e kanë të pamatë dhe ndaj po e mbajnë këtë cipë të frikshme që na ka bllokuar dhe nuk na lë të zhvillohemi, aq më shumë pa liri jemi. Dhe, sërish për lirinë: Liria konsiderohet jo thjesht se je i shpenguar por se ajo duhet të shfaqet në çdo lloj veprimtarie të njeriut dhe, kjo e fundit, sipas filozofëve të vjetër, duhet të ishte reale, ku njerëzit, t’i perceptonin, pastaj t’i gjykonin dhe në fund t’i mbanin mënd aktet e tyre, gjithnjë jo në dëm të të tjerëve. Kjo është gati e pamundur sot në këtë diktat të një pushtet të  centralizuar të autoritetit dhe mungesës së përgjegjësisë dhe dekadence sfilitëse morale. Ndaj nuk  duhet të çuditemi që për shkak të mungesës së lirisë nuk ballafaqohemi me të vërteta. Dhe, ato janë nga mendimi deri në ushqimin, bazën e ekzistencës atë që po prek shqiptarin e thjeshtë. Dhe, kur kthehesh në realitet, kujtohesh se: Shqipëria mban një ndër normat më të larta të TVSH-së për ushqimet në Europë, me 20%, ndërkohë që vendet e rajonit dhe BE aplikojnë norma të reduktuara (nga 5% në Maqedoninë e Veriut deri në 0% në Irlandë). Kjo barrë tatimore, e kombinuar me shumë faktorë i ka bërë të rriten shumë artificialisht çmimet për konsumatorin. Anipse, propaganda flet vetëm për suksese dhe rritje turistësh, por aspak të vërtetën që tashmë mezi nuk po shpërthen poshtë cipës, ku liria kërkon t’i vihet fre dukjes: “Cipa e prezantuar nga një jetë gënjeshtrash përbëhet nga materiale të çuditshme. Për aq kohë sa cipa mbyll hermetikisht të gjithë shoqërinë, duket sikur është e fortë si gur. Por, në çastin që dikush e gris në një vend të vetëm, kur një person bërtet: ‘Mbreti është lakuriq!’-kur një person i vetëm shkel rregullat e lojës, duke e ekspozuar atë si lojë, – çdo gjë papritur shfaqet në një dritë tjetër dhe e gjithë cipa duket se është e hollë, diçka që mund të bëhet copash apo të shpërbëhet dhe nuk ka asgjë që të mund ta shpëtojë”, citojmë Harendt tek “Mbi Revolucionin”, përkthyer tashmë dhe në shqip. (Homo Albanicus)/kb

Avni Ponari është një nga figurat më emblematike të sportit shqiptar, një burrë vizionar që ka shkruar me pasion dhe përkushtim kapituj të rinj në historinë e basketbollit në vend. I njohur si një strateg i palodhur, ai nuk është kursyer asnjëherë në angazhimin e tij si drejtues, organizator e mbi të gjitha si një mbështetës i palëkundur i këtij sporti.

Me përvojën e tij të gjatë në biznes dhe sensin e mprehtë për menaxhim, Ponari ka ditur të ndërthurë botën e financës me shpirtin e sportit, duke ndikuar thellësisht në zhvillimin e basketbollit shqiptar. Ai është bërë një model i rrallë përkushtimi dhe vizioni të qëndrueshëm, një busull në kohë stuhish.

Në një periudhë kur basketbolli shqiptar po rrëshqiste drejt harresës, përballur me mungesë fondesh dhe interesimi, Avni Ponari mori në dorë drejtimin e Federatës Shqiptare të Basketbollit. Ishte një kohë sfiduese, por nën drejtimin e tij nisi një epokë e re modernizimi dhe profesionalizimi. U krijuan struktura më efikase, u vendosën standarde të reja dhe mbi të gjitha u rikthye shpresa.

Një nga arritjet më të mëdha të Ponarit ishte rikthimi i besimit të publikut dhe investitorëve tek basketbolli shqiptar. Ai vuri theksin tek transparenca, përmirësimi i infrastrukturës dhe krijimi i një ambienti më të shëndetshëm për zhvillimin e këtij sporti. Falë angazhimit të tij, shumë palestra u rikonstruktuan dhe kampionatet kombëtare rifituan dinjitetin që u mungonte.

