UASHINGTON, 4 gusht /ATSH/- Presidenti i SHBA-së, Donald Trump njoftoi sot se do të rrisë ndjeshëm tarifat ndaj Indisë, sipas “Bloomberg”.
“India jo vetëm që po blen sasi të mëdha të naftës ruse, por pjesën më të madhe të naftës së blerë, e shet në Tregun e Hapur për fitime të mëdha”, shkroi sot Trump në “Truth Social”.
“Atyre nuk u intereson se sa njerëz në Ukrainë po vriten nga Makineria Ruse e Luftës. Për shkak të kësaj, unë do ta rris ndjeshëm tarifën e paguar nga India për SHBA-në”, shtoi ai.
Tarifat gjithëpërfshirëse të njoftuara nga presidenti Trump do të hyjnë në fuqi, këtë javë.
Javën e kaluar, Trump njoftoi një tarifë prej 25% për mallrat nga India, duke përfshirë një taksë shtesë importi për shkak të blerjes së naftës ruse nga vendi.
Trump e ka drejtuar zemërimin e tij si ndaj Indisë ashtu edhe ndaj Kinës për blerjet e naftës ruse.
Kina e quajti kërkesën një pengesë kyçe në bisedimet tregtare, ndërsa India nuk është zotuar të ndalojë blerjet dhe po i nxit qytetarët të mbështesin mallrat vendase.
India po përballet me tarifa prej 25% për eksportet e saj në SHBA – sipas planeve që Trump i ndërmori javën e kaluar.
Trump nënshkroi një urdhër për të rritur tarifat ndaj Kanadasë në 35%, ndërsa vendosi norma nga 10% në 40% për dhjetëra partnerë.
Këto tarifa do të hyjnë në fuqi të plotë këtë javë, ndërsa Trump duket se do ta ndryshojë në mënyrë dramatike peizazhin tregtar të SHBA-së.
Përfaqësuesi amerikan i Tregtisë, Jamieson Greer, tha se raundi i fundit i tarifave është “pothuajse i përcaktuar” dhe nuk ka gjasa të ndryshojë. //a.i/.
“Rregulli i parë i protokollit është: pa dramë,” thotë Laurence Nicolas, CEO e markës ikonë të kristalit francez Baccarat. Kur pyetet nëse ndonjë copë kristali është thyer ndonjëherë aksidentalisht, ajo përgjigjet me qetësi dhe elegancë: “Zëri i kristalit që thyhet është njëkohësisht tragjik dhe i bukur, një notë e fundit përpara heshtjes.”
E themeluar në vitin 1764 në qytetin Baccarat në Francën verilindore, kjo shtëpi luksi u krijua me dekret të mbretit Louis XV. Sot, pas më shumë se 260 vitesh histori, Baccarat përfaqëson mjeshtërinë franceze në nivel global. Pavarësisht brishtësisë së kristalit, Nicolas thekson se asgjë nuk është e pakthyeshme: “Ne kemi zotëruar artin e rikrijimit të bukurisë, ndonjëherë edhe në mënyrë të personalizuar.”
Në një intervistë për media të specializuara në luks, Nicolas flet për tregun në zhvillim të Indisë dhe ndryshimet që po përjeton vendi. Sipas saj, konsumatorët e rinj të luksit në Indi po lëvizin drejt një përvoje më të vetëdijshme, me theks te mjeshtëria, qëndrueshmëria dhe eleganca, në vend të markave të ekspozuara apo logos së madhe. Ajo beson se do të ketë një kalim nga konsumi i sipërfaqshëm drejt objekteve me thellësi, histori dhe identitet.
Gjenerata e re indiane, kryesisht milenialët dhe Gen-Z, po përdor gjithnjë e më shumë platformat digjitale për të zbuluar dhe përjetuar luksin. Ndërkohë, përvoja të personalizuara dhe shërbime të jashtëzakonshme do të jenë thelbësore për të ndërtuar lidhje të qëndrueshme me markat.
Nicolas gjithashtu paralajmëron markat të mos bien në grackën e ndjekjes së trendeve kalimtare. “Ajo që e bën një objekt të përjetshëm është pikërisht ajo që e bën modern,” shprehet ajo.
Në mesin e kërkesave më të jashtëzakonshme që Baccarat ka marrë, përmendet një projekt i porositur në Japoni: një version gjigand i vazos Célimène, i cili arrinte 1.70 metra në lartësi dhe peshonte 850 kilogramë. Krijimi i saj kërkoi mbi 3,000 orë punë intensive nga mjeshtrit e shtëpisë dhe përfaqësonte kufijtë ekstremë të asaj që kristali mund të bëjë.
Në një panoramë më të gjerë, tregu indian i luksit po përjeton një transformim rrënjësor. Rritja e klasës së mesme aspiruese, e cila po zhvendoset drejt qyteteve të vogla dhe të mesme, po sjell kërkesa të reja për luks të arritshëm, por me vlerë të vërtetë. Produktet më të kërkuara përfshijnë kozmetikën premium, aksesorë të nivelit të mesëm dhe bizhuteri të punuara me detaje artizanale.
Kërkesa për qëndrueshmëri dhe etikë është gjithashtu në rritje. Konsumatorët e rinj duan të dinë nga vjen një produkt, kush e ka bërë dhe me çfarë ndikimi ndaj mjedisit e shoqërisë. Markat që janë të hapura dhe të sinqerta në këto fusha fitojnë më shumë besim dhe besnikëri.
Në këtë kontekst, Baccarat dhe markat e ngjashme me histori dhe mjeshtëri të thellë kanë avantazhin për të ndërtuar lidhje të reja me një audiencë që nuk blen vetëm për status, por për ndjesi, përvojë dhe vlerë të vërtetë.
