Kosova ka arritur të sigurojë medaljen e saj të parë në Festivalin Olimpik Veror Evropian për të Rinj (EYOF) “Shkupi 2025”, falë një paraqitjeje të jashtëzakonshme nga xhudistja Enise Zijade.
Zijade, që garoi në kategorinë deri në 57 kilogramë, fitoi medaljen e bronztë, duke hyrë në histori si xhudistja e parë kosovare që fiton medalje në EYOF.
Pas tri fitoreve bindëse në fazën paraprake, Enise u ndal në gjysmëfinale nga gjermania Jolina Reinhold, e cila e mposhti me uazari dhe katër yuko në një duel shumë të fortë dhe taktikisht të vështirë.
Megjithatë, Zijade reagoi fuqishëm në luftën për vendin e tretë, duke siguruar podiumin për Kosovën. Ajo mposhti katër kundërshtare, përfshirë italianen Anita Comba në finalen për vendin e tretë.
Kjo është medalja e dytë në histori të pjesëmarrjes së Kosovës në EYOF, por e para për sportin e xhudos.
“Urime të mëdha për Enisen, trajneren legjendare Majlinda Kelmendi, mentorin Driton Kuka, dhe gjithë Federatën e Xhudos së Kosovës (FXHK)”, ka shkruar KOK. /Telegrafi/
Albina Kelmendi ka sqaruar deklaratën e saj ku ka shprehur hapur mospëlqimin ndaj një prej performancave të Egli Takos, e cila në një nga koncertet e saj, interpretoi këngën “Mora fjalë” të artistes Shkurte Fejza, duke u bërë virale në rrjete sociale për shkak të veshjes, që nga shumë komentues u cilësua si mungesë respekti ndaj kësaj kënge patriotike. ”Së pari më vjen keq që reagimi im është…
Një video e publikuar së fundmi në rrjetet sociale, ka ndezur debat të madh, duke nxitur reagimin e menjëhershëm të këngëtares së njohur Albina Kelmendi.
Pamjet tregojnë këngëtaren Egli Tako, duke interpretuar këngën patriotike “Mora fjalë” të legjendës Shkurte Fejza, gjatë një performance në një klub nate, e veshur në një mënyrë që shumë e kanë cilësuar si të papërshtatshme për natyrën e këngës.
Albina, e ripostoi videon në rrjetet e saj sociale, duke e shoqëruar me komentin:
“M’falni edhe mu që po e bëj share. Uroj që kjo të jetë një montazh i keq!”.
Në një tjetër reagim që po qarkullon bashkë me videon, ndjekësit kanë përdorur tone sarkastike, duke shkruar:
“Adem Jashari dhe Shkurte Fejza, na falni. Na falni që një këngë kaq e madhe për ne, bastardohet duke u kënduar në brekë”.
Një pjesë e ndjekësve mbështesin reagimin e Albinës, duke e cilësuar të drejtë mbrojtjen e trashëgimisë kulturore, ndërsa të tjerë e shohin si një debat mbi lirinë artistike dhe mënyrën se si brezat e rinj e interpretojnë artin.
Deri tani, Egli Tako, nuk ka reaguar publikisht ndaj kritikave, por diskutimi vazhdon të zgjerohet në rrjet
Një detaj nga performanca e Egli Takos ka bërë që vëmendja të zhvendoset nga muzika te polemikat. Teksa në sfond dëgjohej kënga tradicionale dhe e dashur për publikun shqiptar “Mora fjalë”, Egli u shfaq në skenë me një veshje që nuk u prit mirë nga disa ndjekës, përfshirë edhe këngëtaren e njohur Albina Kelmendi.
Albina reagoi publikisht duke e konsideruar zgjedhjen e veshjes si të papërshtatshme, duke thene;
‘Me falni qe po e bej share. Uroj qe kjo te jete nje montazh i keq’
Reagimi i saj ka ngjallur diskutime të shumta në rrjetet sociale. Disa i dhanë të drejtë Albinës, duke e konsideruar veshjen e Egli Takos si mungesë respekti ndaj këngës dhe traditës shqiptare.
Në çdo cep të Malësisë së Madhe gjenden gjurmë të një historie të thellë, natyrë e paprekur dhe mikpritje që të mbetet në mendje. Në zemër të kësaj zone ndodhet Kelmendi, një destinacion që nuk njeh kufij sezonalë dhe që dita-ditës po shndërrohet në një pikë referimi për turizmin malor në Shqipëri.
I rrethuar nga fshatra me arkitekturë alpine dhe histori shekullore, Kelmendi të fton në një udhëtim të paharruar, ku çdo vizitë është një përjetim unik. Ushqimet tradicionale, mikpritja e ngrohtë e banorëve, peizazhet e egra dhe të paprekura, e kanë kthyer këtë zonë në një perlë turistike.
Kryeministri Edi Rama ndau sot në rrjetet sociale pamje nga Kelmendi, duke e cilësuar atë vend si “magjik”.
Zona ofron një potencial të jashtëzakonshëm për turizëm të shumëllojshëm. Ecje në shtigje të pashkelura, eksplorim i shpellave të lashta, lundrim me kajak në lumin e kthjellët të Cemit, apo kalërim përmes peizazheve të egra, të gjitha janë përvoja që të lidhin me natyrën.
Një nga pasuritë më të veçanta të Malësisë së Madhe janë shpellat, që jo vetëm mahnitin me format e tyre natyrore, por edhe zbulojnë të dhëna të rëndësishme për jetën e hershme njerëzore. Shpellat më të njohura ndodhen në Kelmend, Shkrel, Kastrat dhe Gruemirë, dhe janë një thesar për eksploruesit dhe studiuesit.
Qoftë verë apo dimër, Kelmendi mbetet një destinacion për këdo që kërkon turizmin malor, larg zhurmës, pranë natyrës, historisë dhe shpirtit të saj malësor./atsh/ KultPlus.com
TIRANË, 20 korrik /ATSH/ Në çdo cep të Malësisë së Madhe gjenden gjurmë të një historie të thellë, natyrë e paprekur dhe mikpritje që të mbetet në mendje. Në zemër të kësaj zone ndodhet Kelmendi, një destinacion që nuk njeh kufij sezonalë dhe që dita-ditës po shndërrohet në një pikë referimi për turizmin malor në Shqipëri.
I rrethuar nga fshatra me arkitekturë alpine dhe histori shekullore, Kelmendi të fton në një udhëtim të paharruar, ku çdo vizitë është një përjetim unik. Ushqimet tradicionale, mikpritja e ngrohtë e banorëve, peizazhet e egra dhe të paprekura, e kanë kthyer këtë zonë në një perlë turistike.