Nën vizionin e tij, BalkanLeague u rikthye dhe u rilind si SIGAL UNIQA BalkanLeague, duke i dhënë një identitet të ri ndërkombëtar skuadrave shqiptare. Po ashtu, Ponari i dha jetë dhe zemër iniciativave për të rinjtë, duke mbështetur themelimin e akademive dhe organizimin e turneve për moshat e reja. Ai është ideatori, financuesi dhe frymëzuesi i ekipeve U20 për vajza dhe djem, një investim që shkon përtej sportit, drejt formimit të brezave të ardhshëm.

Historia do ta mbajë mend gjithashtu si krijuesin e Ligës Unike, një projekt që bashkoi Shqipërinë dhe Kosovën në një garë të përbashkët, pavarësisht pengesave e zërave kundërshtues nga fqinjët. Kjo nismë nuk ishte thjesht një bashkëpunim sportiv, por një akt simbolik i unitetit kombëtar përmes basketbollit.

Nën drejtimin e Ponarit, Federata Shqiptare e Basketbollit forcoi lidhjet me organizatat ndërkombëtare, duke rritur ndjeshëm prezencën e Shqipërisë në aktivitetet e FIBA-s. Në asnjë periudhë më parë nuk ishin përfaqësuar kaq shumë ekipe kombëtare shqiptare: 8 të tilla morën pjesë në garat evropiane, një arritje historike për vendin tonë.

Me mbështetjen e tij, Youth EuroBasket u bë një aktivitet i përvitshëm në Shqipëri, duke sjellë përvojë, ekspozim dhe vëmendje ndërkombëtare për talentet shqiptare. Ndërkohë, ai vazhdoi të promovojë basketbollin edhe në qytete të vogla si Pogradeci, Përmeti, Valbona, duke e bërë këtë sport një pasuri kombëtare që s’ka kufij gjeografikë.

Përtej fushës së lojës, Ponari ka ndikuar fuqishëm në krijimin e urave mes sportit dhe biznesit. Ai nënshkroi një memorandum bashkëpunimi me Federatën Shqiptare të Futbollit për të përmirësuar sistemin e arbitrimit, duke vendosur një tjetër gur themeli për profesionalizimin e sporteve shqiptare.

Sot, kur flitet për basketbollin shqiptar, emri i Avni Ponarit qëndron si një shtyllë qendrore jo thjesht si drejtues, por si arkitekt i vërtetë i rilindjes së tij. Trashëgimia që ai ka lënë është e fortë, e prekshme dhe frymëzuese. Në rrugëtimin e këtij sporti, ai nuk ka qenë vetëm udhëheqës, por një vizionar që shihte përtej horizontit, aty ku shumë të tjerë dallonin vetëm kufij. m.p.

Nga Albert Vataj Mbylli siparin në mesnatën e mbrëmshme me një atmosferë shpërthyese fetive, në një skenë gjigante me kënge dhe valle, “Vajzë Fest 2025”, një event që nisi si takim brezash për t’u shndërruar në një traditë. Për tre ditë me radhë, fshati Vajzë i Labërisë u shndërrua në një tempull arti, kulture dhe kujtese. Nga çdo anë e Shqipërisë, njerëzit u mblodhën për të festuar…

Source

Nga Artur Ajazi

Prej disa kohësh, Edi Rama kryeministri i Shqipërisë, po përballet denjësisht me raste të shpeshta abuzimi nga prokurorët dhe gjyqtarët e kësaj drejtësie. Edhe pse reforma skartoi shumë të tillë, të korruptuar, të molepsur me rrjetin e krimit dhe trafikut, duket se akoma kanë mbetur elementë të tillë. Por më së shumti janë edhe ata që e kaluan Vettingun, dhe mendojnë se sot janë “të paprekshëm”.

