STAMBOLL, 23 korrik /ATSH-DPA/- Turqia arriti sot disa marrëveshje me aleatët e NATO-s, Britaninë e Madhe dhe Gjermaninë, të cilat i hapin rrugën blerjes së dhjetëra avionëve luftarakë “Eurofighter Typhoon”, që Ankaraja i ka kërkuar për të forcuar mbrojtjen në rajonin gjithnjë e më të paqëndrueshëm, sipas “Reuters”.

Turqia dhe Britania e Madhe nënshkruan sot një marrëveshje paraprake që i lejon Ankarasë të përdorë avionët “Eurofighter Typhoon”, ndërsa Gjermania miratoi dorëzimin e 40 avionëve.

Turqia, anëtare e NATO-s, është mbështetur në projektet e saj të industrisë së mbrojtjes, duke përfshirë avionët vendas, dhe blerjet e huaja për të forcuar mbrojtjen.

Përveç avioneve “Eurofighters”, ajo është në bisedime me Uashingtonin për të blerë 40 avionë F-16.

“Qeveria gjermane ka hapur rrugën për dorëzimin e 40 avionëve “Eurofighter Typhoon” në Turqi – pas një vendimi pozitiv nga Këshilli Federal i Sigurisë”, raportoi sot revista “Spiegel”.

Ankaraja ka qenë në bisedime që nga viti 2023 për të blerë 40 avionë “Eurofighter Typhoon”, të cilët janë ndërtuar nga një konsorcium i Gjermanisë, Britanisë së Madhe, Italisë dhe Spanjës, i përfaqësuar nga “Airbus”, “BAE Systems” dhe “Leonardo”.

Ministri i Mbrojtjes, Yasar Guler, gjatë nënshkrimit të marrëveshjeve së bashku me sekretarin britanik të Mbrojtjes, John Healey, në Stamboll, tha se ato do të forconin lidhjet dypalëshe dhe do të rrisnin fuqinë ajrore të aleancës së NATO-s, duke mbështetur njëkohësisht aftësitë ajrore të Ankarasë. //a.i/

Qeveria gjermane ka hapur rrugën për eksportin e avionëve luftarakë “Eurofighter Typhoon” në Turqi, duke hequr një pengesë kyçe për një marrëveshje të madhe armësh që përfshin Britaninë e Madhe.

Zëdhënësi i qeverisë gjermane Stefan Kornelius konfirmoi në Berlin të mërkurën se Ministria e Mbrojtjes i ka dërguar autorizim me shkrim Ankarasë. Qeveria turke tani duhet të vendosë nëse do të vazhdojë me porosinë, tha ai.

Ky veprim vjen pas një njoftimi të mëparshëm të mërkurën nga Mbretëria e Bashkuar dhe Turqia, të cilat nënshkruan një letër qëllimi për të çuar përpara një marrëveshje të mundshme për shitjen e 40 Eurofighters.

Avionët luftarakë montohen në Britani si pjesë e një konsorciumi shumëkombësh që përfshin Gjermaninë, Italinë dhe Spanjën, që do të thotë se të katër vendet duhet të miratojnë çdo marrëveshje eksporti.

Ministria Britanike e Mbrojtjes e quajti marrëveshjen një “hap të rëndësishëm përpara”, duke thënë se do të forconte aftësitë parandaluese të NATO-s dhe do të mbështeste mijëra vende pune në mbrojtje.

Sekretari Britanik i Mbrojtjes John Healey e përshkroi marrëveshjen potencialisht multimiliardë paundëshe si një “arritje të madhe”.

The post STAMBOLL – Turqia blen avionë “Eurofighter” pas marrëveshjeve me BM-në dhe Gjermaninë appeared first on Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Ben Blushi

Gati një vit më parë isha i ftuar për një bisedë me studentë të gjuhë letërsisë në Universitetin e Korcës. Nuk ishin më shumë se 12 nxënës.

Njëzet vjet më parë, në atë degë studionin disa qindra djem dhe vajza që besonin se një diplomë mund të të sigurojë një punë të mirë.

Po sot kjo nuk është më e vërtetë.

Jo të gjithë janë të bindur se një diplomë universitare mjafton për të të siguruar punë.

Dhe cështja për shumë familje është, a ja vlen ta cosh fëmijën në shkollë të lartë?

A i kthen paratë e investuara në arsim cdo lloj dege dhe cdo lloj shkolle?

Kam frikë se jo.

Të kushtëzuar nga komplekset sociale, familet kursejnë për ti cuar fëmijët në shkolla të larta, por këto para që mund të investoheshin diku tjetër, në shumicën dërrmuese të rasteve nuk kthehen më.

Për fat të mirë shumë prindër po e kuptojnë këtë.

Shumë shpejt njerëzit do fillojnë të heqin dorë nga diplomat.

Të kesh një diplomë nuk do të thotë se ke edhe një punë të garantuar, apo një punë të paguar mirë.

Në tregun shqiptar një hidraulik fiton më shumë se një jurist.

Një elektricist fiton më shumë se një mësues.

Një kuzhinjer fiton më shumë se një biolog.

Një agjent imobiliar fiton më shumë se një ekonomist.

Ndërtuesi i një brigade me dhjetë veta, fiton më shumë se një arkitekt.

Nëse një famije i duhen të paktën 50 mijë euro në katër vjet, për të mbajtur një fëmijë në universitet, për të edukuar një elektricist duhen dhjetë herë më pak dhe mundësia që ai të kthejë mbrapsht investimin, është shumë më e shpejtë.

Në përgjithësi arsimi në gjithë botën është në krizë dhe për më pak se një dekadë përparimet teknologjike jo vetëm do mbyllin shumë vende pune por do mbyllin edhe laboratorët që bëjnë njerëzit gati për punë : vetë universitet.

Shqipëria nuk do bëjë përjashtim.

Nëse në dhjetë vitet e ardhshme nuk vjen në pushtet ndonjë qeveri ultra e majtë, që merr para nga taksat për të lehtësuar dramat sociale,shumica e universiteteve do mbyllen.

Thonë që universitetet private janë pak më mirë.

Derisa mbeten të hapura duhet të jenë pak më mirë.

Megjithatë shumë shpejt edhe ato do rrudhen sic janë rrudhur.

Zgjidhja e parë e fëmijëve shqiptarë sot janë universitet e huaja, zgjedhja e dytë janë ato private dhe zgjedhja e tretë janë universitetet publike.

Por shumë shpejt familjet shqiptare do jenë përballë një dileme shumë të madhe:

Pse i duhet një diplomë fëmijës tim?

Unë vetë, nëse do kthehesha 40 vjet përpara natyrisht nuk do zgjidhja më degën që kam zgjedhur gjuhë letërsi, e cila nuk më mësoi asgjë, por ndoshta nuk do zgjidhja të shkoja fare në Universitet.

Jeta më ka mësuar më shumë gjëra se shkolla.

Puna më ka mësuar se shkolla nuk të mëson të punosh.

Shumica e njerëzve që i mbaruan shkollat në fund të viteve 1990 nuk i përdorën asnjëherë diplomat e tyre.

Ata bënë punë të tjera që mund ti bënin edhe pa diplomë.

Sot mund të jetosh shumë më mirë duke i investuar kostot e shkollimit diku tjetër, në një start up apo në një biznes familjar apo në turizëm apo në bujqësi.

Atëherë si zgjidhet kriza e universiteteve?

Unë besoj se asnjë reformë që nuk zgjeron tregun nuk mjafton.

Integrimi i Shqipërisë në BE do ti shkatërrojë edhe më keq universitetet tona.

Si një vend antar i BE, fëmijët shqiptarë mund të studjojnë gratis në cdo vend europian që do të thotë se kostot që paguan sot një familje për të cuar djalin apo vajzën në Gjermani do jenë dy herë më të ulëta.

Kjo do t’ia marri edhe kafshatën e fundit universiteteve tona publike por edhe atyre private.

Shqipëria do e ketë të garantuar arsimin e fëmijëve të vet, por do rrezikojë mbylljen e universiteteve të veta.

Sa herë flas me miq, që administrojnë universitete private, ju them se e vetmja rrugë që ata ti mbajnë hapur bizneset e tyre është hapja e tregut ndaj të huajve.

Universitetet tona janë pjesa më e izoluar e shoqërisë. Edhe ekipet e varfra të futbollit kanë të huaj pa folur për restorantet, shërbimet, bankat apo kompantë.

Cuditërisht universitetet duken si laborarorë të pastër etnik.

Aty ka vetëm shqiptarë që nuk mësojnë.

Natyrisht Shqipëria nuk mund të joshë dot studentë gjermanë, as belgë, as sllovenë ndoshta as turq.

Por nisur nga vendodhja gjeografike, klima dhe kostot e ulëta të jetesës, Shqipëria mund të kthehej në një hub të lirë evropian për mijëra studentë kinezë, indianë, pakistanezë, bangladeshas, irakenë, egjiptianë, vietnamezë etj.

Të gjitha këto vende cojnë cdo vit në universitet e tyre më shumë se 200 milion studentë. Ndoshta edhe më shumë.

Në të gjitha këto vende që kanë një popullsi sa gjysma e botës, afro 4 miliardë njerëz, shtresa e mesme po rritet me shpejtësi. Gjithmonë e më shumë njerëz po dalin nga varfëria në Kinë në Indi, në Egjipt në Nigeri dhe në Vietnam ku ekonomia po lulëzon.

Kjo do të thotë se në dhjetë apo njëzet vitet që do vijnë, familjet do cojnë edhe më shumë fëmijë në shkolla të larta.

Por kaq shumë fëmijë nga familjet e mesme kineze, indiane dhe pakistaneze që ëndërrojnë të shkollohen në Evropë, nuk shkojnë dot në Londër, as në Paris dhe as në Berlin apo në Amerikë që po mbyllet si treg universitar.

