TIRANË, 21 korrik/ATSH-Maela Marini/ Kryeministri Edi Rama bëri të ditur sot se po punohet për të nisur monitorimin teknologjik të strukturuar të territorit përmes dronëve.

Rama iu përgjigj drejtpërdrejt pyetjeve dhe komenteve të adresuara nga qytetarët në platformat sociale lidhur me aksionin e ndërmarrë së fundi në territor për lirimin e hapësirave publike.

“Ka lloj-lloj qasjesh dhe unë dua të prek një pikë që e shoh të rishfaqet shpesh: ‘përse gjithmonë kështu?’. Jo, nuk është gjithmonë kështu. Ka një problematikë me territorin por është ku e ku në krahasim me më parë. Ne na duhet të rikthehemi herë pas here sepse ka ende për të bërë, por jo sepse gjërat janë në pikën ku ishin më parë”, shtoi Rama.

Kryeministri theksoi se “patjetër që ka nevojë për riorganizim të mëtejshëm”.

“Kjo nuk është një çështje thjesht dhe vetëm inspektorësh dhe inspektimesh, por e vendosjes në një nivel tjetër të kontrollit përmes teknologjisë”, theksoi ai.

Kryeministri bëri të ditur se “jemi shumë afër edhe në këtë aspekt ndërkohë që kemi nisur punën me monitorimin teknologjik të rrugëve”.

“Kemi Qendrën e Monitorimit të Trafikut, kemi pjesë të këtij plani pune edhe monitorimin e shkollave, por ndërkohë jemi në një proces për të nisur edhe monitorimin teknologjik të strukturuar të territorit ku do të mund të ndjekim gjithçka ndodh në territor përmes dronëve”, theksoi ai.

Ndërkohë, sipas kryeministrit, informacioni i marrë nga dronët do të bëjë që puna e inspektorëve në terren të ballafaqohet me vëzhgimin e teknologjisë.

“Kjo do të na çojë komplet në një nivel tjetër dhe do të jemi shumë më të sigurt për mos prapakthimin e asnjë progresi në këtë drejtim. Duhet të jemi shumë të qartë se ky nuk është proces që nuk merr parasysh se këtu duhet të krijojmë harmoni dhe bashkëjetesë në harmoni mes interesit të qytetarëve, atyre që kanë nevojë për hapësirat e tyre, qoftë për të kaluar në këmbë lirisht apo për të qëndruar lirisht në hapësirat komunitare dhe biznesit” shtoi Rama. /j.p/

The post Rama: Monitorim teknologjik i territorit përmes dronëve appeared first on Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Nga Leonard Veizi

A po i afrojmë apo po i largojmë turistët?

Me shumë gjasa, ne shqiptarët nuk e përballuam dhe as e menaxhuam siç duhet lukuninë e turistëve të huaj që u derdhën drejt Shqipërisë sapo disa media të mëdha ndërkombëtare shpallën se në brigjet e Adriatikut ndodhej një vend piktoresk me çmime të favorshme.

Për peizazhin nuk gënjeu askush. Por ndoshta harroi të përmendte që pas kodrave me ullinj e plazheve me rërë të artë, fshiheshin pirgje plehrash që konkurronin në lartësi me shezlonët.

Turistët erdhën me entuziazëm, por shumë prej tyre u larguan me një ndjesi zhgënjimi që nuk e lan as deti.

Kohët e fundit, Shqipëria ka qenë në qendër të vëmendjes jo për promovime vezulluese, por për kronika dhune që ngjajnë më shumë me raporte nga ringje boksi sesa me fletëpalosje turistike.

Në lajme dhe rrjete sociale shfaqen pa ndërprerje pamje ku vendasit i nisin debatet me grusht, i vijojnë me bishta çadrash dhe, nëse argumenti logjik dështon, përfundojnë me armë zjarri. Turizëm “all-inclusive”, që përfshin edhe traumën si suvenir.

Në fakt, një turist mund të humbasë ca orë nxirjeje nga dielli, por mund të fitojë më shumë duke vënë baste për gladiatorët që përplasen çdo ditë në arenën e improvizuar të plazhit.

A nuk do ishte më me leverdi të organizonim një kampionat kombëtar “Plazh Fight Club” dhe ta përfshimë në guidat turistike si atraksion?

Ndërkohë, tregu shqiptar ofron gjithmonë diçka të re – zakonisht një rritje çmimesh.

Çmimet janë të kripura, shërbimi pa kripë, dhe fatura shpesh të kujton Parisin – vetëm se mungon Kulla Eiffel dhe ndonjë kamerier që të sjell ujë pa u thirrur tri herë.

Në rrjetet sociale, turistët shfaqen të hutuar: “Na thanë Shqipëria është e lirë… po për kë?”, pyesin teksa numërojnë centët para se të porosisin një birrë që kushton sa një koktej në Berlin.

Dhe të kemi parasysh: Shqipëria ende nuk ka përjetuar vërshimin e turistëve me xhepa të rëndë.

Nuk na kanë zbarkuar milionerët e rivierës franceze, por kryesisht backpacker-ët me Google Maps në dorë dhe tenda në çantën pas shpine. Ata që hanë një herë në ditë dhe flenë në kampingje – jo sepse janë aventurierë, por sepse hotelet me pesë yje u duken si zyrat e NASA-s: të paarritshme.

Ndërkohë, edhe personeli që duhet t’i presë, thjesht… nuk ekziston. Ai i trajnuar jo e jo, por nuk gjen as personel të patrajnuar.

Po shteti?

Ai është aty… diku.Jo për të vendosur standarde, por për të bërë foto me drone dhe për të lëshuar slogane. Në vend të strategjive, kemi spote me violina, ndërsa në realitet pushuesit ballafaqohen me tejmbushje, kaos urbanistik dhe pagesa “cash-only” që kalojnë nën radarin e tatimorit.

Mediat vendase, nga ana tjetër, kanë marrë rolin e Public Relations-it zyrtar. Ndërsa dhuna përhapet si valët e detit, ato vazhdojnë të flasin për “vit rekord turistik”, një term që duket se matet me numrin e makinave që bllokojnë rrugët, jo me kënaqësinë e turistëve.

Çdo raport është një trumbetë suksesi – edhe kur plazhi ngjan me një landfill me shezlonë.

Jemi një vend që ecim kuturu nëpër ekonomi tregu, e me një shpresë gati fetare për integrimin në Europë.

Por ndoshta, më parë duhet të integrojmë veten me veten, me ndonjë standard, ndonjë ndjeshmëri ndaj tjetrit, dhe ndonjë përpjekje për të kuptuar që turistët nuk janë vetëm për t’u shtrydhur si limonë në gusht, por për t’i kthyer sërish në maj. Sepse nëse vazhdojmë kështu, mund të kemi një turizëm “të qëndrueshëm” – në kuptimin që nuk do lëvizë më askush drejt nesh.

Dhe kur të kujtojmë vitet kur bregdeti gëlonte nga të huaj, do na mbetet vetëm nostalgjia… dhe ndonjë bast i humbur në ringun e rërës.

Nga Ben Andoni

Jo thjesht debati gati grotesk për mandatin e dy kryetarëve të partive të vogla, por ajo që po ndodh me opozitën në përgjithësi me ligjërimin deri cfilitës përditor të Berishës; zhgënjimi dhe boshësia që vjen nga vonesat dhe amullia e sistemit të drejtësisë, shtuar me aksionet e stërlodhshme të Ramës ndaj informalitetit po përcillen me një apati të madhe në vend. Stina e nxehtë e favorizon edhe më shumë për faktin se është stina më e vështirë e vitit, ndërsa shpresa e ndryshimit tashmë duket se është tejet i largët.

Zgjedhjet kanë pak javë që kanë mbaruar. I vetmi referim gjysmë objektiv është viti 2030, vit i mëtuar i integrimit të Shqipërisë, por që kap deri elementë grotesku, kur në ditët tona po përflitet deri për ekzistencë të kësaj status quo të BE-së dhe rrezikun gjithnjë e më të afërt të luftës. Ndërkohë apatia ka kapur çdo segment të së përditshmes, ndërsa situata në vend dhe sidomos tollovia e drejtimit nga PS-ja dhe papërgatitjes për shumë problematika të administratës së saj tregojnë se gjërat janë të vështira për t’u ndryshuar.

Studiuesit e lidhin termin “apati” sidomos në Evropën Lindore me shumë elementë kompleksë, të cilat janë të ndikuar kryesisht nga faktorë historikë, shoqërorë dhe politikë. Lajm i mirë është se nuk konsiderohet si tipar universal, por është përgjigje ndaj realiteteve tona specifike, ku tek ne ligjërohet sepse Berisha është prej 35 vitesh në fokus të Shqipërisë post ’90, kurse Rama nga viti 1998 (27 vjet) është prej gati katër mandatesh. Sëbashku, janë aktorët dhe protagonistët kryesorë politikë-shoqërorë të vendit. Duke pasur parasysh trashëgiminë e historisë së socializmit; zhvillimet ekonomike në vend, në disa momente që e ccuan vendin në zgrip; dhe mos arritjen e objektivave nga politika për demokracinë (ende s’kemi zgjedhje të pranuara), apatia tashmë është një reagim fare i arsyeshëm ndaj këtij realiteti. Dhe, pavarësisht njëfarë rritjeje ekonomike, e cila shikohet në vendet tona në Ballkan; pabarazitë e të ardhurave dhe mundësive janë të mëdha; kurse lodhja e publikut për lëvizje sociale ka përcjellë në një frustrim dhe ndjenjën që po e përjetojmë të gjithë se përpjekja individuale është fare e kotë. Nuk ndryshon asgjë. Ky realitet është fat vetëm i qeveritarëve dhe njerëzve pranë tyre që nuk i ndahen protagonizmit dhe që po ndikojnë t’i zbrazin vendet e tyre. Duke nisur me Shqipërinë dhe Kosovën, që dikur ishin krenare për popullsitë e reja në kontinent duke vazhduar me Serbinë, Malin e Zi, Maqedoninë e Veriut dhe Federatën e Bosnje Hercegovinës, tashmë ballkanasit garojnë për të ikur.

Shqipëria e ka të gjallë trashëgiminë e autoritarizmit dhe këtë e shikon deri në diskursin e liderëve të partive që lapsuset Frojdiane u nxjerrin fjalë për fjalë shprehjet e komunizmit, tranzicionet ekonomike dhe ndjenja e pafuqisë përballë diçkaje që nuk ndryshon…po e lodh vendin. Por nuk “e kupton” as Rama dhe ca më keq dhe opozita, që pason vetëm veprimet e tij, pa asnjë ide të re, duke i shërbyer pak individëve./kb

Read More...

Read More...

Read More...