Edi Rama ka konstatuar deri sot, e pakta 3 raste shkeljesh dhe abuzimi me ligjin, duke sfiduar dhe penguar hapur shtetin. Në Shkodër, Tiranë, Vlorë apo Elbasan, prokurorë e gjyqtarë po sfidojnë hapur shtetin dhe sabotojnë hapur reformat rradikale që qeveria ë Edi Ramës po ndërrmer për afrimin dhe integrimin e vendit në BE. Të marrësh vendime të kundraligjshme ndaj një objekti, prone apo ndertimi pa leje, duke sfiduar dhe abuzuar me ligjin dhe postin e prokurorit apo gjyqtarit, kjo është e pafalshme.

Prokurorët dhe gjyqtarët, nuk janë të “paprekshëm”, nuk janë të pakontestueshëm. Përkundrazi, eksperienca e 35 viteve, i ka nxjerrë ata shpesh në top-listën e korrupsionit dhe lidhjeve me grupet e trafikut dhe krimit të organizuar. Të kalosh Vettingun, të mendosh dhe besosh se, “jam i pagabueshëm” do të thotë se ke nisur të shkelësh ligjin dhe betimin.

Përballja e Edi Ramës me elementë të veçantë të sistemit të drejtësisë, që marrin paga të majme dhe vendime antiligjore, duke dëmtuar punën intensive të qeverisë, mbetet dinjitoze, epokale e admirueshme nga shumica e shqiptarëve.

Atë përballje, duhej ta bënin strukturat kontrolluese të drejtësisë, dhe jo të dalin me deklarata mbrojtëse ndaj atyre që Edi Rama i quan “abuzues dhe keqpërdorues të postit dhe ligjit”. Marrja e masave penalizuese nga KLGJ dhe Ministria ë Drejtësisë, për cilindo prokuror apo gjyqtar, është njëherësh vendosja e dinjitetit të shumicës së prokurorëve dhe gjyqtarëve që punojnë ndershmërisht duke zbatuar ligjet.

Korrupsioni dhe aferat në sistemin e drejtësisë, mbeten akoma njolla e keqe, që po pengon dhe dëmton efikasitetin e punës së qeverisjes Rama-4, dhe imazhin e vendit në BE. Të joshesh nga individë që kanë shkelur ligjin, dhe që duan të mbajnë të paprekshme ndertimin e paligjshëm, është dy herë sfidë që i bën shtetit dhe taksapaguesve, që paguajnë rrogën e majme të një prokurori apo gjyqtari.

Përballja e kryeministrit Rama, me raste flagrante të shkeljeve ligjore nga njerëzit e drejtësisë, duhet të jetë këmbanë alarmi për strukturat kontrolluese të Ministrisë Drejtësisë, KLGJ apo KLP, dhe jo shtysë për t’ju kundërvënë qeverisë dhe kreut të saj. Në rast se heshtin sot, nesër do të jenë të padenja tu kërkojnë llogari atyre që korrupsionin sot, e quajnë “diçka normale”, dhe denoncimin e kryeministrit si “futje hundësh në punët e drejtësisë së pavarur”./kb

Nga Ermal Mulosmani

Një ndër fenomenet më negative të medias së lirë, është mbipopullimi i saj me gazetarë të vetëquajtur “investigativë”.

Të veshur me këtë emër zulmëmadh mbi shpinë dhe të armatosur me “Interesin Publik” në brez, shumica e tyre janë veç Banditë me Maskë që terrorizojnë njerëz. Kushti i parë për tu pranuar në “Bandën me Maska”, është mungesa totale e skrupulozitetit profesional. Profesionalizmi dhe e vërteta, braktisen të parat, njësoj siç braktis kujtimet e fëmijërisë dhe dlirësinë një prostitutë te dera e hyrjes së një shtëpie publike.

Në jetën e re të banditëve mediatikë nuk ka vend për sentimentalizma si “e vërteta” apo gjepura si “skrupuj moralë”.

Këto janë broçkulla të botës së viktimave të tyre.