India po bëhet jo vetëm një konsumator i rëndësishëm i luksit, por edhe një qendër kulturore që po tërheq vëmendjen e markave botërore. Evente, bashkëpunime me artistë vendas dhe përfshirja e komunitetit janë tashmë pjesë e strategjive të luksit në tregun indian.
Për Baccarat, e ardhmja nuk është vetëm shkëlqim kristali, por edhe dritë e një tregu të ri që kërkon luks me shpirt./TheEconomicTimes/KultPlus.com
TEHERAN, 31 korrik /ATSH-DPA/- Temperaturat në qytetin jugperëndimor iranian, Omidiyeh kanë arritur në 51 gradë Celsius, ndërsa vendi po përjeton një krizë të rëndë uji, raportoi sot transmetuesi shtetëror.
Në qytete të tjera në të gjithë vendin, temperaturat maksimale kanë tejkaluar gjithashtu 45 gradë Celsius.
Duke cituar një paralajmërim nga autoriteti i motit, transmetuesi raportoi se stuhi rëre dhe cilësi e dobët e ajrit priten në disa zona të Iranit në ditët në vijim.
Vala e të nxehtit po e përkeqëson krizën e ujit në vend, ndërsa ekspertët e klimës deklaruan se 80% e rezervuarëve janë pothuajse bosh.
Autoritetet në shumë qytete kanë urdhëruar mbyllje të detyruara të furnizimit me ujë. Në kryeqytetin Teheran, rubinetet kanë mbetur të thata për orë të tëra gjatë ditëve të fundit.
Provinca e pasur me naftë e Khuzestanit, një nga rajonet më të nxehta të banuara në Tokë, po përjeton ndërprerje gjithnjë e më të mëdha të energjisë elektrike dhe mungesë të ujit, duke e vështirësuar jetën e banorëve.
Në vendet fqinje Pakistan dhe Irak, temperaturat herë pas here ngrihen mbi 50 gradë Celsius.
Irani, një nga vendet më të thata në Tokë, ka përjetuar një rënie të ndjeshme të reshjeve vitet e fundit.
Studiuesit e klimës kanë vënë re një rritje të ngjarjeve ekstreme të motit, siç janë thatësirat dhe përmbytjet e menjëhershme.
Ekspertët thonë se ndryshimi i klimës po ndikon në vend më shpejt dhe më fort se shumë rajone të tjera të botës.
Lugina e Vdekjes, në shkretëtirën lindore të Kalifornisë, konsiderohet vendi më i nxehtë në Tokë.
Një temperaturë rekord botëror prej 56,7 gradë Celsius u mat në Greenland Ranch në korrik 1913, megjithëse një shkencëtar në vitin 2016 e klasifikoi atë si meteorologjikisht “të pamundur” dhe dyshoi për një gabim në matje.
Gjatë viteve të fundit, Lugina e Vdekjes ka regjistruar rregullisht temperatura ekstreme. Gjatë një vale të të nxehtit në vitin 2024, temperaturat maksimale ditore tejkaluan 50 gradë Celsius.
Matjet satelitore nga Shkretëtira Lut në Iran regjistruan temperatura të tokës deri në 70,7 gradë Celsius në vitin 2005.
Megjithatë, meqenëse këto nuk janë temperatura të ajrit, Lugina e Vdekjes mbetet mbajtësja zyrtare e rekordit për temperaturën më të lartë të matur të ajrit. //a.i/
NASA dhe India u bënë bashkë për të lëshuar në hapësirë një satelit për hartëzimin e tokës, i aftë të gjurmojë edhe ndryshimet më të vogla në tokë dhe akull.
Sateliti i quajtur NISAR, me një vlerë prej 1.3 miliardë dollarësh do t’i ndihmojë parashikuesit e motit dhe ekipet e emergjencave të jenë një hap para në rast përmbytjesh, rëshqitjeve të dheut, shpërthimeve vullkanike dhe fatkeqësive të tjera.
I nisur në orbitë nga India, sateliti do të vëzhgojë pothuajse të gjithë terrenin e Tokës disa herë. Dy radarët e tij, njëri nga SHBA-ja dhe tjetri nga India, do të funksionojnë ditë e natë, duke parë përmes reve, shiut dhe pengesave për të mbledhur një sasi të madhe të dhënash me detaje të jashtëzakonshme.
Shkencëtarët do të krahasojnë sinjalet hyrëse dhe dalëse ndërsa sateliti kalon mbi të njëjtat vende dy herë çdo 12 ditë, duke zbuluar ndryshime aq të vogla deri në 1 cm.
Ndër vëzhgimet më urgjente të satelitit janë shkrirja e akullnajave dhe shtresave të akullit polar; zhvendosja e burimeve të ujërave nëntokësore; lëvizja dhe presioni i sipërfaqeve të tokës që shkaktojnë rrëshqitje dheu dhe tërmete; dhe prerjet e pyjeve dhe ligatinave që rrisin emetimet e dioksidit të karbonit dhe metanit.
NASA po kontribuon 1.2 miliardë dollarë në misionin tre-vjeçar. Pjesa prej 91 milionë dollarësh i takon Organizatës Indiane të Kërkimeve Hapësinore, duke e bërë këtë bashkëpunimin më të madh hapësinor mes dy vendeve.
UASHINGTON, 30 korrik /ATSH-ANSA/ – Presidenti amerikan Donald Trump njoftoi se duke filluar nga 1 gushti, përveç vendosjes së tarifave prej 25% ndaj Indisë, ai do ta gjobisë vendin si “blerësi më i madh i energjisë” nga Rusia.
