Nga: Christopher Coker (1953-2023), ish-ligjërues në LSE [London School of Economics] / Engelsberg Ideas, 17 shtator 2021 (titulli: The fake history of civilisational states)
Përktheu: Agron Shala / Telegrafi.com
Kur fluturuam pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«? ĂshtĂ« e kuptueshme nĂ«se pĂ«rmendni vitin 1903 dhe vĂ«llezĂ«rit Wright. Por, a keni tĂ« drejtĂ«? NjĂ« debat i madh shpĂ«rtheu nĂ« komunitetin shkencor nĂ« Indi nĂ« janar tĂ« vitit 2015, gjatĂ« njĂ« kongresi shkencor nĂ« Mumbai, kur u prezantua njĂ« punim qĂ« pretendonte se indianĂ«t kishin shpikur fluturimin ajror shtatĂ« mijĂ« vjet mĂ« parĂ«. Autori i kĂ«tij pretendimi nuk dukej aspak i shqetĂ«suar nga fakti se mĂ« shumĂ« se 40 vjet mĂ« parĂ«, njĂ« grup shkencĂ«tarĂ«sh indianĂ« nga Departamenti i InxhinierisĂ« Ajrore dhe Mekanike nĂ« Institutin e ShkencĂ«s nĂ« Bengaluru (Bangalore), kishin hetuar njĂ« pretendim tĂ« ngjashĂ«m tĂ« mĂ«parshĂ«m dhe kishin arritur nĂ« pĂ«rfundimin se modelet, edhe nĂ«se do tĂ« ishin ndĂ«rtuar, do tĂ« kishin shkelur ligjet e fizikĂ«s.
FatkeqĂ«sisht, shkenca po pĂ«rdoret nĂ« mĂ«nyrĂ« cinike pĂ«r tĂ« pĂ«rforcuar pretendimin se India ka qenĂ« gjithmonĂ« njĂ« shtet-qytetĂ«rim. Kjo pĂ«rputhet me kĂ«rkesĂ«n nĂ« rritje nga institucionet â si Fondacioni âInfinityâ â pĂ«r tĂ« pĂ«rshtatur shkencĂ«n moderne brenda njĂ« kuadri [tĂ« besimit] vedik. Merreni, si shembull, konceptin e energjisĂ« â kapacitetin e saktĂ« dhe tĂ« matshĂ«m tĂ« njĂ« sistemi pĂ«r tĂ« kryer njĂ« detyrĂ« â i cili, tani, nga disa ultranacionalistĂ«, interpretohet si njĂ« nĂ«nkategori e shaktit, ose e âenergjisĂ« inteligjenteâ. Ose, merreni si shembull fizikĂ«n e cila, pĂ«r shkak se merret me shkakun dhe pasojĂ«n, nga disa nacionalistĂ« konsiderohet si njĂ« lloj empirik i teorisĂ« sĂ« karmĂ«s. Darvinizmi, nĂ« kĂ«tĂ« logjikĂ«, shihet si njĂ« interpretim materialist nĂ« nivelin mĂ« tĂ« ulĂ«t tĂ« evolucionit shpirtĂ«ror tĂ« mĂ«suar nĂ« Jogasutra. GjithĂ« kjo qasje Ă«shtĂ« pjesĂ« e njĂ« loje cinike pĂ«r pushtet, e maskuar si mbrojtje e traditĂ«s.
Kryeministri i sapo rizgjedhur i IndisĂ«, Narendra Modi, nuk nguron tĂ« pĂ«rpiqet ta lidhĂ« tĂ« ardhmen e tij politike dhe tĂ« partisĂ« sĂ« tij me njĂ« rishqyrtim tĂ« teksteve vedike. VetĂ« Modi pĂ«rfaqĂ«son njĂ« shkollĂ« teologjike â shkollĂ«n Shakha â qĂ« i merr kĂ«to tekste si rrĂ«fime tĂ« vĂ«rteta historike, jo si versione mitike. Ai ka pretenduar se shkenca gjenetike ka ekzistuar nĂ« kohĂ«n e MahabharatĂ«s. Nuk Ă«shtĂ« e qartĂ« nĂ«se ai i referohet origjinĂ«s sĂ« tekstit nĂ« shekujt VIII-IX para erĂ«s sonĂ«, apo formĂ«s pĂ«rfundimtare qĂ« njohim sot e cila daton nga shekulli IV i erĂ«s sonĂ«.
Cilado qoftë kronologjia, vetë pretendimi është i turpshëm. Imagjinoni një president kinez që deklaron se shkenca gjenetike lulëzonte në Kinën konfuçiane, ose që studentët kinezë që në shekullin V të erës sonë mësonin gjenetikën në Universitetin e madh të Nalandës (në Bihar), ku shumë nga ta shkonin për të studiuar. Ajo që dimë me siguri është se studentët aty studionin filozofi, mjekësi të avancuar, letërsi, arkitekturë dhe astronomi. Kur Universiteti i Oksfordit hapi dyert në vitin 1096, Nalanda kishte më shumë se 600 vjet që edukonte studentë, përfshirë edhe nga vende të largëta si Japonia dhe Koreja. Ishte gjithashtu i vetmi institucion i huaj ku studentët kinezë shkonin për arsim jashtë vendit të tyre. Sidoqoftë, ai universitet kurrë nuk ofroi kurse për gjenetikën moderne. Në fakt, nuk kishte shkencë të gjenetikës para zbulimit të gjenit si njësi trashëgimie; gjenetika duhej të priste deri në shekullin XX dhe rizbulimin e punës pioniere të një murgu të panjohur augustin dhe gjermanofolës, Gregor Mendel.