Kreshnik Ajazi, kryeprokuror i Elbasanit, 30 mars 2022

“Prandaj e thashë që kërkoj mirëkuptimin tuaj, sepse jemi në fazat e para të veprimeve hetimore. Është e vërtetë që shtetasi Nuredin Dumani, është person në hetim, ka qenë person në kërkim, sot i kapur, në lidhje me procedimin penal për vrasjen e shtetasit Bujar Çela. Natyrisht edhe për procedime të tjera jemi duke zhvilluar hetimet. Është shumë shpejt. Është vetëm momenti i parë, sepse ky arrestim besoj i ka dhënë impulse disa ngjarjeve…”

Pa kaluar as dy muaj nga kjo deklaratë e kryeprokurorit të Elbasanit, Kreshnik Ajazi, pak momente pas arrestimit të Nuredin Dumanit, më 29 mars të vitit 2022, rezultoi pikërisht ashtu siç ai tha.

Pra arrestimi i Nuredin Dumanit, që deri në atë moment po kërkohej për vrasjen e vëllait të Talo Çelës, hapi një kapitull të ri, jo vetëm për drejtësinë, por edhe për vetë krimin.

Prokurorisë iu deshën disa ditë që ta bindë të kthehet në të penduar dhe që nga ai moment, gjithçka mori një rrjedhë tjetër. Akuza kishte tashmë në dorë një bashkëpunëtor të çmuar.

Aq sa, 50 ditë pas arrestimit të Nuredin Dumanit, më 19 maj 2022, një operacion që u shtri në të gjithë vendin, i cili u kodua “Golden bullet”, pra “Plumbi i Artë”, u finalizua duke çmontuar bazat e disa grupeve kriminale. Pati dhjetëra arrestime e shumë të tjetër u arrestuan në ditët në vijim. Sigurisht, disa personazhe të rëndësishëm që prodhoi dëshmia e Nuredin Dumanit, e ndërthurur edhe me prova të tjera, vazhdojnë të jenë edhe sot në kërkim.

Por pa diskutim, Nuredin Dumani, sot është një nga të penduarit më të rëndësishëm që ka pasur ndonjëherë drejtësia shqiptare. Një njeri që ka kryer vrasje për llogari të krimit të organizuar. Që ka ekspozuar disa nga njerëzit më të rëndësishëm të krimit, me të cilët ka komunikuar vetë, apo nëpërmjet të tjerëve. Një njeri që edhe sot, në dosjet më të fundit të SPAK, emri i tij del i lidhur edhe më grupe të tjera kriminale nga më të rrezikshmet, jo vetëm në Shqipëri. Një njeri që zbuloi skutat më të errëta të krimit dhe lidhjet e tij me Policinë e sistemin e drejtësisë.

Procesi i “Plumbit të artë”, që tashmë po zhvillohet në Gjykatën e Posaçme, ka mbledhur në një sallë 3 të penduar e 15 të pandehur. Pa dyshim që është një nga ato procese që ndodh një herë në shumë vite. Nuk ndodh shpesh, që në një sallë të vogël gjyqi, të ketë aq shumë vrasës dhe të penduar njëkohësisht.

Nuredin Dumani ishte i aftë të bënte gjithçka, sidomos të vriste.

Madje këtë ai e kishte kthyer në biznes. Një biznes gjaku, nga i cili për vite me radhë përfitoi miliona. Ai mund të konsiderohet tashmë si vrasësi serial i dekadës së fundit. Jo pa qëllim policia e kodoi me emrin “Plumbi i artë”, operacionin e vitit 2022. Dumani ishte nisur për të kryer një vrasje në Elbasan, kur ra pre e një atentati ku mbeti edhe i plagosur. Pas arrestimit të tij dhe bashkëpunimit me prokurorinë, SPAK lëshoi 32 urdhra arresti ku u vunë në pranga 20 persona dhe u shpallën në kërkim 12 të tjerë. Mes personave të shpallur në kërkim janë edhe emra të njohur si, Ervis Martinaj, Talo Çela e Suel Çela.

Dosja ndaj 20 personave të marrë të pandehur pas dëshmisë së Nuredin Dumanit më 29 janar 2024 kaloi për gjykim. Kjo është çështja më voluminoze në Prokurorinë e Posaçme pasi pjesë e saj janë disa procedime penale, për 18 ngjarje kriminale mes të cilave vrasje , grabitje me armë, vendosje tritoli, trafik të lëndëve narkotike deri tek dhuna në familje.

Vrasje të kryera gjatë një dekade, të mbetura pa autor, u zbardhën nga vetë vrasësi me pagesë që u kthye në të penduar. Krimet që me gjasë mund të mos zbardheshin edhe për dekada të tjera, tashmë kanë emra porositësish, organizatorësh dhe vrasësish që kanë nisur të gjykohen. Ishte vetë killeri Nuredin Dumani, i arrestuar në Fier marsin e vitit 2022, ai që, ndoshta i detyruar nga rrethanat zgjodhi të tregojë gjithçka.

Emri i Nuredin Dumanit doli në skenë më 9 tetor të vitit 2020, kohë kur u shpall në kërkim për vrasje. Policia njoftonte në atë kohë se, strukturat hetimore të Policisë së Elbasanit, nën drejtimin e Prokurorisë, 20 ditë pas vrasjes së Bujar Çelës, vëllait të të shumëkërkuarit Talo Çela, kishin identifikuar autorin. Bëhej fjalë për Nuredin Dumanin, në atë kohë 37 vjeç, lindur në Dibër e banues në Durrës, ndaj të cilit ishte vendosur masa e sigurisë “arrest me burg”, në mungesë, me akuzën e “vrasjes me paramendim” e kryer në bashkëpunim.

Arratia e tij mori fund në mars të vitit 2022, kur teksa po tentonte të kryente një tjetër vrasje, mbeti vetë i plagosur. Tani, më shumë se dy vite pas arrestimit, Gjykata e Posaçme ka nisur procesin për Nuredin Dumanin dhe personat e tjerë që u prangosën gjatë operacionit “Plumbi i Artë”.

Përveç Nuredin Dumanit, pjesë e dosjes janë disa bashkëpunëtorë të drejtësisë, mes të cilëve edhe Skerdi Tase. Në muajin gusht 2023, pranoi të bashkëpunojë me drejtësinë dhe u kthye në të penduar, edhe Erjon Alibej, që ishte në rolin e porositësit. Më herët kanë bashkëpunuar me SPAK edhe Henrik Hoxhaj e Klevis Alla, por disa dëshmi të tyre kanë rezultuar të pasakta dhe për këtë arsye kanë humbur statusin e bashkëpunëtorit të drejtësisë.

RRËFIMET E TË PENDUARVE

Pasi bashkëpunëtori i drejtësisë, Nuredin Dumani, përfundoi dëshminë e tij gjatë disa seancave të procesit “Plumbi i artë”, më 29 maj 2025 ishte radha e një tjetër të penduari. Erion Alibejt.

Rrëfimi i tij në sallën e gjyqit ishin një dëshmi, që shpjegonte jo vetëm si bëhej trafiku i drogës, si bëheshin vrasjet e si kontraktoheshin killerat por edhe se si bliheshin oficerët e Policisë.

Një roman i tërë kriminal, me histori gangsterësh, trafikantësh kokaine, killerash me pagesë, policë e shefa Policie që i shërbenin krimit, duke u vënë në dispozicion edhe sistemin TIMS e duke komunikuar në SKY.

Ndërsa tani radhën e ka i penduari i tretë i të njëjtës dosje, Skerdi Tase. Më 15 korrik 2025 ai nisi rrëfimin e tij në Gjykatën e Posaçme, duke treguar krime, për të cilat kishin dëshmuar edhe Dumani, edhe Alibej. Por edhe ngjarje që u anashkaluan nga Henrik Hoxhaj, një tjetër personazh që u kthye në të penduar, por me pas e humbi statusin, ndoshta pikërisht për ato krime që sot po flet Skerdi Tase.

Që në nisje të dëshmisë së tij, Tase u pyet nga prokurori i SPAK Behar Dibra për atentatin e vitin 2017 ndaj tregtarit të naftës Aredin Behari.

Skerdi Tase

Me Henkrik Hoxhën jam njohur nga një shok i përbashkët. Ky shtetas, Viron Tavanxhiu, na foli për një atentat që do i bëhej një personi në Fier. Henriku kishte siguruar një makinë, armët dhe ishin vëne në ndjekje këtij personi. Ditën e ekzekutimit Henriku më tha se porositësi e kishte marrë në telefon dhe i kishte thënë: “Pse po e vononi atë pune…”. I shkuam në lokal për ta qëlluar por u fut poshtë tavolinës e më pas brenda në lokal. Nuk u futa më tej se isha pa doreza.

Viron Tavanxhiu, personi që Skerdi Tase e përmend në dëshminë e tij si porositës të vrasjes, rezulton një personazh me të shkuar të hershme kriminale. Ai u arrestua më 10 tetor të vitit 2020 në Fier, pasi ishte në kërkim për vrasje nga drejtësia Italiane. Tavanxhiu, i njohur me pseudonimin “Kabuçi”, dyshohej për vrasjen e një shtetasi tunizian dhe plagosjen e një shqiptari, më 1 shtator të vitit 2001, në Milano. Pak më shumë se 19 vjet pas asaj ngjarjeje, të cilën hetimet dhe gjyqet e kanë lidhur me një armiqësi midis grupeve kriminale shqiptare për kontrollin e prostitucionit, Tavanxhiu u arrestua në qytetin e tij të lindjes, Fier, si pjesë e një operacioni midis Romës dhe Tiranës. Ai ishte dënuar me 22 vjet burg në shkallën e parë. Vendimi u la në fuqi në Apel dhe u bë i formës së prerë nga Gjykata e Lartë e Kasacionit më 12 nëntor 2008. Tavanxhiu u gjykua gjithashtu për të njëjtin krim nga Gjykata e Fierit, e cila e liroi atë me një vendim të formës së prerë më 6 mars 2006, dy muaj para se të shpallej fajtor në Milano. Për këtë arsye, avokatët e tij kërkuan anulimin e vendimit italian, duke përmendur faktin se një person nuk mund të gjykohet dy herë për të njëjtin krim. Megjithatë, gjykatat në Itali në vitin 2019 e hodhën poshtë kërkesën.

Në rrëfimin e tij, Skerdi Tase tregon se Viron Tavanxhi e ka kontaktuar edhe për një tjetër vrasje në Fier. Atë të Agim Boriçit, që sipas tij e kërkonte edhe Renato Saliu, apo i njohur ndryshe si Renato Çami. Këtë, Tase shpjegon se e ka dëgjuar nga Henrik Hoxhaj.

Skerdi Tase

Vironi më ka kontaktuar edhe për të bërë vrasjen e Agim Boriçit po në qytetin e Fierit. Mora vesh se Henriku kishte marrë porosi edhe nga një person tjetër, Renato Çami, për Gim Boriçin, që kemi ndenjur 8 muaj duke e ruajtur. U realizuan veprimet në vitin 2018. Me Henrikun takoheshim përditë për të bërë planet. Riku më tha se kishte marrë dhe një punë tjetër për Aredin Beharin. Qëllova një breshëri tek Aredin Behari, mendova se e kapën fishekët, pastaj u largova. Më priste Riku 100 metra më larg. Unë mendova se e kisha vrarë. Kaluam mbi lumin Gjanica, aty ku hodhëm dhe armën “Scorpion”. Debatuam me Henrikun pse nuk u krye vrasja. Më tha: “Pse e more përsipër kur s’e bëje dot?” Aredini kishte thënë emrin e porositësit në Polici.