Banditët e Mediave urrejnë librat. Maksimumi lexojnë ndonjë roman policesk që u ndez fantazinë apo ritregojnë bëmat e mafiozëve shqiptarë të kohëve të fundit. Legjendat e tyre, ekspertiza e tyre e vyer na artin e shtrëngimit ndaj biznesit, është mjaft frymëzuese për ta. Idhujt e tyre janë Vis Martinaj, Shullazi, Dajti, Sueli etj.

Montanelin e dinë artist filmash ose, me pak fjalë, “një të botës së atyre”…

Banditët e Medias kanë manualin e tyre të pafytyrësisë. Njëri prej tyre, një injorant i shkallës së parë, aftësia e të cilit për të ndërtuar fjali me më shumë se pesë fjalë, pa gabime ortografike, është krejt e dyshimtë, u kap dy vite më parë, me figurë dhe zë, duke shpjeguar manualin e tij të gjobëvënies.

Banditi ishte joshur nga një vajzë e re dhe kishte rënë pre si dhelpra në çark. Ai i shpjegonte “aspirantes” për gjobëvënëse, sesi duhet të veprojë për të kapur prenë e saj.

Predatori u bë qepaze! Kështu kujtuan pretë e tij.

Por, siç ju thashë më lart, banditi mediatikë dhe skrupujt moralë apo profesionalë janë dy botë paralele. Ai sot është edhe më i uritur, edhe më gjakpirës, edhe më injorant seç ishte. Ai punon ditën në një media të njohur dhe natën armatoset dhe del poshtë urës me portalin e tij “Banditi me Maskë”.

Mendimet e tij erëmuti shiten në tregun e mediave si të ishin analiza të mirfillta investigative.

Një tjetër bandit doli në përgjimet e mfiozëve më të rrezikshëm të Shqipërisë me referencën “Ky për lekë q… nënën e vet”. Por me siguri ishte një teprim :). Tani ai është sërish i pranishëm me mendimet e tij të vyera për sportin, politikën, teatrin dhe gjeopolitikën.

Si thotë ajo kënga e Kryeministrit: “Gjithçka mund të ndodhi/ Jetojmë në Tiranë”

Ky është fundi i medias. Nëse një media cilësore i pranon në radhët e veta element të tillë, i promovon, i ushqen, i lavdëron po bën në fakt dëmin më të madh ndaj vetvetes. Askush nuk ka aq zell në ditët e sotme të ndajë grurin nga kashta.

E gjithë media bëhet kashtë.

Në kërkim të klikimeve, titujve bombastikë, thashethemeve dhe pafytyrësisë, gazetarët e emisioneve televizive të pafundme, i bëjnë pjesë të tyre këta banditë. Ata bëhen në këtë moment bashkëfajtorë.
Sapo mbaron emisioni i darkës, banditi del poshtë Urës së Mifolit a Kthesës së Shkopetit.

Ka me vete dy armë:
1)urrejtja popullore ndaj biznesit dhe politikës dhe

2) Një e vërtetë a thashethemnajë e nxjerrë nga konteksti.

Këto i përzien me një erëmim thashethemesh, ku të shpikura e ku ekzistuese dhe ja u bë kokteji i molotovit. Ndizet fitili me çakmakun e “cënimit të interesit publik” dhe në mëngjes ndodh shpërthimi.

Por, kujdes, lihet diçka pa thënë. Është paralajmërim. Në nëntekst diku lexohet se ekzistojnë fakte të reja që do dalin në ditët e ardhshme…

Del viktima në punë pas një gjumi të sikletshëm. Njeri namuzmadh e sedërli, që punon nga mëngjesi deri në darkë dhe mezi e zë gjumi nga hallet e biznesit. Fjala vjen është sipërmarrës bujqësor a blegtoral. Që ka 30 vjet punë në rritjen e biznesit të tij dhe ka krijuar një emër. Pasojat e asaj pune, kohë pa kohë, i kanë lënë shenjë në shëndet, zemra i është dobësuar, tensioni rritur. Do vetëm të shijojë ato vite që i kanë mbetur në paqe. Emri i tij është i shenjtë, e ka ngritur me mund e me djersë.

Kur zgjohet në një mëngjes lexon se Banditi me Maskë i ka vënë gjobën:

“Lufra dhe Erzeni kanë shitur qumësht kancerogjen”.