Përvec politikave izolacioniste në këto vende, kostot janë shumë më të larta dhe kuotat shumë të kufizuara.

Por një pjesë e tyre mund të vinin në Shqipëri, si në një vend evropian.

Unë habitem se si univesitetet private harxhojnë ende para për të reklamuar në tregun e vogël shqiptar, kur duhet të hapnin agjensi rekrutimi në Kinë, në Indi apo në Pakistan apo në Egjipit.

Ky duhet të ishte një biznes kombëtar. I ndihmuar nga shteti. I udhëhequr nga shteti.

Qeveria mund ti eksplorojë këto tregje fillimisht për të mbushur universtetet publike që sot po japin shpirt.

Është më mirë që universitet tona të mbahen me paratë e kinezëve dhe indianëve sesa me taksat tona.

Nga 200 milion studentë aziatikë që shkojnë cdo vit në shkollë të lartë qoftë edhe 0.1 për qind të vinin në Shqipëri janë dy herë më shumë se gjithë numri i studentëve shqiptarë në total.

Shteti mund të kthehej në një agjensi për të mbledhur studentë nga vende të tjera përmes marrëveshjesh dypalëshe.

Imagjinoni sikur Universiteti i Korcës që po vdes, të ishte një destiacion për studentë kinezë.

Universiteti i Gjirokastës për vietnamezë, Vlora për egjiptainë, që meqë ra fjala po mbajnë në këmbë sot industrinë tonë tonë të peshkimit, apo Elbasani për indianë.

Ky migrim arsimor, nuk gjallëron vetëm universitetet por mund kthehet në ekonomi për vetë qytetet tona të mpakura.

Prandaj them se nëse duam Universitet duhet të gjejmë studentë, sepse megjithëse mësues ka, nxënës do ketë gjithmonë e më pak./ KultPlus.com

Rrugëtimi ynë kombëtar, deformimi psikologjik i shkaktuar nga mungesa e shkollimit dhe projektimi i të ardhmes:

Shkruan: MsC. Mark Lucgjonaj

Shqiptarët, në gjithë historinë e tyre, jo vetëm gjeografikisht por edhe kulturalisht e shpirtërisht, kanë qenë dhe janë pjesë e kontinentit të Evropës. Qysh në fillimet e shkrimeve të para, përpjekjeve për t’u bërë komb në hap me shtetet e Evropës, shqiptarët janë të lidhur me rrënjët e këtij kontinenti. Rrugëtimi i kombit shqiptar ka qenë i vështirë. Në kohën kur kombet e tjera kishin marrë iniciativa për mësim në gjuhët e tyre amtare, edhe shqiptarët, hap pas hapi me ta, filluan mësimin në shqip. Por, përkundër fqinjëve të tyre perëndimorë, të cilët luftonin mes vete për ide të ndryshme, shqiptarët përballeshin me një kulturë tjetër, të kundërt me atë evropiane. Vetëm prej vitit 1908 kemi një alfabet unik, falë intelektualëve që vunë themele të shëndosha kombëtare, duke u mbështetur në shembujt e kombeve të tjera evropiane. Ata, themeluesit e shqiptarisë, duke ditur shumë mirë sa shekuj kishim humbur, duke ditur se sa njerëz të mëdhenj nga gjaku ynë i kishin përvetësuar kombet e tjera, të vendosur për ta ringritur shqiptarinë evropiane, zbritën në rrënjët e popullit tonë dhe nga aty e filluan procesin e Rilindjes Kombëtare. Të nisur nga parimi evropian, gjuhën e vendosën në radhë të parë. Gjuha shqipe, si njëra nga gjuhët më të lashta të kontinentit, përveçse kishte përjetuar tkurrje, ishte një gjuhë e padokumentuar. Kështu ndodh kur nuk ke një administratë tënden, ose kur ke një administratë që nuk e lejon shkrimin e gjuhës. Andaj, alfabeti u bë themeli i ringritjes gjuhësore, i cili u kthye edhe në katalizatorin kryesor për pastrimin e gjuhës shqipe nga shumë fjalë të huaja, që kishin depërtuar deri në palcën e fjalëformimit. Kjo është edhe arsyeja kryesore përse sot një numër i madh i bashkëkombësve tanë, në vend se ta duan veten dhe historinë e tyre, gjuhën dhe kulturën e identitetit të tyre autokton, janë cekëtisht të lidhur me një kulturë tjetër – të imponuar ndër shekuj nga pushtuesit. Madje, ky grupacion edhe pushtimin e sheh si shpëtim. Shpesh, në të njëjtin shesh, ngrihen përmendore kundërshtuese te shqiptarët: njëra palë adhuron kryeheroin tonë, kurse pala tjetër adhuron kundërshtarin e tij më të madh – masakruesin e kombit të vet. Arsyet janë të qarta: cektësia e njohjes dhe mungesa e shkollimit ndër shekuj. Viti 1908 është një vit relativisht i vonë për kontinentin evropian për të krijuar një alfabet.

Me këtë alfabet do të fillonte të shkruhej e rishkruhej e gjithë letërsia shqipe. Do të rishkruhej me alfabetin shqip gjithë letërsia që, deri në standardizimin e alfabetit, ishte shkruar me shumë shkronja dhe me disa alfabete evropiane – latine, sllave, greke dhe arabe. Me gjuhën shqipe do të shkruheshin rreshtat e parë të historisë shqiptare, ku në rrënjët e saj do të vendoseshin kokat e shquara të dala nga gjaku ynë: Aleksandri i Madh, Genti, Teuta, Pirroja i Epirit e shumë figura – shtylla të lashtësisë sonë, të ndritura e të vuajtura. Kërthiza e kombit të ri me emër, që doli nga formula Ilir–Arbën–Shqiptar, do të vendosej te ai që do të quhej Ati i Kombit – Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Deri këtu duhet ta kemi të qartë se dy nivele bashkëpunuan në formë të barabartë me njëra-tjetrën: patriotët me pushkë në dorë dhe patriotët intelektualë. Betejat ishin pothuajse të barabarta për të dyja grupet, sepse shumë prej patriotëve intelektualë u vranë dhe u likuiduan në katër anët e botës, kudo që ata merreshin me veprimtarinë e tyre kombëtare. Duhet ta kemi të qartë se e vetmja gjuhë dhe e vetmja shkollë që ishte e ndaluar gjatë pushtimit pesëshekullor ishte gjuha shqipe. Të drejtë në shkollim në gjuhën amtare kishin të gjitha kombësitë e tjera – edhe serbët, edhe grekët – përveç shqiptarëve. Kosova do të priste edhe më gjatë për një ligj që lejonte shkollën në gjuhën shqipe – shumë më gjatë se viti 1912.

Kapitulli i ri për shqiptarët ishte futja e gjuhës shqipe në shkolla, ose hapja e shkollave shqipe në mbarë vendin. Vatra e gjuhës shqipe lindi atë ditë që u hap shkolla e parë shqipe në Shqipërinë e lirë – për të mos u mbyllur më. Kjo frymë e intelektualëve shqiptarë e kishte të qartë se politika kishte fushën e vet të veprimit, duke e lënë të lirë anën kulturore, ta përkrahnin dhe ta nxisnin për të punuar sa më shumë e sa më fort për atdheun. Ata synonin të merrnin nga kjo gurrë njerëz të formuar, të cilët do të ishin menaxherët më të mirë të shtetndërtimit dhe zhvillimit të vendit. Ata e dinin më së miri – sepse jetonin e vepronin në shtete evropiane ku demokracia kishte filluar të ishte e avancuar – andaj artin, kulturën, historinë dhe ligjin i lanë të pavarura, duke i shpallur të shenjta. Këto do të ishin arma e kombit, krenaria e të gjithëve, dhe assesi një mjet i politikës – siç do të bëheshin më pas. Shtypi, arti, kultura, shkenca dhe ligji i lirë do të ndërtonin një shtet që kishte nevojë të arrinte kohën e humbur. Kjo lloj qasjeje na bën të kuptojmë se rilindësit e dinin ç’është integrimi – ose më qartë ta themi, rikthimi i shqiptarëve në gjirin e Evropës. Ata nuk do ta besonin se sot, pas kaq shumë vitesh, mbi një shekull, ne ende nuk jemi integruar në shtëpinë tonë evropiane. Në shumë aspekte kemi bërë edhe hapa pas. Por devijimi më i madh është devijimi psikologjiko-kulturor, pra adhurimi i kulturës së pushtuesit. Dihet se gjuha shqipe u ruajt nëpër shkolla të ndryshme të improvizuara, nga intelektualë e patriotë që shkrinë pasurinë dhe jetën e tyre për ta mbajtur të gjallë pishtarin e kombit shqiptar. Pa sakrificën e tyre, me siguri sot nuk do të flitej as për Shqipëri, as për gjuhë shqipe, e as për shqiptarë. Pra, Rilindja e shqiptarëve nuk ishte një farë që shpërtheu bimën e kombit, por ishin shumë të mbjella që shuheshin herë pas here nga armiqtë e popullit autokton – i cili jetonte i ndarë në pesë vilajete, me një territor dhe natyrë mahnitëse, me pasuri tokësore, nëntokësore dhe ujore, aq sa edhe njerëzore.