Agim Boriçi, është po ashtu një personazh i njohur nga drejtësia Shqiptare, dikur i akuzuar për 3 vrasje. Më 3 prill të vitit 2008, ai u arrestua gjatë operacionit të koduar “Ulpjana”, nga forcat speciale RENEA, në bashkëpunim me Policinë e Tiranës dhe të Fierit. Boriçi, në atë kohë 36 vjeç, ishte person i shpallur në kërkim, pasi ishte dënuar me vendim të formës së prerë me 20 vjet burgim, për vrasjen e Ervin Gjinit, ngjarje e ndodhur më 12 prill 1994, vrasjen e Edmond Zefit më 5 qershor 1998 dhe vrasjen e mbetur në tentativë të Agim Ulajt në të njëjtën ditë.

Për këto ngjarje Agim Boriçi në vitin 2001 është deklaruar i pafajshëm nga Gjykata e Fierit. Më pas, në janar të vitit 2008 është dënuar me 20 vjet burg nga gjykata e Apelit në Vlorë. Në zbatim të këtij vendimi edhe u arrestua më 3 prill të vitit 2008. Por më 8 korrik të vitit 2009, ai mori pafajësinë, me një vendim të Gjykatës së Lartë.

Sipas dëshmisë së Skerdi Tasit, veç interesit të Renato Saliut, Agim Boriçi, kërkohej të vritej edhe nga Albert Pashaj.

Skerdi Tase

Kam punuar edhe teknik në një televizion në Fier për 1 vit. Shokët që kisha, ishin banakierë e kamarierë. Mes tyre ishte edhe Armando Mita. Kam pasur shokë fëmijërie që jam rritur. Pas atentatit ndaj Abedinit, bëmë debate me Henrikun, se personi që e kishte porositur ishte thirrur në Polici. Henriku më thoshte: “Ç’punë ka ai kur ne s’e kryem dot?”. Quhej Albert Pashaj. Me sa menduam më vonë, se në atë kohë s’e dija. Henriku ishte pyetur për këtë gjë. Personi që iu bë atentati kishte treguar se ku dyshonte. Me Henrikun pothuajse takohesha përditë. Deri në ato momente nuk dija asgjë për Henrikun. Vironi më kishte treguar që merret me atentate. Vironi në atë kohë ishte në kërkim për një vrasje në Itali. Dija që merrej me prostitucion e me drogë. Vironi edhe pse ishte në kërkim nga Interpoli, nuk ruhej aq shumë sepse kishte njohjet e veta në Policinë e Shtetit, të cilat e njoftonin. Te lokali i Gent Xhaferrit takoheshim me Vironin. Vironi kërkonte të më takonte. Deri në vitin 2016 ndodhesha në Itali. Ishte koha e hashashit dhe më kërkon Vironi. Kam qëndruar diku te 3-4 muaj në Itali. Nuk pata bërë punë atje. Kam qenë tek një shok. Vironi kërkonte kontakt te shtëpia ime. Vajta për të bërë letrat por s’i bëra dot. U ktheva se Vironi kishte shkuar te shtëpia ime dhe më kishte kërkuar ta ndihmoja për një punë. Kur u ktheva, më tha më ndihmo se kishte mbjellë kanabis.

Gjatë rrëfimit të tij, Skerdi Tase ka treguar edhe për takimet që bënte me Henrik Hoxhajn. Madje edhe që ka qëlluar me armë në ajër disa herë në prezencë të tij. Ndërsa shpjegon se këtë e bënte pasi donte që ta shihte edhe atë duke qëlluar, për ta vënë në provë nëse ishte në gjendje të kryente vrasje.

Skerdi Tase

Henrik Hoxha qëndronte gjithmonë i armatosur. Pinim alkool me të, takoheshim shpesh. Disa herë mund të hapte dhe xhamin e makinës dhe qëllonte në ajër. E kam parë duke qëlluar. Unë nuk mbaj mend të qëlloja ndonjëherë në prezencë të tij. Henriku donte të më vinte në provë nëse jam i aftë të kryej vrasje para se të shkonim tek Agim Boriçi. Kishim rënë dakord që edhe Henriku, nëse do duhej, do ishte gati për të vrarë Aredin Beharin, edhe nëse do qëllonim nga makina në makinë.

Skerdi Tase tregon një nga episodet e vrasjes së Agim Boriçit, kur ai ishte në lokal duke pirë kafe bashkë me të vëllain, por pasi ka filluar të qëllojë i ka ngecur arma. Për këtë arsye, ishte Henrik Hoxhaj ai që qëlloi me pistoletë derisa i mbaruan fishekët. Megjithatë objektivi nuk u godit nga asnjë plumb.

Skerdi Tase

Gim Boriçin shkuam ta qëllonim tek spitali por nuk e gjetëm, ishte larguar. Në makinën e punës, “Reno Clio” kishim edhe armët. Ishim të pajisur dhe me maska si këto që përdor Policia. Pastaj shkuam tek shtëpia e tij. E pamë duke pirë kafe me vëllain. Tha Henriku: “Bëhu gati se qenkan të dy…” Ndaluam para lokalit. Fillova të qëlloj por më ngeci kallashi. Henriku gjuajti me një pistoletë derisa i mbaruan fishekët. Ata nuk i kapi asnjë fishek.

Bashkëpunëtori i drejtësisë tregon se për vrasjen e Aredin Beharit do të merrnin 80 mijë euro, pasi kishin marrë fillimisht një kapar për armën. Por edhe në këtë ngjarje, që ka ndodhur në prill të vitit 2019, sërish i ka ngecur arma, kësaj here Henrik Hoxhajt dhe vrasja nuk është realizuar.

Skerdi Tase

Në vitin 2019 më kontaktoi serish Henriku që kishte marrë një tjetër punë, po për Aredin Beharin. I kishte marrë një kapar prej 4 mije eurosh për armët. Në total do të merrnim 80 mije euro. Pak a shumë ai bënte të njëjtat lëvizje që kishin qenë tek atentati i parë. Në muajin prill të vitit 2019, nga ora 9-10 e darkës, sa doli nga lokali e po shkonte për tek shtëpia, ishte në këmbë. Iu afruam me makinë. Kur Riku qëlloi, pas 3-4 plumbash Kallashi i ngeci. Henriku sërish më bëri fajtor mua: “Ku e gjete këtë Kallash që ngec kështu…” E dogjëm prapë makinën, bashkë me Kallashin dhe u larguam.

Skerdi Tase tregon se pasi dështoi atentati i dytë, ai është larguar dhe ka qëndruar disa muaj në Gjermani. Me Henrik Hoxhajn shpjegon se është takuar në vitin 2020, pasi ai kishte nisur kontaktet me Nuredin Dumanin. Pas këtij takim, Tase rrëfen se kanë nisur të diskutonin për vrasjen e vëllait të Talo Çelës.

Skerdi Tase

Pas atentatit të dytë ndaj Aredin Beharit, ika disa muaj në Gjermani. Me Henrikun u takova në vitin 2020 kur ky ishte vënë në kontakt dhe me Nuredin Dumanin. Henriku më tha: “I ke parë 4 vrasjet në Durrës? Kam marrë pjesë dhe unë. Pse ike, do kishe marrë ndonjë lekë?” Henriku ishte në merak se mund t’i dilte gjë për vrasjet, sidomos tek vëllezërit Haxhia, pasi mund t’i dilte gjurma e gjakut që kishte lënë në makinë. Më pas mora vesh që “kusho”, që Henriku i referohej, ishte Nuredin Dumani. Fillimisht mu ofrua të merrja pjesë në vrasjen e vëllait të Talo Çelës, Bujar Çelës. Morëm 5 mijë euro kapar, diku në një fshat të Peqinit. Na treguan makinën që lëvizte Bujar Çela, por ne nuk donim ta vrisnim, edhe kur e shikonim e anashkalonim. Nuredini e kuptoi pastaj.

Gjatë rrëfimit të tij, Erion Alibej në një formë hedh dyshimet e tij se mund të jetë shitur edhe nga vetë autoritetet shtetërore, të cilëve tregon se herë pas here u ka dhënë informacione për vendndodhjen e Talo Çelës, që në atë kohë ishte një nga personat më të kërkuar nga Policia. E megjithatë ai thotë që jo vetëm nuk u veprua për kapjen e tij, por gjithçka po i kthehej kundër. Nisën të vriteshin njerëzit e tij, madje edhe djali i dajës, Andi Zylyfi. Kjo ishte arsyeja pse Alibej, ndonëse ishte person në kërkim, u investua të siguria e tij, i bindur tashmë që do ishte radha e tij për t’u vrarë. Shpjegon se Suel Çela kontrollonte kamerat e gjithë qytetit, ndërsa vetë ai kishte akses në disa prej tyre. Por nga ana tjetër, lëvizte me motor si shpërndarës picash për të verifikuar terrenin, por edhe informacionet që i vinin, disa prej të cilave e çuan tek Emiljano Ramazani. Dhe sërish, edhe pse nuk kishte më besim tek drejtësia, edhe informacionet në lidhje me Emiljano Ramazanit, ai ia çoi Policisë dhe Prokurorisë.

Planet për vrasje vazhduan. Në listë ishte vëllai i Talo Çelës, Bujar Çela, Regis Runaj dhe Emiljano Ramazani. Ndërsa si informator shërbente Eljo Bitri dhe Xhulian Hoxha. Erion Alibej tregon se si u thur plani dhe çfarë synohej me eliminimin e tyre.

Në rrëfimin e tij, Erion Alibej shpjegon të gjitha detajet e ngjarjeve. Kush ka marrë pjesë, mjetet dhe armët e përdorura, sa para janë paguar dhe si janë dorëzuar paratë. Ndërkohë shpjegon edhe planin se si pas vrasjes së Emiljano Ramazanit, armën e krimit kishin vendosur ta linin tek shtëpia e Bujar Çelës, në mënyrë që grupet të përplaseshin me njëri-tjetrin.

Vrasja e Emiljano Ramazanit, është një tjetër ngjarje që në fakt është rrëfyer edhe nga Nuredin Dumani edhe nga Erion Alibej.

Më datë 20 Korrik 2020, rreth orës 16:00, në lagjen “28 Nëntori”, në Elbasan, në oborrin e një pallati u gjet i vrarë me armë zjarri Emiljano Ramazani. Ai ishte qëlluar për vdekje brenda makinës “Ford Focus”. Rreth orës 16:44 të po kësaj dite, në fshatin Vidhas, të Elbasanit, u gjet tërësisht i djegur automjeti “Volksëagen Passat”, ngjyrë blu dhe brenda tij janë gjetur 2 armë zjarri automatike pa fishekë.

SPAK, pasi ka kryer veprimet hetimore të çmuara të nevojshme ka dërguar për gjykim të pandehurit Erion Alibej, Euglen Halili dhe Xhuliano Hoxha, ndërsa ka vijuar hetimet në lidhje me zbulimin e bashkëpunëtorëve të tjerë.

