Nga Hermione Dace*
Në gjysmën e parë të vitit 2025, gati 20.000 persona kaluan Kanalin Anglez drejt Mbretërisë së Bashkuar me varka të vogla, një rritje 48% krahasuar me të njëjtën periudhë të vitit të kaluar. Në Greqi, mbërritjet nga Libia janë rritur me 173% që nga fillimi i vitit 2024.
Për të frenuar emigracionin, udhëheqësit perëndimorë po forcojnë kontrollet kufitare dhe po arrijnë marrëveshje me vendet transit. Presidentja e Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, ka kërkuar kontrolle më të forta në kufijtë e kontinentit, ndërsa Kryeministri britanik, Keir Starmer, është zotuar të “shkatërrojë bandat” që mundësojnë kalimet e paligjshme.
Ndërkohë që numri i emigrantëve ndërkombëtarë është dyfishuar që nga viti 1990, presionet aktuale tw emigrimit janë vetëm një paralajmërim i asaj që pritet në të ardhmen, ndërsa ndryshimet klimatike rrezikojnë të përshpejtojnë ndjeshëm zhvendosjet. Udhëheqësit e alarmuar nga këto prirje duhet ta kuptojnë se këto janë vetëm dridhjet e para. Masat reaktive dhe afatshkurtra nuk do të jenë aspak të mjaftueshme për të ndalur valën në rritje të njerëzve të zhvendosur nga konfliktet dhe fatkeqësitë e shkaktuara nga klima.
Në vend të kësaj, qeveritë duhet të përballen me shkaqet rrënjësore të emigracionit. Më kryesorja është pasiguria ushqimore, e cila është në rritje në mbarë botën pasi ndryshimet klimatike po tronditin rëndë prodhimin bujqësor. Askund kjo situatë nuk është më kritike sesa në Afrikë, e cila sapo ka përjetuar dekadën më të nxehtë të regjistruar ndonjëherë. Në vitin 2023, Kenia pësoi thatësirën më të rëndë në 40 vjet. Vitin pasues, Afrika Jugore u përball me thatësirën më të keqe nw të paktën njw shekull, duke reduktuar prodhimin e misrit në Zambi dhe Zimbabve me më shumë se gjysmën. Ndërkohë, përmbytje shkatërrimtare në Sudanin e Jugut zhdukën mbi 30 milionë kafshë ferme në vitin 2024.
Këto ndërprerje janë pararendëse të një të ardhmeje më të paqëndrueshme, të karakterizuar nga goditje klimatike gjithnjë e më të shpeshta dhe më të ashpra. Nëse prirjet aktuale vazhdojnë, rendimentet e të korrave në Afrikë mund të bien me 18% deri në vitin 2050, ndërkohë që popullsia e kontinentit parashikohet të dyfishohet deri në vitin 2070. Edhe në vende të tjera, produktiviteti bujqësor po bie pikërisht kur duhet të rritet ndjeshëm për të përmbushur kërkesat në rritje.
Efektet zinxhir të ndryshimeve klimatike nuk do të ndalen në kufijtë kombëtarë. Pasiguria ushqimore e shkaktuar nga klima është tashmë një nga forcat kryesore, që nxit emigrimin rekord nga zonat rurale drejt qyteteve. Me dështimin e të korrave dhe shkatërrimin e mjeteve të jetesës nga fenomenet ekstreme të motit, gjithnjë e më shumë njerëz do të detyrohen të largohen nga shtëpitë e tyre në kërkim të sigurisë, stabilitetit dhe mundësive. Konkurrenca në rritje për burimet në tkurrje pritet të ndezë paqëndrueshmëri politike dhe konflikte të dhunshme, duke forcuar më tej presionet e emigrimit.
Me sistemet ushqimore në kolaps, që tashmë po e vënë në provë qeverisjen dhe po testojnë qëndrueshmërinë e bashkëpunimit ndërkombëtar, investimi në bujqësinë e qëndrueshme ndaj klimës është mënyra më efektive për të garantuar stabilitetin global. Për udhëheqësit perëndimorë, kjo do të thotë të ndërmarrin hapa konkretë për të zgjeruar bujqësinë e qëndrueshme ndaj klimës jashtë vendit, duke filluar nga vendosja e sistemeve të paralajmërimit të hershëm dhe zgjerimi i kulturave rezistente ndaj thatësirës, deri te promovimi i praktikave agro-ekologjike që ofrojnë mbrojtje nga fenomenet ekstreme të motit.