Kryeministri Edi Rama ndau sot në rrjetet sociale pamje nga Kelmendi, duke e cilësuar atë vend si “magjik”.
Zona ofron një potencial të jashtëzakonshëm për turizëm të shumëllojshëm. Ecje në shtigje të pashkelura, eksplorim i shpellave të lashta, lundrim me kajak në lumin e kthjellët të Cemit, apo kalërim përmes peizazheve të egra, të gjitha janë përvoja që të lidhin me natyrën.
Një nga pasuritë më të veçanta të Malësisë së Madhe janë shpellat, që jo vetëm mahnitin me format e tyre natyrore, por edhe zbulojnë të dhëna të rëndësishme për jetën e hershme njerëzore. Shpellat më të njohura ndodhen në Kelmend, Shkrel, Kastrat dhe Gruemirë, dhe janë një thesar për eksploruesit dhe studiuesit.
Qoftë verë apo dimër, Kelmendi mbetet një destinacion për këdo që kërkon turizmin malor, larg zhurmës, pranë natyrës, historisë dhe shpirtit të saj malësor.
Në politikë, shpeshherë më shumë kuptim kanë ato që nuk thuhen sesa ato që shfaqen para kamerave me buzëqeshje diplomatike apo fjalime të përgatitura me kujdes. Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, e dëshmoi këtë përsëri gjatë vizitës së saj të fundit në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe në konferencën pasuese në Prishtinë. Nga njëra anë, në ShBA ajo bëri përpjekje për të ngjallur simpati e mbështetje politike për vetveten, madje duke mos kursyer as lavdërimet për presidentin Trump, e nga ana tjetër në konferencën në Prishtinë mbajti një qëndrim të tensionuar dhe pa asnjë reflektim mbi realitetin e brendshëm dhe të jashtëm të shtetit që ajo udhëheq. Por, në gjithë këtë shfaqje politike, ajo çfarë spikat më shumë janë pikërisht ato që Vjosa Osmani nuk tha.
Në vizitën e saj në Shtetet e Bashkuara, Osmani befasoi opinionin me tonin e lartë lavdërues ndaj Donald Trumpit dhe administratës së tij. “Presidenti Trump ishte ndër të parët që mbështeti marrëveshjen për njohjen e ndërsjellë”, deklaroi ajo, duke lënë të nënkuptohet se ai ka qenë faktor i rëndësishëm për shtetësinë e Kosovës. Një qëndrim i tillë është thellësisht hipokrit nëse e krahasojmë me pozicionimin e saj dhe të sektit partiak Guxo në vitin 2020, kur marrëveshja e Uashingtonit, nënshkruar nga kryeministri Abdullah Hoti, u denoncua si e dëmshme, jokushtetuese dhe proserbe. Vjosa atëherë nuk kurseu deklaratat për ta quajtur atë marrëveshje si “kërcënim për sovranitetin” dhe “dorëzim të Veriut”, ndërkohë që sot, për interesa personale dhe për ndërtimin e imazhit në arenën ndërkombëtare, ajo e lavdëron me entuziazëm pikërisht atë platformë të cilën dikur e konsideronte si kapitulluese. Kjo është një ndër kontradiktat më të mëdha politike të saj, që tregon jo vetëm mungesë konsekuence, por edhe përpjekje të qëllimshme për të manipuluar opinionin ndërkombëtar e qe besa edhe opinion e brendshëm.
Por, ajo që nuk tha Vjosa Osmani në atë fjalim, ishte se vetë ajo, për katër vjet, ka qenë pjesë aktive në pengimin e integrimit të Kosovës në organizata ndërkombëtare, duke ndjekur politikën e Albin Kurtit për të bllokuar çdo marrëveshje që nuk vinte nga qeveria e tyre. Ajo nuk tha se nuk ka bërë asgjë për të avancuar dialogun me partnerët evropianë dhe se, përkundrazi, ka kontribuar në ftohjen e raporteve me ta.
Në Prishtinë, pas kthimit nga ShBA-ja, Osmani doli para mediave për të përsëritur të njëjtin diskurs për rrezikun nga Serbia dhe “qëndrueshmërinë e institucioneve të Kosovës”. Por, ajo që nuk tha dhe që është shumë më e rëndësishme, është se vetë Presidenca nuk ka pasur asnjë informacion të besueshëm dhe të hershëm për rrezikun konkret nga Serbia gjatë krizave në Veri, përfshirë edhe sulmin terrorist në Banjskë në shtator të vitit 2023. Shih këtu deklaratat e Ambasadës gjermane në Prishtinë. Dhe, nëse paska qenë, ta supozojmë e vërtet, pra nuk e tha me kohë dhe në Prishtinë, por ca muaj me vonesë dhe atë në ShBA. Ajo nuk e pranoi se shërbimet inteligjente kishin dështuar dhe as nuk ofroi ndonjë shpjegim se pse Presidenca nuk ka një mekanizëm funksional të sigurisë. Ajo nuk tha se kishte mashtruar opinionin publik se “institucionet janë të informuara për çdo kërcënim”, ndërkohë që reagimet e tyre vinin gjithmonë me vonesë dhe shpesh të koordinuara për propagandë më shumë sesa për veprim efektiv. Në fakt, zonja Osmani nuk tha as se ka gënjyer në mënyrë të përsëritur për raportimet që i ka bërë komunitetit ndërkombëtar, sidomos kur përfaqësues të BE-së apo ShBA-së e akuzonin Kosovën për mungesë koordinimi dhe për retorikë të dëmshme politike.
Presidentja nuk tregoi se për këto katër vjet të mandatit të saj, Kosova nuk ka pasur asnjë progres domethënës në politikën e jashtme. Nuk pati njohje të reja, nuk pati asnjë anëtarësim në organizata ndërkombëtare, madje as në UNESCO apo Interpol – objektiva që ishin shpallur si prioritete të politikës së jashtme. Nuk tha se dështimet diplomatike janë pasojë e qasjes konfliktuoze të saj dhe të qeverisë, duke përjashtuar opozitën nga të gjitha proceset, duke denigruar çdo marrëveshje që nuk është nënshkruar nga Qeveria Kurti dhe duke mos ndërtuar konsensus kombëtar për çështjet madhore. Zonja Osmani nuk e tha të vërtetën se e ka kthyer Presidencën në një zgjatim të partisë së Albin Kurtit dhe të sektit brenda saj, Guxo, dhe në një zyrë shërbimi për militantet e tyre. Ajo nuk pranoi kurrë publikisht se në vend që të jetë mbi palët, siç e kërkon Kushtetuta, ajo ka funksionuar si zëdhënëse politike e Vetëvendosjes.