Nuk jam historian; jam politolog, por jam plotĂ«sisht i njohur me mĂ«nyrĂ«n se si mitet historike dhe narrativat e fabrikuara kanĂ« ndikuar nĂ« formĂ«simin e asaj qĂ« quajmĂ« histori. QĂ« nĂ« vitin 1968, historiani anglez J.H. Plumb shkroi librin Vdekja e sĂ« shkuarĂ«s [The Death of the Past], ku ua kujtonte lexuesve tĂ« tij se çdo shoqĂ«ri e madhe ka mitet e veta historike â si [doktrina] Paracaktimi i Fatit [Manifest Destiny] i shprehur nĂ« Shtetet e Bashkuara apo interpretimi uigian [Whig] i historisĂ« nĂ« BritaninĂ« e shekullit XIX. âE shkuaraâ, siç e quante ai pĂ«r ta dalluar nga historia, kishte njĂ« funksion â i jepte kuptim njĂ« populli nĂ« njĂ« moment kritik tĂ« ekzistencĂ«s sĂ« tij. NjĂ« shembull i tillĂ« Ă«shtĂ« vizioni madhĂ«shtor i Churchillit pĂ«r njĂ« traditĂ« tĂ« pandĂ«rprerĂ« sfidimi ndaj armiqve tĂ« jashtĂ«m, qĂ« i shĂ«rbeu mirĂ« popullit britanik nĂ« vitin 1940. Por, Ă«shtĂ« njĂ« mit i cili, nĂ« kohĂ«t e fundit, ka sjellĂ« mĂ« shumĂ« dĂ«me sesa tĂ« mira, duke ushqyer iluzionet britanike pĂ«r role globale dhe fate historike. Siç ka vĂ«rejtur historiani Alan Taylor, Churchilli ishte çmimi qĂ« britanikĂ«t paguan duke lexuar historinĂ«. Por, nĂ« IndinĂ« e Modit, historia jo vetĂ«m po rishkruhet dhe rishikohet, por po pĂ«rdoret nĂ« funksion tĂ« njĂ« projekti tĂ« veçantĂ« politik.
Kjo bĂ«het edhe mĂ« e lehtĂ« nga fakti se shumëçka nga historia e vendit Ă«shtĂ« harruar. NĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ« kur egjiptianĂ«t po ndĂ«rtonin piramidat, harapanĂ«t â njĂ« popull qĂ« banonte pĂ«rgjatĂ« Indit pesĂ« mijĂ« vjet mĂ« parĂ« â po ndĂ«rtonin vendbanimet e para urbane nĂ« botĂ«, me rrugĂ« nĂ« formĂ« rrjeti, kanale tĂ« mbuluara dhe ndĂ«rtesa shumĂ«katĂ«she. FatkeqĂ«sisht, epoka vedike nuk ka njĂ« Ramzes II dhe asnjĂ« Cecil B. DeMille nuk ka arritur ta kthejĂ« atĂ« nĂ« kinematografi. Nuk ka qytete tĂ« rrĂ«nuara apo tempuj qĂ« mund tĂ« vizitohen dhe admirohen. Kishte mbretĂ«r, por nuk themeloi asnjĂ« mbretĂ«ri apo perandori. Ajo qĂ« ka lĂ«nĂ« pas Ă«shtĂ« njĂ« letĂ«rsi unike qĂ« vazhdon tĂ« jetojĂ« nĂ« imagjinatĂ«n indiane pĂ«rmes vedave â tekste madhĂ«shtore qĂ« janĂ« aq tĂ« dendura dhe tĂ« paqarta, shkruan Robert Calasso, saqĂ« sapo bĂ«hesh studiues i vedave rrezikon tĂ« pĂ«rthithesh krejtĂ«sisht nga pafundĂ«sia e tĂ« menduarit.
Por, e njĂ«jta gjĂ« mund tĂ« thuhet pĂ«r shumicĂ«n e historisĂ« sĂ« IndisĂ«. Ajo shpeshherĂ« Ă«shtĂ« si rĂ«rĂ« e lĂ«vizshme â madje edhe datat kryesore tĂ« saj janĂ« tĂ« pasigurta. NĂ«se je perĂ«ndimor dhe i gjurmon origjinat tua te grekĂ«t, ndoshta nuk tĂ« shqetĂ«son fakti qĂ« PerĂ«ndimi ka humbur mbi 99 pĂ«r qind tĂ« letĂ«rsisĂ« greke, pĂ«rfshirĂ« shumicĂ«n e tragjedive dhe pjesĂ«n mĂ« tĂ« madhe tĂ« poezisĂ« lirike. ShumĂ« studentĂ« perĂ«ndimorĂ« mund tĂ« habiten nga kjo â nĂ« fund tĂ« fundit, jetojmĂ« nĂ« epokĂ«n e Projektit Gutenberg [Project Gutenberg] dhe kemi qasje nĂ« baza tĂ« dhĂ«nash tĂ« gjera si [projekti] Chadwyck-Healey, apo jo? Por, PerĂ«ndimi ka qenĂ« me fat qĂ« i ka ruajtur tĂ« gjitha veprat e Platonit dhe shumicĂ«n e veprave tĂ« Aristotelit (edhe pse vetĂ«m nĂ« formĂ«n e shĂ«nimeve tĂ« mbajtura nga nxĂ«nĂ«sit e tij). Dhe, nĂ«se mund tĂ« mbĂ«shtetemi te eseja e tij Poetika, atĂ«herĂ« tragjeditĂ« mĂ« tĂ« mira greke kanĂ« mbijetuar (ato qĂ« Aristoteli pĂ«rmendi ose citoi nĂ« kĂ«tĂ« vepĂ«r).