Në kuadër të procedimit është administruar deklarimi i Henrik Hoxhajt, i cili jep detaje shumë të rëndësishme në lidhje me porositësin, ekzekutorin si dhe rolin e tij në kryerjen e këtij krimi. Hoxhaj deklaron se ai ka qenë në rolin e ndihmësit në kryerjen e këtij krimi, pasi drejtonte makinën që u gjet e djegur. Ndërsa identifikon ekzekutorin, që sipas tij është Skerdi Tasi, personi i cili afrohet tek automjeti dhe qëllon me armë zjarri Emiljano Ramazanin. Gjithashtu Henrik Hoxhaj shpjegon se këtë vrasje e ka bërë me pagesë pasi këtë ia ka kërkuar i dyshuari tjetër në krim, Nuredin Dumani.

Nga ana tjetër, për ngjarjen ka dhënë shpjegime edhe Nuredin Dumani, i cili ka shpjeguar se porosinë për vrasjen e Emiljano Ramazanit  e kishte marrë nga Erion Alibej dhe Arjan Spahiu.

Edhe deklarimet e fundit që dha në seancë Skerdi Tase, përkojnë me dëshmitë e personave të tjerë, pjesë e dosjes “Plumbi i artë”.

Skerdi Tase

Pastaj vendosëm të merrnim pjesë tek vrasja e Emiljano Ramazanit, pasi për Bujar Çelën, teksa po e ruanim një herë na u identifikua makina “Passat”, që do përdornim. Nuredini e dëgjoi në radion e Policisë që u dha si targë e dyshimtë. Për Emiljano Ramazanin jepeshin 130 mijë euro. Këtë kohë shkonim përditë në Elbasan. Përdornim makina me qira. Makinën e atentatit e kishte siguruar Erion Alibej me Nuredin Dumanin. Kishim 4 armë, 2 Kallashë dhe 2 pistoleta. Ditën e ngjarjes jemi nisur herët për në Elbasan. Na vinin info nga Nuredini, është në palestër, është këtu, është atje. Në palestër s’na u duk e përshtatshme për ta vrarë dhe e lamë kur të vinte tek shtëpia. E pritëm tek pallati, sapo ai parkoi. Zbrita nga makina. Henriku ishte shofer. Iu afrova dhe e qëllova disa herë në kokë dhe në qafë me pistoletë. Dogjëm makinën dhe u larguam me makinën me qira, që kishim ardhur nga Tirana. I ramë nga Rrogozhina. Armën e krimit e lamë në një vend rrugës, që e dinte Nuredini, pasi do vendosej diku për të akuzuar një person tjetër. Kam marrë 23 mijë euro për vrasjen, edhe pse sipas muhabeteve na binte nga 60 mijë. Lekët i ka sjellë një grua. Klara quhej. Henriku më tha emrin e saj.

Rreth orës 4:20, të mëngjesit, ndodh një shpërthim në banesën dy katëshe të Talo Çelës, në fshatin Katund i Ri të Bradasheshit. Lidhur me këtë çështje është administruar deklarimi i Nuredin Dumani dhënë për organin e akuzës më datë 15 prill 2022, i cili sqaron se:

Nuredin Dumani: Këtë ngjarje e kam organizuar unë për llogari të Arjan Spahisë. Fillimisht kam siguruar një sasi lënde plasëse prej rreth 5 kg. Lëndën plasëse e kam marrë të përgatitur me sa mbaj mend tek kushëriri i Elio Bitrit. Pasi sigurova lëndën plasëse kam biseduar me Henrik Hoxhajn, të cilit i kam ofruar 15 mijë euro që të bënte vendosjen e eksplozivit. Riku pranoi dhe di që e ka kryer vendosjen e eksplozivit së bashku me nipçen.

Dumani ka shpjeguar se për ngjarjen ishin paguar 20 mijë euro nga Arjan Spahia. Në kohën që është vendosur eksplozivi ai ka qenë në Kosovë, por bisedonte me Henrik Hoxhajt përmes aplikacionit SKY. Nga deklarimi i Dumanit, duket se qëllimi i tyre ka qenë më serioz, pa çka se ndodhi vetëm një dëmtim i shtëpisë.

Nuredin Dumani: Faktikisht nga shpërthimi nuk u shemb e gjithë shtëpia. Riku me ka thënë se e kishte ngjitur eksplozivin në dy kolona të banesës së Talo Çelës. Riku më ka thënë se paratë i ka marrë nga i njëjti person që i kishte marrë edhe në rastin e vrasjes së Emiljano Ramazanit. Unë u nxeha me Rikun duke i kërkuar llogari se përse nuk e kishte kryer punën tamam dhe ai e pranoi gabimin.

Këtë ngjarje e ka rrëfyer në Gjykatë edhe Skerdi Tase.

Skerdi Tase

Takohesha çdo ditë me Rikun. Morëm porosi nga Nuredini për të bërë atentatin me tritol në shtëpinë e Talo Çelës. Kishim shokë në Shëngjin dhe kur po ktheheshim nga andej do takonim në Fushë – Krujë një person, që quhej Besian Xhixha. Morëm 2 copa të mëdha me tritol tek rrethrrotullimi i Rinasit.

Ndërhyn i pandehuri Besian Xhixha: A më ka takuar mua?

Skerdi Tase: Jo, iu ka takuar Henrik Hoxha. Unë iu pashë nga makina në distancë.

Skerdi Tase

Morëm përsipër të vendosnim tritolin tek shtëpia e Talo Çelës. E solli Besian Xhixha nga Fushe – Kruja, 2 kg ndoshta, se ishte i ndarë në disa copa. Pas vrasjes se Emiljano Ramazanit mora telefon SKY. S’e mbaj mend pinin që kam pasur. Për tek shtëpia Talos na orientoi një person që i thërrasin “çami”, që na tregoi rrugën. I vura tek kolonat e katit të parë. Ideja ishte që duhej shembur shtëpia e Talo Çelës, por nuk ndodhi, pasi 2 kallëpet nuk plasën njëkohësisht. Ne e dinim nga Nuredini që në shtëpi nuk banonte njeri. Unë mora 3 mijë euro, pasi puna nuk u bë siç duhet.

Më 18 janar të vitit 2022, në orën 9:40 të mëngjesit, pranë Liqenit Artificial të Tiranës, një person ka qëlluar me armë në drejtim të automjetit “Mercedes Benz ML”, që drejtohej nga Lulzim Masha, i cili ka mbetur i plagosur.

Edhe rrethanat e kësaj ngjarje janë sqaruar nga Nuredin Dumani, po ashtu edhe nga Skerdi Tase. Dumani pretendon se porosinë e kishte marrë nga Suel Çela. Ai ka deklaruar se porosia ishte që për të vrarë administratorin e shkollës private, Lulzim Masha, por ngjarje mbeti në tentativë. Në dëshminë e tij Dumani tregoi se kishte komunikuar me Suel Çelën dhe i kishte dhënë kontaktin e një mikut të vet që ishte i interesuar për eliminimin e Mashës. Pasi ka komunikuar me personin e interesuar, i ka ofruar shumën 150 mijë euro për vrasjen.

Nuredin Dumani: I thashë Rikut që do t’i jepja 100 mijë euro që të kryente këtë punë. Me Rikun kontaktova në telefon me aplikacionin Matrix. Ai pranoi dhe unë i dhashë atij fotografinë e personit si dhe të ambienteve që mi kishte dërguar i interesuari për të realizuar vrasjen. Henriku më ka treguar se pronari i shkollës e pinte kafen zakonisht te lokali përballë garazhit. Riku ka ardhur në Kosovë dhe i dhashë një armë “Skorpions” që e mbaja vetë. Mbaj mend që Riku ka ardhur edhe një herë tjetër dhe më ka takuar në Kosovë ku ishte së bashku me nipçen. Kur ka ardhur me nipçen, Rikut i kam dhënë edhe një pistoletë. Organizimin e vrasjes së këtij personi e ka bërë Riku.

Këtë ngjarje e shpjegon në rrëfimin e tij edhe Skerdi Tase. Por nga ana tjetër, ai tregon se nëpërmjet Henrik Hoxhajt, kishin marrë porosi edhe për të vrarë Abedin Mamën, i njohur si Dine Çami, dhe Elton Kilën.

Skerdi Tase

Pastaj Henriku kishte një punë tjetër. Kishte në telefon foton e djalit të Lulzim Mashës. Për këtë ngjarje morëm një motor dhe një armë. Djalin s’po e gjenim dhe Henriku më tha që porositësi thotë që, meqë s’po gjeni atë, vrisni babanë. Ne dinim pallatin ku banonte djali i Lulzim Mashës, në ish-Bllok. Kur vendosëm për babanë, e lamë ta bënim rrugës kur shkonte tek shkolla private. Gjatë kësaj kohe ne kishim marrë porosi për të vrare edhe Dine Çamin dhe Oti Kilen. Vendosëm që motori nuk ishte i përshtatshëm për të kryer vrasjen dhe morëm një “Golf 4” nga Nuredini. Në këtë kohë shkuam në Kosovë, takuam Nuredinin dhe folëm për ngjarjen. Na dha dhe një pistoletë tjetër. Për ndjekjen e Lulzim Mashës na ndihmonte një person që quhet Ledi, lidhje e Henrikut. Ai e ruante tek shtëpia. Na thoshte doli ose erdhi. Ditën e ngjarjes më la Henriku tek kthesa ku prita Lulzimin. Sa e pashë i gjuajta por me ngeci arma. Lulzimi i dha gaz për nga shkolla. Kalova rrugën, autostradën për nga Liqeni i Thatë. Pastaj shkuam në Fier. Henriku më tha se kishte gjetur një punë tjetër, për të vrarë një shokun e “Ben Qimes”.

Pra, pjesën e parë të rrëfimit të tij, Skerdi Tase e ka mbyllur me porosinë që i kishte thënë Henrik Hoxhaj, për të vrarë, një mik të Arben Isufit, apo i njohur si “Ben Qimja”, në Fier.

E duket se kjo ngjarje, por edhe të tjera do të vazhdojnë të shpjegohen me detaje në Gjykatën e Posaçme, nga i penduari i tretë i dosjes “Plumbi i artë”.

Pas dëshmisë së bashkëpunëtorit të drejtësisë, Nuredin Dumani e mijëra bisedave në platformën SKY, rrëfimi i të penduarit tjetër Erion Alibej, hedh edhe më shumë dritë rreth lidhjeve të oficerëve të Policisë me grupet kriminale. Shërbimet që ata u kanë dhënë në këmbim të shpërblimeve monetare. Madje në ndonjë rast, duke u renditur krah krimit të organizuar, si pjesë e strukturave të tyre.

Ndërsa Skerdi Tase, i kontraktuar në rolin e ekzekutorin, me dëshminë e tij duket se plotëson tablonë kriminale, të disa prej ngjarjeve më të rënda të ndodhura vitet e fundit.

Pas urdhëruesve, financuesve, ndërmjetësuesve dhe atyre që siguronin mjetet, duket se “Plumbi i artë”, mund të përmbyllet me rrëfimet e një vrasësi që vazhdimisht i ngecte arma.

