“Mirë se vini në Las Vegas-in e Bosnjës, ne tërheqim të paktën po aq vëmendje sa qyteti amerikan”. Të mërkurën më 9 korrik, kryetari i komunës së Srebrenicës, Milos Vuçiç, përdor një formë të çuditshme humori, dy ditë para ditës përkujtimore të 11 korrikut, që do të shënojnë tridhjetëvjetorin e gjenocidit që ndodhi më 1995 në qytetin e tij.
Ky serb i Bosnjës, njëherazi edhe kushër i presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiç, nuk do të marrë pjesë në ceremonitë e planifikuara për të nderuar më shumë se 8 000 boshnjakë myslimanë të vrarë brenda pak ditëve nga forcat e gjeneralit serb Ratko Mlladiç, në atë që konsiderohet si masakra më e rëndë e civilëve e kryer në Europë që prej përfundimir të Luftës së Dytë Botëror
“Nuk jam ftuar dhe nuk shoh arsye pse duhet të shkoj, ndërkohë që zëvendësi im [një boshnjak] nuk vjen këtu tek ne,” shpjegon ky zyrtar 37-vjeçar gjatë një kundër-ceremonie të vogël që organizon në një lagje me shumicë serbe. E dekoruar me flamuj dhe e shoqëruar me himnin kombëtar po serb, ceremonia i kushtohet vetëm viktimave serbe të kësaj lufte, që në total mori rreth 100 000 jetë njerëzish midis viteve 1992 dhe 199
“Serbët janë vrarë në mënyra shumë më të tmerrshme se boshnjakët, për shembull me prerje kokash, siç ndodh në disa vende myslimane, por a keni lexuar ndonjëherë për masakrat ndaj tyre në shtypin ndërkombëtar?”, indinjohet z. Vuçiç, duke kritikuar atë që ai e quan “dy standarde” të Tribunalit Penal Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë, i cili në vitin 2021 e dënoi përfundimisht Mlladiçin për gjenoci
Anti miting
Nuk ka rëndësi se serbët e vrarë, të cilët u përkujtuan të mërkurën nga dhjetëra bashkëkombas të mbledhur rreth kryetarit të Srebrenicës nuk kanë vdekur pikërisht në të njëjtën dat
Nuk ka rëndësi as se që komandanti lokal i forcave boshnjake, të cilin ata e akuzojnë për përgjegjësi në vdekjet e tyre, është shpallur sistematikisht i pafajshëm nga drejtësia ndërkombëtare dhe ajo boshnjake. Qëllimi kryesor i tyre është të organizohet një anti miting në prag të 11 korrikut, datë që këtë vit pritet të tërheqë dhjetëra mijëra njerë
Shumë zyrtarë të lartë evropianë, si presidenti i Këshillit Evropian Antonio Costa apo ministri francez për çështjet evropiane, Benjamin Haddad, priten të marrin pjesë në këtë bashki në lindje të Bosnjë
Edhe pse shumë ndërtesa të kësaj qyteze mbeten thellësisht të shenjuara nga lufta dhe vrimat e plumbave në mure nuk janë zhdukur ende, drama reale vijon të zhvillohet jo tek fasadat por tek mendjet e 13 000 serbëve dhe boshnjakëve që vijojnë të jetojnë në këtë mjedis të shkatërruar. Ata nuk ia dalin të çlirohen nga konfliktet e kujtesë
Ashtu si në pjesën tjetër të Bosnjës madje deri në Beogradin e Serbisë fqinje, shumica e serbëve ende refuzojnë të pranojnë natyrën gjenocidale të masakrave dhe vazhdojnë ta trajtojnë Ratko Mlladiçin si her
“Një krim i tmerrshëm ka ndodhur, por nuk bëhet fjalë për gjenocid,” përsëriti gjatë një tjetër tubimi
ëmbajtur të shtunën më 5 korrik, Milorad Dodik, presidenti i Republika Srpska – një nga dy njësitë përbërëse të Bosnjës, ende e ndarë midis boshnjakëve myslimanë, kroatëve katolikë dhe serbëve ortodoks. Dodik– vijon të luajë rolin e njeriut të fortë të serbëve të Bosnjës që prej pesëmbëdhjetë vitesh. Ky nacionalist pro-rus shpesh e ndez zjarrin e konfliktit duke refuzuar të njohë vendimet e drejtësisë ndërkombëtare ose duke kërcënuar me shkëputje nga institucionet e brishta qendrore të Bosnjës
Që nga viti 2016, kur për herë të parëbashkiaa e Srebrenicës u fitua nga një serb – pas rënies së numrit të banorëve boshnjakë – ajo është rreshtuar me qëndrimet e Dodikut. Kështu, para çdo 11 korriku, bashkia ngjit postera vetëmnpr përkujti tët serëvee ose vendos fotografi të viktimave serbe buzë rrugës që të çon në memorialin e Potoçarit, aty ku janë varrosur 8 000 burra boshnjakë që ishin ndarë nga gratë dhe fëmijët e tyre përpara se të masakroheshi
“Serbët gjithmonë bëjnë paralelizëm mes viktimave të tyre dhe atyre të boshnjakëve, por realiteti është që viktimat serbe ishin kryesisht ushtarë, ndërsa boshnjakët ishin kryesisht civilë. Ky rreth vicioz nuk të çon askund,” thotë me zemërim Muhamad Avdiç, një boshnjak që në vitin 2008 vendosi të kthehet për të jetuar në vendlindjen e tij.Sot kjo zonëa është vetëm hija e qytetit të fëmijërisë së tij, por ai shpreson që një ditë të gjejë gjurmët e babait të zhdukur gjatë luftë
“Fqinjët e mi serbë e dinë çfarë ka ndodhur, por ata i besojnë më shumë Milorad Dodikut dhe Aleksandar Vçcçcit se sa asaj që kanë parë me sytë e tyre; i besojnë më shumë gënjeshtrës ssaetsë vërtetës”, tha me keqardhje Hasan Hasanoviç, drejtori i memorialit të Srebrenicës, gjatë një konference të organizuar në qershor në Berlin nga fondacioni gjerman Heinrich-Böl.