Gjuha, gojëdhënat, përrallat, këngët, vajtimet, doket, ritet pagane e fetare u ruajtën nga populli. Por u dokumentuan nga intelektualët. U shpëtua ajo që mund të shpëtohej nga gurra popullore. Duke mos pasur forcën e mendjes për t’u bashkuar si komb rreth çështjes më të madhe e jetike për një popull – vetëqeverisjes – ne humbëm mjaft asete nga kultura dhe tradita që patëm. Humbëm manastire e kisha, varreza dhe kala, qytete të lashta, turma njerëzish që largoheshin nga beteja në betejë. Themeluam koloni nëpër Itali, Kroaci, Ukrainë e gjetiu. Humbëm mundësinë e dokumentimit të masakrave të shumta që u kryen ndaj kombit tonë – nga pushtues dhe dhunues që nuk ishin të paktë. U çoroditëm si popull dhe nuk po ia dilnim të bëheshim komb. Madje, duke përkrahur pushtues të ndryshëm, luftuam edhe kundër njëri-tjetrit, duke shkrirë jetët kot – për t’u kujtuar si heronj të kombeve dhe idealeve të huaja, e jo të atyre me të cilat sot do të krenoheshim. Në rrëmujën e madhe të Luftrave Ballkanike – të cilat ishin orkestruar për të shpërbërë shtetin shqiptar – ishin pikërisht intelektualët shqiptarë ata që ngritën zërin nëpër kancelaritë e Evropës, që kjo masakër, ky gjenocid i orkestruar nga fqinjët, të ndalej.

Kështu, në pushtet erdhi Ahmet Zogu. Me të filloi ngritja e shtetit shqiptar – e Shqipërisë Londineze. Prej këtu, fati i shqiptarëve filloi të shkruhej ndaras e ndryshe. Shqiptarët që mbetën jashtë kufijve vazhduan të jenë të pushtuar dhe nën sundimin e tjetrit. Nëse shqiptarët në Shqipëri po ndërtonin shtetin e tyre – në mes të varfërisë së madhe – po ndërtonin diplomacinë e parë shqiptare, ushtrinë, policinë dhe organet e tjera shtetërore, për shqiptarët e tjerë, mjerimi ishte i dyfishtë. Mbi të gjitha, rreziku nga asimilimi ishte shumë agresiv. Alfabeti i gjuhës shqipe ia doli të shkruhej vetëm në Shqipëri, dhe po ashtu shkolla shqipe ishte mundësi vetëm për shqiptarët e Shqipërisë. Por patriotët shqiptarë dhe intelektualët nuk pushuan së punuari për mbijetesën e kombit, duke vazhduar luftën për ëndrrën e madhe – të lirisë dhe pavarësisë.  Ahmet Zogu do të qëndronte në krye të shtetit shqiptar prej vitit 1920 deri në vitin 1939, në forma të ndryshme të qeverisjes. Ai u rikthye në fron me ndihmën e Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene, pasi Fan Noli nuk ia doli ta mbante pushtetin pas Revolucionit. Në kohën kur Zogu po ringrinte Shqipërinë nga humnera e errësirës, shqiptarët jashtë Shqipërisë ishin në zjarr. Atje po kryheshin masakra, djegie fshatrash dhe dëbime. U instalua regjim ushtarak serb, për të nënshtruar, shfarosur dhe asimiluar shqiptarët. Librat shqip dhe shkollat shqipe u ndaluan. Nëse në Shqipëri emrat e mbiemrat po shqipëroheshin, për shqiptarët në Kosovë, Luginë, Maqedoni, Plavë, Guci, Ulqin e Malësi, ata po sllavizoheshin dhe po asimiloheshin. Në ditët e sotme ka përplot shqiptarë anembanë ish-Jugosllavisë, të cilët nuk duan ta kthejnë mbiemrin dhe ta shkruajnë në gjuhën shqipe.

Kolonizimi i tokave shqiptare filloi me vendosjen e serbëve dhe malazezëve, me qëllim ndryshimin e përbërjes etnike. Figurat e rezistencës si Azem Galica dhe Shote Galica (si prijës) u shuan dhe u përsekutuan. Kështu, në Shqipëri, libri shqip po hapte petalet e veta, duke arsimuar brezat e rinj, por shqiptarët e tjerë ndodheshin në kushte çnjerëzore. Në Kosovë, libri i parë shqip i botuar ishte “Doktrina e Krishterë” – Gjon Nikollë Kazazi, më 1743, i cili u ndalua. U desh të pritej viti 1945, që të shtypej libri i dytë shqip: Abetarja. Ndërsa më 1953, erdhi edhe libri i parë artistik, “Një fyell ndër male” i Martin Camajt. Në Ulqin, që prej Buzukut (1555) dhe Hafiz Ali Ulqinakut (shek. XIX), u desh të pritej viti 1938, kur botoi Hajro Ulqinaku. Në Malësi, libri i parë shqip, “Malësori këndon”, u botua nga Gjergj Hasanaj, në vitin 1971. Ndërsa në Guci, Idriz Ulaj, në vitin 1978, botoi përmbledhjen “Këngë popullore nga Gucia”. Kjo pasqyrë është e qartë: prej shpalljes së pavarësisë nuk ka filluar ringritja e kombit, por vetëm ka lindur qeliza ose bërthama e saj – shteti shqiptar, i cili me varfëri të madhe e me vështirësi të shumta, filloi ngritjen nga pluhuri.

Në vitin 1939, Shqipëria u pushtua nga Italia Fashiste, duke krijuar probleme të tjera, ndarje të reja dhe ideologji të panjohura për popullin shqiptar. Italia Fashiste dhe Gjermania Naziste, pasi pushtuan tokat shqiptare, krijuan një hartë të re për shqiptarët, ku, në këtë kohë, qeveria shqiptare fashiste (e pushtuar) hapi shkolla shqipe në Kosovë dhe në vendet e tjera të banuara me shqiptarë. Filloi një periudhë katërvjeçare me një administratë të re, e cila e njihte gjuhën dhe kombin shqiptar dhe i favorizonte ato. Duke ditur se asnjë pushtues nuk është i mirë dhe as nuk vjen për të shpëtuar ndonjë popull, shqiptarët u munduan të ishin sa më neutralë, por nuk shpëtuan pa u lagur. Jugosllavia ishte e fortë dhe me rrënjë e mbështetje nga Rusia. Lufta e shqiptarëve bashkë me jugosllavët për çlirim nga Gjermania Naziste solli në pushtet komunizmin – me program antishqiptar, të përpiluar në Beograd.

Në pushtet erdhi Enver Hoxha. Tashmë, mjerimi për shqiptarët u kthye në makth. Shqiptarët, në tokat e veta autoktone – përfshi edhe Shqipërinë – humbën lirinë e tyre. Të vetmit shqiptarë të lirë ishin përsëri shqiptarët në mërgim. Intelektualizmi shqiptar në Shqipëri u kthye të punonte kundër shqiptarëve. Por qeliza e dritës shqiptare, në gjithë atë katrahurë, u bë Prishtina. Fatmirësisht, ishte Shqipëria ajo e cila – në frymën e saj të fundit, para mbytjes së plotë moniste – dha një dorë të madhe në hapjen e shkollave shqipe në Kosovën e Jugosllavisë. Shqipëria komuniste ndryshoi gjuhën standarde shqipe, duke eliminuar standardin e Elbasanit, të vendosur më përpara. Kosova e përqafoi fuqishëm gjuhën standarde, duke mos u ndarë nga trungu gjuhësor. Në këtë kohë, shqiptarët e Sanxhakut ishin duke u shuar. Brezi i fundit që fliste shqip po vdiste. Pas rënies së komunizmit, shqiptarët e Shqipërisë ia mësynë Evropës, duke iu bashkuar mërgatës shqiptare, e cila prej dekadash ishte themeluar nga shqiptarët jashtë Shqipërisë.Deportime, vrasje dhe krime antishqiptare ishin kryer nga Jugosllavia, por Shqipëria nuk ishte aty për t’i njohur, për t’i bërtitur dhe për t’i gjykuar.

Mendësia e shqiptarëve në Shqipëri kishte ndryshuar, falë dhunës së egër komuniste të Enver Hoxhës, i cili kishte ushtruar dhunë dhe pastrim intelektual shqiptar. Ata nuk kishin ndjenja patriotike e as atdhetare ndaj shqiptarëve në përgjithësi – e sidomos ndaj shqiptarëve të ngelur në Jugosllavi. Nuk hezitonin t’i quanin jugosllavë. Ata urrenin pothuajse çdo gjë që ishte shqiptare, ngase ajo përfaqësonte komunizmin dhe Enverin. Ndërsa shqiptarët në Jugosllavi, për shkak të mungesës së informacioneve të sakta, kishin idealizuar Shqipërinë e TVSH-së së Enverit, duke parë atje një lider dhe një shtet të fortë si çeliku, që kur të nisej në sulm, do t’i shpëtonte shqiptarët. Shqiptarët nuk njiheshin mes vete, por me shembjen e komunizmit, filloi procesi i rinjohjes. Lufta në Kosovë i vuri shqiptarët në një pozitë të re. Intelektualizmi shqiptar filloi të aktivizohej fuqishëm edhe brenda vendit, në veçanti përmes lobimit të fuqishëm të shqiptarëve të mërgatës, të cilët, përmes mjeteve të shumta, arritën të depërtonin në të gjitha skutat dhe pozitat shtetërore anembanë botës. Kjo ndodhi edhe me vetë shtetin amë të tyre. Mërgata shqiptare, veçanërisht ajo nga Mali i Zi, ishte motori kryesor i lobimit tek kongresmenë, senatorë e zyrtarë të lartë të Pentagonit. Kjo mërgatë nuk humbi kohë dhe nuk u kursye në asnjë moment për ta bërë luftën për çështjen shqiptare të njohur në gjithë botën. Mbledhje, grumbullime fondesh për lobim dhe për front, darka e protesta të shumta ishin vetëm maja e ajsbergut – pjesa e dukshme e asaj që ishte punuar për dekada në kohët e errëta të komunizmit, kur haptazi shantazhoheshin, përndiqeshin e madje edhe vriteshin nga shërbimet sekrete, si ato jugosllave, ashtu edhe ato të Partisë Komuniste Shqiptare. Vetë Nënë Tereza u aktivizua për çështjen e Kosovës, dhe porosia e saj drejtuar Presidentit Bill Klinton do të mbetet urata më e shenjtë e kombit shqiptar, sidomos për shqiptarët e Kosovës. Kjo frymë, kjo arterie e gjallë e mërgatës, zgjoi nga gjumi edhe administratën e përgjumur të shtetit të lodhur të Shqipërisë, e cila, në momentet më delikate për Kosovën, u vu në dispozicion – jo ashtu siç do të kishte qenë ideale, por shumë më mirë nga sa në realitet pritej. Kryeministri Pandeli Majko do të mbahet mend si një ndër më të dashurit për shqiptarët, për vetë faktin se nuk u tremb, por veproi si një burrështetas i vërtetë. Shumë gjëra janë thënë për kontributin e tij dhe të patriotëve shqiptarë nga Shqipëria, e shumë të tjera do të dalin në dritë nga historia. Por në thelb, Shqipëria u zgjua nga gjumi.