Një prej mëkateve politike më të rënda të Vjosa Osmanit është mënyra se si e ka trajtuar marrëveshjen e nënshkruar nga kryeministri Abdullah Hoti në vitin 2020. Për katër vjet rresht, ajo e ka demonizuar këtë marrëveshje, e ka paraqitur si “tradhti kombëtare” dhe si “përkulje para Serbisë”. Megjithatë, në mënyrë ironike dhe hipokrite, shumë nga pikat e asaj marrëveshjeje janë përdorur si bazë edhe nga Qeveria Kurti për të negociuar më tej. Madje, edhe pas ndërhyrjes së ndërkombëtarëve për të vënë rend në procesin e dialogut, shumë nga sugjerimet e marrëveshjes Hoti janë rikthyer në tavolinë. Por, Vjosa Osmani nuk kërkoi falje. Ajo nuk tha “më falni” që kam mashtruar qytetarët e Kosovës me retorikë të pabazë dhe ideologjike, që kam ndihmuar në përçarjen e skenës politike për interesa të ngushta personale. Ajo nuk tha që i ka detyruar strukturat shtetërore të veprojnë në funksion të partisë dhe jo të interesit publik.
Ajo që Vjosa Osmani nuk tha, është sigurisht më e rëndësishme sesa ajo që tha. Nuk tha që nuk është më përfaqësuese e unitetit qytetar. Nuk tha se ajo dhe Donika Gërvalla kanë mbushur ambasadat me dilitantë politikë dhe analfabetë.
Në asnjë moment, presidentja Osmani nuk e pranoi që gjatë katër vjetëve të mandatit të saj – një periudhë tejet kritike për shtetin e Kosovës – politika e jashtme e vendit ka pësuar regres të dukshëm. Ajo nuk tha se përkundër pozicionit të saj, që në çdo shtet funksional shfrytëzohet për të ndërtuar ura diplomatike dhe për të rritur prestigjin ndërkombëtar të vendit, ajo në fakt ka shërbyer si zëdhënëse dhe mbrojtëse e një linje të vetme politike – asaj të kryeministrit, Albin Kurti. Për më keq, ajo nuk e tha se është mashtruar ose e ka fshehur të vërtetën kur u raportua se Serbia gati e kishte sulmuar Kosovën – një situatë që kërkon transparencë të menjëhershme për popullin.
Për një presidente, e vërteta nuk është zgjedhje taktike, është detyrim moral. Ajo nuk tha se ajo marrëveshje solli njohje të rëndësishme për Kosovën në arenën ndërkombëtare, si ajo nga Izraeli. Nuk tha që marrëveshja përfshinte projekte të rëndësishme për zhvillimin ekonomik të Kosovës dhe integrimin rajonal. Dhe, nuk tha që, me gjithë propagandën e saj të ashpër kundër kësaj marrëveshjeje, në fund asnjë hap konkret nuk është bërë për ta zëvendësuar atë me një marrëveshje më të mirë. As falje nuk kërkoi për këtë linçim publik të një përpjekjeje serioze për avancimin e interesave shtetërore. Ajo nuk tha se për katër vite nuk ka ndërtuar një model të ri qeverisës presidencial, por vetëm ka ndjekur linjën e partisë në pushtet, pa asnjë kritikë, pa asnjë distancë. Në thelb, Vjosa Osmani nuk është sjellë si presidente, por si zëdhënëse e Albin Kurtit.
Ajo që populli i Kosovës do të dëshironte të dëgjonte prej saj, ndoshta nuk është asgjë më shumë sesa një fjalë e thjeshtë: Falje.
Falje për mashtrimet; falje për dështimet; falje për arrogancën; falje për heshtjen; falje që i trajtoi qytetarët si spektatorë të një teatri politik, ku fjala “shtet” përkthehej në interes partiak, e fjala “presidente” në heshtje të qëllimshme.
Në fund, kjo analizë nuk është thjesht një kritikë ndaj një figure të vetme politike, por një reflektim mbi mënyrën se si udhëheqësit tanë përdorin fjalët për të fshehur të vërtetat më thelbësore. Vjosa Osmani është simbol i një politike që jeton në dritën e kamerave, por hesht përballë pasqyrës së përgjegjësisë. Ajo që nuk tha flet më shumë se çdo konferencë shtypi. Dhe, pikërisht kjo është tragjedia politike e Kosovës sot – një Republikë që endet në mjegullën e premtimeve të pambajtura dhe heshtjeve të qëllimshme.
Mbrëmë, në sallën kryesore të Bibliotekës Kombëtare të Kosovës, në një atmosferë të ngrohtë dhe përplot emocione, ansambli vokal “Zanat” solli një koncert të veçantë me këngë të vjetra shqipe të përpunuara, duke shënuar kështu një moment historik në rrugëtimin e tij artistik, shkruan KultPlus.
Themeluar në vitin 2017, ndonëse ishte pjesëmarrës në shumë koncerte të tjera të përbashkëta, kjo ishte hera e parë që ansambli ndërmori vetë organizimin e një koncerti të plotë.
Ky koncert i veçantë si për grupin, ashtu edhe për publikun , u hap me këngën “Motra ime Doruntine”, një këngë kjo e cila përgatiti publikun për një natë që do të pasonte me këngë që ringjallnin memorjen kulturore kolektive. Pas saj, u interpretua “Po vijnë krushqit fushave”, ndërsa kënga “Kënga juaj shpirtin ma rrëmben”, e shoqëruar nga pianistja Pranvera Hoxha, i dha publikut një atmosferë sa gazmore aq edhe nostalgjike.
Koncerti vijoi me “O moj ti me sytë e zi” dhe “O bilbil”, e cila u shoqërua nga instrumentisi Patris Berisha.
Mbrëmja vazhdoi me disa nga perlat e repertorit shqiptar si “Baresha”, “Perëndeshë e bukurisë më je”, “Kur një ditë të kthehesh ti”, “Kur bie fyelli, çiftelia” dhe “Të fala nga Prishtina” – secila prej tyre e interpretuar me përkushtim të veçantë dhe me një harmoni që dëshmonte punën dhe përkushtimin e pesë anëtareve të këtij ansambli.
Ndërkaq, si një dhuratë për publikun, ‘Zanat’ interpretuan këngën ‘Këngë moj’, një përmbyllje kjo që u pasua me një grumbull duartrokitjesh nga publiku që kishte mbushur çdo cep të sallës, si një dëshmi për lidhjen që ansambli ka krijuar me artdashësit.