Paqja nuk do të vijë kurrë
Edhe pse serbët dhe boshnjakët mund të jetojnë sërish pranë njëri-tjetrit pa u përplasur, dallimet shfaqen menjëherë sa herë që flitet për kujtesën e luftës.
“Kur shkoj të pi kafe me miqtë e mi serbë, shumë qajnë si unë për shkak të luftës, por të tjerë nuk duan të shfaqen në të njëjtin lokal nga frika se çfarë mund të thonë njerëzit,” shpjegon Musan Durakoviç, një boshnjak i plagosur gjatë luftës dhe që është kthyer për të jetuar në Srebrenicë disa vite më parë. Ai e pranon se shenjat nacionaliste serbe që mbushin peizazhin e Republikës Srpska, si muralet në lavdi të Ratko Mlladiçit, “i shkaktojnë dhimbje”, por zgjedh të fokusohet “te ata serbë normalë që i pranojnë se ndihen keq, edhe pse nuk guxojnë ta thonë publikisht.
“Pajtimi nuk mund të vijë nga poshtë; ata që janë në pushtet duhet të marrin vendimin për të përballuar të kaluarën,” përsërit edhe z. Hasanoviç, i bindur se shumë serbë janë peng i udhëheqësve të tyre nacionalistë.
Edhe pse nuk e quan Ratko Mlladiçin një kriminel lufte, vetë kryetari i Srebrenicës, Milos Vuçiç, pëlqen ta paraqesë veten si një pengesë ndaj tendencave më ekstreme nacionaliste.
“Unë përpiqem të shikoj nga e ardhmja, duke respektuar të kaluarën,” thotë ai duke shtuar:
“Nëse arrij t’i bëj serbët dhe boshnjakët të punojnë së bashku këtu, kjo mund të jetë një shembull për gjithë vendin”. Kryetari i bashkisë, pretendon se kjo mjnd të ndodhë duke u mbështetur tek një rilindje ekonomike, por ajo ngjan thuajse e pamundur në këtë cep të Bosnjës, të braktisur nga banorët për mungesë perspektive.
Mjafton të dëgjosh priftin ortodoks Srdjan Laloviç për të rikujtuar të njëjtat fjalë që kanë shërbyer si justifikim ideologjik për Ratko Mlladiçin dhe ish-udhëheqësin politik të serbëve të Bosnjës, Radovan Karaxhiç, për të eliminuar ose dëbuar boshnjakët nga territoret me shumicë serb
“Ne nuk kemi nevojë për Bosnjën, myslimanët ishin të gjithë serbë para se të konvertoheshin nga osmanët,” deklaron ai, duke treguar me krenari një mural të ri në kishën e tij të dedikuar viktimave serbe të luftërave të shekullit XX. “Ne jemi një popull i vetëm dhe mund të gjenim një gjuhë të përbashkët nëse Perëndimi nuk do të ndërhynte në punët tona,” shton ai, duke fajësuar – ashtu si shumë nacionalistë serbë – një përgjegjësi të supozuar të NATO-s për shpërbërjen e ish-Jugosllavisë.
Në kodrat që rrethojnë Srebrenicën, Luka Babic, abati i një manastiri ortodoks, pret vizitorët në një shtëpi të kuqe që duket si kishë ortodokse, të cilën po e ndërton në mënyrë të paligjshme përballë njërës prej varrezave të viktimave boshnjake. Ky murg me mjekër të gjatë ka një pamje luftarake me jelekun ushtarak të mbuluar me simbole ruse dhe të forcave paramilitare serbe që kanë kryer shumë krime lufte gjatë viteve 1990.
Sipas tij, paqja me boshnjakët nuk do të vijë kurrë.
“Është një luftë shekullore mes nesh,” shpjegon ai ndërmjet dy gotash rakie. I mbrojtur dukshëm nga autoritetet lokale serbe, ai shton provokimet duke vendosur varre ortodokse pranë seksioneve myslimane të varrezave.
Të premten më 11 korrik, ai ka planifikuar të “festojë çlirimin e Srebrenicës” që nga lartësia e shtëpisë-kishë që po ndërton pa leje.
Jean Baptiste Chastanu, Le Monde, përshtati T. Çela Lapsi.al
The post 30 vjet më pas/ Paqja e pamundur mes muslimanëve dhe serbëve në Srebrenicë appeared first on Lapsi.al.