Mërgata shqiptare, veçanërisht ajo nga Malësia, meriton një studim të veçantë për këtë kontribut, sepse përndryshe, shumë fakte do të humbasin. Emrat e shumë individëve që punuan me shumë mish e shpirt për atdheun, do të shuhen bashkë me veprën e tyre, e kjo nuk na shërben. Shembujt e mirë duhen ruajtur, trashëguar e promovuar, sepse nga këta mësojmë. Kosova u çlirua. Ndërkohë, shqiptarët në Mal të Zi, që prisnin më të keqen nga Batalioni famëkeq i njohur si “Batalioni i Shtatë”, i formuar nga vullnetarë për të vrarë shqiptarë, nuk e panë të realizohej dëshira e përgjakshme për spastrim etnik. Diplomacia dhe puna e mençur e Gjukanoviqit gjatë kësaj kohe ishte mbresëlënëse, pasi ai ia doli që ta nxirrte Malin e Zi nga katrahura e Jugosllavisë, pa luftë dhe me shumë pak viktima. Por shqiptarët në Mal të Zi, si edhe në troje të tjera, vazhduan të largoheshin masivisht. Këto largime ishin të dhimbshme, sepse ajo rini që largohej, rrallëherë kthehej në trojet e veta.

Pasi shqiptarët në Kosovë u liruan nga lufta e UÇK-së dhe Aleatëve të NATO-s, ishin shqiptarët në Maqedoni ata që nuk mund të duronin më padrejtësitë që po u bëheshin nga maqedonasit. Organizimi i mërgatës dhe Shqipërisë vazhdoi edhe për ta, por tani me një dorë shtesë – atë të Kosovës. As sot nuk njihen mirë nga shqiptarët jashtë Maqedonisë ngjarjet e masakrat që kanë ndodhur me shqiptarët atje. Por pas nënshkrimit të paqes, gjendja e shqiptarëve në Maqedoni filloi të ndryshojë. Gjatë kësaj kohe, shkollat, universitetet dhe zhvillimi kulturor në mbarë shqiptarinë ishin të paralizuara. Në fakt, studentët diplomoheshin, por një numër i madh i tyre largohej, ose edhe ata që mbeteshin, përballeshin me kushte dhe rrethana jonormale, e jeta e tyre linte shumë për të dëshiruar. Pas shpalljes së Pavarësisë nga Mali i Zi, për shqiptarët atje nisi një kapitull i ri – një luftë politike me qeverinë e Gjukanoviqit, të cilit i kishin qëndruar besnik për afro 25 vite. Tashmë kërkonin të drejtat e tyre si popull autokton, paqedashës, e që ishte i vetmi që nuk fliste sllavisht. Të drejtat e tyre u avancuan sado pak, por duhej pritur deri në rënien nga pushteti të Gjukanoviqit (thuajse plotësisht, pasi humbi zgjedhjet), që shqiptarët të fitonin disa të drejta si: përdorimin e gjuhës shqipe në administratë në komunat ku përbënin 5% të popullsisë, përdorimin e flamurit kombëtar shqiptar dhe festimin e festave të tyre kombëtare. Para shpalljes së Pavarësisë nga Mali i Zi, kur në pasaportë ende figuronte emri “Serbia dhe Mali i Zi”, në vitin 2004 në Podgoricë u hap Programi i Mësuesisë në Gjuhën Shqipe në kuadër të Universitetit të Malit të Zi, ku mësimi zhvillohet 80% në gjuhën shqipe dhe 20% në atë malazeze. Profesorët erdhën kryesisht nga Shkodra, falë bashkëpunimit të dy universiteteve.

Fitorja më e madhe e shqiptarëve në Mal të Zi, që nga shpallja e Pavarësisë—ku vota e tyre ishte vendimtare—është themelimi i Komunës së Malësisë, me emërtimin Komuna e Tuzit. Malësisë iu dha e drejta për vetëqeverisje lokale, duke u nda nga Komuna e Podgoricës dhe ajo e Gollubovcit. Megjithatë, përveç shumë diskriminimeve, iu mohua e drejta për t’u quajtur “Komuna e Malësisë”. Gjashtë vite më pas u themelua Komuna e Zetës, por aty s’ngeli emri “Gollubovac”; iu dha e drejta ta quajnë “Komuna e tyre” me emrin e lashtë dhe historik të rajonit. Megjithatë, që nga themelimi i Komunës, shqiptarët në Malësi kanë bërë të gjithë dokumentacionin e administratës në gjuhën shqipe, ndonëse në Ulqin, që kishte vetëqeverisje lokale prej dekadash, administrata mbante kryesisht gjuhën malazeze. Zhvillimi i Malësisë nisi me një hov të madh. Mërgata e Malësisë dha shembullin më të bukur në rajon për mënyrën si duhej udhëhequr vendi dhe si duhej vepruar për vendlindjen. Në zgjedhjet e para të Komunës së lirë, ata udhëtuan dhe mbështetën partitë shqiptare, dhe për herë të parë në histori administruan Malësinë. Edhe në rundin e dytë, partitë shqiptare dolën edhe më të forta dhe, pa nevojë për koalicion, vazhduan mandatin e tyre. Për herë të parë u formuan lidhje kulturore, shkencore e administrative me Shqipërinë dhe Kosovën. Komuna e Tuzit organizoi Panairin e parë të librit në Malësi, mirëpriti aktivitetin vjetor të Arkivit Shtetëror të Shqipërisë dhe Kosovës, si dhe organizime të Unionit të Bashkive dhe Komunave Shqiptare në Rajon (ku u anëtarësua). U botua monografia për figura kulturore si Gjelosh Gjokaj dhe një monografi për Xhubletën, për të cilën u organizua një ngjarje kulturore me përmasa kombëtare. Ekipi i futbollit “Deçiq” u ngrit nga kategoria e dytë në atë elitare, u shpall kampion i Malit të Zi dhe fitoi Kupën e Malit të Zi, duke luajtur edhe ndaj klubeve evropiane dhe duke fituar pikë në duelit kokë më kokë. U ndërtua stadiumi i ri, u përmirësuan ujësjellësit për zonat rurale; u rinovua infrastruktura rrugore me asfaltim në gjithë Malësinë. U ndërtua Sheshi “Gjergj Kastriot Skënderbeu”, i financuar nga Bashkia e Tiranës, dhe në të u vendos përmendorja e tij, gjithashtu financuar nga mërgata shqiptare.

Rruga drejt Bashkimit Europian po avancon, veçanërisht për Malin e Zi dhe Shqipërinë. Duke pasur ura dhe kanale të bashkimit, është koha që kultura shqiptare të mbështetet nga shtetet përkatëse, duke i lënë pavarësi veprimit akademik, kulturor dhe artistik – në një qendër bashkëkombëtare. Qeveritë e rajonit dhe donatorët e BE-së dhe SHBA-së mund të ndihmojnë akademitë, arkivat, universitetet, muzetë, shtëpitë e kulturës, botuesit, festivalet koreografike e përkthimore, etj., për të ndërtuar një të ardhme bashkëkohore dhe të qëndrueshme.

Sipas regjistrimit të fundit në Mal të Zi, shqiptarët përbëjnë 4.97% të popullsisë: 15 078 në Ulqin, 8 119 në Tuz, dhe në pakicë në komunat tjera: Guci (1 352), Rozhaje (1 176), Plavë (853), Tivar (1 919), Podgoricë (1 780), në total 30 978 shqiptarë të deklaruar. Në Shqipëri jetojnë 2 186 917 banorë (94% shqiptarë të deklaruar). Në Kosovë ka rreth 1 457 000 shqiptarë. Në Maqedoninë e Veriut janë 446 245, ndërsa në Serbi 61 687 shqiptarë të regjistruar.

Nëse shqiptarët në Ballkan udhëhiqen nga një politikë e mençur dhe diplomaci vigjilente, me një platformë bashkëpunimi kulturore, artistike dhe shkencore, kjo do të forconte statusin e tyre në rajon dhe mërgatë. Me mbështetjen e Bashkimit Europian dhe SHBA-së, mërgata mund të investojë dhe të rikthehet në vendlindje. Ky është një vizion afatgjatë: një komb prej 4 milionësh brenda Ballkanit, që do të kontribuonte paqe dhe stabilitet, duke treguar se shqiptarët janë popull paqëdashës dhe jo diskriminues.