Presidenti amerikan e shkroi këtë në Truth pa e përcaktuar shumën e gjobës.
“Ne bëjmë pak tregti me ta sepse tarifat e tyre janë ndër më të lartat në botë dhe barrierat e tyre jotarifore janë më të lodhshmet dhe të urryeshmet”, shpjegoi Trump në mesazh.
India gjithashtu “ka blerë shumicën e pajisjeve të saj ushtarake nga Rusia dhe është klienti kryesor i naftës ruse, së bashku me Kinën”./ /os/
Shtetet e Bashkuara do të vendosin një tarifë prej 25% për mallrat indiane dhe veç kësaj edhe një gjobë, që nuk dihet ende sa do të jetë, për blerjen e energjisë dhe armëve ruse.
Presidenti Donald Trump tha në “Truth Social” se masat do të hyjnë në fuqi nga 1 gushti, afati i fundit që ai ka vendosur për një marrëveshje tregtare. Edhe pse e cilësoi Indinë një vend mik, Trump tha se tarifat e saj janë ndër më të lartat në botë.
“Gjithashtu, ata gjithmonë kanë blerë shumicën dërrmuese të pajisjeve të tyre ushtarake nga Rusia dhe janë blerësi më i madh i energjisë së Rusisë, së bashku me Kinën, në një kohë kur të gjithë duan që Rusia të ndalojë vrasjet në Ukrainë”, shkroi Trump.
Vitin e kaluar, SHBA kishin një deficit tregtar prej 45.8 miliardë dollarësh me Indinë. Deri vonë, SHBA ishin partneri më i madh tregtar i Indisë, me tregtinë dypalëshe që arriti në 190 miliardë dollarë në vitin 2024.
Trump dhe kryeministri indian Narendra Modi kanë vendosur një objektiv për ta dyfishuar këtë shifër në 500 miliardë dollarë.
Për vite me radhë, Uashingtoni ka kërkuar akses më të madh në sektorin bujqësor të Indisë, duke e parë atë si një treg të madh të pashfrytëzuar. Por India e ka mbrojtur atë me forcë, duke përmendur sigurinë ushqimore, jetesën dhe interesat e miliona fermerëve të vegjël.
Në prill, Trump kishte njoftuar tarifa deri në 27% për mallrat indiane, të cilat më vonë u pezulluan. Kjo e premte është afati i fundit për Indinë dhe vendet e tjera që ose të arrijnë një marrëveshje tregtare ose të përballen me tarifa në rritje.
Deri tani Trump ka arritur marrëveshje me Bashkimin Europian, duke i vendosur tarifat në 15 % dhe me Japoninë, për të cilën tarifat janë po njëlloj.
NJU JORK, 29 korrik /ATSH/ – Kur dëgjojmë fjalën “Xhakuzi”, menjëherë mendojmë për luksin, relaksimin dhe fundjavat në spa. Por a e dini historinë e vërtetë pas kësaj shpikjeje, shkruan faqja quelchenonsapevi.it.
Në realitet, vaska e famshme me ujë të nxehtë nuk lindi për luks. Ajo lindi nga dashuria.
Ishte viti 1948 ku familja e Xhakuzit, me origjinë nga Italia jetonte në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Jacuzzi Candido është një shpikës, si shumë nga vëllezërit e motrat e tij. Por ai pati një problem që e mundonte çdo ditë.
Djali i tij, Ken, ishte ende fëmijë dhe vuante nga një formë e rëndë e artritit reumatoid infantil dhe kjo gjë i shkaktonte atij dhimbje të padurueshme.
Hidroterapia në spital funksiononte, por ajo ishte e kushtueshme dhe e vështirë për t’u mirëmbajtur rregullisht.
Çfarë bëri babai i tij Candido kur e shihte të birin të vuante?
Candido fillon punën. Ai projekton një pompë të veçantë që mund të futej në një vaskë standarde shtëpiake, duke krijuar efektin e masazhit që e ndihmonte Kenin të ndihej më mirë, pra një makinë shëndetësore, jo luksoze.
Vetëm njëzet vjet më vonë, në vitin 1968, Roy Jacuzzi e kuptoi potencialin komercial të idesë dhe e transformoi atë në produktin që njohim sot.
Mendoni vetëm: ajo që tani është një simbol i mirëqenies dhe statusit shoqëror lindi nga gjesti i dashur i një babai italian i cili thjesht donte t’ia lehtësonte dhimbjen të birit.
Ndonjëherë shpikjet më të famshme në botë kanë shumë më tepër origjinë njerëzore sesa imagjinojmë. /os/
Shembja e Teatrit Kombëtar simbolizon humbjen e hapësirave publike në Tiranë dhe zëvendësimin e tyre me kulla. Por kujtesa kolektive, zëri qytetar dhe sheshet nuk mund të zëvendësohen me beton.
Nga Teatri te trotuari – Kronika e një qyteti të shembur me ligj
Në fillimin e verës së 2018-ës Tirana pa, edhe pse ende e pandërgjegjshme për atë që po dëshmonte, të vendosej një mikrofon në një nga hapësirat publike të saj, në sheshin e Teatrit Kombëtar.
E dizajnuar në vitin 1938 nga arkitekti Giulio Berté, godina kishte shërbyer gjatë jetës së vetë kryesisht në tre funksione kryesore: si hapësirë socializimi të spektatorëve në pushimin para dhe mes akteve; si shesh vallëzimi për hapësirën e jashtme të restorantit kur nuk kishte shfaqje; si fushë ping-pongu duke shoqëruar fushën e tenisit dhe pishinën e kompleksit kulturor dhe sportiv “Skanderbeg”.