Ansambli “Zanat”, përbërë nga Elida Kryeziu, Albana Piperku, Arstina Kadiu -Kelmendi, Diellza Sylejmani, mbrëmë patën edhe një tjetër veçanti me paraqitjen e Elona Sadikut për herë të parë si anëtarja më e re e grupit.
E emocionuar nga përjetimi i saj i parë si pjesë e ansamblit “Zanat”, Elona Sadiku, anëtarja më e re e grupit, tha për KultPlus se ndjehet e lumtur me paraqitjen e saj të parë bashkë me ‘Zanat’, dhe në koncertin e parë të organizuar nga ky ansambël.
“Koncerti shkoi shumë mirë, edhe pse unë kisha shumë emocione, për shkak se ishte hera e parë që unë performoj me ‘Zanat’, aq më tepër kur performoj në një koncert solistik i organizuar për herë të parë nga ky ansambël. Është ndjenjë e veçantë me qenë pjesë e këtyre grave kaq puntore, kaq puntore, muzikante e artiste të shkëlqyera, andaj për mua është nder dhe privilegj të jem pjesë e ansamblit ‘Zanat’. Mund të them që jemi përshtatur mjaft mirë për shkak sepse bashkë me anëtaret e ansamblit jemi pjesë e Filharmonisë së Kosovës dhe kemi një bashkëpunim shumë të mire”, tha Sadiku, duke shtuar mes tjerash se ky koncert ishte rezultat i një pune intezive përgjatë muajit të fundit, për të pasur rezultatin që e arritën në këtë mbrëmje.
Pas koncertit, solistja Elida Kryeziu ndau me KultPlus përjetimet e saj rreth këtij momenti të veçantë, duke theksuar jo vetëm përmbushjen e suksesshme të gjithë planit artistik, por edhe rëndësinë e ruajtjes së këtyre këngëve që ato interpretuan në këtë koncert.
“Koncerti shkoi ashtu siç e kemi paramenduar, gjithçka shkoi sipas planit tonë. Sot po ashtu patëm një paraqitje të re, Elonën e cila është anëtare e re, por është adaptu menjëherë dhe ne jemi adaptuar shumë shpejt me të. Repertuarin zakonisht e zgjedhim vetë, po duke i falënderu edhe kompozitorët tanë, të cilët edhe na ndihmojnë nëpër zgjedhjen e këngëve kur jemi në mëdyshje. Në vitin 2017, kur ne kemi filluar, i kemi nxjerrë disa këngë nga sirtari, këngë që pothuajse janë zhdukur e nuk janë kënduar dhe kemi qenë ne ‘Zanat’ që i kemi marrë edhe i kemi ripërpunuar dhe sot të gjitha këngët kanë filluar të këndohen”, u shpreh Kryeziu për KultPlus.
Pas mbylljes së suksesshme të koncertit, edhe solistja Diellza Sylejmani ndau përshtypjet e saj për KultPlus, duke reflektuar mbi mirëpritjen e publikut dhe rëndësinë e rikthimit të këngëve të vjetra shqiptare në vëmendje.
“Koncerti shkoi shumë mirë, publiku e pëlqeu shumë. Gjithashtu me anëtaren e re, Elonën, normalisht po ndjehemi shumë mirë dhe i ka dhënë një freski shumë të mirë ansamblit. Aranzhues të këngëve kanë qenë Edon Ramadani, Memli Kelmendi, Valton Beqiri edhe Kushtrim Gashi. Unë e pashë që sonte publiku i pëlqeu shumë këngët, për shkak se janë këngë shumë të bukura, të vjetra shqipe, ndoshta që kanë mbetë në harresë në njëfarë mënyre dhe ne po i rikthejmë, e publikut po i pëlqen kjo”, theksoi Sylejmani.
Ndërkaq, ‘Zanat’ paralajmërojnë plane të shumta për të ardhmen, përfshirë koncerte të reja, turne muzikore dhe organizimin e eventeve të tjera kulturore që synojnë promovimin e trashëgimisë muzikore shqiptare./KultPlus.com
Në këtë përvjetor të rëndësishëm për qytetin e Ferizajt, do të shfaqet shfaqja ‘Ferizaj – 150 vjet Qytet’.
Shfaqja “Ferizaj – 150 vjet Qytet” me tekst nga Jeton Neziraj dhe regji të Besim Ugzmajlit është një udhëtim i shpejtë nëpër ngjarjet dhe kthesat kyçe të historisë së këtij qyteti. Kompozitor muzikor i shfaqjes është Memli Kelmendi.
“Ferizaj – 150 vjet Qytet” – një vepër që flet për identitetin, historinë dhe rrugëtimin e këtij qyteti përmes artit skenik dhe muzikës bashkëkohore që do të interpretohet nga Kori Siparantum.
Shfaqja vjen më 3 qershor në Teatrin Adriana në Ferizaj, duke filluar nga ora 20:00.
Filmi “Era” mbështetur nga Qendra Kinematografike do ta ketë premierën në Brooklyn Film Festival, Nju Jork, përcjell KultPlus.
Filmi “Era” është film i metrazhit të gjatë me regji dhe skenar nga Parta Kelmendi.
Ngjarja e filmit përcjell dramën e viteve të 90-ta në Kosovë, kur populli i Kosovës ballafaqohej me ndjekjet dhe nxjerrje nga puna në mënyrë masive.
Përmes personazhit kryesor Era, trajtohet jo vetëm ngjarja, por edhe psikologjia dhe ndikimi i tjetërsimit të vlerave kulturore dhe njerëzore të asaj kohe.
Filmi u xhirua me mbështetjen e Qendrës Kinematografike të Kosovës dhe të Qendrës Kinematografike të Maqedonisë së Veriut.
Producente e filmit është Afërdita Saraçini Kelmendi./ KultPlus.com
Gëzim Kelmendi nga Partia Fjala ka folur lidhur me përdorimin e fesë për propagandë dhe për agjentura.
Ai ka thënë se përdorja e fesë nga një shtet që nuk e njeh shtetin e Kosovës, apo në përgjithësi shtetet rivale e armike mes vete, nuk është risi.
Sipas tij shtetet armiqësore përdorin metoda të ndryshme për epërsi ndaj shtetit tjetër, në këtë rast edhe Kosovës, që ta sfidojë qetësinë e saj.