Agron Shehaj dhe Arlind Qori po fërkojnë barkun po aq sa Edi Rama dhe Sali Berisha. Pas konfliktit të Endri Shabanit me Adriatik Lapajn për “një copë mandati”, populli shqiptar kuptoi se koalicioni “Nisma Shqipëria Bëhet” vërtet krijoi frymë, por ka liderë të papjekur.

Ky koalicion tregoi se ka probleme të brendshme që nuk mund të fshihen pas fjalëve të mëdha. Debatet online lanë shije të hidhur te shumë qytetarë që kishin besuar se më në fund kishte ardhur një alternativë e ndershme. Në vend që të shfaqnin maturi dhe bashkëpunim, liderët e këtij koalicioni po shfaqin sjellje që i afrohen atyre të klasës politike që vetë kanë kritikuar.

Një pjesë e madhe e opinionit publik tashmë po i sheh me dyshim figurat e reja që kanë dalë në skenë si shpëtimtarë, por që po përfundojnë duke bërë manovra personale. Në vend të përballjes me problemet reale të vendit, ata janë të zënë me grindje të brendshme, që i largojnë nga besimi i qytetarëve. Kjo sjellje i bën ata jo më ndryshe, por pjesë të të njëjtit problem.

Pavarësisht frymës fillestare që krijoi entuziazëm te shumë shqiptarë të zhgënjyer, “Nisma Thurje” mund të quhet krejtësisht e vdekur politikisht, kurse “Shqipëria Bëhet” rrezikon të kthehet në një zhgënjim tjetër, si shumë parti të reja në dy dekadat e fundit. Populli shqiptar nuk ka më durim për eksperimente politike që shpërbëhen që në nisje.

Është koha që Agron Shehaj dhe Arlind Qori të marrin mësimet e duhura duke parë të ngjashmit e tyre. Deri tani, ia kanë dalë të ruajnë imazhin mjaftueshëm të pastër dhe korrekt në sytë e popullit, por a mjafton kaq? Përtej ngjarjeve të fundit, Lapaj mori 64 mijë vota dhe theu një barrierë të kahershme në politikën shqiptare. A do të arrijnë Shehaj dhe Qori të krijojnë frymën e Lapajt? Mbetet për t’u parë. Karizmën e tij nuk e kanë. Pjekurinë, po, që Lapaj nuk e ka. m.p.

TIRANË, 20 korrik /ATSH/ Lirimi i hapësirave publike përveçse po mirëpritet nga qytetarët e Shkodrës, por ka dhe një mirëkuptim çdo ditë e më shumë nga bizneset që po lirojnë vullnetarisht hapësirat në shërbim të banorëve, shprehet Bashkia e qytetit.

Qytetarët të ndryshëm shkodranë shprehen pro aksionit të ndërmarrë për lirimin e hapësirave publike të zëna nga bizneset.

“Është shumë e drejtë dhe shumë e mirë që të lirohen hapësirat për këmbësorët. Ideja dhe qëllimi është shumë i mirë”, shprehet një qytetar shkodran.

“Është pak i vonuar”, shprehet një tjetër qytetar.

Një banor shprehet se, “boll mirë e kanë ba, edhe boll mirë bajnë që i lirojnë trotuaret, rrugë, për me kalu. Skadal kanë qenë, po shyqyr që po lirohen”.

Prej disa ditësh, Policia Bashkiake e Shkodrës ka zbritur në terren, duke njoftuar të gjitha bizneset që kanë zënë hapësirat publike me struktura metalike dhe pode të paligjshme në zonat e dedikuara për kalimtarët.

“Falënderojmë të gjitha bizneset për mirëkuptimin dhe i sigurojmë që bashkia do të bëjë më të mirën brenda rregullave për të mbështetur aktivitetin e tyre”, shprehet kryebashkiaku i Shkodrës, Benet Beci, në një postim në rrjetet sociale.

The post Lirimi i hapësirave publike, shkodranët mirëpresin aksionin: I drejtë dhe pak i vonuar appeared first on Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Prej afro dy vitesh, Kosova ka kaluar nën masa ndëshkuese të Bashkimit Europian, të cilat, edhe pse ka nisur heqja e tyre, ende nuk janë larguar plotësisht. Masat u vendosën në qershor të vitit 2023, si reagim ndaj tensioneve në veri të vendit. Këto masa sollën pasoja të ndjeshme në tre fusha kryesore, humbje financiare, […]

The post Dy vjet nën masat e BE-së, sa humbi Kosova appeared first on BoldNews.al.

Ditë e sotme, pas lutjes së Engjëllit, Papa Leo XIV, në një mesazh të fuqishëm përsëriti thirrjen e tij për t’i dhënë fund “barbarisë së luftës” në Gaza, ndërsa shprehu dhimbjen e thellë për sulmin izraelit ndaj kishës së vetme katolike në Gaza, ku humbën jetën tre civilë të pafajshëm.

Ati i Shenjtë lexoi me zë të lartë emrat e viktimave të sulmit të ndodhur të enjten – Saad Issa Kostandi Salameh, Foumia Issa Latif Ayyad dhe Najwa Ibrahim Latif Abu Daoud – duke theksuar se; “pas çdo viktime qëndron një histori dhe një familje që nuk duhet harruar”.

Papa i bëri thirrje bashkësisë ndërkombëtare që të respektojë ligjin humanitar, të mbrojë civilët dhe të ndalojë ndëshkimin kolektiv, përdorimin pa dallim të forcës dhe zhvendosjen me dhunë të popullsive.

The post Papa Leone thirrje për paqe në Lindjen e Mesme: Jepini fund barbarisë së luftës në Gaza appeared first on Albeu.com.

Nga Leonard Veizi

Në mes të vapës së një vere të përgjakshme, ndërsa Lufta e Dytë Botërore po i afrohej pikës së kthesës së saj më dramatike, në një kasolle prej druri në rajonin e Rastenburgut të Prusisë Lindore, ndodhi një nga atentatet më të famshme dhe më të dështuar të historisë moderne: Koloneli Claus von Stauffenberg, oficer i lartë i Wehrmacht-it dhe veteran i plagosur i frontit të Afrikës, vendosi një bombë në selinë fushore të Adolf Hitlerit – në atë që njihet sot si Komploti i 20 korrikut. Synimi ishte i qartë: vrasja e diktatorit nazist dhe shembja e makinerisë së tij totalitare, për të shpëtuar Gjermaninë nga shkatërrimi i plotë dhe për të rivendosur nderin e një ushtrie që, sipas Stauffenbergut, ishte zhytur në krim.

…Nuk ishte e thënë që Adolf Hitleri të vritej në asnjë rrethanë. As nga kundërshtarët e tij dhe as nga armiqtë e zhgënjyer. Ai iu mbijetoi të gjithë atentateve. Dhe më e pabesueshmja ishte se i mbijetoi dhe një shpërthimi, eksplozivi i të cilit arriti të vihej fare pranë tij. Fundi për Adolf Hitlerin do të ishte vetëvrasja zyrtare. Më 30 prill 1945. Sepse për konspiracionistët ai jetoi dhe shumë vite të tjera si njeri i thjeshtë në një luginë të Argjentinës.

Po çfarë do të ndodhte nëse Adolf Hitleri do të eliminohej ndërkohë që Lufta e Dytë Botërore ende vazhdonte dhe deri në përfundimin e saj duheshin të paktën 10 muaj që do t’u kushtonte jetën dhe disa qindra-mijë ushtarëve dhe civilëve të tjerë? Një pjesë e historianëve thonë se kjo do ta përshpejtonte përfundimin e Luftës. Por ndoshta mund të mos ishte kështu. Sepse asnjëherë nuk duhej se kush do tw zëvendësonte “Führer”-in gjerman, një më liberal apo më radikal se ai. Gjithsesi, atentatet ndaj Hitlerit nuk kanë munguar. Por asnjëri prej tyre nuk ka munduar ta eliminojë atë. Përveçse një rasti ku komplotistët gati i shkuan në fund veprës së tyre…

“Staufenberg”

Historia e atentatit është ekranizuar në dy filma shumë të suksesshëm. “Staufenberg” si versioni origjinal në gjermanisht ose “Operation Valkyrie” në versionin anglisht, është një film televiziv gjermano-austriak i vitit 2004 nga Das Erste (TV gjerman ARD), i cili flet për komplotin e 20 korrikut 1944 për të eliminuar Adolf Hitlerin. Filmi, me skenar e regji nga Xho Baier, u transmetua për herë të parë më 25 shkurt 2004 në TV gjerman. Në rolin e kolonelit Shtaufenberg  luan aktori Sebastian Koh i cili është aktori i njohur për një rol në filmin fitues të çmimit Oscar “Bridge of Spies” ose “Ura e Spiunëve” të Stiven Spielberg, në vitin 2015.

“Valkyri”

Vetëm katër vite më vonë një tentativë e dytë. “Valkyrie” është një film historik thriller politik i vitit 2008 me regji të Brajan Singer, shkruar nga Kristofer MekKuarrie dhe Nathan Aleksandër, me protagonist Tom Kruis. Në “plot”-in e filmit thuhet se ngjarjet zhvillohen në Gjermaninë naziste gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe përshkruan komplotin e 20 korrikut në 1944 nga oficerët e ushtrisë gjermane për të vrarë Adolf Hitlerin dhe për të përdorur planin e emergjencës kombëtare të Operacionit “Valkyrie” për të marrë kontrollin e vendit. Filmi u publikua nga studio amerikane “United Artists”.

Kush ishte Stauffenberg?

Klaus von Shtaufenberg ishte një oficer i ushtrisë gjermane gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ai hyri në ushtri në vitin 1926. Në jetëshkrimin e tij thuhet se gjatë muajve më të qetë të viteve 1940-1941, Stauffenberg u transferua në departamentin organizativ të “Komanda e Lartë e Ushtrisë”, e cila drejtonte pushtimin gjerman të Bashkimit Sovjetik dhe operacionet në Frontin Lindor.

Në vitin 1943, Stauffenberg u gradua në nënkolonel i shtabit të përgjithshëm, dhe u dërgua në Afrikë për t’u bashkuar me Divizionin e 10-të “Panzer” si Oficer i saj i Operacioneve në Shtabin e Përgjithshëm.

Më 7 prill 1943, Stauffenberg u përfshi në drejtimin e lëvizjes nga një njësi në tjetrën. Pranë Mezzouna, automjeti i tij që ishte pjesë e një kolone u shkatërrua nga bombarduesit luftarakë P-40 Kittyhawk të Forcave Ajrore të Shkretëtirës dhe ai mori plagë të shumta të rënda. Stauffenberg kaloi tre muaj në një spital në Mynih. Ai humbi syrin e majtë, dorën e djathtë dhe dy gishta në dorën e majtë. Pas plagosjes së tij, Shtaufenberg-ut iu dha Kryqi gjerman në ar.