Tetëdhjetë vite më pas, ai shesh do të përdorej edhe si një hapësirë ku do të zhvillohej një protestë për ta mbrojtur atë.
Teatri i kishte mbyllur dyert dhe përveç punëtorëve, që herë pas here dilnin nga salla e kuqërremtë me kuti materialesh në duar, që nga 2 korriku i 2018, kur u vu shfaqja e fundit në skenë, nuk shiheshin më spektatorë në mjediset tij.
Tre ditë më pas, më 5 korrik, Kuvendi do të miratonte me 75 vota, “Ligjin për Teatrin”*, apo siç njihet ndryshe, “Ligji Special”, i cili e transferonte hapësirën publike, si sheshin ashtu edhe teatrin, tek shoqëria private, “Fusha shpk”, që kjo e fundit të mund të ndërtonte.
Pas atij votimi, protesta për mbrojtjen e Teatrit Kombëtar mori përmasa të tjera dhe hyri në një rrugëtim ku dorëzimi nuk ishte opsion.
Në sheshin e teatrit u krijua një kuvend i qytetit. Një hapësirë e paindoktrinuar, e pakapur nga interesa të ngushta private apo motive antiligjore. Ndërsa ndërtesa që u mor nën kontroll nga qytetarët më 24 korrik 2019, të cilët filluan ta rijetëzonin edhe pse pa përvojë, mësuan ta menaxhonin dhe kujdeseshin për të.
Ndërsa salla zhvillonte aktivitete artistike dhe kulturore – rreth 65 shfaqje u vunë në skenë në më pak se 8 muaj – në sheshin e tij protesta zhvillohej 24 orë, 7 ditë në javë, në dukje si gardiane e teatrit, dhe njerëzit rojtarët e tij.
Teatri Kombëtar duke u shembur 17 maj 2020/Aleanca për Mbrojtjen e Teatrit, Flicr.
Nga një shesh proteste, tek një rrugë kalimi për kullën.
Ato 75 vota që miratuan ligjin Fusha, ishin edhe goditja e parë që iu dha Teatrit Kombëtar, 682 ditë përpara se Erion Veliaj të çonte fadromat për të shembur ndërtesat e tij, në orën 04:30 të mëngjesit të datës 17 maj 2020.
Miratimi i ligjit për teatrin ishte një goditje që iu bë jo vetëm protestës – si akt demokratik, – apo ndërtesës – si dëshmi e historisë së brezave para nesh – por edhe vetë hapësirës, sheshit si vendkrijim i fjalës së lirë dhe lirisë së shprehjes, nga vetë përfaqësuesit e pushtetit të popullit në kuvend.
Ato 75 kartonë jeshil, rrëzuan jo thjesht një ndërtesë, por hapësirën e përbashkët ku njerëzit shkonin për të qenë bashkë – jo thjesht për të kaluar, por për të mbetur. Ishte goditje ndaj asaj nyje urbane që mblidhte këdo, nga të katër anët, dhe nga të gjithë dhe më pas krijonte diçka.
Sot ajo hapësirë nuk ekziston më në qytet.
Shembja e “17 Majit”, i hapi rrugë lejeve të njëpasnjëshme nga “Rama & Veliaj”, të cilët vunë në zbatim planin e Bjarke Ingels, të kullës me teatër.
Sot pas më shumë se dy vjetësh nga fillimi i punimeve në atë shesh, hapësira publike nuk ekziston më. Në vend të saj, është një kalim i zgavruar në tunelin e betonuar, i cili qëndron i hijezuar nën ndërtesën si flutur e Bjarke Ingels, e cila sot të ngjan si porta hyrëse për në kullën e Fushës.
Të dyja kantieret sot janë bashkuar në një të vetëm dhe kanë lidhur mes tyresh hekurin i cili më pas mbulohet në beton, duke zhdukur krejtësisht atë çfarë ka mbetur nga dikur hapësira publike e teatrit.
Tashmë ato dy projekte po shpalosin në shkallë reale se si grabitet dhe më pas zaptohet me ligj hapësira publike.
Grabitje nga e cila do të përfitonte kushdo biznesmen apo politikan që ka investuar para në dy gropat tashmë të hapura dhe betonizuara në truallin e Teatrit Kombëtar.
Ndërsa ky i fundit, ashtu siç i ka ngritur kryet si karabina, të ngjan më shumë me një roje të kullës, e cila shkeli interesin publik, mori dhe përvetësoi tokën publike dhe grabiti përveç tokës edhe 33 kate ajër.
Teatri ishte vetëm fillimi
Ai shesh, ai mikrofon i hapur, ai mur ku shkruhej “Monument Kulture, mbrohet nga populli”, dhe nuk lejonte që qyteti të shembej me turp, duhej zhdukur.
Duhej vrarë ideja që hapësira publike është e jona. Sepse aty ku publiku mbledh zërin dhe kujtesën, aty nuk ndërtohen kulla, aty nuk qarkullon paraja e zezë.
Që ajo të rrjedhë pa pengesë, duhej zhdukur sheshi, duhej shembur gjithçka që kujtonte se qyteti është i njerëzve.
Kantieri i Pixel Tower/Doriana Musai, Citizens.al
Dhe ashtu ndodhi edhe me “Pazarin e Ri” – një tjetër hapësirë publike e zaptuar, e shndërruar në “pronë private” me çati xhami dhe çmime që përjashtojnë të përditshmit dhe larguan tregtarët.
Me Sheshin “Skënderbej”, që nga vendtakim për të gjithë, u bë një shesh që eskpozon vetëm kullat.
Me Liqenin Artificial apo atë të Farkës që është rrethuar me ndërtim dhe kulla biznesi.