Ajo qĂ« dua tĂ« theksoj Ă«shtĂ« se PerĂ«ndimi Ă«shtĂ« pafundĂ«sisht mĂ« me fat se India e cila ka humbur kaq shumĂ« nga letĂ«rsia e saj. Merrni, pĂ«r shembull, babanĂ« e mjekĂ«sisĂ« indiane, ĂarakĂ«n â autorin e supozuar tĂ« Ăaraka SamhitĂ«s, njĂ« pĂ«rmbledhje sanskrite mbi shĂ«ndetin qĂ« Ă«shtĂ« hartuar nĂ« shekullin I tĂ« erĂ«s sonĂ«. Por, ende nuk Ă«shtĂ« e qartĂ« nĂ«se Ăaraka i referohet njĂ« individi apo njĂ« shkolle mendimi. Ose, merreni si shembull matematikanin Ariabhata, vepra e tĂ« cilit daton nga shekulli V para erĂ«s sonĂ«. Edhe nĂ«se nuk krahasohet plotĂ«sisht me Euklidin, ai u harrua pĂ«r njĂ« kohĂ« tĂ« gjatĂ« â derisa sateliti i parĂ« indian u quajt me emrin e tij. MĂ« shumĂ« dimĂ« pĂ«r âMakiavelin indianâ qĂ« shkroi ArtashastrĂ«n â ose ndoshta jo? Ajo i atribuohet me raste Ăanakias, por gjithashtu edhe dy autorĂ«ve tĂ« tjerĂ« qĂ« mund tĂ« jenĂ« njĂ« dhe i njĂ«jti person. Versioni i plotĂ« i tekstit u zbulua vetĂ«m nĂ« vitin 1905. Imagjinoni historinĂ« evropiane nĂ«se Princi do tĂ« kishte humbur pĂ«r 400 vjet.
Por, kjo nuk e ka ndalur Modin dhe partinĂ« e tij qĂ« tĂ« interpretojnĂ« historinĂ«, qĂ« ne e njohim, nĂ« njĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« i shĂ«rben agjendĂ«s sĂ« tyre politike. Vitin e kaluar, kryeministri zbuloi njĂ« shtatore tĂ« Shivaxhit, i paraqitur si njĂ« luftĂ«tar i rezistencĂ«s sĂ« hinduve kundĂ«r pushtimit mysliman â pra, PerandorisĂ« Mogule. ĂshtĂ« shtatorja mĂ« e madhe nĂ« botĂ«. NĂ« Guxharat, shteti ku lindi Modi, po rishkruhen tekstet shkollore tĂ« historisĂ« pĂ«r tĂ« paraqitur periudhĂ«n mogule si njĂ« nga pikat mĂ« tĂ« ulĂ«ta tĂ« historisĂ« sĂ« IndisĂ« â njĂ« pushtim mysliman nĂ« gjithçka pĂ«rveç emrit. Kjo periudhĂ« po paraqitet si njĂ« kohĂ« e pĂ«rndjekjes sĂ« qĂ«llimshme tĂ« hinduve nga sundimtarĂ« fundamentalistĂ« qĂ« pĂ«rqafuan njĂ« besim tĂ« huaj.
Megjithatë, të dhënat historike sugjerojnë se, në vend të dhjetëra-mijërave, ishin më pak se njëqind tempuj të hinduve që u dëmtuan apo u shkatërruan nga ikonoklastët gjatë shtatë deri në tetë shekujve të sundimit mysliman. Për më tepër, shkatërrimi dhe grabitja e tempullit të një rivali konsiderohej si një akt i ligjshëm hakmarrjeje edhe nga dinastitë hindu. Rastet e diskriminimit apo përndjekjes, për arsye thjesht fetare, ishin të rralla: nuk ka asnjë lidhje të drejtpërdrejtë mes forcës së pushtetit mysliman dhe niveleve të ikonoklastisë.
NĂ« fakt, historiani Richard Eaton argumenton se nuk ka pasur as âpushtim myslimanâ. GjatĂ« zgjerimit tĂ« tyre nĂ« fushat e Gangut dhe nĂ« Jug nĂ« shekujt XII dhe XIII, mbretĂ«rit dhe sulltanĂ«t myslimanĂ« tĂ« Delhit rekrutuan hindutĂ«, arritĂ«n marrĂ«veshje me raxhatĂ« hindu dhe shpesh rivendosĂ«n nĂ« pushtet dinastitĂ« hindu qĂ« kishin rezistuar. MogulĂ«t ndoqĂ«n tĂ« njĂ«jtin model. Ata jo vetĂ«m qĂ« mbĂ«shteteshin te aleatĂ«t raxhputĂ« [nĂ« IndinĂ« veriore] dhe u besonin ushtritĂ« e veta komandantĂ«ve raxhputĂ«, por gjithashtu martoheshin me shtĂ«pitĂ« mĂ« tĂ« mĂ«dha tĂ« raxhputĂ«ve â me pasojĂ«n qĂ« nĂ« venat e perandorit tĂ« fundit tĂ« madh mogul, Aurangzebit, njĂ« mysliman tejet i devotshĂ«m, rridhte shumĂ« mĂ« tepĂ«r gjak raxhput sesa mogul.
Dhe, megjithatĂ«, Richard Eaton, nĂ« vend qĂ« tĂ« respektohet pĂ«r punĂ«n e tij pioniere, shpesh sulmohet si njĂ« ânegacionistâ (ekuivalenti indian i njĂ« âmohuesiâ) pĂ«r shkak se sugjeron se epoka mogule ishte thellĂ«sisht indiane â ndryshe nga periudha britanike qĂ« pasoi.