Kur e lexon këtë titull ti mendon se menjëherë Prokuroria do të arrestojë drejtuesit e Kompanive ose artikullshkruesin për titullin terrorist. Por asgjë nuk ndodh.

Kërkon për proces verbalin e AKU-së por nuk është. Është njëfarë thashethemi diku, që qumështi i Lufra-s ka përmbajtje të lartë të aflatoksinës!

Siç e thamë më lart, e vërteta puro është një tekë e ekzagjeruar nga lexuesit. Plus ajo nuk është asnjëherë në favor të gjobvënësve ndaj erëmohet me thashetheme.

Ja një shembull tjetër:

Portali “Banditi me maskë” e çon një thashethem te një faqe Facebooku anonime por popullore si Lol ita. U thotë atyre publikojeni ju dhe e marrr unë nga ju lajmin: Ja ça thotë lajmi:

Mashtrimi: “Lufra reklamon lopën por nuk ka stallë lopësh”!

Çfarë gallate! Të citosh një thashethem Facebooku për të bërë një lajm! Futu brenda lajmit asgjë! Një bosh i madh!

Por pronari i Lufras, sigurisht nuk e përjeton kaq qetësisht sa ne, lexuesit që nuk i besojmë. Ai sheh që lajmi ka marrë mijëra like dhe qindra share dhe terrorizohet. Tensioni i shkon në maksimum dhe kushedi si e ka hëngër karremin e terroristit mediatik…

Shko te sallamet. EHW, Hako apo ça të duash. Tituj bombastikë, terrorizues:

“Një punëtor dëshmon se në përmbajtje të sallamit ka kocka dhe lëkurë”.

E njëjta dorë terrorizuese, i njëjti stil. Përzierje thashethemesh me fantazi për të prodhuar terror. Dhe viktima që terrorizohen.

Kjo nuk është gazetari. Këta nuk janë gazetarë, janë terrorista mediatikë. Sa më shpejt të demaskohen, sa më shpejt gazetaria të ndahet nga Banditi me maskë, aq më shpejt do të shpëtojë nderi i tyre./kb

Sa herë ndërron jetë dikush që njohim, apo një figurë publike, tema e vdekjes është në mendje të gjithkujt. Ai është dënimi i parë që merr njeriu sapo lind!

Ardhja dhe largimi nga kjo botë nuk janë në dorën e askujt. I moçmi uron “Inshallah me radhë”, sikur të ekzistonte vërtet një rend që ruan drejtësinë e jetës. Por vdekja nuk njeh radhë. Një prind e sheh fëmijën të ikë, një i ri shuhet para një të moshuari, një i shëndetshëm para një të sëmuri. Dhe sërish, shumë sillen sikur koha është pronë private dhe e pafundme.

Seneka thoshte se nuk është se kemi pak kohë për të jetuar, por e shpërdorojmë shumë atë. Në një kulturë të fiksuar pas grumbullimit të pasurisë, ai këmbëngul se koha, jo paratë apo reputacioni, është e vetmja pasuri vërtet e jona – dhe ajo që e shpërdorojmë më pa kujdes. Për të, ruajtja e kohës dhe “perdorimi” sa më racional dhe i efektshëm i saj, është forma më e lartë e mençurisë.

Vdekja, e beftë apo e paralajmëruar, është kujtesa më e ashpër se askush nuk është i pavdekshëm. Koha nuk është e pafund edhe pse jeta është vetëm një çast në hapësirë. Është një orë pa zile që na thërret, edhe kur bëjmë sikur nuk e dëgjojmë. Si i babëzituri, ashtu edhe i pangopuri, në fund të dy do të kenë nga dy metra dhé. Si ai që shkel të tjerët me këmbë, ashtu edhe ai që nuk ka shkelur as një mizë mbi tokë, në fund një vend prehje do të kenë.

Historia ulëret: askush nuk është i përjetshëm. Edhe perandoritë më të fuqishme janë shembur nga e njëjta forcë e padukshme imploduese: fundi i jetës.