Me vilat historike të qytetit, zonën historike të tij, e cila u flijua për një imazh që ka për fasadë hipokrizinë.
Në çdo goditje ndaj qytetit fshihet një gënjeshtër që ka emër: integrimi evropian. Sepse çdo kullë ndërtohet me emrin e zhvillimit, çdo shembje justifikohet me progresin, çdo përvetësim me modernizimin.
Por qyteti nuk matet me lartësinë e ndërtesave, por me lartësinë e qytetarëve që guxojnë të flasin. Dhe nëse zërat e tyre janë shtypur me beton, kjo nuk është rruga drejt Evropës. Është rruga drejt një talljeje publike me ëndrrën evropiane.
Ndërkohë që BE predikon pjesëmarrjen, decentralizimin, transparencën dhe mbrojtjen e trashëgimisë, qeveria jonë betonon, centralizon përjashton dhe zhduk kujtesën.
“Në BE vetëm me Edin!” slogani që Edi Rama shpalli si lokomotivë fushate elektorale, ishte më shumë se sa propagandë; ishte privatizimi simbolik i ëndrrës evropiane të të gjithë shqiptarëve. Një fjalë e thjeshtë që i vuri drynin qytetit ku çelësat e tij i ka një njeri i vetëm.
Por historia nuk mbyllet me shembjen e teatrit.
Në vend të ndërtesës së teatrit, ngrihet rrëfimi. Në vend të sheshit, mbetet kujtesa. Në vend të mikrofonit, jemi ne – sepse ne jemi Teatri. Qyteti është ende aty ku janë njerëzit që nuk harrojnë.
Dhe po, ajo hapësirë nuk është më fizike. Por ajo ekziston në çdo rrëfim, në çdo kujtim, në çdo artist që nuk u shit, në çdo qytetar që s’u tërhoq.
Në çdo deputet që nuk votoi “pro”, në çdo anëtar këshilli, punonjës administrate, që rezistoi dhe nuk pranoi të bëhej pjesë e krimit mbi qytetin.
Në çdo të ri që sot pyet: “Po kush e dha këtë vendim? Kush e firmosi këtë turp? Kush e heshti këtë vjedhje?”
Ata që firmosën, janë ende aty. Por edhe ne jemi ende këtu. Dhe sa kohë jemi, historia nuk mbyllet.
Ajo fillon aty ku kujtesa bëhet revoltë. Dhe hapësira publike rifillon aty ku qytetari e ndjen veten pronar jo të truallit, por të së drejtës për të thënë: Ky është qyteti im. Nuk jepet me koncesion.
Hipokrizia e “pastrimit” të hapësirave publike
Për të kompletuar farsën, po i kthehen qytetit me një tjetër maskë: atë të pastërtisë morale. Po shembin mbulesat e hijezuesve, po heqin çadrat, po dëbojnë kafenetë nga trotuaret si të kishin zbritur nga ndonjë Olimp i etikës urbane.
Por kush ua lejoi? Kush ua dha lejet të zgjeroheshin me platforma druri në trotuare? Kush i mbylli sytë për vite me radhë?
Ishte e njëjta administratë, e njëjta bashki, e njëjta qeveri që sot bën sikur është e tronditur nga “shpërdorimi i hapësirës publike”.
E njëjta dorë që i hapi rrugën, sot vjen dhe thotë: “Çfarë keni bërë kështu?” E njëjta dorë që firmosi lejet, sot vendos shiritin e verdhë për moral publik.
I toleruan, i ushqyen, i kthyen në normalitet – sepse për vite me radhë edhe trotuari ishte pronë për t’u shitur. Dhe kur erdhi momenti i “Rilindjes 2.0”, në vend që të godasin veten, godasin të vegjlit. Jo ata që ndërtojnë kulla, e zaptojnë hapësira publike duke i shkatërruar dhe vjedhur, por ata që vendosin një karrige plastike mbi pllakat e betonit të trotuareve.
Ky nuk është pastrim. Është amnezi e planifikuar, është rigrabitur dhe mbuluar me moral. Është një narrativë e prodhuar nga vetë shkaktarët e kaosit, që tani luajnë rolin e shpëtimtarit. Por qyteti nuk harroi. Sepse trotuaret nuk i zaptuan qytetarët – i zaptuan ata që shesin edhe ajrin midis hapave në rrugë.
Sot, hapësira publike në Shqipëri nuk grabitet më natën – ajo miratohet me ligj, zbatohet me fadromë dhe justifikohet me moral të rremë.
Në emër të rendit, pastrohet kaosi që vetë kanë krijuar. Në emër të qytetarisë, përjashtohet qytetari. Në emër të zhvillimit, fshihet çdo gjurmë kujtese.
Por qyteti ka memorie. Dhe për sa kohë kujtojmë si u shemb Teatri, si u grabit sheshi, si u mbyt fjala dhe si u zëvendësua me beton – për aq kohë kjo histori nuk është e mbyllur.
Ata e duan qytetin pa njerëz, pa pyetje, pa rezistencë. Por qyteti nuk është kartolinë. Nuk është planimetria e një kompanie ndërtimi. Është ai vend ku dikush mund të ulet, të flasë, të protestojë, të kujtojë dhe të mos harrojë.
Për aq kohë sa nuk harrojmë, hapësira publike nuk është plotësisht e humbur. Ajo jeton në kujtesën tonë, derisa të kemi forcë ta rikthejmë.
Me mikrofonin e hapur. Me sheshin e mbushur. Dhe me qytetin si pronë të përbashkët, jo si çmim ndërtimi, jo si mall shumice për tu shitur tek kushdo kalimtar i rastit.