Nëse vazhdohet me trendin aktual – me lëvizje të popullsisë, rënie demografike – brenda 20 vjetësh popullsia shqiptare mund të përgjysmohet. Në Mal të Zi dhe Serbi mund të zhduken, ndërsa në Shqipëri dhe Kosovë do të mungojë fuqia punëtore. Në Maqedoninë e Veriut do të ketë rënie për shkak të largimit dhe asimilimit. Kjo është për shkak të sistemeve edukativo-universitare të dobëta. Për rrëmbimin e standardit gjuhësor, ripastrimin e historisë dhe edukimin e brezave të rinj me të vërtetën historike, nevojiten shkolla dhe universitete të forta. Unë shpresoj që intelektualët shqiptarë të marrin pushtetin – sepse nëse hyjmë në BE si një komb gjysmak, rrezikojmë të shuhemi./ KultPlus.com

Read More...

Më 12 qershor të këtij viti, Ministria e Brendshme e Serbisë miratoi tranzitin e 132 paletave mallrash nga Bosnja dhe Hercegovina, duke u dhënë atyre leje për të hyrë përmes një pike të vogël kufitare në fshatin Sremska Raca, pranë lumit Sava. Sipas dokumenteve zyrtare të siguruara nga BIRN, paletat do të përmbanin predha artilerie […]

The post Destinacioni Ukraina? Duke rrezikuar zemërimin e Rusisë, Serbia miraton tranzitin e municioneve boshnjake appeared first on Reporter.al.

Read More...

Nga Fejzo Subashi.
Në një klimë ku besimi ndaj institucioneve publike shpesh zbehet dhe akademia shqiptare në shumë raste vuan nga një plogështi e pafalshme, Universiteti Bujqësor i Tiranës ka treguar se suksesi është i mundur. Jo përmes propagandës, jo përmes retorikës, por përmes punës konkrete, përkushtimit të përditshëm të drejtuesve, shefave të departamentit, dekanëve dhe udhëheqjes me vizion.
Ky institucion, tradicionalisht i njohur për kontributin në formimin e të gjitha niveleve të kuadrove dhe drejtuesve në bujqësi, mjedis, veterinarisë, teknollogjis ushqimore dhe zhvillim rural etj, sot është shndërruar në një qendër akademike moderne dhe dinamike që rivalizon çdo homolog në rajon, por dhe si udhërrëfyes për homologët dhe universitet publik shqiptar për ritëm zhvillimi, ndërkombëtarizim, cilësi mësimdhënieje dhe impakt real në shoqëri.
Në zemër të këtij transformimi qëndron një figurë që nuk e ka kërkuar kurrë zhurmën, por e ka gjetur natyrshëm respektin: Prof. Bardh Sallaku. Me një stil të qetë por të vendosur, ai ka bërë atë që shumë e shpallin, por pak e realizojnë: ka modernizuar një universitet publik pa cenuar shpirtin akademik të tij.
Prof. Sallaku ka ditur të lançoj programe studimore që balancojën me mençuri kërkesat e tregut të punës me nevojat e formimit të plotë të studentëve, duke promovuar një kulturë cilësie dhe bashkëpunimi. Me një angazhim të jashtëzakonshëm për ndërkombëtarizimin e UBT-së, ai ka siguruar marrëveshje, projekte, shkëmbime dhe standarde të krahasueshme me universitetet më të mira të rajonit dhe përtej.
Por më e rëndësishmja: Prof. Sallaku ka kthyer Universitetin Bujqësor në një qendër graviteti, jo vetëm për studentët, por edhe për institucionet vendimmarrëse, për median, për biznesin dhe shoqërinë civile.
Ky është modeli që duhet të frymëzojë dhe njëherazi të sfidojë të gjitha institucionet akademike dhe shkencore në vend, ato që sot ndodhen në gjumë institucional, që për vite të tëra funksionojnë vetëm si skema pagese për tituj, pa risi, pa ndikim, pa shpresë për brezat e rinj.
Nuk mund të kemi një Akademi Shkencash që hesht përballë problemeve madhore të vendit, ndërkohë që një universitet si UBT dëshmon se ka ende idealizëm, përgjegjësi dhe ambicie.
Ndaj, suksesi i Universitetit Bujqësor dhe i Rektorit Sallaku nuk duhet parë vetëm si meritë personale apo institucionale, por si provë publike se edhe në Shqipëri mund të bëhet universiteti ndryshe: me pasion, me dije, me lidhje të gjalla me jetën reale, me përkushtim të sinqertë ndaj studentëve.
Sot, ata që duhet të marrin leksion nga ky sukses nuk janë vetëm universitetet e tjera publike, por edhe vetë strukturat akademike e shkencore që kanë humbur misionin dhe drejtimin.
Në këtë frymë, i shpreh mirënjohjen time të thellë Prof. Bardh Sallakut dhe gjithë stafit të Universitetit Bujqësor për përkushtimin, vizionin dhe arritjet. Ata janë bërë jo vetëm krenaria e ish-studentëve të këtij universiteti, por edhe një burim frymëzimi për të gjithë ne që ende besojmë në rilindjen e dijes si themel i vërtetë i përparimit të Shqipërisë./kb

Nga ROLAND QAFOKU

Shqipëria është në vendin 31-të, nga 51 shtete që ka Evropa, për nga numri i popullsisë. Me 2.770.000 banorë, vendi ynë lë pas 20 shtete. Mes tyre është Kosova në vend të 35-të me 1.670.000 banorë.

Të dy shtetet shqiptare kanë pësuar rënie të ndjeshme të popullsië në krahasim me 1, 2 apo 3 dekada më parë. Ky është një raport i faqes VGRAPHS mbështetur në të dhëna të marra më 30 qershor 2025 dhe që rezultojnë tejet interesante. Shteti me popullsinë më të madhe në continent është Rusia me 144 milionë banorë dhe në vend të fundit Vatikani me 501 banorë.

Vlen të theksohet se shtete me rritje të popullsië janë Rusia nga 140 milioën në 144 milioë; Gjermania nga 80 milionë në 84.1 milionë, Britania nga 60 milionë në 69.6 milionë; Franca nga 60 milionë në 66.7 milionë; Danimarka nga 5 milionë në 6 milionë. Ndërsa shtetet që u është zvogëluar popullsia përveç Shqipërisë dhe Kosovës janë: Italia nga 60 milionë në 59.1 milionë; Kroacia nga 4 milionë në 3.85 milionë; Serbia nga 7 milionë në 6.69 milionë, etj. Tabela na lë një shije të hidhur për ne shqiptarët. Nga 4 milionë Shqipëria dhe 2.2 milionë Kosova tashmë jemi tkurrur me afro 2 milionë banorë. Shikojeni tabelën dhe krahasojeni!

Nga Leonard Veizi

Truri, – kjo qenie misterioze që rri në majë të shtyllës kurrizore si mbret pa kurorë, por me pushtet absolut mbi çdo mendim, ndjesi apo marrëzi tonën, – më në fund ka një ditë që i përket veç atij.

22 Korriku: Dita Botërore e Trurit. Njihet si një nga ato datat ndërkombëtare që zakonisht kalojnë pa bujë, përveçse në ndonjë simpozium të përgjumur ku fjalimet lexohen me ton monoton, ndërsa truri i dëgjuesve mundohet të gjejë arsyen se pse nuk është në plazh për pak relaks.

–Dajo, për ç’sëmundje tjetër e rekomandojnë plazhin? – pyeste Alberi me gradë shkencore në fizikë, dajë Zenon, tek komediat “Shi në plazh” e Teodor Laços. Dhe përgjigja ishte:

-Për vidat. Kur të lirohen dhe pastaj del nga binarët e harbon pa fre, si mëz, ahija… ku rrafsha mos u vrafsha.

Në thelb, kjo ditë është një ngjarje globale që synon ndërgjegjësimin për sëmundjet neurologjike, kujdesin ndaj trurit dhe promovimin e kërkimit shkencor për të gjitha moshat.

–Jo për nder nuk është në terezi ky. E pashë që në drekë, fliste me vete, – u thoshte Beso shoferi shokëve të tij më të afërt tek “Rrethimi i vogël”, për doktorin e dhive Agron Beshorin që ishte emëruar Kryetar i Komitetit Ekzekutiv,

Mirëpo, le të jemi të ndershëm: kjo është një ditë që kremtohet vetëm nga ata që kanë tru. Për të tjerët që ecin mes nesh, kjo është thjesht një ditë e nxehtë korriku, ku mund të fajësosh vapën për çdo budallallëk që të del nga goja. Siç ndodh rëndom kur dikush në mes të ditës nxjerr nga goja ndonjë sentencë si: “Po lëre mor burrë i dheut, këtu s’të duhet truri, por vetëm pak guxim budallai!”.

-Lojti nga fiqiri.

-Se kam parrë kurë kështu.

-S’ka faj i shkreti, u bë gazi i botës, – diskutonin qehajatë e Nuri beut tek filmi “Koncert në vitin 1936”, që ishtë bërë keq e si delte inati nga që vajza e Pandeli Prokopit po i këndonte Këngën e Kongresit, më mes të mëxhlisit.

Ka plot që e kanë zëvendësuar trurin-n me stomakun apo më keq, me këmbët. Mjafton t’u shohësh mënyrën si e drejtojnë makinën, si flasin për politikën, si komentojnë lajmet në facebook.

Por mos u ndjeni keq nëse nuk festoni. Kjo ditë nuk është si Pashkët apo Bajrami që kërkon kurban a vezë të lyera. Është një ditë për reflektim – nëse keni me çfarë të reflektoni. Në mos tru, të paktën një pasqyrë.

Nëse do ta trajtonim si festë, atëherë do kishim ndarë sofrën me pilaf e përshesh me lëng nga mishi i qengjit, speca të mbushura, tarator të ftohtë, të brendshme në zgatime, por jo tru të fërguar. Se ky i fundit është kthyer në relike mjekësore — s’gjen më as në thertore. Dhe si ëmbëlsirë do shpërndanim revani dhe hasude. Për pije? Një gotë verë që e bën trurin të harrojë, një raki që e shkatërron, e një birrë që të kujton pse s’duhej të kishe pirë që në mëngjes. Po për efekt shëndeti mendor? Këto pije i bie të jenë si nafta për motorin e benzinës.