Por, India nuk Ă«shtĂ« e vetme nĂ« rishikimin e sĂ« kaluarĂ«s. Merrni si shembull RusinĂ« e Putinit. KĂ«tu futemi sĂ«rish nĂ« sferĂ«n e metafizikĂ«s, dhe nĂ« kĂ«tĂ« rast tek Oswald Spengler â i cili ishte mĂ« i qartĂ« kur linte pas teoritĂ« e tij mĂ« tĂ« çuditshme nĂ« favor tĂ« vĂ«zhgimeve tĂ« paharrueshme tĂ« cilat, edhe pse jo gjithmonĂ« tĂ« verifikueshme, tĂ« nxisin pĂ«r reflektim. NjĂ« ide e tillĂ« ishte ajo se, kur dy qytetĂ«rime ndĂ«rveprojnĂ«, njĂ«ri ka mĂ« shumĂ« fuqi, tjetri mĂ« shumĂ« krijimtari. NĂ« njĂ« situatĂ« tĂ« tillĂ«, qytetĂ«rimi mĂ« krijues do tĂ« detyrohet tĂ« pĂ«rshtatet nĂ« pamje tĂ« jashtme me konfigurimin kulturor tĂ« qytetĂ«rimit mĂ« tĂ« fuqishĂ«m, por idetĂ« e kĂ«tij tĂ« fundit nuk do tĂ« zĂ«nĂ« kurrĂ« rrĂ«njĂ«. Spengler e quajti kĂ«tĂ« fenomen si âpseudomorfozĂ«â dhe mendonte se kjo i pĂ«rshtatej veçanĂ«risht RusisĂ« â njĂ« shoqĂ«ri tĂ« largĂ«t e cila nĂ«n sundimin e Pjetrit tĂ« Madh u tĂ«rhoq nĂ« orbitĂ«n e qytetĂ«rimit evropian, por nuk u bĂ« kurrĂ« pjesĂ« e tij.
Disa shkrimtarĂ« rusĂ« do tĂ« pajtoheshin me tĂ«; ata preferojnĂ« ta shohin vendin e tyre si shtet-qytetĂ«rim, nĂ« vend tĂ« njĂ« shteti komb, dhe ata argumentojnĂ« se kur kultura ruse ishte ende e re dhe e papjekur, pĂ«rpjekjet e Pjetrit tĂ« Madh pĂ«r ta modernizuar, sipas modelit evropian, e penguan zhvillimin e saj tĂ« natyrshĂ«m. NĂ« versionin e Spenglerit pĂ«r kĂ«tĂ« histori, djegia e MoskĂ«s nga vetĂ« banorĂ«t e saj nĂ« vitin 1812 mund tĂ« shihet si njĂ« akt çâprogramimi, njĂ« refuzim i programit tĂ« Pjetrit â madje edhe njĂ« shprehje primitive e dĂ«shirĂ«s pĂ«r tâu rikthyer te rrĂ«njĂ«t e veta themelore.
BolshevikĂ«t modernizues e panĂ« kĂ«tĂ« çështje krejt ndryshe: romancieri Gorki e pĂ«rshkroi fshatarin rus si njĂ« ânomad jo-rusâ dhe argumentoi se âtrashĂ«gimia biologjike mongolo-aziatikeâ e vendit kishte âvonuarâ zhvillimin historik tĂ« tij. Por, pikĂ«risht kjo trashĂ«gimi historike Ă«shtĂ« tani ajo qĂ« ndan historianĂ«t rusĂ«: liberalĂ«t ngulin kĂ«mbĂ« se vendi duhet tĂ« vazhdojĂ« ta shohĂ« Pjetrin e Madh nĂ« aspektin tradicional si njĂ« modernizues tĂ« madh, ndĂ«rsa konservatorĂ«t kĂ«mbĂ«ngulin se Rusia mund tĂ« mbetet besnike ndaj vetes vetĂ«m nĂ«se rivendos lidhjen me trashĂ«giminĂ« e saj mongolo-aziatike.
TĂ« fundit do tâju thonĂ« se nĂ« stepat e mĂ«dha tĂ« EuroazisĂ«, njĂ« variant i gjeneve tatare â ose tĂ« paktĂ«n kĂ«shtu thuhet â u ri-kodua. Ky proces u pĂ«rshkrua si âpasionaritetâ nga njĂ« prej eurazianistĂ«ve tĂ« parĂ«, Lev Gumilev (djali i lëçitur i poetes Anna Akhmatova). Nuk Ă«shtĂ« njĂ« fjalĂ« qĂ« shumica e rusĂ«ve do ta njihnin, edhe pse ndonjĂ«herĂ« shfaqet nĂ« fjalimet e Putinit. ĂshtĂ« procesi pĂ«rmes tĂ« cilit organizmat thithin energji biokimike nga natyra â nĂ« kĂ«tĂ« rast, nga dheu i EuroazisĂ«.