Shënim: Lista e deputetëve që votuan “pro” duke miratuar ligjin special, është marrë nga dokumentat e Kuvendit. Një numër i konsiderueshëm i atyre që votuan, 25% e tyre, sot janë në burg, nën hetim penal ose në kërkim nga SPAK.
*Projektligji për Teatrin 37/2018, formuluar “Për përcaktimin e procedurës së veçantë të për negocimin dhe lidhje ne kontratës me objekt: ‘Projektimin dhe realizimin e projektit urban dhe godinës së re të Teatrit Kombëtar’,” u botua online për konsultim më 8 qershor 2018. U shqyrtua dhe votua me procedurë të përshpejtuar 20 ditë më vonë dhe u rimiratua dy muaj më tutje pasi Presidenti e pati kthyer për rishqyrtim.
Hetimet paraprake mbi rrëzimin tragjik të avionit të Air India kanë ofruar disa të dhëna të rëndësishme, por ende nuk kanë nxjerrë një konkluzion përfundimtar mbi shkakun e ngjarjes.
Një tjetër audio e publikuar së fundmi, e regjistruar në kabinën e pilotëve pak çaste para përplasjes, zbulon një bisedë mes dy pilotëve për një problem kritik: ndërprerjen e furnizimit me karburant në motorë. Në regjistrim, njëri nga pilotët pyet disa herë për arsyen e fikjes së motorëve, ndërsa tjetri mohon të ketë kryer ndonjë veprim të tillë. Mediat ndërkombëtare raportojnë se pilotët janë përpjekur menjëherë të rikthejnë kontrollin e avionit.
Sipas raportit paraprak, Motori 1 pati një përpjekje për t’u rifunksionalizuar, ndërkohë që Motori 2 nuk arriti të rikthejë shtytjen. Megjithatë, analizat e mëvonshme treguan se si gjendja teknike e avionit, ashtu edhe ajo e motorëve, ishte brenda parametrave të lejuar për fluturim.
Audioja e kabinës ndodhet aktualisht në duart e autoriteteve indiane, ndërsa hetuesit nuk kanë arritur ende të përcaktojnë nëse ndërprerja e furnizimit me karburant ishte rezultat i një defekti mekanik apo i një veprimi aksidental.
Burime pranë hetimeve kanë ngritur gjithashtu dyshime rreth përmbajtjes së audios, ku thuhet se njëri nga pilotët mund të ketë vënë re diçka të pazakontë.
Avioni i kompanisë Air India, që ishte nisur drejt Londrës, u rrëzua vetëm pak minuta pas ngritjes, duke shkaktuar humbjen e 290 jetëve./abcnews.al
Mediat ndërkombëtare kanë publikuar raportin paraprak hetimor të incidentit ajror në Ahmedabad të Indisë, kur nga rrëzimi i avionit humbën jetën 241 pasagjerët në të dhe shpëtoi vetëm një. Sipas asaj që ka zbuluar Byroja Indiane e Hetimeve të Aksidenteve Ajrore, vetëm pak sekonda pas ngritjes për të dy motorët e avionit Air India u […]
India është tronditur nga vrasja e tenistes 25-vjeçare Radhika Yadav, e cila u qëllua për vdekje nga i ati në shtëpinë e saj. Rrëfimi i burrit, 49-vjeçarit Deepak Yadav, është rrëqethës:
“E qëllova tre herë në shpinë ndërsa po gatuante.” Një plumb i ngeci në qafë dhe dy të tjerë e goditën në shpinë. Babai i saj tha se e kreu krimin nga poshtërimi: “Më tallën që isha i varur financiarisht prej saj .” Pas krimit, ai u arrestua nga policia dhe e pranoi fajësinë pa rezistencë.
Siç u tha oficerëve Kuldeep Yadav, xhaxhai i viktimës, “Dëgjova një zhurmë dhe u ngjita në katin e parë, ku jeton vëllai im. Pasi hyra brenda, pashë mbesën time Radhika të shtrirë duke rrjedhur gjak në kuzhinë dhe një armë në dhomën e ndenjes. Unë dhe djali im e morëm dhe e çuam me makinë në Spitalin Gurugram.”
Megjithatë, mjekët mundën vetëm ta shpallnin të vdekur.
Edhe pse nuk ishte një yll botëror i tenisit, Radhika Yadav ishte një fytyrë e njohur në Indi. Ajo kishte luajtur 36 ndeshje në njëshe dhe 7 ndeshje në dyshe në turneun ITF, niveli i tretë i tenisit profesional, poshtë turneve WTA dhe WTA 125. Paraqitjet e saj të fundit ishin në mars 2024 në njëshe dhe në qershor 2023 në dyshe, përpara një ndërprerjeje të detyruar për shkak të një dëmtimi në shpatull.
Pavarësisht ndërprerjes së karrierës së saj garuese, Radhika nuk ishte ndalur: ajo kishte themeluar akademinë e saj të tenisit dhe kishte arritur pavarësi financiare. Ajo ishte e re, moderne dhe e pavarur; ndoshta tepër shumë, sipas babait të saj. Tensionet brenda familjes ishin përshkallëzuar në muajt e fundit.
Sipas dëshmive të mbledhura, burri nuk mund ta duronte dot të lihej mënjanë ose të tallej. Ai i kërkonte vazhdimisht asaj të mbyllte Akademinë, por Radhika gjithmonë refuzonte. Ky refuzim, për të atin, ishte pika e kthesës. Ai e vrau me tre të shtëna me armë zjarri ndërsa ajo ishte në kuzhinë.
Të paktën nëntë persona kanë humbur jetën pas shembjes së një ure mbi një lumë në shtetin perëndimor Gujarat të Indisë.