-Na falni se kemi tetën pak si pa qejf… Po edhe Sandri s’para mbush. Domethënë si punojnë tëra kandelet njëlloj. Atij sikur i punon gjysma e trurit për shifrat e planet. Këtë gjysmën tjetër këtej, plloçë ma ka, asfalt e ka, – përpiqej Jovan Bregu i “Pallatit 176” që të largonte Irenën e zyrës nga nipi i tij Alekandër që ishte dhe kryeinxhinieri i ndërmarrjes.

Këtë vit, Dita Botërore e Trurit shënoi përvjetorin e 12-të të saj. Fushata është përqendruar tek një ideal fisnik: “Shëndeti i trurit për të gjitha moshat”. Nga vogëlushi që luan me tablet si të kishte lindur me gishtat në tastierë, deri tek plaku që pyet “ku jam?”, e më pas “pse jam këtu?”, truri meriton kujdes.

Dhe jo vetëm kur nuk punon siç duhet, por edhe përpara se të japë sinjale të zbehta alarmi si “më duket se harrova ku lashë çelësat” apo “ç’ishte fjala që kisha në majë të gjuhës?”

Në manualin e shëndetit mendor shkruhet me germa të bardha mbi letër të zakonshme:

“Shëndeti i trurit duhet të ketë prioritet gjatë gjithë jetës, nga fëmijëria deri në pleqëri.”

Por në praktikë, prioritet mbetet dieta për “six pack”, flokët me xhel, rrobat firmato dhe ndjekësit në TikTok.

Dhe këtu vjen edhe paradoksi ynë kombëtar: kemi fëmijë që dinë të bëjnë “duet” në TikTok por nuk dinë të thonë një fjali të saktë në shqip. Kemi të rritur që flasin për universitetin si për ushtrinë që duhet mbaruar me çdo kusht, dhe pensionistë që kujtojnë gjithçka… përveç emrit të djalit të tyre.

Pra, nëse sot keni menduar për diçka të thellë, keni vënë në dyshim diçka që duket te sigurt për të gjithë, ose keni ndalur të pyetur “pse?”, atëherë urime: e keni një tru funksional. Dhe duhet ruajtur si pasaportë biometrike në xhep, sepse këto kohë, truri është mall i rrallë.

Në të kundërt – ç’të themi – 22 korriku për ju është thjesht një datë tjetër në kalendar. E nxehtë për shkak të stinës së verës dhe të ngrohjes globale. Po më shumë se kaq… një ditë tjetër ku truri shkon me leje pa pagesë.

Nga Auron Tare

Avioni im donte edhe disa orë të nisej. U ula në një ndenjëse të lirë, nxora një libër nga çanta e shpinës dhe fillova të ndjek historinë që e kisha lënë përgjysmë.

Ndërkohë, një zë nga pas shpinës sime më shkëputi nga trallisja e leximit.

Zoti Tare?   më tha një zotëri i veshur hijshëm.

Po,  iu përgjigja.

A mund t’ju ftoj për kafe?  pyeti ai.

Me kënaqësi,  iu përgjigja duke u ngritur ne kembe.

Zotëria mori një çantë të vogël në dorë dhe, pasi më prezantoi me zonjën e tij që rrinte pak më larg, priu përpara. Zgjodhëm një prej kafeneve të aeroportit dhe, sapo u ulëm, më pyeti:

Doni një uiski apo diçka më të shtrenjtë?

Faleminderit, i thashë, por një kafe është e mjaftueshme.

Pas shkëmbimit të fjalëve të mirësjelljes, me kureshtje prisja arsyen e kësaj ftese. Më tha emrin dhe priste reagimin tim, por përveç një mbiemri të njohur në botën e biznesit shqiptar, zotërinë nuk e njihja fare.

Unë të njoh, më tha ai. Jemi takuar dikur në lumin e Bunës.

Duke qeshur, më tregoi edhe rrethanat e takimit.

Që prej atëherë të kam ndjekur në media. Të pashë këtu, vetëm, në aeroport dhe mendova ta pinim një kafe.

Pse jo, i thashë. Të falënderoj shumë.

Të kujtohem tani, apo jo? më pyeti me kureshtje.

Kishin kaluar gati 30 vjet dhe sigurisht që nuk e mbaja mend fare zotërinë e aeroportit, por rrethanat e takimit i kisha të fiksuara në kujtesë.

Sigurisht e mbaj mend shumë mirë atë ditë, iu përgjigja. Por ju nuk më kujtoheni fare.

Është normale,  tha ai.  Unë isha një prej kontrabandistëve.  Qeshi me zë. E mban mend,  tha,  ty dhe grupit që ishe i shoqëruar, ju dhamë edhe drekë.

Sigurisht që nuk e kisha harruar atë histori të rrallë.

Prej disa ditësh, së bashku me nje gazetar të New York Times dhe një fotoreporter te Magnum, kishim ndjekur autobotët me karburant që niseshin nga rafineria greke afër Athinës deri në kufirin e Kakavijës. Radhët kilometrike të autobotëve qëndronin gjithë ditën, dhe pasi binte nata, trau hapej dhe autokolona nisej drejt Shkodrës.

Një prej këtyre autokolonave e kishim ndjekur deri sa, në mëngjes, u gjendëm pranë lumit të Bunës. Në një shesh të hapur, disa prej autobotëve shkarkonin naftën në bidona dhe fuçi të mëdha. Ishte një rrëmujë e madhe, dhe ngjante më shumë me një treg të madh, ku makina të ndryshme, karroca me kuaj apo autobotë më të vegjël merrnin naftën që vinte nga Greqia.

Duke ndjekur këtë turmë shumëngjyrëshe, mbërritëm në një anë të lumit, ku dy apo tre trapë lundrues ishin lidhur në bregun e Bunës. Fuçitë, pasi vendoseshin në lundrat e improvizuara, tërhiqeshin me litar nga bregu i Malit të Zi ku shkarkoheshin me shpejtësi. Dukshem, askush nuk ishte i shqetësuar dhe lëvizja vazhdonte gjatë gjithë ditës.

Të dy gazetarët amerikanë, megjithë përvojën e tyre në zonat e luftës, hezitonin të afroheshin pranë grupit që vendoste fuçitë në lundra. Deri në atë moment, qeveria e Berishës e kishte kundërshtuar fort çdo zë që fliste për një trafik shtetëror në ndihmë të ushtrisë serbe që po luftonte në Bosnje.

Gazetarët që ishin me mua në Bregun e Bunës kishin pyetur edhe në selinë e PD-së  z. Shehu, në atë kohë drejtues i firmës së famshme Shqiponja, I cili  kishte mohuar kategorikisht çdo lajm që Shqipëria ishte vend kalimi për naftën e makinës luftarake serbe.

Megjithëse ishim afër “trafikantëve”, fotografi  një emër i njohur i Magnum në Paris  hezitonte të fotografonte njerëzit e djersitur që ngarkonin fuçitë me naftë në çdo mjet të mundshëm transporti.

Ishte ende herët në mëngjes, dhe për të krijuar një ide se çfarë mund të bënim, vendosëm të pinim një kafe në një barakë prej druri. Duke pirë kafe dhe vështruar peizazhin e Bunës, më erdhi një ide.

Ne të tre ishim ornitologë. Sigurisht që, në atë rrëmujë të madhe, askush nuk dinte çfarë ishte një ornitolog.

Jemi ornitologë, u thashë gazetarëve amerikanë.  Kemi ardhur për të fotografuar speciet e rralla të Bunës.

Mesa duket, ideja u pëlqye. Të tre iu afruam grupit të parë dhe i pyetëm ku mund të gjenim tufat e zogjve që ishin në shtegtim. Të çuditur, por shumë të sjellshëm, shkodranët e zonës na drejtuan drejt brigjeve të lumit, prej nga mund të vëzhgonim zogjtë.

Kështu, për pjesën më të madhe të ditës, jo vetëm fotografuam një mori zogjsh shtegtarë, por bashkë me ta, edhe gjithë trafikun ditor të fuçive me naftë që kalonin në disa pika të lumit.

Ishte ky momenti kur bashkëbiseduesi im në aeroport na kishte hasur dhe kishte biseduar lirisht me ne për atë që ndodhte në të dy brigjet e Bunës.

E pyeta me kureshtje nëse bashkë me naftën grupi i tij kishte trafikuar edhe armë.

Jo,  më tha. Ne jo, por të tjerë po.

Në fakt, gjatë “ekspeditës sonë për zogjtë e rrallë”, kishim parë disa makina të vogla të mbushura me kuti fishekësh që dukeshin se kalonin në anën tjetër të Bunës.

Artikulli i New York Times, i publikuar pas disa javësh, ishte dëshmia e parë e një trafiku të organizuar shtetëror, i cili lejonte naftën të kalonte drejt makinës së luftës serbe. Edhe pse në atë kohë i gjithë lidershipi i PD-së jo vetëm e mohoi, por mori masa të rrepta për të fshehur sadopak këtë rrjedhje.

Në Shqipëri jehona e atij artikulli ishte i mpakët, por tjeterkund kishte pasur shume efekt edhe pse nuk kishte asnje dyshim se Trafiku i naftes qe vinte nga Greqia dhe perfundonte ne Serbi nuk kishte si te mos i shpetonte syve te ambasadave ne Tirane.

