Në Napolin e ngjyrave, tingujve dhe gëzimit zbarkon një “hero i heshtur”, një nga ata lojtarë që dinë të lënë gjurmë në historinë e futbollit pa pasur nevojë për shumë fjalë. Është fusha ajo që flet për Kevin De Bruyne dhe për një karrierë të shndërruar në një kryevepër falë një inteligjence futbollistike të jashtëzakonshme, të formuar gjatë një adoleshence në të cilën ai u detyrua të luftonte kundër të gjithëve për të afirmuar veten dhe për të hequr të gjitha etiketat që përpiqeshin t’i vinin. Belgu ka qenë gjithmonë tepër i turpshëm: nuk ishte si të tjerët, nuk kishte shumë miq dhe shprehej vetëm përmes futbollit.
Një karakter introvert që ndoshta vë shumë njerëz në siklet, edhe tani që është një nga protagonistët më të shquar të futbollit evropian. Pa teprime, një jetë e qetë shpesh larg reflektorëve, një qëndrim i pandryshueshëm që e ka shoqëruar edhe gjatë orëve të para të tij në Itali. U përball me një turmë tifozësh të emocionuar nga mbërritja e tij, por arriti të dhuronte vetëm ndonjë buzëqeshje mes gjithë asaj konfuzioni ku nuk ndihet rehat. Dhe ishte pikërisht karakteri i tij që e shtyu drejt situatës më të vështirë të jetës së tij, një refuzim i madh prej nga lindi shpagimi që e çoi të bëhej kampion.
De Bruyne i refuzuar nga familja kujdestare
Në moshën 14-vjeçare mori një vendim të guximshëm: të linte shtëpinë e tij dhe të transferohej në Akademinë e Genk, shkollë kampionësh të mëdhenj nga e gjithë Belgjika. Dy orë rrugë, pak a shumë, por një hap i madh për një adoleshent që për herë të parë ndodhet larg familjes. Në qytet të gjithë flisnin një dialekt ndryshe nga i tij, nuk kishte miq, ndihej i vetmuar dhe nuk kishte kohë për të ndërtuar një jetë shoqërore, sepse ritmet e futbollit kërkonin vëmendje dhe përkushtim. De Bruyne ka treguar shpesh se dy vitet e para ishin më të vështirat: zakonisht, djemtë që largohen nga shtëpia strehohen në një konvikt të klubit. Bëhet fjalë për një dhomë të vogël me një shtrat dhe një tryezë pune, minimumi i nevojshëm për të jetuar rehat për një kohë të kufizuar.
Por momenti më i keq ishte kalimi në një familje kujdestare, pra njerëz që ofrojnë shtëpinë e tyre për të strehuar lojtarët e rinj. Belgu vazhdonte të ishte tipi i heshtur: nuk shkaktonte probleme, shkëlqente në fushë dhe edhe në shkollë, qëndronte i mbyllur në dhomën e tij deri sa bëhej pothuajse i padukshëm. Ndihej në elementin e tij në heshtje, një gjendje që nuk pranohet gjithmonë. Shoqëria na do të hapur, gjithmonë të qeshur dhe shoqërorë, ndërsa De Bruyne ishte e kundërta.
Prandaj, kur u kthye nga pushimet verore, e priste lajmi më i dhimbshëm: e ëma e priti duke qarë sepse familja kujdestare nuk e donte më. Tepër i heshtur, një djalë i vështirë për t’u afruar dhe që nuk ia vlente ta strehonin. Shpjegimi i nënës ia preu frymën: “Familja kujdestare nuk të do më atje për shkak të mënyrës si je. Thanë se je shumë i heshtur. Nuk munden të ndërveprojnë me ty. Thanë se je i vështirë.”
Shpagimi te Genk
Një 16-vjeçari fjalë të tilla i shembin botën mbi kokë. Nuk mjafton ashtu siç je, mënyra jote e të qenurit duhet ndryshuar, sepse si introvert nuk do të gjesh kurrë një familje që do të të mirëpresë. Për De Bruyne ishte një dush i ftohtë, sepse edhe Genk mendonte se mund të ishte një problem: nëna e tij qante dhe reagimi i tij ishte të merrte topin dhe të shfryhej në kopsht. Nuk e dinte se ai refuzim i madh do të shndërrohej në karburantin e gjithë karrierës së tij, në atë shpagim që e kishte pritur gjithmonë.
Kthesa erdhi gjatë një ndeshjeje, një të premte mbrëma si gjithë të tjerat. De Bruyne tregon se hyri në pjesën e dytë dhe diçka në kokën e tij ndryshoi. Shënoi pesë gola për pak minuta dhe pas çdo goli i përsëriste vetes ato fjalë që e kishin lënduar aq shumë: “Nuk të duan më për shkak të mënyrës si je. Je shumë i heshtur. Një djalë i vështirë.”
U çlirua nga një barrë e madhe, duke ndezur atë shkëndijë që e nisi drejt një karriere kampioni. Brenda dy muajsh u gjend në ekipin e parë të Genk dhe të gjithë e shihnin si yllin e ardhshëm të futbollit evropian — një parashikim krejtësisht i saktë.
“Më thatë që isha për t’u hedhur. Tani më doni prapë?”
Sikur të mos mjaftonte kjo, belgu kujton se gjithçka ndryshoi përnjëherë. Suksesi i bën njerëzit të ndryshojnë mendje, nga oportunizmi ose për të marrë një pjesë nga ajo famë në të cilën kurrë nuk kishin besuar. Kështu që në derën e tij u paraqitën sërish prindërit kujdestarë, duke e paraqitur gjithë historinë si një keqkuptim të madh. Tani që ishte xhevahiri i skuadrës, e donin prapë. Por ishte shumë vonë. De Bruyne ndihej i plagosur: “Jo. Më thatë që isha për t’u hedhur në plehra. Tani që jam mirë, më doni sërish?”
Një përgjigje e prerë që i dha mundësinë të lehtësonte barrën që mbante mbi supe: djali shumë i turpshëm dhe i heshtur ishte bërë një yll dhe gjatë gjithë karrierës së tij është ndjerë krenar për mënyrën e tij të të qenit i tërhequr dhe introvert — por magjitë që dhuron në fushë vlejnë shumë më tepër se një mijë fjalë.
The post De Bruyne i braktisur nga familja kujdestare kur ishte 16 vjeç: “Nuk të duan më” appeared first on Lapsi.al.
Login