Ministri i Shëndetësisë së Gujaratit, Rushikesh Patel, tha se disa mjete ranë në lumin Mahisagar kur një pjesë e urës Gambhira u shemb të mërkurën në mëngjes. Ura, që ndodhet në distriktin Vadodara të këtij shteti, ishte ndërtuar në vitin 1985, shtoi Patel.
Anil Dhameliya, një zyrtar i lartë civil, u tha gazetarëve se të paktën nëntë trupa janë gjetur, ndërsa pesë të tjerë ishin plagosur në këtë ngjarje. “Operacionet e shpëtimit janë në vazhdim”, tha ai.
Kryeministri Narendra Modi e quajti aksidentin “thellësisht tronditës” dhe u shprehu ngushëllimet familjeve të viktimave.
Infrastruktura e Indisë është prej kohësh e njohur për shqetësime në aspektin e sigurisë, gjë që herë pas here ka shkaktuar katastrofa të mëdha në autostrada dhe ura.
Në vitin 2022, një urë e vjetër me tela suspendues nga periudha koloniale u shemb mbi lumin Machchu në Gujarat, duke shkaktuar rënien në ujë të qindra personave dhe vdekjen e të paktën 132 prej tyre.
Një ngjarje e rëndë ka tronditur shtetin perëndimor indian të Gujarat, ku një urë e ndërtuar në vitin 1985 është shembur mëngjesin e sotëm, duke marrë jetën e të paktën nëntë personave.
Sipas raportimeve të NDTV, disa automjete kanë rënë në lumin Mahishasgarh në momentin kur një pjesë e urës Ghabira u shemb papritur. Ministri i Shëndetësisë së Gujaratit, Rushikesh Patel, konfirmoi bilancin paraprak të viktimave dhe bëri me dije se ekipet e shpëtimit janë në terren në kërkim të të mbijetuarve.
Shkaku i shembjes mbetet ende i paqartë, ndërsa autoritetet kanë nisur hetimet për ngjarjen. Ura në fjalë ishte ndërtuar rreth 40 vite më parë dhe përdorej çdo ditë nga dhjetëra automjete dhe këmbësorë.
Të paktën 9 persona humbën jetën dhe pesë të tjerë u plagosën pasi automjete ranë në një lumë pas shembjes së një pjese të urës në shtetin perëndimor të Gujaratit në Indi, thanë autoritetet.
Një pjesë e një ure në Vadodara të shtetit mbi lumin Mahisagar u shemb në mëngjes dhe filloi një operacion shpëtimi, tha zyrtari i lartë civil, Anil Dhameliya.
Dhameliya tha se automjetet ranë në lumë dhe nëntë trupa janë gjetur. Pesë persona u plagosën në incident, shtoi ai.
Zyrtari tha se operacionet e shpëtimit janë duke u zhvilluar dhe po bëhen përpjekje për të minimizuar humbjet njerëzore.
“Po përpiqemi ta përfundojmë operacionin më shpejt”, tha ai.
Një dëshmi shokuese, e fortë nga një ish i dënuar, ka nxjerrë zbuluar një mori institucionesh, të cilat kanë tentuar që të fshehin një ngjarje të rëndë kriminale brenda Burgut të Reçit. Pjerind Ndoci ka qenë dëshmitar okular më datë 29 qershor 2024, ditë kur 6 gardianët e Reçit rrahën për vdekje të dënuarin Edmond […]
Ka shkuar në 39 numri i të vdekurve pas shpërthimit të një fabrikë kimike.
Po ashtu janë plagosur 34 persona.
“Dola nga fabrika për të përdorur tualetin dhe dëgjova një shpërthim të fortë. Tingëllonte si shpërthim bombe. Dola dhe pashë zjarr. Një pjesë e zjarrit u përhap edhe drejt meje. U hodha nga muri dhe shpëtova Shumë prej tyre (ata që ishin brenda) arritën të shpëtonin, por një numër i madh mbetën të bllokuar dhe nuk mundën të dilnin”, tha për Reuters Chandan Gound, 32 vjeç, punonjës fabrike.
Zyrtarët e policisë thanë se më shumë se 140 persona po punonin në uzinë kur ndodhi incidenti. 25 nga të vdekurit ende nuk janë identifikuar.
Një shpërthim i fuqishëm në një fabrikë kimike në shtetin Telangana të Indisë i ka marrë jetën të paktën 39 personave, sipas raportimeve të Reuters dhe Associated Press.
Ngjarja ndodhi më 30 qershor në fabrikën e kompanisë “Sigachi Industries”, rreth 50 km nga qyteti Hyderabad. Më shumë se 140 punëtorë ndodheshin brenda ndërtesës në momentin e shpërthimit, e cila është shembur totalisht.
Ekipet e kërkim-shpëtimit kanë gjetur deri tani 34 trupa, ndërsa dy të tjerë ndërruan jetë në spital për shkak të djegieve të rënda. Dhjetëra të tjerë janë ende të shtruar në spital.
Për shkak të dëmtimeve të mëdha trupore, 25 viktima nuk janë identifikuar ende, ndërsa autoritetet kanë nisur testet e ADN-së përmes një ekipi të posaçëm mjekësor.
Autoritetet e shtetit Telangana kanë ngritur një komision hetimor, ndërsa kompania ka pezulluar operimin e fabrikës për 90 ditë. Shkaku i shpërthimit mbetet ende i panjohur.
Marka italiane e modës luksoze Prada ka thënë se pranon rrënjët indiane të linjës së saj të re të këpucëve, disa ditë pasi dizajni shkaktoi një polemikë në Indi.