NjĂ« autor tjetĂ«r, Peter Savitsky, e zhvilloi mĂ« vonĂ« konceptin e topogjenezĂ«s ose âzhvillimit tĂ« venditâ, pĂ«r tĂ« shpjeguar lidhjen e thellĂ« midis gjeografisĂ« dhe kulturĂ«s. Darvinizmi kulturor nuk Ă«shtĂ« njĂ« ide qĂ« u pĂ«rket vetĂ«m romancierĂ«ve apo poetĂ«ve; nĂ« Rusi Ă«shtĂ« shndĂ«rruar nĂ« njĂ« koncept tĂ« njohur pĂ«r shumĂ« politologĂ«. Mentalitetet e grupeve dhe format e pandryshueshme tĂ« organizimit bio-social, shkruajnĂ« Peter Katzenstein dhe Nicole Weygandt, tĂ« shkĂ«putura nga historia, etologjia apo edhe tekstet standarde pĂ«r qytetĂ«rimet, janĂ« bĂ«rĂ« tema legjitime nĂ« mĂ«simdhĂ«nie dhe kĂ«rkime dhe tani njihen mirĂ« nga politikanĂ«t mĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«sishĂ«m tĂ« vendit. Kjo, shtojnĂ« ata, Ă«shtĂ« njĂ« nga arsyet se pse rusĂ«t po e pĂ«rkufizojnĂ« gjithnjĂ« e mĂ« shumĂ« identitetin e tyre nĂ« terma qytetĂ«rimorĂ«. Vladislav Surkov, njĂ« anĂ«tar i rrethit tĂ« ngushtĂ« tĂ« Putinit, po pĂ«rpiqet tĂ« ndryshojĂ« KushtetutĂ«n e vendit, pĂ«r tĂ« shtuar njĂ« klauzolĂ« qĂ« deklaron se vlerat ruse janĂ« gjenetikisht tĂ« lindura.
Por, kur mendon mĂ« thellĂ«, ideja qĂ« qytetĂ«rimi Ă«shtĂ« njĂ« entitet organik Ă«shtĂ« e ngjashme me bindjen e Spenglerit se ai Ă«shtĂ« njĂ« organizĂ«m qĂ« kalon cikle jetĂ«sore â nga lindja deri te vdekja. Ashtu si Spengleri, ka nacionalistĂ« rusĂ« qĂ« ndjejnĂ« se qytetĂ«rimi i tyre matet me stinĂ«t dhe ritmin e rritjes â dhe ata mĂ« pesimistĂ«t, tĂ« cilĂ«t ndjejnĂ« se dimri tashmĂ« ka ardhur, priren tĂ« Ă«ndĂ«rrojnĂ« pĂ«r njĂ« akt tĂ« fundit heroik.
NĂ«se vizitoni MoskĂ«n, mund tĂ« shihni makina me fletĂ« tĂ« ngjitura nĂ« pjesĂ«n e pasme ku shkruhet: âDrejt Berlinit!â dhe âMund ta bĂ«jmĂ« sĂ«rish!â  â aludime tĂ« drejtpĂ«rdrejta dhe disi tĂ« vrazhda pĂ«r LuftĂ«n e DytĂ« BotĂ«rore. NĂ« PerĂ«ndim, shumica e njerĂ«zve janĂ« tĂ« shurdhĂ«r ndaj metafizikĂ«s, por Rusia Ă«shtĂ« ndryshe; ka qenĂ« gjithmonĂ« ndryshe. Dhe, koncepti i âpasionaritetâ tregon njĂ« interes pĂ«r tĂ« eksteriorizuar gjendjen psikike tĂ« kombit nĂ« njĂ« mjedis fizik. Edhe pse duket e çuditshme pĂ«r njĂ« audiencĂ« perĂ«ndimore, kjo u ofron rusĂ«ve njĂ« lidhje emocionale me mjedisin â duke u mundĂ«suar tĂ« rilidhen me njĂ« histori shumĂ« mĂ« tĂ« vjetĂ«r sesa epoka e modernizuesit tĂ« madh, Pjetrit tĂ« Madh.
Po mesazhi? ĂshtĂ« mjaft i zymtĂ«. ShumĂ« nga shkrimet e fundit qĂ« argumentojnĂ« se Rusia Ă«shtĂ« njĂ« shtet-qytetĂ«rim mbĂ«shteten nĂ« marrĂ«dhĂ«nien antagoniste midis dy forcave tĂ« kundĂ«rta: kozmopolitizmit perĂ«ndimor dhe nativizmit rus, tĂ« cilat ndoshta njĂ« ditĂ« do tĂ« pĂ«rplasen nĂ« luftĂ«.
FatkeqĂ«sisht, e gjithĂ« kjo Ă«shtĂ« njĂ« dĂ«shmi e fortĂ« pĂ«r mĂ«nyrĂ«n se si imagjinata mund tĂ« formĂ«sojĂ« identitetet nĂ« mĂ«nyra tĂ« çuditshme, dhe se si intelektualĂ«t, tĂ« shtrirĂ« nĂ« shtrat me klasĂ«n politike, mund tĂ« mashtrojnĂ« si veten ashtu edhe tĂ« tjerĂ«t. NĂ« romanin e Ismail KadaresĂ«, Pallati i Ă«ndrrave, njĂ« perandori (qĂ« nĂ« disi ngjan me atĂ« osmane) ka njĂ« departament qĂ« monitoron Ă«ndrrat e shtetasve tĂ« vet pĂ«r tĂ« zbuluar shenjat apo paralajmĂ«rimet e pakĂ«naqĂ«sisĂ«. Pasi mblidhen ato, Ă«ndrrat pĂ«rzgjidhen, klasifikohen dhe nĂ« fund interpretohen pĂ«r tĂ« identifikuar âĂ«ndrrĂ«n kryesoreâ tĂ« cilĂ«n tĂ« gjithĂ« e ndajnĂ« sĂ« bashku. Kadare nĂ«nkupton se çdo vend ka Ă«ndrrat e veta tĂ« veçanta; çdo qytetĂ«rim ka tĂ« pavetĂ«dijshmen kolektive. Eh, sikur tĂ« ishte e mundur tĂ« vĂ«sh njĂ« shtet dhe popullin e tij nĂ« divan. NĂ«se njeh personalitetin e njĂ« populli dhe se çfarĂ« po Ă«ndĂ«rron ai, mund tĂ« arrish ta pĂ«rshtatĂ«sh mesazhin qĂ« tĂ« rezonojĂ« mĂ« mirĂ«.