“Serbia është duke ndjekur rrugën e njëjtë të Izraelit dhe Iranit në nivel global. Mos të harrojmë se në vitet e 90-ta Izraeli kishte rekrutuar rreth 30 mijë qytetarë, prej vegjëlisë i kishte shkolluar me emra Muhamed, u kishte mësuar fenë, njohës të mëdhenj të fesë islame dhe i kishte shpërndarë nëpër Lindjen e Mesme për të nxitur konflikte dhe vrasje që po ndodhin sot nëpër Lindjen e Mesme.”
“Vendet armiqësore gjithmonë i kanë përdorur metodat e ndryshme, qoftë të spiunazhit, qoftë të infiltrimit,” ka thënë Kelmendi.
Ai tutje ka thënë se neve si shoqëri kosovare na intereson dhe nuk guxojmë të jemi viktimë e strategjive të Serbisë apo të sionistëve në nivel global.
“Ne nuk guxojmë t’ia mveshim këto fesë Islame,” ka thënë ai.
Tutje ai ka thënë se nuk dyshon aspak në metodat e rrezikshme e perfide të Serbisë në raport me fenë Islame dhe qytetarët e Republikës së Kosovës.
Gëzim Kelmendi nga Partia Fjala ka folur lidhur me përdorimin e fesë për propagandë dhe për agjentura.
Ai ka thënë se përdorja e fesë nga një shtet që nuk e njeh shtetin e Kosovës, apo në përgjithësi shtetet rivale e armike mes vete, nuk është risi.
Ai ka thënë se shtetet armiqësore përdorin metoda të ndryshme për epërsi ndaj shtetit tjetër, në këtë rast edhe Kosovës, që ta sfidojë qetësinë e saj.
“Serbia është duke ndjekur rrugën e njëjtë të Izraelit dhe Iranit në nivel global. Mos të harrojmë se në vitet e 90-ta Izraeli kishte rekrutuar rreth 30 mijë qytetarë, prej vegjëlisë i kishte shkolluar me emra Muhamed, u kishte mësuar fenë, njohës të mëdhenj të fesë islame dhe i kishte shpërndarë nëpër Lindjen e Mesme për të nxitur konflikte dhe vrasje që po ndodhin sot nëpër Lindjen e Mesme.”
“Vendet armiqësore gjithmonë i kanë përdorur metodat e ndryshme, qoftë të spiunazhit, qoftë të infiltrimit,” ka thënë Kelmendi.
Ai tutje ka thënë se neve si shoqëri kosovare na intereson dhe nuk guxojmë të jemi viktimë e strategjive të Serbisë apo të sionistëve në nivel global.
“Ne nuk guxojmë t’ia mveshim këto fesë Islame,” ka thënë ai.
Tutje ai ka thënë se nuk dyshon aspak në metodat e rrezikshme e perfide të Serbisë në raport me fenë Islame dhe qytetarët e Republikës së Kosovës.
Vëllai fitoi Big Brother, por motra e tij nuk e ndjek në Instagram të dashurën e tij: A është kjo shenjë se familja nuk e pranon Egli Takon?
Fituesi i edicionit më të ri të “Big Brother VIP Albania 4”, Besart Kelmendi, i njohur për publikun si Gjesti, është kthyer në një nga emrat më të përfolur në showbizin shqiptar.
Përveç suksesit të tij në spektakël, një tjetër temë që po zë vend në rrjetet sociale dhe media, është lidhja e tij me këngëtaren Egli Tako një romancë që u bë publike brenda shtëpisë më të famshme në Shqipëri.
Por, ndërsa shumë ndjekës janë të emocionuar për këtë çift, vëmendja ka shkuar tek një detaj aspak i zakonshëm në rrjetet sociale: motra e Gjestit, Blerina Kelmendi, nuk e ndjek në Instagram Egli Takon.
Në epokën e rrjeteve sociale, “follow”-i apo mungesa e tij mund të shihet si një gjest simbolik, që shpeshherë ndikon edhe në perceptimet publike për marrëdhëniet personale.
Kështu që, fakti që Blerina, motra e vetme e Gjestit, nuk ka vendosur ta ndjekë Egli Takon, ka ngritur një sërë pyetjesh dhe dyshimesh në opinionin publik.
A është kjo një sinjal i heshtur se familja e Gjestit nuk e aprovon lidhjen me Egli Takon? Apo bëhet fjalë thjesht për një neglizhencë të rastësishme, pa ndonjë domethënie të thellë?
Gjatë qëndrimit të Besartit në shtëpinë e BBVIP, familjarët e tij ishin goxha aktivë në rrjetet sociale, duke e mbështetur publikisht në çdo hap.
Postime, storie dhe reagime të shumta ishin të pranishme në faqet e tyre personale. Megjithatë, në asnjë rast nuk është vërejtur ndonjë postim, tag apo reagim konkret i Blerinës për lidhjen e vëllait të saj me Eglin.
Kjo mungesë interaksioni, e kombinuar me faktin që ajo nuk e ndjek këngëtaren në Instagram, ka bërë që ndjekësit të aludojnë se marrëdhënia mes dy femrave nuk është aspak e afërt, për të mos thënë e ftohtë.
Ndonëse asnjë deklaratë publike nuk është bërë nga asnjëra palë, kjo situatë ka hapur derën për spekulime të shumta. Disa ndjekës mendojnë se familja Kelmendi, e cila vjen nga Kosova, mund të ketë rezerva ndaj lidhjes me një artiste shqiptare nga Tirana, siç është Egli.
Të tjerë, më cinikë, mendojnë se ndoshta Blerina nuk e sheh me sy të mirë mënyrën si u zhvillua lidhja e tyre në reality show, duke e konsideruar si diçka të sforcuar dhe të ndikuar nga rrethanat televizive.
Nga ana tjetër, Egli Tako nuk ka bërë asnjë reagim në lidhje me këtë mungesë të “follow”-it nga motra e partnerit të saj, gjë që mund të tregojë qetësi dhe maturi nga ana e saj. Por edhe heshtja, në shumë raste, flet.
Në një kohë kur lidhjet në rrjete sociale janë shpesh pasqyra e realitetit apo të paktën e perceptimit të tij, ky detaj i vogël mungesa e një ndjekjeje në Instagram, mund të jetë një tregues për një raport të tensionuar në prapaskenë.
Publiku është kurioz të dijë nëse kjo lidhje do të kalojë në një fazë më serioze, dhe nëse Egli do të bëhet pjesë e familjes Kelmendi në mënyrë më të hapur.
Por për momentin, mungesa e një “follow”-i mund të jetë sinjal se rruga drejt një aprovimi të plotë, nuk është aq e lehtë sa duket në ekran.
Në mungesë të deklaratave zyrtare, rrjetet sociale vazhdojnë të lexohen si një “fletëpalosje” moderne e marrëdhënieve njerëzore dhe në këtë rast, ato ngrenë më shumë pikëpyetje se sa japin përgjigje.