Atentati

Kur e mori veten nga plagët, Shtaufenbergut iu afrua një grup konspiratorësh të udhëhequr nga Gen Henning von Tresckow, të cilët donin të eliminonin Hitlerin dhe të përmbysnin regjimin nazist. Shtaufenberg u bë udhëheqës i atentatit.

Më 20 korrik 1944 Shtaufenberg niset në orën tetë të mëngjesit në drejtim të shtabit qendror të “Führerit” që ishte në një zonë malore të Bavarisë afër Rastenburgut. “Wolfsschanze” ose ndryshe “Strofulla e Ujkut”, ishin zyrat qendrore sekrete të Hitlerit në Frontin e Lindjes. Qëllimi ishte: Vrasja e Adolf Hitlerit me anë të një bombe. Për shkak se pozita e tij në ushtri i jepte mundësi t’i afrohej udhëheqësit nazist, Shtaufenberg mori përsipër të vendoste bombën më sahat në Shtabin e Përgjithshëm, shumë pranë karriges ku ishte ulur Hitleri. Bomba shpërtheu disa çaste pasi Shtaufenberg ishte larguar nga salla e mbledhjeve. Katër persona vdiqën menjëherë nga shpërthimi, por Hitleri vetëm sa u plagos lehtë.

Po atë ditë radioja njoftoi: “Ndaj Udhëheqësit është kryer sot një atentat me eksploziv. Përveç plagëve të lehta nga djegia si dhe hematomave ai nuk ka pësuar asgjë tjetër. Ai ka filluar punën menjëherë dhe sipas planit, priti Duçen në një bisedë të gjatë përbashkët”.

Hakmarrja

Në propagandën zyrtare atentati i 20 korrikut 1944 nënvleftësohet e thuhet se ishte një akt dëshpërimi. Por në të vërtetë Hitleri dhe pasuesit fanatikë të tij shqetësoheshin për moralin e trupës në luftë dhe për cilësinë e korpusit të oficerëve. Në javët dhe muajt që pasuan u arrestuan rreth 1000 burra dhe gra, të cilët regjimi nazist i akuzoi për pjesëmarrje në hartimin e planeve për përmbysje. Rreth 200 nga të arrestuarit u dënuan me vdekje nga i ashtuquajturi gjyqi popullor me kryegjyqtarin Roland Freisler nën akuzën tradhti e lartë ndaj shtetit.

Pas atentatit, Stauffenberg dhe organizatorët e tjerë të komplotit u arrestuan dhe u ekzekutuan. Gruaja e tij dhe anëtarët e tjerë të familjes u dërguan në kampet e përqendrimit. Fëmijëve të tij, sipas urdhrit të Hitlerit, iu ndryshuan emrat, dhe u dërguan të rriten në familjen e një ushtari SS. Bashkëshortja edhe fëmijët u liruan në fund të luftës.

Epilogu

Komploti i 20 korrikut mbeti një simbol i qëndresës së brendshme gjermane ndaj nazizmit, një përpjekje tragjike për të ndalur të pamundurën – dhe një kujtesë se edhe në errësirën më të dendur, dikush tentoi të ndizte një shkëndijë.

Kryeqyteti rus u zgjua nga sulmet ukrainase me dronë në orët e para të së dielës. Disa ndërtesa në Moskë dhe periferitë e saj u dëmtuan si pasojë e shpërthimeve.

Si rezultat i sulmit, të gjitha aeroportet e Moskës pezulluan përkohësisht operacionet

Banorët në qytetin periferik të Zelenograd raportuan se dëgjuan shpërthime. Në fshatin Golube, vendasit thanë se shpërthimet ishin aq të fuqishme sa muret dhe dritaret u drodhën në shtëpitë e tyre.

Në rajonin e Kalugës, banorët raportuan gjithashtu se kishin dëgjuar fluturime të zhurmshme të dronëve dhe pretenduan se sistemet e mbrojtjes ajrore ishin aktivizuar.

Kryetari i bashkisë së Moskës, Sergey Sobyanin, pretendoi se mbrojtja ajrore ruse se rrëzoi të paktën 16 dronë që po shkonin drejt qytetit.

Më vonë, Ministria Ruse e Mbrojtjes tha se forcat ruse rrëzuan 142 mjete ajrore pa pilot gjatë natës, përfshirë 27 mbi rajonin e Moskës.

Megjithatë siç ndodh zakonisht, autoritetet ruse nuk e publikuan shkallën e dëmit të shkaktuar.

Sulmet ukrainase vijnë pak kohë pasi në mediat ndërkombëtare u raportua se presidenti amerikan Donald Trump, kishte pyetur homologun e tij ukrainas Volodymyr Zelensky nëse mund të sulmonte Moskën. Diçka e tillë u mohua nga presidenti amerikan, megjithatë Perëndimi po lëviz me shpejtësi për të furnizuar Ukrainën me sisteme armatimi me rreze të gjatë, që mund të godasin edhe brenda Rusisë./abcnews.al

Në trupin tonë jetojnë miliona forma të jetës që shpesh i harrojmë, duke bashkëjetuar me ne në heshtje. Prej kohësh kemi mësuar të flasim për bakteret dhe viruset si pjesë e pandashme e ekosistemit tonë të brendshëm, por një tjetër botë mikroskopike, po aq misterioze sa edhe e pazbuluar plotësisht, po tërheq gjithnjë e më shumë vëmendjen e shkencës: kërpudhat. Ky material i BBC-së hedh një dritë…

Source

Nga Fejzo Subashi
Zoti President,
Në një kohë kur rajoni lëkundet në pasiguri, kur tensionet në Kosovë prekin drejtpërdrejt sigurinë kombëtare të shqiptarëve, kur liderë botërorë si Presidenti i Shteteve të Bashkuara shprehin shqetësim të hapur për zhvillimet atje, heshtja e Presidentit të Republikës së Shqipërisë është jo vetëm zhgënjyese, por e pafalshme.
Nuk mund të justifikohet më një profil institucional që ndjek agjendën si një kalendar ceremonial, ndërkohë që historia e kombit shkruhet pa praninë tuaj. Kur Kosova sfidohet politikisht, kur proceset e integrimit europian ngadalësohen, kur Shqipëria përballet me krizë besueshmërie në sytë e qytetarëve dhe partnerëve, mungesa juaj është më shumë se indiferencë, është shenjë mosndërgjegjësimi.
Zoti President, nuk jeni as komentator, as spektator. Jeni simbol i unitetit kombëtar. Edhe nëse kushtetuta jua kufizon pushtetin ekzekutiv, nuk jua kufizon dot zërin, përgjegjësinë dhe qëndrimin moral. Heshtja, në kohë krize, është qëndrim. Dhe ju, fatkeqësisht, po rreshtoheni në anën e gabuar të heshtjes.
Këshilltarët tuaj, të përzgjedhur sipas preferencës suaj, paguhen nga taksapaguesit shqiptarë. Detyra e tyre nuk është t’ju shoqërojnë në fotografi apo të hartojnë fjalime pa nerv publik. Detyra e tyre është t’ju mbajnë zgjuar përballë sfidave që kërkojnë lidership, vizion dhe dinjitet përfaqësues. Nëse nuk janë të aftë për këtë, ndërroni ata. Nëse nuk janë të ndershëm, largoni ata. Nëse nuk doni t’i dëgjoni, atëherë përballuni vetë me përgjegjësinë e mungesës.
Koha që ju mbetet në këtë mandat mund të jetë e shkurtër, por mjafton një veprim i vetëm i ndershëm, i guximshëm dhe në kohë për të ndryshuar kujtesën publike. Historia e Shqipërisë ka presidentë që janë mbajtur mend jo për pushtetin që patën, por për kurajën që treguan. Mos lejoni të bëheni përfaqësuesi i parë që do të mbahet mend vetëm për pasivitetin. Mos e lini në trashëgimi vetëm fjalinë therëse që po përhapet gjithnjë e më shpesh:
“Begaj si erdhi, iku.”
Kombi nuk ka luksin e një Presidenti të padukshëm.
Tiranë më 20.07.2025/kb

Nga Shpëtim Luku

Gazetarinë e shkruar e kam dashur me pasion. Para se të bëhesha gazetar profesionist, kisha mbi 180 shkrime të botuara në gazeta të ndryshme, pa e menduar kurrë si një rrugë karriere. E bëja thjesht nga dashuria për të shkruar, për të ndarë mendime, për të ngritur probleme, për të parë emrin tim të stampuar në një faqe gazete.
Kur nisa punë në gazetën e parë, euforia ishte e jashtëzakonshme. Më dukej sikur po jetoja ëndrrën time, se po punoja në profesionin më të bukur në botë. Por me kalimin e kohës, realiteti nisi të zbulohej pak nga pak. Përballja me problematika të ndryshme – disa të natyrës klasike për gazetarinë shqiptare, e disa të thellësisht specifike të redaksive ku punova – më bëri të kuptoj se idealizimi që kisha krijuar në mendje nuk përputhej me të vërtetën.
Ika nga gazeta e parë. Kalova në një tjetër. Pastaj në një tjetër. Por kudo njësoj: të njëjtat vështirësi, të njëjtat modele të brishta funksionimi, të njëjtat shenja rraskapitjeje të sistemit mediatik.
Një ditë, nga një impuls i çuditshëm, bëra një bilanc të karrierës sime në trajtën e një autointerviste.
“Ku ke punuar?” – e pyeta veten.
Dhe përgjigjja vinte me emrat e gazetave ku kisha dhënë kohën, energjinë dhe përkushtimin tim.
“Po ku janë sot këto gazeta?” – vazhdova bisedën me veten.
“Janë mbyllur… kanë falimentuar” – më erdhi përgjigjja.
Në atë çast kuptova se kisha punuar në media që sot nuk ekzistojnë më. Dhe nuk ishte faji im. Ishte fati i keq i një industrie në rënie.
Në ato momente, ndjeva fort nevojën për të bërë një ndryshim në jetën time profesionale. Dhe e bëra. Por lajmet e fundit për mbylljen e dy prej gazetave më të mëdha të printit në vend, “Panorama” dhe “Panorama Sport”, janë një kambanë alarmi për të gjithë ata që ende besojnë te gazetaria si profesion.
Po vijnë kohë të vështira. Jo vetëm për gazetat. Por për të gjithë ata që kanë besuar se fjala e shkruar është mjeti më i fuqishëm për të kuptuar dhe ndryshuar botën./kb

Nga Leonard Veizi

Kontrolli i mendjes është forma më brutale e dhunës pa gjak. Është dhe akti më i skajshëm i zhveshjes së njeriut nga vetvetja. Jo një diktim i sjelljes, por kolonizim i vetëdijes. Ai nuk është thjesht imponim i një ideje, por një pushtim i territoreve më intime të ndërgjegjes, ku mendimi nuk lind më lirshëm, por diktohet si urdhër. Në këtë proces, individi nuk është më subjekt, por objektq ë vepron me një liri të rreme. Aty ku dikur liria lindte natyrshëm si mendim, tashmë ajo ngjizet si komandë. Njeriu, ky subjekt i përhershëm i vetes, kthehet në objekt. një trup që flet me fjalët e një tjetri, ndjen me emocionet e imponuara dhe beson me mendjen që nuk është më e tij. Kontrolli i mendjes nuk është thjesht mjet i pushtetit; ai është një zëvendësim i shpirtit. Dhe kur pushteti arrin të hyjë aty ku as feja, as morali, as shoqëria nuk lejuan kurrë të hyhej—në thelbin e njeriut—ai s’ka më nevojë për pranga apo burgje. Sepse skllavëria e mendjes nuk lë gjurmë të dukshme, por shkatërron çdo gjë që dikur quhej zgjedhje…