Anton Vaino, shefi i stafit tĂ« Putinit, po punon mbi njĂ« ânuskopâ, njĂ« pajisje pĂ«r tĂ« matur vetĂ«dijen kolektive tĂ« njerĂ«zimit. Ndoshta, pra, romani i KadaresĂ« nuk Ă«shtĂ« aq larg realitetit. PĂ«rveç njĂ« fakti: elektoratet mund tĂ« Ă«ndĂ«rrojnĂ«, por qytetĂ«rimet jo. Ata nuk janĂ« aktorĂ« tĂ« unifikuar, si shtetet. Por, kjo nuk i pengon qeveritĂ« qĂ« tĂ« mbjellin Ă«ndrra nĂ« mendjet e qytetarĂ«ve tĂ« tyre.
FatkeqĂ«sisht, ekziston edhe njĂ« tjetĂ«r veçori e historisĂ« sĂ« pandĂ«rprerĂ« tĂ« RusisĂ« qĂ« luan rol nĂ« idenĂ« e saj si njĂ« shtet-qytetĂ«rim â njĂ« term qĂ« vetĂ« Putini e pĂ«rqafoi pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« njĂ« takim tĂ« Klubit âValdaiâ nĂ« vitin 2013. Kur vitin pasues PerĂ«ndimi vendosi sanksione pĂ«r tĂ« ndĂ«shkuar RusinĂ« pĂ«r pushtimin e paligjshĂ«m tĂ« KrimesĂ«, zĂ«vendĂ«skryeministri i atĂ«hershĂ«m, Dmitry Rogozin, i tha shtypit perĂ«ndimor se populli rus gjithmonĂ« ka qenĂ« i gatshĂ«m tĂ« vuajĂ« pĂ«r njĂ« kauzĂ« tĂ« mirĂ«. Regjimi e di mirĂ« se, pavarĂ«sisht se sa keq mund tĂ« jenĂ« punĂ«t nĂ« vend, populli rus ende e ndien nevojĂ«n pĂ«r njĂ« identitet dhe njĂ« rol nĂ« botĂ« me tĂ« cilin mund tĂ« krenohen. Dhe, kjo dĂ«shirĂ« ushqehet nga njĂ« ndjesi e thellĂ« pĂ«r tĂ« pasur njĂ« vend nĂ« botĂ«. Me fjalĂ« tĂ« tjera, rusĂ«t ende duan tĂ« vihen re.
Sipas historianit Vladimir Pashtukhov, Putini ka rizgjuar mesianizmin rus â njĂ« fenomen qĂ« kishte humbur pothuajse tĂ«rĂ«sisht pas vitit 1991. âRusĂ«t nuk pĂ«rmbushin njĂ« mision â aq mĂ« pak kur ai Ă«shtĂ« i parealizueshĂ«m; ata e jetojnĂ« misionin dhe janĂ« vetĂ« funksioni i tijâ. Ajo qĂ« Ă«shtĂ« befasuese, shton Pashtukhov, nuk Ă«shtĂ« fakti qĂ« mesianizmi Ă«shtĂ« rikthyer, por se si arriti tĂ« zhdukej pĂ«r afro njĂ« çerek shekulli, duke qenĂ« se Ă«shtĂ« pjesĂ« thelbĂ«sore e asaj qĂ« ai e quan âkodi kulturor rusâ. ĂshtĂ« njĂ« temĂ« qĂ« pĂ«rsĂ«ritet nĂ« historinĂ« e vendit dhe qĂ« mund tĂ« gjurmohet qĂ« nĂ« shkrimet e filozofĂ«ve si Pyotr Chaadayev nĂ« vitet â20 tĂ« shekullit XX:
Ne jemi njĂ« nga ato kombe qĂ« nuk duket se janĂ« pjesĂ« integrale e racĂ«s njerĂ«zore, por ekzistojmĂ« vetĂ«m pĂ«r tĂ« dhĂ«nĂ« ndonjĂ« mĂ«sim tĂ« madh pĂ«r botĂ«n. Mbase mĂ«simi qĂ« na Ă«shtĂ« caktuar nuk do tĂ« shkojĂ« dĂ«m; por, kush e di kur do tâi bashkohemi pjesĂ«s tjetĂ«r tĂ« njerĂ«zimit dhe sa vuajtje do tĂ« na duhet tĂ« kalojmĂ« para se tĂ« pĂ«rmbushim fatin tonĂ«.
E vĂ«rej si veçanĂ«risht domethĂ«nĂ«s faktin se kĂ«shilltari pĂ«r sigurinĂ« kombĂ«tare i presidentit Carter, Zbigniew Brzezinski, zgjodhi tĂ« pĂ«rmbyllte kujtimet e veta me kĂ«tĂ« citat. Sepse, edhe Shtetet e Bashkuara kanĂ« kultivuar shpesh njĂ« vizion mesianik pĂ«r fatin e tyre. NĂ« Vdekjen e sĂ« shkuarĂ«s, J.H. Plumb ua kujtonte lexuesve se çdo shoqĂ«ri e madhe ka mitet e veta historike. NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«, shtet-kombi nuk mund tĂ« kuptohet plotĂ«sisht pa to. Por, kur Plumbi shkroi kĂ«tĂ« libĂ«r, ShBA-ja po kalonte njĂ« moment krize â LuftĂ«n e Vietnamit qĂ« po luftohej nĂ« emĂ«r tĂ« sĂ« shkuarĂ«s. Ai shpresonte se, njĂ« ditĂ«, e shkuara do ta humbte shkĂ«lqimin e vet dhe metaforat si âParacaktimi i Fatitâ do tĂ« bĂ«heshin ânjĂ« strehĂ« e konsumuar pĂ«r sundimtarĂ«t e plakur tĂ« njĂ« shoqĂ«rie ⊠prej nga tĂ« gjitha ndjenjat e forta zhduken me shpejtĂ«siâ. âE kaluara i ka shĂ«rbyer pakicĂ«sâ, shtoi ai. âNdoshta historia mund tâi shĂ«rbejĂ« shumicĂ«sâ. Besimi nĂ« tĂ« kaluarĂ«n ka sjellĂ« vdekje.