Kur u ngritëm nga tavolina, e falënderova për kafenë. Sot, ai është një nga emrat e njohur të biznesit shqiptar, i mbështetur fort edhe nga qeveria — një biznes që, në fakt, nisi nga brigjet e Bunës, duke kaluar naftë për palët ndërluftuese në Bosnje, pa pyetur për moralin e trafikut.

Zotëria më zgjati dorën dhe tha:

Isha i bindur që nuk do të më njihje. Por doja të të kujtoja atë ditë. Ishte histori, apo jo?

Po, ishte histori.

Dhe për mua, një rikujtim se ndonjëherë, edhe një kafe në aeroport të kthen përballë të shkuarës  dhe të kujton se në ç’anë të historisë ke zgjedhur të qëndrosh.

Por… a ishte ana e duhur?/kb

Në Britaninë e Madhe ka filluar vala e parë e sanksioneve që godasin rrjetet e trafikimit të emigrantëve të paligjshëm. 25 individë dhe entitete, përfshirë një furnizues varkash të vogla në Azi dhe drejtues bandash në Ballkan dhe Afrikën e Veriut, janë goditur nga autoritetet britanike. Në shënjestër janë vendosur edhe ndërmjetës që përdorin sistemin […]

The post EMRI/ Britania vendos sanksione ndaj trafikantëve të emigrantëve, mes tyre edhe një shqiptar appeared first on BoldNews.al.

Me stinën e verës ku temperaturat mbetet të larta kujdesi për shëndetin duhet të jetë edhe më i shtuar. Një situatë shqetësuese mori vëmendje në emisionin “ABC e Mëngjesit” në ABC News, ku gjatë intervistë me dietologen Blerina Bombaj u dhanë këshilla se si të kujdesemi dhe të shmangim problematikat me zorrët. Shumë persona e gjejnë eten në vështirësi gjatë udhëtimeve. Gjatë intervistës, dietologia renditi edhe disa nga arsyet që sistemi tretës “ndalet” kur jemi në udhëtim.

“Mungesa e fibrave, hidratimi i pamjaftueshëm e gjithashtu edhe mungesa e lëvizjes fizike, janë disa nga arsyet”, u shpreh ajo.

Një tjetër situatë që e hasim shpesh gjatë sezonit të plazhit është edhe djegia e lëkurës, për të cilat dietologia theksoi domosdoshmërinë për të treguar kujdes të jashtëzakonshëm.

“Vitaminat, A , E , C dhe D janë shumë të rëndësishme gjatë kësaj periudhe”, shtoi ajo.

/abcnews.al/

Nga: Georgina Fuller / The Independent
Përkthimi: Telegrafi.com

Një nga gjërat e para që bëjmë kur vjen vjehrra ime irlandeze është, sigurisht, që ta vëmë çajnikun në zjarr. Ajo është gjithashtu e vetmja për të cilën nxjerrim çajnikun e madh dhe mbulesën për ta mbajtur të ngrohtë, por fatkeqësisht kjo traditë duket se është harruar krejtësisht nga fëmijët e mi.

Djali im 16-vjeçar i brezit Z, Charlie, përdor mikrovalën për gjithçka, përfshirë – tmerr i madh – për të bërë një filxhan çaj. Dhe, sipas një sondazhi të ri, nuk është i vetmi.

Sipas një ankete të Uswitch-it me dy mijë britanikë, thuajse dy të tretat e personave nën tridhjetë vjeç e bëjnë çajin në mikrovalë. Nuk e kuptoj se pse brezi Z – ajo gjeneratë misterioze dhe e pakuptueshme e lindur mes viteve 1997 dhe 2012 – shmang çajnikun dhe preferon të hedhë një qese çaji në një filxhan me ujë të ftohtë dhe ta ngrohë në mi-kro-ueh-vei, siç e ripagëzoi Nigella Lawson.

Duket qartë se nuk ka të bëjë me kursimin e kohës apo të mundit. “Ngrohja me mikrovalë mund të krijojë temperaturë të pabarabartë”, thotë Dr. Tim Bond nga Paneli Këshillues për Çajin. Ai gjithashtu thekson se “ngrohja e një filxhani me ujë në mikrovalë zgjat rreth dy minuta e 40 sekonda – dukshëm më gjatë se 48 sekondat që duhen për të zier të njëjtën sasi uji në aparatin për ta vluar ujin [kettle]”. Edhe më shumë nëse, si djali im, përdorin një nga ato gotat e tmerrshme të Sports Direct.

Dhe, nuk është as çështje shijeje: një çaj i përgatitur në mikrovalë është “i sheshtë, me shije vlimi”, thotë Bond, dhe ofron “ekstraktim të paqëndrueshëm të përbërësve bioaktivë të çajit, të pasur me elemente të dobishme për shëndetin dhe mirëqenien”. Pra, s’është as më i shëndetshëm.

Kemi dëgjuar debatet nëse qumështi duhet hedhur i pari apo i fundit (i fundit, sigurisht), por për brezin Z, e vetmja pyetje është se sa kohë duhet ta lësh në mikrovalë.

Djali im thotë se ka frikë se aparati për vlimin e ujit mund të bëhet shumë i nxehtë për t’u përdorur dhe, sipas tij, mund të “vlojë së tepërmi”. Mikrovala, mendon ai, është një zgjidhje më e sigurt. Nuk kam energji t’ia shpjegoj që uji në mikrovalë mund të bëhet “super i nxehtë” dhe të shpërthejë sapo ta lëvizësh filxhanin.

Nuk mund të mos mendoj se ngrohja e çajit në mikrovalë nuk është thjesht një çmenduri nga TikTok-u (edhe pse influencuesit amerikanë kaluan një fazë duke xhiruar veten duke “bërë çaj anglez” në këtë mënyrë), apo një akt i vogël rebelimi i brezit Z, por më shumë një rast i fobisë nga çajniku.

Kur Charlie ishte tetë vjeç, e lashë atë dhe motrat/vëllezërit e tij në kujdesin e babait tim të gjeneratës “Bumer”. Charlie e dogji dorën te soba dhe që atëherë ka qenë pak i trembur nga pajisjet e kuzhinës, përfshirë edhe çajnikun. E, megjithatë, është krejt i gatshëm të përdorë NutriBullet-in disa herë në ditë për të bërë lëngë proteinash …

Mund ta dëshmoj me siguri se sa i neveritshëm është çaji i bërë në mikrovalë. Në Ditën e Nënës, fëmijët e mi, shumë të ëmbël, ofruan të më sillnin mëngjesin pranë shtratit. Bashkë me një fetë tosti të djegur dhe një grumbull gjalpi të vendosur pa kursim, ishte edhe një filxhan me diçka që dukej si llum me ngjyrë gri-kafe, me qesen e çajit që pluskonte sipër. Tmerr.

“Duket shumë mirë, faleminderit zemrat e mia”, u thashë, përpara se të shkoja fshehurazi në banjë për ta derdhur.

Më kujtohet një kohë kur kisha tre fëmijë nën moshën pesë vjeç dhe rrallë arrija të përfundoja një çaj të ngrohtë, kështu që shpesh përdorja mikrovalën për ta ngrohur përsëri – por, vetëm pasi e kisha bërë siç duhet në fillim. Një herë gjeta një filxhan në mikrovalë që qartazi kishte qëndruar aty për disa ditë dhe kishte marrë erë të keqe.

Ekspertët thonë se mënyra më e mirë për të bërë një filxhan çaj është të derdhësh ujë të valuar mbi qesen e çajit dhe ta lësh të qëndrojë për tre deri në pesë minuta pa e përzier, përpara se të shtosh pak qumësht.

Shpresoj që, me kalimin e kohës, fëmijët e mi do të kuptojnë si duhet dhe që kurrë nuk do ta detyrojnë gjyshen e tyre të pijë një çaj të bërë në mikrovalë. Vetëm mund të imagjinoj se sa e tmerruar do të ishte. Me shumë gjasë, do ta pështynte menjëherë në filxhanin e saj prej porcelani. /Telegrafi/

The post Djali im nga brezi Z e bën çajin në mikrovalë … dhe nuk është i vetmi appeared first on Telegrafi.

Qeveria britanike pritet të publikojë këtë javë emrat e udhëheqësve të bandave dhe kompanive që furnizojnë me gomone dhe varka të vogla për trafikim njerëzish, si pjesë e një pakete të re sanksionesh.

Këto masa, të parat e këtij lloji në botë, synojnë të ndalojnë emigracionin ilegal përmes Kanalit Anglez duke goditur direkt financat dhe asetet e këtyre grupeve kriminale.

Ministrja e Brendshme, Yvette Cooper, tha se sanksionet do t’i shkatërrojnë rrjetet e trafikimit duke i privuar nga burimet e tyre ekonomike kudo që veprojnë.

Vetëm në gjashtë muajt e parë të vitit 2025, mbi 20 mijë persona kanë kaluar ilegalisht Kanalin Anglez, një rritje prej 50% krahasuar me të njëjtën periudhë të vitit të kaluar, duke shtuar presionin mbi sistemin e azilit dhe sigurinë publike në Mbretërinë e Bashkuar.

Letonia ka dërguar tashmë 1300 dronë në Kiev dhe nuk ka asnjë plan për të ndaluar këtë mbështetje të rëndësishme ushtarake.

Ministri i Mbrojtjes, Andris Spruds, njoftoi përmes rrjetit social X se një tjetër dërgesë me dronë është tashmë në rrugë drejt Ukrainës.

Ai theksoi angazhimin e vazhdueshëm të Letonisë për të ndihmuar në mbrojtjen e vendit nga agresioni.

Por kjo nuk është vetëm një ndihmë e përkohshme.

Sipas deklaratës së ministrit, gjatë këtij viti Ukraina pritet të marrë në total rreth 12 mijë dronë, të cilët kanë një vlerë të përgjithshme mbi 17 milionë euro.