Megjithatë, vdekja nuk është vetëm fund. Ajo është pasqyrë. Na detyron të shohim më kthjellët çfarë jemi dhe çfarë kemi bërë. Në praninë e saj, gjërat që na dukeshin të mëdha humbasin peshë.

Kur vjen fundi, mbeten pas punët e bëra dhe fjalët e thëna. Vetëm këto mbijetojnë, në një botë ku gjithçka tjetër është e përkohshme.

Por fakti që nuk kemi në dorë as ardhjen, as ikjen, nuk e bën jetën të zbrazët. Përkundrazi, na kujton se çdo çast ka vlerë.

Në një botë të shpërqendruar, vdekja na detyron të jemi më të pranishëm në çdo moment. Të shijojmë një kafe, një bisedë, apo qoftë dhe një perëndim dielli, sepse këto momente janë thelbi i jetës.

Kuptimi nuk është tek sa jetojmë, por tek çfarë mbetet pas. Paqa ka kuptim në mënyrën se si e jetojmë këtë jetë, jo në atë që presim pas saj./kb

Nga Kreshnik Spahiu

Piloti i avionit njoftoi uljen drejt aeroportit të Tiranës dhe të gjithë pasagjerët lidhën rripat e sigurimit. Ishte një ditë me diell dhe fluturim i qetë, pa turbulenca.

Në sediljen ngjitur ishin rastësisht Emma dhe Sophia, dy gra gjermane që po vizitonin Shqipërinë për herë të parë. Ndërkohë që avioni po zbriste mbi bregdetin e Durrësit, Emma — e impresionuar nga pamja magjepsëse e detit dhe kodrave — u kthye nga unë dhe më pyeti:

— Zotëri, sa kushton një makinë me qira? Sepse duam të eksplorojmë disa qytete të Shqipërisë.

Papritur, buzëqeshja ime ngriu dhe fytyra më tradhtoi. Nuk munda ta fsheh reagimin. Ato, çuditërisht, e kuptuan mimikën time, dhe njëra prej tyre ma ktheu me shaka:

— Ju ndoshta keni më shumë frikë makinën sesa avionin?

Qesha dhe ktheva kokën nga dritarja, duke u treguar me gisht:

— E shihni atë rrugën që shtrihet nga bregdeti deri te aeroporti? Ajo është autostrada më e rrezikshme në planet.

U shpjegova që për mijëra shqiptarë, makina është dashuria e jetës. Madje, shumë prej tyre kalojnë më shumë kohë në lavazh sesa në punë.

U thashë që jeta e disa shqiptarëve vërtitet rreth timonit të makinës, dhe e vetmja sfidë e tyre është të ecin më shpejt se të tjerët në rrugë.

U thashë se çdo 100 metra në autostradë gjen nga një “budalla” që parakalon në krahun e kundërt.

U thashë se çdo dy minuta të afrohet nga pas një fshatar me “kokën me gjashtë cepa”, që të bën dritat blic-blic, duke të kërkuar të lëshosh rrugën, sikur po i pengon garën.

U thashë që ata me Range Rover apo GL nuk i ndalon policia sepse janë djemtë e biznesmenve ose dashnoret e politikanëve.

U thashë se ajo rrugë, ndonëse vetëm 30 kilometra, ka më shumë pika karburanti sesa autostrada Berlin–Pekin, e gjatë 8000 km.

U thashë se aty ka më shumë gropa sesa në rrugët rurale të Nigerisë apo Kamerunit, dhe nuk krahasohet dot as me rrugët moderne që lidhin Egjiptin me Tanzaninë.

Pastaj shtova se kjo “autostradë” është si Kalaja e Rozafës: ndërtohet ditën dhe prishet natën.

Edhe kur mbesat e tyre të vijnë në Shqipëri pas 30 vjetësh, kjo rrugë me shumë gjasa do të jetë ende kantier ndërtimi.

Në fund, u referova statistikave: kjo rrugë ka më shumë aksidente sesa rruga midis Kievit dhe Moskës — madje, çdo ditë.