Kjo mund tĂ« jetĂ« njĂ« nga arsyet se pse ShBA duket se po largohet nga misioni i saj historik. Por, ndryshe nga rusĂ«t, amerikanĂ«t kanĂ« pasur gjithmonĂ« njĂ« qasje mĂ« optimiste ndaj jetĂ«s. Filozofi hebre Baruch Spinoza, pati thĂ«nĂ« njĂ«herĂ« se duhet ta duam Zotin pa pritur qĂ« Ai tĂ« na dojĂ« nĂ« kĂ«mbim. AmerikanĂ«t, shton Harold Bloom, kanĂ« njĂ« nevojĂ« tĂ« tepruar qĂ« tĂ« jenĂ« tĂ« dashur pĂ«r Zotin; rusĂ«t jo â sepse historia e tyre nuk ka qenĂ« e lumtur. NĂ«se populli rus ka njĂ« rol historik tĂ« veçantĂ« pĂ«r tĂ« luajtur nĂ« botĂ«, vuajtja duket tĂ« jetĂ« pjesĂ« e pashmangshme e paketĂ«s. Dhe, kush Ă«shtĂ« fajtor pĂ«r kĂ«tĂ« vuajtje? PerĂ«ndimi, sigurisht. NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«, shteti rus i nxit vazhdimisht qytetarĂ«t e ve qĂ«, nĂ« kuadĂ«r tĂ« identitetit tĂ« tyre, ta jenĂ« nĂ« opozitĂ« me gjithçka perĂ«ndimore.
Po tĂ« kisha kohĂ«, do tĂ« mund tĂ« shkruaja gjatĂ« mbi mĂ«nyrat e tjera tĂ« lavdĂ«rimit tĂ« historisĂ«. NjĂ« shembull Ă«shtĂ« kurikula e historisĂ« patriotike nĂ« KinĂ«, qĂ« tani Ă«shtĂ« e detyrueshme pĂ«r njĂ« brez tĂ« tĂ«rĂ« fĂ«mijĂ«sh kinezĂ«, dhe qĂ« po ushqen njĂ« ndjenjĂ« tĂ« fuqishme tĂ« pakĂ«naqĂ«sisĂ« ndaj PerĂ«ndimit pĂ«r shkak tĂ« asaj qĂ« quhet ânjĂ« shekull poshtĂ«rimiâ. NjĂ« tjetĂ«r shembull Ă«shtĂ« Turqia e Erdoganit, ku po rishkruhen librat e historisĂ« pĂ«r tĂ« zvogĂ«luar theksin mbi reformat e Kemal Ataturkut dhe pĂ«r tĂ« theksuar mĂ« shumĂ« tĂ« kaluarĂ«n myslimane dhe neo-osmane tĂ« vendit.
TĂ« gjitha kĂ«to narrativĂ« synojnĂ« tĂ« forcojnĂ« regjimet qĂ« i promovojnĂ« ato, duke i lidhur njerĂ«zit mĂ« ngushtĂ« me njĂ«ri-tjetrin â por, mbi tĂ« gjitha, me shtetin. Ajo qĂ« Ă«shtĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« e trishtueshme Ă«shtĂ« se ato ofrojnĂ« njĂ« alibi pĂ«r tĂ« mos u pĂ«rballur me tragjeditĂ« e sĂ« kaluarĂ«s sĂ« afĂ«rt. Me keqardhje, shkruan Milan Kundera nĂ« Librin e sĂ« qeshurĂ«s dhe harresĂ«s [The Book of Laughter and Forgetting, 1979], ne ndahemi nga e kaluara pĂ«rmes dy forcave qĂ« hyjnĂ« nĂ« veprim menjĂ«herĂ« dhe bashkĂ«punojnĂ« me njĂ«ra-tjetrĂ«n: forca e harresĂ«s (qĂ« fshin) dhe forca e kujtesĂ«s (qĂ« transformon).
TĂ« gjithĂ« kemi pĂ«rgjegjĂ«sinĂ« tĂ« prodhojmĂ« njĂ« version tĂ« historisĂ« qĂ«, nĂ« minimumin e vet, Ă«shtĂ« afirmues pĂ«r jetĂ«n. NĂ«se lexoni njĂ« libĂ«r popullor pĂ«r KinĂ«n e Xi Jinpingut, Vala e KinĂ«s [The China Wave], do tĂ« vini re se forca e harresĂ«s Ă«shtĂ« po aq e fuqishme sa forca e kujtesĂ«s, sepse nuk ka asnjĂ« pĂ«rmendje tĂ« historisĂ« sĂ« afĂ«rt â veçanĂ«risht tĂ« krimeve tĂ« Maos.