Por për të bërë që këto zgjidhje të jenë gjerësisht të qasshme, do të nevojitet çmontimi i barrierave financiare dhe teknike që lënë fermerët pa mjetet, njohuritë dhe kapitalin që u nevojitet për t’u përshtatur.
Për këtë qëllim, politikëbërësit dhe institucionet financiare ndërkombëtare duhet të fokusohen në ndërhyrje që mund të pwrshkallëzohet shpejt. Për shembull, ndarja e të dhënave satelitore dhe meteorologjike do të forconte sistemet e paralajmërimit të hershëm, një burim jetik që u mundëson fermerëve dhe qeverive të ndërmarrin veprime parandaluese në kohë për të mbrojtur të korrat.
Megjithatë, këto sisteme mbeten të paarritshme për rreth 60% të popullsisë së Afrikës. Për të mbyllur këtë boshllëk, komuniteti ndërkombëtar duhet të mbështesë qendrat rajonale të trajnimit dhe fermat-model, që kryejnë praktikat agro-ekologjike të përshtatshme. Pajisja e fermerëve me ekspertizë të tillë do të rrisë qëndrueshmërinë lokale dhe do të ndihmojë në uljen e rrezikut të investimeve private në teknologjitë bujqësore inovative, veçanërisht kur kombinohet me instrumente financimi të përzier dhe garanci publike.
Në të njëjtën kohë, qeveritë perëndimore dhe organizatat shumëpalëshe duhet të përmbysin rënien dhjetëvjeçare të financimeve publike për kërkimin dhe zhvillimin në bujqësi, që ka dobësuar zinxhirin global të inovacionit pikërisht kur rreziqet klimatike po rriten. Siç thekson dokumenti më i fundit i Institutit Tony Blair, megjithëse kërkimi për kultivarë të qëndrueshëm ndaj klimës ka përparuar në vendet me të ardhura të larta, ai rrallëherë arrin te fermerët në ekonomitë në zhvillim, ku stimujt tregtarë janë të kufizuar.
Një zgjidhje premtuese janë angazhimet për tregje të sigurta, një mekanizëm që u mundëson qeverive dhe institucioneve ndërkombëtare si Banka Botërore, të krijojnë një treg për produkte të caktuara duke u zotuar t’i blejnë ose subvencionojnë sapo të zhvillohen. Zbatimi i këtij modeli për kulturat e qëndrueshme ndaj klimës mund të ndihmojë në çlirimin e investimeve të nevojshme për zgjerimin e tyre, duke u dhwnw përfitime fermerëve në Afrikë dhe më gjerë.
Me rritjen e popullsisë që shton kërkesën për tokë bujqësore, sistemet ushqimore të sotme nuk mund të përmbushin nevojat e së nesërmes pa inovacion të guximshëm dhe vullnet politik. Kuadrot rregullatore duhet të bëhen më të pwrshtatshwm dhe tw ndryshojnw mw shpejt, duke lejuar miratimin dhe adoptimin më të shpejtë të teknologjive të gjeneratës së ardhshme si bujqësia e saktë, kulturat e modifikuara gjenetikisht dhe ushqimet alternative për kafshët. Me kërkesën globale për zgjidhje në rritje, vendet që veprojnë shpejt do të jenë më të pozicionuara për të përfituar ekonomikisht.
Forcimi i qëndrueshmërisë bujqësore nuk është thjesht një çështje zhvillimi; në një epokë katastrofash gjithnjë e më të shpeshta të lidhura me klimën, është një domosdoshmëri gjeopolitike. Forcimi i kufijve përballë rritjes së emigracionit dhe kërkesave për azil, mbetet një zëvendësim i kushtueshëm dhe joefikas për përballimin e shkaqeve të thella të zhvendosjes, paqëndrueshmërisë dhe pasigurisë ushqimore. Pa një qasje thelbësisht ndryshe, presionet aktuale të emigracionit do të përshkallëzohen në një krizë, që asnjë qeveri nuk do të mund ta përballojë.
*Hermione Dace është këshilltare për politika në Institutin Tony Blair për Ndryshim Global.
Copyright: Project Syndicate, 2025.
[www.project-syndicate.org](http://www.project-syndicate.org)
The post Uria e nxitur nga ndryshimet klimatike do të ushqejë krizën e ardhshme të migracionit appeared first on Revista Monitor.
Login