Produktet kineze janë pjesë e përditshmërisë në Kosovë, por përplasja tregtare mes dy fuqive botërore, SHBA-së dhe Kinës, mund të sjellë ndryshime edhe për konsumatorët kosovarë. Përderisa ekspertë të ekonomisë konsiderojnë se kjo luftë tregtare mund të sjellë inflacion në Kosovë, një afarist kosovar, thotë se kjo situatë mund t’i ulë çmimet e produkteve kineze.
Telefona të mençur, kompjuter, vegla pune, veshmbathje. Shumë nga këto produkte që i përdorim çdo ditë në Kosovë, prejardhjen e kanë nga Kina. Kjo i jep Kinës rol të rëndësishëm në tregun kosovar.
Por situata globale po ndryshon me shpejtësi.
Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë nisur një luftë tregtare ndaj Kinës.
Fillimisht, SHBA-ja vendosi tarifë prej 34 për qind ndaj produkteve kineze, por ky ishte vetëm fillimi. Kina u përgjigj duke vendosur tarifa prej 84 për qind ndaj një sërë produktesh amerikane.
Pas kësaj mbrëmjen së mërkurës, presidenti amerikan, Donald Trump njoftoi se tarifat do të rriten menjëherë në 125 përqind ndaj mallrave kineze.
Një veprim që përshkallëzon edhe më shumë përplasjen mes dy ekonomive më të mëdha në botë.
Më 11 prill Kina ju kundërpërgjigj SHBA-së me tarifë të njëjtë prej 125 përqind për produktet amerikane.
Por çfarë lidhje ka kjo me Kosovën më shumë sesa mendohet?
Kosova importon më shumë se 12 për qind të mallrave nga Kina. Shifër kjo që renditi në vendin e tretë për nga volumi i importeve pas Gjermanisë dhe Turqisë.
Vitin e kaluar importet nga Kina kapën vlerën e mbi 748 milionë eurove.
Disa ekonomistë presin që tarifat e reja të ndikojnë edhe në Kosovë.
Duke mos e përjashtuar rritjen e inflacionit, por një këndvështrim krejt tjetër, ka shpreh biznesmeni Ramiz Kelmendi.
“Rritja e tarifave të Shteteve të Bashkuara të Amerikës ndaj Kinës ka me i liruar çmimet e Kinës. Do të shtohet konkurrenca për arsye se tregu amerikan ka qenë i përshtatshëm për Kinën. Ju e dini që edhe telefonat mobil janë prodhu në Kinë”, ka deklaruar Kelmendi.
Kelmendi pohon se kompania e tij importon çdo vit rreth 12 milionë euro mallra nga Kina dhe nuk e ka ndër mend ta ndalë këtë praktikë.
Ai do të preferonte që importin e këtyre mallrave ta bënte nga vendet evropiane apo SHBA-ja, por importi nga Kina thotë se është më leverdishëm.
Për dallim nga importi, Kosova eksporton pak në Kinë.
Vitin e kaluar, Kosova eksportoi në Kinë mallra në vlerë rreth 420 mijë euro.
Dhe aty hyjnë materiale xeherore, krom, fustane.
Pavarësisht se Kina nuk e njeh pavarësinë e Kosovës dhe nuk ka marrëdhënie diplomatike me të, tregtia mes dy vendeve është zhvilluar pa pengesa.
Kosova si një treg i vogël, por i hapur, është i ndjeshëm ndaj zhvillimeve globale.
Me rritjen e tarifave në 125 për qind, Kosova mund të përballet me çmime më të larta por edhe me mundësi të reja për të zgjeruar tregtinë me vende të tjera./Radio Evropa e Lirë/
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka përkujtuar avokatin Bajram Kelmendin dhe dy djemtë e tij, Kastriotin dhe Kushtrimin.
“Njëzet e gjashtë vjet më parë, Kosova humbi një luftëtar të palëkundur të drejtësisë, avokatin Bajram Kelmendi, dhe dy djemtë e tij, Kastriotin dhe Kushtrimin. Në orët më të errëta të historisë sonë, ata u rrëmbyen nga shtëpia e tyre nga regjimi gjenocidal i Millosheviqit dhe u ekzekutuan mizorisht. Ky akt barbarie synonte ta dekurajonte luftën tonë për liri”, thuhet në njoftimin e presidencës.
Tutje, Osmani është shprehur se dhuna nuk arriti ta shuajë të vërtetën dhe krimet nuk e ndalën përpjekjen për drejtësi. Sot, ne nuk i kujtojmë vetëm si viktima të një regjimi kriminal, por si simbole të qëndresës, të idealeve për një Kosovë të lirë dhe demokratike.
Jeta dhe sakrifica e Bajram Kelmendit është testament i guximit, ndërsa vrasja e tij dhe e djemve është kujtesë e përhershme për borxhin tonë ndaj drejtësisë.
Osmani u shpreh se në këtë përvjetor, riafirmojmë përkushtimin tonë të palëkundur: drejtësia për Bajram Kelmendin dhe bijtë e tij nuk do të mbetet vetëm një premtim, por një betim. Brezat që vijnë do të mësojnë për ta jo vetëm si viktima të një mizorie, por si flamurtarë të pathyeshëm të një populli që nuk u dorëzua kurrë./KultPlus.com
Babai i Kosovare Kelmendit, avokati i njohur i të drejtave të njeriut, Bajram Kelmendi, dhe dy vëllezërit e saj u vranë nga policia serbe kur NATO-ja nisi fushatën e bombardimeve ajrore në marsin e vitit 1999 për të ndalur luftën në Kosovë. Deri në ditën e sotme, kurrë kurrkush nuk është nxjerrë para drejtësisë.
Natën e 24 marsit ’99, disa orë para se NATO-ja të niste sulmet ajrore kundër Jugosllavisë së mbetur, Kosovare Kelmendin e thirri në telefon babai Bajrami.
Në zërin e Bajram Kelmendit, avokat i mirënjohur dhe fort i respektuar i të drejtave të njeriut në Kosovë, vërehej shqetësimi i tij i madh.
“Ai kishte pritur arritjen e marrëveshjes paqësore në Rambuje dhe e dinte fort mirë peshën e bombardimit”, ka thënë e bija e tij. “Ai më tha se çfarëdo që të ndodhë, nëse nuk do të vinte, unë do të duhej të shkoja te xhaxhai im në fshat”.