Ky kontribut i konsiderueshëm teknologjik dhe ushtarak është pjesë e përpjekjeve më të gjera ndërkombëtare për të fuqizuar kapacitetet mbrojtëse të Ukrainës në luftën e saj.

Kjo ndihmë tregon jo vetëm solidaritetin e Letonisë me Ukrainën, por edhe rëndësinë që kanë teknologjitë moderne si dronët në konfliktet bashkëkohore, duke ofruar mbështetje strategjike në terren dhe duke ndihmuar në sigurimin e informacionit të vlefshëm për forcat ukrainase.

Në emisionin “Real Story” në ABC News, analisti Skënder Minxhozi ka shprehur shqetësimin për mënyrën se si po zhvillohet drejtësia në Shqipëri, duke e cilësuar atë si një “lojë statistikash” dhe një sistem të ngadalshëm dhe burokratik.

Minxhozi u shpreh se, në rastin e akuzave ndaj kryebashkiakut të Tiranës, Erion Veliaj, dhe ish-presidentit Ilir Meta, drejtësia duket se po bëhet gjithnjë e më personale dhe ka humbur fokusin nga akuza e saktë.

Ai ka kritikuar gjithashtu mungesën e përparimit në hetimet për ngjarjen e 21 Janarit, duke theksuar se është turp që, pas gjashtë vitesh nga krijimi i SPAK, kjo çështje ende nuk ka marrë drejtimin e duhur në gjykatë. Minxhozi e ka cilësuar sistemin aktual të drejtësisë si burokratik dhe të papërshtatshëm për të adresuar çështjet e rëndësishme për shoqërinë.

“Kam përshtypjen se drejtësia po i drejtohet një loje statistikash me Veliajn dhe Metën të marrë peng pa akuza. Se si mund ta burgosësh tjetrin që në shkurt e ta komunikosh akuzën në mbarim. Rasti i Veliajt është një qëndrim krejt mbi rreshtat dhe duket se ka kaluar në një gjë personale. Unë nuk mendoj se këto raste do t’i bënte më të mira ose jo Amerika, thjesht shtyn përpara proceset. Drejtësia e re më të madhe historike dhe një obligim moral edhe ndaj shqiptarëve do të kishte dosjet e përgjakura, të cilat ende vijon të mos i prekë. Është turp që pas 6 vitesh SPAK, ne nuk kemi asnjë pikë në horizont për 21 Janarin dhe nuk kemi asnjë shenjë se kur kjo çështje do të shkojë për gjykim. Nuk e dimë se kur do të thirren dëshmitarët dhe kur do të shkojë për gjykim. Është një drejtësi burokratike,” tha analisti Minxhozi./acbnews.al

Vera është koha perfekte për njohje të reja dhe takime romantike, dhe falë aplikacionit Viber Dating, përdoruesit tani mund të eksplorojnë botën e takimeve me privatësi dhe kontroll maksimal.

Që nga prezantimi, Viber Dating e vendos sigurinë e përdoruesve si përparësi kryesore. Regjistrimi bëhet përmes numrit të telefonit, por ky numër mbetet i padukshëm për përdoruesit e tjerë. Profili në Viber Dating është tërësisht i ndarë nga llogaria kryesore e Viberit, duke garantuar diskrecion dhe mbrojtje nga sy kureshtar të mjedisit të përditshëm.

Një nga funksionet më të pëlqyera nga përdoruesit në Serbi është opsioni për të fshehur profilin nga kontaktet – përdoruesi mesatar atje e fsheh profilin nga rreth dhjetë persona, që është mbi mesataren globale.

Funksioni i ri “Fshi të gjithë kontaktet” u lejon përdoruesve me një klik të vetëm ta bëjnë profilin e tyre të padukshëm për të gjithë kontaktet ekzistuese. Për më tepër, opsioni “Fshi bisedat dhe grupet” ofron një shtresë shtesë kontrolli, duke e fshehur profilin edhe nga grupet dhe individët që nuk janë në listën e kontakteve.

Për të parandaluar abuzimet dhe takimet me profile të rreme, Viber Dating përdor moderimin e fotografive të fytyrës – profilet pa një foto të qartë fytyre do të shënohen. Së shpejti priten edhe funksione shtesë sigurie, të cilat do ta bëjnë përvojën edhe më të sigurt.

Për ata që dëshirojnë një pauzë, është në dispozicion edhe funksioni për pezullimin e llogarisë, i cili u mundëson përdoruesve të ndalojnë përkohësisht kërkimin për lidhje të reja, ndërsa ruajnë të gjitha bisedat ekzistuese.

Funksionet bazë të aplikacionit janë falas, dhe për ata që dëshirojnë më shumë, është në dispozicion edhe Viber Dating Premium, me përfitime shtesë si qasja në listën e përdoruesve që i kanë pëlqyer, më shumë opsione MegaLike dhe Boost shtesë çdo muaj.

Së shpejti do të vijë edhe shpërblimi për besnikëri – përdoruesit që do të jenë aktivë për shtatë ditë me radhë do të fitojnë funksione premium falas, si MegaLike ose Boost. /Telegrafi/

The post Viber ka shtuar një funksion të ri të dobishëm në Dating appeared first on Telegrafi.

Nga Fejzo Subashi

Një reflektim mbi plagët që sjell mosmirënjohja dhe heshtja që zgjedh njeriu i drejtë përballë saj.
Ka njerëz që gjithë jetën e tyre nuk kanë kërkuar asgjë më shumë veçse të jenë të mirë. Të ndihmojnë pa u mburrur. Të japin pa llogari. Të jenë pranë të tjerëve pa interes. Dhe shpeshherë, janë pikërisht këta njerëz që përfundojnë më të plagosurit.

Ata nuk e pësuan nga ligësia e tyre, sepse nuk kishin të tillë. E pësuan nga mirësia. Sepse nuk dinin të dyshonin. Sepse nuk i matnin njerëzit me dyshim, por me besim. Sepse nuk mendonin se pas çdo fjale të ëmbël mund të fshihej një qëllim i hidhur. Ata e pësuan sepse nuk kishin maskë dhe kjo botë, herë-herë, është më e dhunshme me ata që vërtet janë vetvetja. Unë kam parë njerëz të drejtë që u kthyen në viktimë, vetëm sepse s’pranuan të bëhen pjesë e të padrejtës. Kam njohur zemra të pastra që u lanë në baltë nga ata që dikur i ushqyen me dorën e tyre. Kam dëgjuar lutje të heshtura, ku dhimbja s’kishte nevojë për fjalë, sepse fytyra e rrëfente gjithë historinë. Mosmirënjohja nuk është thjesht harresë është tradhti. Është ta shkelësh me këmbë dorën që të ngriti. Është ta përdorësh njeriun e mirë si shkallë, dhe pastaj ta harrosh sapo të jesh ngjitur lart.

Por e vërteta është kjo: drejtësia nuk ka nevojë për hakmarrje. Sepse Zoti sheh. Dhe kur njeriu nuk merr hakun, e merr vetë e drejta. Jo gjithmonë menjëherë, jo me shpejtësinë që dëshirojmë ne. Por me drejtësinë e Tij që nuk harron dhe nuk gabon.

Ka ndodhur, dhe do të ndodhë prapë, që të padrejtët të duken të pathyeshëm për një kohë. Por jeta i vendos gjithçka në vend. Ka nga ata që mbetën pa gjë; të tjerë që humbën pa kthim atë që kishin më të shtrenjtë. Ka nga ata që mbetën vetëm, të mallkuar edhe nga vetë ndërgjegjja e tyre.

Unë nuk kërkoj mallkim për askënd. Por them me zemër: Zoti mosmirënjohësit le t’ua kthejë sipas veprës.
Sepse ata që tjetrit i bien në qafë qofshin të afërm apo të largët, qytetarë apo fshatarë nuk janë as njerëz të thjeshtë, as njerëz të mirë. Janë hije që nuk e meritojnë dritën.

Shpirti i njeriut të mirë, sado i lënduar, nuk e ul veten në nivelin e pabesisë. Ai lutet, pret dhe shpreson. Dhe më e bukura është se jeta, herët a vonë, e jep përgjigjen e saj. Pa zhurmë, por me drejtësi. m.p.

Aktorja e njohur hollywoodiane Sharon Stone po përjeton një moment të dhimbshëm, pasi nëna e saj, Dorothy Stone, është ndarë nga jeta, në moshën 91-vjeçare.

Në një postim prekës në Instagram, Stone ndau me ndjekësit e saj një foto familjare ku shihet duke buzëqeshur pranë së ëmës në një divan, shoqëruar me një dedikim të shkurtër.

Aktorja e përshkroi Dorothy-n si një grua “argëtuese dhe me komplekse”, duke theksuar dimensionet njerëzore të një nëne që jetoi një jetë të plotë, por jo të lehtë.

Dorothy Stone ishte e martuar me Joseph Stone që prej vitit 1950, dhe çifti qëndroi bashkë deri në ndarjen e tij nga jeta në vitin 2009, vetëm pak muaj përpara përvjetorit të 60-të të martesës së tyre.

The post Sharon Stone në zi: Humb nënën e saj në moshën 91-vjeçare appeared first on Albeu.com.

Duke filluar nga e mërkura më 23 korrik, çdokush që do të rezultojë i përfshirë në ndihmën për kontrabandimin e njerëzve drejt Mbretërisë së Bashkuar, mund të përballet me sanksione. Ky regjim i ri ndaj fenomenit të kontrabandimit të qenieve njerëzore, ka si objektiv të ardhurat dhe materialet që mundësojnë migrimin e parregullt. Individët e […]

The post Mbretëria e Bashkuar vendos sanksione ndaj bandave të trafikut të qenieve njerëzore appeared first on Reporter.al.