Sandalet, të prezantuara në Javën e Modës në Milano javën e kaluar, kishin një model të thurur me majë të hapur që ngjante shumë me sandalet tradicionale Kolhapuri të prodhuara në shtetet indiane të Maharashtra dhe Karnataka.
Prada i përshkroi sandalet si “këpucë lëkure”, por nuk përmendi origjinën e tyre indiane, duke shkaktuar reagime të ashpra dhe akuza për përvetësim kulturor në Indi. Duke iu përgjigjur polemikave, Prada i tha BBC-së në një deklaratë se e njeh që sandalet janë të frymëzuara nga këpucët tradicionale indiane.
Një zëdhënës i Prada tha se kompania “gjithmonë ka festuar artizanatin, trashëgiminë dhe traditat e dizajnit”, duke shtuar se ishte “në kontakt me Dhomën e Tregtisë, Industrisë dhe Bujqësisë të Maharashtras për këtë temë”.
Javën e kaluar, shefi i saj i kishte shkruar markës, duke thënë se dizajni ishte komercializuar pa u dhënë merita artizanëve që e kanë ruajtur trashëgiminë e saj për breza.
Lorenzo Bertelli, kreu i Përgjegjësisë Sociale të Korporatave të Prada-s, iu përgjigj letrës së tij duke thënë se sandalet ishin “në një fazë të hershme të dizajnit”, sipas Reuters. Ai tha gjithashtu se Prada ishte e hapur për një “dialog për shkëmbim kuptimplotë me artizanët vendas indianë” dhe kompania do të organizonte takime pasuese për ta diskutuar më tej këtë çështje.
Të emëruara sipas një qyteti në Maharashtra ku prodhohen, sandalet Kolhapuri i kanë rrënjët në shekullin e 12-të.
Të bëra prej lëkure dhe ndonjëherë të lyera me ngjyra natyrale, sandalet tradicionale të punuara me dorë janë të forta dhe të përshtatshme për klimën e nxehtë të Indisë.
Sipas Organizatës Botërore të Tregtisë, një etiketë treguese gjeografike i atribuon një malli ose produkti origjinën nga një rajon ose vend i caktuar dhe konsiderohet shenjë autenticiteti. Pas polemikave, shumë artizanë në Kolhapur thanë se ishin të trishtuar nga përdorimi i dizajnit nga Prada pa i dhënë meritën e duhur.
“Këto sandale janë bërë me punën e palodhur të punëtorëve të lëkurës në Kolhapur. Ato duhet të emërohen sipas Kolhapurit. Mos përfitoni nga puna e të tjerëve”, tha për BBC Marathi Prabha Satpute, një artizan nga Kolhapuri.
Sandalet kushtojnë disa qindra rupi në Indi, por çmimet e larta të raportuara nga Prada i zemëruan disa, megjithëse faqja e internetit e markës nuk e përmend çmimin. Shumica e sandaleve të tjera të shitura nga shtëpia e modës kushtojnë nga 600 deri në 1,000 paund në Mbretërinë e Bashkuar.
Kjo nuk është hera e parë që markat globale akuzohen për përvetësimin e produkteve tradicionale indiane pa u dhënë meritën rrënjëve të tyre. Në Festivalin e Filmit në Kanë të vitit 2025, Gucci e përshkroi një sari të veshur nga ylli i Bollywood-it, Alia Bhatt, si një fustan, duke shkaktuar reagime negative.
Ministri indian i Aviacionit Civil, Murlidhar Mohol ka deklaruar se të gjitha pistat janë në shqyrtim për të zbardhur shkaqet e rrëzimit tragjik të një avioni Boeing 787 të kompanisë Air India, që ndodhi më 12 qershor gjatë ngritjes nga qyteti Ahmedabad, në veriperëndim të Indisë. Siç u raportua të paktën 279 persona humbën jetën […]
FINIQ- Në këtë shtëpi në fshatin Dhrovjan të Finiqit lindi një shenjtor, Gerasimos Mikragiannanitis, një nga figurat më të ndritura të kishës ortodokse moderne.
Në janar të 2023-shit Siniodi i Shenjtë i Patriakanës Ekumenike të Stambollit mori vendim, për kanonizimin e murgut Gerasimos duke e përfshirë atë në radhët e shenjtorëve ortodoksë. Shën Gerasimos u lind në Dhrovjan në 1905 me emrin Anastasios e gjatë viteve të shkollimit, nisi që netëve të mësonte edhe liturgjinë që ushqeu tek ai thirrjen hyjnore.
Sipas banorëve, nëna e tij ishte udhërrëfyesja dhe mbështetja në rrugëtimin shpirtëror. Pasi nisi jetën si murg, Gerasimos nuk u kthye dot më kurrë në tokën shqiptare, edhe pse në vitet e fundit të jetës dëshira për t’u rikthyer në shtëpinë ku u lind ishte e madhe.
Edhe pse fizikisht banorët nuk e panë në Dhrovjan shenjtorin e tyre, ata thonë se e kanë ndjerë praninë e tij qysh kur ishte murg, me kujdesin që ai bëri për së largu që kambanat e kishës të binin sërish sapo në Shqipëri përfundoi regjimi komunist.
Shenjtërimi i tij ka domethënie të madhe për besimtarët ortodoksë, ata e quajnë një fitore të të gjithë Shqipërisë që vuajti për 45 vite mospraktikimin e fesë.
Në Dhrovjan përmes lidhjes kulturore të fshatit, presupozojnë të organizojnë një simpozium për Jerasimin, me pedagogë shqiptarë dhe grekë. Shenjtori Gerasim në fshatin me pak banorë të mbetur, është kthyer në një burim frymëzimi dhe udhërrëfyes jete për të gjithë besimtarët ortodoksë./abcnews.al
Login