…Në një epokë kur kufiri mes paranojës konspirative dhe realitetit të errët ishte gjithnjë e më i turbullt, më 20 korrik 1977, një valë dokumentesh të klasifikuara tronditi opinionin publik. Nën presionin e Aktit për Lirinë e Informacionit, Agjencia Qendrore e Zbulimit e Shteteve të Bashkuara (CIA) publikoi për herë të parë dokumente që pranonin zyrtarisht ekzistencën e programit “MKUltra”. Kjo nismë sekrete, e nisur në fillim të viteve 1950 dhe e formalizuar më 1953, kishte për qëllim të zbulonte e më pas të përdorte teknika të kontrollit të mendjes përmes barnave psikotrope si LSD-ja, hipnozës, izolimit ndijor, ndërhyrjeve neurologjike dhe traumave të qëllimshme. Në qendër të këtij eksperimenti qëndronte ideja e një “Kandidati të Mançurisë”—një individ që, i programuar në mënyrë të pavetëdijshme, mund të kryente atentate apo akte sabotimi pa e ditur as vetë. Programi thuhet se u kufizua më 1964, u ngushtua më tej në 1967 dhe u ndërpre zyrtarisht në 1973—një vit që përkon me hetimet e para serioze të Kongresit amerikan mbi veprimtaritë e errëta të shërbimeve sekrete gjatë Luftës së Ftohtë.

Por pyetja që mbetet ende pezull është kjo: A mund të besohet se eksperimente të tilla janë mbyllur përgjithmonë? Apo thjesht kanë ndryshuar emër, metodë dhe mbulesë?

“Kandidati Mancurian”

Termi u bë i njohur fillimisht në romanin e Riçërd Kondon dhe më vonë në versionin kinematografik të vitit 2004, me regji të Xhonathan Dem. Filmi “Kandidati Mancurian” është një thriller politik që eksploron thellësisht temat e kontrollit të mendjes dhe manipulimit të elitave në sistemet demokratike. Aktorët kryesorë janë Meril Strip si senatorja Eleonor Sho, Denzel Uashington si majori Benet Marko dhe Liev Shrajber si Rejmond Sho.

Subjekti

Pasi kthehet nga Lufta e Gjirit, Rejmond Sho shpallet hero kombëtar dhe niset drejt një karriere të shpejtë politike si kandidat për nën-president, i shtyrë nga nëna e tij autoritare. Por ish-shoku i tij i luftës, majori Marko, fillon të ketë ëndrra të turbullta, që e çojnë në zbulimin e një të vërtete tronditëse: Sho është “programuar” përmes eksperimentesh neurologjike nga korporata misterioze “Manchurian Global”, për të vepruar si kukull në një lojë politike të komanduar nga interesa të errëta.

Filmi nënkupton një rend të ri global, ku korporata dhe politika bashkëpunojnë për të zhdukur vullnetin e qytetarit. Demokracia kthehet në një teatër, dhe vota – simboli i lirisë – në një akt të paracaktuar nga algoritme propagande dhe teknologji neuropsikologjike.

“Mançuriani” tashmë nuk është më një personazh fiktiv. Ai është simboli i frikshëm i një epoke ku vetë zgjedhja është e manipuluar. Dhe nëse e ardhmja varet nga vullneti i lirë i qytetarit, atëherë pyetja më e rrezikshme që mund të shtrohet është: A është ende ky vullnet vërtet i lirë?

Epilogu

Kontrolli i mendjes zhduk nocionin e zgjedhjes dhe shndërron vetëdijen në skllavëri të heshtur, ku bindja nuk është më çështje arsyetimi, por e programimit. Në thelb, ai është fitorja më e errët e pushtetit mbi shpirtin.

Studimet tregojnë se gratë që preken nga skenat emocionale kanë nivele më të larta empatie dhe inteligjence emocionale.

Truri yt ndjen thellë, edhe kur bëhet fjalë për histori të trilluara dhe kjo s’është dobësi, është ndërlidhje njerëzore.

Pra nëse ke qarë ndonjëherë për një personazh vizatimor apo je ndier e goditur nga një romancë në film nuk je vetëm.

Në fakt, kjo të bën emocionalisht më të mençur se ç’mendon.

The post A ke qarë ndonjëherë për një skenë filmi? Ja pse kjo s’është aspak e çuditshme appeared first on iconstyle.al.

Struktura e Posaçme Anti Korrupsion (SPAK) po heton koncesionin e Aeroportit të Vlorës. Informacioni u konfirmua nga regjistri i kërkesave për të drejtë informimi, publikuar në faqen e institucionit.

Më 20 qershor, SPAK rezulton të ketë administruar një kërkesë për informacion në lidhje me ekzistencën ose jo të një hetimi mbi kontratën koncesionare të Aeroportit të Vlorës dhe nëse po, në çfarë faze ndodhej ai.

Në përgjigjen zyrtare, referuar më 7 korrik, SPAK deklaron se “ka regjistruar procedim penal në lidhje me kontratën dhe ky procedim ndodhet në fazën e hetimeve paraprake”.

Hetimi po ndodh teksa aeroporti ka kryer testet e para të fluturimeve nën një valë të shtuar kontestimesh nga organizatat mjedisore për mënyrën se si u konceptua në një zonë të mbrojtur.

Më herët, ka pasur pretendime për mënyrën se si u dha ky koncesion duke nxitur dyshime për favorizime.

Në maj, teksa u kryen fluturimet testuese, Citizens.al përmblodhi pretendimet dhe historikun e kësaj çështjeje në artikullin:

• Kur natyra përballet me betonin: Çmimi i lartë i Aeroportit të Vlorës.

Historia e projektit për Aeroportin e Vlorës

Aeroporti në Vlorë është ide e hershme e qeverisë Rama. Që në fillim ajo u shoqërua me dritëhije ndikimesh dhe favorizimesh politike.

Zyrtarisht për këtë ide u mësua në tetor 2017 kur ministria e Infrastrukturës shpalli fituesin e tenderit për studimin e fizibilitetit nga një studio arkitekture e lidhur ngushtë me projektet e urbanistike të qeverisë: kompaninë Seed Consulting, asokohe në pronësi të ortakëve të Atelier 4, vëllezërit Alban, Andi dhe Olsi Efthimi (Eftimi).

Në janar 2018, kryeministri Rama deklaroi se kishte marrë kërkesë zyrtare për ndërtimin e aeroportit dhe se ai do të niste brenda qershorit të atij viti. Deklarata u bë ende pa u publikuar studimi i fizibilitetit dhe pa u shpallur ndonjë procedurë tenderimi. 

Kërkesa në fjalë ishte nga konsorciumi turk i tre kompanive: “Cengiz Constr.” (Mehmet Cengiz), “Kalyon Constr.” (Ömer Faruk Kalyoncu) dhe “Kolin Constr.” (Celal Koloğlu) – të njohura për lidhjet e tyre të ngushta me Presidentin turk Recep Tayyip Erdoğan.

Kjo kërkesë pasoi një vizitë të Ramës në Turqi, ku ai bëri të ditur se Erdoğan kishte premtuar ndihmë për krijimin e një kompanie ajrore shqiptare – Air Albania dhe se selia e saj do të ishte pikërisht Aeroporti i Vlorës. 

Megjithatë, në prill 2019, konsorciumi turk u tërhoq nga koncesioni pa shpjegime dhe ministria njoftoi hapjen e një gare tjetër. Më herët Komisioneri përgjegjës për zgjerimin në BE qe shprehur se do ta shqyrtonte nëse kishte pasur shkelje të Marrëveshjes së Stabilizim-Asociimit (MSA) në rastin e kësaj ujdie.

Në shtator 2019, kryeministri njoftoi se projekti i ri ishte hartuar nga studioja Archea e arkitektit italian Marco Casamonti – edhe ky i lidhur ngushtë me projektet e urbanistike të qeverisë – dhe një ditë më pas, e prezantoi atë në qytetin e Vlorës.

Qeveria e dha përfundimisht me koncesion 35-vjeçar projektimin, ndërtimin dhe operimin e Aeroportit të Vlorës në dhjetor 2019.

Sipërmarrësit Behgjet Pacolli (Mabetex, Mabco Constructions) dhe Valon Ademi (2A Group) u shpallën fitues me një ofertë prej rreth 104 milionë eurosh. Në garë ishte dhe kompania e Aldi Çelit (AL-DE Corporation Ltd), por ajo u skualifikua pasi “nuk paraqiti ofertë”, argumentim që u kundërshtua nga përfaqësuesit e Çelit, të cilët ngritën pretendime për favorizime.

Në ofertën fituese të sipërmarrësve Pacolli dhe Ademi ishte edhe dyshja e sipërmarrësve turq Cuneyt dhe Huseyin Arslan (YDA Insaat Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi) – të cilët njihen gjithashtu për afërsinë me Presidentin turk Recep Tayyip Erdoğan pasi me urdhër të tij ata ndërtuan Spitalin Rajonal Memorial të Fierit – por që në shtator 2022 ata ia shitën kuotat (40%) Pacollit për vetëm 4,450 euro.

Punimet për aeroportin nisën me një ceremoni solemne më 28 nëntor 2021, pavarësisht se projekti nuk kishte marrë ende leje mjedisi dhe ndërtimi – zyrtarisht qe miratuar vetëm “Leja e zhvillimit” dhënë nga qeveria në nëntor të atij viti, leja e mjedisit u dha një muaj më vonë dhe ajo e ndërtimit pas 15 muajsh të tjerë, më 9 nëntor 2022.

Shqetësimet për ndikimet në mjedis

Aeroporti i Vlorës nisi të ndërtohej pranë fshatit Akërni në lagunën e Nartës – një zonë e mbrojtur dhe vendbanim për më shumë se 62 lloje shpendësh të listuar në Direktivën e Shpendëve të BE-së.

Organizatat mjedisore denoncuan se si projekti shkelte ligjet kombëtare dhe konventat ndërkombëtare teksa rrezikonte dëme të rënda në ekosistemin e zonës dhe në rrugët migratore të shpendëve.

Qeveria mohoi shkeljet dhe në të gjitha rastet e mbrojti investimin duke u zotuar se ky aeroport është konform planit strategjik për zhvillimin e ekonomisë dhe turizmit, se ai do të jetë ndërkombëtar dhe se do të presë avionë të mëdhenj. 

Por mjedisorët druajnë se zhurmat e mëdha dhe fluturimet e avionëve të mëdhenj do të dëmtojnë shpendë të rrezikuar si pelikanët kaçurrelë. Për këtë Konventa e Bernës ka kërkuar disa herë ndalimin e punimeve dhe rishikimin e projektit.