Në atë moment, avioni u ul por disa dhjetëra shqiptarë duartrokitën sikur sapo kishin shpëtuar nga vdekja në ajër — dhe të gjithë pasagjerët e huaj qeshën të habitur.

Ndërkohë, mua më nisi ankthi. Sepse tani më duhej të hyja në autostradën e makthit.

Thjesht… në ajër ndihesha më i sigurt sesa në rrugët e të marrëve./kb

Nga Mero Baze

Fushata e kryeministrit Rama kundër disa vendimeve gjyqësore që prekin vendimmarrjen e qeverisë ka shkaktuar reagime dhe dyshime lidhur me të ardhmen e raporteve mes qeverisë dhe pushtetit gjyqësor. Reagimi më i ashpër ka ardhur nga një OJQ e gjyqtarëve, e cila e praktikon këtë sportin e reagimeve vetëm kur nuk reagon Berisha.

Por përtej partizanllëkut të tyre, debati i kryeministrit me gjyqësorin ka shumë rëndësi. Ka rëndësi pikë së pari, pasi vetëm debati është mekanizmi që mund të korrigjojë raportet mes pushtetit gjyqësor dhe atij ekzekutiv kur pushtetet e tyre mbivendosen, siç është debati i vlerësimit të akteve zyrtare që lidhen me politikat e qeverisjes. Fjalë vjen, qeveria është votuar për një politikë të caktuar dhe vendos të zhvillojë politikat e saj, ndërsa gjyqësori ndërhyn dhe thotë: “ky koncesion nuk duhej bërë se nuk është në interes të publikut”, apo “ky projekt cenon sigurinë kombëtare”, apo “ky projekt nuk cenon interesin publik”, siç ishte ky i fundit.

Ky është debat që duhet bërë publikisht, por duhet ulur që pas debatit rregullat të shkruhen dhe të mos shndërrohet në debat të përjetshëm. Në këtë aspekt nuk shikoj asnjë shqetësim nga prirja e kryeministrit që të debatojë për vendime gjyqësore që i mbivendosen politikave qeverisëse, pasi ai është votuar dhe është pushteti politik i vendit.

Nga ana tjetër, do të ishte e dëmshme që kryeministri të bëjë komente për vendime ndaj individëve apo çështjeve gjyqësore që prekin zyrtarë që janë nën akuzë për korrupsion apo shkelje të tjera. Kjo do të ishte presion mbi drejtësinë.

Këtë e bën rregullisht Sali Berisha, duke i sharë më libër shtëpie çdo prokuror apo gjyqtar që ka çështjet e tij dhe, çuditërisht, nuk konsiderohet presion mbi drejtësinë pasi nuk reagon njeri. Dhe kjo është një shenjë që këtu nuk ka shqetësim për pavarësinë e gjyqësorit, por për kufizimin e prirjes për të marrë pushtet politik prej drejtësisë.

Por e parë në perspektivën e vendit drejt Bashkimit Evropian, dhe zhvillimeve të fundit rreth hartimit të Kodit të ri Penal, ky debat është pozitiv pasi është në të kundërt të tendencës që ka Kodi Penal që të ndalojë të komentosh vendime të drejtësisë apo prokurorëve. Vetë Edi Rama po tregon se projekti i Kodit Penal, hartuar nga ministri

Manja, nuk ka perspektivë, pasi nëse ai do ishte tani në fuqi, Edi Rama mund të dënohej me tre vjet burg për këto deklarata. Për këtë arsye debati është edhe një shenjë pozitive rreth perspektivës së Kodit të ri Penal, i cili parashikon sanksione për sjellje të tilla.

Kjo i shton arsyet përse Edi Rama ka të drejtë ta bëjë këtë debat. Ajo që do të më pëlqente më shumë është që Edi Rama, si kryeministër, të reagojë edhe kur gjyqtarët cenojnë të drejtat e njeriut të qytetarëve nën hetim apo gjykim nga prokuroria apo gjykatësit që kthehen në noterë të këtyre shkeljeve. Kjo do ta kompletonte betejën e tij, pasi ai nuk është vetëm roje i interesit publik apo shtetëror, por edhe i të drejtave themelore të qytetarëve./e.t