Në një kohë kur zanatet po zbehen nga modernizimi dhe të rinjtë largohen për mundësi më të mëdha, në Sukth, një dyqan i vogël këpucari sfidon kohën dhe ndoshta ky është mjeshtëri i fundit në zonë.
Enea Jaholli, 35 vjeç, është kthyer në një shembull të rrallë përkushtimi, ndërsa prej 15 vitesh ushtron këtë profesion me pasion ku vazhdon të riparojë e ti japë jetë të re këpucëve, ndonëse profesioni i tij po shuhet, pa pasur kush ta trashëgojë.
Rruga drejt këtij zanati nisi që në fëmijëri, kur vizitat në vendin e punës së prindërve ndezën një kureshtje që më pas u kthye në profesion.
âSi fillim prindĂ«rit e mi kanĂ« punuar nĂ« fabrikĂ« kĂ«pucĂ«sh dhe unĂ« isha diku tek 12-13 vjeç. Shkoja, i shikoja ku punonin, si punonin. DitĂ«ve tĂ« diela shkoja zakonisht. Duke vajtur njĂ« herĂ«, dy herĂ«, u bĂ« interesante dhe shkoja gjithmonĂ«â, thotĂ« Enea Jaholli.
Përvojën e ndërtoi hap pas hapi, pranë mjeshtërve të zanatit, derisa arriti të fitojë respektin e komunitetit për punën e tij të detajuar dhe cilësore.
âShtysĂ«n pĂ«r kĂ«tĂ« zanat ma dhanĂ« drejtori ku punoj aktualisht dhe kolegĂ«t, kur e mora si mendim. PavarĂ«sisht se kisha dyshime nĂ«se do funksiononte, ata ishin shtysaâ, tregon ai.
Në një kohë kur këpucët shpesh zëvendësohen më lehtë sesa riparohen, klientët e tij tregojnë të kundërtën.
âKur e hapa nĂ« fillim, nuk e mendoja qĂ« do kishte kaq shumĂ« kĂ«rkesĂ«, sepse nĂ« kĂ«to kohĂ« tĂ« sotme blejmĂ« njĂ« palĂ« kĂ«pucĂ«, prishen dhe i hedhim. Por ndodhi e kundĂ«rta. Kam pasur goxha punĂ«, shumĂ« kĂ«rkesa. Kam punuar qĂ« nga mosha 18 vjeç deri tani, me profesionistĂ« tĂ« ndryshĂ«m â dikush mĂ« mĂ«soi bojĂ«rat, dikush qepjen, dikush ngjitjen. Deri sa arrita kĂ«tu ku jam. TĂ« punosh vetĂ«m kĂ«tĂ« punĂ« Ă«shtĂ« pak e vĂ«shtirĂ« nĂ« ditĂ«t e sotme.â
Sfida më e madhe për të mbeten porositë e shumta dhe koha e kufizuar për të ruajtur cilësinë që klientët kërkojnë.
âKoha Ă«shtĂ« vĂ«shtirĂ«sia mĂ« e madhe. TĂ« vijnĂ« shumĂ« porosi dhe nuk arrin tâi kapĂ«sh tĂ« gjitha nĂ« njĂ« kohĂ«. ĂshtĂ« punĂ« e lodhshme sepse do pĂ«rqendrim maksimal, precizion. NĂ«se nuk je i pĂ«rqendruar, e prish punĂ«n dhe dĂ«mton kĂ«pucĂ«nâ, shprehet Enea.
Në tregun ku është i vetëm, ai e ndien mungesën e konkurrencës dhe brezit pasues.
âMendoj se do ishte mirĂ« tĂ« kishte konkurrencĂ«, sepse bĂ«het diferenca. ZanatçinjtĂ« e vjetĂ«r po plaken, nuk kanĂ« mĂ« precizionin e duhur. Kush ka interes si puna ime, ka marrĂ« eksperiencĂ« qĂ« nĂ« kohĂ«. Po ta fillosh nĂ« moshĂ«n 25 vjeç, do shumĂ« kohĂ«. Ăunat sot e kanĂ« afĂ«r kurbetin, jo zanatin. Nuk kanĂ« interes â shikojnĂ« vetĂ«m lekun. Por unĂ« mendoj qĂ« gjithçka nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m te parajaâ, thotĂ« ai.
Mes përditshmërisë së lodhshme, dorës që nuk gabon dhe mungesës së brezit pasues, Enea Jaholli është shembulli i një mjeshtërie që po shuhet. Por ai zgjedh të qëndrojë, të punojë dhe të mbajë gjallë një traditë.
LEXONI GJITHASHTU:
The post Tradita që jeton, këpucari i vetëm në Sukth sfidon kohën dhe harresën appeared first on Euronews Albania.