Në kështjellën e Rambujesë, në veriperëndim të Parisit, Jugosllavia kishte refuzuar ta nënshkruante marrëveshjen për t’i dhënë fund luftës me kryengritësit shqiptarë në Kosovë, atëherë krahinë e Serbisë, e cila bashkë me Malin e Zi, ishin krejt çfarë kishin mbetur prej Jugosllavisë federale. Disa ditë më vonë, NATO-ja nisi bombardimet që të detyronte tërheqjen e forcave nën komandën e Slobodan Milosheviqit, i cili ishte i akuzuar për krime kundër civilëve.
Kundërvënia fillestare e Beogradit ishte e atypëratyshme. Ndërmori një valë të madhe spastrimi etnik, vrasjesh masive dhe zhdukje të shënjestruar të kosovarëve më me nam.
Kosovare Kelmendi, vajza e Bajram Kelmendit, Foto: BIRN
Kosovarja do ta shihte për herë të fundit babanë dy ditë para fillimit të bombardimeve; do ta shoqëronte deri te stacioni i autobusëve në qytetin veriperëndimor, Pejë, ku po jetonte ajo, pas një seance gjyqësore ku ai kish përfaqësuar një klient shqiptar të Kosovës.
“Më kujtohet se ishte i humbur në mendime”, ka thënë ajo, ulur në zyrën e vjetër të babait në përdhesen e shtëpisë së familjes në Prishtinë.
“Ai kishte hedhur shikimin kah malet ku ish lindur”, i ka treguar Kosovarja BIRN-it. Zyra e avokatisë praktikisht nuk është prekur prej vitit 1999. Janë ruajtur madje edhe vrimat e plumbave.
Kur nisën bombardimet ajrore, ajo do të fliste me vëllain Kastriotin, i cili kish punuar për misionin e OSBE-së, të ngarkuar me detyrën e verifikimit të zbatimit të marrëveshjes së armëpushimit nga të dy palët.
“Ai e ndërpreu thirrjen, duke më treguar se kish dëgjuar një trokitje në derë”, kujton Kosovarja. Mëngjesin e nesërm, nëna e saj, Nekibja, gjithashtu avokate, do t’i tregonte asaj se policia serbe kishte thyer derën, hedhur dy granata, që nuk kishin shpërthyer, dhe se kishte marrë babanë dhe dy vëllezërit e saj – Kastriotin 29 vjeç dhe Kushtrimin vetëm 16 vjeç.
“Në dritën e qiririt, nëna do të mundi t’ua shihte fytyrat”, thekson ajo, duke iu referuar fjalëve të policëve.
Aty ishte edhe gruaja dhe dy fëmijët e vegjël të Kastriotit. “Njëri prej tyre (policëve) i tha vëllait tim, Kastriotit, ‘Përqafoji fëmijët; më kurrë nuk do t’i shohësh’”.
“Nëna ime iu përgjërua të mos ia merrnin vëllain e vogël, Kushtrimin, por e morën edhe atë”.
“Nëna më tha të largohesha”, ka thënë ajo. “Ajo druante se ata do të më vrisnin edhe mua”.
Thirrja dëshpëruese drejtuar ambasadorit amerikan
Atë natë, Nekibja do ta telefononte Christopher Hillin, atëherë ambasador amerikan në Maqedoninë fqinje (tani Maqedonia e Veriut), dhe Natasha Kandiqin, aktiviste e njohur serbe të të drejtave të njeriut dhe drejtoreshë e Qendrës për të Drejtën Humanitare në Beograd, me të cilën Nekibe Kelmendi kishte punuar në dokumentimin e shkeljeve të të drejtave në Kosovë.
Hilli i kish duart të lidhura; nuk kishte asnjë përfaqësues të bashkësisë ndërkombëtare të mbetur në Kosovë.
Nekibja do t’i kalonte dy ditë duke kërkuar dëshpërimisht përgjigje nga policia serbe, komanda ushtarake jugosllave, inteligjenca shtetërore dhe prokuroria publike, por nuk e mori asnjë përgjigje shprese. Një ish-kolege, një gjyqtare serbe me emrin Danica Marinkoviq, kish sugjeruar se mund të kenë qenë kryengritësit ata që a kishin marrë burrin dhe djemtë, ka thënë Kosovarja, tani 53 vjeçe dhe avokate si prindërit e saj dikur.
Në mbrëmjen e 26 marsit 1999, Kosovarja dëgjoi së pari presidentin amerikan, Bill Clinton, dhe pastaj sekretarin e përgjithshëm të NATO-s, Javier Solana, duke përmendur rrëmbimin e babait dhe vëllezërve të saj.
Por ata tashmë ishin të vdekur. Në natën ndërmjet 24 dhe 25 marsit, Bajram Kelmendi dhe djemtë, Kastrioti dhe Kushtimi, ishin çuar në Fushë Kosovë, në periferi të dalje të Prishtinës.
Një banor më vonë do t’i tregonte Kosovës se ai i kishte parë kur i kishin sjellë me dy makina policie në një vend afër një pompe derivatesh. Sipas dëshmisë së tij, të cilën Kosovarja e kishte incizuar në një magnetofon në korrikun e vitit 1999, zyrtarët policorë e kishin urdhëruar Kastriotin ta vriste babanë Bajramin; kur Kastrioti kishte refuzuar, të njëjtin urdhër ia kishin dhënë edhe Kushtrimit; kur Kushtrimi refuzoi, i thanë Bajram Kelmendit t’i vriste të dy djemtë e tij. Edhe ai refuzoi.
“Ata i thanë Bajramit, ‘nëse nuk mundesh ti, mundemi ne’, dhe së pari e vranë Kushtrimin, pastaj Kastriotin”, dëgjohet fjalët e dëshmitarit në incizim. “Bajrami bërtiti dhe pastaj e vranë edhe atë”.
Bajram Kelmendi ishte 61 vjeç.
Rafal krismash
Për dy ditë, trupat ishin lënë përtokë derisa dëshmitari do t’ia dilte ta njoftonte LDK-në, partinë politike të themeluar nga Ibrahim Rugova, dhe Këshillin për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut, organizata lokale joqeveritare, e bashkëthemeluar nga Kelmendi dhe gruaja e tij.
“Kur xhaxhai im shkoi që t’i merrte trupat, aty e gjetën Danica Marinkoviqin, e cila kishte kërkuar që kufomat të dërgoheshin për ekzaminim forenzik”, ka thënë Kosovarja.
Autopsia kishte dëshmuar se Bajram Kelmendi ishte qëlluar 32 herë, Kastrioti 15 herë dhe Kushtrimi 18 herë. Ata ishin qëlluar pa reshtur pasi kishin rënë përtokë.