Ndërkohë masterplani i botuar nga ministria gjatë garës zbuloi se funksioni i vërtetë i aeroportit do të jetë për të pritur flukset e turistëve që parashikohet t’i drejtohen zonës së lagunës, e cila prezantohet me ndryshime rrënjësore me ndërtime resortesh, mjedisesh sportive, agrikulture dhe një porti jahtesh.

Përmasat e mëdha të aeroportit të Vlorës marrin kuptim edhe nga projektet e tjera me zhvillime kolosale në dëm të mjedisit që parashikohen në zonat përreth si derdhja e Vjosës, Hidrovori, Zvërneci dhe Sazani, dy të fundit, të prezantuara bujshëm vitin e shkuar nga dhëndri i Presidentit amerikan, Donald Trump, Jared Kushner. Ky fitoi statusin e investitorit strategjik në janar 2025.

Në prill 2025, Bashkia e Mynihut njoftoi tërheqjen nga përfshirja e saj si këshilltare në projektin e Aeroportit të Vlorës, pas presionit të vazhdueshëm nga organizatat mjedisore. Komiteti Ekonomik përgjegjës për ekonominë e qytetit gjerman u distancua kështu nga ndikimi negativ mjedisor që paraqet projekti.

Lexoni gjithashtu:

• “Jo fluturime në Nartë”, rikthehen protestat kundër Aeroportit të Vlorës
• Aeroporti i Vlorës, qeveria mohon biodiversitetin dhe statusin e mbrojtur
• Aeroporti i Vlorës, një premtim që vetëm “rinovohet”

The post Aeroporti i Vlorës nën hetim nga SPAK appeared first on Citizens.al.

Në një kohë kur shpesh emigrimi shihet si zgjidhje, të rinj si Klajdi dhe Anxhela kanë vendosur të qëndrojnë.

Klajdi Koka nga Peza e Tiranës, me dëshirën për t’iu kthyer rrënjëve të familjes, ka vendosur të kthejë shtëpinë e vjetër në bujtinë që ruan kujtesën dhe hap dyert për të tjerët.

Në Hamallaj të Durrësit, Anxhela Meta është frymëzuar nga të afërmit e saj bletarë për të ndërtuar idenë e një sipërmarrjeje sociale që prodhon mjaltë dhe jep mundësi për të rinjtë e zonës.

Të dy janë pjesë e programit ‘Toka Jonë” – Ripërdorimi i tokave të konfiskuara për promovimin e bujqësisë sociale, një iniciativë për ripërdorimin e tokave të konfiskuara në funksion të bujqësisë sociale, që mbështetet nga Bashkimi Evropian.

Ajo po zbatohet nga një tërësi organizatash të udhëhequra nga “Coordinamento delle Organizzazioni per il Servizio Volontario” (COSV), në partneritet me Rrjetin Shqiptar për Zhvillimin Rural (ANRD) dhe Consorzio Nazionale della Cooperazione di solidarietà sociale Gino Matterelli (CGM).

“Mendova të bëj restaurime dhe ta kthej në shtëpi të dytë për pushime familjare. Aty lindi ideja për ta ngritur bujtinë apo agroturizëm”, tregon Klajdi për Citizens.al.

“Kam parë gjyshin ,nënën, prindërit që kanë punuar tokën. Nga njëra anë më vjen keq se përfitimet e tyre nuk kanë qenë të mëdhaja. Por fshati ka diçka të bukur sepse të lejon të jetosh në komunitet”, thotë Anxhela.

Ajo dëshiron që në të ardhmen të investohet në këtë ide, duke krijuar një sipërmarrje sociale për prodhimin e mjaltit, propolisit dhe dyllit të bletës.

“Dua të përfshij edhe të rinj të tjerë nga zona”, rrëfen Anxhela, ndërsa shprehet se nuk dëshiron të largohet nga Shqipëria, edhe pse vështirësitë janë të shumta.

Anxhela dhe Klajdi janë në mesin e 15 të rinjve që janë mentoruar nga ANRD për të përmirësuar aftësitë e tyre në krijimin dhe menaxhimin e sipërmarrjeve sociale në bujqësi.

Alba Tema, oficere projekti pranë ANRD-së tregoi se qëllimi kryesor i projektit ishte mbështetja e të rinjve dhe përfshirja e tyre në sipërmarrjet sociale në sektorin e bujqësisë.

“Është qasje e re e sipërmarrjes sociale bujqësore ashtu edhe për tokat e konfiskuara. Rritja e kapaciteteve lidhur me këtë tematikë, hartimi i ideve të biznesit për të rinj dhe përmirësimi i aftësive të tyre lidhur me hartimin e projekteve, menaxhimin dhe aksesin në fonde ishin disa nga arritjet”, u shpreh Alba.

Saimir Bakalli, drejtues i Fondacionit “Josleyn”, i pranishëm në aktivitet, u shpreh se qëllimi është që përmes këtyre ideve, të rinjtë të përfshijnë edhe të tjerë qytetarë në pamundësi ekonomike.

“Nuk do bëhesh milioner apo biznes i madh, por nëse ke fokus social është mundësia më e mirë për t’u integruar. Keni ndërmarrë hapin, keni guximin, e keni idenë, tani ju duhet ta çoni më tej idenë tuaj”, iu drejtua ai të rinjve.

Për Evelina Azizajn, drejtuese e ANRD-së, në ndryshim nga biznesi i zakonshëm, sipërmarrja sociale nuk përqëndrohet vetëm te të ardhurat monetare, por adreson edhe probleme sociale në komunitet.

“Sipërmarrjen sociale e përdor si një mënyrë për t’u integruar qoftë në tregun e punës, qoftë për një mirëqenie më të mirë në komunitetet rurale për shembull ku ka papunësi, mungesë perspektive, është sipërmarrje që integron të gjitha dimensionet”, deklaroi Evelina Azizaj.

Sipas drejtueses së ANRD-së, fakti që ky program vë në fokus të rinjtë jep mesazhe të rëndësishme.

“Fakti që sipërmarrjet i kanë të lidhura me tokën e gjyshit, me tokën e prindërve, me komunitetin ku janë rritur, kjo tregon që rrënjët e të rinjve janë aty dhe ata po e shikojnë të ardhmen për ta ndërtuar aty”, tha Azizaj për Citizens.al

Ripërdorimi i tokave të konfiskuara duke promovuar bujqësinë sociale

Një pemëtore me agrume zuri vend në Shijak, në një nga tokat e konfiskuara nga krimi, duke u kthyer në një nismë komunitare me fokus ripërdorimin social të trojeve.

“ADAD Malore”, organizata që po zbaton këtë nismë, duke e quajtur “Fermë Sociale, e Shëndetshme dhe e Qëndrueshme” e sheh edhe një lloj fuqizimi social dhe ekonomik për zonën.

Hafuz Domi nga “ADAD Malore” thotë se sfidat kanë qenë të mëdha dhe hezitimi nga komuniteti ka qenë i pranishëm.

“Fillimisht kam qenë i rezervuar, por hap pas hapi ne arritëm që t’ia dalim me sukses”, u shpreh Domi.

Tanimë, ferma është e përshtatur me teknologji të re, me sistem ujitës me pika e shoqëruar me mulçërim me plastmas bio-degjenerues, që sipas Domit aplikohet për herë të parë në agrume dhe shërben edhe si model për fermerët e zonës.

Sipas një raporti të ANRD-së, të dhënat e AAPSK-së tregojnë se në Shqipëri deri më tani vlera e aseteve të konfiskuara ka arritur në 140 milionë lekë.

Sipas Evelina Azizajt, projekti për ripërdorimin e trojeve të konfiskuara zhvillohet për herë të parë në Shqipëri, ndaj dhe ka nevojë të diskutohet dhe të ndahen rezultatet me të tjerët.

“…mund të replikohet në të ardhmen si instrument për zhvillimin e qëndrueshëm, gjithëpërfshirës dhe mbi të gjitha që tregon sundimin e ligjit, që tokat e përfituara përmes krimit të mund t’i kthehen komunitetit”, u shpreh Azizaj.

Deri më tani është punuar me komunitete në Yzberisht, Durrës dhe Shijak, duke promovuar këtë lloj bujqësie që synon të adresojë problematikat sociale, ekonomike dhe mjedisore.

Edukimi për tokën

“Zëri i Tokës” ishte pjesa teatrale e sjellë nga të rinjtë e Yzberishtit në Tiranë që solli përmes zërave mesazhe të rëndësishme për menaxhimin e trojeve.

Të vendosur në rolin e qytetarit, shtetit, pronarit, tokës ata sollën mes fjalëve të thjeshta një panoramë të përgjithshme se si është menaxhuar deri më sot toka në Shqipëri.

“Projekti ka punuar me grupet komunitare siç janë të rinjtë e shkollave, të cilët janë edukuar mbi sipërmarrjen bujqësore dhe mbi përdorimin e drejtë të tokës”, u shpreh Azizaj.

Çështja e pronës në Shqipëri mbetet delikate. Pas vitit 1991 u ndërmor një reformë radikale duke e shpërndarë tokën në mënyrë të barabartë me të gjitha familjet në zonat rurale, duke mos marrë parasysh pronësinë para komunizmit.

“Kjo qasje krijoi probleme me sigurinë e të drejtave pronësore dhe u krijuan konflikte midis përfituesve të rinj dhe ish-pronarëve që nuk u kompensuan për humbjen”, thuhet në dokumentin e politikave të hartuara nga ANRD.

Sot, edhe pse shumë vite pas reformës shqetësimet mbeten aktuale, duke çuar edhe në konflikte të rënda mes pronarëve dhe ish-pronarëve. Këto konflikte u reflektuan edhe në zbatimin e projektit në Shijak dhe Yzberisht.

AAPSK zgjati vënien në dispozicion të trojeve në 6 muaj, më shumë se sa ishte parashikuar.

“Në përfundim AAPSK kaloi në përdorim tre toka bujqësore të konfiskuara duke përfshirë një parcelë prej 2930 m² në Shijak dhe dy nga 1000 m² secila në Yzberisht”, thuhet në dokumentin e ANRD-së.

Sipas zbatuesve të projektit “Toka Jonë” përdorim i tokave të konfiskuara për promovimin e bujqësisë sociale krijon mundësi konkrete për punësimin dhe fuqizimin e të rinjve, grave dhe grupeve vulnerabël, mirëpo ka nevojë për një seri nismash për të përmirësuar qeverisjen e mirë.

Mes të tjerash organizatat sugjerojnë forcimin e kapaciteteve të AAPSK-së, kryerjen e një analize paraprake të detajuar për asetet e konfiskuara, krijimin e një regjistri publik digjital për të aksesuar asetet e konfiskuara me të dhëna të përditësuara për vendndodhjen, statusin ligjor, sipërfaqen e tyre dhe përdoruesit aktualë.

Lexoni gjithashtu:

• “Toka Jonë”, një nismë për rijetëzimin e pronave të konfiskuara nga krimi

The post Bujqësia sociale me tokat e konfiskuara, një mundësi e re për të rinjtë appeared first on Citizens.al.