PolitologĂ«t perĂ«ndimorĂ« vazhdojnĂ« tĂ« pohojnĂ« se njĂ«zet milionĂ« vetĂ« vdiqĂ«n gjatĂ« Hapit tĂ« Madh PĂ«rpara. NĂ« fakt, njĂ« raport i brendshĂ«m i PartisĂ« Komuniste Kineze pranoi se shifra e vĂ«rtetĂ« ishte ndoshta dyfishi, gjĂ« qĂ«, nĂ«se Ă«shtĂ« e saktĂ«, do ta bĂ«nte katastrofĂ«n mĂ« tĂ« madhe tĂ« shkaktuar nga njeriu nĂ« historinĂ« njerĂ«zore. NĂ« pĂ«rpjekjen pĂ«r tĂ« eliminuar pasojat mĂ« tĂ« rĂ«nda tĂ« âkatĂ«r tĂ« vjetraveâ tĂ« KinĂ«s â kulturĂ«s, ideve, zakoneve dhe praktikave â Mao nisi mĂ« pas Revolucionin Kulturor i cili arriti atĂ« qĂ« njĂ« autor e pĂ«rshkruan si njĂ« gjenocid âauto-kulturorâ nĂ« shkallĂ« tĂ« paimagjinueshme. Partia mund tĂ« ketĂ« larguar miliona nga varfĂ«ria, por ka vrarĂ« miliona tĂ« tjerĂ« nĂ« eksperimente tĂ« çuditshme sociale, dhe ky dĂ«m kolateral nuk duhet tĂ« harrohet sa herĂ« qĂ« zyrtarĂ«t kinezĂ« pretendojnĂ« se India ka mbetur prapa nĂ« rrugĂ«n e saj drejt modernizimit.
Kur studioja histori nĂ« Kembrixh nĂ« fillim tĂ« viteve â70 tĂ« shekullit XX, personalitetet zakonisht hiqeshin pothuajse tĂ«rĂ«sisht nga tabloja, pĂ«r tâu zĂ«vendĂ«suar nga lĂ«vizjet shoqĂ«rore dhe tendencat ekonomike. Por, nĂ« fund tĂ« fundit janĂ« njerĂ«zit ata qĂ« bĂ«jnĂ« historinĂ« â dhe pikĂ«risht pĂ«r kĂ«tĂ« arsye udhĂ«heqja politike Ă«shtĂ« thelbĂ«sore. KĂ«tĂ« pikĂ« e thekson Daniel Kahneman, kur diskuton gjigantĂ«t ideologjikĂ« tĂ« shekullit XX: Hitlerin, Stalinin dhe Maon. Secili prej tyre u ngrit nĂ« krye tĂ« njĂ« lĂ«vizjeje qĂ« kurrĂ« nuk do tĂ« kishte toleruar njĂ« grua si lidere, por origjina gjenetike e secilit prej tyre vjen nga njĂ« vezĂ« e pafekonduar qĂ« kishte 50 pĂ«r qind gjasa tĂ« fekondohej nga njĂ« spermatozoid tjetĂ«r â dhe kĂ«shtu tĂ« rezultonte nĂ« njĂ« fĂ«mijĂ« vajzĂ«. PĂ«r ta thĂ«nĂ« ndryshe, vetĂ«m 12.5 pĂ«r qind ishin gjasat qĂ« tĂ« tre liderĂ«t tĂ« lindnin meshkuj, dhe 87.5 pĂ«r qind ishin gjasat qĂ« tĂ« paktĂ«n njĂ« prej tyre tĂ« kishte qenĂ« femĂ«r. Imagjinoni historinĂ« e KinĂ«s sĂ« shekullit XX nĂ«se Mao do tĂ« kishte lindur si vajzĂ«, si motra e tij e adoptuar, Zejian. Imagjinoni njĂ« KinĂ« komuniste tĂ« shpĂ«tuar nga tmerri i HapĂ«s tĂ« Madh PĂ«rpara dhe nga Revolucionit Kulturor.
NĂ«se Partia do tĂ« kishte guximin tĂ« pĂ«rballej me tĂ« kaluarĂ«n me mĂ« shumĂ« ndershmĂ«ri, ndoshta nuk do tâi duhej tĂ« bĂ«nte aq shumĂ« zhurmĂ« rreth âshekullit tĂ« poshtĂ«rimitâ. FatkeqĂ«sisht, narrativa e viktimizimit nxit atĂ« qĂ« Xhen Wang e quan âarroganca e vetĂ«keqardhjesâ, qĂ« lidhet drejtpĂ«rdrejt me njĂ« ankth tĂ« thellĂ« pĂ«r statusin ndĂ«rkombĂ«tar tĂ« KinĂ«s. âAta qĂ« nuk e kujtojnĂ« tĂ« kaluarĂ«n, janĂ« tĂ« dĂ«nuar ta pĂ«rsĂ«risin atĂ«â â ky Ă«shtĂ« slogani zyrtar i PartisĂ« Komuniste Kineze. Por, pĂ«r fat tĂ« keq, ata qĂ« nuk arrijnĂ« tĂ« çlirohen nga e kaluara, rrezikojnĂ« gjithmonĂ« tĂ« burgosen prej saj.
Ironia e madhe, siç paralajmĂ«ronte Susan Sontag bashkĂ«atdhetarĂ«t e saj amerikanĂ«, Ă«shtĂ« se âpĂ«rkushtimi ndaj sĂ« kaluarĂ«s Ă«shtĂ« njĂ« nga format mĂ« shkatĂ«rrimtare tĂ« dashurisĂ« sĂ« pashpĂ«rblyerâ. Si shtet-kombi, edhe shtet-qytetĂ«rimi mund ta mĂ«sojĂ« kĂ«tĂ« leksion, por ndoshta vetĂ«m me kalimin e kohĂ«s. /Telegrafi/
The post Historia e sajuar appeared first on Telegrafi.