Në kaosin e luftës, e zorshme ishte të gjeje arkivole.
Nekibja e dinte se tri arkivole kishin mbetur në ndërtesën e Bashkësisë Islame afër shtëpisë së familjes, prej varrosjes së viktimave të masakrës së janarit 1999 në Reçak. Ajo kishte ndihmuar varrosjen e 44 shqiptarëve të masakruar, përfshirë një fëmijë 12 vjeç. Masakra ishte bërë shkaku për bombardimet ajrore të NATO-s; deri në ditën e sotme, Marinkoviqi, gjyqtarja serbe, pretendon se nuk ishte fare masakër, por një operacion kundër “terroristëve”.
Tri arkivolet ishin përdorur për varrosjen e burrit dhe djemve të Nekibes. Gjatë muajit pasues, ishte ngritur një aktakuzë kundër Kastriotit për spiunazh.
“Ma merr mendja se kjo aktakuzë kishte dy kuptime: së pari, ishte ngritur zyrtarisht për të justifikuar ekzekutimin, megjithëse ata kishin shkruar datën e gabuar, ose që të tregojnë se ata kinse nuk ishin të njoftuar për vrasjen”, ka thënë Kosovare Kelemendi.
Prej lypsarit në sfidues të Milosheviqit
Famlja Kelmendi kaherë ishte bërë therë në sy të Beogradit.
Paraardhësit e Bajram Kelmendit ishin ekzekutuar më 1918 pse kishin luftuar kundër Mbretërisë së Jugosllavisë; në kohën e Luftës së Dytë Botërore, anëtarë të familjes së tij do të burgoseshin, derisa Bajrami, fëmijë, “po lypte para mëshirë që ta ushqente familjen e tij”, ka thënë Kelmendi.
Por në kohën e sundimit të Milosheviqit, Bajram Kelmendi do të ngrihej në avokat të spikatur.
Në marsin e vitit 1989, ishte pjesë e një grupi avokatësh dhe akademikësh që do të sfidonin ligjërisht një vendim të Kuvendit krahinor – meqë ai ishte rrethuar prej policisë serbe – për revokimin e statusit autonom të Kosovës.
Ai i përfaqësonte edhe të burgosurit politikë, përfshirë të mitur të cilët kishin hyrë në grevë në shenjë proteste pas privimit të autonomisë së Kosovës, dhe luftëtarët e kryengritjes.
“Në rastin e gjykimit të të miturve, ai i kishte kërkuar vetë Slobodan Milosheviqit që të dëshmonte, sikur se edhe në raste të tjera gjyqësore”, ka treguar Kosovare Kelmendi.
Bajram dhe Nekibe Kelmendi ishin gjithashtu në mesin e themeluesve të Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut, aktivistët e të cilëve dokumentuan vrasjet, lëndimet, incidentet e torturës, dhunimeve ose çfarë forme abuzimesh të kryera prej policisë serbe dhe trupave jugosllave ndërmjet viteve 1989-199.
Një ekip i krijuar prej Kelmendit “kishte mbledhur mijëra dëshmi për krimet në Kosovë dhe ia kishte dorëzuar ICTY-së (Tribunali Ndërkombëtar për Krimet në ish-Jugosllavi në Hagë)”, ka thënë Kosovarja.
Davaritja e shpresës
Pas përfundimit të bombardimeve ajrore të NATO-s dhe tërheqjes së forcave serbe dhe jugosllave, Kosova u bë protektorat i Kombeve të Bashkuara.
Nekibe Kelmendi do të emërohej bashkëdrejtuese e Departamentit të Drejtësisë dhe pastaj ministre e Ministrisë së Drejtësisë gjatë viteve 2007-2010.
Megjithatë, Kosova kurrënjëherë nuk ka nisur hetim të sajin të rastit të vrasjes së burrit dhe djemve të saj.
E pyetur nëse ndonjëherë ka hetuar këto vrasje , Zyra e Prokurorisë Speciale për Krime Lufte e Serbisë nuk ka kthyer asnjë përgjigje.
Marinkoviq, gjyqtarja, gjithashtu nuk është përgjigjur.
Kosovarja ka thënë se shpresa e saj e vetme është se Serbia një ditë mund të ndajë mendjen t’i hapë dosjet e saj ushtarake dhe të sigurisë nga periudha e luftës së Kosovës, megjithëse kjo i duket goxha e pamundshme.
“E vërteta mund të merret vesh vetëm nëse në Serbi hapen arkivat”, ka thënë ajo, duke fshirë me dorë lotët. “Përndryshe, nuk ka asnjë fije shprese. Kanë vdekur shumica e atyre që duket se ishin përfshirë në planifikim”.
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, ka përkujtuar vrasjen e tre intelektualëve shqiptarë – Bajram Kelmendi, Agim Hajrizi dhe Latif Berisha – të cilët u ekzekutuan nga forcat serbe natën e 24 marsit 1999, në ditën kur nisën bombardimet e NATO-s kundër Serbisë.
Në një postim në rrjetet sociale, Kurti tha se këta tre veprimtarë të çështjes kombëtare dhe mbështetës të luftës çlirimtare u sulmuan nga forcat serbe në shtëpitë e tyre.
“Policët e Serbisë hynë dhunshëm në shtëpinë e avokatit Bajram Kelmendi, një aktivist i shquar për të drejtat e njeriut. Ata e rrëmbyen atë bashkë me djemtë e tij, Kastriotin dhe Kushtrimin, të cilët u gjetën të vrarë dy ditë më vonë”, tha Kurti.
Ai kujtoi edhe sindikalistin Agim Hajrizi, i cili u ekzekutua në shtëpinë e tij në Mitrovicë bashkë me nënën Nazmijen dhe djalin e tij 11-vjeçar, Ilirin.
Po atë natë, në veri të Mitrovicës, forcat serbe vranë intelektualin Latif Berisha, profesor universitar dhe kryetar i LDK-së në Mitrovicë.
Në 26-vjetorin e vrasjes së tyre, Kurti theksoi rëndësinë e kujtimit të jetës dhe veprës së tyre.
“I përjetshëm qoftë kujtimi për ta!”, përfundoi ai./Telegrafi/
Natën e 24 marsit ’99, disa orë para se NATO-ja të niste sulmet ajrore kundër Jugosllavisë së mbetur, Kosovare Kelmendin e thirri në telefon baba Bajrami. Në zërin e Bajram Kelmendit, avokat i mirënjohur dhe fort i respektuar i të drejtave të njeriut në Kosovë, vërehej shqetësimi i tij i madh. “Ai kishte pritur arritjen […]
Login
